Οσία Ματρώνα η Ρωσίδα η αόμματος . Κανών Παρακλητικός (2 Μαίου)

site analysis

 Ποίημα Δρος Χαραλάμπους Μ. Μπούσια

Ευλογήσαντος του Ιερέως το Κύριε εισάκουσον

Μεθ' ο το Θεός Κύριος, ως συνήθως και το εξής

Ήχος δ΄. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ

Την εν Ρωσία διαλάμψασαν άρτι  υπομονή εν τοις εκάστοτε πόνοις, αγάπη προς τους πάσχοντας και προς τον Θεόν, ταπεινώσει, μέλψωμεν, απαθεία και νήψει μελιρρύτοις άσμασι, θεοφόρον Ματρώναν, αυτής λιτάς αόκνους ευλαβώς  προς τον Δεσπότην Χριστόν εξαιτούμενοι

Δόξα. Το αυτό. Και νυν. Θεοτόκιον

Ου σιωπήσομεν ποτέ, Θεοτόκε, τας δυναστείας Σου λαλείν οι ανάξιοι, Ει μη γαρ Συ προϊστασο πρεσβεύουσα, τις ημας ερρύσατο εκ τοσούτων κινδύνων; Τις δε διεφύλαξεν εως νυν ελευθέρους; Ουκ αποστώμεν, Δέσποινα, εκ Σου Σους γαρ δούλους σώζεις αει εκ παντοίων δεινών.

Είτα ο Ν΄Ψαλμός και ο Κανών, ου η Ακροστιχίς

«Ματρώνα, λιταίς Σου σκότη μου διάλυσον. Χ.»

Ωδή α΄Ήχος πλ.δ΄. Υγράν διοδεύσας

Οσία του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών

Ματρώνα, δικαίως υπό σεπτού η ονομασθείσα, στύλος όγδοος αχανούς, Ρωσίας, Κροστάνδης Ιωάννου, εν ευσεβεία ημας πάντας στήριξον.

Οσία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Αγίασον πάντας σε ευλαβώς, Ματρώνα, τιμώντας ώσπερ κρήνην αγιασμού θεόβρυτον και πηγήν θαυμάτων την εν Ρωσία αρτίως εκβλύσασαν.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι

Του κόσμου ασκήστρια θαυμαστή, Ματρώνα οσία, δυσχειμέροις εν τοις καιροίς δεινής αθεϊας εν Ρωσία η διαλάμψασα ρύσαι με θλίψεων.

Και νυν... Θεοτόκιον

Ροαίς, Μητροπάρθενε, ρυπτικών  ευχών Σου προς Κτίστην και Υιόν σου ημών παθών κατάσβεσον φλόγα χαμαιζήλων, Θεόγεννητορ, μερόπων διάσωσμα.

Ωδή γ΄. Ουρανίας αψίδος.

Οσία του Θεού πρέσβευε υπερ ημών

Ως πυξίον σοφίας και αρετής μέλπομεν  Σε των ευσεβών αι χορείαι, χάριτος σκήνωμα, Ματρώνα, και δωρεών  παντοδαπών εκμαγείον οι εν δίναις σπεύδοντες  τη μεσιτεία Σου.

Οσία του Θεού πρέσβευε υπερ ημών

Νυν, αόμματε μήτερ, η της ψυχής όμματα έχουσα σαφώς εστραμμένα προς τον ουράνιον Νυμφίον και Λυτρωτήν, Ματρώνα άνοιξον κόρας τας ημών θεάσασθαι τα υπέρ έννοιαν.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι

Ασκουμένων γυναίων θεοειδές έκτυπον, η οφθείσα Πνεύματος θείου κατοικητήριον, τω σω Νυμφίω Χριστώ, Ματρώνα πρέσβευε, σώφρον, δούναι τοις τιμώσι Σε χάριν και έλεος.

Και νυν.. Θεοτόκιον

Λυμεώνος αϋλου γένους βροτών, Δέσποινα, Κεχαριτωμένη Μαρία, θεία ολέτειρα, εξ επηρείας αυτού, απαλλαξόν με εν τάχει τον ψυχή και χείλεσι Σε μακαρίζοντα.

Διάσωσον, από κινδύνων, Ματρώνα τους Σε τιμώντας ως νεόφωτον αρετών παντοίων απαύγασμα και άστρον προς στένοντας συμπαθείας.

Επίβλεψον εν ευμενεία πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.

Αίτησις και το Κάθισμα.

Ήχος β΄. Πρεσβεία θερμή

Την υπομονή και ταπεινώσει λάμψασαν εν χρόνοις δεινοίς Ρωσίας ανυμνήσωμεν άσκητριαν κράζοντες τιμαλφές αρετών ανακτόριον, Μάτρωνα, χάριν εύρηκας Χριστώ πρεσβεύειν υπέρ των ευφημούντων Σε.

Ωδή δ΄. Εισακήκοα Κύριε.

Οσία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Ικετών εις βοήθειαν σπεύσον σων, Ματρώνα θεοχαρίτωτε, σαρκοφόρος ώσπερ άγγελος εν Ρωσία άρτι διαλάμψασα.

Οσία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Ταπεινώσεως σκήνωμα και εικών, πανεύφημε προοράσεως, τηρεί πάντας τους τιμώντας Σε εν υπομονή και νήψει πάντοτε.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι

Ασινείς διατήρησον νόσων κατωδύνων τους εκζητούντας Σου τας πρέσβειας προς τον Ύψιστον, θεαυγές Ματρώνα, υπερένδοξε.

Και νυν.. Θεοτόκιον

Ιλαστήριον άμεσον  κόσμου, απολύτρωσαι, Μητροπάρθενε, τους πιστώς Σε μακαρίζοντας και εκδεχομένους την Σην εύνοιαν.

Ωδή ε΄. Φώτισον ημάς.

Οσία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Σου την ευαγή πολιτείαν αναμέλποντες εν τω κόσμω εξαιτούμεθα ευχάς προς τον Κύριον, Ματρώνα, τας αόκνους σου.

Οσία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Στήριξον ημάς εν τη πίστει τους προστρέχοντας ση, Ματρώνα γεραρά επισκοπή και υμνούντας σε ως στύλον θεοφώτιστον.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι

Όλβε της Χριστού Εκκλησίας πολυτίμητε, θησαυρόν, Ματρώνα, ώσπερ τιμαλφή θείας Σκέπης μάνδρα έχει τα Σα λείψανα.

Και νυν... Θεοτόκιον

Ύμνοις σε αει, σωτηρίας ως κρηπίδωμα καταστέφομεν βροτών, Μήτερ Θεού, και χαράς ημών αλήκτου θείαν πρόξενον.

Ωδή στ΄. Την δεήσιν.

Οσία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Στηρίζουσα δήμον εμπερίστατον δυσχειμέροις αθεϊας εν χρονοίς, μήτερ Ματρώνα, ουκ έπαυσας Ρώσων επιζητούντων αλήθειαν πίστεως, η νυν στηρίζουσα ευχαίς Σαις προς Κύριον πάντας ικέτας Σου.

Οσία του Θεού πρέσβευε υπερ ημών

Κραυγάζει Σοι ευσεβών ομήγυρις καταφεύγουσα, Ματρώνα, Ση σκέπη και ακλινή προστασία υψόθεν μη διαλίπης ημάς εποπτεύουσα, Κυρίου νύμφη, τους πιστώς μελωδούντας ασκήσεως πόνους Σου.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι

Ομμάτων μου της ψυχής διάνοιξον, θεοφόρητε Ματρώνα, τας κόρας του βλέπειν πάντα συμφέροντα, κράζω, η αομμάτως τον βίον ανύσασα και παρειμένη εν καιροίς τοις εσχάτοις, Ρωσίας ωράϊσμα.

Και νυν... Θεοτόκιον

Την δέησιν, Θεοτόκε Δέσποινα, η τεκούσα υπερ λόγον τον Λόγον Θεού Υψίστου, προσδέχου Σου δούλου πανευμενώς του ζητούντος την χάριν Σου και ανυμνούντως ευλαβώς τον Υιόν Σου και Κτίστην του σύμπαντος.

Διάσωσον, από κινδύνων, Ματρώνα τους Σε τιμώντας ως νεόφωτον αρετών παντοίων απαύγασμα και άστρον προς στένοντας συμπαθείας.

Άχραντε, η δια λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως επ'εσχάτων των ημερών τεκούσα, δυσώπησον ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.

Αιτησις και το Κοντάκιον

Ήχος β΄. Τοις των αιμάτων σου

Την δυναμένην του Πνεύματος χάριτι προβλέπειν πάντα εσόμενα μέλψωμεν, Ματρώναν, Ρωσίας αγλαϊσμα ως γυναικών θεαυγών ισοστάσιον και κόσμου μεσίτριαν ένθερμον.

Προκείμενον. Ήχος δ΄. Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον και προσέσχε μοι.

Στίχος. Και έστησεν επί πέτραν τους πόδας μου  και κατεύθυνε τα διαβήματά μου

Ευαγγέλιον κατά Μάρκον (Κεφ. Η΄34-Θ΄1)

Είπεν ο Κύριος όστις θέλει οπίσω Μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω Μοι. Ος γαρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν ος δ' αν απολεση την εαυτού ψυχήν ενεκεν Εμου και του ευαγγελίου, ούτος σώσει αυτήν. Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εαν κερδήση τον κόσμον όλον, και ζημιωθή την ψυχήν αυτού; η τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού; ος γαρ εαν επαισχυνθή Με και τους Εμούς λόγους εν τη γενεά ταύτη τη μοιχαλίδι και αμαρτωλώ, και ο Υιός του ανθρώπου επαισχυνθήσεται αυτόν όταν έλθη εν τη δόξη του Πατρός Αυτού μετά των αγγέλων των αγίων. Και έλεγεν αυτοις αμην λέγω υμιν ότι εισι τινές των ωδε εστηκότων, οιτινες ου μη γεύσωνται θανάτου εως αν ίδωσι την βασιλείαν του Θεού εληλυθυίαν εν δυνάμει.

Δόξα.

Ταις της Σης Οσίας πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμων εγκλημάτων

Και νυν.

Ταις της Θεοτόκου πρεσβείαις Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.

Προσόμοιον. Ήχος πλ. Β΄. Όλην αποθέμενοι.

Στίχος. Ελεήμον, ελέησον με, ο Θεός, κατά το μέγα ελεός Σου και κατά το πλήθος των οικτιρμών Σου εξάλειψον το ανομημά μου.

Την παραμυθήσασαν εμπεριστάτων χορείας Ρώσων εν τοις έτεσι  τοις εσχάτοις μέλψωμεν ύμνοις πρέπουσι του Θεού χάριτι, θεαυγή Ματρώναν, την αόμμματον ασκήτριαν, ήσπερ ο Κύριος της ψυχής τα όμματα ήνοιξεν οράν τα εν τω μέλλοντι και των καρδιών τα ενδότερα και εν κατανύξει κραυγάσωμεν διάνοιξον ημών ψυχών ευχαίς Σου τα βλέφαρα βλέπειν τα σωτήρια.

Σώσον ο Θεός τον λαόν Σου...

Ωδή ζ΄. Οι εκ της Ιουδαίας.

Οσία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Η εν κόσμω οσίως και αμέμπτως τον βίον εκδαπανήσασα, Ματρώνα και αρθείσα πρός δόμους αφθαρσίας, μη ελλίπης εκάστοτε υπέρ των Σων ικετών πρεσβεύουσα Κυρίω.

Οσία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Μήτερ πνευματοφόρε, της Ρωσίας, Ματρώνα, το νέον σέμνωμα, επάκουσον φωνής μου δεήσεως και ρύσαι συμφορών και κακώσεων και της γεένης πυρός τον καταφεύγοντά Σοι.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι

Ουρανόφωτος στήλη ταπεινώσεως, μήτερ, ευχής και νήψεως επώφθης, εκ κοιλίας μητρός προορισθείσα καταυγάσαι πυσρσεύμασιν Σων διδαχών τον λαόν εν αθεϊας χρόνοις.

Και νυν.. Θεοτόκιον

Υπερύμνητε Μήτερ, Σην αγίαν εικόνα ως όλβον άσυλον επονομαζομένην, αμαρτωλών απάντων σωτηρία, η πάνσεπτος Ματρώνα έσχεν παντί εν βίω, Θεοτόκε.

Ωδή η΄. Τον Βασιλέα.

Οσία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Δακρυρροούντες τας σας λιτάς εκζητούμεν οι εν θλίψεσιν όντες, Ματρώνα, προς τον Σον Νυμφίον και Λυτρωτήν του κόσμου.

Οσία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Ίσθι ακέστωρ των Σε υμνούντων, Ματρώνα, ταπεινώσεως ως μυροθήκην και δοχείον πλήρες υπομονής εν βίω.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι

Αγίων νέων συνηριθμήθης χορείαις, μεθ'ων χαίρη απαύστως εν πόλω και Χριστώ πρεσβεύεις υπερ ημών, Ματρώνα.

Και νυν... Θεοτόκιον

Λειμών ευώδης, Μήτερ Θεού, παρθενίας και ηδύπνοος κήπος αγνείας πέλουσα, Σους δούλους καθήδυνον οδμαίς Σου.

Ωδή θ΄. Κυρίως Θεοτόκον

Οσία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών Υπερ των Σε τιμώντων και ασπαζομένων εν τη μονή θείας Σκέπης Σα λείψανα, Χριστόν δυσώπει, Ματρώνα, Τον Σε δοξάσαντα.

Οσία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Στηρίζουσα μη πάυση, στύλε της Ρωσίας, τους κλονουμένους, Ματρώνα, εκάστοτε ευχών Σου ράβδω προς Κτίστην τον πανευϊλατον.

Οσία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Ορθοφρονούντων πάντων

Ρώσων αντιλήπτορ, Ματρώνα, πλάνης ομίχλην εκδίωξον και την αχλύν την ζοφώδη λύσον αιρέσεων.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι

Ναέ χρηστοηθείας πάγχρυσε, Ματρώνα, ναούς ημάς εγρηγόρσεως πάντιμε, δείξον τους μνήμην τιμώντας Σην αεισέβαστον.

Και νυν... Θεοτόκιον

Χαρίτων θεοσδότων, Κεχαριτωμένη, αγνή Παρθένε, ταμείον ασύλητον τους Σε γεραίροντας πόθω αει χαρίτωσον.

Μεγαλυνάρια

Άξιον εστίν ως αληθώς μακαρίζειν Σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον και Μητέρα του Θεού ημών. Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως τον Σεραφείμ, την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν, την όντως Θεοτόκον, Σε μεγαλύνομεν.

Και τα παρόντα μεγαλυνάρια

Χαίροις, των εν κόσμω ασκητριών καύχημα, Ματρώνα, των ασκήσει θεοτερπεί, αρετών εις ύψος καταντησάντων μέγα, νεόφυτον Ρωσίας, νθος ηδύπνοον.

Πάντας τους προστρέχοντας ευλαβώς Σου ταις ικεσίαις προς τον Κύριον Ιησούν, Σον σεπτόν Νυμφίον, εν ουρανοίς Ματρώνα, συντήρει επηρείας πλάνου απήμονας.

Χαίροις, διοράσεως ο κανών, χαίροις η ακρότης της εν βίω υπομονής, χαίροις, της Ρωσίας ο όγδοος ο στύλος, Ματρώνα θεοφόρε, πίστεως πρόβολε.

Χαίροις, η αόμματος εκ γαστρός, η χαριτωθείσα  Παρακλήτου αύραις τερπναίς, χαίροις, συμπαθείας πρός πάσχοντας, Ματρώνα, και προς εμπεριστάτους στύλος ακράδαντος.

Δίδου τοις τιμώσι Σε ακλινώς, ευκλεές Ματρώνα, εν τω βίω υπομονήν και ισχύν πατήσαι το φρύαγμα του πλάνου, η στέρησιν ομμάτων καθυπομείνασα.

Φως την στερηθείσαν εκ γενετής οφθαλμών, Ματρώναν, ευφημήσωμεν ευλαβώς ως πνευματοφόρων ασκητριών Ρωσίας αγλαϊσμα το νέον και σκεύος χάριτος.

Πάσαι των αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι Άγιοι πάντες, μετά της Θεοτόκου ποιήσατε πρεσβείαν εις το σωθήναι ημας.

Το Τρισάγιον και το Απολυτίκιον.

Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.

Αδιάσειστον στύλον Ρωσίας όγδοον, την στερουμένην ομμάτων εκ γενετής, ευλαβώς ανυμνήσωμεν Ματρώναν την αοίδιμον, ως σκεύος θείων δωρεών και αγάπης ακραιφνούς προς πάντας εμπεριστάτους βοώντες σκέδασον ζόφον παθών ημών φωτί Σης χάριτος.

Εκτενής και Απόλυσις, μεθ'ην ψάλλομεν το εξής

Ήχος β΄. Ότε εκ του ξύλου.

Πάντων εν εσχάτοις τοις καιροίς κεκλεισμένων, Μήτερ, εχόντων τους οφθαλμούς της ψυχής και αυτής συμφέροντα, Ματρώνα πάνσεμνε, παρορόντων διάνοιξον και δείξον την τρίβον προς ζωήν απάγουσαν την αιωνίζουσαν τοις ειλικρινώς Σε τιμώσιν ως Ρωσίδος πάνσεπτον γόνον και ταμείον χάριτος ακένωτον.

Δέσποινα, πρόσδεξαι τας δεήσεις των δούλων Σου, και λύτρωσαι ημάς από πάσης ανάγκης και θλίψεως.

Την πάσαν ελπίδαν μου εις Σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξον με υπό την σκέπην Σου.

Δίστιχα.

Ματρώνα, άνοιξον οφθαλμούς μου βλεπειν

ψυχής το συμφέρον, βοά Χαραλάμπης.

Φιλοθέου διάνοιξον έτι κόρας

ψυχής, Ματρώνα, οράν αγήρω μόνον.

Ματρώνα, μετάνοιαν δίδου μοι και

ρύσαι με της υπερηφανείας, βοά Σοι Ηλίας.

Πηγή:http://www.agiooros.net

Η Αγία και Ισαπόστολος Όλγα (11 Ιουλίου).

site analysis

Η Αγία Όλγα είναι η πρώτη αγία προερχόμενη από τους Ρως, τους προγόνους των σημερινών Ρώσων και Ουκρανών. Γεννήθηκε στο Πσκοβ και ήταν κόρη βαράγγων ευγενών – το αυθεντικό σκανδιναβικό της όνομα ήταν Χέλγκα (Helga). Για το ακριβές έτος γέννησής της δεν είμαστε βέβαιοι. Το μεταγενέστερο Πρώτο Χρονικό την τοποθετεί το 879, το πιθανότερο είναι να γεννήθηκε γύρω στα 890.

Σε πολύ νεαρή ηλικία η Όλγα παντρεύτηκε τον Ιγκόρ, μετέπειτα αρχηγό του ρωσικού κράτους και εγκαταστάθηκε στο Κίεβο. Ο σύζυγός της δολοφονήθηκε το 945 από τους Δρεβλιανούς κατά τη συλλογή φόρου υποτέλειας, με αποτέλεσμα ο θρόνος να περάσει στο μικρό γιο τους Σβιάτοσλαβ που ήταν ακόμη βρέφος. Έτσι η Όλγα ανέλαβε χρέη επιτρόπου μέχρι την ενηλικίωσή του, ασκώντας για σχεδόν δύο δεκαετίες την πραγματική εξουσία στο κράτους.

Η Αγ. Όλγα βαπτίσθηκε με μεγάλη επισημότητα στην Κωνσταντινούπολη το έτος 957, από τον Πατριάρχη Άγ. Πολύευκτο (5η Φεβρουαρίου 970), ο οποίος προηγουμένως την κατήχησε με τη βοήθεια μεταφραστή, ἐπειδή δεν γνώριζε τη ρωσική γλώσσα, και με ανάδοχο τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Ζ´ τον Πορφυρογέννητο (912-959), έλαβε δε -κατά την τακτικὴ της Βυζαντινης διπλωματίας- το όνομα της Αυτοκράτειρας Ελένης. Η Αγία Όλγα ήταν η πρώτη ηγέτιδα των Ρώσων που εγκατέλειψε την ειδωλολατρεία για το χριστιανισμό. Την προσωπική επιλογή της προς την ορθοδοξία, δεν την επέβαλε στη χώρα της, που ήταν ειδωλολατρική και δεν ήταν προετοιμασμένη για μια τέτοια ιστορική στροφή. Όμως η ίδια έζησε χριστιανικά και με το παράδειγμα και τη διδασκαλία της διαμόρφωσε τον χαρακτήρα του εγγονού της Βλαδιμήρου, ο οποίος βαπτίστηκε το 988. Η κατήχηση που πήρε από τον Άγ. Πολύευκτο «εις το δόγμα της Ἐκκλησίας, την προσευχήν, την νηστείαν, την ελεημοσύνην και το καθήκον του τηρείν το σώμα αγνόν», έγινε βίωμα και παράδειγμα στο λαό και την οικογένειά της.

Το βάπτισμα της Μεγάλης ηγεμονίδος του Κιέβου Όλγας, υπῆρξε αποφασιστικό για τις προοπτικές του εκχριστιανισμού της Ρωσίας, λόγω του κύρους και της αυθεντίας του ηγεμόνα, γι’ αυτό και οι ρώσοι χρονογράφοι αποδίδουν τεράστια σημασία και θεμελιώνουν σ’ αυτό τη θαρραλέα απόφαση του Βλαδιμήρου να εισαγάγει επίσημα τον Χριστιανισμό στη Ρωσία.

Κατά το Ρωσικὸ Χρονικό, όταν η Αγία επέστρεψε στο Κίεβο, διέταξε την καταστροφή των ειδώλων και προσπάθησε να πείσει τον υιό της Σβιατοσλάβο, να δεχθεί τον Χριστιανισμό. Αυτός παρέμεινε ειδωλολάτρης, χωρίς όμως να διώξει τον χριστιανισμό.

Η Αγ. Όλγα όχι μόνον με τη διδασκαλία, αλλά πολὺ περισσότερο με τα καλά έργα ως παράδειγμα και με τις θερμές ολονύκτιες δεήσεις και τα διάπυρα δάκρυα, παρακαλούσε το Θεό, να φωτίσει και καθοδηγήσει το Ρωσικὸ λαὸ στην επίγνωσή του.

«Η Όλγα —γράφει το Ρωσικὸ Χρονικὸ— υπήρξε πρόδρομος της Χριστιανικής γης (της Ρωσίας), όπως η ανατολή προηγείται του ήλιου και η αυγή προηγείται της ημέρας· διότι αυτή έλαμψε όπως η σελήνη τη νύκτα και ακτινοβολούσε μεταξύ των απίστων όπως το μαργαριτάρι μέσα στον βόρβορο, γιατί ο λαός ήταν ακάθαρτος γιατί δεν είχε ακόμη καθαριστεί από την αμαρτία με το Άγιο Βάπτισμα… Έτσι εμείς λέμε σ’ αυτήν, «χαίρε, ότι εγνώρισας τοις Ρώσοις τον Θεόν». Αυτή ήταν η πρώτη από τους Ρώσους που μπῆκε στη Βασιλεία του Θεού και τα τέκνα των Ρώσων την έχουν ως οδηγό τους , γιατί μετά την κοίμησή της παρακαλεί το Θεό γι’ αυτούς».

Η Ρωσική Εκκλησία πολύ νωρίς διακήρυξε την αγιότητα της αγίας Όλγας. Την ανακήρυξε το 1587 ως αγία και ισαπόστολο, καθώς και τον εγγονό της Μεγάλο Βλαδίμηρο, σε αναγνώριση των υπηρεσιών και της προσφοράς τους στον εκχριστιανισμό της Ρωσίας. Σε εικόνες παρουσιάζονται, σαν άλλο ιερό ζεύγος Κωνσταντίνου και Ελένης, να υψώνουν τον Τίμιο Σταυρό. Η μνήμη της Αγ. Όλγας τιμάται στις 11 Ιουλίου και του Αγ. Βλαδιμήρου στις 15 Ιουλίου.

Αγία Αμαλία (ή Αμαλβέργη) - 10 Ιουλίου

site analysis

Ἔζησε τόν 7ον μ. Χ. αἰώνα εἰς τά μέρη τοῦ Βελγίου∙ ἦτο Κόμισσα τῆς Βραβάνδης (ἐπαρχία τοῦ Βελγίου), πρωτεύουσα τῆς οποίας εἴναι σήμερον αἱ Βρυξέλλαι, ἡ ὁποία πόλις εἴναι πρωτεύουσα καί τοῦ Βελγικοῦ κράτους∙ εἰς μεγάλην ηλικίαν ἐγένετο μοναχή εἰς Ἱεράν τινά Μονήν τῆς περιοχής τοῦ Βελγίου.

Τῇ 10ῃ Ιουλίου τοῦ έτους 690 ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

[Η Οσία Αμαλία (στη φλαμανδική γλώσσα Αμαλβέργη), έζησε κατά τον 7ο μ.Χ. αιώνα στο τότε ορθόδοξο Βέλγιο, στην επαρχία της Βραβάνδης, της οποίας πρωτεύουσα σήμερα είναι οι Βρυξέλλες. Ήταν αδελφή (ή σύμφωνα με άλλους ανεψιά) του Αγίου Πιπίνου Δούκα της Βραβάνδης, κόμη του Λάντεν και κύριου αυλικού των Φράγκων βασιλέων της δυναστείας των Καρολιδών. Παντρεύτηκε τον κόμη Βιτγέρον και ανεδείχθη μητέρα των αγίων Εμβέρτου επισκόπου Καμπραί, Γουδούλης Οσίας, Ραϊνέλδης οσιομάρτυρος και Φαραΐλδης Οσίας.

Μετά από ενάρετο βίο στον κόσμο, διακρινόμενο για τα έργα της αγάπης και της φιλανθρωπίας, έγινε μοναχή σε μεγάλη ηλικία στη Μονή του Μομπέζ, του τάγματος των Βενεδικτίνων, όπου εκοιμήθη οσιακώς το έτος 690.

Κατά το ρωμαϊκό Μαρτυρολόγιο η μνήμη της επιτελείται την 10η Ιουλίου.]

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α΄

Ἀμαλίαν ὁσίαν δεῦτε τιμήσωμεν ὅτι δόξα ἀνθρώπων καταφρονήσασα καί τόν Νυμφίον της Χριστόν ἀκολουθήσασα μοναζουσῶν ἡ καλλονή ἀνεδείχθης ηρωΐς ἀσκήσεως καί ἀγώνων, χαῖρε τό κλέος Βελγίου Χριστιανῶν τό ἀγαλλίαμα.

ΚΑΛΙΜΑΣΣΙΑ

Οσία Μελώ

site analysis

Κατανυκτικά και με παλαιοχριστιανική απλότητα η Κως τίμησε τη μνήμη της Αγίας Μελούς

Κείμενο και φωτογραφίες του Βασίλειου Δ. Γεωργιόπουλου

Μέσα σε κλίμα κατανύξεως με την πατρική αγάπη και τις ευχές του Οικουμενικού μας Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου τελέσθηκε για τρίτη φορά και εφέτος το Σάββατο 06 Ιουλίου από το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ, ο Όρθρος και η θεία Λειτουργία στο εκκλησάκι της Οσίας Μελούς στην περιοχή Βουρρίνα της Κω.

Το παλαιότατο εκκλησάκι βρίσκεται σε ένα ύψωμα, περίπου τέσσερα χιλιόμετρα μετά τον αρχαιολογικό χώρο του Ασκληπιείου της Κω. 

Στο χώρο αυτό συμφώνα με την παράδοση ασκήτεψε η Οσία Μελώ.

Ο Σεβασμιώτατος λειτούργησε μόνος του με πρωτοχριστιανική απλότητα στο διαστάσεων τριών επί τεσσάρων, περίπου, μέτρων σπηλαιώδες ναΐδριο, ενώ οι συναχθέντες ιερείς, οι τοπικές και στρατιωτικές αρχές, καθώς και παρά πολλοί, περισσότεροι από κάθε άλλη φορά, πιστοί παρίσταντο προσευχόμενοι στον περιβάλλοντα χώρο.

Κατά τη διάρκεια του κηρύγματός του αναφέρθηκε στο βίο της Οσίας που έζησε και ασκήτεψε στην Κω αλλά και στην προσπάθεια που γίνεται για τον εξωραϊσμό και την αναστύλωση της μονής. Ιδιαίτερη δε μνεία έκανε στον κύριο Μιχαήλ Δανελάκη που του έδειξε το χώρο του ναϊδρίου και ευχαρίστησε την  οικογένεια Κούτελα που δώρισε στην Ιερά Μητρόπολη το κτήμα στο οποίο βρίσκεται το ναΐδριο της οσίας Μελούς.

Η Οσία εορτάζεται κατά το πρώτο Σάββατο του Ιουλίου.

Ο ομιλία του Μητροπολίτη Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ για την οσία Μελώ (στην 3^η αμφικτιονία ιστορίας της ιατρικής που έγινε στο ΔΙΙΚ)

Στην περιοχή της Βουρρίνας, όπου διασώζεται αρχαίο υδραγωγείο, το οποίο συνεχίζει να λειτουργεί και να υδροδοτεί την πόλη της Κω μέχρι σήμερα, έχουμε και μία σειρά από ιαματικές πηγές.

Κατά την μεσαιωνική περίοδο υπάρχουν μαρτυρίες, οι οποίες δείχνουν αξιοποίηση αυτών των πηγών από μοναχούς για την ενίσχυση του πνευματικού έργου τους: η θεραπεία της ψυχής συνδυασμένη με θεραπεία του σώματος.

Η πρώτη σχετική μαρτυρία προέρχεται από τον Ιάκωβο Ζαρράφτη, τον Κώο ιστοριοδίφη, ο οποίος στο έργο του "Ιστορία της Κω" παραθέτει την πολύ ενδιαφέρουσα μαρτυρία ότι "κατά το 1018 εκτίσθη υπό ευφυούς καλογήρου παρά την ιαματικήν πηγήν του Κοκκινονέρου μοναστήριον, όπερ ονομάζεται Αγιά Μελού, εν ω ο μονάζων εθεράπευε τους προσερχομένους πάσχοντας αποζών εξαιρέτως"

Τα ερείπια του ασκητηρίου του διασώζονται ακόμη και σήμερα 50 περίπου μέτρα νότια του ναού της οσίας Μελούς.

Αν και ο συγγραφέας δε συνδέει άμεσα την ιαματική πηγή με τη δράση του μοναχού, φαίνεται ότι εκείνος θεράπευε τους προσκυνητές πνευματικά, ενώ οι ιδιότητες του νερού της πηγής τους θεράπευαν σωματικά.

Στην ίδια περιοχή, περίπου 150 μέτρα ανατολικά από το εκκλησάκι που διασώζεται επ' ονόματι της αγίας Μελούς, υπάρχει πηγή η οποία εντυπωσιάζει με το πορτοκαλοκόκκινο χρώμα των υδάτων της. Τα ύδατα αυτά κατά την αρχή της ανοίξεως έχουν πολύ έντονο χρώμα, ενώ όσο πλησιάζουμε προς το καλοκαίρι καλύπτονται από ένα κρυσταλλικό στρώμα, κάτι σαν πάχνη, που τα κάνει να φαίνονται άσπρα. Ενδιαφέρον είναι ότι οι κάτοικοι της περιοχής τα θεωρούν ιαματικά και συχνά βρέχονται με αυτά για να θεραπευθούν από παθήσεις π.χ. των ποδιών, ενώ αλείφονται με το ίζημα, μία κόκκινη λάσπη, για να θεραπευθούν από δερματικές παθήσεις (όπως ψωρίαση και εκζέματα). Γνωρίζουν δε ότι, αν και αυτό δε διακρίνεται με την πρώτη ματιά, το νερό είναι ανθρακούχο, κάτι που επιδεικνύουν με υπερηφάνεια. Γεμίζουν ένα μπουκάλι, το ανακινούν κλεισμένο με το δάκτυλο τους και μόλις ελευθερώσουν τη δίοδο του αέρα αυτός φεύγει με πίεση.

Μερικές εκατοντάδες μέτρα ανατολικότερα υπάρχει άλλη πηγή, η οποία λέγεται "Βουρκόνερο" η "Βουρκάνι", επίσης με ιαματικά χαρακτηριστικά. Το νερό ρέει από τους βράχους του ηφαιστείου που υπάρχει στην περιοχή, έχει χρώμα υπόλευκο, το οποίο διαφέρει ανάλογα με το πέτρωμα του βράχου στον οποίο συγκεντρώνεται. Σε όλη την περιοχή υπάρχει έντονη απωθητική μυρωδιά, η οποία απλώνεται ενίοτε μέχρι τα όρια της πόλεως ανάλογα με τη διεύθυνση του ανέμου και πείθει όσους την πλησιάζουν ότι η πηγή είναι πλούσια σε θείο (θειάφι) η καλύτερα σε υδρόθειο (H2S), το οποίο εκλύεται κατά την αποδόμηση οργανικών υλικών. Διασχίζοντας το δρόμο, σχηματίζει νερόλακκους στα πλάγια του, και συγκεντρώνεται σε "λεκάνη απορροής", λίγο πιο κάτω από αυτόν, σε μία περιοχή κατάφυτη από φτέρες.

Συνεχίζοντας το δρόμο από την οσία Μελώ προς τα ανατολικά συναντούμε και άλλη πηγή τα νερά της οποίας, παλαιότερα, ανέβλυζαν μέσα στο κτίριο που σώζεται μέχρι σήμερα. Σε αυτό έμπαιναν για να πλυθούν όσοι είχαν χρησιμοποιήσει το Βουρκόνερο. Το 1970 και εγώ είχα χρησιμοποιήσει το ιαματικό αυτό νερό για να ξεπλυθώ από τα ύδατα του Βουρκόνερου. Το 2010 που επισκέφθηκα ξανά την πηγή διαπίστωσα ότι έχει προσχωθεί το πάτωμα, στο οποίο παλαιότερα κατέβαινες με τη βοήθεια κλίμακας, και η έξοδος του νερού γίνεται μερικά μέτρα χαμηλότερα σε υπαίθρια γούρνα.

Ο ναός της Οσίας Μελούς, στον οποίο ο Ιάκ. Ζαρράφτης τοποθετεί τη δράση του ευφυούς μοναχού, αποτελεί ένα αίνιγμα για την Κωκαι την τοπική χριστιανική αρχαιολογία. Σε ερευνητική εργασία που εκπονούμε υπό την επίβλεψη του Καθηγητού Μηνά Αλεξιάδη για τη λήψη Μεταπτυχιακού Διπλώματος από το ΕΚΠΑ, προσπαθούμε να τοποθετήσουμε χρονικά την Οσία, η οποία εσφαλμένα κατά το παρελθόν ταυτίστηκε με την αγία Μελάνη  Σε αυτή την προσπάθεια σημαντικός αρωγός είναι η σωζόμενη επιγραφή στο ανώφλιο του ναού.

Πρώτος αναφέρεται σε αυτή ο Ιάκωβος Ζαρράφτης, ο οποίος τη μεταγράφει, κατά την εκτίμησή μας εσφαλμένα, ως εξής:

"αγ πηγήν Ιουλίου Χιω"

Την μεταγραφή αυτή, η οποία δεν έχει κάποιο νόημα, διατηρούν όλοι οι κατοπινοί ερευνητές, καθώς η επιγραφή είχε επικαλυφθεί με παχύ στρώμα επιχρίσματος και μέχρι το Δεκέμβριο του 2010, οπότε καθαρίστηκε, ήταν αδύνατο να αναγνωσθεί.

Μετά τον καθαρισμό παρουσιάζει αυτή την εικόνα και φρονούμε ότι μπορεί να μεταγραφεί κατά τον ακόλουθο τρόπο:

α͵ ν π Γ  Μ Η Ν Ι

Ι Ο ν  †  λ Ι ω

και να αναγνωσθεί κατά τον ακόλουθο τρόπο:

͵αυπγ  μηνί

Ιου  †  λίω

δηλαδή

"1483 μηνί Ιουλίω"

Σύμφωνα με αυτή τη μαρτυρία το εκκλησάκι της Οσίας Μελούς, ανηγέρθη, η τουλάχιστον ανακαινίσθηκε, κατά τον Ιούλιο του έτους 1483. Στην ορθότητα αυτής της ανάγνωσης συνεπικουρεί η ακολουθία που συνέγραψε ο Μητροπολίτης Μητροφάνης, ο οποίος κατά την ορθή εκτίμηση του καθηγ. Ζαχαρία Τσιρπανλή, ήταν ο Μητροπολίτης Ρόδου Μητροφάνης, άνδρας σοφός και λόγιος, ο οποίος κατείχε τον αρχιερατικό θρόνο αυτής της νήσου από το 1471 μέχρι το 1498.

Η επιγραφή, αντίθετα με την επίσημη αυτοκρατορική / βυζαντινή συνήθεια, χρονολογεί από το έτος γεννήσεως του Κυρίου (Anno Domini= Έτος Κυρίου) και όχι από το έτος Κτίσεως Κόσμου (Anno Mundi, 5508 π.Χ. συν τα έτη μετά Χριστόν) προφανώς επηρεασμένη από την αντίστοιχη χρονολόγηση των Ιπποτών, όπως διαπιστώνουμε σε όλα τα έγγραφα του αρχείου τους που έχει εκδόσει ο καθηγ. Ζαχαρίας Τσιρπανλής.

Κατά την περίοδο της Ιπποτοκρατίας την ευθύνη για τη διαποίμανση της Κω είχε ο εκάστοτε ποιμενάρχης της Ρόδου, ο οποίος τελούσε και τις χειροτονίες στο νησί. Είναι πιθανό είτε να επισκέφθηκε το νησί και εκεί να έμαθε για την αγία, η οποία κατά την εκτίμησή μας δεν πρέπει να απείχε πολύ χρονικά από την εποχή του, είτε να γνώριζε από παλαιά την ύπαρξή της και μόλις βρήκε ευκαιρία την τίμησε δεόντως με την ανακαίνιση του ναού-τάφου της και τη συγγραφή σχετικής ακολουθίας.

Στη συνείδηση της Ορθοδοξίας η θεραπεία απαιτεί μία συνολική προσέγγιση, καθώς ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο ως ψυχοσωματική ενότητα, η οποία διασπάσθηκε με την Πτώση. Σε αυτή την ολική προσέγγιση στόχευαν οι προαναφερθέντες πρόγονοί μας: ο ευφυής καλόγηρος του Ιακώβου Ζαρράφτη και η πολύ αγαπητή μας οσία Μελώ της Βουρρίνας, οι οποίοι, αν και έζησαν σε μία περίοδο που η ιατρική δεν έφθανε το επίπεδο στο οποίο την είχε οδηγήσει ο Ιπποκράτης, αξιοποίησαν άριστα, κατά τα φαινόμενα, τις ιαματικές δυνατότητες του νησιού μας στήνοντας τα καλυβάκια τους σε σημείο που τους προσέφερε αυτή τη δυνατότητα.

+ Μητροπολίτης Κώου και Νισύρου Ναθαναήλ

ΠΗΓΗ.Amen.gr

July 7: Saint Kyriake the Great Virgin Martyr of Nicomedia

site analysis

Saint Kyriake was the only child of Dorotheus and Eusebia. Since she was born on a Sunday (Kyriake, in Greek), she was named Kyriake. One day a wealthy magistrate wished to betroth Kyriake to his son. Not only was she young and beautiful, but her parents were wealthy, and the magistrate wished to control that wealth. The magistrate went to her parents to request her hand, but St Kyriake told him that she wished to remain a virgin, for she had dedicated herself to Christ. The magistrate was angered by her words, so he went to the emperor Diocletian to denounce the saint and her parents as Christians who mocked the idols, and refused to offer sacrifice to them. Diocletian sent soldiers to arrest the family and have them brought before him. He asked them why they would not honor the gods which he himself honored. They told him that these were false gods, and that Christ was the one true God. Dorotheus was beaten until the soldiers grew tired and were unable to continue. Since neither flattery nor torment had any effect, Diocletian sent Dorotheus and Eusebia to Melitene on the eastern border between Cappadocia and Armenia. Then he sent St Kyriake to be interrogated by his son-in-law and co-ruler Maximian at Nicomedia. Maximian urged her not to throw her life away, promising her wealth and marriage to one of Diocletian’s relatives if she would worship the pagan gods. St Kyriake replied that she would never renounce Christ, nor did she desire worldly riches. Enraged by her bold answer, Maximian had her flogged. The soldiers who administered this punishment became tired, and had to be replaced three times. Shamed by his failure to overcome a young woman, Maximian sent St Kyriake to Hilarion, the eparch of Bithynia, at Chalcedon. He told Hilarion to either convert Kyriake to paganism, or send her back to him. Making the same promises and threats that Diocletian and Maximian had made before, Hilarion was no more successful than they were. St Kyriake challenged him to do his worst, because Christ would help her to triumph. The saint was suspended by her hair for several hours, while soldiers burned her body with torches. Not only did she endure all this, she also seemed to become more courageous under torture. Finally, she was taken down and put into a prison cell. That night Christ appeared to her and healed her wounds. When Hilarion saw her the next day, he declared that she had been healed by the gods because they pitied her. Then Hilarion urged her to go to the temple to give thanks to the gods. She told him that she had been healed by Christ, but agreed to go to the temple. The eparch rejoiced, thinking that he had defeated her. In the temple, St Kyriake prayed that God would destroy the soulless idols. Suddenly, there was a great earthquake which toppled the idols, shattering them to pieces. Everyone fled the temple in fear, leaving Hilarion behind. Instead of recognizing the power of Christ, the eparch blasphemed the true God as the destroyer of his pagan gods. He was struck by a bolt of lightning and died on the spot. St Kyriake was tortured again by Apollonius, who succeeded Hilarion as eparch. When she was cast into a fire, the flames were extinguished. When she was thrown to wild beasts, they became tame and gentle. Therefore, Apollonius sentenced her to death by the sword. She was permitted time to pray, so she asked God to receive her soul, and to remember those who honored her martyrdom. Just as St Kyriake ended her prayer, angels took her soul before the soldiers could strike off her head. Pious Christians took her relics and buried them in a place of honor. The precious, wonderworking Skull of St. Kyriake the Great Martyr, brought from Constantinople to the Monastery of the Taxiarchs, Aigio (Greece) in the 15th century, where it is treasured to this day.

Η Μεγαλομάρτυς Αγία Κυριακή

site analysis

Η ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΑΓΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ
Θεολόγου Καθηγητού

Οι Μάρτυρες κατέχουν τη σημαντικότερη θέση στην Εκκλησία μας, διότι Αυτή είναι θεμελιωμένη στη μαρτυρία, στα βασανιστήρια, στο αίμα και στην ίδια τη ζωή εκείνων. Τα λεγόμενα «Μαρτυρολόγια» είναι οι βιογραφίες των Μαρτύρων της Εκκλησίας μας, τα οποία διηγούνται τις ηρωικές τους ομολογίες στο Χριστό και τα αφάνταστα δεινοπαθήματά τους από τους διαχρονικούς χριστιανομάχους.

Οι Μάρτυρες γυναίκες υπήρξαν το ίδιο ηρωικές με τους άνδρες, και σε πολλές περιπτώσεις τους ξεπερνούσαν σε θάρρος, ηρωισμό και παρρησία, μπροστά στους δημίους βασανιστές τους! Μια από αυτές είναι και η μεγαλομάρτυς Κυριακή, ένα εύοσμο άνθος πίστεως, ευσέβειας, αγνότητας, ηρωισμού και καρτερίας της αρχαίας Εκκλησίας.

Γεννήθηκε στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας και έζησε τον 4ο μ. Χ. αιώνα, από γονείς Έλληνες χριστιανούς και ευσεβείς. Ήταν πολύ πλούσιοι, αλλά δεν είχαν παιδί. Για τούτο και προσεύχονταν αδιαλείπτως στο Θεό να τους χαρίσει το δώρο της παιδοποιίας. Ο Θεός άκουσε τις δεήσεις τους και πράγματι τους χάρισε ένα χαριτωμένο κοριτσάκι, το οποίο γεννήθηκε ημέρα Κυριακή και γι’ αυτό του έδωσαν το όνομα Κυριακή, που σημαίνει αφιερωμένη στον Κύριο, όπως και η αγία ημέρα Του.

Η Κυριακή μεγάλωνε μέσα στην ευσέβεια της οικογένειάς της. Από μικρή απέκτησε ακράδαντη πίστη στο Θεό και απέραντη αγάπη για το Χριστό. Εκείνος την προίκισε με σπάνιο σωματικό κάλλος και υπέρμετρη ευγένεια ψυχής, ώστε να ξεχωρίζει από όλα τα άλλα κορίτσια της μεγαλούπολης, όπου ζούσε. Νωρίς είχε αποφασίσει να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στο Χριστό, διαφυλάσσοντας την παρθενία της για το Νυμφίο Χριστό. Ας μην ξεχνάμε πως για τον Χριστιανό δύο δρόμοι υπάρχουν: ο δρόμος της παρθενίας και ο δρόμος του γάμου. Και οι δύο δρόμοι είναι ευλογημένοι και ισότιμοι για την Εκκλησία μας.

Όταν ήρθε σε ηλικία γάμου πολλοί μνηστήρες επιθυμώντας το κάλλος του σώματος και της ψυχής της τη ζήτησαν να την παντρευτούν. Αλλά εκείνη με ευγένεια τους απωθούσε, ομολογώντας την επιλογή της να είναι αρραβωνιασμένη σε όλη της τη ζωή με το Χριστό και να υπηρετεί την Εκκλησία Του στα πρόσωπα των αναξιοπαθούντων ανθρώπων.

Αλλά η ζωή των Χριστιανών την εποχή εκείνη δεν ήταν εύκολη, διότι η Εκκλησία του Χριστού βρισκόταν σε διωγμό. Για τριακόσια χρόνια το διεφθαρμένο ειδωλολατρικό ρωμαϊκό κράτος δίωκε μέχρι αφανισμού τους Χριστιανούς. Οι απόλυτα διεφθαρμένοι αυτοκράτορες, μη έχοντας την παραμικρή ηθική αναστολή, έβγαζαν διατάγματα, με τα οποία απαγόρευαν με την ποινή του θανάτου την άσκηση της χριστιανικής λατρείας. Όσοι Χριστιανοί συλλαμβάνονταν και δεν δεχόταν να υπογράψουν λίβελο απάρνησης της πίστης τους και δε θυσίαζαν στους ειδωλολατρικούς «θεούς» υποβάλλονταν σε φρικτά βασανιστήρια, προκειμένου να αρνηθούν την πίστη τους και να θανατωθούν αν επιμένουν.

Στα χρόνια που ζούσε η Κυριακή, αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν ο θηριώδης Διοκλητιανός, ο οποίος διέταξε το 303 μ. Χ. τον φοβερότερο διωγμό, χειρότερο από όλους τους προηγούμενους. Οι αδίστακτοι ιερείς των σκοταδιστικών μαντείων του Κλαρίου και του Διδυμαίου Απόλλωνος της Μ. Ασίας είχαν πείσει το δεισιδαίμονα αυτοκράτορα πως οι Χριστιανοί είναι μιασμένοι και πως οι «θεοί» εξαιτίας του μιάσματος αυτού εγκατέλειψαν το κράτος. Για να επανακτηθεί η «εύνοιά» τους έπρεπε να εκλείψουν οι Χριστιανοί! Ο Διοκλητιανός πείσθηκε. Χιλιάδες Χριστιανοί συλλαμβάνονταν και οδηγούνταν σε φρικτά βασανιστήρια και έχυναν το αίμα τους  για το Χριστό. Δημόσιοι υπάλληλοι και στρατιωτικοί έχαναν τα αξιώματά τους και φονεύονταν. Βιβλία καίγονταν, περιουσίες κατάσχονταν, ναοί κατεδαφίζονταν! 

Κάποιος ειδωλολάτρης δικαστής της Νικομήδειας ήθελε να αρραβωνιάσει την Κυριακή με το γιό του. Όταν εκείνη αρνήθηκε την κατάγγειλε στις αρχές ως Χριστιανούς την ίδια και τους γονείς της.  Ο ίδιος ο αυτοκράτορας διέταξε να υποβληθούν σε σκληρά βασανιστήρια. Τους έδερναν συνεχώς ώσπου να σταματούν οι στρατιώτες από κούραση το ξυλοδαρμό. Αλλά ούτε οι απειλές, ούτε οι κολακείες των ειδωλολατρών έφεραν αποτέλεσμα. Έτσι αποφάσισαν να στείλουν εξορία τους γονείς της στην Μελιτηνή της Αρμενίας και την Κυριακή να σταλεί στον επίσης θηριώδη Μαξιμιανό για ανάκριση.

Η αγία ομολόγησε με περισσό θάρρος την πίστη της στο Χριστό. Για την ομολογία της παραδόθηκε σε άξεστους στρατιώτες να τη βασανίσουν, αλλά έμεινε ακλόνητη στην πίστη της. Ένα βράδυ, στο σκοτεινό δεσμωτήριό της, άκουσε τη φωνή του Θεού να την ενθαρρύνει «Μη φοβάσαι Κυριακή τα βασανιστήρια, το πνεύμα μου είναι μαζί σου»! Κατόπιν παραδόθηκε στον κτηνώδη έπαρχο της Βιθυνίας Ιλαρίωνα, να τη βασανίσει ακόμα περισσότερο, με σκοπό να καμφθεί. Ο Ιλαρίων έδωσε εντολή να την καίνε καθημερινά με αναμμένες δάδες και να την κρεμούν για μέρες από τα μαλλιά. Όμως ο Θεός θεράπευε θαυματουργικά τις πληγές της, ώστε να πιστέψουν πολλοί ειδωλολάτρες και να οδηγηθούν και αυτοί στο μαρτύριο!

Τέλος την οδήγησαν σε παρακείμενο ειδωλολατρικό ναό να θυσιάσει στα είδωλα. Όταν την έφεραν στο άντρο αυτό των δαιμόνων, παρακαλούσε το Χριστό να τη βοηθήσει. Και το θαύμα έγινε: δυνατός σεισμός γκρέμισε τα αγάλματα των «θεών», τα οποία έγιναν θρύψαλα. Όμως το γεγονός εξαγρίωσε τους ειδωλολάτρες δημίους και ιερείς. Γι’ αυτό άναψαν φωτιά δίπλα στο βωμό και την έριξαν να καεί. Αλλά οι φλόγες δεν την έκαιγαν! Μετά από αυτό, και με παρακίνηση των αδίστακτων ειδωλολατρών ιερέων, την αποκεφάλισαν. Ήταν μόνο 21 ετών! Δεν υπέκυψε στα φρικτά βασανιστήρια και δεν πρόδωσε την αγία πίστη της. Έφυγε για την Άνω Ιερουσαλήμ ως αγνή και καλλιπάρθενος νύμφη του Χριστού, και ενώθηκε η μακάρια ψυχή της με τον Νυμφίο της αιωνίως!   Η μνήμη της εορτάζεται στις 7 Ιουλίου.     

http://aktines.blogspot.gr/

Οσία Μαρία τού Όλονετς, η Ερημήτρια(+19-2-1860)

site analysis

Α. Γέννηση - ανατροφή: Στην επαρχία του Νόβγκοροντ της Ρωσίας, κατά μήκος του ποταμού Λόβατ στο χωριό Περεντίνο γεννήθηκε η Μαρία, αρχές του 19^ου αιώνα. Ήταν η γενέτειρα του γέροντα Ιγνατίου, ιδρυτή της Ι. Μ. του Όλονετς, στη λίμνη Βέϊζ. Ο γέροντας αυτός, μαζί με τον αδελφό του Θεόδωρο πολύ νέοι ξεκίνησαν τους μοναχικούς τους αγώνες από το Άγιο Όρος. Ο τρίτος αδελφός τους, ο Βασίλειος Σοφρόνωφ παντρεύτηκε μια χωρική από διπλανό χωριό. Μετά από χρόνιες προσευχές γέννησαν τη Μαρία και κατόπιν δυο γιους και δυο θυγατέρες.

Οι γονείς τους έδωσαν με την ζωή τους το παράδειγμα στα παιδιά τους. Στην Μαρία αυτό έμπαινε βαθιά στην καρδιά της, γι’ αυτό φαινομενικά δεν διέφερε από τα άλλα παιδιά. Ίσως γιατί όλη η οικογένεια ξεχώριζε για την καλοσύνη της σ’ όλο το χωριό.

Η Μαρία από έξη χρονών φρόντιζε τα αδέλφια της και βοηθούσε στο νοικοκυριό. Φρόντιζε ακόμα και τα κατοικίδια ζώα. Άρχισε όμως να μην παίζει με τα παιδιά της γειτονιάς και να μη συμμετέχει στους χορούς του χωριού. Όταν η μητέρα της την ωθούσε να παίξει, αυτή χωρίς φασαρία έβγαινε, αλλά  έμενε μόνη και παρατηρούσε τη φύση…

Όταν προσκυνητές ή ταξιδιώτες φιλοξενούνταν στο σπίτι, η Μαρία ρουφούσε κυριολεκτικά τις ιστορίες για τα μοναστήρια και τις ακολουθίες σ’ αυτά. Οι γονείς άρχιζαν να διαβλέπουν την κλήση της αυτή, γι’ αυτό ο πατέρας της το συζήτησε με διαφόρους γέροντες. Έτσι ο αναγνώστης του Περεντίνο την έμαθε να διαβάζει Ωρολόγιο και Ψαλτήρι. Σύντομα αποστήθισε όλες τις προσευχές και πολλούς ψαλμούς. Έτσι οι γονείς τους την οδήγησαν για ευλογία στον γέροντα Ησαΐα στην περιοχή του Όλονετς…  

 

Β. Αναχωρεί από τον κόσμο  με την φίλη της: Όσο ζούσαν οι γονείς της, έμενε μαζί τους. Μόνο για προσκύνηση απομακρυνόταν. Κοιμήθηκε πρώτα ο πατέρας της. Ο πρωτότοκος – με οικογένεια - γιος  κληρονόμησε το σπίτι με τα γύρω κτήματα. Αυτή με την μητέρα της έμειναν σ’ ένα κήπο με μηλιές, όπου αδελφός της τους έφτιαξε ένα ζεστό ξύλινο σπιτάκι.

  Κάποτε πηγαίνοντας   για προσκύνημα στο Κίεβο γνώρισε την Άννα, μια κοπέλα  δουλοπάροικη. Ήθελε να μονάσει, γι’ αυτό το είχε σκάσει απ’ το «αφεντικό» της. Γνωρίστηκαν και αγαπήθηκαν τόσο, ώστε έμειναν στον κήπο με τις μηλιές… Σ’ ένα χρόνο πέθανε και η μητέρα της Μαρίας. Μετά την κηδεία, παρ’ ότι ήταν χειμώνας, ξεκίνησαν για το Όλονετς. Πέρασαν από πυκνό χιονισμένο δάσος περπατώντας… Όταν βγήκαν απ’ αυτό συνάντησαν βρήκαν τον θείο της  π. Ησαΐα ιδρυτή του ερημητηρίου του Αγίου Νικηφόρου! Τις οδήγησε με την διορατικότητά του στη γερόντισσα Ακυλίνα, πρώην ερημήτρια λίγα χιλιόμετρα από τη Μονή. Ο Γέροντας άκουσε και την εξομολόγηση της Άννας. Ζήτησε απ’ τους μαθητές του, π. Δανιήλ και π. Γεράσιμο να τις φροντίσουν και να τις εξασφαλίσουν και μετά τον θάνατό του… Με την ανιψιά του έκανε ιδιαίτερη συζήτηση, κυρίως για θέματα της γνήσιας πνευματικής άσκησης και της εργασίας της νοεράς προσευχής. Της έδωσε «μοναχικό κανόνα». Ήταν ο μοναχικός κανόνας του Αγίου Παχωμίου για την ζωή στην έρημο:

α) διάβασμα Ψαλτηρίου,

β) πολλές μετάνοιες,

γ) μελέτη ιερών βιβλίων,

δ) συνεχής εργασία με την νοερά προσευχή… και εργόχειρο!   Τους έδωσε μάλιστα εντολή να μην συζητούν μεταξύ τους, παρά μόνο για τα αναγκαία.

Γ.  Η  αφετηρία της ερημική της ζωής: Έμεναν σε μια καλύβα οκτώ τετραγωνικών μέτρων, όπου ο γέροντας τους έδωσε τα απαραίτητα γι’ αυτή την ερημική συμβίωση! Μέσα σε τρία χρόνια έφτασαν σε ζηλευτά ύψη ερημικής ασκητικής ζωής. Τότε πηγαίνοντας στο ερημητήριο του π. Ησαΐα για να κοινωνήσουν (που εν τω μεταξύ είχε γίνει μεγαλόσχημος με το όνομα Ιγνάτιος) και του ανακοίνωσαν την απόφασή  τους να ζήσουν χωριστά. Ο γέροντας μετά από ιδιαίτερες συζητήσεις έδωσε την ευλογία του. Χάρηκε πολύ και φρόντισε να φτιαχτεί στο δάσος και ένα δεύτερο κελί. Σύντομα όμως αναπαύτηκε (20-4-1852).

Τότε άρχισαν για την Μαρία πολλοί πνευματικοί πειρασμοί. Υπόμεινε αρκετές νύκτες άγρυπνη  με απερίγραπτο φόβο. Ο νέος πνευματικός της (π. Γεράσιμος) με προσευχή και συμβουλές για απάθεια στους «παιδαριώδεις» αυτούς πειρασμούς την βοήθησε να τους ξεπεράσει…

Τότε άρχισαν νέοι και πιο δυνατοί πειρασμοί: Ο ιερομόναχος Μητροφάνης, υπεύθυνος για την διοίκηση του Μοναστηριού, επικουρούμενος από τον π. Δανιήλ, ζήτησε να απομακρυνθούν και να μονάσουν σε γυναικεία μοναστήρια … λόγω ευθυνοφοβίας. Απομακρύνθηκε πρώτα η Άννα δέκα μίλια και πήγε πίσω απ’ την λίμνη. Με την βοήθεια ευλαβών πιστών εγκαταστάθηκε σε μια περιοχή που ήταν πραγματικό κρησφύγετο. Έτσι ο Θεός διαφύλαξε την εκλεκτή του. Μετά από λίγο καιρό ο ηγούμενος απομάκρυνε και την Μαρία. Αυτή άρχισε να περιπλανιέται στο δάσος, για να μην στερηθεί το αγαπημένο της … καταφύγιο!

Εκεί ανακάλυψε μια καλύβα με το δάπεδό της κάτω από το έδαφος. Έφτασε στο κοντινότερο χωριό και γνώρισε μέσω του γερο-Αντρέα, ενός συμπαθούς ξυλοκόπου, τον «ιδιοκτήτη της». Αυτός της την χάρισε… Ο δόκιμος μοναχός Τρύφων έμαθε το γεγονός από τον γερο-Ανδρέα και το ανέφερε στον π. Γεράσιμο. Αυτός τότε άρχισε πάλι να την έχει υπό την προστασία του. Και η Μαρία επισκεπτόταν το Μοναστήρι για να κοινωνήσει…

     

 Δ΄. «Νέα  τάξη» στο …δάσος:   Το φθινόπωρο η Μαρία έλαβε ένα γράμμα από το χωριό της για να παρουσιαστεί στις τοπικές αρχές, για έλεγχο των  πιστοποιητικών της. Πήγε. Στο διάστημα που έλειπε ένα άγριο παγερό βράδυ δυο ξυλοκόποι ανακάλυψαν την καλύβα της. Έμειναν εκεί, άναψαν την υγρή θερμάστρα τους και μετά από λίγες μέρες από ένστικτο  πήγε εκεί ο γερο - Ανδρέας και τους βρήκε νεκρούς. Έγινε αυτοψία από τις αρχές και βρέθηκε ότι πέθαναν από ασφυξία. Οπότε κατέστρεψαν την καλύβα, χωρίς δικαίωμα ξανακτισίματος… 

Όταν η Μαρία γύρισε έκλαψε πάνω από τα συντρίμμια… Είχε όμως σταθερή την απόφαση να ζήσει εκεί. Έδειξε στη διοίκηση του μοναστηριού την άδεια που είχε στα πιστοποιητικά της για ελεύθερη εγκαταβίωση. Ζήτησε τότε από τον γερο-Ανδρέα να της κτίσει κρυφά, με εργάτη, μια νέα καλύβα σε άλλο σημείο με τα λίγα χρήματα που έφερε από το χωριό της. Εγκαταστάθηκε λοιπόν πέρα από ένα φαράγγι…

Στο μοναστήρι αποσύρθηκε ο ηγούμενος και εγκαταστάθηκε ο π. Σίλβεστρος, που δεν εκτιμούσε ιδιαίτερα τον π. Γεράσιμο… Αυτός έκανε ριζικές αλλαγές και έσπασε η ενότητα και η ομοψυχία! Έτσι ο π. Γεράσιμος έμεινε έγκλειστος για να μην προκαλέσει και άλλες αντιδράσεις! Η Μαρία όμως κατάφερε να έχει επικοινωνία μαζί του. Όμως αργότερα την ανακάλυψαν… Τότε ο ηγούμενος την έδιωξε από την κρυψώνα της, ονομάζοντάς την «απατεώνα», γιατί ζούσε εκεί κρυφά! Της έκαψαν την καλύβα της! Το δάσος ολόκληρο άκουγε τότε τους λυγμούς της Μαρίας…

Ο ηγούμενος μάλιστα αποφάσισε να την διώξει τελείως και ενημερώσει τις αρχές, γι’ αυτήν και τον γερο-Ανδρέα. Ο π. Γεράσιμος τα πληροφορήθηκε και με τον π. Τρύφωνα έστειλε μήνυμα στην Μαρία να υποταχθεί στο θέλημα του Θεού και να περιμένει την Πρόνοιά του. Της ζήτησε να πάει κοντά στην πατρίδα της όπου σε ανθρώπους που τιμούσαν τον π. Ησαΐα - Ιγνάτιο  να βρει καταφύγιο. Ενημέρωσε μάλιστα τον επίσκοπο Ιγνάτιο Μπριατσινίνωφ και άλλους πατέρες να την δεχτούν. Η Μαρία τα δέχτηκε και έκανε υπακοή… χωρίς γογγυσμούς!

Ε΄. Ταξίδι στον Καύκασο:  Η  Μαρία έφυγε και έφτασε στην Σταράγια όπου έγινε δεκτή από τον Αρχιμανδρίτη Ιγνάτιο στην μονή του αγίου Σεργίου, κοντά στην Πετρούπολη. Την βοήθησε επίσης η πασίγνωστη ευεργέτρια  Τ. Β. Ποτέμκινα, η οποία είχε περιουσία κοντά στο μοναστήρι Σβιατογκόρσκ (Άγια Όρη), στο Καρκώφ.  Με συστατική της επιστολή έφτασε, μέσω Κιέβου, μαζί με την καινούργια της συναθλήτρια και συγγενή της Ματρώνα Μιχαήλοβνα στη διάρκεια της νηστείας των Αγίων Αποστόλων.  Ο ηγούμενος όμως εκεί δεν θεώρησε καλό να τους δώσει ευλογία να μείνουν στο δάσος, όπου ζούσαν αρκετοί γέροντες ερημίτες.

Εν τω μεταξύ η Μαρία έλαβε ένα γράμμα από τον π. Θεοφάνη, μέσω του γέροντα Γεράσιμου, να πάει κοντά του στον Καύκασο, στην Σταυρούπολη! Εκεί υπήρχαν πολλά γυναικεία ερημητήρια. Οι προσκυνήτριες πραγματοποίησαν το μακρύ και δύσκολο ταξίδι τους, αφού στηρίζονταν στην Πρόνοια του Θεού. Μερικές φορές βάδιζαν μέχρι τριάντα μίλια!  Ξεκίνησαν στις  29 Ιουνίου και έφτασαν στις 29 Αυγούστου! Το έλεος του Θεού πράγματι τις προστάτεψε και από ανθρώπους και από άγρια ζώα και από τον καύσωνα της ημέρας και από την έλλειψη χρημάτων … Στην Σταυρούπολη συνάντησαν ένα ευλαβή κτηματία που γνώριζε τον π. Θεοφάνη. 

Εκεί έλειπε ο επίσκοπος και διαπραγματεύτηκε ο π. Θεοφάνης με την ηγουμένη Σεραφιμίνα της μονής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Εκεί ζούσαν 200 μοναχές, που δύσκολα χωρούσαν. Η Μαρία άφησε την Ματρώνα στη μονή και εξομολογήθηκε στον π. Θεοφάνη την αγάπη της για ερημική ζωή, στην οποία ήταν… συνηθισμένη.

 ΣΤ΄. Σε ερημικό καταφύγιο στον Καύκασο:  Η Μαρία ανακάλυψε σ’ ένα γειτονικό φαράγγι μία σπηλιά. Οι προσπάθειες του γέροντα και της ηγουμένης στάθηκαν μάταιες να την μεταπείσουν! Τα δάκρυα και η επιμονή της λύγισαν τον π. Θεοφάνη. Η σπηλιά  ήταν χαμηλή και στενή. Τα τοιχώματά της ήταν από χώμα και η οροφή της ήταν πλεγμένη από λινάρι. Για θέρμανση έφτιαξαν πέτρινη θερμάστρα. Τα τραπέζια και τα καθίσματα έγιναν από κορμούς δένδρων και στρώμα  μια υφαντή ψάθα…Για τροφή κράτησε λίγο αλεύρι και ένα είδος σίκαλης…

Η φιλέρημη ερημήτρια χάρηκε πολύ με την νέα κατοικία της! Το χειμώνα όμως φάνηκε η ακαταλληλότητα της σπηλιάς. Οι βροχές εισχωρούσαν από την οροφή και η υγρασία έφτανε μέχρι τα ρούχα… Το κρύο ήταν παγερό. Η Μαρία εξαντλήθηκε. Αναγκάστηκε να ζητήσει να πάει κοντά της η … Ματρώνα. Ζήτησε εξομολόγηση από τον εφημέριο της περιοχής και κοινώνησε. Μετά δυνάμωσε κάπως, αλλά ήταν ανήμπορη.

Παρ’ όλα αυτά δεν άφησε το κανόνα της… Για να μην την βλέπει στην προσευχή της η  Ματρώνα ζήτησε και της έφτιαξαν μια γωνία με παραβάν. Έτσι χωρίστηκε η σπηλιά σε … δύο δωμάτια. Η σπηλιά βέβαια ήταν σκοτεινή και είχε σύνολο 5 μέτρα μήκος και 2.5  μέτρα πλάτος. Αγωνίστηκαν με αναστεναγμούς και δάκρυα, με αδιάλειπτη προσευχή μέρα και νύκτα μέχρις εκεί που επέτρεπε η σωματική τους αδυναμία. Η Ματρώνα μάζευε τα ξύλα για την φωτιά, νερό απ’ την χαράδρα και έφτιαχνε χυλό με το αλεύρι. Αυτή ήταν η τροφή τους!

Κάποτε οι πατέρες του Όλονετς έμαθαν για την Μαρία και την εξάντλησή της! Ο π. Γεράσιμος μέσω του π. Δανιήλ, που είχε γίνει ηγούμενος στην μονή Πολυούστρωφ, με επιστολή  ζήτησε να επιστρέψουν κοντά στη λίμνη Βέϊζ, αφού δεν υπήρχαν πια τα παλιά εμπόδια. Ενημερώθηκε επίσης και ο επίσκοπος Ιγνάτιος. Την  άνοιξη τους έδωσε ευλογία να γυρίσουν στην πατρίδα τους.

Ζ΄. Το τελευταίο ερημητήριο του Βορρά:  Οδοιπορώντας πέρασαν από το μοναστήρι Σβιατογκόρσκ.

Ξεκουράστηκαν και με πλοίο  έφτασαν στη Νέα Λάντογκα από το Νόβγκοροντ. Πέρασαν και από την ιδιαίτερη πατρίδα τους, που έμεινε η Ματρώνα ένα χρόνο γιατί είχε εξαντληθεί απ’ το ταξίδι και δεν μπορούσε ούτε να περπατήσει! Στο ερημητήριο του Αγίου Νικηφόρου η Μαρία συνάντησε την Άννα, που με μεσολάβηση των πατέρων του Όλονετς εγκαταστάθηκε σ’ ένα εγκαταλειμμένο μοναστήρι, το Παντάν.  Βρισκόταν στη μέση ενός δάσους. Εκεί η Άννα κάρηκε μοναχή και έζησε 31 χρόνια. Κοιμήθηκε στις 11 Ιουλίου το 1901, Σε ηλικία 83 ετών.

Οι γέροντες δεν θέλησαν να λυπήσουν την Μαρία και της έδωσαν την ευλογία να μείνει στα γύρω δάση. Της διάλεξαν όμως την καταλληλότερη δυνατή τοποθεσία, 5 μίλια μακριά από το μοναστήρι. Εδώ η Μαρία εγκαταστάθηκε μαζί με την …ανιψιά της Πελαγία που παλιότερα είχε μείνει μαζί της. Αυτή όμως δεν άντεξε. Την επόμενη άνοιξη κάλεσε κοντά της την  Ματρώνα, που είχε συνέλθει. Ο ηγούμενος ήταν συγκαταβατικός και είχε ευλάβεια γι’ αυτές! H Μαρία δεν έζησε για πολύ στο τελευταίο της καταφύγιο. Οι κακουχίες της και ένα άγριο κρυολόγημα της κλόνισαν οριστικά την υγεία της. Όλο τον χειμώνα υπέφερε από υψηλό πυρετό και πόνους στα δόντια και το πρόσωπό της. Υπήρχαν φάσεις που ξεπερνούσαν τα όρια της αντοχής αυτής της σκληρής αθλήτριας!

Στα τέλη του Ιανουαρίου του 1860 οι πόνοι έφτασαν στο απροχώρητο. Η κατάστασή της χειροτέρευε γιατί δεν έπαιρνε κανένα φάρμακο!  Η Ματρώνα πήγε  να μείνει με την Πελαγία. Δεν μπόρεσε να γυρίσει σύντομα κοντά της λόγω χιονοθύελλας. Ο γερο - Ανδρέας πρώτος άνοιξε δρόμο στο χιόνι και με πέδιλα του σκι έφτασε στην καλύβα. Όταν την είδε πώς ήταν έφυγε για το χωριό και επέστρεψε σε δύο ώρες με ένα μπουκάλι βότκα! Χωρίς συναίσθηση η ερημήτρια έβρεξε ένα πανί με βότκα και το έβαλε στα χείλη της, ενώ ο Ανδρέας είχε φύγει. Η βότκα την άναψε και έβγαλε μια κραυγή προς το Θεό έβαλε χιόνι στο πρόσωπό της και άρχισε να φτύνει κάτι που δοκίμαζε για πρώτη φορά! Τα δάκρυά της ήταν ασυγκράτητα. Ξεκίνησε να πάει στο μοναστήρι! Ακολούθησε τα’ αχνάρια του Ανδρέα και η Πρόνοια του Θεού δεν την άφησε…

Έπεσε αναίσθητη στο χιόνι, αλλά  αδελφοί την είδαν από μακριά και αναίσθητη την πήγαν σε κοντινό … στάβλο. Όταν έφτασε ο π. Γεράσιμος η Μαρία φέρθηκε σαν να ξύπνησε απ’ τον ύπνο. Δεν κατάφερε να μιλήσει, αλλά με νοήματα ζήτησε να της κάνουν ευχέλαιο.

Για τρεις βδομάδες η μαρτυρική ερημήτρια έμεινε στο κρεβάτι. Την δέκατη Πέμπτη ημέρα το πρόσωπό της έλαμψε μ’ ένα υπερκόσμιο φως και πήρε την έκφραση μιας ευλογημένης ηρεμίας. Όλα τα σημάδια εξαφανίστηκαν. Ζήτησε να εξομολογηθεί και τις  επόμενες ημέρες κοινωνούσε!

Το απόγευμα της 19^ης Φεβρουαρίου του 1860 η Μαρία αναπαύτηκε…Στην κηδεία της μαζεύτηκε τόσος κόσμος, που ούτε στην πανήγυρη δεν ερχόταν. Στην διάρκεια της εξόδιας ακολουθίας το πρόσωπό της το κάλυψε ένα ουράνιο φως, σημάδι για την οσιότητα του βίου και μήνυμα για το περιεχόμενο της ησυχαστικής ζωής των Ορθοδόξων ασκητών!!!

 Πέτρου Μπότση, Οσία Μαρία του Όλονετς, σειρά οι Φιλόθεες, Αθήνα 1992.

ΠΗΓΗ.ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ

Η Αγία Νεομάρτυς Ευδοκία(23-1-1938)

site analysis

Η Αγία νεομάρτυς Ευδοκία γεννήθηκε στις 17 Αυγούστου 1884 στο Boskres;enskκοντά στη Μόσχα,στην οικογγένεια του εμπόρου Πέτρου Κουζμίνωβ.

Εκάρη μοναχή στην Μονή των Αγίων Μάρθας και Μαρίας.Όταν οι μπολσεβόκοι έκλεισαν το μοναστήρι επέστρεψε στο σπίτι της και έμενε μόνη της αφού οι γονείς της είχαν πεθάνει.

 Τα Θεοφάνεια του 1938 η Ευδοκία συνελήφθη με την κατηγορία της ''αντεπανεστατικής δράσης''

Φυλακίστηκε στο Μπούτοβο όπου την βασάνισαν για να αποδεχθεί την ενοχή της,πράγμα που δεν κατάφεραν.

Εκτελέστηκε στις 23/1-5/2 1938 στο Μπούτοβο και ρίχθηκε στους εκεί κοινούς μαζικούς τάφους.

 Εορτάζει επίσης το Δ'Σάββατο μετά το Πασχα μαζί με όλους τους μάρτυρες του Μπούτοβο.

Η αγιοκατάταξή της από την Ρωσική Εκκλησία έγινε στις 22 Φεβρουαρίου 2001.

πηγή / proskynitis.blogspot

Η Οσία Ευφροσύνη του Πολότσκ(+23 Μαίου)

site analysis

Ἀρχοντικῆς καταγωγῆς, ἦταν θυγατέρα τοῦ Ἡγεμόνα τοῦ Πολότσκ Γεωργίου καί ἐγγονή τοῦ Μεγάλου Ἡγεμόνα τοῦ Κιέβου Βσέβολοντ. Σέ ἡλικία μόλις 12 ἐτῶν κατέφυγε σέ μονή, γιά νά ἀποφύγει τόν γάμο της μέ κάποιο Πρίγκιπα, τό ὁποῖο ἐπέβαλλαν στούς γονεῖς της οἱ τότε πολιτικές σκοπιμότητες. Ἡ πνευματική πρόοδος τῆς νεαρῆς μοναχῆς ἦταν τέτοια, ὥστε σύντομα ὁ Ἐπίσκοπος τῆς ἐπαρχίας Ἡλίας τῆς ἐπέτρεψε νά ἐγκαταβιώσει σέ ἕνα κελλί τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τῆς Ἁγίας Σοφίας. Ἐκεῖ ἡ Εὐφροσύνη πρόσθεσε στούς μοναχικούς της ἀγώνες καί τό ἐρχόχειρο τῆς καλλιγραφίας, τά ἔσοδα μάλιστα ἀπό τά βιβλία πού ἀντέγραφε, τά διέθετε στούς πτωχούς.

Κάποια νύκτα κατά τήν διάρκεια τῆς προσευχῆς της, ὁ Ὁσία δέχθηκε τήν ἐπίσκεψη ἑνός Ἀγγέλου. Ὁ οὐράνιος ἐπισκέπτης τήν ὁδήγησε ἔξω ἀπό τήν πόλη, σέ κάποιο σημεῖο πού ὑπῆρχε ἕνας μικρός ξύλινος ναός πρός τιμήν τῆς Θείας Μεταμορφώσεως. "Ἐδῶ - τῆς εἶπε - εἶναι τό θέλημα τοῦ Κυρίου νά κατοικήσεις, διότι μέσα ἀπό τήν δική σου ἀφιέρωση, ὁ Κύριος θά ὁδηγήση πολλούς στή σωτηρία". Ἕνα παρόμοιο ὅραμα εἶδε καί ὁ Ἐπίσκοπος καί ἔτσι τῆς παραχώρησε τήν γῆ, μέ ἄδεια νά ἱδρύσει μονή.

Μέ ἕδρα τήν Μονή Μεταμ. Σωτῆρος ἡ Ὁσία ἀναδείχθηκε πνευματική μητέρα μοναζουσῶν, ἀλλά καί διδάσκαλος τοῦ λαοῦ, κήρυξε μάλιστα τόν Χριστιανισμό στίς παγανιστικές φυλές τῆς περιοχῆς (σήμερα εἶναι Λευκορωσικό ἔδαφος, στά σύνορα μέ τήν Λιθουανία). 

Ἀργότερα, κατά τήν ἀνέγερση πέτρινου Ναοῦ στή Μονή, μία ὑπερκόσμια φωνή κάλεσε τόν ἀρχιμάστορα νά ἀναλάβει τήν ἐργασία, ἐνῶ ἡ Ὁσία μέ τήν προσευχή της τροφοδοτοῦσε τό ἐργοτάξιο μέ τοῦβλα!
Ὅταν ἡ Ὁσία ὕψωσε Ναό ἀφιερωμένο στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ἀπευθύνθηκε στό συγγενή της Αὐτοκρατορικό Οἶκο τῆς ΚΠόλεως καί ζήτησε μία Θεομητορική εὐλογία. Τότε, κατά μία ἐκδοχή, ἔφθασε στή Ρωσία ἡ θαυματουργή Εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Χερσῶνας (κατά τήν παράδοση ἔργο τοῦ Εὐαγγ. Λουκᾶ).

Στο ναό αυτό Ευφροσύνη το 1161 δώρισε ένα επίχρυσο σταυρό με τμήμα του Τιμίου Σταυρού του Χριστού. Τον XIII αιώνα ο σταυρός αφαιρέθηκε από το Polotsk, αλλά τον επέστρεψε και πάλι στη μονή ο Ιβάν ο Τρομερός το 1563 μετά την επιτυχή πολιορκία της πόλης.Το 1941, κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου ο Σταυρός της Οσίας  Ευφροσύνης του Πολότσκ εξαφανίστηκε και δεν έχει βρεθεί ακόμα.
Μετά ἀπό μοναχική ζωή 40 ἐτῶν, ἡ Ὁσία ξεκίνησε γιά προσκύνημα στά Ἱεροσόλυμα. Κατά τό ταξείδι της συναντήθηκε στήν ΚΠολη μέ τόν Αὐτοκράτορα Μανουήλ Κομνηνό καί τόν Πατριάρχη Λουκᾶ, προσκύνησε στούς Ναούς τῆς Βασιλεύουσσας τά Ἅγια Λείψανα καί τίς θαυματουργές Εἰκόνες καί πρόσφερε ἀφιερώματα. Στά Ἱεροσόλυμα ἡ Ὁσία πρόσφερε χρυσό θυμιατήριο στόν Πανάγιο Τάφο καί ζήτησε μέ θερμή προσευχή νά κοιμηθεῖ ἐκεῖ. Ἐνῶ τήν μετέφεραν ἀδιάθετη στή Ρωσική Μονή, ζήτησε νά κηδευθεῖ στή Μονή τοῦ ἁγ. Σάββα, ὅπου στό παρελθόν εἶχαν ἐνταφιασθεῖ δίκαιες γυναίκες (λ.χ. οἱ μητέρες τοῦ ἁγ. Σάββα καί τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων). Κοιμήθηκε εἰρηνικά τό 1173.

Τό Λείψανό της ἀνακομίσθηκε ἀδιάφθορο καί μεταφέρθηκε ἀπό Ρώσους προσκυνητές, ἀρχικά στήν Ἄκρα τῆς Παλαιστίνης καί τελικά στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, γιά νά μήν βεβηλωθεῖ ἀπό τόν Ὀθωμανό Σουλτάνο Σαλαδίν. Τό Λείψανο ἐπέστρεψε στό Πολότσκ μετά ἀπό πάροδο ὀκτώ αἰώνων καί πολλές ἐμφανίσεις τῆς Ὁσίας, κατά τήν βασιλεία τοῦ Τσάρου Νικολάου Β'. 

Στην γιορτή της Οσίας Ευφροσύνης του Πολότσκ

Μετά τήν Ἐπανάσταση τοῦ 1917, οἱ Μπολσεβίκοι τοποθέτησαν τό Λείψανο στό τοπικό Μουσεῖο Ἀθεϊσμοῦ. Κατά τόν Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, εὐσεβεῖς κάτοικοι τοῦ Πολότσκ παραβίασαν τό μουσεῖο, πῆραν τό Λείψανο καί τό κατέθεσαν στό Ναό τῆς Ἁγίας Σκέπης. Τελικά τό 1943 τό Λείψανο ἐπιστράφηκε στή Μονή Πολότσκ, ὅπου καί σήμερα φυλάσσεται. (μ. Βαρβάρας, "Ὁ Βίος τῆς ὁσ. Εὐφροσύνης τοῦ Πολότσκ"· Περιοδικό "Orthodox Life", φ. 2/1959)./πηγή

Ο ηγούμενος της Μονής Βατοπαιδίου προσκυνάει το λείψανο της Οσίας Ευφροσύνης του Πολότσκ

ΠΗΓΗ.ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ