Οι εννάδυμες Παρθενομάρτυρες της Πορτογαλίας

site analysis

Εννέα αγίες του 2ου αιώνα μ.Χ. από την Πορτογαλία

 

Αγίες Βιλγκεφόρτις η Εσταυρωμένη, Μαρίνα, Κουϊτερία, Γενεύη, Ευφημία, Μαρκιάνα, Γερμάνα, Βασιλεία & Βικτωρία που μαρτύρησαν σε όλη τη Μεσόγειο το 139 μ.Χ. & ο άγιος ιερομάρτυς Οβίδιος 3ος Επίσκοπος Braga Πορτογαλίας (+135)

SYNAXARION-HAGIOLOGY

SAINTS OF MY HEART 

FROM WORKER SECT TO ORTHODOXY ╰⊰¸¸.•¨* ST JOHN MAXIMOVITCH & ST KEVIN OF IRELAND

Πορτογαλία,

η πατρίδα των 9 εννιάδυμων Παρθενομαρτύρων

Η πόλη Aguas Santas Ισπανίας, όπου μαρτύρησαν η Αγία Βιλγκιφόρτις ή Λιμπεράτα & η αδελφή της Παρθενομάρτυς Μαρίνα το 139 μ.Χ.

Η Αγία Παρθενομάρτυς Βιγκελφόρτις ή Λιμπεράτα η εσταυρωμένη (+139)

Οι 9 εννιάδυμες Παρθενομάρτυρες της Πορτογαλίας:  

Αγίες Βιλγκεφόρτις η εσταυρωμένη, Μαρίνα, Κουϊτερία, Γενεύη, Ευφημία,Μαρκιάνα, Γερμάνα, Βασιλεία & Βικτωρία,

Παρθενομάρτυρες στη Μεσόγειο (+139)

& ο Άγιος ιερομάρτυς Οβίδιος 3ος Επίσκοπος Braga Πορτογαλίας (+135)

Εορτή στις 9/1, 18/1, 19/1, 22/5, 3/6, 12/7, 20/7, 16/9

Η Αγία Παρθενομάρτυς Βιγκελφόρτις ή Λιμπεράτα η εσταυρωμένη, η οποία στις Ι. Εικόνες παρουσιάζεται και με γένια & χωρίς τα γένια του θαύματος της Παναγίας, για να αποφύγει να παντρευτεί τον ειδωλολάτρη βασιλιά διά της βίας.

Τα ονόματα των 9 Παρθενομαρτύρων της Πορτογαλίας (ορθοδόξων αγίων, πολύ πριν τη δημιουργία αυτού που σήμερα ονομάζουμε Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία) είναι τα εξής:

Αγία Βιλγκεφόρτις ή Λιβεράτα ή Ευτροπία (St Wilgefortis / Liberata / Eutropia) η εσταυρωμένη, Παρθενομάρτυς στην Aguas Santas Ισπανίας, από Braga Πορτογαλίας (20 Ιουλίου, +139)

Αγία Μαρίνα ή Μαργαρίδα (St Mariña / Margarida), Παρθενομάρτυς στην Aguas Santas Ισπανίας, από Braga Πορτογαλίας (18 Ιανουαρίου, +139)

Αγία Κουϊτερία ή Κυθέρεια (St Quiteria) Παρθενομάρτυς στην Aire-sur-l’Adour Γαλλίας, από Braga Πορτογαλίας (22 Μαΐου, +139)

Αγία Ευφημία ή Ευμελία (St Eufemia / Eumelia) Παρθενομάρτυς στην Auria της επαρχίας Orense της Ισπανίας από Braga Πορτογαλίας (16 Σεπτεμβρίου, +139)

Αγία Μαρκιάνα ή Μαρίκα (St Marciana / Marica) Παρθενομάρτυς στό Toledo της Ισπανίας, από Braga Πορτογαλίας (9 Ιανουαρίου, +139)

Αγία Γερμάνα (St Germana) Παρθενομάρτυς από Braga Πορτογαλίας και οι συμμάρτυρές της Άγιοι Παύλος, Γερόντιος, Ἰανουάριος, Σατουρνίνος, Σουξέσσος, Ἰούλιος, Κάτος και Πία, μάρτυρες στήν Νουμίδια Ἀλγερίας (19 Ιανουαρίου, +139)

Αγία Βικτωρία ή Ρίτα (St Victoria / Vitoria / Rita) Παρθενομάρτυς από Braga Πορτογαλίας (17 Νοεμβρίου, +139)

Αγία Γενιβέρα ή Γενεύη (St Genibera / Genebra / Gemma) Παρθενομάρτυς από Braga Πορτογαλίας (+139)

Αγία Βασιλεία ή Βασίλισσα (St Basilia / Basilissa) Παρθενομάρτυς από Braga Πορτογαλίας (12 Ιουλίου, +139)

Ο Άγιος ιερομάρτυς Οβίδιος, 3ος Επίσκοπος της Braga Πορτογαλίας (+135), 3 Ιουνίου 

Ο Άγιος ιερομάρτυς Οβίδιος 3ος Επίσκοπος Braga της Πορτογαλίας ήταν ένας Ορθόδοξος Άγιος του οποίο τα αγάλματα κοσμούν την πόλη Braga της Πορτογαλίας. Γεννήθηκε στη Σικελία της Ιταλίας και στάλθηκε το 95 μ.Χ. από τον Άγιο ιερομάρτυρα Κλήμη Α´, τρίτο Επίσκοπο Ρώμης, ως Επίσκοπος στην πόλη Braga της Πορτογαλίας. Εκει στην Braga της Πορτογαλίας βάπτισε τις 9 Αγίες Παρθενομάρτυρες όταν εγκαταλήφθηκαν από την μητέρα τους Καλσία.

Ο Άγιος Οβίδιος είναι προστάτης των κωφών και όσων πάσχουν από ακουστικές ασθένειες. Μαρτύρησε για την Χριστιανική του Πίστη το 135 μ.Χ.

Τα Ιερά Λείψανα του Αγίου Ιερομάρτυρος Οβιδίου

Οι Αγίες 9 Παρθενομάρτυρες της Πορτογαλίας γεννήθηκαν το έτος 119 στην Braga της Πορτογαλίας. Ἠταν κόρες του ειδωλολάτρη Λούκιου Καστέλιου Σέβερου και της Καλσίας. Ο Λούκιους Καστέλιος Σέβερος ήταν κυβερνήτης των επαρχιών Γαλικίας και Λουσιτανίας, τα οποία αποτελούν τμήμα της Ιβηρικής Χερσονήσου, σημερινή Ισπανία και Πορτογαλία. Το 119 ενώ ο Λούκιος βρισκόταν σε ταξίδια στις περιοχές του η συζυγός του Καλσία ήταν έγκυος και γέννησε με μία γέννα 9 θυγατέρες. Επειδή η Καλσία φοβήθηκε οτι όταν θα επέστρεφε ο σύζυγός της θα την υποπτευόταν για συζυγικές απιστίες λόγω των πολλών γεννήσεων αποφάσισε να απαλλαγεί από τις ανεπιθύμητες κόρες της και τις έδωσε στην πιστή υπηρέτριά της Σίλα για να τις πνίξει στον ποταμό Miño με αυστηρή μυστικότητα.

Αλλά η Σίλα μόλις είχε βαπτιστεί Χριστιανή, και στο δρόμο προς το ποτάμι συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσε να διαπράξει ένα τέτοιο φρικτό έγκλημα. Έτσι πήγε τα βρέφη σέ ένα φιλικό Χριστιανικό σπίτι όπου τά βάπτισε ο Άγιος ιερομάρτυς Οβίδιος Επίσκοπος Braga της Πορτογαλίας (+135) με τα ονόματα Κουϊτερία, Λιμπεράτα, Βικτωρία, Μαρίνα, Γερμάνα, Ευφημία, Μαρκιάνα, Γκενιβέρα και Βασιλεία [Quiteria, Liberata, Victoria, Marina, Germana, Eufemia, Marciana, Genibera & Basilia]. Ύστερα τα 9 βρέφη τα παρέλαβαν Χριστιανικές οικογένειες και τα μεγάλωσαν με Χριστιανική πίστη. Και οι 9 αδελφές υπόσχέθηκαν παρθενία για την αγάπη του Χριστού.

Το 139, όταν οι 9 παρθένες ήταν 20 ετών, είχαν ήδη άρχισει στην περιοχή φρικτοί διωγμοί κατά των Χριστιανών. Οι 9 παρθένες συνελλήφθηκαν ως Χριστιανές και τις έφεραν στον κυβερνήτη πατέρα τους Λούκιο Καστέλιο ο οποίος στην αρχή δεν κατάλαβε οτι ήταν οι κόρες του. Τις απείλησε με τιμωρία αν δεν αρνηθούν το Χριστιανισμό, αλλά οι 9 παρθένες απάντησαν οτι προτιμούσαν να πεθάνουν χίλιες φορές, αντί να εγκαταλείψουν την πίστη στο Χριστό.

Ο Καστέλιος εντυπωσιάστηκε με τη δύναμη των κοριτσιών και, επίσης, διαπίστωσε ότι είχαν μια παράξενη ομοιότητα με τη σύζυγό του. Ρώτησε σχετικά με την προέλευσή τους και κάλεσε την Καλσία, η οποία τις αναγνώρισε αμέσως ως κόρες της. Στη συνέχεια ακολούθησε μια μάχη μέσα στην καρδιά του, μεταξύ της πατρικής αγάπης του και των καθηκόντων του ως διοικητή. Όταν έμαθε ότι ήταν δικές του κόρες, τους είπε να αποκηρύξουν το Χριστό με αντάλλαγμα τα υλικά πλούτη και την πολυτέλεια ως κόρες του κυβερνήτη. Έκανε κάθε δυνατή προσπάθεια να τις πείσει και τούς ζήτησε να θυσιάσουν στους ειδωλολατρικούς θεούς. Η μητέρα τους προσπαθούσε επίσης να τις πείσει με πολλά δάκρυα, αλλά δεν πέτυχε τίποτα. Έτσι ο πατέρας θυμωμένος τους έδωσε μια μέρα να αποφασίσουν να λατρέψουν τα είδωλα και να παντρευτούν ειδωλολάτρες ή να πεθάνουν με φρικτά Μαρτύρια.

Οι 9 αδελφές φυλακίστηκαν αλλά κατάφεραν να αποδράσουν ελευθερώνοντας όλους τους άδικα φυλακισμένους και έφυγαν μακρυά για να μην γίνει ο πατέρας τους παιδοκτόνος. Έτσι έφυγαν από την πόλη από διαφορετικές διαδρομές.

Ο πατέρας τους εξαπέλυσε διωγμό εναντίων τους και στη συνέχεια η κάθε μία από τις παρθένές συνελλήφθηκαν σε διαφορετικές πολεις γύρω από τη Μεσόγειο και μαρτύρησαν.

Οι 2 αδελφές Βιλγκεφόρτις (Λιμπεράτα) και Μαρίνα συνελλήφθηκαν στην πόλη Aquas Santas στην επαρχία Orense στη Γαλικία της Ισπανίας και μετά από μαρτύρια τις θανάτωσαν.

Η Αγία Παρθενομάρτυς Μαρίνα που μαρτύρησε στην Aquas Santas της Ισπανίας

Πρώτα έβαλαν την Αγία Μαρίνα μέσα σε ένα φούρνο για να την κάψουν ζωντανή αλλά της εμφανίστηκε θαυματουργικά ο Ἀγιος Απόστολος Πέτρος όπου την έβγαλε από το φούρνο και της έφερε νερό για να δροσιστεί. Αργότερα αποκεφαλίστηκε και το κεφάλι της αναπήδησε στο έδαφος θαυματουργικά 3 φορές και δημιουργήθηκαν 3 πηγές στα σημεία αυτά όπου ονομάστηκαν Aguas Santas (=Ιερά Νερά), δίπλα στις οποίες τον 6ο αιώνα μεταξύ 502-593 κτίστηκε Χριστιανικός ναός προς τιμήν της και η σημερινή πόλη Aquas Santas της Ισπανίας.

Στην τοποθεσία του Μαρτυρίου σωζονται ακόμη ο φούρνος των βασανιστηρίων και η φυλακή της Αγία Παρθενομάρτυρος όπου μετατράπηκαν σε Ιερό Ναό τον 6ο αιώνα. Επίσης διασώζεται η μικρή λίμνη-δεξαμενή όπου της έριχνε με θαυματουργικό τρόπο νερό ο Άγιος Απόστολος Πέτρος.

Φώτογραφίες απο το μέρος Μαρτυρίου της Αγίας Παρθενομάρτυρος Μαρίνας, τα ιερά νερά, ο φούρνος του Μαρτυρίου, η δεξαμενή με το ιερό νερό του Αγίου Πέτρου, η φυλακή στην οποία φυλακίστηκε & ο ιερός ναός του 6ου αιώνα.

Ύστερα από το Μαρτύριο της Αγίας Παρθενομάρτυρος Μαρίνας ο ειδωλολάτρης πατέρας τους αποφάσισε να παντρέψει την Αγία Λιμπεράτα ή Βιλγκεφόρτις διά της βίας με τον επίσης παγανιστή βασιλιά της Σικελίας. Η Αγία Λιμπεράτα αρνήθηκε και παρακάλεσε την Παναγία να την βοηθήσει να αποφύγει τον γάμο.

Η απάντηση στις προσευχές της ήταν το πρόσωπό της να καλυφθεί από ένα μούσι, κάτι που έκανε τον επίδοξο σύζυγο να ακυρώσει τον γάμο και τον πατέρα της να την τιμωρήσει με σταύρωση.

Στο Σταυρό η Αγία Βιγκελφόρτις (Λιμπεράτα)  είπε στους παρευρισκόμενους ότι όσοι θυμούνται τα δεινά της, θα απελευθερωθούν από όλα τα βάρη και τις δυσκολίες τους.

Έτσι η Αγία Βιγκελφόρτις (Λιμπεράτα) έγινε προστάτιδα των γυναικών που θέλουν να αποφύγουν ένα κακο γαμο και των κακοποιημένων γυναικών.

Η αδελφή τους Αγία Παρθενομάρτυς Κουϊτερία ή Κυθέρεια συνελήφθηκε στην Aire-sur-l’Adour της Γαλλίας και αποκεφαλίστηκε αμέσως.

Η αδελφή τους Αγία Παρθερομάρτυς Ευφημία δεν μπόρεσε να ξεφύγει από τους στρατιώτες που την κυνηγούσαν και στο Εθνικό Πάρκο Peneda-Gerês (National Park Penedo da Santa – Cliff of the Saint) στην Braga της Πορτογαλίας άνοιξε ένας βράχος και την κατάπιε επιτόπου και αμέσως ξεπήδησε μία θερμή πηγή.

Η αδελφή τους Αγία Μαρκιάνα συνελήφθηκε στο Toledo της Ισπανίας όπου και μαρτύρησε.

Η αδελφή τους Αγία Βικτωρία μαρτύρησε στην Κόρδοβα της Ισπανίας.

Η αδελφή τους Αγία Γερμάνα συνελήφθηκε και μαρτύρησε στη Νουμιδία της Β. Αφρικής μαζί με τον Άγιο Μάρτυρα Παύλο και άλλους 17 Μάρτυρες.

Επίσης σε κάποια πόλη της Μεσογείου μαρτύρησαν και οι άλλες δύο αδελφες τους Αγίες Παρθενομάρτυρες Γενιβέρα ή Γενεύη και Βασιλεία.

Επιμέλεια κειμένου:

Άβελ-Αναστάσιος Γκιουζέλης

http://gkiouzelis.wordpress.com

ORTHODOX HEART SITES

Η Αγία Παρθενομάρτυς Κουϊτερία η οποία μαρτύρησε στη Γαλλία

Η Αγία Παρθενομάρτυς Μαρκιάνα του Toledo Ισπανίας

Το Μαρτύριο της Αγίας Παρθενομάρτυρος Μαρκιάνας στο Toledo της Ισπανίας

Η Αγία Παρθενομάρτυς Μαρκιάνα

Η Αγία Παρθενομάρτυς Βικτωρία της Κόρδοβα Ισπανίας

Ιερές Εικόνες της Αγίας Παρθενομάρτυρος Λυμπεράτας ή Βιλγκεφόρτις

  
 

ΠΗΓΗ.ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Η ΜΟΝΑΧΗ ΠΕΛΑΓΙΑ ΤΡΟΥΜΟΥΛΙΑΡΗ ΤΗΣ ΚΑΛΥΜΝΟΥ. ΜΙΑ ΑΓΙΑ ΨΥΧΗ ΜΕ ΠΟΛΛΕΣ ΘΕΙΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ."

site analysis

«Χθες το βράδυ, καθώς προσευχόμουν είδα Αγγέλους ολοφώτεινους να κατεβαίνουν στο πατρικό σου σπίτι στην Κω. Παρέλαβαν την ψυχή της μητέρας σου και ψάλλοντας ανέβαιναν στον Ουρανό."

Το καλοκαίρι του 1974 οι αδελφές έκτιζαν το ησυχαστήριο της Άγιας Μακρίνας στο Καμπί της Κάλυμνου. Ό τόπος ήταν κατσάβραχα και ή μεταφορά εκεί προσώπων και υλικών γινόταν μόνο μέσω θαλάσσης και στην συνέχεια από το λιμάνι με το γαϊδούρι ως το ησυχαστήριο. Είχε μεγάλο καημό να το επισκεφτεί. Ή Ηγουμένη της το υποσχέθηκε άλλα το ανέβαλλαν διαρκώς εξαιτίας του φόρτου εργασίας και επειδή περπατούσε με το «Πί», θα έπρεπε να την πάρουν αγκαζέ, αφού δεν θα μπορούσαν να την ανεβάσουν στο ζώο.

 Επίσης τότε ήταν και ή εποχή μέ τα γεγονότα στην Κύπρο (Ιούλιος 1974) και καθώς το ησυχαστήριο βρισκόταν απέναντι από την Τουρκία σκέπτονταν οι αδελφές και τον κίνδυνο για την ανέγερση τού Ησυχαστηρίου. Οι αδελφές δεν φοβούνταν, άλλα προσεύχονταν με θέρμη να τους δείξει ό Θεός το θέλημά Του . Κάποιο πρωινό που πήγαν στο κελλάκι της την βρήκαν πολύ χαρούμενη και γελαστή να τούς λέγει: «’Έ (= δεν) μέ πήετε (= πήγατε) στην Αγία Μακρινό: και πήα (= πήγα) μοναχή μου. Είδα μιά καλογριά και την ρώτησα, ποιά ήταν. Εκείνη μου απήντησε ότι ήταν απ’ τά απέναντι μέρη και μου έκτισαν οι αδελφές αυτό το σπίτι μου και πηγαινοέρχομαι και τις φυλάω!». Αυτήν την απάντηση περίμεναν οι αδελφές. για να συνεχίσουν χωρίς έγνοιες και περισπασμούς το κτίσιμο τού ησυχαστηρίου! Μέ απλότητα συνέχισε την διήγησή της περιγράφονται τον τόπο και τά κτίσματα μέ κάθε λεπτομέρεια. ’Έτσι οι αδελφές ευχαρίστησαν

για άλλη μια φορά τον Θεό και την Άγια Μακρίναπου ευλογούσε από ψηλά τά έργα τους.

Κάποια φορά που αρρώστησε ζήτησε από τις αδελφές να την κατεβάσουν στο σπίτι της ανιψιάς της. Καθώς ήταν στο κρεβάτι έκανε  συνεχώς κομβοσχοίνι. Της παρουσιαζόταν ό πειρασμός πίσω

Από το ψυγείο και πότε θορυβούσε, πότε της τραβούσε το κομβοσχοίνι

.. πότε της φώναζε για να την μπερδέψει: «Άσε έναν κόμπο έναν κόμπο». Μα εκείνη αντιστεκόταν λέγοντας δυνατά ~ την ευχή και τον επιτιμούσε με το κομβοσχοίνι της.

Η αδελφή Ευσεβία, ή αγιογράφος της Μονής, κατάγεται από την Κω. Όταν επρόκειτο να κοιμηθεί ή μητέρα της, την κάλεσε ή αδελφή Πελαγία και της είπε: «Χθες το βράδυ, καθώς προσευχόμουν είδα  Αγγέλους ολοφώτεινους να κατεβαίνουν στο πατρικό σου σπίτι  στην Κω. Παρέλαβαν την ψυχή της μητέρας σου και ψάλλοντας  ανέβαιναν στον Ουρανό. Μην ανησυχείς και μην λυπάσαι για αυτήν, διότι βρίσκεται κοντά στον Δεσπότη Χριστό και θα ευχετα για εμάς. Χαίρε και άγάλλου διότι έσώθη'.». Το πρώτο τηλέφωνο πού δέχθηκε το πρωί ή Μονή ήταν από την Κω με

Την αναγγελία της κοιμήσεως της ευσεβούς και πολύτεκνης κυρά- Χριστοφιλινας.

 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ 2015. ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΙΟΣ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ Π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ

ΠΗΓΗ.ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Σταυρούλα Τούλα: Η σπουδαία ευεργέτιδα, φιλάνθρωπος και αρχόντισσα της Πάτρας

site analysis

Του Σωτήρη Λέτσιου - Από την Ορθόδοξη Αλήθεια που κυκλοφορεί στα περίπτερα

---

«Με τη γλυκιά ελπίδα πως θα διαβάσουν τις σελίδες που ακολουθούν όχι μόνο όσοι τη γνώρισαν, αλλά και άλλοι, που δεν γνώρισαν την αείμνηστη Σταυρούλα Τούλα, προβαίνουμε στη δημοσίευση της βιογραφίας της, για να πληροφορηθούν ότι υπάρχουν και στα δικά μας χρόνια Ανθρωποι που ζουν μεταξύ ουρανού και γης, γλυκές φυσιογνωμίες γεμάτες καλοσύνη και αγιότητα.

Αλλά είναι τόσο λίγοι, που πρέπει, σαν άλλος Διογένης, με ένα λαδοφάναρο στα χέρια, να τους ψάξεις, να τους εντοπίσεις και να τους ζητήσεις».

Με αυτά τα θερμά λόγια ξεκινά τη βιογραφία της αείμνηστης Σταυρούλας Τούλα ο κ. Δημήτρης Κούβελας, καθηγητής Θεολογίας και συγγραφέας του βιβλίου «Σταυρούλα Τούλα: Η φιλάνθρωπος».

Σπάνια έχουμε τη χαρά να συναντούμε στο διάβα μας ανθρώπους όπως η βιογραφούμενη, αλλά και να σχηματίζουμε την αίσθηση πως ο κόσμος μας δεν είναι ο δικός τους κόσμος.

Τους θέλει ο Θεός και έρχονται δίπλα μας, για να διδάξουν με απλό και φυσικό τρόπο την πίστη και την ανεπιτήδευτη καλοσύνη.

Στη Δημητσάνα

Η Σταυρούλα Ρήγα ή Ρηγοπούλου (αυτό ήταν το πατρικό επώνυμό της) γεννήθηκε το 1910 στη Δημητσάνα της επαρχίας Γορτυνίας στον νομό Αρκαδίας.

Ηταν παιδί πολύτεκνης και φτωχής οικογένειας, που αριθμούσε στους κόλπους της συνολικά εννέα παιδιά. Την αποκαλούσαν και «Γαλανή», επειδή είχε γαλανά μάτια, όπως η ίδια χαριτολογώντας έλεγε.

Γράμματα λίγα έμαθε, τα στοιχειώδη της εποχής εκείνης, πράγμα το οποίο δεν έπαιξε αρνητικό ρόλο στην εξέλιξή της και στο να χαράξει σταθερά την πορεία της προς την ανθρωπιά, την καταξίωση, την τελειότητα και τον αγιασμό.

Πατέρας της ήταν ο Βασίλειος Ρήγας ή Ρηγόπουλος και μητέρα της η Ζαχαρή Παρασκευοπούλου.

Η φτώχεια και η ανέχεια των γεωργοποιμένων γονιών της έκαναν τη μικρή Σταυρούλα προσεκτική, ολιγαρκή, ταπεινή και απλή.

Ξεχώριζε για την καθαρότητα της ζωής της, τη διαγωγή της και τη μεγάλη πίστη της. Ηταν φύση εσωτερική, αγάπησε πάνω απ' όλα τον Θεό.

Κατ' επέκταση, τον άνθρωπο, τα ανώτερα ιδανικά, τους χριστιανικούς αγώνες, οι οποίοι την οδήγησαν σε δυσθεώρητα ύψη.

Ο γάμος

Η γνωριμία στα 20 χρόνια της με τον εκ Δημητσάνας Αιμιλιανό Τούλα -εκλεκτό εκπρόσωπο της περιοχής- καταλήγει σε γάμο.

Ο Τούλας είχε μετακομίσει στην Πάτρα, όπου διατηρούσε βιβλιοπωλείο και ήταν γνωστός για το ήθος και τη σοβαρότητά του.

Με τη σύζυγό του Σταυρούλα, η οποία έφτασε στην Πάτρα το 1932, δημιουργούν το σπιτικό τους, ενώ συγχρόνως το βιβλιοπωλείο ακολουθεί πορεία συνεχούς προόδου.

Ο Αιμιλιανός Τούλας επισκεπτόταν ο ίδιος πόλεις του εξωτερικού και μετέφερε από εκεί βιβλία για το βιβλιοπωλείο του, ενώ ο ίδιος είχε τιμηθεί με αναμνηστικό μετάλλιο από τον Ελευθέριο Βενιζέλο για τις ανδραγαθίες του στους δύο Βαλκανικούς Πολέμους.

Είχε επισκεφτεί μαζί με τη σύζυγό του τα πανάγια προσκυνήματα στην Ιερουσαλήμ και στους Αγίους Τόπους.

Η επίσκεψη αυτή τους επηρέασε πολύ στην ολοκλήρωση της πνευματικής προσωπικότητάς τους.

Το 1971 ο Αιμιλιανός πεθαίνει πλήρης ημερών. Ηδη είχε μια πολύ σεβαστή περιουσία, την οποία άφησε εξ ολοκλήρου στη σύζυγό του Σταυρούλα.

Αυτό της το είχε εκμυστηρευτεί πολύ πριν πεθάνει, σε έναν από τους καλοκαιρινούς περιπάτους τους: «Σταυρούλα, θα σου τα αφήσω όλα. Να τα διαχειριστείς όπως εσύ θέλεις».

Ηταν σίγουρος για την ανθρώπινη διαχείριση της περιουσίας, αφού πάντα πίστευε στη φρόνηση και την αξιοπρέπεια της συζύγου του. Η ίδια είχε αποφασίσει να ακολουθήσει τον δρόμο της.

Αρχίζει να πουλά τα υπάρχοντά της, εγκαινιάζοντας το μεγάλο φιλανθρωπικό έργο της. Αποφασίζει να δώσει με αντιπαροχή το παλιό αρχοντικό επί της οδού Βότση 52 -όπου διέμεναν με τον σύζυγό της- και μετακομίζει σε ένα απλό σπίτι, πληρώνοντας ενοίκιο.

Χαρακτηριστικά για το ποιόν της σκέψης της είναι όσα αναφέρει στο βιβλίο του ο κ. Κούβελας: «Η πολιτογράφησή της στο βασίλειο της αταλάντευτης άνεσης δεν την κυρίευσε. Τα χρήσιμα και τα αρκετά τής φαίνονταν πολλά. Αρχίζει να κάνει πράξη την αρετή της φιλανθρωπίας. Σεβασμός στο πρόσωπο του Θεού, πρόνοια για τον συνάνθρωπο που στερείται και βασανίζεται. Σεβασμός στον Δημιουργό και στη Δημιουργία. Είχε αποφασίσει πλέον τον δρόμο που θα ακολουθούσε. Εναν δρόμο ακτημοσύνης - φιλανθρωπίας - βοήθειας. Ετσι, άρχισε να πουλάει τα υπάρχοντά της, αρχίζοντας το μεγάλο φιλανθρωπικό της έργο».

Ενα καθοριστικής σημασίας γεγονός για τη μετέπειτα πορεία της στέκεται ο πολύ σοβαρός τραυματισμός της το 1975 σε τροχαίο ατύχημα.

Αντιμετωπίζει την επώδυνη δοκιμασία με μεγάλη καρτερία, προσευχόμενη στον Θεό. Οταν πια έχει αποθεραπευθεί, καλεί τον ιδιοκτήτη του ταξί -ο οποίος είχε προκαλέσει το ατύχημα- και, αντί οποιασδήποτε άλλης αντίδρασης, του έδωσε την ευχή της, χωρίς την παραμικρή αξίωση, ενώ συγχρόνως πλήρωσε αγόγγυστα όλα τα νοσήλιά της. Εκτοτε αρχίζει μια μεγάλη «θεονοσταλγική πορεία που έχει χαράξει στο μυαλό και στην καρδιά της» και η οποία μεταφράζεται σε πολύπλευρο φιλανθρωπικό έργο.

ΤΗΣ ΑΡΕΣΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΤΟ «ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ»

Της άρεσε να διαβάζει, μεταξύ των πολλών εκκλησιαστικών βιβλίων, το «Γεροντικόν». Το είχε πάνω στο κομοδίνο της ανοιχτό στη σελίδα 56.

Αντιγράφουμε από το βιβλίο του κ. Κούβελα: «Μια χειμωνιάτικη ημέρα που το κρύο ήταν τσουχτερό, κάποιος γέροντας έβαλε πάνω από το συνηθισμένο του ράσο ένα χοντρό σάκο, για να πάει στην εκκλησία. Ενας άλλος μοναχός που τον συνάντησε στον δρόμο τον ρώτησε: “Εάν έλθει τώρα ένας φτωχός και σου ζητήσει ένα ρούχο, ποιο από τα δυο θα του δώσεις;” “Το πιο ζεστό” αποκρίθηκε ο γέροντας. “Και εάν πιο πέρα σε δει και δεύτερος και σου ζητήσει;” “Θα του δώσω ευχαρίστως και το άλλο και θα γυρίσω πίσω στο κελί μου, έως ότου στείλει ο Κύριός μου να με σκεπάσει” είπε γεμάτος εμπιστοσύνη στον Θεό ο γέροντας».

Μέχρι το τέλος έδωσε 
ό,τι της είχε απομείνει 
σε όποιον είχε ανάγκη
Δεν κράτησε τίποτα!

Εκτός από την πληθώρα των έργων, αναρίθμητοι ήταν οι ανώνυμοι χριστιανοί που αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα και δέχτηκαν την αμέριστη βοήθεια και συμπαράσταση της αείμνηστης Σταυρούλας Τούλα.

Οπως η περίπτωση μιας χήρας αστυνομικού, η οποία αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα μετά τον θάνατο του συζύγου της.

Η γερόντισσα είχε ρωτήσει και είχε πληροφορηθεί για τις δυσκολίες που περνούσε αυτή η οικογένεια και είχε στείλει ένα σημαντικό ποσό, χωρίς να γνωρίζει από κοντά κάποιο από τα μέλη της.

Τα χρόνια κυλούσαν. Ζούσε ήρεμα, χριστιανικά και φιλάνθρωπα, με τη σιγουριά του ανθρώπου που έχει την προστασία της Παναγίας.

Τον Ιανουάριο του 2008 φάνηκε πως η γήινη πορεία της τελείωνε. Οι δυνάμεις της άρχισαν να την εγκαταλείπουν. Στις 5 Μαΐου 2008 σε ηλικία 98 χρονών έφυγε από τη γη, για να συναντήσει τον προσωπικό της άγγελο-προστάτη, φύλακα και οδηγό.

Τρεις μήνες πριν από το τέλος της ζήτησε να πληροφορηθεί τις ανάγκες πολλών ανθρώπων, με σκοπό να τους προσφέρει ό,τι είχε απομείνει. Ηθελε να φύγει χωρίς να αφήσει κανένα περιουσιακό στοιχείο πίσω της.

Εφυγε τιμημένη με το μετάλλιο του Αποστόλου Ανδρέα από την τοπική Εκκλησία της Πάτρας για την προσφορά της. Αφησε πίσω τα έργα της να μιλούν για την ίδια, αν και ποτέ δεν επιδίωξε τον θαυμασμό και τα εγκωμιαστικά σχόλια.

Διαμαρτυρόταν κάθε φορά που κάποιος αναφερόταν στην προσφορά της. Αποδέχτηκε την τιμή που η Εκκλησία της Πάτρας της επιφύλαξε, με σκοπό «και άλλοι να μιμηθούν τα έργα της καλοσύνης και της προσφοράς», όπως η ίδια συνήθιζε να λέει.

«Υπήρξε η Σταυρούλα Τούλα ένας αυθεντικός άνθρωπος από εκκλησιαστική άποψη. Γιατί αυθεντικός μπορεί να είναι μόνο ο άνθρωπος του Θεού, αυτός που διαθέτει τη θεοτική εμπειρία της παρουσίας του Θεού στη ζωή του» σημειώνει ο κ. Κούβελας.

Πράξη κοινωνίας με τον Θεό ήταν γι' αυτήν αυτό που η Εκκλησία κηρύττει: να επουλώνεις τραύματα, να ενισχύεις, να ενθαρρύνεις στον αγώνα της αρετής. Να μοιράζεσαι τον πόνο σκορπώντας ό,τι έχεις στους φτωχούς και δυστυχισμένους σεμνά και αθόρυβα!

Ενίσχυσε την ανέγερση ιδρυμάτων για ανάπηρα παιδιά, ασθενείς και ηλικιωμένους

Ενδεικτικά αξίζει να αναφερθούν μεταξύ άλλων τα παρακάτω:

1) Στέγη Αγάπης «Αιμιλιανός και Σταυρούλα Τούλα» στην Αγία Τριάδα Πατρών για τη σίτιση 70 και επιπλέον απόρων.

2) Κατασκευή δαπέδου στον Μητροπολιτικό Ναό της Ευαγγελίστριας καθώς και οικονομική βοήθεια για την αναστήλωση του ναού.

3) Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ρίου: Ανέγερση Ιερού Ναού Παναγίας Βοηθείας, ενός περικαλλούς ναού για την τέλεση των λατρευτικών ακολουθιών και τη συμμετοχή στα ιερά μυστήρια τόσο του προσωπικού όσο και των ασθενών.

Δωρεά ιατρικών μηχανημάτων στη Νευροχειρουργική Κλινική όπως και δωρεά μηχανήματος στην Οφθαλμολογική Κλινική.

4) Ασυλο Ανιάτων Πατρών: Πλήρης οδοντιατρικός εξοπλισμός για τους τροφίμους. 5) «Κιβωτός Αγάπης»: Αγορά οικοπέδου και μεγάλη οικονομική βοήθεια.

6) Οικονομική ενίσχυση της εξωτερικής ιεραποστολής σε Αφρική, Ινδία, Μεξικό και αλλού. Η αγάπη της για τον Σύλλογο Ορθοδόξου Ιεραποστολής «Ο Πρωτόκλητος», που εδρεύει στην Πάτρα, και τον εκλεκτό πρόεδρό της κ. Νικόλαο Σίμο ήταν δεδομένη.

7) Αναστήλωση πολλών εκκλησιών στην πατρίδα της, τη Δημητσάνα, στις Ιερές Μονές Φιλοσόφου, Αιμυαλών καθώς και σε μονές των Μητροπόλεων Μεσσηνίας, Ακαρνανίας κ.ά.

Μεγάλο χρηματικό ποσό κατέθεσε στο εκκλησιαστικό συμβούλιο του Ι. Ν. Αγίου Χαραλάμπους στη Δημητσάνα εις μνήμην του αδελφού της Χαράλαμπου.

8) Δημιουργία γηροκομείου επίσης στη Δημητσάνα. Αυτό λειτούργησε για κάποια χρόνια ως σχολή Πληροφορικής, με δαπάνες της ίδιας της χορηγού, από την οποία επιπροσθέτως είναι κατατεθειμένο πολύ μεγάλο χρηματικό ποσό για την απρόσκοπτη λειτουργία του.

9) Προσφορά βοήθειας σε διάφορους φιλανθρωπικούς συλλόγους, σωματεία, οργανώσεις.

10) Οικονομική ενίσχυση στην Ιερά Μονή Παντοκράτορος Αγίου Ορους για την υδροδότηση της ιεράς μονής.

11) Μεγάλη οικονομική βοήθεια για την ανέγερση του Ιερού Ναού Αγίας Ειρήνης Κυανής Εβρου (Διδυμότειχο).

12) Μεγάλη οικονομική βοήθεια για την ενίσχυση του πολύπλευρου έργου του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας κ. Αναστασίου.

13) «Μέριμνα» Πατρών: Δωρεά οικοπέδου. Πρόκειται για ίδρυμα για τα φτωχά παιδιά προς εκμάθηση κάποιας εργασίας.

14) Δωρεά οικοπέδου 3.500 τ.μ. στην Ταραμπούρα για την Ιερά Μητρόπολη Πατρών. 15) Ανέγερση του Ιερού Ενοριακού Ναού Αγίου Αιμιλιανού στη μνήμη του συζύγου της.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η δεύτερη Αγία Τράπεζα στο Ιερό Ναό του Αγίου Αιμιλιανού έγινε στο όνομα της Αγίας Κυριακής, πολιούχου της Δημητσάνας, με υπόδειξη της αδελφής της Αντωνίας Αυγέρου.

*Οι φωτογραφίες είναι από τη βιογραφία της Σταυρούλας Τούλα, την οποία επιμελήθηκε ο καθηγητής Θεολογίας Δημήτρης Λ. Κούβελας.

Ματρώνης Μάρτυρος της εν Θεσσαλονίκη.(27 Μαρτίου)

site analysis

Tω αυτώ μηνί KΖ΄, μνήμη της Aγίας Mάρτυρος Mατρώνης της εν Θεσσαλονίκη.

 Oυκ άξιον λαθείν σε Mάρτυς Mατρώνα,

Kαν ένδον ειρκτής εκπνέης κεκρυμμένη.

Eικάδι εβδομάτη θάνε Mατρώνη ενί ειρκτή.

(από τον Συναξαριστή του α. Νικοδήμου)

 Aύτη ήτον δουλεύτρα μιάς γυναικός Eβραίας, Παντίλλης ονομαζομένης, η οποία ήτον σύζυγος ενός αρχιστρατήγου εν τη πόλει της Θεσσαλονίκης. Όταν δε η κυρά της επήγαινεν εις την Συναγωγήν των Eβραίων, ηκολούθει μεν εις αυτήν και η Mατρώνα, μέσα όμως εις την Συναγωγήν δεν έμβαινεν, αλλά εγύριζε και επήγαινεν εις την Eκκλησίαν των Xριστιανών. Eπειδή δε εφανερώθη εις την κυράν της τούτο οπού έκανε, διά τούτο εδάρθη η μακαρία ανελεήμονα, και εκλείσθη μέσα εις φυλακήν. Eίτα ευγάλεται από την φυλακήν, και πάλιν δέρνεται, και πάλιν κλείεται εις την φυλακήν. Eκεί δε διαπεράσασα ημέρας πολλάς, παρέδωκε την ψυχήν της εις χείρας Θεού. Λέγουσι δε, ότι το άγιον αυτής λείψανον ενταφιάσθη εντίμως. H δε κυρά της Παντίλλα, εγλύστρισεν επάνω από το τείχος, και έπεσε κάτω εις ένα υπολήνιον, όπου χύνεται ο μούστος, και εκεί κατέστρεψε την ζωήν, και έλαβε κατά το παρόν την αξίαν καταδίκην παρά Θεού.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Αναλυτική Βιογραφία (από saint.gr)

Η Οσία Ματρώνα έζησε στη Θεσσαλονίκη και συγκαταλέγεται μεταξύ των Μαρτύρων των πρώτων αιώνων της Εκκλησίας μας, κατά την περίοδο των διωγμών. Υπήρξε ακόλουθος μιας πλούσιας και ευγενούς Ιουδαίας, με το όνομα Παντίλλα ή Παυτίλλα, η οποία ήταν σύζυγος του στρατοπεδάρχη της Θεσσαλονίκης. Καθημερινά συνόδευε την κυρία της στη συναγωγή της πόλεως, όπου ωστόσο δεν πήγαινε η ίδια, διότι κρυφά κατέφευγε σε χριστιανικό ναό, για να προσευχηθεί.

Μοιραία, όμως, επειδή για πολύ καιρό η Ματρώνα ξεγελούσε την κυρία της, μια λάθος κίνηση στάθηκε αφορμή για να αποκαλυφθεί η ταυτότητά της. σε μία εορτή των Ιουδαίων, κατά την οποία συνήθιζαν να τρώνε πικρά χόρτα και άζυμα, η Ματρώνα άργησε να επιστρέψει από το ναό και όταν έφθασε στην συναγωγή γινόταν η τελετή των Επιτιμίων. Ένας από τους δούλους της Παντίλλας κατήγγειλε ότι η Ματρώνα ήταν Χριστιανή και ότι εξαπατά την κυρία της, φροντίζοντας κάθε φορά που αυτή προσερχόταν στην συναγωγή, εκείνη να πηγαίνει στην Εκκλησία. Αυτό προκάλεσε την οργή της Παντίλλας, που δεν δίστασε, ξεσπώντας σε κραυγές, να την κατηγορήσει ότι είναι εχθρική προς αυτήν. Διέταξε αμέσως την σύλληψή της και, αφού την συνέλαβαν και την έδεσαν, άρχισαν να την μαστιγώνουν. Η Ματρώνα, όμως, με παρρησία δήλωσε ότι είναι Χριστιανή και ότι, αν και η κυρία της εξουσίαζε το σώμα της και την ίδια της την ζωή, ωστόσο δεν μπορούσε να την μεταπείσει σε όσα πίστευε.

Η Παντίλλα, αφού την αλυσόδεσε, διέταξε να την φυλακίσουν και να σφραγίσουν την πόρτα του κελιού της. Έπειτα από τρεις ημέρες, νωρίς το πρωί, πήγε η ίδια να δει αν η Ματρώνα ζει. Έκπληκτη διαπίστωσε ότι είχε ελευθερωθεί από τα δεσμά της και στεκόταν φωτεινή ψάλλοντας, χωρίς να έχει το παραμικρό ίχνος τραύματος και βασανισμού. Εξοργισμένη η Παντίλλα διέταξε να δέσουν πάλι την Ματρώνα και να την μαστιγώσουν ανηλεώς. Εκείνη, έκπληκτη για την ιδιαίτερη σκληρότητα της κυρίας της, την ρώτησε γιατί την βασάνιζε, ομολογώντας ωστόσο την πίστη της στον Χριστό. Καταπονημένη από τα βασανιστήρια και μην μπορώντας να σταθεί στα πόδια της, η Ματρώνα κλείσθηκε και πάλι στην φυλακή.

Έπειτα από τρεις ημέρες, όταν η Παντίλλα επισκέφθηκε το κελί της φυλακής της Αγίας, αντίκρισε το ίδιο θέαμα. Την Μάρτυρα απελευθερωμένη από τα δεσμά της, με το ίδιο φωτεινό πρόσωπο, παρά τα βασανιστήρια και την πείνα που υπέστη επί δεκατέσσερις ημέρες. Τότε η κυρία της, γεμάτη οργή, διέταξε να δέσουν την Ματρώνα σε δρύινα ξύλα και να την βασανίσουν. Εξαντλημένη η Αγία από τις μαστιγώσει και με το σώμα της γεμάτο σημάδια, ψέλλισε με αδύναμη φωνή λίγες λέξεις προσευχής και παρέδωσε το πνεύμα της.

Η Παντίλλα διέταξε τότε κάποιον με το όνομα Στρατόνικος, να τυλίξει το λείψανο της Αγίας σε δέρμα και στην συνέχεια να το ρίξει έξω από τα τείχη της πόλεως. Το ιερό λείψανό της το παρέλαβαν οι Χριστιανοί και το ενταφίασαν με ευλάβεια κοντά στην Λεωφόρο, δηλαδή την Εγνατία οδό. Μετά το τέλος των διωγμών, ο Επίσκοπος Θεσσαλονίκης Αλέξανδρος πήρε το σκήνωμα της Μάρτυρος και το μετέφερε μέσα στην πόλη και, αφού έκτισε ναό, το απέθεσε εντός αυτού.

Την εποχή της Φραγκοκρατίας, όμως, το σκήνωμα της Αγίας μεταφέρθηκε στην Βαρκελώνη και εναποτέθηκε σε ναό, που καταστράφηκε κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Εκτός των τειχών της Θεσσαλονίκης υπήρχε και μονή αφιερωμένη στην Αγία Ματρώνα.

ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΤΟΥ ΗΡΩΑ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΜΗΤΕΡΕΣ

site analysis

Σε μια συντροφιά από μητέρες, που ενδιαφέρονται για το φυσικό τρόπο ανατροφής των παιδιών τους, αναφέρθηκε ο λόγος του ήρωα Μακρυγιάννη, ότι ο ίδιος θήλασε για τέσσερα χρόνια. Ο λόγος αυτός προκαλεί εντύπωση τη σημερινή εποχή όπου ο θηλασμός, αλλά και γενικά η φυσικός τοκετός  και ο φυσικός τρόπος ανατροφής των παιδιών έχουν παραμεληθεί, λόγω του σύγχρονου, αφύσικου τρόπου ζωής.

Αναζήτησα λοιπόν, μέσα στα απομνημονεύματα του ήρωα τη συγκεκριμένη πληροφορία και ,με αρκετό κόπο ,την εντόπισα. 

***Η περιπετειώδης γέννηση  του ήρωα
Είναι συγκλονιστική, μέσα στην απλότητα που είναι δοσμένη, η περιγραφή της γέννησης του Μακρυγιάννη. Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε μια ετοιμόγεννη, μια έγκυο στις μέρες της, να ξεκινάει να μαζέψει ξύλα από το βουνό, γιατί ήταν απαραίτητα για το σπίτι. Φορτωμένη με τα ξύλα, στην ερημιά, την έπιασαν οι πόνοι της γέννας. «Μόνη της η καημένη και αποσταμένη» γέννησε, ξελεχώνεψε, φορτώθηκε λίγα ξύλα, τύλιξε με χόρτα το νεογέννητο, το φορτώθηκε και αυτό και επέστρεψε στο χωριό. Τι δύναμη, τι ψυχή έκρυβε μέσα της αυτή η γυναίκα! Και αν δεχτούμε την άποψη της σύγχρονης επιστήμης ότι  ο τοκετός σηματοδοτεί ολόκληρη τη ζωή του ανθρώπου, κατανοούμε πως αυτό το παιδί πήρε όλη την παλληκαριά της μάνας του…

(Πόσο πιο φυσικά ξεκινούσε τότε η ζωή και πόσο έχουν περιπλακεί σήμερα τα πράγματα σχετικά με τη γέννηση των παιδιών…) 

***Μητρικός θηλασμός
Ήταν  μικρός ο ήρωας όταν ορφάνεψε, αφού οι Τούρκοι σκότωσαν τον πατέρα του.  Η μάνα του, μαζί με άλλους συγγενείς που γλύτωσαν από την κακία των Τούρκων, αποφάσισαν να φύγουν από το χωριό και να πάνε στη Λεβαδειά, για να γλυτώσουν. Δεκαοχτώ μερόνυχτα κρυβόταν μέσα στα δάση, τρώγοντας αγριοβελάνιδα και «εγώ εβύζαινα και έτρωγα από αυτό το γάλα». Έτσι επιβίωσε, μικρό παιδί , μέσα στα δάση. Με το γάλα της μάνας του, που παρ’ όλη την ταλαιπωρία και τις στερήσεις, ήταν αρκετό για να τον κρατήσει στη ζωή. 
(Εμείς τώρα, οι σημερινές μάνες, δικαιολογούμαστε να λέμε ότι δεν έχουμε γάλα και γι αυτό δεν θηλάζουμε τα παιδιά μας;) 

Το στήθος της μάνας του τον έσωσε πάλι όταν έπρεπε να περάσουν το γεφύρι του χωριού, που το φύλαγαν οι Τούρκοι. Είχαν αποφασίσει να αφήσουν το μωρό στο δάσος, μήπως κλάψει και τους προδώσει. Η μάνα όμως δεν άντεξε να αφήσει το σπλάχνο της.

Διακινδυνεύοντας τη ζωή της, τους είπε να περάσουν πρώτα εκείνοι, και μετά να περάσει και εκείνη. Τύφλωσε ο Θεός τους Τούρκους και πέρασαν οι άνθρωποι. Έπειτα έβαλε  το μωρό στο στήθος να θηλάζει, μην τυχόν και κλάψει και ακουστεί καθώς περνούν, και πέρασαν και εκείνοι το γεφύρι και γλύτωσαν… «Η μητέρα μου και ο Θεός μας έσωσε» , καταλήγει ο ήρωας. Τι γενναία, τι ριψοκίνδυνη μάνα! Πώς να μην έδινε τέτοιο μεγάλο άνθρωπο στο Γένος…

Αυτή η μάνα συνέχισε να θηλάζει το στερνοπούλι της για τέσσερα χρόνια. Το χρονικό αυτό διάστημα φαίνεται πολύ μεγάλο για εμάς σήμερα. Ωστόσο, δεν έρχεται καθόλου σε αντίθεση με την άποψη της σύγχρονης επιστήμης. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, συνιστάται ο μητρικός θηλασμός για τουλάχιστον δύο χρόνια. Επιπλέον, δεν υπάρχει ανώτερο όριο ηλικίας για το παιδί που θηλάζει, ούτε συνδέεται ο θηλασμός με οποιεσδήποτε ψυχικές βλάβες.

Ας ακούσουμε το Γ. Παΐσιο να μιλάει για το θέμα του μητρικού θηλασμού «Να θηλάσει το παιδί», επέμενε σε ένα νέο πατέρα. «Το γάλα της μάνας είναι το καλύτερο. Είναι και φάρμακο και δεν αρρωσταίνει το παιδί. Στο χωριό μου τα θήλαζαν τα παιδιά μέχρι πέντε- έξι χρονών. Βλέπεις, τα παιδιά δεν θηλάζουν μόνο γάλα, αλλά θηλάζουν και αγάπη και στοργή και τρυφερότητα και ασφάλεια. Έτσι όταν μεγάλωναν τα παιδιά έπιαναν τους Τσέτες με το ένα χέρι! Ο θηλασμός είναι πολλά πράγματα, δεν είναι μόνο το γάλα.

Η μητέρα να θηλάσει το παιδί της όσο περισσότερο μπορεί. Τρία- τέσσερα χρόνια.» (από το βιβλίο Ο Π. Παΐσιος μου είπε… του Αθ. Ρακοβαλή)

Δυστυχώς, υπάρχει πολύ μεγάλη παραπληροφόρηση και αδιαφορία για αυτό το ευαίσθητο θέμα. Όμως, επειδή πλέον οι σύγχρονοι γονείς έχουμε εύκολη πρόσβαση στη γνώση, είναι μεγάλη και η ευθύνη μας. Και δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι ο μητρικός θηλασμός είναι αναφαίρετο δικαίωμα για το παιδί, που, μετά το μεγάλο δώρο της γέννησης,  οφείλουμε να του προσφέρουμε. 

***Η καλή συνήθεια της προσευχής αποκτάται παιδιόθεν- Η δύναμη της προσευχής του παιδιού 

Στο «Σχέδιο αυτοβιογραφίας» αφού περιγράψει ο ήρωας την περιπετειώδη γέννησή του στο βουνό, μας δίνει μια συγκινητική πληροφορία για την κατά Θεόν παιδεία που έλαβε από τους απλοϊκούς, αλλά βαθειά πιστούς και ευλαβείς γονιούς του.

Από πολύ μικρός, διδάχτηκε την καλή συνήθεια της προσευχής. Οι ευλαβείς γονείς του (κυρίως η μητέρα του, αφού πολύ μικρός ορφάνεψε από πατέρα) , για να τον παροτρύνουν να κάνει μετάνοιες, επινόησαν ένα  τέχνασμα-τα περδικόπουλα! « Κάνε μετάνοιες και ο Θεός θα σου στείλει περδικόπουλα», του έλεγαν. Και, αφού έκανε μετάνοιες, του έφερναν εκείνοι περδικόπουλα. Έτσι εδραιώθηκε μέσα του η πίστη, η ελπίδα και η προσμονή προς το Θεό, ο οποίος εκπληρώνει τις αιτήσεις όσων με πίστη προσεύχονται.

Όσα μαθαίνουμε στην τρυφερή ηλικία των πρώτων μας χρόνων, δύσκολα χάνονται.  «Μη φοβάστε τα παιδιά που έχουν πάρει μπογιά. Και να ξεφύγουν λίγο, πάλι θα επιστρέψουν κοντά στο Θεό», έλεγε ο Γ. Παΐσιος. Η προσευχή, αλλά και η νηστεία, ο εκκλησιασμός, η ελεημοσύνη καταγράφονται ανεξίτηλα στις παιδικές ψυχούλες. Ευθύνη των γονέων είναι να μπολιάσουν  μέσα στις ψυχές των παιδιών τους όλες τις ευλογημένες συνήθειες και τα βιώματα της χριστιανικής ζωής. Πρωτίστως με το παράδειγμα, που πείθει όσο δεν μπορούν να πείσουν τα λόγια…

Εκτός από τη γενναιότητα του χαρακτήρα και τη ρωμαλαιότητα του σώματος, η πιστή ψυχή του ήρωα ήταν εκείνη που τον οδήγησε τόσο ψηλά. Χάρη στην βαθειά πίστη του στο Θεό άντεξε όλες τις κακουχίες και τις κακότητες κατά τα χρόνια της Επανάστασης, αλλά και τα ακόλουθα χρόνια της ανασύστασης του ελληνικού Έθνους. Λίγες ψυχές αντέχουν όσα άντεξε και όσα έζησε ο ήρωας. Και αυτό δεν οφείλεται μόνο στους άξιους γονείς του και στη δική του προσπάθεια. Με τις θερμές του προσευχές ελάμβανε την εξ ύψους δύναμη και ενίσχυση, αλλά και το φωτισμό για να μεγαλουργήσει και να οδηγήσει το Έθνος στην ελευθερία… 

Αντέχουμε

Γιατί το 2011 την Αγία Νεομάρτυρα Χρυσή την κυνηγούν κοντά στα σύνορα με τα Σκόπια Τούρκοι μουσουλμάνοι ;

site analysis

 
Το 2011 με την έκτακτη εμφάνιση της Αγίας πλησίον της Ελληνοσκοπιανής μεθορίου όλοι θαυμάσαμε και προβληματιστήκαμε. Τι να σήμαινε άραγε αυτό που είπε με την θαυμαστή ζωντανή παρουσία της;

¨Η νεωκόρος την ρώτησε γιατί μπήκε και η Αγία απάντησε ότι …την κυνηγούν οι Τούρκοι¨.
¨Μετά από λίγες μέρες όταν είδε την εικόνα της στο τέμπλο, τότε κατάλαβε ότι ήταν η ίδια η Αγία που της εμφανίσθηκε και την πιάσανε τα κλάματα¨ 
Αυτά που πέρασε η Νεομάρτυρας ΧΡΥΣΗ στους χρόνους της βάρβαρης ισλαμικής τρομοκρατίας δεν διαφέρουν με αυτά που βλέπουμε σήμερα στην Συρία και το Ιράκ να υφίστανται κυρίως νεαρά κορίτσια. 
ΔΙΠΛΗ ΓΙΟΡΤΗ η 25 Μαρτίου και με αυτή τιμάμε όχι μόνο τους αγωνιστές του 21 αλλά και όλους τους νεομάρτυρες μας από την άλωση της ΠΟΛΗΣ και λέμε ένα μεγάλο ΟΧΙ στην νέα βαρβαροκρατία που θέλουν να μας επιβάλλουν οι οδοστρωτήρες της νέας εποχής 
Πως έχει το περιστατικό όπως αναρτήθηκε τότε (2011) στο διαδίκτυο. 26/11/2011 www.imdleo.gr 
¨Η Αγία Νεομάρτυς Χρυσή καταγόταν από ένα χωριό κοντά στην Αριδαία, δίπλα στα σύνορα με τα Σκόπια. 
Κατά τις 10 Οκτωβρίου εφέτος (2011) εμφανίσθηκε σε μία νεωκόρο που είχε έρθει στην Αριδαία για λουτρό με ιαματικό νερό.
Έκανε ωτοστόπ στη νεωκόρο όταν αυτή με το αυτοκίνητό της έφευγε από την Αριδαία, έξω από την κωμόπολη. Της ζήτησε να μπει μέσα στο αμάξι, και όταν σταμάτησε το αυτοκίνητο αυτή μπήκε μέσα αστραπιαία. 
Την είδε τότε να φορά ένα ανοιχτόχρωμο λευκό μάλλον φόρεμα πολύ ωραίο αλλά παραδοσιακό. Ήταν όπως λέει η νεωκόρος εκπληκτικά όμορφη, δεν είχε δει ποτέ πιο όμορφη κοπέλα όπως είπε, και πολύ νέα. 
Η νεωκόρος την ρώτησε γιατί μπήκε και η Αγία απάντησε ότι … 
την κυνηγούν οι Τούρκοι. 
Η νεωκόρος δεν φαίνεται να έδωσε πολύ σημασία. 
Άρχισε να ψάλλει όπως έκανε και στο ναό. 
Τότε η Αγία της είπε ότι έκανε καλά να ψέλνει και να συνεχίσει. 
Μετά η Αγία της φανέρωσε ότι είναι νεωκόρος σε ένα ναό της περιοχής της Βεροίας, ότι πάει Θεσσαλονίκη κλπ, αλλά αυτή δεν πήρε είδηση ακόμη τίποτα. 
Της λέει μόνο σαν να πειράχτηκε, «και εσύ που μένεις»; 
Η Αγία της λέει εδώ σε λίγο είναι ο δρόμος που πάει, σε μικρή απόσταση, στο σπίτι μου. 
Τότε η νεωκόρος που ακόμα δεν κατάλαβε τίποτα της λέει «και τότε κοπέλα μου γιατί δεν πας στο σπίτι σου;» και σταματάει στη διασταύρωση. 
Η Αγία βγήκε από το αυτοκίνητο αστραπιαία πάλι και εξαφανίσθηκε, και μόνο τότε κατάλαβε ότι κάτι σημαντικό συνέβη. 
Μετά από λίγες μέρες όταν είδε την εικόνα της στο τέμπλο, γιατί στις 13 Οκτωβρίου γιορτάζει, τότε κατάλαβε ότι ήταν η ίδια η Αγία που της εμφανίσθηκε και την πιάσανε τα κλάματα μέσα στην εκκλησία, οπότε το πληροφορήθηκαν κι οι άλλοι. Δύο από αυτούς μας το είπαν.
¨Βασικά η Αγία προειδοποίησε ότι θα πάρουν εξουσία οι Τούρκοι εναντίον μας, και ο καιρός είναι κοντά, διότι δεν υπάρχει μετάνοια. Οπότε αποτραβώντας ο Θεός τη χάρη του όλο και περισσότερο, στο τέλος θα βρουν ευκαιρία να μας χτυπήσουν οι Τούρκοι. Και επειδή οι Άγιοι είναι φύλακες της πατρίδας μας η Αγία ενώ ζει στον αόρατο και αψηλάφητο πλέον κόσμο, λέει εκ μέρους μας ότι την καταδιώκουν… Το μήνυμα είναι ότι χωρίς μετάνοια θα πάθουν πολλά οι Έλληνες, πριν να δοθεί, σε όσους επιζήσουν, η Πόλη.¨ imdleo

Λίγα λόγια για την Νεομάρτυρα ΧΡΥΣΗ στους χρόνους της βάρβαρης ισλαμικής τρομοκρατίας που δεν διαφέρει με αυτά που βλέπουμε σήμερα στην Συρία και το Ιράκ να υφίστανται κυρίως νεαρά κορίτσια. 
¨Η απαγωγή από τους Τούρκους 
Η Αγία και η οικογένειά της ζούσε στην περιοχή της Έδεσσας .Οι γονείς της ήταν Χριστιανοί, φτωχοί και άσημοι άνθρωποι και είχαν τέσσερες κόρες. 
Κάποιος Τούρκος βλέποντας την ομορφιά της αγίας κυριεύτηκε από σαρκικό έρωτα και προσπαθούσε να βρει ευκαιρία για να πραγματοποιήσει τον άνομο σκοπό του. Πράγματι μια ημέρα που η Αγία πήγε με άλλες γυναίκες στο δάσος να μαζέψει ξύλα, βρήκε και 
αυτός την ευκαιρία. Πήρε μαζί του κι άλλους Τούρκους φίλους του, την απήγαγαν και την πήγαν στο σπίτι του. 
Εκεί πρώτα άρχισε να κολακεύει την Αγία με πολλές υποσχέσεις και δώρα , προσπαθώντας να την εξισλαμίσει, τάζοντάς της ότι θα την έπαιρνε γυναίκα του . 
Από την άλλη πλευρά την απειλούσε πως εάν δεν αποδεχθεί τα λόγια του θα παιδευτεί με πολλά βάσανα. Η Αγία, όνομα και πράγμα Χρυσή, δεν δείλιασε καθόλου, μόνο προσευχόταν νοερά και παρακαλούσε τον Χριστό να την ενισχύσει. Με πολύ θάρρος και γενναιότητα του απάντησε : 
Εγώ τον Χριστό μου πιστεύω και προσκυνώ και αυτόν γνωρίζω για νυμφίο μου. Ουδέποτε θα Τον αρνηθώ, ακόμα κι αν μου κάνετε μύρια βάσανα, ακόμα κι αν κόψετε το σώμα μου κομματάκια. 
Όταν τ’ άκουσαν αυτά σκέφτηκαν ότι σαν γυναίκα που ήταν θα μπορούσαν καλύτερα να την πείσουν οι γυναίκες τους. Την παρέλαβαν λοιπόν οι Τουρκάλες και για ένα εξάμηνο προσπαθούσαν με χίλιους τρόπους, ακόμη και με μαντείες, να την πείσουν ν’ αρνηθεί τον Χριστό και ν’ αποδεχθεί το Ισλάμ. Μάταια όμως. Δεν κατάφεραν τίποτα. 
«Δεν είστε πλέον γονείς μου και αδελφές μου» 
Κάλεσαν ύστερα τους γονείς και τις αδελφές της και τους φοβέρισαν πως, αν δεν καταφέρουν να την πείσουν να τουρκέψει, εκείνη μεν θα την θανατώσουν αυτούς δε θα τους βασανίσουν. Πήγαν λοιπόν οι δικοί της στην Αγία, θέλοντας και μη θέλοντας, και με δάκρυα, που θα μπορούσαν να μαλακώσουν και τη σκληρότερη πέτρα, και με μύριους άλλους τρόπους προσπαθούσαν να την πείσουν. Της έλεγαν : Αρνήσου φαινομενικά τον Χριστό για να μη χαθούμε όλοι κι Εκείνος είναι εύσπλαχνος, βλέπει την κατάσταση και θα σε συγχωρήσει. 
Εσείς που με παρακινείτε ν’ αρνηθώ τον Χριστό μου, τον αληθινό Θεό, απάντησε η αγία, δεν είστε πλέον γονείς μου και αδελφές μου. Ούτε θέλω να σας ξέρω από δω και πέρα. Αντί για σας πατέρα μου έχω τον Χριστό, μητέρα μου την Παναγία και αδέλφια τους Αγίους και τις Αγίες. Και τους έδιωξε. Εδώ εφαρμόστηκε για μια ακόμη φορά ο λόγος του Χριστού «Και εχθροί του ανθρώπου οι οικιακοί αυτού» . 
Βλέποντας οι αλλόπιστοι ότι δεν κατάφεραν τίποτα με όσα μέσα χρησιμοποίησαν άφησαν κατά μέρος τα λόγια και τις κολακείες και άρχισαν τα βασανιστήρια… 
Για τρεις ολόκληρους μήνες κάθε μέρα τη ράβδιζαν. Έπειτα της έβγαλαν λωρίδες από το δέρμα της και τις άφηναν κρεμασμένες μπροστά της , για 
να λιποψυχήσει , το δε αίμα της έτρεχε ποτάμι και κοκκίνιζε τη γη. Κατόπιν πύρωσαν μια σούβλα και την πέρασαν από το ένα αυτί της αγίας και βγήκε από το άλλο, ο δε καπνός έβγαινε από τη μύτη και το στόμα της. 
Η μάρτυς όμως του Χριστού, μολονότι υπέφερε τόσο φοβερά βάσανα, υπέμενε με πολλή γενναιότητα και καρτερία, στηριγμένη στη δύναμη του σταυρού και στην αγάπη του Χριστού. 
Όταν άκουσε ότι εκεί κοντά βρισκόταν ο πνευματικός της ο παπά Τιμόθεος, προηγούμενος της Ι. Μ. Σταυρονικήτα του Αγίου Όρους , ο οποίος και διηγήθηκε το μαρτύριο στον Άγιο Νικόδημο, του έστειλε μήνυμα με κάποιο Χριστιανό, να προσεύχεται στον Θεό να τελειώσει θεάρεστα τον δρόμο του μαρτυρίου. 
Απορώντας οι σκληρόκαρδοι βασανιστές της , οι αγριότεροι και από θηρία, πως η αγία με τόσα βάσανα έμενε ακόμα ζωντανή, εξαγριώθηκαν. Μη υποφέροντας να νικηθούν αυτοί όλοι από μια τρυφερή κοπέλα, την κρέμασαν σε μια αγριαπιδιά και με τα μαχαίρια τους κατακρεούργησαν το ιερό παρθενικό σώμα της . 
Έτσι η Αγία Νεομάρτυς Χρυσή, αφού δοκιμάστηκε σαν τον χρυσό στο καμίνι, με τόσα βάσανα, παρέδωσε την αγία της ψυχή στα χέρια του αθάνατου νυμφίου της και πήρε διπλό στεφάνι, της παρθενίας και της αθλήσεως. 
Τα Άγια λείψανά της τα πήραν κρυφά κάποιοι Χριστιανοί και τα ενταφίασαν με πολλή τιμή και ευλάβεια. 
Ο βίος και το μαρτύριο της Αγίας Χρυσής είναι καταχωρημένο στο ‘’Νέον Μαρτυρολόγιον’’ του αγίου Νικοδήμου του αγιορείτου και από εκεί πληροφορούμαστε πως άθλησε στις 13 Οκτωβρίου 1795, ‘’μεληδόν κατακοπείσα’’. 
Περισσότερες πληροφορίες για τη μαρτυρία και το μαρτύριο της Αγίας Χρυσής αντλήσαμε από το βιβλίο ‘’Η Αγία Νεομάρτυς Χρυσή’’ του Αρχιμ. Ιωήλ Φραγκάκου (σημερινού Μητροπολίτου Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας) όπου (εκτός από το ‘’Διευκρινιστικό σημείωμα’’ – σ’ αυτό ο συγγραφέας δίνει κατατοπιστικές εξηγήσεις – και το ‘’Βίο της Αγίας Νεομάρτυρος Χρυσής’’) υπάρχει και η πλήρης Ασματική Ακολουθία της Αγίας με Εσπερινό, Όρθρο, Παρακλητικό Κανόνα, Χαιρετιστήριους Οίκους και στο τέλος ένα φωτογραφικό παράρτημα. 
Στο ‘’Διευκρινιστικό σημείωμα’’ ο συγγραφέας του, Μητροπολίτης κ. Ιωήλ γράφει: ‘’…μέσα στον εκκλησιαστικό χώρο οι άγιοι δεν έχουν πατρίδα. Ανήκουν σ’ όλους τους πιστούς και αγιάζουν το ίδιο όλους τους ανθρώπους. Ο φυλετισμός είναι αίρεση και η Εκκλησία τον έχει καταδικάσει. Τα πάντα και εν πάσι Χριστός. Οι άγιοι ανήκουν στην Εκκλησία των πρωτοτόκων στον ουρανό και έχουν τη μέριμνα και τη φροντίδα όλου του κόσμου ανεξαρτήτως φυλής και γλώσσας. Είναι κοινό κτήμα όλης της οικουμένης… Δεν επιτρέπεται να τους περιορίζουμε σ’ ένα έθνος’’. (Η Αγία Νεομάρτυς Χρυσή, Αρχιμ. Ιωήλ, σελ. 14, Έδεσσα 2000). http://www.makeleio.gr/
ΔΙΠΛΗ ΓΙΟΡΤΗ η 25 Μαρτίου και με αυτή τιμάμε όχι μόνο τους αγωνιστές του 21 αλλά και όλους τους Νεομάρτυρες μας από την άλωση της ΠΟΛΗΣ και λέμε ένα μεγάλο ΟΧΙ στην νέα βαρβαροκρατία που θέλουν να μας επιβάλλουν οι οδοστρωτήρες της νέας εποχής. 
Με πνευματική ευθύνη και συνείδηση 
Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας