Η μακαριστή ψυχούλα Θεογνωσία!

site analysis

Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου

Η μακαριστή Θεογνωσία Πατέρες και αδελφοί,

μεταβαίνει σήμερον εκ του θανάτου εις την ζωήν ένας ευλογημένος και ενάρετος άνθρωπος, η δούλη του Θεού Θεογνωσία. Ένας άνθρωπος, ο οποίος ανακάλυψε ενωρίς στη ζωή του το αυθεντικό και αληθές νόημα της ζωής και του θανάτου. Είναι όντως ευλογημένη η Θεογνωσία, όχι μόνον γιατί πήρε στην κολυμβήθρα της βαπτίσεώς της τη γνώση του Θεού, αλλά επειδή αξιώθηκε να επαληθεύσει το όνομά της.

Όντως η προκείμενη νεκρή Θεογνωσία είχε γνώση του Θεού, κι ας μην ήταν θεολόγος. Και επιβεβαίωνε τη γνώση τούτη με τη ζωή της, με την όραση των θείων μυστηρίων, τη γεύση του Θεού, δηλαδή αυτή την εμπειρία, που εμείς διαβάζουμε στα πατερικά και θεολογικά βιβλία μας. Παράδοξο, θα πει κάποιος! Δεν είναι όμως παράδοξο!

  Δόξα τω Θεώ, η Κύπρος έχει ακόμα, ας είναι και μεταλλαγμένη και σκλαβωμένη, αρκετές «Θεογνωσίες»∙ ανθρώπους δηλαδή της λαϊκής ευσέβειας, οι οποίοι πολύ νωρίς αντιλήφθηκαν ποια είναι η αληθινή γεύση, ο πραγματικός σκοπός αυτού του βίου. Κι ότι αυτός ο βίος, αν δεν ενώνεται με την αιώνια ζωή του αιώνιου Θεού, είναι βίος ανεόρταστος, άχαρος, χωρίς τη χάρη του Τριαδικού μας Θεού. Δόξα τω Θεώ, που αξιωθήκαμε να γνωρίσουμε αυτού του είδους τη γνώση του ανθρώπου αυτού.

  Κι εσείς, τα παιδιά της, οι κόρες της, οι γαμπροί, τα εγγόνια της, τα δισέγγονά της, οι επίλοιποι συγγενείς, οι χωριανοί μας Ζωδιάτες και όλοι εσείς, που αξιωθήκατε να έχετε γνώση της Θεογνωσίας, είστε όντως ευλογημένοι.

Κι αν κρίνω από τους δύο επικήδειους λόγους που άκουσα, μπορώ να πω ότι αντιληφθήκατε τον θησαυρό της οικογένειάς σας. Κι έτσι μπορείτε να στηρίζετε τη δική σας οικογένεια, είτε τη τωρινή, είτε τη μελλοντική, στο παράδειγμα αυτής της ευλογημένης γιαγιάς, της Θεογνωσίας.

 Αν είμαι εδώ παρών, δεν είναι γιατί είμαστε χωριανοί με τη Θεογνωσία, ούτε πως είμαστε και μακρινοί συγγενείς, όπως πράγματι είμαστε από την πλευρά της γιαγιάς μου, αλλά γιατί, κατά ένα μυστικό τρόπο, στα ύστερα χρόνια της η Θεογνωσία μού εμπιστεύτηκε πολλά από τον εσωτερικό, πνευματικό της κόσμο, από την εμπειρία του Θεού, που απεκόμισε.

 Θα ήθελα να αναφέρω ενδεικτικά μερικά από αυτά τα εν Χριστώ βιώματά της, προς ωφέλεια και των κληρικών και εσάς των οικείων της. Καταρχάς, η αγαπητή μας Θεογνωσία γεννήθηκε με μια μεγάλη προίκα, όχι όπως νόμιζαν οι Ζωδιάτες τα πολλά περιβόλια και τα πολλά πλούτη, όχι αυτή την προίκα. Αυτή αποδείχτηκε φαντασία, την οποία τώρα νέμονται οι κατακτητές μας. Η προίκα της ήταν η μάνα της, η Παναγιωτού· άνθρωπος του Θεού, με βαθιά απλότητα αλλά και βαθιά πνευματική εσωτερικότητα.

  Η ίδια μας διηγήθηκε το εξής γεγονός, το οποίο είναι καταγραμμένο σε ένα από τα πιο λαοφιλή βιβλία, που σήμερα κυκλοφορούν, και που τιτλοφορείται Ασκητές μέσα στον κόσμο, και έχουν μέχρι σήμερα εκδοθεί δύο τόμοι.   Επιτρέψτε μου εδώ να αναφερθώ και στην προϊστορία του βιβλίου. Τη σειρά αυτή των βιβλίων επιμελήθηκε ο ιερομόναχος π. Ε. της Καψάλας, ένας από τους μεγαλύτερους ασκητές του συγχρόνου Αγίου Όρους και προσωπικός μας φίλος, πνευματικό δε τέκνο του οσίου πατρός ημών Παϊσίου του Αγιορείτου, του οποίου η αγιότητα ανακηρύχθηκε επίσημα μόλις προ ενός μηνός.

Είχε ειπεί λοιπόν ο γερο-Παΐσιος στον π. Ε. να καταγράψει, όχι μόνο τον βίο και τη διδασκαλία συγχρόνων μοναχών και ασκητών του Αγίου Όρους, αλλά και ανθρώπων που έζησαν στις μέρες μας ασκητικά μέσα στον κόσμο, ούτως ώστε και οι έγγαμοι να έχουν πρότυπα βίου, και όχι μόνον οι μοναχοί με τους ασκητές. Έτσι ο καλός μας π. Ε. μπήκε σε αυτή τη διαδικασία, και χάρηκα που στον δεύτερο τόμο της σειράς που αναφέραμε (Ασκητές μέσα στον κόσμο) έχει 

περιλάβει και έξι Κυπρίους λαϊκούς, ανθρώπους ενάρετους και αγιασμένους.

  Μια από τις έξι αυτές βιογραφίες είναι η βιογραφία της Παναγιωτούς, της μάνας της Θεογνωσίας.Ας είναι καλά ο παπα-Θεοδόσης, ο ιερέας εδώ του ναού, που διέσωσε, κατέγραψε και παρέδωσε στον π. Ε. το γεγονός, που τώρα θα σας διηγηθώ.

 Γράφει, λοιπόν, μέσα σ᾽ αυτό το βιβλίο, για όσους δεν το διαβάσατε, το εξής: 

Πήγε η Παναγιωτού μαζί με την κόρη της Θεογνωσία και άλλους στον εξωκκλήσι της Κάτω Ζώδιας -προ της εισβολής, βεβαίως-, στον άγιο Γεώργιο των Ξαλώνων, αλλά ήταν κλειστή η εκκλησία.

Η Παναγιωτού είχε τέτοια απλότητα αλλά και τέτοια φυσική πίστη, που με δυνατή φωνή είπε: 

«Άγιε Γεώργιε, είσαι μέσα; Αν είσαι μέσα, άνοιξέ μας!» Και άκουσε τη φωνή του αγίου Γεωργίου από μέσα, που της απάντησε: «Είμαι μέσα! Ελάτε!»

 Αλλά, για να ακούσει τη φωνή του αγίου, σημαίνει και αυτή είχε καθάρισει τις αισθήσεις τις και μπορούσε, ήταν άξια, να ακούσει αυτή τη φωνή. Γι αυτό, όσοι δεν έχουμε την εμπειρία του Θεού, να εμπιστευόμαστε την εμπειρία των αγίων, την εμπειρία των εναρέτων ανθρώπων του Θεού.

  Η Παναγιωτού, λοιπόν, μεγάλωσε αυτή την κόρη. Μου έλεγε η μακαριστή Θεογνωσία, ότι από τον καιρό που ζοῦσε στη Ζώδια έμαθε να κάνει πολλές μετάνοιες, αλλά κρυφά από τους άλλους. Να μην τη βλέπουν, ούτε τα παιδιά της, ούτε και ο άντρας της ο Γιαννής. Γιατί είχε μάθει και από τη μάνα της και από τη γιαγιά της -δείτε δηλαδή πόσο δυνατή παράδοση ήταν αυτή-, ότι ο Θεός ευλογεί το μυστικό, αυτό που δεν δοξάζουν οι άνθρωποι, αυτό που δεν βλέπουν, δεν ζηλεύουν, δεν φθονούν και δεν επαινούν. Γι᾽ αυτό φρόντιζε η ζωή της η προσωπική και πνευματική να είναι μυστική. 

Μου λέει: «Εν᾽ ναι (δεν είναι) για τούτο, Δεσπότη μου, που τζιαι τούτα που κάμνετε εσείς οι παπάδες μέσα στο ιερό λέγονται μυστήρια;» 

Ναί, πράγματι, γιατί τα Μυστήρια έχουν μια μυστική διάσταση, την οποία δεν μπορούν να δουν πολλοί, αλλά έχουν τη δυνατότητα να τη γευθούν όλοι.

 Είναι και ακόμη λίγα πράγματα, που μπορώ να καταθέσω για τη μακαριστή δούλη του Θεού Θεογνωσία. 

Βρισκόταν κάποτε στον Μουτουλλά, και είδε εκεί για πρώτη φορά τον φύλακά άγγελό της. Τον είδε εν είδει φωτός και φοβήθηκε και πήγε στη μάνα της και της το διηγήθηκε. Η μάνα της, της εξήγησε: 

«Είναι ο άγγελός σου κόρη μου, που πήρες στο Βάπτισμα. Πρόσεξε, να μην τον προσβάλεις.» 

Αργότερα τον είδε πάλιν και πολλάκις. Όταν κάποτε πήγε στον Κύκκο να προσκυνήσει με έναν από τους γαμπρούς της, καθυστέρησαν, και του έλεγε, «κάμε πιο γρήγορα, γυιέ μου, διότι ήδη μπήκαν στην ευλογημένη βασιλεία», δηλαδή είχε αρχίσει η Λειτουργία. Όταν έφτασαν στο μοναστήρι, έφτασαν την ώρα του χερουβικού. Και η ευλογημένη ψυχή της Θεογνωσίας αξιώθηκε να ιδεί πνευματικά το μυστήριο της θείας Λειτουργίας! Ενώ εμείς, που το τελούμε τόσες πολλές φορές δεν το βλέπουμε, απλοί άνθρωποι του Θεού, που έχουν καθαρίσει τα μάτια της ψυχής τους, βλέπουν αυτά που εμείς δεν βλέπουμε. Και η Θεογνωσία ήταν άνθρωπος που είχε όραση του Θεού, γι᾽ αυτό είπα ότι είχε γνώση του Θεού.

 Έβλεπε λοιπόν μέσα στην αγία πόρτα, όπως λέμε στην Κύπρο, δηλαδή στην Ωραία Πύλη, ένα τεράστιο γαλάζιο φως και ο παπάς ήταν από πίσω προς την αγία Τράπεζα. 

Και όποτε περνούσε από την Ωραία Πύλη για να ειπεί το, «ειρήνη πάσι», περνούσε μέσα από το φως και το φως διαχεόταν δια χειρός του ιερέως σε όλους τους πιστούς. Αν και σε μερικούς, καθώς μου είπε, δεν καθόταν το φως, και λυπήθηκε. Σκεφτείτε δηλαδή αυτή τη γυναίκα, πόσο τη χαρίτωσε ο Θεός, για να βλέπει τα μη ορώμενα. 

 Άλλοτε πάλιν, σε ένα από τους ναούς της Κύπρου -όχι αυτόν εδώ της Λευκωσίας-, έβλεπε τον ιερέα την ώρα που θυμίαζε στο χερουβικό τις τέσσερις πλευρές της αγίας Τραπέζης, και έβλεπε ότι κάτω από την αγία Τράπεζα έβγαινε σε κάθε πλευρά και ένας άγιος και έκαμνε υπόκλιση του ιερέως.

Τη ρώτησα: «Από τις πλευρές έβγαιναν οι άγιοι ή από αλλού;» 

Και μου απάντησε: «Όχι, από τις γωνιές. Από τις τέσσερις γωνιές της αγίας Τραπέζης.» 

 Και ξέρετε, αγαπητοί μου πατέρες, ότι η κανονική τάξη είναι να θυμιάζομε όχι από τις πλευρές, αλλά τις τέσσερεις κεραίες, γωνίες της αγίας Τραπέζης. Γιατί; Γιατί εκεί, κατα την τελετή των Εγκαινίων του ναού, τοποθετούμε τις εικόνες των τεσσάρων Ευαγγελιστών. Έβλεπε λοιπόν η Θεογνωσία τους τέσσερεις Ευαγγελιστές, που έκαναν υπόκλιση στον ιερέα, την ώρα που ο ιερέας θυμίαζε την αγία Τράπεζα. Σ᾽ ένα από τα τελευταία της τηλεφωνήματα, είχε την απορία, μήπως είχε αμαρτία που μου έλεγε αυτά τα πράματα.

Διότι η μάνα της, της έλεγε να μην τα λένε, για να μη δοξαστούν. Της είπα και εγώ: 

«Σου υπόσχομαι, αν ζήσω, θα τα πω μόνον στην κηδεία σου. Εκεί δεν μπορεί να σε πειράξει ο πειρασμός, ούτε μπορείς τότε να υπερηφανευτείς.» Είχε, βλέπετε, την αγωνία, μήπως κενοδοξήσει, μήπως περηφανευτεί από τις πολλές οράσεις που είχε στη θεία Λειτουργία. Όταν για κάποιες Κυριακές δεν είδε τίποτε στη Λειτουργία, ανησύχησε. Με πήρε τηλέφωνο. 

«Μήπως είναι επειδή σου είπα ορισμένα πράματα, και δεν άρεσε του Θεού;», με ρώτησε. 

Της λέω: «Όχι, δεν είναι γι᾽ αυτό. Φαίνεται, εσύ θέλεις να βλέπεις αυτά τα πράματα!» 

«Να μην θέλω λοιπόν;», με ρωτάει. 

«Όχι, να μην θέλεις», της απάντησα. «Να αφήνεις τον Θεό, να σού δείχνει ό,τι θέλει να σου δείξει και να Τον δοξάζεις πάντοτε!»

  Λοιπόν αυτά τα ολίγα είχα να μοιραστώ μαζί σας, για να αντιληφθούμε τι άνθρωπο προπέμπομε σήμερα στον παράδεισο. Έχουμε μεγάλη ευθύνη, που από τη γενιά μας, από το χωριό μας γεννήθηκαν και μεγάλωσαν τέτοιοι άνθρωποι. 

Να συνεχίσετε, όχι μόνον τους ωραίους λόγους της Θεογνωσίας και τα ωραία ήθη και έθιμά της, αλλά εξαιρέτως την τακτική της μυστικής άσκησης και προσευχής, τα πολλά μνημονέματα που έκαμε πολλών κεκοιμημένων όλης της Κάτω Ζώδιας. Έτσι η Κάτω Ζώδια, αν και τόσα χρόνια κατεχόμενη, στον νου της Θεογνωσίας ήταν γνωστή και ελεύθερη και την ένωνε με την άνω μνήμη, την αιώνια μνήμη του αιώνιου Θεού. Αυτή ήταν ενδεικτικά η δούλη του Θεού Θεογνωσία.

 Εύχομαι όλοι εμείς, είτε αρχιερείς, είτε ιερείς και διάκονοι, είτε εσείς, ο λαός του Θεού, να έχουμε τέτοια μίμηση αυτής της λαϊκής ευσέβειας. Και, τι είναι νομίζετε η λαϊκή ευσέβεια; Η λαϊκή ευσέβεια είναι η ευσέβεια των αγίων αποστόλων. Οι άγιοι απόστολοι ήταν άνθρωποι απλοί του λαού, οι πιο πολλοί ψαράδες. Και όμως αυτοί πίστεψαν, πως εκείνος ο τριαντάχρονος Διδάσκαλος, ο Ιησούς, ήταν πράγματι ο σαρκωμένος Υιός του Θεού του ζώντος, ο Μεσσίας, ο νικητής του θανάτου. 

Η Θεογνωσία συνεχίζει την πίστη, την εμπειρία των αγίων αποστόλων. Είναι η αποστολική ευσέβεια, η λαϊκή ευσέβεια της Κύπρου. Ο Θεός να αναδείξει και να κρατήσει τέτοιους ανθρώπους ανάμεσά μας σε αυτές τις τόσο δύσκολες ώρες, που περνά ο τόπος, για να μας διδάξουν τη γνώση του Θεού, όπως η δούλη του Θεού Θεογνωσία. Αιωνία της η μνήμη!

πηγή/αντιγραφή

Αναστασία Κτενίδου: Μια αγιασμένη μορφή από την Ίμερα Κοζάνης

site analysis

Αναστασία Κτενίδου: Μια αγιασμένη μορφή από την Ίμερα Κοζάνης – π. Κωνσταντίνου Ι. Κώστα, παπαδάσκαλου.

Η 88χρονη ολιγογράμματη, απλοϊκή και σεβαστή γιαγιά Αναστασία Κτενίδου από την Ίμερα, που έζησε χριστιανικά, κοιμήθηκε ειρηνικά και ανεπαίσχυντα και θάφτηκε (13-10-2016) στο χωριό της, ήταν μια χαρακτηριστική αγιασμένη μορφή, χωρίς παράσημα, τίτλους υπεροχής, τιμητικές κ.ά. χλιδάτες κοσμικές διακρίσεις. Την Αναστασία Κτενίδου (το γένος Χρυσοστομίδου) τη γνώρισα το 2000, απ’ όταν (με το διακόνημα αρχιερατικού και πνευματικού) άρχισα να επισκέπτομαι την Ίμερα (και την Αύρα), ενορία της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης και τοπική κοινότητα του Δήμου Σερβίων-Βελβεντού.

Ήταν μικρόσωμη και αδύνατη, ολιγογράμματη, ωστόσο πανέξυπνη, συμπαθέστατη στα όλα της, με βλέμμα καθαρό, σεβαστικό και σεμνό η Αναστασία. Φορούσε μαύρο μαντίλι στο κεφάλι, όπως όλες οι γιαγιάδες της Ίμερας, σαν να λιτάνευαν το ιστορικό σώμα της Μικρασίας στους ανοιχτούς δρόμους της Ίμερας και το έφερναν στην εκκλησιά τους για να το αναστήσουν μέσα σ’ αυτήν, σαν να υπενθύμιζαν (υπενθυμίζουν) στους νεώτερους τις καταβολές τους. Μου ενίσχυε, κάθε φορά που μιλούσα μαζί της (στις συνάξεις του σαρανταημέρου των Χριστουγέννων, της Σαρακοστής προ του Πάσχα, του Δεκαπενταύγουστου, στα πανηγύρια Πέτρου και Παύλου των Αποστόλων, 29 Ιουν. και του Αγίου Βλασίου 11 Φεβρ.) την πεποίθηση ότι κάπως έτσι πρέπει να είναι οι χαριτωμένοι άνθρωποι που έχουν νου και καρδιά Χριστού.

Ήταν επιβεβλημένη η παρουσία της κάθε φορά στις συνάξεις που προηγούνταν της εξομολόγησης. Την περιμέναμε, όταν αργούσε. Καθόταν μπροστά για να ακούει. Κι άκουγε προσεχτικά. Ήξερα όταν μιλούσα ότι ο λόγος μου περνούσε στα μέσα της. Ήξερε να ακούει. Ήξερε να σέβεται. Είχε την ικανότητα να επεξεργάζεται αυτά που ακούει και να ‘’κρατά σημειώσεις’’. Και στο τέλος πάντα, κάνοντας μια εισαγωγή και τοποθέτηση ταπεινότητας χωρίς εισαγωγικά, και με επίγνωση της αμαρτωλότητάς της, έκανε ερωτήσεις, μια και δυο και τρεις. Ρωτούσε και σου έδινε χαρά. Πολύ της κακοφαινόταν, όταν, όπως έλεγε, στα βαφτίσια μορφωμένοι νονοί δεν απάγγελλαν σωστά το ‘’Πιστεύω’’. ‘’Μα, αυτό, είναι η πίστη μας’’, έλεγε σηκώνοντας τα χέρια ψηλά, ‘’τόσα χρόνια και σε τόσα σχολεία πήγαν, δεν έμαθαν να λένε σωστά το Πιστεύω;’’ απορούσε. Στο μυαλό της είχε ως εικόνα το σχολείο του αγίου Κοσμά του Αιτωλού.

Τη γιαγιά Αναστασία Κτενίδου την παρομοίαζα με τη γιαγιά που περιέγραφε με θαυμασμό ο Μητροπολίτης μακαριστός Διονύσιος Ψαριανός. Επισκέφτηκε, κάποτε, την Ίμερα. Έξω από την εκκλησιά κόσμος πολύς ήρθε για να δει το δεσπότη. Εκείνος ευλογούσε το λαό. Μια στιγμή ένιωσε κάτι, σαν ενόχληση, κάτω από το πόδι του. Κοίταξε και είδε, μια γιαγιά, σκυμμένη, που έσκαβε με το δάχτυλό της το χώμα κάτω από το πόδι του. Τη ρώτησε έκπληκτος: ‘’Τι κάνεις αυτού;’’. ‘’Δέσποτα, σκάβω για λίγο χώμα, να το έχω στο σπίτι για φυλαχτό!’’ είπε εκείνη. ‘’Τρόμαξα, όταν το άκουσα’’, έλεγε ο μακαριστός Διονύσιος και πρόσθετε: ‘’Βλέπετε πώς μας θέλει ο λαός, κι άμποτε να καταλάβουμε οι ποιμένες ποιον λαό ποιμαίνουμε!’’. (Το περιστατικό το ανέφερε αυτούσιο και ο Παναγιώτατος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος σε ομιλία του στην Κοζάνη στα 10χρονα από την κοίμηση του μακαριστού Διονυσίου).

Την πίστη, το ήθος και την αγνότητα αυτής της παλιάς γιαγιάς (περιστατικό του Μητροπολίτη Διονυσίου) την εντόπιζα στην παρουσία και το λόγο της νέας γιαγιάς Αναστασίας Κτενίδου (Χρυσοστομίδου). Είναι μια πίστη που έρχεται από πολύ μακριά χωρίς διακοπή, είναι μια παράδοση από τις παλαιότερες και μια παραλαβή με επίγνωση από τις νεότερες γενιές της χριστιανικής πίστης μέσα στην εκκλησιαστικότητά της.

Η Αναστασία της Ίμερας ήταν από εκείνες τις εν τω κόσμω ασκητικές υπάρξεις, που ‘’πίστευε ότι όσο περισσότερο στενεύουμε τον φυσικό κόσμο γύρω μας, τόσο πιο πολύ βρισκόμαστε κοντά στο Θεό και στο δρόμο της σωτηρίας μας’’ (Ημερολόγιο 2017, αφιέρωμα στον Άγιο Βαραδάτο, Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης, σελ. 10). Δίπλα στην αγιασμένη μορφή του Επισκόπου Διονυσίου (Ψαριανού) και της γιαγιάς εκείνης, έρχεται να προστεθεί τώρα και η αγιασμένη μορφή της Αναστασίας της Ίμερας, με την ενίσχυση της ελπίδας στην καλή Ανάσταση!

Η/Υ ΠΗΓΗ:

Πεμπτουσία.gr: 25 Οκτωβρίου 2016

Τελικά νίκησε η εικόνα της μάνας που προσευχόταν γονατιστή!

site analysis

18ΟΚΤ.20163 Σχόλια

(απόσπασμα από καταπληκτική ομιλία του π.Αθανασίου μητρ. Λεμεσού- οι ομιλίες του είναι όλες πολύ διδακτικές και μπορείτε να τις βρείτε εύκολα στο διαδίκτυο)

Μητροπολίτης Λεμεσού κ. Αθανάσιος

Ακόμα κάτι πολύ σημαντικό είναι το να αποκτήσουν τα παιδιά καλές εικόνες μέσα στη νεανική τους ψυχή. Κι εδώ ήθελα να επιμείνω λίγο περισσότερο γιατί φαντάζομαι πάρα πολλοί από εσάς έχετε δικές σας οικογένειες, κατ’ οίκον Eκκλησία, δικά σας παιδιά και σίγουρα αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό πράγμα. Αυτό που έλεγε και ο Όσιος Παΐσιος, να αποκτήσει ο άνθρωπος καλές και αγαθές έγνοιες, καλούς λογισμούς, καλές εικόνες. Να έχει μέσα στη διάνοιά του όχι τραυματικές εμπειρίες και δύσκολες περιστάσεις αλλά να έχει καλές και αγαθές εικόνες οι οποίες θα τον βοηθήσουν στην πορεία της ζωής του.

.

Θα σας πω ένα απλό παράδειγμα από την προσωπική μου εμπειρία για να δείτε τι σημαίνει μια καλή εικόνα.

Όταν ήμουν στο Άγιον Όρος στη Νέα Σκήτη ήταν περίπου τέτοιος μήνας, αρχάς Νοεμβρίου με το δικό μας ημερολόγιο εκεί, όπου ένα βράδυ, περασμένη λίγο η ώρα χτύπησε η πόρτα της καλύβας μας και ανοίξαμε να δούμε ποιος ήταν. Ήταν τρία παιδιά τα οποία χάθηκαν στο δρόμο και δεν μπορούσαν να φιλοξενηθούν βέβαια στο Μοναστήρι γιατί είχε κλείσει, ούτε πουθενά αλλού και έπρεπε να τα φιλοξενήσουμε εμείς στη δική μας καλύβη. Δεν υπήρχε πρόβλημα βέβαια. Προσπαθήσαμε να τους φιλοξενήσουμε, να τους ετοιμάσουμε κάτι να φάνε.

Ένας εξ’ αυτών όμως ήταν πολύ αρνητικός. Εγώ κάθισα λίγο μαζί τους να τους μιλήσω μέχρι να φάνε τα παιδιά, να μην τους αφήσουμε μόνους τους. Eίπαμε κάποια πράγματα. Το ένα το παιδί ήταν αρνητικός, ήταν δύσκολος. Χαμογελούσε ειρωνικά, με έβλεπε έτσι παράξενα. Καταλάβαινα ότι δεν του άρεσα τρόπον τινά, δεν ξέρω.

Αφού φάγανε το φαγητό τους, πήγα να τους δείξω -ήμουν υπεύθυνος αρχοντάρης- τα δωμάτια. Μου λέει ένας.

– Πάτερ, μπορώ να δώσω στο Θεό την τελευταία ευκαιρία να μου μιλήσει;

– Ωραία σκέψη. Και τι θα γίνει τώρα; Δηλαδή πως θα δώσεις του Θεού την τελευταία ευκαιρία να σου μιλήσει;

– Θέλω να μιλήσουμε.

.

Πήρα ευλογία από τον Γέροντα και πήγα κάθισα εκεί σε ένα παρεκκλήσι που είχαμε και μιλούσαμε από η ώρα οκτώ το βράδυ μέχρι ώρα τέσσερις το πρωί που χτύπησε το σήμαντρο για την ακολουθία. Μιλούσε βέβαια ο ίδιος, δεν άφησε το Θεό να του μιλήσει γιατί ήθελε ο ίδιος να πει όλα αυτά που είχε μέσα του. Πανέξυπνος άνθρωπος, πολύ διαβασμένος, πολύ μορφωμένος, ήταν στο πτυχίο της Νομικής τότε.

– Λοιπόν, μου λέει, κοίταξε πάτερ εγώ μεγάλωσα στα κατηχητικά, στις αδελφότητες, κοντά σε πολύ καλούς πνευματικούς. Ξέρω τα πάντα. Όταν σου λέω κάτι ξέρω εκ των προτέρων τι θα μου απαντήσεις.

Και πράγματι, ήξερε πάρα πολλά πράγματα. Δεν είχα κάτι να του απαντήσω διότι όντως τα ήξερα όλα. Κι έτσι όπως ήτανε έξυπνος και λαλίστατος και ευφυής και με επιχειρήματα -δικηγόρος βέβαια ήτανε ο άνθρωπος- εντάξει εγώ αισθανόμουνα στριμωγμένος σ’ εκείνη τη γωνιά του στασιδιού. Τον άκουγα απλώς κι έλεγα: ο Θεός να μας βοηθήσει να βγάλουμε άκρη εδώ απόψε. Τι θα γίνει; Που θα βγούμε με αυτόν τον άνθρωπο;

ΠΗΓΗ.momyof6 

Τέλος πάντων, είπε, είπε, είπε κάμποσα .. Πήγαινα κι εγώ να πω καμμιά κουβέντα, δεν με άφηνε. Μου έλεγε,

– Ξέρω τι θα πεις, ξέρω.

Και πράγματι ήξερε δηλαδή, δεν έλεγε ψέματα. Όταν ήρθε η ώρα να τελειώσουμε μου λέει,

.

– Πάτερ μου ξέρεις όλα τα νίκησα μέσα μου. Όλα τα νίκησα. Όλα τα επιχειρήματα της Εκκλησίας, όλη τη διδασκαλία των κατηχητικών, των ομαδαρχών, των κατασκηνώσεων, των ομάδων, των πνευματικών, τα πάντα. Τα έχω διαλύσει, τα έχω νικήσει. Έχω απόψεις, έχω επιχειρήματα, έχω μέσα μου ισχυρά ερείσματα για να μην τα πιστεύω όλα αυτά τα πράγματα αλλά έχω κάτι που δεν μπορώ να το νικήσω. Δεν μπορώ να το νικήσω.

– Τι είναι αυτό που δεν μπορείς να το νικήσεις;

– Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ. Δεν μπορώ να νικήσω τη μάνα μου.

– Δηλαδή; Έχει γλώσσα; Μιλάει πολύ;

– Όχι, δεν μιλάει καθόλου η μάνα μου.

– Ε τότε, τι κάνει;

– Δεν μπορώ πάτερ. Όταν σηκώνομαι το βράδυ και τη βλέπω να είναι γονατιστή και να προσεύχεται, δεν μπορώ να βγάλω αυτήν την εικόνα από μέσα μου. Όλα τα άλλα τα διέλυσα. Και τους πνευματικούς και τις εκκλησίες και τις κατασκηνώσεις και τα πάντα αλλά αυτήν την εικόνα της μάνας μου δεν μπορώ να την νικήσω.

.

Για να μην σας τα πολυλογώ, τελικά τον νίκησε η εικόνα της μάνας του.Πράγματι αυτό το παιδί πάλεψε πολύ με τον εαυτό του στη συνέχεια. Πηγαινοερχόταν στο Άγιον Όρος. Δεν του λέγαμε τίποτα, απλώς ήταν πολύ παρατηρητικός. Έβλεπε, γυρνούσε, έβλεπε πράγματα τα οποία εμείς δεν βλέπαμε τόσα χρόνια. Ερμήνευε διάφορες καταστάσεις όμορφα, ωραία. Μέχρι που σιγά-σιγά πράγματι ενίκησε η εικόνα της μητέρας του, η οποία ήταν μία αγράμματη γυναίκα -σχεδόν αγράμματη δηλαδή με λίγες τάξεις του Δημοτικού- αλλά μια γυναίκα της Εκκλησίας η οποία προσευχόταν πάρα πολύ για το παιδί της.

Και σήμερα, Δόξα τω Θεώ, το παιδί αυτό διαπρέπει. Είναι στέλεχος, όπως κι εσείς, της τοπικής Εκκλησίας στην οποία ανήκει. Και διαπρέπει πραγματικά στην πνευματική ζωή και αυτός και η κατ’ οίκον Εκκλησία του, η οικογένειά του και όλοι όσοι είναι κοντά του. Γιατί από τότε, έγινε στέλεχος και διδάσκαλος της Εκκλησίαςκαι στηρίζει και αυτός με τη σειρά του πολλούς ανθρώπους.

.

Απομαγνητοφώνηση Φαίη/Αβέρωφ

Πηγή βίντεο: Ιερός Ναός Αγίου Γεωργίου Κορυδαλλού

Οσία Δόμνα η δια Χριστόν Σαλή του Τόμσκ(+16/29 Οκτωβρίου 1872)

site analysis

 Η Δόμνα Κάρποβνα γεννήθηκε στις αρχές του 19ου αιώνα από ευγενείς γονείς σε κάποιο χωριό της ρωσικής πόλης Πολτάβα στην ουκρανική επαρχία Περεγιασλάβ.

 Εκεί φαίνεται ότι η Δόμνα ορφάνεψε από μικρή και την ανέθρεψαν συγγενικά της πρόσωπα,επίσης πλούσιοι.Την σπούδασαν και σαν έφτασε σε ικανή ηλικία θέλησαν να την παντρέψουν.Εκείνη δεν ήθελε και έτσι το έσκασε και τριγυρνούσε στους δρόμους της Πολτάβας,όπου την συνέλαβαν με την κατηγορία της επαιτείας και την έστειλαν στην Σιβηρία.

 Εκεί δεν είχε μόνιμο τόπο διαμονής και άρχισε να προσποιείται την σαλή.Τις περισσότερες νύχτες,είτε ήταν χειμώνας,είτε καλοκαίρι,τις περνούσε στο ύπαιθρο προσευχόμενη.Ντυνόνταν πολύ παράξενα.Αντί για ρούχα είχε περιζώσει το σώμα της με διαφόρων μεγεθών τζόγους,που ήταν δεμένοι μεταξύ τους με σπάγκους.

Μέσα οι μπόγοι περιείχαν σχοινιά,παπούτσια ,σπασμένα γυαλιά,πέτρες,ενώ από πάνω είχαν σακούλια με ψωμί,τσάι,κεριά,ζάχαρη,λιβάνι,γάλα,μπίρα,λαχανικά ακόμα και τουρσιά.Αυτά όλα ήταν το ντύσιμό της,το οποίο συνεχώς μετακινούσε γύρω από το σώμα της ενώ προσευχόνταν.Ήταν ένα είδος κομποσχοίνι.

 Δεν ακολούθησε το πρότυπο των υπόλοιπων δια Χριστόν σαλών,που ήταν μόνιμα ανυπόδητοι.Η όσια φορούσε παπούτσια ή παντόφλες,αλλά πάντοτε διαλυμένες.Επίσης φορούσε σάλι ενώ πολλές φορές δύο ή τρία καπέλα ταυτοχρόνως.Είχε επίσης και ένα παλτό,το οποίο λόγω των μπόγων δεν μπορούσε να φορέσει κανονικά,ενώ τις βαρυχειμωνιές κατέληγε σε κάποιο δυστυχισμένο.

Κάποτε ο μητροπολίτης της περιοχής,Πορφύριος,που την είδε να κάθεται στο φοβερό κρύο της Σιβηρίας,της έδωσε το δικό του παλτό,το οποίο η Δόμνα,αφού τον ευχαρίστησε,το πήρε και σε δύο ώρες βρισκόνταν στους ώμους κάποιου φτωχού.Όταν το έμαθε ο ιεράρχης είπε:«Η αγαπητή μας μικρή σαλή διδάσκει εμάς τους γνωστικούς...»Οι μπόγοι της που ήταν ιδιαίτερα βαρείς και αποτελούσαν από μόνοι τους ένα είδος άσκησης,δεν μπορούσαν να την προφυλάξουν,διότι ανάμεσά τους υπήρχε αρκετό κενό αρκετό να διαπερνά το κρύο και η βροχή.

 Συχνά κοιμόνταν στις αυλές κάποιων σπιτιών και μόλις ξυπνούσε το πρωί δε μιλούσε σε κανένα,αλλά τακτοποιούσε τους μπόγους της για μία ολάκερη ώρα.Ήταν η ώρα της εωθινής προσευχής.Μετά χαρετούσε τους ιδιοκτήτες των αυλών που πέρασε το βράδυ με τα εξής:«Καλημέρα.Χρόνια πολλά,χρόνια πολλά».Ακολούθως έκανε το σταυρό της,τους φιλούσε και άρχιζε τις σαλότητές,μέχρι να αρχίσει η Θεία Λειτουργία στον κοντινό ναό.Πολλές φορές,αν υπήρχε πολύς κόσμος στον ναό,συνέχιζε και εκεί τις τρέλες της.

 Αγαπούσε πολύ τα ζώα και ιδιαίτερα τα μαντρόσκυλα.Συχνά τα βράδια πλησίαζε τους χώρους που τα είχαν δεμένα και τα έλυνε.Τα ζώα την αγαπούσαν και πολλές φορές μπορούσε κάποιος να τη δει τις νύχτες να ακολουθείται από ολάκερες αγέλες σκύλων.Καθόντουσαν γύρω της και γρύλιζαν ευχάριστα.

Ανάμεσα στα γρυλητά ακουγόνταν και η γλυκειά φωνή της Δόμνας να σιγομουρμουρίζει:

«Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς.Πάσαι αι ουράνιαι δυνάμεις,τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ,πρεσβεύσατε υπέρ ημών».Πάντοτε προσευχόνταν εαν ήξερε ότι δεν την βλέπει κανείς.Μόλις αντιλαμβάνονταν ότι κάποιος την έβλεπε,άρχιζε τις σαλότητές της.

Το μοναστήρι του Τόμσκ το 1917

 Λίγο πριν κοιμηθεί απόκτησε το χάρισμα της προορατικότητας.Οι κάτοικοι της πόλης της τήν ευλαβούνταν πολύ και όταν κοιμήθηκε ειρηνικά στις 16/29 Οκτωβρίου 1872 παρευρέθηκαν μαζικά στην κηδεία της που έγινε στο γυναικείο μοναστήρι του Τόμσκ,όπου και θάφτηκε.

Από το βιβλίο του Ικαρου Πετρίδη Εμπαίζοντες''Ημείς μωροί δια Χριστόν''

Μεταφορά στο διαδύκτιο proskynitis.blogspot

"Ξαφνιάσματα τῆς Φύσης" οἱ ἡρωΐδες Γυναῖκες τοῦ 1940-41

site analysis

ΙΕΡΑ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΔΡYΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ,  ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ  &  ΚΟΝΙΤΣΗΣ

Ἀριθ.  Πρωτ.:  76                                                                   

Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 10ῃ Ὀκτωβρίου  2016

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ  197η

ΘΕΜΑ: "Ξαφνιάσματα τῆς Φύσης" οἱ ἡρωΐδες Γυναῖκες τοῦ 1940-41.

  

 Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,

-Α-
    

Στὸ θρυλικὸ Ἔπος τοῦ 1940 - 1941, ἀθόρυβο ἀλλὰ σπουδαῖο ρόλο ἔπαιξαν καὶ οἱ Ἑλληνίδες Γυναῖκες, εἴτε στὶς πόλεις ζοῦσαν, εἴτε στὰ χωριὰ καὶ στὴν ὕπαιθρο. Τὸ πολεμικὸ σάλπισμα, ἐκεῖνο τὸ πρωϊνὸ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940, βρῆκε ὅλο τὸ Ἔθνος στὸ πόδι. Καὶ βέβαια, δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ λείψουν καὶ οἱ γυναῖκες ἀπὸ αὐτὸν τὸν γενικὸ ξεσηκωμό. Γιατὶ ἀπὸ τὰ πανάρχαια χρόνια, ὅταν οἱ μανάδες ξεπροβόδιζαν τὰ παιδιά τους γιὰ τὸν πόλεμο, δίνοντάς τους τὴν ἀσπίδα ἔλεγαν, γενναῖες καὶ ἀλύγιστες : "Ἤ τὰν ἤ ἐπὶ τᾶς", δηλαδὴ ἤ θὰ φέρῃς πίσω τὴν ἀσπίδα νικητὴς ἤ θὰ σὲ φέρουν ἐπάνω της σκοτωμένο γιὰ τὴν Πατρίδα.

-Β-

Πρῶτες στὴν προσφορὰ πρὸς τὸν μαχόμενο Στρατό μας, οἱ ἡρωΐδες γυναῖκες τῆς Πίνδου. Ζαλωμένες στὴν πλάτη κιβώτια μὲ πυρομαχικά, τρόφιμα, πουλόβερ καὶ "τσουράπια"- κάλτσες, ὅλα μάλλινα, πλεγμένα ἀπὸ τὰ χέρια τους, "τὰ κοφτὰ γκρεμνά ... ἀνέβαιναν", θὰ γράψῃ μὲ θαυμασμὸ σ' ἕνα ποίημά του ὁ Νικηφόρος Βρεττάκος. Καὶ θὰ προσθέσῃ, ὅτι ἐνῷ "τὶς ἀεροτραμπάλιαζε ὁ ἄνεμος φορτωμένες κι' ἔλυνε τὰ τσεμπέρια τους κι' ἔπαιρνε τὰ μαλλιά τους" "αὐτὲς ἀντροπατάγανε ψηλὰ πέτρα τὴν πέτρα κι' ἀνηφορίζαν στὴ γραμμή, ὅσου ποὺ μέσ' στὰ σύννεφα χάνονταν ὀρθομέτωπες ἡ μιὰ πίσω ἀπ' τὴν ἄλλη". Γυναῖκες νέες, ἀλλὰ καὶ ἡλικιωμένες, μέχρι καὶ 88 ἐτῶν (!), ἀψηφώντας τὶς θύελλες, τὸ χιόνι, τὸν πάγο καὶ τὸ τρομερὸ κρύο, ἔφταναν ψηλὰ στὶς ἀετοφωλιὲς τῆς Πίνδου, ἐκεῖ ποὺ ἦταν ἀδύνατο νὰ φθάσουν τὰ μεταγωγικά, δηλαδὴ τὰ μουλάρια, γιὰ νὰ προσφέρουν στοὺς φαντάρους μας ἀγάπη καὶ ζεστασιὰ μὲ τὴν παρουσία τους, καὶ μὲ τὰ τόσο ἀπαραίτητα πυρομαχικά, τὸ καλοζυμωμένο ψωμί, τὰ μάλλινα, τὴν μικρή, ἀλλὰ τεράστια προσφορὰ τῆς καρδιᾶς τους.

-Γ-

Καὶ νὰ ἦταν μόνο αὐτές ! Ἦταν κι' ἐκεῖνες , ποὺ μπῆκαν στὸ νερὸ ὁρμητικῶν καὶ ἄγριων ποταμῶν, καί, πιασμένες σφιχτὰ ἀπὸ τοὺς ὤμους, σχημάτιζαν πρόχωμα, ποὺ ἀνέκοβε  τὴν ὁρμὴ τῶν νερῶν, κι' εὐκόλυνε τοὺς γεφυροποιοὺς τοῦ Στρατοῦ μας γιὰ νὰ δημιουργοῦν γέφυρες, ὥστε νὰ μποροῦν νὰ περνᾶνε οἱ πολεμιστὲς καὶ τὰ μεταγωγικά. Στὸν ποταμὸ Βογιοῦσα, στὸν Καλαμᾶ, στὸν Δρῖνο ἐπαναλήφθηκε αὐτὸ τὸ ἐκπληκτικὸ γεγονός. 

Ἀλλὰ καὶ οἱ ἄλλες, στὶς πόλεις, πού, νύχτα - μέρα, ἔπλεκαν γάντια, μπλοῦζες, φανέλλες, κασκόλ · ποὺ ἑτοίμαζαν δέματα, ποὺ ἔγραφαν γράμματα στοὺς ἥρωες, ἐκ μέρους τῶν συγγενῶν τους, οἱ ὁποῖοι ἦταν ἀναλφάβητοι · ποὺ ἔτρεχαν στὰ νοσοκομεῖα γιὰ νὰ ἐπισκεφθοῦν τοὺς τραυματίες μας· ποὺ ἐπισκέπτονταν τὰ σπίτια τῶν πολεμιστῶν, γιὰ νὰ τονώσουν καὶ νὰ ἐνισχύσουν τὶς φτωχὲς οἰκογένειές τους, τὶς ὁποῖες ὁ προστάτης τους, στὸ κάλεσμα τῆς Πατρίδος, τὶς ἄφησε στὰ πεντανέμια ... Κι' ἄν πῇ κανεὶς γιὰ τὶς ἀδελφὲς νοσοκόμες, αὐτὲς ἔγιναν κυριολεκτικὰ θυσία στὴν νοσηλεία τῶν τραυματιῶν ἀπὸ τὰ ἐχθρικὰ πυρά, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ φοβερὰ κρυοπαγήματα.

-Δ-

Ἀκόμη, καὶ ὅσες γυναῖκες ὑπηρετοῦσαν τὸ ἆσμα καὶ τὸ θέαμα, ἐτάχθηκαν ἐθελοντικὰ στὴν ψυχαγωγία τοῦ μαχόμενου Στρατοῦ μας. Κορυφαία, "ἡ τραγουδίστρια τῆς νίκης", ὅπως δίκαια τὴν ἀποκάλεσαν, ἡ θρυλικὴ Σοφία Βέμπο. Μὲ τὰ περίφημα πολεμικὰ τραγούδια της ἐμψύχωνε τὰ "παιδιά, τῆς Ἑλλάδος παιδιά", ἐξευτέλιζε τοὺς Ἰταλοὺς κοκορόφτερους καὶ τὸν γελοῖο "Ντοῦτσε", τὸν Μπενῖτο Μουσολίνι, ἀλλὰ καὶ ἐξέφραζε τὸν πόνο τοῦ Ἔθνους γιὰ τὶς παλινωδίες καὶ τὴν ἀχαριστία τῶν Συμμάχων πρὸς τὴν Ἑλλάδα. 

-Ε-

Τέλος, ἀνάμεσα στὶς πολλὲς ἐπώνυμες καὶ ἀνώνυμες Ἑλληνίδες ξεχωρίζουμε δυὸ μανάδες : α) Τὴν μάνα ποὺ ἔγραφε στὸν στρατευμένο γιό της, ὅτι "πρῶτα ἀνήκεις εἰς τὴν Πατρίδα καὶ ὕστερα εἰς ἐμέ · καὶ γενηθήτω τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου". Καὶ β) Τὴν χήρα μάνα μὲ τὰ τρία κορίτσια, ποὺ εἶχαν προστάτη τὸν γιό της τὸν Δημητρό, ὁ ὁποῖος "ἔπεσεν ὑπὲρ Πατρίδος · χαλάλι τῆς Πατρίδος ὁ Δημητρός μου. Ζήτω ἡ Πατρίς". Καὶ οἱ δυό τους πρόσφεραν τὰ βλαστάρια τους στὴν Πατρίδα, χωρὶς κρατούμενα καὶ χωρὶς μικροϋπολογισμούς, ὅπως, ἄλλωστε, ἔπραξαν καὶ πάμπολλες ἄλλες Ἑλληνίδες Μητέρες, κατὰ τὸ Ἔπος 1940-1941.

Ὑποκλινόμαστε μὲ σεβασμὸ καὶ θαυμασμὸ στὴν μνήμη ὅλων αὐτῶν τῶν ἡρωΐδων γυναικῶν. Τὸ Ἔθνος δὲν θὰ πάψῃ ποτὲ νὰ τὶς εὐγνωμονῇ.    

Διάπυρος πρὸς Χριστὸν εὐχέτης

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
†  Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης  Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ

Η ηρωίδα δασκάλα της Μακεδονίας

site analysis

Όποτε το απαιτούσε ο Αγώνας, η Βελίκα έπαιρνε τους δρόμους και κάνοντας την μισότρελη Τουρκάλα γυρνώντας από εδώ και από κει, έχοντας κρυμμένα μέσα στα μακριά της φουστάνια ή στις μακριές πλεξούδες της, τα μηνύματα που έπρεπε να μεταφέρει πότε στην Θεσσαλονίκη, πότε στην Καστοριά ή όπου αλλού το απαιτούσαν οι περιστάσεις.

Δεν την υποψιάζονταν κανείς. Άλλες φορές πάλι μεταμφιέζονταν σε Βουλγάρα χωριάτισσα που μάζευε χόρτα ή ραδίκια στο βουνό και έτσι μπορούσε να περιπλανιέται στα βουνά και στους δρόμους χωρίς να κινεί υποψίες. Περπατούσε συνέχεια στα κακοτράχαλα βουνά και στους λασπώδεις δρόμους μόνη της, χωρίς να φοβάται τίποτα. Η ατρόμητη αυτή Ελληνίδα περιδιάβαινε όλη την κεντρική και δυτική Μακεδονία μεταφέροντας τα μηνύματα της λευτεριάς. Η Βελίκα κάνοντας την τρελή άκουγε ό,τι έλεγαν οι Βούλγαροι και οι Τούρκοι, μιας και ήξερε να μιλάει και τις δυο γλώσσες πολύ καλά.
Στις 28 Αυγούστου του 1904, ένας κομιτατζής άπλωσε τα βέβηλα χέρια του στην Βελίκα, της έμπηξε ένα μαχαίρι στο στήθος και την βασάνισε για να ομολογήσει, όμως αυτή συνέχισε να μιλάει τούρκικα και να παριστάνει την Τουρκάλα.Ο Βούλγαρος όμως, δεν την πίστεψε και συνέχισε να την βασανίζει. Αλλά η ατρόμητη δασκάλα δεν ομολόγησε.

Η Βελίκα άφησε την τελευταία της πνοή εκεί στα Γιαννιτσά, ποτίζοντας με το αίμα της το θεόρατο δένδρο της ελευθερίας της Μακεδονίας. Κηδεύτηκε στην Θεσσαλονίκη και μια λαοθάλασσα θρήνησε την δασκάλα που έδωσε και την ζωή της για τον Αγώνα.

Εμμανουέλα Βερούκα

_________________________

http://wp.me/p1QIo0-6vj

Η θυσία της δασκάλας για να σωθούν τα παιδιά από την πείνα της κατοχής

site analysis

. Ένα συγκινητικό μάθημα από ήρωες εκπαιδευτικούς, που δεν έγραψε ποτέ η ιστορία 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 Στην καρδιά της Κατοχής άρχισαν τα συσσίτεια του Ερυθρού Σταυρού στα σχολεία, αφού τα παιδιά υπέφεραν από υποσιτισμό και πέθαιναν κατά χιλιάδες. Η διανομή του συσσιτίου ήταν και ένα επιπλέον κίνητρο για την παρουσία στο σχολείο, καθώς όποιος έλειπε έχανε τη μερίδα του και συχνά, αυτό σήμαινε ότι την έχανε και η οικογένειά του. 

Το μενού ήταν φτωχό και τις περισσότερες ημέρες το ίδιο. Όταν υπήρχε κάτι διαφορετικό ή κάτι επιπλέον, η μέρα γινόταν ξεχωριστή. 

Παρά τις κακουχίες η παιδική διάθεση για παιχνίδι δεν έλειπε, όπως μαρτυρά το απόσπασμα από το βιβλίο της Λότης Πέτροβιτς, «Ο καιρός της Σοκολάτας». Μια στάλα γλυκόζη ήταν πολυτέλεια για τα κοκκαλιάρικα παιδιά της κατοχής. Όμως, ήταν και αφορμή για σκανδαλιά από το πειραχτήρι της τάξης, που δεν εκτίμησε την αυτοθυσία της δασκάλας να μοιράσει το μερίδιό της στους μαθητές. Ο μικρός δεν τιμωρήθηκε, αλλά πήρε πικρό μάθημα. Ακολουθεί το απόσπασμα: «Από το δικό μου, κυρία!» «….. Το Δεκέμβρη του 1943, αρχή ενός ακόμα χειμώνα πείνας και παγωνιάς, άχνισε κάτι ζεστό ξαφνικά στην αυλή του σχολείου μας. ‘Ηταν ένα μεγάλο καζάνι και μέσα είχε συσσίτιο για τα παιδιά. Γύρισα στο σπίτι περήφανη, κρατώντας με προσοχή ένα τενεκεδάκι γεμάτο σούπα πηχτή. «Γιατί δεν την έτρωγες στο σχολείο, καρδούλα μου;» λαχτάρισε η μάνα μου. «Αν σου χυνόταν στο δρόμο;» «Θα φάτε λίγη σούπα κι εσείς, αλλιώς δεν τρώω καθόλου», δήλωσα ορθά κοφτά. «Το ίδιο κι εγώ», φώναξε ο Μάνος, ο αδερφός μου. Κι έτσι γινόταν από κείνη τη μέρα σε κάθε συσσίτιο που κουβαλούσαμε οι δυο μας από το σχολείο. Η σούπα ερχόταν τακτικά, πάντα η ίδια, άνοστη και πηχτή. ‘Ωσπου μια μέρα, μας μοίρασαν κάτι ξεχωριστό. Μπήκαμε στη γραμμή και μας έβαλαν στα τενεκεδάκια κάτι σα μέλι, αλλά σκούρο κοκκινωπό. «Γλυκόζη» το είπαν. Βουτούσαν τα παιδιά το δάχτυλο στη γλυκόζη, το έγλειφαν με απόλαυση και γελούσαν ευτυχισμένα, πειράζονταν μεταξύ τους. 

΄Ενα μεσημέρι, γυρίζοντας ο αδερφός μου από το σχολείο, δεν ήθελε να βάλει μπουκιά στο στόμα του – ούτε από τη σούπα ούτε από τη γλυκόζη. Ταραγμένος φαινόταν, έτοιμος να βάλει τα κλάματα. «Τι συμβαίνει παιδί μου;» ανησύχησε η μαμά. Εκείνος δεν έβγαζε λέξη. Κι όσο δε μιλούσε, τόσο επέμενε η μάνα μου να μάθει, τόσο μεγάλωνε και η δική μας η περιέργεια. Με τα πολλά, αποφάσισε τελικά να μιλήσει. Κι αυτό που μας είπε γράφτηκε στη μνήμη μου ανεξίτηλα. 

Στην αυλή για το συσσίτιο βρισκόταν με της τάξης του τα παιδιά. «Σκαρώνουμε κάτι;» άκουσε έναν από τους συμμαθητές του- «πειραχτήρης» ήταν το παρατσούκλι του – να ψιθυρίζει στον διπλανό, μόλις πήρε τη γλυκόζη στο τενεκεδάκι του. Ο άλλος έγνεψε «ναι». Τότε ο πειραχτήρης κάτι του είπε στ’ αυτί, κρυφογέλασαν οι δυο τους πονηρά κι εξαφανίστηκαν στη στιγμή. Σε λίγο χτύπησε το κουδούνι να μπούνε στην τάξη. Πρώτα έμπαιναν τα κορίτσια. ‘Υστερα τ’ αγόρια. Τελευταία η δασκάλα, που κόντευε να μην ξεχωρίζει από τα παιδιά, έτσι που είχε απομείνει πετσί και κόκαλο. Καταλάβαινες πως ήταν μεγάλη από τα μάτια της μόνο, που τα σκοτείνιαζαν ολόγυρα δυο μαύροι κύκλοι. ‘Οταν μπαίνανε όλοι στην τάξη, έκλεινε την πόρτα, μετρούσε τα παιδιά σειρά σειρά, έλεγε «εντάξει, φρόνιμα τώρα, μην ακούσω μιλιά» κι αρχίζανε αμέσως το μάθημα. Το «εντάξει, φρόνιμα τώρα, μην ακούσω μιλιά» τη φορά εκείνη δεν το είπε. Ούτε να τους μετρήσει την είδανε. Κοντά στην πόρτα της τάξης στεκόταν σκυφτή, σαν να ψαχούλευε κάτι. «Μα τι κάνει η κυρία εκεί;» ρώτησε παραξενεμένος ο Μάνος που δεν καλόβλεπε, τα περισσότερα παιδιά ήταν όρθια ακόμα. «Πασαλείψαμε το χερούλι με γλυκόζη», χασκογέλασε από δίπλα ο πειραχτήρης, «για να κολλήσουν τα χέρια της να γελάσουμε!» Δε γελάσανε. Καθίσανε τελικά στα θρανία τους και δε μιλούσε κανείς. Βλέπανε τη δασκάλα τους τώρα όλοι βουβοί, σαστισμένοι. Είχε σκύψει κι έγλειφε με λαχτάρα μια το χερούλι της πόρτας, μια την παλάμη της… ‘Υστερα γύρισε και τους κοίταξε με παράπονο. Στα μάγουλά της έτρεχαν δάκρυα. «Μην τη σπαταλάτε τη γλυκόζη, χρυσά μου, για τ’ όνομα του Θεού!», είπε ξέπνοα. «Σας τη δώσαμε όλη, ούτε μια σταγονίτσα δεν κρατήσαμε εμείς οι δάσκαλοι, για να τη φάτε να δυναμώσετε εσείς τα παιδιά. Μην τη σπαταλάτε, σας παρακαλώ, είναι κρίμα! Είν’ αμαρτία!» Την πήραν πάλι τα δάκρυα. Κι έκλαιγε, έκλαιγε… Μαζευτήκαν όλοι τριγύρω της. Μονάχα ο πειραχτήρης έμεινε στο θρανίο του με το κεφάλι κατεβασμένο. Οι άλλοι σπρώχνονταν ποιος πρώτα να την αγκαλιάσει, ποιος να της πρωτοπεί «από το δικό μου, από το δικό μου, κυρία, να πάρετε λίγο!» Ούτ’ ένα τενεκεδάκι δεν άγγιξε η δασκάλα. Μόνο έκλαιγε, έκλαιγε… » Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το βιβλίο «Ο καιρός της σοκολάτας» (2012) της Λότης Πέτροβιτς. Εκδόσεις Πατάκη   Πηγή φωτογραφιών: Βούλα Παπαϊωάνου, μουσείο Μπενάκη... 

ΠΗΓΗ.: http://www.mixanitouxronou.gr/

Η ΑΓΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ Η ΡΩΜΑΙΑ Ένα «ἡδύπνοο ἄνθος» της Εκκλησίας του Χριστού

site analysis

Ανάμεσα στα μυρίπνοα άνθη του Παραδείσου που αφιέρωσαν όλη την επίγεια ζωή τους στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και που λάμπουν ως φαεινοί αστέρες μέσα στο πνευματικό στερέωμα της Εκκλησίας μας είναι και η τιμώμενη στις 29 Οκτωβρίου ένδοξος και καλλιπάρθενος Αγία Αναστασία η Ρωμαία, η οποία αναδείχθηκε το «Μαρτύρων τό ἥδυσμα», των «ἀσκουσῶν ἡ καλλονή» και των «παρθένων τό ἀγλάϊσμα καί τό σεμνολόγημα», όπως χαρακτηριστικά υμνείται και γεραίρεται μέσα από το απολυτίκιό της. Η πολύαθλος και πανεύφημος οσιοπαρθενομάρτυς του Χριστού Αγία Αναστασία η Ρωμαία γεννήθηκε και έζησε στη Ρώμη τον 3ο μ.Χ. αιώνα.

Αφού απαρνήθηκε τις εγκόσμιες απολαύσεις και τα πρόσκαιρα και φθαρτά αγαθά της παρούσης ζωής, σε ηλικία είκοσι ετών εκάρη μοναχή από μία ενάρετη και μορφωμένη γερόντισσα, ονόματι Σοφία, η οποία τη δίδαξε και την ενουθέτησε με ιδιαίτερη επιμέλεια και αγάπη στους κανόνες της μοναχικής πολιτείας. Η Αναστασία, η ενάρετη αυτή νύμφη του Χριστού, αγωνίσθηκε τον καλόν αγώνα της πίστεως και διαρκώς προόδευε πνευματικά υπό την καθοδήγηση της γερόντισσας Σοφίας, η οποία δόξαζε τον Κύριο βλέποντας την πνευματική της κόρη να διάγει τον βίο με προσευχή και νηστεία, αλλά και να προκόβει στο στάδιο των αρετών. Όμως ο διάβολος φθόνησε τον διαρκή ασκητικό της αγώνα και προσπάθησε να την αποπροσανατολίσει και να την αποκόψει από τον ένθεο έρωτα και τη μοναχική πολιτεία. Παρόλο όμως που αντιμετώπισε σαρκικές δοκιμασίες και ποικίλους πειρασμούς, έμεινε σταθερή και ακλόνητη στους πνευματικούς της αγώνες και επιδόθηκε με ακόμη πιο ένθερμο ζήλο στην προσευχή και τη νηστεία. Γι’ αυτό και υμνήθηκε ως «ἡδύπνοο ἄνθος» και «κειμήλιο παρθενίας».

Όμως ο διάβολος δεν σταμάτησε να την πολεμά. Έτσι βρήκε έναν άλλο τρόπο για να την αναγκάσει να εγκαταλείψει τον Ουράνιο Νυμφίο. Την εποχή εκείνη αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν ο ασεβής Διοκλητιανός, ο οποίος υπέβαλε τους χριστιανούς σε σκληρά και απάνθρωπα βασανιστήρια. Έτσι οι ειδωλολάτρες υπηρέτες έσπευσαν και ανήγγειλαν στον ηγεμόνα Πρόβο, ότι η Αναστασία δεν προσκυνά τους πατρώους ειδωλολατρικούς θεούς, αλλά κηρύττει τον Ιησού Χριστό ως αληθινό Θεό και Δημιουργό του σύμπαντος. Τότε ο Πρόβος εξαγριώθηκε και αμέσως έδωσε τη διαταγή να τη συλλάβουν και να την οδηγήσουν ενώπιόν του. Οι ειδωλολάτρες υπηρέτες έσπασαν τότε την πύλη της μονής, όπου ασκείτο στη μοναχική πολιτεία η Αναστασία και αφού εισήλθαν μέσα, άρχισαν να την αναζητούν. Μόλις η γερόντισσα Σοφία αντίκρισε τη βάναυση συμπεριφορά των υπηρετών του ηγεμόνα, τους παρακάλεσε να περιμένουν λίγη ώρα. Αμέσως πήρε την Αναστασία και την οδήγησε μπροστά στο Άγιο Θυσιαστήριο. Εκεί την εμψύχωσε και την καθοδήγησε πνευματικά για τελευταία φορά, γνωρίζοντας ότι έφτασε η ώρα να βαδίσει τη στενή και τεθλιμμένη οδό του ενδόξου μαρτυρίου. Μάλιστα της είπε ότι έφτασε η κατάλληλη στιγμή για να την προσφέρει στον Ιησού Χριστό ως άφθαρτη νύμφη Του, αφού οι Άγιοι Άγγελοι θα την οδηγήσουν στον Ουράνιο Νυμφίο, όπου θα συναγάλλεται και θα συνευφραίνεται μαζί Του μέσα στην αιώνια και ανεκλάλητη χαρά του πνευματικού στερεώματος της Εκκλησίας. Οι τελευταίες πνευματικές νουθεσίες της γερόντισσας Σοφίας υπήρξαν ιδιαίτερα πολύτιμες. Μεταξύ των άλλων της τόνισε ότι ο ίδιος ο Κύριος σταυρώθηκε για τη δική μας σωτηρία και ότι ο θάνατος για το όνομα του Χριστού είναι χαρά, ευφροσύνη και φως,αλλά και μετάβαση από τα φθαρτά και πρόσκαιρα στα αιώνια και χαρμόσυνα. Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο και η Αναστασία, η ενάρετη αυτή νύμφη του Χριστού, καλείται να υπομείνει με ανδρεία τα φρικτά βασανιστήρια για την αγάπη του Χριστού, ο Οποίος θα είναι ο συνοδοιπόρος και συμπαραστάτης της καθ’ όλη τη διάρκεια του μαρτυρίου της, για να λάμψει στο τέλος μέσα στη δόξα του Κυρίου και να λάβει τον αμάραντο στέφανο της αιωνίου ζωής, της αρρήτου ηδονής και της αφράστου αγαλλιάσεως.

 

Αφού άκουσε με προσοχή η Αναστασία τις τελευταίες πνευματικές υποδείξεις της Σοφίας, την παρακάλεσε να προσευχηθεί στον Θεό για να την ενισχύσει στον αγώνα της για την αγάπη του Χριστού, ώστε να μην δειλιάσει μπροστά στις απειλές και τα βασανιστήρια των τυράννων.Μ’ αυτόν τον τρόπο θα διαφύλαττε με ακρίβεια και προσήλωση όλες τις νουθεσίες της πνευματικής της μητέρας. Όταν όμως ολοκλήρωσε τη συνομιλία της με τη Σοφία, οι στρατιώτες άρπαξαν την Αναστασία και την οδήγησαν αλυσοδεμένη στο δικαστήριο. Μόλις την αντίκρισε ο ηγεμόνας Πρόβος, ζήτησε να μάθει το όνομά της. Τότε εκείνη απάντησε ότι λέγεται Αναστασία, γιατί την ανέστησε ο Κύριος για να ντροπιάσει τον ηγεμόνα και τους θεούς που πιστεύει. Η απάντησή της εξόργισε τον Πρόβο, ο οποίος όμως προσπάθησε να τη συνετίσει και να την κολακεύσει. Μάλιστα την παρότρυνε να θυσιάσει στους προγονικούς θεούς, προκειμένου να την παντρέψει μ’ έναν πλούσιο άρχοντα και να την πλουτίσει με χρυσό και ασήμι, πολυτελή ενδύματα και πολλούς υπηρέτες. Την απείλησε όμως ότι εάν δεν ακολουθήσει τις συμβουλές του, οι οποίες θα της παρέχουν μία πλούσια και άνετη ζωή, θα δοκιμάσει τη βαναυσότητά του. Τότε η Αναστασία θυμήθηκε τις πνευματικές παραινέσεις της γερόντισσας Σοφίας και με παρρησία απάντησε στον ηγεμόνα ότι για εκείνη ο πλούτος και η ζωή είναι ο Νυμφίος Χριστός. Μάλιστα για το όνομα και την αγάπη Του είναι έτοιμη και πρόθυμη και να θυσιαστεί ακόμη, αφού ο θάνατος για χάρη Του είναι πολυτιμότερος και από την ίδια τη ζωή. Η γενναιότητα, με την οποία αντιμετώπισε τον ηγεμόνα, αποδεικνύεται και από τη θαρραλέα της δήλωση ότι δεν πρόκειται να προσκυνήσει ποτέ ξύλινους και πέτρινους θεούς και αυτό που σκοπεύει ο ηγεμόνας να κάνει, ας το πράξει γρήγορα.

Η σθεναρή ομολογία της Αναστασίας εξαγρίωσε σε τέτοιο βαθμό τον ηγεμόνα, ώστε διέταξε αμέσως να τη δείρουν ανελέητα στο πρόσωπο, κατόπιν δε να τη γδύσουν ολοκληρωτικά και να την εκθέσουν γυμνή μπροστά στα μάτια όλων, γεγονός που θα οδηγούσε στον πλήρη εξευτελισμό της. Μάλιστα ο ηγεμόνας την απείλησε και πάλι, και την προειδοποίησε ότι εάν δεν υπακούσει στις προσταγές του, τότε θα τεμαχίσει το σώμα της και θα το ρίξει στα άγρια θηρία ως τροφή. Στο άκουσμα αυτών των λόγων η ενάρετη νύμφη του Χριστού απάντησε με παρρησία ότι τη γύμνωση δεν τη θεωρεί ντροπή και προσβολή της υπερηφάνειας της, αλλά απεναντίας περίλαμπρο και ευπρεπέστατο στολισμό, αφού μ’ αυτόν τον τρόπο εγκαταλείπει τον παλαιό αμαρτωλό άνθρωπο και ενδύεται τον νέο και πάναγνο. Του τόνισε επίσης ότι είναι έτοιμη να δεχθεί με αγαλλίαση τον θάνατο και εάν ακόμη της κατακερματίσει τα μέλη του σώματος και της ξεριζώσει τα δόντια, τα νύχια και τη γλώσσα, θα ωφεληθεί τα μέγιστα, αφού τον εαυτό της και όλο της το σώμα τα προσφέρει στον Κύριο, Ο Οποίος και θα τη δοξάσει. Τότε ο ηγεμόνας, αλλά και όλοι οι παρευρισκόμενοι έμειναν άναυδοι από τη σθεναρή ομολογία της οσιάθλου και καλλιπαρθένου μάρτυρος του Ιησού Χριστού.

 

Όμως το εξαιρετικό θάρρος που επέδειξε η Αναστασία ενώπιον του ειδωλολάτρη ηγεμόνα, του προκάλεσε τέτοιο θυμό, ώστε αποφάσισε να την υποβάλλει σε νέα βασανιστήρια. Έτσι έδωσε τη διαταγή να καρφώσουν στη γη τέσσερις πασσάλους, πάνω στους οποίους τέντωσαν την πανάμωμο παρθένο του Χριστού, την έδεσαν μάλιστα και μπρούμυτα. Κατόπιν το πάναγνο σώμα της άρχισε να καίγεται, αφού από κάτω άναψαν φωτιά με λάδι, πίσσα και θειάφι, ενώ από πάνω τη χτυπούσαν ανελέητα με ξύλα στην πλάτη. Μέσα από αυτό το φρικτό βασανιστήριο το σώμα της καταξεσχίσθηκε, ενώ το αίμα έτρεχε ακατάπαυστα. Η νεανίδα του Χριστού παρέμεινε όμως σταθερή και ακλόνητη στην πίστη της και δεν δείλιασε ούτε μία στιγμή μπροστά σ’ αυτά τα απάνθρωπα βασανιστήρια. Βλέποντας όμως ο ηγεμόνας το άκαμπτο αγωνιστικό φρόνημα και την ανδρεία που επέδειξε η αήττητος μάρτυς, πρόσταξε να τη δέσουν σ’ έναν τροχό. Μόλις άρχισε να γυρίζει ο τροχός, άρχισαν να σπάζουν τα κόκκαλα, γεγονός που δημιούργησε ένα ελεεινό θέαμα. Σ’ αυτή την κρίσιμη και επώδυνη στιγμή του μαρτυρίου, η πολύαθλος και θαρραλέα μάρτυς επικαλέσθηκε τη βοήθεια του Ιησού Χριστού, ώστε να μπορέσει να τη στηρίξει στην πίστη και στον αγώνα της μαρτυρικής της αθλήσεως, αλλά και να τη λυτρώσει από τα χέρια των τυράννων. Και τότε ο Κύριος εισάκουσε τη προσευχή της πάναγνης κόρης και έγινε το θαύμα. Η Αναστασία απελευθερώθηκε από τον τροχό και μέσα από το φρικτό βασανιστήριο βγήκε υγιής και αρτιμελής, χωρίς να έχει στο σώμα της κάποια πληγή ή κάποιο έγκαυμα.

 

Αλλά ο ειδωλολάτρης και μανιακός ηγεμόνας δεν κατενόησε το μεγαλείο του αληθινού Θεού και συνέχισε τα βασανιστήρια με περισσότερη μανία. Γι’ αυτό και έδωσε τη διαταγή να την κρεμάσουν σε ξύλο και να την καταξεσχίσουν με σιδερένια νύχια. Αλλά και πάλι η πανένδοξος μάρτυς προσευχήθηκε στον Κύριο και οι μανιακοί δήμιοί της σταμάτησαν να τη βασανίζουν ανελέητα. Το παράδοξο αυτό γεγονός προκάλεσε την απορία, αλλά και την οργή του παρανοϊκού ηγεμόνα, ο οποίος αποφάσισε να συνεχίσει αμετανόητος τα φρικτά βασανιστήρια. Έτσι διέταξε να της κόψουν τους μαστούς. Όμως και αυτό το επώδυνο και φοβερό βασανιστήριο το υπέμεινε αγόγγυστα με το νου και την ψυχή της στραμμένα στον Ουράνιο Νυμφίο. Βλέποντας ο αιμοχαρής τύραννος την υπερβολική καρτερία και το αξιοθαύμαστο σθένος της, αποφάσισε να της ξεριζώσει τα δόντια και τα νύχια. Αλλά και πάλι η πανακήρατος νύμφη του Χριστού ευχαριστούσε με όλη της την ψυχή τον Κύριο, αφού αξιώθηκε να μαρτυρήσει για το πάντιμο όνομά Του, ενώ ταυτόχρονα καταφερόταν εναντίον των ειδωλολατρικών θεών, οι οποίοι οδηγούν στην πλάνη και την απώλεια ψυχής.

Όταν όμως ο ειδωλολάτρης ηγεμόνας άκουσε τις κατηγορίες στους προγονικούς θεούς, εξοργίστηκε τόσο πολύ, ώστε διέταξε να της ξεριζώσουν τη γλώσσα από τον φάρυγγα. Μόλις η καλλιπάρθενος μάρτυς άκουσε αυτή τη διαταγή, ζήτησε να την αφήσουν να προσευχηθεί στον Κύριο για να μπορέσει να αντέξει το φρικτό μαρτύριο μέχρι τέλους και έτσι να αξιωθεί του στεφάνου της αιωνίου δόξας. Παρακάλεσε επίσης τον «Πατέρα τῶν οἰκτιρμῶν καί Θεόν πάσης παρακλήσεως» όσοι ασθενείς επικαλούνται το όνομά της για την ίασή τους, να τους θεραπεύει ως πανάριστος ιατρός κάθε ασθένειας. Ενδεικτικό είναι μάλιστα το γεγονός ότι ακούσθηκε θεϊκή φωνή από τον ουρανό που επιβεβαίωνε την πραγματοποίηση του θελήματός της. Μετά από αυτή την ουράνια μαρτυρία ζήτησε να εκτελεσθεί το πρόσταγμα της εκρίζωσης της γλώσσας της. Αμέσως γέμισε αίματα και εξαντλημένη από τα αλλεπάλληλα βασανιστήρια, ζήτησε λίγο νερό. Σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή βρέθηκε ένας ευσεβής χριστιανός, ονόματι Κύριλλος, ο οποίος και της έδωσε νερό. Μόλις όμως πληροφορήθηκε ο ηγεμόνας αυτό το γεγονός, διέταξε να αποκεφαλισθούν τόσο ο χριστιανός Κύριλλος όσο και η πολύαθλος μάρτυς του Χριστού Αναστασία. Το σώμα της έμεινε άθικτο στον τόπο της μαρτυρικής αθλήσεως, χωρίς να το αγγίξει άνθρωπος, ζώο ή πτηνό, κατόπιν θείας βουλής. Αλλά η Πρόνοια του Θεού φρόντισε να παρουσιασθεί Άγγελος Κυρίου στη Σοφία, την πνευματική μητέρα της Αγίας, στην οποία ανακοίνωσε το ένδοξο μαρτυρικό τέλος της πνευματικής της κόρης. Επιπλέον την καθοδήγησε και στον τόπο, όπου κείτονταν το πάναγνο σώμα της. Όταν έφτασε εκεί, αγκάλιασε και φίλησε το σώμα της οσιάθλου μάρτυρος του Χριστού, ευχαριστώντάς την που ακολούθησε και διαφύλαξε όλες τις πνευματικές της παραινέσεις, την παρακάλεσε δε να μεσιτεύσει στον Κύριο, ώστε να αξιωθεί και εκείνη να εισέλθει στη Βασιλεία των Ουρανών. Και ενώ σκεπτόταν τι θα κάνει με το σώμα της Αγίας, εμφανίσθηκαν δύο αξιοσέβαστοι άνδρες, οι οποίοι πήραν το ιερό λείψανο και το μετέφεραν με τη Σοφία στη Ρώμη, όπου και το ενταφίασαν με τις πρέπουσες εκκλησιαστικές τιμές.

Δύο από τα μεγαλύτερα τεμάχια του ιερού και χαριτοβρύτου λειψάνου της Αγίας ενδόξου οσιοπαρθενομάρτυρος Αναστασίας της Ρωμαίας φυλάσσονται στην Ιερά Μονή Γρηγορίου του Αγίου Όρους, όπου η πολύαθλος και θαυματουργός Αγία τιμάται με ομώνυμο παρεκκλήσιο και γεραίρεται ως προστάτιδα και ιατρός της Μονής. Ενδεικτικό είναι μάλιστα το γεγονός ότι η αδιάλειπτος ευεργετική παρουσία της Αγίας στην Αδελφότητα της Ιεράς Μονής Γρηγορίου του Αγίου Όρους οδήγησε στο να εορτάζεται πανηγυρικά η μνήμη της στα μετόχια της Μονής στο Βαθύ Αυλίδος και στο Λιβάδι Κολινδρού Πιερίας, όπου υπάρχουν ναοί αφιερωμένοι στη μνήμη της. Παρεκκλήσια επ’ ονόματι της Αγίας υπάρχουν επίσης στις Ιερές Μονές Κοιμήσεως Θεοτόκου Καλαμίου Αργολίδος, Κοιμήσεως Θεοτόκου Πανοράματος Θεσσαλονίκης, Παμμεγίστων Ταξιαρχών Αγίου Γεωργίου Νηλείας Πηλίου και Αγίου Γεωργίου Μύλων Φθιώτιδος, καθώς και στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Ν. Ευκαρπίας Θεσσαλονίκης. Αξιομνημόνευτος είναι και ο χρονολογούμενος από τον 12ο αιώνα Ιερός Κοιμητηριακός Ναός της Αγίας στο χωριό Γεννάδι της νότιας Ρόδου, ο οποίος κοσμείται με θαυμάσιες τοιχογραφίες που απεικονίζουν το ένδοξο μαρτύριό της. Η Αγία Αναστασία η Ρωμαία τιμάται επίσης με ομώνυμους ναούς στο Κοντοπούλι Λήμνου, στους Τσουκαλάδες και το Καλαμίτσι Λευκάδος, στους Λιαπάδες Κερκύρας, στο Κλιμάκι Ύδρας και στην περιοχή Άγιος Λάζαρος της Μυκόνου. Πρόσφατα ανεγέρθηκε ναΰδριο προς τιμήν της και στην περιοχή του χωριού Άγιος Βλάσιος της επαρχίας Λεβαδείας του νομού Βοιωτίας. Το νέο αυτό εξωκκλήσιο αποτελεί ιδιοκτησία του ιερέως π. Θεοδώρου Γρηγοράκη, εφημερίου του Ιερού Ναού Αγίου Ανδρέου Γηροκομείου Αθηνών, όπου φυλάσσεται τμήμα της δεξιάς χειρός της Αγίας. Στην Κρήτη επίσης και σε απόσταση πέντε χιλιομέτρων από την πόλη του Ρεθύμνου, κοντά στον οικισμό Τσεσμέ, βρίσκεται η Ιερά Μονή Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας, όπου στις 20 Φεβρουαρίου 2010 τελέσθηκαν τα θυρανοίξια του επ’ ονόματι της Αγίας καθολικού της Μονής.

Αλλά η πολύαθλος και θαυματουργός Αγία Αναστασία η Ρωμαία είναι η προστάτιδα και των Αρσακείων Σχολείων, αφού σ’ αυτήν την καλλιπάρθενο μάρτυρα του Χριστού είναι αφιερωμένος ο περικαλλής Ιερός Ναός των Αρσακείων Σχολείων στο Ψυχικό. Ο Ναός αυτός αντικατέστησε τον επ’ ονόματι της Αγίας πρώτο Ναό του επί της οδού Πανεπιστημίου Αρσακείου Μεγάρου στο κέντρο των Αθηνών, ο οποίος αφιερώθηκε στην Αγία από τον μεγάλο Ευεργέτη Απόστολο Αρσάκη εις μνήμην της συζύγου του, Αναστασίας. Ο ευρισκόμενος στον αύλειο χώρο των Αρσακείων Σχολείων Ψυχικού Ιερός Ναός της Αγίας ανεγέρθηκε το 1935 επί των ημερών του προέδρου της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας Ιωάννου Κουντουριώτη σε σχέδια του αρχιτέκτονα Α. Κριεζή και ιστορήθηκε από τον Ιωάννη Ψυχάκη κατά τα έτη 1965-1968. Πολυάριθμα είναι τα θαύματα που έχει επιτελέσει και εξακολουθεί και μέχρι σήμερα να επιτελεί με τη χάρη του Θεού η Αγία Αναστασία η Ρωμαία, αφού πολλοί ασθενείς θεραπεύτηκαν χάρη στη θαυματουργό μεσιτεία της. Άλλωστε οι θαυματουργικές της ιάσεις, οι πάμπολλες αρετές και το φρικτό μαρτύριό της υμνούνται και γεραίρονται μέσα από την Ακολουθία, τον Παρακλητικό Κανόνα, τους Χαιρετισμούς και τα Εγκώμια που έχουν συνταχθεί προς τιμήν της.

Είθε η παρηγορηθείσα και ενδυναμωθείσα υπό του «Πατρός τῶν οἰκτιρμῶν καί Θεοῦ πάσης παρακλήσεως» ένδοξος οσιοπαρθενομάρτυς του Χριστού Αγία Αναστασία η Ρωμαία να πρεσβεύει αδιάλειπτα στον Κύριο και για τη δική μας σωτηρία, να καταστεί δε για όλους μας σύμβολο στην πίστη, πρότυπο στην υπομονή, παραμυθία στις θλίψεις, βάλσαμο στους πόνους και οδοδείκτης στην πνευματική πορεία στους δύσκολους και χαλεπούς καιρούς μας.

Αριστείδης Γ. Θεοδωρόπουλος

Εκπαιδευτικός

Βιβλιογραφία

· Αγία Αναστασία η Ρωμαία, Βίος –Παράκλησις –Εγκώμια –Θαύματα, Έκδοσις Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, Έκδοσις Ε΄ 2010.

· Πανηγυρική Ακολουθία της Αγίας οσιοπαρθενομάρτυρος Αναστασίας της Ρωμαίας, Έκδοσις Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, Έκδοσις Α΄ 2008.

Εικόνες

[1] Η Αγία Αναστασία η Ρωμαία τιμάται ως προστάτιδα της Ιεράς Μονής Γρηγορίου του Αγίου Όρους. Στη Μονή φυλάσσεται μεγάλο μέρος των ιερών και χαριτοβρύτων λειψάνων της.

[2] Φορητή εικόνα της Αγίας δια χειρός Βασιλείου και Περικλή Συρίμη. http://sirimis.gr/

[3] Άποψη από το εσωτερικό του Ιερού Ναού της Αγίας στο μετόχι της Ιεράς Μονής Γρηγορίου στο Βαθύ Αυλίδος. http://anavaseis.blogspot.gr/2012/10/blog-post_1324.html

[4] Η ανθοστολισμένη εικόνα της Αγίας κατά την πανήγυρή της στο μετόχι της Ιεράς Μονής Γρηγορίου στο Βαθύ Αυλίδος. http://anavaseis.blogspot.gr/2012/10/blog-post_1324.html

[5] Το ιερό λείψανο της Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας στην Ιερά Μονή Γρηγορίου του Αγίου Όρους είναι αέναος πηγή χάριτος και αγιασμού. http://leipsanothiki.blogspot.gr/2014/02/250.html

[6.1,2,3,4] Στον ιστορικό Ιερό Κοιμητηριακό Ναό της Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας στο χωριό Γεννάδιο της Ρόδου σώζονται θαυμάσιες τοιχογραφίες που απεικονίζουν το ένδοξο μαρτύριο της Αγίας.

[7] Ο ανεγερθείς το 1935 περικαλλής Ιερός Ναός της Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας στον αύλειο χώρο των Αρσακείων Σχολείων Ψυχικού. http://www.arsakeio.gr/gr/infrastructure/other-facilities

[8] Ο γραφικός Ιερός Ναός της Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας στην περιοχή Κλιμάκι της νήσου Ύδρας.

[9] Το καθολικό της Ιεράς Μονής της Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας στο Ρέθυμνο Κρήτης.http://agiaanastasia.gr/

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με την προϋπόθεση της αναφοράς του συγγραφέα και του ιστολογίου πρώτης δημοσίευσης (Σύνδεσμος Κληρικών Χίου)