Αγία Νίνα Ισαπόστολος

site analysis

 Η Αγία Νίνα (ή Νίνω) γεννήθηκε στην Καππαδοκία, όπου κατοικούσαν πολλοί Γεωργιανοί και φέρεται ως συγγενείς του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου του Τροπαιοφόρου. Ο πατέρας της, Ζαβουλών, ευσεβής και φημισμένος στρατιωτικός, πριν ακόμα νυμφευθεί, είχε φύγει από την πατρίδα του Καππαδοκία, για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον αυτοκράτορα Μαξιμιανό. Η μητέρα της, Σωσάννα, ήταν αδελφή του Επισκόπου Ιεροσολύμων Ιουβεναλίου. Ο πατέρας της, φλεγόμενος από αγάπη προς τον Θεό, έγινε, με την συγκατάθεση της συζύγου του, μοναχός στην έρημο του Ιορδάνη. Η μητέρα της Αγίας Νίνας τοποθετήθηκε ως διακόνισσα στο Ναό της Αναστάσεως. Την Αγία Νίνα την παρέδωσαν στην ευλαβέστατη Γερόντισσα Νιοφόρα, για να την αναθρέψει.

Όταν η Αγία Νίνα μελετούσε το Ευαγγέλιο και έφθασε στο κεφάλαιο που έγραφε για την σταύρωση του Κυρίου, ο λογισμός της σταμάτησε στον χιτώνα του Χριστού. Αναρωτήθηκε που αν βρίσκεται άραγε η επίγεια πορφύρα του Υιού του Θεού. Της είπαν, λοιπόν, ότι κατά την παράδοση, αυτή φυλασσόταν στην πόλη Μιτσχέτη της Ιβηρίας (Γεωργίας). Τη μετέφερε εκεί ο ραβίνος της πόλεως που ονομαζόταν Ελιόζ, ο οποίος την είχε παραλάβει από το στρατιώτη που την κέρδισε στην κλήρωση κάτω από τον Σταυρό. Τα λόγια αυτά χαράχτηκαν βαθιά στην καρδιά της. Και παρακάλεσε την Θεοτόκο να την αξιώσει να πάει στην Χώρα των Ιβήρων, για να προσκυνήσει τον χιτώνα του Υιού και Θεού της. Η Παναγία άκουσε την προσευχή της και εμφανίσθηκε στον ύπνο της Αγίας. Την προέτρεψε να πάει στην Ιβηρία να κηρύξει το Ευαγγέλιο του Χριστού και της πρόσφερε ένα Σταυρό από κληματόβεργες, που θα ήταν η ασπίδα και ο φύλακάς της. Η Αγία ξύπνησε και είδε στα χέρια της το θαυμαστό Σταυρό. Τον ασπάσθηκε, έκοψε μια κοτσίδα από τα μαλλιά της, την έπλεξε στον Σταυρό και πήγε να συναντήσει αμέσως το θείο της Επίσκοπο Ιουβενάλιο. Εκείνος διέκρινε το θέλημα του Θεού και της έδωσε την ευχή του. Έτσι μετά από εντολή της Θεοτόκου, κήρυξε το Ευαγγέλιο στη Γεωργία, περί τον 3ο Αιώνα μ.Χ. Η αποστολική της δράση και το χάρισμα της θαυματουργίας οδήγησαν τους βασιλείς της Γεωργίας Μιριάν (265-342 μ.Χ.) και Νάνα στην αλήθεια του Χριστού.

Η Αγία βρήκε τον τόπο, όπου είχε εναποτεθεί ο χιτώνας του Χριστού, στον κήπο των ανακτόρων και εκεί ανήγειρε το Ναό του Αγίου Στύλου.

Η Αγία Νίνα κοιμήθηκε οσίως με ειρήνη και ο Θεός την δόξασε διατηρώντας το τίμιο λείψανό της άφθαρτο.

http://www.saint.gr/225/saint.aspx

Αγία Παρθένα η Εδεσσαία: Την πρόδωσε στους Τούρκους ο ίδιος ο πατέρας της και την έθαψαν ζωντανή!

site analysis

Του π. Ηλία Μάκου

Παρότι οι πειρασμοί, προερχόμενοι από την ίδια την οικογένειά της, την  κυνηγούσαν  ανελέητα, δεν τους επέτρεψε να  φωλιάσουν μέσα της,  δεν υποχώρησε στην πίστη της, δεν υπέκυψε στο Μωαμεθανισμό, δεν ξενίστηκε, δεν είπε “γιατί με πειράζουν;”, δεν πανικοβλήθηκε  όταν έβλεπε το κακό να την πολιορκεί, δεν αναταράχθηκε το εσωτερικό της. 

Η νεομάρτυρας Παρθένα, που το όνομά της εκφράζει τη ζωή της, ήταν παρθενική σε όλες τις πλευρές τoυ βίου της,  παραδομένη από τον πατέρα της στα χέρια των Τούρκων, είχε τραγικό τέλος.

Την έθαψαν ολοζώντανη σ’ ένα λόφο της Έδεσσας, που μέχρι τις ημέρες μας, εξαιτίας του μαρτυρίου της, ονομάζεται «λόφος της Παρθένου».

Είχε προηγηθεί η θλιβερή προδοτική στάση του πατέρα της Πέτρου και απέναντι στον τόπο του, όπου ήταν πρόκριτος, αλλά και έναντι της ίδιας, που της συμπεριφέρθηκε εξευτελιστικά.

Αφού δωροδοκήθηκε από τους Τούρκους, που πολιορκούσαν την Έδεσσα, τους άφησε να περάσουν από το οχυρό, που αυτός φρουρούσε, πρόδωσε την Ορθοδοξία, έγινε μουσουλμάνος, αλλά και στράφηκε με μανία  κατά του σπλάγχνου του του, αφού αρνήθηκε να τον ακολουθήσει στην άρνηση του Θεού.

Μάλιστα στην πρότασή του να αλλαξοπιστήσει, του απάντησε πως ήταν άθλιο ό,τι έκανε, με αυστηρότητα τον έκρινε και απερίφραστα του δήλωσε ότι δεν πρόκειται να μετακινηθεί από την αφοσίωσή της στο Χριστό.

Αυτός, αφού την κατηγόρησε ως πόρνη, την χτύπησε μέχρι αναισθησίας και γυμνή την μετέφερε στους Τούρκους, οι οποίοι επέφεραν το βίαιο θάνατό της.

Η αγία στάθηκε όρθια, απέφυγε να υποδουλωθεί, υπερασπίστηκε τη σωτηρία της και με τη θυσία ξέφυγε από τα ανθρώπινα και πέρασε στα άγια.

Η πειρασμική επίθεση εναντίον της, μπορεί να δημιούργησε γύρω της ατμόσφαιρα αποπνικτική, δεν την κατέβαλε, όμως. 

Την εξέλαβε ως πρόσκληση και πρόκληση για τη μάχη υπέρ του Χριστού, για τον καλό αγώνα.

Ως χριστοκίνητη δεν φοβήθηκε τους χριστοδιώκτες, γιατί ήταν συνδεδεμένη και πλημμυρισμένη με το πνεύμα του Λυτρωτή.

Ούτε για μια στιγμή δεν έζησε με ακρωτηριασμένη και παγωμένη την καρδιά κάτω από το βραχνά της καταπίεσης και των βασάνων.

Ούτε για μια στιγμή δεν βούρκωσαν τα μάτια της και δεν καρφώθηκε σ’ αυτά η αγωνία, γιατί ζούσε μέσα της το φως του Χριστού.

Το παράδειγμά της φωτίζει και μας σήμερα, όχι απλά ως πυγολαμπίδα ή λυχνάρι, αλλά ως δυνατός ήλιος, μέσα από την αφοσίωσή της στο Θεό και την τόλμη της και τις αρετές της.

Με την ελεύθερη θέλησή της συμμάχησε με το Χριστό και δεν αρνήθηκε το χριστιανικό φρόνημά της.;

Η πεποίθησή της ότι ο Χριστός είναι η μοναδική Αλήθεια, που την υπερασπίστηκε με την ίδια τη ζωή της στα χρόνια της οδυνηρής σκλαβιάς, που δεν ήταν μόνο υποταγή σ’ ένα δυνάστη, αλλά και ψυχική δουλεία, πρέπει να φιλοτιμεί τους πιστούς όλων των εποχών.

Και να τους εμπνέει την προθυμία και το ζήλο να παραμένουν πάντοτε το “φως του κόσμου”. 

Αγία Συγκλητική: Το πρότυπο της Αρετής και της Υπομονής

site analysis

ΑΓΙΑ ΣΥΚΛΗΤΙΚΗ: ΤΟ ΠΡΟΤΥΠΟ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

Οι μοναχές γυναίκες της Εκκλησίας μας αποτελούν αξιοθαύμαστα παραδείγματα ευσέβειας για τους πιστούς. Πρόκοψαν στην αρετή και στην αγιότητα, όπως και οι άνδρες μοναχοί. Ένα τέτοιο λαμπρό παράδειγμα αρετής και αγιότητας υπήρξε η αγία Συγκλητική.

Γεννήθηκε περί το 270 στη Μακεδονία από γονείς πλουσίους και ευγενείς και ταυτόχρονα πιστούς Χριστιανούς. Επειδή στην πατρίδα τους η χριστιανική τους πίστη τους δημιουργούσε μεγάλα προβλήματα εξαιτίας των διωγμών και των αφόρητων πιέσεων από τα ειδωλολατρικά ιερατεία, αποφάσισαν να μεταναστεύσουν στην Αλεξάνδρεια, όπου τα πράματα ήταν ελαφρώς καλλίτερα. Επί πλέον είχαν μάθει ότι στην δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Ρωμαϊκού Κράτους οι Χριστιανοί ήταν πολυπληθείς και αποζητούσαν να ενωθούν μαζί τους.

Μετά την εγκατάστασή τους στην Αλεξάνδρεια, φρόντισαν να γνωριστούν με τους εξέχοντες Χριστιανούς της πόλεως, Φρόντισαν επίσης να βρουν Χριστιανούς δασκάλους για την κόρη τους, ώστε να μορφωθεί και κατά κόσμον, αλλά κυρίως κατά Θεόν. Και πράγματι η αρχοντοπούλα Συγκλητική απέκτησε μεγάλη μόρφωση και στολίστηκε με αρετές και σπάνια σωφροσύνη για την νεανική της ηλικία. Παράλληλα ήταν στολισμένη με σωματική ομορφιά και χάρη, ώστε είχε γίνει στόχος πολλών νέων, την οποία ζητούσαν σε γάμο από τους γονείς της. Εκείνοι την πίεζαν να παντρευτεί, αλλά εκείνη αρνιόταν πεισματικά, διότι είχε υποσχεθεί πίστη στον Νυμφίο Χριστό και παρθενία, η οποία θα τη βοηθούσε να δοθεί ολοκληρωτικά στο έργο της Εκκλησίας. Είχε ακούσει για τις άγιες γυναίκες της αρχαίας Εκκλησίας, οι οποίες προτίμησαν την παρθενία και αφιερώθηκαν στη διακονία της Εκκλησίας και των συνανθρώπων τους και θέλησε να τους μιμηθεί.

Όταν κοιμήθηκαν οι γονείς της, μοίρασε τη μεγάλη περιουσία της στους φτωχούς και το αρφανά της Αλεξάνδρειας και αναχώρησε για την έρημο, όπου ίδρυσε μοναστήρι, εφαρμόζοντας ασκητικούς κανόνες, τους οποίους σύνταξε και όρισε η ίδια. Με προσευχή, νηστεία, αγρυπνία και μελέτη των Γραφών κατόρθωσε να φτάσει σε σημεία αγιότητας. Πολύ γρήγορα διαδόθηκε η φήμη της στην γύρω περιοχή. Πλήθος ανθρώπων έτρεχαν να ωφεληθούν από τις πνευματικές της νουθεσίες. Επίσης πολλές γυναίκες θέλησαν να μονάσουν μαζί της ως υποτακτικές της στο μοναστήρι της. Έτσι δημιουργήθηκε μια μεγάλη μοναστική αδελφότητα.

Η Συγκλητική κατέστη η πνευματική τους μητέρα και το λαμπρό παράδειγμα αρετής και αγιότητας. Φερόταν μαζί τους ως αδελφή και όχι ως ηγουμένη, φροντίζοντας και υπηρετώντας την καθεμιά. Φρόντιζε να μην διαφημίζονται οι αρετές της και να μη δείχνει την αγιότητά της. Είχε καταστεί το υπόδειγμα της ταπείνωσης στην αδελφότητα. Τους μιλούσε συνεχώς για την πίστη στο Θεό και τις νουθετούσε να τηρούν με ακρίβεια την χριστιανική ζωή, η οποία απορρέει από τις ευαγγελικές επιταγές.

Όσο περνούσε ο καιρός τόσο πρόκοβε στην αρετή και την αγιότητα. Είχε αποκτήσει την ικανότητα να πολεμάει κατά μέτωπον το διάβολο και να του χαλά τα σχέδια, ώστε να μην μπορεί να την προσβάλει. Αλλά δίδασκε και στις μοναχές τους τρόπους πώς να αποφεύγουν τις μηχανορραφίες του «απ’ αρχής ανθρωποκτόνου» (Ιωάν.8,44). «Πρέπει να γνωρίζουμε, ότι όσο ανεβαίνουμε τα πνευματικά σκαλοπάτια, τόσο ο διάβολος προσπαθεί να μας πολεμήσει με τις παγίδες του. Γι’ αυτό πρέπει να είμαστε πάντοτε άγρυπνες στους λογισμούς, που συχνά μας πολεμούν. Ο εχθρός μας, προκειμένου να γκρεμίσει τον οίκο της ψυχής μας, ή από τα θεμέλια τον γκρεμίζει, ή από τη σκεπή» έλεγε. Επίσης τόνιζε πως «Ο εχθρός μας, αφού μεταχειριστεί όλα του τα όπλα, αφήνει τελευταίο την υπερηφάνεια. Είναι το μεγαλύτερο καταστρεπτικό δηλητήριο, με το οποίο, ποτίζει την ψυχή μας»!

Για την πολεμική της κατά του διαβόλου, ο μισόκαλος την φθόνησε και προσπάθησε να την καταστρέψει. Προσπαθούσε να βρει τρόπους για να τη βγάλει από τη μέση, διότι δεν μπορούσε να πειράξει τις μοναχές της Μονής. Την πρόσβαλε στο σώμα. Της έδωσε φοβερούς και αβάσταχτους πόνους στα εντόσθια. Κατόπιν της έβαλε επώδυνες πληγές στα πνευμόνια, να μη μπορεί να αναπνεύσει και να αιμορραγεί από το στόμα. Πίστευε ο πονηρός πως έτσι θα τη θανάτωνε σύντομα. Αλλά η οσία υπόμεινε με καρτερία τους πόνους και τους πυρετούς, που την έριχναν στο κρεβάτι για πολλές ημέρες. Αν και έλειωνε καθημερινά σαν κερί, δεν έβγαζε τον παραμικρό βογγητό από το στόμα της, αλλά συνεχώς δοξολογούσε το Θεό. Θεωρούσε τους σωματικούς της πόνους ως μέρος του αγώνα της για πνευματική τελείωση. Δίδασκε στις μοναχές, πως είναι προτιμότερο να υποφέρουν από σωματικούς πόνους, παρά να είναι αμέριμνες, διότι βρίσκει ο διάβολος την ευκαιρία να τις πειράξει. Ο πονεμένος άνθρωπος είναι απασχολημένος με το πρόβλημά του και δεν του μένει χρόνος για ανεμελιά, την οποία εκμεταλλεύεται ο πονηρός.

Παρ’ όλους στους πόνους της η Συγκλητική δίδασκε αδιάκοπα στις μοναχές πως να ξεπερνούν τις παγίδες του διαβόλου. Γι’ αυτό και εκείνος θέλησε να της κλείσει το στόμα, να μη μπορεί να μιλάει. Τη αφαίρεσε τη φωνή, προξενώντας βλάβες στις φωνητικές της χορδές. Αλλά εκείνη δεν πτοήθηκε από το νέο κτύπημα. Με νοήματα και το παράδειγμά της συνέχιζε να διδάσκει τις μοναχές. Αλλά ο διάβολος της καταφέρνει νέο πρόβλημα. Της δημιούργησε φοβερό απόστημα στο στόμα, ώστε ήταν αδύνατο να λάβει τροφή.

Τρεις ολόκληρους μήνες κράτησε το μαρτύριό της. Εξουθενωμένη, κάλεσε τις μοναχές να τις δει για τελευταία φορά και να τις προειδοποιήσει ότι σε τρεις ημέρες θα έφευγε από κοντά τους. Και όντως την Τρίτη ημέρα παρέδωσε την αγία ψυχή της στο Χριστό, τον Οποίο τόσο αγάπησε και υπηρέτησε σε όλη τη ζωή της, σε ηλικία ογδόντα ετών. Η μνήμη της τιμάται στις 5 Ιανουαρίου.

Τη Δ΄ (4η) Ιανουαρίου, μνήμη της Οσίας ΑΠΟΛΛΙΝΑΡΙΑΣ της Συγκλητικής.

site analysis

Απολλιναρία η αοίδιμος μήτηρ ημών ήτο κατά τους χρόνους Λέοντος του μεγάλου, του επονομαζομένου Μακέλλη, εν έτει υνζ΄ (457), θυγάτηρ Ανθεμίου, όστις διωρίσθη παρά του βασιλέως διοικητής της Ρώμης, κατά δε το κάλλος και την σύνεσιν αύτη υπερέβαινε τας περισσοτέρας γυναίκας του τότε καιρού. Εκ νεαράς δε ηλικίας επόθησε την παρθενίαν και παρεκάλει τον Θεόν νυχθημερόν να επιτύχη του ποθουμένου, ήτοι να μείνη παρθένος έως θανάτου. Δια τούτο παρεκάλεσε τους γονείς της να της επιτρέψωσι να μεταβή εις τα Ιεροσόλυμα· αφού δε έλαβε προς τούτο την άδειαν, συμπαραλαβούσα η μακαρία δούλους και δούλας, ως επίσης χρυσίον και αργύριον και πολύτιμα ιμάτια, ήλθεν εις την αγίαν πόλιν και εκεί διένειμεν όλα εις τους πτωχούς.

Αφού δε προσεκύνησε τους Αγίους Τόπους και ηλευθέρωσε τους δούλους και τας δούλας της, εκράτησε μόνον ένα γέροντα και ένα ευνούχον, τους οποίους λαβούσα μεθ’ εαυτής εκίνησε να υπάγη εις Αλεξάνδρειαν· φθάσασα δε εις τόπον ομαλόν και επίπεδον, απεφάσισε να καθήσωσιν εκεί, όπως ανακουφισθώσιν ολίγον εκ του κόπου της οδοιπορίας. Όταν δε οι άνθρωποί της εκοιμήθησαν, τότε η τρισολβία, πάντα καταφρονήσασα, φεύγει κρυφίως και καταφεύγει εις το εκείσε ευρισκόμενον δάσος, ένθα έμενεν επί πολλά έτη, ώστε έγινε το δέρμα του σώματός της σκληρόν ως το δέρμα της χελώνης, από των δηγμάτων των εν τω δάσει εκείνω ευρισκομένων κωνώπων. Έπειτα μεταβαίνει εις σκήτην τινά, όπου ησκήτευον πολλοί Όσιοι Πατέρες και εκεί υποκρινομένη ότι είναι ευνούχος, ωνόμασε τον εαυτόν της Δωρόθεον· ο δε εκεί ευρισκόμενος Όσιος Μακάριος εδέχθη αυτήν και της έδωκε κελλίον, εις το οποίον εγκλεισθείσα η τρισολβία προσηύχετο εις τον Θεόν νυκτός και ημέρας. Ο δε πατήρ της Ανθέμιος είχε και άλλην θυγατέρα, η οποία έπασχεν από ακάθαρτον δαιμόνιον και έστειλεν αυτήν εις τους Πατέρας της σκήτης, όπως την ιατρεύσωσι. Περί δε της θυγατρός του ταύτης Απολλιναρίας απέκαμε και πλέον δεν ηρεύνα δι’ αυτήν. Οι δε Πατέρες έστειλαν την δαιμονιζομένην εις την αδελφήν της, ήτις υπεκρίνετο ότι ονομάζεται Δωρόθεος, ως είπομεν ανωτέρω, και εν διαστήματι ολίγων ημερών ηλευθερώθη από του δαίμονος το κοράσιον και αποστέλλεται από τους Πατέρας υγιές εις τας πετρικάς αγκάλας. Μετά τινας ημέρας ήρχισεν η κόρη να φαίνεται ότι είναι έγκυος· όθεν ο πατήρ της νομίσας ότι συνέλαβεν υπό του αββά Δωροθέου πέμπει πάραυτα ταχυδρόμους και φέρουσιν αυτόν έμπροσθέν του. Η δε Οσία δείξασα δια τινων σημείων ότι ήτο γέννημα και θυγάτηρ του Ανθεμίου εξέπληξε και εφόβισεν άπαντας και μάλιστα δια το θαύμα όπερ ενήργησεν εις την ιδίαν αδελφήν της. Μετά ταύτα μείνασα ολίγας ημέρας μετά των γονέων της, πάλιν επέστρεψεν εις το κελλίον της, χωρίς ουδείς να μάθη εκείνο όπερ εποίησεν· αφού δε ετελεύτησε, τότε εγνωρίσθη εις τους Μοναχούς, ότι ήτο γυνή· όθεν όλοι εξέστησαν δια τούτο και παρεκινήθησαν να ευχαριστήσωσι τον Θεόν. 

3 Ιανουαρίου 1950. "Σκάψε εκεί και θα βρείς αυτό που επιθυμείς"

site analysis

Η «μάνα των πονεμένων» που ανακάλυψε το σκήνωμα του Αγίου Εφραίμ

 

Θεωρείται το σημαντικότερο ίσως προσκύνημα της Αττικής. Η υπερχιλιετής ιστορία του (10ος αιώνας), που αναβλύζει Ορθοδοξία και πνευματικότητα στο πέρασμα των αιώνων, καθηλώνει ακόμα και τον πιο αδιάφορο επισκέπτη.

Εκεί μαρτύρησε ένας μεγάλος νεοφανής Άγιος της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, ο Άγιος Εφραίμ.

Οι Οθωμανοί κατακτητές τον υπέβαλλαν σε πλήθος φρικτών βασανιστηρίων και στο τέλος τον κρέμασαν ανάποδα καρφώνοντάς τον με σουβλερά καρφιά σε μία μουριά, που διασώζεται στις ημέρες μας, στον περιβάλλοντα χώρο του μοναστηριού.

Ο λόγος για τη γυναικεία πλέον (τα παλαιά χρόνια ήταν ανδρική) Ιερά Μονή Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και Αγίου Εφραίμ που δεσπόζει στο όρος των Αμώμων (η τωρινή Νέα Μάκρη).

Στη μονή φυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού ένας τεράστιος πνευματικός θησαυρός, τα λείψανα του Αγίου Εφραίμ. Ομως δεν θα υπήρχαν αν δεν τα είχε ανακαλύψει με θαυματουργικό τρόπο (το 1950) η μακαριστή ηγουμένη Μακαρία Δεσύπρη.

Δεν είναι τυχαίο ότι επιλέχθηκε από τον Θεό να μας αποκαλύψει το ιερό θησαύρισμα, τη μεγάλη ευλογία με τη «ζωντανή» παρουσία του Αγίου Εφραίμ.

Η μακαριστή Μακαρία (κατά κόσμον Μαργαρίτα) γεννήθηκε στις 12 Μαρτίου 1911 στο χωριό Φαλατάδο του αγιασμένου τόπου της Τήνου.

Από πολύ μικρή έδειξε την ξεχωριστή κλίση της προς την Εκκλησία, την άφθονη αγάπη και την αμέριστη βοήθεια προς τους συνανθρώπους της.

Σε ηλικία μόλις 19 ετών επέλεξε με ζήλο τον μοναστικό βίο. Τα πρώτα δύο χρόνια υπήρξε (ως είθισται) δόκιμη.

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής παρηγορούσε και έδινε κουράγιο στις κρατούμενες των Γυναικείων Φυλακών Αβέρωφ, φροντίζοντας τα παιδιά τους.

Το καλοκαίρι του 1945 ανηφόρισε για την ερειπωμένη ανδρική μονή στο όρος των Αμώμων.

Εγκαταστάθηκε εκεί, έζησε όμως, όπως γίνεται αντιληπτό, κάτω από πολύ άσχημες και αντίξοες συνθήκες μέσα στα ερείπια.

Σύμφωνα με προσωπικές μαρτυρίες της, τη νύχτα έπλεκε κάλτσες «διά να προσπορίζεται τα προς το ζην» και την ημέρα «ξέθαβε» τα ερείπια για να βρει τα κελιά των μοναχών ώστε να τα ανοικοδομήσει.

«Πρώτη φορά επισκέφθηκα τη μονή ως μαθητής το 1975, 40 χρόνια πριν. Με πρωτοπήγαν οι γονείς μου να προσκυνήσω τον νεοφανή Αγιο. Τότε, θυμάμαι, τελείωνα το δημοτικό σχολείο. Συνδέθηκα πολύ στενά με τη μακαριστή, εγώ ήμουν βέβαια ένα παιδάκι. Μπορώ να πω ότι έπειτα, η αιτία που πήγαινα στη μονή δεν ήταν μόνο ο Αγιος Εφραίμ, αλλά και η μακαριστή Μακαρία. Εξέπεμπε μια “βαθιά” αγάπη, ήταν πολύ συναισθηματικός και εγκάρδιος άνθρωπος. Είχε σπάνια χαρίσματα. Αντίθετα, ήταν προσηνής και ασχολούνταν συνεχώς με τα προβλήματα των ανθρώπων. Με στήριξε στα σχολικά και τα πρώτα ιερατικά χρόνια μου. Με επηρέασε καταλυτικά ώστε να χειροτονηθώ. Ηταν η πηγή έμπνευσής μου για να γίνω κληρικός και να υπηρετήσω την Εκκλησία» αναφέρει στην «Ορθόδοξη Αλήθεια» ο αρχιμανδρίτης Φιλόθεος Θεοδωρόπουλος, ένας ιερέας που έχει νιώσει από κοντά τον ανθρώπινο πόνο αφού, μεταξύ άλλων, είναι και εφημέριος στο Αρεταίειο Νοσοκομείο. Γιατί όμως κατέχει ξεχωριστή θέση (η μακαριστή) στην καρδιά και τη συνείδηση χιλιάδων πιστών; «Είχε μεγάλη συμπόνια για τα βάσανα και τους καημούς του κόσμου. Παρακαλούσε τον Αγιο για πολλά θαύματα. Κρατούσε προσευχόμενη ένα κουτάκι που είχε ένα τεμάχιο ιερού λειψάνου του Αγίου. Γενικότερα, είναι γνωστή ως Οσία Μακαρία».

«Μου είχε προφητεύσει όλη μου τη ζωή! Είχε πει ότι θα γίνω πρωτοσύγκελος»
Ο πατήρ Φιλόθεος συνεχίζει ενθυμούμενος μνήμες και εμπειρίες από την πολύτιμη συναναστροφή του με τη μακαριστή: «Μου έλεγε χαρακτηριστικά: “Εμείς θα συνδεθούμε διαφορετικά”. Αναρωτιόμουν τι εννοούσε. Η απάντηση ήρθε το 1993, όπου έγινα πνευματικός στη μονή. Μου είχε πει τότε να αναλάβω την εξομολόγησή της. Της είπα: “Γερόντισσα, εγώ είμαι το παιδί σας”. Το αισθανόμουν αυτό που έλεγα γιατί μεγάλωσα κοντά της χωρίς υπερβολή. Εκείνη όμως επέμεινε. Με την ευλογία της είμαι μέχρι και σήμερα στη μονή με την ιδιότητα του πνευματικού. Μου προφήτευσε όλη μου τη ζωή, για παράδειγμα μου είχε πει ότι θα πάω στη Μητρόπολη Θηβών και θα γίνω πρωτοσύγκελος. Είχε το προορατικό χάρισμα».

Η μακαριστή επαληθεύτηκε, αφού ο πατήρ Φιλόθεος βρέθηκε στο πλευρό του Αρχιεπισκόπου Αθηνών κυρίου Ιερωνύμου (τότε Μητροπολίτου Θηβών) ως πρωτοσύγκελος επί μία εικοσαετία στην περιοχή της Βοιωτίας μέχρι το 2008. 

Η μεγάλη στιγμή στη ζωή της μακαριστής Μακαρίας ήταν στις 3 Ιανουαρίου του 1950.
Εκείνη την αλησμόνητη ημέρα άκουσε μία φωνή να της λέει έντονα: «Σκάψε εκεί και θα βρεις αυτό που επιθυμείς». Τότε ζήτησε παρακλητικά από έναν εργάτη να αρχίσει το σκάψιμο στο συγκεκριμένο σημείο. Εκείνος αρχικά δεν συμφωνούσε, αλλά τελικά υπέκυψε με απροθυμία στη βούληση της μοναχής. Επειτα από λίγη ώρα εμφανίσθηκε περίπου στο 1 μέτρο και 70 εκατοστά μέσα στη γη το σκήνωμα του αγίου. Αμέσως αναδύθηκε πρωτόγνωρη ευωδία σε όλο το μέρος. Η Μακαρία, αισθανόμενη την αγία παρουσία, γονάτισε με ευλάβεια και ασπάσθηκε το σκήνωμα, ενώ κατάλαβε ότι πρόκειται για κληρικό βλέποντας το στρίφωμα του μανικιού του ράσου στα χέρια του. Ηταν ο Αγιος Εφραίμ, μία συγκλονιστική ανακάλυψη για την Ορθοδοξία μας. Σίγουρα η ηγουμένη δεν επιλέχθηκε κατά τύχη να ανακαλύψει τον πολύτιμο πνευματικό θησαυρό.

Το 1999 σε ηλικία 88 ετών η «Μητέρα Μακαρία» με την οσία μορφή «πέταξε» για τον ουρανό στις 23 Απριλίου, στην εορτή του Αγίου Γεωργίου, όπως και είχε η ίδια προβλέψει και το είχε ανακοινώσει σε αρκετούς πιστούς.

[...]

«Τις προάλλες είχε έρθει στη μονή ο Μητροπολίτης Μόρφου κύριος Νεόφυτος από την Κύπρο, ο οποίος ανέφερε ότι είχε πνευματικό τον γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη.

Επειτα από ερώτηση του μητροπολίτου αν υπάρχουν αγίες γυναίκες, ο γέροντας του απάντησε: 
«Γνώρισα τρεις, μία από αυτές ήταν η Μακαρία του Αγίου Εφραίμ» αναφέρουν μοναχές του εν λόγω μοναστηριού που επιθυμούν να διατηρήσουν την ανωνυμία τους.

Τονίζουν ότι δεν ξεχνούν την ευωδία που απέπνεαν τα ρούχα της και το πρόσωπό της, ενώ όταν κοιμήθηκε ευωδίασε το δωμάτιο, με τους γιατρούς να τα χάνουν και να αδυνατούν να εξηγήσουν τι συμβαίνει. Το λείψανό της ήταν ζεστό και εύκαμπτο για τρεις ολόκληρες ημέρες.

Η «Μητέρα Μακαρία» ή «Μάνα των πονεμένων», όπως αποκαλείται χαρακτηριστικά από τους εκατοντάδες πιστούς που συρρέουν στον τάφο της για να μοιραστούν τον πόνο τους και τα προβλήματά τους, υπήρξε σπουδαία φιλάνθρωπος.

Συντηρούσε, παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε, έως το 1980 ορφανοτροφείο με περίπου 70 παιδιά στα οποία παρείχε στέγη, τροφή, ενδυμασία και εκπαίδευση, αλλά κυρίως αγάπη και θαλπωρή.

Αν και δεν είχε πανεπιστημιακή μόρφωση, προέβη σε έκδοση πατερικών κειμένων, αλλά και δεκαεξάτομη καταγραφή των θαυμάτων του αγίου.

Η σχέση της με τον Κόντογλου, τα οστά του οποίου είναι στη μονή

Είχε μεγάλο πνευματικό σύνδεσμο με τον Φώτη Κόντογλου.
Μάλιστα γράφει χαρακτηριστικά ο σπουδαίος λογοτέχνης και αγιογράφος τον Μάη του 1964 στον «Εσπερινό» του για το αγαπημένο μοναστηράκι της Παναγιάς: «Αγιασμένος είναι όλος εκείνος ο τόπος. Βγαίνει να μας καλωσορίσει η ηγουμένη Μακαρία, μορφή οσία. Το σεμνό πρόσωπό της ακτινοβολά μέσα στο μαύρο ράσο. Αληθινή και άξια νύμφη του Χριστού, λάμπει από τη χαρά που χαρίζει ο Κύριος σε κείνους που τον αγαπήσανε περισσότερο από γονείς και αδελφούς. Η πίστη και η προσευχή της έκαναν ν' ανθίσει η ξερή έρημος σαν κρίνος. Νεότατη κι ολομόναχη ήρθε πριν από χρόνια σε τούτο το έρημο και άγριο μέρος και κάθισε μέσα στα ερείπια που φωλιάζανε τα τσακάλια. Επί μήνες δεν έβλεπε άνθρωπο».

Συνεχίζοντας, ο Φώτης Κόντογλου συμπληρώνει: «Η γλυκιά και ήσυχη Μακαρία τράβηξε κοντά της κάμποσες νέες μοναχές που αφοσιωθήκανε σ' αυτή. Και όχι μονάχα αυτό, αλλά μέσα στη φτωχή φωλιά τους βρήκανε καταφύγιο και άλλα πουλάκια του Θεού, 15 ορφανά, από 1 έως 18 χρονών. Ω πλούσια φτώχεια, που ντροπιάζεις τον φτωχό πλούτο, που έχουν οι πλούσιοι!».

Αξιοσημείωτο είναι ότι έχει φιλοτεχνήσει πρώτος την εικόνα του Αγίου Εφραίμ, ενώ έπειτα από δική του επιθυμία τα οστά του φυλάσσονται στο μοναστήρι.

Αντώνης Μακατούνης 

εφ. Ορθόδοξη Αλήθεια 

***

Είχε τα βλέφαρα κλειστά και σφαλιστά τα χείλη,

 το πρόσωπό Του ήταν χλωμό κι εχύνετο γαλήνη.

Η έκφρασίς Του τόλεγε, πως είχε αυτό το θάρρος,

 για να σηκώση άφοβα του μαρτυρίου το βάρος.

Κι είχε τα πόδια αδύνατα, γυμνά, κοκκαλιασμένα,

έτσι καθώς τα δέσανε μεσ' τα σκοινιά μπλεγμένα.

Κι όλο το σώμα Του γυμνό, παντού 'ναι πληγιασμένο 

κρεμότανε ανάποδα, καταβασανισμένο

Κι ήταν το πρόσωπο χλωμό και παραμορφωμένο, 

έτσι καθώς σιγόσταζε το αίμα τ' αγιασμένο.

Μα τι 'ναι εκείνο που θωρώ στο δένδρο αυτήν την ώρα;

Καυτός δαυλός κατέτρωγε την κοιλιακή Του χώρα.

Και το υφαντό που έφερνε στη μέση Του ζωσμένο, 

ήταν κι αυτό, αδέλφια μου, από αίμα ποτισμένο.

  Και πάρα πέρα στέκονταν 'κείνοι οι κολασμένοι, 

που ξέσχιζαν τις σάρκες Του σαν σκύλοι μανιασμένοι.

Χώμα απαλό Σε σκέπασε, πούταν νωπό και κρύο 

ξερό από πράσινους βλαστούς, γυμνό από μνημείο.

  

Ποιό κλάμα και ποιό βογγητό, ποιός ψίθυρος, ποιά θλίψι

 θάταν σωστό από τον ύπνο Σου, Εσένα να ξυπνήση;

Κοιμήσου, Άγιε του Θεού, αιώνια αναπαύσου, 

στου Παραδείσου τας αυλάς για πάντα ξεκουράσου.

Μοναχή Μακαρία Δεσύπρη

ΠΗΓΗ.ΑΜΦΟΤΕΡΟΔΕΞΙΟΣ

Αγία Θωμαϊς - Η Προστάτις του συζυγικού βίου - 3 Ιαν. (Δες τον απίθανο βίο της! Για την αγάπη του Χριστού...)

site analysis

 

Η Αγία Θωμαΐς ήταν άγνωστη σαν αγία στην Λέσβο, την πατρίδα της. Μόλις το 1961 μ.Χ. έγινε γνωστή με σειρά άρθρων, που δημοσίευσε γι’ αυτήν, έπειτα από επιστημονική έρευνα, ο καθηγητής κ. Ιωάννης Μ. Φουντούλης.

Η Αγία Θωμαΐς γεννήθηκε στη Λέσβο μεταξύ των ετών 910 - 913 μ.Χ. Οι γονείς της, Μιχαήλ και Καλή, ήταν ευσεβέστατοι, έντιμοι και ευκατάστατοι. Τη στέρηση παιδιού την αντιμετώπιζαν «πενθοῦντες καὶ σκυθρωπάζοντες», αλλά και με την ελπίδα ότι θα αποκτούσαν παιδί και για τούτο δεν έπαυαν να προσεύχονται. Τέλος, η Παναγία με θείο όνειρο προειδοποίησε την Καλή ότι όχι μόνο θα αποκτούσε παιδί, αλλά ότι τούτο θα ξεχώριζε σε πλούτο χαρισμάτων και αγιότητα.

Πραγματικά, απόκτησαν κόρη, που την ονόμασαν Θωμαΐδα, που καθώς μεγάλωνε ξεχώριζε για τα χαρίσματα που είχε και την ομορφιά της. Αν και δεν είχε καμιά διάθεση για γάμο αλλά απ' εναντίας θαύμαζε τη μοναστική ζωή, πειθαρχώντας στη θέληση και επιθυμία των γονιών της, πανδρεύτηκε, μεταξύ των ετών 934 - 937 μ.Χ., σε ηλικία 24 ετών, κάποιον Στέφανο, που έγινε γι' αυτήν «ἀκάνθινος στέφανος» για όλη τη ζωή της. Ενώ αυτή ήταν τόσο καλή, τόσο ενάρετη, ώστε την ήξεραν όλοι σαν υπόδειγμα συζύγου, υπέφερε φοβερά από τη βάναυση συμπεριφορά του βαρβάρου συζύγου της, που καθημερινά εύρισκε ευκαιρία να την πληγώνει στο σώμα και στην ψυχή με ξυλοδαρμούς, ραπίσματα, κλωτσιές ακόμα και στο στόμα της, να την καίει, να της ανοίγει πληγές σ' όλο της το σώμα.

Από τη Μυτιλήνη έφυγαν και κατοίκησαν στην Κωνσταντινούπολη, όπου φαίνεται, για να ακολουθήσουν την κόρη τους, μετακόμισαν και οι γονείς της, εγκαταλείποντας εδώ τη μεγάλη περιουσία τους και αντιμετωπίζοντας εκεί πολλές στερήσεις. Μετά το θάνατο του πατέρα της, η μητέρα της πήγε στο μοναστήρι, το γνωστό με το όνομα «τὰ Μικρὰ Ρωμαίου» ή «τὰ Ρωμαίου», το οποίο εκείτο μεταξύ της πύλης της Σηλυβρίας και της πύλης του Πολυανδρίου επί του εβδόμου λόφου της Κωνσταντινούπολης και έγινε μοναχή και αργότερα έγινε και ηγουμένη.

Το δράμα της Θωμαΐδος κορυφώθηκε. Η συμπεριφορά του συζύγου της γινότανε από μέρα σε μέρα χειρότερη. Και η Θωμαΐς αντιμετώπιζε όλη αυτή τη μαρτυρική κατάσταση με την προσευχή, την υπομονή και την αγαθοεργία.

Πολύ σύντομα η πίστη και η αγιότητα της Θωμαϊδος ευλογήθηκε από το Θεό, που της έδωκε τη χάρη να κάνει και θαύματα, όταν ζητούσε με τις θερμές προσευχές της τη βοήθειά Του για ανθρώπους που υπέφεραν. Αναφέρονται δεκατέσσερα θαύματα που έγιναν με την προσευχή της αγίας Θωμαΐδος στην Κωνσταντινούπολη. Θεραπεύει έναν δαιμονιζόμενο, έναν παράλυτο, έναν άρρωστο με καρκίνο και άλλους.

Έπειτα από δέκα τριών ετών μαρτυρική συζυγική ζωή, απέθανε η Θωμαΐς σε ηλικία τριάντα οκτώ ετών και ενταφιάσθηκε στην γυναικεία Μονή, την καλουμένη «τὰ Μικρὰ Ρωμαίου» ή «τὰ Ρωμαίου» όπου είχε μονάσει και ταφή και η μητέρα της. Σαράντα ημέρες μετά την ταφή της, το ιερό λείψανο αυτής ανακομίσθηκε και αποτέθηκε σε πολυτελή λάρνακα εντός του Ναού της Μονής. Αυτό ήταν ακέραιο και στα τίμια χέρια της διακρίνονταν οι αικισμοί του συζύγου της.

Ο τάφος της και το σεπτό λείψανό της έγιναν πηγή θαυμάτων. Κάποιος διαμονιζόμενος Κωνσταντίνος, που πλησίασε τον τάφο της, θεραπεύεται. Κάποιος παράλυτος Ευτυχιανός ονομαζόμενος, που προσευχήθηκε και άγγισε τον τάφο της στάθηκε στα πόδια του. Κάποια μοναχή με φοβερούς πόνους στο κεφάλι θεραπεύεται και άλλος με επιληψία επίσης βρίσκει την υγεία του. Κάποιος ψαράς βρίσκει τα χαμένα δίχτυα του στη θάλασσα γεμάτα ψάρια. Κάποια γυναίκα με φοβερούς πόνους στα σπλάγχνα της θεραπεύεται και από ευγνωμοσύνη χτίζει πάνω στον τάφο της αγίας μεγαλοπρεπή αψίδα. Σαν τελευταίο θαύμα αναφέρεται η θεραπεία του συζύγου της, που μετά το θάνατό της «προσέκρουσε δαίμονι χαλεπώ», έγινε, δηλαδή, δαιμονιζόμενος. Τον έδεσαν με αλυσίδες και τον οδήγησαν στον τάφο της αγίας και θεραπεύτηκε.

Το τίμιο σκήνωμά της απωλέσθηκε πιθανόν κατά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Φράγκους το 1204 μ.Χ.

Αρχικά η μνήμη της εορταζόταν την 1η Ιανουαρίου, αλλά από το 10ο αιώνα μ.Χ. ο εορτασμός της μνήμης της μετατέθηκε στις 3 Ιανουαρίου, διότι η ημέρα της κοιμήσεώς της, που συνέπιπτε με την εορτή της Περιτομής του Κυρίου και την εορτή του Μεγάλου Βασιλείου, δεν ήταν πρόσφορη για τον πανηγυρισμό αυτής.

Ακολουθία της αγίας συνέταξε ο μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης, Υμνογράφος της Μ. του Χριστού Εκκλησίας στο Άγιο Όρος, το έτος 1967 με τη μέριμνα του αειμν. Μητροπολίτου Μυτιλήνης Ιακώβου Κλεομβρότου και δημοσιεύθηκε στο «Λεσβιακό Μηναίο».

Ἀπολυτίκιον

Τάς θλίψεις τοῦ βίου σου, ὡς προσφορὰν λογικήν, Χριστῷ προσενένκασα, τὴν τῶν θαυμάτων ἰσχύν, Ὁσία, ἀντείληφας. Ὅθεν ὡς συζυγίας, ὑποτύπωσιν θείαν, μέλπομεν Θωμαΐς σε, καὶ πιστῶς σοι βοῶμεν Χαῖρε τῆς νήσου Λέσβου, σεμνὸν ἐγκαλλώπισμα

Κωνσταντίνος Σύμπουρας

ΠΗΓΗ.ΑΜΦΟΤΕΡΟΔΕΞΙΟΣ

Η Κερκυραία πρωτοπόρος του εθελοντισμού, Ιουλία Ανδρεάδη

site analysis

Στις 30 Δεκεμβρίου του 1940 φεύγει από την ζωή η Κερκυραία πρωτοπόρος του εθελοντισμού, Ιουλία Ανδρεάδη, από υπερβολική εξάντληση και υπερκόπωση, υπηρετώντας αυτό που η ίδια πίστευε ως ύψιστο αγαθό. Ήταν αδελφή του οικονομολόγου και πανεπιστημιακού Ανδρέα Ανδρεάδη. 

 

 Άρχισε την εθελοντική εργασία και προσφορά στο Ιατρείο Κέρκυρας και το στρατιωτικό νοσοκομείο Κέρκυρας και με την έκρηξη των Βαλκανικών Πολέμων προσέφερε τις υπηρεσίες της σε διάφορα νοσοκομεία των Αθηνών.

  Πήγε στο Παρίσι για να σπουδάσει γιατρός, αλλά ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος της στέρησε αυτήν την επιθυμία και εργάστηκε ως βοηθός του Δρ. Walter μέχρι το 1918. Μετά την επιστροφή της στην Ελλάδα έλαβε μέρος στην Μικρασιατική Εκστρατεία και το 1925 αντιπροσώπευσε την Ελλάδα στην Κοινωνία των Εθνών.

 

 Το 1930 με χρήματα εράνων ίδρυσε στην Κέρκυρα Παιδικές Κατασκηνώσεις και το 1931 ίδρυσε την Σχολή Αδελφών Νοσοκόμων του Ε.Ε.Σ.

 Προσέφερε πάντα ανώνυμα τις υπηρεσίες της προς τους αναξιοπαθούντες συμπολίτες της και με την έκρηξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έσπευσε στα Γιάννενα που, αν και σε μεγάλη ηλικία και καθισμένη σ’ αναπηρικό καρότσι, παρηγορούσε τους τραυματίες του πολέμου. Τιμήθηκε από την Ελληνική Πολιτεία, την Ακαδημία Αθηνών και τον Διεθνή 

Στις 30 Δεκεμβρίου του 1940 φεύγει από την ζωή η Κερκυραία πρωτοπόρος του εθελοντισμού, Ιουλία Ανδρεάδη, από υπερβολική εξάντληση και υπερκόπωση, υπηρετώντας αυτό που η ίδια πίστευε ως ύψιστο αγαθό. Ήταν αδελφή του οικονομολόγου και πανεπιστημιακού Ανδρέα Ανδρεάδη. 

 

 Άρχισε την εθελοντική εργασία και προσφορά στο Ιατρείο Κέρκυρας και το στρατιωτικό νοσοκομείο Κέρκυρας και με την έκρηξη των Βαλκανικών Πολέμων προσέφερε τις υπηρεσίες της σε διάφορα νοσοκομεία των Αθηνών.

  Πήγε στο Παρίσι για να σπουδάσει γιατρός, αλλά ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος της στέρησε αυτήν την επιθυμία και εργάστηκε ως βοηθός του Δρ. Walter μέχρι το 1918. Μετά την επιστροφή της στην Ελλάδα έλαβε μέρος στην Μικρασιατική Εκστρατεία και το 1925 αντιπροσώπευσε την Ελλάδα στην Κοινωνία των Εθνών.

 

 Το 1930 με χρήματα εράνων ίδρυσε στην Κέρκυρα Παιδικές Κατασκηνώσεις και το 1931 ίδρυσε την Σχολή Αδελφών Νοσοκόμων του Ε.Ε.Σ.

 Προσέφερε πάντα ανώνυμα τις υπηρεσίες της προς τους αναξιοπαθούντες συμπολίτες της και με την έκρηξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έσπευσε στα Γιάννενα που, αν και σε μεγάλη ηλικία και καθισμένη σ’ αναπηρικό καρότσι, παρηγορούσε τους τραυματίες του πολέμου. Τιμήθηκε από την Ελληνική Πολιτεία, την Ακαδημία Αθηνών και τον Διεθνή 

ΠΗΓΗ.ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ