%ce%b7-%ce%bc%ce%b1%ce%bd%ce%b1-%cf%84%cf%89%ce%bd-%cf%80%ce%b5%cf%83%ce%bf%ce%bd%cf%84%cf%89%ce%bd
Επί 75 χρόνια έχει το δικό της καθήκον, το οποίο υπηρετεί με συνέπεια και αφοσίωση.
Είναι η Ερμιόνη (Μ)Πρίγκου, η «Μάνα των Πεσόντων», όπως την αποκαλούν. Τίτλος τιμής, που της απονεμήθηκε από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας.
Στον Ελληνοιταλικό Πόλεμο του 1940-1941, παρούσα στην πρώτη γραμμή του μετώπου μαζί με όλες τις γυναίκες της Βορείου Ηπείρου.
Έζησε με το δικό της τρόπο τη θριαμβευτική πορεία των ελληνικών στρατευμάτων στο μέτωπο της Αλβανίας. Αν και ήταν εννέα χρονών κοριτσάκι, ο πατέρας της, Γιάννης, της έμαθε το καθήκον για την πατρίδα με έναν τρόπο μοναδικό.
Κάποιο βράδυ οι δυο τους βγήκαν από την αυλόπορτα του σπιτιού τους στο Σκουτάρι, έξω από την πόλη Χειμάρρα, και κάτω από την μύτη των Ιταλών στρατιωτών τράβηξαν μέσα στον περίβολο τις σορούς έξι Ελλήνων ηρώων.
Ο πατέρας της άνοιξε τους λάκκους και εκείνη-μικροκαμωμένη και αδύνατη- στους σκέπασε με χώμα ελληνικό και προσευχόταν για να αναπαυτεί η ψυχή τους.
Από τότε η Ερμιόνη (Μ)Πρίγκου έδωσε υπόσχεση ιερή να μην εγκαταλείψει ποτέ τα παλληκάρια της. Και την κράτησε φροντίζοντας αδιάκοπα τα μνήματα που έχει στην αυλή της.
Και δεν καυχιέται γι’ αυτό, μόνο σπάζει η φωνή της κάθε φορά που τη ρωτούν για την προσφορά της και λέει:
«Έκανα μόνο ότι δεν μπόρεσαν να κάνουν οι μάνες του Ανδρέα, του Δημήτρη, του Νίκου, του Παναγιώτη, του Ματθαίου και του Μωραΐτη, του οποίου το μικρό όνομα δεν μάθαμε ποτέ.
Αυτά τα παιδιά ήρθαν για να μας ελευθερώσουν και σκοτώθηκαν ηρωικά δίπλα από το σπίτι μας.
Ήταν οι υπερασπιστές του τελευταίου ελληνικού οχυρού του νοτιοδυτικού μετώπου στη Χειμάρρα, που έπεσαν δίνοντας χρόνο στους άλλους για να οπισθοχωρήσουν με ασφάλεια».
Οι τελευταίες λέξεις του πατέρα της, Γιάννη, πριν φύγει από τη ζωή ήταν: «Να προσέχεις τα έξι παιδιά και να δώσεις στους δικούς τους ανθρώπους τα πράγματά τους».
Δοξάζει τον Θεό, γιατί πρόλαβε ο πατέρας της να εμφυσήσει την αγάπη του για την Ελλάδα και το πνεύμα ανιδιοτέλειας.
Οι έξι λιτοί τάφοι δεν έμειναν ποτέ χωρίς φρέσκα λουλούδια, ποτέ χωρίς αναμμένα καντηλάκια. Οι δε αχλαδιές που φύτεψε η κυρία Ερμιόνη δίπλα στα μνήματα δεν είναι παρά για να έχουν ίσκιο τα παιδιά της, όπως λέει.
Το μνημείο στον κήπο του σπιτιού της Ερμιόνης (Μ)Πρίγκου
«Δεν βρήκα ποτέ τους γονείς των πεσόντων», λέει η κυρία Ερμιόνη, «αλλά και απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης είναι τα οστά να μείνουν εκεί, γιατί αυτό προβλέπει το Πολεμικό Δίκαιο.
Έτσι είπαν… Ο πατέρας μου έφυγε πικραμένος γι’ αυτό. Διώχθηκε και βασανίστηκε ανελέητα από το καθεστώς, επειδή αρνιόταν να αποκαλύψει που είχε θάψει τους Έλληνες ήρωες».
Πίσω του άφησε για να συνεχίσει τον αγώνα το κοριτσάκι του, που στο διάβα του χρόνου έγινε η «μάνα των πεσόντων», ένας τίτλος ελάχιστης τιμής για την προσφορά της κυρά Ερμιόνης, της ηρωίδας της Βορείου Ηπείρου, που πέρσι έφτασε προσκεκλημένη στο Προεδρικό Μέγαρο στην Αθήνα, για να τιμηθεί.
Μόνη τώρα σε μια ερημική πλέον περιοχή έχει δώσει τα ονόματα των στρατιωτών σε μονοπάτια και δρόμους. Η γιαγιά Ερμιόνη λέει με καμάρι:
«Περνώ απ’ το μονοπάτι «Ραφτόπουλου», καθαρίζω το διάσελο«Καψής», τριγυρίζω στο ύψωμα «Ανδρίτσος». Είναι η οικογένειά μου, τα Ελληνόπουλα που άφησαν εκεί την τελευταία τους πνοή».
Τελευταία επιθυμία της είναι να θαφτεί στην αυλή του σπιτιού της, δίπλα στα έξι παλληκάρια της. Αφού δεν μπόρεσε να τους χωρίσει η ζωή, γιατί να τους χωρίσει ο θάνατος;
Κάθε χρόνο ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου το σπίτι της γιαγιάς Ερμιόνης γεμίζει από κόσμο.
Όλους τους καλοδέχεται κι όλοι την ακούν πάλι και πάλι να διηγείται την ιστορία τόσο ζωντανή, τόσο ηρωική, σαν την ψυχή της, τη γεμάτη Ελλάδα.
Κι εκείνη τελειώνει την ιστορία της σχεδόν πάντα έτσι: «Για να μην ξεχάσετε ποτέ! Τους ήρωες δεν τους ξεχνούμε, μόνο τους ευγνωμονούμε κι όταν κι όπως η πατρίδα το καλέσει, θα τους μιμηθούμε!»
Αντιγραφή για το «σπιτάκι της Μέλιας»
Προς τη Νίκη
Μηνιαίο Ορθόδοξο Χριστιανικό Περιοδικό
Έτος 55ο – Τεύχος 788- Οκτώβριος 2015
Οι δύο τελευταίες εικόνες της ανάρτησης από: Σύνδεσμος Εφέδρων Αξιωματικών Ν. Ανατολικής Αττικής
.