ΑΓΩΝΑΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ: Ή αγιογράφος Κλεονίκη Συμεωνίδου (1967 - 2005) Σ...: Σταυροφόρος της υπομονής και νικηφόρος Ή Κλεονίκη γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1967 - 30 Ιουνίου, εορτή των αγίων ...
Σάββατο 30 Μαΐου 2020
Παρασκευή 29 Μαΐου 2020
Η Αγία Θεοδοσία η οσιομάρτυς η Κωνσταντινουπολίτισσα
site analysis
Κέρας κριοῦ κτεῖνάν σε, Θεοδοσία,
Ὤφθη νέον σοι τῆς Ἀμαλθείας κέρας.
|
Βιογραφία
Η Αγία Οσιομάρτυς Θεοδοσία καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη και γεννήθηκε από γονείς πλουσίους και ευσεβείς στα χρόνια του αυτοκράτορα Θεοδοσίου του Αδραμυττηνού. Σε ηλικία επτά ετών, αφού έμεινε ορφανή από πατέρα, εισήλθε σε μοναστήρι, όπου μετά από λίγο εκάρη μοναχή. Μετά το θάνατο και της μητέρας της, αφού πούλησε και διαμοίρασε στους φτωχούς τα υπάρχοντά της και απαλλάχτηκε έτσι από τις γήινες φροντίδες, επιδόθηκε με μεγαλύτερο ζήλο στην απόκτηση της τελειότητας και των μοναχικών αρετών, ασκούμενη στη μονή που βρισκόταν κοντά στο «Σκοτεινόν φρέαρ» και ονομαζόταν «Άσπαρον στέρνην».
Όταν ανήλθε στο θρόνο ο Λέων ο Ίσαυρος (717 - 741 μ.Χ.), εξαπολύθηκε άγριος διωγμός εναντίον των εικονόφιλων και των ιερών εικόνων, ο δε πατριάρχης Γερμανός, στερεός προμαχώνας της Ορθοδοξίας, εκδιώχθηκε και αντικαταστάθηκε από τον εικονομάχο Αναστάσιο. Κατά την έναρξη του διωγμού διατάχθηκε η καθαίρεση και καταστροφή της εικόνας του Χριστού, η οποία βρισκόταν επί τής Χαλκής Πύλης.
Τότε η Θεοδοσία, επικεφαλής καλογραιών και άλλων γυναικών, όρμησαν και κατέρριψαν από την κινητή σκάλα το σπαθάριο που ανέβηκε, για να καταστρέψει την εικόνα, και με πέτρες και ξύλα επιτέθηκαν κατά τού Πατριαρχείου. Μπροστά σε αυτή την κατάσταση ο Πατριάρχης Αναστάσιος αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει το Πατριαρχείο. Η στρατιωτική δύναμη που επενέβη, άλλες μεν από τις γυναίκες φόνευσε, άλλες δε, μεταξύ των οποίων και την Θεοδοσία, συνέλαβε. Και από τις συλληφθείσες άλλες ελευθέρωσαν, άλλες έκλεισαν στις φυλακές ή εξαπέστειλαν στην εξορία. Την δε Θεοδοσία, αφού την κακοποίησαν, την οδήγησαν στην τοποθεσία του Βοός και την κατέσφαξαν, αφού διαπέρασαν το λαιμό της με κέρατο κριού (730 μ.Χ.). Το τίμιο λείψανό της περισυνελλέγει και ενταφιάσθηκε στη μονή Δεξιοκράτους, πολλά δε θαύματα επιτελούσε στους πιστούς, που προσέρχονταν με πίστη και ευλάβεια.
|
Η Αγία Υπομονή – Η μητέρα του Κων/νου Παλαιολόγου
site analysis
Σήμερα γιορτάζει η Αγία Υπομονή – Η μητέρα του Κων/νου Παλαιολόγου
Σήμερα η Εκκλησία τιμά την μνήμη της Αγίας Υπομονής, κατά κόσμον Ελένη Δραγάση – Παλαιολόγου, που ήταν κόρη του Σέρβου δεσπότη Κωνσταντίνου Δραγάση και σύζυγος του βυζαντινού αυτοκράτορα Μανουήλ Β’ Παλαιολόγου. Ως αυτοκράτειρα, επέδειξε συνέπεια, δικαιοσύνη και μεγάλη υπομονή. Με τον σύζυγο της προσπάθησαν να βρουν τρόπους σωτηρίας του Βυζαντίου καθώς και συμμάχους για την αυτοκρατορία που ψυχορραγούσε. Η Ελένη Δραγάση απέδειξε ότι είχε απόλυτη συναίσθηση της θέσης της.
Ο βίος της Αγίας Υπομονής
Συμμεριζόταν τις αγωνίες του και ανησυχίες του ενώπιον των φοβερών εθνικών κινδύνων και προσπαθούσε πάντοτε με την προσευχή, με την πραότητά της και με γλυκά και παρηγορητικά της λόγια να τον ενισχύσει.
Είναι πολύ χαρακτηριστικά και εύγλωττα μέσα στην λακωνικότητά της τα όσα γράφει για την Αυτοκρατόρισσα, ο σύγχρονός της φημισμένος φιλόσοφος Γεώργιος Γεμιστός – Πλήθων: «Η Βασιλίς αύτη με πολλήν ταπείνωσιν και καρτερικότητα εφαίνετο να αντιμετωπίζει και τας δύο μορφάς της ζωής.
Ούτε κατά τους καιρούς των δοκιμασιών απεγοητεύετο, ούτε όταν ευτυχούσε επανεπαύετο, αλλά εις κάθε περίπτωσιν έκανε το πρέπον.
Συνεδύαζε την σύνεσιν με την γενναιότητα, περισσότερον από κάθε άλλην γυναίκα. Διεκρίνετο δια την σωφροσύνην της. Την δε δικαιοσύνην την είχε εις τελειότατον βαθμόν. Δεν εμάθαμε να κάμνει κακόν εις ουδένα, ούτε μεταξύ των ανδρών, ούτε μεταξύ των γυναικών. Αντιθέτως εγνωρίσαμε να κάμνει πολλά καλά και εις πολλούς. Με ποίον άλλον τρόπον δύναται να φανεί εμπράκτως η δικαιοσύνη, εκτός από το γεγονός του να μη κάμνει κανείς ποτέ θεληματικά και σε κανέναν κακό, αλλά μόνον το αγαθόν σε πολλούς;»
Στάθηκε αντάξια του φιλόσοφου και φιλόχριστου συζύγου της Μανουήλ. Στάθηκε άξια δίπλα του για 35 χρόνια, «συνευδοκόντας», σύμφωνα με σύγχρονή τους μαρτυρία, δηλ. όλα γινόντουσαν με συμφωνία, ομόνοια, συναπόφαση, εν πνεύματι Χριστού και αγωνιστική αγιότητα. Κατόρθωναν να τιμούν την αρετή με λόγια και έργα. «Λόγω μεν διδάσκοντας το πρακτέον, έργω δε γενόμενοι πρότυπα και εικόνες εφηρμοσμένης αγάπης».
Η μεγάλη μάνα που ο καθένας μπορούσε να προστρέξει
Την χαρακτήρισαν «μάνα του λαού», διότι αφουγκραζόταν κάθε τους δυσκολία και προσπαθούσε να τους ενισχύσει. Είχε 8 παιδιά. Έξι αγόρια και δυο κορίτσια, που έχασε σε μικρή ηλικία. Από τα αγόρια, τα δύο ανέβηκαν στον αυτοκρατορικό θρόνο – πρώτος ο Ιωάννης Η΄ και δεύτερος ο Κωνσταντίνος ΙΑ’ ο Παλαιολόγος, ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου. Τα υπόλοιπα παιδιά τους, ο Θεόδωρος, ο Δημήτριος και ο Θωμάς διετέλεσαν δεσπότες του Μυστρά και ο Ανδρόνικος της Θεσσαλονίκης. Τα μεγάλωσε με το χριστιανικό πνεύμα της υπακοής και της ενάρετης ζωής. Ιδιαίτερη ήταν η αγάπη της για τα μοναστήρια.
Ο σύζυγός της Μανουήλ Β’ Παλαιολόγος, αφού παρέδωσε τον θρόνο στον πρωτότοκο Ιωάννη, δύο μήνες πριν τον θάνατό του (29 Μαρτίου 1425), απεσύρθη στη Μονή του Παντοκράτορος στην Κωνσταντινούπολη, όπου έγινε μοναχός με το όνομα Ματθαίος. Μετά το θάνατο του συζύγου της έγινε μοναχή (1425) στη Μονή της κυράς Μάρθας, με το όνομα Υπομονή, χαρακτηριστικό όνομα για την υπομονή που επέδειξε σε όλη της την ζωή.
Και τρία από τα παιδιά τους επίσης έγιναν μοναχοί, ο Θεόδωρος και ο Ανδρόνικος (μ. Ακάκιος) στη Μονή του Παντοκράτορος και ο Δημήτριος (μ. Δαυίδ) στο Διδυμότειχο. Στην Κωνσταντινούπολη είχε συνδεθεί με την Ιερά Μονή του Τιμίου Προδρόμου της Πέτρας, όπου φυλαγόταν το ιερό λείψανο του οσίου Παταπίου του θαυματουργού, στον οποίο η Αγία Υπομονή έτρεφε ιδιαίτερο σεβασμό. Με την συμβολή της αγίας, ιδρύθηκε στη Μονή γηροκομείο με την επωνυμία «Η ελπίς των απελπισμένων».
Το τέλος της Αγίας Υπομονής
Η Αγία Υπομονή πέθανε στις 13 Μαρτίου του 1450, τρία χρόνια πριν η Κωνσταντινούπολη πέσει στα χέρια των Οθωμανών, έπειτα από μακρά πολιορκία. Στην πτώση της Κωνσταντινούπολης ο αυτοκράτορας γιος της, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έπεσε ηρωικά πάνω στη μάχη.
Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς το 1453, ο Αγγελής Νοταράς, συγγενής του αυτοκράτορα και ανιψιός της Αγίας Υπομονής, μετέφερε στο βουνό Γεράνια στη νότια Ελλάδα (κοντά στην Αθήνα) και έκρυψε το λείψανο του Αγίου Παταπίου σε μια σπηλιά, κοντά στην πόλη Θέρμαι (το σημερινό Λουτράκι Κορινθίας) που ήταν ήδη ασκητήριο μοναχών από τον 11ο αιώνα. Στο σπήλαιο αυτό βρέθηκε βυζαντινή αγιογραφία της Αγίας Υπομονής και η αγία κάρα της (το κρανίο της). Στο σπήλαιο αυτό χτίστηκε το 1952 από τον γέροντα Νεκτάριο Μαρμαρινό το μοναστήρι του Αγίου Παταπίου, όπου και φυλάσσεται η κάρα της Αγίας Υπομονής.
Ο σύγχρονός της διάκονος Ιωάννης Ευγενικός, αδελφός του Μάρκου του Ευγενικού Αρχιεπισκόπου Εφέσου, στον Παραμυθητικό του Λόγο προς τον Κωνσταντίνον Παλαιολόγον επί τη κοιμήσει της Μητρός του αγίας Υπομονής συνοψίζει:
«Ως προς δε την αοίδιμον, εκείνην Δέσποινα Μητέρα σου, τα πάντα εν όσω ζούσε, ήσαν εξαίρετα, η πίστις, τα έργα, το γένος, ο τρόπος, ο βίος, ο λόγος και όλα μαζί ήσαν σεμνά και επάξια της θείας τιμής και, όπως έζησε μέτοχος της θείας Προνοίας, έτσι και ετελεύτησεν».
Η «Αγία Δέσποινα»,όπως την ονομάζει ο Γεώργιος Φραντζής, συνέδεσε την έννοια του μοναχικού της ονόματος (Υπομονή) με τον τρόπον αντιμετωπίσεως και των ευτυχών στιγμών και των απείρων δυσκολιών της όλης ζωής της. Υπομονή κατά βίον, πράξιν και μοναχικό όνομα. «Τη υπομονή αυτής εκτήσατο την ψυχήν αυτής».
Πηγή: ekklisiaonline.gr
Δευτέρα 25 Μαΐου 2020
Ποια από τις 2 γυναίκες μου ν' απαρνηθώ για να βαφτιστώ Χριστιανός; Μου είναι αδύνατο ν' αποφασίσω».
site analysis
«
Μια αληθινή ιστορία από τα χρόνια του μακαριστού ιεραποστόλου π. Κοσμά Γρηγοριάτη
Βρισκόμαστε σε κάποιο γραφικό χωριουδάκι του Ζαΐρ (σημερινό Κονγκό). Η τροπική βλάστηση γύρω βρίσκεται σε έξαρση. Οι μπανανιές πιο κει, κατάμεστες από καρπούς, γέρνουν τα κλαδιά τους κι ο φοίνικας δίπλα στη χορταρένια καλύβα καμαρώνει περήφανος για τη λεβεντιά του!
Συλλογισμένος και πικραμένος ένας γέροντας Ζαϊρινός κάθεται έξω από το αρχοντικό του (καλύβα), μασουλώντας ζαχαροκάλαμο.
«Μα, γιατί δεν με θέλει εμένα ο Χριστός;» ψελλίζει με παράπονο. «Τι κι αν έχω δύο γυναίκες και είκοσι παιδιά μαζί τους; Εγώ θέλω να γίνω Χριστιανός! Να βαπτιστώ Ορθόδοξος! Όχι, είπε όμως ο ιεραπόστολος, ο πατήρ Κοσμάς. Όχι! Ο Χριστός αυτό δεν το θέλει!».
Το βράδυ, γύρω απ’ τη φωτιά, κάλεσε σε οικογενειακό συμβούλιο τις δύο γυναίκες κι όλα του τα παιδιά.
Τους μίλησε για τις σκέψεις του, τον ιερό πόθο του, την επιθυμία του να βαπτιστεί Χριστιανός Ορθόδοξος και το φοβερό κώλυμα, που τον εμπόδιζε να φτάσει στην πραγματοποίηση αυτού του σκοπού.
Οπωσδήποτε θέλει να ασπαστεί τον Χριστιανισμό, την Ορθοδοξία. Διακαής ο πόθος του. Τα δάκρυα κυλούν στο μελαψό, χαρακωμένο από ρυτίδες, πρόσωπό του.
Πάλη και αγώνας μεγάλος μέσα του. Φοβερό το δίλημμα! Ύστερα απ’ όσα είδε και άκουσε για τούτη την αληθινή θρησκεία. Από την άλλη μεριά, όμως, αγαπά και τις δύο γυναίκες του πολύ και του είναι αδύνατο ν' αποφασίσει ποια απ’ τις δύο ν' απαρνηθεί.
Έλεγε συγκρατώντας με κόπο τα δάκρυα του:
«Ποια ν' απαρνηθώ; Μου είναι αδύνατο ν' αποφασίσω».
Άφωνα τα παιδιά μαζεύτηκαν στη γωνιά τους κι έγειραν τούτη τη νύχτα όχι μόνο νηστικά ως συνήθως, αλλά και πικραμένα, για να κοιμηθούν.
Ποια τύχη θα είχε άραγε αυτή η ιστορία;
Ο γερό-Ζαϊρινός στριφογύριζε όλη τη νύχτα στα χορτάρινα στρωσίδια.
Ξαφνικά ξαλάφρωσε η καρδιά του, λες και του έπαψε η τρικυμία, άρχισε να κοπάζει κι ο ανεμοστρόβιλος!
Στο μυαλό του τριγυρίζει η κατηγορηματική άρνηση του Ιεραποστόλου, που αποτελεί και απαράβατο νόμο της Ορθοδοξίας μας. Και τώρα κλαίει με λυγμούς απαρηγόρητος. Τα χείλη του ασυναίσθητα ψιθύρισαν για πρώτη φορά μία προσευχή στον γλυκύ μας Ιησού, που, όπως έδειξαν τα πράγματα, έσκυψε πλάι του, αφουγκράστηκε τις επιθυμίες του και έσπευσε να τον βοηθήσει.
Οι συντρόφισσές του ξαγρυπνούσαν έξω από την καλύβα, κάτω από το φως του φεγγαριού, χωρίς να παίρνουν την μεγάλη απόφαση, ποια από τις δύο θα φύγει. Η νεότερη, γερμένη κάτω από τον φοίνικα, απελπισμένη και δακρυσμένη, αποκοιμήθηκε ελαφρά και ανάμεσα σε όνειρο και οπτασία είδε την απαστράπτουσα μορφή του Εσταυρωμένου. Αυτού του άγνωστου γι’ αυτήν μέχρι τότε Ιησού, που της είπε γλυκά και αποφασιστικά:
«Μάθε στη ζωή σου ότι αγάπη θα πει θυσία. Γι' αυτό βλέπεις και μένα πάνω στο Σταυρό. Ο Χριστιανός και η Ορθοδοξία μας ζητούν να σταυρώσουμε τα πάθη μας, τις λανθασμένες επιθυμίες μας. Το 'εγώ' και το 'θέλω' πρέπει να υποτάσσονται στο 'πρέπει'. Φύγε, εσύ, που τον αγαπάς πιο πολύ, φύγε! Εγώ θα είμαι κοντά σου! Θα ευλογήσω τα βήματα σου! Θα σε προστατέψω! Μέγιστη θα είναι η ανταμοιβή σου γι' αυτή τη θυσία, και ας μη με γνωρίζεις! Θα είσαι και εσύ κάποτε κοντά μου ... εν τω Παραδείσω... »
Ξύπνησε αναστατωμένη η Ζερμέν. Πετάχτηκε πάνω αποφασισμένη. Είχε αρχίσει ν' αχνοφέγγει. Μπήκε μέσα στην καλύβα, σκούπισε βιαστικά τα δάκρυα της με τις μαύρες ροζιασμένες παλάμες της και σκούντησε απαλά τον μέχρι τότε σύντροφο της που μισοκοιμόταν.
«Φεύγω», του είπε. «Γιατί έτσι πρέπει. Δεν μπορώ να αντισταθώ σ' εκείνη τη φοβερή δύναμη, που εκπέμπει ο Χριστός που αγαπάς και θέλεις να γίνεις ακόλουθός Του ... Φεύγω οριστικά! Γενηθήτω το θέλημά Του», ψιθύρισε η αγνή, ολόλευκη ψυχή της.
Δάκρυα χαράς και λύπης συνόδευσαν τον αποχωρισμό. Πήρε τα παιδιά της και χάθηκε μέσα στα δάση• εξαφανίστηκε. Τι δύναμη απόφασης! Τι μεγαλείο!
Τι πανάκριβο δώρο κατέθεσε στα πόδια του Χριστού μας εκείνη την ώρα, χωρίς να το καταλάβει αυτή η γυναίκα, που έσφιξε την καρδιά της και έφυγε στο άγνωστο, απαρνούμενη την ήσυχη οικογενειακή εστία!
Χαρούμενος ο γέροντας Ζαϊρινός, με αλαφρωμένη την καρδιά, έτρεξε στον Ιεραπόστολό μας και του ανακοίνωσε τα συμβάντα.
Ύστερα από μετάνοια και εξομολόγηση, δέχτηκε το Άγιο Βάπτισμα και ύστερα μετέλαβε τα Άχραντα Μυστήρια. Η μεγάλη του επιθυμία είχε πραγματοποιηθεί. Αναγεννημένος πνευματικά, αποφάσισε να ζήσει με το Νόμο του Θεού.
Την επομένη της βάπτισης έγινε και ο Ορθόδοξος γάμος. Χαρές και ξεφαντώματα οι ιθαγενείς στο χωριουδάκι του Ζαΐρ!
'Όμως οι βουλές του Κυρίου είναι ανεξιχνίαστες! Τρεις ημέρες μετά τη βάπτισή του, ξαφνικά ο Χριστός μας τον κάλεσε κοντά Του στους ουρανούς. Κοιμήθηκε εν Κυρίω!
«Μακάριοι οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες ...».
Σαν βόμβα έσκασε σε όλο το αφρικανικό χωριό η είδηση. Έφυγε τόσο ξαφνικά ... εντελώς απροσδόκητα ...
Απίστευτο! Εντύπωση έκανε σε όλους εκείνη η γλυκιά, ήρεμη, γελαστή μορφή του νεκρού νεοφώτιστου. Άγγελοι πήραν στα χέρια τους, προς καταισχύνη των δαιμόνων, εκείνη την ωραία ψυχούλα και την οδήγησαν στο θρόνο του Θεού, να ζήσει αιώνια στη Βασιλεία των Ουρανών.
Μαθαίνοντας το περιστατικό, επέστρεψε η δεύτερη σύζυγος με τα παιδιά της. Και έτσι, όλοι μαζί πια, βαπτίστηκαν Χριστιανοί και έζησαν ευτυχισμένοι, ακολουθώντας το δρόμο, που τους χάραξε ο Χριστός μας.
Το Άγιο Φως, που άναψε εκείνη τη μεγάλη νύχτα της απόφασης πάνω απ’ την καλύβα τους, δεν έσβησε ποτέ. Έγινε ο φάρος της ελπίδας και της σωτηρίας τους.
Πηγή :Περιοδικό «Ορθόδοξη Ιεραποστολική Πορεία Αγάπης»
Πέμπτη 21 Μαΐου 2020
Απίθανη επέμβαση της Αγίας Ελένης στο Σαράντι της περιοχής Μόρφου..
site analysis
.
Μια συγκλονιστική ιστορία έλαβε χώρα στο χωριό Σαράντι της Μητρόπολης Μόρφου!
Εκεί η αγία Ελένη εμφανίστηκε σε μια γυναίκα που κατάγεται από το χωριό αυτό, που η εκκλησία του είναι αφιερωμένη στους Αγίους Κωνσταντίνο και Ελένη.
Η γυναίκα αυτή αντιμετώπιζε μια δύσκολη ασθένεια και μια μέρα της εμφανίζεται η αγία Ελένη και της λέει:
«Θα σε κάνω καλά! Αλλά, έχω κι εγώ ένα πρόβλημα που χρειάζομαι τη δική σου βοήθεια».
«Τι πρόβλημα έχεις εσύ, αγία μου Ελένη;»
«Στο χωριό σου, ο ναός δεν εγκαινιάστηκε ποτέ. Θέλω να το πεις αυτό στον παπά, για να φροντίσει να γίνουν τα Εγκαίνια».
Όταν πλησίαζε η πανήγυρις των αγίων, 21 Μαΐου, πήγε, βρήκε τον ιερέα του χωριού, τον μακαριστό σήμερα πατέρα Στυλιανό, και του το είπε.
Ο παπάς την αποπήρε, λέγοντάς της:
«Πήγαινε, κόρη μου, στη δουλειά σου.
Η Εκκλησία μας είναι 400 χρονών.
Πώς γίνεται να μην έχει Εγκαίνια;
Έχει τοιχογραφίες.
Αν είδες έναν άγιο στο όνειρο σου,
τώρα θα πιστεύουμε στα όνειρα;»
Πράγματι, πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί στα όνειρα.
Οπότε, η γυναίκα ταπεινωμένη, σιωπηλή, έκανε υπακοή κι έφυγε.
Πέρασε ένας χρόνος και όταν πλησίαζε πάλι η εορτή των αγίων, η αγία της εμφανίστηκε για δεύτερη φορά.
Αυτή τη φορά όχι στον ύπνο της και θυμωμένη της λέει:
«Όταν έρθει ο δεσπότης να το πεις σ’ αυτόν».
Έτσι, λοιπόν, στον εσπερινό των αγίων την ώρα της λιτανείας πρόσεξα πως η γυναίκα αυτή έκλαιγε, χωρίς σταματημό.
Τη ρώτησα γιατί κλαίς και μου είπε να σου πω μετά.
Είπαμε το «Δι’ ευχών» και μου διηγήθηκε την εμπειρία της.
Τότε, εισήλθα στο ιερό μαζί με τον παπά και σηκώσαμε τα ενδύματα της αγίας τράπεζας, για να δούμε αν υπάρχει ο «ομφαλός» -όπως εμείς έχουμε ομφαλό, έχει και η αγία τράπεζα, γιατί είναι ζωντανό σώμα- που μέσα τοποθετούμε λείψανα μαρτύρων κατά τη διάρκεια των εγκαινίων ενός ναού.
Να δούμε αν υπάρχουν οι τέσσερεις οπές των ευαγγελιστών.
Και βλέπουμε να μην υπάρχει τίποτα.
Ήταν σκέτο μάρμαρο!
Κοιτάξαμε και κάτω από την αγία τράπεζα αν υπάρχει το «φυτόν» όπως λέγεται.
Διότι κάποιες παλαιές αγίες τράπεζες έχουν τοποθετημένα τα λείψανα των μαρτύρων σ’ αυτή την οπή, στο «φυτόν».
Δεν υπήρχε τίποτα που να δεικνύει ότι ο ναός είχε εγκαινιαστεί κι έτσι ορίσαμε ημερομηνία για τα Εγκαίνια.
Την ημέρα των Εγκαινίων και συγκεκριμένα τη στιγμή που έγινε η πλύση, ο ραντισμός και η χρίση με μύρο της αγίας τράπεζας και όταν είπαμε «Πρόσχωμεν» κι εψάλει τρείς φορές το «Αλληλούια», ευωδίασε η εκκλησία όλη.
Δείγμα ότι η αγία Ελένη ευαρεστήθηκε από την πράξη των Εγκαινίων.
Μόρφου Νεόφυτος
Τετάρτη 20 Μαΐου 2020
Αγία Λυδία η Φιλιππησία, η πρώτη Χριστιανή της Ευρώπης
site analysis
Η πρώτη χριστιανή της Μακεδονίας πολιτογραφείται στη βασιλεία των Ουρανών. Τώρα είναι το πρώτο μέλος της πρώτης Εκκλησίας της Ελλάδος, Γιορτάζεται στις 20 Μαΐου εκάστου έτους
«Διαβάς εις Μακεδονίαν βοήθησαν ημίν» (Πράξ. 16,9), είναι η έκκληση του Μακεδόνα που βλέπει σε όραμα ο Απόστολος Παύλος ενώ βρίσκεται στην Τρωάδα. Τη φωνή αυτή τη θεωρεί ως φωνή Θεού και χωρίς αναβολή αποφασίζει να διαπεραιωθεί στο εκλεκτότερο τμήμα της Ευρώπης, τη Μακεδονία. Μαζί του παίρνει και τους εκλεκτούς του συνεργάτες, Τιμόθεο, Σίλα και Λουκά.
Αποβιβάζονται στη Νεάπολη, σημερινή Καβάλα, κι από κει αναχωρούν για τους Φιλίππους. Έξω από την πόλη των Φιλίππων και κοντά στις όχθες του Ζυγάκτου ποταμού είναι ο τόπος προσευχής των Ιουδαίων. Στις συγκεντρωμένες εκεί γυναίκες ο Απόστολος Παύλος κηρύττει, για πρώτη φορά στην Ευρώπη, το λόγο του Θεού.
Οι θεοφοβούμενες γυναίκες ακούν με προσοχή και ευλάβεια τα λόγια του άγνωστου Ιουδαίου. Αλλά εκείνη που περισσότερο απ' όλες ενθουσιάζεται είναι η Λυδία, η προσήλυτος πορφυρόπωλις από τα Θυάτειρα. Μέσα της γίνεται ένας σεισμός. Η καρδιά της Λυδίας ήταν πάντα ανήσυχη. Δεν μπορούσε να λατρεύει θεούς και θεές που οργίαζαν μεταξύ τους. Έτσι οδηγήθηκε στον κήπο προσευχής των Ιουδαίων. Γνώρισε το νόμο του Ισραήλ κι άναψε μέσα της ή δίψα για την αναζήτηση του Μεσσία. Και τώρα ακούει για πρώτη φορά τον Απόστολο Παύλο να μιλάει για το Λυτρωτή του κόσμου. Η Λυδία αποδέχεται χωρίς καμιά αντίρρηση τη νέα διδασκαλία. Πιστεύει στο Χριστό και δηλώνει κατηγορηματικά πως και αυτή θέλει να γίνει Χριστιανή. Και ο Απόστολος Παύλος ολοκληρώνει το έργο του. Στα γάργαρα νερά του ποταμού Ζυγάκτου βαπτίζει τη Λυδία. Η πρώτη χριστιανή της Μακεδονίας πολιτογραφείται στη βασιλεία των Ουρανών. Τώρα είναι το πρώτο μέλος της πρώτης Εκκλησίας της Ελλάδος. Η καρδιά της πλημμυρίζει από αισθήματα ευγνωμοσύνης προς αυτούς πού άνοιξαν τα μάτια της ψυχής της και ζήτα να τους φιλοξενήσει στο σπίτι της. «Και τις γυνή ονόματι Λυδία, πορφυρόπωλις πόλεως Θυατείρων, σεβόμενη τον Θεόν, ήκουεν, ης ο Κύριος διήνοιξε την καρδίαν προσέχειν τοις λαλουμένοις υπό του Παύλου, ως δε έβαπτίσθη και ο οίκος αυτής, παρεκάλεσε λέγουσα· ει κεκρίκατέ με πιστήν τω Κυρίω είναι, εισελθόντες εις τον οίκον μου μείνατε· και παρεβιάσατο ημάς». (Πράξ. 16,14-15).
Πηγή: Εδώ.
Σάββατο 16 Μαΐου 2020
Ήτανε Σαββατόβραδο, παραμονή της Σαμαρείτιδος.
site analysis
Μπήκα μέσα ήσυχα, να μη με πάρη κανένας είδηση. Τον εσπερινό τον έκανε ένας μεσόκοπος παπάς με αρχαία όψη. Ο ψάλτης ήτανε πιο νέος, κ’ έψελνε πολύ κατανυχτικά και ταπεινά. Όλοι-όλοι οι προσκυνητές ήτανε πεντέξη, γυναίκες, τρεις άντρες βουνήσιοι, κ’ ένα παιδάκι που υπηρετούσε τον παπά. Όπως ήτανε σκοτεινά, κρύφτηκα πίσω από μια γωνιά.
Κείνη την ώρα έψελνε ο ψάλτης το δοξαστικό της Σαμαρείτιδος, ένα από τα πιο εξαίσια τροπάρια, που όποτε τ’ ακούσω να τα ψέλνη κανένας καλλίφωνος και ευλαβής ψάλτης, νοιώθω τόση συγκίνηση, που τρέχουνε δάκρυα από τα μάτια μου. Φαντάσου, αγαπητέ αναγνώστη, τι συγκίνηση ένοιωσα κείνη την ώρα, μέσα στην ταπεινή εκείνη εκκλησιά, μαζί με τους βουνήσιους ανθρώπους και με την κυρά Ελένη, ακούγοντας εκείνο το τροπάρι να το ψέλνη με βαθειά κατάνυξη ο καλλίφωνος και ταπεινός ψάλτης του βουνού, που δεν τον ήξερε κανένας. Ήρθανε στο νου μου τα λόγια της κυρά Λένης “Εμείς ζούμε κρυφά από τον Θεό”, κ’ έλεγα μέσα μου “Πόσο κοντά στον Θεό ζούνε τούτοι οι αληθινοί Χριστιανοί!”.
“Έχω ακούσει πολλούς ψαλτάδες. Μα σαν κ’ εκείνον τον ψάλτη σε κείνον τον εσπερινό δεν άκουσα άλλον κανέναν. Θα τον θυμάμαι με κατάνυξη ως που να πεθάνω. Από κείνη τη μέρα έψαλα μοναχός στο σπίτι μου πολλές φορές το δοξαστικό της Σαμαρείτιδος, για να θαρρώ πως ξαναβρίσκουμαι στον Αγι’ Αντώνη του βουνού: “Παρά το φρέαρ του Ιακώβ ευρών ο Ιησούς την Σαμαρείτιδα, αιτεί ύδωρ παρ’ αυτής ο νέφεσι καλύπτων την γην. Ω, του θαύματος! ο τοις Χερουβίμ εποχούμενος πόρνη γυναικί διελέγετο, ύδωρ αιτών ο εν ύδασι την γην κρεμάσας, ύδωρ ζητών ο πηγάς και λίμνας υδάτων εκχέων…”.
Σ’ όλον τον εσπερινό ένοιωθα ζωηρά πως μαζί μου κάνανε την προσευχή τους εκείνοι οι ταπεινοί κ’ οι συντετριμμένοι, και μια θεϊκή φλόγα δρόσιζε την καρδιά μου. Με τρόπο έρριχνα καμμιά κρυφή ματιά κατά το μέρος που στεκόντανε οι γυναίκες και σταυροκοπιόντανε, με τα μακρυά χοντροφούστανα, με τα τσεμπέρια, οι περισσότερες ξυπόλητες, βασανισμένες. Τέτοιες γυναίκες αγιασμένες και καταφρονεμένες πού να βρεθούνε σήμερα! Ανάμεσά τους ήτανε κρυμμένη κ’ η Ελένη Σφέτσα, ακόμα πιο εκφραστική και πιο ταπεινή απ’ όσο την είχα δη την πρώτη φορά στο βουνό, αληθινό εικόνισμα κάποιας αγίας ζωγραφισμένο από αρχαίον ζωγράφο, από κείνα που λες πως δεν τα έκανε χέρι ανθρώπινο, αλλά πως τυπωθήκανε από τη θεϊκή χάρη. Έσκυβε το κεφάλι της και μαζευότανε, σαν νάθελε να κρυφτή πίσω από τις άλλες να μη φαίνεται. Μιαν άλλη νεώτερη, είχε και κείνη όψη αγιασμένη. Στεκότανε κρυμμένη πίσω από μια πιο ψηλή, και κύτταζε με ταπείνωση και με ευλάβεια κατά το τέμπλο, και δεν έπαψε μήτε μια στιγμή να κάνη τον σταυρό της, αργά και με προσοχή. Είχε το ένα χεράκι της στο στήθος της και κρατούσε σεμνά ένα μαντήλι διπλωμένο, και με το άλλο έκανε τον σταυρό της. Τ’ ακουμπούσε πρώτα στο μέτωπό της κάμποση ώρα, σαν να συγκέντρωνε τη διάνοιά της, υστέρα το κατέβαζε χαμηλά κάτω από το στήθος της, κατόπι το πήγαινε στον δεξίν ώμο της και τέλος στον αριστερό, με μια κίνηση που δεν περιγράφεται. Το πρόσωπό της, που το έκρυβε ολοένα, σκύβοντας πίσω από τις άλλες γυναίκες, ήτανε γεμάτο από ταπείνωση, υπομονή, κ’ εγκαρτέρηση. Ήτανε σαν το αγριολούλουδο που κρύβεται ντροπαλά κάτω από την πέτρα. Τα χέρια της και το σταυροκόπημά τους δεν θα τα ξεχάσω ποτέ, θ’ απομείνουνε μέσα στην ψυχή μου για πάντα.
“Ω! Τί πνευματικός δείπνος μέσα σε κείνο το σκοτεινό και ξεχασμένο εκκλησάκι, που δεν το ήξερε κανένας! Ποιός από τους σημερινούς τετραπέρατους ανθρώπους που θαρρούνε πως τα ξέρουνε όλα, θα καταδεχότανε να μπη μέσα, να απογευτή από τη μυστική αμβροσία κι’ από το μυστικό νέκταρ, μαζί με τις φτωχές γυναίκες και με τους τσομπάνηδες; Πού να ξέρουνε πως από την περηφάνεια τους είναι καταδικασμένοι να ζούνε μακριά από το αθάνατο νερό που έδωσε ο Κύριος στη Σαμαρείτιδα;
Ανάμεσα σ’ αυτούς τους ακατάδεχτους κατάδικους, βρίσκουνται κ’ οι “επίσημοι άνθρωποι”, που μούλεγε η κυρά Λένη που έρχουνται από την Αθήνα και που δεν θέλουνε να βλέπουνε πρόβατα και τσομπάνηδες.
Θεέ μου, γιατί να βρίσκουνται πάντα σε διωγμό οι αγαπημένοι σου σε τούτον τον κόσμο• Αυτούς που δεν πειράζουνε κανέναν, γιατί να τους πειράζουνε όλοι; Γιατί να κινδυνεύουνε να εξοντωθούνε οι ταπεινοί κ’ οι άβλαβοι κι’ όσοι πιστεύουνε σε Σένα και προσκυνούνε το υποπόδιο των ποδών Σου; Προστάτεψέ τους, Κύριε, για να μην πάψη να λατρεύεται το πανάγιο όνομά Σου απάνω στα βουνά από τους ταπεινούς ανθρώπους.
κυρ-Φώτης Κοντογλου
(Απόσπασμα από το βιβλίο “Ασάλευτο Θεμέλιο”, Εκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ)
Το παράξενο ...φυλαχτό
site analysis
Μία κυρία 75 ετών πήγε για πρώτη φορά να εξομολογηθεί. Και ανάμεσα στα άλλα είπε στον πάτερ:- Πάτερ είμαι παντρεμένη, με παιδιά αποκαταστημένα. Η ζωή μου κυλάει ρολόϊ, χωρίς αρρώστιες, χωρίς κανένα ουσιαστικό πρόβλημα...
Ο παππάς παραξενεύτηκε και της είπε:
- Πίσω από αυτήν την μπουνάτσα, κάτι κρύβεται... Εβδομήντα χρόνια να μην σε πείραξε ο διάβολος, δεν είναι φυσικό πράγμα, κάτι πρέπει να έχεις κάνει. Πού αποδίδεις αυτήν την μπουνάτσα; την ρώτησε ο παππάς.
Η γυναίκα τα 'χασε. Σκέφτηκε λιγάκι και μετά θυμήθηκε, ότι είχε ένα φυλαχτό, που της είχε δώσει η μάνας της.
- Αυτό με βοήθησε Πάτερ, απάντησε η γυναίκα.
- Θα το κάψεις το φυλαχτό αυτό και μετά θα ξαναέρθεις, της είπε ο παππάς. Αν δεν το κάψεις, μην έρθεις και μέχρι να πεθάνεις, δεν θα έχεις δικαίωμα να Κοινωνήσεις!
Η γυναίκα βγήκε από το εξομολογητήριο, πολύ προβληματισμένη. Πώς θα έκαιγε ένα κειμήλιο, ένα φυλαχτό της μάνας της; Προβληματίστηκε πολύ, αλλά τελικά αποφάσισε να το κάψει. Το φυλαχτό όμως, δεν καιγόταν με τίποτα και απόρησε.
Πήγε και το ανάφερε στον παππά. Ο παππάς το διάβασε και μετά πήγε να το κάψει. Όταν το έκαψε, έκανε τέτοιο κρότο, σαν να έπεσε ατομική βόμβα! Έμεινε κατάπληκτη...!!!
Γύρισε στον πνευματικό και την άφησε να Κοινωνήσει.
Μετά από λίγες μέρες Κοινώνησε, αλλά όταν γύρισε σπίτι της να ξαπλώσει, έμεινε στο κρεβάτι παράλυτη. Για 10-15 μέρες, η γυναίκα ήταν ξαπλωμένη. Ερχόντουσαν οι γειτόνισσες και την έδιναν κουράγιο. Μάλιστα, μία την έφερε και Αγιασμό.
Μια μέρα ξαφνικά ανοίγει η πόρτα του δωματίου της και μπαίνει μέσα ο ίδιος ο διάβολος και της λέει:
- Εκεί θα μείνεις! Τί σου έλειψε τόσα χρόνια; Τα παιδιά σου σπούδασες, τα αποκατέστησες, αρρώστιες δεν είχατε. Σου έλειψε ποτέ κάτι; Εκεί θα μείνεις! Αυτή ταράχτηκε πάρα πολύ και φοβήθηκε και δεν μπορούσε να βλέπει τον διάβολο. Και πάνω σε αυτόν τον φόβο, παίρνει τον Αγιασμό και τον ρίχνει πάνω του και εκείνος εξαφανίστηκε. Έτσι, με αυτόν τον τρόπο, λύθηκαν τα πάντα και μπόρεσε η γυναίκα να σηκωθεί από το κρεβάτι και έζησε άλλα 12 χρόνια...
Οι άνθρωποι αν θέλουν να βεβαιωθούν, για την ύπαρξη αυτού του προσώπου, ας πάνε σε έναν εξορκισμό. Ζητείστε να δείτε κατά πρόσωπο μια φορά τον διάβολο και θα δείτε, ότι δεν θα μπορέσετε να αμαρτήσετε ποτέ ξανά!
Τρίτη 12 Μαΐου 2020
Μάνα~3 τ'Απρίλη στα 1770
site analysis
Μία νεαρή κοπέλα, Ζαμπία στο όνομα, βρίσκεται στην πλαγιά ενός βουνού στο Ραμοβούνι της παλιάς Μεσσηνίας. Έχει πιάσει να σουρουπώνει όταν την πιάνουν οι πόνοι της γέννας. Έχοντας για κρεβάτι και στρώμα κλαδιά δέντρων, με σπαραγμό και οδυνηρό πόνο, η νεαρή Ζαμπία, η Κωνσταντού από το όνομα του άντρα της, γεννά τον Θοδωράκη, αυτόν που μάθαμε ύστερα ως Γέρο του Μωρηά. Μετά από κάποιες ώρες, συγυρίζει το μωρό και αποσταμένη, κουρασμένη, φοβισμένη παίρνει και πάλι τον δρόμο για τον τελικό της προορισμό. Πρέπει να κρυφτεί στα βουνά και τους λόγγους. Με το μωρό στην αγκαλιά ή στην πλάτη περπατά μερόνυχτα. Σταματά για λίγο να το βυζάξει κι ύστερα κινά πάλι στα λαγκάδια.
Κάποτε φτάνει και συναντά τον άντρα της, τον Κωνσταντή Κολοκοτρώνη. Ο Κωνσταντής βρίσκεται συνέχεια σε πόλεμο με τους Τούρκους και η Ζαμπία αναγκάζεται πολλές φορές να κρύβεται. Άλλα τέσσερα παιδιά γέννησε η Ζαμπία από τότε. Μα το άγριο κυνηγητό από τους Τούρκους δε σταμάτησε. Ταμπουρωμένη βρίσκεται τώρα ολάκερη η οικογένεια των Κολοκοτρωναίων στους Πύργους της Καστάνιτσας. Οι Τούρκοι αγρίμια σκορπούν τον θάνατο. Ο Κωνσταντής πέφτει νεκρός , ενώ δύο από τα τέσσερα παιδιά της Ζαμπίας πιάνονται στα χέρια των Τούρκων. Η Μάνα, η ηρωική καπετάνισσα Ζαμπία, ντυμένη άντρας με το σπαθί στο χέρι, με το ένα παιδί στο βυζί και τον δεκάχρονο Θοδωρή δίπλα της, πραγματοποιεί έξοδο και διαφεύγει. Σώνεται και διαφεύγει.
Όμως η Ζαμπία άντεξε. Άντεξε. Στάθηκε όρθια στις αβάσταχτες στερήσεις και δεν έφτασε στην απόγνωση. Χαροκαμένη γυναίκα του απόμαχου αγωνιστή, μαυροφορεμένη χήρα, αλύγιστη μάνα των πεινασμένων ορφανών της, ξεπέρασε τον πόνο της, και ξαναβρήκε την ζωτικότητα και την πίστη στον Θεό και το Γένος. Μάτωσε, πείνασε, κυνηγήθηκε, έκλαψε μα δε λύγισε. Δε λυγάν οι Ελληνίδες. Δε λυγάν οι μανάδες. Δε δευτεροπαντρεύτηκε αλλά αφιερώθηκε στο ανάθρεμμα των παιδιών της. Κάθε βράδυ εξιστορούσε τις αντρειοσύνες του πατέρα τους και εκείνα έδιναν την υπόσχεση να πάρουν εκδίκηση και να διώξουν τους Τούρκους από την πατρίδα. Έμαθε τα παιδιά της να αγαπούν την πατρίδα και να εργάζονται για το καλό του Έθνους, με χριστιανική πίστη και άμετρη φιλοπατρία.
Και ανάθρεψε παλληκάρια. Ανάθρεψε λεβέντες. Ανάθρεψε ήρωες.
Πίσω από την προσωπικότητα του Κολοκοτρώνη στέκεται η μάνα του, το χάδι της, η ορμήνεια της, η αγάπη της. Η ίδια καθοδηγεί, εμπνέει, ενδυναμώνει και στέκεται παράδειγμα θάρρους, αντοχής και καρτερίας. Η Ζαμπία Κολοκοτρώνη, τότε στα 1770 έγινε η μάνα του Θοδωράκη. Τώρα όμως, εν έτει 2020, θεωρούμε την Ζαμπία Κολοκοτρώνη μάνα δική μας. Μάνα του Έθνους. Μάνα της γλυκειάς μας πατρίδας.
Αγιασμένη η ψυχή της.
Καλή αντάμωση, καπετάνισσα! Καλή αντάμωση, μάνα!
ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ-Λαογραφικός Σύλλογος «Μωραΐτες εν Χορώ»
Ένας πνευματικός θησαυρός! Η Ομολογία πίστεως και υπακοής στην Εκκλησία, από την Βασίλισσα Θεοδώρα, σύζυγο του λατινόφρονα αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄ του Παλαιολόγου.
site analysis
Ένας πνευματικός θησαυρός!
Η Ομολογία πίστεως και υπακοής στην Εκκλησία, από την Βασίλισσα Θεοδώρα, σύζυγο του λατινόφρονα αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄ του Παλαιολόγου.
Θα αντιπαρέλθουμε εν συντομία τα αναγκαία ιστορικά γεγονότα, για να απολαύσουμε και να θαυμάσουμε ένα κείμενο γεμάτο αρχοντιά και λεβεντιά, γραμμένο από μια αρχόντισσα, «ονόματι και πράγματι». Ένα κείμενο, υπόδειγμα μαθήματος «αγίας υπακοής» στην Εκκλησία του Χριστού, σε όλους τους καλοπροαίρετους Χριστιανούς, μηδενός εξαιρουμένου. «Ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω και νουν, νοείτω»!
Ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Η΄ ο Παλαιολόγος (1223 –1282) και Πατριάρχης ο Ιωάννης Βέκκος ήταν λατινόφρονες αμφότεροι και η εποχή παράλληλη εν πολλοίς με την σημερινή: Πολιτική και «θρησκευτική διπλωματία», έχθρες και συμμαχίες εναλλασσόμενες. Σκοπιμότητες με στόχο την ορθόδοξη πίστη, την πίστη του λαού, αλλά και με τις ισχυρές κοσμικές δυνάμεις και τους πάπες πρωταγωνιστές να διψούν, για να επιβάλλουν την οικουμενική κυριαρχία τους.
Ο Μιχαήλ ανέκτησε την Κωνσταντινούπολη από τους Λατίνους (1261), που την είχαν κατακτήσει το 1204 με την τέταρτη Σταυροφορία, αλλά δεν έπαψε η απειλή τους. Για να περιορίσει, λοιπόν, την επιθετικότητά τους, δεν δίστασε να υποκύψει στις απαιτήσεις του πάπα και να δεχθεί την υποταγή στη Ρώμη, με σειρά υποχωρήσεων σε σοβαρά εκκλησιαστικά θέματα, χωρίς την συγκατάθεση του τότε Πατριάρχη Ιωσήφ. Η υποταγή επιβεβαιώθηκε από τη σύνοδο της Λυών (1274). Η ψευδοένωση αυτή όμως προκάλεσε στο Βυζάντιο βαθιά εσωτερική κρίση. Παρέμεινε γράμμα κενό, διότι υποεκτίμησε ο Μιχαήλ την πίστη των Ορθοδόξων, καθώς ο κλήρος και ο λαός ποτέ δεν τις δέχθηκαν, μένοντας σταθερά προσηλωμένοι στα δογματικά πιστεύω της Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας. Ο Μιχαήλ και ο Βέκκος αντέδρασαν με διώξεις και φυλακίσεις, εξοντώσεις, θανάτους των αντιπάλων τους. Μέχρι τον θάνατό του ο Μιχαήλ παρέμεινε στην καρδιά του λαού ως ο προδότης της πίστεως.
Ο Μιχαήλ είχε απροσδόκητο θάνατο. Πέθανε ξαφνικά στη Θράκη. Ο γιος του και διάδοχός του Ανδρόνικος ο Β΄, που ήταν παρών, δεν ζήτησε να του κάνουν ούτε την καθιερωμένη εξόδιο ακολουθία. Γράφει η Ιστορία του Ελληνικού Έθνους (Εκδοτική Αθηνών): «Ο γιος του Ανδρόνικος αποφάσισε να μην τελέσει νεκρώσιμη ακολουθία, εφόσον ο Μιχαήλ δεν είχε ποτέ αποκηρύξει επίσημα το λατινικό δόγμα. Παρ` όλα αυτά διέταξε να μεταφερθεί το λείψανο του πατέρα του σε κάποια ερημική τοποθεσία και να καλυφθεί με χώμα, για να το προφυλάξει από τα θηρία». Η δε Σύνοδος, όπως θα δούμε παρακάτω, του στέρησε και τα καθιερωμένα μνημόσυνα.
Ιδιαίτερα διδακτική, συγκινητική και αφοπλιστική είναι η Ομολογία επιβεβαίωσης της συνοδικής αποφάσεως από την Θεοδώρα την Αυγούστα, την σύζυγο του Μιχαήλ. Πράξη ξένη προς την σημερινή πραγματικότητα, απόκοσμη για έναν «ηγέτη» του σήμερα, για έναν άρχοντα είτε πολιτικό είτε εκκλησιαστικό. Αταίριαστη για τους παρόντες καιρούς η υπέρβαση αυτή. Ξεκαβαλίκεμα κυριολεκτικό από την αλαζονεία της εξουσίας, αδύνατο, ασύλληπτο. Ταπεινώνεται η βασίλισσα, σεβόμενη τις αποφάσεις, την Παράδοση και την πίστη της Εκκλησίας. Κάνει την ευλογημένη υπακοή η άνασσα και γίνεται παράδειγμα για τους επερχομένους. Παράλληλα ομολογεί και καταγγέλλει την πλάνη του αυτοκράτορα συζύγου της και το κακό που προκάλεσε. Ιδού το κείμενο:
«Θεοδώρα εν Χριστώ τω Θεώ πιστή Αυγούστα και Αυτοκρατόρισσα Ρωμαίων, Δούκαινα, Κομνηνή, η Παλαιολογίνα.
Νομίζω πως δεν έχω την ίδια γνώμη για το ό,τι συμβαίνει με τις αρετές, αυτές που ο καθένας θα μπορέσει να κατορθώσει, όσον αφορά την σωτηρία του, με αυτήν καθ` εαυτήν την ευσέβεια. Διότι εκείνες είναι καλό να γίνονται και να παραμένουν κρυφές και εντελώς αφανείς από όλους, έτσι ώστε ο ουράνιος πατέρας, ο Θεός, που τις βλέπει στα κρυφά, να τις ανταποδώσει φανερά. Την ευσέβεια δε, την μητέρα και πηγή όλης της αρετής, είναι ωφέλιμο προς σωτηρία να μην την κρύβει κανείς, αλλά να την καθιστά φανερή σε όλους και να γίνεται γνωστή δημοσίως. Και όπως νομίζω, αυτό είναι το φως μας, το οποίο μας προτρέπουν τα ιερά Ευαγγέλια, να λάμπει μπροστά στους ανθρώπους.
Γι` αυτόν τον λόγο ουδέποτε απέφυγε η βασιλεία μου να εκφράζει και να υπερασπίζεται την προς Θεόν ευσέβεια, αλλά ούτε και τώρα το αποφεύγει. Διατρανώνει δε μάλλον και διαβεβαιώνει να πιστεύουμε και να ομολογούμε σε όλα έτσι ακριβώς όπως και εκ της Παραδόσεως η Εκκλησία του Θεού μας δίδαξε. Αυτό μεν το γνωρίζει ο Θεός, αυτός που ερευνά τα βάθη των καρδιών μας. Ας γνωρίζουν δε και όλοι οι άνθρωποι ότι δεν υπάρχει μέσα μας άλλο κανένα φρόνημα, παρά αυτό το γνήσιο της Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.
Επειδή δε, με τη χάρη του Θεού, αυτό πιστεύει και γι` αυτό μεσολαβεί η βασιλεία μου, είναι φανερό λοιπόν, πως και την καταστροφική υπόθεση και πράξη, αυτήν που συνέβη στον παρελθόντα χρόνο με κακό τρόπο εις βάρος της Εκκλησίας και της προκάλεσε πολύ μεγάλη αναταραχή, την αποστρέφεται μέσα από τα βάθη της ψυχής της, την μισεί, την σιχαίνεται, είτε ειρήνη είτε οικονομία είτε με κάποιο άλλο παραπλήσιο όνομα κι αν ονομαζόταν ψευδώς. Επιπλέον, αυτούς που ακόμη την επαινούν και πρόσκεινται σ` αυτήν, τους θεωρεί (η βασιλεία μου) εχθρούς της Εκκλησίας του Θεού, εργαζόμενους κακοτρόπως την δική τους σωτηρία, εχθρούς δε και καταστροφείς αυτών που τους πιστεύουν και, επειδή γίνονται αίτιοι να χάνονται ψυχές, τους θέτει εκτός Εκκλησίας.
Διότι, αν και εκείνο τον καιρό, όσο κρατούσε η υπόθεση, περνούσε απαρατήρητο το μεγάλο κακό που προξενούσε στις ψυχές, τώρα όμως δεν μπορεί να ξεγελάσει την βασιλεία μου, καθώς της δίδαξαν αυτά τα γεγονότα, που είναι λόγια και πράξεις που συνέβησαν αληθινά και βέβαια. Παρ` όλα αυτά και τότε, ενόσω λέω διενεργούνταν η υπόθεση, η βασιλεία μου πιεζόταν πάρα πολύ και προσπαθούσε, με τη χάρη του Θεού, να εμποδίσει το ασυνήθιστο και πρωτοφανές του πράγματος και αγανακτούσε γι` αυτό, αν και δεν γνώριζε ακριβώς πόσο μεγάλο ήταν το κακό που γινόταν. Αλλά και τώρα αγανακτεί πολύ περισσότερο, αφού βλέπει καθαρά πως το τέλος, στο οποίο κατέληξε εκείνη η κακή επινόηση, δεν ήταν καθόλου καλό.
Γι` αυτά τα πράγματα έτσι έχει η κατάσταση. Επειδή δε και τον Βέκκο για τα βλάσφημά του δόγματα, ακόμη δε και τον Μελιτηνιώτη και τον Μετοχίτη, ως ομόφρονες αυτού, τους καταδίκασε η Εκκλησία και τους αποκήρυξε και τους αποξένωσε από την κοινωνία της ως τέτοιους, που τους πρέπει, τους θεωρεί και η βασιλεία μου ακοινώνητους και απόβλητους, ακολουθώντας την απόφαση της Εκκλησίας.
Επειδή δε η ίδια Εκκλησία αποφάσισε να μην τιμήσει και τον αποθανόντα δικό μου αυθέντη και βασιλιά και σύζυγό μου με τα καθιερωμένα μνημόσυνα, εξαιτίας της υποθέσεως που προείπαμε και της αναταραχής που προκάλεσε, η βασιλεία μου, προτιμώντας τον φόβο του Θεού και την υπακοή στην αγία του Εκκλησία, συμφωνεί και αποδέχεται την απόφασή της γι` αυτό το θέμα και ουδέποτε θα την αναγκάσει να κάνει μνημόσυνα για τον βασιλιά μου και σύζυγό μου, αλλά και τίποτε άλλο πέρα από αυτά που είναι στην τάξη της Εκκλησίας. Διότι θέλει η βασιλεία μου να συμπορεύεται και να ακολουθεί με ακρίβεια την Εκκλησία του Θεού, η οποία μας προετοιμάζει από εδώ την σωτηρία μας και θέλει να κάνει γνωστή και να φανερώνει σε όλους την ευσέβειά της, την οποία αφού την παρέλαβε από παλιά από τους πατέρες και πολιτεύθηκε μαζί της μέχρι σήμερα, θα την φυλάξει και μέχρι το τέλος, φυλασσόμενη με την δύναμη του οικτίρμονος Θεού, αυτού που την έπλασε και την ανέδειξε».
(Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ, Αρχιμ. ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΥ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ)
Κιλκίς, 12-5-2020
Τη Δεκάτη Τρίτη του Μηνός Μαΐου Μοναχοί οσιομάρτυρες Ιβηρίται, οι τους λατινόφρονας ελέγξαντες, τον βασιλέα φημί Μιχαήλ και τον Πατριάρχην Βέκκον, εν τη θαλάσση βληθέντες τελειούνται. (Συναξαριστής Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου)
ΠΗΓΗ.ΑΚΤΙΝΕΣ
Δευτέρα 11 Μαΐου 2020
Μια αλλιώτικη μάνα. Εκείνη, που κρύβεται πίσω από το βραβείο του γιου της...
site analysis
H πρώτη «Patient Advocate» που γνώρισα και διδάχτηκα ήταν η μητέρα μου.
Μέχρι και τα 28 μου, δεν είχα συνειδητοποιήσει πως είναι να μεγαλώνεις τα 2 από τα 4 σου παιδιά με αναπηρία , χωρίς πατέρα.
Μια άγνωστη μέχρι τότε κληρονομική νόσο, που πολλές φορές ούτε οι ιδιοι οι γιατροί δεν την ήξεραν και την ρωτούσαν πώς την κολλήσαμε.
Να παίρνεις αγκαλιά 4 παιδιά και να τρέχεις Θεσσαλονίκη, Αγγλία να ανακαλύψεις εξειδικευμένους γιατρούς.
Να κάνεις ότι καλύτερο μπορείς ώστε να υποστηρίξεις τις προσπάθειες κάποιων «τρελών» γιατρών στην Αθήνα που θέλαν να αναπτύξουν εξειδικευμένες δομές σε ένα χαοτικό ΕΣΥ για να σώσεις τα παιδιά σου.
Να ξυπνάς από τα χαράματα, ώστε να κάνεις καμια ώρα φυσιοθεραπεία και εισπνοές στα παιδιά σου πριν πάρουν το σχολικό.
Πρωί- μεσημέρι- βράδυ.
Να γίνεσαι νοσηλέυτρια στις 15ήμερες ενδοφλέβειες θεραπείες μας.
Ταυτόχρονα να το κρύβουμε επιμελώς - μιας και το στίγμα θα μας τσάκιζε.
Μια πάθηση, με ένα προσδόκιμο ζωής που στην εποχή της δικής μου εφηβείας, λίγα παιδιά προλάβαιναν να ενηλικιωθούν.
Η αγωνία μου και δικαίως τότε, ήταν να προλάβω να ζήσω.
Εκεί που άρχισαν να αλλάζουν όλα για εμένα ήταν το 2010, που άρχισαν να απειλούνται οι δομές μας.
Ένα μικρό τμήμα Κυστικής Ίνωσης στο «Σωτηρία» που απειλείτω να κλείσει με τις τότε συγχωνεύσεις και την πρωτοφανή οικονομική κρίση.
Πήγαινα με τον αδερφό μου, με τα κράνη στο χέρι και έβλεπα την μάνα μου να διαμαρτύρεται στον διοικητή να μην κλείσει το τμήμα μας.
Να ζητάει βοήθεια από τα Σωματεία και να μην παίρνει υποστήριξη απο πουθενά.
Να την εμπαίζουν και να αγωνιά για εμάς.
Σε αυτήν την θέα, κατάλαβα πως είχε έρθει η ώρα μου να αναλάβω τις ευθύνες μου - η ώρα της δράσης και των πράξεων.
Με έμαθε ότι το αυτονόητο, πρέπει να το διεκδικήσεις.
Σε αυτές τις συνθήκες γνώρισαμε και άλλους συνασθενείς και γονείς που γίναμε οικογένεια.
Πρίν λίγες μέρες δικαιωθήκαμε, σε μια μακρυά διαδρομή 10 ετών προσωπικής εντατικής προσπάθειας, 38 ετών αγωνίας και αγώνα για εσένα.
Το φάρμακο που περιμέναμε από την στιγμή που γεννηθήκαμε, θα ξεκινήσει να έρχεται στην Ελλάδα, τα καταφέραμε!
Μαμά, νομίζω πλέον μπορείς να κοιμάσαι πιο ήσυχη.
Εσύ και οι άλλες μαμάδες.
Σε ευχαριστώ για όσα με δίδαξες και με υποστήριξες να φτάσουμε ως εδώ.
Έγινε η «στραβή» και απ' ότι φαίνεται θα ζήσουμε, γιατι το παλέψαμε.
Κάναμε το αδύνατο εφικτό, όπως με έμαθες.
Υ.Γ. Η φώτο είναι από πέρσυ τέτοιο καιρό στο Liverpool, όπου πήγαμε μαζί για την παραλαβή του βραβείου μου ως CF Patient Adcovate 2019. Η βράβευση μιας διαδρομής που την χρωστάω στην μητέρα μου Paraskevi Mporonikola.
Dimitris Kontopidis
ΥΓ:
Όλοι εμείς οι "συν αυτώ" είμαστε μαζί με τα παιδιά της Κυστικης Ινωσης. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό...
Και σήμερα χαιρόμαστε μαζί τους...
Δόξα τω Θεώ!
{πάντων ένεκεν...}
ΠΗΓΗ.ΑΜΦΟΤΕΡΟΔΕΞΙΟΣ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)