Δευτέρα 17 Αυγούστου 2020

Γερόντισσα Μαριάμ ἡ Κυπραῖα, ὁ σύγχρονος Ἰὼβ


Τοῦ Ἐπισκόπου Ἀμαθοῦντος Νικολάου

Ὅπως εἶναι γνωστό, στὶς 18 Αὔγουστου 2004 ἐκοιμήθη ἐν Κυρίω ἡ Ἀδελφὴ Μαριάμ, ἡ γνωστή μας κυρία Μαρούλα, σὲ ἡλικία 79 ἐτῶν. Τοὺς τελευταίους περίπου πέντε μῆνες τοῦ πόνου καὶ τοῦ μαρτυρίου της τοὺς εἶχε περάσει εἰς τὸ Μέλαθρο Ἀγωνιστῶν τῆς ΕΟΚΑ εἰς τὴν Παλώδια, ὅπου ἄφησε καὶ τὴν τελευταία της πνοή, παραδίδοντας τὴν ἐξαγνισμένη ψυχὴ της εἰς τὸν Ἀθλοθέτη Θεό.
Βέβαια, εἶναι πράγμα δύσκολο καὶ συγχρόνως ἐπικίνδυνο νὰ μιλήσει κανεὶς γιὰ ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι μὲ τὴ μαρτυρικὴ ὑπομονὴ καὶ τὴν ἀσάλευτη πίστη τους στὸν Χριστὸ ἔχουν γίνει πραγματικὸ κατοικητήριο τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ. Τολμοῦμε ὅμως νὰ τὸ κάνουμε αὐτὸ ὡς ἕνα πνευματικὸ χρέος καὶ ὡς ἕνα ἱερὸ μνημόσυνο πρὸς τὴ φωτεινὴ αὐτὴ λαμπάδα, ποὺ ἐπὶ σειρὰ ἐτῶν, ἐνῶ αὐτὴ ἔλιωνε κυριολεκτικὰ στὸ κρεβάτι τοῦ πόνου καὶ τῆς ταλαιπωρίας, ἐν τούτοις ἐφώτιζε ὅλους ὅσοι τὴν γνώριζαν ἢ τὴν ἐπισκέπτονταν -ὄχι μόνο ἀπὸ τὴν πόλη μας, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ὁλόκληρη τὴν Κύπρο καὶ ἔξω ἀπὸ αὐτὴν- δείχνοντάς τους μὲ τὸ ταπεινὸ παράδειγμά της τὴν ἀπλανῆ ὁδὸ τοῦ ἁγιασμοῦ καὶ τῆς χαριτώσεως.
Ἡ ἀδελφὴ Μαριάμ, ποὺ γιὰ τριάντα καὶ πλέον χρόνια ἦταν καθηλωμένη τελείως στὸ κρεβάτι, ἔδειξε τέτοια ὑπομονὴ καὶ πίστη μπροστὰ στὸν πόνο καὶ τὴν ἀσθένειά της, ὥστε ἔχει...
ἀποδειχθεῖ ἕνας σύγχρονος μάρτυρας ποὺ ποτὲ της δὲν γόγγυζε, ἀλλὰ ὅλα της τὰ λόγια στολίζονταν μὲ τὸ ἐπιφώνημα «Δόξα σοι ὁ Θεός!».

Ἡ Ἀδελφὴ Μαριάμ, ἡ πραγματικὴ αὐτὴ παρηγοριὰ καὶ μητέρα χιλιάδων ἀνθρώπων, ἦταν πραγματικὰ μία ζωντανὴ μαρτυρία τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ στὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Ἦταν μία ἐπαλήθευση τοῦ Εὐαγγελίου στὴ σύγχρονη ὀρθολογιστικὴ καὶ ὑλιστικὴ ἐποχή μας καὶ μία ἀπάντηση στὰ ἀτελείωτα "γιατί" ποὺ προβάλλουμε ὅλοι μας μπροστὰ στὸν πόνο καὶ τὶς θλίψεις μας. Ὅσοι πήγαιναν κοντά της γιὰ νὰ τῆς συμπαρασταθοῦν καὶ νὰ τὴν παρηγορήσουν, τελικὰ ἔφευγαν αὐτοὶ ὠφελημένοι καὶ πιὸ δυνατοὶ γιὰ συνέχιση τοῦ πνευματικοῦ τους ἀγώνα.

Πολλὲς ἦταν οἱ θεῖες ἐπισκέψεις καὶ παρηγοριὲς ποὺ εἶχε, οἱ ὁποῖες καὶ τὴ στήριζαν, ὅπως διαβάζουμε καὶ στὰ συναξάρια τῶν Μαρτύρων. Ἡ πιὸ χαρακτηριστικὴ περίπτωση εἶναι ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Ἐσταυρωμένου Ἰησοῦ μετὰ ἀπὸ πολλοὺς πειρασμοὺς καὶ θλίψεις, ἡ ὁποία ὄχι μόνο ἔδωσε χαρὰ καὶ δύναμη στὴν ψυχή της, ἀλλὰ καὶ γέμισε μὲ ἄρρητη εὐωδία ὁλόκληρο τὸ δωμάτιό της.

Εἶχε τὴν εὐλογία νὰ λάβει τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 2000 τὸ Μέγα καὶ Ἀγγελικὸ Σχῆμα ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτη μας κ. Ἀθανασίου, τὸν ὁποῖο καὶ ἀγαποῦσε πολὺ καὶ εὐχόταν καθημερινὰ γι’ αὐτόν, κυρίως κατὰ τὴν περίοδο τῶν πειρασμῶν καὶ τῶν θλίψεών του. Ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία τῆς μακαριστῆς Ἀδελφῆς Μαριὰμ ἐψάλη εἰς τὸν Μητροπολιτικὸ Ναὸ Παναγίας Παντανάσσης Καθολικῆς στὶς 19 Αὐγούστου στὶς 3.00 μ.μ. 

Πρῶτα ἐψάλη ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία εἰς Μοναχοὺς καὶ ἀκολούθως ἡ συνήθης ἀκολουθία, προϊσταμένου τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτη μας κ. Ἀθανασίου καὶ παρισταμένου πλήθους ἱερέων καὶ κόσμου, οἱ ὁποῖοι προσέτρεξαν ἀπὸ νωρὶς γιὰ νὰ πάρουν τὴν εὐχή της γιὰ τελευταία φορὰ καὶ νὰ δώσουν τὸν τελευταῖο ἐν Κυρίω ἀσπασμό εἰς τὴν πνευματική τους μητέρα. Τὸ πολύαθλο καὶ μαρτυρικὸ λείψανό της ἐτάφη εἰς τὸ κοιμητήριο τοῦ Ἁγίου Νικολάου Λεμεσοῦ. Ἂς ἔχομεν τὴν εὐχή της καὶ τὸ φωτεινὸ παράδειγμά της ἂς εἶναι πάντοτε ὁδηγὸς στὴ ζωή μας. Αἰωνία της ἡ μνήμη!
(Δημοσιεύθηκε στὸ περιοδικό Παράκληση.
Διμηνιαία Ἔκδοσις Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λεμεσοῦ, τεῦχος 21)
-----------

Φως για τις δικές μας δοκιμασίες

Αδελφή Μαριάμ

Όταν μνημονεύεις ένα δίκαιο οι λαοί σκιρτούν από εσωτερική χαρά και ελπίδα. Βρίσκουν σ’ αυτόν το στήριγμα στον προσωπικό τους αγώνα και κάτω από τη σκιά της δοκιμασίας του ξεκουράζονται, αναπνέουν, αναθάλλουν και προχωρούν. Μια ηρωίδα του πόνου είναι και η “αδελφή Μαριάμ” η γνωστή “Θεία Μαρούλα” από τη Λεμεσό.

Αυτά που θα αναφέρω προέρχονται από προσωπικές εμπειρίες και συνομιλίες μαζί της. Είναι αυτά που στριφογυρίζουν στο μυαλό μου από την μέρα της κηδείας της. Θεώρησα καλό να τα αποτυπώσω στο χαρτί γιατί με ωφελούν πάρα πολύ και δεν θέλω να τα ξεχάσω.

Στα δέκα χρόνια γνωριμίας μου με το “σύμβολο» της υπομονής, τη Θεία Μαρούλα, απεκόμισα πάρα πολλά, που θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο βιβλίο, εδώ θα περιγράφω ελάχιστα από αυτά που εντυπώθηκαν έντονα στη μνήμη μου.

Ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι του πόνου για 30 ολόκληρα χρόνια. Το σώμα της μαρτυρικό. Δεν είχε μέρος στο σώμα και στη ψυχή της που να μη μαρτύρησε.

Μας έλεγε:

Μπορώ να καταλάβω τον κάθε πόνο, γιατί πόνεσα με τον κάθε πόνο.

Η καρδιά της έγινε ευαίσθητη σαν μικρού παιδιού.

“Είσαστε όλοι παιδιά μου”, έλεγε. “Εγώ δεν ευλογήθηκα από το Θεό με παιδιά για να μπορώ να σας νοιώθω όλους παιδιά μου. Μια φορά προσπαθήσαμε να υιοθετήσουμε ένα παιδί και το παιδί αυτό δεν άντεξε να με βλέπει στο κρεβάτι και μας εγκατέλειψε. Δεν πειράζει όμως, το καταλαβαίνω. Είναι δύσκολη η κατάστασή μου. Πολλές φορές μάλιστα είπα στον άνδρα μου, τον Χριστάκη να με χωρίσει και να ξανανυμφευθεί, να ξαναφτιάξει την ζωή του. Αυτός, όμως, μου έλεγε: “Εγώ μια Μαρούλα αγάπησα και δεν πρόκειται να υπάρξει άλλη”. (Κλαίει)

Τί θυσία πράγματι και για τους δύο. Η αγάπη τελικά υπερβαίνει όλο τον κόσμο και αυτοί οι δύο είχαν “αγάπη”. Ήταν πρότυπο ανδρογύνου. Όποτε πήγαινα στο σπίτι της συνειδητοποιούσα πόσο φτωχός από αγάπη ήμουν.

Τις μεγάλες ψυχές ο Θεός τις δοκιμάζει ως χρυσό στο χωνευτήρι. Η θεία Μαρούλα ήταν μεγάλη ψυχή.

Η ίδια η Παναγία είπε σε κάποια κοπέλα για το πατρικό σπίτι της Μαρούλας.

-“Στο σπίτι αυτό κατοικούν άνθρωποι δικοί μου”. Ιδού πώς έχει το περιστατικό:

Β΄

Οι φίλοι της Παναγίας

Μια κοπέλα, που ο πατέρας της πέθανε και η μητέρα της ξαναπαντρεύτηκε, βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση. Ο πατριός της ήθελε να την παρασύρει στην πορνεία. Αυτή για να γλιτώσει κατέφυγε απελπισμένη στην εκκλησία της Παναγίας της Καθολικής (Λεμεσός). Η εκκλησία ήταν κλειστή και αυτή απ’ έξω να κλαίει. Ξαφνικά μια γυναίκα την αγγίζει γλυκά στην Πλάτη.

-“Μην φοβάσαι, εδώ κοντά έχω ανθρώπους δικούς μου που θα σε βοηθήσουν”. Την παίρνει από το χέρι και την οδηγεί στο φιλόξενο πατρικό σπίτι της θείας Μαρούλας. Όταν έφτασε εκεί, η παράξενη μαυροφορεμένη, γλυκιά γυναίκα εξαφανίζεται. Μετά συνειδητοποίησε ότι ήταν η Παναγία. Η κοπέλα αυτή φιλοξενήθηκε αρκετό καιρό μέχρι που η δυσκολία ξεπεράστηκε.

Με τέτοια οικογένεια η θ. Μαρούλα έμαθε να αγαπά τους ανθρώπους και να τους συμπονεί. Όπου άκουγε ότι μια ηλικιωμένη ή άρρωστη γυναίκα ήθελε βοήθεια, με πολλή χαρά έτρεχε.

Ήρθε η ηλικία του γάμου. Παντρεύτηκε τον “Χριστάκη” της. Δεν έφτασε να χαρεί τον γάμο της όταν ο Χριστάκης καταντά στο νοσοκομείο με κίνδυνο να πεθάνει.

Η Μαρούλα προσεύχεται. Ζητά το θαύμα. Πάνω στην αγάπη της παροξύνεται. Γονατίζει.

-Θεέ μου, δεν θέλω να πεθάνει ο Χριστάκης μου. Καλύτερα δώσε μου εμένα όσες αρρώστιες θέλεις αλλά αυτός να ζήσει. Ο πάνσοφος Θεός που ακούει την προσευχή της, οικονομεί τη θεραπεία του Χριστάκη.

Άγνωστο για ποιο λόγο, ο Κύριος γνωρίζει, σε λίγο αρχίζει ο δικός της 30χρονος Γολγοθάς. Ασθενεί και κάνει την πρώτη εγχείρηση. Αποτυγχάνει. Πέφτει στο κρεβάτι. Ακολούθησαν άλλες 13 εγχειρήσεις. Καρκίνος στο στήθος, πρόβλημα στομάχου, συκώτι, έρπης, πρόβλημα στα μάτια …κ.α.

Δεν πτοείται, δεν τα βάζει με το Θεό. Ο Χριστάκης στέκει δίπλα της ως αληθινός ήρωας της αγάπης, που δίνει χωρίς να ζητά αντάλλαγμα. Οπότε πηγαίναμε στο σπίτι τους, ήταν γεμάτο κόσμο. Ο Χριστάκης με το χαμόγελο κερνούσε και καλοδεχόταν τους πάντες. Ο ίδιος μαγείρευε, ψώνιζε, έπλενε, σιδέρωνε, σκούπιζε και γενικά διακονούσε τη μεγάλη του αγάπη Μαρούλα. Η θ. Μαρούλα στενοχωριόταν σε σημείο που λέει μια μέρα στο Χριστάκη της.

-Δεν με βάζεις σ’ ένα ίδρυμα και να ξαναφτιάξεις την ζωή σου; Δεν θέλω να σε κάνω δυστυχισμένο.

-Τι λες Μάρω μου! Εγώ χωρίς εσένα δεν μπορώ να ζήσω. Και παρακαλώ το Θεό να πάω πρώτος εγώ, γιατί αν σε χάσω δεν θα το αντέξω αλλά θα πεθάνω πάνω από τον τάφο σου.

ΠΗΓΕΣ:ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ-ΡΩΜΑΙΪΚΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου