- Δεν έχετε κανένα δικαίωμα να μου λέτε ότι η άμβλωση είναι έγκλημα", μου έγραψε μια άγνωστη γυναίκα σε ένα μήνυμα.
Όχι και τόσο άγνωστη. Μιλούσαμε για πρώτη φορά. Ήταν έγκυος για δεύτερη φορά. Και οι εξετάσεις έδειξαν ότι το μωρό διέτρεχε υψηλό κίνδυνο να έχει σύνδρομο Down. Ξέρω ότι γι' αυτήν είναι σοκαριστικό και τρομακτικό. Αλλά για μένα, είναι μια συνηθισμένη και απολύτως φυσιολογική ιστορία. Μιλάω με πολλές μητέρες σαν κι αυτή. Μου γράφουν, μου τηλεφωνούν, μου ζητούν συμβουλές... Στην πραγματικότητα, ζω σε αυτό το περιβάλλον.
Κάπως έτσι ήρθε σε επαφή μαζί μου εκείνη η γυναίκα.
***
Προσπάθησα να τη στηρίξω, να της μιλήσω για τη Μαρία και για άλλα παιδιά σαν κι αυτήν. Αλλά ήταν σαν να μην με άκουγε - συνέχισε να λέει ότι σε μια τέτοια κατάσταση είναι σωστό να γίνει άμβλωση. Είστε "υπεύθυνοι για τον εαυτό σας, την οικογένειά σας και το άτυχο παιδί σας". Και η μόνη διέξοδος. Και για κάποιο λόγο απαιτούσε την έγκρισή μου.
Γνωρίζοντας πολύ καλά τι περνούσε και συμπάσχοντας ολόψυχα, δεν μπορούσα να την εγκρίνω. Και αφού η ίδια ξεκίνησε αυτή τη συζήτηση, και όχι εγώ τυχαία ήρθα σε αυτήν με την ηθικολογία μου, της είπα αυτό που σκέφτομαι. Ότι η άμβλωση είναι έγκλημα. Και ίσως η πράξη αυτή θα είναι ένα βάρος που δεν θα μπορεί να αντέξει αργότερα.
Ίσως η πράξη αυτή θα είναι ένα βάρος που δεν θα μπορεί να αντέξει αργότερα.
- Όχι! Δεν πρέπει να το λέτε αυτό! Αρκετά άσχημα αισθάνομαι έτσι κι αλλιώς. Περίμενα υποστήριξη ενώ εσείς... Όλοι το κάνουν και ζουν κανονικά!
- Τότε γιατί με χρειάζεστε;
- Ήθελα να με υποστηρίξετε!
- Αλλά πώς μπορώ εγώ, μια ευτυχισμένη μητέρα ενός τέτοιου παιδιού, να υποστηρίξω την άμβλωσή σας; Και γιατί να το κάνετε αυτό; Έχετε πάρει την απόφασή σας...
- Θέλω να το ακούσω από εσάς...
Γιατί; Πραγματικά δεν καταλαβαίνω.
***
Αλλά μπορώ να σας πω πολλά για το ότι "όλοι το κάνουν και ζουν κανονικά".
Γνωρίζω μια γυναίκα που επίσης πείστηκε ότι η άμβλωση ήταν η μόνη λύση, καθώς ξύπνησε από την αναισθησία στο δωμάτιό της, έκλαιγε και ούρλιαζε:
- "Πού είναι το μωρό μου;! Δώστε μου πίσω το μωρό μου!..
Γνωρίζω μια άλλη, η οποία επίσης αποφάσισε ότι δεν υπήρχε άλλη επιλογή, και κατά τη διάρκεια της επέμβασης "είδε" πως σκότωναν το παιδί της. Όνειρο ήταν, αποκάλυψη ή αυταπάτη, κανείς δεν μπορεί να το πει τώρα.
- Αλλά τους είδα να τον κομματιάζουν, μου είπε. - Πόσα χρόνια έχουν περάσει και ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω ή να συγχωρήσω τον εαυτό μου. Και δεν αξιώθηκα να έχω ποτέ άλλα παιδιά. Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, θα γεννούσα έναν με αυτό το σύνδρομο και θα τον αγαπούσα... Και τώρα η ζωή μου είναι διαλυμένη. Και δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι' αυτό...
Πόσα χρόνια έχουν περάσει και ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω ή να συγχωρήσω τον εαυτό μου.
Γνωρίζω ηλικιωμένες γιαγιάδες στην εκκλησία μας που, στο τέλος της ζωής τους, μετανιώνουν περισσότερο για τις αμβλώσεις που έκαναν. Τότε δεν υπήρχαν υπέρηχοι ή εξετάσεις, αλλά αυτό το μωρό εκείνη την στιγμή "δεν χρειαζόταν".
- Δουλεύαμε, κάναμε οικονομίες για να αγοράσουμε ένα χαλί, μια ντουλάπα, ένα αυτοκίνητο. Και η εγκυμοσύνη ήταν "μια κακή στιγμή". Τώρα πού είναι το χαλί, το αυτοκίνητο; Στα σκουπίδια! Άξιζε γι' αυτά τα πράγματα να το σκοτώσουμε;
Βλέπουν τις πολύτεκνες οικογένειες και κοιτάζουν με δάκρυα στα μάτια τους. Και δεν μπορείς να αλλάξεις τίποτα.
***
Ξέρω έναν άνδρα που πήγε τη γυναίκα του για να κάνει άμβλωση. Όλα με το ίδιο πρόσχημα: "Λάθος μέρος, λάθος χρόνος, μπορείς πιο μετά να γεννήσεις άλλο μωρό, και το πιο σημαντικό – ότι αυτό είναι άρρωστο, καθυστερημένο".
Άφησε τη γυναίκα του στο νοσοκομείο, βγήκε έξω και ξαφνικά αισθάνθηκε άσχημα. Κάθισε στα σκαλιά και είδε έναν άνδρα να μεταφέρει τον γιό του σε αναπηρικό καροτσάκι. Χαμογελούν, κουβεντιάζουν... Δεν το χώραγε ο νους του αυτό:
- Είμαι ανόητος! Τι κάνω! Είμαι άντρας ή όχι!
Γύρισε τρέχοντας στο νοσοκομείο, φωνάζοντας:
- Μην κάνετε την άμβλωση! Μην το κάνετε!
Πρόλαβε... Και πόσο ευγνώμων ήταν η γυναίκα του. Η οποία επίσης αισθάνθηκε πολύ άσχημα, και η οποία αναρωτήθηκε:
- Τι κάνω;!
Απέκτησαν ένα υγιές κοριτσάκι. Χωρίς έχει το σύνδρομο που φοβόντουσαν.
- Αλλά ήμασταν κι εμείς έτοιμοι γι' αυτό, μου είπε...
Και ξέρω έναν άνθρωπο που δεν επέμενε, αλλά ούτε και την σταμάτησε. Σκέφτηκε: "Εντάξει, δεν πειράζει, δεν υπάρχει μωρό εκεί ακόμα. Ήρθε αργότερα η επίγνωση. Και ακόμα δεν μπορεί να συγχωρήσει τον εαυτό του...
Γνωρίζω κάποιον του οποίου η φίλη κατηγορηματικά αποφάσισε να κάνει άμβλωση. Ήταν ένα συνηθισμένο μωρό, και εξίσου λέγαν ότι η εγκυμοσύνη είναι "μια κακιά στιγμή". Και ξάπλωσε στα πόδια της και την παρακάλεσε να μην το κάνει.
- "Εντάξει", είπε. - "Εξασφάλισε με σε όλη την διάρκεια της εγκυμοσύνη και μετά θα σου το δώσω και θα χωρίσουμε.
Έτσι και έγινε. Και δεν το μετάνιωσε ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Και στη συνέχεια, ως ανύπαντρος πατέρας, γνώρισε μια άλλη γυναίκα και παντρεύτηκαν. Το τι συνέβη σε εκείνη τη "μητέρα" είναι άγνωστο. Αλλά προσωπικά, δεν νομίζω ότι μετά από αυτό μπορείτε να ζήσετε εύκολα...
Ναι, μερικοί "άνδρες" το σκάνε από τις γυναίκες τους μόνο και μόνο επειδή μαθαίνουν ότι το αγέννητο μωρό (το μωρό του) είναι άρρωστο. Γνωρίζω όμως και έναν τέτοιο άνδρα που παντρεύτηκε μια γυναίκα με έναν σοβαρά ανάπηρο γιο. Έχει εγκεφαλική παράλυση, είναι διανοητικά καθυστερημένος, και είναι τυφλός. Και τον αγαπάει, δεν τον αφήνει από τα χέρια του, τον θεωρεί δικό του.
***
Γνωρίζω δύο γυναίκες που, αφού έμαθαν κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ότι το έμβρυο είχε μια διάγνωση ασυμβίβαστη με τη ζωή (δεν είχε να κάνει με τον σύνδρομο Down), πήραν την απόφαση να γεννήσουν. Κανείς δεν ήξεραν εάν τα μωρά τους θα γεννηθούν ζωντανά ή όχι. Αλλά ήλπιζαν τουλάχιστον να τα δουν και να τα αποχαιρετήσουν. Και δεν το μετάνιωσαν.
Και τα δύο μωρά δεν έζησαν πολύ. Ένα για λίγες ημέρες. Το άλλο λίγο περισσότερο. Αλλά παρά τον πόνο, ήταν ζωές γεμάτες αγάπη. Και ήταν ολοκληρωμένες ιστορίες. Με αρχή και τέλος. Και με μεγάλη εμπιστοσύνη στον Θεό.
Οι γονείς αποδέχτηκαν το παιδί τους και το άφησαν να φύγει. Και αυτή η οριστικότητα τους έδωσε τη δύναμη να συνεχίσουν τη ζωή τους. Όσο και αν ακούγεται παράξενο. Και το πιο σημαντικό - δεν έχουν σε τίποτα να κατηγορήσουν τους εαυτούς τους. Είναι σημαντικό να έχετε καθαρή τη συνείδησή σας.
Οι γονείς αποδέχτηκαν το παιδί τους και το άφησαν να φύγει. Και αυτή η οριστικότητα τους έδωσε τη δύναμη να συνεχίσουν τη ζωή τους.
Και γνωρίζω μια γυναίκα που, αφού έμαθε ότι το αγέννητο μωρό της είχε το σύνδρομο Edwards, αποφάσισε να διακόψει την εγκυμοσύνη. Οι γιατροί την πίεζαν, η οικογένειά της την πίεζε και εκείνη απλά κατέρρευσε.
- Έτσι κι αλλιώς δεν είναι ζωντανός", σκεφτόταν αυτή. - Γιατί να βασανιζόμαστε και εγώ και αυτός; Θα κάνω άμβλωση, θα επιβιώσω με κάποιο τρόπο. Όλα θα πάμε καλά.
Είχαν περάσει περίπου πέντε χρόνια από εκείνη την ημέρα. Αλλά μέχρι στιγμής, το "όλα καλά" δεν έχει έρθει. Ακόμα δεν μπορεί να κλείσει αυτή τη σελίδα. Αν και έχει ήδη δίδυμα κορίτσια. Υγιές και αγαπημένα.
- Ξέρεις τι ονειρεύομαι τώρα... - μου είπε. - Ότι ο γιος μου, τον οποίο σκότωσα (και τον σκότωσα, δεν κοροϊδεύω τον εαυτό μου), θα είχε έναν τάφο. Όπου θα μπορούσα να έρθω και να προσευχηθώ και να του μιλήσω. Θα ήταν ευκολότερο για μένα. Αλλά δεν υπάρχει τάφος και δεν θα υπάρξει ποτέ. Και αυτή η ιστορία δεν θα τελειώσει ποτέ.
Αυτό πιστεύει. Και την καταλαβαίνω απόλυτα.
***
Επίσης, πολύ πρόσφατα, μια γυναίκα που, μου διηγήθηκε την ιστορία της όπως πολλές άλλες, έχουν επίσης κάνει αμβλώσεις.
Η ζωή της γενικά μοιάζει όπως στα βιβλία.
Απέκτησε το πρώτο της παιδί όταν ήταν 18 ετών. Ήταν ακόμα μακριά από την Εκκλησία. Η μητέρα της, όταν έμαθε για την εγκυμοσύνη, υπαινίχθηκε την άμβλωση. Σπουδές, εφηβική ζωή, καριέρα. Λοιπόν, πού να προλάβει... Ήταν η εποχή της Σοβιετικής Ένωσης και οι αμβλώσεις δεν θεωρούνταν κάτι κακό. Αλλά ο μέλλων παππούς υπερασπίστηκε το αγέννητο παιδί, ο πατέρας του κοριτσιού:
- "Κόρη μου", είπε, αγκαλιάζοντάς την. - "Το πιο σημαντικό πράγμα σε μια γυναίκα είναι η μητρότητα. Μπορεί να έχεις ή να μην έχεις δουλειά. Μπορεί να έχεις ή να μην έχεις χρήματα. Ο σύζυγός σου μπορεί να είναι ή να μην είναι μαζί σου. Όλα διορθώνονται, μπορείς να τα ξεπεράσεις. Αλλά αν κάνεις άμβλωση δεν θα μπορείς ποτέ να γίνεις μητέρα και δεν θα έχεις μια φυσιολογική ζωή...
Η εγκυμοσύνη δεν ήταν εύκολη. Χρειάζεται προστασία.
- Η μητέρα μου ήταν πολύ φοβισμένη, ήρθε στο νοσοκομείο και ζήτησε συγχώρεση", είπε ο συνομιλητής μου.
Γέννησε στην ώρα της. Και παντρεύτηκε τον πατέρα του μωρού ενώ ήταν έγκυος.
- Και η μητέρα μου, η οποία στην αρχή μιλούσε για άμβλωση, ήταν αφοσιωμένη στον γιο μου. Τον προστάτευε σαν φύλακας. Και της είμαι πολύ ευγνώμων.
Και στη συνέχεια υπήρξε μια άλλη εγκυμοσύνη, η οποία ήταν "απρόοπτη" και την οποία έκρυψε από τους γονείς της. Και ο σύζυγος που δεν την εμπόδισε.
- Καταλαβαίνω ότι ήταν δικό μου λάθος. Αλλά το γεγονός ότι δεν με απέτρεψε, δεν μπορούσα να τον συγχωρήσω. Και πόσο άσχημα ένιωσα μετά την άμβλωση...
Χώρισαν... Ακολούθησε ένας γάμος με άλλον άνδρα, η γέννηση ενός δεύτερου παιδιού και πάλι ένα διαζύγιο, το οποίο δεν ήθελε να δώσει. Σκληρή ιστορία... Εκκλησιασμός... Και ένας τρίτος γάμος στον οποίο γεννήθηκαν και άλλα παιδιά.
***
Θα σας πω όλες τις ανατροπές της ζωής αυτής της γυναίκας κάποια στιγμή αργότερα, αν με αφήσει. Αλλά καθώς το μοιράστηκε μαζί μου, το όνειρό της με συγκλόνισε μέχρι το μεδούλι. Ειδικά το όνειρο.
Ήταν μετά τη γέννηση του τέταρτου παιδιού της, το οποίο είχε το σύνδρομο Down. Ακόμα δεν ξεκινάει το όνειρο...
- Όταν έμαθα ότι ήμουν ξανά έγκυος, ήταν ένα ανείπωτο συναίσθημα ευτυχίας", μου είπε. - Απολάμβανα κάθε δευτερόλεπτο. Και αυτή η ευτυχία ήταν τόσο συγκλονιστική που μια μέρα οδηγούσα το αυτοκίνητό μου, σταμάτησα κάπου σε ένα χωράφι, βγήκα έξω, σήκωσα τα χέρια μου στον ουρανό και φώναξα: "Κύριε! Σε ευχαριστώ!"
Στη συνέχεια ήρθε η είδηση ότι το έμβρυο είχε σύνδρομο Down και η απόφαση να γεννήσει είχε παρθεί με κάθε τρόπο. Λοιπόν, και ο ερχομός του μωρού, για τον οποίο η γυναίκα αυτή δεν μετάνιωσε ούτε μια φορά.
- Όταν ήμουν ακόμα έγκυος και ανησυχούσα, ο εξομολογητής μου μου είπε: "Αυτά τα μωρά είναι άγγελοι με σάρκα και οστά. Και δεν στέλνονται σε κάθε γονέα. Οπότε μην ανησυχείτε! Θα έχετε ένα απολύτως φυσιολογικό μωρό. Λοιπόν, αν γεννηθεί με το σύνδρομο, γίνε άξια". Έτσι βάφτισε τον μικρότερο γιο μας. Και στη βάπτιση είπε: "Με τη χριστιανική έννοια, είστε μια πολύ ευτυχισμένη οικογένεια. Έχεις έναν πραγματικό άγγελο στο πλευρό σου!"
"Με τη χριστιανική έννοια, είστε μια πολύ ευτυχισμένη οικογένεια. Έχεις έναν πραγματικό άγγελο δίπλα σου!"
Δεν μπορώ να εγγυηθώ για την ακρίβεια των όσων είπε, δεν τα κατέγραψα, αλλά τα θυμάμαι κάπως έτσι.
Και αποφάσισε ότι έτσι θα ήταν περήφανη για τον γιο της και θα τον αγαπούσε. Και σίγουρα θα είναι οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στον κόσμο. Όλοι μαζί.
Με αυτό το συναίσθημα τον "αποκάλυψε" στον κόσμο. Χωρίς κανένα δευτερόλεπτο αμηχανίας ή ντροπής, όπως συμβαίνει συχνά.
***
- Και μια μέρα είδα ένα όνειρο", είπε η γυναίκα. - Περπατούσα, χαρούμενη, με τον γιο μου, με το κεφάλι ψηλά. Όλοι μας επευφημούν. Και τότε μια φωνή από το πλάι είπε: "Δεν έχει λόγο να είναι περήφανη. Είναι σαν όλους τους άλλους". Ο Πονηρός... Και νιώθω το κεφάλι μου να αρχίζει να κοιτάει προς τα κάτω... Μετά βλέπω ότι είμαι στο νοσοκομείο. Είμαι με τον μικρότερο γιο μου στην αγκαλιά μου... Μερικά ματωμένα ρούχα... Και ανάμεσα σε αυτά τα ματωμένα ρούχα βρίσκεται ένα κορίτσι εκπληκτικής ομορφιάς. Και έχει αυτά τα μάτια... Καφέ... Με κοιτάζει και ξαφνικά λέει: "Τον γέννησες, αλλά όχι εμένα. "Μαμά, είμαι χειρότερος από αυτόν;" Την κόρη μου τη σκότωσα. "Πώς σε λένε;" - "Δεν μου έδωσες καν όνομα!" Και συνειδητοποιώ ότι δεν της έχω δώσει ζωή ή όνομα, δεν την έχω βαφτίσει, δεν μπορώ να τη θυμηθώ. Αλλά τα μάτια της ήταν τόσο χαρούμενα που συναντηθήκαμε. Έκλαιγα και με παρηγορούσε: "Μην κλαις, μαμά, δεν είμαι θυμωμένη μαζί σου". Πραγματικά δεν είχε ούτε ίχνος δυσαρέσκειας ή κρίσης στα μάτια της. Ήταν αγγελικά μάτια. "Θα σε πάρω μαζί μου", της είπα. "Όχι, μαμά, δεν μπορείς να με πάρεις!" Ξύπνησα κλαίγοντας.
Έτσι απλά, κλαίγοντας με λυγμούς, μου τα είπε όλα αυτά. Και έχουν περάσει περίπου 20 χρόνια από εκείνη την άμβλωση. Αλλά ακόμα δεν μπορεί να ξεχάσει και να συγχωρήσει τον εαυτό της.
- Είχα εξομολογηθεί πολλές φορές, είχα μετανοήσει. Αλλά δεν γίνεται ευκολότερο. Και αυτά τα λόγια της: "Μαμά, γιατί είμαι χειρότερη από αυτόν; Δεν μου έδωσες καν όνομα...". Δεν θυμάμαι απλώς αυτό το όνειρο συνέχεια - ζω με αυτό. Και αυτή η κόρη είναι στη ζωή μου. Όχι όμως με σάρκα. Και ζω επίσης με μια μικρή ελπίδα ότι κάποια μέρα το κοριτσάκι μου και εγώ θα συναντηθούμε πραγματικά. Και θα μπορώ να την κρατήσω στην αγκαλιά μου, να τη ζεστάνω... Και θα είμαστε μαζί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου