Οι τέσσερις Αγίες Νεομάρτυρες Ευδοκία,Δαρεία,Μαρία και Δαρεία(+5 Αυγούστου 1919

site analysis

)

Τα λείψανα των Αγίων νεομαρτύρων Ευδοκίας Δαρείας,Μαρίας και Δαρείας τα οποία βρίσκονται στον ενοριακό ναό του Σουβόροβο,σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων από το μοναστήρι του Οσίου Σεραφείμ του Σάρωβ στο Ντιβέεβο.Η μνήμη τους τιμάται στις 5 Αυγούστου

Στό χωριό Πούζο -τώρα όνοµάζεται Σουβόροβο ύπάρχει ό τάφος των µαρτύρων. Τό 1919 στό χωριό πήγε απόσπασµα µπολσεβίκων. 'Εκεί έµενε µιά άγία Γερόντισσα, προικισµένη από τόν Θεό µέ προορατικό χάρισµα Ήταν ή Ευδοκία ή διά Χριστόν σαλή. Ταλαιπωρηµένη από χίλιες δυό άσθένειες, δέν µπορούσε καθόλου νά περπατήσει. 'Όλο προσευχόταν.

 Μαζί της ζούσαν κοπέλες µέ προσευχή καί νηστεία ή Δαρεία, ή Μαρία καί ή άλλη Δαρεία. Διάβαζαν τίς άκολουθίες. 'Όταν πήγαν οι στρατιωτες, τίς χτύπησαν άλύπητα καί τίς εβγαλαν στό δρόµο, γιά νά τίς εκτελέσουν. Τίς οδήγησαν στό κοιµητήριο, ενα χιλιόµετρο εξω από τό χωριό. Τή Γερόντισσα Ευδοκία τήν έσερναν, γιατί δέν µπορούσε νά περπατήσει. Τίς εβαλαν νά σκάψουν λάκκο καί τίς διέταξαν νά σταθούν στό χείλος του. 'Εκεί τίς πυροβόλησαν, έτσι πού ή καθεµία έπεφτε µέσα. Τήν Ευδοκία τήν πυροβόλησαν στό κεφάλι, µέ αποτέλεσµα τό µισό νά πεταχτεί πιό πέρα ... Στή συνέχεια ερριξαν πάνω τους τά χώµατα κι έφυγαν.

Κρυφά οι χριστιανοί -οταν έφυγαν οι στρατιωτες- άνοιξαν τό λάκκο, εβγαλαν τά σκηνώµατα των µαρτύρων καί τά περιποιήθηκαν. Διάβασαν κρυφά τή νεκρώσιµη ακολουθία καί τά ένταφίασαν κανονικά. Πέρυσι(σ.σ.περίπου το 1990) -µετά τόν έσπερινό της Μεταµορφώσεως- µιά γυναίκα πού τότε βρισκόταν στό σπίτι της Γερόντισσας Ευδοκίας, µας είπε ότι διέφυγε, µόλις µπήκαν οι στρατιωτες. 

Πολύ πρίν συµβεί τό γεγονός, ή Γερόντισσα Ευδοκία της είχε πει: «'Εσύ, τήν ωρα του µαρτυρίου δέν θα είσαι µαζί µας»! Καί συνέχισε: «'Όταν εµείς θα πεθάνουµε, δέν θα χτυπήσει καµπάνα». 
'Όπως κι έγινε ... 'Από φόβο οί χωριανοί δέν χτύπησαν πένθιµα τήν καµπάνα. Στό διπλανό χωριό -τήν ωρα πού γινόταν ή εκτέλεση- έβλεπαν στήν περιοχή του κοιµητηρίου τέσσερις φωτεινές στήλες πού ύψώνονταν από τή γη ίσαµε τόν ουρανό! Κατάλαβαν ότι κάτι τό συγκλονιστικό, τό ξεχωριστό συµβαίνει στό Πούζο. Άργότερα έµαθαν ... 

Πολλοί προσκυνητές πηγαίνουν συνεχώς στόν τάφο καί προσκυνούν. Φεύγοντας, παίρνουν λίγο χώµα για ευλογία. Τό χειµώνα παίρνουν χιόνι από τόν τάφο καί άφοϋ λιώσει τό πίνουν σαν άγίασµα. Μια κοπελίτσα δώδεκα ετών, πού έπασχε από ισχυρούς πονοκεφάλους, τήν πήγαν στόν τάφο των µαρτύρων.Της είπαν νά παρακαλέσει τή Γερόντισσα Ευδοκία να τήν κάνει καλά. 

Τό κορίτσι, άρχισε να κλαίει καί να παρακαλεί: 
«Θεράπευσε, γιαγιά, τό κεφαλάκι µου»! Πήραν χιόνι, τό έβαλαν στό κύπελο κι όταν πήγαν στό σπίτι, ή κοπελίτσα έκανε τό σταυρό της, τό ήπιε καί 
κοιµήθηκε. 'Όταν σηκώθηκε τό πρωί, ήταν τελείως καλά! Είπε ότι είδε τή Γερόντισσα Ευδοκία να της µιλάει γλυκά καί να της λέει: «Μή στενοχωριέσαι. Θα γίνει καλά τό κεφαλάκι σου!». Ή κοπέλα σήµερα είναι µιά χαρά. Ζεί παντρεµένη. στό Σουβόροβο.

(Μαρτυρία της μοναχής Μαργαρίτας του Ντιβέεβο.Από το βιβλίο του Μανώλη Μελινού ''Άνθη Αγίας Ρωσίας'')

Μεταφορά στο διαδύκτιο proskynitis.blogspot

Η Ελένη

site analysis

Τόν περασμένο Ιούλιο μιά μικρή ομάδα μαζί με τον Επίσκοπο, αφού ακούσαμε την διήγηση γιά την Ελένη, ψάλαμε ένα τρισάγιο γιά την ψυχή της,κοντά στην θάλασσα,κάτω από τα πεύκα, μέσα στα χαλάσματα ενός παλαιοχριστιανικού ναού με ωραία ψηφιδωτά πού μόλις τα σκουπίσαμε και τα θαυμάσαμε.

Ολα τα Μικρασιατικά παράλια μαρτυρούν ζωή αιώνων μέ τήν δική μας πίστη και γλώσσα. Εκεί ηφίλη της Αννα μας διηγήθηκε τίς τελευταίες ημέρες της. Αργότερα ο ιερέας πρόσθεσε καί αυτός την μαρτυρία του. Ας αποτελέσει η σύντομη διήγησή τους το Μνημόσυνο πού οφείλουμε αυτές τίς ημέρες στήν Ελένη.

Η Ελένη Μαχάνκοβα γεννήθηκε στην μεγαλούπολη Μπαρναούλ της Σιβηρίας στίς 18 Αυγούστου του 1977. Πήγε στην νότια Τουρκία να εργασθεί, όπως πολλοί συμπατριώτες της, στις τουριστικές εγκατασάσεις πού εκατομύρια ρώσοι επισκέπτονται κάθε χρόνο. Ηταν λογίστρια καί όμορφη. Εκεί γνωρίστηκε με έναν ντόπιο πού την παντρεύτηκε, κατά τα μουσουλμανικά έθιμα, στό τζαμί. Η οικογένειά της, στην Ρωσία, ηταν άθεη. Ο άντρας της κατόπιν την λογάριαζε μουσουλμάνα καί ήταν υπερήφανος γι' αυτήν ενώ εκείνη τον αποστρεφόταν όταν αυτός χαιρόταν ακούγοντας ότι μουσουλμάνοι φονεύουν Χριστιανούς στην Συρία. Πολλές φίλες της ρωσίδες πήγαιναν τακτικά στην μοναδική Εκκλησία που λειτουργεί στην νότια Μικρασία, στην μεγάλη γειτονική τους πόλη. Η Αννα, μάλιστα, διευθύνει εκεί την χορωδία. Αρχισε λοιπόν να εκκλησιάζεται η Ελένη, ζητώντας να μάθει πως να προσεύχεται και τι συμβαίνει κατά την θεία Λειτουργία. Τότε, στις 6 Ιανουαρίου του 2013, ο άνδρας της τήν κτύπησε σοβαρά και εκείνη έφυγε από το σπίτι καί πήγε καί έμεινε στην Αννα. Μαζί πήγαιναν στην Εκκλησία και τότε ένοιωσε μιά αλλαγή μέσα της ενώ στεναχωριόταν που δεν ήταν βαπτισμένη. Θαύμαζε την αγάπη που της έδειχναν ο ιερέας καί οι ενορίτες. Εβλεπε πιά διαφορετικά όσους δεν ηταν χριστιανοί χωρις να τούς μισεί. Η Αννα της πρότεινε να βαπτισθεί καί το δέχθηκε. Ο ιερέας της έδωσε οδηγίες γιά το πως να εκκλησιάζεται, πως να προσεύχεται καί της ώρισε να διαβάζει το Ευαγγέλιο. Μέ τις φιλενάδες της συζητούσαν πολύ γιά την πίστη, τούς άγιους μάρτυρες καί τα άκουγε όλα προσεκτικά. Μετά ταξίδεψε στην Ρωσία όπου έμεινε δύο εβδομάδες στην οικογένειά της. Πήγαινε καί εκεί στήν Εκκλησία από όπου αγόρασε καί έφερε μαζί της μικρές εικόνες. Παραπονέθηκε στούς γονείς της γιατί δεν την βάπτισαν.Η μητέρα της της είπε ότι αυτοί έζησαν ως άθεοι αλλά εκείνη να βαπτισθεί αφού το θέλει. Μάλιστα της έδωσε ένα μενταγιόν με τήν εικόνα τού αγίου Σεραφείμ τού Σαρώφ. Στίς 8 Μαρτίου τού 2013 επέστρεψε καί έμεινε στό σπίτι της Αννας. Την επόμενη ημέρα πηγαίνοντας στήν δουλειά συνάντησε τόν άνδρα της. Είδε το μενταγιόν καί την ρώτησε: "άλλαξες τήν πίστη σου;" Εκείνη τού απάντησε: "ναί". Αυτός άρχισε τότε να την προσβάλει καί να βλασφημεί επειδη πρόδωσε τον Αλλάχ. Το είπε στούς φίλους του και εκείνοι τού απήντησαν:"νομίζεις ότι ένας γάμος στο τζαμί την έκανε μουσουλμάνα;" Ο άντρας της άρχισε να την συναντά κάθε ημέρα μετά την δουλειά,ή να της τηλεφωνεί, καί να απειλέι ότι θα την σκοτώσει. Η Αννα της εξέφρασε τήν χαρά της που ομολογεί τόν Χριστό αλλά της είπε ότι είναι επικίνδυνο. Εκείνες τις ημέρες διάβαζε τον βίο της αγίας Ματρόνας καί μαζί με την Αννα έπιναν κάθε πρωί αγιασμό.Εβλεπε τακτικά τον ιερέα, ήταν η εβδομάδα της Τυρινήςκαί επρόκειτο να βαπτισθεί το Πάσχα. Το πρωί της 15ης Μαρτίου διηγήθηκε στην Αννα το όνειρο πού είδε την νύκτα: Πίσω από ένα μεγάλο ανοικτό παράθυρο στεκόταν ένας άνθρωπος με πολύ αγαθό καί όμορφο βλέμμα. Πλησίασε η Ελένη καί είδε πλάι του πολλά όμορφα ζώα καί πίσω την θάλασσα. Τής είπε ότι όλλα αυτά τού ανήκουν καί αυτός τά δημιούργησε. Στην συνέχεια άνοιξε τα χέρια του λέγοντάς της: "Ελα σε μένα κόρη μου".Την αγκάλιασε καί της έδωσε την ειρήνη του καί εκείνη ησύχασε γιατί ο άνδρας της την είχε απειλήσει το βράδυ στο τηλέφωνο και φοβόταν να πάει στην δουλειά της.

Η Αννα μας διηγήθηκε οτι προσευχήθηκαν, ήπιαν αγιασμό καί η Ελένη έφυγε κάνοντας τόν σταυρό της.Στίς 3,00 τηλεφώνησε στην Αννα ότι ο άνδρας της της έστειλε ένα μύνημα σάν να μην συμβαίνει τίποτε. Αργότερα στην ανηψιά του άνδρα της είπε ότι εκείνος της ζήτησε να συναντηθούν καί πηγαίνει να τον συναντήσει. " Οτι είναι να γίνει ας γίνει",είπε. Αυτά ήταν τα τελευταία της λόγια .Εκείνος την δέχθηκε στο σπίτι καί με ένα μαζαίρι την έσφαξε. Στην αστυνομία δήλωσε: "Αυτό είχα να προσφέρω στον Αλλαχ".
Η Ελένη ετάφη στην γεννέτειρά της ,στην Ρωσία. Ας είναι αιωνία η μνήμη της μαζί με όλους τους Νεομάρτυρες. 

Ιερομόναχος Θεολόγος

Βίος Αγίας Νεομάρτυρος Λυδίας

site analysis

Νεομάρτυς Αλεξάνδρα Διάκοβα

site analysis

Η δόκιμη μοναχή Αλεξάνδρα Διακόβα συνελήφθη το 1931 και καταδικάστηκε σε καταναγκαστικά έργα  για 3 χρόνια.Το 1934 επέστρεψε στο χωριό της όπου εργάστηκε ως φύλακας.Το 1938 φυλακίστηκε στην φυλακή Τανγκάσκαια της Μόσχας όπου και εκτελέστηκε.Η Ρωσική Εκκλησία την έχει κατατάξει στο αγιολόγιό της (1 Μαρτίου).

Όσιομάρτυς Μαργαρίτα, ή ηγουμένη μάρτυρας του Μενζελίνσκ

site analysis

Η ηγουμένη Μαργαρίτα βρισκόταν στην αποβάθρα, έτοιμη να φύγει, όταν της παρουσιάστηκε σε όραμα ό άγιος Νικόλαος και της είπε: - Γιατί αποφεύγεις και αρνείσαι το στεφάνι σου;

Όσιομάρτυς Μαργαρίτα, ή ηγουμένη μάρτυρας του Μενζελίνσκ

H μητέρα  Μαργαρίτα  (κατά κόσμον Μαρία) Μιχαήλοβνα

ήταν ηγουμένη της μονής του Προφήτου Ήλιου

στο Μενζελίνσκ, της επισκοπής της Ουφας.  

Προτού γίνει μοναχή ή Μαρία Μιχαήλοβνα ζούσε στο Κίεβο. 

Εξομολόγος της ήταν ό πρωτοπρεσβύτερος Αλέξανδρος Κορσακόβσκι, προϊστάμενος του ναού της Κιεβο-Γεωργιέβσκαγια, στην ενορία όπου έμενε ή Μαρία.

Στ' απομνημονεύματα του ό πρίγκιπας Ν. Ζεβαχώφ, 

πού τη γνώριζε πολύ προτού γίνει μοναχή, έγραφε:

«Στο πρόσωπο της Μαρίας έβλεπε την ενσάρκωση της ένθερμης πίστης και της αγάπης της για το Θεό. 

Ήταν κοντή κι αδύνατη, μια γυναίκα πού έκαιγε πάντα σαν κερί μπροστά στο Θεό.

Όλοι όσοι την ήξεραν, γνώριζαν πώς γεννήθηκε μόνο και μόνο για να θερμαίνει τους άλλους με την αγάπη της.»

Ό πρωτοπρεσβύτερος Αλέξανδρος Κορσακόβσκι έβλεπε τη διάθεση της Μαρίας, ότι υπόφερε και μελαγχολούσε ζώντας στον κόσμο. 

Ή συνείδηση της δεν συμβιβαζόταν, δεν είχε «μισή» καρδιά. 

Σε κάθε της πρόβλημα συμβουλευόταν τον πνευματικό της. 

Ή αμέτρητη αγάπη πού είχε για τούς συνανθρώπους της, την ωθούσε ν' αναζητά ευκαιρίες για να βοηθήσει. 

Ή απέραντη συγκαταβατικότητα στην ανθρώπινη αδυναμία όμως δεν την οδηγούσε σε συμβιβασμούς με τη συνείδηση της. 

Δεν ήταν δίψυχη, δεν είχε τίποτα πού να κρύβεται δήθεν από ευσέβεια, ενώ στην πραγματικότητα εκφράζει μόνο αδιαφορία στο χριστιανικό καθήκον... 

Τέτοιοι άνθρωποι πού δίνουν τα πάντα στους άλλους χωρίς να ζητάνε τίποτα, μοιάζουν να είναι μόνοι...

Κανένας δέ θα τούς ρωτήσει αν χρειάζονται κι αυτοί κάτι, κάποια υποστήριξη ή φροντίδα. 

Πηγαίνουν κοντά τους μόνο όταν έχουν την ανάγκη τους και τούς αγνοούν όταν δεν τούς χρειάζονται...

Στήν πραγματικότητα όμως ποτέ δέ νιώθουν μοναξιά».

Μετά τη μοναχική κουρά της ή μοναχή Μαργαρίτα έζησε αρχικά σ' ένα γυναικείο κοινόβιο, όπου υπήρχε κι ή εικόνα της Παναγίας «Χαρά και Παρηγοριά», στην περιοχή Σέρπουχωφ της επαρχίας της Μόσχας. Ηγουμένη εκεί ήταν μια ηλικιωμένη κοντέσα, ή Όρλόβα-Νταβίντοβα. 

Αυτή ή περίοδος ήταν μια πολύ σκληρή δοκιμασία για τη Μαργαρίτα, πού απαιτούσε μεγάλη ανδρεία, υπομονή και ταπείνωση.

 Στις 18 Ιανουαρίου του 1917, με διάταγμα της Ιεράς Συνόδου, ή μοναχή Μαργαρίτα διορίστηκε ηγουμένη της Ιεράς Μονής του Προφήτη Ηλία, στο Μενζελίνσκ της επισκοπής Ούφας. 

Ή τελετή ενθρόνισης έγινε στη Μόσχα και παραστάθηκε επίσης ή Μεγάλη Δούκισσα Ελισάβετ Φιοντόροβνα, πού αγαπούσε πολύ την ηγουμένη Μαργαρίτα. 

Το 1917 στο μοναστήρι ζούσαν 50 μοναχές και 248 δόκιμες.

Όπως γράφει ό π. Νεκτάριος Αντωνόπουλος στο βιβλίο του «Νεομάρτυρες της Ρωσίας», «ή ηγουμένη Μαργαρίτα διακρινόταν για την εξαίρετη μόρφωση της, τη σύνεση, αλλά και την αυστηρή ασκητική ζωή της. 

Οργάνωσε το μοναστήρι της κατά τα πρότυπα των παλαιών μοναστηριών της Ελλάδος. 

Μια από τις μοναχές πού επέζησε ως τις μέρες μας, ή μοναχή Άλεφτίνα. τυφλή στα τελευταία της χρόνια, διέσωσε τις πληροφορίες πού καταγράφουμε. 

Οι μοναχές, με την έμπνευση και καθοδήγηση της ηγουμένης Μαργαρίτας, ζούσαν αυστηρή μοναχική ζωή, τελώντας ανελλιπώς τις ακολουθίες και το μοναχικό τους κανόνα. 

Όλες εργάζονταν με πνεύμα θυσίας και πολύ φιλότιμο στα διακονήματά τους

. Το μοναστήρι είχε πολλούς κήπους με οπωροφόρα δέντρα, λαχανόκηπους, χωράφια, μελίσσια κλπ. Διέθετε ακόμα και εργαστήριο καλλιτεχνικών φωτογραφιών, κάτι σπάνιο και πρωτοποριακό για εκείνη την εποχή».

Προς το τέλος του 1918 ό Λευκός Στρατός εγκατέλειψε το Μενζελίνσκ και τις γειτονικές πόλειςκι ή μητέρα Μαργαρίτα αποφάσισε να μη μείνει στην κυριαρχία των μπολσεβίκων.

Βρισκόταν στην αποβάθρα, έτοιμη να φύγει, όταν της παρουσιάστηκε σε όραμα ό άγιος Νικόλαος και της είπε: 

- Γιατί αποφεύγεις και αρνείσαι το στεφάνι σου;

Ξαφνιασμένη από το όραμα ή ηγουμένη Μαργαρίτα γύρισε στο μοναστήρι και διηγήθηκε στον ιερέα αυτό πού είδε.

Με την αίσθηση ότι σύντομα θα έπρεπε να δοκιμαστεί για την πίστη της, ζήτησε να της ετοιμάσουν ένα φέρετρο κι έδωσε εντολή να την ενταφιάσουν την ίδια μέρα του θανάτου της, αμέσως μετά την κηδεία.

Την άλλη μέρα την ηγουμένη Μαργαρίτα την συνέλαβαν ως«άντεπαναστάτρια»

Την τράβηξαν βίαια από την εκκλησία στην αυλή του μοναστηριού την ώρα της ακολουθίας.

 Ζήτησε να την αφήσουν να κοινωνήσει, μα εκείνοι αρνήθηκαν. 

Την πυροβόλησαν αμέσως εκεί, στον αυλόγυρο. 

Μετά οι αδελφές του μοναστηριού της έψαλαν την κηδεία κι έπειτα την ενταφίασαν πίσω από το Ιερό της εκκλησίας, εκεί ακριβώς πού την πυροβόλησαν.

Ό ιερέας είχε παραξενευτεί πολύ με την απαίτηση της ηγουμένης να ενταφιαστεί την ίδια μέρα του θανάτου της. 

Μόνο την επόμενη μέρα έγινε κατανοητό το αίτημα της. 

Τότε οι ίδιοι τσεκάδες  πού είχαν θανατώσει την ηγουμένη Μαργαρίτα έφεραν στο μοναστήρι έναν μουσουλμάνο μουλά για να τον θανατώσουν και ζήτησαν να ταφεί σ' έναν τάφο, μαζί με την ηγουμένη Μαργαρίτα. 

Ή ηγουμένη όμως είχε ήδη ενταφιαστεί κι έτσι οι τσεκάδες δεν μπόρεσαν να εκτελέσουν το σκοπό τους. 

Έτσι πήραν τον μουλά κι έφυγαν.

Ένας μεγάλος Ρώσος γέροντας, μάλλον ό σταρετς Αμβρόσιος της Οπτινα θα πρέπει να ήταν, είχε προφητέψει πώς στη διάρκεια διοίκησης μιας ηγουμένης στο μοναστήρι θα οικοδομηθεί μια εκκλησία, στη διάρκεια διοίκησης της δεύτερης ή ίδια ή ηγουμένη θα γίνει μάρτυραςκαι στη διάρκεια ηγουμενίας της τρίτης, θα πέσουν οι καμπάνες. 

Ή προφητεία εκπληρώθηκε. 

Ή ηγουμένη Μαργαρίτα έγινε μάρτυρας. 

Στην ηγουμενία της επόμενης μονάχης, της τρίτης, οι μπολσεβίκοι πήραν τις καμπάνες της εκκλησίας κι έκλεισαν το μοναστήρι.

Τη δεκαετία του 1970, πού το μοναστήρι ήταν ακόμα κλειστό, κάποιοι άνθρωποι αποφάσισαν να σκάψουν ένα λάκκο πίσω από το ιερό του ναού. 

Ξαφνικά έπεσαν πάνω σ' ένα φέρετρο. 

Μέσα στο φέρετρο βρήκαν το άφθαρτο λείψανο της ηγουμένης Μαργαρίτας, μ' ένα σταυρό στο στήθος. 

Από σεβασμό δεν πείραξαν το φέρετρο, αλλά βρήκαν άλλον τόπο για να σκάψουν το λάκκο.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ  ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ Γ -ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΡΙΕΣ.

ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΟΤΣΗΣ. ΑΘΗΝΑ 2012

Πηγή:ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Η Οσία Πελαγία Ιβάνοβνα του Ντιβέέβο(+30 Ιανουαρίου)

site analysis

To όνομά της ήταν Πελαγία Ιβάνοβνα Σερεμπρενίκοβα γεννήθηκε τον Όκτώβριο του 1809 . στο Άρζαμα της Ρωσίας. Οί γονείς της, Ίβάν Ίβάνοβιτς Σουρίν, έμπορος στο επάγγελμα και ή μητέρα της Παρασκευή Ίβάνοβνα Μπεμπέσεβα, απόκτησαν αλλά δυο παιδιά, τον Ανδρέα και τον Ιωάννη. Ό Ίβαν έφυγε γρήγορα από το μάταιο τούτο κόσμο, αφήνοντας την Παρασκευή σε νεαρή σχετικά ηλικία μόνη με τα τρία της παιδιά. Ή τελευ­ταία ξαναπαντρεύτηκε με τον Αλεξέι Νικήτιτς Κορόλεφ, άνθρωπο αυστηρό και ανάλγητο- μια συμπεριφορά πού ακολουθήθηκε και από τα παιδιά της πρώτης του γυναί­κας, κάνοντας τη διαβίωση μέσα στο σπίτι για την Πελαγία και τ' αδέλφια της σωστό μαρτύριο. Μικρή ακόμα ή όσια αρρώστησε βαριά, για να μείνει στο κρεβάτι για μεγάλοχρονικό διάστημα. Όταν επιτέλους σηκώθηκε ήταν ένας εντελώς διαφορετικός άνθρωπος. Ενώ προηγουμένως ήταν εξαιρετικά έξυπνη με πλήρη διαύγεια πνεύματος, τώρα άρχισε να κάνει διάφορες ανοησίες. "Εβγαινε χειμωνιάτικα στον κήπο, σήκωνε τη φούστα της, στεκόταν στο ένα πόδι και στροβιλιζόταν γύρω-γύρω σαν μπαλαρίνα, βγάζοντας ταυτόχρονα ακατανόητες κραυγές. Τη μάλωναν και την έδερναν χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Όπως ή ίδια ή μητέρα της αφηγήθηκε χρόνια μετά, είχε υποπτευθεί ότι από τότε ή Πελαγία πήρε την κλίση για τη σαλότητά της, παρόλο πού τότε αυτό ήταν ότι χειρότερο για την ήδη ταλαιπωρημένη οικογένεια. 

Μετά από όλα αυτά ή μητέρα της αποφάσισε να ξαναεπισκεφτεί τον όσιο Σεραφειμ στο Σαρώφ. Εκεί του ανάφερε τα γεγονότα από την τελευταία τους επίσκεψη μέχρι τη μέρα εκείνη και ζήτησε τη συμβουλή του. Ό γέροντας άφοϋ άκουσε προσεχτικά όσα ή πονεμένη μάνα του είπε, τη συμβούλεψε να μην δένουν την Πελαγία, αλλά να την αφήσουν ελεύθερη ν' ακολουθήσει το θεάρεστο δρόμο της. Από τη μέρα εκείνη δεν την εμπόδιζαν να κάνει ό,τι αύτη ήθελε. "Ολες σχεδόν τις νύχτες τις περνούσε στο προαύλιο του ναού, οπού στο ύπαιθρο προσευχόταν όλονυκτίς με κατανυκτικότατα δάκρυα. Τις μέρες ντυμένη με κουρέλια γυρνούσε στους δρόμους οπού ουρλιάζοντας καλούσε τους πάντες στην αγάπη του Θεού.

 Πέρασαν έτσι τέσσερα χρόνια.Το 1837, όταν κοιμήθηκε ό όσιος Σεραφείμ, τη συνάντησε στο δρόμο ή γερόντισσα Ίουλιανή Γρηγορίεβα, μοναχή στο μοναστήρι του Ντιβέγεβο, πού διακρινόταν για το προορατικό της χάρισμα και ζήτησε από τη μητέρα της Πελαγίας να της δώσει άδεια να την πάρει μαζί της. Ετσι και έγινε. Πριν φύγουν από το σπίτι ή Πελαγία έκανε εδαφιαία μετάνοια στους συγγενείς της και τους είπε: «Συγχωρέστε με, για την αγάπη του Χρίστου. Δεν θα ξαναγυρίσω κοντά σας ώσπου να πεθάνω».
Στο Ντιβέεβο συνέχισε την αλλόκοτη συμπεριφορά της.Άλλες αδελφές τη σεβόνταν και την εκτιμούσαν,άλλες τη φοβούνταν,άλλες την κορόιδευαν,μερικές μάλιστα την χτυπούσαν

Απ'όταν ακόμα ήταν στη ζωή έκανε πολλά θαύματα.Έτσι θεράπευσε τον καλλιτέχνη Μ.Π.Πετρώφ του οποίου το χέρι είχε παραλύσει.Εσβησε από μακριά μια φωτιά,ενώ πολλοί την έβλεπαν στον ύπνο τους και κατόπιν τους θεράπευε.Τέσσερα χρόνια πριν από την κοίμησή της προφήτεψε ότι ο ιακωβινισμός και η τρομοκρατία θα εξαπλωθούν στη Ρωσία και ότι θα σκοτώσουν τον τσάρο Αλέξανδρο τον Β για τον οποίον έκλαιγε και προσευχόνταν ασταμάτητα.Μετά από 20 χρόνια σκληρής ζωής εμφανίστηκε στον ύπνο της ο Άγ.Σεραφείμ του Σαρώφ και την προέτρεψε να αποτραβηχθεί στο κελί της,αποφεύγοντας τους ανθρώπους.Εκεί ζούσε κλαίγοντας και προσευχόμενη.Τρεφόνταν κυρίως με μαύρο ψωμί από το οποίο εφτιαχνε μικρές μπαλίτσες τις οποίες χρησιμοποιούσε ως κομποσχοίνι λέγοντας την ευχή του Ιησού.
Νιώθοντας το θάνατο της λίγες μέρες πριν κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων, έβαλε μετάνοια σ' όλες τις αδελφές της μονής. Αυτό έγινε το Σαββάτο 28 Ιανουαρίου 1884. Στις 1.45 το πρωί της Δευτέρας 30 Ιανουαρίου, ή Πελαγία Ίβάνοβνα, άφησε την τελευταία της πνοή και ή πολυταλαιπωρημένη της ψυχή πέταξε στον ουρανό, στα χέρια του Νυμφίου της Χρίστου. Την έντυσαν με τα ρούχα πού ή ιδία αρεσκόταν να φορά. Μιαν άσπρη μπλούζα, ένα σαραφάν, ένα μάλλινο σάλι και το κεφάλι της το τύλιξαν μ' ένα άσπρο μεταξωτό μαντήλι. Την έβαλαν σ' ένα φέρετρο κυπαρισσένιο και έμεινε έτσι στο κελί της για εννιά μέρες, διάστημα κατά το όποιο έκαναν τριάντα έως σαράντα τρισάγια ημερησίως και έψαλλαν συνεχώς από το ψαλτήρι.
Την έθαψαν πίσω από το ιερό του ναού της Αγ.Τριάδος όπως είχε η ίδια προφητέψει επτά χρόνια πριν.Η μνήμη της τιμάται στις 30 Ιανουαρίου

ΠΗΓΗ.ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ

Η ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ

site analysis

Όσιομάρτυς Μαργαρίτα, ή ηγουμένη μάρτυρας του Μενζελίνσκ

H μητέρα  Μαργαρίτα  (κατά κόσμον Μαρία) Μιχαήλοβνα ήταν ηγουμένη της μονής του Προφήτου Ήλιου στο Μενζελίνσκ, της επισκοπής της Ουφας.  Προτού γίνει μοναχή ή Μαρία Μιχαήλοβνα ζούσε στο Κίεβο. Εξομολόγος της ήταν ό πρωτοπρεσβύτερος Αλέξανδρος Κορσακόβσκι, προϊστάμενος του ναού της Κιεβο-Γεωργιέβσκαγια, στην ενορία όπου έμενε ή Μαρία.

Στ' απομνημονεύματα του ό πρίγκιπας Ν. Ζεβαχώφ, πού τη γνώριζε πολύ προτού γίνει μοναχή, έγραφε:

«Στο πρόσωπο της Μαρίας έβλεπε την ενσάρκωση της ένθερμης πίστης και της αγάπης της για το Θεό. Ήταν κοντή κι αδύνατη, μια γυναίκα πού έκαιγε πάντα σαν κερί μπροστά στο Θεό.

Όλοι όσοι την ήξεραν, γνώριζαν πώς γεννήθηκε μόνο και μόνο για να θερμαίνει τους άλλους με την αγάπη της.»

Ό πρωτοπρεσβύτερος Αλέξανδρος Κορσακόβσκι έβλεπε τη διάθεση της Μαρίας, ότι υπόφερε και μελαγχολούσε ζώντας στον κόσμο. Ή συνείδηση της δεν συμβιβαζόταν, δεν είχε «μισή» καρδιά. Σε κάθε της πρόβλημα συμβουλευόταν τον πνευματικό της. Ή αμέτρητη αγάπη πού είχε για τούς συνανθρώπους της, την ωθούσε ν' αναζητά ευκαιρίες για να βοηθήσει. Ή απέραντη συγκαταβατικότητα στην ανθρώπινη αδυναμία όμως δεν την οδηγούσε σε συμβιβασμούς με τη συνείδηση της. Δεν ήταν δίψυχη, δεν είχε τίποτα πού να κρύβεται δήθεν από ευσέβεια, ενώ στην πραγματικότητα εκφράζει μόνο αδιαφορία στο χριστιανικό καθήκον... Τέτοιοι άνθρωποι πού δίνουν τα πάντα στους άλλους χωρίς να ζητάνε τίποτα, μοιάζουν να είναι μόνοι...Κανένας δέ θα τούς ρωτήσει αν χρειάζονται κι αυτοί κάτι, κάποια υποστήριξη ή φροντίδα. Πηγαίνουν κοντά τους μόνο όταν έχουν την ανάγκη τους και τούς αγνοούν όταν δεν τούς χρειάζονται...Στήν πραγματικότητα όμως ποτέ δέ νιώθουν μοναξιά».

Μετά τη μοναχική κουρά της ή μοναχή Μαργαρίτα έζησε αρχικά σ' ένα γυναικείο κοινόβιο, όπου υπήρχε κι ή εικόνα της Παναγίας «Χαρά και Παρηγοριά», στην περιοχή Σέρπουχωφ της επαρχίας της Μόσχας. Ηγουμένη εκεί ήταν μια ηλικιωμένη κοντέσα, ή Όρλόβα-Νταβίντοβα. Αυτή ή περίοδος ήταν μια πολύ σκληρή δοκιμασία για τη Μαργαρίτα, πού απαιτούσε μεγάλη ανδρεία, υπομονή και ταπείνωση.

 Στις 18 Ιανουαρίου του 1917, με διάταγμα της Ιεράς Συνόδου, ή μοναχή Μαργαρίτα διορίστηκε ηγουμένη της Ιεράς Μονής του Προφήτη Ηλία, στο Μενζελίνσκ της επισκοπής Ούφας. Ή τελετή ενθρόνισης έγινε στη Μόσχα και παραστάθηκε επίσης ή Μεγάλη Δούκισσα Ελισάβετ Φιοντόροβνα, πού αγαπούσε πολύ την ηγουμένη Μαργαρίτα. Το 1917 στο μοναστήρι ζούσαν 50 μοναχές και 248 δόκιμες.

Όπως γράφει ό π. Νεκτάριος Αντωνόπουλος στο βιβλίο του «Νεομάρτυρες της Ρωσίας», «ή ηγουμένη Μαργαρίτα διακρινόταν για την εξαίρετη μόρφωση της, τη σύνεση, αλλά και την αυστηρή ασκητική ζωή της. Οργάνωσε το μοναστήρι της κατά τα πρότυπα των παλαιών μοναστηριών της Ελλάδος. Μια από τις μοναχές πού επέζησε ως τις μέρες μας, ή μοναχή Άλεφτίνα. τυφλή στα τελευταία της χρόνια, διέσωσε τις πληροφορίες πού καταγράφουμε. Οι μοναχές, με την έμπνευση και καθοδήγηση της ηγουμένης Μαργαρίτας, ζούσαν αυστηρή μοναχική ζωή, τελώντας ανελλιπώς τις ακολουθίες και το μοναχικό τους κανόνα. Όλες εργάζονταν με πνεύμα θυσίας και πολύ φιλότιμο στα διακονήματά τους

. Το μοναστήρι είχε πολλούς κήπους με οπωροφόρα δέντρα, λαχανόκηπους, χωράφια, μελίσσια κλπ. Διέθετε ακόμα και εργαστήριο καλλιτεχνικών φωτογραφιών, κάτι σπάνιο και πρωτοποριακό για εκείνη την εποχή».

Προς το τέλος του 1918 ό Λευκός Στρατός εγκατέλειψε το Μενζελίνσκ και τις γειτονικές πόλεις κι ή μητέρα Μαργαρίτα αποφάσισε να μη μείνει στην κυριαρχία των μπολσεβίκων.Βρισκόταν στην αποβάθρα, έτοιμη να φύγει, όταν της παρουσιάστηκε σε όραμα ό άγιος Νικόλαος και της είπε: - Γιατί αποφεύγεις και αρνείσαι το στεφάνι σου;

Ξαφνιασμένη από το όραμα ή ηγουμένη Μαργαρίτα γύρισε στο μοναστήρι και διηγήθηκε στον ιερέα αυτό πού είδε.

Με την αίσθηση ότι σύντομα θα έπρεπε να δοκιμαστεί για την πίστη της, ζήτησε να της ετοιμάσουν ένα φέρετρο κι έδωσε εντολή να την ενταφιάσουν την ίδια μέρα του θανάτου της, αμέσως μετά την κηδεία.

Την άλλη μέρα την ηγουμένη Μαργαρίτα την συνέλαβαν ως «άντεπαναστάτρια». Την τράβηξαν βίαια από την εκκλησία στην αυλή του μοναστηριού την ώρα της ακολουθίας. Ζήτησε να την αφήσουν να κοινωνήσει, μα εκείνοι αρνήθηκαν. Την πυροβόλησαν αμέσως εκεί, στον αυλόγυρο. Μετά οι αδελφές του μοναστηριού της έψαλαν την κηδεία κι έπειτα την ενταφίασαν πίσω από το Ιερό της εκκλησίας, εκεί ακριβώς πού την πυροβόλησαν.

Ό ιερέας είχε παραξενευτεί πολύ με την απαίτηση της ηγουμένης να ενταφιαστεί την ίδια μέρα του θανάτου της. Μόνο την επόμενη μέρα έγινε κατανοητό το αίτημα της. Τότε οι ίδιοι τσεκάδες  πού είχαν θανατώσει την ηγουμένη Μαργαρίτα έφεραν στο μοναστήρι έναν μουσουλμάνο μουλά για να τον θανατώσουν και ζήτησαν να ταφεί σ' έναν τάφο, μαζί με την ηγουμένη Μαργαρίτα. Ή ηγουμένη όμως είχε ήδη ενταφιαστεί κι έτσι οι τσεκάδες δεν μπόρεσαν να εκτελέσουν το σκοπό τους. Έτσι πήραν τον μουλά κι έφυγαν.

Ένας μεγάλος Ρώσος γέροντας, μάλλον ό σταρετς Αμβρόσιος της Οπτινα θα πρέπει να ήταν, είχε προφητέψει πώς στη διάρκεια διοίκησης μιας ηγουμένης στο μοναστήρι θα οικοδομηθεί μια εκκλησία, στη διάρκεια διοίκησης της δεύτερης ή ίδια ή ηγουμένη θα γίνει μάρτυρας και στη διάρκεια ηγουμενίας της τρίτης, θα πέσουν οι καμπάνες. Ή προφητεία εκπληρώθηκε. Ή ηγουμένη Μαργαρίτα έγινε μάρτυρας. Στην ηγουμενία της επόμενης μονάχης, της τρίτης, οι μπολσεβίκοι πήραν τις καμπάνες της εκκλησίας κι έκλεισαν το μοναστήρι.

Τη δεκαετία του 1970, πού το μοναστήρι ήταν ακόμα κλειστό, κάποιοι άνθρωποι αποφάσισαν να σκάψουν ένα λάκκο πίσω από το ιερό του ναού. Ξαφνικά έπεσαν πάνω σ' ένα φέρετρο. Μέσα στο φέρετρο βρήκαν το άφθαρτο λείψανο της ηγουμένης Μαργαρίτας, μ' ένα σταυρό στο στήθος. Από σεβασμό δεν πείραξαν το φέρετρο, αλλά βρήκαν άλλον τόπο για να σκάψουν το λάκκο.

πηγή:ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ  ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ Γ -ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΡΙΕΣ.

ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΟΤΣΗΣ. ΑΘΗΝΑ 2012

ΑΓΙΑ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΜΕΓΑΛΗ ΔΟΥΚΙΣΣΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΚΑΙ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΣ ΒΑΡΒΑΡΑ (+ 1918)

site analysis

Ἡ Μεγ. Δούκισσα Ἐλισάβετ τῆς Ρωσίας, γεννήθηκε τό 1864 στή Δαρμστάτη τῆς Γερμανίας καί ἦταν κόρη τοῦ Μεγ. Δούκα Λουδοβίκου Δ' τῆς Ἔσσης καί τῆς Πριγκίπισσας Ἀλίκης, κόρης τῆς Βασιλίσσης Βικτωρίας τῆς Ἀγγλίας. Τό 1884 παντρεύτηκε τόν Μεγ. Δούκα τῆς Ρωσίας Σέργιο Ἀλεξάντροβιτς (1857 -1905), γιό τοῦ Τσάρου Ἀλεξάνδρου Β' καί τό 1891 ἀσπάσθηκε τό Ὀρθόδοξο δόγμα. Τό ἴδιο ἔτος ὁ σύζυγός της διορίσθηκε Διοικητής τῆς Μόσχας. Τό 1894 ἡ ἀδελφή της Ἀλίκη (1872 - 1918), παντρεύτηκε τόν Τσάρο Νικόλαο Β' καί ἀσπάσθηκε τό Ὀρθόδοξο δόγμα μέ τό ὄνομα Ἀλεξάνδρα.

Ἡ Μεγ. Δούκισσα Ἐλισάβετ ἦταν φύσει φιλάνθρωπος. Το 1905, κατά τόν Ρωσο - Ἰαπωνικό Πόλεμο, μετέτρεψε τό Ἀνάκτορο τοῦ Κρεμλίνου σέ ἕνα ἀπέραντο ἐργαστήριο, ὅπου γυναίκες ὅλων τῶν κοινωνικῶν τάξεων ἐργάζονταν γιά τίς ἀνάγκες τοῦ Ρωσικοῦ Στρατοῦ.
Τήν 18η Φεβρουαρίου 1905 ὁ σύζυγός της Μεγ. Δούκας Σέργιος δολοφονήθηκε μέ βόμβα ἀπό τόν ἀναρχικό Ἰβάν Καλιάεφ. Τό γεγονός αὐτό ἄλλαξε ριζικά τήν ζωή τῆς Μεγ. Δούκισσας. Συγκέντρωσε ὅλα της τά τιμαλφή καί ὅσα προερχόνταν ἀπό τήν Αὐτοκρατορική Οἰκογένεια, τά παρέδωσε στό Δημόσιο Θησαυροφυλάκιο, ἄλλα δώρησε σέ συγγενεῖς της καί τό μεγαλύτερο μέρος τό διέθεσε γιά τήν ἀνέγερση τῆς Μονῆς τῶν ἁγ. Μάρθας καί Μαρίας καί τήν δημιουργία τῆς Ἀδελφότητας τῶν Ἀδελφῶν τοῦ Ἐλέους, μέ προοπτική νά ἀναβιώσει τόν παλαιοχριστιανικό θεσμό τῶν Διακονισσῶν. Ἡ Μονή περιλάμβανε νοσοκομεῖο, χειρουργεῖο, φαρμακεῖο καί φαρμακευτικό ἐργαστήριο, ἵδρυμα γιά φυματικές γυναίκες καί ὀρφανοτροφεῖο.
Στή Μονή ἡ Μεγ. Δούκισσα ζοῦσε τήν ζωή μιᾶς ἀληθινῆς ἀσκήτριας. Κοιμόταν σέ ξύλινο κρεβάτι χωρίς στρῶμα, μέ μαξιλάρι σκληρό καί τηροῦσε αὐστηρή νηστεία. Ἐκτός τοῦ ἔργου της μέσα στή Μονή, ἐνίσχυσε καί τήν Ρωσική Ἱεραποστολή τῶν Ἱεροσολύμων, καθώς καί τήν ἀνέγερση τοῦ Ρωσικοῦ Ναοῦ τοῦ ἁγ. Νικολάου καί τοῦ Ξενῶνα στό Μπάρι τῆς Ἰταλίας.
Τήν Τρίτη τοῦ Πάσχα τοῦ 1918, ἡ Μεγ. Δούκισσα Ἐλισάβετ συνελήφθη ἀπό τούς Μπολσεβίκους. Μέ τήν θέλησή τους τήν ἀκολούθησαν οἱ ὑποτακτικές της Μοναχές Βαρβάρα Γιακόβλεβνα καί Αἰκατερίνη Γιανίσεβα. Ἀρχικά φυλακίσθηκε στό Πέρμ καί τήν 20. 5. 1918 στό Ἀλαπαγιέφσκ τῆς Σιβηρίας, μαζί μέ τόν Μεγ. Δούκα Σέργιο Μιχαήλοβιτς, τόν γραμματέα του Φ. Μ. Ρεμέζ, τούς γιούς τοῦ Μεγ. Δούκα Κων. Κωνσταντίνοβιτς Ἰωάννη, Κωνσταντίνο καί Ἰγώρ καί τόν Πρίγκηπα Βλαδίμηρο Πάλεϋ. Τό βράδυ τῆς 17ης πρός 18η Ἰουλίου 1918, οἱ κρατούμενοι ρίχθηκαν ζωντανοί στό πηγάδι ἑνός ὀρυχείου, ὅπου βρῆκαν ἀργό τραγικό θάνατο, ἀπό τά τραύματα, τήν πεῖνα καί τήν δίψα. Τήν Μεγ. Δούκισσα ἀκολούθησε μέ τήν θέλησή της στό μαρτύριο ἡ Μοναχή Βαρβάρα Γιακόβλεβνα, ἀπό τῆς πρώτες ἀδελφές τῆς Μονῆς.
Ὅταν τά Λευκά Στρατεύματα τοῦ Στρατηγοῦ Κόλτσακ ἔφθασαν στήν περιοχή, ἄρχισε προσπάθεια νά ἀνασυρθοῦν τά σώματα. Τό Λείψανο τῆς μ. Βαρβάρας βρέθηκε τήν 8η Ὀκτωβρίου καί τῆς Μεγ. Δούκισσας Ἐλισάβετ τήν 11η τοῦ ἰδίου μηνός. Ἄν καί εἶχαν περάσει τρεῖς περίπου μῆνες ἀπό τόν μαρτυρικό τους θάνατο, τά Λείψανα βρέθηκαν ἀδιάφθορα, μέ τά χέρια σέ σχῆμα Σταυροῦ! Στό στῆθος τοῦ μωλωπισμένου Λειψάνου τῆς ἁγ. Ἐλισάβετ, βρέθηκε μία πολύτιμη εἰκόνα τοῦ Σωτῆρος, μέ τήν ὁποία τήν εἶχε εὐλογήσει ὁ Τσάρος Ἀλέξανδρος Γ', κατά τήν προσχώρησή της στήν Ὀρθοδοξία, τήν Κυριακή τῶν Βαϊων τοῦ 1891.
Τά Λείψανα ἀρχικά ἐνταφιάσθηκαν στό κοιμητήριο τοῦ Ἀλαπαγιέφσκ. Τόν Ἰούλιο τοῦ 1919 ὁ πνευματικός τῆς Μεγ. Δούκισσας Ἡγούμενος Σεραφείμ, τά μετακίνησε μέ ἄδεια τοῦ Στρατηγοῦ Κόλτσακ στήν Τσίτα, λόγῳ τῆς προελάσεως τοῦ Ἐρυθροῦ Στρατοῦ. Τά φέρετρα ἀνοίχθηκαν στή Μονή τῆς Ἁγίας Σκέπης καί τά Λείψανα βρέθηκαν καί πάλι ἀδιάφθορα. Τότε εὐπρεπίσθηκαν μέ μοναχικά ἐνδύματα καί ἐνταφιάσθηκαν στό δάπεδο ἑνός κελλιοῦ. Ἕξη μῆνες ἀργότερα, τήν 26. 2. 1920, φυγαδεύθηκαν στό Πεκίνο, ὅπου τά ὑποδέχθηκε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἰννοκέντιος. Ἐκεῖ, μέ παρέμβαση τῶν ἀδελφῶν τῆς Μεγ. Δούκισσας, ἀποφασίσθηκε νά μεταφερθοῦν στήν Παλαιστίνη καί νά κατατεθοῦν στή Ρωσική Μονή τῆς ἁγ. Μαγδαληνῆς (στά ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ τῆς ὁποίας εἶχε παρευρεθεῖ ἡ Μεγ. Δούκισσα, τό 1888).
Ἡ ἁγιότητα τῶν δύο Νεομαρτύρων διακηρύχθηκε τό 1981, ἀπό τήν ὑπό τόν Μητροπολίτη Φιλάρετο Σύνοδο τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς. Κατά τήν ἐπίσημη Ἀνακομιδή τῶν Λειψάνων διαπιστώθηκε, ὅτι ἦσαν μερικῶς ἄφθαρτα (τά πόδια, τά πέλματα καί ὁ ἐγκέφαλος τῆς ἁγ. Ἐλισάβετ καί ἡ Κάρα τῆς ἁγ. Βαρβάρας). Σήμερα φυλάσσονται στή Ρωσική Μονή τῆς ἁγ. Μαγδαληνῆς Ἱεροσολύμων.
Ἡ μνήμη τους τιμᾶται τήν 18η Ἰουλίου.

Η Αγία Νεομάρτυς Ευδοκία(23-1-1938)

site analysis

Η Αγία νεομάρτυς Ευδοκία γεννήθηκε στις 17 Αυγούστου 1884 στο Boskres;enskκοντά στη Μόσχα,στην οικογγένεια του εμπόρου Πέτρου Κουζμίνωβ.

Εκάρη μοναχή στην Μονή των Αγίων Μάρθας και Μαρίας.Όταν οι μπολσεβόκοι έκλεισαν το μοναστήρι επέστρεψε στο σπίτι της και έμενε μόνη της αφού οι γονείς της είχαν πεθάνει.

 Τα Θεοφάνεια του 1938 η Ευδοκία συνελήφθη με την κατηγορία της ''αντεπανεστατικής δράσης''

Φυλακίστηκε στο Μπούτοβο όπου την βασάνισαν για να αποδεχθεί την ενοχή της,πράγμα που δεν κατάφεραν.

Εκτελέστηκε στις 23/1-5/2 1938 στο Μπούτοβο και ρίχθηκε στους εκεί κοινούς μαζικούς τάφους.

 Εορτάζει επίσης το Δ'Σάββατο μετά το Πασχα μαζί με όλους τους μάρτυρες του Μπούτοβο.

Η αγιοκατάταξή της από την Ρωσική Εκκλησία έγινε στις 22 Φεβρουαρίου 2001.

πηγή / proskynitis.blogspot