Αγία Μαρίνα η μεγαλομάρτυς: Η πανεύφημη νύμφη του Χριστού

site analysis

ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ Η ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ:  Η ΠΑΝΕΥΦΗΜΗ ΝΥΜΦΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

     ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ, Θεολόγου - Καθηγητού

       Οι γυναίκες Μάρτυρες της Εκκλησίας μας δεν υστέρησαν σε ηρωικό φρόνιμα από τους άνδρες. Υπέδειξαν το ίδιο με εκείνους ηρωισμό ή και τους ξεπέρασαν πολλές φορές. Γι’ αυτό και τιμώνται το ίδιο λαμπρά με εκείνους.

     Μια από τις μεγαλομάρτυρες γυναίκες είναι και η αγία Μαρίνα. Γεννήθηκε στην Αντιόχεια της Πισιδίας της Μ. Ασίας περί το 255 μ. Χ. από επιφανείς γονείς. Ο πατέρας της ονομαζόταν Αιδέσιος ήταν ο επίσημος ιερέας των ειδώλων της περιοχής. Η μητέρα της πέθανε λίγες μέρες μετά τη γέννα της μονάκριβης κόρης της, την οποία ονόμασαν Μαρίνα. Ο πατέρας της, μη μπορώντας να φροντίσει το βρέφος το παρέδωσε σε μια γυναίκα έξω από την πόλη για να το φροντίζει μέχρι να μεγαλώσει. Η γυναίκα αυτή ήταν κρυφή και ένθερμη Χριστιανή. Η μικρή Μαρίνα άκουγε στο χριστιανικό εκείνο σπίτι να μιλούν για το Χριστό και να τον λατρεύουν με ευλάβεια και σεμνότητα. Άκουγε ιστορίες για τη θαυμαστή ζωή του, για τα θαύματά του, για τη διδασκαλία του, για τη σταύρωσή του, για την ανάστασή του και τη θεία ανάληψή τους στους ουρανούς. Η παιδική και αθώα ψυχή της απομνημόνευε με θαυμαστό τρόπο ό, τι έβλεπε και άκουγε στο ευλογημένο εκείνο σπιτικό. Συγκινούνταν αφάνταστα με το πάθος του Χριστού. Όταν κατάλαβε, ρωτούσε λεπτομέρειες για τη νέα πίστη, η οποία έγινε σύντομα και δική της πίστη.

        Βρισκόμαστε στην εποχή που είναι σε πλήρη εξέλιξη οι φοβεροί διωγμοί κατά των Χριστιανών. Το νεαρό και χαριτωμένο κορίτσι άκουγε τις συζητήσεις των ευσεβών εκείνων ανθρώπων και λυπόταν αφάνταστα γι’ αυτό. Δε μπορούσε να καταλάβει ότι μπορεί να κρύβεται τόσο μεγάλο μίσος στην καρδιά του ανθρώπου, που να τον οδηγεί σε αποτρόπαια και απάνθρωπα βασανιστήρια και το θάνατο, όπως αυτά των ειδωλολατρών. Άκουγε επίσης να μιλάνε για τον σπάνιο ηρωισμό των Χριστιανών Μαρτύρων, οι οποίοι δε δείλιαζαν μπροστά στα βασανιστήρια και αρνούνταν να θυσιάσουν στα είδωλα και να απαρνηθούν την πίστη τους στο Χριστό, στο μεγάλο Θεό, που προσκυνούσαν στο ευλογημένο σπίτι που την φιλοξενούσε. Δεν άργησε να καλλιεργηθεί στην άγουρη νεανική της ψυχή ένας μεγάλος θαυμασμός για τους Χριστιανούς Μάρτυρες.

     Όταν έγινε δεκαπέντε χρονών άρχισε να εκδηλώνει ανοιχτά την επιθυμία της να γίνει Χριστιανή. Μιλούσε με σεβασμό και δέος για το Χριστό, τον οποίο θεωρούσε τον μόνο αληθινό Θεό, ο οποίος έγινε άνθρωπος, για να σώσει το ανθρώπινο γένος. Μιλούσε με θέρμη για τη νέα πίστη και το Χριστό στις φίλες της και πολλές τις έπεισε να γίνουν και εκείνες Χριστιανές. Αλλά φήμες σαν κι αυτή της μεταστροφής στον Χριστιανισμό όχι μόνο διαδίδονταν ταχύτατα, αλλά είχε τρομακτικές συνέπειες. Έτσι και με τη Μαρίνα. Έφτασε στ’ αυτιά του ειδωλολάτρη ιερέα πατέρα της η φήμη ότι η κόρη του συμπαθεί τους Χριστιανούς. Έστειλε ανθρώπους και την έφεραν κοντά του. Προσποιήθηκε ότι δε γνώριζε τίποτα για τις φήμες και άρχισε να την καλοπιάνει για να θυσιάσει στους «θεούς» του. Εκείνη τότε, με θαυμαστό θάρρος ομολόγησε την πίστη της στο Χριστό και στηλίτευσε την πίστη του στους ψεύτικους και δαιμονικούς «θεούς» του.   

      Ο φανατικός ειδωλολάτρης πατέρας της έγινε θηρίο από το θυμό του. Δεν ήθελε ούτε να την αντικρύσει κατά πρόσωπο. Αλλά και η νεαρή Μαρίνα κατάλαβε ότι ήταν ανώφελο να τον νουθετεί. Παράλληλα γιγάντωσε μέσα της η επιθυμία να μαρτυρήσει και αυτή για το Χριστό.

      Βρισκόμαστε στο έτος 270, όπου έπαρχος στην Πισιδία ήταν ο θηριώδης και φανατικός ειδωλολάτρης Ολύβριος, ο οποίος μισούσε θανάσιμα τους Χριστιανούς και τους καταδίωκε ως επικίνδυνους  εχθρούς της αυτοκρατορίας. Όταν έφτασε στην  Αντιόχεια, έμαθε για την κόρη του ειδωλολάτρη ιερέα, η οποία έγινε Χριστιανή και παρασύρει και άλλους στην πίστη της. Διέταξε να τη δέσουν  και να τη φέρουν μπροστά του. Εκείνη στάθηκε με θάρρος μπροστά του και ομολόγησε με όλη τη δύναμη της ψυχής της το Χριστό. Ο έπαρχος με κολακείες προσπαθούσε να της αλλάξει γνώμη, αλλά εκείνη έμεινε σταθερή στην ομολογία της. Τοτε άρχισαν οι απειλές και τα βασανιστήρια. Όλη τη μέρα τη βασάνιζαν και το βράδυ την έκλειναν στη φυλακή χωρίς τροφή και νερό. Η Μαρίνα προσευχόταν αδιάκοπα. Τη νύχτα ερχόταν ο διάβολος με διάφορες φοβερές μορφές για να τη φοβίσει, αλλά τον  απωθούσε με το σημείο του σταυρού.

      Κατόπιν της ξέσκιζαν τις σάρκες με σιδερένια νύχια και την  χτυπούσαν αλύπητα με σιδερένια αγκαθωτά ραβδιά. Της έκαιγαν το πληγωμένο σώμα με αναμμένους πυρσούς, τη βουτούσαν σε λέβητα με καυτό υγρό. Εκείνη τα υπέμεινε όλα με ηρωισμό και καρτερία. Πλήθος κόσμου παρακολουθούσε τα μαρτύριά της και απορούσαν πως ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι υπέμεινε τέτοια βασανιστήρια και αντί για κραυγές και κατάρες να προσεύχεται και να συγχωρεί τους βασανιστές της. Περισσότερο απ’ όλα θαύμαζαν το γεγονός ότι τη νύχτα θεραπεύονταν εντελώς από τις πληγές της. Γι’ αυτό πολλοί αποφάσιζαν να ασπασθούν την πίστη της Μαρίνας. Χιλιάδες άνθρωποι μεταστράφηκαν από την ομολογία και τον ηρωισμό της χριστιανής κόρης.

        Διέταξε και πάλι ο έπαρχος να την οδηγήσουν μπροστά του, μήπως και την μετέπειθε για ύστατη φορά. Αλλά και πάλι εκείνη φώναζε με όλη της δύναμη την πίστη της στον αληθινό Θεό. Την ίδια στιγμή έγινε σεισμός και ακούστηκε υπερκόσμια φωνή ότι περιμένει τη Μάρτυρα να της χαρίσει τον αιώνιο και αμάραντο στέφανο της δόξης. Το γεγονός αυτό έκαμε να μεταστραφούν δεκαπέντε χιλιάδες άνθρωποι στον Χριστιανισμό. 

       Βλέποντας ο έπαρχος ότι μάλλον ζημία προξενούσε στους ειδωλολάτρες, διέταξε να αποκεφαλίσουν την δεκαπεντάχρονη Χριστιανή και να σφάξουν αλύπητα όσους είχαν μεταστραφεί στη νέα πίστη. Μαζί με τη Μαρίνα έχασαν τη ζωή τους περισσότεροι από δεκαπέντε χιλιάδες Χριστιανοί της επαρχίας Πισιδίας, των οποίων τη μνήμη εορτάζουμε την 16η Ιουλίου, ενώ τη μνήμη της αγίας Μαρίνας στις 17 Ιουλίου.

Mνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΓΟΛΙΝΔΟΥΧ της εκ Περσίδος, της μετονομασθείσης ΜΑΡΙΑΣ.

site analysis

Τη ΙΒ΄ (13η) Ιουλίου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΓΟΛΙΝΔΟΥΧ της εκ Περσίδος, της μετονομασθείσης ΜΑΡΙΑΣ.

Μαρία η ένδοξος Μάρτυς του Χριστού, η πρώην ονομαζομένη Γολινδούχ, κατήγετο εκ της Περσίας, έχουσα άνδρα αρχιμάγον, κατά τους χρόνους Χοσρόου μεν του βασιλέως Περσών, Μαυρικίου δε του βασιλέως Ρωμαίων εν έτει φπδ΄ (584). Ελθούσα δε εις έκτασιν, βλέπει Άγγελον Θεού, όστις έδειξεν εις αυτήν τόπον σκοτεινόν και πλήρη πυρός, εντός του οποίου είδε τους προγόνους της, οι οποίοι ελάτρευσαν τα είδωλα. Έδειξε δε εις αυτήν και άλλον τόπον φωτεινόν, εντός του οποίου ηυφραίνοντο και εχόρευον οι του Χριστού λάτραι· θέλουσα δε και αυτή να εισέλθη εντός του φωτεινού εκείνου τόπου, ημποδίζετο υπό του φαινομένου Αγγέλου, όστις έλεγεν εις αυτήν, ότι εις τον τόπον εκείνον δεν δύνανται να εισέλθουν οι άπιστοι. Ευθύς λοιπόν, μετά την οπτασίαν εκείνην, συνελθούσα εις εαυτήν η μακαρία, επίστευσεν εις τον Χριστόν και εβαπτίσθη, μετονομασθείσα Μαρία.

Όθεν δια την αιτίαν ταύτην καταδικασθείσα υπό τε του ανδρός της και του βασιλέως των Περσών, εξωρίσθη εις το φρούριον το καλούμενον της Λήθης. Εις το φρούριον αυτό διήλθεν η αοίδιμος δεκαοκτώ έτη σκληρώς βασανιζομένη· επειδή δε δεν επείσθη να αρνηθή τον Χριστόν, ερρίφθη εις λάκκον εντός του οποίου υπήρχε δράκων, όστις επροξένει μέγαν φόβον εις τους πλησιάζοντας. Εκεί η Αγία διελθούσα τέσσαρας μήνας τοσούτον ημέρωσε τον δράκοντα, ώστε ούτος εστηρίζετο επ’ αυτής και ανεπαύετο· εις το διάστημα δε εκείνο δεν έδωκαν εις την Αγίαν να φάγη. Όθεν έλαβε χάριν παρά Θεού να μη ενοχλήται πλέον εκ της πείνης, μηδέ να χρειάζηται ανθρωπίνην τροφήν. Έπειτα εξήγαγον την Μάρτυρα εκ του λάκκου, και παραστήσαντες αυτήν εις τον υιόν του Χοσρόου, την έδειραν τόσον δυνατά, ώστε εκ του δαρμού εσχίσθη ο μαστός της. μετά ταύτα έβαλον την κεφαλήν της Αγίας εντός σάκκου πλήρους τέφρας εκ καμίνου, ούτω δε κατεκλείσθη μόνη εντός τινος τόπου. Διαφυλαχθείσα δε αβλαβής υπό της θείας χάριτος, ερρίφθη εις πορνοστάσιον, όπου προσετάχθησαν ασελγείς τινες να ατιμάσωσι το σώμα της Αγίας· εκείνοι δε οσάκις εισήρχοντο, δεν εύρισκον αυτήν, διότι εκρύπτετο παραδόξως καθισταμένη αόρατος και δεν την έβλεπον. Σφραγισθείσα δε η Αγία εις το λαιμόν και φερομένη ίνα αποκεφαλισθή, ελυτρώθη αοράτως υπό θείου Αγγέλου, όστις εξήγαγεν εκ του λαιμού της σώαν την σφραγίδα την οποίαν είχε και παρεκίνησε τον δήμιον να την αφήση και να μη την αποκεφαλίση. Επειδή δε η Αγία ελυπείτο διότι δεν έπαθε δια τον Χριστόν, τούτου ένεκα εφάνη εις αυτήν θείος Άγγελος, κρατών ξίφος εις τας χείρας του, δια του οποίου εκτύπησεν αυτήν εις τον λαιμόν, εφάνη δε ότι την έκοψεν· εκ της τομής δε εκείνης εξήλθεν αίμα το οποίον εκοκκίνησε τα ενδύματά της, και ταύτα πολλάς ιατρείας εποίησαν. Τότε η Αγία απήλθεν εις τα Ιεροσόλυμα, προσκυνήσασα δε τους Αγίους Τόπους, ήλθεν εις τινα Μοναστήρια, εντός των οποίων ευρίσκετο η αίρεσις του μονοφυσίτου Σεβήρου. Προσευχηθείσα δε εζήτησε παρά Θεού να της αποκαλύψη, εάν πρέπη να επικοινωνήση μετ’ αυτών· όθεν βλέπει Άγγελον, ο οποίος εκράτει δύο ποτήρια, το μεν σκοτεινόν, το δε άλλο φωτεινόν, εδείκνυε δε εις αυτήν, ότι το μεν φωτεινόν ποτήριον δηλοί την Καθολικήν Εκκλησίαν, το δε σκοτεινόν την συναγωγήν των αιρετικών. Επειδή δε ο τότε Πατριάρχης των Ιεροσολύμων παρεκάλεσεν αυτήν να υπάγη εις Κωνσταντινούπολιν, ίνα ευχηθή τους ευσεβείς βασιλείς, απεκρίθη εις αυτόν, ότι εγγίζει η προς Θεόν αυτής εκδημία και μετάστασις. Φθάσασα λοιπόν μεταξύ των τόπων Νιτζίβεως και Λαράς εις τον ευκτήριον Ναόν του Αγίου Σεργίου, εκεί δε ευχαριστήσασα τον Θεόν ησθένησεν ολίγον· είτα ζητήσασα παρά Θεού την σωτηρίαν όλου του κόσμου, παρέδωκε την ψυχήν της εις χείρας Αυτού. Τελείται δε η αυτής σύναξις και εορτή εις τον μαρτυρικόν Ναόν του Αγίου Τρύφωνος, ο οποίος κείται πλησίον της Αγίας Ειρήνης της παλαιάς και νέας.

Η Αγία Ευφημία

site analysis

Τη ΙΑ΄ (11η) Ιουλίου, μνήμη της Αγίας Μεγαλομάρτυρος και Πανευφήμου ΕΥΦΗΜΙΑΣ, ότε τον τόμον του της πίστεως όρου των εξακοσίων τριάκοντα θεοφόρων Πατέρων, των εν Χαλκηδόνι συνελθόντων, τουτέστι της αγίας και Οικουμενικής Δ΄ Συνόδου εκράτυνεν.

Ευφημία η καλλίνικος Μάρτυς του Χριστού ήκμαζε κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού και Πρίσκου Ανθυπάτου Ρώμης, εν έτει σπη΄ (288), κατήγετο δε εκ Χαλκηδόνος, θυγάτηρ πατρός μεν Φιλόφρονος καλουμένου, μητρός δε Θεοδοσιανής.

 Διαβληθείσα λοιπόν  ότι ωμολόγει τον Χριστόν, ετιμωρήθη δια τροχών και πυρός, και δια πολλών άλλων βασάνων· ύστερον δοθείσα εις τα θηρία, ίνα ταύτην σπαράξωσιν, έμεινεν εξ αυτών αβλαβής. Είτα εδήχθη υπό άρκτου, προσευχηθείσα δε παρέδωκε την ψυχήν της εις χείρας Θεού εν τω θεάτρω· το δε τίμιον αυτής λείψανον απετέθη εντός θήκης και ενεταφιάσθη εις τόπον τινά πλησίον της Χαλκηδόνος, όπου παρέμεινεν επ’ αρκετούς χρόνους, ιάσεις βρύον παντοδαπάς και θαύματα άπειρα επιτελούν. 

Μετά παρέλευσιν δε πολλού χρόνου, όταν εξηπλώθη η ευσέβεια εις τον κόσμον, έγινε τοιούτον παράδοξον. Εις τας ημέρας Θεοδοσίου του Μικρού, εν έτει 410, εις Μοναχός και Ιερεύς, Ευτυχής μεν κατά το όνομα δυστυχής δε κατά τον νουν, εγένετο αρχηγός αιρέσεως, ισχυριζόμενος ο φρενοβλαβής, ότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός έχει μίαν μόνην φύσιν, την της Θεότητος, και μίαν μόνην ενέργειαν, επίσης την της Θεότητος·  καθηρέθη δε ούτος υπό του Αγίου Φλαβιανού, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, πλην μεταχειριζόμενος ο άθλιος όργανα τους του βασιλέως αθέους ευνούχους, δεν έπαυε ταράττων την Εκκλησίαν και ενέδρας ποιών, έως ου ο βασιλεύς Θεοδόσιος ετελεύτησεν. 

Όταν δε ο Μαρκιανός εβασίλευσε μετά της Πουλχερίας, διέταξε να συγκροτηθή Οικουμενική Σύνοδος εις Χαλκηδόνα, κατά το έτος τετρακόσια πεντήκοντα εν (451) δια να εξετάση την υπόθεσιν. Συνελθόντες λοιπόν εν Χαλκηδόνι εξακόσιοι τριάκοντα Επίσκοποι συνεκρότησαν την Αγίαν Δ΄ Οικουμενικήν Σύνοδον. Τότε, αφού πολλά συνεζήτησαν, κατεδίκασαν και ανεθεμάτισαν τον Ευτυχή και τον τούτου ακόλουθον Διόσκορον ως και πάντας τους μίαν φύσιν και μίαν ενέργειαν επί Χριστού βλασφημούντας. 

Επειδή όμως οι αιρετικοί δεν επείθοντο εις τα δόγματα της Αγίας Συνόδου, μετήλθον άλλον τρόπον οι άγιοι Πατέρες. Αμφότερα τα μέρη, το των Ορθοδόξων δηλαδή και το των κακοδόξων Μονοφυσιτών, έγραψαν τα υπ’ αυτών πιστευόμενα και κηρυττόμενα εις τόμον ξεχωριστόν έκαστον μέρος· ανοίξαντες δε την θήκην την περιέχουσαν το τίμιον λείψανον της Αγίας Ευφημίας, απέθεσαν τα δύο ταύτα βιβλία επί του στήθους της Αγίας εσφραγισμένα· ανοίξαντες δε πάλιν, μεθ’ ωρισμένας ημέρας, είδον και εξέστησαν· διότι τον μεν τόμον των αιρετικών εύρον ερριμμένον κάτωθεν των ποδών της Αγίας, τον δε τόμον των Ορθοδόξων, τον περιέχοντα τον όρον και την απόφασιν της Αγίας Συνόδου, κρατούμενον υπό της Μάρτυρος εις τας αγκάλας της. 

Τούτου δε γενομένου, εθαύμασαν άπαντες δια το τοιούτον παράδοξον· εκ τούτου οι μεν Ορθόδοξοι εστηρίχθησαν εις την πίστιν και εδόξασαν τον Θεόν, τον ποιούντα καθ’ εκάστην μεγάλα και παράδοξα θαύματα προς επιστροφήν και διόρθωσιν των πολλών, οι δε αιρετικοί Μονοφυσίται κατησχύνθησαν. Τούτο λοιπόν το χάριτας βρύον ιερόν λείψανον της Αγίας μετεκομίσθη ακέραιον εκ Χαλκηδόνος εις Κωνσταντινούπολιν, προ της αλώσεως αυτής, όπου και ο τότε αοίδιμος Πατριάρχης Κωνσταντίνος ήγειρε Ναόν προς τιμήν της Αγίας. 

Γενομένης δε της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως υπό των Τούρκων και μετατεθέντων πάντων των ιερών λειψάνων εν τω πανσέπτω Ναώ των Αγίων Αποστόλων, εις τον οποίον μετεφέρθη τότε και το Πατριαρχείον, μετετέθη εκεί και το λείψανον της Αγίας. 

Εκείθεν μετατεθέντος και πάλιν του Πατριαρχείου εις τον Ιερόν Ναόν της Παμμακαρίστου, μετεκομίσθη εκεί ομού μετά των λοιπών και το ιερόν λείψανον της Αγίας. Επειδή δε κατά τας πικράς εκείνας ημέρας της αιχμαλωσίας δεν έπαυον οι κατακτηταί να μεταχειρίζωνται κάθε είδους πικρίαν κατά των Χριστιανών, αρπάζοντες μεταξύ των άλλων τους ιερούς Ναούς και μετατρέποντες αυτούς εις τζαμία, ήρπασαν και τον Ναόν της Παμμακαρίστου και ως εκ τούτου το Πατριαρχείον μετεφέρθη εκ νέου εις τον πάνσεπτον Ναόν του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του τροπαιοφόρου, εν Φαναρίω, όπου και νυν ευρίσκεται. 

Μετηνέχθη τότε εκεί και το ιερόν λείψανον της Αγίας, όπερ θεία ευδοκία διασώζεται μέχρι της σήμερον, τιμώμενον και σεβόμενον όχι μόνον παρά των ευσεβών και Ορθοδόξων Χριστιανών, αλλά και παρά των ετεροδόξων, βρύον ιάματα εις τους μετ’ ευλαβείας προσερχομένους. Καθιερώθη δε το ιερόν λείψανον της Αγίας εν τω ρηθέντι πανσέπτω Ναώ του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, εις το δεξιόν μέρος αυτού, το οποίον έγινε και παρεκκλήσιον επ’ ονόματι της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Ευφημίας, ότε επί της πρώτης πατριαρχίας του τότε Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Γρηγορίου ανωκοδομήθησαν εκ βάθρων τα Πατριαρχεία και αι λοιπαί εν τη πατριαρχική αυλή οικοδομαί. 

Τελείται δε η μνήμη και πανήγυρις της Αγίας κατά την ια’ (11ην) του Ιουλίου, καθ’ ην συναθροίζονται τα πλήθη των Ορθοδόξων, ανδρών τε και γυναικών της τε Κωνσταντινουπόλεως και των περιχώρων αυτής, και πολλοί των ετεροδόξων και οι μετ’ ευλαβείας προσερχόμενοι και ασπαζόμενοι το ιερόν αυτής λείψανον αξιούνται πολλών ιαμάτων.

Η Αγία ισαπόστολος Βασίλισσα ΌΛΓΑ

site analysis

Τη ΙΑ΄ (11η) Ιουλίου, μνήμη της Αγίας ισαποστόλου βασιλίσσης ΟΛΓΑΣ της δια του αγίου Βαπτίσματος μετονομασθείσης ΕΛΕΝΗΣ.

Όλγα η αγία αύτη βασίλισσα της Ρωσίας, η δια του αγίου Βαπτίσματος μετονομασθείσα Ελένη κατά το έτος 957 από Χριστού, υπήρξεν, ως λέγει ο Νέστωρ, η Ηώς και το Άστρον της σωτηρίας της Ρωσίας δια τον ακάματον ζήλον αυτής προς εξάπλωσιν του Χριστιανισμού ως και δια την υψηλήν εν γένει θρησκευτικήν και πολιτιστικήν σταδιοδρομίαν αυτής ομοιάζουσαν προς τον βίον του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Δύσκολον είναι να περιγράψη τις λεπτομερώς τας αόκνους προσπαθείας και την ενδελεχή διδασκαλίαν αυτής προς διαφωτισμόν του Ρωσικού λαού και του απίστου υιού της Σβιατοσλαύου, τους οποίους εδίδασκε περί της ειρηνικής γαλήνης, της οποίας απολαύει η ψυχή του επιγνόντος τον εν τω Χριστιανισμώ αληθή Θεόν.

Ουχί δε μόνον με την διδασκαλίαν, αλλά πολύ περισσότερον με τα καλά έργα ως παράδειγμα και με τας θερμάς ολονυκτίους δεήσεις και τα διάπυρα δάκρυα παρεκάλει τον Θεόν, όπως φωτίση και καθοδηγήση και τον εθνικόν υιόν αυτής και τον Ρωσικόν λαόν εις επίγνωσιν του αληθινού Θεού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Αλησμόνητον παράδειγμα της θερμής αυτής διδασκαλίας παρέχουν εις ημάς οι τελευταίοι προς τον υιόν αυτής λόγοι, όμοιοι προς τους συγκινητικούς λόγους της Αγίας Ανθούσης, μητρός του ιερού Χρυσοστόμου, αμφοτέρων ούτως παρακαλουσών τους υιούς αυτών, όπως αναμένωσι τον θάνατόν των και μη εγκαταλείψωσιν αυτάς μόνας. Η Αγία αύτη ελθούσα ποτέ εις το Βυζάντιον μετά της ακολουθίας αυτής έτυχεν εκεί θερμής υποδοχής δια τους υπέρ του Χριστιανισμού αγώνας αυτής· επιστρέψασα είτα εις Ρωσίαν και εις πλείστους έτι αγώνας επιδοθείσα και ψυχάς αναριθμήτους τω Θεώ παραδώσασα παρέδωκε τέλος και την αγίαν αυτής ψυχήν εις χείρας Θεού την ενδεκάτην (11ην) του μηνός Ιουλίου.

ΟΣΙΑ ΑΜΑΛΙΑ του Μομπέζ(+10 Ιουλίου)

site analysis

Στίχοι.
Θεῶ συγχαίρεις σὺν τετράδι τέκνων σου,
Ἀμαλία Ὁσία, Βρυξελλῶν κρίνον.

 Η Αγία Αμαλία (στη φλαμανδική γλώσσα Αμαλβέργη ή Αμέλια της Lobbes ή της Binche) έζησε κατά τον 7ο μ.Χ. αιώνα. Πιστεύεται ότι γεννήθηκε κατά το 640 μ.Χ. στη Λιέγη (περιοχή Walloon, επαρχία Brabant, σημερινό Βέλγιο) του τότε βασιλείου των Καρολίδων το επονομαζόμενο Neustria (ή Neustrie).

Πιθανολογείται ότι κοιμήθηκε μετά το †690 μ.Χ. (μεταξύ του 692 και 714 μ.Χ.).

 Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια και ήταν συγγενής (αδελφή ή ανεψιά) του Πιπίνου του Λάντεν (Δούκα της Βραβάνδης και Κόμη του Λάντεν, αυλικού των Φράγκων βασιλέων της δυναστείας των Καρολιδών). Παντρεύτηκε τον Κόμη Βιτγέρον (Δόυκα της Λωρραίνης και Κόμη της Βραβάνδης).

 Ήταν μητέρα τουλάχιστον τριών και κατά άλλους πέντε αγίων, συγκεκριμένα του Αγίου Εμβέρτου (St. Emebert, που συγχέεται και με τον επίσκοπο Καμπραί), της Οσιομάρτυρος Ραϊνέλδης (St. Reineldis), της Οσίας Γουδούλης (St. Gudula), της Οσίας Φαραΐλδης (St. Pharaildis) και της Οσίας Ερμιλένδης (St. Ermelindis).
Υπάρχουν αναφορές ότι ίσως παντρεύτηκε για δεύτερη φορά με τον Thoderic τον 3ο με τον οποίο απέκτησε τις Οσίες Φαραΐλδη και Ερμιλένδη και για αυτό οι βιογραφίες των τριών πρώτων τέκνων τις δεν αναφέρουν τα δύο τελευταία.

Αυτό το ενδεχόμενο είναι λιγότερο πιθανό και είναι αναγκαία περεταίρω έρευνα για να εξακριβωθεί η πραγματικότητα.

Έζησε ενάρετο βίο στον κόσμο, διακρινόμενο για τα έργα της αγάπης και της φιλανθρωπίας. Αφού ανέθρεψε τα τέκνα τις εν νουθεσία Κυρίου, από κοινού με τον σύζυγό της αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τα εγκόσμια για να μονάσουν.
Γεγονός που σχεδόν αποκλείει την πιθανότητα η αγία να νυμφεύτηκε δύο φορές.

Έτσι εκείνη εισήλθε στο μοναχικό στάδιο ακολουθώντας ασκητικό βίο και κατατάχθηκε στο τάγμα των Βενεδικτίνων μοναχών σε μεγάλη ηλικία στη γυναικεία Μονή του Μομπέζ (Maubeuge, σημερινή Βόρια Γαλλία κοντά στα σύνορα με το Βέλγιο) ενώ ο σύζυγός της μόνασε στη Μονή του Λόμπς (Lobbes).

Σύμφωνα με την παράδοση έλαβε το μοναχικό σχήμα από τον Άγιο Ουμβέρτο (St. Aubert) γύρω στο 668.

Η Αγία Αμαλία της Μομπέζ δεν πρέπει να συγχέεται με την Αγία Αμαλία (ή Αμαλβέργη) της Τέμσε (που ευλαβείται ιδιαίτερα στο Temse, το Ghent, το Munsterbilzen και άλλα μέρη της περιοχής Flanders, του σημερινού βορειοδυτικού Βελγίου) που έζησε ένα αιώνα αργότερα (†741-772) και τιμάται την ίδια ημέρα, στις 10 Ιουλίου.

Κάποιοι τους προσάπτουν την επωνυμία «Αμαλβέργη η χήρα» του Μομπέζ και «Αμαλβέργη η Παρθένα» του Τέμσε για να τις ξεχωρίζουν.

Όταν κοιμήθηκε οσιακά η Αγία Αμαλία του Μομπέζ πιθανότατα ετάφη στο Λόμπς μαζί με τον σύζυγό της. Εκεί βρίσκονται και τα λείψανά των περισσότερων παιδιών της. Η μεταφορά των λειψάνων της από τη Λόμπς στο Μπίνσε (Binche) έγινε κατά τον 15ο αιώνα και εορτάζεται στις 10 Ιουλίου.

Το συναξάρι της Αγίας Αμαλίας του Μομπέζ (Vita sanctae Amalbergae viduae) έχει γραφτεί από τον π. Ουγκό του Λόμπς (†1033-1063) μεταξύ 1033 και 1048 (δηλαδή πρίν το σχίσμα του 1054), εκτός από κάποιες λεπτομέρειες.

Ταῖς αὐτῆς ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστέ, ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α΄.Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ὁσιότητος ἄγαλμα θεοσμίλευτον,παιδαγωγίας ἀκρότης
τετράδος τέκνων τῶν σῶν,συγχαιρόντων τῶν Ἁγίων ὁμηγύρεσι,
σκεῦος σοφίας τοῦ Θεοῦ,Ἀμαλία, Βρυξελλῶνμονάστρια θεηγόρε,
ὑπὲρ ἡμῶν ἐκδυσώπει Χριστὸν τῶν πίστει εὐφημούντων σε.
πηγή

ΚΑΝΩΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ (εδώ)

ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΣΙΑΝ ΚΑΙ ΘΕΟΦΟΡΟΝ ΜΗΤΕΡΑ ΗΜΩΝ ΑΜΑΛΙΑΝ ΤΩΝ ΒΡΥΞΕΛΛΩΝ

πηγη.προσκυνητής

Η ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΑΓΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ

site analysis

   Οι Μάρτυρες κατέχουν τη σημαντικότερη θέση στην Εκκλησία μας, διότι Αυτή είναι θεμελιωμένη στη μαρτυρία, στα βασανιστήρια, στο αίμα και στην ίδια τη ζωή εκείνων. Τα λεγόμενα «Μαρτυρολόγια» είναι οι βιογραφίες των Μαρτύρων της Εκκλησίας μας, τα οποία διηγούνται τις ηρωικές τους ομολογίες στο Χριστό και τα αφάνταστα δεινοπαθήματά τους από τους διαχρονικούς χριστιανομάχους.  ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου Καθηγητού  

    Οι Μάρτυρες γυναίκες υπήρξαν το ίδιο ηρωικές με τους άνδρες, και σε πολλές περιπτώσεις τους ξεπερνούσαν σε θάρρος, ηρωισμό και παρρησία, μπροστά στους δημίους βασανιστές τους! Μια από αυτές είναι και η μεγαλομάρτυς Κυριακή, ένα εύοσμο άνθος πίστεως, ευσέβειας, αγνότητας, ηρωισμού και καρτερίας της αρχαίας Εκκλησίας.  

     Γεννήθηκε στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας και έζησε τον 4ο μ. Χ. αιώνα, από γονείς Έλληνες χριστιανούς και ευσεβείς. Ήταν πολύ πλούσιοι, αλλά δεν είχαν παιδί. Για τούτο και προσεύχονταν αδιαλείπτως στο Θεό να τους χαρίσει το δώρο της παιδοποιίας. Ο Θεός άκουσε τις δεήσεις τους και πράγματι τους χάρισε ένα χαριτωμένο κοριτσάκι, το οποίο γεννήθηκε ημέρα Κυριακή και γι’ αυτό του έδωσαν το όνομα Κυριακή, που σημαίνει αφιερωμένη στον Κύριο, όπως και η αγία ημέρα Του.   

      Η Κυριακή μεγάλωνε μέσα στην ευσέβεια της οικογένειάς της. Από μικρή απέκτησε ακράδαντη πίστη στο Θεό και απέραντη αγάπη για το Χριστό. Εκείνος την προίκισε με σπάνιο σωματικό κάλλος και υπέρμετρη ευγένεια ψυχής, ώστε να ξεχωρίζει από όλα τα άλλα κορίτσια της μεγαλούπολης, όπου ζούσε. Νωρίς είχε αποφασίσει να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στο Χριστό, διαφυλάσσοντας την παρθενία της για το Νυμφίο Χριστό. Ας μην ξεχνάμε πως για τον Χριστιανό δύο δρόμοι υπάρχουν: ο δρόμος της παρθενίας και ο δρόμος του γάμου. Και οι δύο δρόμοι είναι ευλογημένοι και ισότιμοι για την Εκκλησία μας.  

      Όταν ήρθε σε ηλικία γάμου πολλοί μνηστήρες επιθυμώντας το κάλλος του σώματος και της ψυχής της τη ζήτησαν να την παντρευτούν. Αλλά εκείνη με ευγένεια τους απωθούσε, ομολογώντας την επιλογή της να είναι αρραβωνιασμένη σε όλη της τη ζωή με το Χριστό και να υπηρετεί την Εκκλησία Του στα πρόσωπα των αναξιοπαθούντων ανθρώπων.  

      Αλλά η ζωή των Χριστιανών την εποχή εκείνη δεν ήταν εύκολη, διότι η Εκκλησία του Χριστού βρισκόταν σε διωγμό. Για τριακόσια χρόνια το διεφθαρμένο ειδωλολατρικό ρωμαϊκό κράτος δίωκε μέχρι αφανισμού τους Χριστιανούς. Οι απόλυτα διεφθαρμένοι αυτοκράτορες, μη έχοντας την παραμικρή ηθική αναστολή, έβγαζαν διατάγματα, με τα οποία απαγόρευαν με την ποινή του θανάτου την άσκηση της χριστιανικής λατρείας. Όσοι Χριστιανοί συλλαμβάνονταν και δεν δεχόταν να υπογράψουν λίβελο απάρνησης της πίστης τους και δε θυσίαζαν στους ειδωλολατρικούς «θεούς» υποβάλλονταν σε φρικτά βασανιστήρια, προκειμένου να αρνηθούν την πίστη τους και να θανατωθούν αν επιμένουν.  

      Στα χρόνια που ζούσε η Κυριακή, αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν ο θηριώδης Διοκλητιανός, ο οποίος διέταξε το 303 μ. Χ. τον φοβερότερο διωγμό, χειρότερο από όλους τους προηγούμενους. Οι αδίστακτοι ιερείς των σκοταδιστικών μαντείων του Κλαρίου και του Διδυμαίου Απόλλωνος της Μ. Ασίας είχαν πείσει το δεισιδαίμονα αυτοκράτορα πως οι Χριστιανοί είναι μιασμένοι και πως οι «θεοί» εξαιτίας του μιάσματος αυτού εγκατέλειψαν το κράτος. Για να επανακτηθεί η «εύνοιά» τους έπρεπε να εκλείψουν οι Χριστιανοί! Ο Διοκλητιανός πείσθηκε. Χιλιάδες Χριστιανοί συλλαμβάνονταν και οδηγούνταν σε φρικτά βασανιστήρια και έχυναν το αίμα τους  

για το Χριστό. Δημόσιοι υπάλληλοι και στρατιωτικοί έχαναν τα αξιώματά τους και φονεύονταν. Βιβλία καίγονταν, περιουσίες κατάσχονταν, ναοί κατεδαφίζονταν!   

       Κάποιος ειδωλολάτρης δικαστής της Νικομήδειας ήθελε να αρραβωνιάσει την Κυριακή με το γιό του. Όταν εκείνη αρνήθηκε την κατάγγειλε στις αρχές ως Χριστιανούς την ίδια και τους γονείς της.  Ο ίδιος ο αυτοκράτορας διέταξε να υποβληθούν σε σκληρά βασανιστήρια. Τους έδερναν συνεχώς ώσπου να σταματούν οι στρατιώτες από κούραση το ξυλοδαρμό. Αλλά ούτε οι απειλές, ούτε οι κολακείες των ειδωλολατρών έφεραν αποτέλεσμα. Έτσι αποφάσισαν να στείλουν εξορία τους γονείς της στην Μελιτηνή της Αρμενίας και την Κυριακή να σταλεί στον επίσης θηριώδη Μαξιμιανό για ανάκριση.  

      Η αγία ομολόγησε με περισσό θάρρος την πίστη της στο Χριστό. Για την ομολογία της παραδόθηκε σε άξεστους στρατιώτες να τη βασανίσουν, αλλά έμεινε ακλόνητη στην πίστη της. Ένα βράδυ, στο σκοτεινό δεσμωτήριό της, άκουσε τη φωνή του Θεού να την ενθαρρύνει «Μη φοβάσαι Κυριακή τα βασανιστήρια, το πνεύμα μου είναι μαζί σου»! Κατόπιν παραδόθηκε στον κτηνώδη έπαρχο της Βιθυνίας Ιλαρίωνα, να τη βασανίσει ακόμα περισσότερο, με σκοπό να καμφθεί. Ο Ιλαρίων έδωσε εντολή να την καίνε καθημερινά με αναμμένες δάδες και να την κρεμούν για μέρες από τα μαλλιά. Όμως ο Θεός θεράπευε θαυματουργικά τις πληγές της, ώστε να πιστέψουν πολλοί ειδωλολάτρες και να οδηγηθούν και αυτοί στο μαρτύριο!  

      Τέλος την οδήγησαν σε παρακείμενο ειδωλολατρικό ναό να θυσιάσει στα είδωλα. Όταν την έφεραν στο άντρο αυτό των δαιμόνων, παρακαλούσε το Χριστό να τη βοηθήσει. Και το θαύμα έγινε: δυνατός σεισμός γκρέμισε τα αγάλματα των «θεών», τα οποία έγιναν θρύψαλα. Όμως το γεγονός εξαγρίωσε τους ειδωλολάτρες δημίους και ιερείς. Γι’ αυτό άναψαν φωτιά δίπλα στο βωμό και την έριξαν να καεί. Αλλά οι φλόγες δεν την έκαιγαν! Μετά από αυτό, και με παρακίνηση των αδίστακτων ειδωλολατρών ιερέων, την αποκεφάλισαν. Ήταν μόνο 21 ετών! Δεν υπέκυψε στα φρικτά βασανιστήρια και δεν πρόδωσε την αγία πίστη της. Έφυγε για την Άνω Ιερουσαλήμ ως αγνή και καλλιπάρθενος νύμφη του Χριστού, και ενώθηκε η μακάρια ψυχή της με τον Νυμφίο της αιωνίως!   Η μνήμη της εορτάζεται στις 7 Ιουλίου.   

Η Αγία μάρτυς Κυπρίλλη

site analysis

Τη 4η Ιουλίου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΚΥΠΡΙΛΛΗΣ της συναθλησάσης μετά του Αγίου Θεοδώρου και δια ξεσμών τελειωθείσης.

--------------------------------------------

Κυπρίλλα η Αγία Μάρτυς κατήγετο εκ της ιδίας πατρίδος εξ ης και ο Άγιος Θεόδωρος, δηλαδή της Κυρήνης. Αύτη, συζευχθείσα και συζήσασα μετά του συζύγου της δύο μόνον έτη, απώλεσεν αυτόν και έμεινε χήρα επί έτη εικοσιοκτώ. Έχουσα δε πόνον εις την κεφαλήν, παρεκάλεσε τους γονείς της να την αφήσωσι να προστρέξη όπως θεραπευθή εις τον Άγιον Θεόδωρον, όστις τότε δια την του Χριστού πίστιν ήτο έγκλειστος εν τη φυλακή. Όθεν μεταβάσα και ιατρευθείσα παρ’ αυτού έμεινε και υπηρέτει τον Άγιον μετά της Λουκίας και Αρόας. Αφού δε εμαρτύρησεν ο Άγιος Θεόδωρος, διεβλήθη η Κυπρίλλα εις τον ηγεμόνα, και ωδηγήθη ενώπιόν του.

Επειδή δε δεν επείσθη να θυσιάση εις τα είδωλα, έθεσαν άνθρακας ανημμένους εις την μίαν των χειρών της, και ρίψαντες λίβανον επί των ανθράκων, ηνάγκαζον αυτήν να θυμιάση τα είδωλα. Η δε Άγία έλεγε: «Τούτο δεν είναι θυσία θεληματική ιδική μου, αλλά σατανική και ακούσιος». Και πράγματι, διότι οι δήμιοι εκράτουν ισχυρώς την χείρα της έως ου κατεκάη αύτη ολόκληρος. Μετά ταύτα εκρέμασαν την Αγίαν επί ξύλου και εξέσχιζον αυτήν. Και από μεν των πληγών της εξήλθεν αίμα, από δε των μαστών της γάλα· λιποθυμήσασα δε εκ των βασάνων, παρέδωκεν η μακαρία την ψυχήν αυτής εις τον Χριστόν και έλαβε παρ’ αυτού τον άφθαρτον στέφανον. Κατά προσταγήν δε του ηγεμόνος έλαβον αι ρηθείσαι δύο γυναίκες, η Λουκία και η Αρόα, το λείψανον της Αγίας Κυπρίλλης και ενεταφίασαν αυτό προσφέρουσαι κατά την ταφήν της άσματα γλυκύτατα. Ότε δε ενεταφιάσθη, ανέβλυσεν εκ του τάφου της δρόσος, ήτις ιάτρευε πάσαν ασθένειαν και πάθος. Μετά ταύτα εθανατώθησαν παρά του ηγεμόνος και η Αγία Λουκία και η Αρόα, νυν δε χορεύουσι μετά της Αγίας Κυπρίλλης εις τα ουράνια.

Η Αγία ΜΑΡΘΑ η μήτηρ του Οσίου Συμεών, του εν τω θαυμαστώ όρει,

site analysis

Τη 4η Ιουλίου, η Αγία ΜΑΡΘΑ η μήτηρ του Οσίου Συμεών, του εν τω θαυμαστώ όρει, εν ειρήνη τελειούται.

---------------------------------

Μάρθα η Οσία ήσκει παν είδος αρετής, και εν ταις Εκκλησίαις του Θεού σχολάζουσα εγέννησεν εξ επαγγελίας τον Άγιον Συμεών. Προσηύχετο δε μετά κατανύξεως και ίστατο πάντοτε ορθία, ουδείς δε είδεν αυτήν να καθήση κατά την ημέραν της Κυριακής ή να συνομιλήση εν τω Ναώ μετά τινος. Έτρεφεν αγάπην πολλήν και έδιδεν ελεημοσύνην εν ταπεινότητι. Ένιπτε τους πόδας όλων των ξένων και υπεδέχετο αυτούς. Ενέδυε τους γυμνούς, έτρεφε τους πεινώντας, και εις τους λαμβάνοντας το Άγιον Βάπτισμα και μη έχοντας σινδόνας καθαράς ίνα ενδυθώσιν, κατά το έθιμον, αυτή εδώριζεν εις αυτούς τοιαύτας. Ομοίως έδιδε σινδόνας εις τους πτωχούς, όσοι απέθνησκον και δεν είχον να ενταφιασθώσιν. Είχε δε και βαθείαν πίστιν και ευλάβειαν εις την Κυρίαν Θεοτόκον και ηξιώθη παρά της Θεομήτορος να θεωρήση, προ του θανάτου της, την απόλαυσιν των ουρανίων αγαθών, τα οποία έμελλε να λάβη μετά θάνατον.

Προγνωρίσασα όθεν τον θάνατόν της προ τριών μηνών, μετέβη ίνα αποχαιρετήση τον υιόν της, τον Συμεών, ο οποίος προγνωρίσας και αυτός τούτο, είπεν εις την μητέρα του: «Τείχισόν με, ω μήτερ, με τας ευχάς σου, διότι πορεύεσαι προς Κύριον». Η δε μήτηρ του είπε: «Τούτο, τέκνον μου, και εγώ μαθούσα παρά του Κυρίου, ήλθον δια να λάβω τας ευχάς σου». Όθεν ευχηθέντες αλλήλοις και ευφρανθέντες εχωρίσθησαν. Όταν δε εκοιμήθη η Οσία ετάφη εις την Αντιοχεία Δάφνην. Βραδύτερον δε μετεκομίσθη το άγιον αυτής λείψανον υπό του υιού της και απετέθη πλησίον του στύλου του. Ποιήσαντος δε του Αγίου προσευχήν υπέρ της μητρός του, εθαυματούργει ο τάφος της, και αφού απήλθε προς Κύριον εφάνη εις τους παρισταμένους εις τον τάφον της και εχαροποίησεν αυτούς ειπούσα, ότι εύρε μεγάλην χάριν παρά Θεού, και ευρίσκεται εις φως και χαράν ανεκλάλητον, όχι μόνον δια της πρεσβείας του υιού της, αλλά και διότι αύτη υπέμεινε τον Κύριον, υποστάσα δι’ Αυτόν διαφόρους θλίψεις και πειρασμούς.

ΠΗΓΗ.ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΦΩΝΗ 

Αγία Μακρίνα: Η δημιουργία κηρύττει καθαρά τον δημιουργόν!

site analysis

Αγία Μακρίνα.

9. Άγιος Γρηγόριος Νύσσης: Αυτό Ακριβώς, Είπα Εγώ, Θέλω Να Μάθω, Πώς Θα Ήτο Δυνατόν Να Γίνη Αναμφίβολον Εις Τους Αντιλέγοντας Ότι Τα Πάντα Προέρχονται Από Τον Θεόν Και Δι’ Αυτού Τα Πάντα Συγκρατούνται, Και Γενικώς Ότι Υπάρχει Θεός, Ο Οποίος Είναι Υπέρ Την Φύσιν Των Όντων;

Μακρίνα. Εκείνη δε λέγει: Είναι προτιμότερον να σιωπά κανείς προ τοιούτων αμφιβολιών και να απαξιοί απαντήσεως τας μωράς και ασεβείς προτάσεις, καθ’ όσον και ο θείος λόγος απαγορεύει να απαντώμεν εις τας ανοησίας των αφρόνων.
Άφρων δε κατά τον προφήτην είναι ο λέγων ότι δεν υπάρχει Θεός.

Επειδή δε πρέπει και τούτο να σας είπω, λέγω λόγον όχι ιδικόν μου ούτε άλλου ανθρώπου, διότι αυτός όσον μεγάλος και αν είναι, μικρός θα είναι.
Θα σου είπω τον λόγον τον οποίον διηγείται η κτίσις των όντων διά των θαυμασίων αυτής (ακροατής δε αυτής είναι ο οφθαλμός), διά των φαινομένων της οποίας ο σοφός και καλλιτεχνικός λόγος ηχεί μέσα εις την καρδίαν μας.

Διότι η δημιουργία κηρύττει καθαρά τον δημιουργόν, αφού οι ίδιοι οι ουρανοί, καθώς λέγει ο προφήτης, με φωνάς αλαλήτους διηγούνται την δόξαν τον Θεού.

Ποίος βλέπων την αρμονίαν του κόσμου, τα θαυμάσια φαινόμενα του ουρανού και της γης, και πώς τα στοιχεία ενώ είναι αντίθετα προς άλληλα κατά την φύσιν των, όμως συμπλέκονται όλα προς τον ίδιον σκοπόν διά μιας αρρήτου κοινωνίας, συνεισφέροντα έκαστον την δύναμίν του διά την συντήρησιν του σύμπαντος, και ούτε τα άμικτα και ακοινώνητα κατά τας ατομικάς ιδιότητάς των χωρίζονται αλλήλων ούτε αλληλοφθείρονται αναμιγνυόμενα προς άλληλα εκ των αντιθέτων ιδιοτήτων.

Αλλά συμβαίνει μάλιστα και εκείνα που ως εκ της φύσεώς των τείνουν προς τα άνω, να φέρωνται προς τα κάτω, όπως η ηλιακή θερμότης η οποία ρέει κάτω διά των αχτίνων και τα βαρέα σώματα ανέρχονται λεπτυνόμενα διά του ατμού, όπως το ύδωρ το οποίον γίνεται ανωφερές, παρά την εκ φύσεως φοράν του προς τα κάτω, ωθούμενον διά του αέρος επί ανέμων, και το πυρ που είναι αιθέριον γίνεται γήινον διά να μη μείνη το βάθος αμέτοχον θερμότητος, η δε υγρότης που κατέρχεται με την βροχήν εις την γην, ενώ είναι μία ως προς την φύσιν της, όμως γεννά μυριάδας διαφόρων φυτών προσφερομένη εις όλα κατά τρόπον κατάλληλον και την ταχυτάτην περιφοράν του πόλου και την εντός των κύκλων αντίστροφον κίνησιν και τας εκλείψεις και τας συνόδους και τας αναλογίας των αποστάσεων των άστρων· εκείνος ο οποίος βλέπει ταύτα με τον νοερόν οφθαλμόν της ψυχής δεν διδάσκεται ολοφάνερα εκ των φαινομένων, ότι θεία δύναμις τεχνική ή σοφή παρουσιάζεται εις τα όντα και διαπερώσα τα πάντα συναρμόζει τα μέρη εις το όλον και συμπληρώνει το όλον υπό των μερών, και διά μιας δυνάμεως περικρατεί το παν, το οποίον μένει εις τον εαυτόν του, χωρίς να παύη ποτέ κινούμενον και χωρίς να μεταφέρεται εις άλλον τόπον, από εκείνον εις τον οποίον ευρίσκεται;

Απόσπασμα Από Τον «Διάλογο Περί Ψυχής Και Αναστάσεως Ο Λεγόμενος Μακρίνια», Μεταξύ Των Αδελφών Αγίου Γρηγορίου Νύσσης Και Αγίας Μακρίνας, Όπως Δημοσιεύεται Σε Μετάφραση Στον Τόμο «Γρηγορίου Νύσσης, Έργα 1», Της Σειράς Έλληνες Πατέρες Της Εκκλησίας, Των Πατερικών Εκδόσεων «Γρηγόριος Ο Παλαμάς». Εισαγωγή, Μετάφραση, Σχόλια Αθηναγόρα Κοκκινάκη, Αρχιεπισκόπου Θυατείρων Και Μεγάλης Βρετανίας.

Αγία Θεοδότη και τα τρία παιδιά της

site analysis

Εορτάζει στις 29 Ιουλίου εκάστου έτους.

Θεώ δοτήν τίθησι την Θεοδότην.

Το πυρ καμίνου συν τρισί τέκνοις φίλοις.

Βιογραφία

Η Αγία Θεοδότη ήταν από τη Νίκαια και διακρινόταν για τη θερμότητα της ευσέβειας της. Έμεινε χήρα και αφοσιώθηκε στην ανατροφή των τριών παιδιών της, χωρίς να δώσει καμιά προσοχή στις προτάσεις δεύτερου γάμου. Με τη φιλόστοργη φροντίδα της, μεγάλωσαν οι γιοι της και αναδείχτηκαν παιδιά πιστά και με μεγάλη φρόνηση. Τα χρόνια όμως εκείνα, ήταν δύσκολα και επικίνδυνα. Η εικονομαχία ήταν στο αποκορύφωμα της. Η αγία Θεοδότη με τους γιους της, ήταν στην πρώτη τάξη των υπερμάχων αθλητών της Ορθοδοξίας. Εκείνη μεταξύ του γυναικείου κόσμου, αυτοί μεταξύ των συνομηλίκων τους, συμβούλευαν και διήγειραν κατά των άσεβων προσταγμάτων των εικονομάχων βασιλέων. Το καθήκον αυτό, έφερε μητέρα και γιους στο μαρτύριο, που το υπέστησαν με αξιοθαύμαστη καρτερία. Έτσι όλοι μαζί, πήραν τα αθάνατα στεφάνια, που παρέχει στους καλούς αθλητές ο αγωνοθέτης Θεός. Ναό στην Αγία Θεοδότη έκτισε ο αυτοκράτωρ Ιουστινιανός. (Η μνήμη της Αγίας Θεοδότης και των τριών παιδιών της επαναλαμβάνεται και την 22α Δεκεμβρίου με διαφορετικά βιογραφικά στοιχεία τα οποία όμως μοιάζουν με τα βιογραφικά στοιχεία που υπάρχουν στον ιστοχώρο της Εκκλησίας της Ελλάδος για την 29η Ιουλίου).

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)

Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.

Ὡς δῶρον ἐκλεκτόν, Θεοδότη θεόφρον, προσήγαγες Θεῶ, τοὺς ἐνθέους βλαστούς σου, σὺν τούτοις γὰρ ἠγώνισαι, ἱερῶς ἐναθλήσασα, μεθ’ ὧν πρέσβευε, ὑπὲρ ἠμῶν τῷ Κυρίῳ, δοῦναι ἄφεσιν, ἁμαρτιῶν ἠμὶν πάσι, καὶ βίου διόρθωσιν.

Αγία Ωραιοζήλη

site analysis

Εορτάζει στις 26 Ιουλίου εκάστου έτους.

Eις πυρ βληθείσα Ωραιοζήλη Λόγε,

Άπασι βρύει τους κρουνούς των θαυμάτων.

Βιογραφία

Η Αγία Ωραιοζήλη έζησε τον 1ο αιώνα μ.Χ. Είχε πατρίδα το Βυζάντιο και οι γονείς της ήταν Έλληνες ειδωλολάτρες. Στην αρχή ήταν και αυτή ειδωλολάτρισσα, κατόπιν όμως έγινε χριστιανή από το κήρυγμα του Αποστόλου Ανδρέα. Επειδή η Ωραιοζήλη ήταν μορφωμένη γυναίκα, μπόρεσε και έμαθε σωστά όλες τις αλήθειες του Ευαγγελίου, έτσι ώστε να τις διδάσκει και σ’ άλλες γυναίκες και κατόρθωσε να ελκύσει πολλές απ’ αυτές στον Χριστό.

Όταν επί αυτοκράτορα Δομιτιανού κινήθηκε διωγμός κατά των Χριστιανών, η Αγία Ωραιοζήλη συνελήφθη και επειδή έμεινε πιστή στην αγάπη του Χριστού, αποκεφαλίστηκε και κατατάχθηκε στο σεμνό χορό των Μαρτύρων. Το δε νεκρό της σώμα το έριξαν στη φωτιά.

Αγιογραφίες / Φωτογραφίες

Πηγή:  .saint.gr

Πνευματικὸ φῶς ἀπὸ τὴν Ἁγία Παρασκευὴ

site analysis

Γράφει Πρωτοπρ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος,

ἐφημέριος Ι. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Καλλιπόλεως Πειραιῶς

Ἐν Πειραιεῖ 25-7-2013

Στὶς 26 Ἰουλίου ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολική, Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἑορτάζει τὴν μνήμη τῆς ἁγίας ἐνδόξου Ὀσιοπαρθενομάρτυρος τοῦ Χριστοῦ Παρασκευῆς τῆς ἀθληφόρου. Ὅπως εἶναι γνωστό, ἡ ἁγία ἔνδοξος Ὀσιοπαρθενομάρτυς Παρασκευὴ ἔλαβε ἀπὸ τὸν Ἅγιο Τριαδικὸ Θεὸ τὸ ἰδιαίτερο χάρισμα τῆς θεραπείας τόσο τῆς σωματικῆς ὅσο κυρίως τῆς πνευματικῆς ὁράσεως. Εἶναι ἡ προστάτις τῶν ματιῶν. Μᾶς χαρίζει τὸ φῶς. Βέβαια, τὸ χάρισμα αὐτὸ ἡ ἁγία ἔνδοξος Ὀσιοπαρθενομάρτυς Παρασκευὴ δὲν τὸ ἔχει κατὰ φύσιν, ἀλλὰ κατὰ Χάριν, ὡς δωρεά, ἡ ὁποία πηγάζει ἀπὸ τὴν πηγὴ τοῦ φωτός, ἀπὸ τὸ φυσικὸ φῶς, ἀπὸ τὸ αὐτοφῶς, τὸν Ἴδιο τὸν Θεάνθρωπο Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ὁ ὁποῖος ἐκήρυξε στεντορεία τὴ φωνὴ ὅτι «Ἐγὼ εἰμὶ τὸ Φῶς τοῦ κόσμου»[1].
Πῶς, ὅμως, ἡ ἁγία ἔνδοξος Ὀσιοπαρθενομάρτυς Παρασκευὴ ἀξιώθηκε τοιούτου χαρίσματος; Σύμφωνα μὲ τὸ συναξάριο, ὁ εἰδωλολάτρης τότε βασιλιὰς Ἀντωνίνος, θέλοντας νὰ πείσει τὴν Ἁγία νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα καὶ βλέποντας τὴν σταθερὰ καὶ ἐπίμονη ἄρνησή της, πρόσταξε νὰ ἀνάψουν μιὰ μεγάλη φωτιὰ καὶ νὰ βάλουν ἕνα καζάνι γεμάτο πίσσα καὶ θειάφι νὰ βράζει καλὰ καὶ νὰ ρίξουν μέσα στὸ καζάνι τὴν Ἁγία, νὰ καεῖ. Ἡ Ἁγία χαρούμενη, ἐπειδὴ ἐπρόκειτο νὰ ἀναχωρήσει ἀπὸ τὸν ψεύτικο αὐτὸν κόσμο καὶ νὰ πάει στὸν ἀληθινὸ καὶ αἰώνιο, ἔκανε τὸν σταυρό της καὶ μπῆκε μέσα. Περιμένοντας δυὸ καὶ τρεῖς ὧρες ὁ βασιλιάς, βλέπει ὅτι....

ἡ Ἁγία δὲν καίγεται καὶ τῆς λέει : «Παρασκευή, γιατί δὲν καίγεσαι»; «Διότι, ὁ Χριστός μου δρόσισε τὸ νερό», ἀπαντᾶ ἡ Ἁγία. «Ράντισε κι ἐμένα, νὰ δῶ ἂν καίει», τῆς λέει ὁ βασιλιάς. Πῆρε, λοιπόν, ἡ Ἁγία μὲ τὰ δυό της χέρια καὶ τοῦ ἔρριξε στὸ πρόσωπο καὶ εὐθὺς τυφλώθηκε καὶ τὸ πρόσωπό του γδάρθηκε. Φωνάζει τότε ὁ βασιλιάς : «Μέγας ὁ Θεὸς τῶν Χριστιανῶν! Πιστεύω κι ἐγὼ σ’Αὐτὸν καὶ βγὲς νὰ μὲ βαπτίσεις». Βγαίνει ἡ Ἁγία, τὸν βαπτίζει καὶ τοῦ ξαναδίνει τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν του, λέγοντας : «Βασιλιά, ὁ Θεὸς τῶν Χριστιανῶν σὲ ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὴν δεινὴ αὐτὴ μάστιγα». Μετὰ ἀπὸ αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἡ Ἁγία ἔλαβε τὴν χάρι ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ θεραπεύει τοὺς πάσχοντας ἀπὸ τὶς παθήσεις τῶν ματιῶν[2].

Ἐνῶ ἡ ἔλευση τοῦ πρώτου Φωτός, τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡ ἐμφάνιση τῶν τρίτων φώτων, τῶν Ἁγίων  ἀνθρώπων (δεύτερα φῶτα εἶναι οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι, κατὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Θεολόγο) θὰ ἔπρεπε νὰ σημαίνει εὐλογία καὶ σωτηρία, ἐντούτοις ἐπικρατεῖ καὶ ἁπλώνεται τὸ σκότος, ἡ κατάπτωση, ἡ διαφθορὰ καὶ ἡ τυφλότητα. Ἀκόμη καὶ μέσα στὴν ἁγιοτόκο καὶ ἠρωοτόκο Ἑλλάδα μας. Μιὰ χώρα, ἕνας τόπος ἁγίων καὶ ἡρώων, στὸν ὁποῖο θὰ ἔπρεπε νὰ κυριαρχεῖ καὶ νὰ λάμπει τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων, ὅπως ἔλαμπε ἐπὶ αἰῶνες στὴ Ρωμιοσύνη τοῦ Βυζαντίου.

Ἂς μᾶς ἐπιτρέψει, σήμερα, ἡ ἀγάπη σας νὰ ἀναφέρουμε μερικὰ τέτοια δείγματα ἐλλείψεως φωτός, ἀκολουθώντας κατὰ πόδας τὸ παράδειγμα τῆς σήμερον ἑορταζομένης ἁγίας ἐνδόξου Ὀσιοπαρθενομάρτυρος Παρασκευῆς.

Ά) Ἀντιμετώπιση τῆς ἀτεκνίας

Οἱ  γονεῖς τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς, Ἀγάθων καὶ Πολιτεία, ἦταν δίκαιοι καὶ εὐλαβεῖς? εἶχαν περάσει μιὰ ζωὴ ἀφιερωμένη στὸν Θεό? ἦταν «ὁλοτρόπω νεύσει πρὸς Θεὸν κεκλικότες»? εἶχαν κλίνει, εἶχαν νεύσει μὲ ὅλους τους τρόπους πρὸς τὸν Θεό? ὅλη ἡ ζωὴ τοὺς ἦταν μιὰ δοξολογία, μιὰ ἐξύμνηση τοῦ Θεοῦ καὶ μιὰ τήρηση τῶν ἐντολῶν του. Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ τηρήσει κανεὶς τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ στρέψει ὅλη του τὴ ζωὴ πρὸς τὸν Θεό. Πόσοι ἀπό’μας, ἀγαπητοί μου, ἔχουμε στρέψει ὅλη τὴ ζωή μας πρὸς τὸν Θεό; Νὰ εἶναι ὅλες μας οἱ σκέψεις, ὅλες μας οἱ ἐνέργειες, ὅλες μας οἱ κινήσεις, ὅλη μας ἡ ζωὴ ἀφιερωμένη στὸν Θεό; Μᾶς κλέβει ἀπὸ’δῶ κι ἀπὸ’κεῖ ὁ διάβολος. Ἄλλοτε ἕνας φίλος, ἄλλοτε ἕνα συμπόσιο, ἄλλοτε μιὰ ξεκούραση, ἕνα γλέντι, μιὰ διασκέδαση καὶ ἀφιερώνουμε τὴ ζωὴ μᾶς πολλὲς φορὲς ὄχι στὸν Θεό, ἀλλὰ στὸν κόσμο, τὸ κοσμικὸ φρόνημα, στὸ κακό, στὴν ἁμαρτία καὶ σὲ οὐδέτερα ἢ ἀνάξια πράγματα. Τὸ ζεῦγος, ἡ ἁγία ξυνωρίς, Ἀγάθων καὶ Πολιτεία, εἶχαν στρέψει τὴ ζωὴ τοὺς «ὁλοτρόπως» πρὸς τὸν Θεό. Καὶ θὰ περίμενε κανεὶς πὼς ὅλα τους τὰ αἰτήματα θὰ ἐκπληρώνονταν ἀμέσως ἀπὸ τὸν Θεό. Ἐμεῖς μόλις κάνουμε κάποιο εὐλαβικὸ ἀφιέρωμα, μόλις ψελλίσουμε κάποια προσευχή, ἀπαιτοῦμε ἀμέσως ὁ Θεὸς νὰ ἐκπληρώσει τὸ αἴτημα τῆς προσευχῆς μας. Δὲν ἔχουμε ὑπομονὴ καὶ ἐμπιστοσύνη στὴ σοφία καὶ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος πρὸς τὸ συμφέρον μας πάντα ἱκανοποιεῖ τὰ αἰτήματά μας. Μιὰ ζωή, λοιπόν, ἀφιερωμένη στὸν Θεό, ὁ Ἀγάθων καὶ ἡ Πολιτεία. Καὶ εἶχαν ἕνα μόνο αἴτημα ἀπὸ τὸν Θεό. Νὰ τοὺς χαρίσει ἕνα παιδί. Πόσο λογικὸ καὶ εὔλογο αἴτημα! Ἦταν πολὺ φυσικὸ νὰ λυποῦνται καὶ νὰ στενοχωριοῦνται, χωρίς, ὅμως, νὰ χάνουν τὴν ἐμπιστοσύνη πρὸς τὸν Θεό, χωρὶς νὰ παροργίζονται καὶ χωρὶς νὰ στρέφονται ἐναντίον τοῦ Θεοῦ. Στενοχωροῦνταν τόσο διότι δὲν θὰ ὑπῆρχε κάποιος διάδοχός του γένους τους, ὅσο καὶ γιατί δὲν εἶχαν κάποιον κληρονόμο τοῦ πλούτου τους. Τὸ ζεῦγος, ὅμως, δὲν τὸ ἔβαλε κάτω, ἀλλὰ μιμούμενο τὰ προγενέστερα στείρα καὶ ἄτεκνα ζεύγη τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τὴν προφήτιδα Ἄννα, τὴν μητέρα τοῦ ἁγίου προφήτου Σαμουήλ, τοὺς Ἁγίους Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα, τοὺς γονεῖς τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἠμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας καὶ  τοὺς Ἁγίους Ζαχαρία καὶ Ἐλισσάβετ, τοὺς γονεῖς τοῦ Τιμίου Προφήτου, Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου, προσέτρεξε μέσω τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς στὸν Θεό. Τότε ὁ Θεὸς ὄχι ἁπλῶς ἱκανοποιῆσε τὸ αἴτημά τους, ἀλλὰ τοὺς ἔδωσε ἕναν ἐξαίσιο καρπό? τὴν ἁγία ἔνδοξο Ὀσιοπαρθενομάρτυρα Παρασκευή. Τηροῦμε ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου, παρόμοια στάση σὲ ἀνάλογες περιπτώσεις; Μιμούμαστε τὸ παράδειγμα τῆς νηστείας, τῆς προσευχῆς καὶ τῆς πλήρους ἐμπιστοσύνης στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ τῶν γονέων τῆς ἁγίας Παρασκευῆς πρὸς ἀπόκτηση παιδιῶν, ἢ σπεύδουμε «ἀγαλλομένω ποδὶ» σὲ ἰατρικὲς λύσεις, ὅπως αὐτὲς τῆς τεχνητῆς, ἐνδοσωματικῆς ἢ ἐξωσωματικῆς γονιμοποίησης μὲ ἀπρόβλεπτες συνέπειες; Μήπως ἀντικαθιστοῦμε τὸν κύριο καὶ πρωταρχικὸ σκοπὸ τοῦ μυστηρίου τοῦ Γάμου, ποῦ εἶναι ἡ θέωση, ἐξαγιασμὸς καὶ ἡ ἕνωση τοῦ ἀνδρογύνου μὲ τὸν Χριστό, καὶ τὸν ταυτίζουμε μὲ τὴν τεκνογονία, πράγμα τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ περιορισμὸ τοῦ νοήματος τοῦ Γάμου στὶς σαρκικὲς σχέσεις; Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δὲν μπορεῖ νὰ προτείνει τὴν προσφυγὴ στὴν οὕτως ἢ ἄλλως προβληματικὴ παρεμβατικὴ ἀναπαραγωγή, παρὰ μόνο τὴν ἐμμονὴ στὰ αἰώνια καὶ διαχρονικὰ πρότυπα, τοὺς Ἁγίους.

Β) Πρότυπο ἁγιότητος γυναικὼν

Ἡ ζωὴ τῆς ἁγίας ἐνδόξου Ὀσιοπαρθενομάρτυρος Παρασκευῆς ὑπῆρξε ὑποδειγματική. Νὰ πῶς μᾶς τὸν περιγράφει ὁ ἐθνοϊερομάρτυς, Ἰσαπόστολος, φωτιστῆς τοῦ Γένους μας καὶ μεγάλος διδάχος ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ ὁποῖος ἀφιερώνει ὁλόκληρη τὴν Δ΄ Διδαχή του στὴν ἑρμηνεία τῆς παραβολῆς τοῦ σπορέως, παρουσιάζοντας τὴν Ἁγία Παρασκευὴ ὡς παράδειγμα ἑκατονταπλασίονος καρποφορίας τοῦ σπόρου τοῦ Θεοῦ.

«Ἡ Ἁγία μετὰ τὴν κοίμηση τῶν γονέων της, οὖσα δωδεκαετής, ἔμεινε σ’ἕνα πύργο ὑψηλό. Ὁ ὑψηλὸς καὶ δυνατὸς αὐτὸς πύργος εἶναι ὁ οὐρανός, ποῦ μοίρασε δηλαδὴ ὅλα τὰ ὑπάρχοντα ἐλεημοσύνη καὶ τὰ ἔστειλε μὲ τοὺς πτωχοὺς στὸν Παράδεισο. Μὲ τί ἔβαφε τὰ μάτια της; Ὄχι μὲ μαυράδι σὰν μερικὲς ἀνόητες γυναῖκες, ποῦ τὸ βάζουν, γιὰ νὰ φαίνονται ὄμορφες στοὺς ἄνδρες, ἀλλὰ σηκωνόταν ἡ Ἁγία κάθε αὐγὴ καὶ ἐνθυμουμένη τὶς ἁμαρτίες τῶν χριστιανῶν ἔκλαιγε, χτυπώντας τὸ πρόσωπό της καὶ βρέχοντας τὸ μὲ δάκρυα. Ποιὰ εἶναι τὰ σκουλαρίκια; Εἶχε τὰ αὐτιὰ τῆς ἀνοικτά, στέκοντας μὲ εὐλάβεια, γιὰ νὰ ἀκούει τὸ Ἱερὸν καὶ Ἅγιον Εὐαγγέλιον. Μὲ τί ἔβαφε τὰ χείλη της; Ὄχι μὲ κοκκινάδι, ἀλλὰ λέγοντας τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον μὲ τὸν ἁμαρτωλόν», εἶχε δηλαδὴ τὴν ἴδια τὴν ἀλήθεια. Ποιὸ εἶναι τὸ περιδέραιο, ποῦ εἶχε στὸ λαιμό της; Εἶναι ἀπὸ τὶς νηστεῖες, ποῦ ἔκανε, καὶ ἔλαμπε ὁ λαιμός της σὰν τὸν ἥλιο. Ποιὰ εἶναι τὰ δακτυλίδια; Εἶναι ἀπὸ τὶς πολλὲς μετάνοιες, ποῦ ἔκανε, καὶ γίνονταν κόμποι-κόμποι τὰ δάκτυλά της. Ποιὸ εἶναι τὸ ζωνάρι τὸ μαλαματένιο; Εἶναι ἡ παρθενία, ποῦ φύλαγε σ’ὅλη της τὴν ζωή. Ποιὸ εἶναι τὸ φόρεμα; Εἶναι ἡ ἐντροπή, ποῦ εἶχε καὶ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, ποῦ τὴν σκέπαζε. Ποιὰ εἶναι τὰ παπούτσια τὰ ὑψηλά; Εἶναι ὁ νοῦς της, ποῦ τὸν εἶχε στὸν οὐρανὸ καὶ ὄχι στὴν γῆ, γιὰ νὰ στοχάζεται αὐτὰ τὰ μάταια, τὰ ψεύτικα, τὰ γήινα σὰν τὰ ἄλλα κορίτσια. Ἔτσι στολιζόταν ἡ Ἁγία. Ἂν ἴσως εἶναι κανένα κορίτσι καὶ θέλει νὰ στολίζεται σὰν τὴν Ἁγία Παρασκευή, νὰ στοχασθεῖ τί ἔκανε ἡ Ἁγία, νὰ κάνει κι αὐτή, γιὰ νὰ σωθεῖ»[3].

Ἀκοῦστε, ὅσες εἶστε παρθένες καὶ μάθετε πῶς νὰ παρθενεύετε? διότι ὄχι μόνο ὅποια μὲ τὸ σῶμα παρθενεύει, αὐτὴ λέγεται καθολικὰ παρθένος, ἀλλὰ ἐκείνη, ἡ ὁποία εἶναι καὶ κατὰ τὴν ψυχὴ καθαρὰ καὶ δὲν ἔχει στὸν λογισμὸ τῆς αἰσχρὲς ἐνθυμήσεις, αὐτὴ εἶναι καθολικὰ παρθένος.

Ἀκοῦστε, ὅσες ἔχετε ἄνδρες, τί λέγει ὁ Ἄπ. Παῦλος : «Μετὰ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης κοσμεῖν ἑαυτάς, μὴ ἐν πλάσμασιν ἢ χρυσῶ ἢ μαργαρίταις ἢ ἰματισμῶ πολυτελεῖ, ἀλλ’ὁ πρέπει γυναιξίν, ἐπαγγελλομέναις θεοσέβειαν δὶ’ἔργων ἀγαθῶν»[4]. Δηλαδή, νὰ μὴν μακιγιάρεστε, οὔτε νὰ στολίζεστε μὲ χρυσὰ φορέματα καὶ μὲ μαργαριτάρια, ἀλλὰ νὰ εἶστε τιμημένες καὶ σόφρωνες, καθὼς ταιριάζει σὲ γυναῖκες χριστιανῶν, οἱ ὁποῖες θέλουν νὰ ἀρέσουν στὸν Χριστὸ μὲ ἔργα ἀγαθὰ καὶ ὄχι μὲ στολίδια.

Ἀκοῦστε, ὅσες ἔχετε κόρες ἀνύπανδρες, πῶς πρέπει νὰ τὶς ἐκπαιδεύετε. Νὰ μὴ γίνεστε ἐσεῖς τὸ κακὸ παράδειγμα σ’αὐτές, ἀλλὰ νὰ εἶστε τύπος καὶ παράδειγμα τῶν θυγατέρων σας σὲ κάθε θεάρεστο ἔργο. Διότι, ὅταν ἐσεῖς λέτε λόγια, ποῦ μολύνουν τὶς ψυχὲς τῶν ἁπλῶν παρθένων, ὅταν δὲν ἀγαπᾶτε τὴν ἐργασία τοῦ οἴκου, ὅταν ἀντιλέγετε στοὺς ἴδιους τους ἄνδρες σας, ὅταν βγαίνετε συχνὰ ἔξω ἀπ’τὸ σπίτι, ὅταν χορεύετε, ὅταν δὲν πηγαίνετε στὴν Ἐκκλησία, ὅταν ἀγαπᾶτε τὸ πολὺ κρασί, ὅταν δὲν ἔχετε καμμιὰ εὐλάβεια, οὔτε ἐγκράτεια γλώσσας, ἀπὸ ποῦ ἀλλοῦ νὰ ἐκπαιδευθοῦν οἱ μικρὲς κόρες, οἱ ὁποῖες δὲν βγαίνουν ἔξω ἀπ’τὸ σπίτι;

Ἀλλά, ἡ Ἁγία Παρασκευὴ δὲν ἦταν τέτοια, οὔτε ἐκπαιδεύθηκε μὲ τέτοιο τρόπο ἀπὸ τὴ μητέρα της, οὔτε ξόδευε τὴν ὀμορφιὰ καὶ τὸ κάλλος της σὲ ἀτάκτους ἔρωτες νέων, οὔτε ἄγρευε τὶς ψυχὲς τῶν ἀνδρῶν, ἀλλὰ πάντοτε ἕνα ἔργο εἶχε ἀπαραίτητο? τὸ νὰ στολίζει τὴν ψυχή της μὲ νηστεία, μὲ ἐγκράτεια, μὲ σιωπή, μὲ προσοχή, μὲ παρθενία, μὲ ἐλεημοσύνη καὶ μὲ κάθε θεάρεστο ἔργο»[5].

Θαυμάζει κανεὶς στὸ πρόσωπο τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς τὸ ἠθικὸ καὶ πνευματικὸ μεγαλεῖο, ποῦ ἔχουν οἱ γυναῖκες, οἱ ὁποῖες, μερικὲς φορές, ξεπερνοῦν ἀκόμη καὶ τοὺς θεωρουμένους δυνατοὺς ἄνδρες σὲ ἀφοσίωση στὸ Θεό. Οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἀναφερόμενοι, μερικὲς φορές, σὲ εὔθραυστες καὶ λεπτὲς γυναικεῖες μορφές, ἀποροῦν πῶς αὐτὲς οἱ γυναῖκες μ’αὐτὴ τὴν εὐαίσθητη γυναικεία φύση, ποῦ θὰ νόμιζε κανεὶς ὅτι στὴν πρώτη δυσκολία θὰ κατέρρεαν, πῶς ἔδειξαν τέτοια ἀντοχὴ καὶ τέτοια ἀφοσίωση στὰ μαρτύρια, ἀλλὰ καὶ στὴν μοναχικὴ ἄσκηση καὶ ἀποδείχθηκαν ἀνώτερες ἀπὸ τοὺς ἄνδρες.

Κι ἂς ποῦμε ἐδῶ ὅτι ἡ ἰσότητα μεταξὺ ἀνδρῶν καὶ γυναικὼν δὲν κρίνεται ἀπὸ τὸ τί ἐπαγγέλματα ἀσκεῖ ὁ καθένας, ὅπως πρεσβεύει τὸ ἀνόητο φεμινιστικὸ κίνημα, τὸ ὁποῖο δημιουργεῖ ταραχὴ καὶ ἀναστατώνει τὴν κοινωνία. Γιατί, ὅπως ἡ ἀνδρικὴ φύση εἶναι φτιαγμένη ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ μετέρχεται ὁρισμένα ἐπαγγέλματα καὶ ὁρισμένες ἐργασίες, λόγω τῆς φυσικῆς της κατασκευῆς, ἔτσι καὶ ἡ λεπτὴ καὶ εὐαίσθητη γυναικεία φύση εἶναι κατάλληλη ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ ἀκολουθεῖ καὶ νὰ μετέρχεται ὁρισμένα ἐπαγγέλματα καὶ ἰδίως τὸ μεγάλο λειτούργημα τῆς μητρότητος. Δὲν ὑπάρχει ἱερότερο λειτούργημα ἀπὸ τὸ λειτούργημα τῆς μητρότητος.

Ἡ ἰσότητα, λοιπόν, δὲν ἔγκειται στὸ τί ἐπαγγέλματα μετέρχεται κανεὶς σ’αὐτὴ ἐδῶ τὴ ζωή. Οὔτε στὸ ἂν μπορεῖ ἢ ὄχι νὰ γίνει ἡ γυναίκα «ἱερεύς»? ποῦ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει, γιατί αὐτὸ εἶναι ἕνα ξενόφερτο, ἀντιπαραδοσιακό, ἀντορθόδοξο, ἀντιχριστιανικὸ καὶ εἰδωλολατρικὸ αἴτημα. Ἡ ἰσότητα ἔγκειται στὸ ἂν ἡ γυναίκα μπορεῖ νὰ ἐπιτύχει πνευματικὰ τὰ ἴδια πράγματα, ποῦ ἐπιτυγχάνουν οἱ ἄνδρες? στὸ ἂν ὑπάρχει ἰσότητα στὴν ἁγιότητα καὶ στὴν ἀρετή? στὸ ἂν μποροῦν οἱ γυναῖκες νὰ κατακτήσουν, μὲ τὴν Χάριν τοῦ Θεοῦ, τὴν ἐπουράνιο Βασιλεία? στὸ ἂν μποροῦν νὰ κατανοήσουν τὸ κήρυγμα καὶ νὰ ἀφοσιωθοῦν στὸν Θεό.

Τί εἶναι αὐτὴ ἐδῶ ἡ ζωὴ μ’αὐτὲς τὶς διαφοροποιήσεις καὶ ἀνισότητες; Μήπως καὶ ἀνάμεσα στοὺς ἄνδρες δὲν ὑπάρχουν τοῦ κόσμου οἱ ἀνισότητες;

Γιὰ τὴν Μία, Ἁγία, Καθολική, Ἀποστολική, Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία δὲν ὑπάρχουν ἀνισότητες μεταξὺ τῶν δύο φύλων παρὰ μόνο διαφοροποιήσεις φυσικὲς καὶ λειτουργικές. Αὐτό, ἄλλωστε, λέγει καὶ ὁ    Ἄπ. Παῦλος : «Οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ? πάντες γὰρ ὑμεῖς εἰς ἔστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ»[6]. Δηλαδή, μπροστὰ στὸν Θεὸ δὲν εἶναι ἀρσενικὸ οὔτε θηλυκό? δὲν λογαριάζει ὁ Θεὸς ὅτι μόνο οἱ ἄνδρες θὰ σωθοῦν, ἐνῶ οἱ γυναῖκες θὰ κολασθοῦν, ἀλλὰ ὅλοι ὅσοι πιστεύουν σ’Αὐτόν, εἶναι ἴσοι μεταξύ τους. Αὐτό, ἄλλωστε, ἀποδεικνύει καὶ ἡ λειτουργικὴ πράξη τῆς Ἐκκλησίας μας, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ἐξ ἴσου ἄνδρες καὶ γυναῖκες μετέχουν στὴν μυστηριακὴ ζωὴ αὐτῆς. Μποροῦν καὶ οἱ γυναῖκες ἐξ ἴσου νὰ κατακτήσουν τὴν ἁγιότητα καὶ ἐδῶ εἶναι ὁ μεγάλος στίβος. Ὅποια γυναίκα θέλει νὰ ξεπεράσει τοὺς ἄνδρες, ἀνοίγεται μπροστά της ὁ δρόμος τῆς ἁγιότητος καὶ τῆς ἀρετῆς.

Ἀντιθέτως, ὅμως, σήμερα φωνὲς διαβολικές, φωνὲς τοῦ κακοῦ ἐξωθοῦν τὶς γυναῖκες σὲ ἄλλου εἴδους ἐξίσωση πρὸς τοὺς ἄνδρες? σὲ ἐξίσωση μὲ τὴν διαφθορὰ καὶ τὴν ἁμαρτία, μέσω τῶν αἰσχρῶν καὶ ἀτίμων σαρκικῶν παθῶν, τῆς πορνείας, τῆς μοιχείας καὶ τῆς ὁμοφυλοφιλίας, μὲ τὰ ὁποία τὸ γυναικεῖο φύλο ξεφτιλίζεται.

Ἀγαπητοί, τὸ Φῶς εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός, εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Τὸ Φῶς αὐτὸ ἔχει ἔλθει στὸν κόσμο? «τὸ Φῶς ἐλήλυθεν εἰς τὸν κόσμον»[7]. Καὶ ὁ κόσμος αὐτὸ τὸ Φῶς ἔχει ἀνάγκη. Τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ «ἑνός ἐστι χρεία»[8] τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου. Εἶναι ὥρα, πλέον, νὰ ξυπνήσουμε, πρὶν νὰ εἶναι ἀργά «Ὥρα ἠμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι»[9]. Ἂς παρακαλέσουμε γονυκλινῶς, ἰκετευτικῶς καὶ ἐκ βάθους καρδίας τὴν ἑορτάζουσα σήμερα ἁγία ἔνδοξο Ὀσιοπαρθενομάρτυρα τοῦ Χριστοῦ Παρασκευὴ νὰ κρατᾶ πάντοτε τοὺς πνευματικοὺς ὀφθαλμούς μας, «τῆς ψυχῆς τὰ ὄμματα» ὀρθάνοικτα. Ἀμήν!

[1] Ἰω. 8,12.

[2] Ἡ Ἁγία Παρασκευή, ἔκδ. Ὀρθοδόξου Τύπου στὴ σειρὰ Βίοι  Ἁγίων, Ἀθήνα 1984, σσ. 18-19.

[3] Πατερικὸν Κυριακοδρόμιον,ἔκδ. Ι. Κελλίον Ἁγίου Νικολάου Μπουραζέρη, Ἅγιον Ὅρος 2003, σσ. 331-332.

[4] Ἃ΄ Τιμ. 2, 9-10.

[5]«Βίος καὶ πολιτεία τῆς Ἁγίας Ὀσιοπαρθενομάρτυρος τοῦ Χριστοῦ Παρασκευῆς»,  Ἀκολουθία τῆς Ἁγίας Ὀσιοπαρθενομάρτυρος τοῦ Χριστοῦ

  Παρασκευῆς, ἔκδ. Σχοινά, Βόλος, σσ. 35-36.

[6] Γαλ. 3, 28.

[7] Ἰω. 3, 19.

[8] Λκ. 10, 42.

[9] Ρωμ. 13, 11.

aktines