Οσία Μελώ

site analysis

Κατανυκτικά και με παλαιοχριστιανική απλότητα η Κως τίμησε τη μνήμη της Αγίας Μελούς

Κείμενο και φωτογραφίες του Βασίλειου Δ. Γεωργιόπουλου

Μέσα σε κλίμα κατανύξεως με την πατρική αγάπη και τις ευχές του Οικουμενικού μας Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου τελέσθηκε για τρίτη φορά και εφέτος το Σάββατο 06 Ιουλίου από το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ, ο Όρθρος και η θεία Λειτουργία στο εκκλησάκι της Οσίας Μελούς στην περιοχή Βουρρίνα της Κω.

Το παλαιότατο εκκλησάκι βρίσκεται σε ένα ύψωμα, περίπου τέσσερα χιλιόμετρα μετά τον αρχαιολογικό χώρο του Ασκληπιείου της Κω. 

Στο χώρο αυτό συμφώνα με την παράδοση ασκήτεψε η Οσία Μελώ.

Ο Σεβασμιώτατος λειτούργησε μόνος του με πρωτοχριστιανική απλότητα στο διαστάσεων τριών επί τεσσάρων, περίπου, μέτρων σπηλαιώδες ναΐδριο, ενώ οι συναχθέντες ιερείς, οι τοπικές και στρατιωτικές αρχές, καθώς και παρά πολλοί, περισσότεροι από κάθε άλλη φορά, πιστοί παρίσταντο προσευχόμενοι στον περιβάλλοντα χώρο.

Κατά τη διάρκεια του κηρύγματός του αναφέρθηκε στο βίο της Οσίας που έζησε και ασκήτεψε στην Κω αλλά και στην προσπάθεια που γίνεται για τον εξωραϊσμό και την αναστύλωση της μονής. Ιδιαίτερη δε μνεία έκανε στον κύριο Μιχαήλ Δανελάκη που του έδειξε το χώρο του ναϊδρίου και ευχαρίστησε την  οικογένεια Κούτελα που δώρισε στην Ιερά Μητρόπολη το κτήμα στο οποίο βρίσκεται το ναΐδριο της οσίας Μελούς.

Η Οσία εορτάζεται κατά το πρώτο Σάββατο του Ιουλίου.

Ο ομιλία του Μητροπολίτη Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ για την οσία Μελώ (στην 3^η αμφικτιονία ιστορίας της ιατρικής που έγινε στο ΔΙΙΚ)

Στην περιοχή της Βουρρίνας, όπου διασώζεται αρχαίο υδραγωγείο, το οποίο συνεχίζει να λειτουργεί και να υδροδοτεί την πόλη της Κω μέχρι σήμερα, έχουμε και μία σειρά από ιαματικές πηγές.

Κατά την μεσαιωνική περίοδο υπάρχουν μαρτυρίες, οι οποίες δείχνουν αξιοποίηση αυτών των πηγών από μοναχούς για την ενίσχυση του πνευματικού έργου τους: η θεραπεία της ψυχής συνδυασμένη με θεραπεία του σώματος.

Η πρώτη σχετική μαρτυρία προέρχεται από τον Ιάκωβο Ζαρράφτη, τον Κώο ιστοριοδίφη, ο οποίος στο έργο του "Ιστορία της Κω" παραθέτει την πολύ ενδιαφέρουσα μαρτυρία ότι "κατά το 1018 εκτίσθη υπό ευφυούς καλογήρου παρά την ιαματικήν πηγήν του Κοκκινονέρου μοναστήριον, όπερ ονομάζεται Αγιά Μελού, εν ω ο μονάζων εθεράπευε τους προσερχομένους πάσχοντας αποζών εξαιρέτως"

Τα ερείπια του ασκητηρίου του διασώζονται ακόμη και σήμερα 50 περίπου μέτρα νότια του ναού της οσίας Μελούς.

Αν και ο συγγραφέας δε συνδέει άμεσα την ιαματική πηγή με τη δράση του μοναχού, φαίνεται ότι εκείνος θεράπευε τους προσκυνητές πνευματικά, ενώ οι ιδιότητες του νερού της πηγής τους θεράπευαν σωματικά.

Στην ίδια περιοχή, περίπου 150 μέτρα ανατολικά από το εκκλησάκι που διασώζεται επ' ονόματι της αγίας Μελούς, υπάρχει πηγή η οποία εντυπωσιάζει με το πορτοκαλοκόκκινο χρώμα των υδάτων της. Τα ύδατα αυτά κατά την αρχή της ανοίξεως έχουν πολύ έντονο χρώμα, ενώ όσο πλησιάζουμε προς το καλοκαίρι καλύπτονται από ένα κρυσταλλικό στρώμα, κάτι σαν πάχνη, που τα κάνει να φαίνονται άσπρα. Ενδιαφέρον είναι ότι οι κάτοικοι της περιοχής τα θεωρούν ιαματικά και συχνά βρέχονται με αυτά για να θεραπευθούν από παθήσεις π.χ. των ποδιών, ενώ αλείφονται με το ίζημα, μία κόκκινη λάσπη, για να θεραπευθούν από δερματικές παθήσεις (όπως ψωρίαση και εκζέματα). Γνωρίζουν δε ότι, αν και αυτό δε διακρίνεται με την πρώτη ματιά, το νερό είναι ανθρακούχο, κάτι που επιδεικνύουν με υπερηφάνεια. Γεμίζουν ένα μπουκάλι, το ανακινούν κλεισμένο με το δάκτυλο τους και μόλις ελευθερώσουν τη δίοδο του αέρα αυτός φεύγει με πίεση.

Μερικές εκατοντάδες μέτρα ανατολικότερα υπάρχει άλλη πηγή, η οποία λέγεται "Βουρκόνερο" η "Βουρκάνι", επίσης με ιαματικά χαρακτηριστικά. Το νερό ρέει από τους βράχους του ηφαιστείου που υπάρχει στην περιοχή, έχει χρώμα υπόλευκο, το οποίο διαφέρει ανάλογα με το πέτρωμα του βράχου στον οποίο συγκεντρώνεται. Σε όλη την περιοχή υπάρχει έντονη απωθητική μυρωδιά, η οποία απλώνεται ενίοτε μέχρι τα όρια της πόλεως ανάλογα με τη διεύθυνση του ανέμου και πείθει όσους την πλησιάζουν ότι η πηγή είναι πλούσια σε θείο (θειάφι) η καλύτερα σε υδρόθειο (H2S), το οποίο εκλύεται κατά την αποδόμηση οργανικών υλικών. Διασχίζοντας το δρόμο, σχηματίζει νερόλακκους στα πλάγια του, και συγκεντρώνεται σε "λεκάνη απορροής", λίγο πιο κάτω από αυτόν, σε μία περιοχή κατάφυτη από φτέρες.

Συνεχίζοντας το δρόμο από την οσία Μελώ προς τα ανατολικά συναντούμε και άλλη πηγή τα νερά της οποίας, παλαιότερα, ανέβλυζαν μέσα στο κτίριο που σώζεται μέχρι σήμερα. Σε αυτό έμπαιναν για να πλυθούν όσοι είχαν χρησιμοποιήσει το Βουρκόνερο. Το 1970 και εγώ είχα χρησιμοποιήσει το ιαματικό αυτό νερό για να ξεπλυθώ από τα ύδατα του Βουρκόνερου. Το 2010 που επισκέφθηκα ξανά την πηγή διαπίστωσα ότι έχει προσχωθεί το πάτωμα, στο οποίο παλαιότερα κατέβαινες με τη βοήθεια κλίμακας, και η έξοδος του νερού γίνεται μερικά μέτρα χαμηλότερα σε υπαίθρια γούρνα.

Ο ναός της Οσίας Μελούς, στον οποίο ο Ιάκ. Ζαρράφτης τοποθετεί τη δράση του ευφυούς μοναχού, αποτελεί ένα αίνιγμα για την Κωκαι την τοπική χριστιανική αρχαιολογία. Σε ερευνητική εργασία που εκπονούμε υπό την επίβλεψη του Καθηγητού Μηνά Αλεξιάδη για τη λήψη Μεταπτυχιακού Διπλώματος από το ΕΚΠΑ, προσπαθούμε να τοποθετήσουμε χρονικά την Οσία, η οποία εσφαλμένα κατά το παρελθόν ταυτίστηκε με την αγία Μελάνη  Σε αυτή την προσπάθεια σημαντικός αρωγός είναι η σωζόμενη επιγραφή στο ανώφλιο του ναού.

Πρώτος αναφέρεται σε αυτή ο Ιάκωβος Ζαρράφτης, ο οποίος τη μεταγράφει, κατά την εκτίμησή μας εσφαλμένα, ως εξής:

"αγ πηγήν Ιουλίου Χιω"

Την μεταγραφή αυτή, η οποία δεν έχει κάποιο νόημα, διατηρούν όλοι οι κατοπινοί ερευνητές, καθώς η επιγραφή είχε επικαλυφθεί με παχύ στρώμα επιχρίσματος και μέχρι το Δεκέμβριο του 2010, οπότε καθαρίστηκε, ήταν αδύνατο να αναγνωσθεί.

Μετά τον καθαρισμό παρουσιάζει αυτή την εικόνα και φρονούμε ότι μπορεί να μεταγραφεί κατά τον ακόλουθο τρόπο:

α͵ ν π Γ  Μ Η Ν Ι

Ι Ο ν  †  λ Ι ω

και να αναγνωσθεί κατά τον ακόλουθο τρόπο:

͵αυπγ  μηνί

Ιου  †  λίω

δηλαδή

"1483 μηνί Ιουλίω"

Σύμφωνα με αυτή τη μαρτυρία το εκκλησάκι της Οσίας Μελούς, ανηγέρθη, η τουλάχιστον ανακαινίσθηκε, κατά τον Ιούλιο του έτους 1483. Στην ορθότητα αυτής της ανάγνωσης συνεπικουρεί η ακολουθία που συνέγραψε ο Μητροπολίτης Μητροφάνης, ο οποίος κατά την ορθή εκτίμηση του καθηγ. Ζαχαρία Τσιρπανλή, ήταν ο Μητροπολίτης Ρόδου Μητροφάνης, άνδρας σοφός και λόγιος, ο οποίος κατείχε τον αρχιερατικό θρόνο αυτής της νήσου από το 1471 μέχρι το 1498.

Η επιγραφή, αντίθετα με την επίσημη αυτοκρατορική / βυζαντινή συνήθεια, χρονολογεί από το έτος γεννήσεως του Κυρίου (Anno Domini= Έτος Κυρίου) και όχι από το έτος Κτίσεως Κόσμου (Anno Mundi, 5508 π.Χ. συν τα έτη μετά Χριστόν) προφανώς επηρεασμένη από την αντίστοιχη χρονολόγηση των Ιπποτών, όπως διαπιστώνουμε σε όλα τα έγγραφα του αρχείου τους που έχει εκδόσει ο καθηγ. Ζαχαρίας Τσιρπανλής.

Κατά την περίοδο της Ιπποτοκρατίας την ευθύνη για τη διαποίμανση της Κω είχε ο εκάστοτε ποιμενάρχης της Ρόδου, ο οποίος τελούσε και τις χειροτονίες στο νησί. Είναι πιθανό είτε να επισκέφθηκε το νησί και εκεί να έμαθε για την αγία, η οποία κατά την εκτίμησή μας δεν πρέπει να απείχε πολύ χρονικά από την εποχή του, είτε να γνώριζε από παλαιά την ύπαρξή της και μόλις βρήκε ευκαιρία την τίμησε δεόντως με την ανακαίνιση του ναού-τάφου της και τη συγγραφή σχετικής ακολουθίας.

Στη συνείδηση της Ορθοδοξίας η θεραπεία απαιτεί μία συνολική προσέγγιση, καθώς ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο ως ψυχοσωματική ενότητα, η οποία διασπάσθηκε με την Πτώση. Σε αυτή την ολική προσέγγιση στόχευαν οι προαναφερθέντες πρόγονοί μας: ο ευφυής καλόγηρος του Ιακώβου Ζαρράφτη και η πολύ αγαπητή μας οσία Μελώ της Βουρρίνας, οι οποίοι, αν και έζησαν σε μία περίοδο που η ιατρική δεν έφθανε το επίπεδο στο οποίο την είχε οδηγήσει ο Ιπποκράτης, αξιοποίησαν άριστα, κατά τα φαινόμενα, τις ιαματικές δυνατότητες του νησιού μας στήνοντας τα καλυβάκια τους σε σημείο που τους προσέφερε αυτή τη δυνατότητα.

+ Μητροπολίτης Κώου και Νισύρου Ναθαναήλ

ΠΗΓΗ.Amen.gr

July 7: Saint Kyriake the Great Virgin Martyr of Nicomedia

site analysis

Saint Kyriake was the only child of Dorotheus and Eusebia. Since she was born on a Sunday (Kyriake, in Greek), she was named Kyriake. One day a wealthy magistrate wished to betroth Kyriake to his son. Not only was she young and beautiful, but her parents were wealthy, and the magistrate wished to control that wealth. The magistrate went to her parents to request her hand, but St Kyriake told him that she wished to remain a virgin, for she had dedicated herself to Christ. The magistrate was angered by her words, so he went to the emperor Diocletian to denounce the saint and her parents as Christians who mocked the idols, and refused to offer sacrifice to them. Diocletian sent soldiers to arrest the family and have them brought before him. He asked them why they would not honor the gods which he himself honored. They told him that these were false gods, and that Christ was the one true God. Dorotheus was beaten until the soldiers grew tired and were unable to continue. Since neither flattery nor torment had any effect, Diocletian sent Dorotheus and Eusebia to Melitene on the eastern border between Cappadocia and Armenia. Then he sent St Kyriake to be interrogated by his son-in-law and co-ruler Maximian at Nicomedia. Maximian urged her not to throw her life away, promising her wealth and marriage to one of Diocletian’s relatives if she would worship the pagan gods. St Kyriake replied that she would never renounce Christ, nor did she desire worldly riches. Enraged by her bold answer, Maximian had her flogged. The soldiers who administered this punishment became tired, and had to be replaced three times. Shamed by his failure to overcome a young woman, Maximian sent St Kyriake to Hilarion, the eparch of Bithynia, at Chalcedon. He told Hilarion to either convert Kyriake to paganism, or send her back to him. Making the same promises and threats that Diocletian and Maximian had made before, Hilarion was no more successful than they were. St Kyriake challenged him to do his worst, because Christ would help her to triumph. The saint was suspended by her hair for several hours, while soldiers burned her body with torches. Not only did she endure all this, she also seemed to become more courageous under torture. Finally, she was taken down and put into a prison cell. That night Christ appeared to her and healed her wounds. When Hilarion saw her the next day, he declared that she had been healed by the gods because they pitied her. Then Hilarion urged her to go to the temple to give thanks to the gods. She told him that she had been healed by Christ, but agreed to go to the temple. The eparch rejoiced, thinking that he had defeated her. In the temple, St Kyriake prayed that God would destroy the soulless idols. Suddenly, there was a great earthquake which toppled the idols, shattering them to pieces. Everyone fled the temple in fear, leaving Hilarion behind. Instead of recognizing the power of Christ, the eparch blasphemed the true God as the destroyer of his pagan gods. He was struck by a bolt of lightning and died on the spot. St Kyriake was tortured again by Apollonius, who succeeded Hilarion as eparch. When she was cast into a fire, the flames were extinguished. When she was thrown to wild beasts, they became tame and gentle. Therefore, Apollonius sentenced her to death by the sword. She was permitted time to pray, so she asked God to receive her soul, and to remember those who honored her martyrdom. Just as St Kyriake ended her prayer, angels took her soul before the soldiers could strike off her head. Pious Christians took her relics and buried them in a place of honor. The precious, wonderworking Skull of St. Kyriake the Great Martyr, brought from Constantinople to the Monastery of the Taxiarchs, Aigio (Greece) in the 15th century, where it is treasured to this day.

Η Μεγαλομάρτυς Αγία Κυριακή

site analysis

Η ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΑΓΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ
Θεολόγου Καθηγητού

Οι Μάρτυρες κατέχουν τη σημαντικότερη θέση στην Εκκλησία μας, διότι Αυτή είναι θεμελιωμένη στη μαρτυρία, στα βασανιστήρια, στο αίμα και στην ίδια τη ζωή εκείνων. Τα λεγόμενα «Μαρτυρολόγια» είναι οι βιογραφίες των Μαρτύρων της Εκκλησίας μας, τα οποία διηγούνται τις ηρωικές τους ομολογίες στο Χριστό και τα αφάνταστα δεινοπαθήματά τους από τους διαχρονικούς χριστιανομάχους.

Οι Μάρτυρες γυναίκες υπήρξαν το ίδιο ηρωικές με τους άνδρες, και σε πολλές περιπτώσεις τους ξεπερνούσαν σε θάρρος, ηρωισμό και παρρησία, μπροστά στους δημίους βασανιστές τους! Μια από αυτές είναι και η μεγαλομάρτυς Κυριακή, ένα εύοσμο άνθος πίστεως, ευσέβειας, αγνότητας, ηρωισμού και καρτερίας της αρχαίας Εκκλησίας.

Γεννήθηκε στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας και έζησε τον 4ο μ. Χ. αιώνα, από γονείς Έλληνες χριστιανούς και ευσεβείς. Ήταν πολύ πλούσιοι, αλλά δεν είχαν παιδί. Για τούτο και προσεύχονταν αδιαλείπτως στο Θεό να τους χαρίσει το δώρο της παιδοποιίας. Ο Θεός άκουσε τις δεήσεις τους και πράγματι τους χάρισε ένα χαριτωμένο κοριτσάκι, το οποίο γεννήθηκε ημέρα Κυριακή και γι’ αυτό του έδωσαν το όνομα Κυριακή, που σημαίνει αφιερωμένη στον Κύριο, όπως και η αγία ημέρα Του.

Η Κυριακή μεγάλωνε μέσα στην ευσέβεια της οικογένειάς της. Από μικρή απέκτησε ακράδαντη πίστη στο Θεό και απέραντη αγάπη για το Χριστό. Εκείνος την προίκισε με σπάνιο σωματικό κάλλος και υπέρμετρη ευγένεια ψυχής, ώστε να ξεχωρίζει από όλα τα άλλα κορίτσια της μεγαλούπολης, όπου ζούσε. Νωρίς είχε αποφασίσει να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στο Χριστό, διαφυλάσσοντας την παρθενία της για το Νυμφίο Χριστό. Ας μην ξεχνάμε πως για τον Χριστιανό δύο δρόμοι υπάρχουν: ο δρόμος της παρθενίας και ο δρόμος του γάμου. Και οι δύο δρόμοι είναι ευλογημένοι και ισότιμοι για την Εκκλησία μας.

Όταν ήρθε σε ηλικία γάμου πολλοί μνηστήρες επιθυμώντας το κάλλος του σώματος και της ψυχής της τη ζήτησαν να την παντρευτούν. Αλλά εκείνη με ευγένεια τους απωθούσε, ομολογώντας την επιλογή της να είναι αρραβωνιασμένη σε όλη της τη ζωή με το Χριστό και να υπηρετεί την Εκκλησία Του στα πρόσωπα των αναξιοπαθούντων ανθρώπων.

Αλλά η ζωή των Χριστιανών την εποχή εκείνη δεν ήταν εύκολη, διότι η Εκκλησία του Χριστού βρισκόταν σε διωγμό. Για τριακόσια χρόνια το διεφθαρμένο ειδωλολατρικό ρωμαϊκό κράτος δίωκε μέχρι αφανισμού τους Χριστιανούς. Οι απόλυτα διεφθαρμένοι αυτοκράτορες, μη έχοντας την παραμικρή ηθική αναστολή, έβγαζαν διατάγματα, με τα οποία απαγόρευαν με την ποινή του θανάτου την άσκηση της χριστιανικής λατρείας. Όσοι Χριστιανοί συλλαμβάνονταν και δεν δεχόταν να υπογράψουν λίβελο απάρνησης της πίστης τους και δε θυσίαζαν στους ειδωλολατρικούς «θεούς» υποβάλλονταν σε φρικτά βασανιστήρια, προκειμένου να αρνηθούν την πίστη τους και να θανατωθούν αν επιμένουν.

Στα χρόνια που ζούσε η Κυριακή, αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν ο θηριώδης Διοκλητιανός, ο οποίος διέταξε το 303 μ. Χ. τον φοβερότερο διωγμό, χειρότερο από όλους τους προηγούμενους. Οι αδίστακτοι ιερείς των σκοταδιστικών μαντείων του Κλαρίου και του Διδυμαίου Απόλλωνος της Μ. Ασίας είχαν πείσει το δεισιδαίμονα αυτοκράτορα πως οι Χριστιανοί είναι μιασμένοι και πως οι «θεοί» εξαιτίας του μιάσματος αυτού εγκατέλειψαν το κράτος. Για να επανακτηθεί η «εύνοιά» τους έπρεπε να εκλείψουν οι Χριστιανοί! Ο Διοκλητιανός πείσθηκε. Χιλιάδες Χριστιανοί συλλαμβάνονταν και οδηγούνταν σε φρικτά βασανιστήρια και έχυναν το αίμα τους  για το Χριστό. Δημόσιοι υπάλληλοι και στρατιωτικοί έχαναν τα αξιώματά τους και φονεύονταν. Βιβλία καίγονταν, περιουσίες κατάσχονταν, ναοί κατεδαφίζονταν! 

Κάποιος ειδωλολάτρης δικαστής της Νικομήδειας ήθελε να αρραβωνιάσει την Κυριακή με το γιό του. Όταν εκείνη αρνήθηκε την κατάγγειλε στις αρχές ως Χριστιανούς την ίδια και τους γονείς της.  Ο ίδιος ο αυτοκράτορας διέταξε να υποβληθούν σε σκληρά βασανιστήρια. Τους έδερναν συνεχώς ώσπου να σταματούν οι στρατιώτες από κούραση το ξυλοδαρμό. Αλλά ούτε οι απειλές, ούτε οι κολακείες των ειδωλολατρών έφεραν αποτέλεσμα. Έτσι αποφάσισαν να στείλουν εξορία τους γονείς της στην Μελιτηνή της Αρμενίας και την Κυριακή να σταλεί στον επίσης θηριώδη Μαξιμιανό για ανάκριση.

Η αγία ομολόγησε με περισσό θάρρος την πίστη της στο Χριστό. Για την ομολογία της παραδόθηκε σε άξεστους στρατιώτες να τη βασανίσουν, αλλά έμεινε ακλόνητη στην πίστη της. Ένα βράδυ, στο σκοτεινό δεσμωτήριό της, άκουσε τη φωνή του Θεού να την ενθαρρύνει «Μη φοβάσαι Κυριακή τα βασανιστήρια, το πνεύμα μου είναι μαζί σου»! Κατόπιν παραδόθηκε στον κτηνώδη έπαρχο της Βιθυνίας Ιλαρίωνα, να τη βασανίσει ακόμα περισσότερο, με σκοπό να καμφθεί. Ο Ιλαρίων έδωσε εντολή να την καίνε καθημερινά με αναμμένες δάδες και να την κρεμούν για μέρες από τα μαλλιά. Όμως ο Θεός θεράπευε θαυματουργικά τις πληγές της, ώστε να πιστέψουν πολλοί ειδωλολάτρες και να οδηγηθούν και αυτοί στο μαρτύριο!

Τέλος την οδήγησαν σε παρακείμενο ειδωλολατρικό ναό να θυσιάσει στα είδωλα. Όταν την έφεραν στο άντρο αυτό των δαιμόνων, παρακαλούσε το Χριστό να τη βοηθήσει. Και το θαύμα έγινε: δυνατός σεισμός γκρέμισε τα αγάλματα των «θεών», τα οποία έγιναν θρύψαλα. Όμως το γεγονός εξαγρίωσε τους ειδωλολάτρες δημίους και ιερείς. Γι’ αυτό άναψαν φωτιά δίπλα στο βωμό και την έριξαν να καεί. Αλλά οι φλόγες δεν την έκαιγαν! Μετά από αυτό, και με παρακίνηση των αδίστακτων ειδωλολατρών ιερέων, την αποκεφάλισαν. Ήταν μόνο 21 ετών! Δεν υπέκυψε στα φρικτά βασανιστήρια και δεν πρόδωσε την αγία πίστη της. Έφυγε για την Άνω Ιερουσαλήμ ως αγνή και καλλιπάρθενος νύμφη του Χριστού, και ενώθηκε η μακάρια ψυχή της με τον Νυμφίο της αιωνίως!   Η μνήμη της εορτάζεται στις 7 Ιουλίου.     

http://aktines.blogspot.gr/

Οσία Μαρία τού Όλονετς, η Ερημήτρια(+19-2-1860)

site analysis

Α. Γέννηση - ανατροφή: Στην επαρχία του Νόβγκοροντ της Ρωσίας, κατά μήκος του ποταμού Λόβατ στο χωριό Περεντίνο γεννήθηκε η Μαρία, αρχές του 19^ου αιώνα. Ήταν η γενέτειρα του γέροντα Ιγνατίου, ιδρυτή της Ι. Μ. του Όλονετς, στη λίμνη Βέϊζ. Ο γέροντας αυτός, μαζί με τον αδελφό του Θεόδωρο πολύ νέοι ξεκίνησαν τους μοναχικούς τους αγώνες από το Άγιο Όρος. Ο τρίτος αδελφός τους, ο Βασίλειος Σοφρόνωφ παντρεύτηκε μια χωρική από διπλανό χωριό. Μετά από χρόνιες προσευχές γέννησαν τη Μαρία και κατόπιν δυο γιους και δυο θυγατέρες.

Οι γονείς τους έδωσαν με την ζωή τους το παράδειγμα στα παιδιά τους. Στην Μαρία αυτό έμπαινε βαθιά στην καρδιά της, γι’ αυτό φαινομενικά δεν διέφερε από τα άλλα παιδιά. Ίσως γιατί όλη η οικογένεια ξεχώριζε για την καλοσύνη της σ’ όλο το χωριό.

Η Μαρία από έξη χρονών φρόντιζε τα αδέλφια της και βοηθούσε στο νοικοκυριό. Φρόντιζε ακόμα και τα κατοικίδια ζώα. Άρχισε όμως να μην παίζει με τα παιδιά της γειτονιάς και να μη συμμετέχει στους χορούς του χωριού. Όταν η μητέρα της την ωθούσε να παίξει, αυτή χωρίς φασαρία έβγαινε, αλλά  έμενε μόνη και παρατηρούσε τη φύση…

Όταν προσκυνητές ή ταξιδιώτες φιλοξενούνταν στο σπίτι, η Μαρία ρουφούσε κυριολεκτικά τις ιστορίες για τα μοναστήρια και τις ακολουθίες σ’ αυτά. Οι γονείς άρχιζαν να διαβλέπουν την κλήση της αυτή, γι’ αυτό ο πατέρας της το συζήτησε με διαφόρους γέροντες. Έτσι ο αναγνώστης του Περεντίνο την έμαθε να διαβάζει Ωρολόγιο και Ψαλτήρι. Σύντομα αποστήθισε όλες τις προσευχές και πολλούς ψαλμούς. Έτσι οι γονείς τους την οδήγησαν για ευλογία στον γέροντα Ησαΐα στην περιοχή του Όλονετς…  

 

Β. Αναχωρεί από τον κόσμο  με την φίλη της: Όσο ζούσαν οι γονείς της, έμενε μαζί τους. Μόνο για προσκύνηση απομακρυνόταν. Κοιμήθηκε πρώτα ο πατέρας της. Ο πρωτότοκος – με οικογένεια - γιος  κληρονόμησε το σπίτι με τα γύρω κτήματα. Αυτή με την μητέρα της έμειναν σ’ ένα κήπο με μηλιές, όπου αδελφός της τους έφτιαξε ένα ζεστό ξύλινο σπιτάκι.

  Κάποτε πηγαίνοντας   για προσκύνημα στο Κίεβο γνώρισε την Άννα, μια κοπέλα  δουλοπάροικη. Ήθελε να μονάσει, γι’ αυτό το είχε σκάσει απ’ το «αφεντικό» της. Γνωρίστηκαν και αγαπήθηκαν τόσο, ώστε έμειναν στον κήπο με τις μηλιές… Σ’ ένα χρόνο πέθανε και η μητέρα της Μαρίας. Μετά την κηδεία, παρ’ ότι ήταν χειμώνας, ξεκίνησαν για το Όλονετς. Πέρασαν από πυκνό χιονισμένο δάσος περπατώντας… Όταν βγήκαν απ’ αυτό συνάντησαν βρήκαν τον θείο της  π. Ησαΐα ιδρυτή του ερημητηρίου του Αγίου Νικηφόρου! Τις οδήγησε με την διορατικότητά του στη γερόντισσα Ακυλίνα, πρώην ερημήτρια λίγα χιλιόμετρα από τη Μονή. Ο Γέροντας άκουσε και την εξομολόγηση της Άννας. Ζήτησε απ’ τους μαθητές του, π. Δανιήλ και π. Γεράσιμο να τις φροντίσουν και να τις εξασφαλίσουν και μετά τον θάνατό του… Με την ανιψιά του έκανε ιδιαίτερη συζήτηση, κυρίως για θέματα της γνήσιας πνευματικής άσκησης και της εργασίας της νοεράς προσευχής. Της έδωσε «μοναχικό κανόνα». Ήταν ο μοναχικός κανόνας του Αγίου Παχωμίου για την ζωή στην έρημο:

α) διάβασμα Ψαλτηρίου,

β) πολλές μετάνοιες,

γ) μελέτη ιερών βιβλίων,

δ) συνεχής εργασία με την νοερά προσευχή… και εργόχειρο!   Τους έδωσε μάλιστα εντολή να μην συζητούν μεταξύ τους, παρά μόνο για τα αναγκαία.

Γ.  Η  αφετηρία της ερημική της ζωής: Έμεναν σε μια καλύβα οκτώ τετραγωνικών μέτρων, όπου ο γέροντας τους έδωσε τα απαραίτητα γι’ αυτή την ερημική συμβίωση! Μέσα σε τρία χρόνια έφτασαν σε ζηλευτά ύψη ερημικής ασκητικής ζωής. Τότε πηγαίνοντας στο ερημητήριο του π. Ησαΐα για να κοινωνήσουν (που εν τω μεταξύ είχε γίνει μεγαλόσχημος με το όνομα Ιγνάτιος) και του ανακοίνωσαν την απόφασή  τους να ζήσουν χωριστά. Ο γέροντας μετά από ιδιαίτερες συζητήσεις έδωσε την ευλογία του. Χάρηκε πολύ και φρόντισε να φτιαχτεί στο δάσος και ένα δεύτερο κελί. Σύντομα όμως αναπαύτηκε (20-4-1852).

Τότε άρχισαν για την Μαρία πολλοί πνευματικοί πειρασμοί. Υπόμεινε αρκετές νύκτες άγρυπνη  με απερίγραπτο φόβο. Ο νέος πνευματικός της (π. Γεράσιμος) με προσευχή και συμβουλές για απάθεια στους «παιδαριώδεις» αυτούς πειρασμούς την βοήθησε να τους ξεπεράσει…

Τότε άρχισαν νέοι και πιο δυνατοί πειρασμοί: Ο ιερομόναχος Μητροφάνης, υπεύθυνος για την διοίκηση του Μοναστηριού, επικουρούμενος από τον π. Δανιήλ, ζήτησε να απομακρυνθούν και να μονάσουν σε γυναικεία μοναστήρια … λόγω ευθυνοφοβίας. Απομακρύνθηκε πρώτα η Άννα δέκα μίλια και πήγε πίσω απ’ την λίμνη. Με την βοήθεια ευλαβών πιστών εγκαταστάθηκε σε μια περιοχή που ήταν πραγματικό κρησφύγετο. Έτσι ο Θεός διαφύλαξε την εκλεκτή του. Μετά από λίγο καιρό ο ηγούμενος απομάκρυνε και την Μαρία. Αυτή άρχισε να περιπλανιέται στο δάσος, για να μην στερηθεί το αγαπημένο της … καταφύγιο!

Εκεί ανακάλυψε μια καλύβα με το δάπεδό της κάτω από το έδαφος. Έφτασε στο κοντινότερο χωριό και γνώρισε μέσω του γερο-Αντρέα, ενός συμπαθούς ξυλοκόπου, τον «ιδιοκτήτη της». Αυτός της την χάρισε… Ο δόκιμος μοναχός Τρύφων έμαθε το γεγονός από τον γερο-Ανδρέα και το ανέφερε στον π. Γεράσιμο. Αυτός τότε άρχισε πάλι να την έχει υπό την προστασία του. Και η Μαρία επισκεπτόταν το Μοναστήρι για να κοινωνήσει…

     

 Δ΄. «Νέα  τάξη» στο …δάσος:   Το φθινόπωρο η Μαρία έλαβε ένα γράμμα από το χωριό της για να παρουσιαστεί στις τοπικές αρχές, για έλεγχο των  πιστοποιητικών της. Πήγε. Στο διάστημα που έλειπε ένα άγριο παγερό βράδυ δυο ξυλοκόποι ανακάλυψαν την καλύβα της. Έμειναν εκεί, άναψαν την υγρή θερμάστρα τους και μετά από λίγες μέρες από ένστικτο  πήγε εκεί ο γερο - Ανδρέας και τους βρήκε νεκρούς. Έγινε αυτοψία από τις αρχές και βρέθηκε ότι πέθαναν από ασφυξία. Οπότε κατέστρεψαν την καλύβα, χωρίς δικαίωμα ξανακτισίματος… 

Όταν η Μαρία γύρισε έκλαψε πάνω από τα συντρίμμια… Είχε όμως σταθερή την απόφαση να ζήσει εκεί. Έδειξε στη διοίκηση του μοναστηριού την άδεια που είχε στα πιστοποιητικά της για ελεύθερη εγκαταβίωση. Ζήτησε τότε από τον γερο-Ανδρέα να της κτίσει κρυφά, με εργάτη, μια νέα καλύβα σε άλλο σημείο με τα λίγα χρήματα που έφερε από το χωριό της. Εγκαταστάθηκε λοιπόν πέρα από ένα φαράγγι…

Στο μοναστήρι αποσύρθηκε ο ηγούμενος και εγκαταστάθηκε ο π. Σίλβεστρος, που δεν εκτιμούσε ιδιαίτερα τον π. Γεράσιμο… Αυτός έκανε ριζικές αλλαγές και έσπασε η ενότητα και η ομοψυχία! Έτσι ο π. Γεράσιμος έμεινε έγκλειστος για να μην προκαλέσει και άλλες αντιδράσεις! Η Μαρία όμως κατάφερε να έχει επικοινωνία μαζί του. Όμως αργότερα την ανακάλυψαν… Τότε ο ηγούμενος την έδιωξε από την κρυψώνα της, ονομάζοντάς την «απατεώνα», γιατί ζούσε εκεί κρυφά! Της έκαψαν την καλύβα της! Το δάσος ολόκληρο άκουγε τότε τους λυγμούς της Μαρίας…

Ο ηγούμενος μάλιστα αποφάσισε να την διώξει τελείως και ενημερώσει τις αρχές, γι’ αυτήν και τον γερο-Ανδρέα. Ο π. Γεράσιμος τα πληροφορήθηκε και με τον π. Τρύφωνα έστειλε μήνυμα στην Μαρία να υποταχθεί στο θέλημα του Θεού και να περιμένει την Πρόνοιά του. Της ζήτησε να πάει κοντά στην πατρίδα της όπου σε ανθρώπους που τιμούσαν τον π. Ησαΐα - Ιγνάτιο  να βρει καταφύγιο. Ενημέρωσε μάλιστα τον επίσκοπο Ιγνάτιο Μπριατσινίνωφ και άλλους πατέρες να την δεχτούν. Η Μαρία τα δέχτηκε και έκανε υπακοή… χωρίς γογγυσμούς!

Ε΄. Ταξίδι στον Καύκασο:  Η  Μαρία έφυγε και έφτασε στην Σταράγια όπου έγινε δεκτή από τον Αρχιμανδρίτη Ιγνάτιο στην μονή του αγίου Σεργίου, κοντά στην Πετρούπολη. Την βοήθησε επίσης η πασίγνωστη ευεργέτρια  Τ. Β. Ποτέμκινα, η οποία είχε περιουσία κοντά στο μοναστήρι Σβιατογκόρσκ (Άγια Όρη), στο Καρκώφ.  Με συστατική της επιστολή έφτασε, μέσω Κιέβου, μαζί με την καινούργια της συναθλήτρια και συγγενή της Ματρώνα Μιχαήλοβνα στη διάρκεια της νηστείας των Αγίων Αποστόλων.  Ο ηγούμενος όμως εκεί δεν θεώρησε καλό να τους δώσει ευλογία να μείνουν στο δάσος, όπου ζούσαν αρκετοί γέροντες ερημίτες.

Εν τω μεταξύ η Μαρία έλαβε ένα γράμμα από τον π. Θεοφάνη, μέσω του γέροντα Γεράσιμου, να πάει κοντά του στον Καύκασο, στην Σταυρούπολη! Εκεί υπήρχαν πολλά γυναικεία ερημητήρια. Οι προσκυνήτριες πραγματοποίησαν το μακρύ και δύσκολο ταξίδι τους, αφού στηρίζονταν στην Πρόνοια του Θεού. Μερικές φορές βάδιζαν μέχρι τριάντα μίλια!  Ξεκίνησαν στις  29 Ιουνίου και έφτασαν στις 29 Αυγούστου! Το έλεος του Θεού πράγματι τις προστάτεψε και από ανθρώπους και από άγρια ζώα και από τον καύσωνα της ημέρας και από την έλλειψη χρημάτων … Στην Σταυρούπολη συνάντησαν ένα ευλαβή κτηματία που γνώριζε τον π. Θεοφάνη. 

Εκεί έλειπε ο επίσκοπος και διαπραγματεύτηκε ο π. Θεοφάνης με την ηγουμένη Σεραφιμίνα της μονής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Εκεί ζούσαν 200 μοναχές, που δύσκολα χωρούσαν. Η Μαρία άφησε την Ματρώνα στη μονή και εξομολογήθηκε στον π. Θεοφάνη την αγάπη της για ερημική ζωή, στην οποία ήταν… συνηθισμένη.

 ΣΤ΄. Σε ερημικό καταφύγιο στον Καύκασο:  Η Μαρία ανακάλυψε σ’ ένα γειτονικό φαράγγι μία σπηλιά. Οι προσπάθειες του γέροντα και της ηγουμένης στάθηκαν μάταιες να την μεταπείσουν! Τα δάκρυα και η επιμονή της λύγισαν τον π. Θεοφάνη. Η σπηλιά  ήταν χαμηλή και στενή. Τα τοιχώματά της ήταν από χώμα και η οροφή της ήταν πλεγμένη από λινάρι. Για θέρμανση έφτιαξαν πέτρινη θερμάστρα. Τα τραπέζια και τα καθίσματα έγιναν από κορμούς δένδρων και στρώμα  μια υφαντή ψάθα…Για τροφή κράτησε λίγο αλεύρι και ένα είδος σίκαλης…

Η φιλέρημη ερημήτρια χάρηκε πολύ με την νέα κατοικία της! Το χειμώνα όμως φάνηκε η ακαταλληλότητα της σπηλιάς. Οι βροχές εισχωρούσαν από την οροφή και η υγρασία έφτανε μέχρι τα ρούχα… Το κρύο ήταν παγερό. Η Μαρία εξαντλήθηκε. Αναγκάστηκε να ζητήσει να πάει κοντά της η … Ματρώνα. Ζήτησε εξομολόγηση από τον εφημέριο της περιοχής και κοινώνησε. Μετά δυνάμωσε κάπως, αλλά ήταν ανήμπορη.

Παρ’ όλα αυτά δεν άφησε το κανόνα της… Για να μην την βλέπει στην προσευχή της η  Ματρώνα ζήτησε και της έφτιαξαν μια γωνία με παραβάν. Έτσι χωρίστηκε η σπηλιά σε … δύο δωμάτια. Η σπηλιά βέβαια ήταν σκοτεινή και είχε σύνολο 5 μέτρα μήκος και 2.5  μέτρα πλάτος. Αγωνίστηκαν με αναστεναγμούς και δάκρυα, με αδιάλειπτη προσευχή μέρα και νύκτα μέχρις εκεί που επέτρεπε η σωματική τους αδυναμία. Η Ματρώνα μάζευε τα ξύλα για την φωτιά, νερό απ’ την χαράδρα και έφτιαχνε χυλό με το αλεύρι. Αυτή ήταν η τροφή τους!

Κάποτε οι πατέρες του Όλονετς έμαθαν για την Μαρία και την εξάντλησή της! Ο π. Γεράσιμος μέσω του π. Δανιήλ, που είχε γίνει ηγούμενος στην μονή Πολυούστρωφ, με επιστολή  ζήτησε να επιστρέψουν κοντά στη λίμνη Βέϊζ, αφού δεν υπήρχαν πια τα παλιά εμπόδια. Ενημερώθηκε επίσης και ο επίσκοπος Ιγνάτιος. Την  άνοιξη τους έδωσε ευλογία να γυρίσουν στην πατρίδα τους.

Ζ΄. Το τελευταίο ερημητήριο του Βορρά:  Οδοιπορώντας πέρασαν από το μοναστήρι Σβιατογκόρσκ.

Ξεκουράστηκαν και με πλοίο  έφτασαν στη Νέα Λάντογκα από το Νόβγκοροντ. Πέρασαν και από την ιδιαίτερη πατρίδα τους, που έμεινε η Ματρώνα ένα χρόνο γιατί είχε εξαντληθεί απ’ το ταξίδι και δεν μπορούσε ούτε να περπατήσει! Στο ερημητήριο του Αγίου Νικηφόρου η Μαρία συνάντησε την Άννα, που με μεσολάβηση των πατέρων του Όλονετς εγκαταστάθηκε σ’ ένα εγκαταλειμμένο μοναστήρι, το Παντάν.  Βρισκόταν στη μέση ενός δάσους. Εκεί η Άννα κάρηκε μοναχή και έζησε 31 χρόνια. Κοιμήθηκε στις 11 Ιουλίου το 1901, Σε ηλικία 83 ετών.

Οι γέροντες δεν θέλησαν να λυπήσουν την Μαρία και της έδωσαν την ευλογία να μείνει στα γύρω δάση. Της διάλεξαν όμως την καταλληλότερη δυνατή τοποθεσία, 5 μίλια μακριά από το μοναστήρι. Εδώ η Μαρία εγκαταστάθηκε μαζί με την …ανιψιά της Πελαγία που παλιότερα είχε μείνει μαζί της. Αυτή όμως δεν άντεξε. Την επόμενη άνοιξη κάλεσε κοντά της την  Ματρώνα, που είχε συνέλθει. Ο ηγούμενος ήταν συγκαταβατικός και είχε ευλάβεια γι’ αυτές! H Μαρία δεν έζησε για πολύ στο τελευταίο της καταφύγιο. Οι κακουχίες της και ένα άγριο κρυολόγημα της κλόνισαν οριστικά την υγεία της. Όλο τον χειμώνα υπέφερε από υψηλό πυρετό και πόνους στα δόντια και το πρόσωπό της. Υπήρχαν φάσεις που ξεπερνούσαν τα όρια της αντοχής αυτής της σκληρής αθλήτριας!

Στα τέλη του Ιανουαρίου του 1860 οι πόνοι έφτασαν στο απροχώρητο. Η κατάστασή της χειροτέρευε γιατί δεν έπαιρνε κανένα φάρμακο!  Η Ματρώνα πήγε  να μείνει με την Πελαγία. Δεν μπόρεσε να γυρίσει σύντομα κοντά της λόγω χιονοθύελλας. Ο γερο - Ανδρέας πρώτος άνοιξε δρόμο στο χιόνι και με πέδιλα του σκι έφτασε στην καλύβα. Όταν την είδε πώς ήταν έφυγε για το χωριό και επέστρεψε σε δύο ώρες με ένα μπουκάλι βότκα! Χωρίς συναίσθηση η ερημήτρια έβρεξε ένα πανί με βότκα και το έβαλε στα χείλη της, ενώ ο Ανδρέας είχε φύγει. Η βότκα την άναψε και έβγαλε μια κραυγή προς το Θεό έβαλε χιόνι στο πρόσωπό της και άρχισε να φτύνει κάτι που δοκίμαζε για πρώτη φορά! Τα δάκρυά της ήταν ασυγκράτητα. Ξεκίνησε να πάει στο μοναστήρι! Ακολούθησε τα’ αχνάρια του Ανδρέα και η Πρόνοια του Θεού δεν την άφησε…

Έπεσε αναίσθητη στο χιόνι, αλλά  αδελφοί την είδαν από μακριά και αναίσθητη την πήγαν σε κοντινό … στάβλο. Όταν έφτασε ο π. Γεράσιμος η Μαρία φέρθηκε σαν να ξύπνησε απ’ τον ύπνο. Δεν κατάφερε να μιλήσει, αλλά με νοήματα ζήτησε να της κάνουν ευχέλαιο.

Για τρεις βδομάδες η μαρτυρική ερημήτρια έμεινε στο κρεβάτι. Την δέκατη Πέμπτη ημέρα το πρόσωπό της έλαμψε μ’ ένα υπερκόσμιο φως και πήρε την έκφραση μιας ευλογημένης ηρεμίας. Όλα τα σημάδια εξαφανίστηκαν. Ζήτησε να εξομολογηθεί και τις  επόμενες ημέρες κοινωνούσε!

Το απόγευμα της 19^ης Φεβρουαρίου του 1860 η Μαρία αναπαύτηκε…Στην κηδεία της μαζεύτηκε τόσος κόσμος, που ούτε στην πανήγυρη δεν ερχόταν. Στην διάρκεια της εξόδιας ακολουθίας το πρόσωπό της το κάλυψε ένα ουράνιο φως, σημάδι για την οσιότητα του βίου και μήνυμα για το περιεχόμενο της ησυχαστικής ζωής των Ορθοδόξων ασκητών!!!

 Πέτρου Μπότση, Οσία Μαρία του Όλονετς, σειρά οι Φιλόθεες, Αθήνα 1992.

ΠΗΓΗ.ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ

Η Αγία Νεομάρτυς Ευδοκία(23-1-1938)

site analysis

Η Αγία νεομάρτυς Ευδοκία γεννήθηκε στις 17 Αυγούστου 1884 στο Boskres;enskκοντά στη Μόσχα,στην οικογγένεια του εμπόρου Πέτρου Κουζμίνωβ.

Εκάρη μοναχή στην Μονή των Αγίων Μάρθας και Μαρίας.Όταν οι μπολσεβόκοι έκλεισαν το μοναστήρι επέστρεψε στο σπίτι της και έμενε μόνη της αφού οι γονείς της είχαν πεθάνει.

 Τα Θεοφάνεια του 1938 η Ευδοκία συνελήφθη με την κατηγορία της ''αντεπανεστατικής δράσης''

Φυλακίστηκε στο Μπούτοβο όπου την βασάνισαν για να αποδεχθεί την ενοχή της,πράγμα που δεν κατάφεραν.

Εκτελέστηκε στις 23/1-5/2 1938 στο Μπούτοβο και ρίχθηκε στους εκεί κοινούς μαζικούς τάφους.

 Εορτάζει επίσης το Δ'Σάββατο μετά το Πασχα μαζί με όλους τους μάρτυρες του Μπούτοβο.

Η αγιοκατάταξή της από την Ρωσική Εκκλησία έγινε στις 22 Φεβρουαρίου 2001.

πηγή / proskynitis.blogspot

Η Οσία Ευφροσύνη του Πολότσκ(+23 Μαίου)

site analysis

Ἀρχοντικῆς καταγωγῆς, ἦταν θυγατέρα τοῦ Ἡγεμόνα τοῦ Πολότσκ Γεωργίου καί ἐγγονή τοῦ Μεγάλου Ἡγεμόνα τοῦ Κιέβου Βσέβολοντ. Σέ ἡλικία μόλις 12 ἐτῶν κατέφυγε σέ μονή, γιά νά ἀποφύγει τόν γάμο της μέ κάποιο Πρίγκιπα, τό ὁποῖο ἐπέβαλλαν στούς γονεῖς της οἱ τότε πολιτικές σκοπιμότητες. Ἡ πνευματική πρόοδος τῆς νεαρῆς μοναχῆς ἦταν τέτοια, ὥστε σύντομα ὁ Ἐπίσκοπος τῆς ἐπαρχίας Ἡλίας τῆς ἐπέτρεψε νά ἐγκαταβιώσει σέ ἕνα κελλί τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τῆς Ἁγίας Σοφίας. Ἐκεῖ ἡ Εὐφροσύνη πρόσθεσε στούς μοναχικούς της ἀγώνες καί τό ἐρχόχειρο τῆς καλλιγραφίας, τά ἔσοδα μάλιστα ἀπό τά βιβλία πού ἀντέγραφε, τά διέθετε στούς πτωχούς.

Κάποια νύκτα κατά τήν διάρκεια τῆς προσευχῆς της, ὁ Ὁσία δέχθηκε τήν ἐπίσκεψη ἑνός Ἀγγέλου. Ὁ οὐράνιος ἐπισκέπτης τήν ὁδήγησε ἔξω ἀπό τήν πόλη, σέ κάποιο σημεῖο πού ὑπῆρχε ἕνας μικρός ξύλινος ναός πρός τιμήν τῆς Θείας Μεταμορφώσεως. "Ἐδῶ - τῆς εἶπε - εἶναι τό θέλημα τοῦ Κυρίου νά κατοικήσεις, διότι μέσα ἀπό τήν δική σου ἀφιέρωση, ὁ Κύριος θά ὁδηγήση πολλούς στή σωτηρία". Ἕνα παρόμοιο ὅραμα εἶδε καί ὁ Ἐπίσκοπος καί ἔτσι τῆς παραχώρησε τήν γῆ, μέ ἄδεια νά ἱδρύσει μονή.

Μέ ἕδρα τήν Μονή Μεταμ. Σωτῆρος ἡ Ὁσία ἀναδείχθηκε πνευματική μητέρα μοναζουσῶν, ἀλλά καί διδάσκαλος τοῦ λαοῦ, κήρυξε μάλιστα τόν Χριστιανισμό στίς παγανιστικές φυλές τῆς περιοχῆς (σήμερα εἶναι Λευκορωσικό ἔδαφος, στά σύνορα μέ τήν Λιθουανία). 

Ἀργότερα, κατά τήν ἀνέγερση πέτρινου Ναοῦ στή Μονή, μία ὑπερκόσμια φωνή κάλεσε τόν ἀρχιμάστορα νά ἀναλάβει τήν ἐργασία, ἐνῶ ἡ Ὁσία μέ τήν προσευχή της τροφοδοτοῦσε τό ἐργοτάξιο μέ τοῦβλα!
Ὅταν ἡ Ὁσία ὕψωσε Ναό ἀφιερωμένο στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ἀπευθύνθηκε στό συγγενή της Αὐτοκρατορικό Οἶκο τῆς ΚΠόλεως καί ζήτησε μία Θεομητορική εὐλογία. Τότε, κατά μία ἐκδοχή, ἔφθασε στή Ρωσία ἡ θαυματουργή Εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Χερσῶνας (κατά τήν παράδοση ἔργο τοῦ Εὐαγγ. Λουκᾶ).

Στο ναό αυτό Ευφροσύνη το 1161 δώρισε ένα επίχρυσο σταυρό με τμήμα του Τιμίου Σταυρού του Χριστού. Τον XIII αιώνα ο σταυρός αφαιρέθηκε από το Polotsk, αλλά τον επέστρεψε και πάλι στη μονή ο Ιβάν ο Τρομερός το 1563 μετά την επιτυχή πολιορκία της πόλης.Το 1941, κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου ο Σταυρός της Οσίας  Ευφροσύνης του Πολότσκ εξαφανίστηκε και δεν έχει βρεθεί ακόμα.
Μετά ἀπό μοναχική ζωή 40 ἐτῶν, ἡ Ὁσία ξεκίνησε γιά προσκύνημα στά Ἱεροσόλυμα. Κατά τό ταξείδι της συναντήθηκε στήν ΚΠολη μέ τόν Αὐτοκράτορα Μανουήλ Κομνηνό καί τόν Πατριάρχη Λουκᾶ, προσκύνησε στούς Ναούς τῆς Βασιλεύουσσας τά Ἅγια Λείψανα καί τίς θαυματουργές Εἰκόνες καί πρόσφερε ἀφιερώματα. Στά Ἱεροσόλυμα ἡ Ὁσία πρόσφερε χρυσό θυμιατήριο στόν Πανάγιο Τάφο καί ζήτησε μέ θερμή προσευχή νά κοιμηθεῖ ἐκεῖ. Ἐνῶ τήν μετέφεραν ἀδιάθετη στή Ρωσική Μονή, ζήτησε νά κηδευθεῖ στή Μονή τοῦ ἁγ. Σάββα, ὅπου στό παρελθόν εἶχαν ἐνταφιασθεῖ δίκαιες γυναίκες (λ.χ. οἱ μητέρες τοῦ ἁγ. Σάββα καί τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων). Κοιμήθηκε εἰρηνικά τό 1173.

Τό Λείψανό της ἀνακομίσθηκε ἀδιάφθορο καί μεταφέρθηκε ἀπό Ρώσους προσκυνητές, ἀρχικά στήν Ἄκρα τῆς Παλαιστίνης καί τελικά στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, γιά νά μήν βεβηλωθεῖ ἀπό τόν Ὀθωμανό Σουλτάνο Σαλαδίν. Τό Λείψανο ἐπέστρεψε στό Πολότσκ μετά ἀπό πάροδο ὀκτώ αἰώνων καί πολλές ἐμφανίσεις τῆς Ὁσίας, κατά τήν βασιλεία τοῦ Τσάρου Νικολάου Β'. 

Στην γιορτή της Οσίας Ευφροσύνης του Πολότσκ

Μετά τήν Ἐπανάσταση τοῦ 1917, οἱ Μπολσεβίκοι τοποθέτησαν τό Λείψανο στό τοπικό Μουσεῖο Ἀθεϊσμοῦ. Κατά τόν Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, εὐσεβεῖς κάτοικοι τοῦ Πολότσκ παραβίασαν τό μουσεῖο, πῆραν τό Λείψανο καί τό κατέθεσαν στό Ναό τῆς Ἁγίας Σκέπης. Τελικά τό 1943 τό Λείψανο ἐπιστράφηκε στή Μονή Πολότσκ, ὅπου καί σήμερα φυλάσσεται. (μ. Βαρβάρας, "Ὁ Βίος τῆς ὁσ. Εὐφροσύνης τοῦ Πολότσκ"· Περιοδικό "Orthodox Life", φ. 2/1959)./πηγή

Ο ηγούμενος της Μονής Βατοπαιδίου προσκυνάει το λείψανο της Οσίας Ευφροσύνης του Πολότσκ

ΠΗΓΗ.ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ

Η Αγία πριγκίπισσα Ιουλιανή η Παρθένος η εν τη Λαύρα των Σπηλαίων.(+6 Ιουλίου)

site analysis

Η Αγία Ιουλιανή γεννήθηκε περίπου το 1550 και ήταν κόρη του πρίγκηπα Γεωργίου -Dubrovitskaya Olshansky, μέγα ευεργέτη της Λαύρας των Σπηλαίων.
Κοιμήθηκε σε ηλικία 16 ετών και θάφτηκε κοντά στην Μεγάλη Εκκλησία της Λαύρας.Η παράδοση αναφέρει πως ήταν ενάρετη,ζούσε σύμφωνα με τις εντολές του Θεού και έκανε μεγάλες φιλανθρωπίες.

Στις αρχές του 17ου αιώνα ΄σκάβοντας βρήκαν το φέρετρό της Όταν το άνοιξαν βρήκαν το σωμα της άφθορο.Μια ασημένια επιγραφή έγραφε πως εκεί βρίσκεται η «πριγκίπισσα Ιουλιανή Olshansky η οποία κοιμήθηκε σε ηλικία 16 ετών».
Τον 17ο αιώνα όταν μητροπολίτης Κιέβου ήταν ο Πέτρος Μογίλας είδε στον ύπνο του την αγία η οποία τον επέπληξε επειδή είχε παραμελήσει τα λείψανά της.
Στην λειψανοθήκη της γινόνταν πολλά θαύματα.Μια φορά όταν κάποιος επισκέπτης έκλεψε ένα δαχτυλίδι από το χέρι της,κατά την έξοδό του έβγαλε μια τρομερή κραυγή και έπεσε νεκρός.

Το 1718 μετά από μια πυρκαγιά στην Μονή,ένα μέρος του λειψανού της κάηκε και ότι απόμεινε το τοποθέτησαν στο Σπήλαιο.
Η μνήμη της τιμάται στις 6 Ιουλίου.

πηγη.proskynitis.blogspot.com

Εκοιμήθη η ηγουμένη Ευγενία της Μονής Αγίου Ραφαήλ της Λέσβου

site analysis

Μεγάλη απώλεια για τον ορθόδοξο κόσμο αποτελεί η κοίμηση, τα ξημερώματα της Πέμπτης της ηγουμένης Ευγενίας της Μονής Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης της Λέσβου.

 Η ηγουμένη Ευγενία, γνωστή για το συγγραφικό και φιλανθρωπικό της έργο όπως επίσης και για το προσωπικό της επίτευγμα την ίδρυση της Ιεράς Μονής, εκοιμήθη πλήρης ημερών.

Καταγόμενη από τη Χίο, εγκαταστάθηκε σε αυτόν τον τόπο κάτω από αντίξοες συνθήκες. Το κοινωνικό, φιλανθρωπικό, Εθνικό, πνευματικό, συγγραφικό και εκδοτικό της έργο είναι τεράστιας σημασίας. Η οργάνωση της Ιεράς Μονής του Αγίου Ραφαήλ σε πρότυπο μοναχικής πολιτείας και αγάπης αποτελεί για όλον τον κόσμο παράδειγμα προς μίμηση.

Στο πρόσωπό της αποτυπώνεται απέραντη η αγάπη προς το πλησίον. Ολόκληρη η ζωή της είναι ένας αγώνας δημιουργίας με καταβολή δυνάμεων στον ανώτατο δυνατό βαθμό. Ένας αγώνας σε ένα δρόμο δύσκολο, με εμπόδια και αντιξοότητες, μια ζωή που αξιολογείται από τρίτους σε εκτεταμένη κλίμακα με άριστα και θεάρεστα έργα.

Με το εκδοτικό της έργο δίνει μια αγκαλιά στην αγωνία των πονεμένων. Η Ηγουμένη φιλοξενεί όλους τους πιστούς με υποδειγματική τάξη στην Ιερά Μονή, ενισχύει τον ψυχικό κόσμο και φωτίζει τα όνειρα των πιστών. Εφαρμόζει στην πράξη το περιεχόμενο των βιβλίων της και εμψυχώνει στις εκάστοτε δοκιμασίες τους χριστιανούς. Τα βιβλία της Αγίας Μητέρας είναι εμπλουτισμένα από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, αποτελούν μια αστείρευτη πηγή θαυμάτων και κάθε σελίδα είναι ένας ανεκτίμητος θησαυρός. Τα βιβλία της, μεταφρασμένα στην Αγγλική, βοηθούν πνευματικά τους άλλους λαούς και τους γνωρίζουν το βίο των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης. Οι Έλληνες είμαστε ευλογημένοι που έχουμε στον τόπο μας την Αγία Μητέρα Ευγενία.

Εργάζεται άοκνα και έχει τοποθετηθεί από τον ίδιο τον Άγιο Ραφαήλ, ως η μόνη κατάλληλη για να ανταπεξέλθει στο δύσκολο, αλλά και θεάρεστο αυτό έργο.

Η Ηγουμένη δεν έδωσε ποτέ σημασία στα κοσμικά, το χρήμα και την κτήση αυτού. Επηρεασμένη από το «Δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε» ενίσχυσε Οργανισμούς, Φορείς, Συλλόγους, φιλανθρωπικά Ιδρύματα, φοιτητές, διανοούμενους, Δήμους, Σχολεία, Στρατό και ιδιώτες.

Η Οσιολογιωτάτη Ηγουμένη της Ιεράς Μονής Αγίου Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, ορμώμενη από τα φιλανθρωπικά αισθήματα και την ευγενική της πρόθεση, προσέφερε το ποσό των τριάντα χιλιάδων ευρώ προς το Ορφανοτροφείο Θηλέων «Ανδρέου Π. Κατσακούλη» για εισφορά του έτους 2009. Επιπλέον προέβη σε γενναιόδωρη χορηγία προς το Γυμνάσιο Θερμής με τον εξοπλισμό και λειτουργία Εργαστηρίου Πληροφορικής του σχολείου, το οποίο προς τιμή της ονομάστηκε «Αίθουσα Πληροφορικής Ηγουμένη Ευγενία Κλειδαρά». Στο ίδιο Γυμνάσιο η Ηγουμένη προσέφερε το ποσό των είκοσι πέντε χιλιάδων ευρώ στην προσπάθειά της να ενισχύσει το Σχολείο στο οικονομικό πρόβλημα που αντιμετώπιζε. Επίσης έκτισε το μεγαλοπρεπή Ναό του Αγίου Θεοδώρου στο Στρατηγείο της Μυτιλήνης και τόσα άλλα έργα. Πολλοί φοιτητές διευκολύνθηκαν οικονομικά από την Ηγουμένη, προκειμένου να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους, συνδράμοντας στην πνευματική τους καλλιέργεια και μόρφωση.

Η απλόχερη προσφορά αγάπης από την πολύπλευρη, πολυτάλαντη και ακτινοβολούσα προσωπικότητα της Αγίας Ηγουμένης δεν σταματά στα στενά όρια του νησιού της Μυτιλήνης, που τόσο αγαπά. Η αγάπη της έφτασε στη ζούγκλα του Καμερούν όπου έκτισε Σχολείο, Νοσοκομείο και την Εκκλησία του Αγίου Ραφαήλ. Η γενναιοδωρία της βοήθησε πολλούς ασθενείς με Aids, ορφανά και πεινασμένα παιδιά. Με τη βοήθειά της δίνουν φαγητό μια φορά την ημέρα σε τέσσερις χιλιάδες παιδάκια, που ζουν σε άθλιες συνθήκες μέσα στη ζούγκλα. Η πράξη αυτή καταδεικνύει πόσο καλά γνωρίζει, βιώνει και εφαρμόζει στην πράξη τους λόγους και τις εντολές του Κυρίου. Όλη της η ζωή είναι μια θυσία. Η αγάπη, η βασίλισσα των αρετών, έχει γίνει το δικό της πιστεύω και την προσφέρει χωρίς ιδιοτέλεια και υστεροβουλία σε κάθε πιστό. Οι προσευχές της για κάθε πονεμένο είναι επίμονες και η αγάπη της θαυματουργεί.

Σε όλα τα Νοσοκομεία της Ελλάδος οι ασθενείς ψάχνουν το τηλέφωνό της και επικοινωνούν μαζί της. Γνωρίζει πώς να αγκαλιάζει την αγωνία του κάθε πονεμένου ανθρώπου και με την ατελείωτη αγάπη της σηκώνει τη δοκιμασία του. Η προσευχή της είναι θυμίαμα για τα Ουράνια και με την ταπεινότητά της μένει έκθαμβη μπροστά σε κάθε θαύμα των Αγίων που τόσα χρόνια υπηρετεί και θα υπηρετεί.

Σε μια εποχή κατάρρευσης των ηθικών και κοινωνικών αξιών, η Ηγουμένη Ευγενία είναι από τα λίγα φωτισμένα πνεύματα, που με τη δράση της ποθεί να οδηγήσει όλους τους ανθρώπους, ιδιαίτερα τους νέους κοντά στον Ιησού Χριστό. Το έργο της είναι απίστευτα μεγάλο και πολυβραβευμένο. Οικονομική ενίσχυση σε αναξιοπαθούντες, ανέγερση Πνευματικών Ιδρυμάτων, συγγραφή βιβλίων, 160 έως σήμερα, μέσα από τα οποία έκανε γνωστούς τους αγαπημένους της Αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη. Πολλοί άνθρωποι, κυρίως νέοι, ομολογούν ότι μέσα από τα βιβλία της Ηγουμένης Ευγενίας οδηγήθηκαν ξανά στο Ελληνοχριστιανικό ιδεώδες, στην αισιοδοξία και τη χαρά της ζωής, στην Αλήθεια και το Ουράνιο Φως, που οδηγεί στην απόκτηση του Αγίου Πνεύματος.

Η Ηγουμένη αγαπά πολύ τους νέους. Γι” αυτό διακαής πόθος της είναι να βρίσκεται ο Ιησούς πάντα στις καρδιές τους και να τους οδηγεί στην πορεία της ζωής τους. Ποθεί οι νεανικές ψυχές που είναι η ελπίδα του Έθνους μας να εμποτιστούν από τα Θεία νάματα και να βαδίσουν στη γλυκιά πνευματική ζωή που θα τους οδηγήσει στον Έναν Μοναδικό Θεό της Αγάπης, τον Ιησού Χριστό. Και οι νέοι από όλον τον κόσμο δεν ήταν δυνατόν να μην ανταποκριθούν σε αυτό το κάλεσμα.

Η Ηγουμένη δίνει ζωντάνια και προσφέρει απλόχερα στη νεολαία, αλλά και σε όλους τους συνανθρώπους της από τα δώρα της ψυχής της. Με την προσευχή και την επικοινωνία της με τους νέους, τους δίνει δύναμη στον αγώνα τους σε μια δύσκολη περίοδο που διανύει η ανθρωπότητα. Ο βίος της, η πίστη, η προσευχή και η ζωή κοντά στο Θεό, αποτελούν τα όπλα άμυνας μπροστά στα κακά που μας περιβάλλουν και αυτό το μεταλαμπαδεύει σε όλη τη χριστιανική κοινότητα και ιδιαίτερα στη νεολαία, που καθημερινά βρίσκεται αντιμέτωπη με αναρίθμητα προβλήματα.

Αμέτρητες ευχαριστήριες επιστολές Αγάπης φθάνουν στο Μοναστήρι. Επικοινωνούν μαζί της, της ομολογούν πώς μέσα από τα βιβλία της αναγεννήθηκαν.

Όπως γράφει η ίδια η Ηγουμένη Ευγενία «τα εγκώμια και τα βραβεία με αφήνουν αδιάφορη, τοποθετώ όμως στα βιβλία μου τις επιστολές που μου στέλνουν, για να δείξω τον αληθινό Θεό. Προσέχω και εφιστώ την προσοχή όλων στη σωτηρία της ψυχής. Ποθώ να πιστέψουν όλοι οι άνθρωποι στη ζωντανή ύπαρξη του Θεού και τη θαυματουργική δύναμη των Αγίων που με την Παρουσία Τους κηρύττουν την αθανασία της ψυχής».

Με βαθύτατη μετριοφροσύνη μιλά για το έργο της. «Όλα προέρχονται από την Παντοδυναμία του Θεού και τα πάντα ανήκουν σε Εκείνον. Πώς έφθασαν τα βιβλία μου σε όλα τα κράτη, σε όλες τις ηπείρους; Δεν τα ώθησε ένα Παντοδύναμο χέρι, αφού είμαι έγκλειστη; Μπορούσα να επικοινωνήσω με όλον αυτόν τον κόσμο αν δεν ήταν η χάρη του Θεού, η ευλογία του Αγίου Ραφαήλ;» Για την Ηγουμένη, το βραβείο που έχει αξία είναι το βραβείο της ταπεινοφροσύνης της.

Η Ηγουμένη είναι μεγάλη ευεργέτιδα ανά τον κόσμο. Εκατομμύρια ψυχές ανοίγουν τα πνευματικά τους φτερά, τα μάτια της ψυχής και βλέπουν το αληθινό φως με την πνευματική καθοδήγηση της Ηγουμένης. Αναγνωρίστηκε διεθνώς χάρη στην προσωπική της ακτινοβολία και χάρη στο πνευματικό και κοινωνικό έργο της, που το προσφέρει με ευσέβεια, αγάπη και ταπεινοφροσύνη. Δεν είναι μόνο λιμάνι που καταφεύγουν οι πονεμένες και ανήμπορες ψυχές, δεν είναι μόνο μια μοναδική εμπνευσμένη συγγραφέας και ποιήτρια, είναι η γλυκιά Μανούλα πολλών ανθρώπων στη γη. Προσφέρει ακούραστα την αγάπη της, τον καλό λόγο της, τη θεία νουθεσία της, με πόνο και πλήρη αφοσίωση. Η ευλογία της αγκαλιάζει όλους μας. Προσφέρει το είναι της, για να μας οδηγήσει στον Κύριο. Η ζωή της κυλά με μεγάλη ταπεινοφροσύνη, απλότητα και ολιγάρκεια. Προσφέρει τον εαυτό της σε αυτό που ο Κύριος μας δίδαξε «Αγάπη προς το πλησίον». Η Ηγουμένη συνδυάζει με το βίο και το έργο της την αγάπη με την πίστη, δημιουργώντας τον κατά Χριστόν άνθρωπο.

Ας κάνουμε πράξη ζωής το παράδειγμα της Ηγουμένης και ας αναζητήσουμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας τη Βασιλεία των ουρανών.

Συγγραφικό έργο της ιδίας

1) «Φωτεινές ελπίδες», Ποιήματα.
2) «Για μια ιδανική ζωή», Διηγήματα.
3) «Ιστορικό Ιεράς Μονής Αγίου Ραφαήλ» επηυξημένη έκδοση (μετάφραση και στην Αγγλική, Γαλλική, Γερμανική, Αραβική, Ρουμανική, Ιταλική, Βουλγαρική και Ρωσική).
4) «Στις κουρασμένες ψυχές» (μετάφραση και στην Αγγλική).
5) «Οι καιροί μας βοούν», Διήγημα.
6) «Λίγη δροσιά στο λιοπύρι της ζωής», Ομιλίες. (μετάφραση και στη Ρουμανική).
7) «Θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 1ος.
 «Ο ψυχίατρος», Διήγημα (επηυξημένη έκδοση)
9) «Ο σύγχρονος άνθρωπος», Διήγημα (μετάφραση και στην Αγγλική).
10) « Ηλιαχτίδες», Ποιήματα μελοποιημένα.
11) «Θείες ακτινοβολίες», Ποιήματα.
12) «Σκοτεινοί δρόμοι», Διήγημα.
13) «Δροσοσταλίδες», Ομιλίες (μετάφραση και στη Ρουμανική).
14) «Ο Άγιος Γέροντας της Χίου», Βιογραφία.
15) «Νέοι ορίζοντες», Ποιήματα μελοποιημένα.
16) «Η εποχή μας».
17) «Λίγη δροσιά στο λιοπύρι της ζωής» και «Δροσοσταλίδες» (Μικτή έκδοση).
18) «Η Πνευματική Λέσβος», Ομιλία – Μελέτη.
19) «Η οσιακή ζωή του Πατρός Αμβροσίου Λεβέντη», Βιογραφία.
20) «Ο σύγχρονος άνθρωπος», Διασκευή σε θεατρικό έργο.
21) «Πάσα πνοή».
22) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 2ος.
23) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 3ος (μετάφραση και στην Αγγλική).
24) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 4ος.
25) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 5ος (μετάφραση και στην Αγγλική).
26) «Ο Άγιος Γέροντας Σάββας Σταυροβουνιώτης».
27) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 6ος.
28) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 7ος.
29) «Έχεις αθάνατη ψυχή» (μετάφραση και στην Αγγλική και Ρουμανική).
30) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 8ος.
31) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 9ος.
32) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 10ος.
33) «Λαμπροτρίτη».
34) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 11ος.
35) «Η Αγία Μαγδαληνή» (μετάφραση και στην Αγγλική και Ρουμανική).
36) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 12ος.
37) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 13ος.
38) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 14ος.
39) «Κλίμακα των αρετών» (μετάφραση και στη Ρουμανική).
40) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 15ος.
41) «Στους πονεμένους της γης».
42) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 16ος.
43) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 17ος.
44) «Ή Αγάπη, ή μεγαλύτερη δύναμη του κόσμου» (μετάφραση και στη Ρουμανική).
45) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 18ος.
46) «Νέοι και νέες, σώσετε το ανθρώπινο γένος μας», Ποιήματα.
47) «Σε ένα βιβλίο βρήκε τον Θεό η Βαλεντίνη».
48) «Φθινοπωρινές ώρες», Ποιήματα.
49) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 19ος.
50) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 20ός.
51) «Φτερουγίσματα σε όμορφους κόσμους», Ποιήματα (μετάφραση και στην Αγγλική).
52) «Ιεροί Στίχοι» (μετάφραση και στην Αγγλική).
53) «Χριστέ μου, στείλε το Φως Σου στη γη, διώξε τον πόνο» (μετάφραση και στη Ρουμανική).
54) «Χριστέ μου, φέρε τη λύτρωση στον κόσμο» (μετάφραση και στην Αγγλική).
55) «Φως απ” το Φως Σου δίνε μου», Ποιήματα (μετάφραση και στην Αγγλική).

56) «Οι καιροί μας βοούν» Διασκευή σε θεατρικό έργο.
57) «Σκοτεινοί δρόμοι» Διασκευή σε θεατρικό έργο (μετάφραση και στη Ρουμανική).
58) «Επίπονη πνευματική πορεία».
59) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 21ος (μετάφραση και στην Αγγλική και Ρουμανική).
60) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 22ος (μετάφραση και στην Αγγλική).
61) «Ψήγματα Χρυσού από το ποιητικό έργο».
62) «Ψήγματα Χρυσού από το συγγραφικό έργο» Τόμ.Α’.
63) «Ψήγματα Χρυσού από το συγγραφικό έργο» Τόμ.Β’.
64) «Ψυχικές αναγεννήσεις», Τόμος 1ος (μετάφραση και στην Αγγλική).
65) «Κρίσεις στο ποιητικό μου έργο».
66) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 23ος.
67) «Αιωνιότητα», Ποιήματα.
68) «Σώσε Κύριε τον κόσμο Σου», Ποιήματα.
69) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 24ος.
70) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 25ος.
71) «Ποιήματα πόνου και αγάπης»,
72) «Ψυχικές αναγεννήσεις», Τόμος 2ος.
73) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 26ος.
74) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 27ος.
75) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 28ος.
76) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 29ος.
77) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 30ός.

78) «Ψυχικές αναγεννήσεις», Τόμος 3ος (μετάφραση και στην Αγγλική).
79) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 31ος.
80) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 32ος.
81) «Η εποχή μας», Θεατρικό έργο.
82) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 33ος.
83) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 34ος,
84) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 35ος.
85) «Ψυχικές αναγεννήσεις», Τόμος 4ος (μετάφραση και στην Αγγλική).
86) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 36ος.
87) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 37ος. (μετάφραση και στην Αγγλική και Ρουμανική).

88) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 38ος.
89) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 39ος.
90) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 40ός.
91) «Ψυχικές αναγεννήσεις, Τόμος 5ος (μετάφραση και στην Αγγλική και Ρουμανική).
92) «Η εποχή μας ζητά Εσένα, Εσένα Χριστέ μου», Ποιήματα.
93) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 41ος.
94) «Μερικά βιώματα από το συγγραφικό μου έργο».
95) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 42ος.
96) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 43ος.
97) «Ολόθερμες ευχαριστίες στους φοιτητές και φοιτήτριες».
98) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 44ος.
99) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 45ος.
100) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 46ος.
101) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 47ος.
102) «Το άφθαστο μεγαλείο της Θείας Αγάπης» (μετάφραση και στη Ρουμανική).

103) «Στην πολύτιμη και αληθινή σας αγάπη».
104) «Ψυχικές αναγεννήσεις», Τόμος 6ος.
105) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 48ος.
106) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 49ος.
107) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 50ός.
108) «Ψυχικές αναγεννήσεις», Τόμος 7ος.
109) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 51ος.
110) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 52ος.
111) «Εαρινές Ωδές»,
112) «Ψυχικές αναγεννήσεις», Τόμος 8ος.
113) «Ψυχικές αναγεννήσεις», Τόμος 9ος.
114) «Ψυχικές αναγεννήσεις». Τόμος 10ος.
115) «Ψυχικές αναγεννήσεις», Τόμος 11ος.

116) «Ψυχικές αναγεννήσεις», Τόμος 12ος.
117) «Ψυχικές αναγεννήσεις», Τόμος 13ος.
118) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 53ος.
119) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 54ος.
120) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 55ος.
121) «Ψυχικές αναγεννήσεις», Τόμος 14ος.
122) «Ψυχικές αναγεννήσεις», Τόμος 15ος.
123) «Ψυχικές αναγεννήσεις», Τόμος 16ος.
124) «Ψυχικές αναγεννήσεις», Τόμος 17ος.
125) «Ψυχικές αναγεννήσεις», Τόμος 18ος.
126) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 56ος.
127) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 57ος.
128) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 58ος.
129) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 59ος.
130) «Ψυχικές αναγεννήσεις», Τόμος 19ος.
131) «Ψυχικές αναγεννήσεις», Τόμος 20ός.
132) «Ο Σύγχρονος Άνθρωπος», (Θεατρικό έργο).
133) «Ψυχικές αναγεννήσεις», Τόμος 21ος.
134) «Ψυχικές αναγεννήσεις», Τόμος 22ος.
135) «Ψυχικές αναγεννήσεις», Τόμος 23ος.
136) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 60ός.
137) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ». Τόμος 61ος.
138) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 62ος.
139) «Ψυχικές αναγεννήσεις, Τόμος 24ος.
140) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 63ος,
141) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 64ος,
142) «Προς Ωφέλεια των Νέων»
143) «Η Εκκλησία του Αγ. Θεοδώρου του Βυζαντίου»
144) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ». Τόμος 65ος.
145) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 66ος.
146) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 67ος
147) «Ανταπόκριση των Φοιτητών»
148) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 68ος
149) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 69ος
150) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 70ός
151) «Νέα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ», Τόμος 71ος

Πηγή: lesvosnews.gr

Γερόντισσα ΓΕΡΑΣΙΜΙΑ (+ 1987) Καθηγουμένη Ἱ. Μονῆς ἁγ. Γεωργίου Μεσισσοχωρίου Θηβῶν

site analysis

Γεννήθηκε στίς Κυκλάδες, στή νῆσο Ἴο, ἀλλά στήν παιδική της ἡλικία ἡ οἰκογένειά της ἐγκαταστάθηκε στόν Πειραιᾶ. Τότε ὁ πατέρας της γνώρισε τόν ἀοίδημο Ἱερομ. Ματθαῖο Καρπαθάκη, ἔπειτα Ἐπίσκοπο Γ.Ο.Χ. Βρεσθένης καί Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν (+ 1950), μέ τόν ὁποῖο συνδέθηκε πνευματικά καί τόν ἔκανε πνευματικό τῆς οἰκογενείας του.
Ὁ πόθος της γιά τήν μοναχική ἀφιέρωση ἐκδηλώθηκε νωρίς, ἤδη ἀπό τά μαθητικά χρόνια. Ἔτσι μόλις τελείωσε τό Σχολαρχεῖο ἔγινε μοναχή σέ μονή τῆς Πάρου. Ἀργότερα συνδέθηκε μέ τόν γέροντα Ζηλωτή Ἁγιορείτη Ἱερομόναχο Γεράσιμο Διονυσιάτη, μέ τόν ὁποῖο τό 1937 ἄρχισε τήν ἀνέγερση ἱερᾶς μονῆς στήν περιοχή Μελισσοχωρίου Θηβῶν, ἀφιερωμένης στόν Μεγαλομάρτυρα ἅγ. Γεώργιο. Στή μονή αὐτή παρέμεινε μέχρι τοῦ θανάτου της, μόνη μετά τήν κοίμηση τοῦ Γέροντος Γερασίμου καί ἀργότερα τῆς μοναδικῆς συμμοναστρίας της, «μέ τήν συντροφιά τοῦ βιβλίου, τοῦ ἐργοχείρου καί τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ», ὅπως συνήθιζε νά λέει.
Τήν διέκρινε ἀφοσίωση στό μοναχικό ἰδεῶδες καί τήν πνευματική ζωή, εὐκάβεια πρός τούς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας (ἰδιαιτέρως τούς Μεγαλομάρτυρες Γεώργιο καί Μηνᾶ) καί ἀγάπη πρός τόν πλησίον. Τήν ἀγάπη της αὐτή ἐξεδήλωσε σέ μεγάλο βαθμό μέ τήν ἐλεημοσύνη καί τήν φιλανθρωπία κατά τήν περίοδο τῆς Κατοχῆς, ὁπότε ἐξυπηρέτησε πολλούς πού εἶχαν ἀνάγκη. Τήν διέκρινε ἐπίσης ὁ ζῆλος τῆς Ἱεραποστολῆς. Οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς μέ προθυμία ἔτρεχαν στό μοναστήρι της γιά νά ἀκούσουν λόγο Θεοῦ καί τίς συμβουλές καί νουθεσίες της γιά μία πιο πνευματική καί ἀνώτερη Χριστιανική ζωή.
Τήν τελευταῖα δεκαετία τῆς ζωῆς της ἀξιώθηκε νά δεῖ τήν ἐπάνδρωση τῆς μονῆς της μέ γυναικεία ἀδελφότητα, χάρις στίς φιλότιμες προσπάθειες τοῦ ἀρχιμ. Παύλου Καραγκούνη (ἐφημερίου τοῦ Ἱ. Ν. Τιμίου Προδρόμου Ροῦφ Ἀθηνῶν).
Κοιμήθηκε εἰρηνικά στή μονή της τόν Ἰούλιο τοῦ 1987. Ἐνταφιάστηκε στή μετάνοιά της. Τῆς ἐξοδίου ἀκολουθίας προέστη ὁ Σεβ. Μητροπ. Ἀττικῆς κ. Ματθαῖος, βοηθούμενος ὑπό τοῦ Ἱερομ. Δαμιανοῦ καί τοῦ Διακόνου Κοσμᾶ.

Τῆς ἀοιδήμου Γεροντίσσης ΓΕΡΑΣΙΜΙΑΣ εἴη αἰωνία ἡ μνήμη

ΑΡΧΕΙΟ Α.ΜΑΡΚΟΥ