Όσιομάρτυς Μαργαρίτα, ή ηγουμένη μάρτυρας του Μενζελίνσκ

site analysis

Η ηγουμένη Μαργαρίτα βρισκόταν στην αποβάθρα, έτοιμη να φύγει, όταν της παρουσιάστηκε σε όραμα ό άγιος Νικόλαος και της είπε: - Γιατί αποφεύγεις και αρνείσαι το στεφάνι σου;

Όσιομάρτυς Μαργαρίτα, ή ηγουμένη μάρτυρας του Μενζελίνσκ

H μητέρα  Μαργαρίτα  (κατά κόσμον Μαρία) Μιχαήλοβνα

ήταν ηγουμένη της μονής του Προφήτου Ήλιου

στο Μενζελίνσκ, της επισκοπής της Ουφας.  

Προτού γίνει μοναχή ή Μαρία Μιχαήλοβνα ζούσε στο Κίεβο. 

Εξομολόγος της ήταν ό πρωτοπρεσβύτερος Αλέξανδρος Κορσακόβσκι, προϊστάμενος του ναού της Κιεβο-Γεωργιέβσκαγια, στην ενορία όπου έμενε ή Μαρία.

Στ' απομνημονεύματα του ό πρίγκιπας Ν. Ζεβαχώφ, 

πού τη γνώριζε πολύ προτού γίνει μοναχή, έγραφε:

«Στο πρόσωπο της Μαρίας έβλεπε την ενσάρκωση της ένθερμης πίστης και της αγάπης της για το Θεό. 

Ήταν κοντή κι αδύνατη, μια γυναίκα πού έκαιγε πάντα σαν κερί μπροστά στο Θεό.

Όλοι όσοι την ήξεραν, γνώριζαν πώς γεννήθηκε μόνο και μόνο για να θερμαίνει τους άλλους με την αγάπη της.»

Ό πρωτοπρεσβύτερος Αλέξανδρος Κορσακόβσκι έβλεπε τη διάθεση της Μαρίας, ότι υπόφερε και μελαγχολούσε ζώντας στον κόσμο. 

Ή συνείδηση της δεν συμβιβαζόταν, δεν είχε «μισή» καρδιά. 

Σε κάθε της πρόβλημα συμβουλευόταν τον πνευματικό της. 

Ή αμέτρητη αγάπη πού είχε για τούς συνανθρώπους της, την ωθούσε ν' αναζητά ευκαιρίες για να βοηθήσει. 

Ή απέραντη συγκαταβατικότητα στην ανθρώπινη αδυναμία όμως δεν την οδηγούσε σε συμβιβασμούς με τη συνείδηση της. 

Δεν ήταν δίψυχη, δεν είχε τίποτα πού να κρύβεται δήθεν από ευσέβεια, ενώ στην πραγματικότητα εκφράζει μόνο αδιαφορία στο χριστιανικό καθήκον... 

Τέτοιοι άνθρωποι πού δίνουν τα πάντα στους άλλους χωρίς να ζητάνε τίποτα, μοιάζουν να είναι μόνοι...

Κανένας δέ θα τούς ρωτήσει αν χρειάζονται κι αυτοί κάτι, κάποια υποστήριξη ή φροντίδα. 

Πηγαίνουν κοντά τους μόνο όταν έχουν την ανάγκη τους και τούς αγνοούν όταν δεν τούς χρειάζονται...

Στήν πραγματικότητα όμως ποτέ δέ νιώθουν μοναξιά».

Μετά τη μοναχική κουρά της ή μοναχή Μαργαρίτα έζησε αρχικά σ' ένα γυναικείο κοινόβιο, όπου υπήρχε κι ή εικόνα της Παναγίας «Χαρά και Παρηγοριά», στην περιοχή Σέρπουχωφ της επαρχίας της Μόσχας. Ηγουμένη εκεί ήταν μια ηλικιωμένη κοντέσα, ή Όρλόβα-Νταβίντοβα. 

Αυτή ή περίοδος ήταν μια πολύ σκληρή δοκιμασία για τη Μαργαρίτα, πού απαιτούσε μεγάλη ανδρεία, υπομονή και ταπείνωση.

 Στις 18 Ιανουαρίου του 1917, με διάταγμα της Ιεράς Συνόδου, ή μοναχή Μαργαρίτα διορίστηκε ηγουμένη της Ιεράς Μονής του Προφήτη Ηλία, στο Μενζελίνσκ της επισκοπής Ούφας. 

Ή τελετή ενθρόνισης έγινε στη Μόσχα και παραστάθηκε επίσης ή Μεγάλη Δούκισσα Ελισάβετ Φιοντόροβνα, πού αγαπούσε πολύ την ηγουμένη Μαργαρίτα. 

Το 1917 στο μοναστήρι ζούσαν 50 μοναχές και 248 δόκιμες.

Όπως γράφει ό π. Νεκτάριος Αντωνόπουλος στο βιβλίο του «Νεομάρτυρες της Ρωσίας», «ή ηγουμένη Μαργαρίτα διακρινόταν για την εξαίρετη μόρφωση της, τη σύνεση, αλλά και την αυστηρή ασκητική ζωή της. 

Οργάνωσε το μοναστήρι της κατά τα πρότυπα των παλαιών μοναστηριών της Ελλάδος. 

Μια από τις μοναχές πού επέζησε ως τις μέρες μας, ή μοναχή Άλεφτίνα. τυφλή στα τελευταία της χρόνια, διέσωσε τις πληροφορίες πού καταγράφουμε. 

Οι μοναχές, με την έμπνευση και καθοδήγηση της ηγουμένης Μαργαρίτας, ζούσαν αυστηρή μοναχική ζωή, τελώντας ανελλιπώς τις ακολουθίες και το μοναχικό τους κανόνα. 

Όλες εργάζονταν με πνεύμα θυσίας και πολύ φιλότιμο στα διακονήματά τους

. Το μοναστήρι είχε πολλούς κήπους με οπωροφόρα δέντρα, λαχανόκηπους, χωράφια, μελίσσια κλπ. Διέθετε ακόμα και εργαστήριο καλλιτεχνικών φωτογραφιών, κάτι σπάνιο και πρωτοποριακό για εκείνη την εποχή».

Προς το τέλος του 1918 ό Λευκός Στρατός εγκατέλειψε το Μενζελίνσκ και τις γειτονικές πόλειςκι ή μητέρα Μαργαρίτα αποφάσισε να μη μείνει στην κυριαρχία των μπολσεβίκων.

Βρισκόταν στην αποβάθρα, έτοιμη να φύγει, όταν της παρουσιάστηκε σε όραμα ό άγιος Νικόλαος και της είπε: 

- Γιατί αποφεύγεις και αρνείσαι το στεφάνι σου;

Ξαφνιασμένη από το όραμα ή ηγουμένη Μαργαρίτα γύρισε στο μοναστήρι και διηγήθηκε στον ιερέα αυτό πού είδε.

Με την αίσθηση ότι σύντομα θα έπρεπε να δοκιμαστεί για την πίστη της, ζήτησε να της ετοιμάσουν ένα φέρετρο κι έδωσε εντολή να την ενταφιάσουν την ίδια μέρα του θανάτου της, αμέσως μετά την κηδεία.

Την άλλη μέρα την ηγουμένη Μαργαρίτα την συνέλαβαν ως«άντεπαναστάτρια»

Την τράβηξαν βίαια από την εκκλησία στην αυλή του μοναστηριού την ώρα της ακολουθίας.

 Ζήτησε να την αφήσουν να κοινωνήσει, μα εκείνοι αρνήθηκαν. 

Την πυροβόλησαν αμέσως εκεί, στον αυλόγυρο. 

Μετά οι αδελφές του μοναστηριού της έψαλαν την κηδεία κι έπειτα την ενταφίασαν πίσω από το Ιερό της εκκλησίας, εκεί ακριβώς πού την πυροβόλησαν.

Ό ιερέας είχε παραξενευτεί πολύ με την απαίτηση της ηγουμένης να ενταφιαστεί την ίδια μέρα του θανάτου της. 

Μόνο την επόμενη μέρα έγινε κατανοητό το αίτημα της. 

Τότε οι ίδιοι τσεκάδες  πού είχαν θανατώσει την ηγουμένη Μαργαρίτα έφεραν στο μοναστήρι έναν μουσουλμάνο μουλά για να τον θανατώσουν και ζήτησαν να ταφεί σ' έναν τάφο, μαζί με την ηγουμένη Μαργαρίτα. 

Ή ηγουμένη όμως είχε ήδη ενταφιαστεί κι έτσι οι τσεκάδες δεν μπόρεσαν να εκτελέσουν το σκοπό τους. 

Έτσι πήραν τον μουλά κι έφυγαν.

Ένας μεγάλος Ρώσος γέροντας, μάλλον ό σταρετς Αμβρόσιος της Οπτινα θα πρέπει να ήταν, είχε προφητέψει πώς στη διάρκεια διοίκησης μιας ηγουμένης στο μοναστήρι θα οικοδομηθεί μια εκκλησία, στη διάρκεια διοίκησης της δεύτερης ή ίδια ή ηγουμένη θα γίνει μάρτυραςκαι στη διάρκεια ηγουμενίας της τρίτης, θα πέσουν οι καμπάνες. 

Ή προφητεία εκπληρώθηκε. 

Ή ηγουμένη Μαργαρίτα έγινε μάρτυρας. 

Στην ηγουμενία της επόμενης μονάχης, της τρίτης, οι μπολσεβίκοι πήραν τις καμπάνες της εκκλησίας κι έκλεισαν το μοναστήρι.

Τη δεκαετία του 1970, πού το μοναστήρι ήταν ακόμα κλειστό, κάποιοι άνθρωποι αποφάσισαν να σκάψουν ένα λάκκο πίσω από το ιερό του ναού. 

Ξαφνικά έπεσαν πάνω σ' ένα φέρετρο. 

Μέσα στο φέρετρο βρήκαν το άφθαρτο λείψανο της ηγουμένης Μαργαρίτας, μ' ένα σταυρό στο στήθος. 

Από σεβασμό δεν πείραξαν το φέρετρο, αλλά βρήκαν άλλον τόπο για να σκάψουν το λάκκο.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ  ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ Γ -ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΡΙΕΣ.

ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΟΤΣΗΣ. ΑΘΗΝΑ 2012

Πηγή:ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Λείψανο της Αγίας Μαρίνης ανέκλειπτον θησαύρισμα αγιάσματος της νήσου Κάσου

site analysis

Απότμημα εκ της αφθάρτου δεξιάς χειρός της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Μαρίνης δωρήθηκε 
από τον Μητροπολίτη Σερρών και Νιγρίτης κ. Θεολόγο στον Ιερό Ναό Αγίας Μαρίνης Κάσου.

Με κατάνυξη ο κλήρος και ο λαός της Κάσου υποδέχθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 2011 τμήμα ιερού λειψάνου εκ της αφθάρτου δεξιάς χειρός της Αγίας ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Μαρίνης. Το ιερό λείψανο δωρήθηκε από τον Μητροπολίτη Σερρών και Νιγρίτης κ. Θεολόγο στον Ιερό Ναό Αγίας Μαρίνης Κάσου.

Η λειψανοθήκη αναδημοσιεύει εδώ μερικές φωτογραφίες από την υποδοχή του ιερού λειψάνου της Αγίας Μαρίνης. Αξίζει να σημειωθεί ιδιαίτερα η εκδηλωθείσα συγκίνηση των κατοίκων της ηρωϊκής Κάσου, όπως αυτή φαίνεται από τα πανό που ανάρτησαν στον Ιερό Ναό της Αγίας Μαρίνης.

Δείτε τις φωτογραφίες παρακάτω:

ΠΗΓΗ.ΛΕΙΨΑΝΟΘΗΚΗ

Ἡ Ἁγία Θεοδώρα ἡ Βασίλισσα

site analysis

Η Αγία Θεοδώρα γεννήθηκε το 815 μ.Χ., στην Παφλαγονία της Μικράς Ασιάς. 
Απέκτησε με τον εικονομάχο αυτοκρατορα Θεόφιλο έναν υιό το Μιχαήλ και πέντε θυγατέρες τη Θέκλα, την Άννα, την Αναστασία, την Πουλχερία και τη Μαρία.
Η αυτοκράτειρα Θεοδώρα διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην πολιτική και θρησκευτική πάλη γύρω από το ζήτημα της λατρείας ή όχι των εικόνων, που είχε ξεκινήσει ήδη από το 730 μ.Χ., από τον ιδρυτή της δυναστείας των Ισαύρων Λέοντα τον Γ. Η διαμάχη αυτή χώρισε το Βυζάντιό σε δύο μέρη στους εικονολάτρες και στους εικονομάχους. Ο αυτοκράτορας Θεόφιλος ακολούθησε εικονομαχική πολιτική. Με βασανιστήρια, διώξεις και καταστροφή ιερών κειμηλίων και εικόνων (π.χ. ασβέστωναν τις ιερές Εικόνες).
Η αυτοκράτειρα Θεοδώρα έμεινε πιστή στις θρησκευτικές αρχές που είχε διδαχθεί από τους γονείς της και μαζί με τα παιδία της κρυφά στα διαμερίσματα της αλλά και σ'; επισκέψεις στην μητέρα της, απέδιδαν τις πρέπουσες τιμές στους Αγίους. Αποκαλούσαν μητέρα και παιδία τις ιερές Εικόνες ''καλά νινιά'' για να μην καταλάβει κάτι ο αυτοκράτορας.
Το 842 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Θεόφιλος αρρώστησε βαριά από δυσεντερία τόσο που παραμορφώθηκε το στόμα του και ο λάρυγγάς του είχε βγει έξω. Σε όραμά της η αυτοκράτειρα Θεοδώρα είδε, την άχραντο Θεοτόκο με το θείο βρέφος αγκαλιά, περιστοιχισμένη με λαμπροφορεμένους αγγέλους, οι οποίοι έδερναν το Θεόφιλο ανελέητα. Καθώς ξύπνησε άκουσε το σύζυγο της να λέει αναστενάζοντας,’’Αλίμονό σε μένα τον άθλιο και δυστυχή. Για τις αγίες Εικόνες με κτυπάνε.’’; η Θεοδώρα παρακαλούσε θερμά την εικόνα του Χριστού που είχε βγάλει από τα σεντούκια, να τον λυπηθεί.
Ξαφνικά ο Θεόφιλος άρπαξε και καταφιλούσε μια εικόνα, που σαν εγκόλπιο είχε κρεμασμένη ένας από τους παρευρισκομένους. Το θαύμα έγινε και το στόμα και ο λάρυγγάς του επανήλθαν στη φυσιολογική τους κατάσταση.

Με το θάνατο του συζύγου της το 842 ανέβηκε στο θρόνο ο ανήλικος υιός της Μιχαήλ σε ηλικία τριών ετών. Η Αυγούστα, ως επίτροπος του υιού της συγκρότησε και επικύρωσε τα πρακτικά της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου της Νίκαιας (787), κατέβασε από τον πατριαρχικό θρόνο τον εικονομάχο Ιωάννη, τον έβδομο και ανέβασε το Μεθόδιο. Επίσης αποφασίστηκε η οριστική αναστήλωση των ιερών Εικόνων.
Έδωσε εντολή ν' αφεθούν ελεύθεροι από τις φύλακες και να επιστρέψουν από τις εξορίες όσοι εξαιτίας των εικόνων είχαν βασανισθεί και διωχθεί. Με απόφαση Συνόδου το 842, συγκεντρώθηκαν στην Αγία Σοφία όσοι Πατέρες , μοναχοί , κληρικοί είχαν διασωθεί από την αυτοκρατορική οργή και μ'επικεφαλής την Αυτοκράτειρα Θεοδώρα και τον υιό της Μιχαήλ, τέλεσαν λιτανεία των Ιερών Εικόνων με θυμιατά, λαμπάδες και επανέφεραν στους ναούς τις ιερές Εικόνες. Η εκκλησία μας τιμά και εορτάζει αυτό το γεγονός κάθε χρόνο την πρώτη Κυριακή των Νηστειών, η οποία ονομάσθηκε Κυριακή της Ορθοδοξίας.

Όμως κηδεμόνας του Μιχαήλ ήταν ο αδερφός της Βάρδας, άνθρωπος ποταπός και ασεβής, που παρέσυρε σε ανόσιες πράξεις τον ανιψιό του. Αφού συκοφάντησε για κατάχρηση του αυτοκρατορικού ταμείου τη Θεοδώρα και πως επιβουλευόταν τον υιό της, κατάφερε να ξεσηκώσει το Μιχαήλ εναντίον της και την έκλεισε στο μοναστήρι των Γαστρίων μαζί με τις κόρες της.

Εκεί εξανάγκασε τον Πάτρωνα, αδερφό της Θεοδώρας να τις κάρει μοναχές, χωρίς τη θελήσή του, ενάντια στην ελευθερία του ατόμου και στους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας. Έζησε έως την κοίμηση της εκεί, διαπρέποντας στο μοναχικό βίο όπως και στον αυτοκρατορικό με τις αρετές και την πιστή της, στηρίζοντας τις κόρες τις. H αληθινή της ευσέβεια και η ορθόδοξη πίστη της, δεν άφησαν τη Θεοδώρα να παρασυρθεί από αλαζονεία, ματαιοδοξία για την βασιλική δόξα που είχε ζήσει, αλλά με πραγματική ταπείνωση έζησε εν Χριστώ.

Κοιμήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου του 867, μετά την ανακομιδή το ιερό λείψανό της βρέθηκε άθικτο, ευωδίαζε μύρο και επιτελούσε πολλά θαύματα, η εκκλησία μας την ανακήρυξε Αγία. Το σεπτό σκήνωμα, φυλασσόταν έως το 1456 στην Κωνσταντινούπολη, μετά την πτώση της μεταφέρθηκε στον Μητροπολιτικό Ναό της Κέρκυρας.

Η μνήμη της τιμάται στις 11 Φεβρουαρίου
Κάθε χρόνο, μετά από απόφαση του μακαριστού Μητροπολίτου Τιμοθέου Τριβιζά το 1984, την Κυριακή της Ορθοδοξίας τελείται ιερά λιτάνευση του σεπτού σκηνώματος της Αγίας Θεοδώρας στην πόλη της Κέρκυρας.

Aγία Μαρία η Βιθυνή (12 Φεβρουαρίου)

site analysis

Η Μακαριστή Ηγουμένη Αγάπη Καραγιάννη

site analysis

Kavvadias Agaph from Pemptousia on Vimeo.

Η Αγία Παρθενομάρτυς Γκρέκα η εν Σαρδηνία

site analysis

Λείψανο της Οσίας Ματρώνης της Αομμάτου Ρωσίδος

site analysis

Λείψανο της Οσίας Ματρώνης της Αομμάτου Ρωσίδος.

Aπότμημα του αγίου λειψάνου της Οσίας ημών Ματρώνης της Αομμάτου Ρωσίδος (1881 ή 1885 - 1952) φυλάσεται στην Ιερά Μονή Αγίου Παντελεήμονος Κοκκιναρά Πεντέλης (Μετόχι της Ιεράς Μονής Ασωμάτων Πετράκη) από το έτος 2000 και τίθεται προς προσκύνηση καθημερινά. Περισσότερες πληροφορίες στην επίσημη ιστοσελίδα της Ι. Μονής: www.iamatikos.gr

Φωτογραφίες της Οσίας Ματρώνης της Αομμάτου Ρωσίδος.

Λείψανο της Οσίας Ματρώνης της Αομμάτου Ρωσίδος.

το μαρτύριο της Αγίας Νεομάρτυρος Ακυλίνης - Αγγελίνης

site analysis

Πληγή εις τα οστά, πικρόν ύδωρ ερυθρόν : το μαρτύριο της Αγίας Νεομάρτυρος Ακυλίνης - Αγγελίνης

Στις 27 Σεπτεμβρίου η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη της Νεομάρτυρος Ακυλίνης ή Αγγελίνης της Ζαγκλιβερινής.

Σύμφωνα με τον βίο της, ο πατέρας της Ακυλίνας σκότωσε έναν Τούρκο μετά από φιλονικία μαζί του. Για ν’ αποφύγει την τιμωρία του θανάτου, δέχτηκε να αλλαξοπιστήσει. Κατόπιν παραινέσεων των Τούρκων προσπάθησε νααλλαξοπιστήσει και την κόρη του, όμως παρά τις επίμονες προσπάθειες του πατέρα της και τις απειλές των Τούρκων, η Ακυλίνα δεν αρνήθηκε τον Χριστό, με αποτέλεσμα να πεθάνει μαρτυρικά, μετά από πολυήμερο ξυλοκόπημα και ραβδισμό, στις 27 Σεπτεμβρίου του 1764, σε ηλικία δεκαοκτώ χρονών.

Τα σεπτά και χαριτόβρυτα λείψανα της Αγίας Νεομάρτυρος Ακυλίνης ευρέθησαν κατά θαυμαστό τρόπο το έτος 2012. Η ίδια μάλιστα περιέγραψε το μαρτύριό της σε ενύπνιο που είδε ευσεβής γυναίκα του λαού.  

  

...Στή συνέχεια μοῦ ἔδειξε κάτω ἀπό τό χῶμα ...τό κρανίο βαμμένο μέ ἔντονο ἐρυθρό χρῶμα...τήν εἶχαν κρεμασμένη ἀπό τά χέρια καί τήν χτυποῦσαν μέ ἀγκαθωτά ραβδιά καί ξύλα, τά ὁποῖα ἔβγαζαν μέσα ἀπό ἕνα πιθάρι πού ἦταν γεμάτο μέ ἕνα ἐρυθρόν ὑγρό (δηλητήριο)...Τό δηλητήριον πού τῆς ἔριχναν οἱ Τοῦρκοι τῆς ἔκαψε τίς σάρκες καί οἱ πόνοι ἦταν ἀφόρητοι...

   
Σ’ αὐτό τό χρονικό διάστημα μοῦ ἐνεφανίσθη σέ ἐνύπνιον μία κοπέλλα ἡ ὁποία μοῦ εἶπε ὅτι εἶναι ἡ Ἀγγελίνα...

   
Ἡ Ἁγία Ἀγγελίνα πού μοῦ ἐφανερώθη στό ἐνύπνιον ἦταν νεαρή σέ ἡλικία, ψηλή κοπέλλα μέ ξανθά μαλλιά, ἐξαιρετικῆς ὀμορφιᾶς καί στεκόταν στήν ἐξωτερική πόρτα πού ὁδηγεῖ στό ἐσωτερικό του Ἱεροῦ Βήματος τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῶν Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν Ὄσσης. Μοῦ ἔλεγε πώς πρέπει νά μετρήσω ἑπτά βήματα ἀπό τήν πόρτα κοντά στό Ἱερόν τοῦ Ναοῦ καί μοῦ ὑπέδειξε τό σημεῖο πού θά σταθῶ, ἀκριβῶς ἀπέναντι, βλέποντας τόν τοῖχο τοῦ Ναοῦ καί στόν ὁποῖον ἐπάνω ὑπῆρχε τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ. Καί συνέχισε ἡ Ἁγία λέγοντας ὅτι ἐκεῖ θά βροῦμε τά ὀστᾶ της καί συνέχισε λέγοντας: «πληγή εἰς τά ὀστᾶ, πικρόν ὕδωρ ἐρυθρόν».

  

Η τίμια κάρα της Αγίας Νεομάρτυρος Ακυλίνης - Αγγελίνη.
Είναι ορατό το ερυθρό χρώμα από το δηλητήριο που τις έκαιε τις σάρκες.

Στή συνέχεια μοῦ ἔδειξε κάτω ἀπό τό χῶμα τά ὀστᾶ μαζεμένα σέ ἐμβρυϊκή στάση καί τό κρανίο βαμμένο μέ ἔντονο ἐρυθρό χρῶμα. Μετά ἀπό αὐτό ἡ Ἁγία Ἀγγελίνα μοῦ διηγήθηκε τό φοβερό καί ἀπάνθρωπο μαρτύριό της. Πώς τήν εἶχαν κρεμασμένη ἀπό τά χέρια καί τήν χτυποῦσαν μέ ἀγκαθωτά ραβδιά καί ξύλα, τά ὁποῖα ἔβγαζαν μέσα ἀπό ἕνα πιθάρι πού ἦταν γεμάτο μέ ἕνα ἐρυθρόν ὑγρό (δηλητήριο). Τήν εἶχαν δεμένη σέ ἕνα σιδερένιο μηχάνημα βασανιστηρίων, στό ὁποῖον τά πάνω ἄκρα καί τά κάτω ἄκρα, ἔχοντάς τα δεμένα σφιχτά πάνω σέ κοφτερές τροχαλίες καί τά πλευρά, ἀκουμποῦσαν σέ αἰχμηρά καρφιά πού ὑπῆρχαν πάνω στό μηχάνημα αὐτό. Μέ τήν τριβή κομματιάστηκαν τά ροῦχα καί οἱ σάρκες της. Κόπηκαν τά ἄκρα σέ σημεῖο τέτοιο, πού ἴσα νά κρέμονται ἀπό τό ὑπόλοιπον σῶμα. Τό δηλητήριον πού τῆς ἔριχναν οἱ Τοῦρκοι τῆς ἔκαψε τίς σάρκες καί οἱ πόνοι ἦταν ἀφόρητοι. Κρεμασμένη τήν χτυποῦσαν καί τήν βασάνιζαν ἀτελείωτες ὧρες. Ἀπό τό ἀνελέητο μαρτύριόν της ἡ γῆ γύρω της βάφτηκε κόκκινη. Ἀπό τό αἷμα δέν ξεχώριζες τίποτα πάνω στό σῶμα της.

 
Ἀφήγησις Ἐνυπνίου εὐσεβοῦς γυναικός περί τοῦ τόπου ταφῆς τῆς Ἁγίας Νεομάρτυρος Ἀκυλίνης (απόσπασμα)

Διαβάστε περισσότερα παρακάτω:

Εικόνα της Αγίας Νεομάρτυρος Ακυλίνης - Αγγελίνης με σκηνές από το βίο της.
Η εικόνα χρονολογείται το 1903 και παρουσιάζει ολόσωμη την Αγία. Κάτω αριστερά και δεξιά
περιέχονται δύο σκηνές από το βίο της, η μαστίγωση και η κοίμησή της,
ενώ επάνω αριστερά παριστάνεται ο Χριστός να ευλογεί την Αγία.

Ἡ Ἁγία Ἀκυλίνα ἐγεννήθη κατά τό 1745 εἰς μίαν ταπεινήν οἰκίαν, κειμένην εἰς τήν ἀριστεράν πλευράν τῆς ὁδοῦ παρά τήν εἴσοδον τοῦ Ζαγκλιβερίου. Ἐκεῖ, λοιπόν, εἶδεν ἀνατέλοντα τόν ἥλιον καί ἐκεῖ παρέδωκε τήν Ἁγίαν της ψυχήν ὡς Μάρτυς τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος, ὅπως καί ἄλλοι πολλοί Νεομάρτυρες κατά τά φοβερά ἔτη τῆς Τουρκοκρατίας. Εἰς τό Ζαγκλιβέριον ἦσαν ἐγκατεστημένοι τότε καί σκληροτράχηλοι Τοῦρκοι, οἵτινες κατῴκουν εἰς τό κέντρον τοῦ χωρίου καί ἀπετέλουν τό ἥμισυ σχεδόν τοῦ ἐκεῖσε πληθυσμοῦ. Οἱ γονεῖς της ἦσαν Χριστιανοί. Ὁ πατήρ της ὠνομάζετο Γεώργιος, τό δέ ὄνομα τῆς μητρός της παραμένει ἄγνωστον.
  
Τήν Ἁγίαν ἐσημάδευσεν εἰς νηπιώδη ἡλικίαν ἕν συνταρακτικόν γεγονός. Μίαν ἡμέραν ὁ πατήρ της ἐφιλονίκησε μέ ἕναν Τοῦρκον γείτονα καί ἐπάνω εἰς τήν λογομαχίαν τόν ἐφόνευσεν. Ἐκ τούτου προεκλήθη μεγάλη ἀναστάτωσις μεταξύ Τούρκων καί Χριστιανῶν καί ὁ κίνδυνος ἀντιποίνων ἦτο φανερός. Ἐντός ὀλίγων ἡμερῶν ὁ Γεώργιος συνελήφθη καί κατεδικάσθη εἰς θάνατον. Ὅτε ὅμως ὡδηγήθη εἰς τήν ἀγχόνην ἀπώλεσε τό θάῤῥος του καί ἐδέχθη ὁ δυστυχής νά ἀλλαξοπιστήσῃ, ἵνα διασωθῇ. Τό θλιβερόν τοῦτο γεγονός συνετάραξε τούς ὁμοπίστους συγχωριανούς καί τῆς εὐρυτέρας περιοχῆς· πολλῷ δέ μᾶλλον τήν εὐσεβῆ σύζυγόν του καί τήν μικράν θυγατέρα του Ἀκυλίναν, αἵτινες ἐνεδύθησαν τά μαῦρα καί ἐνεκλείσθησαν εἰς τήν οἰκίαν των, θρηνοῦσαι τόν δυστυχῆ ἀποστάτην. Ἀπ' ἐναντίας οἱ Τοῦρκοι ἐπανηγύριζον τό γεγονός, ἔχοντες ἀνά μέσον αὐτόν τόν ἀρνησίχριστον Γεώργιον, ἐνδεδυμένον πλέον μέ τουρκικά ἐνδύματα.

 
Ἡ εὐσεβής μήτηρ τῆς Ἀκυλίνης, προαισθανομένη ὅτι ἐν καιρῷ ἡ θυγάτηρ της θά ἐβάδιζε τήν ὁδόν τοῦ Μαρτυρίου, τήν ἐνουθέτει ἐν Χριστῷ καί τήν προητοίμαζε διά τό βραβεῖον τοῦ ἱεροῦ ἐκείνου ἀγῶνος. Καί ἡ καταιγίς δέν καθυστέρησε νά ἔλθῃ. Κατά τό 1764 ὁ ἐξωμότης πατήρ της ἔλαβε διαταγήν ἀπό τόν πασᾶν τῆς Θεσσαλονίκης νά πείσῃ τήν θυγατέρα του νά τουρκεύσῃ· μάλιστα τοῦ ἀνέφερεν ὅτι εἶχε σκοπόν νά τήν ὑπανδρεύσῃ μέ τόν υἱόν του, ἐάν ἠσπάζετο τήν μουσουλμανικήν θρησκείαν. Ὅμως ἡ Χριστιανή Μακεδονοπούλα ἔμεινεν ἀλύγιστος εἰς τάς κολακείας ταύτας καί οὐδόλως ἤθελε νά ἀκούῃ τάς σατανικάς ὑποσχέσεις διά κοσμικόν πλοῦτον καί φθαρτά μεγαλεῖα, ὁ νοῦς αὐτῆς ἦτο μόνον εἰς τά ἄφθαρτα οὐράνια θεῖα δῶρα· πρός τοῦτο ἐνισχύετο ἀπό τά θερμά λόγια τῆς εὐλογημένης μητρός της, διό καί ἡ καρδία της ἐγέμιζε μέ θάῤῥος, δύναμιν καί ἀποφασιστικότητα.

 
Ὅταν ὁ πατήρ της ἀντελήφθη τήν ἀκλόνητον ἀπόφασιν τῆς θυγατρός του τήν ἐξύβρισε, καί ἀφοῦ τήν ἔδειρεν ἀσπλάχνως τήν ἐνέκλεισε νῆστιν εἰς τόν σταῦλον ἐπί τινας ἡμέρας. Εἰς τό τέλος ἔχασε τήν ψυχραιμίαν του καί ἐκάλεσε τούς Τούρκους νά τήν παιδεύσουν οἱ ἴδιοι, ἵνα τήν μεταπείσουν. Ἐκεῖνοι, παραλαβόντες τήν Ἁγίαν ὡς λύκοι ἅρπαγες, τήν ἔδεσαν εἰς μίαν συκῆν ἔμπροσθεν τῆς οἰκίας της, παρά τήν διερχομένην σημερινήν ὁδόν, καί τήν ἐμαστίγωσαν. Ἀκολούθως, ἀφοῦ τήν ἔδεσαν εἰς τήν οὐράν ἑνός ἀλόγου, τήν ἔσειραν ἔξωθεν τοῦ παλαιοῦ Ἱ. Ναοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου, ὅστις ἔκειτο πλησίον τοῦ σημερινοῦ Ἱ. Ναοῦ Ἁγίου Γεωργίου καί κατεστράφη δυστυχῶς ἐκ πυρκαϊᾶς τό 1902.

 
Συμφώνως μέ μαρτυρίας, ὁ ῥηθείς παλαιός Ἱ. Ναός τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου Ζαγκλιβερίου ἔκειτο ἀκριβῶς ἀριστερόθεν τῆς εἰσόδου τοῦ ὑπάρχοντος Ἱ. Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου καί περιεβάλλετο ὑπό μεγάλων δένδρων (κυπαρίσσων καί μορεῶν). Ὁ Ἱ. Ναός τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ἤρχισε νά ἀνοικοδομῆται τό 1905. Οἱ Τοῦρκοι ἔδωσαν ἄδειαν τότε διά τήν ἀνέγερσιν νέου Ἱ. Ναοῦ πρός τιμήν τοῦ Μεγαλομάρτυρος Ἁγίου Γεωργίου (τόν ὁποῖον φοβοῦνται) καί οὐχί τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας, προφασιζόμενοι ὅτι δέν ἐγνώριζον τοῦτον τόν Ἅγιον. Μάλιστα πλησίον τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου ὑπῆρχε καί Σχολεῖον, ἔνθα οἱ μαθηταί ἔκαμνον μάθημα εἰς τόν νάρθηκα τοῦ Ἱ. Ναοῦ (πληροφορία π. Παναγιώτου Κορκόντζιλα).

 
Ἐκεῖ λοιπόν εἰς τόν Ἅγιον Ἀθανάσιον ἔδεσαν οἱ Τοῦρκοι καί πάλιν τήν Ἁγίαν εἰς μίαν μορέαν (μουριάν) καί τήν ἐβασάνιζον νά ἀρνηθῇ τόν Χριστόν. Τά Μαρτύρια ἦσαν φοβερά καί αἱ κραυγαί αὐτῆς ἠκούοντο εἰς ὅλον τό χωρίον.Καθώς λέγεται, τήν ἐγύμνωσαν οἱ δυστυχεῖς καί τήν ἐκτύπων μέ βέργας ἰτιᾶς καί λυγαριᾶς καί κατόπιν μέ συρματένια σχοινία. Εἰς τήν συνέχειαν τήν μετέφερον εἰς τό κέντρον τοῦ χωρίου, ὅπου ἦτο τό τουρκικόν τζαμίον, πλησίον τῆς σημερινῆς πλατείας τοῦ χωρίου καί ἐκεῖ τήν ἐπαίδευον συνεχῶς. Ἡ Μάρτυς ὅμως εἶχεν ἀνδρειοτάτην ψυχήν καί εἰς τάς γενομένας προκλήσεις τούς παρέδωκεν εἰς τόν πατέρα των διάβολον. Μάλιστα εἰς ἕνα Τοῦρκον, ὅστις τήν ἠπείλει ὅτι θά συνέτριβε τά ὀστᾶ της ἕν πρός ἕν, τοῦ ἀπήντησε: «τί ὠρέχτηκα ἀπό τήν πίστιν σας νά ἀρνηθῶ ἐγώ τόν Χριστόν μου, ἤ ἀπό ποῖα θαύματα τῆς πίστεώς σας νά πιστεύσω; οἱ ὁποῖοι βρωμεῖτε ἀκόμη ζωντανοί»!

  
Ταῦτα ἀκούσαντες κατῃσχύνθησαν ἅπαντες ἐξ ἐντροπῆς, καί μή δυνάμενοι τί ἄλλο νά πράξουν, τήν μετέφερον μισοπεθαμένην εἰς τήν οἰκίαν της. Κατ' ἄλλους τήν ἔῤῥιψαν εἰς τήν πλατεῖαν τοῦ Ζαγκλιβερίου, τήν ὁποίαν παρέλαβον ἡ μήτηρ της καί ὁ ἱερεύς τοῦ χωρίου, ὅστις μάλιστα ἔφερε καί Θείαν Κοινωνίαν ἐντός σπυρίου σταφίδος καί τήν ἐκοινώνησεν. Ὅταν παρέλαβε τήν Μάρτυρα ἡ μήτηρ της, τήν ἐνηγκαλίσθη μετά δακρύων καί τήν ἠρώτησε μέ ἀνυπομονησίαν: «Τί ἔκαμες παιδί μου»; Καί ἐκείνη τῆς ἀπήντησε: «Μάνα ἐκράτησα τό διαμάντι πού μοῦ ἔδωκες...» καί εὐθύς ἐξεψύχησεν !

  
Τούτων γενομένων, ἡ ψυχή τῆς Ἁγίας Μάρτυρος τοῦ Χριστοῦ Ἀκυλίνης ἐπορεύθη θριαμβευτικῶς πρός τόν οὐρανόν, ἔνθα οἱ χοροί τῶν Ἀγγέλων καί ὅλων τῶν Μαρτύρων τῆς θριαμβευούσης Ἐκκλησίας. Τήν ἰδίαν στιγμήν ἐξεχύθη ἀπό τό Ἅγιον αὐτῆς Λείψανον ἄῤῥητος εὐωδία, ὥστε ὅλαι αἱ ὁδοί ἀπ' ὅπου διῆλθεν ἀκολούθως εὐωδίαζον ἐπί πολλάς ἡμέρας. Ἦτο 27 Σεπτεμβρίου 1764.

Τα χαριτόβρυτα λείψανα της Αγίας Νεομάρτυρος Ακυλίνης - Αγγελίνης.

 
Οἱ Τοῦρκοι διέταξαν τότε νά τήν ἐνταφιάσουν εἰς τό ὀθωμανικόν νεκροταφεῖον, τό ὁποῖον εὑρίσκετο πλησίον τοῦ τζαμίου, παρά τήν πλατεῖαν τοῦ χωρίου, ὥστε νά ἱκανοποιήσουν δι' αὐτοῦ τοῦ τρόπου τόν ἐγωϊσμόν των. Νά τήν κάμουν ἰδικήν των, ἔστω καί μετά θάνατον. Οὕτω καί ἐγένετο. Τό ἴδιον ὅμως βράδυ, ἕν φῶς ὡς ἄστρον κατῆλθεν ἐξ οὐρανοῦ καί ἔμεινεν εἰς τόν τάφον τῆς Ἁγίας ἐπί ὥραν πολλήν. Συμφώνως μέ μίαν ἄλλην παράδοσιν, ἐπί τρεῖς ὁλοκλήρους ἡμέρας ἐφύλαττον οἱ Τοῦρκοι τόν τάφον τῆς Ἁγίας, οἱ ὁποῖοι ἔβλεπον μάλιστα τό φῶς καί ἐφοβοῦντο. Αὐτό ὑπεχρέωσε τούς Χριστιανούς νά κλέψουν τό ἱερόν σῶμα τῆς Ἁγίας καί νά τό ἐνταφιάσουν εἰς ἕτερον μέρος. Ἡ παράδοσις ἀναφέρει τρία ὀνόματα Ζαγκλιβερινῶν παλληκαριῶν (Τσιόπλας, Καλλιμέρης καί Μπούκλας), τά ὁποῖα ἐξέθαψαν τήν Ἁγίαν καί ἔκαμαν ὅρκον νά μή μαρτυρήσουν εἰς οὐδένα τό μέρος τοῦ ἐνταφιασμοῦ της, ἵνα μή συληθῇ ὑπό τῶν Τούρκων.

 
Κατά τήν παράδοσιν τά Ἱερά Λείψανα τῆς Ἁγίας ἐτοποθετήθησαν ἐντός κοφίνου καί οὕτω ἐφυγαδεύθησαν.Ἔκτοτε ἐγένοντο πολλαί προσπάθειαι ἀνευρέσεως αὐτῶν, ἀλλ' εἰς μάτην.
 

Ὁ Βίος τῆς Ἁγίας Νεομάρτυρος Ἀκυλίνης τῆς Ζαγκλιβερινῆς [Υ Π Ο Μ Ν Η Μ Α Γέροντος Μαξίμου Μοναχοῦ Ἰβηρίτου Περί τῆς εὑρέσεως τῶν Ἱερῶν Λειψάνων τῆς Ἁγίας Νεοπαρθενομάρτυρος Ἀκυλίνης τῆς Ζαγκλιβερινῆς (απόσπασμα)]

  

Τα χαριτόβρυτα λείψανα της Αγίας Νεομάρτυρος Ακυλίνης - Αγγελίνης της εκ Ζαγκλιβερίου καταγομένης.

Ιατροδικαστική πραγματογνωμοσύνη των λειψάνων της Αγίας Ακυλίνης - Αγγελίνης (09/03/2012).

Ὁ Γέρων π. Μάξιμος Ἰβηρίτης καί ὁ καθηγητής κ. Νικόλαος Βασιλειάδης
στέκονται ἐνώπιον τοῦ λειψάνου τῆς Ἁγίας Ἀκυλίνης.

Ιατροδικαστική και τοξικολογική πραγματογνωμοσύνη των λειψάνων της Αγίας Ακυλίνης - Αγγελίνης (22/03/2012).