ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΤΗΣ Δ’ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΜΝΗΜΗΝ ΕΠΙΤΕΛΟΥΜΕΝ ΠΑΣΩΝ ΤΩΝ ΟΣΙΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΤΩΝ ΑΠ’ ΑΙΩΝΟΣ ΕΝ ΑΣΚΗΣΕΙ ΛΑΜΨΑΣΩΝ

site analysis
Τω Σαββάτω της Δ. εβδομάδος των νηστειών, ασματική ακολουθία πασών των Οσίων γυναικών των εν ασκήσει λαμψασών – υπό Γερασίμου Μικραγιαννανείτου.
Καταχωρήθηκε στις 29 Μαρτίου 2014 από τον/την admin

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Άπειρον θαυμασμόν και κατάπληξιν ιεράν, και πολλήν ακολούθως ωφέλειαν προκαλούν και φέρουν εις τας ψυχάς των ευσεβών και Ορθοδόξων Χριστιανών, οι θαυμαστοί αγώνες και τα υπερφυή παλαίσματα των απ’ αιώνως εν ασκήσει λαμψασών Οσίων και μακαρίων Γυναικών, των εν απάση τη οικουμένη, κατά διαφόρους χρόνους, εν μεγίσταις αρεταίς διαπρεψασών.

Αληθώς αδελφοί μου, ποίος νους δεν εξίσταται, αναγινώσκοντος τους βίους, και βλέποντος εν αυτοίς την αήττητον ανδρείαν, και το αρραγές φρόνημα, και τον θησαυρόν της συνέσεως και φρονήσεως, την οποίαν επέδειξαν αι μακάριαι και Όσιαι Γυναίκες, εις την κατά Χριστόν ζωήν των, και την εν γένει ισάγγελον πολιτείαν των; Υπερέβησαν την ανθρωπίνην φύσιν, απέρριψαν την ασθένειαν του  γυναικείου φύλου, υπέρ τους άνδρας ηγωνίσθησαν, κατεπάλαισαν και κατέβαλον τον πονηρόν κοσμοκράτορα του αιώνος τούτου, και εν συνεχεία, πολλών επάθλων και τιμών ηξιώθησαν, κατεπάλαισαν και κατέβαλον τον πονηρόν κοσμοκράτορα του αιώνος τούτου, και εν συνεχεία, πολλών επάθλων και τιμών ηξιώθησαν, παρά του δικαίου μισθαποδότου, και μεγαλοδώρου και πλουσιοδώρου Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. Ω της σταθεράς αυτών ενστάσεως! Ω της υπερφυούς δόξης, ης έτυχον! Ω των πολλών αυτών θαυμάτων, και αντιλήψεων και δυνάμεων, δι΄ων προφθάνουσι και σώζουσι τους εν αληθεία επικαλουμένους αυτάς! «Όντως, θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις αυτού  ˙  ο Θεός Ισραήλ, αυτός δώσει δύναμιν και κραταίωσιν τω λαώ αυτού»  (Ψαλ. ξζ’ 35).

Εντεύθεν πάσα πόλις και χώρα και Εκκλησία, ηγιάσθη δια της αγίας αυτών ζωής, και χαίρει, και προστρέχει τη αντιλήψει και προστασία αυτών, και τιμά και γεραίρει αυτάς ως πολιούχους και εφόρους και βοηθούς, εν παντί και πάντοτε, η δε Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Ορθόδοξος του Χριστού Εκκλησία άγει και πανηγυρίζει την μνήμην μιας εκάστης εξ αυτών, μεμονωμένως, εις ωρισμένας και τακτάς ημέρας του ενιαυσίου μηνολογίου, στοιχούσα τοις ιεροίς κανόσι, και τη αλανθάστω αγία παραδόσει.

Αλλ΄έδει και όλαι ομού, εν μιά ημέρα, δια κοινής ασματικής ακολουθίας και ιερών ύμνων και πνευματικών ασμάτων, να τιμώνται και γεραίρωνται παρά πάντων, και ιδία παρ΄ημών των μοναζουσών, ως αδελφαί τω πνεύματι, και πνευματικαί ημών μητέρες και έμψυχα πρότυπα προς μίμησιν παρ΄ημών, και ως όλαι ομού μιας ευφροσύνης και μακαρίας ζωής απολαύουσαι εν Χριστώ, εν τη βασιλεία των ουρανών. Και πλην τούτου, πλείστων εξ αυτών η μνήμη αγνοείται, καλυφθείσα υπο λήθης εν τη διαρροή του πανδαμάτορος χρόνου, άλλαι δε, δεν τιμώνται ως έπρεπε, στερούμεναι των καταλλήλων ιερών ακολουθιών, και ούτω μένουν αφανείς και αγέραστοι παρ΄ημών, αι τοσούτον περιφανείς τη αρετή και αγιότητι.

Δια τούτο, πάνυ καλώς κινηθείς ο εν Αγίω Όρει ασκούμενος Οσιολογιώτατος Μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης, Υμνογράφος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, ο δια μελιχρών ύμνων και ασμάτων λαμπρύνων κατά τας ημέρας ημών την Αγίαν Εκκλησίαν, ακολουθών τω τύπω των Αγίων Πατέρων, οίτινες καθώρισαν κατά το Σάββατον της Τυρινής κοινήν εορτήν, εις μνήμην πάντων των απ΄αιώνος Οσίων Πατέρων, συντάξαντες την προς τούτο γνωστήν εν τω Τριωδίω ακολουθίαν, και μιμούμενος τον ιερόν Νικόδημον τον Αγιορείτην, τον ποιήσαντα τας δύο κοινάς ακολουθίας, την μίαν εις μνήμην πάντων των Οσίων Πατέρων, των εν τω Αγιωνύμω Όρει του Άθω διαλαμψάντων, και την ετέραν εις τους μετά την άλωσιν της βασιλίδος των πόλεων Αγίους Νεομάρτυρας, ακολουθών λέγω, ο Πατήρ Γεράσιμος τη ανωτέρω Εκκλησιαστική τάξει και καλή συνηθεία, συνεκέντρωσε πάσας τας απ΄αιώνος εκ των Συναξαριστών και άλλων βιβλίων γνωστάς Οσίας Γυναίκας, και κατατάξας αυτάς κατ΄αλφάβητον, συνέταξεν εις αυτάς την παρούσαν γλαφυράν και αρμονικωτάτην κοινήν ακολουθίαν, μετά των εικοσιτεσσάρων Οίκων και του βιογραφικού υπομνήματος κατ΄επιτομήν, ίνα δι΄αυτών τιμώνται και γεραίρωνται όλαι ομού αι Οσίαι και Άγιαι Γυναίκες, αι γνωσταί, αι γνωσταί κατ΄όνομα, και συν αυταίς άπασαι αι άγνωστοι και ανώνυμοι εις ημάς, γνωσταί δε εις τον Χριστόν.

Ταύτην την ιεράν ακολουθίαν, ζήλω θείω κινηθείσα, και ευλαβεία πολλή προς τας Οσίας ορμωμένη, μη φεισθείσα δαπανών και εξόδων και κόπων, φέρω εις φως δια της εκδόσεως, και παραδίδω ταύτην ευλαβώς τη Αγία ημών Εκκλησία, και μάλιστα εις τας ιεράς Γυναικείας Μονάς και ευαγείς Παρθενώνας, αλλά και εις μίαν εκάστην εκ των ευλαβών εν Χριστώ αδελφών μοναζουσών, όπως, αφ΄ενός μεν, έχωμεν τας Οσίας μεσιτρίας και πρεσβευούσας προς Χριστόν απαύστως, αφ΄ετέρου δε, ίνα δια των υμνουμένων αρετών αυτών παραδειγματιζώμεθα προς τα καλά και σωτήρια, και λαμβάνωμεν πλείονα ζήλον, προς εκτέλεσιν σύντονον των καθηκόντων της κατά Χριστόν ζωής ημών, την οποίαν προ της αγίας αυτού Εικόνος υπεσχέθημεν να ζήσωμεν.

Δέξασθε, λοιπόν, προθύμως αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί και αδελφαί, την παρούσαν ιεράν ακολουθίαν, και μιμνήσκεσθε και της εμής ελαχιστότητος, οπότε αναγινώσκηται και ψάλληται αυτήν, ίνα εύρω έλεος παρά Κυρίου εν ημέρα της κρίσεως, τη πρεσβεία πάντων των Οσίων και Αγίων Γυναικών. Αμήν.

Η  Ηγουμένη

Μελετία Μοναχή Προσκυνήτρια

Σταυροφόρος του Π. Τάφου.

Εν τη Ιερά Μονή της Οσίας και Θαυματουργού

Μητρός ημών Ειρήνης Χρυσοβαλάντου

Λυκόβρυσις Αττικής.

ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΤΗΣ Δ’ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

ΜΝΗΜΗΝ ΕΠΙΤΕΛΟΥΜΕΝ ΠΑΣΩΝ ΤΩΝ ΟΣΙΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

ΤΩΝ ΑΠ’ ΑΙΩΝΟΣ ΕΝ ΑΣΚΗΣΕΙ ΛΑΜΨΑΣΩΝ

ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ

Εάν τω Σαββάτω της Δ’ εβδομάδος τύχη η εορτή του Ευαγγελισμού, τότε η ακολουθία των Οσίων Γυναικών συμψάλλεται τη επομένη Κυριακή μετά της του Αγίου Ιωάννου της Κλήμακος.

ΕΝ ΤΩ ΜΙΚΡΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ

Ιστώμεν στίχους δ’ , και ψάλλομεν τα εξής Προσόμοια.

Ήχος β’ . Ότε εκ του ξύλου.

Δεύτε των Οσίων Γυναικών, των εν πάση κτίσει οσίως, δοξασασών τον Χριστόν, βίου καθαρότητι, και ισαγγέλω ζωή, εορτάσωμεν σήμερον., την αγίαν μνήμην, εις μίαν ομήγυριν, ταύτας συνάψαντες  ˙  αύται διαφόροις εν χρόνοις, λάμψασαι ασκήσει αγία, επί το αυτό Χριστώ συνήφθησαν.

Στίφος θεοφόρων Γυναικών, σκεύη εκλεκτά του Σωτήρος, των ιερών αρετών, όργανα πολύτιμα, και θεοκίνητα, αι γνωσταί και ανώνυμοι, αι πάσαν την κτίσιν, πόνοις της ασκήσεως, καθαγιάσασαι, έχουσαι Χριστώ παρρησίαν, ρύσασθε ημάς πάσης βλάβης, τους ειλικρινώς υμάς γεραίροντας.

Χαίρετε Γυναίκες θαυμασταί, αι εν ταις Μοναίς και ερήμοις, και εν σπηλαίοις της γης, βίον τον ασώματον,, στερρώς ασκήσασαι, και εν άθλοις εμπρέψασαι, και ομολογία, και το αίμα χέασαι, υπέρ της δόξης Χριστού  ˙  όθεν δοξασθείσαι αξίως, βλύζετε τω κόσμω πλουσίως, ρείθρα ιαμάτων θείω Πνεύματι..

Άπασα η κτίσις εν ωδαίς, και αι του Θεού Εκκλησίαι, αι επί μέρους φαιδρώς, της υμών ασκήσεως τα κατορθώματα, και επάθλων τας χάριτας, και τα των θαυμάτων, πλούσια δωρήματα, και ενεργήματα, μέλπουσι Χριστόν ανυμνούντες, Όσιαι Γυναίκες απαύστως, τον υμάς εν δόξη θαυμαστώσαντα.

Δόξα. Ήχος β’.

Δεύτε άπαση η κτίσις, τας εν πάση γη ασκησάσας ιερώς, Οσίας Γυναίκας, συμφώνως μακαρίσωμεν  ˙  τας ασκητρίας και παρθένους, τας Ομολογητρίας και Οσιομάρτυρας, και πάσας ομού γεραίροντες, ως τω Σωτήρι ευαρεστησάσας, πολυειδέσι τρόποις, ουρανίου ζωής  ˙  Αγγέλοις γαρ συνούσαι, και την Υπεράρχιον Τριάδα δοξάζουσαι, απαύστως πρεσβεύουσιν, υπέρ των ψυχών ημών.

Και νυν. Θεοτόκιον.

Την πάσαν ελπίδα μου, εις σε ανατίθημι  ˙  Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπο την σκέπην σου.

ΑΠΟΣΤΙΧΑ

Ήχος β’ . Οίκος του Εφραθά.

Άρασαι τον Σταυρόν, επ’ ώμων του Σωτήρος, αι Όσιαι Γυναίκες, ασκητικώς εν κόσμω, λαμπρώς επολιτεύθησαν.

Στίχ. Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις αυτού.

Ύμνοις Μοναζουσών, υμνήσατε χορείαι, Γυναίκας τας Οσίας, την τούτων πολιτείαν, ως δυνατόν μιμούμεναι.

Στιχ. Τοις Αγίοις τοις εν τη γη αυτού…

Αίγλη τη υπέρ νουν, λαμπόμεναι αρρήτως, Γυναίκες Θεοφόροι, παθών ημάς αχλύος, λυτρώσασθε δεόμεθα.

Δόξα. Τριαδικόν.

Σέλας το τριλαμπές, Πάτερ Υιέ και Πνεύμα, Τριάς Υπεραγία, πρεσβείαις των Οσίων, Γυναίων ημάς οίκτειρον.

Και νυν. Θεοτόκιον.

Πάναγνε Μαριάμ, τον σον Υιόν δυσώπει, μετά των πανοσίων, Μητέρων οικτειρήσαι, ημάς τους σοι προσφεύγοντας.

Νυν απολύεις, το τρισάγιον, το Απολυτίκιον εκ του Μεγάλου Εσπερινού και Απόλυσις.

Ε Ν    Τ Ω   Μ Ε Γ Α Λ Ω   Ε Σ Π Ε Ρ Ι Ν Ω

Μετά τον Προοιμιακόν, το Μακάριος ανήρ. Ει δε το Κύριε εκέκραξα ιστώμεν στίχους στ’ , και ψάλλομεν τα εξής Προσόμοια.

Ήχος δ’ . Ως γενναίον εν Μάρτυσι.

Των Οσίων τιμήσωμεν, Γυναικών τον κατάλογον, τα του θείου Πνεύματος καταγώγια, των αρετών τα κειμήλια, τα άνθη τα πνέοντα, την οσμήν την αληθή, τας εν βίου λαμπρότητι, θείω έρωτι, διαφόροις εν χρόνοις τε και τόποις, νοητώς διαλαμψάσας, τούτων την μνήμην γεραίροντες.

Τα εν κόσμω μισήσασαι, υπρκόσμιον άσκησιν, γυναικείω σώματι διηνύσατε, ανδρειωθείσαι τω πνεύματι. Γυναίκες θεόφρονες, και καθείλετε στερρώς, τον αρχέκακον δράκοντα, πόνοις πλείοσιν, αι γνωσταί και ανώνυμοι αι πάσαν, αγιάσασαι την κτίσιν, ασκητικοίς αγωνίσμασι.

Αι παρθένοι αι όσιαι, νυμφευθείσαι τω κτίσαντι, αρετών διέλαμψαν ταις φαιδρότησι, Ασκητριών δε ο όμιλος, λαμπρώς ηγωνίσαντο, και Ομολογητριών, ο χορός ηνδραγάθησε, θείω Πνεύματι, ας τιμήσωμεν πάντες ομοφώνως, εν μια πάσας ημέρα, ως κατά εμαίμονας.

Προσόμοια έτερα.

Ήχος πλ. β’ . Όλην αποθέμενοι.

Όμιλος περίδοξος, θεοειδέστατος δήμος, σύλλογος μακάριος, ώσπερ άστρα πάμφωτα κόσμω έλαμψαν, και φωτί χάριτος, πάσαν οικουμένην, μυστικώς καταφωτίζουσιν, αι βίον ένθεον, χρόνοις διαφόροις ασκήσασαι, Γυναίκες αι θεόφρονες, του Χριστού τα σκεύη τα τίμια, ας κοινοίς εν ύμνοις, συνάψαντες μια εν εορτή, μεγαλοφώνως υμνήσωμεν, τον Χριστόν δοξάζοντες.

Όλην την διάνοιαν, προς το αμήχανον κάλλος, του Χριστού πτερώσασαι, εν σαρκί ως άσαρκοι εβιώσατε, αι μεν εν όρεσι, και εν ερημίαις, αι δεν ένδον εν ταις πόλεσι, νοΐ θεόφρονι, και εν ταις Μοναίς ώσπερ άγγελοι, Ασκήτριαι μακάριαι, είτα αι καλώς εναθλήσασαι  ˙  όθεν υμάς άμα, γεραίρομεν ασμάτων εν ωδαίς, και τα σεπτά υμών σκάμματα, πόθω μακαρίζομεν.

Πάσα πόλις γάνυται, και άπας τόπος χορεύει, Όσιαι Ασκήτριαι, και Οσιομάρτυρες παναοίδιμοι, τοις υμών σκάμμασι, και ταις των λειψάνων, καταθέσεσι μακάριαι, και ταις δυνάμεσι, ταις των θαυμασίων εκάστοτε, δι’ ων πάσι παρέχετε, τας προς σωτηρίαν αιτήματα  ˙  όθεν υμάς πάσας, γνωστάς και ανωνύμους οι πιστοί, χαρμονικώς μακαρίζομεν, ως ημών προστάτιδας.

Δόξα. Ήχος πλ. β’ .

Σήμερον ως λαμπάδες φαειναί, τη Εκκλησία εκλάμπουσιν, αι απ΄αιώνος ασκήσασαι, Όσιαι Γυναίκες  ˙  δεύτε ουν, τω φωτί αυτών λαμπρυνθώμεν, την μνήμην τούτων εορτάζοντες, και συμφώνως βοώντες  ˙  χαίρετε Ασκήτριαι Όσιαι, Ομολογήτριαι θεόφρονες, και Οσιομάρτυρες ένδοξοι  ˙  χαίρετε αι εν γυναικεία φύσει, ανδρικώς αγωνισάμεναι, και λαμπρώς δοξασθείσαι  ˙  χαίρετε Μοναστριών υποδείγματα, Εκκλησίας βάσεις, και παντός ευσεβούς στηρίγματα  ˙  Πρεσβεύσατε προς Κύριον, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.

Και νυν. Ο αυτός.

Τις μη μακαρίσει σε Παναγία Παρθένε, τις μη ανυμνήσει σου, τον αλόχευτον τόκον; Ο γαρ αχρόνως εκ Πατρός, εκλάμψας Υιός μονογενής, ο αυτός εκ σου της Αγνής προήλθεν αφράστως σαρκωθείς, φύσει Θεός υπάρχων, και φύσει γενόμενος άνθρωπος δι’ ημάς, ουκ εις δυάδα προσώπων τεμνόμενος, αλλ’ εν δυάδι φύσεων, ασυγχύτως γνωριζόμενος. Αυτόν ικέτευε σεμνή παμμακάριστε, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.

Είσοδος, φως ιλαρόν, το Προκείμενον της ημέρας, και τα Αναγνώσματα.

Σοφίας Σολομώντος το Ανάγνωσμα.

Δικαίων ψυχαί εν χειρί Θεού, και ου μη άψηται αυτών βάσανος. Έδοξαν εν οφθαλμοίς αφρόνων τεθνάναι, και ελογίσθη κάκωσις η έξοδος αυτών, και η αφ’ ημών πορεία σύντριμμα  ˙  οι δε εισιν εν ειρήνη. Και γαρ εν όψει ανθρώπων εάν κολασθώσιν, η ελπίς αυτών αθανασίας πλήρης. Και ολίγα παιδευθέντες, μεγάλα ευεργητηθήσονται  ˙  ότι ο Θεός επείρασεν αυτούς, και εύρεν αυτούς αξίους εαυτού. Ως χρυσόν εν χωνευτηρίω εδοκίμασεν αυτούς, και ως ολοκάρπωμα θυσίας προσεδέξατο αυτούς. Και εν καιρώ επισκοπής αυτών αναλάμψουσι, και ως σπινθήρες εν καλάμη διαδραμούνται. Κρινούσιν έθνη, και κρατήσουσι λαών, και βασιλεύσει αυτών Κύριος εις τους αιώνας. Οι πεποιθότες επ’ αυτώ, συνήσουσιν αλήθειαν, και οι πιστοί εν αγάπη προσμενούσιν αυτώ  ˙  ότι χάρις και έλεος εν τοις οσίοις αυτού, και επισκοπή εν τοις εκλεκτοίς αυτού.

Σοφίας Σολομώντος το Ανάγνωσμα.

Δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι, και εν Κυρίω ο μισθός αυτών και η φροντίς αυτών παρά Υψίστω. Δια τούτο λήψονται το βασίλειον της ευπρεπείας, και το διάδημα του κάλλους εκ χειρός Κυρίου  ˙  ότι τη δεξιά αυτού σκεπάσει αυτούς, και τω βραχίονι υπερασπιεί αυτών. Λήψεται πανοπλίαν τον ζήλον αυτού, και οπλοποιήσει την κτίσιν εις άμυναν εχθρών. Ενδύσεται θώρακα, δικαιοσύνην  ˙  και περιθήσεται κόρυθα, κρίσιν ανυπόκριτον. Λήψεται ασπίδα ακαταμάχητον, οσιότητα  ˙  οξυνεί δε αποτόμον οργήν εις ρομφαίαν  ˙  συνεκπολεμήσει αυτώ ο κόσμος επί τους παράφρονας. Πορεύσονται εύστοχοι βολίδες αστραπών  ˙  και ως από ευκύκλου τόξου, των νεφών, επί σκοπόν αλούνται  ˙  και εκ πετροβόλου θυμού, πλήρεις ριφήσονται χάλαζαι. Αγανακτήσει κατ΄αυτών ύδωρ θαλάσσης  ˙  ποταμοί δε συγκλήσουσιν αποτόμως  ˙ αντιστήσεται αυτής πνεύμα δυνάμεως, και ως λαίλαψ εκλικμήσει αυτούς  ˙  και ερημώσει πάσαν την γην ανομία, και η κακοπραγία περιτρέψει θρόνους δυναστών. Ακούσατε ουν, βασιλείς, και σύνετε  ˙  μάθετε, δικασταί περάτων γης  ˙  ενωτίσασθε οι κρατούντες πλήθους, και γεγαυρωμένοι επι όχλοις εθνών. Ότι εδόθη παρά Κυρίου η κράτησις υμίν, και η δυναστεία παρά Υψίστου.

Σοφίας Σολομώντος το Ανάγνωσμα.

Δίκαιος, εάν φθάση τελευτήσαι, εν αναπαύσει έσται. Γήρας γαρ τίμιον, ου το πολυχρόνιον, ουδέ αριθμώ ετών μεμέτρηται. Πολιά δε εστι φρόνησις ανθρώποις, και ηλικία γήρως, βίος ακηλίδωτος. Ευάρεστος Θεώ γενόμενος, ηγαπήθη  ˙  και ζων μεταξύ αμαρτωλών, μετετέθη. Ηρπάγη, μη κακία αλλάξη σύνεσιν αυτού, ή δόλος απατήση ψυχήν αυτού. Βασκανία γαρ φαυλότητος αμαυροί τα καλά, και ρεμβασμός επιθυμίας, μεταλλεύει νουν άκακον. Τελειωθείς εν ολίγω, επλήρωσε χρόνους μακρούς αρεστή γαρ ην Κυρίω η ψυχή αυτού  ˙  δια τούτο έσπευσε εκ μέσου πονηρίας. Οι δε λαοί ιδόντες και μη νοήσαντες, μηδέ θέντες επί διανοία το τοιούτον. Ότι χάρις και έλεος εν τοις οσίοις αυτού, και επισκοπή εν τοις εκλεκτοίς αυτού.

ΕΙΣ ΤΗΝ ΛΙΤΗΝ

Ιδιόμελαν   Ήχος α’ .

Δαβιτικώς ευφράνθητε εν Κυρίω, και αγαλλιάσθε άπαντες, οι ευθείς τη καρδία  ˙  ιδού γαρ ώφθησαν ημίν, δεδοξασμέναι τη χάριτι, αι απ΄αιώνος ασκήσασαι, Όσιαι Γυναίκες  ˙  και της εν πνεύματι ζωής, τας αναβάσεις εμφαίνουσαι, της εν Χριστώ τελειότητος, τας δωρεάς εφαπλούσι  ˙  και προς κοινωνίαν κρείττονα ημάς συγκαλούσι, τη ευκλεεί αυτών συνελεύσει, ως αν μέτοχοι γενώμεθα, των αιωνίων αγαθών. Αλλ’ ο δοξάσας αυτάς Κύριε, δόξη τη αρρήτω, και θαυμάτων ενεργείαις, δίδου τω λαώ σου, ταις αυτών ικεσίαις, το μέγα έλεος.

Ήχος β’ .
          Την θεοσύλλεκτον χορείαν, των θεοφόρων Γυναικών, την λαμπρώς συγκροτουμένην, εν Αγίω Πνεύματι, ομοφώνως μακαρίσωμεν  ˙  τελειότητι γαρ γνώμης, ποικίλως, Χριστώ ευηρέστησαν  ˙  και πολλοίς αγώσι και σκάμμασι, του εχθρού το κράτος θριαμβεύσασαι, ποικίλοις χαρίσμασιν εμεγαλύνθησαν, και μεγάλοις θαύμασι, τους πιστούς ευεργετούσι. Αυταίς ουν βοήσωμεν  ˙  Γυναίκες τρισόλβιοι, γνωσταί και ανώνυμοι, αι καθ’ άπασαν την κτίσιν, ισαγγέλως διαπρέψασαι, αι καθ΄άπασαν την κτίσιν, ισαγγέλως διαπρέψασαι, πρεσβεύσατε δεόμεθα, υπέρ των ψυχών ημών.

Ήχος γ’ .

Τους εν ασκήσει καμάτους, και τους εν αθλήσει αγώνας υμών, τις διηγήσεται αξίως, Όσιαι Γυναίκες μακάριαι; Την γαρ του θήλεος ασθενειαν απορρίψασαι, υπέρ φύσιν ηγωνίσασθε ανδρείω φρονήματι, εν τω σταδίω της ασκήσεως  ˙  και αι μεν εν συντόνω νηστεία, και ανενδότω προσευχή, και παννύχοις στάσεσι, θεοπρεπώς εδοξάσθητε  ˙  αι δε εξ άκρας ησυχίας, προς μαρτυρικάς αριστείας εχωρήσατε, και υπέρ της ευσεβείας, το αίμα εχέατε  ˙  και πάσαι τον Χριστόν δοξάσασαι, της παρ’ αυτού δόξης ηξιώθητε. Αυτής και ημείς μετασχοίημεν, πρεσβεύσατε δεόμεθα, οι την υμών τελούντες πανήγυριν.

Ήχος δ’ .

Δεύτε Μοναστών το σύστημα, και Μοναζουσών αι χορείαι, και πας πιστών σύλλογος, κοινήν χορείαν συγκροτήσαντες, εναρμόνιον μέλος, ταις θεοφόροις Γυναιξίν άσωμεν  ˙  χαίρετε αυταίς βοώντες, αι των παθών τας ορμάς νεκρώσασαι, και της αιωνίου ζωής, τους καρπούς γεωργήσασαι  ˙  χαίρετε αι τον Χριστόν ομολογήσασαι, και την πλάνην στηλιτεύσασαι  ˙  χαίρετε των ιαμάτων αι πηγαί, των θαυμάτων βρύσεις, και πάντων ημών μεσίτριαι προς Κύριον. Αλλ΄ως έχουσαι προς Χριστόν παρρησίαν, και τω φωτί αυτού ελλαμπόμεναι, παθών αχλύος ρύσασθε ημάς, ιλασμόν ημίν αιτούμενοι, και το μέγα έλεος.

Δόξα. Ο αυτός.

Ασκητικώς πολιτευσάμεναι, Όσιαι Γυναίκες, περιφανώς εδοξάσθητε, σημείοις και τέρασι, και ποικίλαις δυνάμεσι, και Πνεύματος Αγίου μερισμοίς, ευδοκία κρείττονι  ˙  του ουρανίου γαρ Νυμφίου, την δόξαν εκζητήσασαι, ολοτρόπω σπουδή κατάλληλον τον τρόπον, τη εφέσει επεδείξασθε  ˙  και νυν της δόξης αυτού τυχούσαι, δόξα Εκκλησίας χρηματίζετε, ευσεβείας θεμέλιοι άρρηκτοι, και παντός πιστού, εν κινδύνοις καταφύγια. Διο υμών τελούμεν, την παγγέραστον μνήμην, Χριστόν μεγαλύνοντες, τον υμάς δοξάσαντα.

Και νυν. Θεοτόκιον.

Εκ παντοίων κινδύνων τους δούλους σου φύλαττε ευλογημένη Θεοτόκε ίνα σε δοξάζομε την ελπίδα των ψυχών ημών.

ΕΙΣ ΤΑ ΑΠΟΣΤΙΧΑ

Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος πλ. α’ . Χαίροις ασκητικών.

Χαίροις η μακαρία πληθύς, αι απ’ αιώνος εν ασκήσει εκλάμψασαι, Γυναίκες αι θεοφόροι, αι καθελούσαι εχθρού, θεία συμμαχία την παράταξιν, αι κόσμον μισήσασαι, και Χριστόν αγαπήσασαι, και υπέρ φύσιν, ανδρικά αγωνίσματα, διανύσασαι, ισαγγέλω φρονήματι  ˙  χαίρετε μεγαλώνυμοι, Ασκήτριαι ένδοξοι  ˙  Ομολογήτριαι θείαι, Οσιομάρτυρες πάνσεμνοι, Χριστού βασιλείας κληρονόμοι και της δόξης, αυτού συμμέτοχοι.

Στίχ. Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις αυτού.

Χαίροις η θεοφόρος πληθύς  ˙   σεμναί Γυναίκες Παρακλήτου κειμήλια  ˙  αι όρεσι και σπηλαίοις, αγωνισθείσαι στερρώς, και σαρκός το χαύνον εκλαθόμεναι  ˙   αι μέσον των πόλεων, ισαγγέλως βιώσασαι  ˙  αι εν Μοναίς δε, οσιότητι λάμψασαι, και ασκήσεως, τοις λοιποίς προτερήμασιν  ˙  όργανα πολυτίμητα, χαρίτων του Πνεύματος  ˙  των δωρεών των αΰλων, αι μυροθήκαι αι έμψυχοι. Χριστόν δυσωπείτε, ταις ψυχαίς ημών δοθήναι, το μέγα έλεος.

Στίχ. Καυχήσονται Όσιοι εν δόξη…

Χαίροις η πανολβία πληθύς  ˙  της εγκρατείας αληθή υποδείγματα  ˙  οι τύποι πράξεων θείων, αι των θαυμάτων πηγαί  ˙  ταπεινοφροσύνης στήλαι έμψυχοι  ˙  Γυναίκες αι Όσιαι, αι Χριστόν θεραπεύσασαι, βίω αμέμπτω, και ψυχής καθαρότητι, και εν άπασι, της ασκήσεως είδεσιν. Όθεν τους εορτάζοντας, υμών την συνέλευσιν, εν ομονοία τηρείτε, και εν σπουδή προς τα κρείττονα, Χριστόν δυσωπούσαι, ταις ψυχαίς ημών δοθήναι, το μέγα έλεος.

Δόξα. Ήχος πλ. δ’ .

Δεύτε άπαντες πιστοί, την των Οσίων Γυναικών πανήγυριν, πνευματικώς εορτάσωμεν  ˙  υπέρ φύσιν γαρ ηνδρίσαντο, και τον αρχαίον της Εύας πτερνιστήν, οικείοις ποσί κατεπάτησαν  ˙   ω του θαύματος!  Πως εν γυναικείω σώματι, περιεγένοντο πάντων, και νίκης μέγα τρόπαιον, περιφανώς ήραντο; Και νυν τον καρπόν της θεώσεως, επιτηδείως τρυγώσαι, πρεσβεύουσιν υπέρ των ψυχών ημών.

Και νυν. Θεοτόκιον.

Δέσποινα πρόσδεξαι, τας δεήσεις των δούλων σου, και λύτρωσαι ημάς, από πάσης ανάγκης και θλίψεως.

Νυν απολύεις, το τρισάγιον και το Απολυτίκιον.

Ήχος α’ . Της ερήμου πολίτης.

Τας Οσίας Γυναίκας ομοφώνως τιμήσωμεν, τας εν πάση κτίσει λαμψάσας, αρετών τελειότητι, χορόν Ασκητριών των θαυμαστών, και Οσιομαρτύρων την πληθύν, τας γνωστάς και ανωνύμους πάσας ομού, από ψυχής κραυγάζοντες. Δόξα τω ενισχύσαντι υμάς, δόξα τω θαυμαστώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δι΄υμών, πάσιν ιάματα.

Θεοτόκιον.

Του Γαβριήλ φθεγξαμένου σοι Παρθένε το Χαίρε, συν τη φωνή εσαρκούτο ο των όλων Δεσπότης, εν σοι τη αγία κιβωτώ ως έφη ο δίκαιος Δαυΐδ. Εδείχθης πλατυτέρα των ουρανών, βαστάσασα τον Κτίστην σου. Δόξα τω ενοικήσαντι εν σοι, δόξα των προελθόντι εκ σου, δόξα τω ελευθερώσαντι ημάς δια του τόκου σου.

Απόλυσις.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τον Εξάψαλμον, ψάλλομεν το Θεός Κύριος το Απολυτίκιον ως εν τω Εσπερινώ.

Είτα η συνήθης Στιχολογία του ψαλτηρίου και

ΜΕΤΑ ΤΗΝ Α’ . ΣΤΙΧΟΛΟΓΙΑΝ

Κάθισμα. Ήχος α’  Τον τάφον σου Σωτήρ.

Οσίων Γυναικών, την πανέορτον μνήμην, εόρταζε φαιδρώς, η Χριστού Εκκλησία, τα τούτων κατορθώματα, και τα άπειρα θαύματα, μεγαλύνουσα, δι΄ων παρέχουσι πάσι, χάριν άφθονον, και σωτηρίαν και ρώσιν, ψυχής τε και σώματος.

Θεοτόκιον. Όμοιον.

Τη χάριτι τη ση, Θεοτόκε Παρθένε, Οσίων γυναικών, ο υπέρτιμος δήμος, αμέμπτως ηκολούθησε, του Υιού σου τις ίχνεσι, και εσκήνωσαν, εν ουρανίοις θαλάμοις, μεγαλύνουσαι, σε της χαράς την αιτίαν, και πάντων το στήριγμα.

ΜΕΤΑ ΤΗΝ Β’ . ΣΤΙΧΟΛΟΓΙΑΝ

Κάθισμα. Ήχος πλ. α’ . Τον συνάναρχον Λόγον.

Αρετών ταις ακτίσι καταλαμπόμεναι, θεοφόροι Γυναίκες κόσμον πυρσεύετε, νοηταίς μαρμαρυγαίς ζωής της κρείττονος, και διαλύετε παθών, την ομίχλην την δεινήν, θαυμάτων ταις φωταυγείαις  ˙  διο υμών ευφημούμεν, την φωταυγή μνήμην και εύσημον.

Θεοτόκιον. Όμοιον.

Τον Σταυρόν του Υιού σου επ΄ώμων άρασαι, αι θεοφόροι Γυναίκες Παρθένε Άχραντε, κατεπάτησαν εχθρού τα μηχανήματα, και εισήλθον εν χαρά, εις τον νυμφώνα της ζωής, βοώσαι σοι γηθοσύνως  ˙   χαίρε Αγγέλων η δόξα, και των Οσίων αγαλλίαμα.

Μετά τον Πολυέλεον

Κάθισμα. Ήχος δ’ . Κατεπλάγη Ιωσήφ.

Την χορείαν την σεπτήν, των θεοφόρων Γυναικών, των στερρώς ασκησασών, εν διαφόροις τοις καιροίς, οσίοις έργοις και σκάμμασι πολυτρόποις, υμνήσωμεν πιστώς, ταύταις κραυγάζοντες  ˙  Συνέλευσις λαμπρά, και θεοτίμητε, η ηλικίας εκ πάσης και τάξεως, συγκροτουμένη εν Πνεύματι, Χριστόν δυσώπει, πταισμάτων λύσιν, δούναι ημίν τοις υμάς μέλπουσι.

Θεοτόκιον. Όμοιον.

Τη αγάπη τη θερμή, του γεννηθέντος υπέρ νουν, εξ αχράντου σου σαρκός, ως τετρωμέναι την ψυχήν, αι εν ασκήσει διαλάμψασαι Γυναίκες, διήλθον την ζωήν, οιά περ άσαρκοι, μισήσασαι σαρκός, την ηδυπάθειαν, Θεοχαρίτωτε Κόρη Πανάμωμε, και τω Υιώ σου συνήφθησαν  ˙  μεθ΄ων δυσώπει, Θεογεννήτορ, ρύεσθαι πάσης ημάς θλίψεως.

Το α’ . αντίφωνον του δ’ . ήχου και το Προκείμενον.

Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον και προσέσχε μοι.

Στιχ. Και έστησεν επί πέτραν τους πόδας μου.

Πάσα πνοή.

Ευαγγέλιον κατά Ματθαίον.

(Κεφ. κε’ 1-13)

Είπεν ο Κύριος την παραβολήν ταύτην  ˙  Ωμοιώθη η βασιλεία των ουρανών δέκα παρθένοις, αίτινες λαβούσαι τας λαμπάδας αυτών, εξήλθον εις απάντησιν του νυμφίου. Πέντε δε ήσαν εξ αυτών φρόνιμοι, και πέντε μωραί  ˙   αίτινες μωραί, λαβούσαι τας λαμπάδας εαυτών, ουκ έλαβον μεθ’ εαυτών έλαιον. Αι δε φρόνιμοι έλαβον έλαιον εν τοις αγγείοις αυτών μετά των λαμπάδων αυτών. Χρονίζοντος δε του νυμφίου, ενύσταξαν πάσαι, και εκάθευδον.  Μέσης δε νυκτός κραυγή γέγονεν  ˙   Ιδού, ο νυμφίος έρχεται, εξέρχεσθε εις απάντησιν αυτού. Τότε ηγέρθησαν πάσαι αι παρθένοι εκείναι, και εκόσμησαν τας λαμπάδας αυτών. Αι δε μωραί ταις φρονίμοις είπον  ˙  Δότε ημίν εκ του ελαίου υμών, ότι αι λαμπάδες ημών σβέννυνται. Απεκρίθησαν δε αι φρόνιμοι, λέγουσαι  ˙  Μήποτε ουκ αρκέση ημίν και υμίν  ˙  πορεύεσθε δε μάλλον προς τους πωλούντας, και αγοράσατε εαυταίς. Απερχομένων δε αυτών αγοράσαι, ήλθεν ο νυμφίος  ˙  και αι έτοιμοι εισήλθον μετ΄αυτού εις τους γάμους, και εκλείσθη η θύρα. Ύστερον δε έρχονται και αι λοιπαί παρθένοι, λέγουσαι  ˙  Κύριε, Κύριε, άνοιξον ημίν. Ο δε αποκριθείς, είπεν  ˙  Αμήν λέγω υμίν, ουκ οίδα υμάς. Γρηγορείτε ουν, ότι ουκ οίδατε την ημέραν, ουδέ την ώραν, εν η ο Υιός του ανθρώπου έρχεται.

Ο Ν’ . (50^ος ) ψαλμός

Δόξα. Ταις των σων Οσίων πρεσβείαις Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη, των εμών εγκλημάτων.

Και νυν. Ταις της Θεοτόκου, πρεσβείαις Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη, των εμών εγκλημάτων.

Ιδιόμελον. Ήχος β’ .

Στίχ. Ελέησόν με ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου, και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου.

Της ουρανίου βασιλείας τω έρωτι, των επιγείων τον πόθον απώσασθε, Γυναίκες θεόσοφοι  ˙  και προς ασκητικούς αγώνας χωρήσασαι, ισάγγελοι εν κόσμω ώφθητε, υπεράνω σαρκός και αίματος γεγονυιαι  ˙  και νυν ανακεκαλυμμένως τρυφώσαι, των αιωνίων αγαθών, αυτών και ημάς τυχείν πρεσβεύσατε, Χριστώ τω Θεώ ημών.

Ο Ιερεύς. Σώσον ο Θεός τον λαόν σου…

Είτα οι κανόνες, της Θεοτόκου και των Αγίων.

Κανών των Αγίων ου η ακροστιχίς εν τοις Θεοτοκίοις. «Γερασίμου».

Ωδή α’ . Ήχος πλ. δ’ . Αρματηλάτην Φαραώ.

Άναρχε Πάτερ και Υιέ συνάναρχε, και Πνεύμα σύνθρονον, Τριάς Παναγία, φωτισμόν παράσχου μοι, όπως υμνήσω Κύριε, Γυναικών των λαμψασών εις γην άπασαν, την ιερωτάτην συνέλευσιν.

Αναστασίαν την Οσίαν μέλψωμεν, την Πατρικίαν ωδαίς, την ανδρώα κλήσει, άμα τε και σχήματι, υπερφυώς ασκήσασαν, και συν ταύτη συμφώνως, Αθανασίαν την πάνσεμνον, θείου Ανδρονίκου την σύζυγον.

Αθανασίαν το Αιγίνης βλάστημα, ύμνοις τιμήσωμεν, και συν Αδολία, Άνναν την πανεύφημον, την τον Χριστόν δοξάσασαν, και μετονομασθείσαν, ως αν αισχύνη τον δράκοντα, Ευφημιανόν θείω έρωτι.

Άνθος Ανθούσα ώφθη της ασκήσεως, άλλη Ανθούσα δε, της ομολογίας στέφος ανεδήσατο, και Άννα η Οσία δε, συνυμνείσθω αξίως, και άλλη Άννα αθλήσασα, υπέρ της εικόνος του Κτίσαντος.

Η εν Λευκάτη Άννα ευφημείσθω μοι, και η Αγάθη ομού, ασκητριών κλέος, και η περιώνυμος, Αναστασώ η πάνσεμνος, η εν τοις Λευκαδίου, ας εν σημείοις και θαύμασιν, ο Σωτήρ των όλων εδόξασε.

Θεοτόκιον.

Γέρας και δόξαν γλυκασμόν και στήριγμα, Θεογεννήτορ Αγνή, την σην προστασίαν, αρραγώς κατέχουσαι, Γυναίκες αι τρισόλβιοι, στερροτάτη ασκήσει, περιφανώς ηνδραγάθησαν, αίνον των Υιώ σου προσάδουσαι.

Ωδή γ’ . Ουρανίας αψίδος.

Των οσίων παρθένων περιφανές καύχημα η Αναστασία η Μάρτυς Ρώμης το βλάστημα και Ανυσία δε Θεσσαλονίκης το κλέος αληθώς εδείχθησαν στερρώς αθλήσασαι.

Μακαρίζω Αβίταν ασκητριών σέμνωμα και την θεοφόρον Ασέλαν και θεοτίμητον συν ταύταις μέλπω δε την του Χριστού μου Οσίαν Απολιναρίαν τε την παναοίδιμον.

Αγλαΐς η θεόφρον, χαρμονικώς άδεται, και η θεοφόρος Βρυαίνη, τιμάται άσμασι, Βασιανίλα δε, και Βενερία συμφώνως, ως φωτός γεραίρονται, θεία κειμήλια.

Γοργονία προσάδω, θεοπρεπές μέλισμα, και μοναζουσών Γελασίσαν, μέλπω το κλέϊσμα, Γυναίκας δίο δε, Οσιομάρτυρας άμα, καταστρέφω άνθεσιν, ύμνων γηθόμενος.

Την Δομνίναν της Κύρου, το ιερόν βλάστημα, και την αξιάγαστον άλλην, Δομνίναν μέλψωμεν, και Καρχηδόνος δε, γόνον Δομνίκαν την θείαν, αρετών ως πρότυπον, εγκωμιάσωμεν.

Θεοτόκιον.

Εις οσμήν αρωμάτων, των νοητών Άχραντε, έδραμον θεόφρονι γνώμη, Γυναίκες Όσιαι, του σου Υιού και Θεού, και ευωδίας αΰλου, δωρεών του Πνεύματος, όντως επλήσθησαν.

Κάθισμα. Ήχος πλ. δ’ . Την Σοφίαν και Λόγον.

Γυναικών θεοφόρων Ασκητριών, και παρθένων οσίων και ευκλεών, τον βίον τον άσαρκον, και ζωής την λαμπρότητα, και αρετών τον πλούτον, οι πάντες εθαύμασαν, και Άγγελοι υψόθεν, και άνθρωποι κάτωθεν  ˙   ότι υπέρ φύσιν, ηγωνίσθησαν πάσαι, σαρκός αλογήσασαι, και τον όφιν νικήσασαι, ανενδότω φρονήματι. Και νυν της ουρανίου χαράς, μετασχούσαι τω Χριστώ πρεσβεύουσι, δωρηθήναι τω κόσμω, ειρήνην και έλεος.

Θεοτόκιον.

Του Υιού σου Παρθένε εν τη ψυχή, της αγάπης την φλόγα την νοεράν, Γυναίκες αι Όσιαι, αοράτως δεξάμεναι, την ύλην της κακίας, εις τέλος ετέφρωσαν, και δωρεών αΰλων, πλουσίως επλήσθησαν  ˙  Συ γαρ Θεοτόκε, τούτων ώφθης εν βίω γλυκεία παράκλησις, φωτισμός και βοήθεια, και εν πάσιν επίκουρος. Και νυν την σην ορώσαι Αγνή, λαμπράν δόξαν και μεγαλοπρέπειαν, ασιγήτως το χαίρε, βοώσι σοι Άχραντε.

Ωδή δ’ . Συ μου ισχύς.

Η ιερά, και περιώνυμος σκίρτησον, Μονή θεία, εν Αγίω Πνεύματι, Χρυσοβαλάντου  ˙  ότι σοφήν, έσχες ηγουμένην, Ειρήνην την μεγαλώνυμον, την λάμψασαν εν κόσμω, αρετών φωταυγείαις, και θαυμάτων απείρων δυνάμεσι.

Ύμνοις τιμώ, Αλεξανδρείας το βλάστημα, Ευφροσύνην, την αειμακάριστον, την κλήσει άμα τε και στολή, ανδρώα τον όφιν, τον πονηρόν καταισχύνασαν, ομού και Ευφροσύνην, του Μεγάλου Σπηλαίου, την Οσίαν Μητέρα την ένθεον.

Ανευφημώ, την Ευπραξίαν την πάνσοφον, των Οσίων, Γυναικών καλλώπισμα, Ευανθίαν την θαυμαστήν, και συν ταύταις μέλπω, την Ευστολίαν την ένδοξον, και άλλην Ευστολίαν, συν Ευβούλη τη θεία, Ευφροσύνην Ρωσίας το βλάστημα.

Χαίρε πηγή, των ιαμάτων αένναε, Ελισάβετ, και θαυμάτων το πέλαγος, και Ικαρίας η βοηθός, Μήτερ Θεοκτίστη, όρπηξ δε Λέσβου υπέρτιμος, η ζήσασα τον βίον, των πτηνών εν τη νήσω, τη της Πάρου γυμνή τε και άστεγος.

Τας του Χριστού, κλεινάς Οσίας και Μάρτυρας, μεγαλύνω, ιεροίς εν άσμασι, την Ευγενίαν την ευκλεή, και συν Επιστήμη, την Ευτροπίαν την πάνσεμνον, και θείαν Ευδοκίαν, την εκ Σαμαρείας, ας Χριστός θαυμαστώς προεδόξασε.

Και συν αυταίς, άλλην Οσίαν και Μάρτυρα, μακαρίζω, την της νήσου πρόμαχον, των Κυθηρίων και αρωγόν, πάντιμον Ελέσαν, και της του Βύζαντος βλάστημα, σεμνήν Θεοδοσίαν, την υπέρ της Εικόνος, του Σωτήρος ανδρείως αθλήσασαν.

Θεοτόκιον.

Ρώμη τη ση, και προστασία και χάριτι, Θεοτόκε, κραταιώς ρωννύμεναι, του αντιπάλου τας ζοφεράς, δυνάμεις απάσας, ασκητικώς εξενεύρισαν, αι Όσιαι Γυναίκες, και των άνω θαλάμων, μετά τέλος λαμπρώς ηξιώθησαν.

Ωδή ε’ . Ίνα τι με απώσω;

Θεοδώρα η θεία, το της Άρτης καύχημα και σεμνολόγημα, και Θεοφανώ δε, βασιλίδος των πόλεων κόσμημα, δόξας βασιλείους, καταλιπούσαι θείω φίλτρω, ώσπερ άγγελοι κόσμω εβίωσαν.

Θεοδώρα ετέρα, της Θεσσαλονίκης βλαστός ιερώτατος, συν τη Θεοδώρα, το Αιγίνης φαιδρόν αγαλλίαμα, και Αλεξανδρείας, η πανόλβια Θεοδώρα, μακαρίζονται θείοις εν άσμασι.

Θεοδώραν Αυγούσταν, της Ορθοδοξίας την στήλην την ένθεον, συν τη Θεοδούλη, Θωμαΐδα αγνείας το άγαλμα, και της Καισαρείας, βλαστόν Οσίαν Θεοδώραν μελωδίαις ασμάτων αινέσωμεν.

Θεοδότην γεραίρω, την των Αναργύρων μητέρα θεόφρονα, Θεοκλήτω Οσίαν, την πηγάζουσαν θαύματα άφθονα, και θεραπαινίδας, δύο της Ξένης της Οσίας, Θεοδότην ετέραν την πάνσεμνον.

Θεοτόκιον.

Απειράνδρως τεκούσα, τον απεριόριστον φύσει Θεότητος, διπλούν κόσμω, απορρήτως Παρθένε προήγαγες, ον σεμνών Γυναίων, χορός ποθήσας ολοψύχως, πολιτείαν ισάγγελον ήνυσε.

Ωδή στ’ . Ιλάσθητί μοι Σωτήρ.

Ιούσης την βιοτήν, και Ισιδώρας την άσκησιν, και Ιερείας σεμνής, την θείαν λαμπρότητα, Ιουλιανής ομού, τους στερρούς αγώνας, μακαρίσωμεν γηθόμενοι.

Υμνείσθω ασματικώς η Ιουλίττα η πάντιμος, και Κύρα η ευκλεής, και Κανδίδα άσμασιν, αι πέντε Μονάστριαι, αι χειρί τμηθείσαι, ιερέως του παράφρονος.

Τας του Χριστού του Θεού, Οσιομάρτυρας μέλψωμεν, εν άσμασι και ωδαίς, Λιβύην την ένδοξον, και την παμμακάριστον, άμα Λεωνίδα, ως φωτός δοχεία τίμια.

Γεραίρω μελωδικώς, Μαρίαν Αιγύπτου βλάστημα, την ακολάστως το πριν, και ασώτως ζήσασαν, είτα βίον άσαρκον, εν του Ιορδάνου, τη ερήμω διανύσασαν.

Θεοτόκιον.

Σταυρώσασαι εαυτάς, παντί τω κόσμω πανεύφημοι, τω εκ Παρθένου Αγνής, αρρήτως εκλάμψαντι, κατακολουθήσατε, Όσιαι Γυναίκες, δια βίου τελειότητος.

Κοντάκιον.

Ήχος δ’ . Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.

Τας απ΄αιώνος θεοφόρους Γυναίκας, συν ταις γνωσταίς τας ανωνύμους απάσας, τας αρετών κεκοσμημένας χάρισι, δεύτε μακαρίσωμεν, εν μια ομηγύρει, ως εν πάσι σύμφρονας, και Αγγέλοις συνούσας, και προς αυτάς βοήσωμεν πιστώς  ˙  χαίρετε βίου, εικόνες του κρείττονος.

Ο Οίκος.

Εκ πάσης φαίνουσι της γης, ως άστρα φωτός θείου, και διαχέουσιν ημίν, μαρμαρυγάς πνευματικάς, αι διαλάμψασαι πάση τη κτίσει, εν αρετών οσίων τη ασκήσει,  Όσιαι Γυναίκες, γνωσταί συν ανωνύμοις. Αύται γαρ την γυναικείαν απορρίψασαι ασθένειαν, διαφόροις χρόνοις, και πλείστοις τόποις, ανδρικά επεδείξαντο παλαίσματα, και του αοράτου εχθρού τας παγίδας συνέτριψαν, και πολλοίς χαρίσμασιν παρά Θεού εδοξάσθησαν, και παραδόξοις θαύμασι εις πάντα κόσμον εμεγαλύνθησαν. Όθεν η Εκκλησία του Χριστού, αγαλλομένη τη τούτων περιφανεί νίκη και δόξη εν μια ημέρα πάσας ομού γεραίρει, ως αδελφάς τω πνεύματι, και προς αυτάς χαρμονικώς κραυγάζει  ˙  χαίρετε βίου, εικόνες του κρείττονος.

Συναξάριον.

Τη αυτή ημέρα, μνήμην επιτελούμεν πασών των απ΄αιώνος εν ασκήσει λαμψασών Οσίων Γυναικών εν πάση τη οικουμένη.

Στιχ. Μέλισμα κοινόν πάσα κτίσις αδέτω. Ταις ηγιασμέναις Γυναιξί συμφώνως.

Έταιροι.

Άπασα η γη νυν κρότει γεγηθότως.

Την μνήμη ν τελούσα Γυναικών των θείων.

Ηδυεπώς υμνέω Γυναικών θεουδών τους αγώνας.

·         Μνήμη της Αγίας Οσιομάρτυρος Αναστασίας της Ρωμαίας.

Στιχ. Αναστασία ασκήσασα οσίως. Ως άσαρκος ήθλησε πόνοις μυρίοις.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Αναστασίας της Πατρικίας.

Στίχ. Λυπούσα τα ρέοντα Αναστασία τιμήν εύρε άφθαρτον βίω οσίω.

·         Μνήμη της οσίας Μητρός ημών Αθανασίας της εν Αιγίνη.

Στίχ. Αθάνατον εύκλειαν Αθανασία. Έργοις ασκήσεως εύρεν αξίως.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Αθανασίας συμβίου του οσίου Ανδρονίκου.

Στίχ. Ως άγγελος έζησας Αθανασία. Και νυν την ισάγγελον είληφας δόξαν.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Αδολίας.

Στίχ. Αδόλως ελάτρευσαν η Αδολία Χριστώ τω δοξάσαντι ταύτην αξίως.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Άννης της μετονομασθείσης Ευφημιανός.

Στίχ. Ανδρείω εν σχήματι Άννα και τρόπω Τον πάλαι κατήσχυνας ανθρωποκτόνον.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Ανθούσης της Ομολογητρίας.

Στίχ. Εικόνα τιμήσασα Χριστού Ανθούσα Αγώσι διέπρεψας ομολογίας.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Άννης αθλησάσης υπέρ των αγίων Εικόνων μετά του Οσιομάρτυρος Στεφάνου του νέου.

Στίχ. Πολλήν χάριν έλαβες Άννα θεόθεν Χριστώ ως δοξάσασα μόρφωμα θείον.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Άννης της εν Λευκάκη η Λευκαδίω.

Στίχ. Την χάριν ην είληφας Άννα αξίως Εμφαίνει τον θείον σου άπασι σκήνος.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Αναστασούς της εν τω Λευκαδίω.

Στίχ. Αναστασώ δε την θεοφόρον Θεού δόξα έστεψε βίω αμέμπτω.

·         Μνήμη της Αγίας Οσιομάρτυρος Ανυσίας της εν Θεσσαλονίκη.

Στίχ. Ανύσασα άθλησιν Μάρτυς αγίαν Χριστού νύμφη πέφηνας ω Ανυσία.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Αβίτας της εν Ρώμη.

Στίχ. Μακράν κόσμου έζησας Μήτερ Αβίτα Χριστώ δε ωκείωσαι δι΄εγκρατείας.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός Αγλαΐδος.

Στίχ. Αγλάϊσμα έσχηκας τη μετανοία Αγλαΐς πάνσεμνε ζωής της αγήρω.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός Απολλιναρίας της Συγκλητικής.

Στίχ. Εχθρόν ώλεσεν η Απολλιναρία τω Χριστώ δε πρόσεισιν ηγλαϊσμένη.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Βασιανίλης.

Στίχ. Βασιλείας μέτοχος Βασιανίλα Ουρανίου γέγονεν δι΄εγκρατείας.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός Βενερίας.

Στίχ. Βενερία έλαμψεν αστήρ ως άλλος Βίου καθαρότητι, χάριτι θεία.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Γοργονίας αδελφής του Μεγάλου Γρηγορίου του Θεολόγου.

Στίχ. Αμέμπτως εβίωσας ω Γοργονία Και δόξης της κρείττονος κατηξιώθης.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Γελασίας.

Στίχ. Τον άξιον γέλωτος λιπούσα  βίον Γελασία είληφας ζωήν την άνω.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Δομνίκης.

Στίχ. Λαμπάς ώφθης πάμφωτος εν Βυζαντίω Εξ Αφρικής ελθούσα Δομνίκα Μήτερ.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Δομνίνης της εκ Κύρου της Αντιοχείας.

Στίχ. Χριστώ ηκολούθησας πιστώς Δομνίνα Και νυν συνευφραίνη τη τούτου ευκλεία.

·         Μνήμη της ετέρας Οσίας Μητρός ημών Δομνίκης.

Στίχ. Δύναμιν άνωθεν πλουτούσα Δομνίκα Εχθρόν καταβέβληκας τον παλαμναίον.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών και θαυματουργού Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου.

Στίχ. Ως άσαρκος έζησας Μήτερ Ειρήνη Και θαύμασι πάση τη γη εκλάμπεις.

·         Μνήμη της  Οσίας Μητρός ημών Ευφροσύνης της εν Πελοποννήσω.

Στίχ. Θεράπαινα πέφηνας της Θεοτόκου Ευφροσύνη την ταύτης μορφήν ευρούσα.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Ευστολίας και Σωπάτρας της συνασκητρίας αυτής.

Στίχ. Ευστολία χαίρουσα συν τη Σωπάτρη Ασκήσει εδούλευσαν Χριστώ προθύμως.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Ευβούλης Μητρός του Αγίου Παντελεήμονος.

Στίχ.  Εν βουλή πεπόρευσαι Θεού Ευβούλη Ένθεν ισοστάσιος Αγίων ώφθης.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Ευφροσύνης της εν Ρωσία.

Στίχ. Άνθος ώφθης εύοσμον εν τη Ρωσία Ευφροσύνη ζήσασα βίον Αγγέλων.

·         Μνήμη της Αγίας Οσιομάρτυρος Ευγενίας.

Στίχ. Ευγενίας κρείττονος κατηξιώθης Ευγενίας πάνσεμνε κόναις αμέτροις.

·         Μνήμη της Αγίας Οσιομάρτυρος Επιστήμης.

Στίχ. Επιστημόνως θεόφρον Επιστήμη Ασκήσει την άθλησιν επισυνάπτεις.

·         Μνήμη της Αγίας Οσιομάρτυρος Ευδοκίας.

Στίχ. Ευδοκίας μέτοχος ώφθης της θείας Ευδοκία ρίψασα πόρρω την ύλην.

·         Μνήμη της Αγίας Οσιομάρτυρος Ελέσης.

Στίχ. Ελέσαν ασκήσασαν εν ταις Κυθήροις Ξίφει πατήρ έκτεινε χειρί οικεία.

·         Μνήμη της Αγίας Οσιομάρτυρος Θεοδοσίας της εν Κωνσταντινουπόλει.

Στίχ. Θεώ δόσιν ήγαγες Θεοδοσία Την θείαν σου άθλησιν γνώμη τελεία.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Θεοφανούς της Βασιλίσσης.

Στίχ. Βασιλείας μέτοχος της ουρανίου Θεοφανώ γέγονας βίω αγίω.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Θεοδώρας της Αυγούστης της αναστηλωσάσης τας αγία εικόνας.

Στίχ. Εικόνα τιμήσασα Χριστού την θείαν Θεοδώρα μέτοχος Αγίων ώφθης.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Θεοδώρας της βασιλίσσης της εν Άρτη.

Στίχ. Βασιλείας πέφηνας της άνω σκεύος Θεοδώρα πάνσεμνε έργοις οσίοις.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Θεοδώρας της εν Θεσσαλονίκη και της Οσίας θυγατρός αυτής Θεοπίστης.

Στίχ. Η Θεοδώρα και Θεοπίστη άμα Θεώ προσηνέχθησαν δι΄εγκρατείας.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Θεοδώρας της εν Αλεξανδρεία.

Στίχ. Εχθρόν σοφώς ήσχυνας τον τρώσαντά σε Και Θεόν εδόξασαςδ ω Θεοδώρα.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Θεοδώρας της εν Καισαρεία.

Στίχ. Χάριν θεοδώρητον έλαβες Μήτερ Τη ση καθαρότητι ω Θεοδώρα.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Θεοκλητούς της Θαυματουργού.

Στίχ. Κλητή Θεώ πέφηνας πράξει και κλήσει Θεοκλητώ ένδοξε θαυμάτων βρύσις.

·         Μνήμη της Οσίας και μακαρίας Θωμαΐδος.

Στίχ. Σωφροσύνης άγαλμα την Θωμαΐδα Χριστός εστεφάνωσε Μαρτύρων στέφει.

·         Μνήμη της Οσίας Θεοδότης μητρός των εξ Ασίας Αγίων Αναργύρων.

Στίχ. Θεοδότη ήνθησε βλαστούς αγίους Και Θεώ προσήνεκται βίω οσίω.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Ιούστης.

Στίχ. Ιούστα κατήσχυνεν εχθρόν Βελίαρ Ισχύϊ τη άνωθεν δυναμωμένη.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Ιουλίττης.

Στίχ. Και Ιουλίττα λαμπρώς ηγλαϊσμένη Επαξίως δέδεκται στέφανον δόξης.

·         Μνήμη της Μητρός ημών Ιερείας.

Στίχ. Ιερείον έμψυχον Θεώ προσήχθης Ιερεία πάνσεμνε τη ση ασκήσει.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Ιουλιανής.

              Στίχ. Ιουλιανήν ο Κύριος δοξάζει Τον αυτόν δοξάσασαν πολλή ασκήσει.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Κανδίδης.

Στίχ. Κανδίδα τετίμηται γέρατι θείω Τον νουν εκκαθάρασα ύλης της κάτω.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Κύρας και Μαράνης.

Στίχ. Κύρα τον Κύριον συν τη Μαράνη Μαρασμώ εδόξασαν σαρκός ροώδους.

·         Μνήμη των Αγίων Οσιομαρτύρων Λιβύης και Λεωνίδος.

Στίχ. Συν τη Λιβύη η Λεωνίς ασκήσει συνήψαν την άθλησιν ανδρεία γνώμη.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Μαρίας της Αιγυπτίας.

Στίχ. Μαρία ως άγγελος εν τη ερήμω τον πρώην πτερνίσαντα έτρωσεν όφιν.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Μακρίνης αδελφής Βασιλείου του Μεγάλου.

Στίχ. Του κόσμου μακρύνασα εμφρόνως Μήτερ Χριστώ προσεπέλασας ω και συνήφθης.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Μαρίας της μετονομασθείσης Μαρίνος.

Στίχ. Ανδρικώ εν σχήματι λάθρα βιούσα Εμφανώς δεδόξασαι Μήτερ Μαρία.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός  ημών Μαρίας συμβίου του Οσίου Ξενοφώντος.

Στίχ. Ζωήν την ισάγγελον ήνυσας Μήτερ και δόξαν ισάγγελον εύρηκας άνω.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Μαρίας ανεψιάς του Οσίου Αβραμίου.

Στίχ. Της πρώην ηκίωσαι Μήτερ αξίας Μαρία αισχύνασα τον τρώσαντά σε.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Ματρώνης της εκ Πέργης της Παμφαλίας.

Στίχ. Ματρώνα ποθήσασα Χριστού την δόξαν πάντα καταλέλοιπεν ηδέα κόσμου.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Μάρθας μητρός Συμεών του Στυλίτου.

Στίχ. Η Μάρθα την πρόνοιαν σαρκός λιπούσα Χριστώ ηκολούθησεν όλη καρδία.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Μάρθας μητρός Συμεών του Θαυμαστορείτου.

Στίχ. Υιόν σου ταις ίχνεσιν ακολουθούσα Χριστώ προσενήνεξαι Μάρθα οσίως.

·         Μνήμη της Οσίας Μελάνης της Ρωμαίας.

Στίχ. Του πλούτου σκορπίσασα τας μυριάδας Μελάνη αντέλαβες άφθαρτον όλβον.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Μελάνης της νεωτέρας εγγονής της ανωτέρω.

Στίχ. Μελάνη ημαύρωσεν όψεις δαιμόνων έργοις φωτός λάμψασα δυνάμει θεία.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Μελανείας.

Στίχ. Την Μελανείαν οσίως ησκημένην δόξα θεία δέδεκται εν ταις υψίστοις.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Μάγνης.

Στίχ. Όλην σου την έφεσιν Μάγνα θεόφρον Χριστώ ανυψώσασα εχθρόν καθείλες.

·         Μνήμη της Αγίας Οσιομάρτυρος Μαρκέλλης της Χιοπολίτιδος.

Στίχ. Αγνείας το εύοσμον άνθος γεραίρω Μαρκέλλα την πάνσεμνον νύμφη Κυρίου.

·         Μνήμη της Οσίας και αγίας Μαρκιανής της βασιλίσσης συζύγου Ιουστίνου του Α’ .

Στίχ. Μαρκιανήν άνασσαν την πανολβίαν βασιλεύς εδόξασεν εν υψίστοις.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Ξένης.

Στίχ. Ξένον βίον ήνυσας Ξένη Οσία και ξενίας έτυχες επουρανίου.

·         Μνήμη της Οσίας Ξένης της βασιλίδος.

Στίχ. Βασιλείας έτυχες ήδη της άνω Ξένη λιπούσα βασιλείαν την κάτω.

·         Μνήμη των Οσίων Μητέρων ημών Ξανθίππης και Πολυξένης.

Στίχ. Ξανθίππη εμού και Πολυξένη Χριστού ηξιώθησαν της κληρουχίας.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Ολυμπιάδος.

Στίχ. Ολυμπιάδα την πλήρη καλών έργων χρή μεγαλύνειν ως έμπλεων χαρίτων.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρών ημών Ουσίας.

Στίχ. Ουσία λιπούσα την εν γη ουσίαν Κρείττονος υπάρξεως κατηξιώθη.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Πιαμούν.

      Στίχ. Πιαμούν ηρίστευσε πόνοις οσίοις και δόξης ηξίωται υπερκοσμίου.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Ποταμίας της θαυματουργού.

Στίχ. Ποταμία πέπαυκε ζωής το ύδωρ ποταμούς θαυμάτων δε βλύζει εν κόσμω.

·         Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Πλατωνίδος.

Στίχ. Πλατωνίς ανύσασα την στενήν τρίβον προς πλάτος εσκήνωσε του Παραδείσου.

·         Μνήμη της Αγίας Οσιομάρτυρος Παρασκευής.

Στίχ. Σκεύος ώφθης εύχρηστον θείων χαρίτων Παρασκευή λάμψασα στερροίς αγώσι.

·      Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Παρασκευής της νέας.

Στίχ. Οσίως βιώσασα καθηγιάσθης Παρασκευή πάνσεμνε νύμφη Κυρίου.

·      Μνήμη της Οσίας ημών Παύλης της Ρωμαίας.

Στίχ. Παύλου τοις ρήμασιν η Παύλα στοιχούσα την σάρκα ενέκρωσε δι΄εγκρατείας.

·      Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Πανσέμνης.

Στίχ. Πανσέμνη τον άσεμνον λιπούσα βίον πανσέμνως βεβίωκε πολλή ασκήσει.

·      Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Πελαγίας.

Στίχ. Πελάγει εβύθισας των σων καμάτων Πελαγία ένδοξε εχθρόν τον πάλαι.

·      Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Συγκλητικής.

Στίχ. Συγκλήτου ηξίωσαι της ουρανίου Συγκλητική πάνσοφε, εικών ανδρείας.

·      Μνήμη της Αγίας Αγίας Οσιομάρτυρος Σωσάνης της μετονομασθείσης Ιωάννης.

Στίχ. Ασκήσεως σκάμμασι και τη αθλήσει Σωσάνι προσήνεκται θύμα Κυρίω.

·      Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Σοφίας της θαυματουργού.

Στίχ. Σοφία εν γη σοφώς πολιτευθείσα θεόθεν δεδόξασται θαύμασι πλείστοις.

·      Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Σεβαστιανής.

Σεβαστιανήν σεβάζομαι την θείαν Χριστόν ασκήσεως δοξάσασαν πόνοις.

·      Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Ταώρ.

Στίχ. Κυρίου τοις ίχνεσιν ως πορευθείσα Ταώρ ένδον γέγονας θείου νημφώνος.

·      Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Ταλίδης.

Στίχ. Ταλίδα καθάρασα τον νουν των κάτω αΰλου πεπλήρωται φωτοφανείας.

·      Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Τατιανής.

Στίχ. Τατιανή ένθεον ζήσασα βίον ζωής καταξίωται της εν Αγγέλοις.

·      Μνήμη της Οσίας Μητρός Τρυφαίνης.

Στίχ. Τρυφήν Μήτερ Τρύφαινα αδιαρρεύστου Τρυφάν κατηξίωσαι βίω αμέμπτω.

·      Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Ταϊσίας.

Στίχ. Υπόδειγμα πέφηνας της μετανοίας Ταϊσία πάνσεμνε λιπούσα πάντα.

·      Μνήμη της Αγίας Οσιομάρτυρος Φεβρωνίας.

Στίχ. Νύμφη Χριστού πάγκαλος ω Φεβρωνία ώφθης εναθλήσασα στερροίς αγώσι.

·      Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Φιλοθέης της εξ Αθηνών.

Στίχ. Χριστόν αγαπήσασα η Φιλοθέη Οσίαις ηγώνισται και εν αθλήσει.

Ταις αυτών πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός και πάντων σου των Αγίων, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν.

ΛΟΓΟΣ ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΠΤΙΚΟΣ

ΕΙΣ ΤΑΣ ΟΣΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

ΤΑΣ ΑΠ΄ΑΙΩΝΟΣ ΑΣΚΗΣΕΙ ΛΑΜΨΑΣΑΣ

Ευλόγησον Πάτερ

Ουκ ενι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ενι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ενι άρσεν και θήλυ». (Γαλ. γ’ 28).

Τους λόγους τούτους του θεορρήμονος Παύλου, θα πρέπει να αναφωνήσωμεν σήμερον, αγαπητοί αδελφοί, εορτάζοντες την αγίαν και παγκόσμιον μνήμην των απ΄αιώνος Οσίων και  μακαρίων Γυναικών, αίτινες εξεπλήρωσαν αυτούς δια της οσίας και ασκητικής αυτών ζωής.

Αύται αι μακάριαι και θεοφόροι Γυναίκες, αι εν πάση τη οικουμένη κατά διαφόρους καιρούς και χρόνους, ασκητικώς και αμέμπτως, δια πολυειδών αρετών και Ευαγγελικών τρόπων και λόγων και πράξεων, διαλάμψασαι, εκκαιόμεναι υπο του πυρός της προς Χριστόν αγάπης, απέρριψαν την ασθένειαν και το χαύνον της γυναικείας φύσεως, και αναλαβούσαι γενναίον και ανδρείον φρόνημα, αρρενωπόν επέδειξαν προθυμίαν, και στερροτάτην γνώμην, και με απτόητον νουν και απαράμιλλον ζήλον, ηκολούθησαν τω ουρανίω νυμφίω Χριστώ, και εχώρησαν εις μεγάλους ασκητικούς αγώνας, δια των οποίων εθριάμβευσαν και κατήσχυναν εις τέλος του πονηρού κοσμοκράτορος τας τάξεις, και ωμοιώθησας Αγγέλοις, δοξασθείσαι θαυμαστώς παρά του Σωτήρος ημών Χριστού  ˙  «Θαυμαστός, λοιπόν ο Θεός, εν τοις Αγίοις αυτού»  ˙  διότι εν Χριστώ Ιησού, ούτε άρσεν, ούτε θήλυ, αλλ΄αρετής ευμορφία, και ψυχής καθαρότης, και πλούτος καλών και εναρέτων έργων θεωρείται.

Ω! και τις να μη θαυμάση των ουρανοφρόνων και θεοσόφων τούτων Γυναικών του βίου τα παλαίσματα, και τας αριστείας, και τα θαύματα; Αληθώς ουρανόφρονες και θεόσοφοι εδείχθησαν  ˙  ουρανόφρονες, διότι με όλην των την καρδίαν επόθησαν και εξεζήτησαν τα ουράνια, και εμίσησαν τα του ματαίου κόσμου, και ηρνήθησαν εαυτάς, κατά την Ευαγγελικήν φωνήν, φανείσαι θεόληπτοι, και πλήρεις θείου έρωτος, «τα άνω ποθούσαι, τα άνω ζητούσαι», κατά τον μακάριον Παύλον  ˙  θεόσοφοι, διότι εν πολλή προσοχή και φρονήσει και «συνέσει, ως σοφαί εξαγοραζόμεναι τον καιρόν», διήλθον την αγίαν αυτών ζωήν, ένα μόνον σκοπόν έχουσαι, το, πώς να ευαρεστήσουν Κυρίω, και να φθάσουν απροσκόπτως εις το βραβείον της άνω κλήσεως.

Και άλλαι μεν  εν ησυχία και μονώσει, άλλαι εν Μοναίς και Κοινοβίοις, έτεραι εν υπακοή τελειοτάτη, άλλαι δε εν μέσω των πόλεων, και έτεραι εν ερημίαις και όρεσι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης, δια ποικίλων τρόπων και σοφών επιτηδευμάτων, και ακροτάτης ασκήσεως, και έργων ευποΐας αγάπης, ως άσαρκοι εν σώματι, εβίωσαν και ησκήσαντο την κατά Χριστόν ζωήν και φιλοσοφίαν, και έφθασαν εις την Ευαγγελικήν τελειότητα, και εδοξάσθησαν «εν σημείοις και τέρασι, και ποικίλαις δυνάμεσι και Πνεύματος Αγίου μερισμοίς», ως ο θείος λέγει Παύλος.

Τι δε να είπωμεν περί των αγίων Οσιοπαρθενομαρτύρων και λοιπών Οσιομαρτύρων και Ομολογητριών; Ποία γλώσσα να διηγηθή της ψυχής αυτών την λαμπρότητα και στερρότητα, και λαμπράν ομολογίαν; Αύται αι θεόφρονες, και πλείσται εξ αυτών εν αυτώ τω άνθει της νεότητος, μετά μακροτάτους ασκητικούς πόνους, απεδύσαντο προς το στάδιον του μαρτυρίου, και ωμολόγησαν την καλήν της ευσεβείας ομολογίαν επί απίστων και τυράννων, κηρύξασαι το όνομα, το υπέρ παν όνομα, του ουρανίου νυμφίου Χριστού. Εντεύθεν υπέστησαν ως άλλου πάσχοντος, σκληροτάτας τιμωρίας, και εκτομάς των μελών, και καύσεις του σώματος, και χωρίς πτόησιν τινά ή φόβον ή δειλίαν, αλλ΄εν αγαλλιάσει ψυχής ανεβόων μετά του θεηγόρου Παύλου. «Τις ημάς χωρίσει της αγάπης του Χριστού; Θλίψις, ή στενοχωρία, ή διωγμός, ή λιμός, ή γυμνότης, ή κίνδυνος, ή μάχαιρα; Καθώς γέγραπται  ˙  ότι ένεκα σου θανατούμεθα όλην την ημέραν  ˙  ελογίσθημεν ως πρόβατα σφαγής» (Ρωμ. η’ 35).

Αύται αι μακάριαι και Όσιαι Γυναίκες, αι εν ασκήσει και αθλήσει και ομολογία εκλάμψασαι, αι γνωσταί και ανώνυμοι, δια του εναρέτου αυτών βίου, και των εν ασκήσει ιδρώτων, και εν αθλήσει αιμάτων, και πολλών θαυμάτων και σωτηρίων αντιλήψεων ηγίασαν και αγιάζουν, ελάμπρυναν και λαμπρύνουν πάσαν την οικουμένην  ˙  τας ερήμους, τα όρη, τας πόλεις, τα χωρία, όπου αν διήλθον και επάτησαν και ηγωνίσθησαν, και ένθα ήδη ευρίσκονται μέρη και τμήματα εκ των αγίων αυτών λειψάνων. Πανταχού δε φθάνουν καλούμεναι, και σώζουν τους εν κινδύνοις υπάρχοντας, δια των θερμών αυτών προς Χριστόν παρακλήσεων και πρεσβειών, και αρρήτων επιφανειών και πλείστων θαυμάτων.

Δια τούτο η Εκκλησία του Χριστού χαίρει εν αυταίς και καυχάται και σεμνύνεται εις τα παλαίσματα αυτών, και τας προβάλλει ως ζώσας εικόνας και έμψυχα παραδείγματα εναρέτου ζωής και θεοφιλούς βίου, εις τους θέλοντας ευσεβώς ζην, ίνα κληρονόμοι γένωνται της ουρανίου βασιλείας. Και τιμά την μνήμην αυτών «εν ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς» μιας εκάστης κεχωρισμένως, εις ωρισμένην ημέραν εκάστου μηνός, καθ΄ην προς Κύριον εξεδήμησαν, τελέσασαι της αρετής τον δρόμον, ήδε δε, συνάψασα πάσας εις μίαν ομήγυριν, παγκόσμιον και λαμπράν συγκροτεί πανήγυριν, και τιμά πάσας ομού εν μια ημέρα σήμερον, ως αδελφάς και ομαίμονας τω πνεύματι, και ως συνούσας τω Χριστώ, και πρεσβευούσας υπέρ ημών, ίνα εύρωμεν έλεος και χάριν παρά Κυρίου Παντοκράτορος.

Εν τη παρούση κοινή πανηγύρει και εορτή αυτών, θα παραθέσω τη πνευματική ταύτη τραπέζη ως ηδύτατα ψυχικά εδέσματα, συνοπτικώς τον βίον μιας εκάστης, αρχόμενος της διηγήσεως ουχί κατά χρονολογικήν σειράν, αλλά κατ΄αλφαβητικήν τάξιν, δια να ίδητε οίους αγώνας διήνυσαν αι μακάριαι, και αυτών καρπωθώμεν πάντες ωφέλειαν, προς κάθαρσιν ψυχής, και βελτίωσιν βίου, και έλλαμψιν σωτηρίας.

Και πρώτην πασών τακτέαν την Οσιομάρτυρα Αναστασίαν. Αύτη η μακαρία παρθένος κατήγετο εκ της παλαιάς Ρώμης. Εκ νεαράς ηλικίας ηγάπησε τον Χριστόν, και προσελθούσα έντινι Μοναστηρίω, αρνησαιμένη ωραιότητα, πλούτον, δόξαν και πάσαν περιφάνειαν βίου, εγένετο μοναχή, πλείστας κατορθώσασα αρετάς. Ύστερον διαβληθείσα εις τον ηγεμόνα της Ρώμης Πρόβον ως Χριστιανή, ωμολόγησε παρρησία τον Χριστόν, και σκληροτάτας υποστάσα βασάνους, απετμήθη την κεφαλήν εν έτει σνστ΄(256). Ταύτης τμήματα του αγίου λειψάνου σώζονται εις την εν Αγίω Όρει Μονήν του Οσίου Γρηγορίου θαυματουργούντα, όπου και πανηγυρικώς άγεται η μνήμη αυτής τη κθ΄Οκτωβρίου.

Εκ Κωνσταντινουπόλεως εβλάστησεν ως άνθος αμάραντον η Οσία Αναστασία η λεγομένη Πατρικία, ακμάσασα κατά τους χρόνους Ιουστινιανού του Μεγάλου, εν έτει φκζ΄(527). Αύτη ευγενής ούσα και τον Θεόν φοβουμένη επόθησε την ασκητικήν ζωήν. Λιπούσα δε αξιώματα και βασιλικάς τιμάς και την μεγάλην αυτής περιουσίαν, δι’ α εκίνησεν τον φθόνον της βασιλίσσης, και λαβούσα μέρος εκ του πλούτου αυτής, απήλθεν εις Αλεξάνδρειαν, κτίσασα Μονήν, την της Πατρικίας λεγομένην. Μαθούσα δε ότι καταζητείται υπο του Βασιλέως, ενεδύθη ανδρικά ενδύματα, και διήλθε το υπόλοιπον της ζωής ως Αναστάσιος έντινι σπηλαίω, εν σκληροτάτη ασκήσει. Εκοιμήθη τη ι΄. Μαρτίου, καθ’ ην τελείται η μνήμη αυτής.

Αθανασία δε η Οσία εγεννήθη εν Αιγίνη. Συζευχθείσα παρά την θέλησίν της μετ΄ανδρός, όστις μετ΄ολίγας ημέρας εφονεύθη υπο επιδραμόντων βαρβάρων, έλαβε δεύτερον άνδρα ευσεβή και πιστόν, δια να αποφύγη το καταφθάσαν εν τη νήσω βασιλικόν πρόσταγμα, καθ΄ο αι άγαμοι και χήραι έπρεπε να λάβουν άνδρας εθνικούς. Αλλά έπεισε τον σύζυγον  να γίνη μοναχός, διαμοιράσασα δε και αύτη την περιουσίαν της, εγένετο μοναχή, εκπληρούσα την από νεαράς ηλικίας ακατάσχετον αυτής προς τούτο κλίσιν και έφεσιν, ζήσασα μετ΄άλλων μοναζουσών εν αυστηροτάτη ασκήσει, των οποίων εγένετο και ηγουμένη. Χαριτοθείσα δε παρά Θεού, και πολλά θαύματα τελέσασα εκοιμήθη οσίως τη ιη΄Απριλίου, οπότε άγεται η μνήμη της.

Αθανασία Οσία η του Ανδρονίκου. Αύτη η γυνή του ευσεβούς και ευπόρου και εναρέτου Ανδρονίκου, εξ Αντιοχείας της εν Συρία καταγόμενοι. Έζων αμφότεροι βίον ενάρετον, αλλά απολέσαντες δια του θανάτου τα δύο αυτών τέκνα, εγένοντο αμφότεροι μοναχοί, και έζησαν ισάγγελον αληθώς μετά σώματος ζωήν, εν τη Αιγύπτω. Τελείται η μνήμη των τη θ’ . Οκτωβρίου.

Και Αδολία δε η Οσία αγαπήσασα τον Κύριον, ήρε τον Σταυρόν αυτού, και διέπρεψεν εν πάση αρετή και ασκήσει καλών έργων, τύπος και παράδειγμα γενομένη εναρέτων πράξεων.

Αλλά και Άννα η Οσία εδόξασε τον Κύριον. Αύτη υπήρχε κατά χρόνους του Πατριάρχου Αγίου Ταρασίου (784 – 806), θυγάτηρ διακόνου τινός των Βλαχερνών, εν Βυζαντίω, Ιωάννου καλουμένου. Ελθούσα εις γάμου κοινωνίαν, και απολέσασα τον άνδρα αυτής και τα δύο τέκνα, μεταμφιεσθείσα εις άνδρα, κατέφυγεν εις τα ασκητήρια του εν Βιθυνία Ολύμπου, υπο το όνομα Ευφημιανός, όπου γενομένη μοναχή, διήρχετο τον βίον αυτής εν συντόνω ασκήσει, θεωρουμένη ως ευνούχος  ˙  αλλ’ ότε εγνώσθη ότι είναι γυνή, ηναγκάσθη να φύγη εκείθεν, και επανήλθεν εις το Βυζάντιον, ένθα διήλθε το υπόλοιπον της ζωής θεαρέστως και οσίως και αμέμπτως, κοιμηθείσα εν ειρήνη. Η Εκκλησία γεραίρει την μνήμην αυτής τη κη’ Οκτωβρίου.

Άνθος φερωνύμος εφάνη της εναρέτου ζωής ευώδες και ωραίον η Οσία Ανθούσα, η θυγάτηρ του δυσσεβούς βασιλέως Κωνσταντίνου του Κοπρωνύμου, ήτις μη θελήσασα να έλθη εις κοινωνίαν γάμου, παρά τας πιέσεις του πατρός, ηρνήθη τα πάντα μετά τον θάνατον αυτού, και διανείμασα τα υπάρχοντά της εις τους έχοντας ανάγκην, απήλθεν εις την Βυζαντίω Μονήν της «Ομονοίας», και εγένετο μοναχή υπο του Αγίου Ταρασίου. Εκεί εν πολλή ταπεινώσει υπηρετούσα τας αδελφάς, ηγωνίσθη οσίως εν προσευχαίς και ασκήσει οσίων έργων, σκεύος γενομένη του Αγίου Πνεύματος. Εκοιμήθη τη ιβ’ Απριλίου, οπότε και τελείται η μνήμη αυτής.

Επίσης ρόδον εύοσμον της αρετής κα της ευσεβούς ομολογίας ώφθη η Ομολογήτρια Αγία Ανθούσα. Αύτη έζη επι της βασιλείας Κωνσταντίνου του Κοπρωνύμου (741-775), κόρη ευσεβών γονεών, Στρατηγίου και Φεβρωνίας λεγομένων. Εκ νεαράς ηλικίας, ηκολούθησε τω Κυρίω, και λαβούσα το άγιον σχήμα παρ’ αγίου και εναρέτου ανδρός Σισιννίου καλουμένου, απήλθεν εις τόπον λεγόμενον Μαντίνεον, νοτιοανατολικώς της Χαλκηδόνος, όπου δύο ανήγειρε Μονάς, μίαν ανδρώαν και ετέραν γυναικείαν, επί μεγίστοις κατορθώμασι και αρεταίς διαπρεπούσα. Μη θελήσασα δε να αθετήση την σων αγίων Εικόνων προσκύνησιν πολλάς τιμωρίας και κακώσεις υπέστη, παρ΄απεσταλμένου παρά του Κοπρωνύμου  ˙   και τέλος εξορισθείσα εκοιμήθη οσίως μικρόν ασθενήσασα, τη κζ ΄ Ιουλίου, ημέραν της μνήμης αυτής.

Αλλά και η χαριτώνυμος Άννα εν οσιότητι και ευσεβεία διαπρέπουσα εν Κωνσταντινουπόλει, ηγωνίσατο τον καλόν αγώνα υπέρ της τιμής και προσκυνήσεως των αγίων Εικόνων, συναθλήσασα μετά του Οσιομάρτυρος Στεφάνου του νέου επί Κωνσταντίνου του Κοπρωνύμου εν έτει (741). Περί αυτής όρα τη κη΄Νοεμβρίου.

Ιδού και η εν Λευκάτη η Λευκαδίω Οσία Άννα διαλάμπει ως αστήρ φαεινός. Κατήγετο εξ επιφανούς οικογενείας, και υπήρξε κατά τους χρόνους Θεοφίλου του Εικονομάχου εν έτει (829-842). Ήτο κατά την όψιν λίαν ευειδής και ωραία, και ηράσθη σφόδρα παρά τινός Αγαρηνού, αλλ΄απαλλαγείσα δια της του Θεού αντιλήψεως, θανόντος του Αγαρηνού και διανείμασα την μεγάλην αυτής περιουσίαν εις τους ενδεείς και πτωχούς, ήρε τον Σταυρόν του Κυρίου γενομένη μοναχή, και επί ολόκληρον πεντηκονταετίαν ήσκησε σκληροτάτην άσκησιν, και επλήσθη ουρανίων χαρισμάτων, μικρόν δε ασθενήσασα, μετέστη προς ον ηγάπησε Κυρίον. Το δε τίμιον αυτής λείψανον, μετά χρόνους ανακομισθέν εκ του τάφου, σώον και ακέραιον, άρρητον ευωδίαν πνέον και θαύματα ποικίλα ενεργούν. Η μνήμη αυτής άγεται τη κγ΄Ιουλίου. Ο Λευκάτης ή το Λευκάδιον κείται εν τω Ακρίτα παρά τη Βιθυνική παραλία.

Αλλά και η Οσία Αναστασώ εν τω αυτώ Λευκαδίω διήνυσε τον της ασκήσεως αγώνα, γενομένη δοχείον του Αγίου Πνεύματος δια της καθαρωτάτης αυτής πολιτείας. Μνημονεύεται τη ιη΄Μαΐου.

Τι δε να είπωμεν περί της Οσιομάρτυρος Ανυσίας, την οποίαν εβλάστησεν η μεγαλόπολις Θεσσαλονίκη; Οσίως την ζωήν διανύουσα εν παρθενία και ασκητικοίς πόνοις και Ευαγγελικής έργοις, ανεδήσατο το του μαρτυρίου στέφανον, θανατωθείσα παρ’ ειδωλολάτρου στρατιώτου, βιάζοντας αυτήν προς άρνησιν του Σωτήρος. Μύρον ευώδες ανέβλυσεν ο τάφος αυτής, θεραπεύον πάσαν νόσον και μαλακίαν εν τω λαώ. Η Εκκλησία γεραίρει αυτήν τη λ’ Δεκεμβρίου.

Εν οσιότητι και παρθενία διεβίωσεν εν τη παλαιά Ρώμη και η σεμνοτάτη νύμφη του Χριστού Οσία Ασέλα, ασκήσασα εν ταπεινώσει πολλή και πραότητι, έντινι εκεί Μοναστηρίω. Εν τη πόλει ταύτη διέπρεψεν εν πάση εγκρατεία και σωφροσύνη και η μακαρία Αβίτα, αξιωθείσα μακαριστού τέλους. Ηκμάζον αύται κατά το 405. Περί τούτων βλέπε «Λαυσαϊκόν».

Εν τη αυτή πόλει της Ρώμης ευηρέστησε τω Κυρίω και η μακαρία Αγλαΐς, ήτις πρότερον ακολάστως ζήσασα, μετανόησεν ύστερον επι τη αθλήσει του δούλου αυτής Βονιφατίου, μεθ΄ου συνεφθείρετο  ˙  και διανύσασα το υπόλοιπον της ζωής παρά τον τάφον του αγίου Βονιφατίου, ούτινος και ναόν περιφανή ανήγηρεν, εκοιμήθη οσίως και συνηριθμήθη μετά των Αγίων. Περί αυτής όρα τη θ΄Δεκεμβρίου.

Μεγίστους αγώνας επεδείξατο και η Οσία Απολλιναρία η Συγκλητική. Αύτη κάλλει και συνέσει διαπρέπουσα, επτερώθη προς τον θείον έρωτα, και απελθούσα εις Ιεροσόλυμα προς προσκύνησιν, εκείθεν μετέβη εις Αλεξάνδρειαν, και διαλαθούσα τους συν αυτή, εισήλθεν εις τι δάσος, ένθα ηγωνίσατο υπέρ φύσιν. Είτα μετέβη εις την Σκήτην του Οσίου Μακαρίου υπο το όνομα Δωρόθεος, συνεχίζουσα την σκληροτάτην άσκησιν. Τότε συνέβη να αποστείλει ο πατήρ αυτής Ανθέμιος εκεί την ασθενούσαν αδελφήν της προς θεραπείαν, μη γνωρίζων ότι ευρίσκεται η άλλη κόρη του Απολλιναρία εις την Σκήτην. Ο δε ηγούμενος Μακάριος παρέπεμψεν ταύτην εις τον νομιζόμενον Αββάν Δωρόθεον, όστις δια των προσευχών προς τον Κύριον εθεράπευσεν αυτήν. Αλλ΄η κόρη ελθούσα εις Ρώμην ευρέθη έγκυος, ο δε πατήρ εξωργισμένος εζήτει να αχθή δέσμιος προ αυτού ο Αββάς Δωρόθεος. (Ο Πατήρ της Οσίας ήτο τετιμημένος  παρά του βασιλέως Λέοντος του Μεγάλου τω του υπάτου αξιώματι, σταλείς εις την παλαιάν Ρώμην). Και τότε εγνωρίσθη εκεί, ότι ο νομιζόμενος Αββάς ήτο η ιδία του κόρη, η Απολλιναρία, εν ασκήσει υπερλάμψασα. Επανελθούσα εις την Σκήτην η μακαρία, και κοιμηθείσα τον όσιον ύπνον, εγνώσθη εις τους Πατέρας ότι ήτο γυνή, εκπλήξασα άπαντας. Η μνήμη αυτής άγεται τη δ’ Ιανουαρίου.

Οσίως ηγωνίσατο και ευηρέστησε τω Κυρίω εν οσιότητι και δικαιοσύνη και η Οσία Βρυαίνη, χρηματίσασα πνευματικήν μήτηρ της αγίας Οσιομάρτυρος Φεβρωνίας, εις τον βίον της οποίας περιέχονται τα περί αυτής εκτενέστερον. Εορτάζεται τη λ΄Αυγούστου. Ήκμασεν η Οσία κατά τα τέλη του γ΄. και αρχάς του δ΄. αιώνος.

Βασιανίλα δε η Οσία παρθένος, ασκητικώς εδούλευσε τω Σωτήρι Χριστώ ζήσασα βίον άμεμπτον και καθαρόν, κατά τον ε΄αιώνα εν Βηθλεέμ. Συνασκήτρια της Βασιανίλης εν Βηθλεέμ τυγχάνει και η Οσία Βενερία, συναθλήσασα μετ΄αυτής, τον καλόν της αρετής αγώνα.

Περίδοξος αδελφή του Μεγάλου Γρηγορίου του Θεολόγου υπάρχει η θεόσοφος Γοργονία, φανείσα ισοστάσιος την αρετήν προς τους οσίους αυτής γονείς και αγίους αυτής αδελφούς Γρηγόριον τον Θεολόγον και Καισάριον. Εκοιμήθη οσίως τη κγ΄. Φεβρουαρίου, και εξυμνήθη υπο του αδελφού αυτής αγίου Γρηγορίου δια λαμπρού επιταφίου λόγου.

Εν πάση αρετή και πολλή αγάπη ώδευσε την οδόν της αθανασίας και η μακαρία Γελασία, δοξάσασα, τον Κύριον δια της εναρέτου αυτής ζωής κατά τον ε΄. αιώνα.

Ως άλλος ήλιος εκ Δυσμών έλαμψε και η Οσία και θαυμαστή Δομνίκα, ήτις προερχομένη εκ Καρχηδόνος ήλθεν εις Κωνσταντινούπολιν, εν τοις χρόνοις Θεοδοσίου του Μικρού (403-450), ένθα δια του παραδείγματος της ισαγγέλου ζωής και των λοιπών αυτής προτερημάτων, εγένετο τοις πάσιν αιδέσιμος και περιβόητος. Ιδρύσασα δε Μονήν επ΄ονόματι του Αγίου Προφήτου Ζαχαρίου (η΄Φεβρουαρίου) και καθηγουμένη εν αυτή γενομένη οσίων μοναζουσών και σεμνών παρθένων, εκοιμήθη των Αγίων τον θάνατον τη η΄Ιανουαρίου επι της βασιλείας Ζήνωνος.

Εκ της Κύρου Αντιοχείας κατήγετο η θεοφόρος Δομνίνα, αφιερωθείσα εκ νεότητος τω Κυρίω, και ασκήσασα αυστηροτάτην άσκησιν, έντινι πενιχρά καλύβη παρά τον γονικόν αυτής οίκον. Εκοιμήθη εν ειρήνη τη α΄Μαρτίου.

Αλλά και η ετέρα Οσία Δομνίκα ηκολούθησε τω νυμφίω των ψυχών Χριστώ, πολιτευθείσα εναρέτως, και κοιμηθείσα τη ε΄Ιανουαρίου.

Τι δε να είπωμεν περί της μεγάλης και θαυματουργού Ειρήνης, της περιβοήτου Ηγουμένης της εν Κωνσταντινουπόλει Μονής του Χρυσοβαλάντου. Αύτη εκ Καππαδοκίας καταγομένη, και περιφανείς έχουσα γονείς, αποτυχούσα δε εις τον μετά του τότε βασιλέως γάμον, δια θείας ευδοκίας, ως προωρισμένη να νυμφευθή τον ουράνιον βασιλέα Χριστόν, κατέλιπε τα πάντα και εγένετο μοναχή εις την Μονήν του Χρυσοβαλάντου καλουμένην, της οποίας ανεδείχθη και ηγουμένη. Δι΄αυστηροτάτης ασκήσεως εγένετο καθαρώτατον σκεύος του Αγίου Πνεύματος, και εις βασιλείς και άρχοντας και πανταχού εξάκουστος και αιδέσιμος δια την αρετήν και τα παράδοξα αυτής θαύματα. Εκοιμήθη οσίως τη κη΄. Ιουλίου, περί τα τέλη του θ΄αιώνος και έλαμψε το πρόσωπον αυτής ως ο ήλιος, κατά την μακαρίαν αυτής τελευτήν. Επ΄ονόματι της Αγίας Ειρήνης  ιδρύθη εν Λυκοβρύσει της Αττικής ιερόν γυναικείον Μοναστήριον, ένθα πλουσία εξεχύθη η χάρις της Οσίας, και πάμπολλα ενεργούνται θαύματα, εις τους απανταχόθεν συρρέοντας εις την θαυματουργικήν αυτής αντίληψιν και σκέπην.

Θαυμαστόν αληθώς βίον έζησε και η εξ Αλεξανδρείας καταγομένη Οσία Ευφροσύνη. Αύτη η μακαρία παρθένος εν νεαρά ηλικία καταλιπούσα την πατρικήν εστίαν, και τα θέλγητρα του ματαίου κόσμου, και ανδρικά ενδυθείσα ενδύματα απήλθεν ως ευνούχος, εις τινα εκεί Μονήν, υπο το όνομα Σμάραγδος, όπου ισαγγέλως ηγωνίσθη. Μετά τριακονταετή άσκησιν εγνώσθη εις τον Πατέρα αυτής Παφνούτιον, αναζητούντα έκτοτε αυτήν, και εκοιμήθη τον γλυκύν των Αγίων ύπνον τη κε΄. Σεπτεμβρίου, καθ΄ην και άγεται η μνήμη αυτής.

Βίον όσιον έζησε και η εν Πελοποννήσω Οσία Ευφροσύνη, η εν τω Μεγάλω Σπηλαίω ανευρούσα την θαυματουργόν της Θεοτόκου Εικόνα, μετά Συμεών και Θεοδώρου των Οσίων Πατέρων, μεθ΄ων και εορτάζεται κατά την ιη΄Οκτωβρίου.

Μεταξύ των Οσίων Γυναικών περιφανώς διαλάμπει η Οσία Ευπραξία  ˙  ήτις αρνησαμένη πλούτη και αξιώματα, και μνηστήρα περίδοξον, και διανείμασα τοις πτωχοίς, μετά τον θάνατον της μητρός αυτής, την μεγάλην περιουσίαν της, ανεχώρησεν εκ Κωνσταντινουπόλεως εξ ης κατήγετο, και απήλθεν εις τα της Αιγύπτου ασκητήρια, όπου μονάσασα και θεοφιλώς ζήσασα, εδοξάσθη δια πολλών αρετών και θαυμάτων και πλειστών χαρίτων. Ήκμασε κατά τον δ΄. και ε΄. αιώνα, η δε μνήμη αυτής τελείται τη κε΄. Ιουλίου.

Και η Ρωμαία Οσία Ευστολία εδόξασε τον Κύριον δια της εναρέτου αυτής πολιτείας. Ελθούσα εις Κωνσταντινούπολιν επί Μαυρικίου βασιλέως (582-602) και συνδεθείσα πνευματικώς μετά της θυγατρός αυτού, Σωπάτρας,ήγειρε δια χορηγίας αυτού Μονήν, ένθα μετά της Σωπάτρας και λοιπόν αγίων μοναζουσών ήνυσε την αγίαν αυτής ζωήν, και εκοιμήθη εν ειρήνη. Γεραίρεται τη θ΄Νοεμβρίου.

Περιφανής εν ασκήσει εδείχθη και η Οσία και θαυματουργός Ελισάβετ, ζήσασα υπερθαύμαστον βίον, και δια πολλών θαυμάτων δοξασθείσα παρά Θεού. Τιμάται τη κδ΄. Απριλίου.

Αλλά και η μήτηρ του Αγίου Παντελεήμονος Οσία Ευβούλη, ως και η εν Ρωσία μακαρία Ευφροσύνη δι΄ασκητικής πολιτείας ευηρέστησαν τω Σωτήρι Χριστώ.

Βίον ασκητικόν, και ύστερον μαρτυρικούς αγώνας διήνυσαν αι Άγιαι Οσιομάρτυρες Ευγενία και Επιστήμη. Εκ τούτων η μεν κατήγετο εκ Ρώμης, πλουσίους έχουσα γονείς, και αρνησαμένη την ειδωλικήν θρησκείαν, προσήλθε τω Χριστώ, λάθρα δε φυγούσα εν ανδρική στολή και κλήσει προσήλθεν έντινι εν Αιγύπτω Μονή, όπου μεγάλως διέπρεψε τη ασκήσει. Ομολογήσασα δε τον Χριστόν και μαρτυρικούς τελέσασα άθλους, μεγάλως επίσης εδοξάσθη παρά Κυρίου, και τιμάται τη κδ΄. Δεκεμβρίου. Η δε Επιστήμη συζευχθείσα μετά του Γαλακτίωνος, και εν παρθενία μετ΄αυτού ζήσασα, ήσκησαν αμφότεροι και ήθλησαν επί Διοκλητιανού, η δε μνήμη αυτών άγεται τη ε΄. Νοεμβρίου.

Ομοίως ασκητικώς και αθλητικώς εδόξασαν τον Κύριον της δόξης και αι Οσιομάρτυρες Ευδοκία και Ελέσα. Η μεν κατήγετο εκ Σαμαρείας, ζήσασα ακόλαστον   βίον ˙   πιστεύσασα τω Χριστώ, διέπρεψεν επι ασκητικοίς κατορθώμασι, και ομολογήσασα μετά ταύτα, την εν Χριστώ ευσεβείαν, διαβληθείσα ως Χριστιανή, απετμήθη την κεφαλήν τη α’ . Μαρτίου, καθ’ ην τελείται η μνήμη της. Η δε Ελέσα εκ Πελοποννήσου βλαστήσασα, ήσκησεν εν Κυθήροις, όπου και εμαρτύρησεν αποτμηθείσα την κεφαλήν παρά του ιδίου πατρός της. Η μνήμη αυτής πανηγυρίζεται κατά την α’ . Αυγούστου.

Θεοδοσία δε η Οσιομάρτυς κατήγετο εκ Κωνσταντινουπόλεως, όπου και εμόνασεν έντινι εκείσε Μονή, και ακολούθως ήθλησε υπέρ της των αγίων Εικόνων τιμής και προσκυνήσεως. Το τίμιον αυτής λείψανον εσώζετο αδιάφθορον εν Κωνσταντινουπόλει, ευωδιάζον και θαυματουργούν, μέχρι της αλώσεως της πόλεως υπο των Τούρκων. Την μνήμην αυτής τελούμεν τη κθ΄. Μαΐου.

Αλλά και αι ευσεβείς και μακάριαι βασίλισσαι Θεοφανώ, Θεοδώρα η Αυγούστα και Θεοδώρα η εν Άρτη δι΄ασκητικών αγώνων διήλθον την ζωήν των. Και η μεν Θεοφανώ, σύζυγος ούσα Λέοντος του σοφού, έζησεν ως αληθής ασκήτρια εν μέσω των ανακτόρων διο και εδοξάσθη παρά Θεού δι΄αφθαρσίας το σεπτόν αυτής σκήνωμα, σωζόμενον εν τω Πατριαρχικώ ναώ της Κωνσταντινουπόλεως  ˙  και τιμάται τη ιστ΄. Δεκεμβρίου. Η Αυγούστα Θεοδώρα, σύζυγος του Εικονομάχου Θεοφίλου, αναστηλώσασα μετά τον θάνατον τούτου τας αγίας Εικόνας, και γενομένη μοναχή, έζησεν οσίως εν τη εκείσε Μονή των Γαστρίων. Κατά δε την άλωσιν το σεπτόν αυτής σκήνος, αδιάφθορον διασωζόμενον, μετεφέρθη μετά του ιερού λειψάνου του θαυματουργού Μεγάλου Σπυρίδωνος, υπο του Ηπειρώτου ιερέως Γεωργίου Καλοχαιρέτου εις Κέρκυραν, όπου και ευρίσκεται τιμώμενον. Η μνήμη αυτής τελείται κατά την ια΄. Φεβρουαρίου.

Και τέλος η εν Άρτη βασίλισσα Θεοδώρα, σύζυγος ούσα του Μιχαήλ Δούκα, βασιλεύσαντος εν Άρτη κατά τον ιγ΄. Αιώνα, εν οσιότητι και δικαιοσύνη πολιτευθείσα, και μονάσασα μετά τον θάνατον του συζύγου της, εν τω υπ΄αυτής κτισθέντι Μοναστηρίω του Αγίου Γεωργίου, εκοιμήθη οσίως τη ια΄. Μαρτίου εν η και τελείται η μνήμη αυτής. Τα λείψανα της Οσίας σώζονται εν Άρτη, ήτις και τιμά αυτήν πανδήμως ως πολιούχον και προστάτιδα.

Αλλά και η Θεσσαλονίκη έχει τας εν αυτή Οσίας Θεοδώρας, μίαν εν παρθενία, και ασκητική πολιτεία βιώσασαν, και ετέραν εξ Αιγίνης καταγομένην και εν Θεσσαλονίκη μετά της θυγατρός αυτής Θεοπίστης ασκητικώς πολιτευθείσαν, και δοξασθείσαν εν τη αυτή Μονή του Αγίου Στεφάνου. Ναός επ΄ονόματι αυτής ωκοδόμηται εν Θεσσαλονίκη, όπου η πάλαι Μονή του Αγίου Στεφάνου, εν ω ο τάφος μετά της τιμίας αυτής κάρας. Αύτη τιμάται εν τη ειρημένη πόλει Θεσσαλονίκης κατά την γ΄. Αυγούστου δια πανδήμου εορτής και λιτανείας.

Εν Αλεξανδρεία διέλαμψεν η εξ αυτής προερχομένη Οσία Θεοθώρα, ήτι τω της μοιχείας παραπτώματι περιπεσούσα, μετανοήσασα μετήλλαξε την στολήν αυτής εις ανδρικήν, και έφυγε του οίκου της ως ευνούχος, υπο το όνομα Θεόδωρος, εισελθούσα εις τινα Μονήν. Εν ταύτη μετήλθε σκληροτάτην άσκησιν, και ηξιώθη πολλής παρά Κυρίου χάριτος, γνωσθείσα εν τέλει του βίου της ότι ήτο γυνή εις έκπληξιν πάντων των συκοφαντών αυτής. Ήκμασε κατά τους χρόνους του Ζήνωνος (474- 490), η δε μνήμη της άγεται τη ια΄. Σεπτεμβρίου.

Η από Καισαρείας δε Οσία Θεοδώρα ήκμασε κατά τους χρόνους Λέοντος του Ισαύρου. Ήτο κόρη γονέων λαμπρών και επισήμων, τεχθείσα εκ στείρας μητρός, κατόπιν προσευχής προς Θεόν, και εκ νεαράς ηλικίας αφιερώθη εις την Μονήν της Αγίας Άννης. Αλλ΄εκείθεν απεσπάθη βιαίως, διαταγή του βασιλέως Λέοντος, και ωδηγήθη εις Κωνσταντινούπολιν, δια να δοθή γυνή εις τον υιόν αυτού Χριστόφορον. Την αυτήν όμως εσπέραν των γάμων εξεστράτευσε ο Χριστόφορος κατά των Σκυθών, ορμησάντων εναντίον του Βυζαντινού κράτους, και εφονεύθη έντινι μάχη. Απαλλαγείσα τότε η μακαρία Θεοδώρα, ανεχώρησε λάθρα των ανακτόρων και επανήλθεν εις την Μονήν αυτής, όπου καρείσα μοναχή, έζησεν εν μεγίστη λιτότητι και σκληραγωγία, και ανεπαύσατο οσίως τη λ’ . Δεκεμβρίου, ημέραν της μνήμης αυτής.

Κατά τον θ΄. αιώνα διέλαμψε και η Οσία Θεοκλητώ, γυνή λίαν ελεήμων και ενάρετος, λαβούσα κατόπιν πιέσεως των γονέων της άνδρα κατά πάντα όμοιον αυτή τη αρετή, Ζαχαρίαν καλούμενον, Ευαγγελικόν βίον ζήσασα, και θεοφιλώς πολιτευθείσα εκοιμήθη τον Αγίοις πρέποντα ύπνον τη γ΄. Αυγούστου, καθ΄ην η μνήμη αυτής εορτάζεται. Το ιερόν αυτής λείψανον διετηρήθη σώον και ακέραιον, ευωδιάζον και θαύματα παράδοξα ενεργούν, εν τη πατρίδι αυτής, εν Βυθινία ευρισκομένη.

Αλλά και Θωμαΐς η μακαρία, ήθλησεν υπέρ της εντολής της σωφροσύνης, φονευθείσα υπο του ασελγούς αυτής πενθερού, μη θελήσασα να υπακούση εις τας ακολάστους αυτού επιθυμίας, το δε σεπτόν αυτής λείψανον, κατελθών εκ της Σκήτης ο Αββάς Δανιήλ παρέλαβε και έθαψεν εν τω κοιμητηρίω των Πατέρων. Η μνήμη αυτής τελείται τη ιδ΄. Απριλίου.

Οσίως και σωφρόνως εβίωσε και η μακαρία Θεοδότη, η μήτηρ των εξ Ασίας Αγίων Αναργύρων. Ταύτης η Εκκλησία μνημονεύει κατά την β’ . Ιανουαρίου.

Ιούστα δε και Ιουλίττα και Ιερεία και Ισιδώρα και Ιουλιανή η παρθένος, δια λαμπράς ασκητικής, πολιτείας τω Θεώ ευηρέστησαν, κατά διαφόρους χρόνους το της αρετής διανύσασαι στάδιον. Και η μεν Ιούστα τιμάται τη κστ΄. Απριλίου, η Ιουλίττα τη ιδ΄. Ιουνίου, η δε Ιερεία τη γ΄. Ιουνίου, και τέλος η Ισιδώρα της α΄. Μαΐου.

Αλλά και Κανδίδα και Κύρα αι μακάριαι τον της ασκήσεως έλαβον πολύτιμον στέφανον˙  η μεν εν κοινωνία γάμου, εν σωφροσύνη και πάση Χριστιανική αρετή κοσμηθείσα  ˙  η δε μετά της συνασκητρίας αυτής Μαράνης, παρά την πατρίδα αυτών Βέροιαν της Συρίας, εν στενοτάτη καλύβη υπερφυώς ηγωνίσαντο εν νηστείαις και προσευχαίς και αγρυπνίαις, και ούτω προς Κύριον εξεδήμησαν. Γεραίρονται υπο της Εκκλησίας τη κη΄. Φεβρουαρίου.

Ασκητικώς δε και μαρτυρικώς εδόξασαν τον Κύριον και αι Άγιαι Οσιομάρτυρες Λιβύη και Λεωνίς, ων η Εκκλησία μνημονεύει τη κε΄. Ιουνίου.

Τι δε να είπωμεν περί της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας; Αύτη εκ νεαράς ηλικίας εκδοθείσα τη πορνεία, και μετανοήσασα ύστερον εκ τινος θείου προς αυτήν συμβεβηκότος, απήλθεν εις την έρημον του Ιορδάνου, ένθα επι τεσσαράκοντα χρόνους έζησε βίον αληθώς υπέρ άνθρωπον, γυμνή και μονωτάτη. Περί δε τα τέλη του βίου αυτής ανεκαλύφθη υπο του Οσίου Ζωσιμά, προχωρήσαντος εις τα ενδότερα της ερήμου, εις ον και διηγήθη τα κατ΄αυτήν, εκπληττόμενον την ισάγγελον αυτής ζωήν και την πλουσίαν χάριν, ην παρά Θεού έλαβε. Τελείται δις η μνήμη αυτής, τη α΄. Απριλίου, ημέραν της κοιμήσεώς της, και τη δ΄. Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Γόνος περίδοξος γένους περιβλέπτου και ευσεβούς τυγχάνει η Οσία Μακρίνα, η αδελφή του Μεγάλου Βασιλείου, ήτις εν παρθενία και ασκήσει οσίων αρετών, και πολλή κατά Χριστόν φιλοσοφία διέλαμψεν εν τινι του Πόντου Μονή, παρά τον ποταμόν Ίριν. Εξεδήμησε προς Κύριον τη ιθ΄. Ιουλίου, εν η τελείται έκτοτε η μνήμη αυτής.

Αλλά και η Μαρία η μετονομασθείσα Μαρίνος πολλήν ευφροσύνην παρέχει εις τας ψυχάς ημών. Μεταμφιεσθείσα εις άνδρα, κατέφυγε μετά του πατρός της εις τινα Μονήν, ένθα εκάρη μοναχή, λαβούσα το όνομα Μαρίνος, μη γινώσκοντος ουδενός, τα κατ΄αυτήν, πλην του πατρός της. Καταλύσασα δε ποτέ εις Ξενοδοχείον δι’ υπηρεσίαν της Μονής, κατηγορήθη ότι διέφθειρε κόρην τινά και όχι μόνον υπέμεινεν αγογγύστως την κατηγορίαν, αλλ΄εδέχθη και το εκ πορνείας γεννηθέν τέκνον να διαθρέψη επι τριετίαν ως ίδιον τέκνον έξω της Μονής, της οποίας εξεβλήθη, κανονισθείσα ούτως υπο των λοιπών αδελφών. Αλλ΄ότε, μετά την μακαρίαν τελευτήν της εγνώσθη ότι ήτο γυνή, μεγάλων τιμών και μακαρισμών ηξιώθη δια την τοσαύτην αυτής καρτείαν και αρετήν. Τιμάται η μνήμη αυτής τη ιβ΄. Φεβρουαρίου.

Και Μαρία η γυνή του Οσίου Ξενοφώντος, ως και η Μαρία η ανεψιά του Οσίου Αβραμίου αγγελικήν διήλθον ζωήν, η μεν εν τινι Μονή, μετά την πληροφορίαν ότι οι δύο υιοί της, διασωθέντες εκ ναυαγίου απήλθον εις την έρημον και εγένοντο μοναχοί, ότε και ο σύζυγός της Ξενοφών περιεβλήθη το μοναχικόν σχήμα.

Η δε πλησίον του θείου αυτής Αβραμίου ασκησαμένη εκ μικράς ηλικίας  ˙  αλλ΄ότε εγένετο είκοσι ετών, φθόνω του εχθρού αφείσα το ασκητήριον, απήλθεν εις τι πορνείον εν ακολασία διάγουσα. Ταύτην ανακαλύψας ο θείος της Αβράμιος επανέφερεν εις το ασκητικόν της κελλίον, όπου ειλικρινώς μετανοήσασα διήλθεν εν ασκήσει και άκρα εγκρατεία άπαντα τον υπόλοιπον χρόνον της ζωής και εκοιμήθη οσίως εν ειρήνη, τιμωμένη μετά του Οσίου Αβραμίου της κθ΄. Οκτωβρίου, η δε του Ξενοφώντος τη κζ΄. Ιανουαρίου μετά του Οσίου αυτής συμβίου και των δύο υιών της, Αρκαδίου και Ιωάννου.

Θαυμαστώς ευηρέστησαν τω Κυρίω δια της ασκητικής αυτών πολιτείας και αι δύο Ματρώναι, η εκ Πέργης της Παμφυλίας, και η εκ της νόσου Χίου. Και η μεν ήκμασε κατά τον ε΄. αιώνα, και ελθούσα ει Κωνσταντινούπολη εγένετο μοναχή, μεταμφιεσθείσα εις άνδρα, εγκαταλείψψασα σύζυγον και θυγάτριον  ˙  ύστερον γνωσθείσα απήλθεν εις Ιεροσόλυμα, επανελθούσα δε εις την βασιλίδα των πόλεων, και τη οδηγία του Οσίου Βασιανού ιδρύσασα Μοναστήριον, ένθα πλείσται συνήχθησαν μοναχαί, εκοιμήθη οσίως εκατοντούτις τη θ΄. Νοεμβρίου, καθ΄ην τιμάται υπο της Εκκλησίας. Η δε Χιοπολίτις Ματρώνα, διέλαμψε εν τη πατρίδι αυτής Χίω κατά τον ιδ΄. αιώνα. Εγεννήθη εν Βολισσώ εξ ευσεβών και ευπόρων γονέων, και εκ νεαράς ηλικίας εγένετο μοναχή, εν άκρα παρθενία και οσιότητι αγίων έργων διάγουσα, δι΄α κατέστη διάσημος, ιδρύσασα μικράν Μονήν, εν η μετ΄άλλων μοναχών διήνυσε την οσίαν ζωήν της, και εκοιμήθη εν ειρήνη θαυματουργούσα και ζώσα και μετά τέλος. Η μνήμη αυτής τελείται τη κ΄. Οκτωβρίου.

Οσίως επολιτεύθη και η Οσία Μάρθα, η του Συμεών Θαυμαστορείτου μήτηρ, ήτις προ ενός έτους προείδε τον θάνατόν της, δι΄αποκαλύψεως θείων Αγγέλων. Ωσαύτως και η του  Στυλίτου Συμεών Μάρθα ασκητικήν διήνυσε ζωήν.

Μελάνη δε η Ρωμαία, διασκορπίσασα τας μυριάδας του πλούτου αυτής εις τους έχοντας ανάγκην, και πλείστας ιδρύσασα Μονάς, ήσκησεν οσίως και εκοιμήθη εν Βηθλεέμ τη λα΄. Δεκεμβρίου, καθ΄ην και τιμάται. Ταύτη ηκολούθησε και η νεωτέρα Μελάνη η Ρωμαία, η και εγγονή αυτής, ασκητικώς αγωνισαμένη. Αλλά και η Μελανεία η Οσία οσίως διέλαμψε, μνημονευομένη τη η΄. Ιουνίου, και Μάγνα η μακαρία θεοπρεπώς ηγωνίσατο εν Ευαγγελικαίς αρεταίς εν τη πόλει Αγκύρας, ως ιστορείται περί αυτής εν τω «Λαυσαϊκώ». Μαρκέλλα δε η Χιοπολίτις εν παρθενία και οσιότητι διάγουσα, εφονεύθη υπό του ανοσίου πατρός αυτής, μη δεχθείσα την μετ΄αυτού παράνομον μίξιν. Ταύτην δια θαυμάτων εδόξασεν ο Θεός της μνήμης αυτής τελουμένης τη κγ΄. Ιουλίου. Αλλά και Μαρκιανή η θεόφρων βασίλισσα, σύζυγος ούσα Ιουστίνου του α΄. του Γέροντος, επ΄αγαθοίς έργοις διαλάμψασα, και οσίως διαβιώσασα εκοιμήθη εν ειρήνη, και ετάφη εν τοις Αγίοις Αποστόλοις εν Κωνσταντινουπόλει, την οποίαν τιμά η Εκκλησία κατά την κζ΄. Ιανουαρίου.

Εκ της Ρώμης εβλάστησε και η Οσία Ξένη, πρότερον Ευσεβεία λεγομένη. Αύτη ξενωθείσα των οικείων και αναχωρήσασα λάθρα του νυμφικού θαλάμου, έφθασε μετά δύο θεραπαινίδων της εις Μύλασσα της Μικράς Ασίας με το όνομα Ξένη, όπου ισαγγέλως πολιτευθείσα εδοξάσθη παρά Θεού και ζώσα και μετά θάνατον. Ταύτης η μνήμη άγεται τη κδ΄. Ιανουαρίου.

Ναοί επ΄ονόματι αυτής υπάρχουν και εν Πειραιεί και Θεσσαλονίκη. Αλλά και η Νέα Ρώμη έχει την Οσίαν αυτής Ξένην. Αύτη ην πρότερον βασίλισσα, σύζυγος Ιωάννου του Κομνηνού, κατά τον ιβ΄. αιώνα, θεοφιλή και ενάρετον βίον διάγουσα. Ίδρυσεν την εν Κωνσταντινουπόλει περικαλλή Μονήν του Παντοκράτορος, (μεταβεβλημένην ήδη εις Τουρκικόν τέμενος, υπο το όνομα Ζεϊρέκ τζαμί), ένθα και ετάφη. Τιμάται τη ιγ΄. Αυγούστου.

Ξανθίππη δε και Πολυξένη αι εξ Ισπανίας κατά σάρκα αδελφαί, υπο των Αποστόλων Παύλου και Φιλίππου δεχθείσαι την εις Χριστόν πίστιν, έζησαν αμφότεραι θεοφιλώς, εν έργοις Ευαγγελικοίς διαπρέψασαι και εκοιμήθησαν εν ειρήνη, μνημονευόμεναι τη κγ΄. Σεπτεμβρίου. Ολυμπιάς δε η θεόφρων Διάκονος, μαθήτρια ούσα του ιερού Χρυσοστόμου, και πολλά υπέρ αυτού παθούσα, ως άστρον εωθινόν έλαμψεν εν οσιότητι και αγιότητι κατά τον δ΄. αιώνα, και γεραίρεται υπο της Εκκλησίας τη κε΄. Ιουλίου. Αλλά και η Οσία Ουσία ωσιώθη ταις αρεταίς, ως περί αυτής ιστορείται εν τω «Λαυσαϊκώ». Έτι δε Πιαμούν η Οσία (Μαρτίου γ΄. ) και Ποταμία η θαυματουργός (Αυγούστου ζ΄. ) και Πλατωνίς η μακαρία (Απριλίου στ΄. )ασκητικοίς ανδραγαθήμασιν εδόξασαν τον Κύριον.

Τις δε να υμνήση την Οσιομάρτυρα Αγίαν Παρασκευήν; Την πρότερον ασκητικώς διαλάμψασαν, και είτα την ευσέβειαν ως άλλος Απόστολος κηρύξασαν, και λαμπρώς υπέρ Χριστού αθλήσασαν, και θαυμαστώς θαυματουργούσαν, και σώζουσαν τους επικαλουμένους αυτήν εις βοήθειαν; Αλλά και την εξ Επιβατών της Θράκης Οσίαν Παρασκευήν την νέαν, παραδόξως ο Κύριος εθαυμάστωσε. Ταύτης το ιερόν λείψανον σώζεται αδιάφθορον εν Ιασίω της Μολδαυΐας, θαύματα άφθονα πηγάζον εις άπασαν την Ρουμανίαν, τιμώσαν εξαιρέτως την αγίαν, ης η μνήμη τελείται τη ιδ΄. Οκτωβρίου. Αλλά και η Οσία Παύλα η Ρωμαία εν οσία ασκήσει ηυδοκίμησεν, ως αναγράφεται περί αυτής εν τω «Λαυσαϊκώ». Πανσέμνη δε και Πελαγία, αμφότεραι πόρναι ούσαι και ακολάστως διάγουσαι, προσήλθον τω Χριστώ εν ειλικρινεί μετανοία και έζησαν αυστηροτάτην ασκητικήν εν σώματι πολιτείαν. Και η μεν Πανσέμνη τιμάται μετά του Θεοφάνους τη ι΄. Ιουνίου, η δε Πελαγία τη η΄. Οκτωβρίου.

Εν Αιγύπτω έλαμψεν η Οσία Συγκλητική η σοφωτάτη παρθένος, ήτις εν πολλή φρονήσει και ασκητική αρετή διαπρέπουσα, υπέμεινεν ως άλλος Ιώβ τας πληγάς και μάστιγας της φοβεράς ασθενείας, εξ ης προσεβλήθη, και εκοιμήθη πλήρης χαρίτων πνευματικών τη ε΄. Ιανουαρίου, καθ΄ην γεραίρεται.

Σωσάνα δε η Οσιομάρτυς, η μετονομασθείσα Ιωάννης, εξ απίστων γονέων προερχομένη, πιστεύσασα τω Χριστώ, ήσκησεν ανδρείως και ήθλησε νομίμως υπέρ αυτού, και τιμάται τη ιε΄. Δεκεμβρίου. Σοφία δε η εξ Αίνου (Ιουνίου δ΄. ) και Σοφία η θαυματουργός (Δεκεμβρίου ιη΄. ) αλλά και Σεβαστιανή η θεοφόρος (Ιουνίου ζ΄. ) ασκητικώς διαπρέψασαι, θαυμαστώς παρά Χριστού εδοξάσθησαν. Αλλά και Ταώρ και Ταλιδά αι θεόφρονες δι΄ασκήσεως Κυρίω ευηρέστησαν.

Ωσαύτως και Τατιανή η Οσία (Ιανουαρίου ε΄. ) και Τρύφαινα η εκ Κυζίκου (Απριλίου ια΄. ) δι΄εναρέτων πράξεων, εν πολλή ασκήσει διήγαγον την ζωήν αυτών.

Η δε Οσία Ταϊσία, ως άλλος λύχνος μετανοίας διαχέει πάσι το φως της αληθούς μεταγνώσεως  ˙  διότι απαρνηθείσα τον ακόλαστον και εν πορνεία βίον, και μετανοήσασα εκ καρδίας, εγένετο μοναχή, και εκοιμήθη οσίως. Ταύτης η Εκκλησία μνημονεύει κατά την η΄Οκτωβρίου. Αλλά και η Οσιομάρτυς και θαυμαστή αληθώς Φεβρωνία εκ νεότητος αγαπήσασα τον Χριστόν, και ασκητικώς ως μοναχή αγωνισθείσα εν τη Μονή, ης ηγουμένη ήτο η Οσία Βρυαίνη, ύστερον επί Διοκλητιανού ήθλησε μαρτυρικώς, υποστάσα φρικτόν μαρτύριον. Διο και εξαιρέτου δόξης και τιμής παρά Θεού ηξιώθη, τιμωμένη παρά της Εκκλησίας τη κε΄. Ιουνίου.

Και τέλος η εξ Αθηνών Αγία Οσιομάρτυς Φιλοθέη, διαλάμψασα κατά τον ιστ΄. Αιώνα, δι΄ασκήσεως και αθλητικού τέλους εδόξασε τον Κύριον της δόξης. Αύτη εξ ευσεβών και ευπόρων γονέων γεννηθείσα, δωδεκαέτις ήλθεν εις κοινωνίαν γάμου  ˙  και μετά τριετή συμβίωσιν διαμείνασα χήρα, εγένετο μοναχή, θανόντων των γονέων αυτής. Έκτισεν εν Αθήναις δύο μονάς επ΄ονόματι του Αγίου Ανδρέου, και διέπρεψεν επι αγαθοεργίαις και φιλανθρωπία και δαψιλεί ευποιΐα, προστάτις γενομένη πτωχών και ορφανών και χηρών, ποικίλοις τρόποις απαλλάτουσαι εκ των κατακτητών Τούρκων τους πάσχοντας και πασχούσας  ˙   διο συλληφθείσα υπ΄αυτών, κατά την ολονύκτιον αγρυπνίαν του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου εμαστίχθη και εδάρη ισχυρώς και ούτω μετ΄ολίγον καιρόν, λόγω των αφορήτων πληγών, εκοιμήθη των Αγίων τον θάνατον κατά την ιθ΄. Φεβρουαρίου, καθ΄ην τελείται η μνήμη αυτής. Της Οσίας Φιλοθέης τα τίμια λείψανα σώζονται εν τω Μητροπολιτικώ ναώ των Αθηνών.

Αύται είναι αι γνωστάι εις ημάς Όσιαι και Οσιομάρτυρες και Ομολογήτριαι θαυμαστάι και μακάριαι Γυναίκες. Ίσως να υπάρχουν και άλλαι, αίτινες δεν έχουν καταχωρηθή εις τα Συναξάρια, και μετ΄αυτών είναι και αι αναρίθμητοι ανώνυμοι, αι λάθρα βιώσασαι την κατά Χριστόν κεκρυμμένην ζωήν, αι άγνωστοι μεν ημίν, αλλά γνωσταί τω Κυρίω, αίτινες όλαι ομού μετά των γνωστών, απαγεγραμμέναι εν τη βίβλω της ζωής, χαίρουσιν εν τη άνω Ιερουσαλήμ, εν τη Εκκλησία των πρωτοτόκων, μετά των Αγγέλων, μετά των Αποστόλων και Προφητών και πάντων των Αγίων, ορώσαι ανακεκαλυμμένως πρόσωπον προς πρόσωπον την δόξαν και το κάλλος του αθανάτου νυμφίου Σωτήρος ημών Χριστού, δι΄Ον τα πάντα κατέλιπον και έζησαν έξω κόσμου και σαρκός, ως ασώματοι εν ύλη, θριαμβεύσασαι και καταπατήσασαι τας μηχανάς και τους δόλους του παλαιού πτερνιστού της Προμήτορος αυτών Εύας.

Αλλ΄ω Όσιαι Γυναίκες, γνωσταί και ανώνυμοι, αι ανά πάσαν την οικουμένην ασκητικώς και Ευαγγελικώς διαλάμψασαι, και παρά Θεού παραδόξως θαυμαστωθείσαι και μεγαλυνθείσαι ως έχουσαι παρρησίαν προς Κύριον, μη παύσησθε παρακαλούμεν και δεόμεθα, πρεσβεύουσαι υπέρ ημών, ίνα φόβω Θεού και πολλή προσοχή και επιμελεία και μετανοία ζήσωμεν εις τον παρόντα κόσμον, και ούτως αξιωθώμεν της αιωνίου δόξης και ζωής εν τη επουρανίω βασιλεία, χάριτι και φιλανθρωπία του δοξάσαντος υμάς Χριστού  ˙  ω η δόξα και το κράτος συν τω ανάρχω αυτού Πατρί, και τω συνανάρχω και ζωοποιώ Πνεύματι, εις τους αιώνας των αιώνων. Α μ ή ν.

Ωδή ζ΄. Παίδες Εβραίων

Ύμνον προσάγω τη Μακρίνη τη ομαίμονι του Θείου Βασιλείου, και Μαρία ομού, τη μετονομασθείση, Μαρίνος θείω έρωτι, εν ασκήσει ισαγγέλω.

Πέργης τον γόνον την Ματρώναν, και της Χίου δε άλλην κλεινήν Ματρώναν, συν Μαρία ομού, συμβία Ξενοφώντος, Μαρίαν ευφημήσωμεν, ανεψιάν του Αβραμίου.

Μάρθα η του Θαυμαστορείτου, και το άγαλμα Μαρκέλλα της αγνείας, ο της Χίου βλαστός, και άλλη σεμνή Μάρθα, η του Στυλίτου σήμερον, επαινείσθωσαν αξίως.

Τέρπου Μελάνη η Ρωμαία, και ετέρα δε Μελάνη νεωτέρα, συν τη Μάγνη ομού, Θεόφρον Μελανθία, Μαράνα παναοίδιμε, των μοναζουσών το κλέος.

Χαίροις Βασίλισσα θεόφρον, η τον Κύριον και Βασιλέα όλων, εναρέτω ζωή δοξάσασα εν κόσμω, Μαρκιανή θεόληπτε βασιλίδων μέγα κλέος.

Θεοτόκιον.

Ίσχυσαν σθένει του Υιού Σου δυναμούμεναι αι Όσιαι Γυναίκες, καθελείν του εχθρού, το φρύαγμα Παρθένε, και δόξης ηξιώθησαν, της αγήρω εις αιώνας.

Ωδή η΄. Επταπλασίως κάμινος

Ξένην την παμμακάριστον, καταστέφω τοις άσμασι, τον λαμπρόν της Ρώμης γόνον και υπέρτιμον, την κόσμω εκλάμψασαν, ταις αρεταίς ως ήλιος, Ξένην συν αυτή, την βασιλίδα γεραίρω, την κτίσασαν Κυρίω εν Κωνσταντινουπόλει, Μονήν ενθέω πόθω, περικαλλή και θείαν.

Ολυμπιάς η ένδοξος, του Χριστού η Διάκονος, Γυναικών Οσίων θείον σεμνολόγημα, αξίως γεραίρεται, ως αρετών κειμήλιον, και η θεοφόρος, ευφημείται Οσία, συν ταύταις η παρθένος, Πιαμούν η αγία, ομού και Ποταμία, η θαύματα τελούσα.

Πόθω ανευφημήσωμεν, την Ξανθίππην την πάνσεμνον, και Παρασκευήν την όντως καλλιπάρθενον, την πρώην ασκήσασαν, είτα αθλήσασαν ανδρικώς, και Παρασκευήν, Επιβατών την λαμπάδα, την νέαν εν Οσίοις, ης το άγιον σκήνος, πηγάζει τας ιάσεις, τοις πίστει προσιούσι.

Η Πλατωνίς η πάντιμος, και Πανσέμνη η πάνσεμνος, και η Πολυξένη η Χριστού θεράπαινα, η Παύλα η ένθεος, το Ρώμης θείον βλάστημα, και η Πελαγία, η εν έργοις οσίοις, γνησίας μετανοίας, εμπρέψασα τω κόσμω, υμνείσθωσαν συμφώνως, ασμάτων μελωδίαις.

Θεοτόκιον.

Μήτερ Θεού Πανάχραντε, Αειπάρθενε Δέσποινα, Κεχαριτωμένη Κόρη παντευλόγητε, τον νουν μου καταύγασον, φωτί της σης λαμπρότητος, και προς μετανοίας, ίθυνόν με τας τρίβους, ως αν εν μεταγνώσει, τον υπόλοιπον βίον, τελέσω και της δόξης, της άνω επιτύχω.

Ωδή θ΄. Εξέστη επί τούτω

Λαμπύνει τας Οσίας ώσπερ αστήρ, φαεινός η Οσία και πάνσοφος, Συγκλητική, όργανον του Πνεύματος το σεπτόν, η καρτερώς ενέγκασα, ως Ιώβ του πλάνου την προσβολήν, και Σάρρα η θεόφρων, κατακοσμεί τον τούτων, χορόν ας πίστει μακαρίσωμεν.

Προφρόνως μεγαλύνω Συγκλητικήν, την εν γη ισαγγέλως βιώσασαν, συν ταις δυσί, ταύτης θεραπαίναις χρόνοις πολλοίς, εντός αβάτου φάραγγος, και Σωσάναν όντως την θαυμαστήν, την μετονομασθείσαν, τη κλήσει Ιωάννης, και την Σωπάτραν την αοίδιμον.

Σοφία η εξ Αίνου και συν αυτή, η Σοφία η θαύματα βλύζουσα, θεοπρεπώς, Σεβαστιανή τε και η Ταώρ, Ταλίδα η πανόλβιος, Τρύφαινα Κυζίκου κλέος σεπτόν, συν ταύταις Ταϊσία, ο λύχνος μετανοίας, μελωδικώς ανευφημείσθωσαν.

Χαίρε Οσίων δόξα και καλλονή, και στερρών Αθλοφόρων ωράϊσμα, νύμφη Χριστού, Μάρτυς Φεβρωνία, θεοειδής, και Φεβρωνία ένδοξε, κλέος της Ρωσίας περιφανές, ισότιμοι Αγγέλων, Μοναζουσών ακρότης, και Φωτεινή η παμμακάριστος.

Ευφραίνου εν Κυρίω των Αθηνών, η περίδοξος πόλις και χόρευε, ότι εν σοι, ήνθησεν ως ρόδον αειθαλές, Φιλοθέη η πάνσεπτος, και κατευωδίασε τους πιστούς, οσμαίς θείων χαρίτων, ην πόθω ευφημούσα, αυτής τα λείψανα κατάσπαζε.

Οσία και περίδοξε συνδρομή, θεοπόθητε δήμε υπέρτιμε, αι πάση γη λάμψασαι Γυναίκες ασκητικώς, γνωσταί και αι ανώνυμοι, δέξασθε ως δώρον μου ευτελές, τον ύμνον τον παρόντα, και της επικρατείας, της των παθών με τάχος ρύσασθε.

Θεοτόκιον.

Υμνούσι σου την δόξαν την παμφαή, Υπερένδοξε Κόρη Πανύμνητε, εν ουρανοίς, και μεγαλοπρέπειαν την λαμπράν, Γυναίκες αι θεόφρονες, αι οσίως ζήσασαι επι γης, ων δέχου τας πρεσβείας, και ταύτας τω Υιώ σου, υπέρ ημών Αγνή προσάγαγε.

Εξαποστειλάριον

Τοις Μαθηταίς συνέλθωμεν.

Λαμπροφανής ανέτειλεν, η πανέορτος μνήμη, τη Εκκλησία σήμερον, Γυναικών των Οσίων, επαφιείσα τω κόσμω αρετών λαμπηδόνας, και ιαμάτων χάριτας, και πολλών δωρημάτων την παροχήν ην πιστώς τελέσωμεν ευφημούντες, τούτων τα θεία σκάμματα, και τον ένθεον βίον.

Έτερον. Γυναίκες ακουτίσθητε

Γυναίκες ουρανόφρονες, εν κόσμω ανεδείχθητε, ως υπερκόσμιον βίον, οσίως πολιτευθείσαι, αι Όσιαι Ασκήτριαι, συν ταις Οσιομάρτυσι, και των Παρθένων όμιλος, των εν αγνεία αμέμπτω, δοξασασών τον Σωτήρα.

Θεοτόκιον.

Μαρία κυριώνυμε, Αγγέλων αγαλλίαμα, και των Οσίων η δόξα, και των Παρθένων το σθένος, απαύστως καθικέτευε, τον σον Υιον και Κύριον, υπέρ ημών Πανάμωμε, συν Γυναιξί ταις Οσίαις, ως αν σωθείημεν πάντες.

Εις τους Αίνους

Ιστώμεν στίχους δ΄. και ψάλλομεν τα εξής Προσόμοια

Ήχος πλ. δ΄. Ώ του παραδόξου θαύματος!

Ώ του παραδόξου θαύματος! Οια περ άστρα λαμπρά, πανταχόθεν ανίσχουσι, Γυναίκες αι Όσιαι, και την κτίσιν φωτίζουσιν, εκ της Εώας και εκ της Δύσεως, εκ Μεσημβρίας και Άρκτου σήμερον ˙  ω της ελλάμψεως! ω φωτός ανάσχυσις! δι΄ ου Χριστέ, τηλαυγώς λαμπρύνεται, η Εκκλησία σου.

Ώ του παραδόξου θαύματος! αι ασθενείς τη σαρκί, τον αρχέκακον δράκοντα, ανδρικώς κατέβαλον, του Σωτήρος τη χάριτι, και μετά σώματος βίον άσαρκον, κόσμω διήλθον ενθέω έρωτι ˙  ω της δυνάμεως, του Σταυρού σου Δέσποτα!, δι΄ης Χριστέ, Γυναικών ομήγυρις, λαμπρώς ηρίστευσε.

Θείος Γυναικών κατάλογος, ασκησασών ιερώς, διαφόροις εν έτεσι, και επιτηδεύμασι, εναρέτου βιώσεως, τω Ζωοδότη κατηκολούθησαν, και προς νυμφώνα τον άνω έφθασαν ˙  Αις εκβοήσωμεν ˙  Οσίαι θεόφρονες, υπέρ ημών, δέησιν προσάγετε, τω Πανοικτίρμονι.

Χαίροις ιερά ομήγυρις, ηγιασμένη πληθύς, θεοκρότητον σύστημα, δήμε πολυάριθμε, Εκκλησία θεόκριτε, αι απ΄αιώνος στερρώς ασκήσασαι, σεμναί Γυναίκες και ουρανόφρονες ˙  ως παρρησία ουν, έχουσαι προς Κύριον, υπέρ ημών, δέησιν προσάγετε, αειμακάριστοι.

Δόξα. Ήχος πλ. α΄.

Όσιαι Γυναίκες, εν οσιότητι και δικαιοσύνη, λατρεύσασαι Κυρίω, θεοπρεπώς την ζωήν διεληλύθατε  ˙  το γαρ πυρ της θείας αγάπης, νοερώς δεξάμεναι, πάντων ηλογήσατε, την δόξαν του Σωτήρος, ολικώς εκζητήσασαι ˙   και πολυτρόπως διαπρέψασαι, πολυειδώς εδοξάσθητε, ποικιλία θείων χαρισμάτων. Αλλ΄ως Αγγέλοις συγχορεύουσαι, των μακαρίων ελπίδων λαβόμεναι, πρεσβεύσατε δεόμεθα, υπέρ των ψυχών ημών.

Και νυν. Θεοτόκιον.

Μακαρίζομέν σε Θεοτόκε Παρθένε και δοξάζομέν σε οι πιστοί κατά χρέος την πόλιν την άσειστον το τείχος το άρρηκτον την αρραγή προστασία και καταφυγή των ψυχών ημών.

Δοξολογία μεγάλη και απόλυσις.

Εις την Λειτουργίαν

Τα Τυπικά, οι Μακαρισμοί και εκ του κανόνος των Αγίων η γ΄ και στ΄. ωδή.

Απόστολον και Ευαγγέλιον των Αγίων Πάντων.

Κοινωνικόν. Εις μνημόσυνον αιώνιον έσονται δίκαιοι. Αλληλούϊα.

Μεγαλυνάρια.

Δεύτε των Οσίων την ευκλεή, Γυναικών χορείαν, ευφημήσωμεν εν ωδαίς, των εν πάση κτίσει, ασκησασών ανδρείως, χαίρετε εκβοώντες, Γυναίκες Όσιαι.

Τους υμάς τιμώντας πανευλαβώς, Όσιαι Γυναίκες, αι ασκήσασαι εν Χριστώ, ρύσασθε παντοίας, του πλάνου επηρείας, και των πταισμάτων λύσιν, υμίν αιτήσασθε.

                                                                                                                  

                                                                                       Δίστιχον

                                                        Δέξασθε Όσιαι Γυναίκες τον ύμνον

                                                       Ον υμίν ύφανε Γεράσιμος άρτι.

ΟΙ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ

Οίκοι εικοσιτέσσαρες εις πάσας τας Οσίας Γυναίκας τας εν ασκήσει λαμσάσας.

Ποίημα Γερασίμου Μοναχού Μικραγιαννανίτου.

Κοντάκιον Ήχος πλ. δ΄. Τη υπερμάχω.

Των θεοφόρων Γυναικών τον θείον σύλλογον 

Των εν ασκήσει λαμψασών εις κτίσιν άπασαν

Μακαρίσωμεν συμφώνως πιστών οι δήμοι  ˙

Δοξασθείσαι γαρ τη χάριτι τα σωτήρια

Ταύταις είπωμεν, θεοδόξαστοι χαίρετε.

Άνοιξόν μου το στόμα, Ιησού ο Θεός μου, και λόγον μοι σοφίας παράσχου, (εκ. γ΄.), όπως ανυμνήσω ευπρεπώς, των Οσίων Γυναικών τον κατάλογον, και τράνωσον την γλώσσαν μου, βοήσαι προς αυτάς τοιαύτα.

Χαίρετε σκεύη του Παρακλήτου

χαίρετε κρίνα του Παραδείσου

χαίρετε Αδολία Χριστόν η ποθήσασα

χαίρε η Ανθούσα οσίως ανθήσασα

χαίρε Ρώμης θείον βλάστημα Αναστασία κλεινή

χαίρε Αθανασία της Αιγίνης το γέρας

χαίτε άλλη Ανθούσα αληθείας το κέρας

χαίρε η Άννα η χαριτώνυμος

χαίρε ετέρα Άννα θεόληπτος

χαίρετε όργανα αμέμπτου βίου

χαίρετε μέτοχοι δόξης Κυρίου

Χαίρετε Γυναίκες Όσιαι.

Βίον καθηγνισμένον, και πλήρη ενθέων έργων, διήλθετε εν κόσμω εμφρόνως, και ζωής οσίας τους καρπούς, δαψιλώς εγεωργήσατε Όσιαι, δι΄ων αεί διατρέφονται, οι ευσεβείς πιστώς βοώντες.

Αλληλούϊα

Γνώσιν θείαν πλουτούσαι, τας εν κόσμω, αξίας, παρείδετε θεόφρονι γνώμη και πτωχεύσασαι κατά Χριστόν, πλουτοποιών χαρισμάτων ετύχετε, Γυναίκες ουρανόφρονες, ακούουσαι παρ΄ημών ταύτα.

Χαίρετε στήλαι της παρθενίας

χαίρετε λύχνοι της μετανοίας

χαίρε των Οσίων Αβίτα συνόμιλε

χαίρε θεοδόξαστε Άννα θεόσοφε

χαίρε Άννα άλλη ένδοξε αρετών υπογραμμός

χαίρε Αναστασώ πάντιμε των θαυμάτων ποταμός

χαίρε μήτερ Αγάθη αγαθότητος σκεύος

χαίρε Θεσσαλονίκης Ανυσία το έρνος

χαίρε Αγλαΐς παμμακάριστε

χαίρετε πτώσις εχθρών αοράτων

χαίρετε ρώσις ασθενών απάντων

Χαίρετε Γυναίκες Όσιαι

Δύναμιν ουρανόθεν, εν αγώσι λαβούσαι, ισχύσατε εν πάσι τοις πόνοις, και τον εν κακία ισχυρόν, κατεπαλαίσατε δράκοντα πάνσεμνοι ˙  διο υμών την άσκησιν, θαυμάζοντες Θεώ βοώμεν.

Αλληλούϊα

Έλαμψαν πάση κτίσει, θεοφόροι Γυναίκες, ως άστρα του φωτός του αδύτου, και τας Εκκλησίας του Θεού, καταφωτίζουσι φέγγει της χάριτος ˙  διο τοις τούτων λάμψεσι, προσδράμωμεν αναβοώντες  ˙ 

Χαίρετε άγγελοι σαρκοφόροι

χαίρετε άνθρωποι θεοφόροι

χαίρε Πατρικία Αναστασία ένδοξε

χαίρε η Ασέλα Οσία υπέρτιμε

χαίρε μύρον της ασκήσεως ω Βρυαίνη νοητόν

χαίρε άνθος ευωδέστατον Βενερία αρετών

χαίρε Βασιανίλα βάσις των σε τιμώντων

χαίρε η Γελασία στήλη θείων ερώτων

χαίρε Γοργονία παναοίδιμε

χαίρε Δομνίνα Αγίων μέτοχε

χαίρε Δομνίκα η εκ Καρχηδόνος

χαίρε Δομνίνα της Κύρου γόνος

Χαίρετε Γυναίκες Όσιαι

Ζήσασα εναρέτως, αι μεν εν ησυχία, αι δεν εν ταις Μοναίς θεοφρόνως, άλλαι δε  εν σπηλαίοις στερρώς, και έτεραι οσίως εν ταις πόλεσιν, Γυναίκες αι μακάριαι, πάσαι τω Σωτήρι βοώσιν.

Αλληλούϊα

Ήστραψαν οι αγώνες, Γυναικών των Οσίων, εν πάση λαμπρώς τη υφηλίω, Γυναικών των Οσίων, εν πάση λαμπρώς τη υφηλίω, καιροίς ιδίοις ασκητικώς, και προς το φως των αρετών διήγειραν, τα των πιστών συστήματα, βοώντα προς αυτάς τοιαύτα.

Χαίρετε άστρα φωτός αδύτου

χαίρετε σύμμορφοι του Κυρίου

χαίρε Δομνίνα Μοναζουσών ωράϊσμα

χαίρε Ειρήνη Χρυσοβαλάντου καύχημα

χαίρε Ευφροσύνη πάνσεμνε, νύμφη πάγκαλε Χριστού

χαίρε Ευπραξία ένδοξε, εικών βίου θαυμαστού

χαίρε η Ελισάβετ των δαιμόνων ο πέλυξ

χαίρε η Ευφροσύνη της Ρωσίας ανθέριξ

χαίρε Ευβούλη η θεοβούλητος

χαίρε Ευστολία η θεόληπτος

χαίρε Ευανθία η πανόλβια

χαίρε Ευστολία άλλη Οσία

Χαίρετε Γυναίκες Όσιαι

Θαύμασι παραδόξοις, τον σεπτόν υμών βίον, εδόξασεν ο πάντων Δεσπότης  ˙   ένθεν θαυματουργείτε αεί, εις πάντα κόσμον Γυναίκες πανόσιαι, και σώζετε εκ θλίψεων, τους τη Τριάδι εκβοώντας.

Αλληλούϊα

Ίχνεσι του νυμφίου, και Σωτήρος των όλων, επόμεναι αι θείαι Γυναίκες, εκ πάσης πολιτείας και γης, τω ουρανίω νυμφώνι συνέδραμον, υπέρ ημών πρεσβεύουσαι, των εκβοώντων ομοφώνως.

Χαίρετε πύργοις της ευσεβείας

χαίρετε πτώσις της ασεβείας

χαίρετε Ευγενία Οσία Αθλήτρια

χαίρε Επιστήμη Κυρίου μαθήτρια

χαίρε Ευδοκία ένδοξε Σαμαρείας ο βλαστός

χαίρε Ευτροπία πάνσεμνε, ευσεβούντων αρωγός

χαίρε η εν Κυθήροις Ελέσα Οσιομάρτυς

χαίρε Θεοδοσία Βυζαντίου προστάτις

χαίρε χορεία η θεοκρότητος

χαίρε Οσίων άγιος όμιλος

χαίρετε Πνεύματος θεία δοχεία

χαίρετε κρείττονος τα εκμαγεία

Χαίρετε Γυναίκες Όσιαι

Κήρυκες ευσεβείας, ανεδείχθητε κόσμω, στερραί Οσιομάρτυρες πάσαι, και προς αγώνας αθλητικούς, απορρίψασαι σαρκός την ασθένειαν, ανδρείως εχωρήσατε, τω Αθλοθέτη εκβοώσαι.

Αλληλούϊα

Λάμψασαι εν τω κόσμω, ευσεβείας τοις πόνοις, και πλούτω αρετών ουρανίων, Γυναίκες αι Όσιαι λαμπρώς, φωταγωγούσι πιστών την διάνοιαν  ˙  ων τον βίον θαυμάζοντες, βοήσωμεν εν ευφροσύνη.

Χαίρετε Όσιαι νικηφόροι

χαίρετε Μάρτυρες θεοφόροι

χαίρε Θεοκτίστη Λεσβίων αγλάϊσμα

χαίρε Θεοδώρα της Άρτης ωράϊσμα

χαίρε βασιλίδων κλέϊσμα Θεοφανώ ευκλεής

χαίρε η εξ Αιγίνης λάμψασα Θεοδώρα θαυμαστή

χαίρε Θεσσαλονίκης Θεοδώρα η δόξα

χαίρε Αλεξανδρείας Θεοδώρα το θρέμμα

χαίρε Θεοδώρα θεοτίμητε

χαίρε Θεοδούλη θεοδόξαστε

χαίρετε εύοσμοι ηθών λειμώνες

χαίρετε άκλυστοι πιστών λιμένες

Χαίρετε Όσιαι Γυναίκες

Μίαν οσίαν γνώμην, σώμασι διαφόροις, φέρουσαι Γυναίκες θεοφόροι, ει και διΐστανται τοις καιροίς, και τοις ποικίλοις του βίου συστήμασι, μίαν χορείαν ήθροισαν, μια φωνή Χριστώ βοώσαι.

Αλληλούϊα

Νόμοις της εγκρατείας, όλον υμών τον βίον, ιθύνασαι ευθεία καρδία, ενεκρώσατε το της σαρκός, γεώδες και θνητόν φρόνημα. Άγιαι, ζωής δε της αμείνονος, ετύχετε  ˙  αις εκβοώμεν.

Χαίρετε τύποι της εγκρατείας

χαίρετε άνθη της απαθείας

χαίρε Θωμαΐς της αγνείας το άγαλμα

χαίρε Θεοδώρα Καισαρείας αύχημα

χαίρε Θεοκλητώ ένδοξε, ιαμάτων χορηγός

χαιρε Θεοδότη πάνσεμνε, ορφανών η βοηθός

χαίρε Θεοδότη άλλη η θεόφρων Οσία

χαίρε Ξένης θεραπαινίδων ξυνωρίς μακαρία

χαίρε Οσίων Ιούστα σύσκηνε

χαίρε Αγίων Ισιδώρα σύγκληρε

χαίρετε κόσμω αεί βοηθούσαι

χαίρετε πάσι τα κρείττω διδούσαι

Χαίρετε Γυναίκες Όσιαι

Ξέναι ώφθητε κόσμω, ξενοτρόποις αγώσι, πανόσιαι άγιαι Γυναίκες, και τω ξενωθέντι δι΄ημάς, προσωκειώθητε βίου λαμπρότητι, ου της δόξης μετέχουσαι συν Αγγέλοις αεί βοάτε.

Αλληλούϊα

Όμιλε θεοφόρε, συνδρομή μακαρία, θεόφρονες Όσιαι Γυναίκες, αι απ΄αιώνος ασκητικώς, Χριστώ τω νυμφίω ευαρεστήσασαι, υπέρ ημών πρεσβεύσατε, των εκβοώντων υμίν ταύτα.

Χαίρετε κήποι θείων χαρίτων

χαίρετε μέτοχοι των αρρήτων

χαίρε Ιουλίττα Οσία πανένδοξε

χαίρε Ιερεμία Αγίων συμμέτοχε

χαίρε Ιουλιανή, Κανδίδα τε, και η Κύρα αι σεμναί

χαίρε Λεωνίς πανεύφημε, και Λιβύη θαυμασταί

χαίρε Μήτερ Μαρία ο βλαστός της Αιγύπτου

χαιρε σοφή Μακρίνα αδελφή Βασιλείου

χαίρε Ματρώνα Πέργης γεώργημα

χαίρε Ματρώνα Χίου καλλώπισμα

χαίρε Ρωμαία Μελάνη αγία

χαίρε Οσία σεμνή Μελανθία

Χαίρετε Γυναίκες Όσιαι

Πάσα τάξις ανθρώπων, και χοροίς Μονοτρόπων, γεραίρουσιν υμών τους αγώνας, Όσιαι Γυναίκες ευλαβώς  ˙  απάντων γαρ πληρούται τα αιτήματα, και ίασιν και λύτρωσιν, παρέχετε τοις εκβοώσιν.

Αλληλούϊα

Ρήματα του Σωτήρος, γεωργήσασαι πίστει, ηνέγκατε ζωήν αιωνίαν, και δόξαν εύρατε αληθή, τον καρπόν της θεώσεως δρεψάμεναι, Γυναίκες θεοφόρητοι ˙  υμίν ομού βοώμεν  ˙ 

Χαίρετε άγιαι εν Οσίοις

χαίρετε Όσιαι εν Αγίοις

χαίρε Μαρία ανδρικώς η ασκήσασα

χαίρε Μαράνα εχθρόν η νικήσασα

χαίρε Μάγνα παμμακάριστε ασκουμένων καλλονή

χαίρε Μελάνη πάντιμε, πρώτης η θυγατριδή

χαίρε του Ξενοφώντος η συμβία Μαρία

χαίρε του Αβραμίου ανεψιά η Μαρία

χαίρε Μαρκιανή σεμνή άνασσα

χαίρε Μαρκέλλα της Χίου βλάστημα

χαίρε η Μάρθα Συμεών του Στυλίτου

χαίρε Μάρθα η του θαυμαστορείτου

Χαίρετε Γυναίκες Όσιαι

Σύμπασα Παλαιστίνη, Αίγυπτος και Λιβύη, Εώα και Ελλάς συν ταις νήσοις, και πας τόπος και χώρα σεπτώς τη ασκήσει υμών καθηγιάσθησαν  ˙  διο υμάς γεραίρομεν, Όσιαι Γυναίκες βοώντας

Αλληλούϊα

Των Αγγέλων τοις δήμοις, και Αγίων χορείαις, τελέσασαι οσίως τον δρόμον, συνήφθητε Γυναίκες σεμναί, αι γνωσταί και άπασαι αι ανώνυμοι, πταισμάτων απολύτρωσιν, αιτούμεναι τοις εκβοώσι ˙ 

Χαίρετε άσαρκοι εν ασκήσει

χαίρετε άτρεπτοι εν αθλήσει

χαίρε της Ρώμης μήτερ Ξένη το βλάστημα

χαίρε Ξανθίππη γυναικών το αγλάϊσμα

χαίρε Ξένη παναοίδιμε, βασιλίδων καλλονή

χαίρε Ολυμπιάς Διάκονε, καλών έργων συνδρομή

χαίρε Μήτερ Ουσία η γυνή η αγία

χαίρε εν παρθενία Πιαμούν η οσία

χαίρε Παρασκευή στόμα ένθεον

χαίρε των ευσεβών τείχος άρρηκτον

χαίρε κλεινή Πλατωνίς μακαρία

χαίρε αεί Πολυξένη οσία

Χαίρετε Γυναίκες Όσιαι

Ύμνουν αι των Αγγέλων, στρατηγίαι ορώσαι, υμών τας θαυμαστάς αριστείας, των Σωτήρα πάντων και Θεόν, τον διδόντα υμίν δύναμιν άνωθεν, δι΄ης εθριαμβεύσατε, εν τοις αγώσιν εκβοώσαι  ˙ 

Αλληλούϊα

Φάλαγξ η των δαιμόνων, πέπτωκε και ηττήθη, ενστάσει και στερρά καρτερία, πασών των Οσίων Γυναικών, αγωνισαμένων εν θείω Πνεύματι, πιστοί δε επευφράνθησαν, τη τούτων νίκη εκβοώντες  ˙

Χαίρετε δόξα της Εκκλησίας

χαίρετε ήττα της δυσεβείας

χαίρε Παρασκευή Επιβατών βλάστημα

χαίρε Πελαγία αρετών εκτύπωμα

χαίρε Ποταμία πάνσεμνε, η αθλήσασα στερρώς

χαίρε Πολυξένη πάνσεμνε, η ασκήσασα σεπτώς

χαίρε μήτερ Πάνσεμνη και Παύλα η Ρωμαία

χαίρε Συγκλητική φως ασκήσεως μέγα

χαίρε Σοφία εξ Αίνου λάμψασα

χαίρε Σωπάτρα Χριστόν δοξάσασα

χαίρε Σάρρα ασκουμένων τύπος

χαίρε Οσίων Γυναικών το πλήθος

Χαίρετε Γυναίκες Όσιαι

Χάριτας ιαμάτων, αναβλύζουσι κόσμω, και θαύματα τελούσιν απαύστως, πανόσιαι Γυναίκες σεμναί, αι θήκαι των λειψάνων υμών Άγιαι, και νόσους θεραπεύουσι, και σώζουσι τους εκβοώντας  ˙

Αλληλούϊα

Ψάλλουσαι συν Αγγέλοις, τη Αγία Τριάδι, αλήκτως τον Τρισάγιον ύμνον, ανώνυμοι ομού και γνωσταί, αι απ΄ αιώνος Γυναίκες θεόληπτοι, δέξασθε τους ύμνους ημών, των απαύστως αναβοώντων  ˙ 

Χαίρετε σύσκηνοι των Αγίων

χαίρετε πρότυπα καλών έργων

χαίρε της  Κυζίκου τρυφή μήτερ Τρύφαινα

χαίρε συν Ταώρ η Ταλίδα η ένθεος

χαίρε των θαυμάτων πέλαγος μήτερ Σεβαστιανή

χαίρε Ταϊσία πάνσεμνε μετανοίας η αυγή

χαίρε ω Φεβρωνία καλλιπάρθενε Μάρτυς

χαίρ εκ της Ρωσίας Φεβρωνία η άλλη

χαίρε Φιλοθέη η Αθήνησι

χαίρε Φωτεινή φως τοις πέρασι

χαίρετε πάσαι αι ονομασθείσαι

χαίρετε άπασαι αι μη γνωσθείσαι

Χαίρετε Γυναίκες Όσιαι

Ώ πληθύς μακαρία, Γυναικών των Οσίων, ανώνυμοι και ονομασθείσαι (εκ. γ΄.), δέξασθε ημών την προσφοράν, και ενί εκάστω ημίν βραβεύσατε, χάριν και θείον έλεος ˙  πάντες γαρ ομού εκβοώμεν  ˙

Αλληλούϊα

Και αύθις το Κοντάκιον

Ήχος πλ. δ΄. Τη υπερμάχω

Των θεοφόρων Γυναικών τον θείον σύλλογον

Των εν ασκήσει λαμψασών εις κτίσιν άπασαν

Μακαρίσωμεν συμφώνως πιστών οι δήμοι ˙

Δοξασθείσαι γαρ τη χάριτι του Πνεύματος

Τοις αιτούσι χορηγούσι τα σωτήρια

Ταύταις είπωμεν, θεοδόξαστοι χαίρετε.

Δίστιχον.

Χαίρε  Γυναικών θεοειδών ο δήμος

Γεράσιμος υμίν βοά γηθοσύνως.

Τ Ε Λ Ο Σ

                  

ΕΚΟΙΜΗΘΗ Η ΜΟΝΑΧΗ ΣΩΦΡΟΝΙΑ, ΗΓΟΥΜΕΝΗ ΤΗΣ Ι.Μ. ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΣΚΟΠΕΛΟΥ (ΦΩΤΟ)

site analysis

Εκοιμήθη μετά από πολυώδυνη ασθένεια, η 75ετής μοναχή Σωφρονία (κατά κόσμον Κυρατσούλα Ευστ. Σύρου), Ηγουμένη της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Σκοπέλου.

  Η μεταστάσα μοναχή Σωφρονία έζησε κυριολεκτικά μια ολόκληρη ζωή στη Μονή του Προδρόμου, αφού  οι γονείς της, Ευστάθιος και Ευλαλία Σύρου, την παρέδωσαν στην Γερόντισσα Ξένη Γαλατσάνου, Ηγουμένη της Ιεράς Μονής του Τιμίου Προδρόμου, η οποία υπήρξε πνευματικό ανάστημα του ξακουστού Γέροντος Σωφρονίου Κεχαγιόγλου, προσωπικού φίλου του Αγίου Νεκταρίου, σε ηλικία τεσσάρων ετών, το 1943 (γεν. 1939).


Στο Μοναστήρι του Προδρόμου, η ίδια η Γερόντισσα Ξένη, δίδαξε την μικρή Κυρατσούλα γράμματα και υφαντική και την αγαπούσε ως κόρη της. Όταν ενηλικιώθηκε, της είπε ότι αν θέλει μπορεί να επιστρέψει στον κόσμο, όμως η μικρή Κυρατσούλα προτίμησε να γίνει μοναχή.
Στις 29-12-1965 έλαβε το Μέγα Αγγελικό Σχήμα της μοναχής και ονομάσθηκε Σωφρονία, προς τιμήν του Γέροντος Σωφρονίου. Την κουρά της ετέλεσε ο μακαριστός Γέρων Προκόπιος, πνευματικός των δύο Ιερών Μονών του νησιού, της Ιεράς Μονής του Ευαγγελισμού και του Τιμίου Προδρόμου.

Το 2010, μετά την κοίμηση της μακαριστής Ηγουμένης Ξένης Σδούγκου, ανέλαβε την Ηγουμενία της Ιεράς Μονής, σε συνεργασία με τον διορισθέντα από το Μητροπολιτικό Συμβούλιο, Αρχιμανδρίτη π. Αλέξιο Παπασταμούλο.

Από το 1978 άρχισαν τα προβλήματα υγείας της, τα οποία για πολλά χρόνια την ταλαιπώρησαν, έως ότου και εκοιμήθη το ξημέρωμα της Πέμπτης 27 Μαρτίου 2014.

Η εξόδιος Ακολουθία της ετελέσθη το απόγευμα της Πέμπτης, με τη συμμετοχή όλων των Ιερέων της Νήσου, κατά την διάρκεια της οποίας τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος εκπροσώπησε ο Αρχιερατικός Επίτροπος της Νήσου, Πρωτοπρεσβύτερος π. Νικόλαος Κασσανδριανός, ο οποίος, γνώστης ών, της συγχρόνου εκκλησιαστικής ιστορίας ομίλησε και αναφέρθηκε στον βίο της μεταστάσης αδελφής.
Στη συνέχεια, έγινε και η ταφή στο Κοιμητήριο της Ιεράς Μονής.

Γερόντισσα Σωφρονία στη Σκόπελο

Δημοσιεύθηκε: 1 Απριλίου 2014 Κατηγορίες: Ειδήσεις και Ανακοινώσεις

Η ζωή της μοιαζει με παλιό συναξάρι, που σήμερα το ακούς και συγκινείσαι, αλλά και στοχάζεσαι, γιατί στα χρόνια μας δεν πολυλέγονταιι τέτοιες ιστορίες. Όπως η ιστορία της από 27.3.2014 κοιμηθείσης Μοναχής Σωφρονίας (κατά κόσμον Κυρατσούλας Ευστ. Σύρου), Ηγουμένης της ιστορικής και πλόυσια ευλογημένης Μονής του Τιμίου Προδρόμου στη Σκόπελο.

Στα τραγικά χρόνια της Κατοχής οι γονείς της Κυρατσούλας, Ευσταθιος και Ευλαλία Σύρου, παραδίδουν την μόλις τριαμισυ ετών κόρη τους στα χέρια μιας εναρέτου και αγίας Μορφής, της Μοναχής Ξένης Γαλατσάνου, Ηγουμένης του Τιμίου Προδρόμου και πνευματικό ανάστημα του πολιού και κορυφαίου για την εποχή του πνευματικού, του Γέροντος Σωφρονίου Κεχαγιόγλου, φίλου του Αγίου Νεκταρίου, του Αγίου Νικολάου του Πλανά, των δύο Αλέξανδρων της Σκιάθου κ. α πολλών.

Αν έπραξαν έτσι οι πτωχοί και ταγικοί γονείς το έκαμαν για να μπορέσει να επιζήσει το μικρό τους το παιδί στα πικρά εκείνα χρόνια της Κατοχής.

Η μικρή Κυρατσούλα μεγάλωσε στο μοναστήρι, έμαθε γράμματα από την Γερόντισσα, έμαθε να υφαίνει, αλλά και να ψάλλει, να προσεύχεται και να προετοιμαζεται για την αγγελική πολιτεία.

Τα χρόνια πέρασαν και η Κυρατσούλα ενηλικιώθηκε. Τότε η σοφή Γερόντισσα με περισσή διάκριση πρόετρεψε τη πνευματική της κόρη να επιλέξει: θα πήγαινε στο κόσμο και εκεί θα δημιουργούσε οικογένεια η θα εντάσσονταν στην αδελφότητα του Τιμίου Προδρόμου αυξάνοντας έτσι την πνευματική οικογένεια του ιστορικού αυτού μοναστηριού;

Η Κυρατσούλα αποφάσισε να μείνει στον Τίμιο Πρόδρομο, που τον είχε αγαπήσει περισσότερο από το σπίτι της, γιατί εκεί είχε βιώσει την αγάπη, τη στοργή και την φιλαδελφία. Τον κόσμο δεν τον γνώριζε. Πως να τον επισκεφτεί και να τον καταλάβει τώρα ;

Έτσι, στις 29 Δεκεμβρίου του 1965, ο πολιός Γέρων Προκόπιος, ο πνευματικός των δύο μονών της Σκοπέλου που ήσαν τότε σε ακμή, κείρει Μεγαλόσχημο την Κυρατσούλα με αναδοχον την Γεροντισσα Ιωάννα, μία από τις πλέον δυναμικές μοναχές του Προδρόμου. Της δίδεται δε το όνομα Σωφρονία, προς τιμήν του πάππου της αδελφότητος, Γέροντος Σωφρονίου.

Η νέα μοναχή έδειξε μεγαλο ζήλο και εργάστηκε με φιλοτιμία και αυταπάρνηση. Φρόντιζε δε την πνευματική της Μητέρα, την Γερόντισσα Ξένη, η οποία πλέον είχε αποσυρθεί από το πηδάλιο της διοικήσεως του μοναστηριού. Την αποκαλούσε δε «Μανούλα», γιατί ουσιαστικά αυτήν είχε γνωρίσει ως μητέρα της.

Το 1978 η Γ. Σωφρονία δέχεται, σε ηλικία τριαντεννιά ετών, την επίσκεψη της ασθενείας, το σκόλοπα της σαρκός( πρβλ. Β. Κορ. 12, 7) η οποία μέχρι την κοίμησή της θα την ταλαιπωρήσει πάλιν και πολλάκις. Υπέμεινε με καρτερία και υπομονή τη δοκιμασία της, λέγοντας, όταν τη ρωτούσαν πως είναι το, «Δόξα τω Αγίω Θεώ».

Όμως τη στενοχωρούσε και κάτι ακόμη: η φθίνουσα κατάσταση στο μοναστήρι της, καθώς οι αδελφές μία μετά την άλλη αναχωρούσαν από τα επίγεια για τα επουράνια. Μέχρι που απέμειναν δύο: η ίδια και η Γερόντισσα Ματρώνα, η οποία και νοσηλέυεται σήμερα, αφού και αυτής η υγεία είναι επισφαλής.

Στις πρώτες πρωϊνές ώρες της 27ης Μαρτίου του έτους αυτού, η Γερόντισσα Σωφρονία αναχωρεί από την ματαιότητα του παρόντος κόσμου για τον Κόσμο τον αληθινό, των Αγίων και των Αγγέλων, που αγαπησε και βίωσε, σε ηλικία εβδομηνταπέντε ετών.

Κηδεύθηκε στο Κοιμητήριο του αγαπημένου της μοναστηριού, εκεί που αναπάυθηκαν τόσες και τόσες αδελφές της, αλλά και προ αυτών, τόσοι και τόσοι πατέρες, αφού ο Τίμιος Πρόδρομος, προ της διαλύσεως των μοναστηριών το 1833 ήταν ανδρικό Κοινόβιο.

Οι ευχές και οι προς Κύριον ικέσίες της να μας συνοδεύουν.

π. Κωνσταντίνου Καλλιανού

Πηγή:  isagiastriados.com 

Βίος Οσίας Ματρώνας της Ομολογήτριας της εν Θεσσαλονίκης (27 Μαρτίου)

site analysis

Η Οσία Ματρώνα έζησε στη Θεσσαλονίκη και συγκαταλέγεται μεταξύ των Μαρτύρων των πρώτων αιώνων της Εκκλησίας μας, κατά την περίοδο των διωγμών. Υπήρξε ακόλουθος 

μιας πλούσιας και ευγενούς Ιουδαίας, με το όνομα Παντίλλα ή Παυτίλλα, η οποία ήταν σύζυγος του στρατοπεδάρχη της Θεσσαλονίκης. Καθημερινά συνόδευε την κυρία της στη 

συναγωγή της πόλεως, όπου ωστόσο δεν πήγαινε η ίδια, διότι κρυφά κατέφευγε σε χριστιανικό ναό, για να προσευχηθεί.

Μοιραία, όμως, επειδή για πολύ καιρό η Ματρώνα ξεγελούσε την κυρία της, μια λάθος κίνηση στάθηκε αφορμή για να αποκαλυφθεί η ταυτότητά της. Σε μία εορτή των Ιουδαίων, 

κατά την οποία συνήθιζαν να τρώνε πικρά χόρτα και άζυμα, η Ματρώνα άργησε να επιστρέψει από το ναό και όταν έφθασε στην συναγωγή γινόταν η τελετή των Επιτιμίων. Ένας 

από τους δούλους της Παντίλλας κατήγγειλε ότι η Ματρώνα ήταν Χριστιανή και ότι εξαπατά την κυρία της, φροντίζοντας κάθε φορά που αυτή προσερχόταν στην συναγωγή, εκείνη 

να πηγαίνει στην Εκκλησία. Αυτό προκάλεσε την οργή της Παντίλλας, που δεν δίστασε, ξεσπώντας σε κραυγές, να την κατηγορήσει ότι είναι εχθρική προς αυτήν. Διέταξε αμέσως 

την σύλληψή της και, αφού την συνέλαβαν και την έδεσαν, άρχισαν να την μαστιγώνουν. Η Ματρώνα, όμως, με παρρησία δήλωσε ότι είναι Χριστιανή και ότι, αν και η κυρία της 

εξουσίαζε το σώμα της και την ίδια της την ζωή, ωστόσο δεν μπορούσε να την μεταπείσει σε όσα πίστευε.

Η Παντίλλα, αφού την αλυσόδεσε, διέταξε να την φυλακίσουν και να σφραγίσουν την πόρτα του κελιού της. Έπειτα από τρεις ημέρες, νωρίς το πρωί, πήγε η ίδια να δει αν η 

Ματρώνα ζει. Έκπληκτη διαπίστωσε ότι είχε ελευθερωθεί από τα δεσμά της και στεκόταν φωτεινή ψάλλοντας, χωρίς να έχει το παραμικρό ίχνος τραύματος και βασανισμού. 

Εξοργισμένη η Παντίλλα διέταξε να δέσουν πάλι την Ματρώνα και να την μαστιγώσουν ανηλεώς. Εκείνη, έκπληκτη για την ιδιαίτερη σκληρότητα της κυρίας της, την ρώτησε γιατί 

την βασάνιζε, ομολογώντας ωστόσο την πίστη της στον Χριστό. Καταπονημένη από τα βασανιστήρια και μην μπορώντας να σταθεί στα πόδια της, η Ματρώνα κλείσθηκε και πάλι 

στην φυλακή.

Έπειτα από τρεις ημέρες, όταν η Παντίλλα επισκέφθηκε το κελί της φυλακής της Αγίας, αντίκρισε το ίδιο θέαμα. Την Μάρτυρα απελευθερωμένη από τα δεσμά της, με το ίδιο 

φωτεινό πρόσωπο, παρά τα βασανιστήρια και την πείνα που υπέστη επί δεκατέσσερις ημέρες. Τότε η κυρία της, γεμάτη οργή, διέταξε να δέσουν την Ματρώνα σε δρύινα ξύλα 

και να την βασανίσουν. Εξαντλημένη η Αγία από τις μαστιγώσει και με το σώμα της γεμάτο σημάδια, ψέλλισε με αδύναμη φωνή λίγες λέξεις προσευχής και παρέδωσε το πνεύμα 

της.

Η Παντίλλα διέταξε τότε κάποιον με το όνομα Στρατόνικος, να τυλίξει το λείψανο της Αγίας σε δέρμα και στην συνέχεια να το ρίξει έξω από τα τείχη της πόλεως. Το ιερό λείψανό 

της το παρέλαβαν οι Χριστιανοί και το ενταφίασαν με ευλάβεια κοντά στην Λεωφόρο, δηλαδή την Εγνατία οδό. Μετά το τέλος των διωγμών, ο Επίσκοπος Θεσσαλονίκης 

Αλέξανδρος πήρε το σκήνωμα της Μάρτυρος και το μετέφερε μέσα στην πόλη και, αφού έκτισε ναό, το απέθεσε εντός αυτού.

Την εποχή της Φραγκοκρατίας, όμως, το σκήνωμα της Αγίας μεταφέρθηκε στην Βαρκελώνη και εναποτέθηκε σε ναό, που καταστράφηκε κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου 

Πολέμου.

Εκτός των τειχών της Θεσσαλονίκης υπήρχε και μονή αφιερωμένη στην Αγία Ματρώνα.

Στίχος

Οὐκ ἄξιον λαθεῖν σε Μάρτυς Ματρῶνα, Κἂν ἔνδον εἱρκτῆς ἐκπνέῃς κεκρυμμένη. Εἰκάδι ἑβδομάτῃ θάνε Ματρῶνα ἑνὶ εἱρκτῇ.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ΄. Τὴν ὡραιότητα

Γνώμην ἀήττητον, Ματρῶνα φέρουσα, πίστιν τὴν ἔνθεον, ἄσυλον ἔσωσας, μὴ δουλωθεῖσα τὴν ψυχήν, Ἑβραίων τῇ ἀπηνείᾳ· ὅθεν ἀριστεύσασα, καὶ τὸν δόλιον 

κτείνασα, μυστικῶς νενύμφευσαι, τῷ Δεσπότῃ τῆς κτίσεως. Αὐτὸν οὖν ἐκτενῶς ἐκδυσώπει, πάσης ἡμᾶς ῥυσθῆναι βλάβης.

Κοντάκιον. Ἦχος β΄. Τὰ ἄνω ζητῶν

Φωτὶ νοητῷ, Ματρῶνα ἀτενίζουσα, εἱρκτῆς τὴν φρουράν, ὡς θάλαμον λελόγισαι, ἐξ ἧς Μάρτυς ἔδραμες, πρὸς παστάδα πάμφωτον κράζουσα· Τῇ σῇ Λόγε 

θείᾳ στοργῇ, μαστίγων τὴν πεῖραν, καθυπέστην φαιδρῶς.

Μεγαλυνάριον

Οὐδόλως δεδούλωσαι τὴν ψυχὴν, ἀλλ’ ἐλευθερίᾳ, ἐνδιέπρεψας εὐσεβεῖ, καὶ ἀρρενωθεῖσα, τὴν φρένα ὦ Ματρῶνα, ἠγώνισαι ἀνδρείως, κατὰ τοῦ ὄφεως.

Νεομάρτυς Αλεξάνδρα Διάκοβα

site analysis

Η δόκιμη μοναχή Αλεξάνδρα Διακόβα συνελήφθη το 1931 και καταδικάστηκε σε καταναγκαστικά έργα  για 3 χρόνια.Το 1934 επέστρεψε στο χωριό της όπου εργάστηκε ως φύλακας.Το 1938 φυλακίστηκε στην φυλακή Τανγκάσκαια της Μόσχας όπου και εκτελέστηκε.Η Ρωσική Εκκλησία την έχει κατατάξει στο αγιολόγιό της (1 Μαρτίου).

Ἡ ἐμφάνιση τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς στήν μοναχή Χριστονύμφη

site analysis

Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΣΤΗΝ ΜΟΝΑΧΗ ΧΡΙΣΤΟΝΥΜΦΗ. 

Την εποχή του ανταρτοπόλεμου, κατέβαιναν οι αντάρτες από το βουνό και κρυβόντουσαν έξω από το μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής, μέσα στους θάμνους για να προμηθευθούν τρόφιμα. Το κελί της μοναχής Χριστονύμφης ήταν ισόγειο. Εκεί γύρω ήσαν και άλλα 4-5 κελιά πού έμεναν οι αδελφές. Εκεί ήταν και η τράπεζα και ένα κελί μεγάλο γεμάτο εικόνες όλος ο τοίχος. Το είχανε σαν εκκλησία. Εκεί μαζευόντουσαν οι αδελφές, ακριβώς στις 12 τα μεσάνυχτα και διάβαζαν μόνο το μεσονυκτικό, σύμφωνα και με το τροπάριο «ιδού ό Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός». Μετά οι αδελφές κοιμόντουσαν λίγο και ξυπνούσαν πάλι όρθρου βαθέως κατά την τάξη, για την ακολουθία του όρθρου.

Η αδελφή Χριστονύμφη πριν το μεσονυκτικό καθημερινά πήγαινε στην εκκλησία πού ήταν σέ απόσταση από τα κελιά και άναβε πάντοτε τα καντήλια. Μία φορά όμως τους είχε λείψει το λάδι, διότι ελαιώνα δικό τους δεν είχαν. Στην αδελφή Χριστονύμφη φαινόταν πολύ άβολο να μένουν τα καντήλια σβηστά. Αποφασίζει και παίρνει ευλογία από το Δεσπότη και τρέχει στη Θάσο. Δεν άργησε να γυρίσει με του κόσμου τα δοχεία με φρέσκο λάδι.

Κι όμως πάλιν η γερόντισσα για τον φόβο των ανταρτών, της απαγόρευσε να ανάβει τα καντήλια της εκκλησίας την νύκτα. Η αδελφή Χριστονύμφη, έχοντας εμπιστοσύνη στην Αγία δεν φοβόταν, όμως χάριν υπακοής προς την γερόντισσα μετά πολλής λύπης έπαυσε να ανάβει τα καντήλια. Ένα βράδυ σηκώθηκε νωρίς για ν' αρχίσει τον συνηθισμένο κανόνα στο κελί της. Ποιος ξέρει όμως εκείνη την ώρα τί να σκέφθηκε μέσα της. Να, έλεγε «αχ, άραγε τί ωραία και να άναβα τα καντηλάκια της εκκλησίας μας, αλλά συγχώρεσε με Αγία μου γιατί δεν έχω ευλογία από την γερόντισσα». Βρισκόμενη μέσα σέ αυτή την περισυλλογή, να και χτυπάει η πόρτα και ακούεται μία φωνή «δι' ευχών των αγίων πατέρων ημών».

—      Ποιος είναι τέτοια ώρα;

—      Άνοιξε αδελφή, είμαι η αδελφή Συγκλητική.

Της ανοίγει και κάπως ανήσυχη την ρωτά:

—      Τί συμβαίνει, αδελφή, και χτυπάς τέτοια

ώρα;

—      Γιατί, αδελφή Χριστονύμφη, αφήνεις τώρα σβυστά τα καντήλια;

—      Συγγνώμη αδελφή, δεν έχω ευλογία από την γερόντισσα.

Και η άλλη της λέει επιτακτικά:

—      Όχι, κακώς. Πρέπει να πηγαίνεις να τα ανάβεις.

Αυτά της είπε και έφυγε. Και ναι μεν συμφωνούσε και η αδελφή Χριστονύμφη, αλλά όμως η υπακοή είναι ανώτερη. Όμως δέ χάνει καιρό, τρέχει το πρωί στην γερόντισσα «το και το, μου είπε η αδελφή Συγκλητική, όμως εσύ ότι πεις γερόντισσα, χωρίς την δική σου ευλογία δεν τα ανάβω». Πειραγμένη κάπως η ηγουμένη, φωνάζει την αδελφή Συγκλητική και της λέει: «Με ποιό δικαίωμα μπαίνεις εσύ στα καθήκοντα της ηγουμένης;» Ή αδελφή όμως παραδόξως ξαφνιασμένη απαντά «εγώ γερόντισσα, το λέτε σοβαρά; ούτε πέρασα από το κελί της αδελφής, ούτε ιδέαν έχω για τέτοιο θέμα. Που ως που εγώ, χωρίς την ευλογία σου να της πω να ανάβει τα καντήλια ;»

Τότε κατάλαβε η ηγουμένη ότι δεν ήταν η Συγκλητική, αλλά η ιδία η Αγία Παρασκευή που μίλησε με την Χριστονύμφη. «Αφού η Αγία Παρασκευή σέ προστατεύει παιδί μου» λέγει στη Χριστονύμφη, «ποιά είμαι εγώ να σέ εμποδίσω; Έχεις ευλογία να τα ανάβεις κάθε μέρα». Φανταστείτε πόση ήταν η χαρά της μοναχής Χριστονύμφης. Όχι μόνο διότι είχε ευλογία να ανάβει τα καντήλια, αλλά πολύ περισσότερο, όταν εννόησε ότι αξιώθηκε να δει οφθαλμοφανώς και να συνομιλήσει με την Αγία Παρασκευή. Έκτατε και σέ όλη τη διάρκεια του ανταρτοπόλεμου τα άναβε ανελλιπώς και ποτέ δεν συνάντησε μπροστά της κανένα αντάρτη.

Στο σημείο αυτό αξίζει νομίζω να κάνουμε ένα μικρό σχόλιο, ότι εμμέσως αλλά σαφώς βγαίνει το συμπέρασμα πόσο ευάρεστο είναι στους Αγίους να τούς ανάβουμε τα καντήλια και ασφαλώς ποιος ξέρει πόση είναι και η έκ μέρους τους ανταμοιβή. Γι αυτό και κάθε σπίτι πρέπει να έχει ένα μικρό εικονοστάσι και ει δυνατόν ένα καντηλάκι με λάδι να καίει ακοίμητο.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΙΩΣΗΦ Μ.Δ. ΜΟΝΑΧΗ ΧΡΙΣΤΟΝΥΜΦΗ. ΜΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΜΟΡΦΗ. 1923-2005

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2014/03/blog-post_8614.html

Η Ηγουμένη Ευγενία της Μονής Κοιμ. Θεοτόκου Παλαιοπαναγιάς Κυνουρίας

site analysis

Εκοιμήθη η Ηγουμένη Ευγενία της Μονής Κοιμ. Θεοτόκου Παλαιοπαναγιάς Κυνουρίας

Το εσπέρας  της Τρίτης 18ης Μαρτίου 2014 η Ηγουμένη Ευγενία Παναγοπούλου ( κατά κόσμον Μαρκέλλα) της Ι. Μονής Κοιμήσεως  Θεοτόκου  Παλαιοπαναγιάς  ( Παναγίας Ελεούσης ) Κυνουρίας παρέδωσε την ψυχή της στα χέρια του Θεού και εκοιμήθη εν Κυρίω.  

Η μακαριστή Ηγουμένη Ευγενία ήταν γνωστή για την ακούραστη προσωπικότητά της, τον αγώνα της για την αναστήλωση και την ανακαίνιση των Μοναστηρίων που επαξίως διακόνησε,  για το πλούσιο  φιλανθρωπικό της έργο, όπως επίσης και για την  συνεργασία της  υπό την καθοδήγηση   του Σεβ. Ποιμενάρχη μας, με στόχο την  ριζική ανακαίνιση της Ιεράς Μονής Παλαιοπαναγιάς. Στόχος ο οποίος επιτεύχθηκε πέραν κάθε προσδοκίας πάντα με την ευλογία της Παναγιάς μας.

Συνδύαζε πάντοτε   με το βίο και το έργο της την αγάπη με την πίστη, δημιουργώντας τον κατά Χριστόν άνθρωπο.

Καταγόμενη από το Καστρί της Κυνουρίας ήταν θυγατέρα του   Βασιλείου  και της  Αικατερίνης το γένος Τσαγκαρη.

Είδε το πρώτο φώς του κόσμου το έτος 1932 στον Αγ. Νικόλαο ( Καστρί ) Κυνουρίας.

Προσήλθε εις την Μονή Μαλεβής την 10η  Δεκεμβρίου  του έτους  1956.

Η Μοναχική της Κουρά έγινε στην Ιερά Μονή Κοιμ. Θεοτόκου Μαλεβής  την 15η Μαΐου 1961  οπού και έμεινε επί τριάντα έτη.

Εγκαταστάθηκε και διακόνησε ως νέα Μοναχή της Μονής Μαλεβής    κάτω από αντίξοες συνθήκες, με  περισσό ζήλο,  προσωπικό  μεγάλο και δύσκολο αγώνα, και αδιάλειπτη προσευχή  πάντοτε με την συνεργασία της αδελφότητα της Μονής, μπόρεσε και στήριξε την Μονή, ενώ γυρνώντας και κτυπώντας πόρτα - πόρτα συνέλεγε την αγάπη του κόσμου ( σιτάρι στους κάμπους, λάδι στα χωριά της Κυνουρίας,  μούστο στους αμπελότοπους, δέρματα από τα πασχαλινά σφάγια, καρύδια και κάστανα  στα γύρω χωριά)  τόσο στην Κυνουρίας όσο και  ανά την  Ελληνική Επικράτεια και εκτός αυτής,  με στόχο την ανακαίνιση και στήριξη της  Μονής.

Την 24ην  Ιουνίου του 1991 ανέλαβε την Μονή Παλαιοπαναγιάς Κυνουρίας οπού και εκεί εργάστηκε σκληρά για μια εικοσαετία και πλέον  επιτυγχάνοντας με την  αγαστή συνεργασία του Σεβ. Μητροπολίτη μας κ.κ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ και των  αδερφών  της Μονής, αφενός μεν την ριζική ανακαίνιση της Μονής αφετέρου δε την αξιοποίηση του συνόλου των κτημάτων της Μονής.

Την 1η Σεπτεμβρίου 2007 η μακαριστή  Μονάχη Ευγενία ενθρονίστηκε με κάθε λαμπρότητα Ηγουμένη της Ιεράς Μονής Παλαιοπαναγιάς Κυνουρίας. Μαζί με την μακαριστή αδελφή Ανθούσα και την αδελφή της Μονής Μαριάμ εργάστηκαν για την ανάδειξη και περιφρούρηση της ιστορικής Μονής Παλαιοπαναγιάς.

Το κοινωνικό, φιλανθρωπικό και  πνευματικό της έργο είναι μεγάλης  σημασίας.

Η γλυκύτητά της, η αγάπη της και η καθαρότητα της καρδίας της ήταν κάτι το ανεπανάληπτο.

          Η οργάνωση της Ιεράς Μονής της Παναγίας μας σε πρότυπο μοναχικής πολιτείας και αγάπης αποτελεί  παράδειγμα προς μίμηση για την Κυνουρία.

Η μακαριστή Ηγουμένη δεν έδωσε ποτέ σημασία στα κοσμικά, το χρήμα και την κτήση αυτού. Επηρεασμένη από το «Δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε» ενίσχυε όποιον ζητούσε την βοήθειά της.

Η μακαριστή διακόνισσα  της  Μονής, ορμώμενη από τα φιλανθρωπικά αισθήματα και την ευγενική της πρόθεση κατόπιν εγκρίσεως του Σεβ. Μητροπολίτου Μαντινείας και Κυνουρίας προέβη σε γενναιόδωρη χορηγία προς το Κράτος και την Τοπική κοινωνία της Κυνουρίας προσφέροντας οικόπεδο στη θέση «ΠΑΝΑΓΙΤΙΚΟ»  9.000 τ.μ.  για την ανέγερση του Σχολείου  Τεχνικού Επαγγελματικού Λυκείου.

Στόχος της ως άνω δωρεάς ήταν η συνδρομή στην πνευματική καλλιέργεια και μόρφωση των νέων βλαστών της Κυνουρίας.

Σε αυτή την εποχή που ζούμε  η οποία είναι εποχή κατάρρευσης των ηθικών και κοινωνικών αξιών, η Ηγουμένη Ευγενία ήταν  από τα λίγα φωτισμένα πνεύματα, ήταν ένας ξεχωριστός φωτεινός φάρος  που με τη δράση της ποθούσε  και οδηγούσε όλους τους ανθρώπους  κοντά στον Ιησού Χριστό.

Η Εξόδιος Ακολουθία της Μακαριστής Ηγουμένη της Ι.Μ. Κοιμ. Θεοτόκου  Παλαιοπαναγιάς  Κυνουρίας,    Ευγενίας  Μοναχής τελέσθηκε προεξάρχοντος του Σεβ. Μητροπολίτου μας κ.κ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ την Τετάρτη 19η Μαρτίου 2014 στο Καθολικό της Ιεράς Μονής.

Ο Σεβ. Μητροπολίτης μας στον επικήδειο τον οποίον εξεφώνησε ομίλησε και σκιαγράφησε αυτή την ξεχωριστή προσωπικότητα που κοσμούσε τις Μοναστικές αδελφότητες της Μητροπόλεώς  μας.

Εκατοντάδες χριστιανών έφθασαν πρωί - πρωί στην Προηγιασμένη Θ. Λειτουργία από κοντά και μακριά να ασπαστούν το σκήνωμα της μακαριστής.

          Δεκάδες κληρικοί παρέστησαν στην Εξόδιο Ακολουθία ενώ συμμετείχαν Μοναχοί και Μοναχές τόσο από την Μητρόπολή  μας όσο και από άλλες Μονές της χώρας μας.

           Ευχόμαστε να έχει καλό παράδεισο και να προσεύχεται στην θριαμβέβουσα Εκκλησία για εμάς.

Αιωνία αυτής η μνήμη.+ Ιερεύς Ιωάννης Σουρλίγγας

ΠΗΓΗ.arcadia.portal

Ἁγία Ὑπομονή

site analysis

Πρωτ. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

13 Μαρτίου

Ἡ ἁγία Ὑπομονή, κατά κόσμον Ἑλένη Δραγάση, καταγόταν ἀπό βασιλική γενιά. Ἦταν θυγατέρα τοῦ Κωνσταντίνου Δραγάση, ὁ ὁποῖος ἦταν ἕνας ἀπό τούς πολλούς ἡγεμόνες-κληρονόμους τοῦ Σέρβου βασιλιά Στεφάνου Δουσάν. Σέ ἡλικία 19 περίπου ἐτῶν ἔγινε σύζυγος τοῦ Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγου (τέλη τοῦ 1390) καί ὀνομάσθηκε «Ἑλένη ἡ ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ αὐγούστα καί αὐτοκρατόρισσα τῶν Ρωμαίων ἡ Παλαιολογίνα». Γαλουχήθηκε μέ τά νάματα τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, καί αὐτή ἡ πίστη τήν στήριξε στίς πολλές καί μεγάλες δυσκολίες πού ἀντιμετώπισε στήν ζωή της. Εἶχε πολλά χαρίσματα, μεγάλες ἀρετές καί τεράστια ψυχική δύναμη, γι’ αὐτό καί στήριξε τόν σύζυγό της στίς δύσκολες στιγμές, στά 35 χρόνια πού ἔζησαν μαζί. Ὁ Θεός τούς χάρισε ὀκτώ παιδιά, ἕξι ἀγόρια καί δύο κορίτσια. Δύο ἀπό τά ἀγόρια ἀνέβηκαν στόν αὐτοκρατορικό θρόνο, ὁ Ἰωάννης Η΄ καί ὁ Κωνσταντῖνος ΙΑ΄, ὁ τελευταῖος θρυλικός αὐτοκράτορας. 

Ἡ ἁγία Ὑπομονή (Αὐγούστα Ἑλένη) ἀγάπησε ἀληθινά τόν λαό καί τοῦ συμπαραστάθηκε στίς ἀγωνίες καί τίς ἀνησυχίες του ἐνώπιον τῶν φοβερῶν ἐθνικῶν κινδύνων καί τόν ἐνίσχυε μέ τήν προσευχή της καί τόν παρηγορητικό της λόγο. Ἀντιμετώπιζε καί τίς χαρές καί τίς θλίψεις μέ τήν ἐλπίδα στόν Θεό καί γι’ αὐτό ἦταν σέ ὅλα ἰσορροπημένη. Ὁ φιλόσοφος Γεώργιος Γεμιστός-Πλήθων γράφει γι’ αὐτήν μεταξύ τῶν ἄλλων καί τά ἑξῆς: «Ἡ βασιλίς αὕτη μέ πολλήν ταπείνωσιν καί καρτερικότητα ἐφαίνετο νά ἀντιμετωπίζη καί τάς δύο μορφάς τῆς ζωῆς. Οὔτε κατά τούς καιρούς τῶν δοκιμασιῶν ἀπεγοητεύετο, οὔτε ὅταν εὐτυχοῦσε ἐπανεπαύετο, ἀλλά εἰς κάθε περίπτωσιν ἔκανε τό πρέπον. Συνεδύαζε τήν σύνεσιν μέ τήν γενναιότητα, περισσότερον ἀπό κάθε ἄλλην γυναίκα. Διεκρίνετο διά τήν σωφροσύνην της. Τήν δέ δικαιοσύνην τήν εἶχε εἰς τελειότατον βαθμόν. Δέν ἐμάθαμε νά κάμνει κακόν εἰς οὐδένα ἀλλά μόνον τό ἀγαθόν εἰς πολλούς».
Ἐπίσης, ὁ Γεννάδιος Σχολάριος, ὁ πρῶτος Οἰκουμενικός Πατριάρχης μετά τήν ἅλωση, στόν παραμυθητικό του λόγο πρός τόν αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνο ΙΑ΄ «ἐπί τῇ κοιμήσει τῆς μητρός Αὐτοῦ ἁγίας Ὑπομονῆς», γράφει: «Τήν μακαρίαν ἐκείνη Βασίλισσαν ὅταν τήν ἐπεσκέπτετο κάποιος σοφός, ἔφευγε κατάπληκτος ἀπό τήν ἰδικήν της σοφία. Ὅταν τήν συναντοῦσε κάποιος ἀσκητής, ἀποχωροῦσε ντροπιασμένος διά την πτωχεία τῆς δικῆς του ἀρετῆς... Ὅταν συνομιλοῦσε μαζί της κάποιος δικαστής, διεπίστωνε ὅτι ἔχει ἐνώπιόν του ἔμπρακτον κανόνα Δικαίου. Ὅταν κάποιος θαρραλέος τήν συναντοῦσε ἔνοιωθε νικημένος, αἰσθανόμενος ἔκπληξιν ἀπό τήν ὑπομονήν, τήν σύνεσιν καί τήν ἰσχυρότητα τοῦ χαρακτῆρος της... Κάθε πονεμένος μέ τήν συνάντησιν μαζί της, καταλάγιαζε τόν πόνο του... Καί γενικά κανένας δέν ὑπῆρξε, πού νά ἦλθεν εἰς ἐπικοινωνίαν μαζί της καί νά μήν ἔγινε καλύτερος».
Μετά τήν κοίμηση τοῦ συζύγου της (1425) -ὁ ὁποῖος δύο μῆνες πρίν εἶχε γίνει μοναχός- ἐκάρη μοναχή στήν Μονή τῆς κυράς Μάρθας, μέ τό ὄνομα Ὑπομονή. Καί ὅπως γράφει ὁ σύγχρονός της Γεώργιος Φραντζῆς «συνέδεσε τήν ἔννοια τοῦ μοναχικοῦ της ὀνόματος (Ὑπομονή) μέ τόν τρόπον ἀντιμετωπίσεως καί τῶν εὐτυχῶν στιγμῶν καί τῶν ἀπείρων δυσκολιῶν τῆς ζωῆς της. Ὑπομονή κατά βίον, πρᾶξιν καί μοναχικόν ὄνομα». Ὁ Θεός εὐδόκησε νά μή βιώση καί τόν πόνο ἀπό τήν πτώση τῆς αὐτοκρατορίας, γι’ αὐτό καί τήν κάλεσε κοντά Του τήν 13η Μαρτίου 1450.
Ὁ βίος καί ἡ πολιτεία της μᾶς δίνουν τήν ἀφορμή νά τονίσουμε τά ἀκόλουθα:
Ἡ ὑπομονή εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖο δίδεται σέ αὐτούς πού ἀγωνίζονται καί προσεύχονται νά τό ἀποκτήσουν, γιά νά μποροῦν νά ἀντέχουν στά καθημερινά προβλήματα, τίς δυσκολίες καί τούς πειρασμούς τῆς παρούσης ζωῆς. Ἡ ὑπομονή εἶναι ἀπολύτως ἀπαραίτητη, ἐπειδή χωρίς τήν ὑπομονή δέν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά παραγματοποιήση κανένα σημαντικό ἔργο, καί κυρίως τό σημαντικότερο ἀπό ὅλα, τήν σωτηρία του. Καί μέ τόν ὅρο σωτηρία δέν ἐννοεῖται ἡ κληρονομία τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ μετά θάνατον. Εἶναι, βέβαια, καί αὐτό, ἀλλά κυρίως ἐννοεῖται ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ, πού ἀποκτᾶται μέ τήν βίωση τοῦ τρόπου ζωῆς πού διδάσκει ἡ Ἐκκλησία. Ἄλλωστε, εἶναι ἀδύνατον νά ἀντέξη κανείς τόν τρόπο ζωῆς στήν αἰώνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἄν δέν τόν ἔχει βιώση ἀπό τήν παροῦσα ζωή, ἐπειδή θά τοῦ φανῆ κόλαση. Αὐτό, ἄλλωστε, στήν πραγματικότητα εἶναι ἡ κόλαση, δηλαδή τό νά μή μπορῆ ὁ ἄνθρωπος νά ἀντέξη τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί ἀντί νά τήν βιώνη ὡς φῶς καί χαρά, «διά τήν ἐσωτερική καθαρότητα», νά τήν βιώνη ὡς φωτιά καί πόνο, «διά τήν ἐσωτερικήν ρυπαρότητα».
Ἡ ὑπομονή συνδέεται στενά μέ τήν ἐλπίδα στόν Θεό καί μέ τήν ἐμπιστοσύνη στήν ἀγάπη Του. Ἄν δέν πιστεύη κανείς στήν αἰώνια ζωή καί τήν «ἀπόλαυσιν τῶν μελλόντων ἀγαθῶν», τότε γιατί νά ὑπομείνη, ἀλλά καί ποιός θά τοῦ δώση τήν δύναμη γιά νά ὑπομείνη; Ἡ ὑπομονή ἀντλεῖται ἀπό τόν Θεόν, καί ταυτόχρονα ὁδηγεῖ στήν γνώση τοῦ Θεοῦ καί τήν κοινωνία μαζί Του. Ὄχι στήν γνώση περί τοῦ Θεοῦ, πού ἀποκτᾶται ἐγκεφαλικά, μέ τήν ἀνάγνωση, ἀλλά στήν ἐμπειρική γνώση τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι προσωπική κοινωνία μαζί Του. Καί ἡ γνώση αὐτή, κατά τόν ὅσιο Μᾶρκο τόν ἀσκητή, ἀποκτᾶται διά τῆς ὑπομονῆς στά θλιβερά γεγονότα τῆς ζωῆς καί διά τῆς ἀνάληψης τῆς προσωπικῆς εὐθύνης -ἀπό τόν καθένα- γιά τά λάθη του καί τίς ἁμαρτίες του. Λέγει: «Γνῶσις ἀληθής ὑπάρχει ἡ τῶν θλιβερῶν ὑπομονή καί τό μή αἰτιᾶσθαι τούς ἀνθρώπους ἐπί ταῖς ἑαυτοῦ συμφοραῖς». Μέ ἄλλα λόγια, διά τῆς ὑπομονῆς στά λυπηρά γεγονότα τῆς ζωῆς ἀποκτᾶται ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί ὅποιος γνωρίζει τόν Θεό καί ἔχει κοινωνία μαζί Του λαμβάνει μεγάλη δύναμη, καί ἔτσι μπορεῖ νά ὑπομένη ἀγόγγυστα, εὐχαριστώντας καί δοξολογώντας τόν Θεό. Καί μάλιστα θεωρεῖ τόν ἑαυτό του ὡς αἴτιο τῶν ἀποτυχιῶν καί τῶν συμφορῶν του καί ὄχι τούς ἄλλους, ἐπειδή οἱ ἄλλοι δέν εἶναι ἡ κόλασή μας, ὅπως ἔλεγε ὁ ἄθεος ὑπαρξιστής Σάρτρ, ἀλλά ὁ παράδεισός μας, σύμφωνα μέ τόν πατερικό λόγο «εἶδες τόν ἀδελφόν σου, εἶδες τόν Θεόν σου».
Ἡ ὑπομονή προϋποθέτει ταπείνωση καί αὐτομεμψία, πνευματική ἀνδρεία καί γενναιότητα, ἐλπίδα στόν Θεό καί ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στήν πρόνοια καί τήν ἀγάπη Του. Δι’ αὐτῆς ὑπερβαίνονται τά καθημερινά προβήματα καί οἱ δυσκολίες τῆς ζωῆς καί διατηρεῖται ἡ ἐσωτερική εἰρήνη.

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΣΤΕΝΑΧΩΡΗΘΗ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΟΥ- Η ΜΟΝΑΧΗ ΑΝΤΩΝΙΑ ΚΑΙ Ο ΑΡΧΑΓΕΛΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ-

site analysis

Αυτές οι δύο καλογριές, Λουκία και Αντωνία, πού έφεραν ονόματα Άγιων, προς τιμήν των οποίων υπήρχαν παρεκκλήσια στην μονή του Ευαγγελισμού, ήτανε το ευλογημένο ζευγάρι, πού αροτριούσε τα μπαΐρια του μοναστηριού- τα δυο ευλογημένα ζώα, πού θέρμαιναν με την ζεστή τους αναπνοή το Βρέφος το τεχθέν τα δύο ζώα, πού ανάμεσα τους γνώριζες τον Χριστό Θεό. Εύρισκαν εκπλήρωση τού Προφήτου τα λόγια: «Εν μέσω δύο ζώων γνωσθήση». Πώς να μη θυμάσαι την Αντωνία, πού αυγή-αυγή σκόλη-καθημερινή με τις γαλότσες στα πόδια και τα ράκη της έτρεχε να περιποιηθεί τα ζώα; Αγαπούσε τόσο πολύ το διακόνημά της, πού πασιχαρής έφθανε στον στάβλο. Έτρεχε σαν μικρή κοπελούδα. Δεν φαίνεται πώς πάταγε στην γη’ έχω την εντύπωση πώς πέταγε. Ολοπρόθυμα εκτελούσε την ταπεινή της διακονία, αγόγγυστα, χωρίς κοντανάσες και φυσήματα δύστηνα και λογισμούς: «Οι άλλες στο γραφείο, στο ραφείο, στην εκκλησία- εγώ στα ζώα». Και αυτό όχι μόνον κάποιες φορές, άλλ’ όλες τις μέρες της αφιέρωσης της. Και τα ευλογημένα ζώα ενστικτωδώς καταλάβαιναν την αγάπη και την φροντίδα της γι’ αυτά και πανηγύριζαν στην ταπεινή της παρουσία. Πάντα σιγοψιθύριζα στην θέα της: «Να ό Κουκουζέλης με τα τραγιά στον Άθωνα’ κι εκείνα, την ώρα πού έψαλλε στις ρεματιές και τους λόγγους, άφηναν την βοσκή και εκστατικά τον άκουγαν». Τραυλή και ίσχνόφωνη όπως ήταν, θύμιζε τον Μωυσή, πού έβοσκε τα πρόβατα τού πεθερού του Αιθήρ. Τα εύρισκε ή Αντωνία με τα ζουλάπια. Την ρωτούσα διάφορα για το διακόνημά της και μού απαντούσε: - Οι ταπεινές διακονίες βοηθούνε τον αδύναμο άνθρωπο στην μετάνοια. Μια χρονιά λοιπόν πού ξεκινούσε, κατά την συνήθεια, ή αδελφή Αντωνία να πάει και πάλι στην Σάμο για τις ελιές, πήγε στον Γέροντα, για να χαιρετίσει και να πάρει την ευχή του. Εκείνος με πολλή πατρική αγάπη της λέει: - Να πάς, παιδί μου, στην ευχή τού Θεού και της Παναγίας, αλλά θέλω, πρώτα ό Θεός, να είσαι πίσω στο μοναστήρι παραμονή Χριστουγέννων οπωσδήποτε. -Να ‘ναι ευλογημένο, Γέροντα -λέει ή αδελφή και ξεκινά. Έφυγε πράγματι ή αδελφή Αντωνία, πήγε στην Σάμο και μάζευε με πολλή προθυμία τις ελιές. Κάθε μέρα της έδιναν ένα καλάθι ελιές και λίγο λάδι. Όταν τελείωσε το μάζεμα των ελιών, συγκέντρωσε ότι της είχαν δώσει και ετοιμάστηκε να φύγει για το μοναστήρι, γιατί ήδη ήταν προπαραμονή Χριστουγέννων και έπρεπε, κατά την εντολή τού Γέροντα, να επιστρέψει στην Μονή. Την εποχή εκείνη όμως δεν υπήρχαν αυτοκίνητα και ό μόνος τρόπος για να μεταφερθεί κάποιος στο λιμάνι ήταν οι αγωγιάτες, οι όποιοι είχαν άλογα με καρότσες και έβαζαν μέσα εκεί τα πράγματα. Πηγαίνει και ή αδελφή Αντωνία και βρίσκει τον μοναδικό αγωγιάτη τού χωριού και τού λέει: - Σάς παρακαλώ πολύ, μπορείτε να με πάτε στο λιμάνι, για να φύγω για την Πάτμο; Έχω και μερικά πράγματα μαζί μου. Και όσο κάνει θα σάς πληρώσω. Ό αγωγιάτης, αντί άλλης απαντήσεως, άρχισε να φωνάζει και να την βρίζει άσχημα. (Ήταν κομμουνιστής, όπως αργότερα έμαθε ή αδελφή.) - Φύγε από κοντά μου. Δεν θέλω ούτε να σε βλέπω, όχι να σε πάω και στο λιμάνι -της έλεγε. Ή αδελφή τον παρακαλούσε, λέγοντας του: - Άνθρωπε μου, μόνον ηρέμησε και μη με πάς στο λιμάνι. Τόσο πολύ είχε αγριέψει, πού νόμιζε ότι θα της έκανε κακό. Τί να έκανε ή αδελφή Αντωνία; Ήδη είχε αρχίσει να βραδιάζει και δεν είχε πλέον άλλα περιθώρια. Γύρισε και κλείστηκε στο φτωχικό σπιτάκι πού έμενε με μεγάλη λύπη, διότι ξημέρωνε παραμονή Χριστουγέννων και δεν μπορούσε να κάνη την υπακοή πού της έβαλε ό Γέροντας. - Δεν με ένοιαζε για μένα -μου έλεγε- όσο ήθελα να μη στενοχωρήσω τον Γέροντα. Εκεί μέσα στο σπιτάκι της γονάτισε και όλη την νύχτα προσευχόταν με δάκρυα στους Αρχαγγέλους πού έχουμε κοντά μας. Τούς είχε μεγάλη ευλάβεια. Ή προσευχή της ήταν ή έξης: «Αρχάγγελε μου Μιχαήλ, εσύ πού τα φτερά σου είναι μεγάλα και δυνατά και έχεις παρρησία στον Θεό, βρες τρόπο να φύγω, για να μη στενοχωρηθεί ό Γέροντας μου και φώτισε και τον αγωγιάτη να μη μού κάνη κακό». Αυτά έλεγε όλη την νύχτα και παρακαλούσε τον Αρχάγγελο με δάκρυα. Τί οικονόμησε λοιπόν ό Θεός; Όταν ό αγωγιάτης πήγε στο σπίτι του και έπεσε να κοιμηθεί, βλέπει στον ύπνο του ένα νέο λαμπερό και τού λέει: - Γιατί δεν θέλεις να πάς την καλόγρια στο λιμάνι; Ό αγωγιάτης τότε αγρίεψε και λέει στον νέο: - Ποιος είσαι εσύ, πού τόλμησες να έρθεις στο σπίτι μου τέτοια ώρα και με διατάζεις; Ό νέος τού άπαντα: - Το ποιος είμαι εγώ, θα το δεις, αν δεν κάνης αυτό πού σού λέω. Τού λέει ό αγωγιάτης: - Δηλαδή με φοβερίζεις; Και πήγε να σηκωθεί για να τον δείρει. - Στάσου! -τού λέει ό νέος-Εγώ πού σε διατάζω είμαι ό αρχάγγελος Μιχαήλ και, εάν δεν σηκωθείς να την πάρεις την μοναχή τώρα στο λιμάνι να φύγει, αύριο θα είσαι πεθαμένος. Θα σου πάρω εγώ την ψυχή σου. Ακούγοντας αυτά σηκώθηκε με τρόμο πολύ, παίρνει αμέσως το άλογο με την καρότσα και πηγαίνει εκείνη την ώρα στο σπιτάκι πού έμενε ή αδελφή κι αρχίζει να χτυπά δυνατά την πόρτα. Ή αδελφή βρισκόταν ακόμη γονατιστή στην προσευχή. Μόλις άκουσε τα χτυπήματα στην πόρτα έτρεξε και άνοιξε, αλλά αντικρίζοντας τον αγωγιάτη τρόμαξε υπερβολικά και θέλησε να ξανακλείσει την πόρτα. Εκείνος όμως της φώναξε και της είπε: - Φέρε γρήγορα τα πράγματα σου, φέρε τα πράγματα σου! - Μα, άνθρωπε μου, τί έπαθες, πώς σού ήρθε τέτοια ώρα; Κα! πάλι εκείνος τρομαγμένος της λέει: - Φέρε, σού λέω, τα πράγματα σου και δεν έχω καμιά όρεξη να τα βάλω με αυτόν. Τα φόρτωσε επιτέλους και μετά της λέει: - Ανέβα κι εσύ. Ή αδελφή ανέβηκε με την ψυχή στο στόμα από τον φόβο της. Καθώς προχωρούσαν στον δρόμο της λέει ό αγωγιάτης: - Δεν μού λες, καλογριά μου, τί σχέση έχεις εσύ με τον Ταξιάρχη και ήρθε απόψε στον ύπνο μου και με φοβέριζε; «Αν δεν πάς την καλογριά στο λιμάνι -μού είπε- αύριο θα είσαι πεθαμένος, δεν θα ζεις». Λοιπόν γι’ αυτό σε πάω, γιατί δεν έχω καμιά όρεξη να τα βάλω με τον Ταξιάρχη. Ή αδελφή, ύστερα από αυτό, συγκινημένη ευχαρίστησε τον Θεό, την Παναγία μας και τον Ταξιάρχη, πού την βοήθησε να φύγει και να κάνη την υπακοή της. Στον αγωγιάτη εξήγησε ότι προσευχόταν όλη την νύχτα στον Ταξιάρχη να την βοηθήσει, γι’ αυτό έγινε αυτό το θαύμα. Έτσι, ή αδελφή Αντωνία αξιώθηκε πράγματι να φθάση στο μοναστήρι παραμονή Χριστουγέννων, χάριν της υπακοής της και της θαυματουργικής επεμβάσεως του Αρχαγγέλου. Ή Αντωνία, πλήρης ήμερων και καλών έργων, άπήλθεν εις τας αιωνίους μονάς και συναγάλλεται μετά των Αγγέλων και των απ’ αιώνος άμμάδων. 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ- ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΩΝ ΜΟΝΑΖΟΥΣΩΝ. ΙΕΡΟΝ ΔΟΧΕΙΑΡΙΤΙΚΟΝ ΚΕΛΛΙΟΝ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ. ΑΓΙΩΝ ΌΡΟΣ 2012