Βίος Αγίας Ιερουσαλήμ και των τέκνων αυτής των μαρτύρων

site analysis

Η Αγία Ιερουσαλήμ και τα τέκνα αυτής Κέγουρος, Σεκενδίνος και Σέκενδος οι Μάρτυρες εορτάζουν στις 4 Σεπτεμβρίου


Ένδοξος καταγωγή
Η Αγία έζησε και μαρτύρησε τότε, που αυτοκράτορας στη Ρώμη ήταν ο Μάρκος Αυρήλιος Πρόβος (276-282 μ.Χ.). Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, από πλούσια οικογένεια. Οι γονείς της ήσαν Χριστιανοί και την ανέθρεψαν «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Την έβαλαν εις ένα Παρθενώνα. Εκεί έμαθε τα Ιερά Γράμματα και εννόησε την ματαιότητα του κόσμου τούτου. Καίτοι ήθελε να μείνει αφιερωμένη παρθένος εις τον Θεό, εν τούτοις οι γονείς της και χωρίς να θέλει την παντρέψανε. Γέννησε τρία παιδιά τον Σεκένδο, Σεκένδικο και Κήγορο. Τα παιδιά της η Αγία τα οδηγούσε με επιμέλεια στο δρόμο του Θεού. Αλλά και εκείνα ήσαν καλόγνωμα. Έπειτα όμως από οκτώ χρόνια, πέθανε ο 
σύζυγός της και αυτή έμεινε χήρα σε νεαρή σχετικά ηλικία. Ζούσε, όπως ήθελε ο Θεός, ζωήν αγία.

Αποφασίζει να κηρύξει τον Χριστό
Μετά το θάνατο του συζύγου της, γύρισε πολλούς τόπους κηρύττοντας τον Χριστό και όπου έφτασε στη Ρώμη. Εκεί στην πρώτευουσα του Ρωμαϊκού κράτους, η αγία της ζωή, οι κόποι της, οι νηστείες της, οι προσευχές, οι διδασκαλίες, η πραότητα, η ταπείνωσις και άλλες αρετές της, τράβηξαν πολλούς στον Χριστιανισμό. Επισκεπτόταν τους αρρώστους, τους φυλακισμένους και τους βοηθούσε όσο μπορούσε. Τα παιδιά της τα συμβούλευε κάθε μέρα να μισήσουν τα φθαρτά και μάταια και γήινα και ν’ αγαπήσουν τα άφθαρτα και αιώνια.
Την εποχή εκείνη ο Αυτοκράτωρ Αυρηλιανός γιόρταζε τα γενέθλιά του. Έκανε θυσίες γι’ αυτό διέταξε να τιμώνται και να διευκολύνονται όσοι θα δέχονταν την λατρεία του πυρός του ήλιου. Αφ’ ετέρου να τιμωρούνται και να εξοντώνονται όσοι λάτρευαν τον Χριστό. Άναψε παντού ο διωγμός. Η Άγια τότε ανέπτυξε μεγάλη δραστηριότητα. Αψηφούσε τους κινδύνους και τους επισκεπτόταν στις φυλακές ή πήγαινε κοντά τους εις τα μαρτύρια και τους τόνωνε να μείνουν πιστοί μέχρι θανάτου, για την αγάπη του Χριστού. Επίσης παρελάμβανε τα λείψανα των μαρτύρων και τα ενταφίαζε με αρώματα και πολλή ευλάβεια.
Η Άγια είχε μαζί της και μία συγγενή της, που τη λέγανε Σεβαστιανή. Αυτή ήταν εξαιρετικά όμορφη Ο βασιλιάς πληροφορήθηκε για το κάλλος της και έστειλε ανθρώπους να την φέρουν μπροστά του. Έτσι και έγινε. Ο αυτοκράτωρ, όταν είδε το κάλλος της, εξεπλάγη. Συζήτησε αρκετή ώρα κι έμαθε από την Σεβαστιανή για την Ιερουσαλήμ, για την ευγένεια της καταγωγής της, τις αρετές της και τα φυσικά προτερήματα της.
Έστειλε τότε ο βασιλεύς το παιδί του με στρατιώτες να συλλάβουν την Αγία και να την φέρουν μπροστά του. Στο δρόμο όμως, που πήγαιναν, εξαγριώθηκε τ’ άλογο του Φιλοδώρου, έτσι τον έλεγαν το υιό του βασιλέως, και τον έριξε κάτω σε ένα γκρεμό. Συντρίφτηκε το ένα του πόδι και είχε σφοδρούς πόνους. Τον έφεραν επάνω σ' ένα αμάξι στον βασιλέα. Ο βασιλεύς, λυπήθηκε πολύ. Η Σεβαστιανή είπε, ότι η Ιερουσαλήμ μπορεί με τις προσευχές της να κάμει καλά τον υιό του. Αυτό, όταν το άκουσε ο Φιλόδωρος, ο υιός του, τον παρεκάλεσε να στείλει και να την φέρει. Πράγματι, ο βασιλεύς έστειλε ανθρώπους με δώρα για την Αγία και να την παρακαλέσουν να έλθει να προσευχηθεί, για να λάβει ο Φιλόδωρος την υγεία του. Η Αγία δεν πήγε, αλλά έγραψε στον βασιλέα το εξής γράμμα:
-Βασιλεύ, Αυρηλιανέ, αν πιστέψεις στον Κύριον μου Ιησούν Χριστόν τον επουράνιον βασιλέα και Θεόν των απάντων, θα ιατρευθεί ο υιός σου Φιλόδωρος.
Ο βασιλεύς έλαβε το γράμμα με ευλάβεια και με πίστη, το έβαλε επάνω εις το συντριμμένο πόδι του γιου του, που πονούσε φοβερά. Αμέσως τότε ο Φιλόδωρος έγινε τελείς καλά, όπως προηγουμένως και περπατούσε χαρούμενος. Ο βασιλεύς, η Σεβαστιανή, ο θεραπευθείς Φιλόδωρος και πολλοί μεγιστάνες πήγαν στην Ιερουσαλήμ. να την ευχαριστήσουν. 
Τότε βρήκε ευκαιρία η Αγία και τους μίλησε για τον Χριστόν και πως θα σωθούν και να κερδίσουν την ευτυχία της άλλης ζωής. Πολλοί από αυτούς βαπτίσθηκαν.

Στη Βέροια
Η Αγία κατόπιν ξεκίνησε από την Ρώμη και από πόλι, σε πόλι, αφού πέρασε από τα μέρη των Αθηνών, της Βοιωτίας και της Θεσσαλίας έφθασε στη Βέροια της Μακεδονίας. Στο δρόμο της πολλούς έκανε με την διδαχή της να πιστέψουν εις τον Χριστόν. Αλλά και στη Βέροια εξακολουθούσε να διδάσκει με θάρρος για την πίστη του Χριστού. Το 276 μ.Χ. 
όμως πέθανε ο Αυρηλιανός κι έγινε αυτοκράτορας ο Μάρκος Αυρήλιος Πρόβος. Αυτός καίτοι φαινόταν άνθρωπος των γραμμάτων, εν τούτοις κατεδίωξε τους Χριστιανούς. 
Έστειλε διαταγές στους Τοπάρχες του και σε όλα τα Κάστρα, που διοικούσαν, να εξοντώσουν όλους τους Χριστιανούς, αφού προηγουμένως τους βασανίζουν σκληρά. Πολλοί μαρτύρησαν για την πίστη υπέρ του Χριστού.

Καταγγέλλεται στο Δούκα
Δούκας, δηλαδή ηγεμόνας της Θεσσαλονίκης, ήταν ένας, Κιντιανός ονόματι. Μερικοί κόλακες για να αρέσουν στον Δούκα, κατήγγειλαν την Αγία Ιερουσαλήμ με τα εξής λόγια:
- Είναι κάποια γυναίκα στη Βέροια, του είπαν, Χριστιανή. Την λένε Ιερουσαλήμ. Έχει τρία καλά παιδιά. Αυτή ομολογεί θαρρετά, ότι είναι Χριστιανή. Γιατρεύει και πολλούς κατά 
φαντασία ασθενείς με την δύναμιν του Χριστού δήθεν, αλλά κατ' ουσίαν με μαγείες. Και έτσι τραβάει πολλούς από την θρησκεία μας στη πίστη τη δική της. Αυτήν, αν δεν διατάξεις να εξοντωθεί υπάρχει φόβος με τις μαγείες της και μας και σένα να παραπλανήσει.
Σαν τ' άκουσε αυτό ο θηριόψυχος εκείνος άρχοντας, έγινε έξω φρένων. Και έδωσε διαταγή στους στρατιώτες του να πάνε στην Βέροια μαζί του. Η Αγία Ιερουσαλήμ, μόλις έμαθε τον ερχομό του, δεν φοβήθηκε καθόλου τον θάνατον. Τουναντίον χάρηκε, διότι της δινόταν η ευκαιρία να ομολογήσει τον Χριστόν και να μαρτυρήσει γι’ Αυτόν. Φοβήθηκε μόνον δια τα παιδιά της, μήπως από τις υποσχέσεις και τα δώρα του άρχοντα, ή από τα σκληρά βασανιστήρια δειλιάσουν και χάσουν τον στέφανον του μαρτυρίου. Γι’ αυτό τα αγκάλιασε, τα ασπάσθηκε και τους είπε:
- Παιδιά μου και σπλάγχνα μου, ξέρετε με τι κόπους και πόνους και βάσανα σας έθρεψα, σας μεγάλωσα και σας δίδαξα την πίστη του Χριστού. Τώρα ακούστε με: Περιφρονήστε τα βασανιστήρια. Μη φανείται κατώτεροι από τους τρεις παίδες, τους παλαιούς, σεις οι νέοι παίδες. Μη δειλιάσετε, ούτε να φοβηθείτε τα σπαθιά, τους αγριεμένους τυράννους και τα άγρια θηρία. Δώστε ένα γερό μάθημα στον Τύραννο, για να μάθει ποιοι είναι οι στρατιώτες του Χριστού. Λίγο θα πονέσουμε, αιώνια θα χαρούμε. Ακουστέ με, παιδιά μου. 
Αγαπήστε τον Χριστό και ντροπιάστε τον διάβολο.
Η μακαρία με αυτά τα λόγια προσπαθούσε να τονώσει και να δυναμώσει τα παιδιά της.


Έψησαν τον μικρότερο στη σχάρα
Ο Κιντιανός όμως ήταν γεμάτος θυμό και λύσσα κατά των Αγίων διατάζει να τους χωρίσουν, το δε πιο μικρό παιδί, τον Κήγορον, να τον φέρουν μπροστά του. Νόμιζε ο δυστυχής, ότι θα τον δελεάσει με τις υποσχέσεις, ή με τις φοβέρες θα τον τρομάξει και θα τον έκανε να αρνηθεί τον Χριστό και την πίστη του.
Μόλις άκουσε το ευλογημένο παιδί τις υποσχέσεις και τις φοβέρες του τυράννου του είπε:
- Εάν δεν ήσουνα ένας ασεβής, άπιστος και ειδωλολάτρης και ήσουνα ένας πιστός Χριστιανός, θα με έπειθες να σε αγαπώ και χωρίς τα δώρα αυτά. Αλλ’ επειδή συ είσαι εχθρός του Χριστού και λατρεύεις τους δαίμονες, εγώ δε τουναντίον είμαι φίλος του Χριστού, δεν θα με καταφέρεις ποτέ να με ξεκόψεις από την πίστη μου, έστω και αν με κάμεις βασιλιά. 
Αυτά τα αγαθά, η μητέρα μου τα έλεγε όνειρο και σκιά και αέρα και μάταια και χαμένα πράγματα.
Έπειτα από αυτά γύρισε προς την μητέρα του και της είπε:
- Δεν θα ξεχάσω, μητέρα ποτέ τις συμβουλές σου. Θα υπομείνω κι ένας τάφος θα μας δεχτεί. Δεν θα πάθω κανένα κακό. Ούτε θέλω να με κλάψεις. Μείνε ήσυχη. Ο δικαστής 
πιστεύει, ότι θα με πλανέψει από την πίστη του Χριστού. Άδικα κοπιάζει. Ας έλθουν και άλλοι δέκα Κιντιανοί. Δεν θα μπορέσουν ποτέ να με χωρίσουν από την αγάπη του Χριστού μας.
- Άκουσε, Τύραννε, είπε κατόπιν, με πήρες εμένα σαν μικρότερο, αλλά δεν ξέρεις, ότι ο Θεός τους μικρότερους δυναμώνει. Εμπρός, λοιπόν, κάνε ότι βασανιστήρια σκέφθηκες. 
Είμαι έτοιμος με την δύναμιν του Κυρίου μου να τα βαστάξω.
Σαν τα άκουσε αυτά ο Κιντιανός, άναψε από το θυμό του και σηκώθηκε ορθός από τον θρόνο του. Διέταξε δε ν’ ανάψουν μεγάλη φωτιά και να τον κάψουν ζωντανό. Πράγματι, ανάψανε τη φωτιά! Έβαλαν μέσα σ' αυτή ένα σιδερένιο κρεββάτι να κοκκινίσει. Κατόπιν πέταξαν επάνω τον Κήγορον να καεί. Την ώρα δε, που ψηνόταν, τον ετόξευαν με ψιλά και μυτερά βέλη. Όλα δε αυτά τα έκαναν για να φοβηθούν τ’ αδέλφια του. Σε λίγο το σώμα του μάρτυρος έγινε παρανάλωμα του πυρός και η Αγία του ψυχή πήγαινε στον Παράδεισο, με την συνοδεία των Αγγέλων, για να ευφραίνεται παντοτινά κοντά στον Θεό. Από το φρικτό μαρτύριο, που υπέμεινε ο μικρότερος, πήραν πιο πολύ θάρρος οι άλλοι μεγαλύτεροι 
αδελφοί του. Η Αγία μητέρα του πονούσε, βεβαίως, σαν μητέρα, αλλά χαιρόταν, διότι εξασφαλίσθηκε ο ένας της υιός για πάντα στον Παράδεισο. Τι ευλογημένη και γενναία μητέρα!

Το φρικτό μαρτύριο του Σεκένδου
Κατόπιν έφεραν και παρουσίασαν μπροστά στον τύραννο τον Σέκενδον. Αυτός πήγαινε με το κεφάλι ψηλά και με χαρούμενο το πρόσωπο, λες και πήγαινε σε γιορτή και πανηγύρι και όχι σε εξέταση για μαρτύριο. ΟΔούκας τον φοβερίζει, κι αυτός με γενναιότητα του αποκρίνεται:
- Μη πλανάσαι, παράνομε, ότι με δαρμούς και ξίφη, με άγρια θηρία και φωτιά θα μπόρεσης να με χωρίσεις από τον Παντοδύναμο Θεό. Δεν σου έβαλε μυαλό η υπομονή του μικρού μου αδελφού και επιχειρείς τώρα να με κάμεις να αλλαξοπιστήσω εγώ, που είμαι μεγαλύτερος; Σου τονίζω, ότι δεν θα φανώ κατώτερος από εκείνον και δεν θα σε κάμω να χαρείς εσύ και ο πατέρας σου διάβολος. Όχι. Πάρε το απόφαση.
Ο τύραννος στα λόγια αυτά του μάρτυρος αναψοκοκκίνισε από το θυμό του και διέταξε να αρχίσουν τα βασανιστήρια. Πρώτα τον ξαπλώσανε κατά γης και του καρφώσανε με μεγάλα καρφιά τα χέρια και τα πόδια. Κατόπιν άρχισαν να τον δέρνουν με σιδερένιες ράβδους. Και εν συνεχεία του περάσανε στο κεφάλι μια περικεφαλαία πυρακτωμένη και κατακόκκινη. Έπειτα και από αυτήν την τιμωρία δεν άντεξε άλλο το σώμα του και παρέδωσε τη αγία ψυχή του στα χέρια του Θεού.

Το μαρτυρικό τέλος του Σεκένδικου
Κατόπιν διέταξε να του φέρουν εις το κριτήριο και τον τρίτον αδελφό, τον Σεκένδικο. Το παρότρυνε να θυσιάσει στους θεούς γιατί αλλιώς την περίμεναν περισσότερα βασανιστήρια σαν μεγαλύτερος που ήταν. Τότε με παρησία ο Σεκένδικος είπε:
- Γιατί, κακονούστατε Κιντιανέ, με αναγκάζεις να θυσιάσω στους δαίμονες; Δεν είδες ποιους αδελφούς είχα; Σου το είπα και στο επαναλαμβάνω πάλι. Εγώ σε δαίμονες δεν θυσιάζω, ξόανα και είδωλα δεν προσκυνώ, οι βασιλείς άπιστους και αντίχριστους δεν υπακούω, βάσανα και τιμωρίες δεν φοβούμαι. Αρκούν αυτά. Τίποτε άλλο δεν σου λέγω. 
Ότι θέλεις κάμε. Τότε ο Τύραννος έγινε έξω φρένων και έβγαλε μια απόφαση. Διέταξε, λοιπόν, ο κακόψυχος και έφεραν άλογα άγρια. Τα έζεψαν σε ξύλο. Κατόπιν τρύπησαν τους αστραγάλους του μάρτυρος και έδεσαν με σχοινιά τα πόδια από το ξύλο. Τα άλογα, με τον μάρτυρα πίσω, τα απέλυσαν κι εκείνα κεντούμενα από τα μηχανήματα και φοβούμενα από τον κρότον, έφευγαν σε τόπους κακοτράχαλους. Με φρικτό μαρτύριο, ο Σεκένδικος παρέδωσε την αγία του ψυχή εις τον Θεό.

Τα βασανιστήρια της Αγίας
Την άλλη ήμερα ο άγριος τύραννος κάθισε πάλι στο Κριτήριο. Διέταξε να φέρουν μπροστά του την μητέρα των μαρτύρων, την Αγία Ιερουσαλήμ. Όταν την έφεραν, της είπε ο ασεβέστατος με θυμό.
- Δε μου λες, βρωμογύναιο, με ποιες μαγείες έπεισες τα παιδιά σου να αρνηθούν ετούτη την ευχάριστη ζωή και να πεθάνουν για έναν Σταυρωμένο; Είσαι κακούργα και σκληρή μάννα. Άλλες μητέρες, για τα παιδιά τους, κινδύνεψαν και την ζωή τους ακόμη. Συ όμως ενώ τα έβλεπες να πεθαίνουν με τόσες σκληρές τιμωρίες και βάσανα, δεν τα λυπήθηκες. 
Τουναντίον χαιρόσουνα. Και τώρα παρουσιάστηκες μπροστά μου με πρόσωπο χαρούμενο. Λες και βρήκες ξαφνικά κανένα θησαυρό. Μα τι Μητέρα είσαι συ; Δεν ντρέπεσαι καθόλου; Άκουσέ με τώρα καλά. Αν δεν θυσιάσεις στους μεγάλους θεούς, θα σου κάνω τέτοια βάσανα και τόσες τιμωρίες, που σε κανέναν άλλον από όσους θανάτωσα, δεν έκαμα.
Αυτά τα άκουσε η μακαρία Ιερουσαλήμ, χωρίς να δειλιάσει καθόλου. Του αποκρίθηκε δε ταπεινά και με θάρρος τα έξης:
- Εγώ, άρχοντα μου, του είπε, τους υιούς μου δεν τους στέρησα τη παρούσα ζωή, με μαγείες και γητεύματα. Εγώ, με την Χάριν του Αγίου Πνεύματος τους χάρισα αθάνατη ζωή 
και παντοτινά ευτυχισμένη. Αυτή τη ζωή θα μπορούσες και συ ν’ αποκτήσεις αν έδιωχνες τον δαίμονα της απιστίας, που κατοικεί μέσα σου. Σ’ αυτήν την ατέλειωτη ευτυχισμένη ζωή, θέλω κι εγώ να υπάγω. Επομένως μη βραδύνεις. Εμπρός προχώρησε στο έργο σου. Βασάνισε με, όσο θέλεις.
Ο Κιντιανός θύμωσε πολύ με την απόκριση της Μάρτυρος και διέταξε να αρχίσουν τα βασανιστήρια. Πρώτον την κρέμασαν και άρχισαν με σιδερένια νύχια να ξύνουν τις σάρκες της. Κατόπιν πήραν σάκους τρίχινους και της έδεσαν τις πληγωμένες σάρκες της. Το χώμα κοκκίνισε από το αίμα της, που έτρεχε. Φαινόταν τα κόκκαλά της. Πολλές γυναίκες,που έτρεξαν εκεί, την λυπόταν κι έκλαιγαν. Κατόπιν της έκοψαν οι δήμιοι τα κεφάλι της κι έτσι επήρε τον στέφανον του μαρτυρίου και κέρδησε το παν, το μεγάλο, μοναδικό και ασύγκριτο θησαυρό της αιώνιας ευτυχίας του Παραδείσου.
Μερικοί τότε ευσεβείς και φιλόχριστοι άνδρες πήραν το άγιο και βασανισμένο σώμα της και το έθαψαν εις τον Νότιον μέρος της Βερροίας. Αργότερα έκεί χτίστηκε Ναός έπ'όνόματι της Αγίας Τερουσαλήμ. Έγίνοντο δε πολλά θαύματα σε όσους πήγαιναν και την παρακαλούσαν με πίστι. Ο ναός όμως αυτός κάηκε σε μια μεγάλη πυρκαίά της Βερροίας.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος ἅ'.
Τήν σπουδήν σου τή κλήσει κατάλληλον, ἐργασαμένη φερώνυμε, τήν ὁμώνυμόν σου δόξαν εἰς κατοικίαν κεκλήρωσαι, Ἱερουσαλήμ ἀθληφόρε, σύν τοῖς τέκνοις Πανένδοξε. 
Ὅθεν προχέεις ἰάματα καί πρεσβεύεις ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἠμῶν.

Κοντάκιον. Τά ἄνω ζητῶν...
Ἀσκήσει θερμή τά πάθη θανατώσασα, ἀθλήσει στερρά τυράννους καταισχύνασα, σύν τοῖς τέκνοις, ἔνδοξε. Τό ἀρχαῖον, Μάρτυς ἀντίπαλον, πτερνιστήν ἠμῶν καταβέβληκας 
νεανικῶς, καί νίκης οὐρανόθεν στέφος εἴληφας.

ΠΗΓΗ.xristianos.gr

Πηγή: Από το βιβλίο «Η Αγία Ιερουσαλήμ

Η κυρα- Σταυρούλα από την Άτταλη της Εύβοιας

site analysis

Διακρινόταν για την βαθειά της ευλάβεια στα πράγματα της εκκλησίας , την υπομονή και το φίλεργο. Προερχόταν από έναν άγιο πατέρα, τον οποίο οι συμμορίτες έπνιξαν στο Αιγαίο, κρεμώντας στον λαιμό του μεγάλη πέτρα, γιατί είχε γιο στον στρατό. Μετά από μέρες βρέθηκε το λείψανό του όρθιο στην θάλασσα, όπως του αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Ήτανε μάννα πέντε παιδιών. Δεν κάθισε ποτέ στο τραπέζι να πιάση ψωμί, χωρίς κόπους και ιδρώτες. «Γέροντά μου» και «Θεόκτιστέ μου» ήταν οι προσφωνήσεις της. Το αγαπητικό αυτό «μου» ήταν πάντα κάτω από την γλώσσα της. Ο σύζυγος, κομμάτι σκληρός και μεμψίμοιρος , δεν άφηνε περιθώρια για πολλές χαρές.
Κάπου – κάπου μας έπαιρνε και κάποιο τηλέφωνο.
- Τι κάνεις , κυρα- Σταυρούλα;
- Προσπαθώ να αναπληρώνω τα υστερήματα, τα κενά της νύφης, για να μην οργίζεται ο πεθερός και δημιουργήται παροξυσμός στην οικογένεια. 
Όταν κάποτε ο αδελφός της προσπάθησε να την πληγώση, του έδωσε την απάντηση των Αγίων.
- Έμαθε και γράμματα ο γυιός σου, αλλά, αδελφή μου, τι έγινε; Καλογεράκος. Μήπως έγινε δεσπότης;
- Άκουσε, αδελφέ μου∙ το δικό μου το παιδί ήταν άξιο να γίνη μοναχός.
Καύχημα ήτανε για την κυρά- Σταυρούλα πως ο γυιός της ήταν μοναχός και παντού το διεκήρυττε:
- Έχω και γιο μοναχό στο Άγιον Όρος.
Όταν καθόμασταν κατ’ ιδίαν, μου εκμυστηρεύετο:
- Πολλές βολές την νύχτα ξυπνώ και αναρωτιέμαι: «Άραγε αυτά τα παιδιά έχουνε να πορευθούνε; Εγώ απόψε έβαλα κουτάλι στο στόμα μου∙ αυτά πως πορευθήκανε;».
Χρόνια οι χυλοπίτες και ο τραχανάς ήταν δικά της παρασκευάσματα και ευλογίες στο μοναστήρι, μαζί με τα ξερά σύκα για την Σαρακοστή. Κι εμείς οι μοναχοί θέλουμε κάποτε-κάποτε ν’ ακουμπούμε στην θύμηση κάποιας ταπεινής μάννας.
Είχε διάκριση και ντροπαλότητα σαν να ήταν μικρή παιδίσκη. Ήρθε μια νύχτα με τον σύζυγό της στο κονάκι , στην Θεσσαλονίκη και προτιμήσανε να μείνουν όλη την νύχτα πίσω από την πόρτα, να μη μας ενοχλήσουν.
Η τραχειά ύπαιθρος με την σκληρή δουλειά αγιάζει. Μας έδωσε πολλές φορές τρυφερώτερους και γλυκύτερους ανθρώπους από τα σαλόνια και τα σπουδαστήρια των μεγάλων πόλεων. Γι’ αυτό , με όλη μου την καρδιά μπορώ να φωνάζω και να παιανίζω: «Χαίρε έρημος∙ χαίρετε , δάση και βουνά, πλαγιές και κορφοβούνια, για τα καλά σας θρέμματα».

Από το βιβλίο: «Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας»
Ιερά Μονή Δοχειαρίου , Άγιον Όρος
Γραφικές Τέχνες – Εκδόσεις: «Το Παλίμψηστον

ΠΗΓΗ.www.xristianos.gr»

site analysis

---

Η Αγία Βρυαίνη και ο ναός της στο χωριό Μανδριά της Πάφου

---

Η Αγία Βρυαίνη ή αλλιώς Βρυώνη είναι μια Κύπρια Αγία η οποία τιμάται στο χωριό Μανδριά της Πάφου. Στα Μανδριά υπάρχει εκκλησία αφιερωμένη στην Αγία Βρυαίνη η οποία είναι και η μία και μοναδική στον κόσμο που είναι αφιερωμένη στην Αγία αυτή.
Μέχρι το 1963-64 το χωριό Μανδριά της Πάφου ήταν ένα μικτό χωριό στο οποίο κατοικούσαν και Έλληνες και Τούρκοι. Το 1960 το χωριό είχε 404 κατοίκους. Οι Τουρκοκύπριοι ήταν 329 και οι Ελληνοκύπριοι 79. Όταν έγιναν οι δικοινοτικές συγκρούσεις μεταξύ των Ελλήνων και Τούρκων της Κύπρου το 1963-64, οι Έλληνες κάτοικοι εγκατέλειψαν το χωριό τους και το χωριό έγινε τουρκικός θύλακας και δεν μπορούσε κανένας Έλληνας να πάει εκεί. Το 1974 οι Τουρκοκύπριοι έφυγαν και πήγαν στις κατεχόμενες περιοχές. Στο χωριό εγκαταστάθηκαν Ελληνοκύπριοι πρόσφυγες από τον βορρά. Το χωριό βρίσκεται δίπλα από τη θάλασσα και είναι πολύ κοντά στη πόλη της Πάφου. Είναι επίσης ένα από τα πιο έφορα χωριά της Κύπρου. Στο χωριό υπήρχε εκκλησία αφιερομένη στον Άγιο Ανδρόνικο και Αθανασία (η οποία έχει τώρα ξανακτιστεί), και πέντε ξωκλήσια αφιερομένα στον Άγιο Ηλιόδωρο, στην Αγία Εύρεση, στον Άγιο Ευλόγιο, στην Αγία Αυγώνα (Αρκώνα), και στην Αγία Βρυαίνη ή Βρυώνη.
Μετά το 1963 που έφυγαν οι Ελληνοκύπριοι και παρέμειναν οι Τουρκοκύπριοι, όλα καταστράφηκαν. Κανένα από όλα αυτά τα εκκλησάκια δεν υπάρχει πλέον εκτός από το εκκλησάκι της Αγίας Βρυώνης που το έχει ξανακτίσει μια οικογένεια προσφύγων από το χωριό Άσσια, αφού πρώτα τους οραμάτισε η Αγία και τους έδειξε που βρίσκονταν τα χαλάσματα του ξωκλησιού της.
Το εκκλησάκι της Αγίας Βρυαίνης κτυπήθηκε τρεις φορές από τους Τουρκοκυπρίους κατοίκους του χωριού. Το 1975, μαζί με τους πρόσφυγες που ήρθαν στα Μανδριά κυνηγημένοι από τον Τούρκο εισβολέα, ήταν και μια γυναίκα από την Άσσια, η κυρία Σταυρούλα. Τίποτα εκείνο τον καιρό δεν θύμιζε το εκκλησάκι, που τα χαλάσματά του είχαν κρυφτεί κάτω από τα χώματα. Μια νύχτα όμως παρουσιάστηκε στον ύπνο της κυρίας Σταυρούλας μια μαυροντυμένη γυναίκα που της υπέδειξε ένα σημείο κοντά στη θάλασσα. Δείχνοντας της είπε: «Τους βλέπεις αυτούς τους θεμελιούς; Εκεί βρίσκεται ένα ξωκλήσι. Να πας και να το βρεις». Την άλλη μέρα η γυναίκα πήγε στο τόπο που είδε στο όνειρό της. Κάτω από τα χώματα βρήκε τα θεμέλια της παλιάς εκκλησιάς της Αγίας Βρυαίνης.
Το 1986 έγιναν τα εγκαίνια του νέου ξωκλησιού. Κτίστηκε ψηλά σε ένα λοφίσκο, πάνω από μια σπηλιά, στα νότια του χωριού.
Ένας από τους πιο γνωστούς θρύλους γύρω από την εκκλησάκι της Αγίας Βρυαίνης εξιστορεί πως ενώ ένα καράβι βρισκόταν ανοιχτά της Κύπρου, ξαφνικά ξέσπασε μεγάλη θαλασσοταραχή. Ο καπετάνιος ψάχνοντας καταφύγιο για να σώσει το καράβι του, πλησίασε τις ακτές. Μα η τρικυμία τον οδήγησε στα Μαντριά. Ο καπετάνιος και οι ναύτες του καραβιού βλέποντας τότε τον κίνδυνο να τσακιστούν στα βράχια, παρακάλεσαν την εικόνα της Αγίας Βρυαίνης, που υπήρχε στο πλοίο, να τους γλυτώσει. Έκαναν μάλιστα τάμα πως αν σώζονταν θα της έχτιζαν μια εκκλησία προς τιμή της. Η Αγία Βρυαίνη άκουσε τις προσευχές των ναυτικών και η τρικυμία κόπασε. Ο καπετάνιος για να δείξει την ευγνωμοσύνη του που σώθηκε αυτός και οι άντρες του, τήρησε το τάμα που έκανε και έφτιαξε ένα μικρό εκκλησάκι στο όνομα της Αγίας Βρυαίνης κοντά στη θάλασσα.
Η Αγία Βρυαίνη φαίνεται να είναι πολύ θαυματουργή, αφού με τα διάφορα θαύματά της, χρόνο με χρόνο αυξάνει σε σημαντικό αριθμό τους προσκυνητές της. Στη κοινότητα Μανδριών η Αγία Βρυαίνη τιμάται πάρα πολύ, αφού έσωσε τη ζωή μέχρι και σε καρκινοπαθείς ανθρώπους.
Η μνήμη της Αγίας Βρυαίνης εορτάζεται στις 30 Αυγούστου, όπου γίνεται και πανήγυρις και πολλοί είναι οι πιστοί που έρχονται την μέρα αυτή, όχι μόνο από την κοινότητα, αλλά και από τις γύρω περιοχές, για να προσκυνήσουν στην χάρη της. Επίσης καθημερινά έρχονται πιστοί για ν’ ανάψουν ένα κερί και να προσευχηθούν.

Γυναίκες στις οποίες αξίζει να υποκλινόμαστε

site analysis

Μαμάδες που μεγαλώνουν παιδιά με ειδικές ανάγκες. Οι γυναίκες στις οποίες αξίζει να υποκλινόμαστε.

Το μεγάλωμα ενός παιδιού δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση και αυτό είναι κάτι που το αντιλαμβάνεσαι μόνο όταν γίνεις η ίδια μαμά. Πόσες φορές δεν έχετε θυμηθεί τα λόγια των μαμάδων σας, όταν σας έλεγαν «κάποτε θα γίνεις κι εσύ μαμά και θα με καταλάβεις». Ναι, τώρα που έχετε δικά σας παιδιά τις καταλαβαίνετε και αναγνωρίζετε όλα όσα έκαναν, για να σας μεγαλώσουν.

Υπάρχουν, όμως, και κάποιες μαμάδες, που έχουν να αντιμετωπίσουν περισσότερες δυσκολίες.

Μαμάδες, που τα παιδιά τους έχουν κινητικά, διανοητικά ή ψυχολογικά προβλήματα. Μαμάδες, που δεν έχουν ακούσει ούτε μια φορά τη λέξη «μαμά» από τα χείλη των παιδιών τους και ενδεχομένως να μην την ακούσουν ποτέ. Μαμάδες, που μεγαλώνουν τα παιδιά τους με απεριόριστη αγάπη και αξιοπρέπεια σε μια χώρα που, ας μη γελιόμαστε, δεν στέκεται καθόλου στο πλευρό τους.
 

Σε αυτές τις μαμάδες αξίζει όλοι μας να υποκλινόμαστε:

Επειδή άκουσαν τα χειρότερα από το στόμα των γιατρών, αλλά κατάφεραν να μαζέψουν τα κομμάτια τους και να συνεχίσουν.

Επειδή αντιμετωπίζουν καθημερινά τα βλέμματα, τις κακίες και τα αρνητικά σχόλια με αξιοπρέπεια και στωικότητα.

Επειδή είναι δυνατές, τόσο δυνατές που και οι ίδιες απορούν με τη δύναμη τους.

Επειδή, εκτός από μαμάδες, είναι και γιατροί και φυσιοθεραπευτές και λογοθεραπευτές και οτιδήποτε άλλο χρειάζεται το παιδί τους.

Επειδή κάποιες μέρες είναι πιο δύσκολες από τις άλλες, όμως αυτές δεν το βάζουν κάτω

Επειδή πάντα ελπίζουν, ακόμα κι όταν φαινομενικά δεν υπάρχει ελπίδα

Επειδή έχουν ανεξάντλητη υπομονή

Επειδή γνωρίζουν πως το παιδί τους τις χρειάζεται όσο τίποτα άλλο στον κόσμο

Επειδή θα έδιναν και τη ζωή τους, για να κάνουν τα παιδιά τους όλα αυτά τα μικρά …δηθεν ενοχλητικά πράγματα, που κάνουν τα άλλα παιδιά

Επειδή, τελικά, όταν κοιτάζουν τα παιδιά τους, δεν βλέπουν παιδιά με ειδικές ανάγκες, αλλά μονάχα τα αγγελούδια τους…

Πηγή: Το Zωντανό Iστολόγιο

Βασιλική Κουζάρη, μια χριστιανή αγωνίστρια που ήξερε μόνο το καλό

site analysis

  Γεννήθηκε το 1891 στο Βαρώσι της Αμμοχώστου της Κύπρου, που σήμερα είναι κατεχόμενο. Η οικογένεια της ήταν πολύ φτωχή. Είχε άλλα τέσσερα αδέλφια. Η ίδια ήταν η μικρότερη. Ορφάνεψε από μάννα, όταν ήταν πολύ μικρή. Ο Κωνσταντίνος Ψαράς που ήταν χήρος με δύο παιδιά ζήτησε σε γάμο την αδελφή της Μηλιά. Η Μηλιά του έβαλε σαν όρο να πάρη μαζί της και την δεκάχρονη τότε Βασιλική και το δέχθηκε. Η Βασιλική μεγάλωσε τα δύο ορφανά και άλλα επτά παιδιά που έκανε η αδελφή της με τον Κωνσταντίνο. Όλα τα παιδιά την αγαπούσαν περισσότερο από την μάννα τους, γιατί κι αυτή τα αγαπούσε πολύ.

Ο Κωνσταντίνος ως αντίδωρο της προσφοράς της προς τα παιδιά του και την οικογένεια του, της αγόρασε σπίτι στο κέντρο της πόλεως. Δεν την ξεχώρισε από τα παιδιά του και φρόντισε να την προικίση και να την αποκαταστήση. Ήταν ψηλή, εμφανίσιμη, με πολύ μακρυές κόκκινες πλεξούδες, και άσπρη επιδερμίδα με πολλές φακίδες. Παντρεύτηκε τον Πολύβιο Παρασκευά από την Λάπηθο, κατά 13 χρόνια μικρότερο της, χωρίς αυτό να αποτελέση εμπόδιο, και έζησαν πολύ αγαπημένοι. Εκ φύσεως ήταν πολύ αθώα, απονήρευτη και καλωσυνάτη. Αν και φτωχή ήταν πολύ ελεήμων. Ό,τι έπεφτε στα χέρια της το έδινε ελεημοσύνη. Είχε βαθειά πίστη στον Θεό και εμπιστοσύνη ακλόνητη στην πρόνοια Του.

Και πριν παντρευτή και αφού παντρεύτηκε αγαπούσε να μένη πολλές ώρες την ημέρα στην Εκκλησία. Σκούπιζε, άναβε τα καντήλια και προσευχόταν. Στην οικογένεια της και στο χωριό έλεγαν: «Η Βασιλού είναι αγία». Δεν έχανε ακολουθία και τηρούσε όλες τις νηστείες κατά γράμμα. Ήταν ταπεινή και για το κάθε τι ρωτούσε τους ιερείς. Ό,τι την συμβούλευαν το εδέχετο ως θέλημα Θεού και το τηρούσε. Δεν θύμωσε και δεν μάλωσε ποτέ με κανέναν. Δεν είχε εχθρούς. Σε όλους εφέρετο με αγάπη. Ήταν πρόθυμη να βοηθήση, να δώση ό,τι της ζητούσαν, κι ας ζημίωνε την οικογένεια της. Όταν έβλεπε κάποιον να θυμώνη και να φωνάζη, εστενοχωρείτο πολύ. Έλεγε: «Τον καημένο! Τί εχει; Μήπως δεν είναι καλά;». Ήταν πολύ ταπεινή. Δεν ήθελε να την ξέρη και να μιλά κανείς γι’ αυτήν. Ό,τι καλό έκανε, το έκρυβε επιμελώς.

Έλεγε πάντα την αλήθεια. Η γλώσσα της δεν μπορούσε να πή ψέματα, κι ας ήταν πολλές φορές εις βάρος της. Η Βασιλική, εκτός από τα εννιά παιδιά του Κωνσταντίνου, μεγάλωσε και τα δύο δικά της και αργότερα και τα εγγόνια της. Φαίνεται πως είχε γεννηθή για να μεγαλώνη παιδιά. Τα πήγαινε πολύ καλά μαζί τους, αλλά και με όλο τον κόσμο. Στα τόσα καλά που είχε η Βασιλική είχε και ένα φυσικό ελάττωμα ή συνήθεια, να μιλά πολύ. Ήταν πολυλογού, σε σημείο που έμεινε παροιμιώδης η πολυλογία της. Όταν κάποιος μιλούσε πολύ οι άλλοι έλεγαν: «Να,η Βασιλού». Από την πολυλογία της μερικές φορές ξεχνιόταν και έκαιγε το φαγητό. Ερχόταν ο άνδρας της από την δουλειά για να φάη το μεσημέρι, και αυτή με χαριτωμένο τρόπο του έλεγε: «Πολυβάκο μου, έκαψα το φαί. Να σου τηγανίσω δύο αυγά;».

Αυτός δεν διαμαρτυρόταν, έτρωγε κάτι πρόχειρο και πήγαινε πάλι στην δουλειά του. Ενώ όμως μιλούσε τόσο πολύ η Βασιλική για τον Χριστό, την Παναγία, τους Αγίους και για την οικογένεια της, δεν κατέκρινε ποτέ κανέναν. Ήταν πολύ αυστηρή στην κατάκριση, την θεωρούσε μεγάλη αμαρτία και ποτέ δεν σχολίαζε τα έργα των ανθρώπων. Έλεγε στην κόρη της: «Ανδρούλα, δεν θα σε δείρω ποτέ (και πράγματι, ποτέ της δεν έδειρε τα παιδιά της). Αλλά αν σε ακούσω να πής κάτι κακό για κάποιον άνθρωπο, θα σου την δώσω στο στόμα».

Ο γυιός της αγάπησε μία γυναίκα με τρία παιδιά κατά δέκα χρόνια μεγαλύτερη του. Η Βασιλική την δέχθηκε με πολλή αγάπη και έδωσε την ευχή της, που τους στήριξε και πρόκοψαν. Έλεγε για τη νύφη της: «Αυτήν μας έστειλε ο καλός Θεός. Είναι πολύ καλή». Η παρουσία του Θεού ήταν έντονη και ζωντανή στην ζωή της. Σε μεγάλη ηλικία πήγε προσκύνημα στα Ιεροσόλυμα. Σε κάποιο προσκύνημα οι υπόλοιποι την άφησαν πίσω γιατί ήταν ηλικιωμένη. Αυτή προχώρησε μόνη της, με μεγάλη ευκολία και στην απορία των άλλων είπε ότι την κρατούσε η Παναγία. Οι άλλοι δυσπιστούσαν ενώ αυτή επέμενε ότι ένιωθε ένα χέρι που την κρατούσε και την στήριζε, και βάδιζε εύκολα.

Δεν πήγε ποτέ σε γιατρό. Γιατρός της ήταν η Παναγία. Όταν αρρώσταινε έλεγε στον γυιό της: «Παναγιώτη, όχι γιατρό. Πάρε με στην Παναγία». Την έπαιρνε σηκωτή στην Εκκλησία της Αγίας Ζώνης στο Βαρώσι. Προσευχόταν, αλειφόταν με λαδάκι και γύριζε πίσω με τα πόδια υγιής. Μετά τον ξερριζωμό του 1974 η Βασιλική με τον σύζυγο της και την οικογένεια του γυιού της, κατέφυγαν στο προάστιο Πολεμίδια της Λεμεσού. Εκεί έζησε τέσσερα χρόνια και εκοιμήθη το 1978 σε ηλικία 87 ετών. Όλα τα παιδιά που μεγάλωσε μαζεύτηκαν και με αγάπη έκαναν την κηδεία της. Πρόσφεραν και χρήματα γιατί τότε μετά την προσφυγιά, υπήρχε μεγάλη φτώχεια.

Μετά από πέντε χρόνια εκοιμήθη και ο σύζυγος της. Για να τον θάψουν άνοιξαν τον τάφο της να κάνουν την ανακομιδή των οστών της και όλοι εξεπλάγησαν. Το φόρεμα και τα μαλλιά της Βασιλικής ήταν άθιχτα και τα οστά της ευωδίαζαν. Αυτό το επιβεβαιώνουν όλοι οι παρόντες κατά την εκταφή. Ο γυιός της έλεγε στην αδελφή του: «Ανδρούλα, δεν είμαι πολύ της Εκκλησίας. Αλλά τι να σου πώ! Όταν ανοίξαμε τον τάφο της μάννας, ευωδίαζε».

Αιωνία της η μνήμη. Αμήν.

  Πηγή: Ασκητές μέσα στον κόσμο, τόμος Β΄,έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου «Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος», σ.103-107,   Μεταμόρφωση Χαλκιδικής, 2012

Παρακλητικός Κανών εις την Αγία Οσιομάρτρα Ελέσης εκ Κυθήρων

site analysis

Παρακλητικός Κανών εις την Αγίαν Οσιομάρτυρα Ελέσα Προστάτιδα και Έφορον της Νήσου Κυθήρων.

Ποίημα του Υμνογράφου Σοφ. Καλούτση (+)

(ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1!!!ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΕΛΕΣΗΣ ΤΗΣ ΕΚ ΚΥΘΗΡΩΝ)

Ευλογήσαντος του Ιερέως αναγινώσκομεν τον ψαλμόν «Κύριε εισάκουσον της προσευχής μου». Μετά δε την συμπλήρωσιν αυτού ψάλλομεν τα παρόντα. Προηγουμένου του «Θεός Κύριος» μετά των στίχων αυτού.

Ήχος δ’. Ο υψωθείς.

Την του Σωτήρος Καλλιπάρθενον Νύμφην, την παρθενίας απαστράπτουσαν αίγλη, Αθλητριών το καύχημα εν ύμνοις οι πιστοί, άπαντες τιμήσωμεν, εκβοώντες θερμώς αυτή, χαίροις χαρμονή ημών, και της νήσου Κυθήρων, η θερμοτάτη πρέσβυς προς Θεόν, Μάρτυς Οσία, Ελέσα αοίδιμε. 

Δόξα. Απολυτίκιον του αγίου του Ναού.

Και νυν. Όμοιον.

Την πατρικήν βδελυξαμένη θρησκείαν, τω σωτηρίω προσωρμίσθης λιμένι, της Χριστωνύμου πίστεως Ελέσα σεμνή, Θεοτόκον έχουσα, και Μητέρα αγνήν Χριστού, θείαν αρωγόν αεί, μεθ’ ής νυν εν υψίστοις, κατατρυφώσα μέμνησο ημών, των ευφημούντων σε Κόρη εκ πίστεως.

Ο Ν’ ψαλμός και μετά την συμπλήρωσιν αυτού.

Ο Κανών.

Ου η ακροστιχίς «Κυθηρίων μέλπω σε εύχος κλεινόν Ελέσα». Εις τα δύο τροπάρια τα προ των αιτήσεων του ιερέως από τρίτης και έκτης ωδής τα αρχικά του ονόματος του Υμνογράφου «Σ.Κ.», εις δε τα Μεγαλυνάρια ολόκληρον το όνομα αυτού «Σοφοκλής»

Ποίημα Σοφοκλέους Δ. Καλούτση.

Ήχος πλ. δ’

Ωδή α’. Αρματηλάτην Φαραώ.

Κατατολμώντι σε την όντως ένδοξον, ανευφημείν ως ωδαίς, εκδυσωπώ χάριν, εν ανοίξει στόματος, την του αγίου Πνεύματος, σαις ευχαίς μοι δοθήναι. Ελέσα Μάρτυς αοίδιμε, όπως επαξίως υμνήσω σε.

Υμνολογεί σε θεαρέστοις άσμασιν, ο Κυθηρίων λαός, πανευλαβώς μέλπων, την πολλήν σου εύνοιαν, και κραταιάν αντίληψιν, και βοά σοι παρθένε, Ελέσα Μάρτυς πανένδοξε, σου μου ει χαρά και κραταίωμα.

Δόξα.

Θαυματουργούσα παραδόξως ήγειρας, εν τη δυνάμει Χριστού, φθοροποιόν δήγμα, ιοβόλου όφεως, τον υποστάντα δούλον σου, και παρέστησας ζώντα, Ελέσα Μάρτυς πανθαύμαστε, όθεν ευχαρίστως υμνούμέν σε.

Και νυν. Της Μυρτιδιωτίσσης.

Η των χαρίτων συ πηγή Πανύμνητε, και Κυθηρίων πιστών, η χαρμονή πέλεις, και θερμή αντίληψις, και τείχος απροσμάχητον, Σην Εικόνα γαρ τούτοις, δωρησαμένη την πάνσεπτον, Νήσον Κυθηρίων εδόξασας.

Ωδή γ’. Ουρανίας αψίδος.

Ρωννυμένη δυνάμει, τη του Σταυρού πάνσεμνε, την του σου πατρός αθεΐαν, Μάρτυς κατήσχυνας, και νικηφόρος σεμνή, αναδειχθείσα Ελέσα, ουρανών απείληφας, θεία βασίλεια.

Ισχυράν σε προστάτιν, και ιατρόν άμισθον, οι εν τοις κινδύνοις τελούντες, νόσοις τε έγνωμεν, Παρθενομάρτυς Χριστού, όθεν τω θείω Ναώ σου, προσφοιτώντες άσμασι, πάντες υμνούμέν σε.

Δόξα. 

Ως ανέσπερον σέλας, ως φωταυγής ήλιος, τη των Κυθηρίων νησίδι, όντως ανέτειλας, ην καταυγάζεις αεί, μαρμαρυγαίς ακηράτοις, και θαυμάτων λάμψεσι, Μάρτυς αοίδιμε.

Και νυν. Της Μυρτιδιωτίσσης.

Νοσημάτων παντοίων, σε ιατρόν Δέσποινα, οι τω σω Ναώ προσιόντες, πίστει ευρίσκουσι, και την Εικόνα την σην, κατασπαζόμενοι πόθω, εν μυρσίναις Άχραντε, θείως εκλάμψασαν.

Σε καύχημα, και τιμαλφέστατον δώρον τοις Κυθηρίοις, ο ανάσσων εν Ουρανοίς Ελέσα δεδώρηται, ελπίδα ασάλευτον και προστάτιν.

Καυχώμενοι, τη πανισχύρω Ελέσα ση προστασία, δυσχερειών και δεινών τε του βίου λυτρούμεθα, ενθέρμοις σου προς τον Κτίστην πρεσβείαις.

«Ελέησον ημάς ο Θεός κατά το μέγα έλεός σου».

Μνημονεύει ο Ιερεύς των υπέρ ων η παράκλησις γίνεται. Μετά την εκφώνησιν του Ιερέως. 

Κάθισμα.

Ήχος β’. Πρεσβεία θερμή.

Ελέους πηγή, τη νήσω σου δεδώρησαι, Ελέσα Θεού, ελέους η επώνυμος, ελεούσα πάντοτε ιλαρώς τους εις σε καταφεύγοντας, ταις σαις πρεσβείαις Μάρτυς προς Θεόν, ημών απάντων, αεί συ μνημόνευε. 

Ωδή δ’. Συ μου ισχύς Κύριε.

Μέλπει φαιδρώς, Μάρτυς τα σα κατορθώματα, ευφημούσα, νήσος Κυθηρίων σε, και γαρ εν ταύτη ενήθλησας, αγωνισαμένη κατά δαιμόνων πολύαθλε, Ελέσα των Μαρτύρων, και Οσίων ακρότης, και των Κυθήρων το θείον ωράϊσμα.

Έσχες Χριστόν, Μάρτυς εν σοι Καλλιπάρθενε, ενοικούντα, όθεν και ανέκραζες, μετά του Παύλου ουκέτι ζω, άλλ’ ο βασιλεύων των όλων ως παντοδύναμος, διόπερ νυν χορεύεις, των εσόπτρων λυθέντων, εις τα άνω Ελέσα βασίλεια.

Δόξα.

Λύεις μητρός, Αγία λύπην στειρότητος, γεννηθείσα, έλεος γαρ Ύψιστος, επιραβεύων την προσευχήν, της σε κυησάσης, φερώνυμον τιμαλφέστατον, δεδώρηται Ελέσα, προσημαίνων την δόξαν, της ενδόξου σου Μάρτυς αθλήσεως. 

Και νυν. Της Μυρτιδιωτίσσης.

Πλούτον Αγνή, κέκτηται όντως αδάπανον, Κυθηρίων νήσος και διάσωσμα, την σην Εικόνα την ιεράν, ήν εν Μυρτιδίοις Θεόνυμφε απεκάλυψας, κινδύνων λυτρουμένη, δυσχερών τε και νόσων, και την χάριν σου ταύτη παρέχουσα.

Ωδή ε’.

Ίνα τι με απώσω.

Ως φρονίμη Παρθένος, ελεημοσύναις σου τον πλούτον τέθηκας, εν χερσί πενήτων, και τας χρείας αυτών εθεράπευσας, ο Νυμφίος όθεν, ο επουράνιος Ελέσα, εις νυμφώνα σε θείον εισώκισε.

Σωστικάς υποθήκας, η αγιωτάτη σου Ελέσα δέδωκεν, εκδημούσα μήτηρ, εκ των τήδε ζωήν προς την άληκτον, ας θερμή καρδία, ενστερνισθείσα νυν αγάλλη, μετ’ αυτής εις τα άνω βασίλεια.

Δόξα.

Εν τω όρει οσία, την του σου γεννήτορος μανίαν φεύγουσα, ηξιώθης ξένης, προστασίας Ελέσα αοίδιμε˙ ο σχισθείς γαρ βράχος, περιλαβών σε παραδόξως, αβλαβή θαυμαστώς διεφύλαξε.

Και νυν. Της Μυρτιδιωτίσσης.

Εν μυρσίναις Παρθένε, Κεχαριτωμένη την σεπτήν Εικόνα σου, αγαθώ ποιμένι, θαυμαστώς υπέρ νουν εφανέρωσας, και Κυθήρων νήσον, καθαγιάσασα εν ταύτη, Πολιούχος αυτής αναδέδειξαι.

Ωδή στ’.

Την δέησιν εκχεώ προς Κύριον.

Υπέταξας, της σαρκός το φρόνημα, τω νοΐ σου Αθληφόρε Ελέσα, και προς ζωήν, την μονήρη μετέστης, καταφρονήσασα κόσμου τερπνότητας, και εύρες νυν εν Ουρανοίς, την τρυφήν εν Χριστώ την αιώνιον.

Χαρίτων σε, της ψυχής και σώματος, υπερπλήρη θεασάμενος Μάρτυς, ο σος πατήρ, ηβουλήθη νυμφίω, σε συναρμόσαι θνητώ άλλ’ ο ένθεος, Ελέσα σου προς τον Χριτόν, τον νυμφίον σου έρως κατίσχυσε. 

Δόξα.

Ο βράχος νυν, σου σκληρού γεννήτορος, μαλακώτερος Ε λέσα εδείχθη, καταφυγήν, παρασχών σοι τους κόλπους, και φιλοστόργως διώκτου ρυσάμενος, καυχάται δε αγιασθείς, τη ροή του τιμίου σου αίματος.

Και νυν. Της Μυρτιδιωτίσσης.

Στεφάνωμα, την Εικόνα Δέσποινα, θησαυρόν τε Κυθηρίων η νήσος, πολυτελή, κεκτημένη καυχάται, και ανυμνεί σου την άμετρον εύνοιαν, κινδύνων τε και συμφορών, λυτρουμένη ταις θείαις πρεσβείαις σου.

Στερέωμα, της Εκκλησίας λαμπρύνεις Οσιομάρτυς, καταυγάζουσα ψυχάς των πίστει τιμώντων σε, Ελέσα το τείχος των Κυθηρίων.

Κλέϊσμα, των Ορθοδόξων Ελέσα Παρθενομάρτυς, σαις αγίαις προσευχαίς, αιτήσεις εκπλήρωσον, των πίστει καταφευγόντων ση σκέπη.

Είτα μνημονεύει ο Ιερεύς των υπέρ ων η Παράκλησις γίνεται, μετά δε την εκφώνησιν.

Κοντάκιον. Ήχος δ’.

Προστασία των Χριστιανών ακαταίσχυντε.

Την προστάτιν σε των Κυθηρίων εν άσμασι, των εν νήσω και των εν τη ξένη γεραίρομεν, αιτούμενοι διηνεκώς πρεσβεύειν τω Θεώ, του δωρήσασθαι τον ιλασμόν, και τα ελέη του Χριστού, εν ειρήνη τοις μέλπουσι, Χαίροις των Κυθηρίων, και πάντων των Ορθοδόξων, η ακαταίσχυντος ελπίς, Αθληρόφε Μεγαλώνυμε.

Προκείμενον. Ήχος β’.

Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον και προσέσχε μοι, και εισήκουσε της δεήσεώς μου.

Στίχος. Και έστησεν επί πέτραν τους πόδας μου, και κατηύθυνε τα διαβήματά μου.

Ευαγγέλιον. Εκ του κατά Ματθαίον.

(Των 10 Παρθένων).

Ζήτει τω Σαββάτω της 17ης Εβδ. Ματθαίου. 

Τότε ὁμοιωθήσεται ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν δέκα παρθένοις, αἵτινες λαβοῦσαι τὰς λαμπάδας αὐτῶν ἐξῆλθον εἰς ἀπάντησιν τοῦ νυμφίου. 2 πέντε δὲ ἦσαν ἐξ αὐτῶν φρόνιμοι καὶ αἱ πέντε μωραί. 3 αἵτινες μωραὶ λαβοῦσαι τὰς λαμπάδας ἑαυτῶν οὐκ ἔλαβον μεθ᾿ ἑαυτῶν ἔλαιον· 4 αἱ δὲ φρόνιμοι ἔλαβον ἔλαιον ἐν τοῖς ἀγγείοις αὐτῶν μετὰ τῶν λαμπάδων αὐτῶν. 5 χρονίζοντος δὲ τοῦ νυμφίου ἐνύσταξαν πᾶσαι καὶ ἐκάθευδον. 6 μέσης δὲ νυκτὸς κραυγὴ γέγονεν· ἰδοὺ ὁ νυμφίος ἔρχεται, ἐξέρχεσθε εἰς ἀπάντησιν αὐτοῦ. 7 τότε ἠγέρθησαν πᾶσαι αἱ παρθένοι ἐκεῖναι καὶ ἐκόσμησαν τὰς λαμπάδας αὐτῶν. 8 αἱ δὲ μωραὶ ταῖς φρονίμοις εἶπον· δότε ἡμῖν ἐκ τοῦ ἐλαίου ὑμῶν, ὅτι αἱ λαμπάδες ἡμῶν σβέννυνται. 9 ἀπεκρίθησαν δὲ αἱ φρόνιμοι λέγουσαι· μήποτε οὐκ ἀρκέσει ἡμῖν καὶ ὑμῖν· πορεύεσθε δὲ μᾶλλον πρὸς τοὺς πωλοῦντας καὶ ἀγοράσατε ἑαυταῖς. 10 ἀπερχομένων δὲ αὐτῶν ἀγοράσαι ἦλθεν ὁ νυμφίος καὶ αἱ ἕτοιμοι εἰσῆλθον μετ᾿ αὐτοῦ εἰς τοὺς γάμους, καὶ ἐκλείσθη ἡ θύρα. 11 ὕστερον δὲ ἔρχονται καὶ αἱ λοιπαὶ παρθένοι λέγουσαι· κύριε κύριε, ἄνοιξον ἡμῖν. 12 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐκ οἶδα ὑμᾶς. 13 γρηγορεῖτε οὖν, ὅτι οὐκ οἴδατε τὴν ἡμέραν οὐδὲ τὴν ὥραν ἐν ᾗ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται. 

Δόξα. Ταις της Αθληφόρου, πρεσβείαις Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθηκ, των εμών εγκλημάτων.

αι νυν. Ταις της Θεοτόκου, πρεσβείαις Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη, των εμών εγκλημάτων.

Είτα: Ελέησόν με ο Θεός κατά το μέγα έλεός σου, και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου, εξάλειψον το ανόμημά μου. 

Ήχος πλ. β’. Όλην αποθέμενοι.

Χάριν των ιάσεων, παρά Θεού δεξαμένη, εφαπλοίς τοις κάμνουσι, και ναώ προστρέχουσι, τω αγίω σου, δαψιλώς πάνσεμνε, των θαυμάτων ρείθρα, συ γαρ όντως αναδέδειξαι, πηγή χαρίτων τε, και των ιαμάτων ακένωτος, διόπερ κατά χρέος σε, ανυμνολογούντες κραυγάζομεν. Χαίροις των Κυθήρων, ωράϊσμα και καύχημα τερπνόν, Παρθενομάρτυς πολύαθλε, Ελέσα πανθαύμαστε.

Ο Ιερεύς: Σώσον ο Θεός τον λαόν σου. 

Ο χορός: Κύριε ελέησον (12).

Εκφώνησις: Ελέει και οικτιρμοίς.

Ωδή ζ’. Παίδες Εβραίων εν καμίνω.

Κάλλει αστράπτουσα χαρίτων, ως φιλέρημος τρυγών ωραιοτάτη, επί όρους σεμνή, μονάσαι ηρετίσω, ευλογητός ει κράζουσα, ο Θεός εις τους αιώνας.

Λύσον Ελέσα νοσημάτων, τα συμπτώματα υγείαν δωρουμένη, τω πιστώ σου λαώ, και τούτον ομοφρόνως, Οσιομάρτυς πρόσδεξαι, σε υμνούντα εις αιώνας. 

Δόξα.

Έπιδε Μάρτυς εξ αγίου, και ελέησον ημάς τους τω Ναώ σου, προσιόντας πιστώς, και μέλποντας συμφώνως, ευλογητός ει Κύριε, ο Θεός εις τους αιώνας. 

Και νυν. Της Μυρτιδιωτίσσης.

Ίθυνον Κόρη προς τας τρίβους, του Υιού σου λαόν των Κυθηρίων, ώ Εικόνα την σην, αρρήτως εδωρήσω, ευλογημένη κράζοντι, συ υπάρχεις εις αιώνας.

Ωδή η’. Τον εν όρει αγίω δοξασθέντα.

Νεκρωθέντας ιώ της αμαρτίας, ζωοποίησον συ, η τον νενεκρωμένον, τω ιοβόλω δήγματι του όφεως, ζώντα στησαμένη, ίνα σε υμνώμεν, Ελέσα εις αιώνας.

Ο αλάστωρ τοκεύς αποτεμών σου, την σεπτήν κεφαλήν προς την επουρανίαν, και αιωνίαν δόξαν σε προέπεμπε, όθεν σε υμνούμεν, και υπερυψούμεν, Ελέσα εις αιώνας.

Ευλογούμεν Πατέρα, Υιόν και άγιον Πνεύμα, τον Κύριον. 

Νοεραί σε δυνάμεις ανυμνούσι, τον Υιόν συν Πατρί, μετά του Παρακλήτου, την εν Τριάδι άτμητον Θεότητα, χείλεσιν αΰλοις, και υπερυψούμεν, εις πάντας τους αιώνας. 

Και νυν. Της Μυρτιδιωτίσσης.

Εν μυρσίναις αρρήτως την Εικόνα, ο ποιμήν ανευρών, της Κεχαριτωμένης, τοις Κυθηρίων δήμοις ευαγγέλια, ήνεγκε δοξάζων, ανυμνολογών τε, Αυτήν εις τους αιώνας.

Ωδή θ’. Εξέστη επί τούτω ο Ουρανός.

Λαμπρύνεις των χαρίτων σου ταις αυγαίς, και θαυμάτων τη αίγλη την νήσον σου υπερφυώς, νόσους απελαύνουσα ψυχικάς, σωματικάς πένσεμνε, νυν προσερχομένων τω σω Ναώ, Ελέσα των Μαρτύρων, οσίων τε ακρότης, διο σε πάντες μεγαλύνομεν.

Εν ύψει των ενθέων σου αρετών, τους τιμώντάς σε πόθω ανύψωσον ταις σαις λιταίς, ένδοξε Ελέσα και υμνητή, τω ταπεινώ σου δώρησαι, την διαιωνίζουσαν εν Χριστώ, τρυφήν εν Παραδείσω, ποθών γαρ ου καμπάζων, σοι το εγκώμιον εξύφανε. 

Δόξα. 

Σκιρτώσι των αγίων εν Ουρανοίς, αι ψυχαί συμπολίτην σε έχουσαι και συν αυταίς, νήσος Κυθηρίων η ευσεβής, ως θησαυρόν κατέχουσα, τον περικαλλέστατόν σου Ναόν, προστάτιν σε κηρύττει, και έφορον κλεινήν σε, ολοκαρδίως μεγαλύνουσα. 

Και νυν.

Ασπόρως της τεκούσης σε ταις λιταίς, και Ελέσης της σης Καλλιμάρτυρος και του κλεινού, θείου Θεοδώρου άναξ Χριστέ, τοις Κυθηρίοις δώρησαι, τοις τε εν τη Νήσω και αλλαχού, υγείαν ευφροσύνην, συγχώρησιν πταισμάτων, ίνα σε πάντες μεγαλύνωσι.

Αξιον εστί.....

Σε την λευκοφόρον περιστεράν, την ηγλαϊσμένην, την χαρίτων και αρετών, και του μαρτυρίου, στολή Μάρτυς Ελέσα, εκ πόθου ανυμνούντες, σε μεγαλύνομεν.

Οσιομαρτύρων την καλλονήν, και των Κυθηρίων, την προστάτιν και βοηθόν, την παρισταμένην, Χριστού Θρόνω εν δόξη, Ελέσαν την αγίαν, ύμνοις τιμήσωμεν.

Φωταγωγουμένη υπερφυώς, ταις του Παρακλήτου, υπερφώτοις μαρμαρυγαίς, την εν ταις ερήμοις, ζωήν είλου Ελέσα, προκρίνουσα των τήδε, όλβον ουράνιον.

Ο περικαλλέστατός σου Ναός, ανεγηγερμένος, εν τω όρει τω ιερώ, του σου μαρτυρίου, σεμνή Μάρτυς Ελέσα, θαυμάτων εγνωρίσθη, κρήνη αείροος. 

Καθοδηγουμένη τη μητρική, συ θεοσεβεία ηκολούθησας τω Χριστώ, και ανεπιστρόφως, οδόν ώδευσας Μάρτυς, την άγουσαν εις δόξαν, όντως την άφθιτον.

Λαμπαδηφορούσα εν ταις αυλαίς, ταις του παραδείσου κατεσκήνωσας εν χαρά, και αγαλλιάσει, σεμνή Μάρτυς Ελέσα, αντάξια λαβούσα, πόνων τα έπαθλα.

Ηλιοφωτόμορφε καλλονή, η μεμνηστευμένη, τω Ηλίω τω νοητώ, εν επουρανίοις, Χριστού νύμφη Ελέσα, διάσωζε τους πόθω σε μεγαλύνοντας.

Συν τη Βασιλίδι των Ουρανών, και τω Θεοδώρω τω Οσίω και θαυμαστώ, νήσον Κυθηρίων, Χριστού Μάρτυς Ελέσα, κινδύνων τε και νόσων, σώζετε πάντοτε.

Έτερα Μεγαλυνάρια.

Ποιηθέντα χάριτι Θεού και ευδοκία της Αγίας Οσιοπαρθενομάρτυρος Ελέσης παρά του Σεβ. Μητροπολίτου Κυθήρων και Αντικυθήρων Σεραφείμ (Μάϊος 2008). Ελέσα ελέησον Αρχιερέα Κυθήρων Σεραφείμ.

Ελέσα ελέους θείου βλαστός, και δώρημα όντως, ιερώτατον και σεπτόν, τη νήσω Κυθήρων, και πάση οικουμένη, των μοναζόντων κλέος, υπάρχεις πάνσεμνε.

Ελέσα σεισμών τε και συμφορών, εμπρησμών και νόσων, πλάνης βλάβης αιρετικών, δεινών και κινδύνων, και πάσης καχεξίας, διάσωζε την νήσόν σου, θεοτίμητε. 

Ελέσα προστάτιν σε και φρορόν, βρεφών και παιδίων, νεολαίας νέων βλαστών, γονέων συζύγων, οικογενείας πάσης, και κοινωνίας όλης, πάντες κεκτήμεθα. 

Ελέσα αγνότητος κιβωτός, άγνιζε τους νέους, αγνούς λόγους πράξεις αγνάς, αγνώς βιοτεύειν, και τα αγνά φυλάσσειν, αγνήν τε την παράδοσιν, διασώζοντας. 

Ελέσα θεόφρων και θαυμαστή, προστάτευε οίκους, συζυγίας τέκνα γονείς, και ρύσαι κινδύνων οινοποσίας μέθης, ναρκωτικών μανίας, και διαζεύξεως. 

Ελέσα πανθαύμαστε και σεμνή, Κυθήρων το κλέος, και μαρτύρων η καλλονή, προστάτευε σκέπε, το θείον τέμενός σου, και δούλους του Κυρίου, τους σοι προστρέχοντας. 

Ελέσα θαυμάτων η χορηγός, συν τω Θεοδώρω, συμπροστάτη και αρωγώ, και σεπτή εικόνι, Μονής των Μυρτιδίων, ποιμένας και την ποίμνην, Κυθήρων φύλαττε.

Πάσαι αγγέλων...

Εξαποστειλάρια. 

Ήχος γ’. Απόστολοι εκ περάτων. 

Αθλήσεως ανεδείχθης, και οσιότητος τύπος, Παρθενομάρτυς Ελέσα, Χριστού καλλίμορφε Νύμφη, διο αιτούμέν σε σώζειν, Κυθήρων νήσον κινδύνων. 

Ο γλυκασμός των Αγγέλων.

Οσιομάρτυς Ελέσα, των Κυθηρίων η χαρά, και θεοδώρητον εύχος, ελπίς και τείχος και σκέπη, υπέρ ημών τω Σωτήρι, μη διαλείπης πρεσβεύειν.

Και σε μεσίτριαν έχω.

Καταυγασθείσα Ελέσα, του Παρακλήτου ταις αυγαίς, πένησιν ένειμας πλούτον, τον σον αντικτησαμένη, τον αδαπάνητον όντως, Χριστώ εν δόξη συνούσα.

Χρυσοπλοκώτατε πύργε. 

Χαρμονικώς σοι τον ύμνον, τω εξυφάναντι Κόρη, και τοις τιμώσι σε πάσι, παράσχου Μάρτυς Ελέσα, αμαρτημάτων την λύσιν, και Ουρανών Βασιλείαν.

Απολυτίκιον. 

Ήχος α’. Του λίθου σφραγισθέντος.

Πατρικήν εβδελύξω συ Ελέσα ασέβειαν, μητρική στηριχθείσα ευσεβεία πανεύφημε˙ μετέστης εις γην αλλοδαπήν, φυγούσα κακόνοιαν πατρός˙ άλλ’ αυτός σου και αλάστωρ και φονεύς και τύραννος εγεγόνει. Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ˙ δόξα τω σε ενισχύσαντι˙ δόξα τω δωρησαμένω σε ημίν, προστάτιν ακοίμητον.

ΣΟΦΟΚΛΗΣ Δ. ΚΑΛΟΥΤΣΗΣ 

Κύθηρα: Μάρτιος – Απρίλιος 1954.

Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ φέρνει ἐγκράτεια, ἀγάπη πρός τόν πλησίον(Διδαχές της αείμνηστης Γερόντισσας Μακρίνας, Ηγουμένης της Ι.Μ.Παναγίας Οδηγήτριας Πορταριάς)

site analysis

* ...Απ' τη μια να φωνάζει, να λυπεί τον αδελφό, να κατακρίνει και απ' την άλλη να κοινωνάει είναι φοβερό. Περνάμε και βλέπουμε ένα σκουπιδάκι και το καταφρονούμε. Να συλλάβουμε στη διάνοια μας ότι εδώ πού πατάμε βαδίζει η Παναγία. Το σπίτι της Παναγίας να το ‘χουμε να λάμπει. Ο μοναχός πρέπει να είναι πολυόμματος. Αν δεν κάνουμε ότι θέλει ο Θεός κατακρινόμαστε. Αν εξετάσουμε τον εαυτό μας θα δούμε ένα κόσμο καταφρονήσεως, αργολογίας, κατακρίσεως. Πώς ζητούμε να ‘ρθει η Θεία λαμπρότης, η γλυκύτης, το πυρ της Θεότητος; Πρέπει να τα ζούμε, να τα γευόμαστε εδώ πού είμαστε. Η προσευχή πρέπει να γίνεται με φόβο Θεού. Στην εκκλησία να μην πηγαινοερχόμαστε. Δεν υπάρχει πραγματική αγάπη για το Θεό. Χάνουμε τον χρόνο μας με τις κουβέντες, γι' αυτό αισθανόμαστε άδειες και ανικανοποίητες, γιατί δεν έχουμε προσευχή. Ο φόβος του Θεού φέρνει εγκράτεια, αγάπη προς τον πλησίον.
Δεν έχουμε τίποτε μέσα μας γι' αυτό πρέπει να κλάψουμε, γιατί λέμε ότι είμαστε αφιερωμένες, και αυτό είναι ψέμα. Θα μείνουν μόνο τα καλά έργα. Να κάνουμε προετοιμασία της Θείας Μεταλήψεως. Εάν καταλαβαίνετε κάτι σας βαραίνει δεν πρέπει να πλησιάζετε. Αφού ο άλλος λυπήθηκε μαζί σου πώς εσύ κοινωνάς; Γιατί να μην πάμε να φτερουγίσουμε στο θρόνο του Θεού; και να προτιμάμε τις συζητήσεις;
* Όποια κάνει οικονομία, προσέχει στο φαγητό της δεν θα στερηθεί. Να γίνεται οικονομία για να μας σκεπάσει ο Θεός. Φοβάμαι πολύ την πείνα. Όποιος δεν την έζησε... Είπα, στη ζωή μου δεν θα πετάξω ούτε μια μπουκίτσα. Έβλεπα τις πέτρες κι έλεγα «Χριστέ μου κάνε τις ψωμάκι να φάω, να στηριχθώ στα πόδια μου». Θα 'ρθει εποχή που δεν θα υπάρχουν ούτε ρούχα, ούτε παπούτσια. Εμείς πρέπει να παρακαλούμε την Παναγία να μας σκεπάζει από τις παγίδες του διαβόλου και τους κακούς ανθρώπους.
Να μην αργολογούμε, καιρός μετανοίας. Ολα τα λεπτά θα μας τα ζητήσει ο Θεός και τις μέρες μας που φεύγουν.
Και τα παπούτσια μας και τις κάλτσες μας όλα να τα οικονομούμε. Θα με θυμηθείτε μια μέρα. Πρέπει να τα προσέξουμε όλα για να φωτίσει ανθρώπους να μας φέρνουν....

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Ο ΟΣΙΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ 09-12-2003
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΥΨΕΛΗΣ

Η Αγία παρθενομάρτυς Αγαθονίκη.

site analysis

10/8  ΑΓ. ΑΓΑΘΟΝΙΚΗ, παρθενομάρτυς.

Μαρτύρων ο Χορός, περίλαμπρος, καταυγάζει το Ουράνιο στερέωμα.Ο Τριαδικός Θεός ευφραίνεται με την παρουσία τους. Η πλειάδα των Αγίων αγάλλεται. Οι Άγγελοι συγχορεύουν. Οι πιστοί  σεμνύνονται και επιζητούν και ελπίζουν  στην ακατάπαυστη  πρεσβεία τους.

Ανάμεσα στους  Μάρτυρες και η παρθενομάρτυς Αγαθονίκη. Ζει στην Καρχηδόνα. Γνωρίζει το Χριστό και συστρατεύεται  εκούσια στην επίλεκτη στρατεία Του. Εργάζεται, για την  πύκνωση της φάλαγγας του Χριστού. Δίνει καθημερινά τη μαρτυρία του Ιησού, την ομολογία της πίστεως. Οι εχθροί της Εκκλησίας μαίνονται. Η δράση  της  γνωστοποιείται. Συλλαμβάνεται, ομολογεί σθεναρά, βασανίζεται σκληρά και θανατώνεται βάναυσα. Το σώμα πληγώνεται. Η ψυχή απελευθερώνεται. Κληρονόμος της Βασιλείας Του αδιαμφισβήτητη.-

Αγία μάρτυς Ία (Μνήμη 4 Αυγούστου & 11 Σεπτεμβρίου)

site analysis

1.  Κατά το πεντηκοστό τρίτο έτος της βασιλείας του[1], ο βασιλιάς των Περσών Σαβώριος ανέβηκε στα κάστρα και τα σύνορα των Ρωμαίων κάνοντας εκστρατεία με το στρατό του. Έφτασε δε και σ’ ένα κάστρο που λεγόταν Βιζαϊδέον[2], και κατόρθωσε να το κυριεύσει και να γίνει κάτοχός του και να καταστρέψει τα τείχη του. Όχι δε μόνον αυτό, αλλά θανάτωσε εκεί με τα ξίφη και πλήθος Ρωμαίων και συνέλαβε περίπου πενήντα χιλιάδες[3] άνδρες και γυναίκες, μαζί με τον επίσκοπο Ηλιόδωρο και τους γηραλέους πρεσβυτέρους Δόσσα και Μαρεάβη[4] και άλλους πρεσβυτέρους και διακόνους, άνδρες αγιότατους, όπως επίσης και ομάδα αγίων μοναχών και παρθένων μοναζουσών, τους οποίους πήρε όλους αιχμαλώτους.

Καθώς τους οδηγούσαν στη χώρα των Ουζαϊνών[5], έφτασαν σε σταθμό που λεγόταν Βισακέρ. Εκεί ο αγιότατος επίσκοπος Ηλιόδωρος αρρώστησε, κι επειδή έμελλε να πεθάνει, χειροτόνησε επίσκοπο στη θέση του τον θεοσεβή πρεσβύτερο Δόσσα. Επίσης και το θυσιαστήριο[6] που είχε πάρει όταν έφευγε στην αιχμαλωσία, το παρέδωσε στον οσιότατο Δόσσα για να λειτουργεί σ’ αυτό οσίως και δικαίως και αμέμπτως ενώπιον του Κυρίου. Και ο θεοφιλέστατος Ηλιόδωρος ανεπαύθη εν Κυρίω.

2. Το Ιερό λείψανό του κηδεύτηκε εκεί από τους Χριστιανούς με πολλή τιμή και δόξα. Καθώς λοιπόν προχωρούσαν στο δρόμο, φεύγοντας από τα μέρη εκείνα, συναθροίστηκαν σε κάποιο μέρος κι έψαλλαν και υμνούσαν δοξολογώντας τον άγιο Θεό, και καθημερινά εκτελούσαν αυτή τη λατρευτική διακονία. Οι μάγοι όμως πλημμύρισαν από θυμό επειδή αυτοί έψαλλαν και λάτρευαν τον Χριστό τον Θεό μας, οι καρδιές και οι ψυχές τους ταράχθηκαν φοβερά και άρχισαν να κακολογούν και να συκοφαντούν τους Χριστιανούς που λάτρευαν τον Θεό στον αρχιμάγο Αδελφέρ, ο οποίος και πρωτύτερα είχε γίνει αίτιος αιματοχυσιών πολλών Χριστιανών και αθλοφόρων Μαρτύρων του αγίου Θεού που μαρτύρησαν στην Ανατολή.

Και ο Αδελφέρ, οπλισμένος με τα όπλα του διαβόλου, παρουσιάστηκε στο βασιλιά και του είπε: «Αγαθέ βασιλιά, υπάρχει κάποιος στους αιχμαλώτους, αρχηγός των Χριστιανών, που λέγεται Δόσσας· αυτός προσελκύει πολλά πλήθη από τους αιχμαλώτους, άνδρες και γυναίκες, ομόπιστους και ομόφρονες μ’ αυτόν, και λοιδορούν την εξουσία σου και βδελύσσονται τη βασιλεία σου· αυτό το διαπράττουν καθημερινά. Τους παρήγγειλα να μη κάνουν έτσι, αλλά δεν παύουν μάλιστα περισσότερο ατιμάζουν τη βασιλική σου μεγαλειότητα και βλασφημούν όχι λίγο τους θεούς των Περσών». Όταν άκουσε αυτά ο βασιλιάς, διέταξε να αποκόψουν την κεφαλή του μακαρίου επισκόπου Δόσσα.

3. Μετά την άθληση του μακαρίου επισκόπου Δόσσα, κατηγορήθηκε η δούλη του Θεού Ία, αιχμάλωτη και αυτή, ότι έχει πολύ ζήλο για την πίστη του Σωτήρα μας Χριστού. Πράγματι, ήταν εξασκημένη με ακρίβεια στις άγιες Γραφές για τον πόθο που είχε στον Δεσπότη Χριστό· φλογιζόμενη δε από την αγάπη του Χριστού εναντιωνόταν σε κάθε αντίπαλο και εχθρό του χριστιανικού λαού, αντιπαραθέτοντας και διδάσκοντας το λόγο του Χριστού και σπέρνοντας στην ακοή τους τη διδασκαλία του Θεού. Πολλούς λοιπόν από την πλάνη της ειδωλολατρίας τους έστρεφε προς τον Χριστιανισμό. Εκείνο δε τον καιρό εγκαταστάθηκε στη χώρα των Ουζαϊνών και οδηγούσε πολλούς στον Χριστό. Η Αγία αυτή πλησίαζε συνεχώς τις γυναίκες με αγάπη και τις δίδασκε το λόγο του Θεού και τις νουθετούσε και τις ενίσχυε με λόγια από τις άγιες Γραφές. Οι γυναίκες, βλέποντας την πραότητα της αγίας Ίας και ακούγοντας τα χαριτωμένα της λόγια, τη δέχονταν με ευχαρίστηση και ανέφεραν γι’ αυτή στους άνδρες τους, διηγούμενες τις διδαχές και τους λόγους της Αγίας.

4. Όταν τις άκουσαν οι άνδρες τους, οργίστηκαν πολύ, και λέγοντας ο ένας στον άλλο τα λόγια που είπε η άγια Ία στις γυναίκες τους, πρόσθεταν ότι «Αυτή η γυναίκα με τα μάγια της αποστρέφει και αποξενώνει από εμάς τις γυναίκες μας». Με μία γνώμη λοιπόν όλοι, παρουσιάστηκαν στο βασιλιά και είπαν: «Αγαθέ βασιλιά μας, να ζεις στους αίώνες. Ανάμεσα στους αιχμαλώτους, η εξουσία σου έφερε και μία γυναίκα από το γένος των Ρωμαίων, η οποία κάνει μαγείες σ’ αυτή τη χώρα που ανήκει στη βασιλεία σου, και απομακρύνει πολλές ψυχές από την προσκύνηση των θεών διότι ατιμάζει τους θεούς μας και καταφρονεί όλους τους νόμους σας».

Όταν άκουσε αυτά ο βασιλιάς, οργίστηκε πολύ και με πολύ θυμό διέταξε να έρθουν δύο αρχιμάγοι, που ο ένας ονομαζόταν Αδερσαβώρ και ο άλλος Αδελφέρ, και τους είπε: «Εκείνη την οποία καταγγέλλουν, αν μεν προσκυνεί τους θεούς και τιμά τον ήλιο και τη φωτιά και το νερό και την εξουσία μου, και αν δεν πράττει πιά τη μαγεία που διδάσκει, ας κατοικήσει στη χώρα αυτή και ας έχει τιμή από εμάς· αν όμως δεν προσκυνεί τους θεούς και τη φωτιά και το νερό όπως διατάζουν οι θεοί μας και οι νόμοι μας, να της επιβάλετε κάθε είδους τιμωρία».

5.   Μόλις έλαβαν αυτή τη διαταγή, βγήκαν και πρόσταξαν να συλληφθεί η αγία δούλη του Θεού. Όταν την έφεραν, τη δέχθηκαν με κραυγές και θόρυβο και της είπαν: «Χριστιανή είσαι;». Η Αγία αποκρίθηκε: «Χριστιανή είμαι». Και οι παράνομοι της είπαν: «Πρέπει να θανατωθείς, διότι είπες πως είσαι Χριστιανή». Η δε αγία Ία φώναξε με ιερό ζήλο και είπε: «Χριστιανή είμαι και τον ένα ζώντα Θεό υπηρετώ που δημιούργησε κάθε ύλη, από τον οποίο κατασκευάστηκαν και αυτοί που τους λέγετε θεούς σας, ο ήλιος δηλαδή και η σελήνη, η φωτιά και το νερό· όλα είναι έργα των χειρών Του».

6.   Διέταξαν τότε να γδύσουν την αμνάδα του Χριστού, κι έβαλαν σχοινιά στα χέρια και τα πόδια της και πέντε άνδρες πολύ δυνατοί τραβούσαν κάθε μέλος της, ενώ άλλοι άνδρες νέοι με σαρακηνικά μαστίγια χτυπούσαν και καταπλήγωναν το σώμα της. Η δε άγια Ία έψαλλε ωδή στον Κύριό της και υψώνοντας στον ουρανό τα μάτια Τον επεκαλείτο με παρρησία λέγοντας: «Κύριε ‘Ιησού Χριστέ, Υιέ του αληθινού Θεού, ενδυνάμωσε τη δούλη Σου σε τούτο τον αγώνα στον οποίο τώρα εισήλθα, και λύτρωσέ με από τους λύκους που με κατασπαράζουν».

7. Όταν χτυπήθηκε τόσο, ώστε να μη μπορεί να μιλήσει, διέταξαν να τη ρίξουν στη φυλακή. Και μετά από δύο μήνες διέταξαν και οδηγήθηκε μπροστά τους η άγια “Ια, και της είπαν: «Τι είχες στο νου σου τόσο καιρό στη φυλακή; Μήπως νουθέτησες τον εαυτό σου να θυσιάσεις στους θεούς και να σέβεσαι το βασιλιά και τη φωτιά και τον ήλιο, για να κατοικήσεις στη χώρα αυτή και να λάβεις από μας δωρεές και μεγάλα χαρίσματα, ώστε να τιμηθείς σύμφωνα με την απόφαση του βασιλιά των βασιλέων, η παραμένεις Χριστιανή;». Τότε η πιστότατη και αγία αποκρίθηκε και είπε: «Εγώ είχα το νου μου στο να αγωνιστώ με δύναμη στη χάρη στην οποία με κάλεσε ο Θεός και να μην ανταλλάξω τον Θεό μου τον αληθινό με τους νομιζόμενους θεούς· δεν προσκυνώ τα μάταια που σεις σέβεσθε». Μετά την ερώτησαν: «Ακόμη παραμένεις στο φρόνημα των Χριστιανών;». Αυτή αποκρίθηκε και τους είπε: «Χριστιανή είμαι και θεό αληθινό σέβομαι και προσκυνώ».

8. Όταν άκουσαν αυτά οι αρχιμάγοι, με οργή και πολύ θυμό διέταξαν να φέρουν από τον κήπο σαράντα γερά κλαδιά ροδιάς ακαθάριστα· και την τάνυσαν δώδεκα άνδρες και τη χτυπούσαν σκληρά μπροστά και πίσω. Και από το σώμα της έρρεε το αίμα στη γη, όπως και οι σάρκες της, μέχρις ότου γέμισαν αίματα αυτοί που την κρατούσαν. Βλέποντας ότι είναι όλη αρματωμένη και ότι οι σάρκες της κατέπεσαν, διέταξαν να την πάρουν σαν £να πτώμα και να τη ρίξουν στη φυλακή. Μετά έξι μήνες οι αρχιμάγοι διέταξαν να φέρουν σ’ αυτούς

Είπαν οι αρχιμάγοι: «Είναι αληθινά λοιπόν όσα ακούστηκαν για σένα, ότι διδάσκεις στη χώρα αυτή εναντίον του βασιλιά των βασιλέων;». Η Αγία αποκρίθηκε: «Αν κάτι ειπώθηκε για μένα υπέρ του Χριστού, αληθινό είναι· εγώ ασφαλώς κηρύττω τον ένα και μοναδικό Θεό στους ανθρώπους, για να μετανοήσουν και να επιστρέψουν προς Αυτόν από τα πονηρά έργα τους, καθώς διδάσκουν οι άγιες Γραφές μας». Όταν οι αρχιμάγοι άκουσαν αυτά, θύμωσαν όχι λίγο και διέταξαν τους υπηρέτες κι έφεραν μεγάλα καλάμια, που τα έσχισαν, και τα έμπηξαν σ’ όλο το σώμα της Αγίας και την έσφιξαν με λεπτά σχοινιά, μέχρις ότου οι αρθρώσεις και τα μέλη της έκαναν κρότο. Διέταξαν έπειτα να τραβήξουν ένα-ένα τα καλάμια από το σώμα της.

10. Έτσι οι σάρκες και το αίμα της έρρεαν κάτω στη γη, μέχρι που φάνηκαν τα κόκκαλα και τα εντόσθιά της. Μετά δέκα ημέρες διέταξαν να τανύσουν την Αγία και με χάλκινες βέργες κατατσάκισαν τα κόκκαλά της. Κι εκείνη την ώρα κείτονταν στο έδαφος σαν νεκρή μπροστά τους· διέταξαν τότε να φέρουν πιεστήριο (πρέσσα) και να τη βάλουν σ* αυτό, και γύρω της άνδρες έσφιγγαν για πολύ, μέχρις ότου τα μέλη της αποκόπηκαν από το σώμα κι έπεσαν κάτω.

11. Βλέποντας ότι ήταν πια άλαλη και τα μέλη της διαλύθηκαν κι έπεσαν, διέταξαν να αποκοπεί με ξίφος η κεφαλή της. Πρόσταξαν δε στους φύλακες να φρουρήσουν το λείψανο της για να μη την ενταφιάσει κανείς, μέχρις ότου τα όρνεα κατέβουν και φάγουν το σώμα της, επειδή οι Πέρσες δεν είχαν τη συνήθεια να θάβουν τους νεκρούς, για να μη μολύνεται, λέει, η γη. Μερικοί όμως Χριστιανοί έδωσαν κρυφά χρήματα κι εξαγόρασαν από τους φύλακες το λείψανο της αγίας Ίας και το κήδεψαν με τιμή, όπως έπρεπε[7]. Μαρτύρησε δε η αγία Ία στην επαρχία των Ουζαϊνών της Περσίας, στις 5 Αυγούστου[8], ενώ βασίλευε στους Πέρσες ο Σαβώριος, και σ’ εμάς βασίλευε ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, στον οποίο ανήκει η δόξα και το κράτος στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

Σημειώσεις:

1.      Το 362.

2.     Πιο ορθά «Βηθζαβδαί». Ο Σωζόμενος το αποδίδει «Ζαβδαίον χωρίον». Ήταν οχυρό στα σύνορα Περσών-Ρωμαίων. Ο Σαβώριος προσπάθησε να το κυριεύσει μαζί με τη Νίσιβη διότι του άνοιγαν τις πύλες της Μεσοποταμίας και της Αρμενίας αντίστοιχα. Το κατόρθωσε το 360. Η απαγωγή του πληθυσμού έγινε μετά δύο χρόνια.

3.     Σύμφωνα με το συριακό κείμενο, αλλά και το ελληνικό Μηναίο, οι αιχμάλωτοι ήταν εννιά χιλιάδες.

4.     Η μνήμη τους εορτάζεται 9 Απριλίου.

5.     Χώρα των Ουζαϊνών–Βεθουζά.

6.     Προφανώς φορητό, ίσως αντιμήνσιο.

7.     Το λείψανο της αγίας Ίας μετά το διωγμό μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, σε ναό που κτίστηκε προς τιμήν της έξω από τη Χρυσή Πύλη. Ο ναός αυτός ανακαινίστηκε αργότερα από τον Ιουστινιανό (Προκόπιος, Περί κτισμάτων I, 9). Το IB’ αιώνα καταστράφηκε κατά την άλωση της Πόλης από τους Λατίνους, οπότε το λείψανο μεταφέρθηκε στη Μονή των Μαγγάνων. Σε χειρόγραφο του ΙΔ’ αιώνα σώζεται εγκώμιο της Αγίας, γραμμένο επί της βασιλείας Ανδρονίκου (1282-1328). Ο συγγραφέας του Μακάριος, Ιερομόναχος της Μονής των Μαγγάνων, μαρτυρεί ότι το λείψανο, μετά από δέκα σχεδόν αιώνες, παρέμενε άφθορο, όπως το είχε δει πολλές φορές ο ίδιος (Patrologia Orientalis 2, 1905, σελ. 462-473).

8.    Η μνήμη της εορτάζεται 4 Αυγούστου και επαναλαμβάνεται 11 Σεπτεμβρίου. Μάλλον εννοεί ομάδα τοπικών Αγίων και όχι τους γνωστούς Μάρτυρες της Σεβάστειας, προγενέστερους κατά μισό αιώνα (9 Μαρτίου 320).

Πηγή: Μέθη Χριστού, Μάρτυρες στην Περσία του Σαβωρίου (Πρωτότυπο κείμενο – Μετάφραση), Μετάφραση Δημήτριος Χρισταφακόπουλος, Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», § Μαρτύριο της αγίας μάρτυρος Ίας, Έκδοσις Ά, Θεσσαλονίκη 1989. 

πηγη.ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ

Αγία Σαλώμη η Μυροφόρος

site analysis

Σύζυγος του Ζεβεδαίου και μητέρα των αγίων Αποστόλου Ια­κώβου και Ιωάννη, η Σαλώμη, το όνομα της οποίας παραπέμπει στην ειρήνη, ήταν συγγενής της Υπεραγίας Θεοτόκου. Ακολούθησε τον Κύριο καθ’ όλη την δημοσία του ζωή. Μία ημέρα, αγνοώντας ακόμη το νόημα της αποστολής του Σωτήρος και πιστεύοντας ότι είχε έλθει για να εγκαθιδρύσει μία επίγεια βασιλεία, Του ζήτησε να δώσει στους γιούς της μια θέση τιμητική. Ο Χριστός την διόρθωσε υπενθυμίζοντας σ’ αυτήν ότι όσοι επιθυμούν να μετάσχουν στην δόξα Του πρέπει πρώτα να κοινωνήσουν στο ποτήριον του Πάθους Του (βλ. Ματθ. 20, 20).

Δείχνοντας μεγαλύτερο θάρρος από τους μαθητές που εγκατέλειψαν τον Κύριο, η Σαλώμη παρευρέθη από απόσταση στην Σταύρωσή Του μαζί με την Θεομήτορα και την αγία Μαρία την Μαγδαληνή (Μάρκ. 15, 40· Ιω. 19, 25), ενώ μόλις πέρασε το Σάββατο πήγε να αγοράσει αρώματα για να αλείψει το σώμα (Μάρκ. 16, 1). Καθώς οι γυναίκες αναρωτιόνταν ποιος θα μπορούσε να τις βοηθήσει να κυλήσουν την βαρειά πέτρα που έκλεινε τον τάφο, βρήκαν εκείνον ανοιχτό. Μπαίνοντας μέσα είδαν έναν λαμπροφορεμένο άγγελο που ανήγγειλε σ’ αυτές το καλό άγγελμα της Αναστάσεως. Τρέμοντας και έκτος εαυτού έφυγαν χωρίς να πουν τί­ποτε σε κανέναν, μέχρι την ώρα που η αγία Μαρία η Μαγδαληνή ήλθε μόνη στον τάφο και είδε τον ίδιο τον Κύριο αναστημένο.

(Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Αύγουστος, εκδ. Ίνδικτος σ. 29)

Οσία Φωτεινή η Κυπρία

site analysis

Εορτάζει στις 2 Αυγούστου εκάστου έτους.

Βιογραφία
Πότε έζησε ακριβώς η Οσία Φωτεινή (γνωστή στην Κύπρο και σαν Αγία Φώτου η θαυματουργός) και ποια ήταν η καταγωγή της, δεν γνωρίζουμε. Η παράδοση μας λέει πώς γεννήθηκε στο Ριζοκάρπασο από απλοϊκούς, αλλά ευλαβείς γονείς.

Από μικρούλα η Φωτού ξεχώριζε από τις συνομήλικες της για την καλοσύνη της, το φέρσιμο της, την προθυμία της να εξυπηρετήσει τους άλλους, την αρετή της. Τα μεγάλα της φωτεινά μάτια καθρέφτιζαν τον πλούτο της καρδιάς της και σκόρπιζαν παντού την εμπιστοσύνη, τη χαρά. Στο σχολείο του χωρίου της έμαθε η Φωτού τα πρώτα γράμματα. Σαν έμαθε να διαβάζει πήρε κι άρχισε να αποστηθίζει διάφορους ψαλμούς και ύμνους της Εκκλησίας μας.

Όταν έφτασε σε ηλικία γάμου, η Αγία, έφυγε από το σπίτι της και πήγε σε μια σπηλιά για να ασκητεύσει.

Στο σπήλαιο αυτό η αγνή κι η ηρωική κόρη πέρασε όλη της τη ζωή. Μια ζωή εγκαρτέρησης και προσευχής, ζωή εγκράτειας και αφιέρωσης ολοκληρωτικής στον Ουράνιο Νυμφίο Χριστό.

Το άγιο λείψανο της που τάφηκε κι ευρέθηκε στη σπηλιά γύρω στα 1718 – 32 μ.Χ. με τη σκαλιστή επιγραφή από πάνω «Φωτεινή Παρθένος Νύμφη Χριστού», εξακολουθεί και σήμερα να προσφέρει τη θεραπεία στους αρρώστους, στους τυφλούς το φως, στους πονεμένους το ψυχικό ξεκούρασμα και τη χαρά.

Το ασκητήριο της αγίας Φωτεινής υπάρχει και σήμερα και βρίσκεται στο χωριό Άγιος Ανδρόνικος. Σ’ αυτό μπαίνει ένας από μια στενή είσοδο και καταβαίνει από μια σκάλα φτιαγμένη από εγχώριες πέτρες και που έχει 23 σκαλοπάτια. Το σπήλαιο μοιάζει με κατακόμβη, σαν κι εκείνες που χρησιμοποιούσαν οι πρώτοι χριστιανοί. Στο βάθος του σπηλαίου είναι το αγίασμα. Από το νερό αυτό παίρνουν οι άρρωστοι και πλένουν τα αρρωστημένα μέλη τους για να θεραπευτούν. Ιδιαίτερα η Αγία πιστεύεται, πως θεραπεύει τα οφθαλμικά νοσήματα. Τέλος, στα μαύρα χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς το σπήλαιο της Οσίας χρησιμοποιήθηκε και ως ναός.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’.
Καρηασέων τὸ κλέος καὶ Κυπρίων ἀγλάισμα καὶ τῶν ἀσθενούντων ἡ ρώσις, τῶν πεπηρωμένων ἀνάβλεψις, τῶν πρὸς σὲ πιστῶς προστρεχόντων ἐν τῷ θείῳ ναῶ σου, πανένδοξε, τᾶς ἰάσεις παράσχου τοὶς δούλοις σου πάντοτε, ἶνα εὐχαρίστως κράζωμεν, Φωτεινὴ Ὁσία νύμφη Χριστοῦ καλλιπάρθενε. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι, Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι διὰ σοῦ πασιν Ἰάματα.

Ιερά Λείψανα: Απότμημα του Ιερού Λειψάνου της Αγίας βρίσκεται στη Μονή Κύκκου Κύπρου.

Πηγή:  saint.gr