Η Αγία Νεομάρτυς Απολλιναρία(+1937)

site analysis

Η Αγία νεομάρτυς Απολλιναρία(Τουπίτσινα),γεννήθηκε στις 24 Δεκεμβρίου 1878 στην επαρχία Βολόγκντα.Πριν την επανάσταση εργάστηκε ως νοσοκόμα.Μετά την επανάσταση(1917) άρχισε να περιπλανιέται,εργάστηκε σ'ένα πλυντήριο κοντά στην Μόσχα και έπειτα ως νοσοκόμα.Τον ελεύθερο χρόνο της όμως τον περνούσε στην εκκλησία.

Την κατηγόρησαν αργότερα ως αντεπαναστάτρια, πως όταν βρισκόνταν στον ναό της Παναγίας ''Ζναμένιε''προέβη σε αντισοβιετικές ενέργειες και πως μιλούσε στους ασθενείς για τον Θεό.

Συνελήφθη στις 17 Σεπτεμβρίου 1937 και φυλακίστηκε στην φυλακή Μπιτούρκα της Μόσχας.

Η NVKD την κατεδίκασε σε θάνατο στις 25 Σεπτεμβρίου/8 Οκτωβρίου 1937  και εκτελέστηκε στις 30 Σεπτεμβρίου/13 Οκτωβρίου 1937.στο φοβερό Μπούτοβο.

ΠΗΓΗ.ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ

Αφιέρωμα: ηρωικές Δασκάλες του Μακεδονικού Αγώνα

Από τότε που ο πατρο-Κοσμάς μ ε τις διδαχές του έκανε φανερό ότι το ποθούμενο δεν θα ερχόταν όσο το Γένος παράδερνε στην αμάθεια…

αφ΄ οτου απέδειξε ότι άνδρας και γυναίκα είναι πλάσματα του Θεού ισότιμα…

τα Παρθεναγωγεία άρχισαν αν ιδρύονται και οι απόφοιτές τους να προσφέρουν το έργο τους στον ελληνισμό ,που άρχισε να αποτινάζει από πάνω του τις αλυσίδες της σκλαβιάς.

Στην Μακεδονία ιδιαίτερα άνθισαν μετά τα 1870 και την απόσχιση της βουλγαρικής εκκλησίας από το Πατριαρχείο , οπότε και άρχισε άγριος ο θρησκευτικός προσηλυτισμός.

Τότε ο ελληνισμός αφυπνίστηκε και με το όπλο της παιδείας αγωνίστηκε να προασπίσει τα ελληνικά συμφέροντα έναντι της βουλγαρικής απειλής.

Και όταν ξέσπασε ο ένοπλος μακεδονικός αγώνας,  οι δασκάλες των δεκαεπτά με είκοσι ετών επιτέλεσαν το χρέος τους ακέραια. Με την πένα στο χέρι και το περίστροφο κρυμμένο στον κόρφο, αντιμετώπισαν τους κομιτατζήδες που θέλανε να τις εξοντώσουν γιατί θαρρούσαν πως, αν αποκεφάλιζαν πνευματικά τον τόπο, η Μακεδονία θα έπεφτε στα χέρια τους…

Οι δασκάλες του Μακεδονικού Αγώνα ήταν πραγματικά ανδρείες και την αντρειοσύνη αυτή μετάγγισαν και στις ψυχές όχι μόνο των μικρών μαθητών τους, αλλά και των φοβισμένων Ελλήνων. Και πήραν θάρρος οι κατατρεγμένοι από τους Βουλγάρους χωρικοί και αντιστάθηκαν στον κομιτατζή .Και ήρθε, με αγώνες και θυσίες από πολλούς γνωστούς και αφανείς ήρωες, η πολυπόθητη λευτεριά στην μακεδονική γη…

Για τις δασκάλες αυτές , που σαν φάροι του Ελληνισμού φώτισαν τα χωριά και τις πόλεις της μαρτυρικής Μακεδονίας, σώζοντας με την δράση τους την Ελληνικότητά της… 

για την θυσία και την προσφορά τους, αυτό  το μικρό αφιέρωμα…

ΑΘΑΝΑΤΕΣ!!!

Συγκεντρώσαμε σε αυτό το αφιέρωμα τις αναρτήσεις μας για τις ηρωικές εκείνες Δασκάλες. Μπορείτε να τις διαβάσετε κάνοντας κλικ στον αντίστοιχο τίτλο:

Η ηρωίδα δασκάλα του Μακεδονικού Αγώνα, Βελίκα Τράικου

Αγγελική Φιλιππίδου: μια ηρωική δασκάλα του Μακεδονικού Αγώνα…

Αικατερίνη Χατζηγεωργίου: η δασκάλα του Μακεδονικού Αγώνα που έκαψαν ζωντανή οι κομιτατζήδες…

Λίλη Βλάχου: μια ηρωική δασκάλα του Μακεδονικού Αγώνα

Φωτεινή Αλατά-Παπαδημητρίου: μια 16χρονη δασκάλα του Μακεδονικού Αγώνα

Ἡ Αἰτωλοακαρνανία ξεπροβόδισε μιά ὁσία καί ἁγία μορφή στόν Παράδεισο

site analysis

Ἡ κοίμηση τῆς γιαγιᾶς Γιαννούλας

Της Καθηγουμένης Μόνικας Μοναχής

(Ιερά Μονή Αγίων Νεκταρίου και Φανουρίου, Τρικόρφου Φωκίδος) 

 Ξημερώματα τῆς 5ης Ὀκτωβρίου, ἡμέρα Τετάρτη, ἔφυγε ἀφήνοντας τήν τελευταία της πνοή, στό φτωχικό της καλυβάκι ἡ γιαγιά Γιαννούλα. Ἦταν Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου, ὅταν γιά τελευταία φορά πήγαμε νά τήν δοῦμε καί νά πάρουμε τήν εὐχή της, γιατί ἡ γιαγιά ἔφευγε γιά τόν Χριστό πού τόσο ἐπόθησε σ᾽ ὅλη τή ζωή της. Καί πράγματι, ὅταν φθάσαμε φαινόταν τόσο ὅτι ἡ γιαγιά ἔφευγε, πού ξέραμε ὅτι πλέον θά τήν βλέπαμε μόνο μέσα στή νεκρική της κλίνη καί, ἐάν θέλει ὁ Θεός, στόν Παράδεισο, στήν ἄλλη ζωή.

  Τό χωριό τῆς γιαγιᾶς Γιαννούλας εἶναι τό Καραϊσκάκη Αἰτωλοακαρνανίας. Ὅταν πρωτογνωρισθήκαμε ἦταν πολλά χρόνια πρίν, καθώς τήν σύνταξή της, τήν διέθετε γιά νά πηγαίνει προσκύνημα στά Μοναστήρια, ὅπου μποροῦσε. 

 Μία χειμωνιάτικη μέρα, ἀφοῦ ἡ γιαγιά ἔφυγε ἀπό τήν Παναγία τήν Βαρνάκοβα, ἐπισκέφθηκε τό Μοναστήρι τοῦ Γέροντα Νεκταρίου στό Τρίκορφο Φωκίδος, τόν ὁποῖο πολύ ἀγαποῦσε καί σεβόταν. Ὅταν ἔφτασε ἡ ὥρα νά φύγει εἶχε ἤδη νυχτώσει.  Ὁ Γέροντας κάλεσε ἕνα ταξί ἀπό τήν Ναύπακτο γιά νά τήν πάει στό χωριό Καραϊσκάκη. Ὁ ταξιτζής δέν γνώριζε πού ἦταν τό χωριό καί πώς θα τήν πήγαινε σέ αὐτό. Ὁ Γέροντας ἄκουσε τότε τήν γιαγιά νά λέει στόν ταξιτζή, ὅτι θά ἀκολουθοῦσαν τό φῶς μπροστά τους καί αὐτό θά τούς πάει στό χωριό!  Τό φῶς μέ ἔχει ξαναπάει στό χωριό, γιατί καί ἐγώ δέν ξέρω τούς δρόμους εἶπε ἡ γιαγιά. Ξαφνικά λέει στόν ταξιτζή ἦλθε τό φῶς ξεκίνα, ὅπου στρίβει θά στρίβουμε κι ἐμεῖς. Ἡ γιαγιά Γιαννούλα ἔβλεπε τό φῶς νά τούς ὁδηγεῖ: πήγαινε εὐθεία τοῦ ἔλεγε, στρίψε δεξιά, τώρα ἀριστερά. Ἔβλεπε μπροστά της ἕνα φῶς πού τούς ὁδηγοῦσε στόν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς! 

  Ἐρχόταν συχνά προσκύνημα στά Μοναστήρια μας, στόν Γέροντά μας καί σ᾽ ἐμᾶς, ἡ γιαγιά Γιαννούλα. 

Θυμᾶμαι ὅτι ὅταν πρωτοέφθασε στό Μοναστήρι μας, -ὅπως καί κάθε φορά ἀπό τότε-, ἔτρεχε σχεδόν γιά νά φθάσει μέσα στό Καθολικό, μπροστά στόν Χριστό μας καί στούς Ἁγίους Του, νά Τόν προσκυνήσει, νά Τοῦ μιλήσει, νά Τόν δεῖ, νά Τόν ἀσπασθεῖ. Καί ὄχι μόνο... 

Καθώς ἔμπαινε στό Ναό, χειροκροτοῦσε, μέ τόν μεγαλύτερο ἐνθουσιασμό πού ἔχω δεῖ ποτέ... Χειροκροτοῦσε ἀπό τήν χαρά της καί ἀπό τήν χάρη... Καί ἀφοῦ προσκυνοῦσε τίς εἰκόνες στεκόταν μέ τά μάτια της καρφωμένα στήν μορφή τοῦ Ἰησοῦ μας καί μετά στήν Παναγία μας καί σέ ὅλους τούς Ἁγίους μας, μέ τήν σειρά, καί τούς μιλοῦσε, τούς μιλοῦσε, ψιθυριστά, χαμογελαστά, παρακλητικά, χαρούμενα, ὅπως ὅταν δεῖς τόν πιό ἀγαπημένο σου καί ὅλη ἡ ὕπαρξή σου γεμίζει. Γέμιζε τό πρόσωπό της, ὁ νοῦς, τό σῶμα της. Γέμιζε χάρη, γέμιζε Χριστό καί ὅσοι ἤμασταν δίπλα της σά νά μᾶς διαπερνοῦσαν ἠλεκτροφόρα σύρματα, σά νά αἰσθανόμασταν τήν χάρη πού τῆς χάριζε ὁ Χριστός!

Εἶπε ἕνας ἀπό τούς πατέρες πού τήν κήδευσαν, στήν ἐξόδιο ἀκολουθία μιά μεγάλη ἀλήθεια: ῾῾Εἴχατε στό χωριό σας ἕναν θησαυρό καί δέν τόν γνωρίζατε. Πολλά θά μποροῦσα νά πῶ, ἀλλά ἐπειδή ἀφοροῦν τήν ἐξομολόγηση, δέν μπορῶ νά μιλήσω. Ἀλλά θά σᾶς πῶ ἕνα μόνο. Τρεῖς ἡμέρες πρίν τήν κοίμησή της, ὅταν τήν ἐπισκεφθήκαμε καί ἐνῶ ἡ γιαγιά, δέν ἔβλεπε, οὔτε ἄκουγε, σήκωσε τά χέρια της ψηλά καί μᾶς ἔλεγε: ῾῾Δέν βλέπετε; Ὁ Χριστός μας ἔρχεται, κατεβαίνει, κατεβαίνει. Δέν Τόν βλέπετε;᾽᾽.

 Δέν ἦταν σπάνιο αὐτό μέ τή γιαγιά Γιαννούλα. Ἔβλεπε τούς Ἁγίους αἰσθητά, ἀλλά ποτέ δέν μιλοῦσε γι᾽ αὐτό. Τήν ἐπισκεπτόμασταν ὅσο μπορούσαμε καί πάντα εἴχαμε αὐτήν τήν παρουσία τῆς χάριτος μέσα στό πάμφτωχο καλυβάκι της. Ἦρθε ἡ στιγμή πρίν ἀπό 4-5 χρόνια περίπου πού ἡ γιαγιά δέν μποροῦσε πιά νά ἔρχεται κοντά μας. Πήγαινε μέ τό ταξί σέ πολλά μοναστήρια, ὄχι μόνο τῆς περιοχῆς, ἀλλά καί μακρύτερα. Ἀπορούσαμε πῶς ζεῖ μέ τόσα λίγα χρήματα, ἀλλά γιά ἐκείνη πάντα ἡ προτεραιότητα ἦταν τά ἀγαπημένα της μοναστήρια, οἱ μοναχοί καί οἱ μοναχές... 

Ὅταν ἐκείνη σταμάτησε νά ἔρχεται γιατί δέν μποροῦσε πιά νά μετακινεῖται, πηγαίναμε ἐμεῖς κοντά της. Τότε καταλάβαμε σέ πόση φτώχεια ζοῦσε, ἀλλά ποτέ δέν σκέφθηκε νά ξοδεύει τή λιγοστή της σύνταξη γιά νά περάσει καλύτερα. Ἕνα μικρό δωματιάκι μέ δύο ντιβανάκια καί μιά σομπούλα ἦταν ὅλο τό βιός της. Μιά φιλόξενη αὐλίτσα μέ λίγες κοτοῦλες καί μερικές γλάστρες μέ λουλούδια σέ ὑποδεχόταν, πρίν ἀπό τό ἕνα καί μοναδικό δωμάτιο τοῦ σπιτιοῦ της, στό ὁποῖο κοιμόταν ἡ ἴδια καί τό ἀνάπηρο παιδί της, ὁ Στάθης της, πού πάντα τόν ἔφερνε κοντά της ὅταν πήγαινε σέ Ἐκκλησίες καί Μονές. Ὁ Στάθης ἔφυγε γιά τόν οὐρανό στίς 27 Ἰανουαρίου καί ἡ γιαγιά ἦταν πλέον ἥσυχη ὅτι μποροῦσε νά φύγει γιά τόν Χριστό πού τόσο ποθοῦσε. 

Κάποια Χριστούγεννα πού ἦρθε νά προσκυνήσει πῆγε μπροστά στή μεγάλη εἰκόνα τῆς Γεννήσεως καί μέ ἁπλότητα καί ὅλο χαρά καί χαμόγελο ἔλεγε στήν Παναγία: ῾῾Νά σοῦ ζήσει, νά Τό χαίρεσαι᾽᾽, γιά τό Θεῖο Βρέφος. Ὦ μακαρία ἁπλότης! 

Θυμᾶμαι σέ μία ἀπό τίς τελευταῖες της ἐπισκέψεις στό Μοναστήρι μας, ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου καί ἐνῶ βρισκόταν στό μέσο τοῦ ναοῦ, κοίταξε ψηλά πρός τόν τροῦλο καί γεμάτη ἔκσταση ψιθύριζε: ῾῾ἀνοίγει ὁ θόλος, ἀνοίγει, κοιτᾶξτε, ἔρχονται... κατεβαίνουν οἱ οὐρανοί...᾽᾽.

Ὅταν μιλοῦσε γιά τή ζωή της ἔλεγε ὅτι πέρασε ἕνα Γολγοθᾶ, ξύλο, πεῖνα καί φτώχεια. Δέν ἔτρωγε τίποτε ἄλλο ἀπό λίγο χυλό, δύο κουταλίτσες ἀλεύρι σέ λίγο νερό! Σέ ὅλη τή ζωή της μέχρι τά 98 της χρόνια ἦταν κάτι παραπάνω ἀπό ἀσκητική καί λιτοδίαιτη. Ὅ,τι καί νά τῆς ἔδινες, ἐκείνη τό ἔδινε ἐλεημοσύνη. Στό σπίτι της δέν ὑπῆρχε τίποτα! Σέ μία ἀπό τίς ἐπισκέψεις μας, μᾶς χάρισε τή μοναδική κουβερτούλα πού εἶχε. Ἀκόμη καί τίς γλάστρες της μᾶς χάριζε. Δέν κρατοῦσε τίποτα. Πραγματικά ἀκτήμων! Καί ἐπέμενε τόσο νά πάρεις τά δῶρα της. Τό θεωροῦσε προσβολή νά μή τά δεχθεῖς. Τῆς ἔδινες μέ τό ἕνα χέρι κι ἐκείνη τά μοίραζε μέ τά δύο! Τόσο ἐλεήμων! 

Ὅλα τά Μοναστήρια πού πήγαινε ἔχουν νά διηγηθοῦν γιά τή γιαγιά Γιαννούλα, γιά τήν πίστη της. Ἡ μόνη λέξη πού ἔλεγε ἦταν: ῾῾Ὁ Θεός, ὁ Θεός᾽᾽. Τά μάτια της, κοιτοῦσαν πάντα ψηλά καί μετά πάντα τό χῶμα.

 Ψιθύριζε, τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ... Ὅλο αὐτό ψιθύριζε. Ἰδιαίτερα τίς τελευταῖες της μέρες... Ὅπως μᾶς διηγεῖται ἡ κ. Θ. πού τήν περιποιόταν, τό τελευταῖο βράδυ ἡ γιαγιά τῆς ἔδινε ὅλο εὐχές καί κατά τίς 5.30 τό πρωΐ ἦταν ἡ τελευταία φορά πού τῆς ζήτησε λίγο νά τήν ἀνασηκώσει. Τήν εὐχαρίστησε καί πάλι, πῆρε μία ἀνάσα, ἀκόμη μία καί ἦταν ἡ τελευταία. Αὐτό ἦταν, ἔφυγε. Παρέδωσε τήν ψυχή της ἐπικαλούμενη καί πάλι τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Καί μέ τόν Χριστό στό στόμα καί στήν ψυχή ἄφησε στά χέρια τοῦ Χριστοῦ τοῦ ζῶντος τήν τελευταῖα ἡγιασμένη της πνοούλα. Ἀμέσως εὐωδία πλημμύρισε τό δωμάτιο τό σῶμα, ἀκόμη καί τά σκεπάσματα τῆς γιαγιᾶς. Ἡ Αἰτωλοακαρνανία ξεπροβόδισε μιά ὁσία καί ἁγία μορφή στόν Παράδεισο...Ἄς ἔχουμε τήν εὐχή της!

πηγή

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΜΑΚΑΡΙΑΣ ΕΥΦΗΜΙΑΣ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟ ΕΤΟΣ 1951.

site analysis

Εις  το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος:

“ Αδελφές μου καί πνευματικά τέκνα εν Κυρίω, Χριστός έτέχθη!

“ Όλες τις ημέρες καί ώρες της ζωής μου, ή λύπη γιά εσάς πιέζει την καρδιά μου, μέχρις ότου ή εικόνα τού Χριστού γεννηθεί στις καρδιές σας, όπως λέει ό "Αγιος Απόστολος Παύλος (Γαλ. 4:19). Καί έτσι άκόμη καί σήμερα, την ημέρα της Παναγίας κατά σάρκα Γεννήσεως τού Κυρίου μας καί Σωτήρος Ιησού Χριστού, σάς νουθετώ να εορτάσετε την εορτή τού Κυρίου μέ αγάπη πού βγαίνει από αγνή καρδιά, όχι μόνο μέ τον νου σας. Μάλλον να αγωνίζεστε να διεγείρετε, ή κάθε μία στον εαυτό της καί μεταξύ σας, ένα θερμό ζήλο καί μία φλογερή αγάπη γιά τον Δημιουργό μας καί Ευεργέτη, ό όποιος κατέβηκε στην γή καί πήρε γιά τον Εαυτό του άνθρώπινο σώμα, γιά να μάς ανυψώσει στην άξια των κατοίκων τού Ουρανού.

“Φαντασθείτε, επομένως, τό μέγεθος της θυσίας την όποια υπέστη γιά εμάς ό Κύριός μας Ιησούς Χριστός όταν καταδέχθηκε να γεννηθεί ώς άνθρωπος καί να εμφανιστεί πάνω στην γή μέ την φτωχότερη κατάσταση: σε ένα σπήλαιο, όπου δεν υπήρχε επίγειος διάκοσμος. Αυτό τό έκανε γιά να μάς διδάξει την ταπείνωση καί τον παραμερισμό κάθε ματαιότητας καί έπαρσης, να μάς διδάξει την άγια εξουθένωση τού εαυτού μας, διότι αυτή είναι περισσότερο αγαπητή σε Αυτόν από όλες τις υλικές θυσίες πού θα μπορούσε να προσφέρει ό θνητός άνθρωπος στον Θεό. Πράγματι, μία ταπεινή καί υποταγμένη ψυχή είναι περισσότερο αγαπητή στον Θεό από εκείνη πού έχει συγκεντρώσει στο κεφάλι της όλη την κοσμική σοφία, ή ή όποια έχει διανείμει έκατομμύρια σε ελεημοσύνες, αλλά, στην καρδιά της, δεν εννοεί να υποταχτεί στο θέλημα τού Θεού καί να σηκώσει όλες τις δυσκολίες μέχρις ότου ό Θεός αποφασίσει διαφορετικά.

“Μακάρια είναι εκείνη ή όποια κατανοεί την σημασία της ταπείνωσης καί δένει τον εαυτό της μέ την καρδιά καί την ψυχή της σε εκείνη την άγια αρετή ή οποία, σάν μία ισχυρότατη κλίμακα, έφερε τον Θεό κάτω στην γή καί μπορεί να ανυψώσει τις ψυχές στον Ουρανό γιά να βρουν έλεος από τον Θεό. 'Ο Άγιος Απόστολος Ιάκωβος λέει: Ό δε παρακύψας εις νόμον τέλειον τον της ελευθερίας καί παραμείνας, ούτος ουκ ακροατής έπιλησμονής γενόμενος, αλλά ποιητής έργου, ούτος μακάριος εν τη ποιήσει αυτού εσται ( Ίακ. 1:25). Καί μόνον εκείνη ή όποια διαβάζει μέ επιμέλεια καί κατανοεί τά πάντα καί αγωνίζεται να τον εκπληρώνει μέ τις πράξεις της, θα μπορέσει να κατανοήσει την τελειότητα τού νόμου τού Θεού. Γιά χάρη τέτοιου ζήλου, ή ψυχή ενός ανθρώπου είναι ικανοποιημένη ήδη από αυτόν τον κόσμο μέ μία μακαριότητα ή όποια λειτουργεί ώς μαρτυρία των πραγμάτων εκείνων τά όποια προσδοκούνται στον μέλλοντα αιώνα.

“ Επομένως, Αδελφές, αν θέλετε να κάνετε τις ψυχές σας χαρούμενες εν Κυρίω, τότε να δείχνετε ζήλο στην εκμάθηση τού Νόμου τού Θεού, δηλαδή, να διαβάζετε τά Άγια Ευαγγέλια καί τις Επιστολές των Αποστόλων, διότι δεν υπάρχουν βιβλία πολυτιμότερα γιά την ψυχή από αυτά. Μην αφήνετε τον εχθρό να σάς εξαπατά με την σκέψη ότι δεν τά κατανοείτε. ’Αν ό Κύριος δε! σε εσάς αληθινό ζήλο γιά τον άγιο νόμο Του, θα χαρίσει την κατανόηση στις ψυχές σας. 

Μόνον ή ανάγνωση σας να γίνει αισθητή από την καρδιά σας, μέ μία φλογερή επιθυμία να κατανοήσετε τό πανάγιο θέλημα του Θεού, ώστε να μάθετε καί πώς να τό εκπληρώσετε. Σε αυτό βρίσκεται ή αληθινή υπηρεσία του Θεού, ότι μέ όλη σας την καρδιά αγωνίζεστε να κατανοήσετε εκείνο πού ό ’Ίδιος θέλει από μάς καί να τό εκπληρώσετε πλήρως καί επακριβώς. Αλλά γιά να προοδεύσετε στην κατανόηση του θελήματος του Θεού, είναι ανάγκη, Αδελφές, να εγκαταλείψετε όλα τά γήινα ζητήματα πού φέρνουν διασκορπισμό στις ψυχές σας, έτσι ώστε να γίνεστε ανίκανες να εκπληρώσετε τά επουράνια καθήκοντά σας. Σκεφτείτε το αυτό έγκαιρα, διότι ό αντίπαλος μας, ό διάβολος, αγωνίζεται έξυπνα γιά να επωφεληθεί από κάθε μας απροσεξία καί να μάς βάζει παγίδες έτσι ώστε οι ημέρες μας να περνούν μέ ματαιότητα. 'Ο Κύριος μάς λέει ότι θα είναι αρκετά μάταιο να σκέφτονται οι άνθρωποι ότι μπορούν να ικανοποιήσουν τον Θεό ασκώντας τά έθιμα πού έχουν κληρονομήσει από τούς προπάτορές τους, αν δεν αναζητήσουν να μάθουν τό θέλημα του Θεού καί τον ευαγγελικό Του νόμο.

“Στην σημερινή μεγάλη εορτή, οι Άγγελοι χαιρέτησαν τούς ποιμένες μέ τον χαρούμενο ύμνο: Δόξα εν ύψίστοις Θεώ καί επί γης ειρήνη εν άνθρωποις ευδοκία (πρβλ. Λουκ. 2:14). Δηλαδή, ας στραφούν οι άνθρωποι στον Θεό μέ ευγνώμονες καρδιές καί τότε ό σατανάς του κακού θα Απομακρυνθεί από αυτούς. "Όποια θερμαίνει την καρδιά της μέ ευχαριστία στον Θεό ακόμη καί γιά τό μικρότερο δώρο πού έχει δεχθεί από Αυτόν, θα διεγείρει τον Δωρεοδότη να της χορηγήσει ακόμη μεγαλύτερα δώρα. Επομένως αγωνιστείτε να είστε ευγνώμονες στον Θεό πάντοτε, καί να μην επιτρέπετε στό κακό να κερδίσει τον έλεγχο τών -ψυχών σας, διότι σέ ένα τέτοιο θέλημα βρίσκονται πολλά έξωτερικά καί μυστικά Αμαρτήματα. Μάλλον, μέ εύγνώμονη καρδιά ας δοξολογούμε τον Κύριο, προσφέροντας σε Αυτόν ώς θυσίαν αίνέσεως τον θαυμαστό αυτό ύμνο:

Η Γέννησίς σου, Χριστέ ο Θεός ημών, ανέτειλε τω κόσμω το φως το της γνώσεως· εν αυτή γαρ οι τοις άστροις λατρεύοντες, υπό αστέρος εδιδάσκοντο, σε προσκυνείν, τον Ήλιον της δικαιοσύνης, και σε γινώσκειν εξ ύψους ανατολήν, Κύριε δόξα Σοι.

Αμήν. “Χαιρετούμε όλες έσάς μέ τον χαιρετισμό τής αγίας έορτής: Χριστός έτέχθη! Αληθώς έτέχθη, ύπέρ τής σωτηρίας μας”.

25 Δεκεμβρίου, 1951 Μονή Ραβάνιτσα

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Ο ΒΙΟΣ ΜΙΑΣ ΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ Η ΜΑΚΑΡΙΑΕΥΦΗΜΙΑ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜΤΟΥ ΣΑΡΩΦ.-ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Η εορτή της Αγίας Χαριτίνης και το θαύμα της

site analysis

Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΤΥΣ ΧΑΡΙΤΙΝΗ

«Η αγία Χαριτίνη έζησε επί βασιλείας Διοκλητιανού, όταν Κόμης ήταν ο Δομέτιος, ενώ η ίδια ήταν δούλη κάποιου Κλαυδίου. Ο Κόμης, επειδή άκουσε ότι ήταν χριστιανή, γράφει στον κύριό της να τη στείλει σ’  αυτόν προς εξέταση. Ο κύριός της, που ήταν και αυτός χριστιανός, λυπήθηκε πάρα πολύ, τόσο που ντύθηκε σάκκο και τη θρηνούσε. Η αγία όμως τον παρηγορούσε και του έλεγε: «Κύριέ μου, μη λυπάσαι, αλλά να χαίρεσαι, διότι θα θεωρηθώ ευπρόσδεκτη θυσία στον Θεό, και για τα δικά μου και για τα δικά σου πλημμελήματα». Ο Κλαύδιος τότε, αφού της είπε: «Να με θυμάσαι στον επουράνιο βασιλιά», την αποστέλλει στον Κόμητα. Όταν οδηγήθηκε εκεί και ομολόγησε την πίστη της στον Χριστό, της ξύρισαν το κεφάλι και έριξαν πάνω σ’  αυτό  αναμμένα κάρβουνα. Έπειτα την έδεσαν σε βαριά πέτρα και την έριξαν στη θάλασσα. Αλλά αυτή, με τη χάρη του Θεού, εξήλθε και φάνηκε στον Κόμητα. Κι αφού τιμωρήθηκε και με πολλές άλλες τιμωρίες, της έβγαλαν τα νύχια των χεριών και των ποδιών, κι έτσι παρέθεσε το πνεύμα της στον Θεό».

Κι άλλοτε είχαμε σημειώσει ότι κατά την υμνολογία της Εκκλησίας μας το κάθε μαρτύριο που υφίσταται ένας μάρτυρας του Χριστού αντιστοιχεί σε κάτι ανάλογο από πλευράς πνευματικής. Με τα βάσανα δηλαδή που υφίσταται ο μάρτυρας, με τα οποία έμπρακτα μετέχει στον Σταυρό του Χριστού, κτυπά τον διάβολο και τα όργανά του, ενώ ο ίδιος γεμίζει από τις χάρες του ουρανού, παίρνει τα στεφάνια που ο Κύριος δίνει στους συνεπείς δούλους Του, βιώνει δηλαδή την άλλη όψη του Σταυρού, την Ανάσταση. Την πνευματική αυτή πραγματικότητα διαπιστώνουμε και στην αγία Χαριτίνη: ό,τι υφίστατο είχε και το αντίστοιχο πνευματικό αποτέλεσμα.  «Των λεόντων συνέθλασας σιαγόνας, πολύαθλε, σιαγόνων φέρουσα τα συνθλάματα∙ των δε ονύχων εκρίζωσιν γενναίως υπήνεγκας, εκριζούσα τα δεινά της απάτης φρυάγματα∙ θαλαττίοις δε εν βυθοίς απερρίφης, την κακίαν υποβρύχιον ποιούσα του πονηρού πολεμήτορος». Δηλαδή: Σύτριψες τα σαγόνια των λιονταριών, καθώς υπέφερες τα συντρίμματα των δικών σου σαγονιών. Υπέφερες με γενναιότητα το ξερίζωμα των νυχιών σου, ξεριζώνοντας όμως τη φοβερή αλαζονεία της απάτης. Σε ρίξανε στον βυθό  της θάλασσας, πνίγοντας όμως κι εσύ την κακία του πονηρού διαβόλου. Έτσι αν ο διάβολος και οι πονηροί ακόλουθοί του μπορούσαν να δουν τη θετική έκβαση των παθών ενός μάρτυρα, θα σταμάταγαν αμέσως τα μαρτύριά του, γιατί δεν θα άντεχαν να βλέπουν ότι τα μαρτύρια αυτά γίνονταν «μπούμερανγκ» εναντίον τους. Κι η πιο τρανταχτή απόδειξη της αλήθειας αυτής ήταν βεβαίως ο Σταυρός του Κυρίου μας: με το Πάθος Του ελευθερωθήκαμε και λυτρωθήκαμε. Αλλά είναι γνωστό: ο Πονηρός και όλοι οι πονηροί συνεργάτες του δεν διακρίνονται για την εξυπνάδα τους. Πονηροί είναι και όλα τα τεχνάσματα που χρησιμοποιούν, ναι. Όχι όμως έξυπνοι, με την πραγματική σημασία του όρου: να μπορούν να βλέπουν τα πράγματα στο βάθος τους και να διακρίνουν το αληθινό συμφέρον και γι’  αυτούς.

Ο υμνογράφος βεβαίως, πέραν των παραπάνω, δεν χάνει την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί το ίδιο το όνομα της αγίας, προκειμένου να προβάλει δύο κατ’ αυτόν πολύ σημαντικά σημεία: Πρώτον, ότι η αγία Χαριτίνη ήταν γεμάτη από τη χάρη του αγίου Πνεύματος, η οποία την χαρίτωσε με τη χάρη του μαρτυρίου, ώστε να έχει τη δύναμη να χαριτώνει έπειτα και εμάς με τις πρεσβείες της προς τον Κύριο. «Η χάρις του Παναγίου Πνεύματος σε χαριτώσασα», «Ταις σαις μου, ω Χαριτίνη, χάρισι, τον νουν χαρίτωσον, χαριτωθείσα άθλοις ιεροίς». Το μαρτύριο πράγματι ενός αγίου θεωρείται χάρη του Θεού, με το οποίο αποκτά τεράστια δύναμη ενώπιον του Θεού, προκειμένου να βοηθά και εμάς, τους εν τω κόσμω ακόμη ευρισκομένους χριστιανούς. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί ο οιοσδήποτε να υπομείνει τέτοια βάσανα, όχι, όπως έχουμε εξηγήσει και άλλοτε, με την έννοια ότι δεν τα υπομένουν και άλλοι άνθρωποι, ξένοι προς την πίστη του Χριστού, αλλά με την έννοια ότι ο μάρτυρας του Χριστού τα υπομένει χωρίς να χάνει την αγάπη του προς τον εχθρό του. Όπως το λέει και ο απόστολος Παύλος: «ημίν εδόθη ου μόνον το εις Αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν».

Δεύτερον, ότι η αγία ήταν γεμάτη από τη χαρά που δίνει το Πνεύμα του Θεού. «Της χαράς ως επώνυμος, εν χαρά προσεχώρησας εις νυμφώνα, πάνσεμνε, τον ουράνιον». «Η χάρις του Παναγίου Πνεύματος…χαροποιαίς εφαίδρυνε πλοκαίς και χαράν την αιώνιον κληρονομείν ενίσχυσεν». Η αγία ως επώνυμη της χαράς μπήκε με χαρά στον ουράνιο νυμφώνα. Το άγιο Πνεύμα, μέσα από τα μαρτύρια, την έκανε να χαίρεται με διάφορους τρόπους και την δυνάμωσε να κληρονομήσει και την αιώνια χαρά. Ο υμνογράφος, είπαμε, εκμεταλλεύεται το όνομά της, για να μας υπενθυμίσει ότι η χαρά είναι το χαρακτηριστικό του χριστιανού. Όχι όμως η χαρά, όπως κατανοείται από τον πεσμένο στην αμαρτία κόσμο: ως διασκέδαση με τις απολαύσεις του κόσμου, ως απομύζηση των τερπνών μόνο του βίου τούτου, που τις περισσότερες φορές όμως αφήνουν μέσα στην καρδιά του ανθρώπου τη στιφάδα του θανάτου. Αλλά η χαρά που έρχεται ως αποτέλεσμα της επιμονής και της πιστότητας του ανθρώπου στο θέλημα του Θεού. Είναι η εμπειρία της Εκκλησίας μας και όλων των αγίων: θέλεις να χαίρεσαι με τη βαθειά και αναφαίρετη χαρά, που γεμίζει την καρδιά του ανθρώπου, έστω και μέσα από τις θλίψεις; Δεν έχεις παρά να τηρείς το θέλημα του Θεού, και μάλιστα την εντολή της αγάπης. Είναι μία πρόκληση, που αν κανείς δεν την πειραματιστεί στον εαυτό του, δεν πρόκειται ποτέ να την γευτεί. «Ο γαρ καρπός του Πνεύματός εστιν αγάπη, χαρά…».

-----------------------------------------------------

“Ταις σαις μου ω Χαριτίνη χάρισι, τον νουν χαρίτωσον , χαριτωθείσα άθλοις ιεροίς , ιερώς ανυμνήσαι σε ,ως αθληφόρον μάρτυρα , και παρθενίαν διαλάμπουσαν”.

Με αυτά τα λόγια ο θαυμαστός υμνογράφος Ιωσήφ αιτείται την αγιαστική χάρη και ιαματική δύναμη της εορτάζουσας Αγίας Χαριτίνης ,ώστε να τον αξιώσει να ανυμνήσει τα ιερά της παθήματα και να διαλαλήσει σε όλους μας το μεγαλείο της Αθληφόρου Μάρτυρος .

Με τα ίδια λόγια και με ανάλογες σκέψεις θα αποτολμήσουμε να σκιαγραφήσουμε τη μορφή της Αγίας , που θαυματούργησε και στον αείμνηστο Γεώργιο Κοινούση ή Χόχλο και αυτή η θαυματουργική της επέμβαση είναι και η αιτία της τελέσεως της εορτής της Αγίας Χαριτίνης στον κοιμητηριακό ναό του Αγίου Ευσταθίου ,επί δέκα συναπτά χρόνια .

Ζ ούσε η Αγία Χαριτίνη στην ανελέητη εποχή των διωγμών ,όταν αυτοκράτορας ήταν ο αιμοδιψής και χριστιανοκτόνος Διοκλητιανός και υπηρετούσε κάποιον επ΄ ονόματι Κλαύδιο με αφοσίωση και απόλυτη υπακοή .

Όμως ο δαίμων εμίσησε την σε όλα τέλεια Χαριτίνη και μόλις ο άρχοντας Δομέτιος έμαθε τη χριστιανική της ταυτότητα , τη συνέλαβε παρά τις αντιδράσεις και τους θρήνους του κυρίου της ,που την παρακαλούσε να τον θυμηθεί , όταν θάναι κοντά στον επουράνιο βασιλιά.Με μοναδική καρτερικότητα υπέμεινε τρομερά βασανιστήρια .

Της ξύρισαν το κεφάλι ,την έριξαν πυρακτωμένα κάρβουνα ,της έδεσαν τεράστια πέτρα και την έριξαν στη θάλασσα . Κι όταν άντεξε όλα αυτά ,ακόμη και την αφαίρεση των ονύχων των χεριών και των ποδιών της ,την αποκεφάλισαν ,για να συγκαταριθμηθεί στην χορεία των Αγίων και να εισδράμει στο άστυ ,την πόλη της Αιωνιότητας και να μπορούμε όλοι εμείς να την τιμούμε πλείστα χρόνια μετά το τρομερό μαρτύριό της για την αλώβητη χριστιανική πίστη μας.

Όμως εμείς σήμερα αναβιώνουμε ακόμη πιο έντονα και αποκλειστικά σε όλο το νησί μας την θαυματουργική επέμβασή της στη ζωή μας , και ευχαριστούμε τον Άγιο Θεό,που επέτρεψε στη μικρή ενορία μας πολλές τέτοιες δροσοσταλίδες ,τα πλείστα θαύματα των ΑΓΙΩΝ του ,για να μας δίνει κουράγιο , δύναμη και σθένος στην αντιμετώπιση της σημερινής ολέθριας και φρικτήςπραγματικότητας.

Ας μεταφερθούμε πολλά χρόνια πριν.Ένας ολόκληρος αιώνας μας χωρίζει από τότε που η εορτάζουσα Αγία μας αποφάσισε να διαδραματίσει ανεξίτηλο ρόλο στη ζωή του αλησμόνητου αδελφού μας Γεωργίου Κοινούση .Είχε ξενιτευτεί πάλι ο θαλασσόλυκος ο Γιώργης .

Με δάκρυα τον αποχαιρετούσαν οι δικοί του ,μη ξέροντας αν η πολύβουη λεβεντοπνίχτρα θάλασσα θα τον άφηνε να γυρίσει πίσω.Κι εκείνος μοναδικό του στήριγμα είχε ένα Σταυρό και την εικόνα του Άη Νικόλα στο πλευρό του. Το μοιραίο δεν άργησε να συμβεί .

Η μανία των κυμάτων η ακατάπαυστη ,η φοβερή ορμή τους βύθισαν το καράβι του Γιώργη ,που σύντομα πάλευε με το ακατάλυτο θεριό του Ατλαντικού κι αγωνιζόταν ένα αβέβαιο και ίσως μάταιο αγώνα. Απελπισμένος αναπολούσε την οικογένειά του , που πίστευε ότι δε θα ξαναδεί πια.Ετοιμαζόταν για το τελευταίο ταξίδι του.

Τότε αχνά μέσα στα αγριεμένα κύματα εμφανίστηκε η σωτηρία του . Ήταν η Αγία Χαριτίνη που τη μέρα της χάρης της 5 του Οκτώβρη , είδε από την παραδείσια κατοικία της την αγωνία του συμπατριώτη μας και αποφάσισε με τη γαλήνια της όψη να καθησυχάσει τον αποκαμωμένο ναυτικό ,να του δώσει δύναμη λέγοντάς του ποια είναι και να μη φοβάται πλέον .

Σε λίγο και εντελώς ανέλπιστα ,το πλοίο Τζίνα θα περισυλλέξει τον ταλαίπωρο ναυτικό ,για να διαλαλήσει το θαύμα της Αγίας στο νησί μας και να διακηρύξει τη ιαματική χάρη της σε όλους .

Από τότε ο αξέχαστος Γιώργης Κοινούσης δεν έπαψε να τελεί κάθε χρόνο Θεία Λειτουργία και αρτοκλασία για να ευχαριστήσει την αγαπημένη του Αγία ,ανέθεσε σε ζωγράφο τη φιλοτέχνηση πίνακα με θέμα τη διάσωσή του από την Αγία , έδωσε το όνομα της Αγίας σε πολλά νέα μέλη της αγαπητής και εκλεκτής οικογένειάς του ,φιλοδοξούσε να οικοδομήσει εκκλησάκι προς τιμήν της και η πιο τρανή και απτή απόδειξη της πίστης του προς αυτήν η σεμνή και ευπρεπής συνάθροιση και εορτή των εγγονών του , Αντωνίου ,Σμαράγδας και Δέσποινας στους οποίους μεταλαμπάδευσε την πίστη και την ειλικρινή αγάπη του προς την ΑΓΙΑ .

Είναι άξιοι συγχαρητηρίων λοιπόν και εκ βάθους καρδίας ευχαριστούμε τους εκλεκτούς απογόνους του αλησμόνητου Γ.Κοινούση ,γιατί συνεχίζουν την προγονική παράδοση και μεγάλη αυτή τιμή προς την Αγία Μάρτυρα Χαριτίνη και δίνουν μια άλλη νότα αισιοδοξίας και ελπίδας σε όλους μας για την σθεναρή και θαυματουργική παρουσία των Αγίων μας στην ταλαίπωρη καθημερινότητά μας .

Η Αγία Χαριτίνη να τους δίνει πλούσια υγεία και μακροημέρευση ,κάθε πρόοδο και ευημερία ,την περιπόθητη εύπλοια ,τα καλά δηλ.ταξίδια στους ναυτικούς τους και όλους εν γένει τους ναυτικούς του νησιού μας και να μας αξιώνει κάθε χρόνο να προσερχόμαστε στον Άγιο Ευστάθιο τιμητές και μιμητές της μαρτυρικής μορφής της.

Όσο για το όνειρο του αξέχαστου Γεωργίου , ποτέ δεν είναι αργά και με τη συνδρομή όλων εμάς μπορεί να υλοποιηθεί,για να χτιστεί ένα πανέμορφο εκκλησάκι στην επικράτεια της ενορίας μας εις μνήμην αυτού και επ ονόματι της Αγίας Μάρτυρος Χαριτίνης ,της θαυματουργού προς την οποία ας αποδοθεί ο ακόλουθος ύμνος ως σεμνή κατακλείδα της ωραιότατης ταύτης εορτής:

Εν ουρανοίς ως Μάρτυς ,ω Χαριτίνη τω Θεώ,παρισταμένη ενδόξως ,πάντας ημάς τους ευσεβείς ,μνήμην την σην εκτελούντας , σώζε θερμαίς σου πρεσβείαις .

ΣΗΜΕΙΩΣΗ : ΦΕΤΟΣ Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ ΑΓΙΑΣ ΧΑΡΙΤΙΝΗΣ ΘΑ ΤΕΛΕΣΘΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΑΚΟ ΝΑΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ ΛΙΒΑΔΙΩΝ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 7 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ .

Ν.ΦΛΑΜΟΣ /ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ

Ἁγία Ἀπολλιναρία/Δωροθέα ἡ συγκλιτική,

site analysis

Ἁγία Ἀπολλιναρία/Δωροθέα ἡ συγκλιτική, 

ἡ μετονομασθείσα “Δωρόθεος”, ὁσία στή Σκήτη τῆς Ἐρήμου στήν Αἴγυπτο, 

μαθήτρια Ἁγ. Μακαρίου τοῦ Μέγα, ἀπό Ρώμη 

[Kατά σαρκικῶν παθών – Τήν κατηγόρησαν ὅτι ὡς “Δωρόθεος” ἄφησε ἔγκυος τήν ἀδελφή της ἡ ὁποία ἀπελευθερώθηκε ἀπ’ τήν Ἁγία ἀπό δαιμόνιο, χωρίς νά γνωρίζη ὅτι εἶναι ἡ ἀδελφή της, ἀλλά περνώντας την γιά ἄνδρα μοναχό “Δωρόθεο”. Φυσικά ἀθωώθηκε ἀποκαλύπτωντας ὅτι εἶναι γυναίκα καί μάλιστα ἡ ἀδελφή της καί ξαναεπέστρεψε στό Μοναστήρι] 

(4/1 καί 5/1, +457 αἰ.)

http://orthodoxyislove.wordpress.com

ORTHODOXY IS LOVE

Η ῾Οσία ᾿Απολλιναρία διακρινόταν γιά τό κάλλος καί τή σύνεσή της. ῏Ηταν κόρη τοῦ ᾿Ανθεμίου, τόν ὁποῖο ἐχειροτόνησε ὁ Πάπας Λέων ὁ Μέγας καί τοῦ ἐμπιστεύθηκε τή διαχείριση θεμάτων τῆς Ρώμης.

᾿Από πολύ μικρή λικία ᾿Απολλιναρία εἶχε διακαή τόν πόθο νά ἀκολουθήσει τόν παρθενικό βίο καί παρακαλοῦσε μέ ἐπιμονή τόν Θεό νύκτα καί μέρα νά τή βοηθήσει νά πετύχει αὐτό πού ποθοῦσε ψυχή της. Παρακάλεσε, λοιπόν, θερμά τούς γονεῖς της νά τῆς ἐπιτρέψουν νά πάει στά ῾Ιεροσόλυμα. Οἱ γονεῖς της ἄκουσαν τήν παράκλησή της καί τῆς ἐπέτρεψαν. Τότε ἐκείνη, ἀφοῦ πῆρε μαζί της δούλους καί δοῦλες, καθώς ἐπίσης καί χρυσάφι, ἄργυρο καί πολυτελή ἐνδύματα, ἔφθασε στούς ῾Αγίους Τόπους. ᾿Εκεῖ ἐμοίρασε στούς πτωχούς ὅλα ὅσα εἶχε πάρει μαζί της.

῞Οταν ὁλοκλήρωσε τήν προσκυνηματική της ἐπίσκεψη στούς ῾Αγίους Τόπους, ἐχάρισε τό δῶρο τῆς ἐλευθερίας στούς δούλους καί στίς δοῦλες πού εἶχε πάρει μαζί της καί τούς ἄφησε νά γυρίσουν πίσω στή Ρώμη, μέ τό δικαίωμα πλέον τοῦ ἐλεύθερου πολίτου. ᾿Εκράτησε ὅμως κοντά της ἕνα σεβάσμιο γέροντα καί ἕναν εὐνοῦχο. Μ᾿ αὐτούς μαζί ἐπισκέφθηκε τήν ᾿Αλεξάνδρεια. ῞Οταν ἔφθασε σέ κάποιον πεδινό τόπο, σκέφθηκε νά σταματήσουν ἐκεῖ, γιά νά ξεκουραστοῦν ἀπό τόν κόπο τῆς ὁδοιπορίας. Μόλις ὁ ὕπνος πῆρε τούς κουρασμένους συνοδοιπόρους της, ῾Αγία ἔφυγε χωρίς νά τήν πάρουν εἴδηση καί μπῆκε στή δασώδη περιοχή πού ἦταν δίπλα, περιφρονώντας ἔτσι ὅλα τά ἀγαθά τῆς ζωῆς τοῦ κόσμου. ῾Η περιοχή αὐτή ἦταν καί ἑλώδης. Στό ὀχληρό αὐτό ἕλος ἔμεινε ἀρκετό χρονικό διάστημα. Κατά τήν παραμονή της ἐκεῖ, ἀπό τά τσιμπήματα τῶν κουνουπιῶν τό δέρμα τοῦ μακάριου σώματός της ἔγινε σάν τό δέρμα χελώνας.

᾿Ακολούθως, φορώντας ἐνδυμασία ἀσκητοῦ, πῆγε σέ Σκήτη πού ἀσκήτευαν ἅγιοι Πατέρες. Τούς εἶπε πώς ὀνομάζεται Δωρόθεος καί πώς εἶναι εὐνοῦχος. ῾Ο θαυμαστός γούμενος τῆς Σκήτης Μακάριος τή δέχθηκε μέ ἐγκαρδιότητα καί τῆς παρεχώρησε κελλί νά μένει. ῾Η ᾿Απολλιναρία ἐκλείσθηκε μέσα στό κελλί αὐτό καί προσευχόταν καί εὐχαριστοῦσε τόν Θεό νύχτα καί μέρα.

῾Ο πατέρας της ᾿Ανθέμιος εἶχε καί μιά ἄλλη θυγατέρα. Αὐτή κάποτε προσβλήθηκε ἀπό ἀκάθαρτο δαιμόνιο. ᾿Αμέσως ὁ ᾿Ανθέμιος τήν ἔστειλε στούς μοναχούς τῆς Σκήτης, γιά νά θεραπευθεῖ, χωρίς βέβαια νά γνωρίζει τό παραμικρό σχετικά μέ τήν εὐλογημένη θυγατέρα του, τήν ᾿Απολλιναρία, πού βρισκόταν στή Σκήτη καί ὀνομαζόταν Δωρόθεος.

Οἱ συνοδοί, λοιπόν, ὁδήγησαν τή δαιμονισμένη κόρη στόν ἀββᾶ Δωρόθεο. Μέσα σέ λίγες μέρες τό κορίτσι ἐλευθερώθηκε ἀπό τό δαιμόνιο, πού τό ἐβασάνιζε, καί οἱ Πατέρες τό ἔστειλαν, ὑγιές πλέον, στόν πατέρα του. ῞Υστερα ἀπό μερικές μέρες ἄρχισε νά φαίνεται στούς πολλούς πώς κόρη ἦταν ἔγκυος. Τότε ὁ πατέρας της, ἐπειδή ἐνόμισε ὅτι κόρη του εἶχε καταστεῖ ἔγκυος ἀπό τόν ἀββᾶ Δωρόθεο, ἔστειλε ἀνθρώπους του καί τοῦ τόν ἔφεραν μπροστά του. ῾Η εὐλογημένη ὅμως ᾿Απολλιναρία ἔδειξε μέ κάποια σημεῖα αὐτό πού ἦταν στήν πραγματικότητα, ὅτι δηλαδή ἦταν γυναίκα καί ὄχι ἄνδρας ὅπως ἔδειχνε τό σχῆμα της. ῾Η ἀποκάλυψη αὐτή προκάλεσε σέ ὅλους θαυμασμό καί ἀγωνία· καί ἰδιαίτερα θαυμασμό, γιά τό γεγονός ὅτι ἀδελφή της δαιμονισμένη ἐθεραπεύθηκε θαυματουργικά, ὕστερα ἀπό τίς προσευχές της.

Μετά ἀπό αὐτά ᾿Απολλιναρία, ἀφοῦ ἔμεινε λίγες μέρες μαζί μέ τούς γονεῖς της, ἐγύρισε πάλι στό κελλί της, στή Σκήτη, χωρίς νά μάθει κανένας ἀπό τούς Πατέρες αὐτά πού εἶχαν γίνει. ῎Ετσι, ὅταν μετά τήν κοίμησή της, διαπιστώθηκε ὅτι ἦταν γυναίκα, ὅλοι τήν ἐμακάρισαν γιά τήν ἄσκηση καί τήν ὁσιότητα τοῦ βίου της.

Ἁγία Δαφρόσα Dafrosa (Δαφρόσα),

site analysis

Ἁγία Δαφρόσα Dafrosa (Δαφρόσα), 

μητέρα Ἀγ. Παρθενομαρτύρων Δημητρίας καί Βιβιάνας 

στή Ρώμη καί σύζηγος Ἁγ. Φλαβιανοῦ (4/1, +4ος αἰ.)

http://italyofmyheart.wordpress.com

ITALY OF MY HEART

Ρώμη, η πόλη των Μαρτύρων. Το έτος 361, ο αυτοκράτορας Ιουλιανός έκανε τον Απρονιανό Κυβερνήτη της Ρώμης ο οποίος ξεκίνησε διωγμό κατά των Χριστιανών.

Η Αγίές Δημητρία & Βιβιάνα ζούσαν στη Ρώμη και ήταν κόρες Χριστιανών γονέων, του Αγίου Φλαβιανού ένός Ρωμαίου ιππότη και της Αγίας Δαφρόσας της συζύγου του.

Ο Άγιος Φλαβιανός επειδή αρνήθηκε να θυσιάσει στα είδωλα βασανίστηκε και στάλθηκε στην εξορία, όπου και πέθανε από τις πληγές του. Η Αγία Δαφρόσα επίσης επειδή δεν δέχτηκε να αρνηθεί το Χριστό αποκεφαλίστηκε.

Ο διώκτης Απρονιανός πήρε όλα τα υπάρχοντα των δύο θυγατέρων της Αγίας Δαφρόσας, Βιβιάνας και Δημητρίας, και τις άφησε να υποφέρουν από τη φτώχεια και την πείνα με σκοπό να τις πείσει να αρνηθούν το Χριστό και να προσκηνύσουν τα είδωλα. Η Αγίες παρέμειναν σε κατ᾽οίκον περιορισμό με τη βία ώστε να υπομείνουν το μαρτύριο της πείνας. Έτσι περνούσαν όλο το χρόνο τους με νηστεία και προσευχή. Ο Απρονιανός βλέποντας ότι η πείνα δεν είχε καμία επίδραση πάνω τους, τις κάλεσε.

Η Αγία Παρθενομάρτυς Δημήτρια, μετά από το Μαρτύριο της πείνας, αφού ομολόγησε την πίστη της στο Χριστό, έπεσε νεκρή στα πόδια του τυράννου παραδίδοντας την αγία ψυχή της στο Σωτήρα Χριστό.

Η Αγία Βιβιάνα προοριζόταν για μεγαλύτερα Μαρτύρια. Αρχικά την παρέδοσαν στα χέρια μιας κακιάς γυναίκας που ονομάζόταν Ρουφίνα η οποία μάταια προσπάθησε να την αποπλανήσει. Χρησιμοποιώντας χτυπήματα και εκβιασμούς προσπαθούσε να την κάνει να αρνηθεί το Χριστό αλλά η Χριστιανή παρθένος παρέμεινε πιστή.

Ο Απρονιανός εξοργισμένος με την σταθερότητα της Αγίας παρθένου διέταξε να δεθεί σε μία κολώνα και να μαστιγωθεί άγρια με φραγγέλειο το οποίο είχε μόλυβδο στις άκρες του. Ο Αγία Παρθενομάρτυς Βιβιάνα υπόμεινε το Μαρτύριο με χαρά και παρέδωσε την ψυχή της στον Χριστό ένδοξα.

Το Άγιο Λείψανό της στη συνέχεια τοποθετήθηκε στην ύπαιθρο για να κατασπαραχτεί από τα άγρια ​​ζώα, αλλά κανένα ζώο δεν το αγγίξε. Μετά από δύο ημέρες την έθαψαν.

Πηγές:

Wikipedia

http://gkiouzelis.wordpress.com

Αγία Φαραΐλδις (St Pharaildis): Μια Ορθόδοξη Αγία του Βελγίου & της Γαλλίας (+740)

site analysis

Ἁγία Φαραΐλδις (St. Pharaildis), 

μάρτυς στή Ghent (Γάνδη) Βελγίου (4/1, +740)

http://franceofmyheart.wordpress.com

FRANCE OF MY HEART

H Αγία Φαραΐλδις (St Pharaildis / Pharailde – Ολλανδικά: Veerle) είναι μία Ορθόδοξη Αγία του Βελγίου η οποία γεννήθηκε και έζησε τον 8ο αιώνα στην Γάνδη του Βελγίου και στο Bruay-sur-l’Escaut της Γαλλίας. Γεννήθηκε το 650 και κοιμήθηκε το 740. Είναι αδελφή της Αγίας Γκουντούλα (St Gudula), της Αγίας Ρεϊνέλδης (St Reineldis) και του Αγίου Έμεμπερτ (St Emebert) Επισκόπου Cambrai Γαλλίας . Επίσης είναι ανηψιά της Αγίας Γερτρούδης (St Gertrude) της Nivelles Βελγίου.

Ο πατέρας της ονομαζόταν Thierri (Duiderik στη φλαμανδική) και ήταν ένας ευγενής ο οποίος συνόδευσε τον βασιλιά στις εκστρατείες του και, σε καιρό ειρήνης, ζούσαν σε περιοχές και βίλες του. Η Αγία Φεραΐλδις έλαβε μια σταθερή θρησκευτική εκπαίδευση στο μοναστήρι της Nivelle με επικεφαλής την Αγία Γερτρούδη (St Gertrude).

Όταν η Αγία Φαραΐλδις (St Pharaildis) ήταν νέα έδωσε υπόσχεση παρθενίας. Οι γονείς της όμως την πάντρεψαν διά της βίας με κάποιον πλούσιο αριστοκράτη ονόματι Guy στο Bruay-sur-l’Escaut της Γαλλίας. Εκείνος άρχισε να την κακοποιεί επειδή η Αγία ήθελε να φυλάξει την παρθενία της. Η Αγία επέμενε ότι ήταν “παντρεμένη” με το Θεό και όλα τα βράδια προσευχόταν στην εκκλησία.

Σε σύντομο χρονικό διάστημα, ο σύζυγος της τραυματίστηκε με το άλογό του πολύ σοβαρά και πεθανε με αποτέλεσμα η Αγία Φαραΐλδις (St Pharaildis) να μείνει χήρα και ελεύθερη να αφιερωθεί στην προσευχή και στη φιλανθρωπία.

Για να ξεδιψάσουν οι άνθρωποι που εργάζονταν στα χωράφια η Αγία Φαραΐλδις δημιούργησε στο Bruay-sur-l’Escaut της Γαλλίας μια πηγή χτυπώντας το έδαφος όπου τα νερά ήταν αγιασμένα από την προσευχή της και θαυματουργικά με αποτέλεσμα να γιατρευτούν πολλά άρρωστα παιδιά.

Επίσης αγαπούσε και φρόντιζε πολύ τα ζώα. Εκεί που ζούσε είχε έρθει ένα κοπάδι με αγριόχηνες για να ξεκουραστεί και η Αγία Φαραΐλδις της φρόντιζε και τις τάϊζε. Kάποιο πρωΐ βρήκε μια νεκρή χήνα και στεναχωρήθηκε. Τότε άνοιξε τα χέρια της προσευχόμενη καί η χήνα ζωντάνεψε. Λόγω του θαύματος αυτού η Αγία Φαραΐλδις (St Pharaildis) συχνά αγιογραφείται με μια χήνα.

Η Αγία Φαραΐλδις είναι προστάτρια κατά των παιδικών ασθενειών και προστάτρια των ζώων και Πολιούχος της Γάνδης του Βελγίου.

Κοιμήθηκε σε ηλικιά 90 ετών το 740 και εορτάζει στις 4 Ιανουαρίου. Μετά την κοίμησή της τα Ι. Λειψανά της φυλλάχτηκαν στην αρχαία Ορθόδοξη Μονή του Αγίου Μπάβον (St Bavon) της Γάνδης.

Πηγές:

Wikipedia

ΜΟΝΑΧΗ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ, ΑΝΙΨΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟ-ΑΒΕΡΚΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΡΥΩΤΗ

site analysis

Ἡ μοναχὴ Ὀλυμπιάδα, κατὰ κόσμον Κανέλλα Φρέντζου, γεννήθηκε στὴν Τρίπολη τὸ 1917 καὶ κοιμήθηκε στὶς 21 Αὐγούστου τοῦ ἔτους 2001, στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου Νεκταρίου Δωρίδος, ὅπου καὶ διετέλεσε ἡ πρώτη Ἡγουμένη τῆς Μονῆς, ὅταν τὸ 1991 πρωτοξεκίνησε τὴν ἀνέγερσή της ἐκ τοῦ μηδενός.

Σὲ ὅλη της τὴν ζωή, ἀπὸ παιδὶ ἀκόμα, ἦταν προικισμένη μὲ πολλὰ καὶ σπάνια χαρίσματα καὶ κυρίως μὲ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἐλεημοσύνη. Στὴν Τρίπολη ὅπου ζοῦσε, ἦταν παράδειγμα σωφροσύνης καὶ ἀπὸ πολὺ μικρὴ δὲν ἔλειψε ποτὲ ἀπὸ τὴν ἐκκλησία, ἐνῶ ὅλοι οἱ φτωχοί, οἱ ἀνήμποροι καὶ οἱ κατατρεγμένοι, οἱ χῆρες, τὰ ὀρφανά, τὴν εἶχαν πνευματικὴ παρηγοριά, ἀλλὰ καὶ τὸν ἄνθρωπο ποὺ οὐσιαστικὰ τοὺς συντηροῦσε καὶ τοὺς βοηθοῦσε σὲ ὅ,τι εἶχαν ἀνάγκη. Ἂν καὶ δὲν ἦταν ἀκόμη μοναχή, ὡστόσο τελοῦσε τὰ πνευματικά της καθήκοντα μὲ πόθο καὶ ζῆλο γιὰ τὸν Θεό, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἀκρίβεια ποὺ τῆς εἶχε ὑποδείξει ὁ θεῖός της, ἀδελφὸς τοῦ πατέρας της, Ἁγιορείτης μοναχὸς Ἀβέρκιος, ὁ κομπολογᾶς, ὁ Καρυώτης. Μελετοῦσε ὧρες πολλὲς ὅταν δὲν διακονοῦσε τοὺς ἀγαπημένους της φτωχοὺς καὶ ἀνήμπορους καὶ κρατοῦσε πολύτιμες γι’ αὐτὴν σημειώσεις ἀπὸ πνευματικὲς νουθεσίες, τὶς ὁποῖες ὅλο γύριζε πίσω γιὰ νὰ διαβάσει ξανὰ καὶ ξανά, μὴν χορταίνοντας μέχρι τὰ βαθειά της γεράματα τὰ θεῖα λόγια. Γιὰ πνευματικό της πατέρα εἶχε τὸν π. Δημήτριο Παπαντώνη, ποὺ τὸν ἀκολουθοῦσε παντοῦ σὰν πιστὴ διακόνισσα καὶ τοῦ ἔκανε τελεία ὑπακοή. Καὶ ὅπως χρόνια ὀνειρευόταν, τὸ 1992 ἀξιώθηκε νὰ λάβει τὸ Μέγα καὶ Ἀγγελικὸ Σχῆμα καὶ νὰ πάρει τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Ὀλυμπιάδος, τὴν ὁποία τόσο πολὺ ἀγαποῦσε καὶ εὐλαβεῖτο. Ἀπὸ τὴν ἡμέρα ποὺ ἔγινε μοναχή, μέχρι τὴν κοίμησή της, ἔζησε μέσα στὴν ἀδιάλειπτη προσευχή, τὴν ὁποία ἀκούγαμε νὰ ψιθυρίζει ἀκόμα καὶ στὸν ὕπνο της. Ὅταν μετὰ τῆς τὸ λέγαμε, ἐκείνη μὲ τὴν ἁγνότητα καὶ τὴν ταπεινότητά της, τὸ θεωροῦσε κάτι αὐτοκίνητο καὶ μᾶς ἀπαντοῦσε ὅτι: «Ἀκόμα καὶ τὴν ὥρα ποὺ σᾶς μιλῶ, νιώθω τὴν εὐχὴ νὰ χτυπᾶ μαζὶ μὲ τὴν καρδιά μου».

Παρὰ τὰ γεράματά της, ἀφοῦ ἦταν πλέον 84 ἐτῶν, στεκόταν ἀκούραστη ὄρθια στὴν ἐκκλησία ποὺ πρώτη πήγαινε γιὰ τὴν Ἀκολουθία καὶ τελευταία ἔμενε, προσπαθώντας νὰ κάνει ὅσες μετάνοιες μποροῦσε περισσότερες, κρυφὰ ἀπὸ ἐμᾶς ποὺ τὴν προστατεύαμε καὶ τῆς λέγαμε συνεχῶς νὰ ξεκουράζεται.

Εἶχε βέβαια διατηρήσει τὴν ὄμορφη συνήθειά της νὰ διαβάζει ὧρες ἀτελειώτες, εἰδικὰ τὴν Ἁγία Γραφή, τὴν ὁποία εἶχε μουσκέψει μὲ τὰ δάκρυά της. Καὶ ἐπειδὴ ἔνιωθε ὅτι ἦταν ἡ μόνη ποὺ δὲν κάνει κάποια ἐργασία, ἔτρεχε ὅλες μας νὰ μᾶς βοηθήσει καὶ νὰ μᾶς πάρει τὴν δουλειὰ ἀπὸ τὰ χέρια, γιατὶ ἦταν πολὺ δημιουργικὴ καὶ δραστήρια. Συχνὰ δάκρυζε καὶ μᾶς ἔλεγε ὅτι ἐκείνη ξεκουράζεται, ἐνῶ ἐμεῖς κάνουμε τόσες δουλειές. Ἀλλὰ ἐμεῖς, ξέροντας τὴν παῤῥησία της στὸν Θεό, τὴν ἁγνὴ καρδιά της, τοὺς πνευματικούς της κόπους, τὴν προτρέπαμε νὰ προσεύχεται γιὰ ἐμᾶς καὶ αὐτὸ βέβαια ἦταν ἡ πιὸ πολύτιμη «ἐργασία» ποὺ πρόσεφερε στὸ Μοναστήρι μας.

Μὲ τὴν ἀγάπης της σκέπαζε ὅλη τὴν ἀδελφότητα, ἀκόμα καὶ ὅταν γιὰ λόγους ὑγείας παραιτήθηκε τῆς θέσεως τῆς Ἡγουμένης καὶ ὡς ἁπλὴ μοναχὴ πλέον συνέχισε τὸ πνευματικό της ἔργο. Ὅπως οἱ ἀδελφὲς ἀπαρηγόρητες πλέον μαρτυροῦν γιὰ τὴν γεροντισσούλα τους, ὅπως πάντοτε τὴν ἀποκαλοῦσαν, εἶχε γιὰ ὅλους νὰ πεῖ ἕνα καλὸ λόγο, κάθε λαϊκὸ καὶ κάθε μοναχὴ ποὺ τὴν πλησίαζε, τοὺς στήριζε καὶ τοὺς παρηγοροῦσε μὲ τὰ πνευματικά της λόγια. Μὲ τὰ παιδιὰ γινόταν καὶ ἐκείνη παιδί, μὲ αὐτὸν ποὺ ἔκλαιγε, ἔκλαιγε καὶ ἐκείνη μαζί του, γι’ αὐτὸν ποὺ δοκιμαζόταν προσευχόταν μέχρι νὰ φύγει ὁ πειρασμός, μὲ αὐτὸ ποὺ χαιρόταν, χαιρόταν καὶ ἐκείνη μαζί του.

Μία τέτοια λοιπὸν ψυχή, ποὺ εἶχε στὸ στόμα της καὶ τὴν καρδιά της μόνο τὴν εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ καὶ τὴν ἀγάπη, ποὺ ἄνοιγε τὸ στόμα της μόνο γιὰ νὰ μιλήσει γιὰ τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἦταν πάντοτε ἐγκρατὴς καὶ συντηρητικὴ γιὰ τὸν ἑαυτό της, ἐπιεικὴς καὶ καλοκάγαθη γιὰ κάθε ἄνθρωπο, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ἀδελφότητά της ἦταν πρότυπο ἀγάπης καὶ ἀρετῆς, ὁ Θεὸς τὴν χαρίτωσε στὴν ζωή, ἀλλὰ ἔδειξε καὶ τὴν εὐαρέσκειά Του στὴν κοίμησή της, ἀφοῦ τὸ σῶμά της παρέμενε εὐλύγιστο, τὸ πρόσωπό της ἔλαμπε σὰν κρίνο καὶ ἡ ὄψη της ἦταν γαλήνια λὲς καὶ εἶχε μόνο ἀποκοιμηθεῖ.

ΠΗΓΗ.ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΗΛΙΑ ΒΟΥΤΣΙΝΑ

Η Οσία Ευφροσύνη του Σουζντάλ(+25 Σεπτεμβρίου)

site analysis

Ἦταν θυγατέρα του Αγ. Μάρτυρος Μιχαήλ, Πρίγκιπος του Τσερνίκωφ καί καρπός προσευχῆς των ἀτέκνων γονέων της, στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου. Μάλιστα βαπτίσθηκε ἐκεῖ ἀπό τόν Ἡγούμενο καί ὀνομάσθηκε Θεοδούλη. Σέ ἡλικία 15 ἐτῶν μνηστεύθηκε τόν Πρίγκιπα τοῦ Σούζνταλ Μίνα (σύμφωνα μέ ἄλλη πηγή τόν πρεσβύτερο ἀδελφό του Αγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι, Αγ. Θεόδωρο Ἡγεμόνα τοῦ Νόβγκοροντ, ο ὁποῖος ἀπεβίωσε τό 1233, σέ ἡλικία 15 ἐτῶν), ἀλλά ὁ Κύριος βλέποντας τόν ὑποκάρδιο πόθο της νά ἀφιερωθεῖ, παρεχώρησε τόν θάνατο τοῦ μνηστήρος της τήν ἡμέρα τοῦ γάμου! Ἐλεύθερη πλέον ἡ νεαρή Πριγκίπισσα ἔγινε μοναχή στή Μονή τῆς Καταθέσεως τοῦ Χιτῶνος τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, μέ τό ὄνομα Εὐφροσύνη.

Ο Άγιος Θεόδωρος του Νοβγκορόντ και ο πατέρας της Αγίας Ευφροσύνης του Σουζντάλ ,Άγιος μάρτυς Μιχαήλ του Τσρερνιγκώβ

Ἡ ζωή τῆς "βασιλικῆς μοναχῆς" (ἄλλης Εἰρήνης Χρυσοβαλάντου), ἦταν γεμάτη αὐστηρή νηστεία, ἀδιάλειπτη προσευχή, μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί ἔργα φιλανθρωπίας καί εὐποιϊας. Ἐλεήθηκε μέ τά χαρίσματα τῶν ἰαμάτων καί τῆς προοράσεως (προφήτευσε μεταξύ ἄλλων καί τόν μαρτυρικό θάνατο τοῦ πατέρα της, ὁ ὁποῖος τελειώθηκε τό 1246 μαζί μέ τόν Βογιάρο του Θεόδωρο, ἀπό τούς Τατάρους τῆς Χρυσῆς Ὀρδῆς, μή δεχόμενος νά ἐξωμώσει). 

Λίγο πρίν τήν μακαρία της κοίμηση, τό Σούζνταλ συγκλονίσθηκε ἀπό σεισμό. Κατά τήν διάρκειά του ἡ Ὁσία προσευχομένη εἶδε τούς οὐρανούς ἀνοικτούς καί τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο μέ πολλούς Ἁγίους, νά ἱκετεύουν τόν Κύριο γιά τήν σωτηρία τῆς πόλεως! Στό ἴδιο όραμα ἐμφανίσθηκε καί ὁ Μάρτυρας πατέρας της Μιχαήλ, μαζί μέ τόν συμμάρτυρά του Θεόδωρο,καί τήν πληροφόρησε γιά τόν ἐπικείμενο θάνατό της.

Κοιμήθηκε εἰρηνικά τό 1250. Ἡ ἁγιότητά της διακηρύχθηκε Συνοδικά τόν 16ο αἰ. Τό τίμιο Λείψανό της, τό ὁποῖο ἀνακομίσθηκε ἀδιάφθορο, φυλάσσεται σήμερα στή Μονή τῆς μετανοίας της, στό Σούζνταλ.
Ἡ μνήμη της τιμᾶται τήν 25η Σεπτεμβρίου/πηγή