Σάββατο 5 Μαΐου 2018

ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΆΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ .



site analysis




ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ.


Ή Πηνελόπη, ή κόρη του βασιλιά, στο μπαλκόνι της τρία γοργόφτερα βλέπει πουλιά,

πετούν προς το μέρος της-

το πρώτο ήταν περιστέρι, λευκό σαν το γάλα, κλαδί ελιάς είχε στο στόμα

μετά ένας αετός, βαστώντας στο ράμφος στεφάνι ολάνθιστο-

έπειτα ένα κοράκι, άπ’ το παραθύρι μπήκε φίδι κρατώντας φοβερό.

Ή Πηνελόπη τις θεραπαινίδες της ρωτά τί να σημαίνουν όλα αυτά.
Σωπαίνουν, δεν νογούν- έκθαμβοι όλοι κι άναυδοι.
Μόνον ό γέρων, ό Άπελλιανός, αύτός μίλησε προφητικώς:
«Θνητοί άνθρωποι είμαστε όλοι,
άλλ όμως, πρόσεξέ με, άκουσε, όμορφη μου κόρη!
το Πνεύμα του Θεού γιά σένα προφητεύει
μέσα από τα σημεία μήνυμα ξεκάθαρο μεσιτεύει-
το περιστέρι άγγελμα σου φέρνει ειρηνικό,

«Ειρήνη» θά ονομαστείς-
ό κλάδος της ελαίας σημαίνει την Χάρη του Θεού, αυτήν πού θά ενδυθείς-

ό αετός είναι νικητής: εσύ τα πάθη σου θά νικήσεις- το ανθοστόλιστο στεφάνι δόξα σημαίνει και τ’ ουρανού την γλυκύτατα-

τό κοράκι με το φίδι, τον δαίμονα δηλοι και την μοχθηρία την δαιμονική.


Άλλα, διά της απαντοχής σου, αυτός θά κατατροπωθεί!».




Ή Ειρήνη άκουγε όλα αυτά και ή καρδιά της ριγούσε- αποφάσισε ολόκληρη στην Πίστη να παραδοθεί, γιά να σωθεί, και την απόφαση της έκανε πράξη άληθινή, επειδή όπου Θεού οικοδομή, ό Θεός συνεργεί  Ώ, Κύριε, διά των άγιων της Ειρήνης ευχών, σώσον τας ψυχάς ημών!

πηγήΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΑΧΡΙΔΟΣ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ. ΜΗΝΑΣ  ΜΑΙΟΣ.

Εκείνη (η Μοναχή Μακαρία) τότε μου σήκωσε το σαγόνι, με κοίταξε στα μάτια και μου είπε: ''Όχι, εσύ δεν θα πεθάνεις!''



site analysis

"

Αποτέλεσμα εικόνας για Μοναστήρι του Αγίου Εφραίμ
''Το 1998 εισήχθηκα στο Ωνάσειο. 
Ήμουν 16 χρονών με καρδιακή ανεπάρκεια και ήδη ένα χειρουργείο. 
Οι γιατροί ήταν απαισιόδοξοι. 
Όταν βγήκα από εκεί έπρεπε να συνεχίσω τις εξετάσεις και μια επέμβαση ακόμα στο Λονδίνο. Μια βδομάδα πριν φύγω ήθελα να επισκεφθώ το Μοναστήρι του Αγίου Εφραίμ λόγω της φίλης της μαμάς μου που μου είχε πει διάφορα και μου είχε δώσει λαδάκι.
Όταν πήγα τότε, μια αδελφή με πήρε από το χέρι και με οδήγησε στο κελί της Μοναχής Ηγουμένης Μακαρίας η οποία τότε ήταν πολύ άρρωστη και δεν δεχόταν κόσμο. 
Θυμάμαι ότι από τα σκαλιά του κελιού της κάτι μύριζε υπέροχα αλλά τότε δεν ήξερα τι ήταν... 
Δεν μπορούσα να τα ανέβω χτυπούσε η καρδιά μου και φοβόμουν.

Τότε η μοναχή με άφησε και είπε ότι έπρεπε να πάω μόνη μου. 
Η Γερόντισσα Μακαρία άνοιξε την πόρτα, με έπιασε από το χέρι και με έβαλε να καθίσω σε μια καρέκλα. 
Έκλαιγα πραγματικά πολύ και με ρώτησε γιατί. Εγώ της είπα ότι θα πεθάνω.
Εκείνη τότε μου σήκωσε το σαγόνι, με κοίταξε στα μάτια και μου είπε: 
''Όχι, εσύ δεν θα πεθάνεις.'' 
και εκείνη τη στιγμή συνέβη κάτι απίστευτο.
Παρ΄όλη την ηλικία της, την ώρα που μου έλεγε αυτά τα λόγια, το πρόσωπό της έγινε σαν 20χρονης και τα μάτια της σχεδόν λευκά, έλαμπαν. 
Έβγαλε από το λαιμό της το φυλαχτό του Αγίου που φορούσε (και θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι μπλέχτηκε στο μαντήλι της), το πέρασε στον δικό μου λαιμό και μου είπε: 
''Αυτό να μην το χάσεις ποτέ.'' 
Έπειτα με σταύρωσε με τα οστά του Αγίου Εφραίμ και έφυγα.
Ήταν η πιο σημαντική στιγμή της ζωής μου και η μεγαλύτερη τιμή που μου έγινε να τη γνωρίσω...
Πήγα στο Λονδίνο, έκανα εξετάσεις και η επέμβαση δεν χρειάστηκε.''

Τσάντου Κατερίνα - Βόλος
ΙΘ' Τόμος βιβλίων του Αγίου Εφραίμ του Μεγαλομάρτυρος - Μοναστήρι Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Όρος Αμώμων
Νέας Μάκρης Αττικής

Πέμπτη 3 Μαΐου 2018

Αγία Πελαγία



site analysis

Μνήμη: 4 Μαΐου 

Η Αγία Πελαγία γεννήθηκε στην πόλη Ταρσό της Κιλκισίας και έζησε στη Ρώμη στα χρόνια του αυτοκράτορα Διοκλητιανού.

Η Αγία Πελαγία μεγάλωσε σε ειδωλολατρικό περιβάλλον, όμως σε νεαρή ηλικία είδε σε όραμα τον Επίσκοπο της Ρώμης, ο οποίος την προέτρεπε να βαπτισθεί. Όταν ξύπνησε και συνήλθε ζήτησε άδεια από τη μητέρα της και με το πρόσχημα ότι 
θα μεταβεί στην τροφό της, πού ζούσε σε άλλη πόλη, πήγε στον Επίσκοπο, ο οποίος τη βάπτισε χριστιανή.
Η χαρά της ήταν μεγάλη. Αφού παρέδωσε τα πολυτελή της ενδύματα στον Επίσκοπο για να τα πουλήσει και να διαθέσει τα χρήματα στους πτωχούς και αδύνατους, ντύθηκε τη στολή του βαπτίσματος και εν συνεχεία πήγε στην τροφό της η οποία όμως όταν την είδε έτσι ντυμένη έγινε έξαλλη από θυμό και την έδιωξε. Αποφάσισε τότε να επιστρέψει στη μητέρα της, ελπίζοντας στη μητρική κατανόηση και στοργή.
Όταν όμως και η μητέρα της αντίκρισε αυτή της την ενδυμασία αναστατώθηκε και πέφτοντας στο πόδια της, την ικέτευσε να επανέλθει στην αρχική της πίστη.
Η Πελαγία απογοητεύτηκε, στενοχωρήθηκε αλλά της δήλωσε ότι η απόφασή της ήταν οριστική και αμετάκλητη. Όταν όμως πληροφορήθηκε το γεγονός ο γιος του Διοκλητιανού, ο οποίος ήταν αρραβωνιαστικός της Πελαγίας, από τη θλίψη του αυτοκτόνησε. Όταν ο αυτοκράτορας ανακάλυψε την αιτία θανάτου του γιου του κάλεσε την Πελαγία και τη διέταξε να θυσιάσει στο είδωλα.
Η Αγία με παρρησία αρνήθηκε, λέγοντάς του ότι γνώρισε τον αληθινό Θεό. Έξαλλος ο Διοκλητιανός, διέταξε να πυρώσουν ένα χάλκινο βόδι και να την τοποθετήσουν εντός του, χαρίζοντάς της την ουράνια δόξα.

Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου της Αγίας φυλάσσονται στις Μονές Μεγ. Λαύρας Αγίου Όρους, Προυσού Ευρυτανίας και Νταού Πεντέλης και στό Ναό του Αγίου Γεωργίου των Ελλήνων Βενετίας.
Πηγή
AgiaPelagia02

π.ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΣΙΑ ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ


Αγία Μόνικα, η μητέρα του αγίου Αυγουστίνου



site analysis

Υπόδειγμα συζύγου και χριστιανής μητέρας, η αγία Μόνικα γεννήθηκε στους κόλπους μιας θεοσεβούς οικογένειας της ρωμαϊκής Βόρειας Αφρικής. Παντρεύτηκε έναν αγαθοεργό, αλλά αψίθυμο εθνικό, τον οποίο χάρις στην υπομονή και γλυκύτητά της κατόρθωσε να φέρει στον δρόμο του Θεού στο τέλος της ζωής του. Μένοντας χήρα, δεν θέλησε να συνάψει δεύτερο γάμο, με σκοπό να αφιερώσει την ζωή της στην ευσέβεια και στην μόρφωση του γιου της Αυγουστίνου [15 Ιουν]. Παρακολούθησε με καρτερικότητα, κλάματα και προσευχές τις παρεκτροπές του νέου που κατέληξε να πέσει στην μανιχαϊκή αίρεση. Όταν το έμαθε, έκλαψε για τον θάνατο της ψυχής του περισσότερο απ’ ό,τι αν είχε παύσει ο ίδιος να ζει, αλλά ο Θεός την παρηγόρησε σε ένα όνειρο και την διαβεβαίωσε για την μελλοντική μεταστροφή του γιου της.
Όταν ζήτησε από έναν επίσκοπο εντριβή στις ιερές Γραφές να πείσει τον Αυγουστίνο με λογικά επιχειρήματα, εκείνος, προτιμώντας να αφήσει τον βασανιζόμενο νέο να βρει μόνος του την αλήθεια, απάντησε στην Μόνικα: «Πηγαίνετε. Είναι αδύνατο ο γιος τόσων δακρύων να χαθεί!» Ο Αυγουστίνος, ωστόσο, βυθιζόταν ολοένα περισσότερο στον άτακτο βίο, και έχοντας πάρει την απόφαση να εγκαταλείψει την Καρχηδόνα και να μεταβεί στην Ρώμη, την πρωτεύουσα της ακολασίας, κατάφερε να ξεγελάσει την μητέρα του που ήθελε να τον ακολουθήσει και επιβιβάστηκε μόνος στο πλοίο.
Όταν άρχισε την σταδιοδρομία του ως ρήτορας στο Μιλάνο, η Μόνικα ήλθε να τον βρει και δέχθηκε με εκστατική αγαλλίαση την είδηση της μεταστροφής του υπό την επίδραση του αγίου Αμβροσίου. Κι όταν τέλος έλαβε το βάπτισμα, το Πάσχα του 387, τα δάκρυα της ευσεβούς μητέρας μεταμορφώθηκαν σε δάκρυα χαράς. Λίγο αργότερα, φθάνοντας μαζί στην Όστια με την πρόθεση να επιστρέψουν στην Αφρική, η Μόνικα συζητώντας με τον γιο της για τις επαγγελίες της αιώνιας ζωής, του είπε: «Γιέ μου, τίποτα πια δεν με κρατά στην ζωή αυτή. Τι θα έκανα εδώ και για ποιον λόγο να έμενα; Ο μόνος λόγος που με έκανε να επιθυμώ να παραταθεί για λίγο ακόμη η ζωή μου, ήταν να σε δω χριστιανό πριν πεθάνω. Ο Θεός με εισάκουσε και με το παραπάνω, αφού σε βλέπω τώρα να περιφρονείς τις χαρές αυτής της γης, για να αφιερωθείς στο λειτούργημά σου. Τι δουλειά έχω πια εδώ;»
Πέντε ημέρες αργότερα έπεσε στο κρεβάτι με πυρετό. Έχοντας γύρω της τους δύο γιους της, έδειχνε ήδη ξένη απέναντι στα πράγματα του κόσμου τούτου και τους είπε ότι λίγο ενδιέφερε ο τόπος του ενταφιασμού της, είτε στην πατρίδα της, είτε στην Ιταλία, διότι δεν υπήρχε λόγος να φοβάται ότι δεν θα την αναγνώριζε ο Θεός για να την αναστήσει, όταν θα ερχόταν το τέλος του κόσμου. Τους ζήτησε μόνο να την μνημονεύουν μπροστά στο θυσιαστήριο του Θεού. Εκοιμήθη λίγες ημέρες αργότερα σε ηλικία πενήντα έξι ετών.

(Από το βιβλίο: “Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας”, υπό Ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου. Μάϊος. Εκδόσεις Ίνδικτος)
---------------------------------------------------------------------------------------



Αγία Μόνικα: με την υπομονή και με τα δάκρυά της έσωσε τον σύζυγο και τον άσωτο γιό της…


images (1)
Η Αγία Μόνικα· η υποδειγματική σύζυγος και μητέρα… 
Προς όλες τις απελπισμένες συζύγους και μητέρες : Το λαμπρό παράδειγμα της Αγίας Μόνικας
(εορτάζει στις 4 Μαΐου) 
Η Αγία Μόνικα ( 332-388 ) γεννήθηκε στην Ταγάστη της Νουμιδίας από χριστιανούς γονείς. Ήταν μητέρα του μεγάλου θεολόγου και φιλοσόφου αγίου Αυγουστίνου. Οι γονείς της την πάντρεψαν το 350 μʼ έναν ειδωλολάτρη , τον Πατρίκιο, άνθρωπο καλοπροαίρετο, αλλά πολύ οξύθυμο και άστατο. Η Μόνικα με την υποταγή και την υπομονή της αγωνίστηκε να τον οδηγήση στον Χριστό. Στις ώρες ηρεμίας έριχνε στην καρδία του συζύγου της τα σπέρματα του θείου λόγου, κι όταν εκείνος κοιμόταν, αυτή τα πότιζε με τα δάκρυά της προσευχής της.
Πολλές φίλες της έρχονταν στο σπίτι της με έκδηλα στο πρόσωπό τους τα χτυπήματα των συζύγων τους και απορούσαν πώς η Μόνικα , που είχε σκληρό άνδρα, κατάφερνε να ζη μαζί του ειρηνικά και χωρίς ξυλοδαρμούς. Η χαρά της αγίας ήταν απερίγραπτη όταν ο Πατρίκιος έγινε με τον καιρό ένας αληθινός χριστιανός. Με την ίδια υπομονή και μακροθυμία αντιμετώπιζε και την πεθερά της , η οποία ήταν ιδιότροπη και διαρκώς την έβριζε και την ταπείνωνε μπροστά στους ξένους. Τελικά με την αρετή της, της προσείλκυσε την συμπάθεια και την εκτίμησή της.
.
Όταν ο ιερός Αυγουστίνος ήταν μικρός, αρρώστησε και κινδύνεψε να πεθάνη. Σκέφθηκαν τότε να τον βαφτίσουν. Η μητέρα του όμως προέβλεπε τους δυνατούς πειρασμούς που θʼ αντιμετώπιζε στη νεότητά του και γιʼ αυτό ανέβαλε τη βάφτισή του. Μαζί με το γάλα της η ευσεβής μητέρα φρόντισε να μεταδώση στο παιδί της και την ευσέβεια. Διέκρινε όμως σʼ αυτό τον χαρακτήρα του πατέρα του και διαισθανόταν τον κίνδυνο που θα διέτρεχε η ψυχή του μέσα στη διεφθαρμένη κοινωνία εκείνης της εποχής.
Όσο μεγάλωνε ο γιος της , μεγάλωναν τα πάθη του και τα όργιά του. Η προσευχή της μητέρας ανέβαινε πύρινη στον θρόνο του Θεού, αλλά φαινόταν πως δεν εισακούεται. Ο Αυγουστίνος πηγαίνει στην Καρχηδόνα για να σπουδάση. Εκεί ψήνεται στο σεξουαλικό καμίνι της διεφθαρμένης πόλεως. Η μητέρα μαθαίνει ότι ο γιος της παραστράτησε , και τρέχει ταραγμένη νομίζοντας ότι η παρουσία της θα τον συγκρατήση. Δυστυχώς τα λόγια και τα δάκρυά της δεν συγκινούν πια την καρδιά του Αυγουστίνου. Δεν χάνει όμως το θάρρος της. Προσπαθεί υπομονετικά να διεγείρη στην ψυχή του την αποστροφή για την αμαρτία. Το αποτέλεσμα είναι πάλι αρνητικό, αλλά η πιστή μητέρα δεν απελπίζεται. « Προσεύχεται εκτενέστερον » και χύνει δάκρυα περισσότερα απʼ αυτά που χύνουν οι μητέρες για τον θάνατο των παιδιών τους. Πόση πικρία δοκιμάζει όταν μαθαίνη ότι ο γιος της έχει σε ηλικία δεκαοκτώ ετών εταίρα και εξώγαμο παιδί! Ελπίζει όμως στη μετάνοιά του. Η ελπίδα αυτή μαζί με τη δυνατή πίστη τη συγκρατούν.
– Μια μέρα παιδί μου, του λέει, θα έρθης εκεί που είμαι εγώ.
Νέα θλιβερή είδηση καταφθάνει από την Καρχηδόνα. Ο Αυγουστίνος έγινε αιρετικός – μανιχαίος ! Φίδι φαρμακερό δάγκωσε τη Μόνικα, η οποία αυτή τη φορά λυγίζει. Πηγαίνει ξανά μόνη της στην Καρχηδόνα , κλαίει, θρηνεί, ικετεύει. Όλα όμως πάνε χαμένα. Μοναδική παρηγοριά κι ελπίδα της είναι η προσευχή. Μέρα- νύχτα παλεύει με τον Θεό. Καταφεύγει σε κάποιον επίσκοπο, ο οποίος τη συμβουλεύει και την παρηγορεί. Τέλος της λέει:
– Πήγαινε στην ευχή του Θεού , παιδί μου. Ποτέ δεν θα χαθή ο γιός τόσων δακρύων!
Ο Θεός όμως θέλει να δοκιμάση περισσότερο την ιώβεια υπομονή της . Ο Αυγουστίνος της είπε ότι θα πάη στην Ιταλία. Η Μόνικα , αφού δεν μπορεί να τον μεταπείση, αποφασίζει να πάη μαζί του. Κατεβαίνουν στο λιμάνι, αλλά εκείνος την ξεγελά και εξαφανίζεται . Ταξιδεύει μόνος. Η μητέρα ξημερώνεται στην προσευχή , πνιγμένη στα δάκρυα. Με ραγισμένη καρδία , αλλά με γενναίο φρόνημα, υψώνει τα μάτια στον ουρανό , κι ύστερα αγναντεύει το πέλαγος.
– Κύριε ! φωνάζει. Αφήνω το παιδί μου στον ωκεανό της ευσπλαχνίας Σου. Τα κύματα της χάριτός Σου ας το οδηγήσουν στο λιμάνι Σου.
.
Γέρασε η Μόνικα στη σχολή της υπομονής και της ελπίδος. Αντί να επιμένη την επιστροφή του ασώτου υιού, βάλθηκε η ίδια να τον κυνηγά σε στεριές και θάλασσες. Εγκαταλείπει την Αφρική και έρχεται στα Μεδιόλανα ( Μιλάνο) για την τελική επίθεση. Στα Μεδιόλανα ζει το γλυκοχάραμα της επιστροφής του ασώτου. Η μία χαρά διαδέχεται την άλλη : ο Αυγουστίνος αηδίασε τους μανιχαίους και τους εγκατέλειψε. Με βαθιά συγκίνηση τον βλέπει να συχνάζη στα κηρύγματα του αγίου επισκόπου Αμβροσίου και να μιλά γιʼ αυτόν με σεβασμό και εκτίμηση. Ο Αυγουστίνος παλεύει. Τα δεσμά της αμαρτίας χαλάρωσαν , αλλά ακόμη δεν έσπασαν. Γιʼ αυτό τελικά μνηστεύεται.
.
Τέσσερις γυναίκες τον πολιορκούν εκείνη την εποχή. Δύο ερωμένες , η μνηστή και η μητέρα του. Παλεύουν κι οι τέσσερις να τον κατακτήσουν. Τέλος νικά η μητέρα του , ο άνθρωπος της προσευχής και των δακρύων, της υπομονής και της ελπίδος. Εκείνη που νίκησε τον ατίθασο σύζυγο και τη δύστροπη πεθερά, νίκησε τώρα τον γιό της ύστερα από τριάντα χρόνια αγώνος και προσευχής. Ο Αυγουστίνος παίρνει σταθερή απόφαση να επιστρέψη στον Χριστό και νʼ αφοσιωθή στο έργο της Εκκλησίας Του. Ποιος μπορεί να νιώση τη χαρά της Μόνικας την ώρα που βαπτιζόταν ο γιός της ; Εδώ τελείωσε η αποστολή της. Είδε πια το παιδί της στην αγκαλιά του Κυρίου.
– Νυν απολύεις την δούλην Σου, Δέσποτα, εν ειρήνη, ψελλίζει συγκινημένη. Μητέρα και γιός επιστρέφουν στην Αφρική. Στην Όστια, στις εκβολές σταθμεύουν σε μια φιλική έπαυλη για να ξεκουραστούν. Εκεί η Μόνικα αρρωσταίνει και σε λίγες μέρες, σε ηλικία 56 ετών, παραδίδει το πνεύμα της « εν ειρήνη » στον Δέσποτα Χριστό. Ο Κύριος είχε εκπληρώσει και την τελευταία επιθυμία της. ]
.
Από το βιβλίο « Χαρίσματα και χαρισματούχοι » Τόμος τρίτος Ιερά μονή Παρακλήτου Ωρωπός Αττικής 2002
πηγή κειμένου:orthodoxi-diapaidagogisi.blogspot.gr
.
 .
Μία μητέρα που ήξερε να δακρύζει και να γονατίζει!
απόσπασμα- εδώ ολόκληρο το άρθρο
του Αθανασίου Κοτταδάκη(Πειραική Εκκλησία)
.
Γράφει για την στάση της μητέρας του Μόνικας ο ιερός Αυγουστίνος στις «Εξομολογήσεις» του: «Η μητέρα μου έχυνε για εμένα περισσότερα δάκρυα από όσα χύνουν οι μητέρες επάνω στα νεκρά τέκνα τους. Με την θέρμη της πίστης, η οποία της χάριζε η μεγάλη της ευσέβεια, με έβλεπε ηθικώς νεκρό. Και Συ Κύριε εισάκουσες την δέησή της και δεν περιφρόνησες τα δάκρυά της, με τα οποία πότισε το έδαφος, παντού όπου προσευχόταν. Οι πόνοι της να με αναγεννήσει διά του Πνεύματος ήταν σκληρότεροι από αυτούς τους οποίου υπέφερε να με γεννήσει διά της σαρκός».
 .
«Παντρεύτηκε τον ειδωλολάτρη πατέρα μου, άνθρωπο οξύθυμο μα αγαθό, του αφοσιώθηκε σαν στο Χριστό… Αντι­μετώπισε με σεβασμό την άλλη πίστη του, δεν επέτρεψε να γίνει το θέμα αυτό αφορμή φιλονικίας μεταξύ τους… Δεν αντιδρούσε με λόγια ή έργα σε ώρα οργής, αλλά την κατάλ­ληλη στιγμή με αγάπη καί λεπτότητα εξηγούσε το λάθος… Δεν έλεγε ούτε μετέφερε λόγο κακό, δεν υποδαύλιζε διχό­νοιες, υποβοηθούσε τη συμφιλίωση, την ειρήνη… Προσευ­χόταν νύχτα καί μέρα, εκκλησιαζόταν τακτικά, τιμούσε τους λειτουργούς της Εκκλησίας, πρόσεχε την ελεημοσύνη… Κέρδισε έτσι γρήγορα την αγάπη, την τρυφερότητα, το σεβα­σμό του πατέρα μου καί τον ίδιο στη χριστιανική πίστη»!«Αυτά συνέβησαν γιατί είχε Εσένα επιστήθιο φίλο καί δι­δάσκαλο στο σχολείο της ψυχής», εξηγεί ό Αυγουστίνος καί προσθέτει ότι ή επιστροφή του πατέρα του είναι «το πρώτο δώρο του Θεού στη μητέρα μου, ό αρραβώνας της δικής μου επιστροφής, πού όμως επρόκειτο να αργήσει»! Με το τελευ-ταίο ρίχνει τη γέφυρα πού μας περνά από τη Μόνικα αληθινή χριστιανή σύζυγο τή Μόνικα αληθινή χριστιανή μητέρα, στην περιπέτεια της δικής του αποστασίας καί επιστροφής.
 .
Και είναι μια μεγάλη αποστασία ή πρώτη φάση της ζωής του. «Ή μητέρα μας ανάθρεψε γεννώντας μας με ώδίνες τοκετού κάθε φορά πού έβλεπε να ξεμακραίνουμε από Σένα…», γράφει για τη χριστιανική αγωγή της μητέρας του στα τρία παιδιά της. Για τον εαυτό του ειδικά προσθέτει: «Από την τρυφερή ηλικία είχα ακούσματα για την αιώνια ζωή. Η μητέ­ρα με σφράγισε με το σημείο του Σταυρού τη στιγμή που μ’ έβγαλε άπ’ την κοιλιά της. Με πότισε την Αλήθεια του Θεού με το μητρικό της γάλα… Μικρό παιδί κι εγώ, πρίν Σέ γνωρί­σω, σε Σένα εύρισκα στήριγμα καί καταφυγή όταν με μάλω­ναν οι γονείς ή οϊ δάσκαλοι μου...Αρρώστησα βαριά καί ζήτησα με λαχτάρα να βαφτιστώ… Ή μητέρα με μύησε στο Μυστήριο της λυτρώσεως, μου έμα­θε την ομολογία που έπρεπε να απαγγείλω… Καλυτέρεψε όμως ή υγεία μου κι ανέβαλα τη βάφτιση μου. Νικήθηκα από την ιδέα πώς θα ξαναπέσω στην αμαρτία… Ή μήπως καί πήρα αυτή την απόφαση για να είμαι ελεύθερος να την απο­λαύσω»! Καί με την εμπειρία της επιστροφής πια την ώρα αυτού του «εκ βαθέων» του παρατηρεί: «Ίσως το επέτρεψε ό Θεός για να δώσει στην αγνή καρδιά της μητέρας μου τη χα­ρά να κυοφορήσει μακροχρόνια κι επώδυνα τη σωτηρία μου»!
 .
AgiaMonica01
-----------------------------------------------------------------------------------------------

Η Αγία Μόνικα· 

η υποδειγματική, σύζυγος και μητέρα…




Μια μάνα πού με τα δάκρυά της εσωσε τον άσωτο γιό της…
Η Μόνικα γεννήθηκε στην Ταγάστη της Νουμιδίας της Αφρικής, το 332 μ.Χ. Οι γονείς της ήταν ευσεβείς χριστιανοί, και παρότι ήταν πλούσιοι, προτίμησαν να της δώσουν χριστιανική παιδεία μάλλον, παρά την ψευδεπίπλαστη μόρφωση, η οποία μεταβάλλει τους ανθρώπους σε ματαιόφρονους χαρακτήρες.
Εμπιστεύθηκαν λοιπόν την ανατροφή της, σε μία ηλικιωμένη και δοκιμασμένη στην αρετή υπηρέτρια, η οποία προσπαθούσε όσο το δυνατόν περισσότερο να την καταστήσει αξία του μελλοντικού της ρόλου. Παρά τις συμβουλές της όμως και τις προφυλάξεις της, η Μόνικα νικήθηκε από μία κακή συνήθεια. Άρχισε να πίνει και με την πάροδο του χρόνου, έπινε πολλά ποτήρια κρασιού, πράγμα το οποίο έκανε μάλλον από νεανική απερισκεψία, παρά από αγάπη προς το ποτό. Ο καλός Θεός όμως, την έφερε σε επίγνωση, όταν ερχόμενη σε προστριβή με μία υπηρέτριά της, της είπε: «Εσύ πού μεθάς, θα με διδάξεις;» Αυτό ήταν αρκετό για να κάνει τη Μόνικα να σταματήσει την κακή της συνήθεια, και όχι μόνο αυτό, αλλά και να αρχίσει να διαβάζει συστηματικά την Αγία Γραφή και να επιδίδεται στο λόγο του Θεού.
Οι γονείς της, την παντρεύουν με τον Πατρίκιο, ο οποίος ήταν από αριστοκρατική οικογένεια, ειδωλολάτρης, αλλά όμως καλοπροαίρετος. Για να τον προσελκύσει η Μόνικα στη χριστιανική πίστη, έκανε πλήρη υπακοή σ’ αυτόν, όπως λέει και ο Απόστολος. Είχε όμως δύο μεγάλα ελαττώματα. Είχε εξωσυζυγικές σχέσεις και ήταν πολύ νευρικός. Η Μόνικα στεναχωριόταν πάρα πολύ και γιατί ο σύζυγός της προσέβαλε τη συζυγική τιμή, αλλά και γιατί ο ίδιος αμάρτανε ενώπιον του Θεού. Η Μόνικα όμως, ποτέ δεν του προκάλεσε σκηνές ή φιλονικίες μέσα στο σπίτι. Εξακολουθούσε να τον περιβάλλει με την αγάπη της και με χριστιανική τρυφερότητα.
Η Μόνικα στάθηκε όμως υποδειγματική και απέναντι στην πεθερά της, η οποία ήταν ιδιότροπη και επιπλέον δεν την συμπαθούσε. Η Μόνικα υπέμεινε και την φρόντιζε με στοργή και η πεθερά της μεταβλήθηκε τόσο πολύ, ώστε να τιμωρεί όσες υπηρέτριες συκοφαντούσαν τη νύφη της. Εκείνο όμως το οποίο την χαροποίησε περισσότερο, ήταν η επιστροφή του Πατρικίου, στο δρόμο του Θεού. Κάποια στιγμή ο σύζυγος της αρρώστησε βαρειά, και λίγο πριν πεθάνει, βαπτίσθηκε χριστιανός.
Η Μόνικα είχε αποκτήσει με τον Πατρίκιο, ένα γιο, τον Αυγουστίνο. Στη νεαρή του ηλικία, ο Αυγουστίνος, ήταν επιρρεπής στην άσωτη ζωή. Η Μόνικα αγωνίστηκε σε όλη της τη ζωή να τον κάνει από μικρό, ένα καλό χριστιανό, αλλά το παράδειγμα του πατέρα του και η ανήσυχη φύση του Αυγουστίνου τον έφεραν στον δρόμο της αμαρτίας. Σε ηλικία 19 ετών, πηγαίνει στην Καρχηδόνα για ευρύτερες σπουδές. Εκεί, όπου η ακολασία οργιάζει, αιχμαλωτίζεται τελείως στις παράνομες απολαύσεις και εισέρχεται στη γνωστή τοτε, αίρεση των Μανιχαίων. Η Μόνικα το μαθαίνει, αλλά όμως ξέρει να υπομένει, να κλαίει και να προσεύχεται. Τον περιμένει τα βράδυα, με δάκρυα στα μάτια, να γυρίσει από τους οίκους της αμαρτίας. Χύνει τόσα δάκρυα -όπως γράφει και ο ίδιος αργότερα στις «Εξομολογήσεις» του-, πολύ περισσότερα από εκείνα τα οποία χύνουν οι μητέρες στις σορούς των κεκοιμημένων παιδιών τους. Έβλεπε καθημερινά τον Αυγουστίνο, όχι σωματικά, αλλά πνευματικά, νεκρό. Ο Θεός όμως, ο οποίος είδε τα δάκρυά της, φροντισε και για την επιστροφή του γιού της. Κάποτε ο επίσκοπος Καρχηδόνας της είχε πει παρηγορητικά: «Ένα παιδί πού προκαλεί τόσα δάκρυα στη μητέρα του, δεν είναι ποτέ δυνατον να χαθεί. Θα σωθεί ο γιος σου.»
Ο Αυγουστίνος, φεύγει από την Καρχηδόνα και πηγαίνει στο Μιλάνο, ως δάσκαλος της ρητορικής. Εκεί συνδέεται με τον ευσεβέστατο επίσκοπο Μεδιολάνων Αμβρόσιο, με τον οποίο η γνωριμία έφερε και την αποχώρησή του από την πλάνη των Μανιχαίων. Ο Αυγουστίνος, συνεχίζει να δοκιμάζει μία πάλη μεταξύ του καλού και του κακού. Φύση συνεχώς ανήσυχη και ανικανοποίητη, ψάχνει συνεχώς την Αλήθεια. Και κάποια μέρα ακούει μια φωνή να του υπαγορεύει: «Πάρε και διάβασε».
Ανοίγει τότε το Ευαγγέλιο σ’ ένα χωρίο και διαβάζει: «Μη κώμαις και μέθαις, μη κοίταις και ασελγείαις…». Αρχίζει τότε να συναισθάνεται την αμαρτία σαν βασανιστική τιμωρία. Εγκαταλείπει την αμαρτωλή ζωή και σε μια συνεχή πορεία μετανοίας αρχίζει να πλησιάζει όλο και περισσότερο το Θέο. Κατηχείται κοντά στον Άγιο Αμβρόσιο και στις 24 Απριλίου του 387 μ.Χ. βαπτίζεται χριστιανός.
Χαίρονται οι άγγελοι στον ουρανό για κάθε ψυχή πού μετανοεί. Χαίρεται μαζί τους στη γη και η μητέρα του η Μόνικα, η αγία Μόνικα πού με δάκρυα και πάλι, αλλά αυτή τη φορά χαράς, δοξολογεί και ευχαριστεί τον Θεό. Η επιστροφή του πλάσματος στον πλάστη είναι γεγονός.
Μητέρα και γιος επιστρέφουν στη Ρώμη. Εκεί όμως, η Μονικα προσβάλλεται από θανατηφόρα ασθένεια, η οποία επιδεινώνεται καθημερινά σε γρήγορους ρυθμούς… Η ημέρα της αποχώρησής της απο την επίγεια ζωή πλησιάζει, ανοίγει όμως ο δρόμος για την άλλη ζωή, την αιώνια, την ατελείωτη ζωή κοντά στο Θεο… Τώρα όμως, αρχίζει και η θλίψη στην καρδιά του Αυγουστίνου. Η Μόνικα τον παρακαλεί να μη στενοχωριέται, γιατί αυτός ο χωρισμός τους δεν είναι άξιος θλίψης, αφού είναι προσωρινός, γιατί όλοι θα ανταμώσουν και πάλι στην άνω Ιερουσαλήμ. Το μόνο πού τον παρακαλεί είναι να την μνημονεύουν στην Αγία Πρόθεση, στις Θείες Λειτουργίες… Αφησε την πνοή της, διανύοντας το 56ο έτος της ηλικίας της και όταν ο Αύγουστίνος ηταν 33 ετών.
Τα δάκρυα μιας μητέρας, όπως και της Μονικας, σπείρονται σε κάθε βήμα της ζωής της. Προσεύχεται και ελπίζει. Ποτέ δεν κάμπτεται προσευχόμενη. Δεν οργίζεται, δεν μεμψιμοιρεί κατά του Θεού. Την προσευχή της τη συνοδεύει με βίο άγιο, με αγαθοεργίες. Έσωσε τον γιο της, τον σύζυγο, την πεθερά της. Είναι ίσως το καλύτερο παράδειγμα για τις μητέρες, τις συζύγους, τις νύφες…
Η Εκκλησία μας εορτάζει τη μνήμη της στις 15 Ιουνίου.


πηγή: Διμηνιαίο Περιοδικό «Μοναχική Έκφραση», τεύχος 2, Μάϊος-Ιούνιος 2007, Έκδοσις Ιερά Μονή Αγίου Νεκταρίου, Τρίκορφο Φωκίδος

Η Παραβολή. Όταν ο Κύριος διατάζει ...



site analysis






Μια φτωχή γυναίκα από μια μικρή οικογένεια ήταν πολύ θρησκευτική. Και μια μέρα, όταν τα χρήματα δεν ήταν αρκετά για να ταΐσουν τα παιδιά, τηλεφώνησαν στο ραδιοφωνικό σταθμό και έμειναν εκεί μια έκκληση προς τον Θεό για βοήθεια.

Ενώ οι υπάλληλοι του ραδιοφώνου κατάλαβαν την κατανόηση της γυναίκας που πίστευε, ένας ακροατής έλεγε το λόγο της. Ήταν ένας πεπεισμένος αθεϊστής και αποφάσισε να ευχαριστήσει τον εαυτό του, χάλιαζοντας έναν ξένο.

Ο άντρας αναγνώρισε την διεύθυνσή της, κάλεσε τον γραμματέα και της έδωσε εντολή να αγοράσει πολλά τρόφιμα. Το κορίτσι επιστρέφει με το καλύτερο κρέας, τυριά και γλυκά.Φανταστείτε την έκπληξή της όταν ο αρχηγός έδωσε την ακόλουθη εντολή: να παραδώσει το φαγητό στη διεύθυνση και αν η γυναίκα ρώτησε ποιος έστειλε το φαγητό, να πει ότι είναι από τον διάβολο.

Όταν η γραμματέας έδωσε το ξένο φαγητό, ήταν τόσο ευγνώμον που τα tekrya της έτρεξαν από τα μάτια της. Ποτέ δεν σταμάτησε να ευχαριστεί και να ευλογεί το κορίτσι. Αλλά όταν η γυναίκα είχε ήδη αρχίσει να πει, η γραμματέας ρώτησε:

- Και δεν θέλετε να μάθετε ποιος σας έστειλε αυτά τα προϊόντα;

Η γυναίκα απάντησε:

Όχι. 


Αυτό δεν είναι απολύτως σημαντικό, γιατί όταν ο Θεός δίνει την εντολή, ακόμη και ο Διάβολος υπακούει.
πηγη.ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Προσευχή στον Άγιο Ματρόνια της Μόσχας:


 site analysis


Ευλογημένη μητέρα Ματρόνια, η ψυχή σου στον ουρανό στέκεται μπροστά στο θρόνο του Θεού, το σώμα σου αναπαύεται στη γη και σου δίνεις πολλά θαύματα μέσα από την χάρη που σου έχει δοθεί από ψηλά. Κοιτάξτε κάτω με το φιλεύσπλαχνο μάτι σας πάνω μας αμαρτωλούς που περνούν τις μέρες μας σε θλίψεις, ασθένειες και αμαρτωλούς πειρασμούς. Κονσολίστε μας που βρίσκονται σε απόγνωση. Επουλώστε τις θλιβερές μας ασθένειες που επέτρεψε ο Θεός εξαιτίας των αμαρτιών μας.Παραδώστε μας από πολλές κακοτυχίες και επιθέσεις κακών πνευμάτων. Υποκριθήκαμε στον Κύριο Ιησού Χριστό να μας συγχωρέσει όλα τα αδικήματα, τις παραβάσεις και τις πτώσεις μας και τις αμαρτίες μας που διαπράττονται από τη νεότητα μέχρι σήμερα και την ώρα. Και με τις προσευχές σας να λάβετε για μας τη χάρη και το έλεος, για να δοξάζουμε την Τριάδα, έναν Θεό, τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, τώρα και για πάντα και για αιώνες. Αμήν.

Αγία Μάρτυς Ξένη ή Ξενία η θαυματουργός Προστάτιδα των καρκινωπαθών (3 Μαΐου)



site analysis



Γεννήθηκε στη Καλαμάτα γύρω στο 291 από γονείς, ευσεβείς και φιλόθεους, το Νικόλαο και τη Δέσποινα, μετανάστες από την Ιταλία. Η Αγία Ξένη εκτός της σωματικής της ομορφιάς ήταν γεμάτη από αρετές. Ο διοικητής της περιοχής Δομητιανός συνάντησε μια μέρα την Αγία και θέλησε να την κάνει γυναίκα του σαγηνευμένος από την ομορφιά της. Κατέφυγε σε ένα μάγο για να κάνει την αγία να τον ερωτευθεί. Η Αγία με τη δύναμη του Σταυρού απέκρουσε τις μεθοδείες του διαβόλου. Όταν ο διοικητής την κάλεσε αυτή απόκρουσε τις προτάσεις του λέγοντας ότι η μοναδική αγάπη και πόθος της καρδιάς της ήταν ο Ιησούς Χριστός.
Ο Δομητιανός για να την εξαναγκάσει να τον παντρευτεί την έκλεισε σε μια σκοτεινή φυλακή. Βλέποντας την άρνησή της την παρέδωσε σε βασανιστήρια. Προσευχόμενη μέσα στη φυλακή δέχθηκε την επίσκεψη του Κυρίου Ιησού, ο οποίος θεράπευσε τις πληγές της. Την επόμενη ημέρα συνέτριψε τα είδωλα σε ένα ειδωλολατρικό ναό που την οδήγησαν. Τα βασανιστήρια έγιναν σκληρότερα αλλά η χάρη του Θεού γέμιζε την Αγία.
Ο Χριστός σε νέα επίσκεψή του τις ανάγγειλε το θάνατό της. Στις 3 Μαΐου του 318, καταδικάσθηκε σε θάνατο. Αφού προσευχήθηκε στον Θεό έσκυψε το κεφάλι της στο ξίφος του δημίου. Ο δήμιος έφερε την καρδιά της πάνω σε ένα δίσκο στον διοικητή το δε σώμα της το κομμάτιασε και το έκαψε. Οι στάχτες του σώματός της που τις μάζεψαν οι πιστοί έγιναν πηγή θαυμάτων

Τρίτη 1 Μαΐου 2018

Προφητείες της Αγίας Ματρώνας της Τυφλής



site analysis

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
Христос Воскрес! Воистину Воскрес!


Εορτάζει στις 2 Μαΐου

Προφητικά λόγια για την εποχή μας της Αγίας Ματρώνας της Τυφλής από την Ρωσία (22 Νοεμβρίου 1881 – 2 Μαΐου 1952)

Ματρώνα της Μόσχας η αόμματη_ St. Matrona of Moscow _ святая Матрона Московская_iconcmatronaΗ Αγία Ματρώνα από την αρχή σήκωσε ένα βαρύ σταυρό τον οποίο με την ταπείνωση και την υπομονή τον κράτησε σε όλη της την ζωή. Γεννήθηκε αόμματη (δηλαδή χωρίς οφθαλμούς, με κενές τις κόγχες).

Σε ηλικία δεκαεπτά ετών η Ματρώνα, όχι μόνο δεν έβλεπε, αλλά σταμάτησε και να περπατάει. Αυτό το γνώριζε από πριν, γιατί της δόθηκε σημείο σχετικά με το πότε θα της συμβεί. Μετά την παράλυση της έζησε 50 χρόνια.

Όταν η Ματρώνα ήταν έξι χρονών, μια φορά έβγαλε τον σταυρό από πάνω της και η μητέρα της την μάλωσε. Τότε η Ματρώνα της είπε: “Μητέρα μου γιατί με μαλώνεις; Εγώ έχω τον δικό μου σταυρό.” Πράγματι , επάνω στο στήθος της είχε ένα εξόγκωμα σε σχήμα σταυρού. ..Από την ηλικία των έξι-επτά ετών, της είχε δοθεί το προορατικό και διορατικό χάρισμα.

Η μητέρα της την λυπόταν και συχνά της έλεγε: “Κακομοίρα μου, παιδάκι μου….”, άλλ’ όμως η Ματρώνα της απαντούσε: “Δεν είμαι εγώ κακομοίρα, αλλά τ’ άλλα δύο σου παιδιά είναι κακόμοιρα, ο Ιβάν και ο Μιχαήλ”. Μετά την κομμουνιστική επανάσταση, τα αδέλφια της έγιναν μέλη του κομμουνιστικού κόμματος, κι η κατάσταση γι’ αυτήν έγινε αφόρητη, γι’ αυτό και μετακόμισε στη Μόσχα το 1925. Στη Μόσχα δεν είχε μόνιμη στέγη διαμονής αλλά πήγαινε από το ένα σπίτι στο άλλο.

Την ρώτησε κάποτε η Ζηναΐδα Ζδάνοβα:

– Γιατί επέτρεψε ο Θεός να κλείσουν και να γκρεμίσουν τόσες Εκκλησίες; και απάντησε με τα παρακάτω λόγια,

– Αυτό ήταν το θέλημα του Θεού. Ο αριθμός των ναών ελαττώθηκε, επειδή οι πιστοί θα είναι ολίγοι, δε θα υπάρχουν και ιερείς γι’ αυτές τις εκκλησίες. Ο λαός είναι σαν υπνωτισμένος, έχει χάσει τα νερά του. Μία φοβερή δαιμονική δύναμη έχει μπεί σε δράση. Βρίσκεται στον αέρα, και διεισδύει παντού. Παλιά, η δαιμονική αυτή δύναμη κατοικούσε στα έλη και στα πυκνά δάση, επειδή οι άνθρωποι πήγαιναν τακτικά στην εκκλησία, φορούσαν και τιμούσαν τον σταυρό. Τα σπίτια τους ήταν προστατευμένα από τις εικόνες, τα κανδήλια πού έκαιγαν, τον αγιασμό πού έκαναν… Τα δαιμόνια πετούσαν μακριά και φοβόντουσαν να πλησιάσουν… Σήμερα όμως, τα σπίτια αυτά αλλά και οι ίδιοι οι άνθρωποι έχουνε γίνει κατοικητήριο δαιμόνων για την απιστία τους, και την απομάκρυνσή τους από τον Χριστό…

Τις μέρες που γίνονταν μαζικές κομμουνιστικές διαδηλώσεις, η Αγία παρακαλούσε όλους να μη βγαίνουν έξω, να κλείνουν πόρτες, παράθυρα και φεγγίτες, επειδή, όπως έλεγε, τα στίφη των δαιμόνων καταλαμβάνουν όλο το χώρο.

Με τη δύναμη του Σταυρού να σώζεστε και να αμυνόσαστε. Πλησιάζει πειρασμός; Πρέπει συνέχεια να προσευχόμαστε. Αδικοχαμένος γίνεται κανείς, όταν ζεί χωρίς προσευχή. Ο εχθρός κάθεται στον αριστερό μας ώμο και στο δεξιό ο Άγγελος. Έχουν και ο ένας και ο άλλος το δικό τους βιβλίο. Στο ένα γράφονται οι αμαρτίες μας, στο άλλο τα καλά μας έργα’’. Να κάνετε το σταυρό σας πιο συχνά, είναι η κλειδαριά σας όπως η κλειδαριά της πόρτας. Να καταφεύγετε στη σωστική και προστατευτική δύναμη του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, να σφραγίζετε με τον Τίμιο Σταυρό και τα πράγματα γύρω σας. Να έχετε μπροστά στις εικόνες αναμμένα κανδήλια.’’

Ματρώνα της Μόσχας η αόμματη_ SAINT MATRONA OF MOSCOW _ святая матрона московская _ Santa Matrona_matr 1Επίσης έλεγε: Μην τρέχετε γυρεύοντας προορατικούς και διορατικούς. Όταν τρέχει κανείς σε πολλούς πατέρες, μπορεί να χάσει την πνευματική οδό και τη σωστή κατεύθυνση στη ζωή. Εάν πάτε σ’ ένα γέροντα ή ιερέα να συμβουλευθείτε, να προσεύχεστε να τον φωτίσει ο Θεός να σας δώσει σωστή συμβουλή. Εαν είναι κάτι ο Θεός θα στο δείξει μόνος Του. ‘‘ Ο κόσμος, -έλεγε πάλι- , ‘‘εν τω πονηρώ και εν τη πλάνη κείται’’.

Έλεγε στον κόσμο να πηγαίνει συχνά στην εκκλησία, αλλά από τη στιγμή που θα μπεις στην εκκλησία να μην βλέπεις τίποτα και κανέναν, να κάμεις την προσευχή σου με κλειστά μάτια ή να βλέπεις τις εικόνες ή να κατεβάσεις τα μάτια σου χαμηλά.

Προέβλεψε τη δολοφονία του Τσάρου και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την ήττα των Γερμανών από τους Ρώσους.

Θυμάται ακόμη η κ. Ζδάνοβα, αρχιτέκτων μηχανικός,
“Την ρωτούσα για την πορεία της Ρωσίας μέσα στην Επανάσταση, και μου έλεγε:
– Μη στεναχωριέστε. Σύντομα θα καταργήσουν το άρθρο 58 («Εκκλησιαστική μοναρχική ομάδα») και θα αλλάξουν οι εποχές. Μετά τον πόλεμο πρώτα θα βγάλουν τον Στάλιν. Μετά απ’ αυτόν όλοι οι κυβερνήτες θα εναλλάσσονται και θα είναι ο ένας χειρότερος από τον άλλον. Θα κατακλέψουν την Ρωσία. Μετά τον πόλεμο ” οι σύντροφοι ” θα κάνουν ταξίδια στο εξωτερικό, θα διαφθαρούν και θα σπάσουν τα μούτρα τους. Εκείνο τον καιρό θα εμφανισθεί ο Μιχαήλ… Θα θελήσει να βοηθήσει, όλα να τα αλλάξει, όλα να τα ανατρέψει… Θα γίνουν ταραχές, διαμάχες, σφαγές… Το ένα κόμμα θα πολεμάει το άλλο. Μετά θα γίνει κάποια καλυτέρευση πού όμως, θα κρατήσει λίγο καιρό. Μιά ανάσα θα πάρετε, απ΄ όλα θα έχετε.
Όλα θα γίνουν: μέχρι και την δοξολογία στην Κόκκινη Πλατεία, και το μνημόσυνο για τον Τσάρο και την οικογένειά του, που σκότωσαν. Αλλά μετά θα γυρίσουν οι παλαιοί, και θα γίνει η κατάσταση χειρότερη από ότι ήταν πριν! Η ζωή θα είναι χειρότερη και χειρότερη.

Ώχ, πώς σας λυπάμαι όλους! Μέχρι τους εσχάτους καιρούς, ( γιατί από εκεί και πέρα ), έτσι θα ζήσετε…”

Ματρώνα ἡ ἀόμματος_ St. Matrona of Moscow _Святая блаженная Матрона Московская_3-3

Η Άννα Βιμπόρνοβα θυμάται,

Επισκέφθηκα την Ματρώνα τις μέρες της Μεγάλης Σαρακοστής ( 1952 ), λίγο πριν πεθάνει.
“Μη φοβάσαι μου λέει, δεν θα ξαναγίνει σύντομα πόλεμος. Θα ξαπλώσουμε έτσι και θα σηκωθούμε αλλιώς”
” Πώς αλλιώς; ” την ρωτάω.
” Να, – μου λέει -, θα γυρίσουμε στο “ξύλινο ” …
“Μάτουσκα, της λέω, τι σημαίνει το “ξύλινο; “
” Ξύλινο αλέτρι, μου λέει, με αυτό θα δουλεύουμε τότε…”
” Και πού θα πάνε τα τρακτέρ πού τώρα έχουμε;…”
Ω – λέει -, άσε τα τρακτέρ… Θα δουλεύει τότε το αλέτρι το ξύλινο, και η ζωή θα είναι καλή. Όμως, ακόμη δεν φτάσαμε μέχρι αυτούς τους καιρούς. Εσύ όμως δεν θα πεθάνεις μέχρι τότε και θα τα δεις όλα αυτά…

Πόλεμος, συμπλήρωσε, δεν θα ξαναγίνει ( με τον τρόπο πού μέχρι τώρα ξέρουμε…). Χωρίς πόλεμο θα πεθάνετε όλοι. Θα πέσουν πολλά θύματα. Όλοι οι νεκροί θα ξαπλώσετε επάνω στην γη…. Θα σας πώ και κάτι άλλο, Αποβραδίς όλα θα είναι ( όρθια και καλά ) πάνω στην γη, και όταν θα σηκωθείτε το άλλο πρωϊ, όλα θα μπουν ( θα ταφούν ) μέσα στην γη… Χωρίς ” πόλεμο ” ….. ο πόλεμος ( τότε ) θα γίνεται…”

Με τα όσα παραπάνω αναφέρει η αγία, φαίνεται καθαρά ότι μιλάει γιά πυρηνική καταστροφή και πιθανόν με υδρογονοβόμβες, πού θα σκοτώνουν ανθρώπους αλλά τα κτίρια θα μένουν ανέπαφα!.

Τελικά θα έλθει καιρός πού θα βάλουν μπροστά σας τον ΣΤΑΥΡΟ και το ΨΩΜΙ και θα σας πούν «Διαλέξετε!»
Θα διαλέξουμε τον Σταυρό, της έλεγαν, αλλά πώς θα μπορέσουμε να ζήσουμε..;
-«Ε, θα κάνουμε προσευχή, θα πλάσουμε βώλους λίγο χωματάκι, θα προσευχηθούμε στον Θεό, θα φάμε και θα χορτάσουμε! » αποκρινόταν προφητικά η Αγία Ματρώνα, ενώ αλλού έλεγε:
“Θα πάρετε χώμα, θα κάνετε κουλουράκια, θα τα σταυρώνετε, και θα είναι σαν ψωμί!”

***

Καθημερινά σχηματίζονται ουρές από πιστούς μπροστά στα άγια λείψανα της, άλλοι να την ευχαριστήσουν και άλλοι να ζητήσουν την βοήθεια της προσφέροντας της ένα λουλούδι, όπως η ίδια το ζήτησε.

Εύχομαι σ’ όλους, όσους ζητήσουν την βοήθεια της αγίας, να βρουν άμεση ανταπόκριση στο αίτημα τους, ώστε να δοξασθεί ο πανάγαθος Θεός δια μέσου της αγίας Ματρώνας.

Απολυτίκιον της Οσίας Ματρώνας.
(Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον)

Αδιάσειστον στύλον Ρωσίας όγδοον, την στερουμένην ομμάτων εκ γενετής, ευλαβώς ανυμνήσωμεν Ματρώναν την αοίδιμον, ως σκεύος θείων δωρεών και αγάπης ακραιφνούς προς πάντας εμπεριστάτους βοώντες• σκέδασον ζόφον παθών ημών φωτί σης χάριτος.

Χαίροις, διοράσεως ο κανών, χαίροις η ακρότης της εν βίω υπομονής, χαίροις, της Ρωσίας ο όγδοος ο στύλος, Ματρώνα θεοφόρε, πίστεως πρόβολε.