Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2018

Στην αγιασμένη πόρνη...



site analysis


Θέλησα χτες, να μιλήσω για την Αγία Μαρία την Αιγυπτία που η Εκκλησία την πρόβαλε σαν το απόλυτο παράδειγμα της μετάνοιας! Βγαίνοντας να μιλήσω, θυμήθηκα μιαν άλλη Μαρία, μιαν άλλη αμαρτωλή μετανιωμένη... Θέλησα να κηρύξω την μετάνοια της έτσι όπως την έζησα στα παιδικά μου μάτια, όταν εκείνη, γερασμένη και ανήμπορη πια ετοιμαζόταν για το μεγάλο ταξίδι στον τόπο του Ουράνιου Πατέρα της... Κίνησα να μιλήσω γιαυτήν, όπως και τώρα... Για μιαν άλλη , αγιασμένη πόρνη που κατάχτησε την βασιλεία των Ουρανών...

Τούτες τις μέρες, συλλογίζομαι την μετάνοια, το δώρο της επανόρθωσης του ανθρώπου, μέσα στην πορεία προς το πάθος. Κηρύχνουμε την μετάνοια, χωρίς πολλές φορές οι ίδιοι να την αισθανόμαστε στην καρδιά μας. Ανοίγουμε την πόρτα της σωτηρίας για τους άλλους,κινδυνεύοντας να μείνουμε οι ίδιοι απ΄έξω.

Και βλέπεις ανθρώπους που περνούν στιγματισμένοι δίπλα μας και ξέρεις πως αυτοί, οι άθλιοι της ζωής, θα βρεθούν στον παράδεισο και συ και γω θα τους κοιτάμε παρακλητικά σαν τον πλούσιο της παραβολής, βασταγμένους στην αγκαλιά του Αβραάμ , μακρυά από την δική μας οδύνη της κόλασης που μόνοι μας βουτηχτήκαμε... 

Βλέπεις, το σχέδιο της σωτηρίας του ανθρώπου, το έκαμε ο Θεός ευτυχώς και όχι ο άνθρωπος! Γιατί αν είχε συμβεί το αντίθετο, τότε ο παράδεισος θα παρέμενε κλειστός και μικρός. Κλειστός για τους πολλούς και μικρός για τους λίγους... 

Θυμήθηκα μιαν κυρά Μαίρη των παιδικών μου χρόνων. Την γνώρισα γριά και ανήμπορη, κουρελού και ζητιάνα να περιμένει τα ψίχουλα της αγάπης των πλουσίων χριστιανών απλώνοντας τους το αμαρτωλό της χέρι που δεχόταν με αξιοπρέπεια την βοήθεια τους. Όμως κάποτες αυτή η γυναίκα ήταν μια όμορφη κυρά, με μιαν ομορφιά που χάθηκε μέσα στον χρόνο και την οποία φρόντισαν να διαφυλάξουν κανά δυο ασπρόμαυρες ξεθωριασμένες φωτογραφίες! Πέρασαν χρόνια να μάθω την ζωή της. Και χτες, την μνημόνεψα φανερά με τον δικό μου τρόπο, περιγράφοντας την ζωή της όπως και τώρα...   

Στον προπολεμικό Πειραιά, ήταν η Τρούμπα. Το αμαρτωλό κομμάτι της παραθαλάσσιας πόλης μέσα στο οποίο υπήρχαν τα κόκκινα φανάρια. Άνθρωποι κάθε ηλικίας και φυλής, ξεμεθούσαν πάνω στην σάρκα , παλεύοντας να κρατήσουν την γεύση της λιγόζωης ηδονής ξεσπώντας πάνω σε κορμιά γυναικών δυστυχισμένων, αιχμαλωτισμένων μέσα στα χαμόσπιτα της Τρούμπας. Οι συνήθεις επισκέπτες, κρυφοπερπατούσαν στα δρομάκια μην τους δει κανένα μάτι και ξεπέσει η τιμή τους... Οι άτιμες των σπιτιών, τιμή δεν είχαν! 

Σε ένα τέτοιο σπίτι βρέθηκε, η ηρωίδα του κειμένου, βαλμένη εκεί μέσα από την ίδια της την μάνα! Τι νομίζεις; Έτσι άδικα η ζωή, θεωρείται η καλύτερη και πλέον απρόβλεφτη σεναριογράφος; Η μάνα της την έκλεισε εκεί. Και η κοπέλα, στα πιο τρυφερά χρόνια της ζωής της, προδομένη από την μάνα που την γέννησε, ζούσε μέσα στο χαμόσπιτο της Τρούμπας, μόνη, έρημη και ατιμασμένη από τον καθωσπρεπισμό των κυρίων που σαν κλέφτες κρυμμένοι στο μισοσκόταδο άνοιγαν την πόρτα για να παλέψουν με την σάρκα... 

Τα σώματα μαραίνονται γρήγορα! Μα πριν μαραθούν, γίνονται σφουγγάρια και σφουγγίζουν τα πάθη του ανθρώπου. Βαραίνουν, κουράζονται πριν να παραδοθούν στην τιμωρία του χρόνου που τα απειλεί συνεχώς. Μα κάποτες οι απειλές του πιάνουν τόπο και τα σώματα παραδίδονται αιχμάλωτα στην φθορά του. Ακόμα όμως και τότε, μέσα στα φθαρμένα σώματα κρύβονται άφθαρτες ψυχές που αποζητούν την αγιότητα γιατί δεν την έχουν εξασφαλισμένη! Αυτές οι ψυχές, οι καθάριες ψυχές, είναι εκείνες που διάλεξε ο Χριστός να τους ανοίξει την πόρτα του παραδείσου, μιας και όλοι οι άλλοι τους την είχανε κλεισμένη.

Κάπως έτσι περνούσαν τα χρόνια στο ανήλιαγο χαμόσπιτο της Τρούμπας, με το λουλούδι να μαραίνεται σιγά- σιγά, μέσα στην δυστυχία του. Όμως, το μάτι του Θεού φτάνει και κει μέσα, τρυπώνει μέσα από τις στέγες, μπαίνει σαν πρωινή ηλιαχτίδα και βλέπει μόνον ψυχές! Ψυχές που δεν βλέπουν ανθρώπινα μάτια. Ψυχές πονεμένες και δακρυσμένες που αποζητούν την εξιλέωση μέσα από την αγιασμένη μετάνοια, μέσα από την αγιασμένη επανόρθωση. 

Κάποτες, βρέθηκε ένας αμαξάς από τους αραμπατζήδες της εποχής εκείνης. Ανοιχτόκαρδος, φιλότιμος και προ πάντων αυθεντικός, που μπήκε μέσα στον βυθό της Τρούμπας να αναζητήσει το αυθεντικό μαργαριτάρι. Και όπως ο δύτης βουτά στα σκοτεινά νερά, έτσι και εκείνος βούτησε βαθιά για να το βγάλει. Την γνώρισε εκεί μέσα και αμέσως της ζήτησε να τον ακολουθήσει από το σκοτάδι στο φως, για μιαν άλλη ζωή που ίσαμε τότε, δεν είχε εκείνη γνωρίσει. Αυτή, η παστρικιά δέχθηκε να ξεφύγει από κει μέσα. Ζητούσε και η ίδια να βρει το φως. Τι κιαν ήταν κάμποσο μεγαλύτερος της; Την αγαπούσε πραγματικά, την αγαπούσε για πάντα και όχι για λίγα λεπτά. Έτσι η γυναίκα κινά να βαδίσει έναν νέο δρόμο απαλλαγμένη από τα βάρητα της ζωής που άφησε μέσα στο χαμόσπιτο της Τρούμπας...

Ο άνθρωπος αυτός την αγάπησε πραγματικά. Τόσο όσο χρειάστηκε ο ίδιος να κατέβει ώστε να την ανεβάσει. Και το κατάφερε. Σ' αυτή την  νέα ζωή, η γυναίκα θυμούνταν τις ώρες της οδύνης και τα δάκρυα έρχονταν να σφραγίσουν το χρεολύσιο της αμαρτίας της. Θέλησε την ευτυχία της να την μοιράσει και σε άλλους. Γνώρισε την φιλανθρωπία και θέλησε να την γνωρίσει και σε άλλους που την είχαν αποστερηθεί. Μοίραζε φαγιά, ρούχα, λεφτά. Και ο άντρας της, ποτέ δεν την σταμάτησε καταλαβαίνοντας πως έτσι το λουλούδι παραμένει ανθισμένο.

Όμως είπαμε! Η καλύτερη σεναριογράφος, είναι η ίδια η ζωή με τα καμώματα της. Ένα απόσπερο φεύγει ο σωτήρας της για το μεγάλο ταξίδι. Τον έκλαψε, τον τίμησε και τον ευγνωμονούσε για όσα της είχε προσφέρει. Για την ελευθερία της από το ζυγό που η ίδια η μάνα της την έβαλε και για εκείνα που ο άντρας της, της άφηκε να πορευτεί με τιμιότητα το υπόλοιπο της ζωής της. 

Εκείνη, συνέχιζε την αγιασμένη φιλανθρωπία της στους φτωχούς και πεινασμένους. Είχε κάνει φτωχή και πεινασμένη και η ίδια άλλωστε. Δεν ήξερε όμως τότε, πως ξάφνου- αυτές είναι οι συγκυρίες της ζωής- θα βρισκόταν ξαφνικά μόνη, έχοντας χάσει από την μια στην άλλη αυτά τα ελάχιστα που είχε από τον άντρα της, μιας και βρισκόμενη στην ανάγκη, έχασε ότι της είχε απομείνει...

Κάπου εκεί την θυμάμαι μέσα από τα παιδικά μου μάτια. Να μένει σε μια τρώγλη και να ζει από την ελεημοσύνη των ανθρώπων της γειτονιάς! Να απλώνει το χέρι για βοήθεια και να δέχεται την φιλανθρωπία εκείνων που μπορεί να μην γνώριζαν το παρελθόν της, έβλεπαν όμως το παρόν της. Και απορούσαν! Απορούσαν βλέποντας την να ζητιανεύει και ξάφνου, να την βλέπουν με σακούλες στα χέρια γεμάτες τρόφιμα να τις πηγαίνει και να τις απιθώνει έξω από πόρτες πεινασμένων... Απορούσαν βλέποντας την να μαθαίνει πως κάποιο φτωχό κορίτσι παντρευόταν και να πηγαίνει να αγοράζει προικιά να του τα προσφέρει, να δώσει σαν μάνα, ό,τι η ίδια είχε στερηθεί από την μάνα της...

Να σταθεί κοντά στον κάθε πονεμένο. Να αγκαλιάσει το ανάπηρο παιδί σαν να ναι δικό της, βλέποντας μέσα σε αυτό, έναν από τους αγγέλους του Θεού που περπατούν πάνω στη γης. Να σταθεί δίπλα στον πόνο του άλλου, με τέτοια γενναιότητα ώστε να λησμονεί τον δικό της πόνο. Γριούλα πια... Κουρασμένη με τα δάκρυα να κυλούν στο ρυτιδιασμένο απ' τα χρόνια πρόσωπο της, να αποζητά το έλεος του Θεού, για τα χρόνια της αμαρτίας που τα ξεχρέωσε στα μάτια Του μέσα από τις τόσες φιλανθρωπίες της!

Στο γηροκομείο της ενορίας βρήκε θαλπωρή στα τελευταία της, έχοντας κοντά της μιαν ευλογημένη ψυχή που στάθηκε σαν άγγελος έως το τέλος που της έκλεισε τα μάτια. Φεύγοντας, γαλήνεψαν τα θαμπωμένα μάτια της... Είδε τον εαυτό της νέα, έτσι όπως παρέμεινε στην ξέθωρη ασπρόμαυρη φωτογραφία. Θυμήθηκε τα χαμόσπιτα της Τρούμπας, μέσα στα οποία αιχμαλωτίστηκαν τα σώματα, αλλά όχι οι ψυχές, γυναικών σαν και αυτήν που έζησαν την αποστροφή του τίμιου κόσμου, του κόσμου που τις χαρακτήρισε, του κόσμου που τις χρησιμοποίησε, του κόσμου που τις έφτασε τα τελικά στα σκαλοπάτια της αγιότητας!

Ένα δόξα σοι, ο Θεός, ήταν το τελευταίο που ακούστηκε από το στόμα της, όταν η αγιασμένη πόρνη κινούσε να βρει την γαλήνη σε έναν κόσμο που ο πόνος, η θλίψη και η οδύνη είναι τελείως άγνωστες έννοιες. Σε έναν κόσμο που οι δακτυλοδειχτούμενοι δεν είναι από τους ανθρώπους, αλλά από τον ίδιο τον Φιλάνθρωπο Θεό... 
                                                                                 π. Θωμάς Ανδρέου

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2018

Η αγία οσιομάρτυς Σωσάννα



site analysis




Η μνήμη της τελείται στις 19 Σεπτεμβρίου.
Λίθο πολύτιμο, ατίμητο μαργαριτάρι στο περιδέραιο της πίστεως, κρίκο χρυσό στην αλυσίδα των αγίων της Εκκλησίας μας αποτελεί η οσιομάρτυς Σωσάννα. Γυναίκα ανδρεία (Παροιμ. λα΄ 10), που απώθησε το ασθενές του φύλου της και με την ισχύ της θείας χάριτος, που » πάντοτε τα ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί «, ενεδύθη με ανδρικό φρόνημα, με την » πανοπλία του Θεού » (Εφεσ. στ΄ 11) και νικηφόρως διεξήγαγε τον αγώνα της στην ασκητική και αθλητική παλαίστρα.
Άνθος ευθαλέστατο, που προήλθε από δυσσεβή ρίζα, ανεβλάστησε η Σωσάννα από πατέρα Έλληνα ειδωλολάτρη και μητέρα Εβραία, τον Αρτέμιο και τη Μάρθα, κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού (286-305). Πατρίδα είχε την Παλαιστίνη. Σε νεαρή ηλικία αρνήθηκε την » ασέβεια και τις κοσμικές επιθυμίες » (Τιτ. α΄ 12), προσέτρεξε στην πίστη του Χριστού, κατηχήθηκε και ομολόγησε μιά πίστη και «εν βάπτισμα» (Εφεσ. δ΄ 5) ενώπιον του πρεσβυτέρου Σιλβανού.
Με το θάνατο των γονέων της, η Σωσάννα ελευθερώνει τους δούλους της και υπακούοντας στο θεϊκό πρσταγμα «πώλησον τα υπάρχοντά σου και δος πτωχοίς «(Ματθ. ιθ΄ 21) διανέμει την περιουσία της στους έχοντες ανάγκη και ακολουθεί το δρόμο της μοναδικής πολιτείας. Ενδύεται ανδρικά ενδύματα, «κείρεται την κεφαλή» και καταφεύγει σε ανδρικό κοινόβιο με το όνομα Ιωάννης. Στη Μάνδρα αυτή της περιοχής των Ιεροσολύμων, που αναδεικνύεται για τη Σωσάννα σχολείο αρετών, «απεκδύεται τον παλαιό άνθρωπο «(Κολοσ. γ΄ 9) και με συνεχείς αγώνες επιδιώκει την ηθική τελείωση και τη νήψη κατά την προτροπή του αποστόλου Πέτρου (Α΄ Πετρ. ε΄ 8). Αναδεικνύεται προϊστάμενος της Μάνδρας και η φήμη της ως Ιωάννου ξεπερνά τα στενά όρια του περιβάλλοντος της Μονής. Οι Άγγελοι χαίρονται στον ουρανό και οι δαίμονες φρίττουν βλέποντες την πνευματική προκοπή της Σωσάννης. Αυτοί βάζουν μιά προσκυνήτρια να συκοφαντήσει τη Σωσάννα, που θεωρούσε άνδρα, ότι προσπάθησε να την παρακινήσει στην αμαρτία. Η γενναία, όμως, δούλη του Χριστού δέχεται προθύμως το πικρό ποτήρι της συκοφαντίας. Πιστεύει ότι στο τέλος η αλήθεια θα λάμψει σαν τον ήλιο, όπως και έγινε.
Ο επίσκοπος Ελευθερουπόλεως που ήλθε για ανακρίσεις πρότεινε την καθαίρεση του Ιωάννου, που, όμως, αμυνόμενος ζήτησε δύο παρθένες διακόνους της Εκκλησίας, ενώπιον των οποίων απεκάλυψε την γυναικεία του φύση. Ο Επίσκοπος εκπληττόμενος, όχι μόνο απάλλαξε τον Ιωάννη – Σωσάννα από την κατηγορία, αλλά θαυμάζων το σθεναρό της φρόνημα τη χειροτονεί διάκονο της Εκκλησίας. Από τη θέση αυτή η Σωσάννα υπηρέτησε την Εκκλησία με πολύ ζήλο και απόλυτη αφοσίωση » τω πνεύματι ζέουσα τω Κυρίω δουλεύουσα» (Ρωμ. ιβ΄ 1). Έτσι έγινε δοχείο ουρανίων δωρεών και προικίσθηκε και με τη χάρη των θαυμάτων. Η καρδιά της, φωτιά που φλεγόταν από την αγάπη προς το Νυμφίο Χριστό ζητεί τώρα να ενωθεί όσο το δυνατό ενωρίτερα μαζί του. Επιθυμεί διακαώς το μαρτύριο.
Όταν ο βασιλιάς Αλέξανδρος έρχεται στην Ελευθερούπολη και προσφέρει θυσία στα αναίσθητα είδωλα, η Σωσάννα τα κρημνίζει με μόνη την προσευχή της και με παρρησία ομολογεί την «καλή ομολογία «(Α΄ Τιμοθ. στ΄ 12). Ο δρόμος του μαρτυρίου ανοίγεται τώρα μπροστά της. Τραχύς μα ωραίος θέλγει τη γενναία αθλήτρια. Της κόβουν τους μαστούς, αλλά με τη χάρη του Θεού, αυτοί ξαναγίνονται υγιείς. Και τότε το θαύμα παίρνει άλλες διαστάσεις. Το πλήθος των παρισταμένων μη μπορώντας να κατανοήσει το γενόμενο πιστεύει στο Θεό, δέχεται προθύμως το μαρτύριο και αποκεφαλίζεται. Συναριθμείται έτσι στο πλήθος των αθλητών της πίστεως.
Στο στόμα της μακαρίας Σωσάννης οι άνομοι δήμιοι ρίχνουν λειωμένο μόλυβδο, που της κατακαίει τα σπλάγχνα. Και πάλι, όμως, με τη χάρη του Θεού, μένει αβλαβής. Ντροπιάζονται οι ασεβείς από τα καταπληκτικά αυτά γεγονότα. Εθελοτυφλούν με το να απορρίπτουν την αλήθεια της αληθινής πίστεως. Επιμένουν να προτιμούν το σκοτάδι από το φως. Έτσι κτυπούν ανελέητα τη Σωσάννα και τέλος το βασανισμένο της σώμα το ρίχνουν στη φωτιά.
Από αυτήν η ψυχή της πολυάθλου μάρτυρος εξέρχεται στεναφηφόρος. Παίρνει τον κότινο της νίκης, » τον αμαράντινο της δόξης στέφανο » (Α΄ Πετρ. ε΄ 4) που της παραδίδει ο Κύριος καλώντας της κοντά του στην άληκτη μακαριότητα, στη βασιλεία των ουρανών. Εκεί η Σωσάννα απολαμβάνει τη θέα του κάλλους του ωραίου της Νυμφίου και τον παρακαλεί να καταστήσει και όλους εμάς άξιους μιμητές του ηρωϊκού της φρονήματος και της προς αυτόν αμετάθετης αγάπης και πίστεώς της.
Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας
Υμνογράφος

Η Παραβολή "Η Ωραία Όμορφη Γυναίκα"



site analysis



Μόλις δύο ναυτικοί πήγαν σε ένα ταξίδι στον κόσμο για να βρουν το πεπρωμένο τους. Ταξίδευαν σε ένα νησί όπου ο ηγέτης μιας από τις φυλές είχε δύο κόρες. Ο μεγαλύτερη  ήταν όμορφη και ο μικρότερη δεν ήταν .
Ένας από τους ναυτικούς είπε στον φίλο του:
- Εδω, βρήκα την ευτυχία μου, μένω εδώ και  θα παντρεύω την κόρη του ηγέτη.
- Ναι, έχετε δίκιο, η μεγαλύτερη κόρη του ηγέτη είναι όμορφη, έξυπνη. Έχετε κάνει τη σωστή επιλογή - παντρευτείτε.
"Δεν με καταλαβαίνεις, φίλε!" Θα παντρευτώ τη νεώτερη κόρη του ηγέτη.
- Είσαι σίγουρος ; Είναι τόσο ... όχι όμορφη .
"Αυτή είναι η απόφαση μου, και θα τη κάνω."
Ένας φίλος  που ήταν πιο μακριά ψάχνοντας για την ευτυχία του είπε στο γαμπρό . Πρέπει να  σου πω ότι στη φυλή ήταν σύνηθες να δίνεις για την νύφη το λύτρο των αγελάδων. Μια καλή νύφη κοστίσει δέκα αγελάδες.
Πήρε δέκα αγελάδες και πήγε στον ηγέτη.
"Κύριε, θέλω να παντρευτώ την κόρη σου και να της δώσω δέκα αγελάδες!"
"Είναι μια καλή επιλογή." Η μεγαλύτερη κόρη μου είναι όμορφη, έξυπνη και αξίζει δέκα αγελάδες. Συμφωνώ.
"Όχι, κύριε, δεν καταλαβαίνετε." Θέλω να παντρευτώ τη μικρότερη κόρη σας.
- Αγαπάς; Δεν βλέπεις, είναι τόσο ... όχι όμορφη .
"Θέλω να την παντρευτώ."
"Εντάξει, αλλά ως έντιμος άνθρωπος, δεν μπορώ να πάρω δέκα αγελάδες, δεν αξίζει τον κόπο." Θα πάρω τρεις αγελάδες γι 'αυτήν, όχι περισσότερο.
"Όχι, θέλω να πληρώσω δέκα αγελάδες."
Παντρεύτηκαν.
Πέρασαν αρκετά χρόνια και ο περιπλανώμενος φίλος, ήρθε στο πλοίο του, αποφάσισε να επισκεφθεί τον άλλο φίλο  τουκαι να μάθει πώς ήταν η ζωή του. Έρχεται, πηγαίνει στην ακτή, και βλέπει μια γυναίκα με εξαιρετική ομορφιά. Την ρώτησε πώς να βρει τον φίλο του. Έδειξε. Έρχεται και βλέπει: ο φίλος του κάθεται γύρω από τα παιδιά που τρέχουν γύρω.
- Πώς ζεις;
- Είμαι χαρούμενος.
Εδώ είναι η πιο όμορφη γυναίκα.
"Εδώ,  την συνάντησα ." Αυτή είναι η σύζυγός μου.
"Πώς;" Είσαι ξαναπαντρεύτηκες ;
- Όχι, είναι ακόμα η ίδια γυναίκα.
"Αλλά πώς συνέβη ότι άλλαξε τόσο πολύ;"
- Και τη ζητάς εσύ.
Ο  φίλος ήρθε στη γυναίκα και ρώτησε:
"Λυπάμαι για την απλότητα, αλλά θυμάμαι ότι ήσασταν άσχημη πραγματικά ." Τι συνέβη και έγινες τόσο όμορφη;
"Είναι απλό, μόλις συνειδητοποιήσα ότι αξίζω δέκα αγελάδες."


Οι γυναίκες ανθίζουν από την αγάπη ...
ΠΗΓΗ.ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2018

Στον σύγχρονο κόσμο, οι γυναίκες ζουν σχεδόν σαν άντρες:



site analysis


Στον σύγχρονο κόσμο, οι γυναίκες ζουν σχεδόν σαν άντρες:
συμμετέχουν στην πολιτική, στην οικονομία, επί ίσοις όροις με τους άνδρες που παίζουν στον αθλητισμό. Αλλά η γυναίκα έχει το δικό της άμεσο καθήκον, το οποίο ξεχάστηκε τελείως σήμερα. Η γυναίκα πρέπει να είναι, πρώτα απ 'όλα, η μητέρα, ο δάσκαλος των παιδιών της, η πηγή αγάπης, έλεος, συμπόνια και συμπάθεια.
 Και αν οι γυναίκες το ξεχάσουν, τότε οι άνθρωποι θα μισούν και θα σκοτώσουν ο ένας τον άλλον.
Εξάλλου, ένας άνδρας είναι πολεμιστής, κυνηγός και εργαζόμενος.
 Μια γυναίκα είναι ο φύλακας μιας ειρηνικής εστίας.
 Είναι πάντα πιο συμπονετικοί από τον άνδρα  και μπορεί πάντα να βοηθήσει τους άπορους περισσότερο από έναν άνδρα.
Δημιουργήθηκε για να γεννήσει ένα παιδί, να του δώσει την αγάπη του και να τον διδάξει να αγαπά.
Το πρώτο καθήκον μιας γυναίκας είναι να κάνει την οικογένειά της πηγή αγάπης.
Ένας άνδρας πρέπει να προέρχεται από έναν τρομερό αγωνιστικό κόσμο και να ξεπαγώνει στην οικογένεια, όπου πρέπει να ζεσταθεί με αγάπη. Εδώ είναι η πιο σημαντική υπηρεσία μιας γυναίκας, και είναι αδύνατο να υπερεκτιμήσουμε αυτή την υπηρεσία! Στην οικογένεια υπάρχουν παιδιά, σχηματίζονται μελλοντικοί πρόεδροι και ανατρέφονται από γυναίκες.. Η δουλειά της είναι να δημιουργήσει έναν αξιοπρεπή άνθρωπο!


© Μπίσοπ Παντελεήμονα (Σάτοφ)
ΠΗΓΗ.ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Ο Νίκος Καζαντζάκης για τη μητέρα του – Από την «Αναφορά στον Γκρέκο»



site analysis





Φωτο: 1905. Ο Νίκος Καζαντζάκης με τη μητέρα του Μαρία, ανάμεσα στις αδελφές του Αναστασία και Ελένη, στο Ηράκλειο.
.
Οι ώρες που περνούσα με τη μητέρα μου ήταν γεμάτες μυστήριο· καθόμασταν ο ένας αντίκρα στον άλλο, εκείνη σε καρέκλα πλάι στο παράθυρο, εγώ στο σκαμνάκι μου, κι ένιωθα, μέσα στη σιωπή, το στήθος μου να γεμίζει και να χορταίνει, σα να ‘ταν ο αγέρας ανάμεσά μας γάλα και βύζαινα.
Από πάνω μας ήταν η γαζία, κι όταν ήταν ανθισμένη, η αυλή μοσκομύριζε. Αγαπούσε πολύ τα ευωδάτα κίτρινα λουλούδια της, τα ‘βαζε η μητέρα μου στις κασέλες και τα σώρουχά μας, τα σεντόνια μας, όλη μου η παιδική ηλικία μύριζε γαζία.
Μιλούσαμε, πολλές ήσυχες κουβέντες, πότε η μητέρα μου δηγόταν για τον πατέρα της, για το χωριό που γεννήθηκε, και πότε εγώ της στορούσα τους βίους των αγίων που είχα διαβάσει, και ξόμπλιαζα τη ζωή τους με τη φαντασία μου· δε μ’ έφταναν τα μαρτύριά τους, έβαζα κι από δικού μου, ωσότου έπαιρναν τη μητέρα μου τα κλάματα, τη λυπόμουν, κάθιζα στα γόνατά της, της χάδευα τα μαλλιά και την παρηγορούσα:
-Μπήκαν στον Παράδεισο, μητέρα, μη στενοχωριέσαι, σεριανίζουν κάτω από ανθισμένα δέντρα, κουβεντιάζουν με τους αγγέλους και ξέχασαν τα βάσανά τους. Και κάθε Κυριακή βάζουν χρυσά ρούχα, κόκκινα κασκέτα με φούντες και πάνε να κάμουν βίζιτα στο Θεό.
Κι η μητέρα σφούγγιζε τα δάκρυά της, με κοίταζε σα να μου έλεγε: “Αλήθεια λες;” και χαμογελούσε.
Και το καναρίνι, μέσα από το κλουβί του, μας άκουγε, σήκωνε το λαιμό και κελαηδούσε μεθυσμένο, ευχαριστημένο, σα να ‘χε κατέβει από τον Παράδεισο, σα να ‘χε αφήσει μια στιγμή τους αγίους κι ήρθε στη γης να καλοκαρδίσει τους ανθρώπους.
Η μητέρα μου, η γαζία, το καναρίνι, έχουν σμίξει αχώριστα, αθάνατα μέσα στο μυαλό μου· δεν μπορώ πια να μυρίσω γαζία, ν’ ακούσω καναρίνι, χωρίς ν’ ανέβει από το μνήμα της -από το σπλάχνο μου- η μητέρα μου και να σμίξει με τη μυρωδιά τούτη και με το κελάηδημα του καναρινιού.
Ποτέ δεν είχα δει τη μητέρα μου να γελάει· χαμογελούσε μόνο, και τα βαθουλά μαύρα μάτια της κοίταζαν τους ανθρώπους γεμάτα υπομονή και καλοσύνη. Πηγαινόρχουνταν σαν πνέμα αγαθό μέσα στο σπίτι, κι όλα τα πρόφταινε ανέκοπα κι αθόρυβα, σα να ‘χαν τα χέρια της μιαν καλοπροαίρετη μαγική δύναμη, που κυβερνούσε με καλοσύνη την καθημερινήν ανάγκη.
ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ “ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ”
Εκδόσεις ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ
Πηγή: Palmografos

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2018

ΑΘΑΝΑΤΗ ΗΡΩΙΔΑ Ρεέμ Χασάν (φιλόλογος), λοχαγός συριακού στρατού.



site analysis

 Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο 

Σκοτώθηκε στη ΒΔ Συρία πολεμώντας τους ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΤΕΣ.
Αυτή η πανέμορφη μορφωμένη νέα γυναίκα:
ΔΕΝ πήδηξε κάποιο φράχτη στον Έβρο
ΔΕΝ μπήκε σε βάρκα να κάνει την λαθρομετανάστρια
ΔΕΝ έμεινε έγκυος για να μας έρθει προς κτήσιν "ιθαγένειας"
ΔΕΝ αιτήθηκε "ασύλου"
ΔΕΝ απαίτησε "δικαιώματα" από τη χριστιανική Ε.Ε.
ΔΕΝ κοίταξε την πάρτη της
Στάθηκε στις επάλξεις. Βοήθησε την Πατρίδα της, τη Συρία. Πολέμησε με σθένος τους βάρβαρους Τζιχαντιστές.
Σκοτώθηκε σε μάχη και η Θυσία της γίνεται ΣΥΜΒΟΛΟ ΑΓΩΝΑ.
Μαζί με τις Κούρδες Μαχήτριες μας δίνουν το παράδειγμα, σε αντίθεση με τους λιποτάκτες με τα i-phone...ΑΘΑΝΑΤΗ ! 

ΑΙΩΝΙΑ ΑΥΤΗΣ Η ΜΝΗΜΗ !!!

Αγία Αριάδνη



site analysis
Αγία Αριάδνη
Αγία Αριάδνη
Εορτάζει στις 18 Σεπτεμβρίου εκάστου έτους.
Σῴζει ῥαγείῖσα την Αριάδνην πέτρα.
Χριστὸς γαρ αυτήν έσκεπε ζωής πέτρα.
Βιογραφία
Η Αγία Αριάδνη αν και δούλα, ήταν ανώτερη και λαμπρότερη από πολλές κυρίες, δούλες των κοσμικών ματαιοτήτων και των γήινων μολυσμών.
Η Αγία Αριάδνη έζησε στα χρόνια των βασιλέων Αδριανού και Αντωνίνου (117 – 139 μ.Χ.), και έγινε χριστιανή στη πόλη των Προμισέων (ή Πρυμνησού) στο θέμα της Φρυγίας Σαλουταρίας. Όταν το πληροφορήθηκε ο αφέντης της Τέρτυλος, ένας από τους ισχυρότερους πρόκριτους της πόλης, την πίεζε να επανέλθει στην ειδωλολατρία. Εκείνη όμως επέμενε στην χριστιανική ομολογία της, και στάθηκε αδύνατο να την πείσουν να θυσιάσει στα είδωλα, κατά την ήμερα μάλιστα που γιόρταζε τα γενέθλιά του ο γιος του κυρίου της. Τότε την έδειραν σκληρά και τη βασάνισαν για πολύ, αφού έγδαραν τις σάρκες της με σιδερένια νύχια.
Για να αποφύγει περισσότερες πιέσεις, εγκατέλειψε το σπίτι του κυρίου της. Και ενώ την καταδίωκαν, έπεσε σε γκρεμό όπου και βρήκε τον θάνατο. Άλλες Συναξαριστικές πηγές, αναφέρουν ότι η ίδια η μάρτυς, παρεκάλεσε τον Θεό να ανοίξει μία πέτρα και να την δεχθή στην ρωγμή της. Εκεί μέσα η Αριάδνη ευχαριστώντας τον Θεό παρέδωσε το πνεύμα της. Τους διώκτες της θανάτωσαν με δόρατα άγγελοι Κυρίου.
Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τὴ τοῦ Χριστοῦ κυβερνωμένη παλάμη, οὐκ ἐδουλώθης τὴν ψυχὴν Ἀριάδνη, ἀλλὰ ἐλευθέρα γνώμη ἠνδραγάθησας, πᾶσαν γὰρ ἐπίνοιαν, τοῦ ἐχθροῦ καθελοῦσα, στέφος χαριτόπλοκον, ἐκ Θεοῦ ἐκομίσω, ὃν ἐκδυσώπει Μάρτυς ἐκτενῶς, ἐλεηθήναι, τοὺς σὲ μακαρίζοντας.
Κοντάκιον
Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Τῆς ζωῆς ποθήσασα, τὴν ζωοπάροχον πέτραν, ἀκλινὴς διέμεινας, τῇ τοῦ δολίου μανίᾳ· πέτρα δέ, διαρραγεῖσά σε δεξαμένη, ἥρμοσε, τῷ ἀθανάτῳ Μάρτυς Νυμφίῳ· ὃν δυσώπει Ἀριάδνη, ἡμῖν δοθῆναι πταισμάτων ἄφεσιν.
Μεγαλυνάριον
Ἀδούλωτον σώζουσα τὴν ψυχήν, ἐδούλωσας Μάρτυς, δι’ ἀγώνων τὸν δυσμενῆ, καὶ τῆς ἐλευθέρας, Σιὼν πολῖτις ὤφθης, ἐν ᾗ ὦ Ἀριάδνη, ἡμῶν μνημόνευε.
Οπτικοακουστικό Υλικό

Ακούστε το απολυτίκιο!

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2018

Η Αγία Σοφία και οι τρεις θυγατέρες της Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη


Ἡ κυρά Βασιλική...



site analysis


Η εικόνα ίσως περιέχει: 2 άτομα, άτομα κάθονται και άτομα στέκονται
Στο Μεσολόγγι ζούσε μία ευλαβέστατη γυναίκα, ονόματι Βασιλική (Κούλα την φώναζαν), παντρεμένη με τον Δημήτριο, ψαρά στο επάγγελμα. Ήταν και οι δυο πολύ πιστοί και πολύ απλοί άνθρωποι. Όταν η Βασιλική ήταν νέα, την ήμερα των Θεοφανείων «είδε τους; ουρανούς ανεωγμένους» και τούς Αγγέλους τού Θεού να ψάλλουν. Γι’ αυτό έλεγε: «Αυτή την ήμερα μη φεύγεις από την εκκλησία, έστω και αν καίγεται το σπίτι σου, γιατί ανοίγουν οι ουρανοί».
Το σπίτι πού κατοικούσαν ήταν Ισόγειο και για πάτωμα είχε τσιμέντο, Όταν έβρεχε γέμιζε νερό πού έφθανε τα είκοσι εκατοστά. Είχαν τοποθετήσει πέτρες για να πατάνε και με ένα “γκιούμι” άδειαζαν το νερό. Το χειμώνα δεν έστρωναν κουρελούδες για να έχουν λίγη ζέστη, γιατί μούσκευαν από τα νερά.Αλλά μέσα σ’ αυτό το παγωμένο σπίτι η καρδιά τους χτυπούσε πολύ ζεστά για τον Χριστό και τα πρόσωπα τους ήταν πάντα χαρούμενα και ειρηνικά. Η θεία Χάρι τούς φύλαγε και δεν αρρώσταιναν.

Είχαν στο σπίτι τους μία εικόνα της Παναγίας θαυματουργή, μπρος στην οποία άναβαν ακοίμητο καντήλι και εκεί έκαναν τις προσευχές και τις μετάνοιες τους. Στην Εκκλησία πήγαιναν πάντα Κυριακές και εορτές.
Όταν εκοιμήθη ό Δημήτριος, η σύζυγος του Βασιλική άρχιζε να μοιράζει τα υπάρχοντά της. Κράτησε μόνο τα απολύτως απαραίτητα και τα υπόλοιπα τα έδωσε ελεημοσύνη. Άδειασε το σπίτι της. Γύριζε με το Ευαγγέλιο στη μασχάλη και το διάβαζε ευκαίρως – ακαίρως με πολλή ευλάβεια. Από την σύνταξη της κρατούσε ένα μικρό μέρος για τις ανάγκες της και τα υπόλοιπα τα μοίραζε στους φτωχούς. Την ρωτούσε ο γιός της τί τα κάνει τα χρήματα, και αυτή απαντούσε: «Τα ξόδεψα, παιδί μου».
Μία Κυριακή πήγε κατά τη συνήθεια της στην Εκκλησία και κοινώνησε. Όταν επέστρεψε και έφθασε έξω από το σπίτι της κατάλαβε ότι έφθασε το τέλος της. Εκεί μπροστά στην πόρτα του σπιτιού γονάτισε, έκανε τον σταυρό της και φώναξε τη νύφη της πού έμενε δίπλα, λέγοντας της ότι πεθαίνει. Και έτσι γονατιστή και σταυροκοπημένη παρέδωσε το πνεύμα της στον Κύριο τον όποιον τόσο αγάπησε εκ νεότητας της και τήρησε πιστά τις εντολές Του.’ Εκοιμήθη περίπου το έτος 1970.
Όταν έγινε γνωστή η κοίμηση της γέμισε το σπίτι της φτωχούς ανθρώπους. Ό ένας έλεγε «έμενα μού έδωσε κουβέρτα, Θεός σχωρέσ’ την», ό άλλος έλεγε «μού έδωσε πιάτα», ό άλλος «ποτήρια», ό άλλος «χρήματα». Έτσι αποκαλύφθηκε μετά την κοίμηση της πού πήγαιναν τα πράγματα και τα χρήματα της.
Όσο ζούσε την επισκεπτόταν ή αδελφή της Γεωργία με τον εγγονό της. Ή συμβουλή της ήταν: «Να διαβάζεις, παιδί μου, Ευαγγέλιο. Αυτό είναι το καλό το βιβλίο».

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2018

Η Αγία Μάρτυς Λουντμίλλα (ή Λουτμίλλα) η Βασίλισσα της Τσεχίας ( † 16 Σεπτεμβρίου 917)



site analysis
Όταν ο άγιος Μεθόδιος με τον αδελφό του άγιο Κύριλλο ξεκίνησαν από το Βυζάντιο νά μεταφέρουν το χριστιανισμό στους Σλάβους, ανάμεσα στους πρώτους πού δέκτηκαν το μήνυμα του Ευαγγελίου ήταν η πριγκίπισσα Λουντμίλλα (=Αγάπη) και ο σύζυγός της πρίγκιπας των Τσέχων Μποριβόης. Κατηχήθηκαν και δέκτηκαν την ορθόδοξη πίστη από τον ίδιο τον άγιο Μεθόδιο, το φωτιστή των Σλάβων.
Το πριγκιπικό ζεύγος εκοσμείτο με πολλές αρετές, αλλά ιδιαίτερα από μια θερμή πίστη κι ένα ένθεο ζήλο για μετάδοση της Ορθοδοξίας στους υπηκόους των. Με τη φροντίδα τους κτίστηκαν πολλοί ναοί σε ολόκληρη τη Τσεχία, και φρόντισαν νά τους στελεχώσουν με ευλαβείς κληρικούς.
Ο πρίγκιπας Μποριβόης απέθανε στα τριανταέξι του χρόνια, κι έτσι η Λουντμίλλα απέμεινε χήρα με τρία αγόρια και μια κόρη.
Η νεαρή χήρα υποτάχθηκε στό θέλημα του Θεού, εγκατέλειψε κάθε κοσμική δραστηριότητα, μοίρασε την περιουσία της στους φτωχούς και αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στο Θεό.
Ο γυιός της Βρατισλάβ ανέβηκε στο θρόνο της Τσεχίας ¬και κυβέρνησε τη χώρα από τη θέση αυτή για 33 ολόκληρα χρόνια. Τον διαδέχθηκε στο θρόνο ο γυιός του Βενσεσλάς. Αυτόν τον είχε αναθρέφει η γιαγιά του Λουντμίλλα με ιδιαίτερη προσοχή, «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Καλλιέργησε στην ψυχή του η αγία γιαγιά του κάθε χριστιανική αρετή και τον προετοίμασε νά γίνει ο προστάτης της Ορθοδοξίας στη χώρα, συνεχιστής του έργου του παππού του πρίγκιπα Μποριβόη. Πράγματι ο Βενσεσλάς δικαίωσε τις προσδοκίες της γιαγιάς του, αναδείκτηκε πραγματικά ιεραπόστολος, γι΄ αυτό και η Εκκλησία τον κατέταξε στο αγιολόγιό της και τιμά την μνήμη του στις 28 Σεπτεμβρίου.
Όσο καλός και πράος ήταν ο Βενσεσλάς, τόσο σκληρή και κακιά ήταν η βασίλισσα σύζυγός του. Αυτή ζήλευε για την αγιότητά της και μισούσε θανάσιμα τη γιαγιά πλέον Λουντμίλλα. Αυτή, θέλοντας νά δώσει τόπο στην οργή και για νά μήν προκαλεί με την παρουσία της την νύμφη της, απομακρύνθηκε από το παλάτι και κατέφυγε στην πόλη Τσετίν. Όμως, η νύμφη της και βασίλισσα μή αντέχοντας νά ακούει νά μιλούν για την αγιότητα της Λουντμίλλας, έστειλε ανθρώπους της και αφού της πέρασαν σχοινί στο λαιμό, την στραγγάλισαν. Έτσι η αγία Λουντμίλλα έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου στις 16 Σεπτεμβρίου του έτους 917.
Τα λείψανα της βρίσκονται στο ναό του αγίου Γεωργίου στην Πράγα, αποτελούν πηγή απείρων θαυμάτων και δέχονται την ευλάβεια και την τιμή πλήθους πιστών.

Πηγή:
 Μηνιαία Έκδοση Εκκλησίας Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου «Παρά Την Λίμνην», Περίοδος Β΄, Έτος Κ΄, Αρ. 9, Σεπτέμβριος 2010

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2018

«Η Προσευχή της δασκάλας*» Gabriela Mistral



site analysis


Αποτέλεσμα εικόνας για η καλυτερη δασκαλα του κοσμου ΣΚΙΤΣΟ
«…Κάνε να είμαι πιο μάνα από τις μάνες
Για να μπορέσω να αγαπήσω
Και να υπερασπίσω όπως αυτές
Κάτι που δεν είναι σάρκα της σάρκας μου…»
Οι στίχοι είναι από την «Προσευχή της δασκάλας», της Χιλιανής ποιήτριας Gabriela Mistral, που πήρε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1946
Αφιερωμένο σε κάθε δάσκαλο που όλα τα υπομένει και επιμένει να υπηρετεί το λειτούργημα μας, με σεβασμό και αγάπη.

Η προσευχή της δασκάλας


Κύριε! Εσύ που δίδαξες, συγχώρα με που διδάσκω·
που φέρω το όνομα της δασκάλας,
που Εσύ έφερες όταν ήσουν στη Γη.
Δώσε μου την μοναδική αγάπη για το σχολειό μου·
που ούτε το κάψιμο της ομορφιάς να είναι ικανό
να κλέψει την τρυφεράδα μου απ’ όλες τις στιγμές.
Δάσκαλε, κάνε ακατάπαυστο τον ενθουσιασμό μου
και περαστική την απογοήτευση.
Βγάλε από μέσα μου αυτό τον ακάθαρτο πόθο
για δικαιοσύνη που εξακολουθεί να με ταράζει,
το γελοίο απομεινάρι της διαμαρτυρίας
που βγαίνει από μέσα μου όταν με πληγώνουν.
Να μην πονάει η αγνόηση και να μην θλίβομαι
για την λήθη αυτών που μας δίδαξαν.
Κάνε με να είμαι πιο μάνα από τις μάνες,
για να μπορέσω ν’ αγαπήσω
και να υπερασπίσω όπως αυτές,
αυτό που δεν είναι σάρκα της σάρκας μου.
Βόηθά με να πετύχω να κάνω για καθένα
απ’ τα παιδιά μου τον στίχο μου τέλειο
και να σου αφήσω αυτή την άφωνη,
την πιο δυνατή μου μελωδία,
για όταν τα χείλη μου δεν θα τραγουδούν πια.
Δείξε μου τη δύναμη του Ευαγγελίου σου έγκαιρα,
για να μην εγκαταλείψω τη μάχη της κάθε μέρας
και της κάθε ώρας γι αυτό.

Βάλε στο δημοκρατικό σχολειό μου,
τη λάμψη που σκορπίζεται
από το τρέξιμο των ξυπόλυτων παιδιών.
Κάνε με δυνατή,
ακόμα και στη γυναικεία αδυναμία μου
και στη γυναικεία φτώχεια μου·
κάνε με αδιάφορη για ότι μπορεί
να μην είναι αγνό,
για κάθε πίεση που δεν είναι
της θερμής θέλησής σου στη ζωή μου.
Φίλε, συντρόφεψέ με! Στήριξέ με!
Πολλές φορές δεν θα έχω άλλο
από Σένα στο πλευρό μου.
Όταν το δίδαγμά μου θα είναι πιο αγνό
και πιο θερμή η αλήθεια μου,
θα παραμείνω χωρίς τα εγκόσμια·
αλλά Εσύ τότε θα με κυβερνήσεις
ενάντια στην καρδιά σου,
που γνώρισε αρκετά
τη μοναξιά και την αδυναμία.
Δεν θ’ αναζητήσω παρά
στη ματιά σου τη γλυκύτητα της αποδοχής.
Δώσε μου απλότητα και βάθος·
λύτρωσέ με απ’ το να είμαι
περίπλοκη ή κοινότυπη στο καθημερινό μου μάθημα.
Δώσε μου δύναμη να υψώσω τα μάτια
πάνω από το στήθος μου με τις πληγές,
μπαίνοντας κάθε πρωί στο σχολειό μου.
Να μη φέρνω στην έδρα μου τις υλικές μου ανησυχίες,
τις καθημερινές μικροαστικές θλίψεις μου.
Ελάφρυνε το χέρι μου στην τιμωρία
κι απάλυνέ το, ακόμα πιο πολύ στο χάδι.
Να μαλώνω με πόνο,
να ξέρω ότι έχω διορθώσει αγαπώντας!
Κάνε να γεμίσει με πνεύμα
το χτισμένο με τούβλα σχολειό μου.
Να τυλιχτεί με τη λάμψη του ενθουσιασμού μου
η φτωχή του αυλή, η γυμνή του αίθουσα.
Η καρδιά μου να είναι η κολώνα του
και η αγνή μου θέληση πιο δυνατή
από τις κολώνες και το χρυσάφι
των πλούσιων σχολείων.
Και, τέλος, θύμιζέ μου
από την ωχρότητα του καμβά του Velazquez,
ότι το να διδάσκεις
και ν’ αγαπάς παράφορα στη Γη
είναι να φτάνεις με τη λόγχη του Λογγίνου
στην καυτή πλευρά του έρωτα.
Gabriela Mistral
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη
πηγή: https://pappanna.wordpress.com/

Αγία Ευφημία.



site analysis
16 Σεπτεμβρίου η Ορθοδοξία τιμά την Αγία Ευφημία. Σταθερή εορτή Αγίας. Η Αγία Ευφημία έζησε και μαρτύρησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Διοκλητιανού.
Η  γεννήθηκε στη Χαλκηδόνα από οικογένεια θεοσεβή και ευγενική. Οι γονείς της Ψιλόφρων και Θεοδωριανή φρόντισαν ώστε η Θυγατέρα τους να αναπτύξει κάθε χριστιανική αρετή. Η Ευφημία εξελίχθηκε σε άνθρωπο με σπάνια χαρίσματα και δυνατό χριστιανικό φρόνημα, το οποίο επέδειξε όταν ο ειδωλολάτρης ανθύπατος της Μικράς Ασίας Πρίσκος διέταξε να παρευρεθούν όλοι οι κάτοικοι της Χαλκηδόνας σε γιορτή, την οποία οργάνωνε προς τιμή του θεού των ειδωλολατρών Άρη. Τότε η Ευφημία αποφάσισε μαζί με άλλους χριστιανούς να απέχει από τη γιορτή των ειδωλολατρών και για το λόγο αυτό συνελήφθη και φυλακίσθηκε.
Ὑπὲρ Θεοῦ κτανθεῖσαν ἄρκτου ταῖς μύλαις, Εὐφημίαις σε χρὴ στέφειν Εὐφημία. Τῇ ἐκκαιδεκάτῃ Εὐφημίαν ἔκτανεν ἄρκτος.
Κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας της οι εχθροί του Χριστού προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να πείσουν την Αγία Ευφημία να αρνηθεί την πίστη της και να ασπασθεί τα είδωλα. Όταν συνειδητοποίησαν πως η ευφημία δεν επρόκειτο να αλλάξει την πίστη της με τους λόγους, τη βασάνισαν φριχτά. Όμως με τη θεία χάρη, η Αγία Ευφημία δεν έπαθε τίποτα από τα βασανιστήρια. Τελικά οι δήμιοι, την έριξαν σε άγρια θηρία και η Ευφημία βρήκε το θάνατο από μία αρκούδα.
Η Αγία Ευφημία παραμένει και σήμερα, παράδειγμα γενναίας χριστιανής γυναίκας, που έφθασε μέχρι το μαρτύριο για την αγάπη του Χριστού και την αφοσίωση στο Ιερό Ευαγγέλιο.

Το θαύμα της Αγίας Ευφημίας

Κατά την εποχή του Μαρκιανού και της Πουλχερίας, συντάχθηκαν δύο τόμοι που περιείχαν τον όρο της Συνόδου, που έγινε στη Χαλκηδόνα (451 μ.Χ.) και ήταν ένας των ορθοδόξων και ένας των Μονοφυσιτών. Για να πάψει λοιπόν η έριδα μεταξύ των δύο πλευρών, αποφασίστηκε να τεθούν και οι δύο τόμοι μέσα στη λάρνακα της Αγίας Ευφημίας, για να φανεί ποιόν από τους δύο θα δεχτεί η Αγία. Μετά την αποσφράγιση της λάρνακας, βρέθηκε ο μεν των αιρετικών τόμος στα πόδια της Αγίας πεταμένος, ο δε των ορθοδόξων στο στήθος της. Η ανάμνηση του θαύματος της Αγίας Ευφημίας εορτάζεται σταθερά στις 11 Ιουλίου.

Η Αγία Ευφημία και ο Άγιος Γέροντας Παΐσιος

Ο Άγιος Παΐσιος σε επιστολή του αναφέρει:
Σ’ όλη μου τη ζωή δεν θα μπορέσω να εξοφλήσω την μεγάλη μου υποχρέωση στην αγία Ευφημία, η οποία ενώ ήταν άγνωστη μου και χωρίς να είχε καμιά υποχρέωση, μου έκανε αυτή την μεγάλη τιμή…
Τη Δευτέρα 11 Ιουλίου ημέρα της ανάμνησης του θαύματος της Αγίας Ευφημίας, ο γέροντας Παΐσιος κοινώνησε για τελευταία φορά γονατιστός μπροστά στο κρεβάτι του. Τις τελευταίες μέρες της ζωής του αποφάσισε να μην παίρνει φάρμακα ή παυσίπονα, παρά τους φρικτούς πόνους της ασθένειάς του. Τελικά απεβίωσε την Τρίτη 12 Ιουλίου 1994 και ώρα 11:00 και ενταφιάστηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Έκτοτε, κάθε χρόνο στις 11 προς 12 Ιουλίου, στην Εορτή του, τελείται αγρυπνία στο Ιερό Ησυχαστήριο, με συμμετοχή χιλιάδων πιστών.

Αγία Ευφημία Ακουστικό Απολυτίκιο

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.

Τῷ θείῳ ἔρωτι, Λαμπρῶς ἀθλήσασα, εἰς oσμὴν ἔδραμες, Χριστοῦ πανεύφημε, οἴα νεᾶνις παγκαλῆς, καὶ Μάρτυς πεποικιλμένη, ὅθεν εἰσελήλυθας, ἐiς παστάδα οὐράνιον, κόσμω διανέμουσα, ἰαμάτων χαρίσματα, καὶ σῴζουσα τοὺς σοὶ ἐκβοώντας, χαίροις θεόφρον Εὐφημία.

Κοντάκιον

Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Ἐν τῇ ἀθλήσει σου καλῶς ἠγωνίσω, καὶ μετὰ θάνατον ἡμᾶς ἁγιάζεις, ταῖς τῶν θαυμάτων βλύσεσι Πανεύφημε, ὅθεν σου τὴν κοίμησιν, τὴν ἁγίαν τιμῶμεν, πίστει παριστάμενοι, τῷ σεπτῷ σου λειψάνῳ, ἵνα ῥυσθῶμεν νόσων ψυχικῶν, καὶ τῶν θαυμάτων τὴν χάριν ἀντλήσωμεν.

Κάθισμα

Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Τὸν νυμφίον σου Χριστὸν ἀγαπήσασα, τὴν λαμπάδα σου φαιδρῶς εὐτρεπίσασα, ταῖς ἀρεταῖς διέλαμψας Πανεύφημε· ὅθεν εἰσελήλυθας, σὺν αὐτῷ εἰς τοὺς γάμους, τὸ στέφος τῆς ἀθλήσεως, παρ᾽ αὐτοῦ δεξαμένη· ἀλλ᾽ ἐκ κινδύνων λύτρωσαι ἡμᾶς, τοὺς ἐκτελοῦντας ἐν πίστει τὴν μνήμην σου.

Ἕτερον Κάθισμα

Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Οἱ ἀγῶνές σου Σεμνὴ καὶ ὁ στέφανος, οἱ ἱδρῶτές σου ἁγνὴ καὶ τὰ θαύματα, τοῦ διαβόλου ᾔσχυναν τὰ τρόπαια· Χριστὸν γὰρ τὸν νυμφίον σου, ἐκ καρδίας ποθοῦσα, οὐ μάστιγας οὐ θανατον, δι᾽ αὐτὸν ἐπτοήθης· ἀλλ᾽ ἀνετέθης ὅλῃ τῷ Θεῷ, τῆς εὐσεβείας φοροῦσα τὸν στέφανον.

Ἕτερον Κάθισμα

Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.

Τῶν αἱμάτων σου ῥείθροις Μάρτυς Χριστοῦ, ποντισμὸν ἀσεβείας διηνεκῶς, ἐργάζῃ πανεύφημε· ἐπομβρίαις δὲ χάριτος, λογικὰς ἀρούρας, ἀρδεύουσα πάνσεμνε, ἐν αὐταῖς αὐξάνεις, τὸν στάχυν τῆς πίστεως· ὅθεν παραδόξως μετὰ θάνατον ὤφθης, νεφέλη πηγάζουσα, τῆς ζωῆς τὸ μαρτύριον, Ἀθλοφόρε πανεύφημε. Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Ὁ Οἶκος

Τῆς πανευφήμου ὁ ναός, Παράδεισος ἐδείχθη, ἐν μέσῳ κεκτημένος, φυτὸν ἀθανασίας, τὸ σῶμα ταύτης τὸ σεπτόν. Τούτου οἱ τρυγῶντες καρποὺς τοὺς εὐθαλεῖς, συντόμως ἁγιάζονται· ὁρῶντες δὲ θαυμάζουσιν, ὅτι πῶς τὸ νεκρὸν σῶμα, ὥσπερ ζῶν, ἀναβλυστάνει τὰ αἵματα, μυρίζοντα πάντας. Διὸ μετὰ σπουδῆς δεῦτε πάντες σὺν ἐμοὶ τῷ ταπεινῷ· καὶ καθαρθέντες μολυσμοῦ παντός, περιπτυξώμεθα τοῦτο, καὶ τῶν θαυμάτων τὴν χάριν ἀντλήσωμεν.

Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2018

ΣΕ ΈΝΑ ΠΆΡΚΟ ΣΤΗΝ ΡΩΣΙΑ.



site analysis

ΣΥΝΈΒΗ ΣΕ ΈΝΑ ΠΆΡΚΟ ΣΤΗΝ ΡΩΣΙΑ.



Μια γυναίκα που είχε  την πίστη ενός  παιδιού, συνέβη τα εξής. Ένα βράδυ  περπατούσε μέσα στο δάσος. Στο χέρι της, είχε μια τσάντα με φαγητό,  και χρήματα. Ξαφνικά ένας άντρας βγήκε από το σκοτάδι και, πλησιάζοντάς της,  της λέει: 

"Δώσε μου την τσάντα σου!" 
Πολύ ήρεμα, απάντησε: 
- Σας ευχαριστώ, εγώ ή ίδια μπορώ να τη μεταφέρω. 
Ο άνθρωπος ήταν τόσο αμήχανος από την απάντηση που  για περίπου δέκα λεπτά περπατούσε σιωπηλά δίπλα της. Τελικά επανέλαβε το αίτημά του: 
"Δωσε μου το βάρος σου". 
«Σας ευχαριστώ, αλλά εξακολουθώ να διαχειρίζομαι τον εαυτό μου». 
Ξαφνικά παρέμεινε πίσω. Φοβόταν ότι τώρα θα επιτεθεί από πίσω. Αλλά τότε σκέφτηκε: "Εξάλλου, ο Σωτήρας μου δεν είναι μόνο στην εκκλησία, αλλά είναι εδώ, στο δάσος μας". Και ψιθύρισε τον 4ο στίχο από το Ψαλμό 22: 
"Αν περπατήσω μέσα στην κοιλάδα της σκιάς του θανάτου, δεν θα φοβάμαι το κακό γιατί είσαι μαζί μου. Η ράβδος σου και το πρόσωπό σου - με παρηγορούν ».
Τότε ο ληστής πήδηξε σε αυτήν και ρώτησε: 
- Τι είπατε; 
Η αδελφή επανέλαβε το στίχο και άρχισαν μια θαυμάσια συζήτηση. Τέλος ρώτησε: 
«Ξέρεις τι θέλησα να κάνω μαζί σας;" 
«Ω, ναι, φυσικά», απάντησε. 
"Γιατί δεν φώναζες από τρόμο;" 
"Γιατί να φωνάξω και να καλέσω για βοήθεια από την αστυνομία όταν ο Κύριος μου είναι ισχυρότερος από όλους και με κρατά, και είμαι υπό την προστασία Του". Δεν σας επέτρεψε να μου κάνετε κακό. 
Όταν χωρίστηκαν, ήταν σε δάκρυα και η γυναίκα μετά από αυτόν του φώναξε: 
"Θα προσευχηθώ για σένα, μέχρι να βρεις τον τρόπο και το δρόμο της ζωής!
πηγη.ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ