08 Οκτωβρίου, Μνήμη της Οσίας Πελαγίας της πρώην πόρνης.

site analysis

Η οσία Πελαγία έζησε στην Αντιόχεια στα μέσα του Γ’ αιώνος. Καταγόταν από πλούσια οικογένεια, αγαπούσε τα στολίδια, ντυνόταν προκλητικά, ήταν ωραία και ζούσε στο βούρκο της ακολασίας.

Ο πολυεύσπλαχνος όμως Κύριός μας, οικονόμησε την επιστροφή της με τον εξής τρόπο:

Στην Αντιόχεια έγινε, στην εποχή της, Τοπική σύνοδος και μεταξύ των άλλων ήλθε και ο πολύ ενάρετος και άγιος Επίσκοπος Νόννος, τον οποίον η Εκκλησία μας τιμά στις δέκα Νοεμβρίου. Αυτόν το σοφό άνθρωπο του Θεού παρεκάλεσαν οι ορθόδοξοι πιστοί να τους κηρύξει τον θείον λόγο, για πνευματική τους ωφέλεια. Ενώ όμως ο Άγιος μιλούσε, έξω από το Ναό πέρασε επιδεικτικά και αναίσχυντα η πόρνη Πελαγία καθισμένη επάνω σε στολισμένο αμάξι. Οι άλλοι επίσκοποι γύρισαν τα μάτια τους προς το άλλο μέρος για να μη την βλέπουν, ενώ ο άγιος Νόννος γεμάτος από θεϊκή αγάπη την έβλεπε και αφού αναστέναξε είπε:

Αλλοίμονο σε εμάς που ζούμε με αμέλεια και αδιαφορούμε για την σωτηρία μας. Κατά την ημέρα της Κρίσεως θα ντροπιαστούμε, διότι αυτή η πόρνη για να αρέσει σε θνητούς ανθρώπους, φροντίζει τόσο πολύ το σώμα της και στολίζεται, ενώ εμείς αμελούμε και δεν φροντίζουμε την ψυχή μας για να αρέσουμε στον αθάνατο και ζωντανό Θεό, παρά ασχολούμεθα με τα φθαρτά πράγματα και περιφρονούμε την αξία μας. Γι’ αυτό θα χάσουμε τη θαυμάσια αιώνια μακαριότητα και θα κατακριθούμε για την αμέλειά μας…

Μετά το τέλος του λόγου του, ο Άγιος πήγε στο κελλί του και προσευχόμενος με δάκρυα στα μάτια στο Θεό, έλεγε: «Πολυεύσπλαχνε Θεέ μου, συγχώρεσε εμένα τον αμελή, γιατί η επιμέλεια που έδειξε η πόρνη μέσα σε μια ημέρα, ξεπερνάει τη δική μου φροντίδα που έδειξα σ’ όλα τα χρόνια της ζωής μου, για να στολίσω την ψυχή μου ώστε να γίνει δική σου κατοικία. Ποια πρόφαση λοιπόν να βρω εγώ μπροστά σου, Συ που γνωρίζεις τα μυστικά των καρδιών! Αλλοίμονο σε μένα τον άθλιο, γιατί μπαίνω ανάξια στο Ιερό Θυσιαστήριο και δεν στολίζω την ψυχή μου σύμφωνα με το Άγιο Θέλημα σου. Αλλά Κύριε, σε παρακαλώ, μη με καταδικάσεις την ημέρα της Κρίσεως, γιατί είμαι έρημος από κάθε αρετή και δεν τήρησα καμιά από τις εντολές σου.»

Όταν ο επίσκοπος έπεσε να κοιμηθεί, είδε ένα όνειρο, πως δήθεν λειτουργούσε στον Ναό και ένα βρώμικο περιστέρι πετούσε γύρω του και τον ενοχλούσε πολύ. Όταν όμως έφτασε εις τα κατηχούμενα και έλεγε: «όσοι κατηχούμενοι προέλθετε», τότε το περιστέρι βγήκε και στάθηκε έξω μέχρι το τέλος της θείας λειτουργίας. Βγαίνοντας ο Όσιος από το Άγιο Βήμα, είδε και πάλι το λερωμένο περιστέρι να πετάει κοντά του. Τότε ο Όσιος άπλωσε τα χέρια του, το πήρε και το βύθισε στην Κολυμβήθρα που βάπτιζε τους ανθρώπους. Αμέσως το περιστέρι καθαρίστηκε και πέταξε ψηλά στον αέρα, ώσπου δεν φαινόταν πια. Το θαυμαστό αυτό όνειρο έδειξε πως κάτι σπουδαίο πρόκειται να γίνει. Πράγματι, την άλλη ημέρα που πήγε στον Ναό, του ανέθεσε ο Πατριάρχης να κηρύξει τον θείον λόγον εις τον λαόν. Μέσα στους άλλους, από οικονομία Θεού, βρέθηκε και η αμαρτωλή Πελαγία. Άκουσε, τότε, για την αθανασία της ψυχής, τη δικαιοσύνη του Θεού, την αιώνια σωτηρία των δικαίων, αλλά και για την καταδίκη των αμαρτωλών.

Η του Θεού άπειρος ευσπλαχνία έφερε μέσα της συντριβή και κατάνυξη και άρχισε να κλαίει για τις αμαρτίες της. Μίσησε από την καρδιά της τις βρωμερές πράξεις της, και ένοιωσε στην καρδιά της ιερό πόθο προς τον Ιησούν Χριστόν… έστειλε δε και γράμμα με τους υπηρέτες της προς τον άγιον επίσκοπον Νόννον στον οποίο έγραφε:

«Εις τον Άγιον Επίσκοπον και μαθητήν του Χριστού, η μαθήτρια του δαίμονος Πελαγία, η οποία είναι ένα πέλαγος ολόκληρο από ανομίες, απονέμει την δουλικήν προσκύνησιν.

Άκουσα, άγιε του Θεού, από κάποιο Χριστιανό, ότι ο Χριστός δεν ήλθε να καλέσει «δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν». Μου είπε επίσης, ότι δεν εμίσησε, ούτε απέφευγε από σιχαμάρα τις πόρνες, τους ληστάς και τους τελώνες, αλλά συναναστράφηκε και συνομίλησε μαζί τους. Αυτός, που δεν μπορούν να τον ιδούν με ακάλυπτο το πρόσωπο και αυτά ακόμη τα χερουβίμ. Εάν, λοιπόν, και συ είσαι μαθητής ενός τέτοιου Διδασκάλου, απόδειξέ το στην πράξη και δέξε με κοντά σου. Μη με αηδιάσεις, ούτε να με σιχαθείς την πόρνη και αμαρτωλή. Σε παρακαλώ να με δεχθείς για να σου εξομολογηθώ και να σου πω τα κρίματά μου, για να σώσω την ψυχήν μου η άσωτη».

Όταν διάβασε αυτά τα λόγια ο Όσιος Νόννος, φοβήθηκε μήπως δεν είναι ειλικρινά και του ετοιμάζει καμιά πλεκτάνη. Γι’ αυτό της παρήγγειλε να πάει στην εκκλησία όταν θα ήταν και άλλοι Αρχιερείς, για να εξαγορευθεί τα αμαρτήματά της. Πράγματι, η Πελαγία δεν χάνει καιρό. Τρέχει αμέσως στην εκκλησία και πέφτει στα πόδια του, σαν την πόρνη του Ευαγγελίου. Τα μουσκεύει με τα δάκρυα της, που έτρεχαν ασταμάτητα. Εκεί εξομολογήθηκε μεγαλοφώνως τις αμαρτίες της.

Σπλαχνίσου με την αμαρτωλή, Πάτερ Όσιε, σαν τον Δεσπότη Χριστό. Βάπτισε με και οδήγησέ με στη μετάνοια, εμένα που μοιάζω με πέλαγος απέραντο από αμαρτίες. Η ζωή μου είναι μια κόλαση ολόκληρη. Έπεσα στα χέρια του Σατανά. Έγινα δόλωμά του και παγίδα, για να πάνε πολλοί στην Κόλαση. Τώρα με τη Χάρη του Θεού μετανοώ για την αμαρτωλή ζωή μου. Παίρνω την ηρωική απόφαση να ζήσω από δω και πέρα, όπως θέλει ο Θεός με μετάνοια, για να μην κολασθώ αιώνια.

Οι Αρχιερείς αισθάνθηκαν ιερή συγκίνηση για τη ριζική αλλαγή, που έγινε στην αμαρτωλή, με την βοήθεια του Θεού. Εθαύμαζαν για τα δάκρυα, που έχυνε και εχαίροντο, για τη σωτηρία της. Εκείνη συνέχιζε να κόπτεται και να οδύρεται για την αμαρτωλή της ζωή.

Ο ιερός Νόννος της απαντάει:

Οι κανόνες της Εκκλησίας μας ορίζουν να μη βαπτίζουμε καμιά πόρνη, εάν δεν έχει κάποιον εγγυητή, ότι δεν θα επιστρέψει πλέον στα προηγούμενα αμαρτήματα.

Εκείνη τότε κλαίγοντας ακόμη περισσότερο, λέγει στον Επίσκοπο:

Να με έχεις στο λαιμό σου και να κρεμαστούν επάνω σου όλα τα αμαρτήματά μου. Θα δώσεις λόγο για την ψυχή μου κατά την ώρα της Κρίσεως, εάν δεν με βαπτίσης το συντομότερο. Θέλω να με αναγεννήσεις πνευματικά και να με παραστήσεις καθαρή νύμφη μπροστά στον Νυμφίο Χριστό. Μη χάνομε καιρό, Επίσκοπε, γιατί φοβάμαι ότι αν δεν βαπτισθώ τώρα γρήγορα, και αν μείνω μακριά από τη Χάρη του Θεού, θα με πλανέψει ο διάβολος και θα ξαναπέσω στην αμαρτία.

Όταν άκουσε αυτά ο Όσιος Νόννος δόξασε το Θεό, που έδειξε τόση μεγάλη μετάνοια. Της διάβασε την ευχή της εξομολογήσεως και τη ρώτησε, πως τη λένε.

Στην αρχή, είπε, με λέγανε Πελαγία. Ύστερα όμως οι άνθρωποι, θαυμάζοντας τα πολλά και πολύτιμα πετράδια και μαργαριτάρια που φορούσα, με ονόμασαν Μαργαρώ. Σε λίγο την εβάπτισε ο Επίσκοπος εις το όνομα της Αγίας Τριάδος και της έδωσε το πρώτο της όνομα, Πελαγία.

Ανάδοχός της έγινε μια ενάρετη Μοναχή, που την έλεγαν Ρωμάνα. Κατόπιν ετέλεσε την θείαν Μυσταγωγίαν και την εκοινώνησε τα άχραντα Μυστήρια.

Το γεγονός βέβαια αυτό έγινε γνωστό σε όλη την Αντιόχεια και είχαν όλοι οι πιστοί γιορτή για τη σωτηρία της ψυχής της. Ο καθένας θεωρούσε τη χαρά της και δική του χαρά, διότι ενίκησε τον εχθρό διάβολο και μπήκε στη μάνδρα του Χριστού μια άσωτη…

Μετά το βάπτισμά της η φωτισμένη πλέον Πελαγία παρέδωσε όλα τα πλούτη της στον άγιο Επίσκοπο Νόννο για να δοθούν σε καλοσύνες. Και ο Επίσκοπος ανέθεσε στον αρμόδιο Κληρικό με την εντολή: Να μην κρατήσει τίποτε από αυτά για την Εκκλησία, αλλά να τα μοιράσει στους πτωχούς, τις χήρες και τα ορφανά, για να δοθούν καλά, όσα συγκεντρώθηκαν άσχημα.

Η ίδια ελευθέρωσε τους δούλους και τις δούλες της και τους συμβούλεψε να φροντίσουν για την σωτηρία τους, για να λυτρωθούν με την ευσπλαχνία του Δεσπότου Χριστού από την αιώνια αιχμαλωσία, όπως εκείνη τους ελευθέρωσε από την προσωρινή αιχμαλωσία.

Από τη μέρα που βαπτίσθηκε η μακαρία Πελαγία, δεν έφαγε τίποτε αγορασμένο από τα πλούτη της, γιατί ήταν συγκεντρωμένα με αμαρτωλό τρόπο, την έτρεφε όμως η Ρωμάνα όσες μέρες έμενε κοντά της.

* * *

Την νύκτα μιας Κυριακής έβγαλε τα γυναικεία ρούχα. Ντύθηκε με ένα τρίχινο και κουρελιασμένο χιτώνα και πήγε στα Ιεροσόλυμα, χωρίς να πει σε κανέναν το σκοπό της. Φεύγοντας από την Αντιόχεια η εκλέξασα την αγαθή μερίδα Πελαγία, πήγε στο όρος των Ελαιών. Έμεινε εκεί τρία ολόκληρα χρόνια μέσα σε ένα κελλί με ανδρική ενδυμασία, εντελώς αγνώριστη. Εκεί μέσα αγωνίζονταν και έκανε τέτοιους νικηφόρους αγώνες κατά του πονηρού και με τέτοιες αρετές στολίσθηκε, που μόνον ο Θεός ο οποίος διαβάζει τα κρύφια της καρδιάς μας το γνωρίζει.

Αλλά ο Θεός δεν θέλησε να αφήσει τη δούλη Του να αγωνίζεται μέχρι τέλους κρυμμένη. Όπως ακριβώς είχε γίνει ο περίγελος των ανθρώπων με την αμαρτωλή ζωή της, έτσι οικονόμησε τα πράγματα ο Θεός να ακτινοβολήσει στην κοινωνία με την αρετή της, για την ωφέλεια των πολλών. Τούτο δε έγινε ως εξής:

Ο Ιερός Ιάκωβος, μαθητής του αγίου Επισκόπου Νόννου, κυριεύθηκε από την αγία επιθυμία να πάει να προσκυνήσει τον Πανάγιο Τάφο. Όταν ξεκίνησε να φύγει, πήρε την ευλογία του Αγίου Νόννου. Ο Άγιος είχε διορατικό χάρισμα και του είπε:

Ύπαγε εν ειρήνη, τέκνον μου, και αφού προσκυνήσεις τους Αγίους Τόπους, ρώτησε να μάθεις για κάποιον ενάρετο Μοναχόν, τον Πελάγιον. Θα λάβεις από αυτόν μεγάλη ψυχική ωφέλεια. Είναι δούλος πραγματικός του Κυρίου μας.

Πράγματι, ο ιερός Ιάκωβος πήγε και προσκύνησε τους Αγίους Τόπους και ρώτησε να μάθει, για τον μοναχόν Πελάγιον. Του είπαν, ότι ήτο στο όρος των Ελαιών. Όταν έφθασε εκεί, κτύπησε την πόρτα του κελλιού του και βγήκε η Αγία, με ανδρικό σχήμα. Και αυτή μεν ανεγνώρισε τον Ιάκωβον, εκείνος όμως, δεν μπόρεσε να την γνωρίσει, διότι η ομορφιά της που είχε άλλοτε, είχε χαθεί από τη μεγάλη άσκηση. Το πρόσωπό της ήταν μαραμένο. Τα μάτια της είχαν χωθεί βαθειά μέσα στις κόγχες. Το σώμα της ήταν σκελετωμένο από την πολλή σκληραγωγία, την άσκηση και τη νηστεία. Μόνον το δέρμα της φαινόταν και τα κόκκαλα.

Τον ρώτησε η Αγία, εάν ήτο ο υποτακτικός του Επισκόπου Νόννου και εκείνος απάντησε: Ναι. Όντως, του προσέθεσε η Αγία, Απόστολος του Θεού είναι εκείνος ο άνθρωπος: πες του, σε παρακαλώ, να προσεύχεται στο Θεό να μου συγχωρήσει τις αμαρτίες μου.

Αφού είπε αυτά, έκλεισε τη θύρα της και μέσα στο κελλί της έψαλλε ψαλμούς, σύμφωνα με την τάξη των μοναχών. Ο Ιάκωβος μαζί με τις άλλες ωφέλειες, που πήρε, διδάχθηκε, ότι θα πρέπει να είναι κανείς πολύ σύντομος στα λόγια του.

Ανεχώρησεν από εκεί ο Ιάκωβος και πήγε και σε άλλα κελλιά για να επισκεφθεί και άλλους αδελφούς. Αλλά όπου και αν πήγαινε, παντού άκουγε για τον Πελάγιο τα καλλίτερα λόγια. Τον επαινούσαν όλοι, σαν τον πλέον ενάρετο και αγιότατο άνθρωπο.

• * *

•

Μετά από λίγες μέρες διαδόθηκε σ’ όλη την περιοχή η είδηση ότι ο Πελάγιος άφησε τον παρόντα κόσμο και αναχώρησε για την άλλη ζωή.

Συγκεντρώθηκαν στη Σκήτη της, όχι μόνον από την Ιερουσαλήμ, αλλά και από τον Ιορδάνη, την Ιεριχώ και από όλα τα γύρω περίχωρα με μεγάλη ευλάβεια, για να ενταφιάσουν το άγιο λείψανο . Και όταν θέλησαν να πλύνουν το σώμα του νεκρού, κατά την τάξη, εγνώρισαν, ότι ήταν γυναίκα. Όλοι τότε έμειναν κατάπληκτοι και δόξασαν τον Κύριον, ο οποίος της έδωσε τη δύναμη να πολεμήσει τον διάβολο και να τον νικήσει κατά κράτος!

Αυτή η είδηση μαθεύτηκε και στα περίχωρα και κόσμος πολύς ερχόταν κύματα-κύματα. Εσπρώχνονταν μάλιστα, ποιος θα πρωτοασπασθεί το άγιο λείψανο. Το σήκωσαν κατόπιν ευλαβείς και άγιοι άνδρες. Ακολουθούσαν όλοι, με λαμπάδες και θυμιάματα και το ενταφίασαν με τιμές, όπως έπρεπε σε Αγία.

Κοιμήθηκε το 284 μ.Χ. και η Ορθόδοξος Εκκλησία την εορτάζει στις 8 Οκτωβρίου.

* * *

Αυτός είναι ο βίος της Οσίας Πελαγίας της πρώην αμαρτωλής πόρνης. Έτσι αγωνίσθηκε αυτή, που την υπολόγιζαν όλοι για χαμένη. Αλλά ξέφυγε από την αμαρτία και έστησε τόσα λαμπρά τρόπαια κατά του διαβόλου. Αυτήν λοιπόν ας έχουν για παράδειγμα, όλοι όσοι μολύνανε την εικόνα του Θεού με βρώμικες πράξεις. Κανένας να μην απελπισθεί, έστω και αν είχε το ατύχημα να διαπράξει τα χειρότερα αμαρτήματα. Το παράδειγμα της Οσίας Πελαγίας της πόρνης μας δείχνει ότι πολλές φορές μπορεί κανείς και από αυτά τα σκοτεινά άντρα της αμαρτίας να ξεπεταχθεί επάνω και να ζήσει αγγελική ζωή, σημειώνει ο αείμνηστος π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος στη βιογραφία της Αγίας Πελαγίας.

Απολυτίκιον. Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.

Εξ ακανθών καθάπερ ρόδον ευώδες, τη Εκκλησία Πελαγία εδείχθης, ταις εναρέτοις πράξεσιν ευφραίνουσα ημάς’ όθεν και προσήγαγες, ως οσμήν ευωδίας, τω σε θαυμαστώσαντι, τον σον βίον Οσία’ ον εκδυσώπει σώζεσθαι ημάς παθών παντοίων, ψυχής τε και σώματος.

Κοντάκιον. Ήχος α’. Χορός αγγελικός.

Πελάγει αρετών, αληθώς ισαγγέλων, το πέλαγος των σων, εγκλημάτων Οσία, πανσόφως εβύθισας, και δακρύων τοις ρεύμασιν, εναπέπνιξας, τον πολυμήχανον όφιν’ όθεν έλαμψας, ώσπερ λαμπάς μετανοίας, την κτίσιν φαιδρύνουσα.

Μεγαλυνάριον.

Φερωνύμως πέλαγος γαληνόν, πλεύσασα Οσία, μετανοίας της ιεράς, Μήτερ Πελαγία, τοις εν πελάγει βίου, λιμήν σωτηριώδης, ώφθης και άκλυστος.

Από το βιβλίο: «Μεγάλη και θαυμαστή η δύναμις της μετανοίας.»

Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη» Θεσσαλονίκη

Η Μυτικιώτισσα ηρωίδα του Βορειοηπειρωτικού αγώνα

site analysis

ΜΑΡΙΑ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΣΠΕΤΣΑΡΙΑ

ΣΥΖΥΓΟΣ ΓΡΗΓΟΡΗ ΛΑΜΠΟΒΙΤΙΑΔΗ

Η Μυτικιώτισσά μας ΗΡΩΙΔΑ του ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ

 Του Νίκου Θωμά Νταή

 σ. Συμβολαιογράφου

Βαθύ πατριωτικό αίσθημα και συγκίνηση με ωθούν σε ένα ιερό πατριωτικό χρέος, σαν Ηπειρώτης την καταγωγή, αλλά και σαν Μυτικιώτης, να αποτήσω φόρο τιμής , στην δική μας Μυτικιώτισσα ΜΑΡΙΑ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ και ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ΣΠΕΤΣΑΡΙΑ, σύζυγο του Αριστούχου λεβεντοοδοντογιατρού ΓΡΗΓΟΡΗΛΑΜΠΟΒΙΤΙΑΔΗ από την Δρούβιανη της Βορείου Ηπείρου, πρωτεργάτη του Εθνικού Μετώπου για την απελευθέρωση της Β. Ηπείρου μας. Ο Γρηγόρης Λαμποτιβιάδης καθ΄ όλη τη διάρκεια της Ιταλικής Κατοχής, με τους υπόλοιπους Βορειοηπειρώτες, έκαναν τον ακατάπαυστο αγώνα τους και μετά την εκτέλεση του αείμνηστου Βασίλη Σεχίνη, του πρώτου Προέδρου της ΜΑΒΗ, ανέλαβε την θέση του Προέδρου της Οργάνωσης αυτής.

Ο Γρηγόρης Λαμποβιτιάδης υπέστη διώξεις και βασανισμούς. Συνελήφθη και οδηγήθηκε στο Δικαστήριο σε δίκη φαρσοκωμωδία. Καταδικάσθηκε με την ποινή του θανάτου και εκτελέστηκε. Το μόνο που ζήτησε ο θανατοποινίτης αυτός από τους δήμιους ήταν να πάρει στην αγκαλιά του το μικρό του γιο Γιώργο, τον οποίο έσφιξε στην αγκαλιά του και του άφησε υποθήκη «Όταν μεγαλώσεις να πάρεις το αίμα μου πίσω».

Από τον γάμο του με την Μαρία Σπετσαρία, την οποία γνώρισε στους Αμπελόκηπους Αθηνών, όπου ζούσε με την οικογένειά της, απόκτησαν τον γιο τους Γιώργο.

Ο Γιώργος, όπως μου διηγήθηκε ο θείος του από την μητέρα του Μαρία, ο  αγαπητός φίλος  Χρήστος Σταύρου Σπετσαρίας ένας καλός Μυτικιώτης, έντιμος οικογενειάρχης με γυναίκα από την Ίμβρο και με καλά και μορφωμένα παιδιά, συναντήθηκε μαζί του στην Αθήνα στην οποία ήδη είχε επιστρέψει και έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του, του είχε διηγηθεί τα βάσανα, τις κακουχίες και τις διώξεις που υπέστη από το απαίσιο και τυρρανικό καθεστώς του Εμβέρ Χότζα. Η μάννα του, αφού υπέστη και αυτή διώξεις και φυλακίσεις πέθανε στις φυλακές του Δέλβινου όπου είχε οδηγηθεί με τον γιο της Γιώργο. Αφού βασανίστηκε άγρια και προσβλήθηκε από τους βασανιστές, που την περιέφεραν στους χώρους των φυλακών μισόγυμνη, έκανε απεργία πείνας και μια νύχτα πέθανε. Το παιδί της τον Γιώργο τον είχε στην αγκαλιά της όταν τελεύτησε. Ξυπνώντας το πρωί ο Γιώργος φώναζε την μάννα του. Η μάννα δεν μίλαγε. Ήταν νεκρή.

Μου τα διηγήθηκε ο Χρήστος και κλαίγαμε και οι δυο μας αυτή την μαρτυρική Μυτικιώτισσα.  ΑΙΩΝΙΑ ΚΑΙ ΑΘΑΝΑΤΗ Η ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΗΡΩΙΔΑΣ ΑΥΤΗΣ ΤΟΥ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΜΥΤΙΚΙΩΤΙΣΣΑΣ ΜΑΣ ΜΑΡΙΑΣ ΣΠΕΤΣΑΡΙΑ-ΛΑΜΠΟΒΙΤΙΑΔΗ

Μετά τον θάνατό της ο Γιώργος οδηγήθηκε  στις φυλακές στο χωριό Λιβίνα και στο Αργυρόκαστρο, ενώ προσήχθη σε δίκη όπου καταδικάστηκε  σαν «εχθρός του Λαού». Μετά την αποφυλάκισή του ακολούθησε νέος κύκλος διώξεων, οπότε και εξορίστηκε στην πόλη Μπουρέλι στην Βόρεια Αλβανία. Πρόεδρος της «ΟΜΟΝΟΙΑΣ» εξελέγη το 1996 και το 1999 παραιτήθηκε και επέστρεψε στη Ελλάδα όπου και πέθανε  σε ηλικία 72 ετών, χωρίς σύνταξη και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, σε πλήρη απαξίωση  από την Ελληνική Πολιτεία, παρόλο που το έτος 2006 πήρε την Ελληνική Ιθαγένεια.

ΠΟΝΕΜΕΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ, που δεν πρέπει να ξεχνιούνται. Μας συντρίβουν την καρδιά αγαπητές οικογένειες Σπετσαρία: Χρήστου, Πελοπίδα, Κούλας, Νύσσως, Ντίνας, Νίκο Σπετσαρία.

Έχει θρηνήσει και η ιδιαίτερη πατρίδα μου Θεσπρωτία και η οικογένειά μου θύματα από τους καταραμένους, βάρβαρους, ανελέητους και αμετανόητους εγκληματίες Αλβανοτσάμηδες, συνεργάτες των Ιταλών και των Γερμανών. Τους κλαίμε όλους όλοι μας με πόνο ψυχής και συντριβή καρδιάς.

ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΜΕ τα πάθη και τους βασανισμούς τους. Ανήκουν στο ΠΑΝΘΕΟ των ΗΡΩΩΝ της ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ.

Ας αποτελέσει το άρθρο μου αυτό ένα μνημόσυνο στην μνήμη τους.

ΑΘΑΝΑΤΗ, ΑΙΩΝΙΑ ΚΑΙ ΑΞΕΧΑΣΤΗ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥΣ

Μύτικας Αιτωλ/νίας 1-10-2018

Νίκος Θωμά Νταής

σ Συμβολαιογράφος

Υ.Γ. Τα παραπάνω στοιχεία άντλησα από την Εφημερίδα «Λαϊκό Βήμα»31-5-2007 άρθρο Β. Ιατρού & από αφήγηση του Χρήστου ΣπετσαρίαΑ΄ εξαδέλφου Μαρίας Σπετσαρία.

Στη φωτό ο Γρηγόρης Λαμποβιτιάδης με την γυναίκα του Μαρία Σπετσαρία.

ΠΗΓΗ.https://www.agrinionews.gr/

ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ ΜΑΣ ΕΊΠΕ ΜΙΑ ΌΜΟΡΦΗ ΙΣΤΟΡΊΑ.

site analysis

Μερικοί άνδρες υποστήριζαν ... Ποια είναι η πιο όμορφη γυναίκα;
Κάποιος αγαπά τα καφέ  μάτια, ο άλλος αγαπά το μπλε όπως ο Ουρανός , και ο  τρίτος αγαπά το σμαραγδένια πράσινα.
Μου αρέσουν οι μελαχρινες , ο άλλος οι ξανθιές, και το τρίτος είναι ευχαριστημένο με τα κοκκινομάλλα.
Κάποιος θαυμάσει τον εντυπωσιακή , ψηλή ,  άλλος  - μικρή ελαφριά , κομψή , ο τρίτο λέει - το ιδανικό μέσου ύψους.
Και κάθε ένα από τα όριά τους φαίνεται το μόνο αληθινό. Όλες οι προσπάθειες να αποθαρρύνουν ο ένας τον άλλο  δεν οδήγησαν σε τίποτα. Στη συνέχεια οι φίλοι αποφάσισαν ότι κάποιος θα πρέπει να τους κρίνει. Ήρθαν σε ηλικιωμένο γέρο και ζήτησαν την ερώτηση:
- Έχουμε διαμαρτυρηθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά δεν μπορούμε να αποφασίσουμε πια γυναίκα είναι η πιο όμορφη. Πες  μας , αξιότιμε  άνθρωπε !
Ο γέρος τους κοίταξε και, χαμογελώντας ελαφρά, απάντησε:
"Η πιο όμορφη γυναίκα στον κόσμο είναι αυτή που αγαπάς ..."

ΠΗΓΗ.ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Η πριγκίπισσα Kitty Meshcherskaya

site analysis

Η πριγκίπισσα Kitty Meshcherskaya

έζησε στην πολυτέλεια. Ήταν αριστοκράτης. Όλα όσα είχε: ένα παλάτι, κοσμήματα, φορέματα, ένα πιάνο ...

Ανατράφηκε σε μια πανσιόν για ευγενείς κορίτσια. Υπήρχαν σφιχτες κορσέδες -  . Τέτοιες ώστε  η αναπνοή να είναι δύσκολη. Ξυπναγε στις έξι το πρωί και επλενε το πρόσωπό της με παγωμένο νερό. Πήγαινε με τα κορίτσια στην προσευχή.

Υπήρχαν είκοσι κορίτσια στην κρεβατοκάμαρα, καθένα με τη δική τους σιδερένια κούνια, ένα μαλακό μαξιλάρι και μια λεπτή κουβέρτα. η θερμοκρασία είναι δέκα βαθμούς. Τα ρούχα έπρεπε να διπλωθούν σε μια καρέκλα, έτσι ώστε η υπεύθυνη κυρία να τα  δει:  οι κάλτσες να είναι στη θέση τους! Από το κρύο, άλλα κορίτσια προσπαθουσαν να κοιμηθούν με κάλτσες. Τιμωρήθηκαν:  τους άφηναν χωρίς γεύμα.

Λοιπόν, θα προσεύχονταν και θα πηγαινανε για πρωινό: τσάι και ψωμί και βούτυρο. Αλλά η τροφή λίγη αν κάποιος τρώει κάτι κρυφά, για παράδειγμα, η όταν οι γονείς εφέρναν ένα σάντουιτς, τιμωρουνταν.

Οι γονείς  μας έβλεπαν μία φορά την εβδομάδα. Και επικοινωνεί με μια δροσερή κυρία με ένα κορίτσι. Και το Σαββατοκύριακο τραγουδούσε στη χορωδία και προσευχόταν . Και σπούδασε με καλούς τρόπους: Είναι απαραίτητο να μοιραστείτε, αν επιτρέπεται να πάρετε μια απόλαυση από τη μαμά και τον μπαμπά. Πρέπει να κρατήσετε τη στάση σας και να το μοιράζετε . Ακριβά εσώρουχα να φοράτε όχι  τα ρούχα πρέπει να είναι καθαρά. Και είναι καλύτερο να δίνετε χρήματα στους φτωχούς.

Η πριγκίπισσα έπεσε έπειτα στη φυλακή της Lubyanka - και επέζησε ήσυχα στη φυλακή. Και στη συνέχεια στον πόλεμο που υπηρέτησε στην αεροπορική άμυνα, οι εμπρηστικές βόμβες την τραυματισαν . Και πήγε με στρατιώτες στο μέτωπο. Και έγραψε στρατιωτικές πορείες. Και ήταν παντρεμένη με τον πιλότο. Και τρεις φορές ήταν παντρεμένη.

Και έζησε 91 ετών, χωρίς κοσμήματα, παλάτια, φορέματα - αλλά με ένα όμορφο έδρανο. Και με μια υπέροχη αριστοκρατική ανατροφή: δεν μπορείτε να διαμαρτυρηθείτε, δεν μπορείτε να εκρατατε για εσάς πρέπει να μοιράζεστε  με την πρώτη ευκαιρία.  Να εκπαιδεύεται . Να είστε ευσπλαχνικοι, μην κλαψουρίζεστε να δίνετε ένα παράδειγμα σε άλλους.

Αυτή είναι η αληθινή αριστοκρατική ανατροφή, χάρη του οποίου η πριγκίπισσα επέζησε και επέζησε για πάντα. Και μάλιστα της απονεμήθηκε ένα μετάλλιο για την υπεράσπιση της Μόσχας. Και της έδωσαν μια καλή σύνταξη, την οποία μοιράστηκε. Επειδή είναι απαραίτητο να μοιραστείτε!

Έτσι, το παιδί πρέπει να μαθαίνει φυσικά. Αλλά είναι απαραίτητο να εκπαιδευτει . Η ζωή έχει δυσκολίες  και η ζωή σπάνια απολαμβάνετε , δυστυχώς. Και μερικές φορές μόνο η ανατροφή σας επιτρέπει να επιβιώσετε ... Η ικανότητα να διατηρείτε τη στάση του σώματος.

Α. V. Kiryanova

ΠΗΓΗ.ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΚΑΙ Η ΜΑΝΑ.

 site analysis  

Το αγόρι ήταν σοβαρά άρρωστος. Πολλές νύχτες η μητέρα καθόταν δίπλα στο κρεβάτι του, προσευχόμενη για τη βοήθεια του Θεού. Σε μία από τις βαρύτερες νύχτες υπήρχε ένα σφυρίσμα των φτερών του αγγέλου του θανάτου.
"Μην πάρετε το γιο μου μακριά!" Φώναξε η μητέρα του. - Το αγόρι μου δεν έχει μεγαλώσει ακόμα και δεν έχει γνωρίσει το πιο σημαντικό πράγμα - αγάπη.
«Στον ουρανό, θα συναντήσει το καλύτερο παρά στη γη», ψιθύρισε ο άγγελος.
"Αλλά τι θα φέρει μαζί του;" Αφήστε τον να συγκεντρώσει τουλάχιστον μερικές σταγόνες αγάπης και θα τον αφήσω να πάει στον ουρανό! - Η μητέρα παρακαλούσε.
- Καλός. Ας είναι όπως είπατε . Όταν γεμίσει αυτό το δακτύλιο με σταγόνες αγάπης, θα έρθω και πάλι πίσω του », είπε ο άγγελος και έβαλε ένα χρυσό δακτύλιο μπροστά από τη μητέρα του.
Όταν το αγόρι ανέκτησε, η μητέρα είπε στον γιο της:
- Να θυμάσαι , γιε μου για τη συμφωνία μας και μην βιάζεσαι να αγαπησεις . Η καρδιά του αγοριού μπορεί να αγαπά με επιδεξιότητα, και έδωσε γενναιόδωρα αυτό το δώρο στους συγγενείς του. Η μητέρα μου αγωνιζόταν με αγωνία τη στιγμή που η δακτυλιθρα ήταν γεμάτη. Χρόνια πέρασαν, ο γιος έγινε ενήλικας. Αγαπούσε την οικογένειά του, το έργο του και τους φίλους του. Φρόντισε για τη μητέρα και τον πατέρα με τρυφερότητα, και η δακτυλιθρα δεν είχε γεμίσει.
Η μητέρα είδε πάλι τον άγγελο του θανάτου, μόνο όταν ανέβηκε στον ουρανό.
«Με εξαπατήσατε, μητέρα», ο άγγελος ειπε. "Κανένα δακτυλίδι δεν μπορεί να περιέχει περισσότερο από τον όγκο του, αλλά το δακτυλίδι της αγάπης είναι αψίδα.

ΠΗΓΗ.ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Ο πνευματικός εγωκεντρισμός αντικαθιστά το σκοπό του γνήσιου ασκητισμού.

 site analysis  

Ο πνευματικός εγωκεντρισμός αντικαθιστά το σκοπό του γνήσιου ασκητισμού. Αποκόβει ένα τέτοιο άτομο από το σύμπαν και τον μετατρέπει σ' ένα πνευματικό τσιγκούνη(...) Κάθε τύπος εγωκεντρισμού πάντοτε οδηγεί στην αυτοδηλητηρίαση(...)

Μπορούμε να δηλώσουμε άφοβα ότι ο πνευματικός εγωκεντρισμός υπόκειται απόλυτα σ' αυτό το νόμο. Κι αυτή η αυτοδηλητηρίαση κάποιες φορές μπορεί να οδηγήσει κάποιον ακόμη και σε απόλυτο και ολοσχερή πνευματικό θάνατο.

Αυτό είναι ίσως το πιο τρομακτικό φαινόμενο που μπορεί να επιφυλάσσεται σ' έναν άνθρωπο. Και είναι ιδιαίτερα τρομακτικό, γιατί είναι δύσκολο να το διακρίνει κανείς, επειδή αντικαθιστά με αδιόρατο τρόπο τις αληθινές πνευματικές αξίες με κάλπικες, διότι κάποιες φορές απαιτείται να ξεσηκωθεί κάποιος ενάντια στις προφανείς και δοξασμένες χριστιανικές αξίες, που όμως έχουν κατανοηθεί λαθεμένα(...) απαιτείται ένας ξεσηκωμός ενάντια στον ασκητισμό που έχει λαθέψει.

Πηγή: Τζ. Φόρεστ, "Αγία Μαρία Σκομπτσόβα(1891-1945): Η θυσία του αδελφού", σελ. 218-9, εκδ. Δορκάς, 2007

[Η αγία Μαρία Σκομπτσόβα για τον "Ασκητικό τύπο" της πνευματικής ζωής.]

ΠΗΓΗ.ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Ή Καπετάνισσα Μπουμπουλίνα είπε στους προκρίτους και τους δημογέροντες:

site analysis

«'Εχασα τον συζυγόν μου.
Εύλογητός ό Θεός! 
Ό πρεσβύτερος υιός μου έπεσε με τα όπλα ανά χείρας.
Εύλογητός ό Θεός!
Ο δεύτερος καί μόνος υιός μου, 14ετής την ήλικίαν, μάχεται μετά των Ελλήνων καί πιθανώς να εύρη ενδοξον θάνατον.
Εύλογητός ό Θεός!

Ύπό το σημείον του Σταυρού θα ρεύση επίσης το αίμα μου.
Εύλογητός ό Θεός!
'Αλλά θα νικήσωμεν ή θα παύσωμεν μεν ζώντες,
αλλά θα έχωμεν την παρήγορον ιδέαν,
ότι εν τω κοσμώ δεν αφήσαμεν όπισθεν ημών
δούλους τους 'Ελληνας»

Οσία Χαριτίνη του Νόβγκοροντ η Λιθουανή (5 Οκτ.)

site analysis

Η Λιθουανή αγία

Προσκυνητής

Η Οσία Χαριτίνα (*) καταγόνταν από την Λιθουανία και προερχόνταν από οικογένεια ευγενών η οποία μετακινήθηκε στην Ρωσία λόγω πολιτικών ταραχών. Στην Ρωσία αποφάσισε να αφιερωθεί στο Θεό και έγινε μοναχή στο Νόβγκοροντ στην Μονή των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Μετά από πολλά χρόνια ασκητικής ζωής εκλέχθηκε ηγουμένη. Ήταν πολύ ταπεινή και επιδόθηκε σε σκληρούς ασκητικούς αγώνες. 

Εκοιμήθη στις 5 Οκτωβρίου 1281. Η ημερομηνία εβρέθη σε ταφόπλακα στην μονή. 

(*) "Ν": μάλλον το όνομα είναι Χαριτίνα, αλλά επικρατεί ως "Χαριτίνη" επειδή στη γενική πτώση, στα αρχαία, το -α γίνεται -η και λέμε "της αγίας Χαριτίνης", όπως της αγίας Μαρίνης, Αικατερίνης, Ιουλίτης κ.τ.λ.

Η αρχαία αγία Χαριτίνη (5 Οκτ.)

Ἔζησε στὰ χρόνια του Διοκλητιανοῦ (284 – 305 μ.Χ.). 

Ἦταν χριστιανὴ καὶ δούλη ἑνὸς πλουσίου Ρωμαίου, τοῦ Κλαυδίου. Ὅταν ὁ κόμης Δομέτιος ἔμαθε τὴν πίστη τῆς Χαριτίνης ζήτησε ἀπὸ τὸν Κλαύδιο νὰ τοῦ τὴν στείλει γιὰ νὰ τὴν ἐξετάσει ὁ ἴδιος. Ἡ Ἁγία παρουσιάστηκε στὸν κόμη καὶ χωρὶς νὰ δειλιάσει ὁμολόγησε τὴν ἀληθινὴ πίστη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Δομέτιος ἐξοργισμένος ἀπὸ τὴν ὁμολογία πίστεως τῆς Χαριτίνης διέταξε τὸν βασανισμό της καὶ στὴν συνέχεια ζήτησε νὰ τὴν ρίξουν στὴ θάλασσα δένοντάς της μία πέτρα στὸ λαιμό.

Ὅμως μὲ τὴν βοήθεια τῆς Θείας Χάρης ἡ Ἁγία ἐπέζησε καὶ παρουσιάστηκε μπροστὰ στὸν Δομέτιο γιὰ νὰ τοῦ ἀποδείξει τὴν παντοδυναμία τοῦ Κυρίου. Παραταύτα ὁ Δομέτιος δὲν πείστηκε καὶ ἀπαίτησε τὸν βασανισμό της ξανά.

Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο ἡ Ἁγία Χαριτίνη παρέδωσε τὸ πνεῦμά της εἰς τὸν Κύριο.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως. 

Θείᾳ χάριτι, κραταιωθεῖσα, κράτος ᾔσχυνας, τῆς δυσσεβείας, Χαριτίνη ὑπὲρ φύσιν ἀθλήσασα· ὅθεν χαρίτων πηγὴν ἀδαπάνητον, ὡς γλυκασμὸν ἀναβλύζεις τοῖς κράζουσι. Μάρτυς ἔνδοξε, 

ΠΗΓΗ.ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

ΠΗΓΗΧριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

«Η Προσευχή της δασκάλας*» Gabriela Mistral

site analysis

«…Κάνε να είμαι πιο μάνα από τις μάνες
Για να μπορέσω να αγαπήσω
Και να υπερασπίσω όπως αυτές
Κάτι που δεν είναι σάρκα της σάρκας μου…»

Οι στίχοι είναι από την «Προσευχή της δασκάλας», της Χιλιανής ποιήτριας Gabriela Mistral, που πήρε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1946

Αφιερωμένο σε κάθε δάσκαλο που όλα τα υπομένει και επιμένει να υπηρετεί το λειτούργημα μας, με σεβασμό και αγάπη.

Η προσευχή της δασκάλας

Κύριε! Εσύ που δίδαξες, συγχώρα με που διδάσκω·
που φέρω το όνομα της δασκάλας,
που Εσύ έφερες όταν ήσουν στη Γη.

Δώσε μου την μοναδική αγάπη για το σχολειό μου·
που ούτε το κάψιμο της ομορφιάς να είναι ικανό
να κλέψει την τρυφεράδα μου απ’ όλες τις στιγμές.

Δάσκαλε, κάνε ακατάπαυστο τον ενθουσιασμό μου
και περαστική την απογοήτευση.
Βγάλε από μέσα μου αυτό τον ακάθαρτο πόθο
για δικαιοσύνη που εξακολουθεί να με ταράζει,
το γελοίο απομεινάρι της διαμαρτυρίας
που βγαίνει από μέσα μου όταν με πληγώνουν.
Να μην πονάει η αγνόηση και να μην θλίβομαι
για την λήθη αυτών που μας δίδαξαν.

Κάνε με να είμαι πιο μάνα από τις μάνες,
για να μπορέσω ν’ αγαπήσω
και να υπερασπίσω όπως αυτές,
αυτό που δεν είναι σάρκα της σάρκας μου.
Βόηθά με να πετύχω να κάνω για καθένα
απ’ τα παιδιά μου τον στίχο μου τέλειο
και να σου αφήσω αυτή την άφωνη,
την πιο δυνατή μου μελωδία,
για όταν τα χείλη μου δεν θα τραγουδούν πια.

Δείξε μου τη δύναμη του Ευαγγελίου σου έγκαιρα,
για να μην εγκαταλείψω τη μάχη της κάθε μέρας
και της κάθε ώρας γι αυτό.

Βάλε στο δημοκρατικό σχολειό μου,
τη λάμψη που σκορπίζεται
από το τρέξιμο των ξυπόλυτων παιδιών.

Κάνε με δυνατή,
ακόμα και στη γυναικεία αδυναμία μου
και στη γυναικεία φτώχεια μου·
κάνε με αδιάφορη για ότι μπορεί
να μην είναι αγνό,
για κάθε πίεση που δεν είναι
της θερμής θέλησής σου στη ζωή μου.

Φίλε, συντρόφεψέ με! Στήριξέ με!
Πολλές φορές δεν θα έχω άλλο
από Σένα στο πλευρό μου.
Όταν το δίδαγμά μου θα είναι πιο αγνό
και πιο θερμή η αλήθεια μου,
θα παραμείνω χωρίς τα εγκόσμια·
αλλά Εσύ τότε θα με κυβερνήσεις
ενάντια στην καρδιά σου,
που γνώρισε αρκετά
τη μοναξιά και την αδυναμία.
Δεν θ’ αναζητήσω παρά
στη ματιά σου τη γλυκύτητα της αποδοχής.

Δώσε μου απλότητα και βάθος·
λύτρωσέ με απ’ το να είμαι
περίπλοκη ή κοινότυπη στο καθημερινό μου μάθημα.

Δώσε μου δύναμη να υψώσω τα μάτια
πάνω από το στήθος μου με τις πληγές,
μπαίνοντας κάθε πρωί στο σχολειό μου.
Να μη φέρνω στην έδρα μου τις υλικές μου ανησυχίες,
τις καθημερινές μικροαστικές θλίψεις μου.

Ελάφρυνε το χέρι μου στην τιμωρία
κι απάλυνέ το, ακόμα πιο πολύ στο χάδι.
Να μαλώνω με πόνο,
να ξέρω ότι έχω διορθώσει αγαπώντας!

Κάνε να γεμίσει με πνεύμα
το χτισμένο με τούβλα σχολειό μου.
Να τυλιχτεί με τη λάμψη του ενθουσιασμού μου
η φτωχή του αυλή, η γυμνή του αίθουσα.
Η καρδιά μου να είναι η κολώνα του
και η αγνή μου θέληση πιο δυνατή
από τις κολώνες και το χρυσάφι
των πλούσιων σχολείων.

Και, τέλος, θύμιζέ μου
από την ωχρότητα του καμβά του Velazquez,
ότι το να διδάσκεις
και ν’ αγαπάς παράφορα στη Γη
είναι να φτάνεις με τη λόγχη του Λογγίνου
στην καυτή πλευρά του έρωτα.

Gabriela Mistral
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη

πηγή: https://pappanna.wordpress.com/

Αγία Μαρία Λελιάνοβα, οσιομάρτυς μοναχή της Γκάτσινα Ρωσίας (+1932): «Η κατάθλιψη είναι πνευματικός σταυρός.»

site analysis

 Ο Θεός της έδωσε το χάρισμα να παρηγορεί τους θλιμμένους & όσους έχουν κατάθλιψη

Εορτή: 26 Ιανουαρίου, 4 Απριλίου & 17 Απριλίου
26 Μαρτίου Ανακομιδή Ι. Λειψάνων καί ανακήρυξη αγιότητος το 2007

Στην πόλη Γκάτσινα, τριάντα μίλια περίπου μακριά από την Αγία Πετρούπολη, ζούσε πριν από την επανάσταση η μοναχή Μαρία. Το κοσμικό της όνομα ήταν Λυδία Αλεξάντροβνα Λελιάνοβα. Νέα ακόμα, πριν από την επανάσταση του 1917, είχε προσβληθεί από τη νόσο του Πάρκινσον κι υπόφερε από εγκεφαλίτιδα. Αυτό προξένησε μια ακινησία σ’ ολόκληρο το σώμα της, πού νόμιζε κανείς πως ήταν αλυσοδεμένο, ακίνητο. Το πρόσωπο της ήταν ωχρό, αναιμικό. Μπορούσε να μιλάει, αλλά με μισόκλειστο το στόμα της. Η φωνή της έβγαινε ανάμεσα από τα δόντια της. Πρόφερε πολύ αργά τα λόγια της, κι ό ήχος τους είχε μια μονοτονία. Έτσι ανάπηρη πού ήταν, είχε απόλυτη ανάγκη από βοήθεια κι από αποκλειστική φροντίδα. Το παραμικρό άγγιγμα, της προξενούσε πόνο.

Η αρρώστια αυτή πολύ συχνά συνοδεύεται από ψυχολογικές μεταβολές (εκνευρισμό, μια κουραστική επιμονή να επαναλαμβάνει στερεότυπες ερωτήσεις, να έχει υπερβολικές απαιτήσεις, να παρουσιάζει σημάδια γήρανσης, κλπ.). Φυσική συνέπεια τέτοιων μεταβολών είναι οι άρρωστοι αυτοί να καταλήγουν συνήθως σε ψυχιατρεία. Η μητέρα Μαρία όμως όχι μόνο δεν είχε αλλοιωθεί ψυχικά, αλλά φανέρωσε και κάποιες εξαιρετικές πτυχές της προσωπικότητας και του χαρακτήρα της, πού είναι πολύ σπάνιες σε τέτοιους αρρώστους. Είχε πολύ μεγάλη πραότητα, ταπείνωση, υποταγή, αυτοσυγκέντρωση και δεν ήταν καθόλου απαιτητική. Ήταν αφοσιωμένη στην αδιάλειπτη προσευχή κι υπόμενε τη δύσκολη κατάσταση της χωρίς τον παραμικρό γογγυσμό.

Ως ανταπόδοση στη μεγάλη της ταπείνωση κι υπομονή ο Θεός την προίκισε μ’ ένα χάρισμα: να παρηγορεί τους θλιμμένους. Άνθρωποι ξένοι κι εντελώς άγνωστοι που αντιμετώπιζαν θλίψεις, απόγνωση και κατάθλιψη, άρχισαν να την επισκέπτονται και να συζητούν μαζί της. Κι όλοι έφευγαν από κοντά της παρηγορημένοι, ανακουφισμένοι. Ένιωθαν τη θλίψη μέσα τους να φωτίζεται, τους φόβους τους να ξεπερνιούνται, την κατάθλιψη και την απόγνωση να εξαφανίζονται. Οι φήμες για τις αρετές της εξαιρετικής αυτής μοναχής διαδόθηκαν σταδιακά πολύ μακρύτερα από τα σύνορα της Γκάτσινα.

Η μάτουσκα Μαρία ζούσε μαζί με την ελεύθερη αδερφή της Ιουλία Άλεξάντροβνα και τον αδερφό της Βλαδίμηρο Αλεξάντροβιτς. Αρχικά έμεναν στο κέντρο της πόλης, κοντά στον καθεδρικό ναό των αγίων Πέτρου και Παύλου. Αργότερα εγκαταστάθηκαν σ’ ένα μικρό ξύλινο σπίτι στα περίχωρα. Έμεναν στο ίδιο διώροφο σπίτι από το 1909 ως το 1932. Την μάτουσκα Μαρία δεν την γνώριζαν μόνο οι κάτοικοι της Γκάτσινα, μα και πολλοί κάτοικοι της πρωτεύουσας. Έτσι στη μοναχική κουρά της, πού την έκανε ένας αρχιμανδρίτης, παραβρέθηκαν πολλοί άνθρωποι. Λόγω της κατάστασης της υγείας της της έδωσαν αμέσως το μεγάλο σχήμα.

Γύρω από τη μάτουσκα Μαρία δημιουργήθηκαν δύο ομάδες. Τη μια ομάδα αποτελούσε ένας μεγάλος κύκλος πού βοηθούσε σε διάφορες σπιτικές δουλειές. Η άλλη ομάδα, πού ήταν μικρότερη, είχε τη βασική υποχρέωση να ψάλλει παρακλήσεις. Ο μικρός κύκλος αποτελούνταν από κορίτσια, ηλικίας περίπου 20 ετών. Τις καθοδηγούσε ο π. Ιωάννης Σμόλιν και μαζί του έψαλλαν στο κρεβάτι της μάτουσκα, επισκέπτονταν άλλους ασθενείς κι έθαβαν τους νεκρούς. Το 1927 πού κοιμήθηκε ο π. Ιωάννης, τη θέση του πήρε ο π. Πέτρος Μπελάφσκυ.

Το Μάρτη τού 1927 επισκέφτηκε τη μάτουσκα ο Ίβάν Μιχαήλοβιτς Άντρεγέφσκυ. Όση ώρα περίμενε να γίνει δεκτός, περιεργαζόταν τις πολλές φωτογραφίες που υπήρχαν στο δωμάτιο υποδοχής. Δύο απ’ αυτές του έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση. Ήταν οι φωτογραφίες των μητροπολιτών Πετρούπολης Βενιαμίν και Ιωσήφ. Ο μητροπολίτης Ιωσήφ είχε γράψει στη δική του φωτογραφία μια πολύ συγκινητική αφιέρωση στη μάτουσκα Μαρία, παραθέτοντας μια μεγάλη περικοπή από το βιβλίο του «Στην Αγκαλιά του Πατέρα». Ο μητροπολίτης Βενιαμίν είχε γράψει κάτι σύντομο: «Στην αξιοσέβαστη και μαρτυρική μάτουσκα Μαρία, πού ανάμεσα σε τόσους πονεμένους, παρηγόρησε και μένα τον αμαρτωλό…»

Ο Ιβάν Μιχαήλοβιτς είχε τη μεγάλη τύχη να παραστεί μάρτυρας στη θαυματουργική δύναμη της μάτουσκα στις θλιμμένες ψυχές.

Κάποτε ένας νέος άντρας είχε πέσει σε απόγνωση, επειδή είχαν συλλάβει κι είχαν εξορίσει τον ιερέα πατέρα του. Όταν έφυγε από τη μάτουσκα ήταν χαρούμενος κι είχε αποφασίσει ήδη να γίνει διάκονος. Μια νέα γυναίκα που ήταν επίσης θλιμμένη, μετά τη συνάντηση της με τη μάτουσκα, έγινε ξαφνικά πολύ χαρούμενη και αποφάσισε μάλιστα να γίνει μοναχή. Ένας ηλικιωμένος άντρας πού υπόφερε πολύ επειδή είχε πεθάνει ο γιος του, έφυγε από κοντά της παρηγορημένος. Μια ηλικιωμένη γυναίκα πού είχε έρθει κλαμένη, έφυγε ήρεμη και γαλήνια.

Όταν την επισκέφτηκε ο Ίβάν Μιχαήλοβιτς, της είπε πως συχνά τον ταλαιπωρούσε μια κατάθλιψη πού κρατούσε αρκετές εβδομάδες. Δεν μπορούσε με κανέναν τρόπο ν’ απαλλαγεί απ’ αυτήν.

«Η κατάθλιψη είναι πνευματικός σταυρός», του είπε η μάτουσκα…

Τα λόγια αυτά της μάτουσκα Μαρίας λειτούργησαν σαν χειρουργική επέμβαση στην ψυχή του Ιβάν Μιχαήλοβιτς, σαν αφαίρεση κάποιου πνευματικού όγκου. Κι αμέσως άλλαξε, έγινε άλλος άνθρωπος.

Τη νύχτα της 17ης (ή κατ’ άλλες πηγές 19η) Φεβρουαρίου του 1932 οι αρχές συνέλαβαν πολλούς μοναχούς και πιστούς σ’ ολόκληρη τη χώρα. Συνέλαβαν επίσης και πολλές μοναχές από την Γκάτσινα, ανάμεσα τους και τη μάτουσκα Μαρία με την αδερφή της. Ήταν η εποχή πού η OGPU προχώρησε σε συλλήψεις όλων των μοναχών και μοναζουσών που είχαν μείνει ελεύθεροι, αφού ως τότε είχαν ήδη κλείσει όλα τα μοναστήρια κι άλλοι μεν μοναχοί είχαν συλληφθεί κι άλλοι ζούσαν στον κόσμο.

Η μάτουσκα κατηγορήθηκε για αντεπαναστατική προπαγάνδα, πώς συμμετείχε σε μια αντεπαναστατική οργάνωση, σύμφωνα με την παράγραφο 10 του άρθρου 58 τού Σοβιετικού Κώδικα Εγκλήματος. Συνέλαβαν επίσης και τον αδερφό της. Και βέβαια η «προπαγάνδα» εναντίον του κομμουνισμού ήταν το χάρισμα της να παρηγορεί τούς θλιμμένους, Εκείνοι πού παρευρίσκονταν στη σύλληψη περιγράφουν μια φοβερή εικόνα εμπαιγμού κι άγριας βίας στην καρτερική κι ανάπηρη μάτουσκα, πού ήταν παράλυτη κι αδύναμη να κάνει οποιαδήποτε σωματική κίνηση. Δύο τσεκάδες άρπαξαν από τα χέρια την ταλαίπωρη και μαρτυρική γυναίκα, την κατέβασαν από το κρεβάτι της, που ήταν στον δεύτερο όροφο, και την έσυραν ως το φορτηγό…Ταρακουνούσαν το βασανισμένο και παράλυτο σώμα της, την πέταξαν μέσα στο φορτηγό και την οδήγησαν στο Λένινγκραντ. Έμεινε εκεί δύο μήνες, ως το θάνατο της.

Οι άνθρωποι που τη σέβονταν και την τιμούσαν, άρχισαν να της φέρνουν στη φυλακή μικρά δέματα. Για ένα μήνα περίπου οι φύλακες δέχονταν τα δέματα της. Μετά οι φρουροί άρχισαν ξαφνικά ν’ αρνούνται, δε τα δέχονταν.

-Πέθανε στο νοσοκομείο, τούς είπαν κοφτά.

Συνήθως τέτοιους αβοήθητους ανθρώπους τους εκτελούσαν. Πληροφορίες αναφέρουν πως η μοναχή Μαρία είχε καταδικαστεί σε τριετή εξορία, μα δεν πρόλαβε να εκτελέσει την εξορία της. Στο νοσοκομείο οι γιατροί της έκαναν εγχείριση και της έκοψαν τους τένοντες. Η ταλαιπωρημένη μοναχή δεν άντεξε τους πόνους και πέθανε. Το σώμα της το παρέδωσαν σε μια ξαδέρφη της να το ενταφιάσει, αλλά «χωρίς δημοσιότητα», όπως την προειδοποίησαν. Ο ενταφιασμός της έγινε στο κοιμητήριο του Λένινγκραντ «Σμολένσκοϊε», όπου βρίσκεται κι ο ναός της Παναγίας του Σμολένσκ.

Τον τάφο της όμως επισκέπτεται πλήθος ανθρώπων, που κάνουν μνημόσυνα και προσεύχονται. Ο θάνατός της αναφέρεται πως έλαβε χώρα στις 17 Απριλίου του 1932.

Την 26η Μαρτίου του 2007 έγινε η ανακομιδή των λειψάνων της κι η μοναχή Μαρία συναριθμήθηκε στο χορό των μαρτύρων της Εκκλησίας μας. Σήμερα τα άγια λείψανα της βρίσκονται στο ναό του αγίου Παύλου, στην Γκάτσινα.

Ο αδερφός της μάτουσκα, Βλαδίμηρος Άλεξάντροβιτς, ήταν ένας αδύνατος, μικρόσωμος κι ευγενής άντρας, που φρόντιζε την αδερφή του και δεχόταν τους επισκέπτες με αυτοθυσία. Εκείνον τον μετέφεραν μ’ ένα «μαύρο κοράκι», δηλαδή μ’ ένα μαύρο αυτοκίνητο, απ’ αυτά πού συνήθως χρησιμοποιούνταν για τη μεταφορά θυμάτων πού είχαν συλληφθεί μέσα στη βαθιά νύχτα. Μετά από ανακρίσεις πού κράτησαν εννιά μήνες, καταδικάστηκε σε πενταετή εγκλεισμό στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Σιβηρία.

Η αδερφή του, Ιουλία Άλεξάντροβνα, καταδικάστηκε σε τριετή εγκλεισμό στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, μαζί με πολλούς άλλους πού τιμούσαν τη μοναχή Μαρία. Οι φίλες της την επισκέπτονταν και της έφερναν τρόφιμα. Κανένας δεν ξέρει πότε πέθανε…

Πέτρος Μπότσης
Μάρτυρες του Βορρά, Γ´
Γυναίκες Μάρτυρες Ομολογήτριες
ΑΘήνα 2012

https://russiaofmyheart.wordpress.com/2016/01/21/agia-maria-lelianova-tis-gkatsina-rosias-i-katathlipsi-einai-pneymatikos-stauros-i-agia-poy-parigorei-osous-exoun-katathlipsi/

Πηγή ΙΧΘΥΣ

Οι άγιες μάρτυρες Γαϊανή, Ριψιμία και οι συν αυταίς τριάντα -πέντε μοναχές

site analysis

30 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ. 

Οι άγιες μάρτυρες Γαϊανή, Ριψιμία και οι συν αυταίς τριάντα -πέντε 

μοναχές

Αυτές οι άγιες γυναίκες, χάριν τής πίστεώς τους στον Χριστό, θανατώθηκαν από τον βασιλιά Τιριδάτη. Ή Ριψιμία ήταν μια άσυνήθιστα όμορφη κοπέλα και ό αύτοκράτορας Διοκλητιανός (σ.τ.μ. 284-305) ελκύστηκε από την ομορφιά της και ήθελε να την έχει σύζυγό του. Αυτή ήταν ή αιτία του μαρτυρίου πού υπέστησαν όλες οι μοναχές.

Ή Ριψιμία αρνήθηκε να άκολουθήσει τον βασιλιά, εφόσον ήταν Ίδη νύμφη του Χριστού και ακολουθούσε τον Νυμφίο της. Στη, συνέχεια την ήθελε για τον εαυτό του ό Τιριδάτης, τυφλωμένος από την ομορφιά της. 

Ή όσια Ριψιμία αντιστάθηκε στον ειδωλολάτρη βασιλιά με όλη της τη, δύναμη και άποδείχτηκε ότι, «αύτός πού είχε κατατροπώσει τούς Πρίγκιπες των Γότθων καί κατέστρεψε τούς Πέρσες, ήταν ανίκανος νά νικήσει μιά παρθένο του Χριστού».

Μαινόμενος ό βασιλιάς την παρέδωσε σέ φρικτά βασανιστήρια. Τής έκοψαν τή γλώσσα, τής έσχισαν τό στομάχι καί τής έβγαλαν τά σπλάχνα. 

’Έτσι παρέδωσε ή Ριψιμία την ψυχή της στον Κύριο. Κατόπιν οι δήμιοι συνέλαβαν τις άλλες μοναχές, τις οποίες αποκεφάλισαν. Τό περίφημο μοναστήρι Έχμιατζίν οικοδομήθηκε επάνω στα τίμια λείψανα των άγιων παρθενομαρτύρων. Ευρισκόμενο κοντά στο Έρεβάν, υπήρξε για πολλούς αιώνες τό πνευματικό κέντρο ολόκληρης τής Αρμενίας.


Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΑΧΡΙΔΟΣ . ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ ΜΗΝΑΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ.

ΠΗΓΗ.ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΜΑΝΟΥΛΕΣ .(ΠΑΤΉΡ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΜΠΑΚΗΣ.).

site analysis

ΓΝΩΡΙΣΑ τον π.Γαβριήλ  όταν οργάνωνε μια μεγάλη γιορτή για νέους και εγώ ως σκηνοθέτης τότε κλήθηκα να συμβάλλω στην οργάνωση της γιορτής. Αμέσως μου έκανε εντύπωση.

Του είπα ότι είχα πνευματική σχέση με τον π. Κωνσταντίνο Στρατηγόπουλο. Χαμογέλασε και μου είπε: Τον Κωστάκη  εδώ τον έβαλα να κάνει ομιλίες στον Άγιο Ανδρέα, Ηταν πολύ ντροπαλός.

Μιλούσε με μιαν απλότητα που σε έκανε να μπορείς να του πεις τα πάντα…

…Πέρασε λίγος καιρός ακόμη. Δούλευα τότε στο κέντρο της Ομόνοιας. Στην πολυκατοικία μας κάθε πρωί βρίσκαμε νέα παιδιά να κοιμούνται κάτω από την επίδραση των ναρκωτικών. Κάποτε δεν είχαν βρει την φλέβα εύκολα και δίπλα τους είχε ρεύσει ένα μικρό ρυάκι από αίμα.

«Πάτερ του είπα σε μια σύναξη, δεν αντέχω άλλο. Τι πρέπει να γίνει;».. «Χρειαζόμαστε μανούλες», μου απάντησε.

Και κάτι άλλο που θυμάμαι από αυτόν:

Μας είχε πει ότι όταν έρχεται κάποιος να μας δει, να δείχνουμε την χαρά μας. Αυτό του το είχε διδάξει η μητέρα του. «Γαβρηλάκο, να υποδέχεσαι τους ανθρώπους με χαρά. Είναι φτωχοί, πρόσφυγες, κανένας δεν τους θέλει. Εμείς να τους δεχόμαστε στο σπίτι με χαρά»,

Μια φορά βρισκόμουν στον Άγιο Ανδρέα και περίμενα την έναρξη μιας ομιλίας. Ξαφνικά μπήκε στην εκκλησία ένα νέος από τη Αφρική. Άναψε ένα κερί και φίλησε την εκόνα.

Μου έκανε εντύπωση. Ένιωθε άνετα μέσα στην εκκλησιά. Σαν να ήταν δική του!

Σταυρούλα Σταμάτη
ΠΗΓΗ.ΑΠΑΝΤΑ  ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ