Κυριακή 12 Μαΐου 2019

Ο ιδιαίτερος ρόλος της γυναίκας (με αφορμή την Κυριακή των μυροφόρων)



site analysis

Λόγος αγίου Λουκά αρχιεπισκόπου Κριμαίας, του ιατρού

Ένας λόγος διαφορετικός από τους άλλους λόγους των Αγίων Πατέρων και σύγχρονων θεολόγων, που αναφέρονται στην Κυριακή των Μυροφόρων.

Ο φωτισμένος λόγος του Αγίου Λουκά μένει επίκαιρος και για τη σημερινή γυναίκα και τη βοηθά ώστε να κατανοήσει το μεγαλείο της αποστολής της και να υπηρετήσει τον ιδιαίτερο ρόλο για τον οποίο ο Θεός την έπλασε- την μητρότητα.

Ο άγιος Λουκάς, απευθυνόμενος στις απλές γυναίκες, που ως επί το πλείστον αποτελούσαν το εκκλησίασμα κατά τα χρόνια του σοβιετικού καθεστώτος, με εύληπτο και κατανοητό τρόπο αναλύει σημαντικές αλήθειες και ζητήματα που αφορούν την πίστη μας και κυρίως την μεγάλη αποστολή της γυναίκας.

***Ήταν διαφορετική η στάση του Κυρίου απέναντι στους άνδρες- Αποστόλους και στις γυναίκες- Μυροφόρους και για ποιο λόγο;
***Ο ρόλος και η αποστολή του κάθε φύλου.
***Ο ιδιαίτερος λόγος και η αποστολή της γυναίκας- η μητρότητα.

Ας διαβάσουμε αποσπάσματα από το Λόγο του:

“Στα τριάμιση τελευταία χρόνια της επίγειας ζωής του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, όταν Αυτός κήρυττε το Ευαγγέλιο της δικαιοσύνης και έκανε αμέτρητα θαύματα, μαζί Του βρίσκονταν συνεχώς οι άγιοι απόστολοι και οι μυροφόρες γυναίκες. Οι απόστολοι τους οποίους ο ίδιος διάλεξε ήταν περισσότεροι από τις μυροφόρες. Και μόνο τους αποστόλους έστελνε ο Κύριος να κηρύττουν το Ευαγγέλιο. Μόνο στους αποστόλους έδωσε την εξουσία να διώχνουν τα δαιμόνια και να θεραπεύουν τους ασθενείς. Οι μυροφόρες, αν και δεν τις αγαπούσε ο Κύριος λιγότερο από τους αποστόλους, δεν έλαβαν απ’ Αυτόν τέτοια χαρίσματα.

Πρέπει να σκεφτούμε ποιοι είναι οι λόγοι που ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός άλλη στάση κρατούσε απέναντι στους άνδρες και άλλη απέναντι στις γυναίκες, τα δύο αυτά φύλα του ανθρωπίνου γένους. […]

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να σκεφτούμε, αν μπορούσαν ή όχι οι γυναίκες με τις ασθενείς δυνάμεις τους να σηκώσουν το βάρος του αποστολικού έργου, των διωγμών και των βασάνων που υπέφεραν οι απόστολοι του Χριστού. Υπάρχουν γι’ αυτό το θέμα πολλές μαρτυρίες και στην Αγία Γραφή και στους βίους των αποστόλων.

Σκεφτείτε τώρα, αν θα μπορούσαν οι μυροφόρες γυναίκες να αντέξουν τέτοιους κόπους, πόνους και διωγμούς που υπέφεραν οι απόστολοι. Σας έχω πει ότι εκτός από τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο όλοι οι άλλοι απόστολοι είχαν μαρτυρικό θάνατο και πολλοί απ’ αυτούς τελείωσαν την ζωή τους πάνω στο σταυρό. Θα μπορούσαν οι γυναίκες να αντέξουν τέτοιους κόπους; Τέτοιους διωγμούς και καταδιώξεις που υφίσταντο οι απόστολοι; Μπορούν να συγκριθούν οι ασθενείς δυνάμεις μιας γυναίκας με την δύναμη που είχε για παράδειγμα ο άγιος απόστολος Ανδρέας; Ασφαλώς όχι. Οι γυναίκες είναι πιο αδύναμες από τους άνδρες, γι’ αυτό και ο Κύριος Ιησούς Χριστός αλλιώς φερόταν στους άνδρες και αλλιώς στις γυναίκες. Δεν θέλησε να επιφορτίσει τις μυροφόρες γυναίκες με το βάρος του αποστολικού έργου.

Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Υπάρχει όμως και μία άλλη, η οποία και αυτή έχει μεγάλη σημασία. Ακούστε τι είπε ο μεγάλος προφήτης Μωϋσής στο πέμπτο βιβλίο της Πεντατεύχου, στο Δευτερονόμιο: «Ουκ έσται σκεύη ανδρός επί γυναικί, ουδέ μη ενδύσηται ανήρ στολήν γυναικείαν, ότι βδέλυγμα Κυρίω τω Θεώ σού εστιν πας ποιών ταύτα» (Δευτ. 22, 5). Μη νομίζετε ότι εδώ πρόκειται για καρναβάλια. Και να μην νομίζετε ότι είναι ασήμαντος αυτός ο σύντομος λόγος του προφήτη, που αναφέρεται στο γυναικείο ένδυμα.

Ο λόγος αυτός έχει μεγάλη σπουδαιότητα και θα ήθελα να το καταλάβετε διότι αυτό θα μας βοηθήσει για να κατανοήσουμε καλύτερα γιατί ο Κύριος Ιησούς Χριστός ανέθεσε το αποστολικό έργο με τους κόπους και τους πόνους του στους άνδρες αποστόλους και όχι στις μυροφόρες γυναίκες. Είναι πολύ σημαντική η διάκριση που έκανε ο Κύριος μεταξύ ανδρών και γυναικών σε σχέση με το ρόλο και την αποστολή που έχει κάθε φύλο.

Εκείνοι οι επιστήμονες, οι οποίοι ασχολούνται με τη βιολογία, ξέρουν καλά ότι κάθε φυτό και κάθε ζώο από τη φύση τους, ή καλύτερα να πούμε από τον Δημιουργό, είναι προορισμένα να ζουν σε κάποιες συγκεκριμένες συνθήκες, οι οποίες είναι διαφορετικές για το καθένα απ’ αυτά. Αυτές οι συνθήκες προσδιορίζουν τη ζωή τους αλλά επίσης και τη δομή που έχει το σώμα τους.

Τώρα, ό,τι αφορά τον άνθρωπο. Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ ανδρός και γυναικός. Και είναι διαφορετική η δομή του σώματος τους. Πρώτ’ απ’ όλα η γυναίκα είναι πολύ πιο αδύνατη από τον άνδρα. Ο Θεός προόρισε τη γυναίκα για ένα συγκεκριμένο έργο. Τη γυναίκα, και όχι τον άνδρα. Το έργο αυτό διαφέρει πολύ από εκείνο, για το οποίο είναι προορισμένος ο άνδρας.

Τι είναι το σημαντικότερο στη ζωή του άνθρωπου; Όλα τα έργα που κάνει ο άνθρωπος έχουν γι’ αυτόν την ίδια σπουδαιότητα; Ασφαλώς όχι. Όταν έπλασε ο Θεός τους πρώτους ανθρώπους, τον Αδάμ και την Εύα, τους έδωσε την πρώτη εντολή, πολύ σύντομη και πολύ απλή: «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε» (Γεν. 1, 28). Αν αυτή ήταν η πρώτη εντολή τότε πρέπει να παραδεχθούμε ότι είναι εξαιρετικά σημαντική και πολύ βαθιά. Αν δεν υπήρχε αυτή η εντολή, τότε το ανθρώπινο γένος θα ήταν ολιγάριθμο και αδύναμο μπροστά στη φύση. Ξέρουμε ότι μόνο εκείνα τα κράτη θεωρούνται ισχυρά, αυτά που έχουν μεγάλο πληθυσμό.

Η εντολή, λοιπόν, του Θεού «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε» δηλώνει την σπουδαιότητα που έχει για το ανθρώπινο γένος το έργο αυτό. Αδιαμφισβήτητα τον πρώτο λόγο εδώ έχει η γυναίκα και όχι ο άνδρας. Για τη γυναίκα το έργο αυτό είναι το πιο σημαντικό στη ζωή της. Αυτό δεν το λέω εγώ αλλά η αγία Γραφή. Βέβαια δεν είναι σωστό να περιορίζουμε το ρόλο της γυναίκας στην τεκνογονία. Και πιστεύω ότι κανένας άνθρωπος προσεκτικός και πνευματικά καλλιεργημένος δεν σκέφτεται έτσι.

Οι Γερμανοί λένε ότι όλος ο ρόλος και η αποστολή της γυναίκας προσδιορίζονται από τέσσερεις λέξεις: παιδιά, ρούχα, κουζίνα, εκκλησία. Είναι ασέβεια να λέμε και να σκεφτόμαστε έτσι και να προσ­βάλλουμε ολόκληρο το γυναικείο φύλο. Για μας τους ορθοδόξους αυτό είναι απαράδεκτο. Θέλω να πω ότι αν η γυναίκα έχει κάποια προσόντα δεν πρέπει να τα αφήσει. Αν της έδωσε ο Θεός βαθιά διάνοια μπορεί να ασχοληθεί με την επιστήμη ή τη λογοτεχνία.Επαναλαμβάνω, είναι μεγάλο λάθος και είναι ανεπίτρεπτο να περιορίζουμε το ρόλο της γυναίκας στην τεκνογονία και την ανατροφή των παιδιών.

Αυτό όμως δεν αφορά όλες τις γυναίκες. Διότι είναι λίγες οι γυναίκες που έχουν κάποιες εξαιρετικές ικανότητες ή ταλέντα ή κλίση στην τέχνη, την επιστήμη ή την φιλοσοφία. Οι περισσότερες ως το σημαντικότερο έργο τους πρέπει να βλέπουν αυτό για το οποίο τις προόρισε ο Κύριος. Το να γεννάει η γυναίκα και να φροντίζει τα παιδιά της είναι έργο σπουδαιότατο. Και είναι απαράδεκτο να αφήνει η γυναίκα το παιδί της χωρίς φροντίδα.Καμία άλλη γυναίκα δεν μπορεί να φροντίσει το παιδί της όπως το φροντίζει η μητέρα του.

Εδώ πολύ μεγάλο ρόλο παίζει η συγγένεια εξ αίματος, την οποία δεν πρέπει να την παραβλέπουμε. Επίσης και το μητρικό γάλα, τις ιδιότητες του οποίου ίσως δεν τις γνωρίζουμε καλά, έχει μεγάλη σημασία για τη σωστή ανάπτυξη του παιδιού. Και ένα άλλο εξίσου σημαντικό πράγμα: Η αγάπη που προσφέρει η μητέρα στο παιδί της δεν μπορεί να του την προσφέρει καμία άλλη γυναίκα. Αλλοίμονο στο παιδί που το μεγαλώνει μία ξένη γυναίκα και όχι η μητέρα του ή που μεγαλώνει σε κάποιο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Αλίμονο στη γυναίκα που αρνείται το παιδί της.

Αλλοίμονο και σ’ αυτή τη γυναίκα που παραβλέπει και δεν δίνει σημασία στις προτεραιότητες του φύλου της. Αλλοίμονο σ’ εκείνες τις γυναίκες που περιφρονώντας την αξιοπρέπεια τους προτιμούν να φοράνε ανδρικά ρούχα.

Αυτό επιβεβαιώνει και η Αγία Γραφή με το λόγο που ήδη έχουμε αναφέρει: «Ουκ έσται σκεύη ανδρός επί γυναικί, ουδέ μη ενδύσηται ανήρ στολήν γυναικείαν, ότι βδέλυγμα Κυρίω τω Θεώ σού εστιν πας ποιών ταύτα» (Δευτ. 22, 5). Βεβαίως δε θεωρείται βδέλυγμα κάθε άνθρωπος που είναι ντυμένος με ρούχα του άλλου φύλου. Δεν μπορεί να είναι οργή του Θεού πάνω στη γυναίκα η οποία για να θρέψει τα μικρά της παιδιά δουλεύει ως σοβατζής και είναι αναγκασμένη να φοράει ανδρικά ρούχα για να κάνει τη δουλειά της. Δεν πρόκειται εδώ για τέτοιες περιπτώσεις. Εδώ μιλάμε για τις γυναίκες που περιφρονούν το δικό τους γυναικείο ένδυμα. Έχω δει στα πανεπιστήμια πολλές καθηγήτριες που φοράνε ανδρικά ρούχα. Αυτές είναι βδέλυγμα ενώπιον του Θεού, αυτές παραβαίνουν την εντολή που τις δόθηκε από τον Θεό.

Αυτός λοιπόν είναι ο λόγος για τον οποίο ο Κύριος δεν κάλεσε τις μυροφόρες γυναίκες να αναλάβουν το έργο που προοριζόταν για τους άνδρες. Και γι’ αυτό ζητά ο Κύριος από τις γυναίκες να εκτιμούν και να σέβονται το δικό τους γυναικείο φύλο, τις ιδιότητες της ψυχολογικής τους σύνθεσης που τις χάρισε ο Θεός. Αν έχετε από τον Θεό αυτές τις ιδιότητες, να τις φυλάγετε με μεγάλο σεβασμό και ευχαριστία προς τον Κύριο. Αμήν.

Πηγή: Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας, Λόγοι και Ομιλίες, τόμ. Α’, Εκδόσεις “ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ”.

“Γιορτάζει η μάνα”



site analysis
«Είπαν του ήλιου “γιορτάζει η μάνα”
κι εκείνος βάλθηκε με φως τη γη να ντύνει.
Είπαν της θάλασσας “γιορτάζει η μάνα”
κι αμέσως έγινε η φουρτούνα γαλήνη.
Το ‘μαθαν τα πουλιά, “γιορτάζει η μάνα”
και το τραγούδι τους ξεχείλισε πλημμύρα.
Το ‘μαθαν τα άνθη, “γιορτάζει η μάνα”
και μοσχοβόλησε η πλάση χίλια μύρα.
Τ’ άκουσε η βροχή, αλλά δεν έκλαψε
δάκρυ δεν κάνει να κυλήσει αυτή τη μέρα.
Τ’ άκουσε ο ουρανός κι άνοιξε διάπλατα
πείτε ευχές, μύριες ευχές για τη μητέρα»
[ “Η Μάνα”, Γεώργιος Μαρτινέλλης ]
-

Πέμπτη 9 Μαΐου 2019

Αληθινή χριστιανή ηρωίδα η γυναίκα της Τραπεζούντας Προτιμούν τον θάνατο από την ατίμωση!



site analysis

Έκκληση στον Πάπα να σώσει τους Έλληνες του Πόντου – Αληθινή χριστιανή ηρωίδα η γυναίκα της Τραπεζούντας
Προτιμούν τον θάνατο από την ατίμωση! Το Newpost φέρνει στο προσκήνιο συγκλονιστικές μαρτυρίες ρωμαιοκαθολικών για τη Γενοκτονία.

Υπάρχουν άπειρες πηγές που επιβεβαιώνουν, ότι στις αρχές του 20ου αιώνα οι Έλληνες του Πόντου υπέστησαν με οργανωμένο τρόπο, Γενοκτονία. Πρόκειται για στοιχεία που προκύπτουν από το Πατριαρχείο, τις μητροπόλεις, αλλά και όσους γλίτωσαν της ανθρωποσφαγής και των πορειών λευκού θανάτου. Υπάρχουν όμως και μαρτυρίες ξένων που αποδεικνύουν αυτό που η Τουρκία αρνείται να παραδεχτεί πεισματικά. Γιατί όπως είχε δηλώσει ο Τούρκος ακτιβιστής, Ταμέρ Τζιλιγκίρ, τον Μάρτιο του 2017 αποκλειστικά στο Newpost, «το τούρκικο κράτος είναι παράνομο, κτίστηκε πάνω στο αίμα των Ελλήνων».

Συνεχίζοντας τα αφιερώματα μνήμης για τη Γενοκτονία των Ποντίων, τo Newpost φέρνει στο προσκήνιο μαρτυρίες δύο εκπροσώπων της Καθολικής Εκκλησίας που είδαν με τα μάτια τους την ανθρώπινη τραγωδία που συντελέση, στο μέρος που ο ελληνισμός επιβίωνε για σχεδόν 3000 χρόνια!

Δεν έμεινε άνδρας πουθενά

«... βρίσκονται σε απόλυτο οργασμό και βλέπουν με μεγάλη εχθρότητα κάθε χριστιανό. Από τους Αρμένιους δεν έχει μείνει σχεδόν κανείς στην πόλη της Τραπεζούντας, ενώ από τους Έλληνες μόνο γυναίκες και παιδιά. Στη Σαμψούντα δεν υπήρχε πια κανένας άνδρας, εκτός από κάποιους ηλικιωμένους, ενώ στο εσωτερικό δεν έχει παραμείνει πια κανένα ελληνικό χωριό. Όλοι δολοφονήθηκαν και τα χωριά λεηλατήθηκαν», αναφέρει ο Λορέντζο ντα Μοντεμαρτσιάνο στις 8 Μαΐου 1922, ενώ έξι ημέρες αργότερα καταγράφει:

«Τα πράγματα δεν βαίνουν καλώς. Ο φανατισμός βρίσκεται πια εκτός κάθε ελέγχου και εκφράζεται με όλες τις δυνάμεις. Στην Ινέμπολη, στη Σαμψούντα, στην Κερασούντα, δεν υπάρχουν πια Έλληνες,εκτός από τους γέρους, τις γυναίκες και τα παιδιά. Στην Τραπεζούντα οι διωγμοί προχωρούν πιο αργά, αλλά κάθε εβδομάδα στέλνουν εξορία ομάδες αντρών προς το εσωτερικό μέσω του Ερζερούμ, όπου το μεγαλύτερο μέρος πεθαίνει από την πείνα και από τις αρρώστιες».

Κάλεσμα στον Πάπα να μεσολαβήσει στον Κεμάλ

Στην ίδια ημερομηνία σημειώνει την επιρροή που μπορεί να έχει ο καθολοκισμός έναντι των ορθοδόξων σε περίπτωση που μεσολάβησης για τη σωτηρία των χριστιανικών πληθυσμών. «Έκκληση για παρέμβαση του Πάπα Βενέδικτου ΙΕ' και τη μεσολάβησή του στον Κεμάλ, προκειμένου να διασωθεί ό,τι απέμεινε από τον ελληνικό πληθυσμό. Αν καταφέρει η Καθολική Εκκλησία να προστατεύσει συνολικά τους χριστιανούς θα αυξηθεί πολύ το γόητρό της...», διαπιστώνει ο δυτικός λευίτης, ο οποίος προσδοκούσε την απορρόφηση ορθοδόξων από τον ρωμαιοκαθολικισμό, κάτι που δεν είχε επιτευχθεί ούτε 483 χρόνια πριν, στη Σύνοδο της Φερράς-Φλωρεντίας (1438-1439), στην οποία ψηφίστηκε η Ένωση των δυο εκκλησιών αλλά, εξαιτίας σφοδρών αντιδράσεων στη Κωνσταντινούπολη, δεν έγινε πράξη ποτέ.

«Η Ελληνίδα γυναίκα της Τραπεζούντας, μια αληθινή χριστιανή ηρωίδα»

Σε αντίθεση με τον Μοντεμαρτσιάνο που ανακαλύπτει κέρδος για την Καθολική Εκκλησία μέσω της διάσωσης των χριστιανικών πληθυσμών, ο Κύριλλος του Ερζερούμ, αποθεώνει την ηθική των ορθόδοξων και δη των Τραπεζούντιων γυναικών!

«Πρέπει να ομολογήσουμε, ότι η ηθική διατηρήθηκε απαραβίαστη στον ορθόδοξο πληθυσμό της περιοχής... διωκόμενη, πεινασμένη, γυμνή, μακριά από τον άνδρα της, η Ελληνίδα γυναίκα της Τραπεζούντας, μια αληθινή χριστιανή ηρωίδα, αντάξια των ενδόξων προγόνων μαρτύρων, ήξερε πως να διατηρήσει, με κόστος αγώνων ανδροπρεπών και χριστιανικών, την τιμή του φύλου της, της οικογένειάς της και της πίστης των προγόνων της. Αυτές οι αρετές βρίσκονται δύσκολα ακόμη και στα καθολικά κέντρα και παρουσιάζονται για να τα θαυμάζουν οι πιστοί. Εγώ τις θαυμάζω και όσοι είμαστε εδώ δοξάζουμε τον Θεό γι'αυτήν την ηρωική αλήθεια, που υπάρχει ακόμη και σε αυτούς που δεν είναι καθολικοί», αποτυπώνει με θαυμασμό ο Κύριλλος και αποκαλύπτει στη σχετική επιστολή του με τρόμο ό,τι συμβαίνει, καθότι συνειδητοποιεί πως η ζωή του διατρέχει κίνδυνο.

Προτιμούν τον θάνατο από την ατίμωση

«Όλη αυτή η ευσέβεια είναι καταδικασμένη σε καταστροφή λόγω των συστηματικών εκτοπίσεων που οργανώνει η κυβέρνηση του Κεμάλ σε εκείνες τις περιοχές. Οι ληστές και οι στρατιώτες με χιλιάδες παρενοχλήσεις, βρισιές και απαγωγές καθιστούν αδύνατη τη ζωή για τον χριστιανικό πληθυσμό. Μέχρι τώρα έχουν φύγει περίπου 5000 άτομα και εξακολουθούν να υπάρχουν τρεις φορές περισσότεροι, όπου ακόμη και χωρίς όλα τα απαραίτητα για την επιβίωση, καταδικάζονται σε μια αβέβαιη ζωή στις περιοχές που μεταναστεύουν. Παρ' όλα αυτά προκειμένου να διατηρήσουν την πίστη τους και να διατηρήσουν την τιμή τους, που έχει εκτεθεί επικίνδυνα, προτιμούν τον θάνατο... Σας παρακαλώ μην αναφερθείτε στην επιστολή μου, οι Τούρκοι θα με εξαφανίσουν πιστεύοντας, ότι ενισχύω την ελληνική υπόθεση», αναφέρει στην επιστολή του, στην οποία μεταξύ άλλων πληροφοριών μεταφέρει μαρτυρία για άλλη μία μαζική δολοφονία με θύτη τον Τοπάλ Οσμάν. Ο δήμιος του ελληνισμού που ορίστηκε από τον Κεμάλ, δήμαρχος Κερασούντος, ζήτησε από τις αρχές της Ινέμπολης πενήντα άνδρες, χριστιανούς. Από αυτούς τους μισούς τους έριξε στο καμίνι του λέβητα του ατμόπλοιου και τους άλλους μισούς στη θάλασσα.



Πλήρη αναφορών τα αρχεία της καθολικής εκκλησίας

Για την τεκμηρίωση της Γενοκτονίας των Ποντίων πολύ σημαντική είναι η έρευνα του Θεοδόση Κυριακίδη, ο οποίος έφερε στο φως τις παραπάνω αφηγήσεις. Ο ιστορικός και θεολόγος μελέτησε αρχεία του Βατικανού με μαρτυρίες των καθολικών ιεραποστόλων που ζούσαν στη Μικρά Ασία. Στο βιβλίο με τίτλο «Συμβολή στην Έρευνα της Γενοκτονίας του Ελληνορθόδοξου Πληθυσμού και της Αντιχριστιανικής Πολιτικής στον Πόντο», αποκαλύπτονται ανατριχιαστικές λεπτομέρειες αυτού του εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας.


Οι μαρτυρίες αυτές είναι βαρυσήμαντες καθότι προέρχονται από μη Έλληνες και ως εκ τούτου καταλύονται ισχυρισμοί περί προπαγάνδας! «Τα αρχεία της καθολικής εκκλησίας είναι πλήρη αναφορών για την καταστροφή των χριστιανικών κοινοτήτων της πάλαι ποτέ κραταιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Από τα πιο κεντρικά και επίσημα αρχεία του Βατικανού, όπως το Archivio Segreto Vaticano ή το Affari Ecclesiastici Straordinari, το Stati Ecclesiastici, αυτό της Segreteria di Stato, το αρχείο της Προπαγάνδας (Propaganda Fide), μέχρι και αυτά των διαφόρων ταγμάτων που έδρασαν στις περιοχές της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπως των Ιησουιτών και των Καπουτσίνων, έχουν σημαντικές αναφορές για τις σφαγές, τους εκτοπισμούς, τις κλοπές και τις καταστροφές των μνημείων που υπέστησαν οι χριστιανοί από τους νεότουρκους και τους Κεμαλικούς», αναφέρει στο Newpost ο Θεοδόσης Κυριακίδης.

Το καλύτερο Μνημόσυνο (η διαθήκη της γιαγιάς)



site analysis


10/365 Prayers 

Αυτή είναι ή χειρόγραφη διαθήκη μιάς μητέρας, πού κοιμήθηκε στά 90 της χρόνια.
Η γυναίκα αυτή είχε 4 κόρες, 1 γυιό καί 15 εγγόνια. Πεθαίνοντας, δέν τούς άφησε παρά μόνο τήν διαθήκη της, ανορθόγραφη καί κακογραμμένη, πλούσια όμως σέ πνευματικό περιεχόμενο:
- Αγαπημένα μου παιδιά, (καί τούς αναφέρει έναν έναν, τά παιδιά της, τούς γαμπρούς, τήν νύφη καί όλα τά εγγονάκια, 25 ονόματα). Σάς φιλώ καί
σάς αποχαιρετώ. Αυτό τό γράμμα θά τό ανοίξετε καί θά τό διαβάσετε μετά τόν θάνατό μου…
Η πρώτη σας δουλειά, μόλις σηκωθήτε τό πρωί, είναι νά πλυθήτε, νά ανάψετε τό καντηλάκι σας καί νά θυμιάσετε όλο τό σπίτι. Κατόπιν θά κάνετε τήν προσευχή σας, όπως σας τήν έμαθα από τόν Συνέκδημο. Τό ίδιο θά κάμουν -άν θέλουν- καί οί άνδρες σας καί ή νύφη μου καί όλα τά εγγονάκια μου. Κι ύστερα όλοι στίς δουλειές σας. Μόνο έτσι θά σκεπάζει καί θά ευλογή ό Θεός καί τήν δουλειά καί τήν οικογένειά σας.

Κάθε Κυριακή πρωί όλοι σας στήν Εκκλησία, τό ίδιο καί κάθε μεγάλη γιορτή. Κάθε βράδυ, μικροί-μεγάλοι, πρίν από τόν ύπνο θά διαβάζετε τό Απόδειπνο, τούς Χαιρετισμούς, τήν Καινή Διαθήκη, τό Ψαλτήρι καί τήν “Αμαρτωλών Σωτηρία”.
Μήν ξεχνάτε καί τίς νηστείες, νά τίς κρατάτε όλες, όπως σάς τίς βαστούσα κι εγώ, από 6 χρονών καί μετά. Όλα αυτά, αγαπημένα μου παιδιά καί εγγόνια, όταν θά τά κρατάτε, θά είναι σάν νά μού ανάβετε κάθε μέρα ένα κεράκι.
Θά είναι γιά μένα τό καλύτερο καθημερινί μνημόσυνο.
Νά τηρήτε τά θρησκευτικά έθιμα τής πατρίδας μας καί νά ακολουθήτε τά ουράνια, γιατί όλα τά εγκόσμια είναι πρόσκαιρα καί μάταια. Τά καλά έργα καί τίς κρυφές ελεημοσύνες θά τά έχετε στήν αιωνιότητα. Όλα τά άλλα σάν όνειρο θά σβήσουν.
Μαζί σας δέν θά πάρετε τίποτε, ούτε πλούτη, ούτε δόξες, ούτε σπίτια. Μόνο τά καλά σας έργα καί τήν υπομονή.
Νά έχετε τήν ευχή μου καί νά είστε αγαπημένοι, πρώτα μεταξύ σας ώς αδέλφια καί ύστερα μέ τίς οικογένειές σας, αλλά καί μέ τούς συγγενείς καί μέ τούς γείτονες καί μέ τόν κόσμο όλο.
Όσο μπορείτε καλά έργα νά κάμετε καί από τήν Εκκλησία νά μή λείπετε. Κι αυτούς πού θέλουν τό κακό σας, νά τούς συγχωράτε. Αυτά θά μείνουν κι εδώ κάτω στήν γή καί στόν ουρανό. Όσα χρόνια κι άν ζήσουμε, θά είναι σάν χθές. Γι’αυτό έργα καλά καί κρυφά. Αδικίες καί ψέματα σέ κανέναν, ούτε καί στόν εχθρό σας.

Τήν Εκκλησία καί τόν καλό Πνευματικό νά μήν αφήσετε.
Όλα αυτά θά τά διαβάζετε όλοι σας καί μπροστά στά παιδιά σας, κάθε φορά πού θά συμπληρώνεται χρόνος από τόν θάνατό μου, μετά από τό Τρισάγιο πού θά κάνετε.
Αυτό θά είναι καί τό μνημόσυνό μου.
Σάς δίνω τήν ευχή μου, σάς φιλώ, σάς αποχαιρετώ καί καλήν αντάμωση στόν Παράδεισο.

Τρίτη 7 Μαΐου 2019

Λόγοι από μέλι ηρτημένοι , Αγίας Γερόντισσας Σοφίας



site analysis



Ποτὲ μὴν πεῖτε ὅτι εἶμαι ἐγὼ καὶ περιφανεύεστε, καὶ σηκώνετε τὸ κεφάλι ψηλά. Γιατὶ θά ‘ρθεῖ μία ὥρα ποὺ θὰ χτυπήσει, θὰ σὲ ἀνεβάσει πάνω στὸ λευκάδι –βγαίναμε ἔξω καὶ μᾶς ἔδειχνε τὸ λευκάδι– καὶ μετὰ θὰ σὲ πετάξει κάτω, στὴ ρίζα.


Να σκεπάζετε για να σας σκεπάσει και ο Θεός.

Κανείς δεν είναι καλός· μόνο ο Θεός.


Σε συμπατριώτες της από την Αναρράχη που ήτανε πολύ τσιγγούνηδες και δεν δίνανε ούτε στην Εκκλησία ούτε σε άλλους και πήγαν να ζητήσουν βοήθεια από το μοναστήρι, όταν βρέθηκαν σε ανάγκη, τους απάντησε παιδαγωγικά· «εσείς δεν δίνετε στην Παναγία και τώρα ζητάτε να σας δώσει»;

Πολύτεκνος, πάμπτωχος οικογενειάρχης αναγκάσθηκε να ανοίξει το παγκάρι της μονής, υποσχόμενος στην Παναγία ότι θα τα επιστρέψει μόλις μπορέσει. Οι επίτροποι όμως άρχισαν ανακρίσεις και κάποιος συγχωριανός ήταν έτοιμος να αποκαλύψει τον ένοχο. Όταν το έμαθε η Σοφία ήρθε αμέσως και άρχισε να τον φωνάζει· «Χάσου από δω. Τον φτωχό τον άνθρωπο κυνηγάς; Δεν φοβάσαι τον Θεό και την Παναγία; Να σηκωθείς να φύγεις. Δεν σε θέλει η Παναγία».

Ἐγὼ θὰ φύγω, ἀλλὰ νὰ ξέρετε· ἡ λαιμαργία θὰ χάσει τὸν κόσμον, ἡ λαιμαργία καὶ ἡ ὑπερηφάνεια…

Καμμία φορὰ ὁ κόσμος ἀγριεύει, καὶ ὅταν ἔχει καὶ ὅταν δὲν ἔχει. Ὅταν δὲν ἔχει, ἀγριεύει χειρότερα.

Θὰ μιλᾶς σὲ ὅλον τὸν κόσμο. Καὶ σ’ ἕνα μικρὸ παιδάκι θὰ μιλᾶς· θὰ τὸ λὲς καλημέρα. Κι αὐτὸ εἶναι σπλάχνο τοῦ Θεοῦ. Ἄσε ποὺ εἶναι μικρό. Γέννημα θρέμμα τοῦ Θεοῦ εἶναι.

Ἡ περηφάνεια δὲν εἶναι ζωή. Σκαλιὰ κάνει ὁ Θεός. Ἀλλὰ ποιός τὰ ξέρει τὰ σκαλιά; Σὲ ἀνεβάζει καὶ ὕστερα σὲ κατεβάζει.

Ἐγὼ εἶμαι πολλὰ ἁμαρτωλή. Πῶς θὰ ἀξιωθῶ νὰ δῶ τὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ;

Ἐλᾶτε ὅλοι, μικροὶ μεγάλοι, ἐλᾶτε στὴν Παναγία· ἂν ἀγαπᾶτε, ἐλάτε στὴν Παναγία.
Ἄχ, ἂν κάνουμε ἕνα καλό, λέμε κάναμε ἕναν καλόν. Μὲ ποιά δύναμη κάναμε τὸ καλό; Μὲ τὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ· ἔδωσέ σε ὁ Θεὸς εὐλογία καὶ ἔκανες τὸ καλό.

Μικροὶ μεγάλοι νὰ ἔρθουν στὴν μετάνοια, νὰ μετανοοῦν. Νὰ γνωρίζουν ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἐπάνω. Αὐτοὶ δὲν τὸ γνωρίζουν, σὰν τὰ ἄλογα ζῶα τρῶνε τὴν Παρασκευή. Παρακαλῶ τὸν Θεὸ νὰ μετανοοῦν, αὐτοὶ δὲν μετανοοῦν.

Σᾶς παρακαλῶ, ὅποιος κάνει ὑπομονή, χαρὰ σ’ αὐτόν. Ὅποιος κάνει ὑπομονή, σὰν τὸν ἥλιο θὰ λάμψει. Πολλὴ ὑπομονὴ νὰ κάνετε.
 Αποτέλεσμα εικόνας για η ασκητρια της κλεισουρας
Τὸ στόμα τὸ χρυσὸ ἐμίλησε καὶ εἶπε: Οἱ πεθεράδες νὰ σκεπάζουν, οἱ γεροντάδες νὰ σκεπάζουν. Οἱ νέοι νὰ φυλάγουν τὰ λόγια του Θεοῦ· τριαντάφυλλα στὸ στόμα, χρυσὸ κρασάκι στὸ στόμα (=ἡ Θεία Κοινωνία), νὰ εἶναι πάντα μὲ τὸν Θεόν.
Καὶ οἱ νέοι νὰ βάλουν στὸ νοῦ τους τὰ παντάψηλα τοῦ Θεοῦ λόγια. Τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ σὰν τριαντάφυλλα νὰ εἶναι μέσα εἰς τὴν καρδίαν.
Τὸ στόμα νὰ γίνει βασιλικὸς καὶ τριαντάφυλλον.


Ἐγὼ χορτάτη εἶμαι ἀπ’ ὅλα· μόνον θυμίαμα δὲν χορταίνω, καντήλια, –πῶς νὰ στὸ πῶ;– κεριὰ δὲν χορταίνω.

Ὅταν δίνετε νὰ μὴ λέτε ἔδωσα, ἔχασα, τάισα. Ὁ Θεὸς σᾶς ἔδωσε τὰ ὑπάρχοντα, ὁ Θεὸς ἔδωσε εὐλογία, γιὰ νὰ δίνετε· ὅταν ἔρχονται ἀπὸ μακριά, νὰ φιλοξενεῖτε καὶ νὰ τὰ δίνετε ὅλα.
Δῶσε στοὺς φτωχούς. Ἐμεῖς εἴμαστε ἀχόρταγοι, ἀνόητοι, βλάσφημοι, λαίμαργοι.

Ὁ Θεὸς περιμένει, περιμένει.
Ἡ Παναγία κλαίει, κάθε μέρα κλαίει. Λέει στὸν Υἱόν της: «Υἱέ μου καὶ Θεέ μου, δῶσε στὸν κόσμον σοφία. Συγχώρησε τὸν κόσμον.» Παναγία μου, προσκυνῶ τὴν χάρη σου. Ὁ Κύριος λέει: Ἐγὼ κατέβηκα, σταυρώθηκα, καρφώθηκα καὶ αὐτοὶ δὲν πιστεύουν.» Ἀναμένει ὁ Θεός, ἀναμένει. Κάνει ὑπομονή.
Πολλὰ ὑπομονήν· πολλὰ ὑπομονήν.


Τὰ μάτια κλειστά, τὸ στόμα κλειστό, τὰ αὐτιὰ κλειστά, γιὰ νὰ κερδίσουμε. Ὁ κόσμος τί κάνει, τί εἶδες, τί ξέρεις; Δὲν εἶδα τίποτα, δὲν ξέρω, χαπὰρ κι ἔχω (=δὲν ἔχω χαμπέρι, δὲν παίρνω εἴδηση). Δὲν ἀκούω, δὲν βλέπω.
Μυρίζω χῶμα, τὸ χῶμα μᾶς ἔπλασε, στὸ χῶμα θὰ πᾶμε. Ἐλᾶτε ἐσεῖς ποὺ εἶστε καλοί, θὰ ἁγιάσετε τὸ χῶμα.

Τὸ καλὸν τὸ σῶμα θὰ ἁγιάσετε τὸ χῶμα, τὸ σῶμα τὸ κακὸν θὰ βρωμίσει τὸ χῶμα. Νὰ μετανοήσετε, νὰ πάρετε τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ.

Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ κάνει σοφὸν τὸν ἄνθρωπο. Ποιός εἶναι ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ; Ὄχι νὰ φοβᾶσαι τὸν Θεό, ἀλλὰ νὰ φοβᾶσαι νὰ μὴν στενοχωρήσεις τὸν ἄλλο, νὰ μὴν τὸν βλάψεις, νὰ μὴν τὸν ἀδικήσεις, νὰ μὴν τὸν κατηγορήσεις. Αὐτὴ εἶναι ἡ σοφία. Ὕστερα τὰ ἄλλα, γιὰ νὰ ζήσεις, σὲ φωτίζει ὁ Θεὸς τί νὰ κάνεις.

Ἅμα τὰ πράγματα τὰ ἀφήκεις στὸν Θεό, ἔρχονται μονάχα. Μὴν προσπαθεῖς νὰ βγάλεις, ἅμα δὲν σὲ δώσει ὁ Θεός. Ὅσο τρέχεις, τόσο λίγο βγάζεις (=κερδίζεις).

Νὰ σκεπάζετε, νὰ σᾶς σκεπάζει ὁ Θεός.

Τὸ σίδερο πῶς τὸ βάζουν στὴν φωτιὰ ἐπάνω, καὶ κοπανοῦνε. Καὶ κοπανίζουνε καὶ τὸ βάζουν στὴν φωτιά. Καὶ κοπανοῦνε καὶ πάλι τὸ βάζουνε στὴν φωτιά. Ἐμεῖς σὰν τὸ σίδερο πρέπει νὰ εἴμαστε.
Ἂν κάποιος θυμώσει, νὰ πάει ἀμέσως νὰ μιλήσει, νὰ λέει δῶσε μου ἕνα κάτι, καὶ νὰ μιλήσει. Θυμὸν νὰ μὴν κρατοῦμε. Ὁ θυμὸς εἶναι κακὸν πράγμα. Ὅποιος εἶναι θυμωμένος καὶ ἀντίδωρο δὲν πρέπει νὰ παίρνει.

Νὰ μὴν κάνετε χρέη, νὰ εἶστε ἐλεύθεροι, ἡ ψυχὴ νὰ φύγει ἀπάνω.

Τὴν Κυριακὴ νὰ μὴν κάνεις οὔτε πίττες οὔτε τίποτα, μόνο τὶς πιὸ ἀναγκαῖες δουλειές. Ἡ Κυριακὴ εἶναι μέρα τοῦ Θεοῦ. Κυριακὴ νὰ μὴ δουλεύετε. Ὅποιος δουλεύει τὴν Κυριακὴ εἶναι κλέφτης. Τὰ χέρια του λερώνει, ὅπως οἱ κλέφτες. Τὴν Δευτέρα νὰ κάνετε καλωσύνες. 
Πολλὰ λόγια νὰ μὴ λέτε, λίγα καὶ εὐλογημένα. Νὰ ἀγαπᾶτε τὸν Θεὸν καὶ ἡ καρδία σας νὰ λάμπει ὡσὰν τὸν ἥλιον.

Ο φόβος του Θεού κάνει σοφό τον άνθρωπο. Ποιος είναι ο φόβος του Θεού; Όχι να φοβάσαι το Θεό, αλλά να φοβάσαι να μη στενοχωρήσεις τον άλλο, να μην τον βλάψεις, να μην τον αδικήσεις, να μην τον κατηγορήσεις. Αυτή είναι η σοφία. Ύστερα τα άλλα, για να ζήσεις, σε φωτίζει ο Θεός τί να κάνεις
Να ψάχνετε να βρίσκετε τους φτωχούς και να μαζεύετε να πάτε να τους βοηθάτε. Αυτά θέλει ο Θεός, όχι να πηγαίνετε τάχα να προσεύχεστε στην εκκλησία.

Η ελεημοσύνη κρυφή να είναι, μόνον ο Θεός να ξέρει.

Αχ, να ξέρατε τί έπαθε ο Κύριος την Τετάρτη και την Παρασκευή, τίποτα δε θα βάζατε στο στόμα σας. Ούτε ψωμί, όχι λάδι. Μη μαντζιρίζετε (=τρώτε αρτύσιμα) Τετάρτη και Παρασκευή.

Οι άγγελοι μιλάνε κάθε μέρα. 
Ο Θεός στέλνει τους αγγέλους, να δουν αν ο κόσμος μετανοεί.

Να είστουνε καλά. 
Χαράν να έσετε! -Να μετανοάτε, παιδία μου… 
Να εύτάτε προσευχήν… 
Νύχταν και ήμέραν… οπού πορπατείτε, οπού εύρίουστουν, οπού στέκουστουν, πάντα να λέτε «Χριστέ μ’, να έλεήσ’ με! 
Με γλυκόν γλώσσαν να μιλάτε με τον Θεόν, να φτάτε προσευχήν».

Μου είπε ή Παναγία πώς εκείνα πού είναι στα Ιερά Βιβλία των εκλεκτών του Υιού μου έρχονται όλα με τη σειρά να γίνουν. 
Τρίτος πόλεμος θα γίνη… Θα καταστραφούν τα τρία τέταρτα της ανθρωπότητας… Θα σωθή μόνο το ένα τέταρτο…
Συμβούλευε: Να έχουμε Αγάπη, ταπείνωση και υπομονή στους πειρασμούς.
Υπερηφάνεια άσκεμον πράγμα… ρούζ τήν ψήν σήν κόλασιν….

Της είπε ή Παναγία: Να μιλάς…
 Να λες για τα κοντά φουστάνια… 
Να λες για την αποστασία… 
Να κηρύττεις μετάνοια!… 
Να μην φορούν άσεμνα φορέματα στην Εκκλησία… Να- χουν ταπεινό ντύσιμο.
Νάστε προσεκτικές… Όχι κοντά μανίκια, όχι κοντά μαλλιά. Ή Παναγία χωλιάσκεται….
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησε τον κόσμο σου και ύστερα εμάς!… Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησε μας….

Ή Ελλάδα, αν κρατήση την πίστη, θα σωθή από το κακό πού πρόκειται νάρθή. Αν όμως δεν κρατήσει την πίστη, θα καταστραφή… Θα πέσουν όλοι οι δαίμονες επάνω της… Θα ’ρθή το κακό και θα χωρίση το στάρι άπ’ την ήρα, τα πρόβατα άπ’ τα ερίφια….

Αν ό κόσμος μετανοήση, θα πάρουμε την πόλι με Αγάπη…Αν δεν μετανοήση, θα την πάρουμε με αίμα….

Νάχετε φόβον Θεού… 
Νάχετε Αγάπη… 
Νάχετε ευσπλαχνία.

Με βλέπεις έδώ πού είμαι τόσα χρόνια; Έδώ με παλεύουν τρία δαιμόνια… 
Το ένα της απιστίας… 
 Το άλλο δαιμόνιο είναι της ακηδίας… 
Το τρίτο δεν το ενθυμούμαι, ίσως της άνθρωπαρεσκείας….
 Ή ψή ’μ κάεται για τον Χριστό!….
Δεν μου αποκαλύπτει ό Θεός αμαρτήματα… Μόνο στο πρόσωπο του ανθρώπου βλέπω ή φως ή σκότος. Και δυστυχώς οι περισσότεροι είναι σκοτία….
Είδες;… Άκουσες;… Κλειδί στο στόμα!

Κυριακή 5 Μαΐου 2019

Από τότε έγινε η αγαπημένη μου γιαγιά(Από τον βίο της Οσίας Σοφίας της Κλεισούρας)



site analysis

π. Γρηγόριος Παπούλας 
Η εικόνα ίσως περιέχει: το χρήστη Susanna Schneider, κείμενο
 Οι εμπειρίες από τα βιώματά μας στης ζωής τα μονοπάτια και η διασταύρωση των δρόμων μας, με τους δρόμους φωτεινών προσώπων, έστω κι αν είναι βιαστική, φωτίζει την πορεία μας και την σηματοδοτεί.
Όταν το θέλουμε κι αφού δεν πλανηθεί η προσοχή μας, από τις φωνές των «σειρήνων», κρατούμε το φως τους και μυστηριωδώς τότε γίνεται φως στην κοπιαστική πορεία μας.
  Αλλά και αν χαθούμε ή πλανηθούμε και ξεχάσουμε, εκεί, τότε ακριβώς, στις στιγμές της απόγνωσης και της λύπης, στις πιο δύσκολες καμπές του δρόμου μας, τότε κυρίως, οι ενθυμήσεις των φωτεινών ανθρώπων, γίνονται και πάλι φως μέσα στα σκοτάδια μας κι έτσι γίνονται η αιτία να αναθαρρεύουμε και να συνεχίζουμε, έχοντας ξεδιψάσει, έχοντας δυναμώσει, και έχοντας παραδείγματα και στόχο, να πορευθούμε προς το φως.
  Συχνά συναντούμε κι άλλους που δεν ξέρουν προς τα που να πορευτούν ή άλλους ξεχασμένους, αλλά αλλοίμονο, εμείς δεν είμαστε για εκείνους φωτεινοί, γιατί δεν κατορθώσαμε ακόμα να ελκύσουμε το φως στην ύπαρξη μας, τότε μπορούμε, αν δεν έχουμε την υποχρέωση, να ανοίξουμε το φανάρι των φωτεινών μας εμπειριών και να μοιραστούμε τις φωτεινές μας συναντήσεις, γιατί δεν πρέπει κανένας να χαθεί στο διάβα της ζωής, αλλά και γιατί με το να το μοιραζόμαστε, διπλασιάζεται το αποθηκευμένο φως και φωτίζει περισσότερο τις ζωές μας.

 Έτσι απλά και χωρίς σκέψη κομπασμού, μοιραζόμαστε ότι καλό και ωφέλιμο είδαμε ή ακούσαμε. Άλλωστε δυστυχώς, δεν ήμασταν εμείς οι φωτεινοί κι αλλοίμονο ούτε τώρα είμαστε, ίσως και τρισχειρότερα, να μην γίνουμε ποτέ…
Σας παρακαλώ, δώστε πολύ λίγο χρόνο και διαβάστε ένα γεγονός προσωπικό, που όμως πιστεύω αυτό που μου είπαν, πως έχω την υποχρέωση να σας το πω, σαν ταχυδρόμος, γιατί μάλλον είναι ένα γεγονός για όλους.

 Η καταγωγή μου, θέλησε ο Θεός να είναι από ένα ιστορικό και όμορφο χωριό, το Λέχοβο, το οποίο βρίσκεται πολύ κοντά, στο γεμάτο από τη χάρη της Παναγίας Μητέρας μας Μοναστήρι, της Παναγίας της Κλεισούρας.
Πόσα δεν θα μπορούσε να πει κανείς περιγράφοντας όσα ζει και νιώθει σ’αυτή την Θεόχαρη όαση… Ίσως όμως κάποια άλλη φορά.
Φαντάζομαι πως οι περισσότεροι, γνωρίζουν πια ποιο είναι το μοναστήρι αυτό, από το λαμπερό νέο αστέρι που αντικαθρεπτίζει το φως της Θεομήτορος, την οσία Σοφία την ασκήτισσα, την οποία μας χάρισε ο Κύριος για να φωτίζει τα αβυσσαλέα σύγχρονα σκοτάδια μας.
Πολλά θα μπορούσε να γράψει κανείς και γι'αυτό το πρόσωπο, έχουν γραφτεί κιόλας πολλά από αυτά. Θα περιοριστώ όμως να μοιραστώ, ένα προσωπικό περιστατικό που χαράχτηκε στην παιδική μου ψυχή, ίσως και άλλων, με άλλο τρόπο και δεν έχει ειπωθεί δημόσια ακόμα.

 Ήταν προχωρημένο φθινόπωρο, σχεδόν χειμώνας για την περιοχή και είχε έρθει το σπουργιτάκι της Παναγίας μας, για να ζητιανέψει τρόφιμα για το μοναστήρι, γυρνώντας με ένα τσουβάλι, σκελετωμένη και γυρτή από σπίτι σε σπίτι.
Το συνήθιζε κάποιες χρονιές εκείνη την εποχή, όχι για να εξασφαλίσει τον εαυτό της, αλλά κυρίως για να έχει να δίνει στους φτωχούς και για να φιλοξενεί τους επισκέπτες της. Την είχα προσέξει στους δρόμους που έπαιζα…
Όταν άρχισε να νυχτώνει και το κρύο δεν ήταν με καμία προφύλαξη ανεκτό, είχαμε μαζευτεί στο σπίτι γύρω από τη σόμπα που ήδη έκαιγε.
Συζητούσε η γιαγιά μου με τη μητέρα μου για τη Σοφία και αναρωτιόταν η γιαγιά μου που θα μείνει το βράδυ.
Τότε ενώ πλησίαζα τη σόμπα για να ζεσταθώ καλύτερα, άκουσα τη μητέρα μου 
να λέει πως προσπάθησε να την πείσει να έρθει σπίτι μας, αλλά δεν τα κατάφερε γιατί επέμενε πως θα μείνει στο σπίτι της μάνας της, λίγα μέτρα πιο πέρα, στο παρεκκλήσι της Παναγίας της γειτονιάς μας.
Μάλιστα είπε πως πήγε πρίν λίγο πάλι μήπως και την μεταπείσει και τη βρήκε κουλουριασμένη έξω από το εκκλησάκι, στην πόρτα της Παναγίας.
Αδιανόητο μου φάνηκε αυτό που άκουσα!!! Κόλλησε η σκέψη μου εκεί. Εγώ κρύωνα μέσα στο σπίτι…
Όλο το βράδυ σκεπαζόμουν και τη σκεφτόμουν. Δεν το χωρούσε ο νους μου. Αποφάσισα να σηκωθώ μόλις χαράξει, για να πάω να δω αν όσα άκουσα είναι αλήθεια κι αν είναι καλά η καημένη η γιαγιά Σοφία. 

Ήταν τόση η έκπληξη και το ενδιαφέρον που θυμάμαι πως σχεδόν δεν κοιμήθηκα και μόλις άρχισε να διαλύεται το σκοτάδι έριξα κάτι πάνω μου και με τις πυτζάμες έτρεξα προς την Παναγία.
Μόλις έφτασα είδα όντως τη γιαγιά Σοφία να κοιμάται έξω από την πόρτα της Παναγίας, χωρίς σκέπασμα, χωρίς πανωφόρι, σαν σκυλάκι.
Σάστισα για λίγο. Σκεφτόμουν αν έπρεπε να της μιλήσω. Ήμουν μικρός πολύ και φοβήθηκα γιατί σκεφτόμουν πως δεν ήταν άνθρωπος σαν εμάς. Πως ήταν δυνατόν! Πως άντεξε! Έτρεξα σπίτι, ξύπνησα τη μάνα μου και της είπα ότι την είδα την γιαγιά Σοφία όπως έλεγαν.
Με καθησύχασε και με έστειλε στο κρεβάτι μου και σηκώθηκε για να κάνει τσάι και να της πάει. Περίμενα να επιστρέψει. Δεν την πρόλαβε μου είπε λυπημένη.
Οι απορίες μου πολλές. Όταν ξημέρωσε καλά. Σηκώθηκα κ ρωτούσα τη μάνα μου για όλα όσα μου έκαναν εντύπωση.

Φωτογραφία του Θωμάς Θεοχάρης.
Εκείνη μου είπε κι άλλες ιστορίες για την γιαγιά Σοφία, όπως για τη γνωστή εγχείρηση που της έκανε η Παναγία, πως της είχε δείξει μάλιστα η ίδια και την είδε την τομή με τα μάτια της, πως πάντα στο κρύο κοιμόταν, πως σπάνια έτρωγε, πως πετούσε αντί να περπατά πολλές φορές κι άλλα πολλά.
Είπε πως μάλλον είχε γίνει αγία κι ας την κορόιδευαν μερικοί που δεν μπορούσαν να καταλάβουν. Από τότε έγινε η αγαπημένη μου γιαγιά. Ρωτούσα να μάθω όσα γινόταν περισσότερα…

  Τότε έμαθα από τη χωριάτισσα μάνα μου, η οποία με την απλή της ουσιαστική πίστη, εντελώς αθρησκόληπτη πίστη, προσπαθούσε να μου εξηγήσει το παράδειγμα της Οσίας, πως οι άνθρωποι που αγαπούν τον Χριστό και την μητέρα Του, την Παναγία μας, από την αγάπη τους, μπορούν να ξεπεράσουν ότι είναι φυσικό και δεδομένο στην ανθρώπινη ζωή και επίσης μου είπε, η σχεδόν αγράμματη μητέρα, πως αυτό το καταφέρνουν γιατί και ο Χριστός και η Παναγία μητέρα μας, μας αγαπούν κι εκείνοι πολύύύ - πολύ, και βλέποντας το δικό μας φιλότιμο, διαπιστώνοντας ότι προσπαθούμε για το καλό, και όλα αυτά κοντά τους, τίποτε δεν έχουμε ανάγκη και τίποτε δεν έχουμε να φοβηθούμε, ούτε κρύο, ούτε φωτιά, ούτε φτώχια, ούτε πείνα, ούτε αρρώστιες, ούτε αυτόν τον θάνατο, φροντίζουν Εκείνοι για όλα, και είμαστε ευχαριστημένοι με ότι καλό μας δίνουν, και με τα κακά ακόμα που επιτρέπουν για λίγο να μας αγγίξουν.

«Και τα καλά δεχούμενα από τον Χριστό και τα κακά που επιτρέπει δεχούμενα!» Έλεγε χαρακτηριστικά πάντα.
- Γιατί; Απορούσα. 
-Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από του Χριστού μας και της Παναγίας μας. Πώς θα μπορούσε να αφήσει κάτι να έρθει στη ζωή μας που θα μας βλάψει.
Γεμίζει μου είπε ο άνθρωπος από τον Χριστό; 
Έχει την Παναγία κοντά του;
Τίποτε δεν νιώθει! Τίποτε δεν χρειάζεται! Τίποτε δεν του λείπει!
Δύσκολα λόγια. Σκληρό το παράδειγμα! Όμως αλήθεια αποδεδειγμένη!!!

Ας πρεσβεύει η Οσία Σοφία, η ασκήτισσα της Παναγίας, για την ανάπαυση της Αθηνάς που την καταλάβαινε και ας πρεσβεύει να καταλάβουμε κι εμείς το παράδειγμα της δικής της ζωής, για να γίνει η ζωή της φως στο δρόμο μας. Γένοιτο!

Romfea.gr