Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2020

Η βιολογική μου μητέρα 7,5 μηνών έγκυος έκανε έκτρωση.. όμως Έζησα!



site analysis


* Αν έτσι, από θαύμα, είχαμε μπροστά μας ένα απ΄αυτά τα αμέτρητα παιδιά που μπήκαν στην διαδικασία της έκτρωσης, πως θα μας περιέγραφε την εμπειρία του;

Κι όμως υπάρχει ένα τέτοιο παιδί!
Που γλύτωσε, μεγάλωσε και βρίσκεται μπροστά μας...
Γιατί, υπάρχει πιο πειστικό επιχείρημα από το να βλέπεις και να ακούς να σου τα λέει ένα παιδί που διασώθηκε από την διαδικασία της έκτρωσης, ο καλός Θεός γνωρίζει το γιατί, ενώ βρισκόταν ήδη 7,5 μήνες στην κοιλιά της μάνας της;

Δες την ίδια την Gianna, στο τέλος της ανάρτησης, να περιγράφει το πως τελικά επέζησε...













Η βιολογική μου μητέρα, 7.5 μηνών έγκυος έκανε έκτρωση... όμως Έζησα!
Μια συγκλονιστική μαρτυρία.

Χαίρετε. Ονομάζομαι Gianna Jessen. 

Είμαι υιοθετημένη και η βιολογική μου μητέρα ήταν δεκαεφτά χρονών, όταν αποφάσισε να κάνει έκτρωση. 

Ήταν τότε εφτάμισι μηνών έγκυος και ο γιατρός τη συμβούλευσε να κάνει αυτό, που ονομάζεται saline abortion (αντικατάσταση του αμνιακού υγρού με αλατούχο διάλυμα, που καίει το παιδί μέσα και έξω). Έτσι η μητέρα μου ανέμενε να γεννήσει ένα νεκρό παιδί μέσα σε εικοσιτέσσερις ώρες.

Προς μεγάλη έκπληξη και αμηχανία όλων, δεν βγήκα νεκρή σ’ αυτό τον κόσμο αλλά ζωντανή (!), στις 6 Απριλίου του 1977 σε κλινική εκτρώσεων του Λος Άντζελες. 

Αυτό δε που αποτελεί τέλειο συγχρονισμό του ερχομού μου, είναι ότι ο μαιευτήρας που ενεργούσε την έκτρωση ήταν εκτός υπηρεσίας εκείνη τη στιγμή κι έτσι δεν του δόθηκε η ευκαιρία να ολοκληρώσει το σχέδιό του, που ήταν ο τερματισμός της ζωής μου.

Την στιγμή αυτή που σας μιλώ, βρίσκομαι σ’ ένα όμορφο κυβερνητικό κτίριο και ξέρω ότι στην εποχή που ζούμε δεν είναι πολιτικά σωστό να πεις το όνομα του Χριστού σε μέρη σαν κι αυτό.

Το να Τον φέρεις σε τέτοιες συναντήσεις, μπορεί να κάνει τους άλλους να νοιώσουν τρομακτικά άβολα. Αλλά... δεν επιβίωσα για να κάνω τον καθένα να νοιώθει άνετα. Επιβίωσα για να ανακατεύω τα πράγματα λίγο και αυτό το απολαμβάνω!

Και έτσι βγήκα ζωντανή, όπως ήδη είπα, μετά από δεκαοκτώ ώρες. Έπρεπε να ήμουν τυφλή, έπρεπε να ήμουν καμένη, έπρεπε να ήμουν νεκρή. Και δεν είμαι!

Ξέρετε τι εκπληκτική δικαίωση είναι το γεγονός ότι ο μαιευτήρας που έκανε την έκτρωση, ήταν υποχρεωμένος να υπογράψει το πιστοποιητικό γεννήσεώς μου; Έτσι έμαθα ποίος είναι. Για όσους τυχόν όμως έχουν αμφιβολίες, το πιστοποιητικό γράφει:

«γεννημένη κατά τη διάρκεια εκτρώσεως στο τελευταίο στάδιο της εγκυμοσύνης». Δε νικήσανε!

Έκανα μία έρευνα για τον άνθρωπο αυτόν και οι κλινικές του είναι η μεγαλύτερη αλυσίδα κλινικών στις Ηνωμένες Πολιτείες, με μικτά έσοδα 70.000.000 δολάρια το χρόνο. Διάβασα ένα βιβλίο του που έλεγε πως έχει κάνει πάνω από 1.000.000 εκτρώσεις και θεωρεί αυτό πάθος του. 

Σας τα λέω αυτά, Κυρίες και Κύριοι, γιατί δεν ξέρω αν συνειδητοποιήσατε ότι βρισκόμαστε σε μάχη σ’ αυτόν τον κόσμο. Είναι μία μάχη μεταξύ της ζωής και του θανάτου. Με ποια πλευρά είστε;

Έτσι η νοσοκόμα κάλεσε ασθενοφόρο και με μετέφεραν σε νοσοκομείο. Αυτό είναι πραγματικό θαύμα, διότι συνήθιζαν τότε (μέχρι το 2002), να τερματίζουν την ζωή ενός επιβιώσαντος βρέφους, με στραγγαλισμό, ασφυξία, να το αφήνουν να πεθάνει ή να το πετούν. Το 2002 ο πρόεδρος Bush υπέγραψε νόμο για να σταματήσει αυτή η συνήθεια. Βλέπετε, παίζουμε εν ου παικτοίς…

Εύχομαι να με μισούν την ώρα που θα πεθάνω, ώστε να αισθανθώ τον Θεό κοντά μου και να αισθανθώ πώς είναι να σε μισούν. Και τον Χριστό Τον μισούσαν. Και όχι ότι επιδιώκω να με μισούν, αλλά ξέρω ότι ήδη με μισούν γιατι κηρύττω ζωή. 

Και η αποστολή μου κυρίες και κύριοι, ανάμεσα σε πολλά άλλα πράγματα, είναι αυτή. Να δώσω ανθρωπιά σε μια αντιπαράθεση, που την ταξινομήσαμε με όλα τα άλλα ασήμαντα θέματα και την βάλλαμε να περιμένει την σειρά της στο ράφι. Αφαιρέσαμε τα αισθήματά μας κυρίες και κύριοι, γίναμε σκληρότεροι. Το θέλετε πραγματικά αυτό; Πόσο πραγματικά επιθυμείτε να ρισκάρετε για να πείτε την αλήθεια με αγάπη και μεγαλοψυχία, να είστε πρόθυμοι να σας μισούν;

Έτσι μετά από αυτό τοποθετήθηκα σε ίδρυμα έκτακτης φροντίδας όπου αποφάσισαν, διότι δεν τους άρεσα και πολύ.

Βλέπετε μισήθηκα από την στιγμή της συλλήψεώς μου από τόσους πολλούς, αλλά και αγαπήθηκα από ακόμα πιο πολλούς και προπάντων από τον Θεό. Είμαι κόρη Του. Δεν παίζετε με το κορίτσι του Θεού. Έχω ένα σημάδι στο μέτωπο, που προειδοποιεί, προσέξτε να είστε καλοί μαζί μου, γιατί ο Πατέρας μου διοικεί τον κόσμο!

Με πήραν λοιπόν από το «κακό σπίτι» και με πήγαν σε άλλο, όμορφο σπίτι. Στο σπίτι της Πένυ. Είπε, ότι τότε ήμουν δέκα επτά μηνών και είχα διαγνωστεί με αυτό που εγώ θεωρώ δώρο, εγκεφαλική παράλυση, η οποία δημιουργήθηκε από την έλλειψη οξυγόνου στον εγκέφαλό μου, καθώς προσπαθούσα να επιβιώσω.

Τώρα είμαι αναγκασμένη να το πω αυτό. Εάν η έκτρωση είναι αποκλειστικά θέμα των δικαιωμάτων των γυναικών, τότε ποία ήταν τα δικά μου δικαιώματα; 

Πώς δεν βρέθηκε ούτε μία ριζοσπαστική φεμινίστρια, να σηκωθεί και να φωνάξει για την καταπάτηση των δικαιωμάτων μου την ημέρα εκείνη! 


Στην πραγματικότητα η ζωή μου πνιγόταν στο όνομα των δικαιωμάτων της γυναίκας!

Όταν δε ακούω το αηδιαστικό επιχείρημα ότι πρέπει να κάνουμε εκτρώσεις γιατί το παιδί ίσως γεννηθεί ανάπηρο, τότε η καρδιά μου γεμίζει από τρόμο...

Υπάρχουν πράγματα κυρίες και κύριοι, τα οποία θα μπορέσετε να μάθετε μόνο από τους αδύναμους ανάμεσά σας. Και όταν τους πνίγετε, εσείς είστε αυτοί που χάνετε... Ο Θεός τους φροντίζει, αλλά εσείς είστε αυτοί που θα υποφέρετε για πάντα... 

Και τι αλαζονεία, τι απόλυτη αλαζονεία! Και έχει γίνει καθεστώς σ’ αυτό τον κόσμο που ζούμε, οι δυνατοί να εξουσιάζουν τους αδύναμους, να αποφασίζουν ποιος ζει και ποιος πεθαίνει.

Τι αλαζονεία! Δεν καταλαβαίνετε, ότι δεν ήσαστε εσείς, που κάνετε την καρδιά σας να κτυπά; Δεν καταλαβαίνετε, ότι δεν κατέχετε τίποτε από όλη την εξουσία που νομίζετε ότι κατέχετε; Είναι το έλεος του Θεού που σας στηρίζει ακόμα και όταν τον μισείτε;

Έτσι κοίταξαν την αγαπημένη μου Πένυ και της είπαν τα …πολύ ενθαρρυντικά λόγια: η Gianna θα είναι ένα τίποτα! Αλλά αυτή τους αγνόησε και άρχισε να δουλεύει μαζί μου 3 φορές την ημέρα, και άρχισα να σηκώνω το κεφάλι μου και μετά έλεγαν η Gianna ποτέ δεν θα κάνει αυτό, ποτέ δεν θα κάνει το άλλο. 

Και όμως στην ηλικία των τρεισήμισι χρόνων, άρχισα να περπατώ με περπατούρα και ορθοπεδικά στηρίγματα, και στέκομαι εδώ σήμερα μπροστά σας με ένα μικρό ορθοπεδικό πρόβλημα, χωρίς περπατούρα και ορθοπεδικά στηρίγματα. Πέφτω με χάρη μερικές φορές και μερικές άλλες άχαρα, εξαρτάται από την περίπτωση, αλλά εργάζομαι για την Δόξα του Θεού.

Βλέπετε, κυρίες και κύριοι, είμαι πιο αδύναμη από τους περισσότερους από σας, αλλά αυτό είναι το κήρυγμά μου.

Πληρώνω ένα μικρό τίμημα για να μπορώ να διαλαλώ στον κόσμο και να προσφέρω ελπίδα. Στην παρανόησή μας για το πώς δουλεύουν τα πράγματα, παρεξηγούμε πόσο όμορφο μπορεί να είναι το μαρτύριο! Δεν το προκαλώ, αλλά όταν έρχεται ο Θεός έχει την δυνατότητα να κάνει και τα πιο άθλια πράγματα όμορφα.

Έχω συναντήσει την βιολογική μου μητέρα, έχω συγχωρήσει την βιολογική μου μητέρα, είμαι Χριστιανή. 

Είναι πολύ ταραγμένη γυναίκα και ήρθε σε μία εκδήλωση, που είχα πριν δυο χρόνια, χωρίς προειδοποίηση και είπε: «Γεια σου, είμαι η μητέρα σου». 

Αυτή ήταν μία πολύ δύσκολη μέρα, και όμως καθώς ανεχόμουν όλα αυτά, πιθανόν να σκεφτείτε ότι ήμουν τρελή, αλλά καθόμουν εκεί και σκεφτόμουν: «Δεν σου ανήκω. Ανήκω στον Χριστό. Είμαι το κορίτσι Του, και είμαι πριγκίπισσα! Έτσι δεν έχει σημασία τι λες, ο θυμός σου, η ταραχή σου και η οργή, δεν είναι δικά μου να τα φυλάξω, δεν είναι δικά μου να τα κρατάω, και δε θα το κάνω..».

Θα ήθελα προς στιγμήν να μιλήσω κατευθείαν στους άντρες που είναι σε αυτή την αίθουσα. Άντρες είστε φτιαγμένοι για μεγαλοσύνη. Είστε φτιαγμένοι για να υψώνετε το ανάστημά σας και να φέρεστε αντρίκεια. Είστε φτιαγμένοι για να υπερασπίζεστε τις γυναίκες και τα παιδιά. 




Όχι να παραμερίζετε και να στρέφετε το κεφάλι σας στην άλλη μεριά, όταν γίνεται φόνος και να μην κάνετε τίποτε γι’ αυτό. Δεν είστε φτιαγμένοι για να εκμεταλλεύεστε εμάς τις γυναίκες και μετά να μας αφήνετε μόνες. Είστε φτιαγμένοι για να είστε ευγενικοί και χαριτωμένοι και μεγάλοι και δυνατοί και να στέκεστε ψηλά, διότι άντρες προσέξτε με: Είμαι πολύ κουρασμένη για να κάνω το δικό σας καθήκον.

Γυναίκες, δεν είστε φτιαγμένες για κακομεταχείριση, δεν είστε φτιαγμένες να κάθεστε αγνοώντας την αξία και την τιμή σας. Είστε φτιαγμένες να αγωνίζεσθε γι’ αυτό σε όλη σας την ζωή. Τώρα είναι η ευκαιρία σας, τώρα θα δείξετε τι άνθρωποι θα είστε. Έχω εμπιστοσύνη άντρες, ότι θα ανταποκριθείτε στην πρόκληση και θα αρθείτε στο ύψος των περιστάσεων.

Στους πολιτικούς, που ακούν, ιδιαίτερα στους άντρες, θα πω το εξής: είστε φτιαγμένοι για μεγαλοσύνη και αφήστε την διπλωματία στην άκρη. Προορισμός σας είναι να υπερασπίζεστε, ότι είναι σωστό και καλό. Αυτή η νεαρή κοπέλα που στέκεται στο βήμα σάς λέει: τώρα είναι η ώρα σας. 

Τι είδους άνθρωποι θέλετε να είστε, άνθρωποι με εμμονή στην δική τους δόξα ή άνθρωποι με εμμονή στην δόξα Του Θεού; Έφτασε η στιγμή να πάρετε θέση. Αυτή είναι η δική σας ώρα. Ο Θεός θα σας βοηθήσει, ο Θεός θα είναι μαζί σας. Σας δίνεται η ευκαιρία να δοξάσετε και να τιμήσετε τον Θεό.

Θα τελειώσω με αυτό:

Μερικοί ίσως είναι ενοχλημένοι διότι μιλώ συνέχεια για τον Θεό και τον Ιησού.

Μα πώς είναι δυνατόν να περπατώ στην γη, έστω κουτσαίνοντας, και να μην δίνω όλη μου την καρδιά και το μυαλό και την ψυχή και όλο μου το είναι στον Χριστό που μου έδωσε την ζωή;

Αν λοιπόν νομίσετε ότι είμαι ανόητη, αυτό θα είναι άλλο ένα κόσμημα στην κορώνα που φορώ. Όλος ο σκοπός της ζωής μου είναι να κάνω τον Θεό να χαίρεται.

Ελπίζω μερικά απ’ αυτά που είπα να έχουν νόημα. Απλά βγήκαν μέσα από την καρδιά μου.

Ο Θεός να σας ευλογεί. ~ Gianna Jessen. 

«γεννημένη κατά τη διάρκεια εκτρώσεως στο τελευταίο στάδιο της εγκυμοσύνης».

Αξιοπρόσεκτες Θέσεις και Μαρτυρίες για τις ΑΜΒΛΩΣΕΙΣ


Movie inspired by the life of abortion survivor Gianna Jessen.

Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2020

Οσία Μαρία του Όλονετς: Είδαν να λάμπει το πρόσωπο της και εν ζωή και μετά θάνατο!



site analysis



Οσία Μαρία του Όλονετς (+1860).



Η μαρτυρική ερημίτρια έμεινε στο κρεββάτι περίπου τρεις εβδομάδες. Κάθε μέρα, μετά τη λειτουργία, ερχόταν ένας ιερομόναχος με τα τίμια δώρα και την κοινωνούσε.

Τη δέκατη πέμπτη μέρα το πρόσωπο της μεταμορφώθηκε· έλαμψε μ’ ένα υπερκόσμιο φως και πήρε την έκφραση μιας ευλογημένης ηρεμίας.

Όλα τα χαρακτηριστικά της ξαναβρήκαν το κάλλος που είχε στα νιάτα της.

Ακόμα και τα μαύρα σημάδια γύρω από τα χείλη της εξαφανίστηκαν. Το πρόσωπο της πήρε ένα χρώμα λευκό, σαν λιωμένο κερί. Κάλεσε ήρεμα την ξαφνιασμένη Ακυλίνα και μπροστά στις δύο ανηψιές της, την Πελαγία και την Ματρώνα, είπε:

– Θέλω να εξομολογηθώ, καλέστε τον μπάτιουσκα, τον πνευματικό.

[…]

Τα χείλη της μαρτυρικής ερημίτριας άνοιξαν να εξομολογηθεί για τελευταία φορά, εκείνη που όλη της τη ζωή την πέρασε σε μετάνοια. Κι ο Γέροντας δοκίμασε μεγάλη έκπληξη που την είδε θεραπευμένη υπερφυσικά λίγο πριν από την κοίμησή της κι άκουσε την αγνή και ειλικρινή εξομολόγησή της.

[…]

Η είδηση για την κοίμηση της ερημίτριας διαδόθηκε σ’ όλα τα γειτονικά χωριά. Στην κηδεία της μαζεύτηκε πολύς κόσμος. Τόσος δεν είχε μαζευτεί ποτέ στο ερημητήριο του Αγίου Νικηφόρου, ακόμα και τις μεγάλες γιορτές.

Στο διάστημα των τριών ημερών που το λείψανό της έμεινε στην εκκλησία για προσκύνημα, δεν υπήρχε σ’ αυτό κανένα σημείο φθοράς.

Το σώμα της ήταν καλυμμένο μ’ ένα λευκό λινό φόρεμα, ενώ στο κεφάλι της έβαλαν μαύρο μαντήλι.

Κατά τη διάρκεια της εξοδίου ακολουθίας της, εμφανίστηκε ένα ανεξήγητο, θαυματουργό σημείο. Το πρόσωπο της που ήταν ξεσκέπαστο, έλαμψε μ’ ένα ουράνιο φως.

Το σημείο αυτό ήταν τόσο έντονο, ώστε όλοι είχαν την εντύπωση πως το φως αυτό ήταν σαν μια ακτίνα που έβγαινε από το πρόσωπό της, όπως οι ακτίνες του ήλιου που έρχονται από ψηλά.

Ήταν όμως μια συννεφιασμένη μέρα και στο μικρό, κατάμεστο εκκλησάκι, τα μικρά κεριά έδιναν πολύ λίγο φως. Το σπουδαίο αυτό σημείο έκανε για πολύ καιρό βαθιά εντύπωση τόσο στους μοναχούς όσο και στους απλούς λαϊκούς.

Έβλεπαν με τα ίδια τους τα μάτια να εκπληρώνεται η επαγγελία του Κυρίου στο ευαγγέλιο, ότι οι δίκαιοι «εκλάμψουσιν ως ο ήλιος» στη βασιλεία του ουρανίου πατέρα.
 (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
πηγή Από το βιβλίο “Οσία Μαρία του Όλονετς”. Μετάφραση – επιμέλεια Πέτρου Μπότση, Αθήνα 2001

Το θαύμα της αγίας Brighid και η τυφλή Dara



site analysis



 Μια νύχτα η ηγουμένη Brighid  (Μπριγκίτα) μιλούσε για πνευματικά θέματα με την μοναχή Dara, η οποία ήταν τυφλή. Η γλυκιά συζήτηση τις απορρόφησε τόσο , που δεν κατάλαβαν πως η νύχτα είχε περάσει και πως σε λίγα λεπτά ο ήλιος επρόκειτο να ανατείλει.   Ήταν μια τόσο όμορφη στιγμή και η ηγουμένη Brighid  ήταν θλιμμένη και μελαγχόλησε στη σκέψη του ότι δεν ήταν δυνατόν για την τυφλή αδερφή της να χαρεί αυτή την θαυμάσια στιγμή. 
 Αφού προσευχήθηκε νοερά, έκανε το σημείο του σταυρού πάνω στα μάτια της Dara, η οποία μπόρεσε εκείνη τη στιγμή να δει και αντίκρισε για πρώτη φορά τα βουνά τα οποία βρίσκονταν στην γύρω περιοχή, τη δόξα των ουρανών, το δάσος, το γρασίδι και τα λουλούδια τα οποία έλαμπαν στο πρωινό φως. Έμεινε για αρκετή ώρα απορροφημένη, και τελικά είπε στην ηγουμένη:
  "Κλείσε τα μάτια μου ξανά, αγαπητή μητέρα. Φαίνεται πως η ομορφιά του κόσμου έχει σκοτεινιάσει μέσα μου την θέα του Θεού".
  Η αγία Brighid προσευχήθηκε, και τα μάτια της Dara έκλεισαν για καλό σκοπό, προκειμένου να αφήσουν το άφθονο άκτιστο φως να λάμπει μέσα της.

Aπό το βιβλίο "Ορθόδοξη Βρετανική και Κελτική Εκκλησία'' της Κασσιανής Γ. Μαζαράκη"

Οσία Ευλογία, η ανδρεία μητέρα του οσίου Θεοδοσίου, του Κοινοβιάρχου



site analysis


Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας, Μέγας Υμνογράφος της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας
Untitled-Scanned-032
Οσία Ευλογία.Η μνήμη της τιμάται την 12ην Ιανουαρίου

 Δίπλα στο Χριστό μας στέκει πάντοτε άγρυπνη η Παναγία μας, η φιλόστοργη μητέρα Του. Στέκει με αγάπη δίπλα στο μονογενή της στην ουράνια Βασιλεία και μεσιτεύει για όλους μας, αφού και για εμάς είναι η ουράνια μητέρα μας. Στέκει για να ακούει τις δεήσεις μας και με τη μητρική της παρρησία να τις μεταφέρει στον πολυέλεο Υιό της. Ολόγυρά της στέκουν με ολοφώτεινα στεφάνια οι μορφές όλων εκείνων των αγίων μητέρων που αγάπησαν το Θεο μας και Υιό της και θέλησαν να Τον χαρίσουν κληρονομιά στα παιδιά τους.

  Ευλογημένες μητέρες, παράδειγμα και έμπνευση για κάθε μάνα που επιθυμεί κάτι όμορφο να χαρίσει στην οικογένειά της, στα βλαστάρια της. Η προσευχή τους μαζί με τις πρεσβείες της Παναγίας μας είναι η ουράνια ενίσχυση και ο φωτισμός για τις μητέρες όλων μας στο δύσκολο και ιερό έργο τους, αλλά και κατευθυντήρια γραμμή όλων μας, των παιδιών τους, προς την πίστη, την αρετή, την αγάπη και την αγιότητα.

 Μεταξύ των αγίων αυτών μητέρων εξέχουσα θέση έχει η Οσία Ευλογία, η μητέρα του Αββά Θεοδοσίου, του Κοινοβιάρχου. Αυτή υπήρξε σύζυγος του σεμνού Προαιρεσίου και διέπρεψε στην αρετή, στην καθαρή πολιτεία και στην ασκητική της αγωγή. Ήταν ένα ευωδιαστό λουλούδι που φύτρωσε στη Μωγαρισσό της αγιοτόκου Καππαδοκίας, με τις υπόσκαπτες πόλεις, Ναούς και Μοναστήρια, της χώρας των Μεγάλων Πατέρων και Οσίων της Εκκλησίας μας. Η ευωδία της ήταν «Χριστού ευωδία» (Β Κορ. β 15), που δεν περιοριζόταν μόνο στον εαυτό της, αλλά διαχεόταν σε όλο της το περιβάλλον και φυσικά και στον γιο της, τον μετέπειτα Όσιο Θεοδόσιο. Από την ευωδία αυτή των αρετών της ο μικρός Θεοδόσιος ευφραινόταν καθημερινά και η δυσωδία της ματαιότητος των γηΐνων απομακρυνόταν από τη ζωή του, μέχρι που τον κέρδισε το άρωμα της μοναδικής πολιτείας, το άρωμα της ερήμου.

 Όταν ο Άγιος Θεόδοσιος πόλισε την έρημο της Ιουδαίας και έγινε ο γενάρχης του κοινοβιακού ασκητικού συστήματος, η Ευλογία τον ακολούθησε. Θαύμαζε τα ασκητικά του κατορθώματα και προσπαθούσε, αν και γυναίκα, με όλες της τις δυνάμεις να τον μιμηθεί, δυνάμεις υπερφυσικές, τις οποίες της έδινε ο Κύριος, Αυτός που τα ελλείποντα αναπληροί και τα ασθενή θεραπεύει, γεμίζοντάς την με ανδρικό φρόνημα. Σε αυτήν ταιριάζουν τα λόγια του Παροιμιαστού: «Γυναίκα ανδρείαν τις ευρήσει; τιμιωτέρα δε εστι λίθων πολυτελών η τοιαύτη» (Παρ. λα 10). Η κλίμακα των αρετών ανοιγόταν εμπρός της και τα σκαλοπάτια της τα ανέβαινε σταθερά πατώντας στην ταπείνωση, την σκληραγωγία, τη νηστεία, την αδιάλειπτη προσευχή, τη σιωπή, τη νήψη, την αγρυπνία, τις γονυκλισίες, την υπακοή, το ακατάκριτο και την διάκριση των κινήσεων της. Θα μπορούσε να επαναλαμβάνει τα λόγια του Παύλου: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός»(Γαλ. β’ 20).

 Μεταφυτεύθηκε από την Καππαδοκία στην έρημο της Ιουδαίας η Οσία Ευλογία ως κρίνον και, αφού έζησε σε αυτήν ως άγγελος αξιώθηκε αγγελικής δόξης από τον αγαθόδωρο Κύριο, Αυτόν που γνωρίζει να δοξάζει στον ουρανό, αυτούς τους δόξασαν στη γη, καθώς ο ίδιος μας είπε: «τους δοξάζοντάς με δοξάσω» (Α Βασ. β 30).
  Κοιμήθηκε ειρηνικά στην έρημο της Ιουδαίας και τάφηκε «τιμής ένεκεν» στο Σπήλαιο των Μάγων. Το σπήλαιο αυτό φιλοξένησε τους Τρεις Μάγους στην επιστροφή τους από την προσκύνηση του βρέφους Ιησού προς τις πατρίδες τους, μετά την οδηγίαν που έλαβαν από το Θεό στο όνειρό τους «μη ανακάμψαι προς Ηρώδην» (Ματθ. β 12), αλλά από άλλο δρόμο να επιστρέψουν στις πατρίδες τους. Το Σπήλαιο αυτό βρισκεται στον αύλειο χώρο του Μοναστηριού του Οσίου Θεοδοσίου, στα περίχωρα της Βηθλεέμ.

 Στο Σπήλαιο αυτό προσκυνούμε ευλαβικά όλοι μας το χαριτόβρυτο τάφο της Οσίας Ευλογίας, ο οποίος μέσα στους αιώνες έχει αναδειχθεί πηγή αγιάσματος αστείρευτη και ποταμός ιάσεων όλων των ασθενούντων που εκδέχονται τις ικεσίες της προς τον Κυριό μας, τον ιατρό των και των σωμάτων όλων μας.

Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2020

Μητέρα Μαρία Μυρτιδιώτισσα, Μοναχή, Προσκυνήτρια, Ηγουμένη της Μονής Οινουσσών



site analysis



Στο όμορφο νησί των Οινουσσών, λίγο έξω από την πόλη και πάνω από τον όρμο Τσελεπί, είναι κτισμένη η Ιερά Μονή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Η ιστορία της ίδρυσης αυτής της Ιεράς Μονής είναι μυθιστορηματική, όπως μυθιστορηματική ήταν και η ζωή της ιδρύτριας, κτήτορος και πρώτης Ηγουμένης, μέχρι της κοιμήσεώς της,  Μαρίας Μυρτιδιώτισσας Μοναχής Προσκυνήτριας.
Ποια όμως ήταν η Γερόντισσα αυτή;  Γεννήθηκε μέσα στα πλούτη και τις ανέσεις, ως κόρη της εφοπλιστικής οικογένειας του Δημητρίου Λαιμού. Το κοσμικό όνομά της ήταν Κατίγκω Λαιμού.  Παρ’όλον που ζούσε μέσα στον πλούτο και την ευμάρεια, η ψυχή της, από μικρή, καθοδηγούνταν από τον λόγο του Θεού στο Άγιο θέλημά του.  Στο πατρικό της σπίτι είχε εικονοστάσι σε ειδικό δωμάτιο, στο οποίον επί ώρες προσευχόταν. Η μικρή Κατίγκω, όσο κι αν της φώναζε η μητέρα της να συντομεύει για να κοιμηθεί, παρέμενε ώρες μπροστά στο εικονοστάσι της. Στα 16 χρόνια της, είδε στον ύπνο της ότι ενώ προσκυνούσε τον Επιτάφιο στον Ναό του Αγίου Νικολάου της πόλης των Οινουσσών, είδε τον Χριστό Ζώντα. Του ζήτησε να της κάνει τη χάρη να πραγματοποιεί  ό,τι η ίδια Του ζητεί και Εκείνος έγνεψε με στοργή καταφατικά. Μετά από αυτό η πίστη της έγινε φλόγα για τον Θεό.

Η Μοναχή Μαρία Μυρτιδιώτισσα, (1912-2005) κτήτωρ και πρώτη Ηγουμένη της Μονής

Στην συνέχεια, αφού τελείωσε το σχολείο, υπακούοντας στο γονεϊκό θέλημα,  παντρεύτηκε τον επίσης εφοπλιστή Πανάγο Πατέρα (του Διαμαντή), μετέπειτα μοναχό Ξενοφώντα, μια ψυχή άκακη με χάρισμα ελεημοσύνης. Έκαναν οικογένεια, τρία παιδιά, την Καλλιόπη, τον Διαμαντή και την Ειρήνη, και ζούσαν μια ζωή Χριστιανική τηρώντας τα τυπικά, ακόμα και έξω από το σπίτι σε όποιο μέρος του κόσμου κι αν βρισκόταν στα πλαίσια των επαγγελματικών τους υποχρεώσεων.
Η ζωή τους στη βίλλα τους στο Ψυχικό ευωδίαζε αγάπη και προσφορά και πόρρω απείχε από ό,τι το μυαλό μας θα φανταζόταν για την ζωή τόσο πλουσίων και προβεβλημένων ανθρώπων!
Ο εκκλησιασμός και η αργία της Κυριακής τηρούνταν απαρεγκλίτως. Το μαγείρεμα και οι άλλες οικιακές φροντίδες τελείωναν το Σάββατο για όλους, αφεντικά και υπηρετικό προσωπικό. Τετάρτες και Παρασκευές ήταν ημέρες νηστείας. Συχνά έκαναν λειτουργίες και ολονυχτίες και στα σαλόνια τους φιλοξενούνταν όχι μόνο επώνυμοι αλλά και απλοί ταπεινοί αδελφοί, σεβαστοί γέροντες και γερόντισσες που την εποχή εκείνη ήταν  φοιτήτριες αλλά και επιστήμονες. Εκδήλωναν την αγάπη τους και με γεύματα προς οικογένειες πολυτέκνων. Πλούσια τράπεζα παρέθεταν μετά τις λειτουργίες και τις ολονυκτίες όπου όλοι οι παριστάμενοι, χωρίς κοινωνικές διακρίσεις, μπορούσαν να παρακαθίσουν. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι συχνά οι παρακαθήμενοι εύρισκαν στην πετσέτα διπλωμένο  φάκελο με σημαντικό ποσό, που αποτελούσε σημαντική βοήθεια για τις καθημερινές ανάγκες τους. Λέγεται δε, ότι κάθε πρωί σε ειδικό συρτάρι του μαγειρείου έβαζαν οι οικοδεσπότες αρκετά χρήματα, ώστε η υπεύθυνη υπηρεσία να δίνει σε όποιον ερχόταν και ζητούσε ελεημοσύνη. Αν το βράδυ έμεναν στο συρτάρι χρήματα, οι οικοδεσπότες μάλωναν την υπεύθυνη ώστε να μην τσιγκουνεύεται και να δίνει περισσότερα όταν ζητούσαν!
Τέτοια ήταν η στάση τους απέναντι στους έχοντες ανάγκη!
Μετά  από το δείπνο, η αρχόντισσα Κατίγκω, κατέβαινε στην κουζίνα και καλούσε όλες τις κοπέλες στο εκκλησάκι της βίλλας για να προσευχηθούν.  Εκεί, όλες μαζί σαν μια οικογένεια προσεύχονταν και έκαναν το απόδειπνο, παρακλήσεις και κανόνες.
Η ζωή όμως, δυστυχώς, δεν είναι διαρκώς ρόδινη. Η ασθένεια του συζύγου της Κατίγκως, του Πανάγου Διαμ. Πατέρα ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία. Ένας σπάνιος και δύσκολος καρκίνος, τεράστια δοκιμασία, που δεν άφηνε πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Η οικογένεια κατέφυγε στους καλύτερους γιατρούς αλλά συγχρόνως στράφηκε με περισσότερο ζήλο και πίστη προς τον Κύριο.
Τότε, η μικρή κόρη της οικογένειας, η Ειρήνη ζήτησε θερμά από το Θεό να πάρει την ασθένεια του πατέρα της για να συνέλθει εκείνος, που ήταν ο στυλοβάτης της οικογένειας. Άδηλες οι βουλές του Κυρίου! H μικρή κόρη προσβλήθηκε από την ίδια ασθένεια του πατέρα της, ο οποίος συνήλθε και έζησε για πολλά χρόνια ακόμη. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να εξηγήσουν αυτό το φαινόμενο. Η αρρώστια αυτή δεν ήταν κολλητική. Πώς πέρασε από τον πατέρα στην κόρη;
Την περίοδο των ασθενειών αυτών η βίλλα του Ψυχικού μετατράπηκε σε μοναστήρι σχεδόν. Οι καλύτεροι πνευματικοί της εποχής, ιερείς, ιεροκήρυκες, πνευματικοί άνθρωποι, προβεβλημένοι αλλά και ταπεινοί, συγκεντρωνόταν προς στήριξη και πνευματική ανάταση της οικογένειας.

Η μικρή Ειρήνη, με καρτερία υπέμεινε τις πολλές ταλαιπωρίες που συνόδευαν το πλήθος των ιατρικών θεραπειών στις καλύτερες κλινικές της Ευρώπης.  Η ασθένεια όμως νίκησε το σώμα της. Λίγο καιρό πριν την κατάληξή της είχε δεχθεί την μοναχική κουρά και ως μοναχή πλέον, με την ονομασία Ειρήνη Μυρτιδιώτισσα, αναχώρησε στους ουρανούς για να αναπαυθεί στις αγκάλες του Κυρίου της, το 1960 σε ηλικία 21 ετών.
Όσο η Ειρήνη ήταν άρρωστη, η οικογένεια είχε κάνει μαζί με την ίδια ένα τάμα. Να χτίσουν ένα Μοναστήρι. Με τον θάνατο της Ειρήνης, φαίνεται ότι έφθασε η ώρα αυτή. Πού θα το έφτιαχναν όμως; Τους απασχολούσε το ζήτημα αυτό, και σκέπτονταν διάφορες τοποθεσίες, ώσπου ο Γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης, τον οποίον συχνά επισκέπτονταν, τους συμβούλεψε, ίσως, το αυτονόητο. «…καλόν πράγμα σας εφώτισεν ο Θεός…. έχει ο τόπος σας Μοναστήρι; Όχι; Ε τότε …. στον τόπο σας, λοιπόν. Στις Οινούσσες». Έτσι και έγινε! Το 1963 μπήκε ο θεμέλιος λίθος της Μονής, σε αρχιτεκτονικά σχέδια του Αρχιτέκτονα Γ.Κούτση, εκ Ζακύνθου. Η μονή αφιερώθηκε στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, (όπως ήταν και το εκκλησάκι της βίλλας του Ψυχικού).
Εν τω μεταξύ ασθένησε εκ νέου ο Πανάγος Διαμ. Πατέρας και αισθάνθηκε ότι η ώρα της αναχώρησής του κοντά στον Κύριο δεν ήταν μακριά. Εκάρη Μοναχός με το όνομα Ξενοφών. Έζησε ακόμη τρία σχεδόν χρόνια, ως Μοναχός Ξενοφών και  άφησε την τελευταία του πνοή τελικά το  Δεκέμβριο του 1966. Πριν το τέλος του,  επισκέφθηκαν με την Κατίγκω τον Γέροντα Ιερώνυμο της Αιγίνης για να πάρουν την ευχή του. Εκείνος όρισε να γίνει και εκείνη μοναχή και πριν τις 40 ημέρες της χηρείας της να «βγάλει τα ρούχα της χηρείας και να ενδυθεί τα ρούχα της Μοναχής». Της είπε ακόμα ότι «θα περάσεις πολλές θλίψεις αλλά ό,τι θέλει ο Θεός».
Στις 20 Οκτωβρίου του 1967 η Κατίγκω ενεδύθη το μοναχικό ράσο, με το όνομα Μαρία Μυρτιδιώτισσα, Μοναχή Προσκυνήτρια και συγχρόνως ανέλαβε την ηγουμενία της Ιεράς Μονής στις Οινούσσες.
Μετά την κοίμηση του πατέρα Ξενοφώντα, ακολούθησε εντελώς ξαφνικά ο θάνατος της μεγάλης κόρης της Καλλιόπης σε ηλικία 47 ετών και αργότερα του τρίτου παιδιού της Κατίγκως, του Διαμαντή, στην ίδια πάλι ηλικία των 47 ετών.
«Τις έγνω νουν Κυρίου;». «Καλή αντάμωση στους ουρανούς». Με αυτά τα λόγια η Μητέρα κατευόδωνε τα παιδιά της. Πόσο τραγική μοίρα να θάψει η μάνα τα παιδιά της και να μείνει τελευταία από την οικογένειά της! Τι σφυροκόπημα των πειρασμών! Κι όμως: «Δόξα τω Θεώ» ήταν η απάντηση στο άγγελμα των θανάτων των παιδιών της και ακόμα «Ο Θεός ούτε λαθεύει, ούτε αδικεί».
Χαρακτηριστικό της ακλόνητης πίστης της Κατίγκως είναι το παρακάτω περιστατικό: Κάποτε σε μια δίκη ο συνήγορός της για να δημιουργήσει τις κατάλληλες εντυπώσεις στο δικαστήριο για την πελάτισσά του είπε απευθυνόμενος στους δικαστάς: «Η γυναίκα αυτή κε Πρόεδρε είχε την ατυχία να χάσει την κόρη της σε νεαρή ηλικία…». Στο σημείο αυτό η Κατίγκω αγνοώντας τους κανόνες του δικαστηρίου σηκώθηκε και απάντησε στον συνήγορό της; «Όχι κε δικηγόρε. Δεν είχα καμιά ατυχία. Ό,τι δίνει ή επιτρέπει ο Θεός δεν είναι ατυχία αλλά δώρο δικό Του». Τόσο ακλόνητη πίστη είχε, και πάνω σε αυτό το θέμα καμιά υποχώρηση δεν δεχόταν.

Η Ιερά Μονή από ψηλά

«Πώς αντέξατε τόσο μεγάλο πόνο, τις απώλειες, του συζύγου σας και των τριών τέκνων σας;» την ρώτησε κάποιος από την Ομηρική Ακαδημία Λουξεμβούργου, για να απαντήσει η ίδια : «Ο Θεός δεν είναι άδικος και ξέρει τι κάνει. Άσε τα παιδάκια μου κοντά στο Θεό. Είναι καλύτερα από ότι θα ήταν αν τα είχα εγώ. Εγώ τα μάλωνα κι  όλας!»
Στη διάρκεια της Ηγουμενίας της υπήρξε δίκαιη, ευσεβής, άφοβη, αυστηρή, φιλεύσπλαχνη, στοργική, αρχοντική, ελεήμων, απολύτως δοσμένη στην Μοναχική της αποστολή. Με ένα γλυκό χαμόγελο στην μορφή της, έκφραση της Θείας χάριτος αλλά και της ανθρώπινης καλοσύνης της και με αστείρευτη αγάπη στην καρδιά της, αγαπούσε τον Χριστό και γι’αυτό όλον τον κόσμο. Έκανε πλήθος δωρεές σε νοσοκομεία ή άλλα ιδρύματα, τηρούσε το τυπικό, και ήταν η Μητέρα της αδελφότητας της Μονής, στην οποίαν είχαν προσχωρήσει και πολλές κοπέλες από το προσωπικό της βίλλας.
Όλα τα μέλη την οικογένειά της τα μετέφερε και τα ενταφίασε σε ειδικό χώρο στην Μονή, όπως τους είχε υποδείξει ο γέροντας Ιερώνυμος. Η Ειρήνη Μυρτιδιώτισσα μοναχή, μεταφέρθηκε στην Μονή μετά την εκταφή της από την Αττική γη. Με έκπληξη είδαν κατά την εκταφή, ότι το σκήνωμα της κοπέλας ήταν σχεδόν ακέραιο και ευωδίαζε. Μόνο στο πρόσωπο είχε λίγο αλλοιωθεί. Σήμερα αναπαύεται στον ειδικό χώρο της Μονής σε ειδική γυάλινη λάρνακα. Εκεί αναπαύονται ο Μοναχός Ξενοφών, (κατά κόσμον Πανάγος Πατέρας), τα δυο άλλα παιδιά της Μαρίας Μυρτιδιώτισσας, οι γονείς της και η ίδια, από την 9η Ιουνίου του 2005, οπότε και ανεχώρησε με τρόπο ήρεμο και μετά από σύντομη ασθένεια, στην αγαπημένη της Ουράνια Πολιτεία.
Σήμερα η Μοναχή Μαρία Μυρτιδιώτισσα, (κατά κόσμον Κατίγκω Λαιμού- Πατέρα) αναπαύεται στον ειδικό χώρο της Μονής της, κοντά στην κόρη της Ειρήνη, της οποίας στο σκήνωμα φυλάσσεται σχεδόν αναλλοίωτο, σε λάρνακα με γυάλινο σκέπασμα, κοντά στον Σύζυγό της Μοναχό Ξενοφώντα, (κατά κόσμον Πανάγο Διαμ. Πατέρα), κοντά τα άλλα δυο παιδιά της, Καλλιόπη και Διαμαντή και τους γονείς της.
Με λίγα λόγια θα αναφερθούμε στο Μοναστήρι, το οποίον εγκαινιάσθηκε το 1965. Όπως είπαμε στη αρχή του άρθρου, το μοναστήρι είναι χτισμένο πάνω από τον  προσήνεμο και πανέμορφο όρμο Τσελεπί. Σύμφωνα με το κεφάλαιο 20, (στίχος 15) των Πράξεων των Αποστόλων, και κατά την ερμηνεία του Φώτη Κόντογλου, στον όρμο αυτόν κατέφυγε μάλλον ο Απόστολος Παύλος εξ αιτίας θαλασσοταραχής, πριν αναχωρήσει για τη Σάμο. Η αγιογράφηση του Ναού έγινε από τον Κ.Γεωργακόπουλο, σε σχέδια του Φ. Κόντογλου, που υπήρξε φίλος της οικογένειας.
Σήμερα, στο όμορφο αυτό πνευματικό καταφύγιο, μόλις τρία χιλιόμετρα από το λιμάνι των Οινουσσών και πολύ κοντά στο νησί της Χίου, ζουν και συνεχίζουν το έργο της Μητέρας πολλές μοναχές, υπό την τωρινή Ηγουμένη τους, και αποτελεί ευλογία για τον ταξιδιώτη να το επισκεφθεί και να το προσκυνήσει.


 

Βιβλιογραφία

Η Μητέρα Μαρία Μυρτιδιώτισσα Μοναχή Προσκυνήτρια, έκδοση της Ιεράς Μονής Οινουσσών, Χίος 2008._https://www.pigizois.gr/afieromata/maria_mirtidiotisa/mirtidiotisa.htmhttps://choratouaxoritou.gr/?p=55648_Εργασία μαθητών του 3ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΧΙΟΥ στο μάθημα της Τοπικής Ιστορίας για το Σχολικό Έτος 2015-2016_Προφορική επικοινωνία με τις μοναχές της Μονής

Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2020

Tάφηκε στο Βόλο η Αθ. Πούλιου, που επί 25 χρόνια εργάστηκε ιεραποστολικά στην Αλβανία



site analysis
pouliou 3Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος για τη Romfea.gr

Κοιμήθηκε η Αθανασία Πούλιου σε ηλικία 80 ετών, με καταγωγή από το Βόλο, που από το 1994 έως το 2019, εργάστηκε ιεραποστολικά με πολύ ζήλο και αυταπάρνηση και καλοσύνη και ενθουσιασμό και δυναμισμό στην Εκκλησία της Αλβανίας.
Προσέφερε τις υπηρεσίες της, που ήταν πολύτιμες για την αλβανική κοινωνία, ειδικά εκείνα τα πρώτα έτη μετά την πτώση του αθεϊστικού καθεστώτος στον τομέα της υγείας, που γνώριζε άριστα, αφού επί πολλά χρόνια στην Ελλάδα, από το 1960 έως το 1994, ήταν νοσηλεύτρια και προϊσταμένη στο Αντικαρκινικό Νοσοκομείο Αθηνών «Άγιος Σάββας».
Στην εξόδιο ακολουθία της στη Μακρινίτσα Βόλου, παραβρέθηκε 15μελής αντιπροσωπεία από την Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας, με επικεφαλής τον Μητροπολίτη Αμαντίας Ναθαναήλ και τον ιερομόναχο Αναστάσιο Μαμάγι, που μετέφεραν τα συλλυπητήρια του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου, ο οποίος επικοινώνησε τηλεφωνικά και με τους συγγενείς της, αλλά και εξήραν την προσφορά της, που μπορεί αυτή η προσφορά να ήταν ταπεινή ως προς τον τρόπο άσκησής της, ήταν, όμως, σπουδαία ως προς τα αποτελέσματά της.
Σε ένδειξη ελάχιστου φόρου τιμής στη μνήμη της η Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας κάλυψε τα έξοδα ταφής της, σαν μικρό δώρο αποχαιρετισμού και επιβράβευσης του έργου της.
Μετά τη συνταξιοδότησή της, δεν προτίμησε να αποσυρθεί, αλλά έσπευσε στα Τίρανα να ενισχύσει το έργο του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου, γιατί γι' αυτήν η πληρότητα της ζωής δεν νοούνταν έξω από τη συναίσθηση της προσωπικής ευθύνης.
Με κίνητρο πρωταρχικό των πράξεων και των αποφάσεών της το άπλωμα του συναισθήματός της, συνεργάστηκε με τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο στον κοινό σκοπό της ανιδιοτελούς αγάπης χωρίς διακρίσεις.
Όταν το Νοέμβριο του 1999 ο Μακαριώτατος ίδρυσε το «Ορθόδοξο Διαγνωστικό Κέντρο Ευαγγελισμός» στα Τίρανα, ένα από τα πιο σύγχρονα πλέον Ιατρικά Κέντρα στην Αλβανία με 24 ειδικότητες, ήταν από τα στηρίγματα της Πολυκλινικής, της οποίας υπήρξε και διευθύντρια και φρόντισε για δημιουργία δομών υγείας και σε άλλες περιοχές Αλβανίας.
Το σημαντικό και ουσιαστικό του έργου της φαίνεται και από το γεγονός ότι συνεχώς μεριμνούσε για τους αρρώστους με αληθινή στοργή.
Και δεν ήταν λίγοι αυτοί, καθώς από τότε που πρωτοξεκίνησε το Ιατρικό Κέντρο «Ευαγγελισμός» μέχρι και τώρα έχει δεχθεί 2,5 εκατομμύρια ασθενείς για διάφορες εξετάσεις! Πάντοτε χαρούμενη, ποτέ σκυθρωπή, γιατί δινόταν στο συνάνθρωπο, που υπέφερε.
Το χρέος της προς τον πλησίον το εκπλήρωνε ως έκφραση εσωτερικού αγωνίσματος και ηθικής καλλιέργειας, κάτι, που καταξίωνε την ύπαρξή της.
Γι' αυτό δεν αισθανόταν κανένα βάρος, αλλά αντίθετα νοημάτιζε και αρτίωνε την ύπαρξή της.
Αυτό, που την ξεχώριζε, ωστόσο, ήταν το μεγάλο μυστικό της, το μυστικό της χαράς της, που δεν ήταν άλλο από την αγάπη, την προσφορά της αγάπης.
Το μυστικό της χαράς της, της αληθινής, βρισκόταν εκεί: Στην αγάπη, γι' αυτό τόλμησε και πήγε σε πέτρινα χρόνια στην Αλβανία και συνταίριασε τους βηματισμούς της με αυτούς του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου.
Ως Ορθόδοξη αντλούσε πλημμύρα χαράς από την αγάπη. Συναισθανόταν απόλυτα τη σκέψη και την πράξη του Προκαθημένου της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας, ότι όποιος προσφέρει αγάπη, βρίσκει χαρά, ζει τη χαρά, ζει το πλήρωμα της χαράς.
Ποτάμι, που ξεχυνόταν η αγάπη της, έκανε την έρημο παράδεισο.
Γι' αυτήν πλησίον δεν ήταν μονάχο οι κοντινοί της, αλλά και οι μακρινοί. Τα σκελετωμένα από τη φτώχεια παιδάκια, οι ταλαιπωρημένοι από τις ασθένειες συνάνθρωποι, οι διωγμένοι. Με το πνεύμα και το φρόνημα της Ορθοδοξίας γινόταν και ήταν όλοι αδέλφια της.
Με την απλότητά της κατόρθωνε τα δύσκολα να τα κάνει εύκολα, απλοποιώντας φαινομενικά σύνθετες καταστάσεις και διέκρινε τα αποτυπώματα του Θεού μέσα από την αποκωδικοποίηση ανθρώπινων συμπεριφορών. Ζούσε πάντοτε με αναστάσιμη πνοή. Και αυτή η πνοή δεν πρόκειται να εξαεριστεί.
ΠΗΓΗ.ΡΟΜΦΑΙΑ

Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2020

Η Aγία, που την έθαψαν ολοζώντανη σ' ένα λόφο της Έδεσσας



site analysis
AgiaParthenaEdessea02
Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος στην Romfea.gr

Η μάρτυρας Παρθένα, που το όνομά της εκφράζει τη ζωή της, ήταν παρθενική σε όλες τις πλευρές τoυ βίου της, και της οποίας η μνήμη εορτάζεται στις 8 Ιανουαρίου, παραδομένη από τον πατέρα της στα χέρια των Τούρκων, είχε τραγικό τέλος.
Την έθαψαν ολοζώντανη σ' ένα λόφο της Έδεσσας, που μέχρι τις ημέρες μας, εξαιτίας του μαρτυρίου της, ονομάζεται «λόφος της Παρθένου».
Είχε προηγηθεί η θλιβερή προδοτική στάση του πατέρα της Πέτρου και απέναντι στον τόπο του, όπου ήταν πρόκριτος, αλλά και έναντι της ίδιας, που της συμπεριφέρθηκε εξευτελιστικά.
Αφού δωροδοκήθηκε από τους Τούρκους, που πολιορκούσαν την Έδεσσα, τους άφησε να περάσουν από το οχυρό, που αυτός φρουρούσε, πρόδωσε την πίστη του, έγινε μουσουλμάνος, αλλά και το σπλάγχνο του, αφού αρνήθηκε να τον ακολουθήσει στην άρνηση του Θεού.
Μάλιστα στην πρότασή του να αλλαξοπιστήσει, του απάντησε πως ήταν άθλιο ό,τι έκανε, με αυστηρότητα τον έκρινε και απερίφραστα του δήλωσε ότι δεν πρόκειται να μετακινηθεί από την αφοσίωσή της στο Χριστό.
Αυτός, αφού την κατηγόρησε ως πόρνη, την χτύπησε μέχρι αναισθησίας και γυμνή την μετέφερε στους Τούρκους, οι οποίοι επέφεραν το βίαιο θάνατό της.
Η αγία στάθηκε όρθια, απέφυγε να υποδουλωθεί, υπερασπίστηκε τη σωτηρία της και με τη θυσία ξέφυγε από τα ανθρώπινα και πέρασε στα άγια.
Ως χριστοκίνητη δεν φοβήθηκε τους χριστοδιώκτες, γιατί ήταν συνδεδεμένη και πλημμυρισμένη με το πνεύμα του Λυτρωτή.
Ούτε για μια στιγμή δεν έζησε με ακρωτηριασμένη και παγωμένη την καρδιά κάτω από το βραχνά της καταπίεσης και των βασάνων.
Ούτε για μια στιγμή δεν βούρκωσαν τα μάτια της και δεν καρφώθηκε σ'αυτά η αγωνία, γιατί ζούσε μέσα της το φως του Χριστού.
Το παράδειγμά της φωτίζει και μας σήμερα, όχι απλά ως πυγολαμπίδα ή λυχνάρι, αλλά ως δυνατός ήλιος, μέσα από την αφοσίωσή της στο Θεό και την τόλμη της και τις αρετές της.
ΠΗΓΗ.ΡΟΜΦΑΙΑ

Δευτέρα 6 Ιανουαρίου 2020

Μια οικογένεια είχε μια αυστηρή μητέρα......



site analysis








Μια οικογένεια είχε μια, αυστηρή μητέρα. Είχε δύο αγόρια, ίσως οκτώ με δέκα χρονών.


Η μητέρα πάντα είχε ένα μαστίγιο στο πόρτα - για να τιμωρεί τα παιδιά. Μερικές φορές τα παιδιά θυμούνται  ότι κάποτε ο  μεγαλύτερος  αδελφός έσπασε έναν λαμπτήρα - ή απλώς ένα γυαλί ... Δεν υπάρχει πουθενά τρόπος να κρύψει  το πρόβλημα.



 Στη συνέχεια η μητέρα πήγε στην καλύβα και, φυσικά, αμέσως είδε τα σημάδια της ζημιάς. «Ποιος έσπασε τη λάμπα;» ρωτά αυστηρά.


 Ο νεότερος λέει ξαφνικά: "Εγώ!"


Η μητέρα έβγαλε το μαστίγιο και τον χτύπησε βίαια. Και ο μεγάλος αδελφός, με φρίκη και έκπληξη, παρακολούθησε  τη μάχη του αθώου αδελφού.


Το αγόρι ανέβηκε στη σόμπα - . Και ξαφνικά η σκέπη από πάνω του εξαφανίστηκε. Το φως λάμπει. Και ο Χριστός εμφανίστηκε.
Επιπλέον, δεν θυμάμαι τι είπε στο παιδί για την θυσία του και για την ανιδιοτελή αγάπη που έδειξε στον  αδελφού του. Όμως το αγόρι ορκίστηκε: Ότι θα πηγαίνετε στον Άθω σε μοναστήρι. Και όταν μεγάλωσε, το έκανε. Τότε ήταν εκεί και έγινε και ηγούμενος και ο ίδιος μίλησε για το όραμα. Και τώρα εγώ καταγράφω - για εκείνους που ρωτούν: "Και που είδες τον Θεό;"


Μητροπολίτης Βενιαμίν (Fedchenkov).
ΠΗΓΗ.ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ