Οι άγιοι βασιλομάρτυρες Ρομάνοφ. Όσα δεν μπόρεσε να κρύψει η σιωπή

site analysis

Το 2018 έκλεισαν εκατό χρόνια από το μαρτύριο της τελευταίας τσαρικής οικογένειας, των αγίων βασιλομαρτύρων Ρομάνοφ. 

Ενώ οι άγιοι τιμώνται με μεγάλη ευλάβεια, γύρω από τους τελευταίους Ρομάνοφ υπάρχει μια διεθνής εκστρατεία συκοφάντησης. Είναι αλήθεια ότι το να διαχειρίζεται κανείς την εξουσία είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο και μάλιστα σε εποχές ταραγμένες, όπως αυτήν των Ρομάνοφ, και είναι ίσως φυσικό να υπάρχουν ερωτήματα.

Προσπαθώντας να φωτίσουμε καλύτερα τα πρόσωπα και τα γεγονότα εκείνης της εποχής, επικοινωνήσαμε με την Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Μέσα Ποταμού Κύπρου, που μετά από μία συστηματική έρευνα, με τη συνεργασία ιστορικών ερευνητών και μελέτη πρωτογενών πηγών, εκπόνησε ένα ογκώδες έργο με τίτλο: «Άγιοι Βασιλομάρτυρες Ρομάνοφ - Όσα δεν μπόρεσε να κρύψη η σιωπή». Η αδελφότητα της Ιεράς Μονής Μέσα Ποταμού εγκαταβιώνει στην οροσειρά Τρόοδους της Κύπρου, είναι ανδρώα και βρίσκεται υπό την πνευματική καθοδήγηση του μητροπολίτου Λεμεσού κ. Αθανασίου

Κάποιοι -ακόμη και εντός της Εκκλησίας- αμφισβητούν την αγιότητα των τελευταίων Ρομάνοφ.

Κάθε φορά που γίνεται λόγος για το θέμα αυτό, η συζήτηση τίθεται πάνω σε λάθος βάση. Δυστυχώς, μας διαφεύγει το γεγονός ότι η αμφισβήτηση μιας αγιοκατάταξης ουσιαστικά συνιστά αμφισβήτηση της αγιοπνευματικής διάστασης των αποφάσεων της Εκκλησίας μας. Αν αμφιβάλλουμε για την αγιότητα των βασιλομαρτύρων Ρομάνοφ -ή οποιωνδήποτε άλλων αγίων- γεγονός το οποίο σφράγισε η Εκκλησία, τότε μπαίνουμε σε μία φοβερή προοπτική, όπου η ορθότητα κάθε απόφασης της Εκκλησίας -εννοείται σε συνοδικό πάντοτε επίπεδο- μπορεί να τεθεί στην υποκειμενική κρίση του κάθε ανθρώπου!

Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε αμέτρητα στοιχεία τα οποία μαρτυρούν για την αγιότητα των βασιλομαρτύρων Ρομάνοφ, ωστόσο αυτό θα υποβίβαζε τη συζήτηση και πάλι σε μία στείρα λογική διεργασία και θα μας εξομοίωνε με τους Ρωμαιοκαθολικούς, οι οποίοι κατά καιρούς μετανοιώνουν για την αναγνώριση της αγιότητας των «αγίων» τους και τους αποσύρουν από τα αγιολόγιά τους!

Η αγία οικογένεια των βασιλομαρτύρων Ρομάνοφ σε μια από τις σπάνιες στιγμές οικογενειακής ηρεμίας όπου όλη η οικογένεια ήταν μαζί

Υπάρχουν άλλοι άγιοι της Ορθοδόξου Εκκλησίας που έχουν δώσει μαρτυρία για τους Ρομάνοφ; 

Ναι, υπάρχουν και έχουν δημοσιευθεί αναφορές από μεγάλους μάλιστα του 20ού αιώνος, που μίλησαν για την αγιότητα των βασιλομαρτύρων. Το έκαναν πολύ πριν η Εκκλησία μας αναγνωρίσει επίσημα την αγιότητα των Ρομάνοφ. Μεταξύ αυτών είναι ο άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης, ο άγιος Ιωάννης Μαξιμόβιτς και όσιοι πατέρες της Όπτινα. Ο όσιος Νεκτάριος της Όπτινα είπε χαρακτηριστικά για τον άγιο Νικόλαο: «Αυτός ο τσάρος θα γίνει μεγαλομάρτυς». Όσο για τον άγιο Ιωάννη της Κρονστάνδης, κατέγραψε ένα όραμα που είχε το 1901, δεκαεπτά δηλαδή χρόνια πριν το μαρτύριο των Ρομάνοφ. Στο όραμα αυτό, όπως αναφέρει ο άγιος Ιωάννης, ο τσάρος Νικόλαος «φορούσε έναν χρυσό σταυρό γύρω από τον λαιμό του και ψιθύριζε ήσυχα μια προσευχή. Έπειτα, μου είπε με δάκρυα: “Προσευχήσου για μένα, πάτερ Ιωάννη. Πες σε όλους τους ορθοδόξους χριστιανούς ότι εγώ, ο τσάρος μάρτυρας, πέθανα ανδρείως για την πίστη μου στον Χριστό και την Ορθόδοξη Εκκλησία”».

Έχουμε έναν ενάρετο και ευλαβή τσάρο. Ο Θεός έστειλε σ’ αυτόν έναν βαρύ σταυρό δοκιμασιών, διότι είναι τo εκλεκτό καi αγαπημένο παιδί του Αγίου Ιωάννη της Κροστάνδης

Στον πρόλογο της έκδοσης ο Γέροντας Εφραίμ μιλάει για πνεύμα συγχωρήσεως. Προκύπτει αυτό από τα ίδια τα γραπτά των αγίων; 

Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι ο Γέροντας Εφραίμ αποδέχθηκε την πρόταση της Μονής να προλογίσει το έργο. Ο Γέροντας επέλεξε να χρησιμοποιήσει απόσπασμα από την προσευχή που βρέθηκε στο σημειωματάριο της Όλγας Ρομάνοφ μετά το μαρτύριό τους, όπου αναφέρονται τα εξής: «Χάρισέ µας δύναμη, ω Κύριε της δικαιοσύνης, να συγχωρούμε το κακό του πλησίον µας και να βαστάζουμε µέ τη δική σου ταπείνωση τον σταυρό µας, τον τόσο βαρύ και αιματηρό… Πνεύσε υπερκόσμια δύναμη στα χείλη των δούλων σου, που βρίσκονται στα πρόθυρα του θανάτου, για να προσευχόμαστε µέ πραότητα για τους εχθρούς µας». Πραγματικά, μελετώντας κανείς τα ημερολόγια και την αλληλογραφία των βασιλομαρτύρων -ιδιαίτερα βέβαια κατά την τελευταία φάση της ζωής τους- συγκλονίζεται από τη μεγάλη πίστη και παράδοσή τους στο θέλημα του Θεού. 

Η αγία μάρτυς Όλγα Ρομάνοβα

Πώς μπορεί να σκιαγραφηθεί συνοπτικά η προσωπικότητα του τελευταίου Τσάρου;

Ο βασιλομάρτυς τσάρος Νικόλαος Β΄, σύμφωνα με τα λόγια του παγκοσμίου φήμης ιστορικού Ντόμινικ Λίβεν, «δεν ήταν ανόητος. Ούτε καν πλησίαζε στο να είναι τόσο αδύναμος όπως κοινώς πιστεύεται. Τα διλήμματα της διακυβέρνησης της Ρωσίας ήταν τεράστια και αντικρουόμενα, και ήταν μια ψευδαίσθηση η ιδέα ότι απλά με το να γίνει συνταγματικός μονάρχης θα μπορούσε να διατηρήσει τη δυναστεία και την αυτοκρατορία του». 

Η διακυβέρνηση του Νικολάου Β΄ κοσμείται από μία σειρά θετικών αλμάτων άνευ προηγουμένου για την ιστορία της Ρωσίας σε όλα τα επίπεδα. Ο ιστορικός ερευνητής Νίκολας Νίκολσον, στον επίλογο του βιβλίου, κάνει μία αναλυτική παρουσίαση της μεγάλης προόδου που γνώρισε η Ρωσία κατά τη διακυβέρνηση του Νικολάου Β΄. Τη σημαντικότερη, ίσως, μαρτυρία για την πραγματικότητα της πολιτικής διάστασης του έργου του Νικολάου Β΄ τη δίνει ο Ουίνστον Τσώρτσιλ. Λέει χαρακτηριστικά: «Στις κυβερνήσεις των κρατών, όταν μεγάλα γεγονότα βρίσκονται σε εξέλιξη, ο ηγέτης του έθνους ‒όποιος και αν είναι‒ εκλαμβάνεται ως υπεύθυνος για τις αποτυχίες και δικαιώνεται από τις επιτυχίες. Ασχέτως του ποιος έκανε το έργο, ποιος οργάνωσε τον αγώνα, η μομφή ή ο έπαινος ανήκει στην ανώτατη υπεύθυνη αρχή… Στην κορυφή, όπου όλα τα προβλήματα περιορίζονται σε ένα Ναι ή ένα Όχι, όπου τα γεγονότα υπερβαίνουν τις ανθρώπινες δυνάμεις και όπου τα πάντα είναι ανεξιχνίαστα, αυτός ήταν [ο Νικόλαος] που έπρεπε να δώσει τις απαντήσεις. Η δική του λειτουργία ήταν αυτή της βελόνας μιας πυξίδας. Πόλεμος ή όχι πόλεμος; Προέλαση ή οπισθοχώρηση; Δεξιά ή αριστερά; Να εκδημοκρατισθεί ή να παραμείνει σταθερός; Να παραιτηθεί ή να επιμείνει; Αυτά ήταν τα πεδία μάχης του Νικολάου Β΄. Γιατί να μην απολάβει τιμές γι’ αυτά;».

Όσο για την πνευματική ζωή του Νικολάου Β΄, μεγαλύτερο ίσως εγκώμιο αποτελεί αυτή καθ’ αυτήν η κύρια κατηγορία που μέχρι σήμερα του προσάπτουν πολλοί δυτικοί ιστορικοί: η τελεία παράδοσή του στο θέλημα του Θεού. Ο άγιος Νικόλαος δήλωνε συχνά τα εξής: «Ποτέ δεν προετοιμάζομαι για το τι θα πω όταν θα μιλήσω δημοσίως, αλλά προσεύχομαι στον Θεό και λέω αυτά που έρχονται στον νου μου». Έλεγε επίσης: «Έχω τη σταθερή, την απόλυτη πεποίθηση ότι τα πεπρωμένα της Ρωσίας, εμένα του ιδίου και της οικογένειάς μου βρίσκονται στα χέρια του παντοδύναμου Θεού, ο οποίος με τοποθέτησε στη θέση που βρίσκομαι. Ό,τι και αν συμβεί, θα υποκλιθώ στο θέλημά Του». Αυτού του είδους οι δηλώσεις αποτελούν σκάνδαλο για τους ορθολογιστές κάθε εποχής. Εμείς, ωστόσο, ως Ορθόδοξοι χριστιανοί, δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε στα λόγια αυτά έναν μεγάλο ηγεμόνα, ο οποίος -όσο ελάχιστοι στην παγκόσμια ιστορία- έθεσε τον εαυτό του και την αποστολή του στην προοπτική του θείου θελήματος. Με τον τρόπο αυτόν, τόσο το έργο του όσο και ο ίδιος με την οικογένειά του δοξάστηκαν τελικά από τον Ίδιο τον Θεό.

Η μεγαλύτερη αρετή, όμως, του αγίου Νικολάου ήταν η συγχωρητικότητα και αυτών ακόμη των εχθρών του. Αυτό φαίνεται πολύ έντονα σε μήνυμα που υπαγόρευσε στην κόρη του Όλγα, κατά την περίοδο της εξορίας της οικογένειας, και το οποίο αποτέλεσε την τελική του διαθήκη. Αναφέρει εκεί η Όλγα: «Ο πατέρας ζητά από όλους όσοι έμειναν πιστοί προς αυτόν να μην πάρουν εκδίκηση εκ μέρους του. Έχει συγχωρέσει τους πάντες και προσεύχεται για όλους. Ούτε και για τον εαυτό τους να πάρουν εκδίκηση, αλλά να θυμούνται ότι το κακό που βρίσκεται τώρα στον κόσμο θα γίνει ακόμη πιο ισχυρό, και ότι δεν είναι το κακό το οποίο νικά το κακό αλλά η αγάπη».

Για την αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα κυκλοφορούν διάφορες φήμες ότι επηρεαζόταν από τον Ρασπούτιν με αρνητικό τρόπο. Ποια ήταν τελικά η Αλεξάνδρα και γιατί ανακηρύχθηκε αγία;

Η αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα ήταν μία γυναίκα η οποία συνδύαζε στην προσωπικότητά της δύο πολύ σημαντικά στοιχεία: δυναμισμό και ευαισθησία. Αυτά τα δύο στοιχεία του χαρακτήρα της αποτέλεσαν τη βάση για την πνευματική της πορεία προς τον αγιασμό, η οποία, όπως και στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας Ρομάνοφ, άρχισε πολύ πριν το μαρτύριό της. Το βάθος των πνευματικών εννοιών που συναντά κανείς διαβάζοντας τις επιστολές της είναι απίστευτα εντυπωσιακό. Γράφει, για παράδειγμα, σε επιστολή της: «Σύντομα έρχεται η άνοιξη να χαροποιήσει την καρδιά μας. Πρώτα η οδός του Σταυρού και έπειτα η χαρά και η ευτυχία… Η ζωή εδώ είναι ένα τίποτα ‒ η αιωνιότητα είναι τα πάντα και αυτό που κάνουμε είναι να ετοιμάζουμε τις ψυχές μας για τη βασιλεία των ουρανών. Έτσι, τελικά τίποτα δεν είναι φοβερό. Και αν ακόμη πάρουν τα πάντα από μας, δεν μπορούν να πάρουν την ψυχή μας». Αυτά τα λόγια, είναι αρκετά για να αποκαλύψουν την πνευματική κατάσταση της αγίας Αλεξάνδρας.

Όσο για τη σχέση της με τον Ρασπούτιν, αυτό αποτελεί ένα μεγάλο κεφάλαιο. Με λίγα λόγια μπορούμε να πούμε ότι, ναι, η αγία Αλεξάνδρα πίστεψε στην αγιότητα του Ρασπούτιν. Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι μεταξύ άλλων και ο ίδιος ο άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης αρχικά πίστεψε στην πνευματικότητα του Ρασπούτιν. Ο Ρασπούτιν αποτελεί ένα αίνιγμα για την ιστορία, που μάλλον ποτέ δεν θα εξιχνιαστεί πλήρως. Αυτό, όμως, που πρέπει να λεχθεί είναι ότι όπως για όλους τους αγίους της η Εκκλησία μας δεν επικαλείται το αλάθητο, έτσι και για την αγία Αλεξάνδρα. Το γεγονός ότι η Αλεξάνδρα ευλαβείτο τους λόγους και τις υποδείξεις του Ρασπούτιν δεν μειώνει καθόλου το πνευματικό της κύρος. Η Εκκλησία μας έχει πλήθος παραδειγμάτων στην ιστορία της, όπου μεγάλοι άγιοι υπέπεσαν σε μεγάλα σφάλματα και παρά ταύτα αυτό δεν μας εμποδίζει από το να τους τιμούμε με μεγάλη ευλάβεια. Διαβάζοντας κανείς για τους βασιλομάρτυρες, θα κατανοήσει πλήρως ότι το πνευματικό μεγαλείο της αγίας Αλεξάνδρας δεν μπορεί να επισκιαστεί καθόλου από την παρουσία του Ρασπούτιν στην ζωή της οικογένειας.

Ας γνωρίσουμε και τα παιδιά της οικογένειας. Αυτά είναι λιγότερο γνωστά. 

Παραθέτουμε τα λόγια του πατρός Αθανασίου Μπελιάεφ, ο οποίος εξομολόγησε τα παιδιά το Πάσχα του 1917, όταν η οικογένεια βρισκόταν υπό κράτηση στα ανάκτορα του Αλεξάνδρου, στο Τσάρσκογιε Σελό: «Είθε ο Θεός να δώσει ώστε όλα τα παιδιά να είναι τέτοιας ηθικής ακεραιότητας, όπως τα παιδιά του πρώην τσάρου. Με εξέπληξε η τόση γλυκύτητα, ταπείνωση και υποταγή στο θέλημα των γονιών τους, η απόλυτη παράδοση στο θέλημα του Θεού. Ήμουν κατάπληκτος: έπρεπε άραγε, ως εξομολόγος τους, να τους ρωτήσω για αμαρτίες οι οποίες πιθανώς να τους ήταν άγνωστες;».

Νοσηλεύτριες του Ερυθρού Σταυρού

Όσο για τον Αλέξιο, παραθέτουμε ένα απόσπασμα από επιστολή της μητέρας του όταν το παιδί διερχόταν το σοβαρότερο επεισόδιο με την υγεία του, κατά το οποίο γλίτωσε εκ θαύματος από τον θάνατο: «Ήταν φοβερές οι ώρες που περάσαμε, και σπάραζε η καρδιά μας να βλέπουμε το φοβερό του μαρτύριο. Έδειξε όμως αγγελική υπομονή και ποτέ δεν παραπονέθηκε για την αρρώστια του – έκανε μόνο τον σταυρό του και ικέτευε τον Θεό να τον βοηθήσει, στενάζοντας από τους πόνους … Τον αφήσαμε δύο φορές να απολαύσει αυτήν τη χαρά [της θείας μεταλήψεως] και καθώς ο ιερέας τον πλησίαζε με τα άχραντα μυστήρια, το λεπτοκαμωμένο του πρόσωπο, με τα βασανισμένα του μάτια, φωτίσθηκε από ευλογημένη χαρά».

Υπάρχουν μαρτυρίες από τους ανθρώπους που τους εκτέλεσαν; Τι λένε αυτοί; Ποιοι ήταν;

Όλες οι πληροφορίες για το μαρτύριο των βασιλομαρτύρων προέρχονται αποκλειστικά από τις μαρτυρίες των δολοφόνων τους. Αυτοί οι άνθρωποι θεωρούνταν ήρωες της επανάστασης και για χρόνια διηγούνταν το μεγάλο τους «κατόρθωμα» σε διάφορες εκδηλώσεις και επίσημες εμφανίσεις! Πολλοί απ’ αυτούς, όπως ο διοικητής Γιάκομπ Γιουρόφοσκυ, στον οποίο ανατέθηκε το έργο της δολοφονίας, κατέγραψαν στα απομνημονεύματά τους τα γεγονότα του εγκλήματος. Οι διηγήσεις τους από την περίοδο διαμονής με την οικογένεια στο σπίτι Ιπάτιεφ, την τελευταία φυλακή των βασιλομαρτύρων όπου και δολοφονήθηκαν, αποκαλύπτουν ότι επρόκειτο για μία απλή και αγαπημένη οικογένεια. Τόση ήταν μάλιστα η έκπληξη κάποιων εκ των φρουρών όταν είδαν από κοντά την οικογένεια, που δεν δίστασαν να εκφράσουν ανοικτά τη συμπάθειά τους. Κάποιοι μάλιστα αρνήθηκαν, να λάβουν μέρος στη δολοφονία! Παραθέτουμε μαρτυρίες: «Παρ’ όλο που ο Νικόλαος Αλεξάντροβιτς ήταν κύριος όλων εμάς των αγροτών και χωριατών, συμπεριφερόταν με έναν ήσυχο και σεμνό τρόπο». Επίσης: «Μετά τις πρώτες ημέρες άλλαξε η γνώμη μας για τη βασιλική οικογένεια».

Ωστόσο, η πλειονότητα των αδίστακτων αυτών δολοφόνων μισούσε και αυτήν ακόμη την παρουσία της οικογένειας. Κατά την τελευταία περίοδο της φυλάκισής τους στο Αικατερίνμπουργκ, τα μέλη της βασιλικής οικογένειας υπέμειναν μεγάλους εξευτελισμούς. Οι δολοφόνοι συμπεριφέρθηκαν σαν άγρια θηρία, χωρίς να νοιώθουν το ίχνος οίκτου για τα ανυπεράσπιστα θύματά τους. Το τι συνέβη ήταν μία πραγματική σφαγή, ένα λουτρό αίματος, για το οποίο οι απάνθρωποι αυτοί «ήρωες» κόμπαζαν και δοξάζονταν επί δεκαετίες!

Πότε βρέθηκαν τα λείψανα των Ρομάνοφ; Πότε και πώς έγινε η αγιοκατάταξή τους;

Στις 30-31 Μαΐου του 1979, ο ερασιτέχνης ερευνητής Αλέξανδρος Αβντόνιν, έπειτα από πολυχρόνιες έρευνες και συλλογή αποδεικτικών στοιχείων, με τη βοήθεια του κινηματογραφιστή Γκέλι Ρυάμποφ κατόρθωσαν να εντοπίσουν τον ομαδικό τάφο των εννέα θυμάτων. Ωστόσο, έπρεπε να περιμένουν άλλα δέκα χρόνια, μέχρι την εποχή της Περεστρόικας του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, για να ανακοινώσουν επίσημα την ανακάλυψή τους. Στις 29 Ιουλίου του 2007, μια ομάδα μελών της Στρατιωτικής και Ιστορικής Λέσχης του Αικατερίνμπουργκ κατάφερε να εντοπίσει και τον δεύτερο τάφο, όπου βρέθηκαν μέλη από τα κατατεμαχισμένα σώματα του Αλεξίου και μίας από τις μικρότερες αδελφές του. Πλήθη αναφορών θαυμάτων των βασιλομαρτύρων άρχισαν να εμφανίζονται ήδη από την πρώτη περίοδο μετά το μαρτύριό τους. Θεραπείες ασθενών, επανενώσεις διαλυμένων οικογενειών, μυροβλύζουσες και ευωδιάζουσες εικόνες, όλα μαρτυρούσαν τη μεγάλη τους παρρησία ενώπιον του θρόνου του Θεού. Έτσι, η επίσημη αναγνώριση της αγιότητάς τους αναμενόταν με μεγάλο πόθο από το πλήρωμα της Εκκλησίας. Πράγματι, η πρώτη πράξη αγιοκατάταξης της βασιλικής οικογένειας έγινε την 1η Νοεμβρίου του 1981 από την Υπερόριο Εκκλησία της Ρωσίας και ακολούθησε η αντίστοιχη εκ μέρους του Πατριαρχείου της Ρωσίας στις 15 Αυγούστου του 2000.

Οι άγιοι Νικόλαος και Αλεξάνδρα με τις αυτοκρατορικές στολές της Ρωσίας

Οι φωτογραφίες προέρχονται από το βιβλίο: «Οι άγιοι Βασιλομάρτυρες Ρομάνοφ- Όσα δεν μπόρεσε να κρύψει η σιωπή» και είναι ευγενική παραχώρηση των εκδόσεων ΑΘΩΣ
ΠΗΓΗ.ΑΜΦΟΤΕΡΟΔΕΞΙΟΣ

____________

Σοφία Χατζή

δημοσιεύθηκε στην εβδομαδιαία εφημερίδα

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘ

Η Προσευχή Αγίας Μαρίνας πριν τον αποκεφαλισμό της

site analysis

«Άναρχε, αθάνατε άχρονε, ακατάληπτε και ανεξιχνίαστε Κύριε, Θεέ των όλων και Δημιουργέ πάσης Κτίσεως, προνοητά και Σωτήρ όλων, όπου εις Σε ελπίζουσι, ευχαριστώ Σοι, όπου με έφερες εις την ώραν ταύτην και ήγγισα εις τον στέφανον της δικαιοσύνης Σου.

Υμνώ και ευλογώ την αναρίθμητον ευσπλαχνίαν και φιλανθρωπίαν Σου, όπου ηθέλησας να με συντάξης με τους εκλεκτούς δούλους Σου. Επίβλεψον και τώρα επ’ εμέ την ταπεινήν, Δέσποτα Θεέ, Κύριε του ελέους, Παντοκράτωρ και παντοδύναμε, επάκουσον της προσευχής μου και πλήρωσον μου τα αιτήματα εις έπαινον.

Και τιμήν και δόξαν του υπεραγίου και προσκυνητού Σου ονόματος, χάρισαι την άφεσιν των αμαρτιών όλων εκείνων, όπου θέλουν οικοδομήσει Εκκλησίαν εις το όνομα της δούλης Σου, να λειτουργούν εις αυτήν προσευχόμενοι, ή γράφουσι το μαρτύριον της αθλήσέως μου, και το αναγινώσκουσι μετά πίστεως, μνημονεύοντες το όνομα της δούλης σου, και καρποφορούσιτο κατά δύναμιν όλων αυτών, λέγω όσοι θεραπεύουσι το οικητήριον του σώματός μου, όπου εμαρτύρησα δι’ αγάπην Σου, συγχώρησον τας αμαρτίας κατά το μέτρον της πίστεως αυτών και μη εγγίση χείρ κολαστήριος, ούτε πείνα, ουδέ θανατικόν ή άλλη βλάβη ψυχής ή σώματος.

Μια δασκάλα δεν συμπαθούσε καθόλου ένα μαθητή της. Ώσπου έμαθε το τραγικό μυστικό του…

site analysis

Πριν από πολλά χρόνια σε ένα Δημοτικό σχολείο της Αμερικανικής επαρχίας υπήρχε μια δασκάλα. Το όνομα της ήταν κυρία Τόμπσον.

Την πρώτη μέρα της καινούργιας σχολικής χρονιάς, στάθηκε μπροστά από τα παιδιά της πέμπτης τάξης, τους συστήθηκε και στη συνέχεια τους είπε ένα μεγάλο ψέμα.

Όπως και οι περισσότεροι άλλωστε δάσκαλοι, κοίταξε τους μαθητές της και τους είπε ότι τους θα τους αγαπάει και θα τους προσέχει όλους το ίδιο. Αλλά αυτό ήταν αδύνατον, γιατί εκεί στην μπροστινή σειρά, κάθονταν ένα μικρό αγόρι, ο Τέντυ Στάλλαρντ. Η κυρία Τόμπσον είχε παρατηρήσει τον Τέντυ από την προηγούμενη χρονιά και δεν τον συμπαθούσε ιδιαίτερα. Δεν έπαιζε με τα άλλα παιδιά, δεν συμμετείχε στην τάξη, τα ρούχα του ήταν συνέχεια βρώμικα και σίγουρα δεν έκανε όσο συχνά έπρεπε μπάνιο.

Ο Τέντυ ήταν ένα παιδί που την δυσαρεστούσε όποτε τον έβλεπε για αυτό και απολάμβανε τις στιγμές που σχημάτιζε με τον κόκκινο στυλό της τα τεράστια Χ στα τετράδια του, έσβηνε τα λάθη του ή βαθμολογούσε με 6 και με 5 τις εργασίες του.

Στο σχολείο, όπου δίδασκε η κυρία Τόμπσον, ήταν υποχρεωμένη να ελέγχει το παρελθόν όλων των παιδιών που υπήρχαν στη τάξη της. Ακόμη και του μικρού Τέντυ. Έτσι όταν άνοιξε τα αρχεία του, την περίμενε μια μεγάλη έκπληξη.

Ο δάσκαλος που είχε τον Τέντυ στην πρώτη τάξη του Δημοτικού έγραφε για αυτόν: «Ο Τέντυ είναι ένα υπέροχο παιδί όλο χαμόγελο. Είναι οργανωτικός, μελετηρός και έχει καλούς τρόπους.Είναι μια έμπνευση για τα παιδιά που βρίσκονται γύρω του.»

Η δασκάλα που είχε τον Τέντυ στη Δευτέρα Δημοτικού έγραφε: «Είναι εξαιρετικός μαθητής, τον συμπαθούν πολύ οι συμμαθητές του αλλά ο ίδιος μοιάζει πολύ προβληματισμένος επειδή η μητέρα του πάσχει από μια ανίατη ασθένεια και η ζωή στο σπίτι του πρέπει να είναι πολύ δύσκολη.»

Η δασκάλα που τον δίδαξε στην Τρίτη Δημοτικού έγραφε: «Ο θάνατος της μητέρας του του στοίχισε πολύ. Ο ίδιος προσπαθεί να κάνει ότι καλύτερο μπορεί, αλλά ο πατέρας του δεν του δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον. Η άσχημη κατάσταση στο σπίτι θα τον επηρεάσει πολύ σύντομα, αν δεν αλλάξει γρήγορα κάτι.»

Ο δάσκαλος του Τέντυ στην Τετάρτη Δημοτικού έγραφε: «Ο Τέντυ έχει παραιτηθεί και δεν δείχνει κανένα ενδιαφέρον για το σχολείο. Δεν έχει πολλούς φίλους και πολλές φορές κοιμάται στην τάξη.»

Η κυρία Τόμπσον συνειδητοποίησε το πρόβλημα και αισθάνθηκε ντροπή για τον εαυτό της. Αισθάνθηκε ακόμη χειρότερα, όταν όλοι οι μαθητές της, της έφεραν χριστουγεννιάτικα δώρα τυλιγμένα με αστραφτερά περιτυλίγματα και όμορφες κορδέλες. Όλοι, εκτός από τον Τέντυ. Το δικό του δώρο ήταν αδέξια τυλιγμένο σε ένα βρώμικο, καφέ χαρτί που μάλλον πριν ήταν η σακούλα ενός παντοπωλείου.

Η κυρία Τόμπσον δυσκολεύτηκε να το ανοίξει. Τα περισσότερα παιδιά γέλασαν όταν έβγαλε από μέσα ένα βραχιόλι που είχε φτιάξει ο ίδιος με σπάγκο και πέτρες αλλά και ένα ανοιχτό, μισογεμάτο μπουκάλι με άρωμα. Σηκώθηκε από τη θέση της και σταμάτησε απότομα των γέλιο των παιδιών όταν φώναξε δυνατά πόσο πολύ της άρεσε το δώρο του. Στη συνέχεια φόρεσε το βραχιόλι και έριξε λίγο από το άρωμα στο χέρι της.

Ο Τέντυ έφυγε τελευταίος εκείνη τη μέρα από την τάξη. Βγαίνοντας από τη πόρτα γύρισε προς τη δασκάλα του και της είπε με θλιμμένη φωνή «Σήμερα κυρία μυρίζετε σαν τη μαμά μου!»

Η κυρία Τόμπσον έκλαψε πολύ εκείνη τη μέρα. Από τότε σταμάτησε να μαθαίνει τα παιδιά ανάγνωση, γραφή και αριθμητική. Αντ “αυτού, άρχισε να τα διδάσκει.

Αγαπούσε όλα τα παιδιά αλλά έδινε ιδιαίτερη προσοχή στον μικρό Τέντυ. Κάθε φορά που τον βοηθούσε στα μαθήματα του, το μυαλό του έμοιαζε να ζωντανεύει. Όσο περισσότερο τον ενθάρρυνε, τόσο πιο γρήγορα απαντούσε στις ερωτήσεις της. Μέχρι το τέλος του έτους, ο Τέντυ είχε γίνει ένα από τα πιο έξυπνα παιδιά της τάξης και, παρά το ψέμα της ότι θα αγαπούσε όλα τα παιδιά το ίδιο, ο Τέντυ ήταν πλέον και επίσημα ο αγαπημένος της. Την επόμενη χρονιά η κυρία Τόμπσον ανέλαβε πάλι την Πέμπτη Δημοτικού και έβλεπε τον Τέντυ μόνο στα διαλείμματα. Μια μέρα, προς το τέλος του έτους, βρήκε ένα σημείωμα κάτω από την πόρτα του σπιτιού της. Το σημείωμα είχε την υπογραφή του Τέντυ και έγραφε: «Είσαστε ακόμη η καλύτερη δασκάλα που είχα ποτέ στη ζωή μου».

Έξι χρόνια μετά η κυρία Τόμπσον έλαβε άλλο ένα σημείωμα, αυτή τη φορά με το ταχυδρομείο.

Ήταν πάλι ο Τέντυ και της έγραφε ότι είχε τελειώσει τρίτος σε βαθμό το Λύκειο, αλλά εκείνη ήταν ακόμη η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του.

Τέσσερα χρόνια μετά, πήρε άλλη μια επιστολή από τον Τέντυ. Της έγραφε ότι είναι δύσκολα στο Πανεπιστήμιο αλλά πολύ σύντομα θα έπαιρνε το πτυχίο του και με καλό βαθμό. Τέλειωσε το γράμμα του γράφοντας ότι ακόμη εκείνη είναι η καλύτερη και η πιο αγαπημένη του δασκάλα που είχε ποτέ.

Έπειτα από τέσσερα χρόνια άλλο ένα γράμμα από τον Τέντυ έκανε την εμφάνιση του στο ταχυδρομικό κουτί της κυρία Τόμπσον. Της έγραφε ότι αφού πήρε το πτυχίο του, αποφάσισε να προχωρήσει λίγο ακόμη τις σπουδές του. Τέλειωνε την επιστολή γράφοντας ότι παραμένει η καλύτερη και η αγαπημένη του δασκάλα.

Η κυρία Τόμπσον πήρε ακόμη ένα γραμμα από τον Τέντυ εκείνη την άνοιξη.Αλλά αυτή τη φορά το όνομα με το οποίο υπέγραφε,ήταν διαφορετικό: Δρ. Θίοντορ Φ. Στάλλαρντ. Της έγραφε ότι είχε βρει μια κοπέλα και επρόκειτο να την παντρευτεί. Της έλεγε ότι ο πατέρας του είχε πεθάνει μερικά χρόνια πριν και αναρωτιόταν αν θα μπορούσε εκείνη, να καθίσει στη θέση που κάθεται η μητέρα του γαμπρού.

Φυσικά εκείνη το έκανε…

Πήγε στο γάμο φορώντας στο χέρι εκείνο το βραχιόλι από πέτρες που της είχε κάνει δώρο ο Τέντυ και φορώντας το άρωμα που του θύμιζε τη μητέρα του. Την στιγμή που ο Δρ. Στάλλαρντ την αγκάλιασε της ψιθύρισε στο αυτί: «Σας ευχαριστώ, κυρία Τόμπσον, γιατί πιστέψατε σε μένα.

Σας ευχαριστώ τόσο πολύ γιατί με κάνατε να αισθανθώ σημαντικός και μου δείξατε πως μπορώ να κάνω τη διαφορά».

Η κυρία Τόμπσον με δάκρυα στα μάτια του απάντησε: «Τέντυ, κάνεις πολύ μεγάλο λάθος. Εσύ είσαι αυτός που μου έμαθε ότι μπορώ να κάνω τη διαφορά. Δεν ήξερα πώς να διδάξω τους μαθητές μου μέχρι που σε γνώρισα.»

Προσπαθήστε να μην κρίνετε από το περιτύλιγμα και μην υποτιμάτε ποτέ μα ποτέ την δύναμη που έχετε και που μπορεί να αλλάξει τις ζωές των ανθρώπων γύρω σας.
ΠΗΓΗ.https://douriosippos.blogspot.com/

Η Οσία Σάρρα (13 Ιουλίου)

site analysis

Kόλπους υποσχών την νέαν Σάρραν δέχου, Ω της παλαιάς Aβραάμ Σάρρας άνερ.

Βιογραφία Για την Οσία Σάρρα γράφει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: «Περί της Aγίας ταύτης Σάρρας γράφεται εις τον Παράδεισον των Πατέρων, ότι είπε ταύτα τα λόγια. «Eάν εύξωμαι τω Θεώ, ίνα πάντες οι άνθρωποι πληροφορώνται εις εμέ, ευρεθήσομαι εις την θύραν εκάστου μετανοούσα. Aλλά μάλλον εύξομαι, την καρδίαν μου αγνήν είναι μετά πάντων». Προς την Oσίαν ταύτην επήγαν μίαν φοράν δύω μεγάλοι Γέροντες και αναχωρηταί από τα μέρη του Πηλουσίου όρους, πηγαίνοντες δε, έλεγον αναμεταξύ των, ας ταπεινώσωμεν την γραίαν ταύτην. Eίτα λέγουσιν αυτή. Bλέπε, μήπως υπερηφανευθή ο λογισμός σου, και ειπής, ότι ιδού οι αναχωρηταί έρχονται εις εμένα, οπού είμαι γυναίκα. H δε Oσία απεκρίθη εις αυτούς. Kατά μεν την φύσιν, είμαι γυναίκα, όχι δε κατά τον λογισμόν. Άλλην φοράν επήγαν εις αυτήν Σκητιώται, και ετραπέζωσεν εις αυτούς μερικά φαγητά οπού της έφερον. Eκείνοι δε αφήσαντες τα καλά φαγητά, έφαγον τα αχαμνά. Tότε λέγει αυτοίς η Oσία, αληθώς Σκητιώταί εστε. Tόσον δε αγωνίστρια ήτον η μακαρία αύτη, ώστε οπού εξήντα χρόνους εκάθησεν επάνω εις ένα ποταμόν, και κάτω δεν έσκυψε να ιδή.» Η Οσία Σάρρα απεβίωσε ειρηνικά.

Η ... φιλενάδα των κεκοιμημένων

site analysis

Στο μοναστήρι της Όπτινα ζούσε μια μοναχή σχεδόν ενενήντα ετών.

Το όνομά της ήταν Βαρσανουφία και περιπλανιόνταν με ένα ραβδί στο χέρι από το ένα μοναστήρι στο άλλο.
 

Όλη της η περιουσία ήταν δυο δισάκια τα οποία κουβαλούσε μαζί της. Στο ένα δισάκι είχε κάποια ξεροκόμματα ψωμί ενώ τα υπόλοιπα ήταν χαρτιά μνημόνευσης τα περισσότερα από τα οποία ήταν παλιά και φαγωμένα.

Η προσκυνήτρια ερχόνταν στην Όπτινα συνήθως το βράδυ και χτυπούσε με το ραβδί στο παράθυρο:

«Αφήστε με να διανυκτερεύσω»!
 

Άλλοι την άφηναν και άλλοι όχι, γνωρίζοντας την συνήθεια της μοναχής να μην κοιμάται το βράδυ, προσευχόμενη γονατιστή όλη νύχτα. 

Δεν θα ήταν τίποτα εάν μόνο αυτή δεν κοιμόνταν, κατά τα μεσάνυχτα όμως ξύπναγε όσους κοιμόνταν: «Γιατί κοιμάσαι υπναρά; Σκέψου την Τελική Κρίση και σήκω να προσευχηθείς!». Εδώ να σημειώσουμε ότι επέμενε πολύ μέχρι να σηκωθούν γι αυτό πολλές φορές το ξημέρωμα την έβρισκε στον σταύλο ή σε καμιά αποθήκη, μαζί με τα πολύτιμα πράγματά της. Εκτιμούσε πολύ τα δισάκια της, αντιθέτως τα ζεστά ρούχα που της έδιναν τα χάριζε ή τα παρατούσε.
 

Η μοναχή Βαρσανουφία είχε καρεί μοναχή από πολύ νεαρή. Κανείς δεν ήξερε γιατί περιπλανιόνταν, όχι πάντως επειδή δεν είχε καταφύγιο.
 

Παλαιότερα ερχόνταν σπάνια στην Όπτινα και μόνο στα βαθιά γεράματα εγκαταστάθηκε εκεί. Τα χρόνια είχαν αρχίσει να την βαραίνουν και οι περιπλανήσεις είχαν μειωθεί ενώ στις ακολουθίες καθόνταν σ' ένα στασίδι. Βασικά δεν καθόνταν μόνο στις ακολουθίες αλλά ερχόνταν στον ναό από τις πέντε το πρωί. Έβγαζε τα χαρτάκια της από το δισάκι της και όλη την ημέρα καθόνταν εκεί προσευχόμενη και μνημονεύοντας ονόματα.
 

Δεν πήγαινε στην τράπεζα της μονής για να φάει αφού το φαγητό δεν την ενδιέφερε. Αν την σέρβιρες κάτι ψευτομασουλούσε, εάν όχι έβγαζε ένα ξεροκόμματο από το δισάκι της, δάγκωνε λίγο και το υπόλοιπο το ξαναφύλαγε με μεγάλη προσοχή.
 

Πριν πεθάνει παρακάλεσε όσους ήρθαν να την δουν, να πάρει κάποιος το δισάκι με τα ονόματα έτσι ώστε μετά τον θάνατό της να συνεχιστεί η μνημόνευση των ονομάτων
 

"Αυτή είναι μια μεγάλη αρετή των χριστιανών,να μνημονεύουν τους κεκοιμημένους" έλεγε ταπεινά και κοίταζε με ελπίδα στα μάτια τον καθέναν ξεχωριστά.
 

Όλοι όμως κοίταζαν αλλού και κανένας δεν αναλάμβανε να πάρει τα δισάκια με τα ονόματα των κεκοιμημένων που ζύγιζαν τουλάχιστον δέκα-δεκαπέντε κιλά.

Λένε πως η μοναχή Βαρσανουφία ήξερε όλα τα ονόματα απέξω. Είχε μια πολύ καλή μνήμη και να πως το κατάλαβα αυτό:

Μετά τον θάνατο της μητέρας μου μοίραζα στην εκκλησία φρούτα και γλυκά για το συγχώριο. Όταν είδα την μοναχή Βαρσανουφία σε μια γωνία να προσεύχεται, ήδη τα είχα μοιράσει όλα. Βρήκα ωστόσο δυο μικρές ντομάτες στην τσάντα μου. Της έδωσα και την παρακάλεσα να προσεύχεται για την ψυχή της κεκοιμημένης δούλης του Θεού Αναστασίας. Μετά από πέντε χρόνια και ενώ βρισκόμουν έξω από τον ναό, με φώναξε και μου είπε: "Την μητέρα σου Αναστασία την μνημονεύω πάντοτε".

Θυμάμαι μιαν ακόμη ιστορία που σχετίζεται με το κοιμητήριο της πόλης Κοζέλσκ. Στα χρόνια των διωγμών όταν έκλεισαν τα μοναστήρια, εδώ έθαβαν τους μοναχούς της Όπτινα και τις μοναχές του Σαμόρντινο, αλλά κανείς δεν γνώριζε τα ονόματά τους. Αρχεία δεν διατηρήθηκαν, ενώ οι επιγραφές των τάφων με τον καιρό ξεθώριασαν. Οι ιερομόναχοι της Όπτινα συχνά έκαναν εδώ μνημόσυνα, μνημονεύοντας τους κεκοιμημένους με αυτόν τον τρόπο: «Κύριε, Εσύ γνωρίζεις τα ονόματά τους».
 

Μια φθινοπωρινή ημέρα ήρθαν στο κοιμητήριο για το μνημόσυνο.
 

Τα χρυσοκίτρινα φθινοπωρινά φύλλα του σφένδαμου είχαν σκεπάσει τα μνήματα και στα στενά δρομάκια είχαν σχηματιστεί ολόκληροι σωροί. Ξαφνικά μέσα από έναν σωρό πετάχθηκε χαρούμενη η μοναχή Βαρσανουφία.
 

"Αδελφή Βαρσανουφία,τι κάνεις εκεί; ρώτησαν όλοι έκπληκτοι. Περνάς το βράδυ σου στο κοιμητήριο;"
 

"Εμένα οι νεκροί με αγαπάνε" τους απάντησε η μοναχή και ταυτόχονα οδήγησε τους αδελφούς στο κοιμητήριο λέγοντάς τους ποιος και που είναι θαμμένος!
 

Έτσι οι μοναχοί της Όπτινα έρχονταν συχνά στο κοιμητήριο για να φτιάξουν τις επιγραφές στους τάφους, με την καθοδήγηση της μοναχής. Ταυτόχρονα τους διηγούνταν το θάρρος και το σθένος των ομολογητών που υπέφεραν για τον Χριστό στα χρόνια των διωγμών. Τους θυμόνταν όλους, τους γνώριζε, τους αγαπούσε και το βράδυ προσευχόνταν γι αυτούς. Σπάνια την έβλεπε κάποιος να κοιμάται.
 

"Αδελφή Βαρσανουφία" την ρωτούσαμε πώς αντέχεις χωρίς ύπνο;

"Με βοηθούν οι νεκροί" απαντούσε  με χαρά.
 

Τώρα στα μνημόσυνα στην Όπτινα μνημονεύουν την μοναχή Βαρσανουφία.
 

Η μοναχή τους αγαπούσε όλους, όμως αγαπούσε τους κεκοιμημένους πιο πολύ και από τους ζωντανούς. Αυτοί της φαινόνταν πιο ενδιαφέροντες αφού εκεί όλα είναι αλήθεια. Στην γη η ψυχή αισθάνεται στριμωγμένη στην ματαιότητα και μας πιέζουν οι έγνοιες και οι φροντίδες για τα φθαρτά και τα περαστικά. Γι' αυτό ίσως σε όλη της την ζωή περιπλανιόνταν μακριά από τις έγνοιες για τα φθαρτά, ξεχνώντας τις ανάγκες της ζωής, έτσι όπως ένας μεγάλος ξεχνά τα παιδικά του παιχνίδια. Η πίστη της μοναχής Βαρσανουφίας ήταν απλή.
 

"Εμείς μόνο ζητάμε στα μνημόσυνα" μας εξηγούσε "οι κεκοιμημένοι να προσεύχονται για εμάς στο Θεό. Και αυτά δεν είναι κούφια λόγια αλλά η πραγματικότητα. Προσεύχονται για εμάς, μας θυμούνται και μας αγαπούν. Όλα τα επίγεια θα φθαρούν, το μόνο που θα μείνει είναι η αγάπη".
 

Πηγή Νίνας Πάβλοβα, Η ημέρα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, απόδοση στα ελληνικά π.Γεώργιος Κονισπολιάτης/proskynitis.blogspot.

H AΓΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ

site analysis

	10:47 π.μ. (πριν από 6 ώρες)

ΚΑΤΑΓΩΓΗ – ΔΙΩΓΜΟΙ: 

Η Αγία έζησε στα χρόνια του Διοκλητιανού καί μαρτύρησε τό έτος 303. Καταγόταν από την Χαλκηδόνα. Ήταν κόρη του πλουσίου Συγκλητικού Φιλόφρονα και της ευσεβούς Θεοδοσιανής. Η Αγία παιδαγωγήθηκε «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» γι' αυτό αγάπησε το Χριστό, την αγνεία και την ομολογία του Χριστού. O έπαρχος της Ανατολής Πρίσκος μαζί με τον φιλόσοφο και ιερέα του Άρη Απελιανό κήρυξε, με τη συμφωνία του Διοκλητιανού, διωγμό κατά των Χριστιανών. Κατά την εορτή του θεού Άρη ζήτησε όλοι οι κάτοικοι να προσέλθουν στη γιορτή. Όσoι δεν θα προσέρχονταν θα τιμωρούνταν με φοβερά κολαστήρια. Οι χριστιανοί κρύφτηκαν άλλοι σε σπίτια και άλλοι στις ερημιές. Ή Αγία Ευφημία ήταν επικεφαλής μιας τέτοιας ομάδας στηρίζοντας τούς πιστούς με το φλογερό της λόγο.

ΣΥΛΛΗΨΗ – ΜΑΡΤΥΡΙΟ: Τελικά συνελήφθη η Αγία μαζί με σαράντα εννιά άλλα άτομα. Όταν ο Πρίσκος ζήτησε νά θυσιάσουν στο είδωλο του Άρη και οι πενήντα συληφθέντες αρνήθηκαν με παρρησία. Ο Πρίσκος οργίστηκε από την άρνησή τους και έδωσε εντολή να δείρουν επί είκοσι μέρες τους Αγίους και να τους φυλακίσουν. Μετά το εικοσαήμερο αυτό δοκίμασε πάλι να πείσει τους μάρτυρες να θυσιάσουν. Μετά την νέα άρνηση, τους έδειραν τόσο πολύ, ώστε κουράστηκαν οι στρατιώτες που τους έδερναν. Τότε ο Πρίσκος αφού φυλακισε τους υπολοίπους, κάλεσε κατά μόνας την Αγία και προσπάθησε να την πείσει να θυσιάσει. Μετά τη νέα άρνηση και ομολογία της, την έβαλαν στο βασανιστικό τροχό κατακόπτοντας το σώμα της. Την ώρα του μαρτυρίου της η Αγία προσευχόταν διαρκώς. Μετά την προσευχή της και το θαυματουργό λύσιμό της από τον τροχό και τη θεραπεία των τραυμάτων της, ρίχτηκε η Αγία σε πυρακτωμένο καμίνι. Οι υπηρέτες Σωσθένης και Βίκτωρ αρνήθηκαν να την ρίξουν στο καμινι, γιατί έβλεπαν να στέκονται στο πλευρό της Αγίας δύο φοβεροί άνδρες, που απειλούσαν ότι θα σκόρπιζαν τη φωτιά. Ο Σωσθένης και ο Βίκτωρ βλέποντας το θαύμα ομολόγησαν τον Χριστό και μαρτύρησαν. Εντέλει η Αγία ρίχτηκε στο καμίνι. Όμως, η φλόγα δεν άγγιζε την Αγία, αλλά σκορπίστηκε έξω από το καμίνι κι έκαψε πολλούς. Μετά από πολλών ειδών άλλα μαρτύρια που επακολούθησαν και αντίστοιχες θαυματουργικές διασώσεις της Αγίας, τελικά ο Πρίσκος διέταξε και την έριξαν στα θηρία, όπου και τελικά η Αγία μετά από προσευχή παρέδωσε την ψυχή της στα χέρια του Νυμφίου της. Οι γονείς της Αγίας έθαψαv με τιμή το πάνσεπτό της λείψανο στη Χαλκηδόνα και δόξαζαν τοv Κύριο, διότι αξιώθηκαν της τιμής να έχουν τηv θυγατέρα τους Μεγαλομάρτυρα της Εκκλησίας και πρέσβειρά τους κοντά Του.

Η ΑΦΘΑΡΣΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΚΑΙ Η Δ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ: O Κύριος τίμησε την καλλίνικο παρθένον και μάρτυρα Ευφημία με την δωρεά της αφθαρσίας του πολυάθλου παρθενικού της σώματος. Το 451 στη Χαλκηδόνα συνήλθαν οι 630 θεοφόροι Πατέρες που συγκροτήσαν την Τέταρτη Οικουμενικήν Σύνοδον, επί βασιλέων Μαρκιανού και Πουλχερίας. Η Σύνοδος αυτή καταδίκασε τον αιρετικόν Ευτυχή, που κήρυττε την πλάνη, ότι ο Χριστός έχει μόνον μίαν φύση και μία ενέργεια, αυτή της Θεότητος. Οι Άγιοι Πατέρες δογμάτισαν την πίστιv της Εκκλησίας, ότι ο Χριστός έχει δύο τέλειες φύσεις, θελήσεις και ενεργείες, την θεία και την ανθρωπίνη, σε μίαν Yπόσταση. Και αι δύο φύσεις είναι ενωμένες ατρέπτως, ασυγχύτως, αναλλοιώτως και αδιαιρέτως. Στη Σύνοδο οι Ορθόδοξοι Πατέρες συνέταξαν Τόμο, ο οποίος περιείχε την πίστιν την αληθή, την οποίαν πάντοτε πίστευε και κήρυττε η Έκκλησία τσυ Χριστού. Αλλά και οι αιρετικοί Μονοφυσίτες συνέταξαν αντίστοιχο τόμο, που περιείχε τις πλάνες τους. Τότε ομόφωνα ορθόδοξοι και αιρετικοί απεφάσισαν να τεθούν και τα δύο κείμενα στο στήθος του ιερού λειψάνου της της Αγίας Ευφημίας και, αφού άνοιξαν τη λειψανοθήκη, έκαναν αυτό και την σφράγισαν πάλι. Όταν, λίγο αργότερα, άνοιξαν τη θήκη βρήκαν τον Τόμο των Ορθοδόξωv στα χέρια της ενώ αυτό των αιρετικών Μονοφυσιτών στα πόδια της. Έτσι η Μεγαλομάρτυς Ευφημία με το έξαίσιο αυτό θαύμα επικύρωσε και υπέγραψε τον ορθόδοξο Τόμο διασαλπίζοντας το Χριστολογικό δόγμα περί των δύο φύσεων του Χριστού στα πέρατα της οικουμένης αποδεικνύοντας την διδασκαλία του Ευτύχη και των οπαδών του Μονοφυσιτών πλάνη.
ΠΗΓΗ.ΟΜΟΛΟΓΙΑ

Η ιστορία της αμαρτωλής του Βελιγραδίου...

site analysis

Μας αφηγείται σήμερα ένας ιερέας του Βελιγραδιού το ασυνήθιστο γεγονός με μία εκδιδόμενη γυναίκα στους δρόμους του Βελιγραδιού.

Μία μέρα λίγο πριν βραδιάσει βάδιζε στους δρόμους για τη «δουλειά» της. Καθώς περνούσε δίπλα σ’ έναν κήπο βλέπει έναν άνθρωπο να ετοιμάζεται να απαγχονιστεί. Έδεσε το σχοινί στο κλαδί του δέντρου και με μιας το έβαλε γύρω από το λαιμό του.

Ή γυναίκα σβέλτα πήδησε πάνω από την περίφραξη, τράβηξε το μικρό της μαχαίρι από την τσέπη κι έκοψε το σχοινί, οπότε ό άνθρωπος έπεσε στο χώμα λιπόθυμος. Του έκανε μαλάξεις ώσπου συνήλθε. Τότε της είπε ό αυτόχειρας: «Γιατί το ’κανες; Εγώ δεν μπορώ να ζήσω, δεν έχω στον ήλιο μοίρα. Εξαιτίας της φτώχιας μου, ήθελα να τελειώσω μ’ αυτή τη μίζερη ζωή». Ή γυναίκα έβγαλε όσα χρήματα είχε μαζί της και του τα έδωσε, υποσχόμενη ότι θα τον βοηθά κι άλλο ώσπου να βρει δουλειά. Και συνέχισε ή γυναίκα τη δική της άπρεπη δουλειά και μέρος από τα κέρδη της άπ’ αυτή τη δουλειά, πήγαινε σ’ εκείνον φτωχό και του έδινε για να συντηρηθεί.

Όμως μετά από έξι βδομάδες ή γυναίκα έπεσε στο κρεβάτι βαριά άρρωστη. Της κάλεσαν τον ιερέα. Στην παρουσία του ιερέα εκείνη, ήδη ετοιμοθάνατη, άρχισε να λέει: «Ω, άγγελοι του Θεού, γιατί ήρθατε σ’ εμένα; Μα δεν ξέρετε, πόσο βρώμικη και αμαρτωλή γυναίκα είμαι εγώ;».

Λίγο μετά πάλι φώναξε: «Ώ, Κύριε Χριστέ, μα κι ΕΣΥ ήρθες σ’ εμέ να την αμαρτωλή; Για ποιο λόγο το αξιώθηκα αυτό; Μα μόνο με το ότι έσωσα εκείνον το φτωχό άπ’ το θάνατο; Αλίμονο σ’ έμενα την ανάξια! Ώ πόσο είναι μεγάλο το έλεος του Θεού!». Λέγοντας αυτό άφησε την ψυχή της, και το πρόσωπό της έλαμψε σα να φωτιζόταν με κερί. Να, τι σημαίνει να σώσεις την ψυχή ενός ανθρώπου. Να, πως μία πράξη ελέους προς τον πλησίον σκεπάζει πολλές αμαρτίες!

    ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

Πηγή: Εδώ.