«ΤΩΡΑ, ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ, ΕΙΜΑΙ ΕΤΟΙΜΗ! ΕΛΑ, ΣΕ ΚΑΛΗ ΩΡΑ»

site analysis

Ἀπὸ τὸ περιοδ. «Ὅσιος Γρηγόριος»
(ἐτήσια ἔκδ. Ἱ. Μ. Ὁσ. Γρηγορίου Ἁγ. Ὄρους)
ἀρ. τ. 7

Ἠλ. στοιχειοθ. «Χριστ. Βιβλιογρ.»

.               Τὸ κατωτέρω περιστατικὸ μὲ μιὰ ἡρωίδα μητέρα ἀποτελεῖ ἕνα χειροπιαστὸ τεκμήριο τῆς «ἐλπίδας τοῦ παραδείσου»! Ὁ γιὸς τῆς μακαρίας Δέσποινας, μετὰ τὴν ἁγία κοίμησή της ἔγινε μοναχὸς στὴν Ἱ. Μ. Ὁσ. Γρηγορίου στὸ Ἅγιον Ὄρος. Ὁ ἴδιος περιγράφει τὴν συγκλονιστικὴ καὶ μακάρια κοίμηση τῆς μητέρας του, ποὺ εἶχε προσβληθεῖ ἀπὸ καρκίνο.

.               «Τὴν Τρίτη 26 Ὀκτωβρίου 1972 πρότεινε ἀπὸ μόνη της νὰ κοινωνήση τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων …Τὸ Σάββατο 30 Ὀκτωβρίου 1972, ὁ πατέρας μου καὶ ὁ ἀδελφός μου ἔβγαλαν εἰσιτήριο, γιὰ νὰ πᾶνε στὴν Πάτρα γιὰ τὴν τακτοποίηση τοῦ ἀδελφοῦ μου στὴν καινούργια του κατοικία. Ἀλλὰ κατὰ τὸ ἀπόγευμα ἡ μητέρα μου τοὺς παρακάλεσε ν’ ἀναβάλουν τὸ ταξίδι τους, γιατί δὲν αἰσθανόταν καλά. Τοὺς τὸ εἶχε πεῖ καθαρά:

– Θὰ πεθάνω ἀπόψε! Γι’ αὐτὸ νὰ τακτοποιήσουμε τὸ σπίτι, νὰ εἶναι ἕτοιμο γιὰ τὴν κηδεία..              
 Ἡ  ἴδια πρότεινε νὰ στρώσουν τὰ χειμωνιάτικα στρωσίδια στὰ δωμάτια καὶ μάλιστα εἶχε σηκωθεῖ καὶ κατεύθυνε τὴν τακτοποίησή τους. Μετὰ ὁ πατέρας μου πῆγε νὰ εἰδοποιήση ὅλους τους συγγενεῖς, νὰ ἔρθουν γιὰ νὰ περάσουν μαζί της τὸ τελευταῖο της βράδυ στὴν γῆ. Ἔτσι στὸ δωμάτιο ἦταν ὁ πατέρας μου, ὁ ἀδελφός μου, ἡ μητέρα της, ἡ ἀδελφή της, ἡ γιαγιά της, δύο θεῖες της καὶ ἄλλες ἐξαδέλφες της, ποὺ εἶχε μαζί τους στενὸ σύνδεσμο..               
Οἱ στιγμὲς ποὺ κυλοῦσαν ἦταν συγκλονιστικές. Ὅλοι κλαίγαμε. Δὲν μπορούσαμε νὰ σηκώσουμε τὸν πόνο. Μόνο αὐτὴ ἦταν ἀτάραχη! Μάλιστα κάθε λίγο μας παρηγοροῦσε τὸν καθένα ξεχωριστά. Κι ἐνῶ περνοῦσε ἡ ὥρα κάποια στιγμὴ μέσα σὲ μιὰ εὔθραυστη σιγὴ ποὺ ἐπικρατοῦσε στὸ δωμάτιο, μᾶς εἶπε:– Γιὰ νὰ μπορέσω νὰ φύγω πιὸ γρήγορα καὶ πιὸ εὔκολα, νὰ διαβάσουμε τὸ Ψαλτήρι. (Συνήθιζε ἡ ἴδια νὰ διαβάζη σ’ ὅλους τοὺς γνωστοὺς κεκοιμημένους τὸ Ψαλτήρι)..               
Ἄρχισα νὰ διαβάζω, ἐναλλὰξ μὲ τὸν ἀδελφό μου, ἐνῶ αὐτὴ εἶχε σηκωθῆ καὶ στεκόταν ὄρθια. Ἐμεῖς τὴ μαλώσαμε, ἀλλ’ ὅμως ἦταν ἀνένδοτη! Μᾶς ἔλεγε ὅτι εἶναι ἁμαρτία νὰ εἶναι ξαπλωμένη καὶ νὰ διαβάζεται τὸ Ψαλτήρι. Μάλιστα σὲ πολλοὺς ψαλμούς, ποὺ κι αὐτὴ ἤξερε, συμμετεῖχε μαζί μας, ἐνῶ ὅλοι οἱ ἄλλοι ἔπιασαν ἀπὸ μία γωνία καὶ περίμεναν τὴν ἐξέλιξη..               
Τὸ Ψαλτήρι τὸ συνέχισαν οἱ θεῖες μου, οἱ ὁποῖες καὶ τὸ τελείωσαν. Κατόπιν ἄρχισε νὰ δίνη ὁδηγίες στὴν μητέρα της καὶ στὶς ἐξαδέλφες της γιὰ τὴν προετοιμασία τῆς κηδείας. Στὴν μητέρα της εἶπε νὰ καθίση στὸ σπίτι μας, ὅσο μπορεῖ περισσότερο καιρό, γιὰ νὰ μᾶς περιποιῆται..               
Μετὰ κάλεσε τὸν πατέρα μου. Τὸν παρακάλεσε νὰ παντρευτῆ γρήγορα καὶ νὰ μὴν ἀκούη τὸν κόσμο. Τοῦ εἶπε χαρακτηριστικά: Εἶσαι νέος καὶ τὰ παιδιὰ εἶναι ἀγόρια. Ἔχετε ἀνάγκη μιᾶς γυναίκας. Μὲ τὰ μαγειρεῖα καὶ τὰ καθαριστήρια δὲν τελειώνει ἡ δουλειά. Γι’ αὐτὸ νὰ παντρευτῆς γρήγορα. Μὴν ἀκοῦς τὸν κόσμο. Ἂς ποῦν ὅ,τι θέλουν. Ἐσὺ νὰ κοιτάξης τὸ συμφέρον σου..           
Ἐκείνη τὴν στιγμὴ ἔβγαλε τὴν βέρα της, τὴν ἔδωσε στὸν πατέρα μου καὶ μὲ φοβερὴ ψυχραιμία τοῦ εἶπε:– Ἀπὸ μένα εἶσαι πλέον ἐλεύθερος….               Ἀμέσως ὁ πατέρας μου ἔβαλε πάλι στὸ δάχτυλό της τὴν βέρα καὶ προσπάθησε νὰ τὴν παρηγορήσει ὅτι τάχα δὲν θὰ πεθάνει. Ὅμως αὐτὴ ἦταν ἀτάραχη καὶ ἤξερε τὸ τί θὰ ἐπακολουθοῦσε. Μάλιστα μετὰ τὸν θάνατό της βρήκαμε τὴν βέρα κάτω ἀπὸ τὸ προσκέφαλό της δεμένη σ’ ἕνα μαντήλι. Ἀφοῦ τὰ τακτοποίησε λοιπὸν ὅλα, ζήτησε ἀπ’ ὅλους συγχώρηση, στράφηκε στὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καὶ εἶπε:

– Τώρα, Χριστέ μου, εἶμαι ἕτοιμη! Ἔλα, σὲ καλὴ ὥρα..           
Ἀμέσως μετὰ τὴν ἔπιασε ἕνας βήχας καὶ προθυμοποιήθηκε μιὰ θεία μου νὰ τῆς φέρει νερό. Ὅμως ἡ μητέρα μου τὴν σταμάτησε λέγοντας:– Δὲν χρειάζεται! Αὐτὸ δὲν εἶναι βήχας. Εἶναι ρόγχος. Σὲ λίγο φεύγω..           
Τότε ὁ πατέρας μου τῆς ἔπιασε τὸ κεφάλι, γιὰ νὰ μὴ δυσκολεύεται καὶ μετὰ ἀπὸ 5-6 βαθειὲς ἀνάσες ξεψύχησε στὰ χέρια του!.              
 Ἔτσι ὅπως ἀθόρυβα ἔζησε τὰ 41 της χρόνια, ἔτσι ἀθόρυβα ἔφυγε γιὰ τὸν οὐρανό. Ἔφυγε γι’ Αὐτὸν ποὺ πόθησε περισσότερο ἀπὸ κάθε τί ἐδῶ στὴν γῆ».

 ΠΗΓΗ.ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος Και η Αλεξάνδρα Με Την Νοητική Υστέρηση.

site analysis

~ ..

Προ ετών, γνώρισα ένα μικρό κοριτσάκι, την Αλεξάνδρα, με κάποιας μορφής αυτισμό και εμφανή δυσκολία στην επικοινωνία. 

Οι ψυχολόγοι ήταν αποκαρδιωτικοί για την εξέλιξη του παιδιού. 

Οι γονείς δεν το άντεχαν, ιδίως η μητέρα, τρελαινόταν στη σκέψη και μόνο. Περιήλθαν διάφορους ειδικούς. Όλοι το ίδιο. Το παιδί έδειχνε να δυσκολεύεται πολύ στην επικοινωνία και την αντίληψη. Ήταν κλεισμένο στον εαυτό του. Έγινε οκτώ χρονών. Δεν το δεχόταν κανένα σχολείο. Έχασε δύο τάξεις.

Οι γονείς δεν είχαν σχέση με την Εκκλησία. Ήταν κάπως αδιάφοροι, ίσως ορθολογιζόμενοι άθεοι. Δεν είχαν σχέσεις με εικόνες και καντήλια. Δήλωναν αγνωστικιστές. Κάποιοι φίλοι τους τους έπεισαν να πάνε σε έναν πνευματικό, γλυκό άνθρωπο, αληθινό ψυχολόγο.

Μέσα στην απόγνωσή τους, πήγαν και τον συνάντησαν. Ο άνθρωπος με πολλή αγάπη και γλυκύτητα τους ειρήνευσε κάπως.

-Τη λύση, τους είπε, θα τη δώσει μόνη της η Αλεξάνδρα. Αυτά τα παιδιά προσελκύουν τη χάρι του Θεού με ιδιάζοντα και ασυνήθη τρόπο. 

Την «αδικία» που σας έκανε ο Θεός θα βρεί τρόπο να την αποκαταστήσει ο Ίδιος.

-Μά, πάτερ, πήγαμε στους πιο ειδικούς και όχι μόνο σε έναν και δύο. Κανείς δεν μας δίνει κάποια ελπίδα. Το εξέτασαν το παιδί, το είδαν και ξαναείδαν, όλοι μας τονίζουν ότι πρέπει να συμφιλιωθούμε με την πραγματικότητα, μια ώρα γρηγορότερα για να ηρεμήσουμε κάπως. Αλλά εγώ δεν το αντέχω, λέει η μητέρα. Δηλαδή δεν θα πάει στο σχολείο με τα άλλα παιδιά; Θα γίνει τριάντα χρονών και θα περιφέρεται σαν μια ανέκφραστη μάζα μέσα στο σπίτι;

-Πολύ καλά κάνατε και πήγατε στους επιστήμονες. Ο Θεός όμως ξέρει να διαψεύδει και τους κορυφαίους της γνώσης. Αυτοί ξέρουν τα φαινόμενα. Εκείνος παρεμβαίνει στα μυστικά. Η Αλεξάνδρα, να ξέρετε, κρύβει μέσα της ένα πλούτο που μόλις βρει τον τρόπο και τον φανερώσει, θα θαυμάσετε όχι μόνο το παιδί αλλά και τον Θεό. Αυτά τα παιδιά τα αγαπάει διπλά ο Θεός, απάντησε ο ιερέας και σιώπησε. Εσείς να επιμένετε να βρείτε σχολείο για να πάει. Ρωτήστε, πιέστε, διαμαρτυρηθείτε με ευγένεια. Κάτι τελικά θα γίνει.

Πράγματι, ύστερα από πολλές απογοητεύσεις και απορρίψεις, συναντούν μια νεαρή ψυχολόγο, η οποία δείχνει ενδιαφέρον για την περίπτωση, όσο κανείς άλλος. Μέσα στο γραφείο υπάρχουν βιβλία, μολύβια, ένα σωρός αντικείμενα. Υπάρχει και μία εικόνα της Παναγίας. Το κορίτσι περιφρονεί τα πάντα και πλησιάζει την εικόνα προσπαθώντας να τη χαϊδέψει. Είναι κοντό και δεν φτάνει. Επιμένει.

Πλησιάζει η ψυχολόγος και το σηκώνει στα χέρια της. Αυτό απλώνει το χεράκι του και με χαρακτηριστική τρυφερότητα θωπεύει την εικόνα. Σε λίγο, κατά τη διάρκεια της συζητήσεως, η μικρή Αλεξάνδρα προσέχει τον σταυρό στο στήθος της κοπέλας, που την κρατάει στην αγκαλιά, και θέλει να παίξει με αυτόν. Σκύβει και τον φιλάει. Ποτέ δεν είχε δει στο σπίτι της εικόνα και φυσικά δεν ήταν καθόλου εξοικειωμένη με ασπασμούς σταυρών και εκκλησιαστικών αντικειμένων. Όλο αυτό αιφνιδιάζει τους γονείς, οι οποίοι και εκφράζουν την απορία τους. Η ψυχολόγος υποδουλώθηκε στην αγάπη της Αλεξάνδρας. Την κατέκτησε.

Με τη βοήθειά της, ύστερα από δύο χρόνια βρίσκεται ειδικό σχολείο που την δέχεται δοκιμαστικά. Με την πολλή της αγάπη, η ψυχολόγος αναδεικνύει τα κρυμμένα χαρίσματά της. Η Αλεξάνδρα ξαφνιάζει με τις ικανότητές της. Κερδίζει τη συμπάθεια όλων ανεξαιρέτως. Οι γονείς ζητούν να περάσει από tests, μήπως και κερδίσει καμία τάξη. Δίνει εξετάσεις και πράγματι εντυπωσιάζει. Σε τρεις μήνες είναι σαφώς καλύτερη από όλους τους συμμαθητές της. Είναι από τους πρώτους.

Μεταπηδάει σε κανονικό σχολείο. Έχει τρομακτική μνήμη. Θυμάται τις πρωτεύουσες όλων των χωρών. Μαθαίνει Αγγλικά και Γαλλικά, που όλοι τρίβουν τα μάτια τους. Δυσκολεύεται στα Μαθηματικά. Είναι όμως καταπληκτική στην ανάγνωση και την ορθογραφία. Δεν κάνει λάθη. Ζωγραφίζει εξαιρετικά και επινοητικά. Δεν αντιγράφει. Και κυρίως είναι ένα εξαίρετο και ταπεινό παιδάκι. Όλοι τη λατρεύουν και παίζουν μαζί της. Μερικά παιδιά βλέπουν τη διαφορετικότητά της και την προκαλούν. Αυτή μπερδεύεται, αλλά δείχνει να συγχωρεί αμέσως. Το χόμπυ της, η Εκκλησία και τα τροπάρια. Κανείς δεν καταλαβαίνει τι νοιώθει μέσα της.

Ο ευλαβής ιερέας μου εξομολογείται:

-Αυτό το παιδάκι έχει κάτι το μοναδικό. Εγώ όποτε έχω πρόβλημα αξεπέραστο, όποτε οι πιστοί μου ζητούν για κάτι μεγάλο να προσευχηθώ, ζητώ από την Αλεξάνδρα να κάνει την προσευχούλα της. Και μην ξενίζεσαι, την ακούει ο Θεός, όπως ακούει τους αγίους. Υπάρχουν άρρωστοι για τους οποίους προσεύχεται, για ζευγάρια που δεν έχουν παιδιά, για ανθρώπους που ταλαιπωρούνται ψυχολογικά. Της δίνω τα ονόματα, της εξηγώ απλά το περιστατικό για να μην στενοχωρηθεί πολύ, είναι πολύ συμπονετική, -αυτή προσεύχεται και ο Θεός απαντά.

Αυτός ο θησαυρός, αν υπήρχε η διαγνωστική δυνατότητα και είχε προηγηθεί κάποιος έλεγχος προγεννητικά, δεν θα υπήρχε. 

Ο κόσμος μας σίγουρα θα ήταν πιο φτωχός σε αποδείξεις της πτώσεώς του. Θα ήταν όμως και πολύ πιο φτωχός σε φανερώσεις της χάριτος του Θεού. Η παρουσία της μικρής Αλεξάνδρας δίνει πόνο, αλλά προσφέρει τόση χάρι στον πονεμένο κόσμο μας. Και κυρίως παρουσιάζει την υποψία κάποιου Θεού, αρκετά διαφορετικού από τον ανθρώπινο που φανταζόμαστε και φυσικά δεν υπάρχει.

Κάθε τέτοιο άρρωστο παιδάκι δεν έρχεται στον κόσμο για να αγανακτούμε και για να ταλαιπωρούμαστε. 

Το καθένα έχει τον λόγο του και τη μυστική φωνή του. 

Σε μας μένει η προσφορά της αγάπης, το «αλλήλων τα βάρη βαστάζειν», η εμπειρία της κοινής ταπείνωσης –ότι δεν είμαστε και τόσο δυνατοί και σπουδαίοι, όσο νομίζουμε – και η προσπάθεια να απαλύνουμε το βάρος του και να κατανοήσουμε τη γλώσσα του. 

Τα παιδιά αυτά μιλούν καλύτερα τη γλώσσα του Θεού.

Από το βιβλίο: «Εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός» – Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος

πηγή

Είναι αλήθεια ότι η Εκκλησία πάντα διώκεται

site analysis

Μνήμη Αγίας Κυριακής (7 Ιουλίου)

Σήμερα η Εκκλησία, 7  Ιουλίου, γιορτάζει και τιμά την ιερή μνήμη της αγίας μεγαλομάρτυρος Κυ­ριακής. Η αγία Κυριακή είναι από τα ιερά θύματα των τελευταίων αρχαίων διωγμών της Εκκλησίας. Μαρτύρησε στα χρόνια του Διοκλητιανού, που βασίλεψε από το 284 ως το 305, Ύστερ’ από λίγα χρόνια, στα 312 και 313 ο Μέγας Κωνσταντίνος με δύο Διατάγματα σταμάτησε τους διωγμούς εναντίον της Εκκλησίας. Οι αρχαίοι διωγμοί είναι από τις ενδοξότερες μέρες στη ζωή της Εκκλησίας, αλλά και κάθε διωγμός, γιατί είναι αλήθεια ότι η Εκκλησία πάντα διώκεται.

Η αγία Κυριακή ήταν θυγατέρα ευσεβών γονέων. Ο πατέρας της Δωρόθεος κι η μητέρα της Ευσεβία δεν είχαν παιδιά. Προσεύχονταν και παρακαλούσαν το Θεό να τους δώσει ένα παιδί και να του το αφιερώσουν. Ο Θεός άκουσε την προσευχή των ευσεβών γονέων, και μια Κυριακή γεννήθηκε ένα ωραίο κοριτσάκι. Ο Δωρόθεος και η Ευσεβία, πιστοί στην υπόσχεσή τους, το ονόμασαν Κυριακή και το ανάθρεψαν με κάθε φροντίδα και επιμέλεια, ως αφιερωμένο στο Θεό. Η ατεκνία πάντα είναι μεγάλη λύπη για τους συζύγους και μάλιστα για τους Χριστιανούς, αλλά και η χαρά τους πάλι πολύ μεγάλη, όταν αποκτήσουν παιδί. Γι’ αυτό με κάθε τρόπο, και πρώτα με το όνομα που δίνουν στο παιδί, δείχνουν την ευγνωμοσύνη τους στο Θεό.

Στο διωγμό που κήρυξε ο Διοκλητιανός εναντίον των χριστιανών, η Κυριακή θα ήταν μια παιδούλα ούτε ως είκοσι ακόμα ετών. Τότε και οι γονείς και η θυγατέρα κατηγορήθηκαν και πιάστηκαν ως χριστιανοί. Και το πιο σκληρό ήταν ότι χωρίστηκε το κορίτσι από τους γονείς του· το Δωρόθεο και την Ευσεβία τους πήγαν προς την Αρμενία και την Κυριακή την οδήγησαν στη Νικομήδεια. Εκεί ο ηγεμόνας, ανακρίνοντας την παιδούλα και βλέποντας τη σταθερή της πίστη, έδωσε διαταγή να τη μαστιγώσουν σκληρά. Η Κυριακή σε κάθε ερώτηση απαντούσε· «Είμαι χριστιανή». Και σε κάθε απειλή του ηγεμόνα έλεγε· «Μην πλανιέσαι και μη σε ξεγελάει ο λογισμός σου με βοηθάει ο Θεός και δεν θα με νικήσεις».

Ύστερ’ από εξαντλητική ανάκριση, οδήγησαν την αγία Κυριακή στο ναό, για να θυσιάσει στα είδωλα. Εκείνη, μπαίνοντας στο ναό, παρακαλούσε μέσα της το Χριστό να την βοηθήσει. Ένας δυνατός τότε σεισμός κατατρόμαξε τους δημίους και τα αγάλματα του ναού έπεσαν κι έγιναν κομμάτια. Άναψαν ύστερα φωτιά για να την κάψουν ζωντανή, μα όπως τη βάτο του Μωϋσή, την κύκλωσαν οι φλόγες, μα δεν την έκαψαν. Την έριξαν ύστερα στα θηρία, μα κι εκείνα δεν την πείραξαν, παρόμοια όπως το Δανιήλ, όταν τον έριξαν στο λάκκο των λεόντων. Θα περίμενε κανένας ο ηγεμόνας να ανοίξει τα μάτια του και να δει το θαύμα του Θεού, μα έξαλλος και τυφλωμένος από οργή έδωσε διαταγή να αποκεφαλίσουν το αθώο κι αγνό κορίτσι.

Η αγία Κυριακή, πριν ο δήμιος εκτελέσει τη διαταγή, ζήτησε να την αφήσουνε να προσευχηθεί. Γονάτισε τότε κι άρχισε να προσεύχεται. Κανένας δεν άκουσε τα λόγια της, γιατί σε τέτοιες στιγμές η καρδιά του ανθρώπου, προσεύχεται «στεναγμοίς αλλαλήτοις». Δεν κινούνται τα χείλη, δεν ακούεται φωνή. Κι όμως ο Θεός ακούει, κι είναι σαν και να ρωτά τον προσευχόμενο, σαν και τότε το Μωϋσή στην Ερυθρά θάλασσα· «Τί βοάς προς με;». Η αγία Κυριακή προσευχήθηκε για ώρα πολλή κι ύστερα έγειρε στη γη. Όταν ο δήμιος πλησίασε για να εκτελέσει τη διαταγή, είδε πως η αγία Κυριακή ήταν νεκρή. Η ψυχή της παιδούλας πέταξε σαν μικρό πουλί, και φωτεινός άγγελος την πήρε, για να τη φέρει στο Νυμφίο Χριστό.

Ας μείνουμε στο όνομα της αγίας Κυριακής, στο γεγονός δηλαδή ότι οι ευσεβείς γονείς της την ονόμασαν έτσι, επειδή γεννήθηκε σε ημέρα Κυριακή. Το όνομα συνδέεται στενά με το πρόσωπο και τη συνείδηση του ανθρώπου. Ενώ το όνομα είναι έξω από τον άνθρωπο και προστίθεται σ’ αυτόν ύστερα, όμως συνδέεται τόσο μαζί του, που γίνεται ένα μ’ αυτόν. Έτσι καταλαβαίνουμε την καλή συνήθεια των ευσεβών χριστιανών να δίνουν στα παιδιά τους ονόματα Αγίων της πίστης. Με αυτό τον τρόπο και με την ευκαιρία που η Εκκλησία κάθε χρόνο γιορτάζει τα ιερά της πρόσωπα, ο κάθε χριστιανός στο όνομά του έχει μια συνεχή υπόμνηση της ευσέβειας. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει πως με το όνομα εισάγει «εις την οικίαν έκαστος την εαυτού τον άγιον». Αμήν.

(Επισκόπου Διονυσίου Ψαριανού(+), Μητροπ. Σερβίων και Κοζάνης, «Εικόνες έμψυχοι»)

ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ

 site analysis

«πολιά δε έστι φρόνησις

ανθρώποις και ηλικία γήρως

βίος ακηλίδωτος»

(Σοφ. Σολ. 4,9)

Π

οιός είπε πώς δεν υπάρχουν σήμερα άγιοι; Ποι­ος τολμά να διακηρύξει ότι στην εποχή μας λείπουν οι θεομένοι άνθρωποι; Ποιός ισχυρίζεται ότι η Εκκλησία δεν είναι εργαστήριο αγιοποιήσεως των πιστών της;

Το παρακάτω γεγονός θα διαψεύσει όλους αυτούς , που εν ονόματι της άσεμνης ζωής τους θέ­λουν να καταργήσουν την βαθειά ριζωμένη πίστη στις καρδιές των πιστών.

Γερόντισσα πλέον και σε βαθειά γεράματα η για­γιά Βασιλική δεν έχει δυνάμεις να βαδίσει τέσσερα τετράγωνα προκειμένου να έλθει στο Ναό του Θεού και να κοινωνήσει. Καλεί τον Εφημέριο κάθε εβδο­μάδα και λαμβάνει το σώμα και το αίμα του Σωτήρος Χριστού. Ο Εφημέριος αντιλαμβάνεται ότι μπροστά του έχει ένα θεομένο άνθρωπο. 'Εξ άλλου η κόρη της, που βρίσκεται κοντά της, διηγείται στον Εφημέριο τη ζωή της αγιασμένης μητέρας της.

Ο Εφημέριος κάθε εβδομάδα επί ένα έτος συνέ­χεια μεταδίδει στην κατάκοιτη γερόντισσα τα άχρα­ντα μυστήρια.

Τον τελευταίο καιρό όμως η κυρά Βασιλική νοιώ­θει πώς οι δυνάμεις της αρχίζουν να την εγκαταλείπουν. Ζητά την βοήθεια του Εφημερίου λέγοντας: Πάτερ μου θα σάς κουράσω πολύ αν αντί για μια φορά έρχεσθε τρεις φορές την εβδομάδα με το Χρι­στό; Όχι γιαγιά Βασιλική της λέγει ο ιερέας. Είναι χαρά μου να έρχομαι να σε κοινωνώ και να ακούω από το αγιασμένο στόμα σου τις ευχές σου.

Συνεχίστηκε επί τρεις η τέσσερες εβδομάδες Αυτή η τακτική. Ο ιερέας της μεταδίδει το Χριστό και εκείνη ζητά από τον ιερέα να προσευχηθεί, ώστε να έχει καλήν απολογίαν επί του φοβερού βήματος του Χριστού.

Διαπιστώνει ο Εφημέριος ακόμη ότι η γερόντισ­σα Βασιλική έχει πλέον εξοικειωθεί με το θάνατο τόσο, που έδιδε την εντύπωση ότι ομιλεί για ένα κα­θημερινό γεγονός.

Δε φοβάσαι το θάνατο κυρά Βασιλική, της λέγει ο Εφημέριος. Όχι πατερούλη μου. Περιμένω πώς να έλθει Αυτή η ώρα. Κουράστηκα από τη ζωή. Τώρα πρέπει να φύγω για να ξεκουράσω και την κόρη μου, που θυσιάζεται για μένα.

Εξ άλλου αυτός είναι ο προορισμός μας μετά την πτώση. να επιστρέφουμε στη μητέρα γη και η ψυχή μας να πετάξει στον ουρανό μέχρις ότου έλθει ο Κύ­ριος για να ενωθεί πάλι σώμα και ψυχή.

Κυρία Βασιλική είμαι νέος κληρικός και έχω πο­λύ ανάγκη από τις προσευχές σου. Μπορείς απ' αυτού που βρίσκεσαι να προσεύχεσαι και για μένα, ώστε ο Κύριος να με αγιάζει και να με προστατεύει από τον πονηρό; Τότε έβγαλε το κομποσκοίνι της και είπε στον ιερέα: εδώ σ' έχω κάθε μέρα. Είσαι ο μεγαλύτερος ευεργέτης μου. μου φέρνεις το Χριστό τακτικά. Τώρα μάλιστα τελευταία σ' έχω κουράσει πολύ και σε αποσπώ από τα πολυποίκιλα καθήκοντά σου.

Όχι κυρία Βασιλική. Δεν με κουράζεις της λέγει ο Εφημέριος. Έρχομαι πάντα με πολλή αγάπη και χαρά. Δεν θα σε κουράσω για πολύ πατερούλη μου, γιατί πλησιάζουν οι ημέρες που θα αναπαυθώ. Μό­νο να προσεύχεσαι για μένα.

⁷Ήταν Δευτέρα πρωί, όταν τη χαιρέτισε ο ιερέας λέγοντάς της ότι την Τετάρτη πάλι θα έλθει με το Χριστό. Πατερούλη, του λέγει μπορείς να έλθεις και αύριο; Μπορώ ευχαρίστως γιαγιά Βασιλική της λέ­γει ο ιερεύς.

Έτσι Αυτή η εβδομάδα ξεκίνησε με καθημερινή Θ. Κοινωνία μέχρι την Πέμπτη. την Πέμπτη αφού κοινώνησε το πρόσωπο της έλαμπε. Πρώτη φορά, διηγείται ο ιερέας έβλεπα στη ζωή μου τόσο μαρα­μένο από τα γηρατιά πρόσωπο με τόση λάμψη. ⁷Ήταν το πρόσωπο της γλυκύτατο και χαριτωμένο.

Να, είπα μέσα μου, που βρίσκεται η ομορφιά και η χάρη. Χαιρετώντας την πάλι της είπα. Γιαγιά Βα­σιλική αύριο πάλι. Ναι, πατερούλη μου, αύριο θα ρθεις πάλι, αλλά χωρίς τη Θ. Κοινωνία. Λέγω στην κόρη της. Τί είπε άκουσες; Άκουσα καλά; Εκείνη σταυροκοπήθηκε και είπε: Όπως θέλει ο Θεός πά­τερ μου. Όλη την ημέρα την είχα στη σκέψη μου.

⁷Ηλθε το βράδυ. Κοιμήθηκα. Στις 6:30 το πρωί, ώρα που καθημερινά εγείρομαι ακούω το τηλέφω­νο. ⁷Ήταν η κ. Σοφία, η κόρη της κ. Βασιλικής. Πά­τερ μου, μου λέγει, έλα. Η μαμά μου πριν από λίγο κοιμήθηκε.

Και εγώ έτρεξα αμέσως όχι με τη Θεία Κοινωνία, αλλά μόνο με το πετραχήλι μου για να διαβάσω το νεκρώσιμο τρισάγιο. Μετά πνευμάτων δικαίων τελειωμένων.

Η γιαγιά Βασιλική βρίσκεται στην αγκαλιά του Θεού πλέον και προσεύχεται και για μένα στον Κύ­ριο, όπως εξ άλλου μου το είχε υποχεθεί σε μια συ­ζήτηση.

Να λοιπόν που και σήμερα υπάρχουν αγιασμένοι άνθρωποι και γεμίζουν τον παράδεισο.

Η άγια μας Εκκλησία δεν θα πάψει να είναι εργαστήριο αγιοποιήσεως των πιστών της.

Όποιος διαβάζει Γεροντικά, όποιος επισκέπτεται μοναχούς, όποιος συναναστρέφεται με αγιασμένους ανθρώπους ακούει τέτοια γεγονότα που μαρτυρούν ότι η Άγια μας Εκκλησία δεν είναι τίποτε άλλο πα­ρά ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνες όπως έλεγε ο ιερός Αυγουστίνος. Μαθαίνει ακόμη ότι το εισιτήριο για τον ουρανό βγαίνει εδώ κάτω στη γη. Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος (Β' Κορ. 6,2). Και ο Απ. Παύλος στην επιστολή του προς Εφεσίους (5,15-16) τονίζει. Βλέπετε ουν πώς ακριβώς περιπατείτε, μη ως άσοφοι, άλλ' ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, ότι αι ημέραι πονηραί είσι.

π.Βασίλειος Ακριβόπουλος

Αγία Λουκία η παρθενομάρτυς,

site analysis

Εορτάζει στις 6 Ιουλίου εκάστου έτους.

Ιδούσα Pήξου την τομήν η Λουκία,
Oυ προς τομήν έρρηξε φωνήν δειλίας.

Βιογραφία
Η Αγία Λούκια, συνελήφθη από τον Ρήξο Βικάριο, που την ανάγκαζε να θυσιάσει στα είδωλα και ν’ αρνηθεί τον Χριστό. η Αγία Λούκια όχι μόνο δεν πείστηκε, αλλά οδήγησε στην πίστη του Χριστού τον Ρήξο, από τον όποιο, αξιώθηκε μεγάλων τιμών και εγκαταστάθηκε σ’ ένα ήσυχο σπίτι, όπου καταγινόταν με την προσευχή και τη νηστεία.

Παρακάλεσε δε τον Ρήξο να πάει στην Κομπανία της Ιταλίας και να μαρτυρήσει εκεί για τον Χριστό.

Ο δε Ρήξος, αφού εγκατέλειψε γυναίκα, παιδιά, πλούτο και όλη την κοσμική δόξα, αναχώρησε με την Αγία. Στην πόλη αυτή συνελήφθησαν και οι δύο. Μπροστά στον ηγεμόνα ομολόγησαν με θάρρος τον Χριστό και γι’ αυτό αποκεφαλίστηκαν.

Μαζί τους αποκεφαλίστηκαν και πολλοί άλλοι Άγιοι Μάρτυρες – Άγιοι Εικοσιτέσσερις Μάρτυρες που εορτάζουν την ίδια ημέρα

Άγιοι Εικοσιτέσσερις Μάρτυρες

Eικάς τετάρτη Mαρτύρων έργον ξίφους,
Ώφθη υπέρ σού, Xριστέ δόξα Mαρτύρων.
Αυτοί ήταν μεταξύ των πολλών, που μαρτύρησαν το 301 μ.Χ. δια αποκεφαλισμού, μαζί με την Αγία Λούκια και τον Άγιο Ρήξο.

Τα ονόματα τους ήταν τα εξής: Ανατολίας, Αντωνίνος, Λυκίας, Νέας, Σερίνος, Διόδωρος, Δίων, Απολλώνιος, Άπαμος, Παππιανός, Κοττύιος, Όρωνος, Παπικός, Σάτυρος, Βίκτωρ και άλλοι εννέα.

Πηγή: saint.gr

Η Αγία πριγκίπισσα Ελισάβετ Φεοντόροβνα(+5/18 Ιουλίου 1918)

site analysis

Το παρακάτω άρθρο το δανείστηκα από ΕΔΩ και συμπλήρωσα κάποια στοιχεία μεταφράζοντας από ΕΔΩ. 

Η πριγκίπισσα Ελισάβετ Φεοντόροβνα γεννήθηκε το 1864. Γονείς της ηταν ο μέγας Δούκας Λουδοβίκος Δ΄ της Έσσης και η πριγκίπισσα Αλίκη, κόρη της βασίλισσας της Αγγλίας Βικτωρίας. Αδελφή της η Ρωσίδα αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα Φεοντόροβνα. Από τα παιδικά της χρόνια διακρινόταν για τη βαθιά πίστη της και τη φιλάνθρωπη διάθεση της. Η «ευγενική» καταγωγή, της δεν στάθηκε εμπόδιο για να ζήσει σύμφωνα με το Ευαγγέλιο. Συμπεριφερόταν με καλοσύνη και απλότητα στους απλούς ανθρώπους και από παιδί είχε μια διακαή επιθυμία: να βοηθήσει όσους είχαν ανάγκη.

Το 1884 η Ελισάβετ παντρεύτηκε τον μέγα πρίγκιπα Σέργιο Αλεξάνδροβιτς, αδελφό του τσάρου Αλεξάνδρου Γ΄. Παρότι αλλόδοξη, δεν της ζητηθηκε να αλλάξει την πίστη της. Όμως η ορθόδοξη πίστη της κέντρισε εξ αρχής το ενδιαφέρον. Από την πρώτη ημέρα πού ηλθε στη Ρωσία μελετούσε με επιμέλεια τη ρωσική γλώσσα και παρακολουθούσε τη ζωή των απλών Ρώσων, πού ηταν ζυμωμένη με την όρθύδοξη πίστη και ζωή. Μαζί με το σύζυγό της ταξίδεψε και στους Αγίους Τόπους, όταν το 1888 έγιναν τα εγκαίνια τοϋ ρωσικού ναού της Αγίας Μαρίας Μαγδαληνής στον κήπο της Γεθσημανή. Το προσκύνημα στην Αγία Γη, όπου έζησε ο Θεάνθρωπος, προκάλεσε βαθιά εντύπωση στην Ελισάβετ. Η καρδιά της, «γη αγαθή», ήταν έτοιμη να δεχτεί το σπόρο της ορθόδοξης πίστης. Αφού κατηχηθηκε, προσχώρησε στην Ορθόδοξη Εκκλησία το 1891. Την ίδια χρονιά ο σύζυγος της διορίστηκε γενικός κυβερνητης της Μόσχας.

Από τη μέρα εκείνη η Ελισάβετ αφιερώθηκε σε φιλανθρωπικές δραστηριότητες. Προσπαθούσε με κάθε τρόπο να βοηθησει τους φτωχούς και τους πάσχοντες. Το 1904 η Ρωσία μπήκε στην περιπέτεια του Ρωσο-Ιαπωνικού πολέμου. Η Ελισάβετ οργάνωσε τα στρατιωτικά νοσοκομεία. Επισκεπτόταν τους τραυματίες, έκανε εράνους για τους στρατιώτες κ.λπ. Όμως ο πόλεμος προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις και τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Δεν έλειψαν οι εξεγέρσεις και οι πολιτικές δολοφονίες. Έτσι, στις 4 Φεβρουαρίου 1905, ο σύζυγος της Ελισάβετ, Σέργιος Αλεξάνδροβιτς σκοτώθηκε από βόμβα, πού πέταξε ο Ιβάν Καλιάεβ, μέλος του σοσιαλιστικού επαναστατικού κόμματος. Ο δολοφόνος συνελήφθη και οδηγήθηκε στις φυλακές Ταγκάνκα. Κι εδώ φάνηκε το μεγαλείο της ψυχής της Ελισάβετ. Επισκέφθηκε η ίδια τον Καλιάεβ στη φυλακη. Του μίλησε με πολύ καλοσύνη, καλώντας τον να αφήσει τις αναρχικές ιδέες. Όμως δεν έμεινε εκεί. Ζητησε από τον τσάρο Νικόλαο Β΄ να μην εκτελέσει τον Καλιάεβ. Ο τελευταίος εκτίμησε τη χριστιανικη στάση της Ελισάβετ, αλλά δεν ηταν διατεθειμένος να απορρίψει τις ιδέες του.

Το 1907 η Ελισάβετ αγόρασε μέσα στη Μόσχα ένα οικόπεδο με τέσσερα σπίτια και μεγάλο κηπο. Δημιούργησε την «Αδελφότητα της Αγίας Μάρθας και Μαρίας» με σκοπό τη διακονία των φτωχών και πασχόντων ανθρώπων. Χτίστηκαν σύντομα και άλλα κτίρια καθώς και δύο ναοί αφιερωμένοι στη Θεοτόκο και στις αγίες Μάρθα και Μαρία. Σύντομα η κοινότητα απέκτησε ξενώνα, ορφανοτροφείο, νοσοκομείο, σχολείο, βιβλιοθήκη κ.λ.π. Η αδελφότητα λειτούργησε ως μοναστήρι, συνδυάζοντας τη φιλανθρωπικη δραστηριότητα. Το έργο πού επιτελούσε ηταν τεράστιο. Πλήθη φτωχών και αρρώστων ανθρώπων έβρισκαν περίθαλψη και ανακούφιση. Τα ορφανά παιδιά έβρισκαν προστασία. Τα φτωχά και άπορα παιδιά μπορούσαν να μάθουν γράμματα και κάποια τέχνη.

Η αδελφότητα ξεκίνησε με έξι μοναχές. Τον πρώτο χρόνο είχαν γίνει δεκατρείς και το 1914 έφτασαν τις εκατό. Όλες οι αδελφές εργάζονταν με αυταπάρνηση, διακονώντας τους «ελάχιστους αδελφούς του Ιησού». Κατά τη διάρκεια του Α΄ παγκοσμίου πολέμου, στην αδελφότητα βρήκαν καταφύγιο πολλά ορφανά, πού ήλθαν από τις εμπόλεμες περιοχές και είχαν ζήσει τη φρίκη και τις αγριότητες του πολέμου. Ένα μέρος των κτιρίων μετετράπη σε στρατιωτικό νοσοκομείο για τους τραυματίες του πολέμου.

Η εργασία της αδελφότητος εκτιμήθηκε πολύ και βοηθήθηκε από τον τότε Μητροπολίτη Μόσχας και μετέπειτα ιερομάρτυρα άγιο Βλαδίμηρο και αργότερα από τους μητροπολίτες Τρύφωνα και Μητροφάνη. Την πνευματικη καθοδήγηση των αδελφών είχε ο π. Σέργιος Μετσώφ, ο όποιος πέρασε πολλά χρόνια στις φυλακές και εξορίες και βρηκε μαρτυρικό θάνατο το 1941.

Το τεράστιο φιλανθρωπικό έργο της αδελφότητας έμελλε να διακοπεί με την επανάσταση. 
Η κάποτε Μεγάλη Δούκισσα είχε επαννειλημένα  αρνηθεί τις προσκλησεις που της είχαν απευθυνθεί μέσω των πρεσβειών να εγκαταλείψει τη Ρωσία,λέγοντας ότι θέλει να μοιραστεί τις στιγμές αυτές με τον λαό της.

Το 1918 οι μπολσεβίκοι την μετέφερα από τη Μόσχα στο Αικατερίνεμπουργκ όπου θα συναντούσε την οικογένεια του τσάρου.Την άνοιξη του 1918 οι μπολσεβίκοι έφεραν στο Αικατερίνεμπουργκ  και τον Μεγάλο Δούκα Σέργιο Μιχαήλοβιτς Ρομανώφ και τους πρίγκηπες Ιβάν,Κωνσταντίνο και Γεώργιο Ρομανώφ.Στα τέλη του μηνός Μαίου πήραν την μοναχή Ελισάβετ μαζί με τους πρίγκηπες στο Αλοπάιεβσκ.Εκεί τους τοποθέτησαν σ''ενα σχολείο όπου και τους φύλαγαν νυχθημερόν.

Τη νύχτα της 18ης Ιουλίου τους ξύπνησαν και τους μετέφεραν σ'ένα παλιό εγκαταλελειμένο ορυχείο,σε απόσταση 12 χιλιομέτρων στο Νίζνια Σελίνσκαια.Τους κατέβασαν για να πυροβολήσουν τον Μεγάλο Δούκα Σέργιο Μιχαήλοβιτς,ενώ τους υπόλοιπους, με δεμένα μάτια,τους πέταξαν στο βάθος του ορυχείου.Έπειτα οι δολοφόνοι πέταξαν χειροβομβίδες.

Το ορυχείο είχε βάθος περίπου 60 μέτρα,αλλά τα σώματα της Μοναχής Ελισάβετ και του πρίγκηπα Ιβάν βρέθηκαν στα 16 μέτρα.Αν και βαριά τραυματισμένη η πριγκίπισσα είχε καταφέρει να δέσει μ'έναν πρόχειρο επίδεσμο το τραύμα του πρίγκηπα Ιβάν.Όχι μακρυά από εκεί που την βρήκαν υπήρχαν δύο χειροβομβίδες που δεν είχαν εκραγεί.Στο στήθος της η μοναχή είχε μια εικόνα του Χριστού.Ξέρουμε ότι δεν πέθανε αμέσως,ενω στις στιγμές που ακολούθησαν του εγκλήματος ύμνοι και προσευχές ακούγονταν από τα βάθη του ορυχείου.Ένας χωρικός που πέρασε από εκεί τους άκουσε.Τρομαγμένος έφυγε με το άλογό του και ειδοποίησε τον Λευκό Στρατό.

Κατεβαίνοντας στο ορυχείο οι Λευκοί  βρήκαν μόνο πτώματα.Στις ώρες της αγωνίας της η Αγία Μάρτυρας είχε υψώσει προσευχές προς το Θεό για την αναπαυση των ψυχών των μαρτύρων.

Βέβαια δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για τη σχέση μεταξύ της δολοφονίας της τσαρικής οικογένειας στο Εκατερίνεμπουργκ και της δολοφονίας στο Αλοπάιεβσκ.

Στις 1 Νοεμβρίου 1918,ο επικεφαλής του Λευκού στρατού στρατηγός Κολτσεάκ,κήδευσε επίσημα στον Καθεδρικό Ναό του Αλοπάιεβσκ την Μοναχή Ελισάβετ και τους συντόφους της.

Τον Ιούλιο του 1919 οι μπολσεβίκοι έκαναν αντεπίθεση στην πόλη και ξέθαψαν τα σώματα πηγαίνοντάς τα στο Ιρκούτσκ.Τον Φεβρουάριο του 1920 τα μετέφεραν με τρένο στην Κίνα.Όταν έφτασαν στα ρωσο-κινεζικά σύνορα,μία ομάδα μπολσεβίκων όρμησε στο τρένο και κατάφεραν να ρίξουν πάνω στον σιδηροδρομο το φέρτρο του πρίγκηπα Ιβάν Κωνσταντίνοβιτς.Οι κινέζοι στρατιώτες όρμησαν για να προλάβουν αυτήν την βεβήλωση.

Στις 3 Απριλίου έφτασαν στο Πεκίνο και μετά απο ένα μνημόσυνο τα φέρετρα τοποθετήθηκαν στο υπόγειο του Ι.Ναού του Αγ.Σεραφείμ του Σαρώφ ο οποίος ανήκε στην ρωσική ιεραποστολή.Με ενέργειες της μαρκησίας Μίλφορντ Χάβεν,αδελφής της Μοναχής Ελισάβετ,τα φέρετρα της μοναχής και της υποτακτικής της Βαρβάρας μεταφέρθηκαν στην Σαγκάη και από εκεί μέσω Σουέζ στην Παλαιστίνη.

Το λείψανο της Αγίας Μάρτυρος Βαρβάρας

Το λείψανο της Αγίας Ελισάβετ Φεοντόροβνα
Στις 15 Δεκεμβρίου 1920 οι αγγλικές αρχές,η πολυάριθμη ρωσική παροικία και Ρώσοι και Έλληνες κληρικοί,υποδέχθηκαν την Μοναχή Ελισάβετ,την πρώην Μεγάλη Δούκισσα της Ρωσίας.Την επόμενη ημέρα έγινε νεκρώσιμη ακολουθία με επικεφαλής τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Δαμιανό.Τα φέρετρα των δύο μαρτύρων τοποθετήθηκαν στην κρύπτη της ρωσικής μονής της Αγ.Μαρίας της Μαγδαληνής στην Γεσθημανή,όπου και βρίσκονται μέχρι σήμερα.

Η μοναχή Ελισάβετ,πρώην Μεγάλη Δούκισσα της Ρωσίας επανερχόνταν στον τόπο όπου είχε έρθει το 1888 με τον σύζυγό της για να συμμετάσχει στα εγκαίνια της Ι.Μ.της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής.

 Το 1992 οι μοναχές Ελισάβετ και Βαρβάρα ανακηρύχθηκαν αγίες από τη Ρωσική Εκκλησία.
Πηγή: Αρχιμανδρίτης Νεκτάριος Αντωνόπουλος, Ρώσοι Νεομάρτυρες και Ομολογητές, 1917- 1922, Μέρος Γ΄: «Νέφος Μαρτύρων». Εκδόσεις Ακρίτας/επιμέλεια - proskynitis.blogspot.com

Πηγές φώτο ΕΔΩ και ΕΔΩ

ΠΗΓΗ.ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ

ΕΚΤΡΩΣΗ ΚΑΙ Η ΔΗΜΟΣΙΑ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΜΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

site analysis

Ή Ζαμφίρα ή τσιγγάνα!!!ή φυλακή και ή δημόσια εξομολόγηση της.

site analysis

ΑΝΑΚΑΛΥΨΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΥΦΛΩΣΗ ΜΟΥ"

site analysis

"

Δεῖτε το σᾶς παρακαλῶ καί ἄν δεν κλάψετε στή διάρκειά του...
Πόσο μικροί καί μίζεροι εἴμαστε ὅταν μᾶς τρομάζουν μικρά καί ἀσήμαντα πράγματα καί στό πρόσωπό μας ζωγραφίζονται μιζεριες τύπου: Σήμερα ἔχει πολλή ζέστη, πίσω μου κουρνάρει μιά ἐνοχλητική, πόσο χάλια εἶναι τά πράγματα ἐδῶ πού ζῶ, πόσο μοῦ φταίει ὁ ἕνας καί ὁ ἄλλος καί χίλια δυό ποὺ ἀκούω καθημερινά ἀπό ἀνθρώπους πού τά ΕΧΟΥΝ ΟΛΑ ΜΑ ΟΛΑ...Κι ὅμως δέν φωτίζεται τό πρόσωπό τους ἀπό τό χαμόγελο καί τή θέληση αὐτῆς τῆς κοπέλας ποὺ ἔχασε τό φῶς της στά 26 της χρόνια!!!
Ὑποκλίνομαι!!! (τρελογιάννης)
https://www.facebook.com/173086936068423/videos/1878331632210603/

https://www.facebook.com/173086936068423/videos/1878331632210603/?t=2
http://trelogiannis.blogspot.com/2018/07/blog-post_596.html

Η Οσία Μελώ

site analysis

Εορτάζει το Σάββατο μεταξύ 1 και 7 Ιουλίου εκάστου έτους.

Βιογραφία

Στην Κω, στην περιοχή νοτιοδυτικά του Ασκληπιείου και περίπου 150 μέτρα δυτικά από τη θέση Κοκκινόνερο (ιαματικές πηγές) βρίσκεται το παλαιότατο εκκλησάκι («μοναστηράκι») της Οσίας Μελούς. Η οσία είναι η μοναδική αγιασμένη γυναικεία μορφή που φαίνεται ότι ήταν ντόπια, αν και ακόμη δεν γνωρίζουμε την καταγωγή της.

Είναι πολύ σημαντικό ότι παρά την έλλειψη ιστορικών στοιχείων η μνήμη της Οσίας διατηρήθηκε στη συνείδηση του λαού και η λατρεία της φθάνει σε εμάς αδιάκοπη από τα βάθη των αιώνων.

Παρά ταύτα η αβέβαιη ετυμολογική προέλευση του ονόματός της οδήγησε σε αμφισβήτηση της ιστορικότητας της Οσίας, η οποία, τελικά, επιβεβαιώνεται από τη δημοσίευση κατά το έτος 1972/3 μ.Χ. ενός χειρογράφου του τέλους του 15ου αιώνα μ.Χ. (Παρισινός Κώδικας με αριθμό 1362) με στιχηρά γραμμένα προς τιμήν της.

Ο Ιάκωβος Ζαρράφτης παραθέτει τη μαρτυρία ότι κατά το έτος 1018 μ.Χ. κάποιος ασκητής έκτισε μοναστήρι πλησίον του Ι. Ναού της Οσίας Μελούς και ζούσε εκεί θεραπεύοντας τους πιστούς που έφθαναν κοντά του υποδεικνύοντάς τους τα ιαματικά ύδατα. Μάλιστα, μέχρι τις μέρες μας σώζονται τα ερείπια του κελλιού του ασκητή περίπου 50 μέτρα υψηλότερα από το ναΐσκο (προς νότον).

Ξένοι αρχαιολόγοι που επισκέφθηκαν το εκκλησάκι, κατά το έτος 1933 μ.Χ., εξέφρασαν τη γνώμη ότι προέρχεται από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους.

Τα λίγα στοιχεία που κατέχουμε από το βίο της Οσίας προέρχονται από τους ύμνους του μητροπολίτη Μητροφάνη. Σύμφωνα με μελέτη του καθηγητή Ζαχαρία Τσιρπανλή ο συγγραφέας τους κατείχε τον αρχιερατικό θρόνο της μητροπόλεως Ρόδου, κατά την περίοδο της Ιπποτοκρατίας στη Δωδεκάνησο, και είχε υπό την ποιμαντική του ευθύνη και την Κω, καθώς οι ιππότες δεν επέτρεπαν τη χειροτονία αρχιερέων στα άλλα νησιά. Η πρόσφατη μεταπτυχιακή εργασία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ, στην οποία δημοσιεύεται και η επιγραφή του Ναού επιβεβαιώνει αυτά τα συμπεράσματα, καθώς δίνει τη χρονολογία «1483 μηνί Ἰουλίῳ».

Από τα στιχηρά του Μητροπολίτου Μητροφάνη διαπιστώνουμε ότι πριν από την αναχώρησή της από τον κόσμο για να επιδοθεί στη ζωή της ασκήσεως, η Οσία μοίρασε τα υπάρχοντά της σε όσους είχαν ανάγκη. Αμέσως μετά αποτραβήχθηκε σε ορεινό τόπο, όπου, στερούμενη ακόμη και τα αναγκαία, αφιερώθηκε στην άσκηση. Μέσα σε συνθήκες ψύχους, λόγω του υψομέτρου, κατόρθωσε να λιώσει το σώμα και τα πάθη της. Για την επιλογή της να απομονωθεί στο δύσβατο τόπο της Βουρρίνας ο Μητροπολίτης Μητροφάνης παρομοιάζει την Οσία με ερημικό πελεκάνο, ο οποίος απομακρύνεται από την επαφή με τους πολλούς για να επικοινωνήσει με το Θεό.

Ενδιαφέρον έχει η παρατήρησή του ότι αφού, από τη μεγάλη της ταπείνωση, εκοιμήθη ανάμεσα στους βράχους, ο τόπος έγινε προσκύνημα του λαού με συνέπεια να οικοδομηθεί ναός («τέμενος») της Οσίας. Αυτό το σχόλιο ταιριάζει με τη μορφολογία του εδάφους στην περιοχή που έχει ανεγερθεί το εκκλησάκι. Στη νότια πλευρά βρίσκεται βράχος, πάνω στον οποίο είναι στερεωμένος ο νότιος τοίχος του ναού. Ο βράχος αυτός θα μπορούσε να ταυτίζεται με την κατοικία της, αλλά και το σημείο στο οποίο εκοιμήθη και ετάφη. Στο εκκλησάκι σώζονται ίχνη τοιχογραφιών.

Η Οσία εμφανίζεται συχνά σε Κώους, κοντά στο ναό της, ανάμεσα σε τριαντάφυλλα δηλώνοντας την ευαισθησία και την αγνότητά της. Η παρουσία της Οσίας Μελούς αποτελεί μία ξεχωριστή ευλογία για το νησί και ήδη το όνομά της άρχισε να δίνεται σε παιδάκια και η λατρεία της γίνεται όλο και πιο γνωστή.

Η Ιερά Μητρόπολη Κώου και Νισύρου όρισε η μνήμη της Οσίας να εορτάζεται κάθε χρόνο το πρώτο Σάββατο του Ιουλίου.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τὴν φιλέρημον κόρην, ὕμνοις τιμήσωμεν, Μελὼ τὴν Ὁσίαν, Κώου τὸ καύχημα, πόνοις διαλάμψασαν, καὶ χάριν λαβοῦσα ἄνωθεν∙ τὴν Ἐκκλησίαν Χριστοῦ φαιδρύνασαν, τοῖς δὲ πιστοῖς, τοῖς προσιοῦσιν αὐτῇ, προχέουσαν εὐωδίας ἰάσεων∙ αἰτουμένην δὲ πᾶσιν εἰρήνην, καὶ τὸ μέγα ἔλεος.
(Ποίημα τοῦ Μητροπολίτου Κώου καὶ Νισύρου Ναθαναήλ)

Οπτικοακουστικό Υλικό

Οσία Μελώ

Οσία Μελώ