Η «Ψυχομάνα» του Νικολάου Γύζη… και η δική μου γιαγιά

site analysis

Σαν σήμερα ήταν που έφυγε η αγαπημένη μου γιαγιά από τον κόσμο αυτό… Μου λείπει πολύ, παρ΄ όλο που πέρασαν πολλά χρόνια.

Και νιώθω πως στην επέτειο της μνήμης της οφείλω να γράψω για την επιλογή μου αυτή, που ως «διαδικτυακή φωτογραφία ταυτότητας» με σηματοδοτεί ως ιστολόγιο.

Πρόκειται για τον πίνακα «η Ψυχομάνα ή Καλομάνα », που είναι από τους αγαπημένους μου… Και μόνο το κεντρικό θέμα του, ο μητρικός θηλασμός, είναι κάτι που αγαπώ πολύ, με εκφράζει ως μητέρα και το ζω με χαρά και ευγνωμοσύνη τα τελευταία χρόνια, από τότε που πρωτοέγινα μάνα.

Όμως ο πίνακας αυτός, συνειρμικά, μου θυμίζει και την αγαπημένη μου γιαγιά. Στο πρόσωπο του μαυροφορεμένου βρέφους που θηλάζει, βλέπω την ίδια… θα εξηγήσω στην συνέχεια γιατί.

Ο πίνακας αυτός απεικονίζει μια νεαρή μητέρα να θηλάζει ένα μαυροντυμένο βρέφος (πόσο βαριά τα μαύρα για ένα τόσο τρυφερό πλάσμα!…). Της το έχει φέρει για να το ταΐσει η νεαρή αδελφή της θανούσας μητέρας, και περιμένει θλιμμένη να ολοκληρώσει το θηλασμό του το μικρό ορφανό… Το παιδάκι της Ψυχομάνας, ένα κοριτσάκι, προσπαθεί να προσεγγίσει την μητέρα του και να βρεθεί στην αγκαλιά της, που προσωρινά την έχει γεμίσει το άτυχο μωράκι…

Έτσι γινόταν τα παλιότερα χρόνια, τότε που δεν υπήρχαν βρεφικά γάλατα και η επιβίωση των μωρών στηρίζονταν στο μητρικό γάλα. Πολλές ήταν οι γυναίκες που έχανα την ζωή τους κατά τον τοκετό ή στη λοχεία, και τα ορφανά που απέμενα αναλάμβαναν να τα θηλάσουν άλλες μητέρες, οι λεγόμενες Ψυχομάνες ή Καλομάνες, που έχαιραν ιδιαίτερης εκτιμήσεως από την τοπική κοινωνία, λόγω της μεγάλης προσφοράς της. Αναλάμβαναν ακόμα να θρέψουν και μωράκια, όταν μια μάνα αρρώσταινε και δυσκολευόταν να θρέψει το παιδί της μόνο με το δικό της γάλα. *

Έτσι έγινε και με τη δική μου τη γιαγιά: η μανούλα της αρρώστησε βαριά και πέθανε… και την άφησε έξι μηνών ορφανή…

Και μας έλεγε η γιαγιά, όταν ακούραστη μας διηγιούνταν ιστορίες από την πολυκύμαντη ζωή της- ακόμα ηχούν τα λόγια της στα αυτιά μου, που τα επαναλάμβανε πάντα με τις ίδιες ακριβώς λέξεις, καθώς ήταν τόσο καθοριστικά για εκείνη:

«Εγώ ορφανό μεγάλωσα… με πήγαιναν σε άλλη μάνα για να θηλάσω».

Με πολύ πόνο το έλεγε η γιαγιά, γιατί είναι τόσο βαριά η ορφάνια για την παιδική ψυχή… αλλά και με ευγνωμοσύνη για τη γυναίκα εκείνη που με το γάλα της την κράτησε στη ζωή.

Όποτε θυμάμαι και αναλογίζομαι τα λόγια αυτά της γιαγιάς μου, καθώς και τις συνθήκες μέσα στις οποίες μεγάλωσε, συγκινούμαι… όπως και τώρα που τα γράφω.

Και νομίζω πως έχουν «μπολιαστεί» μέσα μου και έχουν συμβάλει στο να αναπτυχθεί η μεγάλη αγάπη και η εκτίμηση που έχω για το μητρικό θηλασμό.

Κι όταν χρειάστηκε να επιλέξω το «στίγμα» μου για την κοινωνία του διαδικτύου, την μορφή της Ψυχομάνας επέλεξα.

Η Ψυχομάνα συμβολίζει την μάνα και τον άνθρωπο γενικότερα που την αγάπη της δεν την κρατά μόνο για τον εαυτό της, τους δικούς της και την οικογένειά της αλλά το περίσσευμά της το σκορπίζει και γύρω της, μαζί με τα πιο ακριβά και πολύτιμα αισθήματα της καρδιάς της.

Κίνητρο και έμπνευση ο συμβολισμός της εικόνας και της μορφής αυτής… και πώς να «φτάσω» το μεγαλείο της;… αισθάνομαι πολύ «μικρή» μπροστά της.

***

Η γιαγιά μου, αν και μεγάλωσε ορφανή και δεν γεύτηκε την μητρική στοργή και φροντίδα, είχε μέσα της τεράστια αποθέματα αγάπης, δύναμης και θυσιαστικής προσφοράς που, όσο τα αναλογίζομαι, πιστεύω πως της τα έστελνε η μανούλα της από Ψηλά… Ήταν μοναδικός άνθρωπος «θυσίας» η γιαγιά…

Γιαγιά μου, δείξε μου να αγαπώ όπως εσύ αγαπούσες, να γίνομαι θυσία και προσφορά ολόκαρδη, όπως εσύ ήσουν για όλους. Να βάζω στην άκρη το «εγώ» μου και να χορταίνω την ψυχή μου με το ολοπρόθυμο και ανιδιοτελές «δόσιμο»…

Καλή αντάμωση, αγαπημένη μου γιαγιά! Μου λείπεις, αλλά θα ξαναβρεθούμε. Καλό παράδεισο να έχουμε…

Με την αγάπη μου  

Αλεξία 

*έλεγε ο όσιος Παΐσιος: «Παλιά μια μητέρα μπορεί να θήλαζε και το παιδί της γειτόνισσας, αν δεν είχε γάλα. Τώρα πολλές μητέρες βαριούνται να θηλάσουν ακόμη και τα δικά τους παιδιά» περισσότερα ΕΔΩ

ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ

Οσία Μαρία του Ντιβέεβο η δια Χριστόν σαλή(+26 Αυγούστου 1927)

site analysis

Γεννήθηκε στο χωριό Γκολέτκοβα της επαρχίας Ταμπόφ της Ρωσίας. Σέ ηλικία 13 χρόνων έμεινε ορφανή και από τους δυο γονείς της Ζαχαρία και Πελαγία και πήγε να μείνει με την οικογένεια του μεγαλύτερου της αδελφού. Εκεί δεν την ήθελαν, λόγω κυρίως του γεγονότος ότι παραμελούσε τον εαυτό της και ένοιωθαν προσβεβλημένοι από το όλο παρουσιαστικό της. Ποτέ δεν χτενιζόταν και τα ρούχα της αποτελούνταν κυρίως από κουρέλια. Είχε επίσης από πολύ μικρή μια τάση να συμπεριφέρεται παράξενα.

"Έτσι έφυγε και άρχισε να περιπλανιέται μεταξύ των περιοχών του Σάρωφ, του Ντιβέγεβο και του Άρντάτωφ. Πάντοτε μισόγυμνη και πεινασμένη φορώντας καταστρεμμένα παπούτσια χειμώνα-καλοκαίρι. Τα βράδια τα περνούσε στο δάσος προσευχόμενη και ήταν σχεδόν πάντοτε λασπωμένη.

Συχνά επισκεπτόταν το μοναστήρι του Ντιβέγεβο και εκεί όσες καλογριές τη λυπόντουσαν της έδιναν καθαρά ρούχα, τα όποϊα σε λίγες μέρες ή Μαρία απαλλασσόταν δίνοντας τα στους φτωχούς. Υπήρχαν όμως και οι μοναχές εκείνες πού την έδιωχναν κακήν κακώς. Ποτέ δεν παραπονέθηκε για κανέναν και για τίποτα.

Από κάποιο χρονικό σημείο και μετά τη δέχτηκαν στο μοναστήρι οπού έκάρη μοναχή. Έκεί συνέχισε να προσποιείται τη σαλή για να κρύβει τις αρετές της, ιδίως το προορατικό χάρισμα πού ό Κύριος μας της έδωσε. Άρχισαν σιγά-σιγά να την επισκέπτονται διάφοροι πού άκουσαν γιααυτήν και ζητούσαν συμβουλή για κάποιο πρόβλημα τους η για να πάρουν πνευματικές νουθεσίες.

Κάποτε την επισκέφτηκε ένα μικρό αγόρι και ή Μαρία είπε: «Κοίταξε, ήρθε ό ιερέας Αλέξιος». Το παιδί αργότερα έγινε ιερομόναχος με το όνομα αυτό. Όταν κάποτε την επισκέφτηκε ό πατήρ Αλέξιος ή όσία του είπε: «Δεν τρώω κρέας. Άρχισα να τρώω χορταρικά και τώρα είμαι καλύτερα». Τα λόγια αυτά ήταν για εκείνον, που είχε αρχίσει να τρώει κρέας μετά από κάποια αρρώστια του. Της έβαλε μετάνοια και έκοψε το κρέας.

"Αλλοτε την επισκέφτηκε μια κυρία από το Μούρομ και μόλις την είδε της είπε ότι κάπνιζε σαν φουγάρο. «Δεν μπορώ να το κόψω, καπνίζω και τη νύχτα, ακόμα και πριν τη Θεία Λειτουργία» της απάντησε. Τότε ή Μαρία είπε στη συγκελλιώτισσά της να πάρει την ακριβή ταμπακέρα της και να την πετάξει στη φωτιά. Μετά από καιρό πήραν ένα γράμμα από την κυρία αύτη πού εκφράζε την ευγνωμοσύνη της, αναφέροντας ότι από τότε πού τους επισκέφτηκε ούτε πού σκέφτεται το τσιγάρο.

Μια άλλη φορά την επισκέφτηκαν κάποιες μοναχές, εξαδέλφες του Μίσα Άρτσιμπούσεβα και τη ρώτησαν γι' αυτόν. Ή όσία τους είπε ότι ό Μίσα έμπλεξε τελευταία με μια γύφτισσα. Μετά αφού συναντήθηκαν και τον ρώτησαν σχετικά, τους εξήγησε ότι ενώ ποτέ δεν κάπνιζε, τελευταία αγόρασε ένα πακέτο τσιγάρα πού είχαν για μάρκα μια «γύφτισσα».

Μετά την μεταπολίτευση στη Ρωσία από την Κομμουνιστική Επανάσταση του 1917, ή Μαρία άρχισε να χρησιμοποιεί πολύ άσχημη γλώσσα, θέλοντας έτσι να υποδείξει τα νέα δεινά της Εκκλησίας από το νέο καθεστώς. Οι υπόλοιπες μοναχές σκανδαλιζόμενες τη ρώτησαν πώς ήταν δυνατόν μια καλογριά να μην μιλάει ευγενικά και ή Μαρία απάντησε: «Υπό τον Τσάρο Νικόλαο αυτό ήταν εύκολο, για δοκιμάστε το και με τους Σοβιετικους».

Τέλος ή Μαρία Ίβάνοβνα κοιμήθηκε ειρηνικά το 1927.

Διαβάστε και-Εμπειρίες της μοναχής Μαργαρίτας από την Οσία Μαρία του Ντιβέεβο την δια Χριστόν σαλή

ΠΗΓΗ.ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ

"Δώσε μου μία γενιά καλών χριστιανικών μητέρων και θα αλλάξω τον κόσμο!" Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.-

site analysis

πηγη.ΑΜΦΟΤΕΡΟΔΕΞΙΟΣ

"Οι μοναχοί ζούσαν με τον τρόπο της γιαγιάς μου..."(Συγκλονιστικό!!!)

site analysis

Γράφει ο Πρωτ. Αδαμάντιος Αυγουστίδης, Ψυχίατρος, Αναπλ. Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών

Στις εφηβικές μου αναμνήσεις συνυπάρχουν τα πάρτι, η ροκ μουσική και η γιαγιά μου. 

Για εκείνην, η ροκ μουσική δεν ήταν παρά ένας κακότεχνος θόρυβος. 

Πάντως σεβόταν περισσότερο την νεανική μας σύγχυση, από όσο εμείς την νηφάλια σοφία της. 

Ήξερε που πηγαίναμε, αλλά ποτέ δεν έμπαινε στον πειρασμό να αντιπαρατεθεί προς ό,τι θεωρούσε φυσικό για την ηλικία μας. 

Σηκωνόταν, μας φιλούσε, ευχόταν να περάσουμε καλά, κι ύστερα προσέθετε να έχουμε τον Χριστό στην καρδιά μας εκεί που θα είμαστε, και ας κάνουμε ο, τι θέλουμε. 

Μετά μας σταύρωνε, ευχόταν να είναι η Παναγιά μαζί μας, και συμπλήρωνε διστακτικά, σαν να μην ήταν σίγουρη αν έπρεπε η όχι να το ξεστομίσει, να μην αργήσουμε, γιατί θα προσευχόταν για μας όσο λείπαμε και δεν άντεχε να ξενυχτάει…

Τελειόφοιτός της Ιατρικής, αφελώς πεπεισμένος για την παντοδυναμία της επιστήμης, βρέθηκα στην Μονή Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ. 

Έμεινα μόνο λίγες μέρες στο μοναστήρι αλλά η ανακάλυψη υπήρξε συγκλονιστική. 

Οι μοναχοί ζούσαν με τον τρόπο της γιαγιάς μου. 

Αναγνωριστικά σημάδια: 

το κομποσχοίνι, το ανεπιτήδευτο χαμόγελο και η άνευ όρων αποδοχή του άλλου.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα πήγα να δω τη γιαγιά. 

Μισοαστεία-μισοσοβαρά της είπα κάποια στιγμή: 

«Τόσα κομποσχοίνια έχεις, δεν θα μου δώσεις κι εμένα ένα;» 

Σοβάρεψε απότομα. 

Σχεδόν βούρκωσε. 

Πήγε και μου έφερε ένα κομποσχοίνι μεταξωτό και είπε: 

«Πάρτο. Είναι το δικό σου. Στο φυλάω τρία χρόνια και περίμενα πότε θα μου το ζητήσεις». 

Η γιαγιά μου περίμενε να γυρίσω από τα πάρτι, από την Αγγλία, από…. τον λανθασμένο δρόμο. 

Εγώ, και όσοι άλλοι συμπεριλαμβάνονταν στην προσευχή της…

Λίγους μήνες, πριν την αναχώρηση από τα επίγεια, με είχε πάρει ιδιαιτέρως και με αιφνιδίασε πάλι. 

Σε ένα χαρτοκιβώτιο είχε μαζέψει μία σειρά με όλα τα λειτουργικά βιβλία. 

Με την ίδια απλότητα, που μου έδωσε το «δικό μου» κομποσχοίνι, μου άφησε ρητή εντολή: 

«Αν κάποιος από σας γίνει ιερέας, θα τα κρατήσει αυτός. Αν όχι, θα βρεις κάποιο φτωχό ναό και θα τα δώσεις εκεί»…

Στην κηδεία της πολλοί άγνωστοι εμφανίστηκαν και μιλούσαν γι’ αυτήν με ευγνωμοσύνη. 

Όπως εκείνη η ηλικιωμένη κυρία, που έλεγε ότι η γιαγιά συνέχισε να την δέχεται στο σπίτι της, όταν όλοι την απέφευγαν. 

Και αυτό, γιατί απόκτησε ένα εξώγαμο παιδί λίγο μετά τον πόλεμο και την θεωρούσαν πόρνη. Διηγιόταν, ανάμεσα στα κλάματα, πως της έχωνε τσάντες με τρόφιμα κάτω από το παλτό, παρακαλώντας την να μην το μάθει κανείς…».

Η γιαγιά μου και πολλοί άλλοι ευλογημένοι παππούδες και γιαγιάδες αναπαύονται πια εν ειρήνη. 

Η ευθύνη για το σήμερα και το αύριο έχει περάσει στα χέρια μας. 

Καλούμαστε να καθρεφτίσουμε τον εαυτό μας στην παρακαταθήκη που μας άφησαν και να προβληματιστούμε σοβαρά για τον τρόπο, που θα διαχειριστούμε την πνευματική μας κληρονομιά...

www.eptalofos.gr

(by Σοφία Ορφανίδου)-ΑΜΦΟΤΕΡΟΔΕΞΙΟΣ

Αυτό το θαύμα έγινε στην Χαρίκλεια Σουσάνη, από την Γαλάτιστα Χαλκιδικής, 17 ετών τότε κοπέλα.

site analysis

Αυτό το θαύμα έγινε στην Χαρίκλεια Σουσάνη, από την Γαλάτιστα Χαλκιδικής, 17 ετών τότε κοπέλα.

Τώρα είναι παντρεμένη, ονομάζεται Χαρίκλεια Σαλαχώρα και μένει στην Θεσσαλονίκη.

Η Χαρίκλεια δούλευε ως μοδίστρα, όταν κατάπιε μια καρφίτσα.

Αμέσως της έγεινε εγχείριση,

και οι γιατροί της αφαίρεσαν την καρφίτσα.

Αντί όμως να γίνει καλύτερα η κοπελίτσα, έγινε χειρότερα. Έμεινε συγκεκριμένα 5 μήνες σε νοσοκομείο και 15 μέρες σε κλινικές της Θεσσαλονίκης.

Στο τέλος κατάντησε τελείως παράλυτη.

Ήταν απελπιστική η κατάσταση της.

Οι γιατροί είχαν παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια,

ο δε γιατρός της Γαλάτιστας, είχε πει

: «Να μου κόψετε τα χέρια αν γίνει καλά αυτή η κοπέλα».

Επί 4 ημέρες είχε διαρκώς σπασμούς.

Στο τέλος την κοινώνησαν και περίμεναν το μοιραίο.

Ενώ όλοι βρισκόταν στην θλιβερή αυτή κατάσταση, ο αδελφός της Χαρίκλειας τους παρότρυνε να την πάνε στην Μεγαλόχαρη της Μηχανιώνας.

Πήγαν στην Μηχανιώνα και έμειναν δίπλα στην Μεγαλόχαρη, σε ένα κελί,

προσευχόμενοι και παρακαλώντας την να κάνει το θαυμα της.

Την αλλη μερα ανήμερα της εορτής η Χαρίκλεια ξαφνικά επέταξε με τα χέρια της τα κλινοσκεπάσματα και εξέφρασε την επιθυμία να χαιρετήσει την Εικόνα της Θεομήτορος.

Ρίγη κατέλαβαν τους παρευρισκομένους, όταν την είδαν να ασπάζεται την Εικόνα, γεμάτη πληγές.

Την άλλη μέρα άναψε μόνη της το κανδήλι της Μεγαλόχαρης.

Είχε ξαναπερπατήσει.

Κατόπιν μετά απο καιρό παντρεύτηκε.

Δόξα την ΠΑΝΑΓΙΑ μας.

ΠΗΓΗ.ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Ασημένιο Φωτεινό ...( μικρό διήγημα για τον Παράδεισο )

site analysis

Στου Μόρφου ο Αύγουστος πάντα είναι δακρυσμένος… Παραμονές της Παναγίας, οι μνήμες επιστρέφουν σαν βαρβάρων ριπές εκκωφαντικές , που ακόμα τον στόχο τους δεν πέτυχαν … Η Μηλιά θυμάται όπως πάντα ! Θέλει να μην ξεχνά όσα ο Θεός επέτρεψε να γίνουν στο μαρτυρικό τους τόπο , μα και στο σπίτι τους στην πάνω Ζώθκια και δάκρυα μιας ώριμης πλέον θλίψης , μα και αγέρωχης ελπίδας και προσμονής , δροσίζουν τα σκαμμένα από τον χρόνο μάγουλά της , στου καλοκαιριού το καύμα …

Στην κουζίνα της βρίσκεται και φτιάχνει το ταπεινό φαγί της το αλάδιαγο …Φασολάκια …Να… και αυτά ακόμα , της γης τα γεννήματα , πόσες μνήμες δεν της έφεραν στα μάτια ! Ξεκίνησε και πάλι να ψέλνει λόγια υμνητικά της Παναγίας και του Αγίου τους του Μάμαντος, του ακαταγώνιστού τους προστάτη :

Παφλαγονίας το κλέος και μαρτύρων αγλάϊσμα, φύλαξ και φρουρός των Κυπρίων, ανεδείχθης Μάμα μάρτυς ένδοξε…

Πόσο την ανάπαυε τούτο το τροπάρι …Ένιωθε πως την άκουγε ο Άγιος και γι αυτό φρόντιζε όλα τα λόγια του να ακούγονται καθάρια …Τίποτα δεν αμελούσε η Μηλιά , και πάντα σκόρπιζε του Θεού την Σοφία στους γύρω της… Δεν είχε γνώσεις και σπουδές … Ήτανε όπως έλεγε και ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος , διδαχτή του Θεού , με πίστη αδίσταχτη, μόνιμη κάτοικος της πανελεύθερης πατρίδας του ζωντανού Ευεργέτη , που κανένας δαιμονοκίνητος εισβολέας-κατακτητής δεν θα καταστήσει ποτέ κατεχόμενη ! Του Νομοδότη τα έργα και τα ρήματα , γραμμένα ανεξίτηλα πάντα στην καρδιά της , με της ιερής συνείδησης την αιμάτινη μελάνη, να συμμαρτυρά τα κρύφια Θεάρεστα …

Ακόμα και τον γιό της τον Δεσπότη συμβούλευε και εκείνος με πόση αγάπη και υπακοή την αντίκριζε …Μωρός και ταπεινός γινόταν , ρουφώντας αξεδίψαστα τα λόγια της και τις νουθεσίες της … Πρόσεχε Δεσπότη μου , να μη γείρει ο νούς σου! Πρόσεχε !…έτσι του επαναλάμβανε ως το τέλος της …

Την θάλασσαν διήλθεν ώσπερ ζών, και ταύτης τρικυμίας χαλινών, θαυμασίως λάρνακά σου, Μόρφου τη πόλει κατεστήριξας… 

-Τέτοιες μέρες ήταν που ο Πέτρος το σπλάχνο μου έφυγε …Στις μέρες τις φριχτές , στου Αττίλα τον όλεθρο, παραμονές της Παναγίας σκοτώθηκε σε εκείνο το δυστύχημα .…

-Αχ γιέ μου ..24 χρονών παληκάρι … Κάνε Άγιέ μου να ναι μαζί όλοι εκεί κοντά σου… Θυμόταν η Μηλιά τον άνδρα της τον Νικόλα που έφυγε νέος στα 50 του και τον άλλον το γιό τους τον Ανδρέα , μα και την αγιασμένη μάμα της την Μυροφόρα την Θεοχάραινα , της κάτω Ζώδειας την Οσία γυναίκα …

-Δόξα σοι ο Θεός …μονολόγησε και τέλεψε του Αγίου το απολυτίκιο …

Διό εν τη μνήμη σου σοφέ, ευώδες μύρον βρύει εξ αυτής. Δόξα τω Θεώ τω ενεργούντι δια σού πάσιν ιάματα… 

-Αχ η μανούλα μου με το νέο της φόρεμα του Παραδείσου την στολή ! μονολόγησε ξανά κατεβάζοντας απ την φωτιά τα φασολάκια …

Χαμογέλασε στον συνειρμό που ήρθε και την συνάντησε ! -Φασολάκια καθάριζε κι η θεία Μάρθα η αδελφή της μάμας μου μόλις εκείνη της εμφανίστηκε μετά τον θάνατό της !

Δεκαεπτά χρόνους μικρότερη από την Μυροφόρα …Σαν μάνα της πάντα την ένιωθε σε ολάκερη την ζωή τους ! Και μόλις έφυγε, ένιωσε πως ορφάνεψε ξανά ! Τι κι αν έφτασε εκείνη στα 97 …Τον ένιωσε τον αποχωρισμό έστω τον πρόσκαιρο στα κατάβαθά της η θειά Μάρθα ! Στα 80 της τότε , όλα όσα της δίδαξε η αδελφή της πλέον ήταν δικό της βίωμα και οι προσευχές οι τόσες που από μικρή της μάθαινε, συνέχεια δεν έφευγαν από τα χείλη της …Ένιωσε παράξενα που ξεκίνησε να προσεύχεται με μια δική της προσευχή- παράκληση αμέσως μετά την κηδεία της… Φτάνει λίγο-λίγο και το δικό μου τέλος σκεφτόταν συνέχεια …

-Αχ αδελφούλα μου , μανούλα μου Μυροφόρα, πολύ σε παρακαλώ, πες στον Χριστό μας να με βάλει όπου είσαι και εσύ ! Μήνες ολόκληρους τούτην την ευχή !

-Να με βάλει ο Χριστός μας όπου είσαι κι εσύ !

Και έφτασε εκείνο το μεσημέρι στην κουζίνα της θειάς Μάρθας …Καθάριζε φασολάκια μόλις της εμφανίστηκε μπροστά της η Μυροφόρα …Σάστισε απ το απότομο , μα γαλήνεψε αμέσως μόλις αντίκρισε το αγαπημένο πρόσωπό της! Μέσα στο Φως τούτο λουσμένο ! Ντυμένη με ένα γαλάζιο ασημένιο φωτεινό φόρεμα ! Δεν ήταν όνειρο , ήταν υπόσταση και γεγονός ! Μπροστά της η αδελφή της !

–Μυροφόρα μου , αδελφούλα μου ,ήρθες ! Που είναι τα τσεμπέρια σου τα διπλά στο κεφαλάκι σου , τα μαύρα σου τα ρούχα ; Τι είναι τούτο που φοράς αδελφή μου ; 

-Αυτά φοράμε εδώ , τούτα είναι τα ρούχα όλων μας στη χορεία ! 

-Μυροφόρα μου ,είχα ξεχάσει πόσο όμορφη ήσουν ! Με άκουσες και ήρθες αδελφούλα μου, μανούλα μου ! Πες μου σε παρακαλώ ,έχω αγωνία … παρακάλεσες τον Χριστό μας για εκείνο που σου είπα τόσες φορές ; 

-Ναι , παρακάλεσα , πολλές φορές και πολύ θερμά ! 

-Και λοιπόν , τι σου αποκρίθηκε ο Κύριός μας ; Θα με βάλει και εμένα εκεί που είσαι και εσύ; Να είμαστε ξανά συνέχεια μαζί ; 

-Αδύνατον ! μου είπε ο Κύριος ! 

-Αδύνατον ;μα γιατί ; 

-Γιατί Μάρθα , εμένα με έχει βάλει η Θεία του Δικαιοσύνη πολύ ψηλά ! Δεν γίνεται μου είπε να έρθεις εσύ εκεί !

-Τόσο άθλια είναι η ψυχή μου …που δεν αξίζει …είπε θλιμμένη η Μάρθα .. 

-Όχι , δεν είναι αυτό …Εμένα μόλις ανέβηκα με τον Άγγελό μου και Τον προσκύνησα για τρίτη φορά στις σαράντα ημέρες , ο γλυκύτατος Ιησούς χαμογέλασε και είπε : Η Μυροφόρα να οδηγηθεί στην χορεία των Παρθένων , των Οσίων γυναικών ! 

-Μα , Μυροφόρα μου,  εσύ είχες 4 γέννες, πως και σε έβαλε εκεί ο Χριστός μας ;

-Στον Ουρανό αδελφή μου η παρθενία δεν λογαριάζεται όπως κάτω στην γη …Απ όταν κοιμήθηκε ο Θεοχάρης , που έμεινα 35 χρονών μόνη μου με 4 παιδιά , τόσο πολύ πρόσεχα τον νου μου , που ούτε καν δεν σκέφτηκα ποτέ τίποτα το εφάμαρτο , το ακάθαρτο έστω στο ελάχιστο να τον λερώσω ! Εξήντα-δύο χρόνια στα μαύρα , με εκείνο το διπλό μαντήλι στο κεφάλι ! Όχι γιατί πενθούσα , μα γιατί συνέχεια ζούσα του Αποδείπνου τα λόγια …για την νήφουσα καρδιά ! Συνέχισε Μάρθα μου τον αγώνα σου ! Στέλνε λαχτάρα σωτηρίας και φιλότιμο στον Ουρανό ! Στέλνε δάκρυα μετανοίας , ελεημοσύνες και προσευχές ! Κράτα ως το τέλος τον καλόν αγώνα και έχει καλόν και όμορφον τόπο και για σένα ο Χριστός μας … 

Έσβησε όπως ήρθε εκείνη η υπερκόσμια λάμψη …Χάθηκε η μορφή της από μπροστά …Μα έμειναν τα λόγια της αδελφής της τα τελευταία, τα γεμάτα αληθινή Ζωή ... Θυμόταν και η Μηλιά ως το τέλος της το επίγειο, τα θαυμάσια που έζησε η θειά της εκείνο το μεσημέρι …

Η θειά Μάρθα ακόμα και σήμερα που έφτασε 103 ετών , νήφει και προσδοκά τον καλόν τον τόπο τον ετοιμασμένο …Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που είδε την αδελφή της την Μυροφόρα λουσμένη στο Φως ! Δεν κύλησε μέρα που να μην προσπαθεί να του αλλάξει του Χριστού μας την γνώμη και το αδύνατον που κάποτε αποκρίθηκε… Μια νέα προσευχή –παράκληση από τότε δεν έλειψε στιγμή απ την καρδιά της: Να μπορούσε λέει να ντυθεί κι η ίδια εν εκείνη τη ημέρα, αυτό το …Ασημένιο Φωτεινό !

Νώντας Σκοπετέας

Διασκευασμένο διήγημα από ομιλία του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ.Νεοφύτου.

Εις μνήμην και αγαθή ανάμνηση της κατά σάρκα Μητέρας του Μηλιάς και της Γιαγιάς του Μυροφόρας

Μικρό συναξάρι τῆς Σταυρούλας.

site analysis

.... oκτώ χρόνια ἀπό τήν κοίμησή της..

 Ἀντί Συναξαρίου

«Δέν νοιώθω θύμα, οὖτε το κακομοίρικο νοιώθω. Ἐγώ νοιώθω μια δύναμη, νοιώθω τόση δύναμη, τόσο γλύκα… Δεν σοῦ λέω ὅτι θα γίνω καλά, μα δεν λυποῦμαι. Πῶς νοιώθω τον θάνατο; Θἄναι ἕνα ἀπό τα πιο γλυκά πράματα τῆς ζωῆς μου. Πῶς ὅταν γέννησα το παιδί μου… και ἀκόμα πιό ἀνώτερο. Ἕνα ἄγγιγμα… Ἔτσι το νοιώθω. Θα με σηκώσει και θα με πάρει μαζί Του. Πού θα με πάει; Ἐκεῖνος ξέρει πιο καλά ἀπό μένα. Πάντωςσίγουρα ἐκεῖ που πάω θἄναι γλυκά. Δεν θἄχω πόνο, θα βλέπω, θα περπατάω, και θἄμαι εὐτυχισμένη. Και θα σᾶς βλέπω και ὅλους. Θα σᾶς βλέπω ὅλους τι κάνετε. Κι ἅμα με θυμώνετε μπορεί να σᾶς βαρῶ καμμιά στο κεφάλι. Ἔτσι εἶναι, εἶπε γελώντας.

Δέν ἔχω φόβο ρέ παιδιά, το καταλαβαίνετε αὐτό.. Ὅταν ἀρρώστησα εἶχα πολύ φόβο. Τώρα δεν ἔχω. Ὁ καρκίνος εἶναι ἕνας πολύ σκληρός δάσκαλος. Ἀλλά εἶναι δάσκαλος. Κι΄ ἐγώ εἶμαι ἕνας πολύ σκληρός ἄνθρωπος για να καταλάβω και να ἀκούσω. Κι ἐμένα δέν μοῦ φτάνανε ο δικός μου νοῦς κι οὖτε οἱ ἄνθρωποι για να μάθω. Ἤθελα σφαλιάρες… και δόξα Σοι ὁ Θεος μοῦ ἤρθανε. Ἀκόμα και να με πάρει, δόξα σοι ὁ Θεός πού ἦρθε. Γιατί ἦρθε για να μάθω και ὄχι για να με τιμωρήσει για κάτι. Δεν ἔχω τόσες ἁμαρτίες για να τιμωρηθῶ τόσο. Ἄσε που ἡ χριστιανική ἐκκλησία, ἐγώ γι αὐτό πῆγα στην χριστιανική ἐκκλησία και ὄχι ἐπειδή εἴμαστε σε μια χώρα χριστιανῶν ὀρθοδόξων - και μόνο γι αὐτό - δέν εἶναι τιμωρός. Εἶναι συγχωρός. Αὐτό πιστεύω και τὄχω συζητήσει κι ὅλας με πνευματικούς. Δεν εἴμαστε προτεστάντες πού αὐτομαστιγώνονται για να συγχωρεθοῦνε οἱ ἁμαρτίες τους ἤ οἱ καθολικοί που ἔχουνε το κομμάτι τῆς τιμωρίας. Μ’ ἀρέσει που ἐξομολογήθηκα στον πατέρα Στ. και ὅτι και να τοῦ εἶπα, μου ἔλεγε.. παιδί μου κι ἐγώ ἔκανα κι αὐτό κι ἐκεῖνο…. ἐσύ τι εἶσαι ; Ἕνας κοινός θνητός εἶσαι και μοῦ λές για ἁμαρτίες τέτοιες ; Αὐτά μοῦ εἶπε ο παπᾶ Στ. Ἐγώ δεν μπορῶ τούς δογματικούς, ἀντιδρᾶ το πνεῦμα μου. Μπορεῖ να εἶναι ἀναρχικό, τι να κάνω. Πάντα ἀμφισβητοῦσε. Δέν θα μποροῦσα να μάθω να μοῦ λέει, γιατί ἔκανες αὐτό, αὐτό, θα τιμωρηθεῖς. Ἔτσι δεν θα ξαναπήγαινα να ἐξομολογηθῶ. Ἀλλά ὁ πατήρ Στ. τοῦ λές κάτι και σε χαιδεύει τόσο ὁλόγλυκα… Δεν σου λέει ἔκανες αυτό, ἐκεῖνο, πρέπει να τιμωρηθεῖς πενήντα φορές, να προσκυνᾶς ἀπό το πρωί μέχρι το βράδυ, τέτοια πράματα. Ἐγώ κλωτσάω σ’ αύτά. Ἐγώ θέλω να με ὑποτάξεις με ἀγάπη. Ἔτσι εἶμαι. Τον κλῆρο τον ἀμφισβήτησα ἕνα μεγάλο διάστημα. Ἄλλο ἡ θρησκεία κι ἄλλο παπάδες ἤ δεσποτάδες. Δεν εἶναι αὐτοί ἡ ἐκκλησία, Δεν εἶναι αὐτός ὁ Θεός. Ὁ Θεός εἶναι ΑΓΑΠΗ και μόνο ΑΓΑΠΗ. Ὅποιος δεν το καταλάβει αὐτό, δεν ἔχει καταλάβει τίποτα ἀπό τον Θεό. Τίποτα. Εἶναι ἕνας τυφλός ἄνθρωπος κι ἀς εἶναι ἀπο το πρωί μέχρι το βράδυ μες στην ἐκκλησία. Μόνο ΑΓΑΠΗ εἶναι ὁ Θεός. Τίποτα ἄλλο. Και ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΑΠΗ. Ἔχει τόση ἀγάπη που δεν μπορῶ να την περιγράψω σε ἄνθρωπο

Κάνω ἐξομολογηση φαίνεται… λέω, λέω, λέω. Εὐχαριστῶ, τῆς λέω στο αὐτί. Εὐχαριστῶ πού μου το λές. Ἐγώ νομίζω πώς γίνομαι κουραστική. Γιατί… πὼς ὁ Θεός μιλάει μερικές φορές… Πῶ.. Πῶ… αὐτό δεν πρέπει να το λέω. Ντροπή μου, μεγάλη ντροπή. Μόνο να Τον ἀγαποῦμε μποροῦμε. Και ξέρει Αὐτος. Ἀλλά ὄχι να τον ἀκουμπᾶμε. Ἔχει μεγάλη χάρη ὁ Θεὀς. Ἅμα μᾶς ἀφήσει να Τον ἀκουμπήσωμε λίγο… Δόξα Σοι ὁ Θεός

Πῶς ἤταν το ἀγγιγμα Του ; ρωτῶ . Τό ἌΓΓΙΓΜΑ ΤΟΥ ; Δέν ὑπάρχει κάτι πιο μεγαλειῶδες στην ζωή μου. Δεν ὑπάρχει πιο μεγάλο, τι να πῶ. Γι αὐτό δεν ὑπάρχουν λόγια Γιάννη μου να το περιγράψεις. Ἤταν το πιό γλυκό ἄγγιγμα στην ζωή μου. Και εὔχομαι να το ἀγγίξει κι ἄλλος κοσμος.Ἤτανε ὅτι πιό γλυκό. Δεν ἔχω νοιώσει κάτι πιο γλυκό, ὁπότε δεν μπορῶ να το περιγρἀψω. Ἦταν πρωτόγνωρο… πρωτόγονο. Πρωτόγονο και πρωτόγνωρο. Και νομίζω πῶς μια φορά το νοιώθεις στην ζωή σου, δεν ἔχει δεύτερη. Ὅτι και να σοῦ συμβεῖ, νομίζω πῶς δεν ἔχει δεύτερη. Αὐτό ἔγινε πέρυσι. Δέν ἔγινε τώρα. Σιγά σιγά το συνειδητοποιῶ. Ἤταν μεγαλειῶδες. Και λέω κάποιος εἶναι στο δωμάτιο. Και κυτάω γύρω γύρω και δεν εἶναι κανείς στο δωμάτιο. Θυμάσαι πῶς ἤμουνα; Δεν ἔτρωγα, δεν σηκωνόμουνα ἀπό το κρεββάτι, πονοῦσα πάαρα πολύ. Ὄχι ὅπως τώρα, τότες πονοῦσα δυνατά. Τώρα δε
Αἰωνία της ἡ μνήμη..ν πονάω τόσο. Και ἀπό κείνη την μέρα πολύ σιγά και σταδιακά καλυτεύρευα. Γι’ αὐτό δεν το συνειδητοποίησα. Κατάλαβα ὅτι κάτι ἔγινε, ἀλλά ξέρεις δεν ἤταν κάτι συνταρακτικό να πῶ, μ΄ ἀκούμπησε κάτι στην ζωή μου και γίναμε ξαφνικά ὅλα στην ζωή μου διαφορετικά. Πολύ ἀργά και σταθερά ἄρχισα να τρώγω. Ἄρχισα να σηκώνομαι ἀπό το κρεββάτι, ἄρχισα να γίνομαι καλά. Πολύ ἀργά. Ἕνα χρόνο, ἕξι μῆνες. Δεν ξέρω. Δεν συγκράτησα χρόνο γιατί δεν συνειδητοποίησα ἐκείνη την ὦρα τί εἶχει γίνει. Το συνειδητοποίησα ἀργά. Κι ἐκεῖ πού το συνειδητοποίησα τὄχασα. Ἀφέθηκα πάλι. Ἀφέθηκα πάλι στις ἀδυναμίες τοῦ ἀνθρώπου. Κατάλαβες… Ἔτσι εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Ξεχνάει. Κι ἐγώ. Πόσο ἐγωιστές εἴμαστε. Και συνέχιζα η ζωή μου να κυλάει σε κανονικούς ρυθμούς, τώρα το ξανασυνειδητοποιῶ. Πιο μεστά. Λέω, Σταυρούλα εἶχες ξεχάσει. Και αὐτό μοῦ τὄπε ὁ γιατρός. Ὄχι για τον Θεό, γιατί ὁ γιατρός αὐτός δεν εἶναι με τον Θεό, ἀλλά κάποια στιγμή που ἔλεγα πώς εἶμαι καλά, να μοῦ κόψει τις θεραπείες και γκρίνιαζα, μου λέει. Ἔχεις ξεχάσει. Και θυμάμαι ὅτι μου τὄπες και σύ, και σύ μοῦ ἔχεις πεῖ αὐτή την κουβέντα ὅτι ἔχω ξεχάσει. Κι ὅταν μου τὄπες κι ἐσύ, λέω ἔχω ξεχάσει. Ἔβαλα τα δύο ξεχάσει μαζί, λέω ἔχουνε δίκιο. Ξαναγίνομαι ἕνα μικρό ἀνθρωπάκι. Και ξεχνάω. Και ξεχνάω. Ὄχι την ἀρρώστια. Μα τον Θεό.»

Ἡ Σταυρούλα, κόρη τοῦ γέροντος Θεοδώρου-Νείλου, ἐκοιμήθη 21 Ἰουλίου 2011, την ἐπομένη τοῦ προφήτη Ἤλιοῦ πού τόσο ἀγαποῦσε. Ἀντί συναξαρίου παραθέτω αὐτούσια ἀπομαγνητοφωνημένα λόγια της, που εἰπώθησαν στο νοσοκομεῖο στις 9 Ἰουνίου, ἐκεῖ στην μεθόριο προς τον Ἀγαπημένο της…. Χριστός Ἀνέστη ἀδερφή και καλή ἀντάμωση.

Η αδερφή μας Στέλλα ...

site analysis

Η νέα κοπέλα αδερφή μας Στέλλα μητέρα με ένα παιδάκι ,μετά από την βασανιστική ασθένεια του καρκίνου που απέμεινε με τεράστια υπομονή και πίστη κοιμήθηκε και το αποτέλεσμα της Αγίας υπομονής της ήταν η ακαμψία που συμβαίνει μόνο σε μοναχούς.

 Όμως ο μακροθυμος Κύριος βραβεύει την υπομονή και την ταπείνωση και χαρίζει σημάδια αγιότητας ακόμη και σε κοσμικούς .Ας ευχηθούμε να πρεσβεύει για όλους μας !!!

https://www.facebook.com/paterestisekklisias/videos/1535714953194347/

Ασκήτρια μέσα στον κόσμο χωρίς πόδια.

site analysis

Το τάμα της Γεθσημανής

site analysis

Εξοδιαστικός λόγος σε μια γυναίκα «όνομα και πράγμα»

site analysis

(Επικήδειος στην κα. Αρετή Δράμαλη)

Πριν κάμποσα χρόνια, ένα καλοκαιρινό απόγευμα, επιστρέφοντας στη Μητρόπολη ο μακαρίτης ο δεσπότης μας Μελέτιος, μου περιέγραφε έκπληκτος μια συνάντηση που είχε στον δρόμο, κατά σύμπτωση, με την κυρία Αρετή.

Την πείραζε πάντα και της έλεγε κάποιο αστείο λογοπαίγνιο, όταν την συναντούσε και τον πλησίαζε εκείνη να πάρει την ευχή του. Συνήθως της έλεγε: «Να ένα πρόσωπο, όνομα και πράγμα». Αυτό η κυρία Αρετή το άκουγε δύσφορα, και εκείνη τη μέρα του είπε μια απάντηση, η οποία κατέπληξε και εκείνον και εμένα και ηχεί ακόμη μέσα στην ψυχή μου. Του είπε: «Σεβασμιότατε, όταν η αρετή δεν φτάνει να γίνει αγάπη, άχρηστη είναι».

Έκπληκτος ο δεσπότης, επαναλάμβανε αυτόν τον λόγο: «Όταν η αρετή δεν φτάνει να γίνει αγάπη, άχρηστη είναι», λέγοντας ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι οι αγράμματοι και απλοϊκοί, που μεγαλώσανε και γεράσανε μέσα στην Εκκλησία και "ήπιανε" από τον αέρα και την ατμόσφαιρα της Εκκλησίας είναι εκπληκτικό ότι μπορέσανε να καταλάβουν (...κάμποσοι!) αυτό που περιγράφει η διδασκαλία της Εκκλησίας για μεγάλους και σοφούς ανθρώπους και ασκητές. Ότι δηλαδή σε ένα κτίριο δεν έχουν αξία οι σκαλωσιές αλλά το έργο. Δεν έχει αξία η αρετή αλλά η αγάπη, γιατί η αγάπη είναι το κτίριο. Οι σκαλωσιές χρειάζονται όσο χτίζεται το κτίριο!

Η κυρία Αρετή ήταν ένα πρόσωπο απλό, απλοϊκό θα λέγαμε, γεμάτο όμως με διάθεση θυσίας. Όμως προσπαθούσε να παρατηρεί τα λάθη της, προσπαθούσε να βλέπει τις ατέλειές της, προσπαθούσε να αντιλαμβάνεται τις κακίες της, τις οποίες διηγούνταν στην εξομολόγηση υπερβάλλοντάς τες με ταπείνωση αυτοσυνειδησίας.

Όταν ο δεσπότης, περιγράφοντας αυτή τη συνάντηση, μου έλεγε αυτά τα πράγματα, μου είπε εξ εαυτού και μια επί πλέον παρατήρηση: «Πάτερ, όταν ο άνθρωπος δεν έχει καρδιά, τι να τα κάνει όλα τα υπόλοιπα χαρίσματα; Χρειάζεται μια καρδιά η οποία να καταλάβει ότι οι αρετές μάς βοηθάνε να μάθουμε να αγαπάμε. Άμα δεν υπάρχει αυτό δεν μπορεί να κάνει θυσίες, σκέφτεται μόνο τον εαυτό του»!

Η κυρία Αρετή ήταν κυριολεκτικώς μια ενσάρκωση της θυσίας. Είχε ξεχάσει τον εαυτό της. Και ο Ναός του αγίου Χρυσοστόμου την ξέρει σε κάθε του άκρη και λεπτομέρεια, και το Γηροκομείο την ξέρει σε κάθε του γωνιά και σε κάθε ράφι του μαγειρείου. Όλη της η ημέρα ήταν μια θυσία. Είτε στο Γηροκομείο, είτε στον Ναό.

Αδελφοί μου, γράφει μια μεγάλη σοφή γυναίκα: «Θέλει πολλή αγάπη για να φτάσεις στην απόφαση να ζεις απλά, με έργα ταπεινά και ανιαρά» (Franҫoise Dolto). Κανένας μας δεν θέλει ταπεινά και ανιαρά έργα. Φανταζόμαστε όλοι μας ότι είμαστε πλασμένοι για τα πολύ μεγάλα. Όμως δεν βάζουμε καν το πόδι μας στο πρώτο σκαλοπάτι της σκάλας, και δεν φτάνουμε ποτέ στο τελευταίο σκαλί, το οποίο υποτίθεται ονειρευόμαστε! Αυτή η γυναίκα, που λέει τα παραπάνω, ήταν μια μεγάλη ψυχίατρος και ψυχολόγος και αυτά τα έμαθε στην πράξη, ότι δηλαδή: «Θέλει πολλή αγάπη για να φτάσεις στην απόφαση να ζεις απλά, με έργα ταπεινά και ανιαρά».

Σήμερα, με την καρδιά γεμάτη και χαρά και θλίψη, προπέμπουμε την κυρία Αρετή στην αγκαλιά του Χριστού. Αυτόν Τον οποίο αγάπησε όλη της τη ζωή, για Τον οποίον έκανε θυσίες όλη της τη ζωή, Τον οποίον κατάλαβε ότι για να Τον γνωρίσει, πρέπει να μάθει να αγαπάει όπως αγαπούσε Εκείνος.

Ήρθαμε να Τον παρακαλέσουμε να την δεχθεί κατά την πρόθεσή της, να την δεχθεί κατά τους κόπους της, να την δεχθεί με τη διάθεση που έχει Αυτός, να παραγράφει τα λάθη μας. Γιατί ο Χριστός γράφει τα λάθη τα ανθρώπινα πάνω στη στάχτη, όχι πάνω στα μάρμαρα. Το πρόβλημα είναι από την πλευρά του ανθρώπου. Εάν θα γυρέψει δηλαδή από το Πνεύμα του Θεού ο καθένας μας να "φυσήξει" στην καρδιά του. Όταν "φυσήξει", θα σκορπίσει την στάχτη και μαζί της θα εξαφανιστούν και οι αμαρτίες οι ανθρώπινες!

Έτσι ελπίζουμε, πιστεύουμε και προσδοκούμε και για την κυρία Αρετή. Το Πνεύμα του Θεού φύσηξε και σκόρπισε τη στάχτη των αμαρτιών της και τώρα τη δέχεται ο Χριστός κατά την πρόθεση της αγάπης που είχε διάθεση να φτάσει, σε όποιο μέτρο και εάν έφτασε. Τα υπόλοιπα θα τα αναπληρώσει Εκείνος.

Ευχόμαστε να τη δεχθεί κοντά Του, και να τη γεμίσει παρηγοριά. Και με την αίσθηση ότι τώρα θα μπορεί να προσεύχεται περισσότερο και για την κόρη της που έμεινε πίσω, ώστε να αποκτήσει και εκείνη τον δυναμισμό και το περιεχόμενο που είχε αυτή, και να μπορέσει να περάσει τη ζωή της με την αναζήτηση ακριβώς μιας καρδιάς, η οποία θα έχει διάθεση θυσίας και προσφοράς, όχι μονάχα για να αποκτήσει κάποιες αρετές, αλλά για να αποκτήσει αγάπη.

Ο Θεός να δώσει, και για την μία και για την άλλη τα καλύτερα!

Αιωνία της η μνήμη.

ΠΗΓΗ.Enoriako.info

Μνήμη της αοιδίμου και παμμακαρίστου βασιλίσσης Ειρήνης, της μετονομασθείσης Ξένης μοναχής († 13 Αυγούστου)

site analysis

Η Παναγία με τον Χριστό ανάμεσα στον αυτοκράτορα Ιωάννη Β΄ και την σύζυγό του Ειρήνη. Ψηφιδωτό στην Αγία Σοφία της Κωνσταντινούπολης (1118).

Έζησε τον 12ο αιώνα μ.Χ. και ήταν κόρη ωραία και ενάρετη. Αυτό το παρατήρησε ο βασιλιάς Αλέξιος ο Κομνηνός και την πάντρεψε με το γιο του Ιωάννη, τον επονομαζόμενο Καλοϊωάννη λόγω των πολλών του αρετών. Η ενάρετη λοιπόν βασίλισσα Ειρήνη, ξόδευε με απλοχεριά σε φιλανθρωπικά έργα, μόνη μάλιστα πήγαινε σε φτωχικές καλύβες, για να δώσει όχι μόνο χρήματα, αλλά και ανώτερη ενίσχυση και παρηγοριά της ελπίδας στο Χριστό. Επίσης έκτισε γηροκομεία και ξενώνες, και άφησε σ’ αυτά μεγάλα χρηματικά ποσά για την ασφαλή και άνετη συντήρηση τους. Στη συνέχεια όμως, η Ειρήνη δοκίμασε μεγάλες θλίψεις. Ο άντρας της σε μια εκστρατεία του στη Συρία το 1143, πέθανε. Αργότερα το ίδιο συνέβη και με τα δύο από τα τέσσερα παιδιά της. Τότε η Ειρήνη, θέλησε να βρει ανακούφιση στις θλίψεις της μέσα στη μοναχική ζωή. Αφού λοιπόν πήρε και τη συγκατάθεση του βασιλιά γιου της Μανουήλ, αποσύρθηκε στη μονή Παντοκράτορος, όπου και έγινε μοναχή, μετονομασθείσα Ξένη. Εκεί τη βρήκε ο θάνατος και την κήδευσαν με μεγάλη απλότητα, όπως η ίδια το επιθυμούσε. Διότι λίγο πριν πεθάνει έλεγε, ότι η βασίλισσα Ειρήνη είχε πεθάνει προ πολλού, και δεν έμενε πλέον παρά μόνο η μοναχή Ξένη.

Πηγή: http://www.synaxaristis.googlepages.com/13αυγουστου

Η Αγία Ευδοκία η Βασίλισσα († 13 Αυγούστου)

site analysis

Η αγία αυτοκράτειρα Ευδοκία. Λεπτομέρεια εικόνας του 10ου αιώνα. Αρχαιολογικό Μουσείο Κωνσταντινούπολης.

Ήταν κόρη του αθηναίου φιλοσόφου Λεοντίου και γεννήθηκε το 401 μ.Χ. Σπούδασε κατά τον καλύτερο τρόπο τη γραμματική, τη ρητορική και τη φιλοσοφία. Όταν πέθανε ο Λεόντιος, άφησε όλη την περιουσία του στους γιους του, και σ’ αυτή άφησε μόνο 100 χρυσά νομίσματα. Όταν, λοιπόν, ήλθε στην Κωνσταντινούπολη για να διεκδικήσει τα κληρονομικά της δικαιώματα, παντρεύτηκε τον Θεοδόσιο τον Β’, μέσω της αδελφής του Πουλχερίας, που είχε κατενθουσιαστεί από τα σπάνια χαρίσματα της αθηναίας κόρης. Έτσι βαπτίστηκε χριστιανή και πήρε το όνομα Ευδοκία, από Αθηναΐδα που την έλεγαν πρώτα. Η Ευδοκία από τη φύση της γυναίκα σεμνή, δεν ανακατεύθηκε καθόλου με τις βασιλικές υποθέσεις. Την είλκυσε περισσότερο η αλήθεια του Χριστού, γι’ αυτό και επεδίωξε να επισκεφθεί τους Άγιους Τόπους. Όταν ο σκοπός της πραγματοποιήθηκε, αισθάνθηκε την ψυχή της να φτερουγίζει στο θρόνο του Θεού. Η επιστροφή της, όμως, στη Βασιλεύουσα, επεφύλασσε εκπλήξεις. Οι σχέσεις της με τον Θεοδόσιο ψυχράνθηκαν, λόγω συκοφαντιών. Γι’ αυτό, με την άδεια του επέστρεψε στην Ιερουσαλήμ, όπου ίδρυσε πολλά μοναστήρια. Και με προσευχή, μελέτη και «εν πάση ευσέβεια και σεμνότητι», τελείωσε τη ζωή της.

Πηγή: http://www.synaxaristis.googlepages.com/13αυγουστου