Ένας πνευματικός θησαυρός! Η Ομολογία πίστεως και υπακοής στην Εκκλησία, από την Βασίλισσα Θεοδώρα, σύζυγο του λατινόφρονα αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄ του Παλαιολόγου.

site analysis

• Σχολιάστε

Ένας  πνευματικός θησαυρός!

Η Ομολογία πίστεως και υπακοής στην Εκκλησία, από την Βασίλισσα Θεοδώρα, σύζυγο του λατινόφρονα αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄ του Παλαιολόγου.

Μετάφραση – Επιμέλεια: Σάββας Ηλιάδης,δάσκαλος

Θα αντιπαρέλθουμε εν συντομία  τα αναγκαία ιστορικά γεγονότα, για να απολαύσουμε και να θαυμάσουμε ένα  κείμενο γεμάτο αρχοντιά και λεβεντιά, γραμμένο από μια αρχόντισσα, «ονόματι και πράγματι». Ένα κείμενο, υπόδειγμα  μαθήματος «αγίας υπακοής» στην Εκκλησία του Χριστού, σε όλους τους καλοπροαίρετους Χριστιανούς, μηδενός εξαιρουμένου. «Ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω και νουν, νοείτω»!

Ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Η΄ ο Παλαιολόγος (1223 –1282) και Πατριάρχης ο Ιωάννης Βέκκος ήταν  λατινόφρονες αμφότεροι και η εποχή παράλληλη εν πολλοίς με την σημερινή: Πολιτική και «θρησκευτική διπλωματία», έχθρες και συμμαχίες εναλλασσόμενες. Σκοπιμότητες με στόχο την ορθόδοξη πίστη, την πίστη του λαού, αλλά και με τις ισχυρές κοσμικές δυνάμεις και τους πάπες πρωταγωνιστές να διψούν, για να επιβάλλουν την οικουμενική κυριαρχία τους.

Ο Μιχαήλ ανέκτησε την Κωνσταντινούπολη από τους Λατίνους (1261), που την είχαν κατακτήσει το 1204 με την τέταρτη Σταυροφορία, αλλά δεν έπαψε η απειλή τους. Για να περιορίσει, λοιπόν, την επιθετικότητά τους, δεν δίστασε να υποκύψει στις απαιτήσεις του πάπα και να δεχθεί την υποταγή στη Ρώμη, με σειρά υποχωρήσεων σε σοβαρά εκκλησιαστικά θέματα, χωρίς την συγκατάθεση του τότε Πατριάρχη Ιωσήφ. Η υποταγή επιβεβαιώθηκε από τη σύνοδο της Λυών (1274). Η ψευδοένωση αυτή όμως προκάλεσε στο Βυζάντιο βαθιά εσωτερική κρίση. Παρέμεινε γράμμα κενό, διότι υποεκτίμησε ο Μιχαήλ την πίστη των Ορθοδόξων, καθώς ο κλήρος και ο λαός ποτέ δεν τις δέχθηκαν, μένοντας σταθερά προσηλωμένοι στα δογματικά πιστεύω της Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας. Ο Μιχαήλ και ο Βέκκος αντέδρασαν με διώξεις και φυλακίσεις, εξοντώσεις, θανάτους των αντιπάλων τους.  Μέχρι τον θάνατό του ο Μιχαήλ παρέμεινε στην  καρδιά του λαού ως ο προδότης της πίστεως.

Ο Μιχαήλ είχε απροσδόκητο θάνατο. Πέθανε ξαφνικά στη Θράκη. Ο γιος του και διάδοχός του Ανδρόνικος ο Β΄, που ήταν παρών, δεν ζήτησε να του κάνουν ούτε την καθιερωμένη εξόδιο ακολουθία. Γράφει η Ιστορία του Ελληνικού Έθνους (Εκδοτική Αθηνών): «Ο γιος του Ανδρόνικος αποφάσισε να μην τελέσει νεκρώσιμη ακολουθία, εφόσον ο Μιχαήλ δεν είχε ποτέ αποκηρύξει επίσημα το λατινικό δόγμα. Παρ` όλα αυτά διέταξε να μεταφερθεί το λείψανο του πατέρα του σε κάποια ερημική τοποθεσία και να καλυφθεί με χώμα, για να το προφυλάξει από τα θηρία». Η δε Σύνοδος, όπως θα δούμε παρακάτω, του στέρησε και τα καθιερωμένα μνημόσυνα.

Ιδιαίτερα διδακτική, συγκινητική και αφοπλιστική είναι η Ομολογία επιβεβαίωσης της συνοδικής αποφάσεως από την Θεοδώρα την Αυγούστα, την σύζυγο του Μιχαήλ. Πράξη ξένη προς την σημερινή πραγματικότητα, απόκοσμη για έναν «ηγέτη» του σήμερα, για έναν άρχοντα είτε πολιτικό είτε εκκλησιαστικό. Αταίριαστη για τους παρόντες καιρούς η υπέρβαση αυτή. Ξεκαβαλίκεμα κυριολεκτικό από την αλαζονεία της εξουσίας, αδύνατο, ασύλληπτο. Ταπεινώνεται η βασίλισσα, σεβόμενη τις αποφάσεις, την Παράδοση και την πίστη της Εκκλησίας. Κάνει την ευλογημένη υπακοή η άνασσα και γίνεται παράδειγμα για τους επερχομένους. Παράλληλα ομολογεί και καταγγέλλει την πλάνη του αυτοκράτορα συζύγου της και το κακό που προκάλεσε. Ιδού το κείμενο:

«Θεοδώρα εν Χριστώ τω Θεώ πιστή Αυγούστα και Αυτοκρατόρισσα Ρωμαίων, Δούκαινα, Κομνηνή, η Παλαιολογίνα.

     Νομίζω πως δεν έχω την ίδια γνώμη για το ό,τι συμβαίνει με τις αρετές, αυτές που ο καθένας θα  μπορέσει να κατορθώσει, όσον αφορά την σωτηρία του, με αυτήν καθ` εαυτήν την ευσέβεια. Διότι εκείνες είναι καλό να γίνονται και να παραμένουν κρυφές και εντελώς αφανείς από όλους, έτσι ώστε ο ουράνιος πατέρας, ο Θεός, που τις βλέπει  στα κρυφά, να τις ανταποδώσει φανερά. Την ευσέβεια δε, την μητέρα και πηγή όλης της αρετής, είναι ωφέλιμο προς σωτηρία να μην την κρύβει κανείς, αλλά να την καθιστά φανερή σε όλους και να γίνεται γνωστή δημοσίως. Και όπως νομίζω, αυτό είναι το φως μας, το οποίο μας προτρέπουν τα ιερά Ευαγγέλια, να λάμπει μπροστά στους ανθρώπους.

     Γι` αυτόν τον λόγο ουδέποτε απέφυγε η βασιλεία μου να εκφράζει και να υπερασπίζεται την προς Θεόν ευσέβεια, αλλά ούτε και τώρα το αποφεύγει. Διατρανώνει δε μάλλον και διαβεβαιώνει να πιστεύουμε και να ομολογούμε σε όλα έτσι ακριβώς όπως και εκ της Παραδόσεως η Εκκλησία του Θεού μας δίδαξε. Αυτό μεν το γνωρίζει ο Θεός, αυτός που ερευνά τα βάθη των καρδιών μας. Ας γνωρίζουν δε και όλοι οι άνθρωποι ότι δεν υπάρχει μέσα μας άλλο κανένα φρόνημα, παρά αυτό το γνήσιο της Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. 

     Επειδή δε, με τη χάρη του Θεού, αυτό πιστεύει και γι` αυτό μεσολαβεί η βασιλεία μου, είναι φανερό λοιπόν, πως και την καταστροφική υπόθεση και πράξη, αυτήν που συνέβη στον παρελθόντα χρόνο με κακό τρόπο εις βάρος της Εκκλησίας και της προκάλεσε πολύ μεγάλη αναταραχή, την αποστρέφεται μέσα από τα βάθη της ψυχής της, την μισεί, την σιχαίνεται, είτε ειρήνη είτε οικονομία είτε με κάποιο άλλο παραπλήσιο  όνομα κι αν  ονομαζόταν ψευδώς. Επιπλέον, αυτούς που ακόμη την επαινούν και πρόσκεινται σ` αυτήν, τους θεωρεί (η βασιλεία μου) εχθρούς της Εκκλησίας του Θεού, εργαζόμενους κακοτρόπως την δική τους σωτηρία, εχθρούς δε και καταστροφείς αυτών που τους πιστεύουν και, επειδή γίνονται αίτιοι να χάνονται ψυχές, τους θέτει εκτός Εκκλησίας.

     Διότι, αν και εκείνο τον καιρό, όσο κρατούσε η υπόθεση, περνούσε απαρατήρητο το μεγάλο κακό που προξενούσε στις ψυχές, τώρα όμως δεν μπορεί να ξεγελάσει την βασιλεία μου, καθώς της δίδαξαν αυτά τα γεγονότα, που είναι λόγια και πράξεις που συνέβησαν αληθινά και βέβαια. Παρ` όλα αυτά και τότε, ενόσω λέω διενεργούνταν η υπόθεση, η βασιλεία μου πιεζόταν πάρα πολύ και προσπαθούσε, με τη χάρη του Θεού,  να εμποδίσει το ασυνήθιστο και πρωτοφανές του πράγματος και αγανακτούσε γι` αυτό, αν και δεν γνώριζε ακριβώς πόσο μεγάλο ήταν το κακό που γινόταν. Αλλά και τώρα αγανακτεί πολύ περισσότερο, αφού βλέπει καθαρά πως το τέλος, στο οποίο κατέληξε εκείνη η κακή επινόηση, δεν ήταν καθόλου καλό.

     Γι` αυτά τα πράγματα έτσι έχει η κατάσταση. Επειδή δε και τον Βέκκο για τα βλάσφημά του δόγματα, ακόμη δε και τον Μελιτηνιώτη και τον Μετοχίτη, ως ομόφρονες αυτού, τους καταδίκασε η Εκκλησία και τους αποκήρυξε και τους αποξένωσε από την κοινωνία της ως τέτοιους, που τους πρέπει, τους θεωρεί και η βασιλεία μου ακοινώνητους και απόβλητους, ακολουθώντας την απόφαση της Εκκλησίας.

     Επειδή δε η ίδια Εκκλησία αποφάσισε να μην τιμήσει και τον αποθανόντα δικό μου αυθέντη και βασιλιά και σύζυγό μου με τα καθιερωμένα μνημόσυνα, εξαιτίας της υποθέσεως που προείπαμε και της αναταραχής που προκάλεσε, η βασιλεία μου, προτιμώντας τον φόβο του Θεού και την υπακοή στην αγία του Εκκλησία, συμφωνεί και αποδέχεται την απόφασή της γι` αυτό το θέμα και ουδέποτε θα την αναγκάσει να κάνει μνημόσυνα για τον βασιλιά μου και σύζυγό μου, αλλά και τίποτε άλλο πέρα από αυτά που είναι στην τάξη της Εκκλησίας. Διότι θέλει η βασιλεία μου να συμπορεύεται και να ακολουθεί με ακρίβεια την Εκκλησία του Θεού, η οποία μας προετοιμάζει από εδώ την σωτηρία μας και θέλει να κάνει γνωστή  και να φανερώνει σε όλους την ευσέβειά της, την οποία αφού την παρέλαβε από παλιά από τους πατέρες και πολιτεύθηκε μαζί της μέχρι σήμερα, θα την φυλάξει και μέχρι το τέλος, φυλασσόμενη με την δύναμη του οικτίρμονος Θεού, αυτού που την έπλασε και την ανέδειξε».              

(Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ, Αρχιμ. ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΥ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ)

Μετάφραση – Επιμέλεια:

Σάββας Ηλιάδης

Δάσκαλος

Κιλκίς, 12-5-2020

Τη Δεκάτη Τρίτη του Μηνός Μαΐου Μοναχοί οσιομάρτυρες Ιβηρίται, οι τους λατινόφρονας ελέγξαντες, τον βασιλέα φημί Μιχαήλ και τον Πατριάρχην Βέκκον, εν τη θαλάσση βληθέντες τελειούνται.  (Συναξαριστής Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου)

ΠΗΓΗ.ΑΚΤΙΝΕΣ

Μια αλλιώτικη μάνα. Εκείνη, που κρύβεται πίσω από το βραβείο του γιου της...

site analysis

H πρώτη «Patient Advocate» που γνώρισα και διδάχτηκα ήταν η μητέρα μου. 

Μέχρι και τα 28 μου, δεν είχα συνειδητοποιήσει πως είναι να μεγαλώνεις τα 2 από τα 4 σου παιδιά με αναπηρία , χωρίς πατέρα. 

Μια άγνωστη μέχρι τότε κληρονομική νόσο, που πολλές φορές ούτε οι ιδιοι οι γιατροί δεν την ήξεραν και την ρωτούσαν πώς την κολλήσαμε. 

Να παίρνεις αγκαλιά 4 παιδιά και να τρέχεις Θεσσαλονίκη, Αγγλία να ανακαλύψεις εξειδικευμένους γιατρούς. 

Να κάνεις ότι καλύτερο μπορείς ώστε να υποστηρίξεις τις προσπάθειες κάποιων «τρελών» γιατρών στην Αθήνα που θέλαν να αναπτύξουν εξειδικευμένες δομές σε ένα χαοτικό ΕΣΥ για να σώσεις τα παιδιά σου. 

Να ξυπνάς από τα χαράματα, ώστε να κάνεις καμια ώρα φυσιοθεραπεία και εισπνοές στα παιδιά σου πριν πάρουν το σχολικό. 

Πρωί- μεσημέρι- βράδυ. 

Να γίνεσαι νοσηλέυτρια στις 15ήμερες ενδοφλέβειες θεραπείες μας. 

Ταυτόχρονα να το κρύβουμε επιμελώς - μιας και το στίγμα θα μας τσάκιζε. 

Μια πάθηση, με ένα προσδόκιμο ζωής που στην εποχή της δικής μου εφηβείας, λίγα παιδιά προλάβαιναν να ενηλικιωθούν.

Η αγωνία μου και δικαίως τότε, ήταν να προλάβω να ζήσω. 

Εκεί που άρχισαν να αλλάζουν όλα για εμένα ήταν το 2010, που άρχισαν να απειλούνται οι δομές μας. 

Ένα μικρό τμήμα Κυστικής Ίνωσης στο «Σωτηρία» που απειλείτω να κλείσει με τις τότε συγχωνεύσεις και την πρωτοφανή οικονομική κρίση. 

Πήγαινα με τον αδερφό μου, με τα κράνη στο χέρι και έβλεπα την μάνα μου να διαμαρτύρεται στον διοικητή να μην κλείσει το τμήμα μας. 

Να ζητάει βοήθεια από τα Σωματεία και να μην παίρνει υποστήριξη απο πουθενά. 

Να την εμπαίζουν και να αγωνιά για εμάς. 

Σε αυτήν την θέα, κατάλαβα πως είχε έρθει η ώρα μου να αναλάβω τις ευθύνες μου - η ώρα της δράσης και των πράξεων. 

Με έμαθε ότι το αυτονόητο, πρέπει να το διεκδικήσεις. 

Σε αυτές τις συνθήκες γνώρισαμε και άλλους συνασθενείς και γονείς που γίναμε οικογένεια. 

Πρίν λίγες μέρες δικαιωθήκαμε, σε μια μακρυά διαδρομή 10 ετών προσωπικής εντατικής προσπάθειας, 38 ετών αγωνίας και αγώνα για εσένα. 

Το φάρμακο που περιμέναμε από την στιγμή που γεννηθήκαμε, θα ξεκινήσει να έρχεται στην Ελλάδα, τα καταφέραμε!

Μαμά, νομίζω πλέον μπορείς να κοιμάσαι πιο ήσυχη. 

Εσύ και οι άλλες μαμάδες. 

Σε ευχαριστώ για όσα με δίδαξες και με υποστήριξες να φτάσουμε ως εδώ. 

Έγινε η «στραβή» και απ' ότι φαίνεται θα ζήσουμε, γιατι το παλέψαμε. 

Κάναμε το αδύνατο εφικτό, όπως με έμαθες.

Υ.Γ. Η φώτο είναι από πέρσυ τέτοιο καιρό στο Liverpool, όπου πήγαμε μαζί για την παραλαβή του βραβείου μου ως CF Patient Adcovate 2019. Η βράβευση μιας διαδρομής που την χρωστάω στην μητέρα μου Paraskevi Mporonikola.

Dimitris Kontopidis

ΥΓ:

Όλοι εμείς οι "συν αυτώ" είμαστε μαζί με τα παιδιά της Κυστικης Ινωσης. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό... 

Και σήμερα χαιρόμαστε μαζί τους... 

Δόξα τω Θεώ! 

{πάντων ένεκεν...} 

ΠΗΓΗ.ΑΜΦΟΤΕΡΟΔΕΞΙΟΣ

Ἁγία Γοργονία. Πρότυπο συζύγου καί μητέρας.

site analysis

  

Ἡ ἁγία Γοργονία καταγόταν ἀπό τήν Καππαδοκία καί ἔζησε τόν 4ο αἰώνα μ.Χ. Εἶναι καρπός ἁγίων γονέων, ἤτοι τοῦ Γρηγορίου Ἐπισκόπου Ναζιανζοῦ, καί τῆς Νόννας, καθώς ἐπίσης καί ἀδελφή τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί τοῦ ἁγίου Καισαρίου. Ἀποτελεῖ πρότυπο συζύγου καί μητέρας. Ἀπό τόν γάμο της ἀπέκτησε πέντε παιδιά, ἤτοι δύο ἀγόρια καί τρία κορίτσια, τά ὁποῖα φρόντισε νά ἀναθρέψη «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου». Γιά λόγους πού ὁ Θεός γνωρίζει ἔφυγε πρόωρα ἀπό τόν μάταιο αὐτόν κόσμο, σέ ἡλικία τριάντα ὀκτώ ἐτῶν. Ὁ ἀδελφός της ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος στόν ἐπικήδειο λόγο του περιγράφει τόν θεάρεστο βίο της, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε μέν σύντομος, ἀλλά ἀξιοθαύμαστος καί ἀξιομίμητος. Θά παρατεθοῦν μερικά χαρακτηριστικά ἀποσπάσματα ἀπό αὐτόν τόν ὑπέροχο λόγο.

Ἡ Γοργονία «κατάφερε νά ξεπεράση ὅλες τίς γυναῖκες τοῦ καιροῦ της στήν σωφροσύνη, ἔτσι ὥστε ἔσμιξε τόν γάμο μέ τήν παρθενία. Διδάσκοντας πώς οὔτε ἡ παρθενία μόνη ἑνώνει μέ τόν Θεό, οὔτε ὁ γάμος πάλι μπορεῖ νά δεσμεύση μέ τόν κόσμο καί νά χωρίση ἀπό τόν Θεό... Ἀλλά ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἐκεῖνος πού, εἴτε εἶναι ἔγγαμος εἴτε ἄγαμος, μπορεῖ νά ἑνώση τόν ἄνθρωπο μέ τόν Θεό ἤ μέ τόν κόσμο καί νά τόν χωρίση ἀπό Αὐτόν».

«Κατόρθωσε τόν ἄνδρα της, μέ τήν ἀγαθή γνώμη της, νά τόν ἔχη ὄχι κακό ἀφέντη, ἀλλά καλό σύμβουλο στήν ἀγαθοεργία. Καί τά τέκνα της, μέ τό παράδειγμά της κυρίως, καί μέ τίς συμβουλές της τά ἔκαμε χαριτωμένα. Ἔτσι ἔκαμε τόν γάμο ἀξιέπαινο καί εὐαρέστησε τόν Θεό μέ τίς ἀρετές της καί τήν καλλιτεκνία της». Προγνώρισε τό τέλος τοῦ ἐπιγείου βίους της, καί ἀξιώθηκε, λίγο πρίν ἀπό αὐτό, νά ἀπολαύση ἐκεῖνο πού ἀπό καιρό ποθοῦσε, ἤτοι τήν βάπτιση τοῦ συζύγου της.

Ὁ βίος της καί ἡ πολιτεία της μᾶς δίνουν τήν ἀφορμή νά τονίσουμε τά ἀκόλουθα.

Πρῶτον. Διατυπώνεται πολλές φορές ἡ ἀπορία, γιατί ἐπιτρέπει ὁ Θεός κάποιοι ἄνθρωποι νά ζοῦν λίγα χρόνια, ἄλλοι περισσότερα καί ἄλλοι πάλι νά φθάνουν σέ βαθιά γεράματα. Τό πρῶτο πού μπορεῖ νά πῆ κανείς εἶναι νά ἐπαναλάβη τόν λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Τίς γάρ ἔγνω νοῦν Κυρίου; ἤ τίς σύμβουλος αὐτοῦ ἐγένετο;». Ἀλήθεια, ποιός μπορεῖ νά γνωρίζη τίς βουλές τοῦ Θεοῦ; Ἔπειτα, μπορεῖ νά προστεθῆ καί τό ὅτι ὁ Θεός ἐργάζεται συνεχῶς γιά τήν σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων, καί παίρνει τόν καθένα «στήν καλύτερή του ὥρα», τότε, δηλαδή, πού εἶναι ἕτοιμος. Ὑπάρχουν, ὅμως, καί περιπτώσεις πού ἀπέρχεται κανείς ἀπό τόν κόσμο αὐτόν σέ μιά συγκεκριμένη στιγμή, λόγῳ προσωπικῶν του ἐπιλογῶν καί ὄχι γιατί τό θέλει ὁ Θεός. Καί αὐτό συμβαίνει, ὅταν ἀπομακρύνεται ἀπό τόν Θεό καί τήν Ἐκκλησία καί δέν ἐπιθυμῆ νά γίνεται στήν ζωή του τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ἐρωτήθηκε κάποτε ὁ ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης γιά τό ἄν οἱ ἄνθρωποι φεύγουν ἀπό τόν κόσμο αὐτόν, ὅταν τό θελήση ὁ Θεός, καί ἀπάντησε ὅτι δέν συμβαίνει πάντοτε αὐτό, ἐπειδή, ὅταν ὁ ἄνθρωπος κάνη κακή χρήση τῆς ἐλευθερίας του, αὐτοῦ τοῦ θείου δώρου, καί δέν ἐπιτρέπη στόν Θεό νά ἐνεργῆ στήν ζωή του, τότε φέρει ὁ ἴδιος τήν εὐθύνη γιά ὅ,τι τοῦ συμβαίνει, καί δέν εὐθύνεται ὁ Θεός γιά τίς ἐπιλογές του καί τίς συμφορές του. Ἀνέφερε δέ ὅτι κάποτε τόν ἐπισκέφθηκε ἕνας νέος, καί, μέ τό χάρισμα πού τοῦ εἶχε δώσει ὁ Θεός, εἶδε ὅτι ὁ νέος αὐτός, ἄν ταξίδευε ἐκεῖνο τό βράδυ μέ τό αὐτοκίνητό του, ἐπειδή ἦταν πολύ κουρασμένος, θά σκοτωνόταν. Διαφορετικά θά ζοῦσε πολλά χρόνια καί θά ἔφθανε σέ βαθύ γῆρας. Γι’ αὐτό καί τοῦ ἐπέμενε φορτικά νά καθήση καί νά φύγη τήν ἑπόμενη ἡμέρα, τό πρωΐ. Ὅμως, παρά τίς ἐπίμονες προτροπές καί παρακλήσεις τοῦ ἁγίου ἐκεῖνος δέν ἄλλαξε τήν ἀπόφασή του καί, δυστυχῶς, εἶχε τραγικό τέλος. Καί ἔλεγε ὁ ἅγιος Πορφύριος ὅτι στήν περίπτωση αὐτή δέν τόν «πῆρε» ὁ Θεός, ἀλλά «ἔφυγε» μόνος του. Ἑπομένως, αὐτός πού ἀγαπᾶ τόν Θεό καί ὑπακούει στίς ἐντολές Του, αὐτός εἶναι μακάριος, ἐπειδή τό θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι ὅ,τι καλύτερο μπορεῖ νά συμβῆ στήν ζωή του.

Ὁ σοφός Σολομών τονίζει ὅτι τά τίμια γηρατειά δέν ἔχουν σχέση μέ τά πολλά χρόνια, ἀλλά μέ τήν σωφροσύνη καί τόν ἐνάρετο βίο. «Πολιά δέ ἔστι φρόνησις ἀνθρώποις καί ἡλικία γήρως βίος ἀκηλίδωτος». Ἄλλωστε, ὁ χρόνος εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο γιά νά ἑτοιμασθῆ γιά τήν αἰωνιότητα. Καί ὅταν εἶναι ἕτοιμος, μᾶλλον πανέτοιμος, τότε «ἁρπάζεται», «ἵνα μή κακίᾳ ἀλλάξῃ σύνεσιν αὐτοῦ ἤ δόλος ἀπατήσῃ ψυχήν αὐτοῦ». Ἐκεῖνοι, ὅμως, πού δέν ἐλπίζουν στόν Θεό καί ἐπενδύουν στά πρόσκαιρα, ἀρνούμενοι τά αἰώνια, νομίζουν ὅτι εἶναι «τυχεροί» ὅσοι ζοῦν πολλά χρόνια. Ἀλλά ὅσα χρόνια καί νά ζήση κανείς ἐδῶ στήν γῆ, μπροστά στήν αἰωνιότητα εἶναι σάν σταγόνα στόν ὠκεανό. Δυστυχῶς, δέν ἔχουμε ἀντιληφθῆ ὅτι ὁ βίος εἶναι πρόσκαιρος, ἐνῶ ἡ ζωή εἶναι αἰώνια. Ἡ ζωή εἶναι ἐνυπόστατος. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή, καί ὅποιος Τόν ἀγαπᾶ καί ἀγωνίζεται νά ἐφαρμόζη τίς ἐντολές Του, αὐτός μαθαίνει τόν τρόπο νά ὑπερβαίνη τίς καθημερινές δυσκολίες, τίς ἀντιξοότητες καί τούς ποικιλότροπους πειρασμούς καί ἔτσι χαίρεται ἀληθινά τήν ζωή του.

Δεύτερον. Ἡ ἀπόκτηση παιδιῶν στόν γάμο εἶναι σίγουρα σημαντικό γεγονός. Σημαντικότερη, ὅμως, εἶναι ἡ ἀνατροφή καί ἡ καθοδήγησή τους μέ τέτοιον τρόπο, ὥστε νά λάβουν τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί νά γίνουν «τέκνα φωτός», καί ὄντως «χαριτωμένα». Νά ἀποκτήσουν, δηλαδή, πνευματικούς ὀφθαλμούς μέ τούς ὁποίους θά βλέπουν τά μή φαινόμενα, τά ὁποῖα εἶναι αἰώνια, σέ ἀντίθεση μέ τά φαινόμενα πού εἶναι πρόσκαιρα. Οἱ σωματικοί ὀφθαλμοί εἶναι, σίγουρα, σημαντικοί, ἀλλά τέτοιους ὀφθαλμούς ἔχουν καί οἱ μῦγες καί τά κουνούπια. Ἀσυγκρίτως ἀνώτεροι εἶναι οἱ ὀφθαλμοί τῆς ψυχῆς, μέ τούς ὁποίους βλέπει κανείς τόν Θεό καί ὅταν συμβαίνη αὐτό, τότε ὁμοιάζει μέ τούς ἀγγέλους, κατά τόν Μέγα Ἀντώνιο, ὁ ὁποῖος, ὅταν συνάντησε στήν Ἀλεξάνδρεια ἕναν θεολόγο πού ὀνομαζόταν Δίδυμος καί ἦταν τυφλός σωματικά, τοῦ εἶπε: «Μηδέν ταρασσέσθω σε, ὦ Δίδυμε, ἡ τῶν σωματικῶν ὀφθαλμῶν ἀποβολή‧ τοιοῦτοι γάρ σοι λείπουσιν ὀφθαλμοί δι ὧν καί μυῖες καί κώνωπες βλέπουσι. Τοιούτους γάρ ἔχεις ὀφθαλμούς, δι’ ὧν ἄγγελοι βλέπουσι, δι’ ὧν καί ὁ Θεός καθορᾶται καί τό αὐτοῦ φῶς καταλαμβάνεται».

Ὁλοκληρωμένος ἄνθρωπος εἶναι αὐτός πού εἶναι «πλήρης Πνεύματος Ἁγίου» καί γι’ αὐτό ἔχει φωτισμένο νοῦ, διά τοῦ ὁποίου «ὁ Θεός καθορᾶται καί τό αὐτοῦ φῶς καταλαμβάνεται».

ΜΑΚΑΡΙΣΤΗ ΜΟΝΑΧΗ ΜΑΡΙΑ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ .ΟΙ ΦΟΒΙΕΣ ΜΑΣ..

site analysis

Ενα θαυμαστό γεγονός με την Θεία Κοινωνία στην Γαβαλού Αιτωλοακαρνανίας

site analysis

Του Σ.Σ.Κ στην Romfea.gr

 Αυτό το διάστημα δεν είναι λίγοι αυτοί που προσβάλουν ή έστω προσπαθούν να προσβάλουν τα ιερά και όσια της πίστεώς μας. Μέσα στα όσα λένε αφήνουν να πλανώνται διάφορα γύρω από το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας ή αλλιώς της Θείας Ευχαριστίας.

Δεν είναι όμως λίγες οι μαρτυρίες που είναι καταγεγραμμένες από Αγίους πατέρες που κατά την ώρα της Θείας Ευχαριστίας έβλεπαν αυτό που πραγματικά ισχύει.

Τον άρτο και τον οίνο όχι συμβολικά ως Σώμα του Αίμα Χριστού αλλά έβλεπαν ζωντανά μπροστά τους μέσα στο Άγιο Ποτήριο Σάρκες και Αίμα Χριστού διότι το Άγιο Πνεύμα σε κάθε Θεία Λειτουργία κατεβαίνει επί της Αγίας Τραπέζης και μετατρέπει τον άρτο και τον οίνο σε Σώμα και Αίμα Χριστού.

Αν ο καθένας μας αυτό το έβλεπε όμως οφθαλμοφανώς ολιγόπιστοι έτσι όμως είμαστε ποιος θα κοινωνούσε; Ποιος θα γινόταν ένα με τον Έναν;

Πέρα από τους Αγίους πατέρες όμως δεν ήταν λίγοι οι αυτοί που είδαν κάτι αντίστοιχο και το κατέγραψαν αλλά και είδαν και να έζησαν θαυμαστά γεγονότα γύρω από την Θεία Κοινωνία.

 Έτσι λοιπόν πριν περίπου 17 χρόνια στην κομωπολη της Γαβαλούς η οποία βρίσκεται πλάι στην λίμνη Τριχωνίδα είδαμε και βιώσαμε ένα θαυμαστό γεγονός που λίγοι το ξέρουν αλλά ίσως ήρθε η ώρα να το μοιραστώ κι εγώ μαζί σας.

Η γιαγιά μου η Σπυριδούλα Δ. Καραχάλιου μια ταπεινή πιστή γριούλα με αγαθή καρδιά ταλαιπωρημένη από τις δυσκολίες της ζωής των προηγούμενων δεκαετιών τα τελευταία τότε χρόνια πάσχιζε από διάφορες ασθένειες και κάποιες ήταν χρόνιες, λογικό ίσως για κάποιο άτομο που υπερβαίνει τα 80 θα μου πει κανείς και θα συμφωνήσω.

Το σώμα της από τις κακουχίες και την δύσκολη ζωή στα χωράφια και στα πρόβατα είχε σκεβρώσει όπως το αναφέρουμε στην Αιτωλοακαρνανία εμείς.

Θα μπορούσε κανείς να το παρομοιάσει με τις εικόνες του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ όπου κι αυτός εικονίζεται σκεβρωμένος με ένα μπαστούνι κάπως έτσι και η γιαγιά Σπυριδούλα σκεβρωμένη με ένα μπαστούνι τρυγιρνούσε και τα μοναδικά βιβλία τα οποία διάβαζε ήταν κάποια μικρά βιβλιαράκια με βίους Αγίων ενώ δεν έπαυε να νουθετεί την μητέρα μου να μας βάζει εμάς τα παιδιά της να κάνουμε προσευχή και μετάνοιες.

Το πλήρωμα του χρόνου όμως είχε φτάσει ή μάλλον πλησίαζε καλύτερα. Η πολύπαθη από τις ασθένειες γιαγιουλα Σπυριδούλα ή αλλιώς όπως την φωνάζανε η Καραχάλου άρχισε να καταπέφτει στο κρεββάτι και να ταλαιπωρείται κι από άλλες ασθένειες ενώ άρχιζε και μιας μορφής άνοια μέχρις ότου κάποια στιγμή δεν μπορούσε παρά μόνο απλά να σηκώνεται "όρθια" στο κρεββάτι και τίποτα παραπάνω.

Ήταν ένα κάπως κρύο πρωινό που ο παππούς μας ο Σπυρίδων Ε. Καραχάλιος μας τηλεφώνησε και μας ανέφερε πως η γιαγιά δεν είναι καλά.

Αν και ξύπνησε δεν ανοίγει καν τα μάτια της ενώ σχεδόν δεν ανταποκρίνεται και ο γιατρός του χωριού που είχε ειδοποιηθεί ανέφερε ότι μάλλον μέχρι εκεί ήταν το καντηλάκι της.

Αμέσως ενημερώσαμε τον παπαΧριστόφορο τον εφημέριο της Γαβαλούς για να έρθει να την κοινωνήσει ενώ αναχωρήσαμε κι εμείς για το χωριό.

Όταν φτάσαμε με θλίψη αντικρύσαμε την γιαγιά που την είχαν ανασηκώσει στο κρεβάτι και ήταν κουκουλωμενη με κουβέρτες δίπλα στο τζάκι για να μην κρυώσει.

Όσο κι αν τις μιλήσαμε καμιά απόκριση δεν πειράζει. Ενώ τα μάτια ερμητικά κλειστά σα να ήταν σε ένα μεταβατικό στάδιο σα να μην είχε ξυπνήσει δεν ξέρω πως να το εκφράσω με λόγια.

Εμείς στεναχωρημένοι αρκετά σαν εγγόνια της προσπαθούσαμε να την κάνουμε να αντιδράσει μιλώντας της διότι ακόμη και τις στιγμές της άνοιας επειδή ήμασταν τα αγαπημένα της εγγόνια πάντα μας αναγνώριζε αλλά τώρα καμιά απόκριση. Ήταν μια ζωντανή-νεκρή.

Το κουδούνι χτυπάει και ανοίγουμε την πόρτα κι ο παπάς βουβά ανεβαίνει με το Άγιο Ποτήριο στα χέρια και καθώς μπαίνει στην πόρτα του δωματίου η οποία απείχε περίπου 1.5 μετρό από το κρεβάτι που στεκόταν η γιαγιά Καραχάλου ξαφνικά τα μάτια της γιαγιούλας ανοίγουν.

Ορθάνοιχτα τα μάτια της ενώ για ώρες δεν άνοιγαν με τίποτα, την στιγμή που ο παπάς μπήκε στο δωμάτιο με το Άγιο Ποτήριο.

Μα δεν ήταν μόνο τα μάτια τα οποία άρχισαν να λάμπουν αλλά και η ίδια προσπαθούσε να σηκωθεί από το κρεβάτι καθώς είχε πλησιάσει ο παπάς για να ασπασθεί το χέρι του και έκανε κινήσεις όπως όπως για να σηκωθεί ενώ ο παπάς έσπασε την σιωπή του και της λέγει "μην σηκώνεσαι θειά Σπυριδούλα, μην στεναχωριέσαι όλα καλά, κάτσε όπως είσαι, δεν πειράζει...".

Και τότε ηρέμησε η γιαγιούλα και κάθησε ήρεμα όπου και μετέλαβε των αχράντων μυστηρίων και τα μάτια της από τότε έλαμπαν για πολλές μέρες ενώ πότε δεν ξανασυνέβει κάτι παρόμοιο. Αυτό το περιστατικό δεν το είδα μόνο εγώ αλλά και ολόκληρη η οικογένεια μα και ο παπάς..ο παπάς βέβαια θα είχε δει πολλά παρομοια οπότε δεν του έκαμε εντύπωση...

Και πέρασαν 2 και πλέον χρόνια ώσπου η γιαγιά Καραχάλου εκεί που κανείς δεν το περίμενε πέταξε ψηλά σε Αυτόν που υπεραγαπούσε.

Μάλιστα κατά την ημέρα της Κοίμησης της Νοέμβριος μήνας άρχισε να βρέχει καταρακτωδώς και η πρόγνωση της ΕΜΥ ήταν πως σε όλη την επικράτεια της χώρας ένα κύμα κακοκαιρίας θα απλωνόταν.

Όμως το πρωί λίγο πριν έρθει ο παπάς στο σπίτι για να τελέσει τρισάγιο και να την συνοδέψει έως την εκκλησία σταμάτησε να βρέχει και βγήκε λιακάδα η οποία θύμιζε καλοκαιρινή ημέρα και κράτησε έως και λίγη ώρα μετά την ταφή της όπου άρχισε και πάλι η κακοκαιρία κάτι που δεν είχε σταματήσει βέβαια στις γύρω περιοχές.

Τα θαύματα που επιτελούνται καθημερινά είναι πολλά και πολυάριθμα κάποια μάλιστα δεν γίνονται διακριτά.

Πολλά όμως διδάσκουν και βοηθούν. Και πολλά από αυτά προέρχονται γύρω από την Θεία Κοινωνία.

Χιλιάδες οι αναφορές σε θαύματα τέτοια μέσα σε νοσοκομεία με ετοιμοθάνατους και βαριά ασθενείς. Η θεία Κοινωνία αποτελεί την πεμπτουσία της μυστηριακής ζωής των χριστιανών.

Ακόμη κι αν κάποιοι δεν πίστευαν στον Χριστό κανείς δεν είχε φτάσει στο σημείο να προσβάλει αυτό το μυστήριο μέχρι πρότινος .....

Χριστός Ανέστη...!!

Αληθώς Ανέστη...!!

ΠΗΓΗ.ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ

Τοκετός στο Μύλο

site analysis

Τοκετός μια ολοκλήρωση της θυσίας από την αστείρευτη πηγή τη Μάνα για τη διαιώνιση του ανθρώπινου γένους.

Από πολλά χρόνια στον τοκετό παίρνει μέρος η επιστήμη(γυναικολογική) με το απαραίτητο υγειονομικό προσωπικό και τα τεχνητά μέσα.

Πάει η εποχή που οι πόνοι του τοκετού βρίσκανε τη γυναίκα στο χωράφι με το δρεπάνι στο χέρι ή στο σπίτι και μέχρι να φτάσει η πρακτική Μαμή πιανότανε για στήριγμα από το Ζουμπερέκι (πόμολο) της πόρτας.

Υπάρχουν όμως και σήμερα ευτυχώς ελάχιστες περιπτώσεις πουο τοκετός λαμβάνει χώρα στα Μέσα Συγκοινωνίας (πλοία, λεωφορεία, κ.λ.π.).

Τοκετός  όμως στο Μύλο και σε στιγμές διώξεων δεν νομίζω να υπάρχει άλλος από αυτόν που έλαβε χώρα στην Τριχωνίδα.

Αύγουστος 1944. Η γερμανική φάλαγγα ξεκίνησε πάνοπλη από το Αγρίνιο για εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στην ορεινή Τριχωνίδα. Φθάνοντας στο Θέρμο στην πάλαι ποτέ πρωτεύουσα της Αιτωλικής Συμπολιτείας και προτού πάρουν το βατό δρόμο- έβαλαν τα πυροβόλα όπλα τους να χτυπήσουν αλύπητα της κορυφές και τις πλαγιές των βουνών της ορεινής Τριχωνίδας.

Ο άμαχος πληθυσμός με τα γυναικόπαιδα έντρομος έφευγε για να κρυφτεί στις απυρόβλητες χαράδρες των βουνών υπακούοντας και στην προφητεία του συντοπίτη μας Αγίου Κοσμά του Αιτωλού που έλεγε:«Ω ευλογημένα βουνά πόσες  ψυχές γυναικόπαιδων θα σώσετε όταν έλθουν τα χαλεπά χρόνια».

Μια συντροφιά γυναικόπαιδων βρέθηκε στη Μελίγκοβα κάτω στην ακροποταμιά του Φίδαρη παραπόταμου του Εύηνου ποταμού δίπλα στο Μύλο του Παπαθανασίου (του λεγόμενου Λιαμκού).

Μεταξύ αυτών και μια έγκυος γυναίκα η κυρά Βούλα, γέννημα του Δήμου Θεστιέων (Καινούργιο)  θρέμμα όμως της Βραχωρίτικης Γής.

Σε λίγο έπιασαν την κυρά Βούλα οι πόνοι του τοκετού κι ομυλωνάς παρεχώρησε πρόθυμα το μικρό χώρο που είχε στο μύλο του.

Οι πόνοι του τοκετού που είναι πράγματι οδυνηροί' κάνανε την κυρά Βούλα να φωνάζει και να ικετεύει λέγοντας «Παναγία βοήθησέ με» και στη συμπαραστάμενη φίλη της που δεν  ήτο  πρακτική μαμή είχε όμως την πείρα του τοκετού από τα 5 πέντε παιδιά που έκανε τις έλεγε: «Κων/τούλα θα πεθάνω».

Οι ικεσίες που προήρχοντο από τα βάθη της καρδιάς της πιάσανε τόπο και εισακούστηκαν και σε λίγο έφερε στον κόσμο ένα υγιέστατο αγοράκι που σήμερα βρίσκετε στη ζωή και κοσμεί την κοινωνία του Αγρινίου.

Μετά την παροχή των πρώτων βοηθειών' κόψιμο του ομφάλιου λώρου, πλύσιμο με χλιαρό βρασμένο νερό από το νερό που έτρεχε στο Μύλο  που αντικαθιστούσε το οινόπνευμα και το σπαργάνωμα με ότι ρούχα υπήρχαν διαθέσιμα η θρυλική μάνα καίτοι την έλουζε το Αυγουστιάτικο λιοπύρι της ποταμιάς ανέκτησε για λίγο τις δυνάμεις της και προσπάθησε να νανουρίσει τον κανακάρη της λέγοντας το: «Κοιμήσου παλικάρι μου κι εγώ θα σου χαρίσω την Πόλη με τα νούφαρα, τη Χιό με τα καράβια». 

Το νανούρισμά της συνόδευε και ο μονότονος χτύπος από τη φτερωτή του μύλου.

  Όλα της μάνας τα χαρίσματα: Αγάπη, στοργή, φροντίδα, υπομονή, αφοσίωση, κ.λ.π. μπορεί να ξεχαστούνε, αλλά το ότι μας κράτησε όρθιους στα σπλάχνα της για 9 μήνες δεν νομίζω ότι υπάρχει τρόπος να ξεχαστεί, πολλοί ποιητές και λογοτέχνες την εξύμνησε ποικιλοτρόπως με ποιήματα και λογοτεχνήματα.

Το προβάδισμα όμως για τη Μάνα το έχει πρώτα η Ορθόδοξη Εκκλησία μας με την ανεπανάληπτη υμνολογία του Ακάθιστου Ύμνου στην Παναγία ως Μάνα. Και πάλι πρώτα η Εκκλησία τίμησε τη Μάνα καθιερώνοντας τη Γιορτή της στις 2 Φεβρουαρίου (Υπαπαντή του Χριστού ).

Ευτυχώς πρόσφατα και ο Παγκόσμιος Οργανισμός αναγνώρισε την προσωπικότητα της Μάνας και όρισε την ετήσια γιορτή της τη 2η Κυριακή του Μαΐου.

Δεν θα ήτο υπερβολή να δανεισθούμε δύο λέξεις από την ανεπανάληπτη υμνολογία του Ακάθιστου Ύμνου και με προσήκοντα

Σεβασμό και Αγάπη να τις αφιερώσουμε στην ατίμητη Μάνα λέγοντας το «Χαίρε Δένδρο Αγλαόκαρπο»

Απο την εφημερίδα "Η Κατούνα"

Ιωάν. Θεοφ. Κόκκοτος

Ἡ Ὁσία Σοφία ἡ ἐν Κλεισούρα ἀσκήσασα

site analysis

πηγή.Ρωμέϊκο οδοιπορικό

Ἡ Ὁσία Σοφία Χοτοκουρίδου, τὸ γένος Ἀμανατίου Σαουλίδου, γεννήθηκε τὸ 1883 μ.Χ. στὸ χωριὸ Σαρὴ-ποπὰ (ἢ Σαρὴ-παπὰ) τῆς ἐπαρχίας Ἀρδάσης Τριπόλεως, Νομοῦ Τραπεζούντας τοῦ Πόντου. Τὸ 1907 μ.Χ. παντρεύεται μὲ τὸν Ἰορδάνη Χοτοκουρίδη στὸ χωριὸ Το(γ)ροὺλ τῆς ἐπαρχίας Ἀρδάσης καὶ μετὰ ἀπὸ τρία χρόνια, τὸ 1910 μ.Χ., ἀπέκτησε ἕνα παιδί. Ἔπειτα ἀπὸ δύο χρόνια, χάνει τὸ παιδὶ της τὸ ὁποῖο βρίσκει τραγικὸ θάνατο, ἀφοῦ φαγώθηκε ἀπὸ χοίρους, ἐνῶ δύο χρόνια μετά, τὸ 1914 μ.Χ. χάνει καὶ τὸν ἄντρα της τὸν ὁποῖο τὸν πῆραν οἱ Τοῦρκοι στὰ τάγματα ἐργασίας, ὅπου καὶ μᾶλλον ἀπεβίωσε.

Ἡ νεαρὴ χήρα κατέφυγε στὰ βουνά, ὅπου ζοῦσε ἀσκητικά, μὲ μεγάλη νηστεία. Ἐκεῖ τῆς ἐμφανίστηκε ὁ Ἅγιος Γεώργιος καὶ τὴν προειδοποίησε γιὰ ἐπικείμενη ἐπιδρομὴ τῶν Τσετῶν. Ἡ Σοφία ἐνημέρωσε τοὺς συγχωριανούς της, ποὺ κρύφτηκαν καὶ ἀπέφυγαν τὸν κίνδυνο.

Στὴν ἀνταλλαγὴ τῶν πληθυσμῶν τὸ καράβι ποὺ μετέφερε τοὺς συγχωριανοὺς τῆς Σοφίας στὴν Ἑλλάδα κινδύνεψε νὰ καταποντιστεῖ. Αὐτὴ ἔβλεπε τὰ κύματα γεμάτα ἀπὸ Ἀγγέλους καὶ τὴν Παναγία. Ζήτησε ἀπ΄ αὐτὴν νὰ πνιγεῖ ἡ ἴδια καὶ νὰ σωθοῦν οἱ συγχωριανοί της. Ἡ Παναγία τοὺς ἔσωσε ὅλους. Ὁ καπετάνιος δὲν τὸ πίστευε πῶς σώθηκαν κι ἔλεγε: «Κάποιον ἅγιο ἔχουμε» καὶ οἱ χωριανοὶ τοῦ ἀπάντησαν: «Τὴ Σοφία».

Δεῖτε ἀποκλειστικὸ φωτογραφικὸ ὑλικό τοῦ «Ρωμαίικου Ὁδοιπορικοῦ», 
ἀπὸ τὴν Μονὴ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου τῆς Ὁσίας Σοφίας...

Τὸ 1927 μ.Χ. μὲ παρότρυνση τῆς Παναγίας πηγαίνει στὸ μοναστήρι της στὴν Κλεισούρα τῆς Καστοριᾶς, στὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Γενεθλίου τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ὅπου ἔζησε ἀσκητικὰ γιὰ μισὸ περίπου αἰώνα. Ἐκεῖ βρῆκε ἕναν ἐνάρετο ἱερομόναχο, τὸν π. Γρηγόριο, ποὺ εἶχε ἔλθει ἀπὸ τὸ Ἅγιο Ὅρος, ὁ ὁποῖος τὴν καταρτισε στὴ μοναχικὴ ζωή. Ἔζησε ἀσκητικὰ ὡς λαϊκή, φορώντας τὰ μαῦρα τῆς χηρείας καὶ τῆς ἀσκήσεως, καθισμένη πάνω στὸ τζάκι καὶ ἀλείφοντας τὸ πρόσωπό της μὲ στάχτη, γιὰ νὰ μὴ φαίνεται ἡ ὀμορφιά του.

Τὰ περισσότερα χρόνια τὰ πέρασε μόνη της, μὲ μόνο τὸν Θεό, μία καὶ τὸ μοναστήρι ἔμεινε χωρὶς μοναχούς. Ὑπέμεινε τοὺς δριμεῖς χειμῶνες, μὲ τὴ θερμοκρασία νὰ πέφτει στοὺς -15 βαθμούς, καὶ τὴν πολλὴ ὑγρασία τοῦ τόπου. Ὅταν τῆς ἔλεγαν ν’ ἀνάψει φωτιά, φώναζε ἕνα μακρόσυρτο «Ὄχι!», ποὺ ἀκόμα ἠχεῖ στὰ αὐτιὰ ὅσων τὴν ἄκουσαν. Κυκλοφοροῦσε ξυπόλητη, ἐνῶ τὰ ροῦχα της ἦταν πάντα κουρελιασμένα καὶ ἀνεπαρκῆ γιὰ τὶς συνθῆκες τῆς περιοχῆς. Τῆς ἔδιναν καινούργια. Δὲν τὰ φοροῦσε, ἀλλὰ τὰ πρόσφερε σὲ ὅσους εἶχαν ἀνάγκη. Κοιμόταν καὶ σ’ ἕναν ἄλλο χῶρο, πάνω σὲ ἄχυρα, ἀλλὰ ἀπὸ κάτω εἶχε βάλει σουβλερὲς πέτρες. Δὲν λουζόταν ποτὲ οὔτε χτενιζόταν, καὶ τὰ μαλλιὰ της εἶχαν σκληρύνει πολύ. Ὅταν κάποτε χρειάστηκε νὰ τὰ σηκώσει ἀπὸ τὰ μάτια της, γιὰ νὰ βλέπει καλύτερα, ἀναγκάστηκε νὰ τὰ κόψει μὲ τὸ ψαλίδι ποὺ κούρευαν τὰ πρόβατα. Παρ’ ὅλα αὐτὰ ὅμως, τὸ κεφάλι της εὐωδίαζε.

Τὸ φαγητὸ της ἦταν λιτότατο, συνήθως μὲ ὅ,τι ἔβρισκε στὴν περιοχή: μανιτάρια, μούσκλια, ἀγριόχορτα, φτέρη, φύλλα τῶν δέντρων, ἢ μὲ λίγη ντομάτα τουρσί, μουχλιασμένη. Τὰ σαββατοκύριακα ἔβαζε καὶ μία κουταλιὰ λάδι στὸ πιάτο της. Ἄλλες φορὲς ἄνοιγε καμιὰ κονσέρβα ψάρι καὶ τὸ ἔτρωγε ὅταν εἶχε πιάσει ἕνα δάχτυλο μούχλα. Ἔτρωγε καὶ σὲ παλιὰ σκουριασμένα ὀρειχάλκινα σκεύη, ἀλλὰ δὲν πάθαινε τίποτα. Νήστευε καὶ μὲ τὸ παλαιὸ καὶ μὲ τὸ νέο ἡμερολόγιο, γιὰ νὰ μὴ σκανδαλίζει κανέναν καὶ ὅταν κάποιοι διαμαρτύρονταν γιὰ τὶς «ὑπερβολές» της, τοὺς ἀπαντοῦσε: «Παιδεύω τὸ σαρκίο μου».

Κι ὅμως, αὐτὴ ἡ αὐστηρὴ μὲ τὸν ἑαυτὸ της ἀσκήτρια ἦταν πολὺ γλυκιὰ καὶ ἐπιεικὴς μὲ τοὺς ἄλλους. Δὲν κρατοῦσε δραχμὴ ἀπὸ τὰ χρήματα ποὺ τῆς ἔδιναν, ἀλλὰ τὰ ἔκρυβε γιὰ νὰ τὰ δώσει στοὺς ἀναγκεμένους ὅταν θὰ ἐρχόταν ἡ ὥρα. Τὰ τότε κοριτσάκια, σημερινὲς γερόντισσες τῆς Κλεισούρας, ποὺ μιλοῦσαν ἑλληνικὰ καὶ βλάχικα, ἀγαποῦσαν τὴ συντροφιά της, ἔστω κι ἂν δὲν καταλάβαιναν τὰ ποντιακά της. Νουθετοῦσε τὶς ἄγαμες κοπέλες ποὺ τύχαινε νὰ παραστρατήσουν, φρόντιζε νὰ παντρευτοῦν, τὶς προίκιζε ἀπὸ τὰ χρήματα ποὺ τῆς ἔδιναν καὶ ἀνέθετε στὴν Παναγία τὴν προστασία τους. «Ἡ Παναΐα κι θὰ χάντ σας» (δὲν θὰ σᾶς χάσει ἡ Παναγία), τοὺς ἔλεγε.

Ποτὲ δὲν πλήγωσε ἢ στενοχώρησε κανένα. Ἂν καταλάβαινε ὅτι κάποιος εἶχε προβλήματα μέσα του, περνοῦσε ἀπὸ δίπλα του, τοῦ ἔλεγε ἕνα δύο λόγια, χωρὶς νὰ τὴν ἀντιληφθοῦν οἱ ἄλλοι, ἀπομακρυνόταν, κι ἐκεῖνος τὴν ἀκολουθοῦσε. Τὸν παρηγοροῦσε, τὸν συμβούλευε, τὸν ἐνίσχυε μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, κι αὐτὸς ἔφευγε ἄλλος ἄνθρωπος. Ἔλεγε πολλὲς φορές: «Αὐτοὶ ἦρθαν μαῦροι στὴν Παναγία καὶ φεύγουν ἄσπροι». Γνώριζε πολλὰ σκάνδαλα ἀπὸ ἱερεῖς, μοναχούς, λαϊκούς... Δὲν κατηγοροῦσε ποτὲ κανέναν, ἀλλὰ ἔλεγε: «Νὰ σκεπάζετε, νὰ σᾶς σκεπάζει ὁ Θεός».

Ἀγαποῦσε καὶ τὰ ζῶα. Εἶχε μία ἀρκούδα, ποὺ ζοῦσε στὸ δάσος καὶ τὴν ἔλεγε «ρούσα». Ἐρχόταν κι ἔπαιρνε τροφὴ ἀπὸ τὰ χέρια της, τῆς ἔγλειφε τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια ἀπὸ εὐγνωμοσύνη κι ἐπέστρεφε στὸ δάσος. Ἔβαζε ψίχουλα στὰ περβάζια τῶν παραθύρων γιὰ τὰ πουλάκια, κι αὐτά, ὅταν ἡ ἁγία προσευχόταν, φτερούγιζαν γύρω της καὶ κελαηδοῦσαν. Σὰν νὰ ζοῦσε στὸν Παράδεισο, πρὶν ἀπὸ τὴν πτώση.

Εἶχε κοινωνία μὲ τὴν Παναγία καὶ τοὺς Ἁγίους. Τὸ 1967 μ.Χ., ἀρρώστησε βαριά, ἀπὸ σκωληκοειδίτιδα ἢ κήλη, ὥστε νὰ διπλωθεῖ στὰ δύο ἀπὸ τὸν πόνο. Δὲν δέχτηκε γιατρὸ ἀλλὰ ἔλεγε: «Θὰ ‘ρθεῖ ἡ Παναγία νὰ μὲ πάρει ἀπὸ τὸν πόνο». Ἔβαζε στουπιὰ ἡ φυτίλια ἀπὸ τὶς κανδῆλες, ὥσπου σάπισε ἡ πληγὴ κι ἔβγαζε κακοσμία. Τότε τῆς ἐμφανίστηκε ἡ Παναγία μὲ τὸν ἀρχάγγελο Γαβριὴλ καὶ τὸν Ἅγιο Γεώργιο. Τῆς εἶπε ὁ ἀρχάγγελος: «Θὰ σὲ κόψουμε τώρα». Αὐτὴ ἀπάντησε: «Εἶμαι ἁμαρτωλή, νὰ ἐξομολογηθῶ, νὰ κοινωνήσω, καὶ νὰ μὲ κόψεις». Μία «ἐγχείρηση θὰ σοῆ κάνουμε», τῆς ἁπαντᾶ. Ἔγινε ἡ ἐπέμβαση, ἡ Σοφία ἔγινε καλὰ καὶ συχνὰ σήκωνε χωρὶς ντροπὴ τὴν μπλούζα ἢ τὸ φόρεμά της, γιὰ νὰ δείξει στὸν κόσμο τὴν τομὴ ποὺ ἔκλεισε μόνη της.

Ἡ Ὁσία Σοφία, ἡ «ἀσκήτισσα τῆς Παναγιᾶς» ὅπως ἀποκαλεῖται, ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ στὶς 6 Μαΐου 1974 μ.Χ. Στὶς 7 Ἰουλίου 1981 μ.Χ. γίνεται ἡ πρώτη ἀνακομιδὴ τῶν λειψάνων της, τὰ ὁποία εὐωδιάζουν. Στὶς 27 Μαΐου 1998 μ.Χ. γίνεται ἡ δεύτερη ἀνακομιδὴ τῶν λειψάνων τηῆς τὰ ὁποία μεταφέρονται στὸ μοναστήρι ἀπὸ τὸ Σεβ. Μητροπολίτη Καστορίας κ.κ. Σεραφείμ.

Ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία τὴν ἐνέταξε τὸ 2011 μ.Χ. στὶς ἁγιολογικὲς δέλτους της καὶ τὴν 1η Ἰουλίου 2012 μ.Χ., ἔγινε ἡ ἐπίσημη ἀνακήρυξή της ἀπὸ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη στὴν Καστοριά.

Τόσο τὴν Ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ καὶ τοῦ Ὄρθρου ὅσο καὶ τὸν Παρακλητικὸ κανόνα καὶ τὰ Ἐγκώμια πρὸς τὴν Ὁσία, ἔγραψε ὁ Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας, χαρισματοῦχος Δρ Χαράλαμπος Μπούσιας.

Ἀρχιερατική Ἀγρυπνία πρὸς τιμὴν τῆς Ὁσίας Σοφίας τῆς ἐν Κλεισούρας καὶ Ἰὼβ τοῦ δικαίου

site analysis

Όταν η Οσία Σοφία της Κλεισούρας συνάντησε την Γερόντισσα Μακρίνα

site analysis

Σεπτέμβριος 1983:

  - Μιά φορά πήγαμε σε μία άσκήτρια,στά μέρη τής Κλεισούρας,στήν Καστοριά. Είχε τό προορατικό χάρισμα.Δέν ξέρω,αν έχετε άκούσει γι’ αυτήν.Ήταν ψηλή γυναίκα καί συγκύπτουσα.
Είχε άλουσία περίπου σαράντα χρόνια καί είχε μία πλεξούδα , δέν ξέρω πόσες οκάδες ζύγιζε!Πώς τήν σήκωνε αύτή τήν πλεξούδα ! Εκανε κρύο , είχε παγωνιά καί τό νερό ήταν κρύο. Ρίγος σ’ έπιανε στο μέρος πού ζούσε - καί κοιμόταν μέσα σε ένα τζάκι.
Αναβε άπό τήν Χάρη τού Θεού πού είχε μέσα της . Είχε τέτοια φλόγα,τέτοιο έρωτα Χριστού στήν καρδιά της ,πού δέν μπορώ νά σάς περιγράφω .Τά μαγουλάκια της ήταν κόκκινα,παρ’ όλο πού ήταν γερόντισσα .Είχε σφυγμό μικρού παιδιού · πήγαιναν οί γιατροί καί τήν έβλεπαν καί θαύμαζαν. Ετρωγε μόνο χόρτα ,τίποτε άλλο.

Μόλις πήγα,μου λέει :
-Έσύ έχεις Μοναστήρι ,καί κοίταξε , θά δώσης λόγο ,αν έρχονται οί άνθρωποι καί δέν τούς μιλάς ,γιά νά γνωρίσουν τον Χριστό .Τά βλέπεις αύτά τά δένδρα ;

Ήταν τό ένα όλο κισσό έπάνω , τ’ άλλο είχε ένα φύλλο εδώ καί ένα εκεί.-Αύτή είναι ή αρετή, εδώ καί ’κεΐ βρίσκεται ή αρετή , τό άλλο πού είναι πυκνωμένο είναι ή αμαρτία ,ή μεγάλη αμαρτία πού γίνεται.Αμα έρχεται κανείς θά τούς λές όπως καθαρίζουν τά σπίτια τους ,τις γωνιές καί τις τρυπούλες καί βγάζουν τά σκουπίδια ,έτσι νά καθαρίζουν καί τήν ψυχή τους . Νά κάνουν καθαρή εξομολόγηση νά τά βγάζουν , νά καθαρίζουν τό σπίτι τής ψυχής τους . Καί νά μή στενοχωριέσαι , όταν έρχονται στο Μοναστήρι γιά μοναχές καί μετά φεύγουν,γιατί τά σώματά τους είναι στο Μοναστήρι , άλλά τό πνεύμα τους είναι στον κόσμο.Εντρυφούν σε κοσμικά πράγματα καί δεν εντρυφούν στά ούράνια μεγαλεία.Στή θέση τής μοναχής πού φεύγει , ό Θεός στέλνει άγιο Άγγελο .

Ούτε τήν ήξερα ούτε με ήξερε ούτε μέ σύστησε κανείς . Καί πολλά άλλα μου είπε . Είχα μία σαλπούλα καί τήν έρριξα στήν πλατούλα της . Πολύ τήν χάρηκε ! 

«Όπως μέ σκέπασες , μου λέει , έτσι νά σέ σκεπάσει ό Άγγελός σου καί ή Παναγία μέ τήν σκέπη Της».

Είχε πάει ένας ιερέας πού ήθελε νά τή γνωρίσει , άλλά καί αύτή δεν τον γνώριζε . Σκέφτηκε ό ιερέας : «Αφού είναι στήν έρημο , ας πάρω Άγιο Άρτο νά τήν κοινωνήσω . Άς κάνω καί ένα Εύχέλαιο». Μόλις τον βλέπει τού λέει :

-Καλώς τον παπα - Γιάννη.Ήρθες νά μου κάνεις Εύχέλαιο καί νά μέ κοινωνήσεις ;
-Ναί , Γερόντισσα , ήρθα νά σέ κοινωνήσω και νά σου κάνω Εύχέλαιο .
-Σ’ ένα πράγμα σφάλλεις.
Αύτός στάθηκε ό καημένος , «μέ αποκαλεί μέ τό όνομά μου καί σφάλλω !», σκέφτηκε μέ άπορία.
-Έρχονται στήν εκκλησία μερικές γυναίκες καί τά φορέματά τους είναι πάνω άπό τά γόνατα καί σύ τίς ανέχεσαι καί δεν παίρνεις τήν βέργα νά τις βγάλεις έξω . Δεν τις νουθετείς , νά μή τά φορούν.
Γονάτισε ό καημένος ό ιερέας καί δεν μίλησε.

 Μετά τήν έπισκέφθηκε κάποιος άλλος καί είπε σ’ αυτόν : «Νά πλύνεις καλά τό πιάτο σου . Τό πρόσωπό σου έχει πολλή μαυρίλα . Κοίταξε τήν ψυχή σου νά πλύνης». Είχε άποκαλύψει πολλά πράγματα.

’Έπειτα ψάλλαμε τό «Αξιόν Έστι» καί ’κείνη μάς έψαλλε τό «Θεοτόκε Παρθένε». Αυτή είχε καρκίνο καί τήν είχε χειρουργήσει ή άγια Αναστασία ή Φαρμακολύτρια καί ό Αρχάγγελος Μιχαήλ .Είδα τον σταυρό τού είχε σχηματίσει ή τομή πού τής είχαν κάνει . Εκείνοι τήν είχαν ράψει . Δεν θά τό ξεχάσω αύτό τό πράγμα ! Σήκωσε τά ρουχάκια της καί βλέπω έτσι σταυροειδώς τήν ουλή.

 Μάς είπε ότι βγήκε ένα ζωύφιο μέσα άπό τήν κοιλιά της καί αισθάνθηκε σάν νά έφυγε ό καρκίνος. Καί όταν κοιμήθηκε,μάς έλεγε μιά κυρία πού ειχε πάει στήν νεκρώσιμη Ακολουθία της :«Δεν μπορώ νά σάς περιγράφω τί κόσμος παραβρέθηκε,σάν κηδεία υπουργού».Οι άνθρωποι άπό εύλάβεια έπαιρναν πετρούλες από τό τζάκι .Σαράντα πέντε χρόνια μέσα στό τζάκι άσκήτευε , ούτε κελλί είχε ούτε τίποτε.

Τώρα τελευταία ήρθαν κάποιοι προσκυνητές πού είχαν πάει στο Αγιον Όρος και μου έλεγαν γιά τις άγιες καταστάσεις πού έχει ό π. Έφραιμ ό Κατουνακιώτης , όταν λειτουργεί . Γονατίζει κάτω άκουμπώντας τό κεφαλάκι του στήν Αγία Τράπεζα.
Δεν σηκώνεται από την Αγία Τράπεζα από τά δάκρυα πού χύνει ! Μέ κλαυθμό λειτουργεί . Στο σημείο τής Θείας Λειτουργίας όπου εκφωνεί : «Τά σα εκ των σων…» δεν μπορεί νά σηκώσει τό κεφάλι από την κατάνυξη καί τά δάκρυα πού έχει.

πηγή:Από το βιβλίο ''Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου-Λόγια Καρδιάς''