Το διάβασαν: 249
Στις 30 Οκτωβρίου – πριν από 34 χρόνια η μακαριστή μοναχή Αλυπία Goloseevskaya (Avdeeva) /1910 – 30/10/1988 εκοιμήθη εν Κυρίω. Η Αγία Αλυπία του Κιέβου, η δια Χριστόν σαλή! Μια αγία ”χωρίς χαρτιά”…Δενδρίτισσα.
Οι γονείς της μελλοντικής ασκτήτριας, ο Tikhon και η Vassa, ζούσαν στην επαρχία Penza στο χωριό Vysheley. Στο ιερό βάπτισμα, η κοπέλα έλαβε το όνομα Αγάθη – προς τιμήν της μάρτυρα Αγάθης του Παλέρμο, την οποία θεωρούσε μεσολαβήτρια και προστάτιδα της σε όλη της τη ζωή και έφερε πάντοτε και την εικόνα της αγίας στην πλάτη της.
Ο Tikhon Avdeev ήταν γνωστός στο χωριό ως μεγάλος νηστευτής. Τις μέρες της νηστείας δεν έτρωγε παρά ξερό ψωμί, το οποίο έπλενε με αφέψημα από άχυρο. Η ιδιοσυγκρασία του ήταν σκληρή, αλλά δίκαιη.
Η μητέρα της Αγάθης, αντίθετα, διακρινόταν από έναν υποχωρητικό και ήσυχο χαρακτήρα. Της άρεσε να μοιράζει ελεημοσύνη με τα χέρια της κόρης της. καλωσόρισε τους πάντες, συμπονούσε με όλους.
Το 1917, κατά την Οκτωβριανή Επανάσταση, η μητερούλα έχασε τους γονείς της. Για κάποιο λόγο, πήγε σε μια γειτόνισσα, και όταν επέστρεψε, βρήκε τη μητέρα και τον πατέρα της αιμόφυρτους, νεκρούς. Πυροβολήθηκαν από τον στρατό.
Όλη τη νύχτα, το οκτάχρονο κορίτσι διάβαζε το ίδιο το Ψαλτήρι για τους νεκρούς … Οι στρατιώτες του Budyonny την πήραν μαζί τους, αλλά μετά για κάποιο λόγο την άφησαν να φύγει. Από εκείνη τη στιγμή η Αγάθη άρχισε να περιπλανιέται.
Περπατώντας η Αγάθη περιπλανήθηκε σε πολλά μοναστήρια που γλίτωσαν ως εκ θαύματος από την καταστροφή του εμφυλίου. Ζούσε με ελεημοσύνη και προσευχή. Πέρασε τη νύχτα σε εξωτερικούς χώρους. Έβλεπε τόσο συχνά την ανθρώπινη θλίψη που έγινε σιωπηλή και σκεφτική..
Στη φυλακή οι χειροπέδες γίναν φωτοστέφανο!
Κατά τη διάρκεια των μαζικών συλλήψεων πιστών, κατέληξε στη φυλακή, όπως αφηγείται η ίδια, «κάπου στην ακτή, κοντά στην Οδησσό». Συνέβη το 1930. Πέρασε δέκα χρόνια στη φυλακή.
Πρώτα, την πέταξαν σε ένα κελί με εγκληματίες. Τους φώναξε: «Μην πλησιάζετε!» και, σηκώνοντας τα χέρια της ψηλά, άρχισε να προσεύχεται θερμά. Σαν να είχε υψωθεί ένας τοίχος ανάμεσα σε αυτήν και τους παρευρισκόμενους: κλέφτες, βιαστές, δολοφόνους – κανείς δεν κουνήθηκε.
Προσκολλημένος στο ματάκι της πόρτας, ο φύλακας του διαδρόμου έμεινε άναυδος, η εικόνα που αντίκρισε ήταν τόσο απροσδόκητη. Μια αδύνατη κοπέλα στεκόταν στη μέση του κελιού και προσευχόταν, και πάνω από το κεφάλι της έκαιγε ένα φωτοστέφανο, παρόμοιο με το φωτοστέφανο ενός αγίου. Και τότε άρχισαν οι εξαντλητικές ατελείωτες ανακρίσεις, έμπλεες από ξυλοδαρμούς και βασανιστήρια από την πείνα. Οι κακουχίες τη σφράγισαν ανεξίτηλα, είχε στόμα χωρίς δόντια και λυγισμένη πλάτη, ήταν ραχητική.
Τότε η Αγάθη κατέληξε θανατοποινίτης. Από αυτό το πέτρινο μπουντρούμι έβγαζαν κάθε βράδυ πέντε ή έξι άτομα για να τους εκτελέσουν. Βασικά, αυτοί ήταν οι κληρικοί, των οποίων η μοίρα ήταν προφανώς δεδομένη.
Όταν έμειναν μόνο τρία άτομα στο κελί: η Αγάθη, ο παπάς και ο γιος του, ο μάρτυρας άκουσε τον πατέρα να λέει στο παιδί του: «Ας κάνουμε μόνοι μας μνημόσυνο, σήμερα θα μας πάρουν μέχρι τα χαράματα». Και μετά γύρισε στην Αγάθη: «Και σήμερα θα φύγεις ζωντανή από δω».
‘Καὶ ἐπεσον αἳ ἁλύσεις αὐτοῦ ἐκ τῶν χειρῶν.
Η Matushka έμεινε μόνη: η πόρτα στο κελί άνοιξε σιωπηλά, ο Απόστολος Πέτρος μπήκε και οδήγησε την Matushka έξω στη θάλασσα από την πίσω πόρτα. ”Καὶ ἐπεσον αἳ ἁλύσεις αὐτοῦ ἐκ τῶν χειρῶν.” Περπάτησε χωρίς φαγητό και νερό για 11 ημέρες. Ανέβηκε σε απότομους γκρεμούς, τσακίστηκε, έπεσε, σηκώθηκε, σύρθηκε ξανά, σκίζοντας τους αγκώνες της μέχρι το κόκκαλο. Όμως ο Κύριος την κράτησε. Είχε βαθιές ουλές στα χέρια της, τις οποίες έδειξε.
Ίσως τότε η Matushka επισκέφτηκε τον Μέγα Ιεροσολυμίτη Γέροντα Ιερομόναχο Θεοδόσιο του Καυκάσου /+1948/, ο οποίος ζούσε κοντά στο Novorossiysk.
Η ίδια η μητέρα είπε για αυτό: «Ήμουν με τον Θεοδόσιο, είδα τον Θεοδόσιο, ξέρω τον Θεοδόσιο». Είναι δυνατόν ο γέροντας να ευλόγησε τη μητέρα για το μεγάλο κατόρθωμα της σαλότητας…
Η ηλικιωμένη γυναίκα θυμόταν συχνά τη θαυματουργή απελευθέρωσή της, τίμησε την ημέρα της μνήμης των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, προσευχήθηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα, στεκόμενη στα γόνατά της μπροστά από την εικόνα του Πέτρου και του Παύλου στην εκκλησία Demievsky.
Δεν αποχωρίστηκε ποτέ τον Ψαλτήρι. Το ήξερε από στήθους. Το διάβαζε ακόμη και πίσω από συρματοπλέγματα σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου κατέληξα κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου. Ήταν κάπου στη Γερμανία, σε κάποιο εργοστάσιο…
Η μάνα το βράδυ διάβαζε το Ψαλτήρι για τις γυναίκες που είχαν παιδιά ή άρρωστους ηλικιωμένους που έμειναν στο σπίτι και τις έβγαζε πίσω από τα συρματοπλέγματα και πήγαιναν με ασφάλεια στο σπίτι.
Ακόμη και πριν από το τέλος του πολέμου, η ίδια η Matushka έφυγε, διέσχισε τη γραμμή του μετώπου και πήγε με τα πόδια στο Κίεβο … Κάποτε, αρκετοί άνδρες την πρόλαβαν στο δρόμο …
Άρχισε να προσεύχεται θερμά στη Μητέρα του Θεού να την προστατεύσει. Όχι πολύ μακριά είδε μια στοίβα άχυρα και έτρεξε προς αυτήν για να κρυφτεί από τους ληστές… Έτρεξε στη στοίβα,στη θημωνιά κρύφτηκε, και παρακάλεσε τη Μητέρα του Θεού με δάκρυα να μην την αφήσει.
μια θημωνιά το ταπεινό Θαβώρ της
Οι ληστές έτρεξαν γύρω από τα άχυρα, βλαστημώντας: «Μα πού πήγε, δεν έχει πού να κρυφτεί!» Στάθηκαν και έφυγαν, και η μητέρα κοίταξε τον εαυτό της και είδε ότι ήταν όλη της λαμπερή, όλα της τα ρούχα ήταν λευκά, τα χέρια της ήταν λευκά. Η Μητέρα του Θεού προστάτευσε, κρύφτηκε από τους ληστές, την έντυσε με ουράνιο φως, έτσι δεν την είδαν. Μια στοίβα από άχυρα το ταπεινό της Θαβώρ….
Και άρχισε επίσης να φοράει ένα σωρό κλειδιά γύρω από το λαιμό της: μεγάλα και μικρά, από ορείχαλκο και σίδηρο, με πράσινο μπρούτζο και κίτρινο χαλκό …
Κάθε ένα από αυτά συμβόλιζε αυτόν (το φυλακισμένο) για τον οποίο προσευχόταν και έσωσε. Μέχρι το τέλος της ζωής, ήταν ήδη ένα πολύ εντυπωσιακό «κολιέ», που τραβούσε το λαιμό με μια βαρύτητα και αφήνοντας μια ανεξίτηλη ουλή στο δέρμα.
Με την πρόνοια του Θεού για χάρη του Χριστού, η αγία δια Χριστόν Σαλή Αγάθη εισήχθη στη Λαύρα Κιέβου-Πετσέρσκ, όπου έζησε για 15 χρόνια..
Στη Λαύρα, έδωσε μοναστικούς όρκους με το όνομα Αλυπία – προς τιμή του μοναχού Αλυπίου, του αγιογράφου των Σπηλαίων. Τη δέηση τέλεσε ο πνευματικός της πατέρας Αρχιμανδρίτης Κρονίδης (Σακούν) /†17.04.1954/, ο οποίος την ευλόγησε για τον άθλο του προσκυνήματος.
Δενδρίτισσα
Στον κήπο του μοναστηριού, κοντά στο πηγάδι, φύτρωσε μια γέρικη ξερή φλαμουριά με κούφιο πυρήνα. Η μητέρα σκαρφάλωσε σε αυτό το κοίλωμα. Έπρεπε να σταθεί μισοσκυμμένη ή γονατιστή. Έβγαινε μόνο για φαγητό. Δενδρίτισσα.. Δενδρίτες μια μορφή άσκησης παρακλάδι των Στυλιτών.
«Όταν έκανε πολύ κρύο, έμπαινα στο διάδρομο στους μοναχούς για να ζεσταθώ. Άλλος θα περάσει, θα δώσει ψωμί και ένας άλλος θα σε διώξει … », – θυμόταν αργότερα η ευλογημένη.
Το χειμώνα, όταν μια χιονοθύελλα σκέπαζε τον κορμό του δέντρου με χιόνι, και το σκληρυμένο παγωμένο ξύλο δεν το άφηνε να λιώσει, ο ίδιος ο ηγούμενος που της έφερνε ψωμί, βυθίστηκε σε χιονοστιβάδες και χτύπησε στο χιόνι.
“δεν κάνει κρύο;” συνήθως της φώναζε, και όταν η αδύναμη φωνή της γερόντισσας έβγαινε από την κουφάλα, της έδινε τα μπισκότα και της είπε αυστηρά: «Σώσε τον εαυτό σου!»
Έκανε κρύο που δεν μπορούσες να σταθείς. Τα πόδια της σκλήραναν, η πληγή της πονούσε και πεινασμένα αδέσποτα σκυλιά ούρλιαζαν κάτω από το δέντρο. Η μόνη προστασία της Μητέρας Αλυπίας ήταν η Προσευχή του Ιησού, που τη ζέσταινε και προστάτευε από την κακοκαιρία και στήριζε με δύναμη το εύθραυστο σώμα της μοναχής.
Η ασκήτρια πέρασε τρία χρόνια στην κοιλότητα ενός γέρικου δέντρου. Μη έχοντας φαγητό, δεν γκρίνιαζε ποτέ, δεν ζητούσε ελεημοσύνη, τρώγοντας ό,τι της έδιναν οι ίδιοι οι άνθρωποι.
Το ασυνήθιστο επίτευγμα του προσκυνήματος συνεχίστηκε μέχρι το 1954, μέχρι που πέθανε ο πνευματικός πατέρας της , ο Αρχιμανδρίτης Κρονίδης.
Ο μεγαλόσχημος μοναχός Damian (Korneichuk) /+11.07.1954/ έγινε ο νέος της γέροντας. Πέρασε τη νύχτα κάτω από τις σκάλες στο γειτονικό κτίριο – το μέρος ήταν κρύο, ανοιχτό στα ρεύματα.
Γιατί κάθεσαι εδώ κάτω από τις σκάλες, κρυώνεις! – αναφώνησε κάποτε ο πατέρας Δαμιανός, βλέποντας τη μητέρα Alipia σκυμμένη στο πάτωμα, – πήγαινε, κοιμήσου κάτω από την πόρτα του πατέρα Αντρέι.
Οι πόρτες στο κελί του αββά Αντρέι (Μιστσένκο) /†11.07.1964/ δεν έκλεισαν ποτέ. Αναδυόταν ζεστασιά από εκεί. Ο γέροντας δεχόταν όλους τους άρρωστους: τους φτωχούς, τους δαιμονισμένους, τους ανάπηρους… Αργότερα, ακολουθώντας το παράδειγμά του, το ίδιο θα έκανε και η Μητέρα Αλυπία. Θα κάτσει στο τραπέζι με τέτοιους συφοριασμένους, τους οποίους τα πνευματικά της παιδιά ντρέπονταν ακόμη και να χαιρετήσουν.
Μια αγία ”χωρίς χαρτιά”…
Το 1961, οι σοβιετικές αρχές έκλεισαν τη Λαύρα Κιέβου-Πετσέρσκ. Για τη μητέρα Αλυπία, μια περιπλανώμενη ζωή ξεκίνησε ξανά. Χωρίς διαβατήριο και άδεια παραμονής, περπάτησε στους δρόμους του Κιέβου, σκαρφάλωσε σε εγκαταλελειμμένα σπίτια για να περάσει τη νύχτα και κέρδιζε φαγητό με τη μέρα εργασίας. Ήταν περίπου 50 τότε…
Στην περιοχή του Κιέβου, υπήρχε μια ερειπωμένη σκήτη που ανήκε στη Λαύρα Κιέβου-Πετσέρσκ. Αυτό το μέρος ονομαζόταν έρημος Goloseevskaya.
Από τα σωζόμενα κτίρια – ένα πέτρινο σπίτι, που κάποτε χρησίμευε ως θερινή κατοικία για τους μητροπολίτες του Κιέβου. Στο παρελθόν, η σκήτη ήταν διάσημη για το γεγονός ότι εργάστηκαν σε αυτήν μεγάλοι ασκητές της ευσέβειας, ένας από αυτούς – ο Alexy Goloseevsky /† 24/03/1917/ ήταν ιδιαίτερα σεβαστός από τη μάτιουσκα.
Το καταφύγιο της μητέρας σε αυτή την έρημο ήταν ένα ερειπωμένο σπίτι στην άκρη μιας χαράδρας, περιτριγυρισμένο από όλες τις πλευρές από δάσος. Εδώ ξεκίνησε το μακροχρόνιο ασκητικό της έργο, συνδεδεμένο με την αποδοχή της πνευματικής καθοδήγησης.
Όλο το χρόνο κυκλοφορούσε με ένα μαύρο ράσο και ένα παιδικό γούνινο σκουφάκι – ένα είδος μοναστηριακής κουκούλας. Και είχε αλυσίδες – ένα μάτσο κλειδιά στο λαιμό της και ένα σακουλάκι με άμμο στην πλάτη της.
Σε αυτήν, όπως σε άγιο σαλό και φιλάνθρωπο, οι άνθρωποι στέκονταν στη σειρά: άλλοι για θεραπεία, άλλοι για πνευματικές συμβουλές και βοήθεια. Δεν αρνήθηκε κανέναν.
Η ευλογημένη γερόντισσα είχε μια ασυνήθιστα απαλή και συμπαθητική καρδιά. Δεν ήταν ευγενική μόνο με τους ανθρώπους, αλλά και με τα ζώα. Η ηλικιωμένη γυναίκα είπε ότι καταλάβαινε τη γλώσσα των ζώων και των πουλιών και, κοιτάζοντας πώς μιλούσε στα πουλιά του ουρανού, που κάθισαν να ξεκουραστούν στην στέγη της, οι άνθρωποι πίστεψαν ότι όχι μόνο ότι τα καταλάβαινε, αλλά ότι επίσης την καταλάβαιναν.
Μια μέρα η μητέρα μου αρρώστησε πολύ. Ήταν συχνά άρρωστη τώρα – το αδύναμο γεροντικό σώμα, εξαντλημένο από αυστηρές νηστείες και σκληρή δουλειά, άρχισε να αποτυγχάνει.
Η μητέρα Αλυπία έζησε τη ζωή της χωρίς διαβατήριο και χωρίς άδεια παραμονής.
Η ιαματική φιλοξενία της… το μαγειρικό της.. χάρισμα.
Υπέφερε για τρεις εβδομάδες και μετά άρχισε σταδιακά να σηκώνεται στα πόδια της. Και αυτό που προκαλεί έκπληξη: αν πριν από την ασθένεια η μητέρα αντιμετώπιζε τους ανθρώπους με τις δικές της προσφορές, τώρα άρχισε να μαγειρεύει η ίδια φαγητό.
Περιμένοντας έναν ιδιαίτερα μεγάλο αριθμό καλεσμένων, άρχισε να μαγειρεύει έναν περιβόητο χυλό. Έριξε γάλα σε μια κατσαρόλα τριών λίτρων, πρόσθεσε ρύζι και ζάχαρη – το καθένα σε ένα κιλό, την ίδια ποσότητα βουτύρου. Μετά χτύπησε 30 αβγά. Υπέροχο, αλλά τίποτα δεν χύθηκε, δεν έφυγε και δεν κάηκε. Αλλά οι συνδαιτημόνες της μετά από αυτό το χυλό απαλλάχτηκαν από τις εσωτερικές ασθένειες που τους βασάνιζαν.
Τα νέα για τη μητέρα ως θεραπεύτρια και θαυματουργή διαδόθηκαν σε όλες τις πόλεις και τις κωμοπόλεις της τεράστιας χώρας. Μέρα με τη μέρα, άνθρωποι διαφορετικών τάξεων και υλικού πλούτου πήγαιναν κοντά της: απλοί κάτοικοι, μοναχοί, αρχιμανδρίτες ακόμη και αρχηγοί κομμάτων. Την ημέρα συναντούσε από 50 έως 60 άτομα.
Η μητέρα βοήθησε πολύ σε δικαστικές υποθέσεις: με τις προσευχές της μειώθηκαν οι όροι φυλάκισης. άδικα καταδικασθέντες αφέθηκαν ελεύθεροι. Η μητέρα βοήθησε πολύ σε διάφορους εσφαλμένους εκτελούμενους λογαριασμούς μετρητών. Με τις προσευχές της όλα τακτοποιήθηκαν, διευθετήθηκαν και επιλύθηκαν με ασφάλεια.
Αντιμετώπιζε τους ανθρώπους με φαγητό που έφτιαχνε η ίδια και φράουλες, από τις οποίες ετοίμαζε μια αλοιφή. Πριν από την έκρηξη στο Τσερνόμπιλ, προέβλεψε: «Θα δηλητηριάσουν τους ανθρώπους με αέριο».
Πριν πεθάνει, η ηλικιωμένη ζήτησε συγχώρεση από όλους όσοι έρχονταν κοντά της, τους ζήτησε να έρθουν στον τάφο της και να μιλήσουν για τα δεινά και τις ασθένειές τους.
«Θα πεθάνω όταν έρθει ο πρώτος παγετός και πέσει το πρώτο χιόνι. Θα με πάνε με ένα αυτοκίνητο, θα με θάψουν στο δάσος», είπε η μητέρα.
Τα πνευματικά παιδιά πήγαν ακόμη και στον γέροντα Ν. μακριά στη Ρωσία: «… το μήλο είναι ώριμο, δεν μπορεί πια να μείνει στο δέντρο και πρέπει να πέσει», απάντησε ο οξυδερκής γέρος, που γνώριζε τη μητερούλα μόνο νοερά.
Στις 30 Οκτωβρίου 1988, το βράδυ, όταν το έδαφος ήταν κονιοποιημένο με χιόνι και ο πρώτος παγετός χτύπησε, η μητέρα ανήλθε στον Κύριο.
Κατά τη διάρκεια της κηδείας, ένα δυνατό άρωμα αναδύθηκε από το σώμα της μητέρας, τα χέρια της ήταν ζεστά και όταν τα απλώνονταν σε αυτά, ένα ευχάριστο άρωμα παρέμεινε στα χείλη της για πολλή ώρα.
Η πιθανή αγιοποίηση της γερόντισσας Goloseevskaya έχει συζητηθεί εδώ και πολύ καιρό. Όλα τα απαραίτητα έγγραφα έχουν κατατεθεί προς εξέταση στην Ιερά Σύνοδο, αλλά η ετυμηγορία δεν έχει ακόμη εκδοθεί.
Ζει στη μνήμη των ανθρώπων. Το όνομά της τιμάται σε όλες τις εκκλησίες του Κιέβου και όχι μόνο. Έχει αγιογραφηθεί εικόνα από καιρό από θαυμαστές της και έχει συνταχθεί ακάθιστος.
Αλλά, προφανώς, η άγνωστη σε μας «πληρότητα των καιρών» πρέπει να εκπληρωθεί προτού ακουστούν τα λόγια της ουράνιας δοξολογίας της και στους επίγειους ναούς.
Τώρα η ευλογημένη αναπαύεται στην κάτω βαθμίδα της Εκκλησίας της Μεσιτείας της Μονής Goloseevsky – εδώ τα λείψανά της μεταφέρθηκαν τον Οκτώβριο του 2006 και οι άνθρωποι έρχονται στη Μητέρα σε ένα ατελείωτο ρεύμα. Το μοναστήρι είναι ιδιαίτερα γεμάτο την ημέρα της κοίμησης της Μητέρας Αλυπίας – 30 Οκτωβρίου.
Μια αγία που έζησε όλη της τη ζωή ”χωρίς χαρτιά”, έκανε 10 χρόνια φυλακή, θανατοποινίτης, υπέστη φρικτά βασανιστήρια, ανακρίσεις, άστεγη σ’ ένα δέντρο… να ένας βίος ενός αγίου. Οι Άγιοι είναι οι αντισυμβατικοί των ημερών. Ανορθόδοξα Ορθόδοξοι.. σαρκάζοντας τη σάρκα……των απτών αποδείξεων.
-δεν ξέρω τι λες
καλά τα λες
Η αλήθεια δεν διατυπώνεται, αποτυπώνεται. Είναι η αίσθηση..
Τους πιο πύρινους λόγους τους άκουσα σε μια γλώσσα που δεν κατανοούσα στη ρώσικη στη ρώσικη ενορία του Αγίου Ιώβ στο Uccle των Βρυξελλών. Ένας απλός ίσως και κατά κόσμον αμόρφωτος ιερέας ο π. Ευγένιος μιλούσε με πάθος από καρδιάς. Και πάντα μου έδινε αυτή τη χαρά τη χαρά της πίστης τη χαρά του πάθους για την αλήθεια..σου μετέδιδε αυτή την πίστη αυτό το πάθος αυτήν την Αλήθεια.
έτσι συμβαίνει και με τους σαλούς μιλούν μια αλλόκοτη γλώσσα όλη η ζωή τους είναι μια ξένη γλώσσα αλλά πύρινη, Πεντηκοστής..
dimpenews.com
