Αγία μάρτυς Ία (Μνήμη 4 Αυγούστου & 11 Σεπτεμβρίου)

site analysis

1. Κατά το πεντηκοστό τρίτο έτος της βασιλείας του[1], ο βασιλιάς των Περσών Σαβώριος ανέβηκε στα κάστρα και τα σύνορα των Ρωμαίων κάνοντας εκστρατεία με το στρατό του. Έφτασε δε και σ’ ένα κάστρο που λεγόταν Βιζαϊδέον[2], και κατόρθωσε να το κυριεύσει και να γίνει κάτοχός του και να καταστρέψει τα τείχη του. Όχι δε μόνον αυτό, αλλά θανάτωσε εκεί με τα ξίφη και πλήθος Ρωμαίων και συνέλαβε περίπου πενήντα χιλιάδες[3] άνδρες και γυναίκες, μαζί με τον επίσκοπο Ηλιόδωρο και τους γηραλέους πρεσβυτέρους Δόσσα και Μαρεάβη[4] και άλλους πρεσβυτέρους και διακόνους, άνδρες αγιότατους, όπως επίσης και ομάδα αγίων μοναχών και παρθένων μοναζουσών, τους οποίους πήρε όλους αιχμαλώτους.

Καθώς τους οδηγούσαν στη χώρα των Ουζαϊνών[5], έφτασαν σε σταθμό που λεγόταν Βισακέρ. Εκεί ο αγιότατος επίσκοπος Ηλιόδωρος αρρώστησε, κι επειδή έμελλε να πεθάνει, χειροτόνησε επίσκοπο στη θέση του τον θεοσεβή πρεσβύτερο Δόσσα. Επίσης και το θυσιαστήριο[6] που είχε πάρει όταν έφευγε στην αιχμαλωσία, το παρέδωσε στον οσιότατο Δόσσα για να λειτουργεί σ’ αυτό οσίως και δικαίως και αμέμπτως ενώπιον του Κυρίου. Και ο θεοφιλέστατος Ηλιόδωρος ανεπαύθη εν Κυρίω.

2. Το Ιερό λείψανό του κηδεύτηκε εκεί από τους Χριστιανούς με πολλή τιμή και δόξα. Καθώς λοιπόν προχωρούσαν στο δρόμο, φεύγοντας από τα μέρη εκείνα, συναθροίστηκαν σε κάποιο μέρος κι έψαλλαν και υμνούσαν δοξολογώντας τον άγιο Θεό, και καθημερινά εκτελούσαν αυτή τη λατρευτική διακονία. Οι μάγοι όμως πλημμύρισαν από θυμό επειδή αυτοί έψαλλαν και λάτρευαν τον Χριστό τον Θεό μας, οι καρδιές και οι ψυχές τους ταράχθηκαν φοβερά και άρχισαν να κακολογούν και να συκοφαντούν τους Χριστιανούς που λάτρευαν τον Θεό στον αρχιμάγο Αδελφέρ, ο οποίος και πρωτύτερα είχε γίνει αίτιος αιματοχυσιών πολλών Χριστιανών και αθλοφόρων Μαρτύρων του αγίου Θεού που μαρτύρησαν στην Ανατολή.

Και ο Αδελφέρ, οπλισμένος με τα όπλα του διαβόλου, παρουσιάστηκε στο βασιλιά και του είπε: 

«Αγαθέ βασιλιά, υπάρχει κάποιος στους αιχμαλώτους, αρχηγός των Χριστιανών, που λέγεται Δόσσας· αυτός προσελκύει πολλά πλήθη από τους αιχμαλώτους, άνδρες και γυναίκες, ομόπιστους και ομόφρονες μ’ αυτόν, και λοιδορούν την εξουσία σου και βδελύσσονται τη βασιλεία σου· αυτό το διαπράττουν καθημερινά. Τους παρήγγειλα να μη κάνουν έτσι, αλλά δεν παύουν μάλιστα περισσότερο ατιμάζουν τη βασιλική σου μεγαλειότητα και βλασφημούν όχι λίγο τους θεούς των Περσών». Όταν άκουσε αυτά ο βασιλιάς, διέταξε να αποκόψουν την κεφαλή του μακαρίου επισκόπου Δόσσα.

3. Μετά την άθληση του μακαρίου επισκόπου Δόσσα, κατηγορήθηκε η δούλη του Θεού Ία, αιχμάλωτη και αυτή, ότι έχει πολύ ζήλο για την πίστη του Σωτήρα μας Χριστού. Πράγματι, ήταν εξασκημένη με ακρίβεια στις άγιες Γραφές για τον πόθο που είχε στον Δεσπότη Χριστό· φλογιζόμενη δε από την αγάπη του Χριστού εναντιωνόταν σε κάθε αντίπαλο και εχθρό του χριστιανικού λαού, αντιπαραθέτοντας και διδάσκοντας το λόγο του Χριστού και σπέρνοντας στην ακοή τους τη διδασκαλία του Θεού. Πολλούς λοιπόν από την πλάνη της ειδωλολατρίας τους έστρεφε προς τον Χριστιανισμό. Εκείνο δε τον καιρό εγκαταστάθηκε στη χώρα των Ουζαϊνών και οδηγούσε πολλούς στον Χριστό. Η Αγία αυτή πλησίαζε συνεχώς τις γυναίκες με αγάπη και τις δίδασκε το λόγο του Θεού και τις νουθετούσε και τις ενίσχυε με λόγια από τις άγιες Γραφές. Οι γυναίκες, βλέποντας την πραότητα της αγίας Ίας και ακούγοντας τα χαριτωμένα της λόγια, τη δέχονταν με ευχαρίστηση και ανέφεραν γι’ αυτή στους άνδρες τους, διηγούμενες τις διδαχές και τους λόγους της Αγίας.

4. Όταν τις άκουσαν οι άνδρες τους, οργίστηκαν πολύ, και λέγοντας ο ένας στον άλλο τα λόγια που είπε η άγια Ία στις γυναίκες τους, πρόσθεταν ότι «Αυτή η γυναίκα με τα μάγια της αποστρέφει και αποξενώνει από εμάς τις γυναίκες μας». Με μία γνώμη λοιπόν όλοι, παρουσιάστηκαν στο βασιλιά και είπαν: «Αγαθέ βασιλιά μας, να ζεις στους αίώνες. Ανάμεσα στους αιχμαλώτους, η εξουσία σου έφερε και μία γυναίκα από το γένος των Ρωμαίων, η οποία κάνει μαγείες σ’ αυτή τη χώρα που ανήκει στη βασιλεία σου, και απομακρύνει πολλές ψυχές από την προσκύνηση των θεών διότι ατιμάζει τους θεούς μας και καταφρονεί όλους τους νόμους σας».

Όταν άκουσε αυτά ο βασιλιάς, οργίστηκε πολύ και με πολύ θυμό διέταξε να έρθουν δύο αρχιμάγοι, που ο ένας ονομαζόταν Αδερσαβώρ και ο άλλος Αδελφέρ, και τους είπε: «Εκείνη την οποία καταγγέλλουν, αν μεν προσκυνεί τους θεούς και τιμά τον ήλιο και τη φωτιά και το νερό και την εξουσία μου, και αν δεν πράττει πιά τη μαγεία που διδάσκει, ας κατοικήσει στη χώρα αυτή και ας έχει τιμή από εμάς· αν όμως δεν προσκυνεί τους θεούς και τη φωτιά και το νερό όπως διατάζουν οι θεοί μας και οι νόμοι μας, να της επιβάλετε κάθε είδους τιμωρία».

5. Μόλις έλαβαν αυτή τη διαταγή, βγήκαν και πρόσταξαν να συλληφθεί η αγία δούλη του Θεού. Όταν την έφεραν, τη δέχθηκαν με κραυγές και θόρυβο και της είπαν: «Χριστιανή είσαι;». Η Αγία αποκρίθηκε: «Χριστιανή είμαι». Και οι παράνομοι της είπαν: «Πρέπει να θανατωθείς, διότι είπες πως είσαι Χριστιανή». Η δε αγία Ία φώναξε με ιερό ζήλο και είπε: «Χριστιανή είμαι και τον ένα ζώντα Θεό υπηρετώ που δημιούργησε κάθε ύλη, από τον οποίο κατασκευάστηκαν και αυτοί που τους λέγετε θεούς σας, ο ήλιος δηλαδή και η σελήνη, η φωτιά και το νερό· όλα είναι έργα των χειρών Του».

6. Διέταξαν τότε να γδύσουν την αμνάδα του Χριστού, κι έβαλαν σχοινιά στα χέρια και τα πόδια της και πέντε άνδρες πολύ δυνατοί τραβούσαν κάθε μέλος της, ενώ άλλοι άνδρες νέοι με σαρακηνικά μαστίγια χτυπούσαν και καταπλήγωναν το σώμα της. Η δε άγια Ία έψαλλε ωδή στον Κύριό της και υψώνοντας στον ουρανό τα μάτια Τον επεκαλείτο με παρρησία λέγοντας: «Κύριε ‘Ιησού Χριστέ, Υιέ του αληθινού Θεού, ενδυνάμωσε τη δούλη Σου σε τούτο τον αγώνα στον οποίο τώρα εισήλθα, και λύτρωσέ με από τους λύκους που με κατασπαράζουν».

7. Όταν χτυπήθηκε τόσο, ώστε να μη μπορεί να μιλήσει, διέταξαν να τη ρίξουν στη φυλακή. Και μετά από δύο μήνες διέταξαν και οδηγήθηκε μπροστά τους η άγια «Ια, και της είπαν: «Τι είχες στο νου σου τόσο καιρό στη φυλακή; Μήπως νουθέτησες τον εαυτό σου να θυσιάσεις στους θεούς και να σέβεσαι το βασιλιά και τη φωτιά και τον ήλιο, για να κατοικήσεις στη χώρα αυτή και να λάβεις από μας δωρεές και μεγάλα χαρίσματα, ώστε να τιμηθείς σύμφωνα με την απόφαση του βασιλιά των βασιλέων, η παραμένεις Χριστιανή;». Τότε η πιστότατη και αγία αποκρίθηκε και είπε: «Εγώ είχα το νου μου στο να αγωνιστώ με δύναμη στη χάρη στην οποία με κάλεσε ο Θεός και να μην ανταλλάξω τον Θεό μου τον αληθινό με τους νομιζόμενους θεούς· δεν προσκυνώ τα μάταια που σεις σέβεσθε». Μετά την ερώτησαν: «Ακόμη παραμένεις στο φρόνημα των Χριστιανών;». Αυτή αποκρίθηκε και τους είπε: «Χριστιανή είμαι και θεό αληθινό σέβομαι και προσκυνώ».

8. Όταν άκουσαν αυτά οι αρχιμάγοι, με οργή και πολύ θυμό διέταξαν να φέρουν από τον κήπο σαράντα γερά κλαδιά ροδιάς ακαθάριστα· και την τάνυσαν δώδεκα άνδρες και τη χτυπούσαν σκληρά μπροστά και πίσω. Και από το σώμα της έρρεε το αίμα στη γη, όπως και οι σάρκες της, μέχρις ότου γέμισαν αίματα αυτοί που την κρατούσαν. Βλέποντας ότι είναι όλη αρματωμένη και ότι οι σάρκες της κατέπεσαν, διέταξαν να την πάρουν σαν £να πτώμα και να τη ρίξουν στη φυλακή. Μετά έξι μήνες οι αρχιμάγοι διέταξαν να φέρουν σ’ αυτούς

Είπαν οι αρχιμάγοι: «Είναι αληθινά λοιπόν όσα ακούστηκαν για σένα, ότι διδάσκεις στη χώρα αυτή εναντίον του βασιλιά των βασιλέων;». Η Αγία αποκρίθηκε: «Αν κάτι ειπώθηκε για μένα υπέρ του Χριστού, αληθινό είναι· εγώ ασφαλώς κηρύττω τον ένα και μοναδικό Θεό στους ανθρώπους, για να μετανοήσουν και να επιστρέψουν προς Αυτόν από τα πονηρά έργα τους, καθώς διδάσκουν οι άγιες Γραφές μας». Όταν οι αρχιμάγοι άκουσαν αυτά, θύμωσαν όχι λίγο και διέταξαν τους υπηρέτες κι έφεραν μεγάλα καλάμια, που τα έσχισαν, και τα έμπηξαν σ’ όλο το σώμα της Αγίας και την έσφιξαν με λεπτά σχοινιά, μέχρις ότου οι αρθρώσεις και τα μέλη της έκαναν κρότο. Διέταξαν έπειτα να τραβήξουν ένα-ένα τα καλάμια από το σώμα της.

10. Έτσι οι σάρκες και το αίμα της έρρεαν κάτω στη γη, μέχρι που φάνηκαν τα κόκκαλα και τα εντόσθιά της. Μετά δέκα ημέρες διέταξαν να τανύσουν την Αγία και με χάλκινες βέργες κατατσάκισαν τα κόκκαλά της. Κι εκείνη την ώρα κείτονταν στο έδαφος σαν νεκρή μπροστά τους· διέταξαν τότε να φέρουν πιεστήριο (πρέσσα) και να τη βάλουν σ* αυτό, και γύρω της άνδρες έσφιγγαν για πολύ, μέχρις ότου τα μέλη της αποκόπηκαν από το σώμα κι έπεσαν κάτω.

11. Βλέποντας ότι ήταν πια άλαλη και τα μέλη της διαλύθηκαν κι έπεσαν, διέταξαν να αποκοπεί με ξίφος η κεφαλή της. Πρόσταξαν δε στους φύλακες να φρουρήσουν το λείψανο της για να μη την ενταφιάσει κανείς, μέχρις ότου τα όρνεα κατέβουν και φάγουν το σώμα της, επειδή οι Πέρσες δεν είχαν τη συνήθεια να θάβουν τους νεκρούς, για να μη μολύνεται, λέει, η γη. Μερικοί όμως Χριστιανοί έδωσαν κρυφά χρήματα κι εξαγόρασαν από τους φύλακες το λείψανο της αγίας Ίας και το κήδεψαν με τιμή, όπως έπρεπε[7]. Μαρτύρησε δε η αγία Ία στην επαρχία των Ουζαϊνών της Περσίας, στις 5 Αυγούστου[8], ενώ βασίλευε στους Πέρσες ο Σαβώριος, και σ’ εμάς βασίλευε ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, στον οποίο ανήκει η δόξα και το κράτος στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

Σημειώσεις:

1. Το 362.

2. Πιο ορθά «Βηθζαβδαί». Ο Σωζόμενος το αποδίδει «Ζαβδαίον χωρίον». Ήταν οχυρό στα σύνορα Περσών-Ρωμαίων. Ο Σαβώριος προσπάθησε να το κυριεύσει μαζί με τη Νίσιβη διότι του άνοιγαν τις πύλες της Μεσοποταμίας και της Αρμενίας αντίστοιχα. Το κατόρθωσε το 360. Η απαγωγή του πληθυσμού έγινε μετά δύο χρόνια.

3. Σύμφωνα με το συριακό κείμενο, αλλά και το ελληνικό Μηναίο, οι αιχμάλωτοι ήταν εννιά χιλιάδες.

4. Η μνήμη τους εορτάζεται 9 Απριλίου.

5. Χώρα των Ουζαϊνών–Βεθουζά.

6. Προφανώς φορητό, ίσως αντιμήνσιο.

7. Το λείψανο της αγίας Ίας μετά το διωγμό μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, σε ναό που κτίστηκε προς τιμήν της έξω από τη Χρυσή Πύλη. Ο ναός αυτός ανακαινίστηκε αργότερα από τον Ιουστινιανό (Προκόπιος, Περί κτισμάτων I, 9). Το IB’ αιώνα καταστράφηκε κατά την άλωση της Πόλης από τους Λατίνους, οπότε το λείψανο μεταφέρθηκε στη Μονή των Μαγγάνων. Σε χειρόγραφο του ΙΔ’ αιώνα σώζεται εγκώμιο της Αγίας, γραμμένο επί της βασιλείας Ανδρονίκου (1282-1328). Ο συγγραφέας του Μακάριος, Ιερομόναχος της Μονής των Μαγγάνων, μαρτυρεί ότι το λείψανο, μετά από δέκα σχεδόν αιώνες, παρέμενε άφθορο, όπως το είχε δει πολλές φορές ο ίδιος (Patrologia Orientalis 2, 1905, σελ. 462-473).

8. Η μνήμη της εορτάζεται 4 Αυγούστου και επαναλαμβάνεται 11 Σεπτεμβρίου. Μάλλον εννοεί ομάδα τοπικών Αγίων και όχι τους γνωστούς Μάρτυρες της Σεβάστειας, προγενέστερους κατά μισό αιώνα (9 Μαρτίου 320).

Πηγή: Μέθη Χριστού, Μάρτυρες στην Περσία του Σαβωρίου (Πρωτότυπο κείμενο – Μετάφραση), Μετάφραση Δημήτριος Χρισταφακόπουλος, Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», § Μαρτύριο της αγίας μάρτυρος Ίας, Έκδοσις Ά, Θεσσαλονίκη 1989.

ΠΗΓΗ.ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ

πηγή

Η Αγία ένδοξος, θεόστεπτος και Ισαπόστολος Βασίλισσα Πουλχερία η Παρθένος

site analysis

1

Αυτή η αγιωτάτη και Ισαπόστολος Βασίλισσα ήταν εγγονή του αυτοκράτορα Θεοδοσίου του Μεγάλου, κόρη του αυτοκράτορα Αρκαδίου και αδελφή του αυτοκράτορα Θεοδοσίου του λεγομένου Μικρού.

Ήταν σοφώτατη και ευσεβέστατη και υποσχέθηκε στο Θεό την δια βίου παρθενία και γι’αυτό αναφέρεται ως Πουλχερία η Παρθένος.

Ανέλαβε τη μόρφωση και διαπαιδαγώγηση στην ευσέβεια του μικροτέρου αδελφού της μέχρι της ενηλικιώσεώς του, αλλά και αργότερα υπήρξε το δεξί χέρι του και ο πραγματικός κυβερνήτης της Αυτοκρατορίας.

Πολύ υπερασπιζόταν την Ορθοδοξία και βοήθησε την Εκκλησία. Οι Πατριάρχες και ο λοιπός κλήρος και ο λαός την σέβονταν και την τιμούσαν πολύ. Τιμήθηκε όσο ελάχιστοι άλλοι βασιλείς για την ευλάβεια, τη σύνεση, τις πολλές αρετές και τις αμέτρητες αγαθοεργίες της. Με ειλικρινή και άπειρο σεβασμό αναφέρονταν σε αυτήν και την επευφημούσαν ως νέα Αγία Ελένη.

Το 450 απεβίωσε ο αδελφός της αυτοκράτορας Θεοδόσιος και η διακυβέρνηση του Κράτους απέμεινε σε αυτήν. Κατανόησε ότι η διακυβέρνηση χρειαζόταν στιβαρώτερα χέρια και, καθ’ υπόδειξη και της Συγκλήτου, έλαβε σύζυγο τον ευλαβέστατο και ενάρετο συγκλητικό Μαρκιανό τον οποίο κατέστησε βασιλέα, υπό τον όρο ότι θα φυλάξει ως τέλους την παρθενία της.

Το 451, μαζί με το Μαρκιανό, ο οποίος συγκαταλέγεται επίσης μεταξύ των Αγίων, συνεκάλεσαν την Δ’ Οικουμενική Σύνοδο, η οποία αναθεμάτισε τον Ευτυχή και το Διόσκορο και γενικά τον μονοφυσιτισμό.

Τιμήθηκε ακόμη και εν ζωή ως αγία από όλους τους Επισκόπους και τους Πατριάρχες και ιδιαίτερα από τόν άγιο Λέοντα Πάπα Ρώμης. Είναι εκ των ευλαβεστέρων Βασιλισσών οι οποίες τίμησαν την Εκκλησία. Προς αυτήν απηύθυνε ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας θεολογικώτατες επιστολές του, με τις οποίες αποδεικνύει την δυσσέβεια της αίρεσης του Νεστορίου.

Αυτή πρώτη θέσπισε δια νόμου το «περί του Ελληνιστί διατίθεσθαι» , να χρησιμοποιείται δηλ. η Ελληνική ως επίσημη γλώσσα του Κράτους, ενώ πριν χρησιμοποιόταν η Λατινική.

Πολλά είναι τα ευαγή ιδρύματα, οι Σχολές, τα Νοσοκομεία, οι Ναοί και οι Μονές, τα οποία οικοδόμησε και πλούτισε ποικιλοτρόπως με προσόδους, προνόμια και άλλα αγαθά, ώστε να μένουν εις δόξαν Θεού και μνημόσυνό της.

Αυτή υπήρξε και η πρώτη κτιτόρισσα της Μονής του Εσφιγμένου, γι’αυτό και δικαίως και πρεπόντως δοξάζεται σε αυτήν αιωνίως.

Το όνομά της φέρει και ένα από τα πολυτιμότερα κειμήλια της Μονής, ο πολυτιμότατος και ανεκτίμητος ομώνυμος Σταυρός.

Η Αγία απήλθε προς Κύριον την 10η Σεπτεμβρίου του έτους 453.

Πηγή: http://www.esphigmenou.gr/index.php?mid=4&sid=101

-Οι αγίες Μηνοδώρα,Μητροδώρα και Νυμφοδώρα

site analysis

Τρία δώρα του ίδιου πατέρα προς τον Κύριο

Τρία δώρα του ίδιου πατέρα προς τον Κύριο μας, τρεις αδελφές κατά σάρκα, αλλά καί κατά πνεύμα, πού αναδίδουν «ευωδία Χρίστου» (Β' Κορινθ. β' 15), είναι οι παρθενομάρτυρες Μηνοδώρα, Μητροδώρα καί Νυμφοδώρα.

ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΝΕΟΥ-ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ

Οι εύποροι καί ευσεβείς γονείς των τριών Παρθένων τίς άνέθρεψαν σύμφωνα με τίς εντολές του Κυρίου. Τίς δίδαξαν την ενεργή συμπαράσταση στους πάσχοντες, στους πονεμένους καί στους θλιβομένους. Επέτρεψε ό Θεός στις τρεις νεαρές αδελφές να μείνουν ορφανές σε νεαρή ηλικία, αλλά δεν τίς εγκατέλειψε, όπως δεν εγκαταλείπει κανένα μας, καί τίς πήρε κάτω από την κραταιά προστασία Του.

Μια ημέρα οι τρεις αδελφές παίρνουν τη μεγάλη καί αμετάκλητη απόφαση να αφιερωθούν στο Νυμφίο Χριστό, στον εκλεκτό της καρδίας τους. Ψηλά στο βουνό, κοντά στίς Πύθιες πηγές, βρίσκουν ένα έρημητήριο καί αποσύρονται σε αυτό. Έκεϊ φτερώνουν το φρόνημα τους με την ακατάπαυστη προσευχή καί άμιλλώνται για την τελείωση της αρετής καί την απόκτηση της σοφίας των ουρανών. "Απ' το ξεχείλισμα επίσης της αγάπης τους προσφέρουν στους ανήμπορους ό,τι μπορούν περισσότερο. "Ετσι, ή φήμη τους διαδόθηκε παντού. Δοξάσθηκε ό Θεός από την εύσυμπάθητη αγωγή των τριών αυτών παρθένων, αλλά τίς φθόνησε ό μισόκαλος μη άνεχόμενος την «δι' έργων ένερ-γουμένην πίστιν» τους (Γαλατ. ε' 6). Ό άσεβης έπαρχος του Μαξιμιανοΰ (286-305) Φρόντων τίς μίσησε όχι για απείθεια ή κακότητα, αλλά για την πίστη καί την ενεργή αγάπη τους. Τίς κάλεσε σε ανάκριση καί προσπάθησε να τίς σαγηνεύσει με τους λόγους καί τίς υποσχέσεις του. Το σωματικό κάλλος καί ή ψυχική ευεξία των τριών αδελφών τον συνεπήρε. Αυτές όμως με τη δύναμη πού έκπήγαζε από τα μύχια των καρδιών τους, τον άποστομώνουν καί τον περιφρονούν. Ό δρόμος τώρα για μαρτύριο ανοίγεται μπροστά τους.

"Η Μηνοδώρα μπαίνει πρώτη στο στάδιο. Τα φονικά όργανα ενεργοποιούνται. Ή αγριότητα γίνεται πρωτοφανής. Οι σάρκες της μάρτυρος ξεσχίζονται καί τα αίματα καλύπτουν το όμορφο νεανικό της σώμα. Ή ψυχή όμως μένει αδάμαστη, άφοΰ τα μαρτύρια για κάθε αθλητή της πίστεως είναι αναψυχή. Αλλωστε, υπάρχει μεγαλύτερο δώρο από το «πάσχειν υπέρ Χρίστου» (Φίλ.α' 29); Μετά από πολλές βαναυσότητες ή καλλιμάρτυς κόρη δοξολογούσα παραδίδει το πνεύμα της στον άγωνοθέτη Χριστό, για να λάβει σαν αντάλλαγμα το στεφάνι της αιωνιότητας.

Ή οργή του Φρόντωνα με το θάνατο της Μηνοδώρας δεν μειώθηκε. Δριμύτερος προσπαθεί να μεταπείσει τίς δύο άλλες αδελφές. Αντιστέκονται καί στερρόψυχα του απαντούν:

- Τρεις αδελφές υπήρξαμε στη γη, τρεις θα παρευρεθούμε καί στη δόξα του Κυρίου μας. Αχώριστες ήμασταν στη γη, αχώριστες θέλουμε να παραμείνουμε καί στον ουρανό !

Ο Φρόντων, πού δεν ανέχεται την ήττα του από τίς νεαρές αυτές κοπέλλες, διατάσσει να ξαπλώσουν στη γη τα νεαρά κορμιά των δύο μαρτύρων καί να τα κατακαύσουν με αναμμένες λαμπάδες. Αυτές, όμως, όπως οί τρεις παίδες στην κάμινο. υμνούν τον Θεό καί σβήνουν με τη προσευχή τους τη φωτιά, για να συνεχίσουν την άθληση με συντριβή των μελών τους. Προσκαρτεροΰν το τέλος βάφοντας με το νεανικό τους αίμα τα χώματα της Βιθυνίας. Το επίγειο τέλος ήλθε με το άνοιγμα της πύλης της αϊωνιότητος, όπου ό Κύριος τίς υποδέχθηκε λέγοντας: «Εισέλθετε εις την χαράν του Κυρίου» σας! 

Δρος Χαραλάμπους Μ.Μπούσια,Υμνογράφου/orthodoxigynaika.blogspot

ΠΗΓΗ.ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ

Η ΜΑΚΑΡΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ. ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΑΠΟ ΚΑΡΚΙΝΟ.

site analysis

.

Κάποιος Μπογκομόλιατς, ό Ντράγκιτς Τσεπέρκοβιτς από την Βέρνιατσκα Μπάνια, αρρώστησε. Στον λαιμό του εμφανίστηκε ένας όγκος. Πήγε σε διάφορους γιατρούς καί όλοι τού έλεγαν ότι δεν υπήρχε άλλη θεραπεία από την εγχείρηση. Εκείνος φοβόταν την εγχείρηση καί επειδή ήταν πολύ αποκαρδιωμένος, ήρθε στην Μητέρα καί παραπονέθηκε για τό πρόβλημά του.

 Εκείνη τού είπε: “Αδελφέ, πιστεύεις ότι για τον Θεό όλα είναι δυνατά”; Εκείνος απάντησε ότι πιστεύει. Εκείνη του ξαναλέει: “ ’Αν πιστεύεις σταθερά, τότε πάρε ένα από τά πέντε ψωμιά να τό φας μέ αγιασμό. Καί αν προσευχηθείς στον Θεό καί υποσχεθείς στον Κύριο ότι θα προσπαθήσεις να διορθώσεις όλα εκείνα για τά όποια ή συνείδησή σου βρίσκει ότι έχεις σφάλει, πιστεύω καί εγώ ότι ό Κύριος θα σε βοηθήσει να αναρρώσεις". Εκείνος υποσχέθηκε ότι θα τά κάνει όλα αυτά καί ικέτευσε την Μητέρα Ευφημία να προσευχηθεί στον Κύριο για την θεραπεία του, τό όποιο καί πράγματι έκανε. 

"Όταν γύρισε στο σπίτι του, έφαγε τό καρβέλι μέ αγιασμό καί εκείνη την νύχτα προσευχήθηκε πολλή ώρα σύμφωνα μέ τις οδηγίες της Μητέρας. Την επόμενη ημέρα, όταν σηκώθηκε από τό κρεβάτι, αισθάνθηκε τελείως θεραπευμένος από την αρρώστια του. Αργότερα πήγε στούς γιατρούς, οι οποίοι του είχαν πει ότι δεν υπήρχε άλλη θεραπεία από την εγχείρηση καί τούς είπε για την θεραπεία.

ΠΗΓΗ.ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Η ΦΟΒΕΡΗ ΕΞΗΓΗΣΗ ΤΩΝ 153 ΨΑΡΙΩΝ ΣΤΗΝ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗ ΑΛΙΕΙΑ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ. ΜΑΚΑΡΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ ΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ.

site analysis

Μετά την ταφή της Μεγαλόσχημης 'Ηγουμένης Ευφημίας, ή Ηγουμένη Άννα, περίλυπη από πολλά βάσανα, διασχίζοντας τό Κράγκουγιεβατς, αισθάνθηκε την υποχρέωση να περάσει να επισκεφτεί τον πνευματικό της πατέρα Επίσκοπο Βαλεριανό της Σουμάντια. Από αυτόν άκουσε τούς παρακάτω παρηγορητικούς λόγους: “Στην Ηγουμένη Ευφημία εμφανίστηκε διαβήτης εξ αίτιας τών μερίμνων της καί της έντασης τών πνευματικών της αγώνων”.

Πριν τό Μνημόσυνο στις σαράντα ημέρες μετά την κοίμησή της, μία από τις αδελφές πήγε στο Βελιγράδι για να αγοράσει μία επιπλέον ποσότητα ψαριών, επειδή περιμέναμε να φθάσουν περισσότεροι επισκέπτες εκείνη την ημέρα. Επειδή δεν μπορούσε να βρει μεγάλο ψάρι, έπρεπε να κανονίσει την ποσότητα με μικρότερα ψάρια. Όταν γύρισε στο μοναστήρι, ή αδελφή πού ήταν ή μαγείρισσα τυχαία μέτρησε τά ψάρια καί είπε στην αδελφή τί είχε αγοράσει: “Έδώ έχουμε 153 ψάρια”. Αυτός ό αριθμός αμέσως μάς θύμισε την θαυματουργική αλιεία τών Αποστόλων, οι όποιοι δεν είχαν πιάσει τίποτε όλη την νύχτα, αλλά οι όποιοι, όταν εμφανίστηκε ό Αναστημένος Χριστός στην ακτή καί τούς έδωσε την εντολή να ρίξουν ακόμη μία φορά τά δίχτυα τους, τράβηξαν ένα δίχτυ γεμάτο ψάρια—153 στον αριθμό (Ίω. 21:10-11).

'Ο 'Άγ. Γρηγόριος ό Διάλογος ερμηνεύει τό περιστατικό αυτό μέ τον εξής τρόπο. Ή ουσία τού νόμου της Παλαιάς Διαθήκης εκφράζεται στις Δέκα Εντολές τού Θεού. Αν αυτό τό πολλαπλασιάσουμε επί τρία, μάς κάνει τριάντα. Αλλά  τά επτά “Αγία Μυστήρια, τά όποια

πολλαπλασιαζόμενα μέ τό τρία κάνουν είκοσι ένα, μαρτυρούν την δύναμη τού Θείου νόμου της Καινής Διαθήκης. ’Αν αυτό προστεθεί στο τριάντα καί ξανά πολλαπλασιαστεί επί τρία, μάς κάνει 153 καί δηλώνει την εκπλήρωση της Παλαιάς καί της Καινής Διαθήκης, διά μέσου της Αγίας Τριάδας.

Από αυτό, λοιπόν, μπορεί να συμπεράνει κανείς ότι ό Κύριος ήθελε να μάς πείσει ότι ή Μητέρα εκπλήρωσε όλες τις υποχρεώσεις της με την ζωή της πάνω στη γη και την τεσσαρακοστή ημέρα εισηλθε στην ουράνια δόξα.

ΠΗΓΗ.ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Η Όλγα

site analysis

Είχε ο Γέροντας ένα πνευματικό παιδί πού λεγόταν Όλγα. Αυτή καταγόταν από μία αριστοκρατική οικογένεια. Ο πατέρας της ήταν στρατηγός του ρωσικού τσαρικού στρατού, πολύ γνωστός εκείνη την εποχή. Είχε λάβει μέρος στον πόλεμο μεταξύ Ρωσίας και Ιαπωνίας. Η μητέρα της πέθανε όταν η Όλγα ήταν πολύ μικρή και ο πατέρας της παντρεύτηκε δεύτερη φορά. Η δεύτερη γυναίκα του ήταν πολύ καλός άνθρωπος και αγαπούσε πολύ την Όλγα. Αργότερα η Όλγα έλεγε ότι η μητριά της ήταν πολύ καλή. Ο πατέρας της Όλγας ήταν άνθρωπος πολύ πιστός. Μια φορά στην εκκλησία έφερε την Όλγα κοντά στην εικόνα της Παναγίας του Καζάν και της είπε·

-Αυτή είναι η πραγματική σου Μητέρα, απ· Αυτήν να ζητάς ευλογία για όλα τα έργα σου.

Έτσι η Όλγα από παιδί άρχισε να προσεύχεται στην Παναγία. Στην αρχή της ζητούσε καινούρια παπούτσια και φουστάνια – και πάντα έπαιρνε όλα πού ζητούσε. Η Όλγα ήξερε ότι η Παναγία πάντα της δίνει όλα πού ζητάει και με απλότητα και εμπιστοσύνη την παρακαλούσε για όλα όσα είχε ανάγκη.

Όταν η Όλγα τελείωσε το Ινστιτούτο των ευγενών παρθένων (κλειστό ίδρυμα για τα κορίτσια από τις αριστοκρατικές οικογένειες) άρχισε να σκέφτεται τί να κάνει στο μέλλον. Η ψυχή της ποθούσε την μοναχική ζωή αλλά δεν ήταν σίγουρη αν μπορεί να σηκώσει τις δυσκολίες πού προϋποθέτει αυτή η ζωή. Τότε άρχισε να προσεύχεται στην Παναγία και να την παρακαλά να της πει αυτή ποιά οδό να διαλέξει. Έλεγε το εξής·

-Αν δεν σου είναι ευάρεστο να γίνω μοναχή, τότε στείλε μου τέτοιο γαμπρό σαν εκείνο το αγόρι – γιό του γνωστού μας γαιοκτήμονα πού είναι ένας άνθρωπος πολύ πιστός, σεμνός και μεγαλόψυχος.

Μετά από λίγες μέρες οι γονείς αυτού του παιδιού ήλθαν στο σπίτι της Όλγας να την ζητήσουν γυναίκα για τον γιό τους. Κατάλαβε ότι η Παναγία άκουσε την παράκλησή της και της δίνει ευλογία να παντρευτεί. Άρχισαν να ετοιμάζονται για το γάμο. Η τελετή έπρεπε να γίνει στο ναό Ισάκιγεβσκι και αναμενόταν πώς στο γάμο τους θα είναι ο ίδιος ο αυτοκράτορας… Όλοι γύρω της ήταν χαρούμενοι και μόνο η Όλγα, όπως έλεγε αργότερα η ίδια, είχε μέσα της κάποιο κακό προαίσθημα. Της φαινόταν πώς την ετοιμάζουν για κηδεία και όχι για γάμο.

Την ημέρα του γάμου η Όλγα περίμενε στο σπίτι της να έλθει με την άμαξα ο γαμπρός της για να πάνε μαζί στο ναό. Οι γονείς της ήδη είχαν φύγει στην εκκλησία και τους περίμεναν εκεί. Είχε βάρος στην καρδιά της, στάθηκε μπροστά στην εικόνα της Παναγίας και προσευχήθηκε, λέγοντας το εξής·

-Άχραντε Παρθένε, ας γίνει το θέλημά σου. Αν ξέρεις ότι ο γαμπρός μου θ· αλλάξει μετά το γάμο και δεν θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε μία καλή οικογένεια τότε καλύτερα να μην παντρευτώ.

Την ίδια ώρα ο γαμπρός της Όλγας περίμενε στο σπίτι του, στην άλλη άκρη της Αγίας Πετρούπολης τον αδελφό του αξιωματικό για να πάνε μαζί στο σπίτι της νύφης και μετά στο ναό. Ο αδελφός του αργούσε. Ήδη πέρασε η ώρα και ο γαμπρός ήταν αναστατωμένος. Επιτέλους ήλθε ο αδελφός του. Μπήκε τρέχοντας στο σαλόνι, ζητώντας συγγνώμη. Μετά πήγε στο διπλανό δωμάτιο για ν· αλλάξει τα ρούχα του και άφησε πάνω στο τραπέζι το πιστόλι του. Ο γαμπρός πήρε το πιστόλι και από απροσεξία πυροβόλησε τον εαυτό του. Πέθανε επί τόπου. Δεν ήταν βέβαια αυτοκτονία, ήταν ένα ατύχημα πού όμως δεν έγινε τυχαία. Ήταν απάντηση στην προσευχή της Όλγας.

Όταν η Όλγα έμαθε για το θάνατο του γαμπρού της, όπως ήταν με το νυφικό, πήγε στην εκκλησία όπου είχαν φέρει το σώμα του. Την ίδια μέρα έγινε κηδεία.

Μετά απ΄ αυτό το περιστατικό η Όλγα αρρώστησε. Δέκα μέρες δεν έτρωγε τίποτα και σχεδόν δεν κοιμόταν. Όλο αυτό το διάστημα βρισκόταν καρφωμένη στο κρεβάτι. Οι γιατροί βρήκαν καλπάζουσα φυματίωση. Οι γονείς δεν ήξεραν πώς να βοηθήσουν το παιδί τους. Την δέκατη ημέρα την επισκέφθηκε η αγία μάρτυς Παρασκευή, η οποία της είπε αυστηρά·

-Πήγαινε στην Γάτσινα, εκεί υπάρχει ένα τεμάχιο του Τιμίου Ξύλου και χέρι του τιμίου Προδρόμου. Εκεί θα γίνεις καλύτερα. Μετά θα πάς σ· εκείνο τον τόπο όπου βρίσκεται η εκκλησία με τη δική μου θαυματουργή εικόνα, θα πάς στο άγιασμα πού έχει κοντά, θα εξομολογηθείς και θα κοινωνήσεις. Εκεί θα γίνεις καλά, μετά θα σου πω τί θα κάνεις. Όλο το δρόμο θα περπατήσεις και μόνο λίγο πριν φτάσεις θα σε πάρει η άμαξα.

Η Όλγα σηκώθηκε από το κρεβάτι της και πήγε με τα πόδια στην Γάτσινα, όπου γιατρεύτηκε από το ψυχικό τραΰμα. Μετά πήγε στην εκκλησία όπου βρισκόταν η ξυλόγλυπτη θαυματουργή εικόνα της άγιας Παρασκευής και στο άγιασμα πού είχε κοντά. Εξομολογήθηκε και κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων. Πραγματικά σχεδόν όλο το δρόμο η Όλγα έκανε με τα πόδια και μόνο τα τελευταία δύο χιλιόμετρα πήγε με άμαξα.

Στο ναό πάλι της φανερώθηκε η αγία Παρασκευή και της είπε·

-Ο Κύριος σε θεράπευσε. Από σήμερα και μέχρι τα εβδομήντα σου χρόνια οΰτε μια φορά δεν θα άρρω- στήσεις. Όταν θα επιστρέψεις στο σπίτι πήγαινε στον Γέροντα, αυτός θα σου πει τί πρέπει να κάνεις.

Όταν άρχισε ο πρώτος Παγκόσμιος πόλεμος ο πατέρας της Όλγας πήγε στο μέτωπο. Μια φορά το φαγητό στο σπίτι τους τελείωσε και ούτε υπήρχαν χρήματα να το αγοράσουν. Η Όλγα έμαθε πού μένει ο πατήρ Σεραφείμ, πήρε από την μητριά της ψιλά για το τραμ και πήγε να βρει τον Γέροντα. Όταν κατέβηκε από το τραμ την σταμάτησε μία φτωχή γυναίκα πού ζητούσε ελεημοσύνη. Η Όλγα της έδωσε όλα τα χρήματα πού είχε για εισιτήριο.

Μόλις μπήκε στο σπίτι του Γέροντα εκείνος είπε να την φωνάξουν αμέσως στο κελί του. Την ρώτησε»

-Τί, δεν παντρεύτηκες; Γιατί δεν ζήτησες ευλογία;

Μετά της έδωσε ένα πρόσφορο, λέγοντας·

-Φάε αυτό και θα χορτάσεις. Κάντε υπομονή, σε τρεις μέρες θα τα έχετε όλα και με παραπάνω. Ακόμα και στους άλλους θα δίνετε.

Η Όλγα σκέφτηκε·

-Πώς θα χορτάσω μ· αυτό το μικρό πρόσφορο;

Όταν όμως έφαγε το μισό κατάλαβε ότι έχει χορτάσει. Άφησε το άλλο μισό και το πήγε στην μητριά της. Μετά από τρεις ήμερες ήλθαν από το χωριό τους άμαξες φορτωμένες με διάφορα τρόφιμα. Τούς τα έστειλε ο πατέρας της. Αυτός έστειλε από το μέτωπο εντολή στους εργάτες του στο χωριό να πάνε τρόφιμα στην οικογένειά του στην πόλη.

Η Όλγα διηγήθηκε στον Γέροντα όλη την ζωή της και του είπε ότι αυτό πού συνέβη με το γαμπρό της το βλέπει σαν σημείο από τον Θεό ν· αφήσει τον κόσμο και να γίνει μοναχή. Ο Γέροντας την άκουσε προσεκτικά και μετά της είπε»

-Αν σου δώσω ευλογία να γίνεις μοναχή, μπορούν να σε κάνουν ηγουμένη, επειδή είσαι μορφωμένη. Αλλά είσαι πολύ συμπονετική – όλη την περιουσία της μονής θα την μοιράσεις στους φτωχούς και η ίδια θα κάνεις υπακοή στις αδελφές. Αν όμως θα γίνεις απλή μοναχή δεν θ· αντέξεις, η υγεία σου δεν είναι καλή. Τί λοιπόν μπορούμε να κάνουμε με σένα;

-Θα κάνω αυτό πού θα μου πείτε, παππούλη μου, – του απάντησε η Όλγα.

-Καλά, να γίνεις εισπράκτορας του τραμ, -της είπε ο Γέροντας-, θα σε ξέρει όλη η Πετρούπολη και πολλοί θα σε επισκέπτονται. Όταν θα δίνεις εισιτήρια να σημειώνεις πόσα πούλησες και το βράδυ για τον καθένα πού πούλησες το εισιτήριο να κάνεις μία μετάνοια και να παρακαλάς τον Κύριο να τους σώσει όλους. Πολλοί άνθρωποι θα σωθούν με την προσευχή σου αν σηκώσεις τον σταυρό σου μέχρι τέλος.

Ο πατήρ Σεραφείμ έδωσε στην Όλγα ακριβώς τόσα χρήματα όσα αυτή είχε δώσει στην φτωχή γυναίκα. Έκανε πιστά όλα όσα της είπε ο πατήρ Σεραφείμ. Έγινε εισπράκτορας στο τραμ. Αυτή τη δουλειά συνέχιζε και μετά την επανάσταση, μέχρι να πάρει σύνταξη. Ο Κύριος της έδωσε την χάρη της προφητείας και πολλοί άνθρωποι την επισκέπτονταν για να βρουν παρηγοριά και να ζητήσουν την συμβουλή της. Η Όλγα πάντα έλεγε ότι όλα όσα κάνει τα κάνει με τις προσευχές του Γέροντα Σεραφείμ.

Εδώ βλέπουμε μία τακτική του Γέροντα· εκτός από την Όλγα και άλλα πνευματικά παιδιά του βοηθούσαν τους ανθρώπους. Ο πατήρ Σεραφείμ δεν είχε την δυνατότητα να βοηθάει ο ίδιος όλους τους ανθρώπους και προσευχόταν στον Κύριο να δίνει βοήθεια σε όσους την χρειάζονται μέσω ανθρώπων με τους οποίους είχε στενούς πνευματικούς δεσμούς. Αλλά μόλις άρχιζε ο άνθρωπος να σκέφτεται ότι τα κάνει με τη δική του δύναμη αμέσως έχανε την ικανότητα πού είχε.

Η Όλγα έγινε γνωστή στις ημέρες της πολιορκίας του Λένινγκραντ από τους Γερμανούς κατά τον δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. Για πολλούς από τους κατοίκους της πόλης η Όλγα έγινε πραγματική μητέρα. Είχε πολλούς γνωστούς σε διάφορα συσσίτια της πόλης και την στρατιωτική λέσχη και τους παρακαλούσε να της φέρνουν τα αποφάγια. Και οι γνωστοί της ότι μάζευαν μετά το φαγητό τα έβαζαν σε μικρές σακούλες και τα πήγαιναν στην Όλγα…

Τις πιο πολλές φορές η ίδια η Όλγα δεν ήξερε τί είναι μέσα στις σακούλες. Μόλις της τις φέρνανε αυτή αμέσως τις έδινε σ· αυτούς πού είχαν ανάγκη. Πολλοί άνθρωποι της φέρνανε ψωμί και άλλα φαγητά επειδή ήξεραν ότι όταν παρουσιαστεί ανάγκη η Όλγα θα τους βοηθήσει. Και όλα αυτά η Όλγα τα μοίραζε στους πεινασμένους. Και το μόνο ότι υπήρχε ένας τέτοιος άνθρωπος στην πολιορκημένη πόλη ήταν μεγάλο στήριγμα για τους κατοίκους του Λένινγκραντ. Η Όλγα συνέχιζε κάθε μέρα να κάνει μετάνοιες για τους ανθρώπους πού φέρνανε σακουλίτσες και για τους πεινασμένους πού μετά τις πέρνανε και προσευχόταν για την σωτηρία της πόλης.

Μέχρι να σταματήσουν να κυκλοφορούν στο Λένινγκραντ τα μέσα συγκοινωνίας η Όλγα συνέχιζε τη δουλειά της στο τραμ. Συνήθως όταν γίνονταν οι αεροπορικές επιδρομές η Όλγα δεν άφηνε τη θέση της στο τραμ και δεν πήγαινε να κρυφτεί στο καταφύγιο. Και όταν την ρωτούσαν για ποιό λόγο το κάνει αυτό, εκείνη απαντούσε·

-Ο Γέροντας γνωρίζει πού πρέπει να πέσει η βόμβα.

Πράγματι, μια φορά η βόμβα χτύπησε το δεύτερο βαγόνι του τραμ ενώ η Όλγα βρισκόταν στο πρώτο. Το δεύτερο βαγόνι καταστράφηκε αλλά η ·ίδια η Όλγα δεν έπαθε τίποτα.

Μετά το τέλος του πολέμου η Όλγα συνέχισε να δουλεύει στο τραμ. Όπως και παλιά την επισκέπτονταν πολλοί άνθρωποι και πάντα έβρισκαν παρηγοριά και βοήθεια. Για την αγάπη της προς τους ανθρώπους ο Κύριος έδωσε στην Όλγα ένα ξεχωριστό χάρισμα» όσα φαγητά ευλογούσε η Όλγα παρέμειναν για πολύ καιρό φρέσκα. Ένας από τους γνωστούς της λέει ότι λίγο πριν πεθάνει η Όλγα του χάρισε ένα τσεκούρι και του είπε»

-Θα το φας όταν θα σκληρανθεί.

Εφτά χρόνια το τσουρέκι παρέμεινε φρέσκο! Όταν μετά από εφτά χρόνια άρχισαν να το τρώνε είχε γεύση σαν χθες να το έβγαλαν από το φούρνο.

Η Όλγα απεβίωσε το 1957. 60 ημέρες πριν το θάνατο της σταμάτησε να τρώει και μόνο κοινωνούσε των Αχράντων Μυστηρίων… Στην κηδεία και την ταφή της συμμετείχαν χιλιάδες άνθρωποι…

Πηγή: Βίος-Θαύματα-Προφητείες του Αγίου Σεραφείμ της Βίριτσα – Νέου Αγίου της Ορθοδόξου Ρωσικής Εκκλησίας 1866-1949, Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη, 2003.

πηγη.ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ

Η ΣΤΑΚΑ ΣΚΕΝΤΕΡΟΒΑ-Η ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΟΥ ΠΕΚΙΟΥ

site analysis

ΣΕΡΒΟΙ ΑΓΙΟΙ “ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΕΝΤΑΧΘΕΙ ΕΠΙΣΗΜΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ”

Η ΣΤΑΚΑ ΣΚΕΝΤΕΡΟΒΑ. Ή Αδελφή Στάκα, γνωστή ως «Χάτζη Εκόσπογια» (Προσκυνήτρια), εξ αιτίας των ταξιδιών της πού έκανε στήν Μέση Ανατολή καθώς και της διαμονής της σε πολλές περιοχές των Βαλκανίων, έζησε σχεδόν την ίδια εποχή με την Αίκατερίνα τού Πεκίου. 

'Η Στάκα ίδρυσε ένα σχολείο στο Σαράγιεβο για κορίτσια όλων των θρησκευτικών πεποιθήσεων, δεχόμενη ακόμη και τις θυγατέρες τού Τούρκου πασά. Δίδασκε την γραφή και την ανάγνωση καθώς και τις βασικές αρχές της Ορθόδοξης πνευματικότητας. Δημιούργησε μία χορωδία με Ορθόδοξους μαθητές πού ταξίδευαν σε διάφορους ναούς της Βοσνίας για να ψάλλουν στις ακολουθίες. Με την μεγάλη της Χριστιανική ευσπλαχνία ή Στάκα κέρδισε τον σεβασμό τού πασά τού Σαράγιεβο, σε βαθμό ώστε να ασκεί μεγάλη επιρροή στήν εκεί τουρκική αυλή . 

Ως εκ τούτου, έσωσε πολλούς από τον θάνατο. Έλεγαν ότι “ή  Προσκυνήτρια Στάκα κατεβάζει πολλούς ανθρώπους από την γκιλοτίνα και βγάζει τούς αθώους από την φυλακή. Ταξίδευε θαρραλέα στο Βελιγράδι και την Σέρβική Βόϊβοντινα και αγόραζε Χριστιανικά βιβλία και το υλικό για το σχολείο της και τούς αγαπημένους της μαθητές. 

'Ο Ρώσος ιστορικός και πρόξενος στο Σαράγιεβο της έδωσε τον τίτλο «ή μεγαλύτερη γυναίκα των Βαλκανίων». Με την αγνή ζωή της, τις εκπαιδευτικές της προσπάθειες και την προθυμία της να βοηθά τούς Χριστιανούς, ή Στάκα κέρδισε μετά την εν Κυρίω ανάπαυση της τρομερό σεβασμό από τούς ευλαβείς Σέρβους τού Σαράγιεβο και όλης της Βοσνίας. Δεν ήταν μοναχή με την τυπική έννοια, εν τούτοις έζησε «ως Χριστιανή των πρώτων χρόνων».

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΤΟ ΣΕΡΒΙΚΟ  ΠΑΤΕΡΙΚΟ. ΤΟΜΟΣ Α.ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ 2015

  Η ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΟΥ ΠΕΚΙΟΥ. 'Η Αδελφή Αίκατερίνα ήταν μία αληθινά αγία γυναίκα, καταγόμενη από την περιοχή τού Πεκίου, ή οποία έζησε το δεύτερο μισό τού δέκατου ένατου αιώνα. Την εποχή αυτή, στήν Σερβία, όλες οι γυναίκες, και ιδιαίτερα οι μοναχές, ήταν υποκείμενες στήν δουλεία και σε μεγάλα δεινά από τούς Τούρκους. Ώς εκ τούτου, τα γυναικεία μοναστήρια δεν ανθούσαν τον καιρό της τουρκικής κατοχής των Βαλκανίων. (Έξ άλλου, στις περιοχές πέρα από ιούς ποταμούς Σάβα και Δούναβη, όπου ήταν εγκατεστημένοι οι Σέρβοι τα αυτοαποκαλούμενα «ελεύθερα» εδάφη εντός των ορίων της Αυστροουγγρικής  Αυτοκρατορίας, ή Όρθοδοξία—συμπεριλαμβανομένου και τού μοναχισμού—δέν γινόταν ευνοϊκά δεκτή). Ανάμεσα στους πολλούς Χριστιανικούς αγώνες της (Πόντιακ), ή Αδελφή Αίκατερίνα ίδρυσε ένα σχολείο για παιδιά στο Πέκιο (1855)» στο όποιο τα κορίτσια μάθαιναν να διαβάζουν, να γράφουν και να ασκούνται και σε άλλες εργασίες. Το 1860 ήταν γραμμένα 24 κορίτσια, και γύρω στα 1865 έγιναν 40. 

Οι διάσημοι Βρετανοί ταξιδιώτες Έρμπυ και Μακένζυ γνώρισαν την Αδελφή Αίκατερίνα στο Πέκιο, το 1863, και την θεώρησαν ως το πιο σημαντικό πρόσωπο πού είχαν συναντήσει σε ολόκληρη την τουρκική

Αυτοκρατορία. Δύο από τις μαθήτριές της, οι Αδελφές Βάνα και Ζάν συνέχισαν το έργο της με τα παιδιά και έγιναν επίσης και Ορθόδοξες Χριστιανές δασκάλες πού έχαιραν μεγάλης εκτιμήσεως.

ΠΗΓΗ.ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Η ΜΗΤΕΡΑ ΑΝΝΑ ΤΗΣ ΒΡΑΤΣΕΒΣΙΝΑ.

site analysis

ΣΕΡΒΟΙ ΑΓΙΟΙ “ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΕΝΤΑΧΘΕΙ ΕΠΙΣΗΜΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ” Η ΜΗΤΕΡΑ ΑΝΝΑ ΤΗΣ ΒΡΑΤΣΕΒΣΙΝΑ.

Στήν βάπτισή της, ή μητέρα Άννα ονομάσθηκε Νάντα ’Άντγιτς, θυγατέρα του Σρέτεν Άντγιτς, ιδρυτή της περίφημης Σχολής Διδασκάλων Γιαγκόντιν. Άνθρωπος με μεγάλη μόρφωση και ειδικευμένη στις τέχνες και στήν λογοτεχνία, παρέδωσε όλη της την ζωή στον Χριστό και στήν μόρφωση των παιδιών. Ένώ ήταν ακόμη στον κόσμο, ή Νάντα διατηρούσε ένα ορφανοτροφείο για παιδιά στήν Μπίτολα, πού ονομαζόταν «Μπόγκνταϊ» ( Ό Θεός δίνει), το όποιο διηύθυνε ό Επίσκοπος Νικόλαος. "Όταν οι Βούλγαροι εισέβαλαν στήν Μπίτολα το 1941» μετακόμισε στο Κράλιεβο και το Τέρστενικ όπου συνέχισε, κάτω από τραχείες συνθήκες, την κοινωνική και εκπαιδευτική της εργασία με τα παιδιά πού ήταν πρόσφυγες από την Βοσνία, Βόϊβοντινα και άλλες περιοχες.

Μετά τον πόλεμο, ή άνάληφη όλων των ορφανοτροφείων από ι ίιν κυβέρνηση ώθησε την Νάντα να σκεφθεΐ πιό σοβαρά την είσοδό της στις μοναστικές τάξεις, πράγμα το όποιο και έκανε στήν Μονή Στρενιε Σερβίας, το 1945• Κατόπιν άναχώρησε για την Μονή Βρατσέβσινα,  που βρίσκεται στους πρόποδες του όρους Ρούντνικ, όχι μακριά από την εθνική όδό Κραγκούγεβατς-Γκόρνι Μιλάνοβατς. Έπειτα από άρκετά χρόνια  μοναχικών αγώνων εν Κυρίω, ή Αδελφή Άννα έγινε Ηγουμένη στην Βρατσέβσινα. Αύτή ήταν το «πνευματικό φώς» για την κοινότητα των αδελφών πού βρίσκονταν εκεί, καθώς τούς καθοδηγούσε με το παράδειγμα μάλλον παρά με τα λόγια, δίνοντας έμφαση στήν ασκητική προσπάθεια, την πνευματική τελείωση και το ιεραποστολικό πνεύμα. κατηύθυνε ακόμη πολλούς νέους στήν θεολογική σχολή για να προετοιμαστούν για την ιεροσύνη. Ή μητέρα Άννα είναι πραγματικά μια σύγχρονη άγια, για όλους όσοι συνεχίζουν να δέχονται την μητρική της καθοδήγηση εφ’ όσον την τιμούν με πίστη, ελπίδα και Αγάπη.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΤΟ ΣΕΡΒΙΚΟ  ΠΑΤΕΡΙΚΟ. ΤΟΜΟΣ Α.ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ 2015

ΠΗΓΗ.ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Η ΣΤΕΦΑΝΙΔΑ ΤΟΥ ΚΟΣΣΥΦΟΠΕΔΙΟΥ (1945).

site analysis

ΣΕΡΒΟΙ ΑΓΙΟΙ “ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΕΝΤΑΧΘΕΙ ΕΠΙΣΗΜΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ”Η ΣΤΕΦΑΝΙΔΑ ΤΟΥ ΚΟΣΣΥΦΟΠΕΔΙΟΥ (1945).

Στο βάπτισμα, το αγαπημένο αυτό παιδί του Θεού ονομάσθηκε Στέφκα Ντιούρτσεβιτς. Γεννήθηκε το 1887 στο χωριό Βράκα, κοντά στήν πόλη  Σκάνταρ, στήν Αλβανία. Όταν ήταν ακόμη παιδί, οι Αλβανοί εκδίωξαν ιήν Στέφκα και την οικογένεια της, εξαναγκάζοντας τους να μετακομίσουν στο χωριό Ντρένοβατς του Κοσσυφοπεδίου. Όταν ενηλικιώθηκε, ή Στέφκα ζούσε μόνη σε ένα μικρό σπίτι στο Ντρένοβατς, αφιερώνοντας τον εαυτό της στον Κύριο και Σωτήρα Ιησού Χριστό μέσω της προσευχής, της νηστείας και της ησυχίας. Πήγαινε τακτικά για εξομολόγηση και θεία Κοινωνία στήν Μονή Ντέτσανι, όπου την ανακάλυψε ό Επίσκοπος Νικόλαος, ό όποιος της ζήτησε να μετακομίσει στήν Μονή της Ζίτσα για να την έχει για παράδειγμα σε όλες τις μοναχές εκεί. 

Αύτή επειδή υπέφερε από τα πόδια της, λόγω της ορθοστασίας στις πολύωρες ακολουθίες, δεν μπορούσε πια να κάνει την εξαντλητική πορεία μέχρι το Ντέτσανι και επομένως δέχθηκε την κλήση του Επισκόπου Νικολάου. Επιθυμώντας την κατά μόνας προσευχή, ή Στέφκα δέχθηκε αργότερα την πρόσκληση της Νάντα ’Άντγιτς—τής μετέπειτα Μητέρας ’Άννας—καί ταξίδεψε στήν Μπίτολα, όπου πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής της σε ένα απομονωμένο σπιτάκι στον κήπο του βρεφικού σταθμού «Μπόγκνταϊ». Το τέλος της ζωής της φανέρωσε ένα διπλό μαρτύριο. Υπομονετικά υπέμεινε τον πόνο των άνοιχτών πληγών στα πόδια της από τις πολλές ώρες της προσωπικής της προσευχής στο σπιτάκι της επιπλέον, οι Γερμανοί στρατιώτες επιδείνωσαν την κατάσταση της υγείας της, όταν την ξυλοκόπησαν, επειδή δεν έσβηνε την κανδήλα πού έκαιγε συνεχώς στο δωμάτιό της, ένώ εκείνοι είχαν δώσει διαταγή να γίνει στήν πόλη γενική συσκότιση. 

Υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες πού είπαν ότι ενόσω την χτυπούσαν, το αίμα από τις πληγές της ξεχύνονταν και γέμιζε το πάτωμα και τούς; τοίχους τού δωματίου της. Πέθανε ως μάρτυς το 1945- Λίγο μόνον πριν τον θάνατό της, κάποιος Βούλγαρος επίσκοπος δέχθηκε την Στέφκα στις μοναστικές τάξεις δίνοντάς της το όνομα Στεφανίδα, το οποίο προέρχεται από την ελληνική λέξη «στέφανος». 'Η Νεομάρτυς Αδελφή Στεφανίδα θάφτηκε τιμητικά στήν Μονή τού 'Αγ. Χριστοφόρου, κοντά στήν Μπίτολα.

'Η Αδελφή Στεφανίδα μάς άφησε ένα Ορθόδοξο πνευματικό κλασσικό έργο των καιρών μας—τίς Εξομολογήσεις της. Αυτές οι 92 εξομολογητικές επιστολές, τις όποιες συνέθεσε λόγω της υπόσχεσης της ησυχίας πού είχε δώσει, συγκεντρώθηκαν από τον πνευματικό της πατέρα, Βίκτωρα, τον Σέρβο Ορθόδοξο Επίσκοπο τού Σκάνταρ. Οι επιστολές περιέχουν κατά τον Επίσκοπο Άμφιλόχιο Ράντοβιτς, «την φωτεινή λάμψη όπως επίσης και την απλή πνευματική εμπειρία αυτής της Αγίας τού καιρού μας. Σε αυτές παρατηρούμε ότι, με την φλογερή πίστη για τον Χριστό και την Αγάπη της για τον Θεό, συμμετείχε στήν Θεία Ευχαριστία κάθε εβδομάδα, και μερικές φορές δύο φορές την εβδομάδα. Νήστευε αυστηρά όλον τον χρόνο, χρησιμοποιώντας το λάδι κυρίως για το κανδήλι της, και τρώγοντας ψάρι μόνον στήν Γέννηση τού Χριστού και το Πάσχα, χάριν της αγάπης πρός τούς άλλους. Οι Εξομολογήσεις της είναι διαποτισμένες από μία βαθειά παραδοσιακή θλίψη, πού χαρακτηρίζει εν γένει τον λαό μας, αλλά με μία ακόμη βαθύτερη χαρά, πού γεννιόταν μέσα της από την διαρκή ένωσή της με τον Χριστό».

Αληθινά ψυχωφελείς για όλους τούς Σέρβους Ορθοδόξους ζηλωτές, αυτές οι εξομολογητικές επιστολές, όταν μεταφρασθούν, θα γίνουν για όλους πηγή ύδατος ζώντος.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΤΟ ΣΕΡΒΙΚΟ  ΠΑΤΕΡΙΚΟ. ΤΟΜΟΣ Α.ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ 2015

Η ΜΑΚΑΡΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ..ΜΙΑ ΗΡΩΙΔΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΜΑΣ.

site analysis

 

Η ΜΑΚΑΡΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ .ΜΙΑ ΗΡΩΙΔΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΜΑΣ.

Προσκολληθείτε στούς άγιους, διότι εκείνοι που προσκολλώνται σε αυτούς θα γίνουν άγιοι. — 'Άγ. Κλήμης Ρώμης

ΣΕ ΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΝ τά ουράνια βασίλεια, ή φανέρωση ενός νέου Αγίου αποτελεί πνευματική χαρά καί παρηγοριά. 'Ο κάθε άγιος είναι ένας πολύτιμος σύνδεσμος στην χρυσή αλυσίδα της αγιότητας, φωτίζοντας για μάς την οδό της αγιότητας στο σκοτάδι της παρούσας ζωής.

Ή Μακαρία Ευφημία της Ραβάνιτσα της Σερβίας, (1958) είναι ένας τέτοιος ακριβώς σύνδεσμος για μάς. 

Ή ακτινοβόλα ψυχή της πού φωτίστηκε από την Θεομήτορα στα νεανικά της χρόνια, φλεγόταν για τον Θεό, ό Όποιος την έκανε Απόστολο, ποιμένα καί παρηγορήτρια πολλών ψυχών. Σάν ακοίμητη κανδήλα πού άγρυπνά ενώπιων τού Κυρίου, ποτέ δεν αναπαύτηκε από τούς κόπους της παρά τον πόλεμο, τον θάνατο την ασθένεια καί την απελπισία πού μαίνονταν ολόγυρά της. Στην αρχή, ως ασκήτρια στον κόσμο καί αργότερα ως μοναχή, χρησιμοποίησε τά φυσικά χαρίσματα πού της δώρισε ό Θεός σε συνεργασία μέ την Θεία χάρη για να περάσει σε μία μεταμορφωμένη κατάσταση καί να γίνει πηγή της Αγάπης του Χριστού για όλους εκείνους πού προσέτρεχαν σε αυτήν.

Η ΜΑΚΑΡΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ . ΟΒΙΟΣ ΜΙΑΣ ΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΙΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ 2015 
ΠΗΓΗ.ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Η Οσία Βρυαίνη

site analysis

Λίγα Λόγια για την Οσία Βρυαίνη

Η Οσία Βρυαίνη εορτάζει στις 30 Αυγούστου και είναι άγνωστη στους περισσότερους συναξαριστές. Στην Πάφο όμως τιμάται ιδιαίτερα. Ναός αφιερωμένος στο όνομά της υπάρχει στα Μανδριά και λειτουργείται ως ξωκκλήσι της κοινότητας. Το ξωκκλήσι αυτό βρίσκεται δίπλα στην θάλασσα και γίνεται μεγάλη πανήγυρη στις 30 Αυγούστου. Η ύπαρξη της εκκλησίας εκεί εμαρτυρείτο από τα χαλάσματά της. Το 1975 όμως ανοικοδομήθηκε από τα θεμέλια ο νέος μικρός ναός που δεσπόζει του χώρου σήμερα.

Στην άκρη του χωριού μας βρίσκεται ένα μικρό εκκλησάκι. Ένα εκκλησάκι με μεγάλη και μοναδική ιστορία. Είναι ένα ξωκλήσι που έχει ιδιαίτερη σημασία για το χωριό και τους ανθρώπους του. Είναι το μοναδικό εκκλησάκι στον κόσμο αφιερωμένο στην Αγία Βρυαίνη.

Το ξωκλήσι είναι δίπλα από τη θάλασσα. Βρίσκεται σε μια γραφική τοποθεσία από όπου μπορείς να αγναντέψεις ολόκληρο το χωριό και να γεμίσεις τα πνευμόνια σου με καθαρό αέρα. Περιβάλλεται από μικρά, όμορφα δεντράκια, όπου του χαρίζουν μια ξεχωριστή ομορφιά.

Είναι μια λιτή εκκλησία με άσπρους τοίχους και ένα μικρό τρούλο. Τα παράθυρα της είναι μικρά. Στο εσωτερικό βρίσκονται πολλές εικόνες Αγίων και η εικόνα της Αγίας Βρυαίνης. Το ξωκλήσι είναι πετρόκτιστο με τρούλο και σε εντυπωσιάζει. Το εσωτερικό είναι χωρισμένο στο ιερό και τον πρόναο. Μέσα υπάρχουν παλιές εικόνες, λαμπάδες, κέρινα ομοιώματα και τάματαΚαθημερινά την επισκέπτονται κάτοικοι του χωριού μου, αλλά και άνθρωποι από άλλες πόλεις, για να προσκυνήσουν τη θαυματουργή εικόνα και να προσευχηθούν.

Δεν είμαστε σίγουροι για την ακριβή χρονολογία που κτίστηκε η εκκλησία. Το 1975, ένα χρόνο μετά την Τουρκική εισβολή, όταν ήρθαν οι πρώτοι πρόσφυγες στο χωριό, βρήκαν το μικρό εκκλησάκι σε κακή κατάσταση. Η εκκλησία είχε εγκαταλειφθεί στη φθορά του χρόνου και έτσι μεγάλο τμήμα της κατέρρευσε. Σώζονταν μόνο τα θεμέλια και μέρος από το ιερό. Η μελέτη του ιερού μας δίνει κάποιες ενδείξεις ως προς την περίοδο κατασκευής της εκκλησίας και φανερώνει την ιστορική της αξία. Τώρα η εκκλησία έχει αναστηλωθεί.

Ένας από τους πιο γνωστούς θρύλους γύρω από την εκκλησάκι της Αγίας Βρυαίνης εξιστορεί πως ένα καράβι ενώ βρισκόταν ανοιχτά της Κύπρου, ξαφνικά ξέσπασε μεγάλη θαλασσοταραχή. Ο καπετάνιος ψάχνοντας καταφύγιο για να σώσει το καράβι του, πλησίασε τις ακτές. Μα η τρικυμία τον οδήγησε στα Μαντριά. Ο καπετάνιος και οι ναύτες του καραβιού βλέποντας τότε τον κίνδυνο να τσακιστούν στα βράχια, παρακάλεσαν την εικόνα της Όσιας Βρυαίνης, που υπήρχε στο πλοίο, να τους γλυτώσει. Έκαναν μάλιστα τάμα πως αν σώζονταν θα της έχτιζαν μια εκκλησία προς τιμή της. Η Αγία Βρυαίνη άκουσε τις προσευχές των ναυτικών και η τρικυμία κόπασε. Ο καπετάνιος για να δείξει την ευγνωμοσύνη του που σώθηκε αυτός και οι άντρες του, τήρησε το τάμα που έκανε και έφτιαξε ένα μικρό εκκλησάκι στο όνομα της Αγίας Βρυαίνης κοντά στη θάλασσα.

Πολλά χρόνια μετά το ξωκλήσι ξεχάστηκε, παραμελήθηκε και με τον καιρό καταστράφηκε.

Το 1975, μαζί με τους πρόσφυγες που ήρθαν στα Μανδριά κυνηγημένοι από τον Τούρκο εισβολέα, ήταν και μια γυναίκα από την Άσσια, η κυρία Σταυρούλα. Τίποτα εκείνο τον καιρό δεν θύμιζε το εκκλησάκι, που τα χαλάσματά του είχα κρυφτεί κάτω από τα χώματα. Μια νύχτα όμως παρουσιάστηκε στον ύπνο της κυρία Σταυρούλας μια μαυροντυμένη γυναίκα που της υπέδειξε ένα σημείο κοντά στη θάλασσα. Δείχνοντας της είπε: «Τους βλέπεις αυτούς τους θεμελιούς; Εκεί να βρίσκεται ένα ξωκλήσι. Να πας και να το βρεις». Την άλλη μέρα η γυναίκα πήγε στο τόπο που είδε στο όνειρό της. Κάτω από τα χώματα βρήκε τα θεμέλια της παλιάς εκκλησιάς της αγίας Βρυαίνης.

Κάθε φορά που το πεισκεπτόμαστε νιώθουμε γαλήνη και ηρεμία. Έχουμε την αίσθηση ότι βρίσκεται εκεί η Αγία και με το άγρυπνο, γλυκό της βλέμμα μας καθησυχάζει. Αυτή η μικρή εκκλησία θα μείνει για πάντα στις καρδιές μας. Κι ας είναι πολύ μικρή και ταπεινή. Είναι ένας πραγματικός θησαυρός για το χωριό μας αλλά και για την ιστορία του τόπου.

Έλενα Νικηφόρου

Ραφαέλλα Νικολάου

Μαρία Γεωργίου

http://www.schools.ac.cy

Πηγή: http://miteriko.blogspot.gr/2012/08/30.html