Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2018

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΟΣΙΑΣ ΜΕΛΑΓΓΕΛΛΗΣ ΤΗΣ ΕΝ ΟΥΑΛΛΙᾼ



site analysis



Ψαλλομένη τῇ 27 Μαΐου


Ποίημα Παναγιώτου Σόμαλη


ΜΙΚΡΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

Ἱστῶμεν στίχους δ΄ καὶ ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τρία, δευτε-ροῦντες τό πρῶτον. Ἦχος α΄. Τῶν οὐρανίων Ταγμάτων.

Ἡ Ἰρλανδία ἀγάλλου· ἐκ σοῦ γὰρ ἤνθησεν, ὡς πανευῶδες ἶον, ἡ σοφὴ Μελαγγέλλη· ἀγάλλου δὲ δοξάζουσα τὸν Θεόν, Οὐαλία τὰ λείψα-να, ταύτης ὡς κρήνη πλουτοῦσα ἁγιασμοῦ, καὶ παντὸς κακοῦ ἀλέξημα. (Δίς).

Θάμβους ἐπλήσθη Ὁσία, ὁ ἡγεμὼν Βροχφαήλ, ἡνίκα σὲ κατεῖδεν, ὡς ἀσώματον ὄντως, ἔνδον τοῦ σπηλαίου καὶ δωρεάν, τὴν περίοικον ἅπα-σαν, δοὺς εὐλαβῶς ἐξητεῖτο τὰ σὰς εὐχάς, Μελαγγέλλη παμμακάριστε.

Τοὺς εὐλαβῶς ἐκτελοῦντας, Μῆτερ ἐν ᾄσμασιν, τὴν ἱεράν σου μνήμην, πάσης λύτρωσαι βλάβης, καὶ θλίψεως καὶ νόσου καὶ συμφορᾶς, Μελαγγέλλη ἀοίδιμε, καὶ μιμηθῆναι ἀξίωσον καὶ ἡμᾶς, τὰ λαμπρά σου κατορθώματα.

Δόξα. Ὁ αὐτός.

Τῆς ἐν Χριστῷ κεκρυμμένης ζωῆς σου τὰ σκάμματα, τίς ἐπαξίως διηγήσεται, Μελαγγέλλη Ὁσία; Πάντας γὰρ ἐξέπληξας, τῇ στεῤῥοτάτῃ ἀσκήσει σου, καὶ τοῖς Ἀγγέλοις ἐξωμοίωσαι, τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ὑπερβάσα τοὺς ὅρους. Μεθ’ ὧν τῆς ἀλήκτου χαρᾶς ἀπολαύουσα, κατ’ ἀξίαν τῶν πόνων σου, πρέσβευε τῷ σῷ Νυμφίῳ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Ἁμαρτωλῶν τὰς δεήσεις προσδεχομένη, καὶ θλιβομένων στεναγ-μὸν μὴ παρορῶσα, πρέσβευε τῷ ἐξ ἁγνῶν λαγόνων Σου, σωθῆναι ἡμᾶς, Παναγία Παρθένε.


Εἰς τόν Στίχον. Ἦχος β΄. Οἶκος τοῦ Ἐφραθᾶ.

Ἔρωτι θεϊκῷ, τρωθεῖσα Μελαγγέλλη, ἀπὸ παιδὸς ἐμφρόνως, Κυρίῳ ἀνετέθης, καὶ Τούτῳ ἠκολούθησας.

Στ. Ὑπομένων, ὑπέμεινα τὸν Κύριον καὶ προσέσχε μοι καὶ εἰσήκουσε τῆς δεήσεώς μου.

Ἔλαβες ἐκ Θεοῦ, πλουσίας ἀντιδόσεις, Ὁσία Μελαγγέλλη, καὶ δίδως προστασίαν, τὴν σὴν τοῖς δεομένοις σου.

Στ. Ὄρη τὰ ὑψηλὰ ταῖς ἐλάφοις, πέτρα καταφυγὴ τοῖς λαγωοῖς.

Βρύει σου ἡ σορός, ἡ τῶν λειψάνων Μῆτερ, ἰάσεων τὰ ῥεῖθρα, καὶ ἄνθρακας σβεννύει, πολυειδῶν κακώσεων.

Δόξα. Ὁ αὐτός.

Ἀγγελικὴν ζωὴν ἀγαπήσασα, ἐκ νεότητος Χριστῷ ἠκολούθησας, Μελαγγέλλη θεόφρον. ᾯ καὶ νυμφευθεῖσα πάντα πόθον ὑπερεῖδες γεη-ρόν, καὶ ἐπτερώθης τῷ πνεύματι, ταῖς θείαις ἀναβάσεσιν, τὸν ἀρχέκακον ἐχθρὸν ταπεινώσασα, τοῖς ἐρημικοῖς σου παλαίσμασιν· καὶ νῦν Ὁσία πρέσβευε, ὑπὲρ τῶν πόθῳ τελούντων, τὴν ἀξιέπαινον μνήμην σου.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς Σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην Σου.


Νῦν ἀπολύεις, Τρισάγιον, Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Ἰρλανδίας ἡ δόξα, Οὐαλίας τὸ καύχημα, καὶ τῶν λαγωῶν προστα-σία, Μελαγγέλλη ἰσάγγελε, τῷ πόθῳ τετρωμμένη τοῦ Χριστοῦ, ηὐλίσθης ἐν ἐρήμοις καὶ στρωμνήν, λίθους ἔχουσα ἐδείχθης μοναστριῶν, ὑπόδει-γμα ἐναρέτων· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Τοῦ Γαβριὴλ φθεγξαμένου Σοι Παρθένε τὸ χαῖρε, σὺν τῇ φωνῇ ἐσαρκοῦτο, ὁ τῶν ὅλων Δεσπότης, ἐν Σοὶ τῇ ἁγίᾳ κιβωτῷ, ὡς ἔφη ὁ δίκαιος Δαυΐδ. Ἐδείχθης πλατυτέρα τῶν οὐρανῶν, βαστάσασα τὸν Κτί-στην Σου. Δόξα τῷ ἐνοικήσαντι ἐν Σοί· δόξα τῷ προελθόντι ἐκ Σοῦ· δόξα τῷ ἐλευθερώσαντι ἡμᾶς, διὰ τοῦ τόκου Σου.


Ἀπόλυσις.


ΜΕΓΑΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

Εὐλογήσαντος τοῦ Ἱερέως ὁ Προοιμιακός καί τό Μακάριος ἀνήρ. Εἰς δὲ τό Κύριε ἐκέκραξα ἱστῶμεν στίχους στ΄ καὶ ψάλλομεν Στιχηρὰ Προσόμοια τέσσαρα, δευτεροῦντες τά δύο πρῶτα. Ἦχος δ΄. Ὡς γενναῖον ἐν Μάρτυσι.

Ἰρλανδίας τὸ βλάστημα, Πουασίας τὸ κόσμημα, καὶ τῆς Οὐαλίας πάσης ἀγλάϊσμα, ἐρημιτῶν τὸ κειμήλιον, Παρθένων τὸ κλέϊσμα, καὶ σεμνῶν μοναζουσῶν, ἀρετῆς τὸ ὑπόδειγμα, δεῦτε ἅπαντες, Μελαγγέλλην αἰνέσωμεν ἐκθύμως, πρὸς Χριστὸν αὐτὴν πρεσβεύειν, ὑπὲρ ἡμῶν ἱκετεύ-οντες. (Δίς).

Τῇ ἀσκήσει νεκρώσασα, τῆς σαρκὸς τὴν εὐπάθειαν, τὴν ψυχὴν ἐζώωσας θείῳ Πνεύματι, καὶ ἀρετῶν στήλη ἔμψυχος, ἐδείχθης πανεύφη-με, Μελαγγέλλη ἀληθῶς, ταπεινώσει ἐκλάμπουσα, καὶ ταῖς χάρισιν, τῆς ἀγάπης θεόφρον κοσμουμένη, διὰ τοῦτο Βασιλείας, τῆς οὐρανίου ἠξίω-σαι. (Δίς).

Ὡς κατεῖδε Ὁσία σε, εὐδοκίᾳ τῇ κρείττονι, οἷά περ ἀσώματον μετὰ σώματος, ἐν τῷ σπηλαίῳ ὑπάρχουσαν, ἐξέστη τῷ πνεύματι, βασιλεὺς ὁ θηρευτής, σοῦ γὰρ κύνες οὐχ ἥψαντο, καὶ διέσωσας, τῆς ἐκείνων μανίας Μελαγγέλλη, λαγωὸν τὸν προσφυγόντα, σῇ προστασίᾳ πανθαύμαστε.

Τῶν τιμίων λειψάνων σου, ἡ σορὸς τὰ ἰάματα, πᾶσιν ἀναβλύζει τοῖς μετὰ πίστεως, αὐτοῖς Ὁσία προστρέχουσι· εἰκὼν δὲ ἡ πάνσεπτος, φυλακτήριον ἡ σή, ἡμῖν Μῆτερ γεγένηται· ὅθεν χαίροντες, Μελαγγέλλη ἐν ὕμνοις σε τιμῶμεν, σὴν βοήθειαν αἰτοῦντες, ἡμῖν διδόναι ἐν θλίψεσι.

Δόξα. Ἦχος πλ. β΄.

Σήμερον, ἐν τῇ τοῦ ἔαρος ἐκπνοῇ, ἡ τῆς Ὁσίας Μελαγγέλλης μνήμη, ὡς κρίνον τοῦ ἀγροῦ, τοὺς πιστοὺς εὐωδιάζει. Εὐωδία γὰρ Χρι-στοῦ, κατὰ Παῦλον γενομένη, τῆς τοῦ θανάτου ὀσμῆς ἀπαλάττει, τοὺς πρὸς αὐτὴν ἐκβοῶντας· χαίροις, ἡ τῆς γυναικείας φύσεως, ἀποῤῥίψασα τὴν ἀσθένειαν, καὶ ἐν ἀνδρείῳ φρονήματι, ἀγωνισθεῖσα ὡς ἄσαρκος· χαίροις, ἡ βασιλικὴν παριδοῦσα δόξαν, καὶ τὴν στενὴν ἑλομένη, ὁδὸν τῆς ἀσκήσεως· χαίροις, Ἰρλανδίας βλαστὸς θεοειδής, τῆς Οὐαλίας προστάτις καὶ ἔφορος, καὶ τῶν σῶν ὁμωνύμων ἐν ἀνάγκαις ἀντίληψις. Πρέσβευε δεόμεθα, τῷ ἐν Τριάδι Θεῷ, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Τίς μὴ μακαρίσει Σε, Παναγία Παρθένε; Τίς μὴ ἀνυμνήσει Σου τὸν ἀλόχευτον τόκον; Ὁ γὰρ ἀχρόνως ἐκ Πατρὸς ἐκλάμψας Υἱὸς μονογενής, ὁ αὐτός ἐκ Σοῦ τῆς Ἁγνῆς προῆλθεν, ἀφράστως σαρκωθείς, φύσει Θεὸς ὑπάρχων, καὶ φύσει γενόμενος ἄνθρωπος δι’ ἡμᾶς· οὐκ εἰς δυάδα προ-σώπων τεμνόμενος, ἀλλ’ ἐν δυάδι φύσεων, ἀσυγχύτως γνωριζόμενος. Αὐτὸν ἱκέτευε, σεμνὴ Παμμακάριστε, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.


Εἴσοδος, Φῶς ἱλαρόν, Προκείμενον τῆς ἡμέρας, Ἀναγνώσματα.

Σοφίας Σολομῶντος τὸ Ἀνάγνωσμα (Κεφ. γ΄ 1 - 9).

Δικαίων ψυχαὶ ἐν χειρὶ Θεοῦ καὶ οὐ μὴ ἅψηται αὐτῶν βάσανος. Ἔδοξαν ἐν ὀφθαλμοῖς ἀφρόνων τεθνάναι καὶ ἐλογίσθη κάκωσις ἡ ἔξοδος αὐτῶν καὶ ἡ ἀφ’ ἡμῶν πορεία σύντριμμα· οἱ δέ εἰσιν ἐν εἰρήνῃ. Καὶ γὰρ ἐν ὄψει ἀνθρώπων ἐὰν κολασθῶσιν, ἡ ἐλπὶς αὐτῶν ἀθανασίας πλήρης. Καὶ ὀλίγα παιδευθέντες μεγάλα εὐεργετηθήσονται· ὅτι ὁ Θεὸς ἐπείρασεν αὐτούς καὶ εὗρεν αὐτοὺς ἀξίους ἑαυτοῦ· ὡς χρυσὸν ἐν χωνευτηρίῳ ἐδοκίμασεν αὐτούς καὶ ὡς ὁλοκάρπωμα θυσίας προσεδέξατο αὐτούς. Καὶ ἐν καιρῷ ἐπισκοπῆς αὐτῶν ἀναλάμψουσιν καὶ ὡς σπινθῆρες ἐν καλάμῃ διαδραμοῦνται· κρινοῦσιν ἔθνη καὶ κρατήσουσι λαῶν καὶ βασιλεύσει αὐτῶν Κύριος εἰς τοὺς αἰῶνας. Οἱ πεποιθότες ἐπ’ Αὐτῷ, συνήσουσιν ἀλήθειαν καὶ οἱ πιστοὶ ἐν ἀγάπῃ προσμενοῦσιν Αὐτῷ· ὅτι χάρις καὶ ἔλεος ἐν τοῖς Ὁσίοις Αὐτοῦ καὶ ἐπισκοπὴ ἐν τοῖς ἐκλεκτοῖς Αὐτοῦ.

Σοφίας Σολομῶντος τὸ Ἀνάγνωσμα (Κεφ. ε΄ 15 - στ΄ 3).

Δίκαιοι εἰς τὸν αἰῶνα ζῶσι καὶ ἐν Κυρίῳ ὁ μισθὸς αὐτῶν παρὰ Ὑψίστου. Διὰ τοῦτο λήψονται τὸ βασίλειον τῆς εὐπρεπείας καὶ τὸ διάδημα τοῦ κάλλους ἐκ χειρὸς Κυρίου· ὅτι τῇ δεξιᾷ Αὐτοῦ σκεπάσει αὐτούς καὶ τῷ βραχίονι ὑπερασπιεῖ αὐτῶν. Λήψεται πανοπλίαν τὸν ζῆλον Αὐτοῦ καὶ ὁπλοποιήσει τὴν κτίσιν εἰς ἄμυναν ἐχθρῶν· ἐνδύσεται θώρακα δικαιοσύνην καὶ περιθήσεται κόρυθα, κρῖσιν ἀνυπόκριτον˙ λήψεται ἀσπίδα ἀκαταμάχητον ὁσιότητα˙ ὀξυνεῖ δὲ ἀπότομον ὀργὴν εἰς ῥομφαίαν˙ συνεκπολεμήσει δὲ Αὐτῷ ὁ κόσμος ἐπὶ τοὺς παράφρονας. Πορεύσονται εὔστοχοι βολίδες ἀστραπῶν καὶ ὡς ἀπὸ εὐκύκλου τόξου, τῶν νεφῶν, ἐπὶ σκοπὸν ἁλοῦνται, καὶ ἐκ πετροβόλου θυμοῦ πλήρεις ῥιφήσονται χάλαζαι˙ ἀγανακτήσει κατ’ αὐτῶν ὕδωρ θαλάσσης, ποταμοὶ δὲ συγκλύσουσιν ἀποτόμως˙ ἀντιστήσεται αὐτοῖς πνεῦμα δυνάμεως καὶ ὡς λαίλαψ ἐκλικμήσει αὐτούς καὶ ἡ κακοπραγία περιτρέψει θρόνους δυναστῶν. Ἀκούσατε οὖν βασιλεῖς καὶ σύνετε˙ μάθετε δικασταὶ περάτων γῆς˙ ἐνωτίσασθε οἱ κρατοῦντες πλήθους καὶ γεγαυρωμένοι ἐπὶ ὄχλοις ἐθνῶν˙ ὅτι ἐδόθη παρὰ Κυρίου ἡ κράτησις ὑμῖν καὶ ἡ δυναστεία παρὰ Ὑψίστου.

Σοφίας Σολομῶντος τὸ Ἀνάγνωσμα (Κεφ. ζ΄ 7-15).

Δίκαιος, ἐὰν φθάσῃ τελευτῆσαι, ἐν ἀναπαύσει ἔσται. Γῆρας γὰρ τίμιον, οὐ τὸ πολυχρόνιον, οὐδὲ ἀριθμῷ ἐτῶν μεμέτρηται. Πολιὰ δέ ἐστι φρόνησις ἀνθρώποις καὶ ἡλικία γήρως βίος ἀκηλίδωτος. Εὐάρεστος Θεῷ γενόμενος, ἠγαπήθη· καὶ ζῶν μεταξὺ ἁμαρτωλῶν, μετετέθη. Ἡρπάγη, μὴ κακία ἀλλάξῃ σύνεσιν αὐτοῦ ἢ δόλος ἀπατήσῃ ψυχὴν αὐτοῦ· βασκανία γὰρ φαυλότητος ἀμαυροῖ τὰ καλά καὶ ῥεμβασμὸς ἐπιθυμίας μεταλλεύει νοῦν ἄκακον. Τελειωθεὶς ἐν ὀλίγῳ, ἐπλήρωσε χρόνους μακρούς· ἀρεστὴ γὰρ ἦν Κυρίῳ ἡ ψυχὴ αὐτοῦ· διὰ τοῦτο ἔσπευσεν ἐκ μέσου πονηρίας. Οἱ δὲ λαοὶ ἰδόντες καὶ μὴ νοήσαντες, μηδὲ θέντες ἐπὶ διανοίᾳ τὸ τοιοῦτον, ὅτι χάρις καὶ ἔλεος ἐν τοῖς Ὁσίοις Αὐτοῦ καὶ ἐπισκοπὴ ἐν τοῖς ἐκλεκτοῖς Αὐτοῦ.  


Εἰς τήν Λιτήν, Ἰδιόμελα.

Ἦχος α΄.

Εὐφραίνεται ἐν Κυρίῳ, ἡ ἐνεγκαμένη σε Ἰρλανδία, τὰ σπάργανά σου κατέχουσα, Μελαγγέλλη Ὁσία. Ἡ δὲ Οὐαλία πᾶσα ἀγάλλεται, τῶν ὑπερφυῶν ἀγώνων σου, τεθεαμένη τὸ μέγεθος, καὶ τοῖς τιμίοις ἱδρῶσί σου καταρδευθεῖσα Μῆτερ· καὶ τῶν σῶν λειψάνων τὴν λάρνακα πλου-τήσασα, πᾶσαν δόσιν ἀγαθήν, καὶ πᾶν δώρημα τέλειον ἐξ αὐτῆς καρποῦ-ται, χαρμονικῶς μελῳδοῦσα τῷ σὲ μεγαλύναντι· ὁ ἐν Ἁγίοις θαυμαστός, Παντοκράτορ δόξα Σοι.

Ἦχος β΄.

Τὸν ἐν σπηλαίῳ γεννηθέντα, καὶ ἐν φάτνῃ ἀνακλιθέντα, διὰ τὴν ἡμῶν σωτηρίαν, Χριστὸν τὸν Κύριον φιλοῦσα, ὡς Ἀβραὰμ ἐξῆλθες ἐκ τῆς γῆς σου, πάντα σκύβαλα ἡγησαμένη, ἵνα Αὐτὸν κερδήσῃς· ὅθεν ἔνδον σπηλαίου βιοτεύουσα καὶ στρωμνὴν ἐκ λίθων ἔχουσα, τὴν σάρκα ἐσταύρωσας, σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις· ἀλλ’ ὦ μοναστριῶν στήλη ἔμψυχε, Μελαγγέλλη θεοφόρε, ἀπαύστως ἱκέτευε, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Δόξα. Ἦχος δ΄.

Τὴν ὑπὲρ φύσιν σου ἄσκησιν, θαυμαστῶς ἐδόξασεν ὁ τῆς δόξης Κύριος, Μελαγγέλλη καλλιπάρθενε. Οὐ μόνον γὰρ ὁ λαγωός, ὁ κρυβεὶς ἐν ταῖς πτυχαῖς τοῦ μανδύου σου, τοῦ ἐκ τοῦ θηρευτοῦ καὶ τῶν κυνῶν ἐλυτρώθη διωγμοῦ, ἀλλὰ καὶ πλεῖστα ἄλλα τῶν θηρίων τοῦ δρυμοῦ, ὁμοίως ἐσώθησαν, ἐπεὶ καὶ ἡ σὴ κλῆσις μόνον,  ἐγγὺς αὐτῶν προσκαλου-μένη, ἀβλαβῆ αὐτὰ διατηρεῖ. Μεθ’ ὧν καὶ ἡμᾶς τοὺς ἀναξίους, τοὺς τὴν σὴν ἁγίαν μνήμην ἑορτάζοντας, τῶν τοῦ δυσμενοῦς παγίδων ῥύου, τῇ παναλκεῖ δυνάμει τῆς πρεσβείας σου.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Ἐκ παντοίων κινδύνων τοὺς δούλους Σου φύλαττε, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἵνα Σὲ δοξάζομεν, τὴν ἐλπίδα τῶν ψυχῶν ἡμῶν.


Εἰς τόν Στίχον. Ἦχος πλ. δ΄. Ὢ τοῦ παραδόξου θαύματος.

Μῆτερ, Μελαγγέλλη πάνσεμνε, τῇ ἀγαπήσει Χριστοῦ, κοσμικὴν ματαιότητα, καὶ γένους τὴν εὔκλειαν, καὶ μνηστῆρα τὸν πρόσκαιρον, καταλιποῦσα, κατηκολούθησας, τῷ ἀθανάτῳ Νυμφίῳ χαίρουσα· ὦ τῶν ἀγώνων σου, δι’ ὧν καταβέβληκας, ἐν ἁπαλῷ σώματι θεόληπτε, ἐχθροῦ τὸ φρύαγμα.

Στ. Ὑπομένων, ὑπέμεινα τὸν Κύριον καὶ προσέσχε μοι, καὶ εἰσήκου-σε τῆς δεήσεώς μου.

Μῆτερ, Μελαγγέλλη πάνσοφε, ξένην ζωὴν ἐπὶ γῆς, μετὰ σώματος ἤνυσας, ἐχθρὸν τὸν ἀσώματον, καθελοῦσα τῷ τρόπῳ σου· ὅθεν παρθέ-νων χορὸν συνήθροισας, καὶ ἡγουμένη, αὐτῶν θεόπνευστος, ὤφθης διδά-σκουσα, βίον τὸν ἐνάρετον· διὸ καὶ νῦν, ἡμᾶς πολιτεύεσθαι, δικαίως ἴθυ-νον.

Στ. Ὄρη τὰ ὑψηλὰ ταῖς ἐλάφοις, πέτρα καταφυγὴ τοῖς λαγωοῖς.

Μῆτερ, Μελαγγέλλη ἔνδοξε, τῶν ὑπὲρ νοῦν ἀγαθῶν, καὶ τῆς δόξης τῆς κρείττονος, ἐντρυφῶσα πάντοτε, καὶ φαιδρῶς ἀπολαύουσα, τοῖς προσκυνοῦσι, τὴν τῶν λειψάνων σου, σορὸν ἁγίαν, χάριν τὴν βρύουσαν, καὶ τὴν πανεύσημον, μνήμην σου γεραίρουσι, αἴτει ἀεί, εἰρήνην ἀκλό-νητον, καὶ μέγα ἔλεος.

Δόξα. Ὁ αὐτός.

Ὅτε τὸν Δανιὴλ ἀλώβητον ἐν τῷ λάκκῳ τῶν λεόντων εἶδεν ὁ βασιλεύς, ἐβόησε· μέγας εἶ Κύριε ὁ Θεὸς τοῦ Δανιήλ, καὶ οὐκ ἔστιν ἄλλον πλήν Σου. Ὅτε δὲ ὁ βασιλεὺς Βροχφαήλ, τοὺς θηρεύοντας κῦνας ἡμέρους ἔβλεψεν, πρὸ τῆς σῆς Μελαγγέλλη ὁσιότητος, τὴν σὴν θαυ-μάζων ἀνδρείαν, ἐζήτει νύμφην σε ἀγαγέσθαι ἑαυτῷ, πλοῦτον καὶ δόξαν σοι ὑπισχνούμενος, σὺ δὲ ἐβόας αὐτῷ· οὐκ ἐλαττοῦμαι μνηστήρων ἐγώ· διὰ γὰρ μὴ στέργειν νυμφίον θνητόν, ἐπελαθόμην τοῦ λαοῦ μου καὶ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός μου, καὶ ἐν Οὐαλίᾳ ἐλθοῦσα, ἐν τῷδε τῷ σπηλαίῳ κατώκησα, ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός. Αὐτὸν ἱκέτευε, Μῆτερ θαυματόβρυτε, ὑπὲρ τῶν πόθῳ τιμώντων σε.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Ἀνύμφευτε Παρθένε, ἡ τὸν Θεὸν ἀφράστως συλλαβοῦσα σαρκί, Μήτηρ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, Σῶν οἰκετῶν παρακλήσεις δέχου Πανάμωμε, ἡ πᾶσι χορηγοῦσα καθαρισμὸν τῶν πταισμάτων, νῦν τὰς ἡμῶν ἱκεσίας προσδεχομένη, δυσώπει σωθῆναι πάντας ἡμᾶς.


Νῦν ἀπολύεις, Τρισάγιον, Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Ἰρλανδίας ἡ δόξα, Οὐαλίας τὸ καύχημα, καὶ τῶν λαγωῶν προστα-σία, Μελαγγέλλη ἰσάγγελε, τῷ πόθῳ τετρωμμένη τοῦ Χριστοῦ, ηὐλίσθης ἐν ἐρήμοις καὶ στρωμνήν, λίθους ἔχουσα ἐδείχθης μοναστριῶν, ὑπόδειγ-μα ἐναρέτων· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Τοῦ Γαβριὴλ φθεγξαμένου Σοι Παρθένε τὸ χαῖρε, σὺν τῇ φωνῇ ἐσαρκοῦτο ὁ τῶν ὅλων Δεσπότης, ἐν Σοὶ τῇ ἁγίᾳ κιβωτῷ, ὡς ἔφη ὁ δίκαιος Δαυΐδ. Ἐδείχθης πλατυτέρα τῶν οὐρανῶν, βαστάσασα τὸν Κτίστην Σου. Δόξα τῷ ἐνοικήσαντι ἐν Σοί· δόξα τῷ προελθόντι ἐκ Σοῦ· δόξα τῷ ἐλευθερώσαντι ἡμᾶς, διὰ τοῦ τόκου Σου.


Ἀπόλυσις.


ΟΡΘΡΟΣ

Μετὰ τὴν α΄ Στιχολογίαν, Κάθισμα. Ἦχος δ΄. Κατεπλάγη Ἰωσήφ.

Κατεπλάγη ἀληθῶς, ὁ κυνηγέτης βασιλεύς, κατιδὼν τὸν λαγωόν, σοῦ τριβωνίου ταῖς πτυχαῖς, ἐκ τῶν κυνῶν σεσωσμένον διατελοῦντα, καὶ ἔφριξε μαθών, τῆς πολιτείας σου, τοὺς πόνους τοὺς μακρούς, καὶ τὰ παλαίσματα, καὶ τὴν κοιλάδα πᾶσαν Μελαγγέλλη, ἐν ταπεινώσει δεδώ-ρηται· ἀλλ’ ἐκδυσώπει, Χριστὸν Ὁσία, τοῦ εὑρεῖν ἡμᾶς ἔλεος.

Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Κατεπλάγη Ἰωσήφ, τὸ ὑπὲρ φύσιν θεωρῶν, καὶ ἐλάμβανεν εἰς νοῦν, τὸν ἐπὶ πόκον ὑετὸν, ἐν τῇ ἀσπόρῳ συλλήψει Σου Θεοτόκε· βάτον ἐν πυρὶ ἀκατάφλεκτον· ῥάβδον Ἀαρὼν τὴν βλαστήσασαν· καὶ μαρτυρῶν ὁ Μνήστωρ Σου καὶ φύλαξ, τοῖς Ἱερεύσιν ἐκραύγαζε· παρθένος τίκτει, καὶ μετὰ τόκον, πάλιν μένει παρθένος.


Μετὰ τὴν β΄ Στιχολογίαν, Κάθισμα. Ἦχος α΄. Τὸν τάφον Σου, Σωτήρ.

Εὐφραίνει μυστικῶς, ἡ ἁγία σου μνήμη, Ὁσία τοῦ Χριστοῦ, εὐσεβῶν τὰς καρδίας, ἐν ᾗ συνελθόντες σε, ἐν ᾠδαῖς μακαρίζομεν, καὶ δοξάζομεν, τὸν σὲ δοξάσαντα Λόγον, Ὃν ἱκέτευε, διὰ παντὸς Μελαγ-γέλλη, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Δόξα. Καὶ νῦν.Θεοτοκίον.

Κυβέρνησον Ἁγνή, τὴν ἀθλίαν ψυχήν μου, καὶ οἴκτειρον αὐτήν, ὑπὸ πλήθους πταισμάτων, βυθῷ ὀλισθαίνουσαν, ἀπωλείας Πανάμωμε, καὶ ἐν ὥρᾳ με, τῇ φοβερᾷ τοῦ θανάτου, Σὺ ἐξάρπασον, κατηγορούντων δαιμόνων, καὶ πάσης κολάσεως.


Μετὰ τὸν Πολυέλεον, Κάθισμα. Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Ὡς κεκτημένη πρὸς Χριστὸν παῤῥησίαν, μὴ διαλίπῃς Μελαγγέλλη Ὁσία, ὑπὲρ ἡμῶν προσάγουσα πρεσβείαν ἐκτενῶς, τῶν καταφευγόντων σου, τῇ θερμῇ προστασίᾳ, καὶ ἀσπαζομένων σου, τὴν εἰκόνα ἐκ πόθου, ἵνα ῥυσθῶμεν πάσης ἀπειλῆς, καὶ ἐν εἰρήνῃ, τὸν βίον διάγωμεν.

Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Χριστιανῶν ἡ ἀψευδὴς σωτηρία, ἁμαρτωλῶν ἡ ἀῤῥαγὴς προ-στασία, ἡ κραταιὰ βοήθεια ἡμῶν καὶ προσφυγή, σῶσόν με προστρέχο-ντα, Σοὶ Πανάμωμε Κόρη, σκέπασόν με πτέρυξι, τῆς ἁγίας Σου σκέπης, καὶ τῆς ψυχῆς μου πρόστηθι ἐκεῖ, καὶ ἐκδημούσῃ, τῶν τῇδε παράστηθι.


Οἱ  Ἀναβαθμοί· τὸ α΄ Ἀντίφωνον τοῦ δ΄ ἤχου.

Προκείμενον. Ὑπομένων, ὑπέμεινα τὸν Κύριον καὶ προσέσχε μοι καὶ εἰσήκουσε τῆς δεήσεώς μου.

Στ. Ὄρη τὰ ὑψηλὰ ταῖς ἐλάφοις, πέτρα καταφυγὴ τοῖς λαγωοῖς.

Εὐαγγέλιον ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον (Κεφ. κε΄ 1-13).

Εἶπεν ὁ Κύριος τήν παραβολήν ταύτην. Ὁμοιώθη ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν δέκα παρθένοις, αἵτινες λαβοῦσαι τὰς λαμπάδας αὐτῶν ἐξῆλθον εἰς ἀπάντησιν τοῦ νυμφίου. Πέντε δὲ ἦσαν ἐξ αὐτῶν φρόνιμοι καὶ αἱ πέντε μωραί. Αἵτινες μωραὶ λαβοῦσαι τὰς λαμπάδας ἑαυτῶν οὐκ ἔλαβον μεθ᾿ ἑαυτῶν ἔλαιον· αἱ δὲ φρόνιμοι ἔλαβον ἔλαιον ἐν τοῖς ἀγγείοις αὐτῶν μετὰ τῶν λαμπάδων αὐτῶν. Χρονίζοντος δὲ τοῦ νυμφίου ἐνύσταξαν πᾶσαι καὶ ἐκάθευδον. Μέσης δὲ νυκτὸς κραυγὴ γέγονεν· ἰδοὺ ὁ νυμφίος ἔρχεται, ἐξέρχεσθε εἰς ἀπάντησιν αὐτοῦ. Τότε ἠγέρθησαν πᾶσαι αἱ παρθένοι ἐκεῖναι καὶ ἐκόσμησαν τὰς λαμπάδας αὐτῶν. Αἱ δὲ μωραὶ ταῖς φρονίμοις εἶπον· δότε ἡμῖν ἐκ τοῦ ἐλαίου ὑμῶν, ὅτι αἱ λαμπάδες ἡμῶν σβέννυνται. Ἀπεκρίθησαν δὲ αἱ φρόνιμοι λέγουσαι· μήποτε οὐκ ἀρκέσει ἡμῖν καὶ ὑμῖν· πορεύεσθε δὲ μᾶλλον πρὸς τοὺς πωλοῦντας καὶ ἀγοράσατε ἑαυταῖς. Ἀπερχομένων δὲ αὐτῶν ἀγοράσαι ἦλθεν ὁ νυμφίος καὶ αἱ ἕτοιμοι εἰσῆλθον μετ᾿ αὐτοῦ εἰς τοὺς γάμους, καὶ ἐκλείσθη ἡ θύρα. Ὕστερον δὲ ἔρχονται καὶ αἱ λοιπαὶ παρθένοι λέγουσαι· κύριε κύριε, ἄνοιξον ἡμῖν. Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐκ οἶδα ὑμᾶς. Γρηγορεῖτε οὖν, ὅτι οὐκ οἴδατε τὴν ἡμέραν οὐδὲ τὴν ὥραν ἐν ᾗ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται.

Ὁ Ν΄ (50) Ψαλμός.

Δόξα. Ταῖς τῆς Σῆς Ὁσίας...

Καὶ νῦν. Ταῖς τῆς Θεοτόκου...

Ἰδιόμελον. Ἦχος β΄. Στ. Ἐλέησόν με, ὁ Θεός...

Ἀγγελικὴν ζωὴν ἀγαπήσασα, ἐκ νεότητος Χριστῷ ἠκολούθησας, Μελαγγέλλη θεόφρον. ᾯ καὶ νυμφευθεῖσα, πάντα πόθον ὑπερεῖδες γεη-ρόν, καὶ ἐπτερώθης τῷ πνεύματι, ταῖς θείαις ἀναβάσεσιν, τὸν ἀρχέκακον ἐχθρὸν ταπεινώσασα, τοῖς ἐρημικοῖς σου παλαίσμασιν· καὶ νῦν Ὁσία πρέσβευε, ὑπὲρ τῶν πόθῳ τελούντων, τὴν ἀξιέπαινον μνήμην σου.


Εἶτα, οἱ Κανόνες· τῆς Ἑορτῆς ἢ τῆς Θεοτόκου  καὶ τῆς Ὁσίας, οὗ ἡ ἀκροστιχὶς ἐν τῇ ζ΄, η΄, θ΄ ᾠδή: Παναγιώτου ᾠδή.

ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ἁρματηλάτην Φαραώ.

Τὴν θαυμαστήν σου Μελαγγέλλη ἄσκησιν, ἀνευφημῆσαι ποθῶν, πίστει σοι προσπίπτω, Μῆτερ παναοίδιμε, τὸν νοῦν μου φωταγώγησον, πρεσβειῶν σου ἀκτῖσι, καὶ οὐρανόθεν μοι αἴτησαι, λόγον σῇ ἀνδρείᾳ ἐπάξιον.

Ἐκ Ἰρλανδίας τῆς λαμπρᾶς ἐβλάστησες, καὶ ὥσπερ γῆ ἀγαθή, τοῦ Εὐαγγελίου, σπόρον τὸν σωτήριον, δεχθεῖσα προσενήνοχας, Μελαγγέλλη θεόφρον, καρπὸν πολὺν καὶ εὐάρεστος, ὤφθης τῷ Κυρίῳ τῷ βίῳ σου.

Νυμφίον μόνον τὸν Χριστὸν ποθήσασα, ἐν θερμοτάτῃ ψυχῇ, τῷ φθαρτῷ μνηστῆρι, οὐ προσέσχες πάνσεμνε, ἀλλὰ τῷ θείῳ ἔρωτι, πτερω-μένη Ὁσία, πάντα ὡς ὄναρ λελόγισαι, ἄνω τὴν καρδίαν σου ἔχουσα.

Θεοτοκίον.

Ἠμελημμένως καὶ ῥαθύμως Δέσποινα, ὅλον τὸν βίον ἐγώ, κατα-δαπανήσας, τὸν ἐμὸν ὁ ἄσωτος, εἰς ἐμαυτὸν γενόμενος, τῇ Σῇ σκέπῃ προστρέχω, καὶ μετὰ πίστεως κράζω Σοι· σῶσόν με πρεσβείαις Σου Πάναγνε.


ᾨδὴ γ΄. Ὁ στερεώσας κατ’ ἀρχάς.

Ὥσπερ νεᾶνις ἐκλεκτή, τὸ πῦρ δεχθεῖσα τὸ θεῖον, παραυτίκα κατα-λέλοιπας πᾶσαν, ὑλικῶς τὴν μετοχήν, καὶ κοσμικὴν τερπνότητα, ἔνδοξε Μελαγγέλλη, ἄϋλον βίον ποθήσασα.

Ἐν ἐρημίᾳ ὡς τρυγών, χαίρουσα Μῆτερ ηὐλίσθης, καὶ σπηλαίῳ κατοικοῦσα ἀσκήσει, τὴν κακίαν τοῦ ἐχθροῦ, τοῦ ἀοράτου ὤλεσας, καὶ νικηφόρος ὤφθης, Σταυροῦ τῷ κράτει πανεύφημε.

Ἡ Οὐαλία ἀνυμνεῖ, τῶν σῶν θαυμάτων τὸ κλέος, καὶ προστάτιν Μελαγγέλλη σε ἔχει, σὺν Δαβὶδ τῷ φωτιστῇ, ταύτης καὶ ἀρχιποίμενι, μεθ’ οὗ Χριστὸν δυσώπει, ὑπὲρ ἡμῶν τῶν τιμώντων σε.

Θεοτοκίον.

Ἐπὶ τὴν ἄχραντον νηδύν, ὡς ὑετὸς ἐπὶ πόκον, Σοῦ κατέβη ὁ Θεός μου Παρθένε, καὶ ἐδρόσισεν ἡμᾶς, τοὺς ἐκτακέντας καύσωνι, τῆς ἁμαρτίας δρόσῳ, φιλανθρωπίας καὶ χάριτος.


Κάθισμα. Ἦχος πλ. α΄. Τὸν Συνάναρχον Λόγον.

Βασιλείας γηΐνου καταφρονήσασα, καὶ τὴν φιλίαν τοῦ κόσμου βδελυξαμένη σαφῶς, ἐνυμφεύθης τῷ Κυρίῳ καλλιπάρθενε· ὅθεν ἐδέξω ἐξ’ Αὐτοῦ, ἰαμάτων δωρεάν, ἣν ἀναβλύζει ἀπαύστως, Μελαγγέλλη τῶν σῶν λειψάνων, ἡ λάρναξ νόσους ἐκδιώκουσα.

Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Σὲ λιμένα καὶ τεῖχος καὶ καταφύγιον, καὶ ἐλπίδα καὶ σκέπην καὶ προστασίαν θερμήν, εὑρηκότες οἱ πιστοὶ πρὸς Σὲ προστρέχομεν, καὶ ἐκβοῶντες ἐκτενῶς, ἀνακράζομεν πιστῶς· ἐλέησον Θεοτόκε, τοὺς ἐπὶ Σοὶ πεποιθότας, καὶ τῶν πταισμάτων ἐλευθέρωσον.


ᾨδὴ δ΄. Σύ μου ἰσχύς.

Μόνῃ Θεῷ, γινωσκομένη τῷ Πλάστῃ σου, καὶ ἀνθρώποις, ἄγνω-στος ὑπάρχουσα, ἐν ἀγρυπνίᾳ καὶ προσευχῇ, καὶ νηστείᾳ πάσας, σαρκὸς ὀρέξεις ἐκοίμισας, βοῶσα καθ’ ἑκάστην, Μελαγγέλλη ἐν πίστει· τῇ δυνάμει Σου δόξα Φιλάνθρωπε.

Λαμπροφανής, ἡ πολιτεία σου γέγονε, λαμπομένη, ἀπαθείας χάρισι, καὶ τῶν θαυμάτων ταῖς δωρεαῖς, Μῆτερ Μελαγγέλλη, μοναζου-σῶν ἀγαλλίαμα· νυκτὸς γὰρ καὶ ἡμέρας, μελῳδεῖν οὐκ ἐπαύσω· τῇ δυνά-μει Σου δόξα Φιλάνθρωπε.

Ὁ λαγωός, ἐν ταῖς πτυχαῖς τοῦ μανδύου σου, Μελαγγέλλη, εὗρε καταφύγιον, καὶ ἐλυτρώθη ἐκ τῶν κυνῶν, οἵπερ ὑλακτοῦντες, ἅψασθαι σοῦ οὐκ ἐτόλμησαν, ἡνίκα ἀνεβόας, τῷ γλυκεῖ σου Νυμφίῳ· τῇ δυνάμει Σου δόξα Φιλάνθρωπε.

Θεοτοκίον.

Πανευβλαβῶς, πρὸ τῆς εἰκόνος παρίσταμαι, τῆς τιμίας, Σοῦ Θεο-γεννήτρια, ἐκλιπαρῶν καὶ παρακαλῶν, μή με ἀποῤῥίψης, τοῦ Σοῦ προσώ-που τὸ ἄθλιον, ἀλλ’ οἴκτειρον καὶ σῶσον, ἐκ παντοίας με βλάβης, καὶ κινδύνων καὶ πάσης κακώσεως.


ᾨδὴ ε΄. Ἵνα τί με ἀπώσω.

Τίς εἶ γύναι εἶπέ μοι, πόθεν ἥλκεις λέξον μοι, ὁ ἄναξ ἔφησε, Βρο-χφαὴλ ὡς εἶδε, τῶν κυνῶν σε ὁρμὴν τιθασσεύσασαν, πῶς ἐν ἐρημίᾳ, στρωμνὴν τοὺς λίθους ποιουμένη, τὴν ζωήν σου διάγεις ὡς ἄσαρκος;

Βασιλεῦ τοῦτο γνῶθι, ὅτι τὴν ἐπίγειον δόξαν μισήσασα, ἔφη Μελαγγέλλη, τοῦ πατρός μου τὸν οἶκον κατέλιπα, τὸν Χριστὸν ποθοῦσα, καὶ δι’ Ἐκεῖνον ὑπομένω, ἐν χαρᾷ τῆς ἐρήμου τὴν μόνωσιν.

Κατεπλάγη Ὁσία, βλέπων τὴν στεῤῥότητα, σοῦ καὶ ἐθαύμασε, Βροχφαὴλ καὶ νύμφην, ἀγαγέσθαι ἐκείνῳ ἐζήτει σε· σὺ δὲ οὐκ ἠνέσχου, ἅτε Κυρίῳ νυμφευθεῖσα, διὰ πόνων τιμίων ἀσκήσεως.

Θεοτοκίον.

Ὅλος γέγονα φεῦ μοι! Ταῖς ἀτόποις πράξεσιν, καὶ ἀνομήμασιν, βορβορώδης Κόρη, καὶ αἰσχρὸν ἀληθῶς καταγώγιον, καὶ μεμισημένος, ὑπὸ Ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων, ἀλλ’ οἰκείοις ἀπόπλυνον δάκρυσι.


ᾨδὴ στ΄. Ἱλάσθητί μοι Σωτήρ.

Δωρεῖταί σοι Βροχφαήλ, τὴν ἀρετήν σου αἰδούμενος, τὴν γῆν ἔνθα τὸ σεπτόν, ὑπῆρχέ σου σπήλαιον· μονὴν δὲ ἀνήγειρας, καὶ πληθὺν συνῆ-ξας, γυναικῶν ἐνθέων πάνσεμνε.

Μοναστριῶν καλλονή, καὶ τῶν Παρθένων ἀγλάϊσμα, καὶ κῆπος πανευθαλής, βίου καθαρότητος, Μελαγγέλλη πέφυκας, Μῆτερ θεοφόρε, ἐν ἐρήμῳ ἐνασκήσασα.

Ἡ σὴ τιμία εἰκών, καὶ ἡ σορὸς τῶν λειψάνων σου, τῶν ἰαμάτων πηγαί, Ὁσία ἐδείχθησαν· διὸ ἀσπαζόμενοι, ταύτας Μελαγγέλλη, τὴν ὑγείαν ἐξαιτούμεθα.

Θεοτοκίον.

Χρεωστικῶς τῇ σεπτῇ, νῦν Σου εἰκόνι προσέδραμον, καὶ ὡς ἱκέτης οἰκτρός, Σοὶ κράζω Ἀμόλυντε· τὰ δάκρυα δέξαι μου, ὡς τῆς χῆρας τότε, τὰ λεπτὰ Χριστὸς ὁ Κύριος.


Κοντάκιον. Ἦχος δ΄. Ἐπεφάνης σήμερον.

Ἐν ἐρήμῳ ἤσκησας, καὶ ἡγουμένη, Μελαγγέλλη πέφυκας, μονα-στριῶν πανευκλεής, θαυματουργίαις ἐκλάμπουσα, καὶ νῦν δυσώπει, ὑπὲρ τῶν τιμώντων σε.

Ὁ Οἶκος.

Ὥσπερ ποτε ὁ λαγωός, φυγὰς τῷ σῷ σπηλαίῳ προσῆλθε, ἵνα θηρευ-τῶν κυνῶν ῥυσθῇ τῆς ἀσπλαγχνίας, οὕτω καὶ νῦν Ὁσία Μῆτερ, ἡμεῖς οἱ πολεμουμένοι ὑπὸ τοῦ διαβόλου, ὃς ὁ λέων ὡρυόμενος ζητεῖ καταπιεῖν ἡμᾶς, τῶν σῶν πρεσβειῶν τῇ σκέπῃ προστρέχομεν, κράζοντες· βοήθησον ἡμῖν, Μελαγγέλλη συμπαθέστατε, πάταξον τὸν πολέμιον, σῶν θεοδέκτων πρεσβειῶν τῷ  ξίφει καὶ φύλαξον ἡμᾶς τῶν παγίδων αὐτοῦ, ἰθύνουσα ἡμᾶς τὴν ἡμῶν σωτηρίαν μετὰ φόβου καὶ τρόμου κατεργάζε-σθαι καὶ δυσωποῦσα ἀπαύστως τὸν σὸν Νυμφίον Χριστόν, ὑπὲρ τῶν τιμώντων σε.


Συναξάριον.

Τῇ ΚΖ΄ τοῦ αὐτοῦ μηνός, μνήμη τῆς Ὁσίας Μελαγγέλλης τῆς ἐξ Ἰρλανδίας καὶ ἐν Οὐαλίᾳ ἀσκησάσης.

Στίχοι·

Μελαγγέλλη μέλλοντος ζωῆς αἰῶνος,

Σὺν ἀγγελικαῖς χορείαις ἠξιώθη.

Ταῖς αὐτῆς ἁγίαις πρεσβείας Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς.


ᾨδὴ ζ΄. Θεοῦ συγκατάβασιν.

Παρθένων συνήθροισας, χορὸν καὶ τούτων ὤφθης διδάσκαλος, Μελαγγέλλη πρὸς τρίβους, δικαιοσύνης, καλῶς ἰθύνουσα, καὶ σὺν ἐκεί-ναις, βοῶσα ἀείποτε· εὐλογητὸς ὁ Θεός, ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν.

Ἁγίως διήνυσας, τὴν σὴν Ὁσία ζωὴν καὶ ἤνεγκες, κακουχίας ἀμέ-τρους, καὶ τὴν τοῦ ψύχους, στεῤῥῶς δριμύτητα, Χριστῷ βοῶσα, φαιδρῶς τῷ Νυμφίῳ σου· εὐλογητὸς ὁ Θεός, ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν.

Νοσοῦσι ἰάματα, ἡ τῶν τιμίων λάρναξ λειψάνων σου, Μελαγγέλλη πηγάζει, καὶ τῶν δαιμόνων, παύει ἐπήρειαν, καὶ εὐλογίας, πηγάζει τοῖς μέλπουσιν· εὐλογητὸς ὁ Θεός, ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν.

Θεοτοκίον.

Ἀσπόρως συνέλαβες, καὶ ἀπειράνδρως ἐκυοφόρησας, τὸν Σωτῆρα τοῦ κόσμου, καὶ τῆς ἀρχαίας, κατάρας ἔσωσας, τοὺς μελῳδοῦντας ἐν πίστει Ἄσπιλε· εὐλογητὸς ὁ Θεός, ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν.


ᾨδὴ η΄. Ἑπταπλασίως κάμινον.

Γονέων πλοῦτον σκύβαλα, κατὰ Παῦλον λελόγισαι, καὶ τὰς κακου-χίας, τῆς ἐρήμου ἔφερες, τοῖς πᾶσιν ἀγνώριστος, διατελοῦσα καὶ ὁλικῶς, τῷ Δημιουργῷ καὶ Λυτρωτῇ, ἑνωθεῖσα, Ὁσία Μελαγγέλλη, καὶ Ἐκείνῳ ὡς προῖκα, τὸ κλέος ἐνεγκοῦσα, τῶν σῶν κατορθωμάτων.

Ἰάτρευσον θεόπνευστε, τὴν νοσοῦσαν καρδίαν μου, καὶ ἐκείνης παῦσον, τὴν ὀδύνην τάχιον, δυνάμει πρεσβείας σου, καὶ δουλωθέντα τῷ πονηρῷ, ῥῦσαί με τῆς τούτου δυναστείας Ὁσία, βοῶντα Μελαγγέλλη· Ἱερεῖς ἀνυμνεῖτε, λαὸς ὑπερυψοῦτε, Χριστὸν εἰς τοὺς αἰῶνας.

Ὢ θαῦμα ὑπερθαύμαστον! Πῶς ἡ πάντιμος κλῆσίς σου, λαγωοὺς λυτροῦται, θηρευτῶν τῆς μάστιγος, ἡνίκα φωνήσῃ τις, αὐτὴν ἐκείνων Μῆτερ ἐγγύς, ὡς μεγίστη ὄντως ἡ δοθεῖσά σοι χάρις! Διό σε εὐχαρίστως, Μελαγγέλλη ὑμνοῦμεν, πιστῶς ἐπιτελοῦντες, τὴν σὴν ἁγίαν μνήμην.

    Θεοτοκίον.

Τῶν Ἀσωμάτων Τάγματα, καὶ Μαρτύρων στρατεύματα, σὺν τοῖς Ἀποστόλοις, καὶ Προφήταις ἅπασι, τὴν πάντων δεσπόζουσαν, τῶν ποιημάτων Δέσποινα, καὶ τῶν εὐσεβῶν Χριστιανῶν ἡ χορεία, ὑμνεῖτε εὐλογεῖτε, τὴν ἁγνὴν Θεοτόκον, Χριστὸν ὑπερυψοῦντες, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.


ᾨδὴ θ΄. Ἐξέστη ἐπὶ τούτῳ.

Ὁλόφωτον παστάδα ἐν οὐρανοῖς, κατοικεῖν Μελαγγέλλη ἠξίωσαι, ἐπὶ τῆς γῆς, ζήσασα δικαίως καὶ εὐσεβῶς, ἐν ἐρημίᾳ πρότερον, εἶτα δὲ ὀφθεῖσα μοναστριῶν, ἐνθέων ἡγουμένη, αὐτὰς καθοδηγοῦσα, ἔργοις καὶ λόγοις παναοίδιμε.

Ὑπὲρ τῆς σῆς πατρίδος διηνεκῶς, τὸν οἰκτίρμονα Λόγον δυσώπησον, Λατινικῆς, πλάνης λυτρωθῆναι τῆς μιαρᾶς, τὴν Ἰρλανδίαν ἅπασαν, ἔχουσα πρὸς τοῦτο συμπρεσβευτάς, Ὁσία Μελαγγέλλη, Πατρί-κιον τὸν μέγαν, καὶ τὴν Βριγίτην τὴν ἰσάγγελον.

Ὡς ἄσυλον κατέχουσα θησαυρόν, Οὐαλία τὴν πάντιμον λάρνακα, σοῦ ἐξ αὐτῆς, χαίρει καρπουμένη τὰς δωρεάς· ὅμως αὐτὴν ἀπάλλαξον, τῶν ποικιλωνύμων αἱρετικῶν, τῶν μή σε σεβομένων, καὶ μὴ δογμα-τιζόντων, ὀρθῶς Ὁσία τὴν ἀλήθειαν,

Διάσωσον ἐκ πάσης ὀδυνηρᾶς, περιστάσεως Μῆτερ πρεσβείαις σου, τοὺς τὴν σεπτήν, μνήμην σου τελοῦντας πανευλαβῶς, καὶ τὴν εἰκό-να ἔχοντας, τὴν σὴν φυλακτήριον ἱερόν, κἀμοῦ τοῦ ἀναξίου, προσδέχου Μελαγγέλλη, ὡς συμπαθὴς τοὺς ὕμνους δέομαι.

Θεοτοκίον.

Ἡνίκα ἐκ τοῦ σώματος ἡ ψυχή, ἡ ἀθλία μου Κόρη χωρίζηται, ἀντι-λαβοῦ, καὶ τῶν τελωνίων τῶν πονηρῶν, ὡς συμπαθὴς ἐξάρπασον, σκέ-πουσά με σκέπῃ Σου τῇ σεπτῇ· καὶ γάρ Σε Θεοτόκον, κηρύττων ἀδιστά-κτως, ὁμολογῶν Σε ἀειπάρθενον.


Ἐξαποστειλάριον. Ἦχος β΄. Τοῖς Μαθηταῖς συνέλθωμεν.

Ἀσκητικῶς ἐβίωσας, Μελαγγέλλη Ὁσία, νηστείαις καὶ δεήσεσιν, πρῶτον ἐν ἐρημίᾳ, ἔνδον σπηλαίου βιοῦσα, εἶτα δὲ ἡγουμένη, μοναζου-σῶν γεγένησαι, νῦν δὲ νέμεις ἀπαύστως, ταῖς πρὸς Χριστόν, εὐπαῤ-ῥησιάστοις σου μεσιτείαις, ἡμῖν παθῶν ἐκλύτρωσιν, καὶ πταισμάτων τὴν λύσιν.

Θεοτοκίον.

Λόγου Θεοῦ Μητέρα Σε, ἀνυμνοῦμεν ἐκ πόθου, ἐν χαρμοσύνοις ᾄσμασιν, Παναγία Παρθένε, οἱ διὰ Σοῦ σεσωσμένοι, νέμοις οὖν Θεο-μῆτορ, τοῖς ἀναξίοις δούλοις Σου, ἱλασμὸν καὶ εἰρήνην καὶ φωτισμόν, ὅσα θέλεις πάντα γὰρ καὶ ἰσχύεις, ὡς πάντων οὖσα Δέσποινα, ὑπερένδοξε Κόρη.


Εἰς τούς Αἴνους ἱστῶμεν στίχους δ΄ κα ψάλλομεν Στιχηρά Προσό-μοια τρία, δευτεροῦντες τό πρῶτον. Ἦχος δ΄. Ἔδωκας σημείωσιν.

Γένους περιφάνειαν, πλοῦτον καὶ δόξαν τὴν ῥέουσαν, ἐβδελύξω ποθήσασα, τὸ κάλλος τὸ ἄφθαρτον, τοῦ Χριστοῦ Ὁσία· ἔνθεν μετανά-στις, τῆς σῆς πατρίδος ἐν χαρᾷ, γέγονας Μῆτερ καὶ κατεκόσμησας, τιμίοις σου παλαίσμασι, τὴν Πουασίας περίοικον, Μελαγγέλλη ἰσάγγελε, Ἰρλανδίας τὸ βλάστημα. (Δίς).

Ἔτη πεντεκαίδεκα, ἐν τῇ ἐρήμῳ κατώκησας, ἐν σπηλαίῳ ὡς ἄσα-ρκος, τὴν σάρκα μαράνασα, πόνοις ἐγκρατείας, καὶ τοῦ παλαιμναίου, ἐχθροῦ καθεῖλες τὴν ὀφρύν, τοῦ πρὶν τὴν Εὔαν ἐξαπατήσαντος· αὐτοῦ ἡμᾶς διάσωσον, τῆς πανουργίας δεόμεθα, Μελαγγέλλη πανένδοξε, τοὺς ἐκ πόθῳ τιμῶντάς σε.

Βλέπων σε ἐθαύμασεν, ὁ βασιλεὺς παμμακάριστε· λαγωὸν γὰρ ἐφύλαξας, κυνῶν ἐπιθέσεως, ἐν τῷ σῷ μανδύᾳ, τὸν κατακρυβέντα· ὅθεν δεδώρηταί σοι γῆν, ἵνα ἐγείρῃς μονὴν περίβλεπτον· καὶ ταύτην κυβερνή-σασα, καλῶς ὁσίως κεκοίμησαι, καὶ Ἁγίοις ἠρίθμησαι, Μελαγγέλλη θεό-πνευστε.

Δόξα. Ἦχος πλ. α΄.

Τοῖς ἀσκητικοῖς σου παλαίσμασι, τὴν παρθενικὴν στολήν σου, πολλῷ πλεῖον ἐλάμπρυνας, Μελαγγέλλη Ὁσία Μῆτερ· ὅθεν ὡς Παρθένος φρονίμη, ἐστολισμένη νυμφικῶς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, καὶ τὴν λαμπάδα τῶν ἔργων ταῖς χερσὶν κατέχουσα, εἰς τὸν νυμφῶνα τῆς ἄνω δόξης, ἐν εὐφρο-σύνῃ ἀνέδραμες. Διὸ ἡ Οὐαλία πᾶσα, σὺν τῇ ἐνεγκαμένῃ σε Ἰρλανδία, χορεύουσι τῇ δόξῃ σου, τὴν σὴν προστασίαν ἐκδεχόμεναι, ἣν παράσχου διηνεκῶς, πᾶσι τοῖς τελοῦσι τὴν μνήμην σου.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Μακαρίζομέν Σε, Θεοτόκε Παρθένε, καὶ δοξάζομέν Σε, οἱ πιστοὶ κατὰ χρέος, τὴν πόλιν τὴν ἄσειστον, τὸ τεῖχος τὸ ἄῤῥηκτον, τὴν ἀῤῥαγῆ προστασίαν, καὶ καταφυγήν τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Δοξολογία Μεγάλη καὶ Ἀπόλυσις.


Μεγαλυνάριον.

Χαίροις Ἰρλανδίας θεῖος βλαστός, καὶ τῆς Οὐαλίας, ὁ ἀσύλητος θησαυρός· χαίροις συνωνύμων, τῶν σῶν ἡ προστασία, Ὁσία Μελαγγέλ-λη, θεομακάριστε.


Ή αγία μάρτυς Μυρόπη.Θαυμαστά σημεία



site analysis

2 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ. 

  Ή Μυρόπη γεννήθηκε στήν ’Έφεσο άπό χριστιανούς γονείς.  Μετά τον θάνατο του πατέρα της, μετακόμισε με τη μητέρα της στο νησί της Χίου, όπου και μαρτύρησε γιά τον Χριστό. Τό μαρτύριο της αγίας αυτής παρθένου έλαβε χώρα λίγο μετά τον μαρτυρικό θάνατο του ένδοξου μάρτυρος Ισιδώρου, του εν Χίω (14 Μαίου). Όταν οι δήμιοι άποκεφάλισαν τόν άγιο Ισίδωρο, ή άνδρεία Μυρόπη πήρε κρυφά τό σκήνωμά του, τό μύρωσε και τό ενταφίασε με τιμές σέ ειδικό χώρο. 
Αποτέλεσμα εικόνας για МИРОПИЯ ХИОССКАЯ, МЦ.
   Ό δυσσεβής τύραννος Νουμεριανός πληροφορήθηκε την κλοπή τού σώματος του μάρτυρος και θέλησε να σκοτώσει τούς άνδρες της φρουράς του. Πληροφορηθείς ή μακαρία Μυρόπη, ότι αθώοι άνθρωποι έπρόκειτο αδίκως να βασανιστούν για δική της ενέργεια, έσπευσε ένώπιον των αρχών και ομολόγησε ότι αυτή πήρε τό σκήνωμα του μάρτυρος και τό έθαψε.
  Μέ διαταγή του τυράννου οι δήμιοι μαστίγωσαν άνηλεώς τη Μυρόπη και ύστερα τήν πέταξαν αίμόφυρτη μέσα στο κελί της φυλακής. Όμως ό Κύριος δέν εγκατέλειψε τη μάρτυρα απαράκλητη. Τα μεσάνυχτα ένα υπέρλαμπρο ουράνιο φως πλημμύρισε τό κελί, πλήθος αγγέλων της παρουσιάστηκαν, και εν μέσω αυτών ό άγιος Ισίδωρος, ό όποιος της άπηύθυνε λόγο:



  «Ειρήνη σοι, Μυρόπη! Ή δέησης σου έφθασε εις τον Θεόν και ιδού έρχεσαι μεθ’ ημών ίνα λάβης τον ήτοιμασμένον σοι στέφανον». Ή άγια μάρτυς σκίρτησε άπό άγαλλίαση και τήν ίδια στιγμή παρέδωσε τήν ψυχή της στον Θεό της. Ευωδέστατο άρωμα απλώθηκε τότε άπό τό λείψανό της, πλημμυρίζοντας όλο τον χώρο της φυλακής. Ένας άπ’ τούς παρευρισκόμενους φρουρούς αισθάνθηκε τό άρωμα, πίστεψε στον Χριστό, βαπτίστηκε και σύντομα δέχθηκε και αυτός μαρτυρικό θάνατο. Ή άγια Μυρόπη έλαβε τήν κατοικία της στήν αιωνιότητα, τό έτος 251.

Ο ''Πρόλογος της Αχρίδος''Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Η Αγία Βαρβάρα και τα 3 παράθυρα



site analysis


Από τον βίο της Αγίας Βαρβάρας που εορτάζει η Εκκλησία μας κάθε χρόνο στις 4 Δεκεμβρίου προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι βρήκε μαρτυρικό θάνατο από το χέρι του ίδιου του πατέρα της. 
Η πίστη στο Χριστό χρειάζεται θυσίες. Ενίοτε και τη παραίτηση από τον ίδιο το δεσμό της συγγένειας. 
«Εχθροί του ανθρώπου οι οικιακοί αυτού» ο κυριακός λόγος. 
Και στην περίπτωση της Αγίας βρίσκει πιστή εφαρμογή.
Υπάρχει όμως κι ένα άλλο σημείο στον βίο της Αγίας που αξίζει να προσέξουμε.
Η Αγία προβληματιζόταν για την αλήθεια. Ήταν κλεισμένη από τον τύραννο πατέρα της σε έναν πύργο. Κάποτε, όταν εκείνος έλειπε σε ταξίδι, η Αγία διαπίστωσε ότι χτιζόταν στην βάση του πύργου ένα λουτρό με δύο παράθυρα. 
Η Αγία, η οποία είχε φωτιστεί από το Πανάγιο Πνεύμα, ζήτησε από τους εργάτες να χτίσουν κι ένα τρίτο παράθυρο, ώστε η αίθουσα του λουτρού να φωτίζεται από φως τριπλό, σύμβολο του τριαδικού φωτός του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, που φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον. 
Το τρίτο παράθυρο, μάλιστα, ήταν η αφορμή για να καταλάβει ο πατέρας της ότι είχε γίνει χριστιανή, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει ο διωγμός που την οδήγησε τελικά στο μαρτύριο.
Πέρα από τον συμβολικό χαρακτήρα που η διήγηση φέρει (το λουτρό είναι το σύμβολο του βαπτίσματος, του καθαρμού, της αγνότητας, της παρθενίας, της υπερβάσεως της αμαρτίας, ενώ το φως που εισέρχεται από τα παράθυρα είναι η παρουσία του τριαδικού Θεού που δίδει την πληρότητα του φωτισμού στον άνθρωπο που θέλει νόημα και αλήθεια στη ζωή του), αξίζει να προβληματιστούμε και για την κίνηση της Αγίας να ανοίξει ένα τρίτο παράθυρο στο οικοδόμημα, να δούμε τι είναι αυτό που τελικά διαφοροποιεί τον άνθρωπο που πιστεύει στον Τριαδικό Θεό από εκείνον που δεν πιστεύει.
Ο άνθρωπος που δεν πιστεύει στο Θεό ή δεν έχει τον Θεό ως προτεραιότητα στη ζωή του, ζητά το φως και την αλήθεια από δύο παράθυρα. 

Το πρώτο είναι ο νους του, η σκέψη του, ο εαυτός του. 
Ο άνθρωπος προσπαθεί να δει από μόνος του γιατί ζει, γιατί υπάρχει. Βάζει την σκέψη του, τον ορθολογισμό του, αλλά και το ίδιον θέλημα για να βρει στη ζωή του πυξίδα. 
Γνώμονας οι απολαύσεις του, αλλά και ο δικός του τρόπος. Αυτή είναι η φύση μου, αυτή είναι η άποψή μου, αυτές είναι οι επιθυμίες μου, λέει ο άνθρωπος. Και μπορεί να προοδεύσει, γιατί αν έχει ισχύ μέσα του, μπορεί να εξουσιάσει μέσα από αυτή την ισχύ του θελήματός του και της σκέψης του τον κόσμο του, τον μικρό ή τον μεγάλο.

Το δεύτερο παράθυρο είναι ο κόσμος. 
Μέσα από τον κόσμο ο άνθρωπος διευρύνει τους ορίζοντές του, λαμβάνει γνώσεις, ιδέες, κρίνει τους άλλους και γνωρίζει καλύτερα τον εαυτό του, σπουδάζει τη ζωή και μέσα από τις σχέσεις με τους άλλους καταξιώνει τον εαυτό του και ζητά να επικρατήσει είτε ως πρόσωπο είτε ως πρακτική στη ζωή. 
Και χρησιμοποιεί τους άλλους για τον εαυτό του. Και χρησιμοποιεί τον κόσμο για να εξουσιάσει, δηλαδή να εκμεταλλευτεί τις όποιες ευκαιρίες του δίδονται, για να ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες του. 
Έτσι, με την βοήθεια της επιστήμης, της γνώσης, της εικόνας, της πληροφορίας ο άνθρωπος θεωρεί ότι απέκτησε νόημα για τον παρόντα χρόνο.
Τα δύο αυτά παράθυρα ανοίγουν στον άνθρωπο πολλές προοπτικές, αλλά δεν του δίνουν πληρότητα. Κι αυτό διότιλείπει το τρίτο, που είναι η σχέση του ανθρώπου με το Θεό, ο Οποίος τον δημιούργησε, αλλά και τον αγάπησε και τον αγαπά, που «έτι ημών αμαρτωλών όντων, Χριστός υπέρ ημών απέθανεν», δηλαδή ο Χριστός, παρότι είμαστε αμαρτωλοί, λεκιασμένοι από το κακό, την αμαρτία και τον θάνατο, για μας πέθανε για να μας οδηγήσει στο λουτρό της παλλιγενεσίας και του φωτισμού.
Ο άνθρωπος της εποχής μας και κάθε εποχής, που παραμένει προσηλωμένος στα δύο αυτά παράθυρα, μέσα από τα οποία θέλει να βλέπει το νόημα της ζωής, μπορεί να δει ένα τμήμα της αλήθειας κι αυτό διότι και τα δύο παράθυρα είναι ευλογίες του Θεού στο δημιούργημά του. 
Αν όμως λείπει το τρίτο παράθυρο, που είναι τελικά ο ίδιος ο Θεός, τα δύο δεν φθάνουν για να φωτίσουν στην πληρότητα τον άνθρωπο, αλλά του δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι το φως σταματά στον παρόντα χρόνο και κόσμο.
Όταν όμως ο άνθρωπος ανοίξει και το τρίτο παράθυρο, διαπιστώνει ότι ο χρόνος και ο κόσμος δεν σταματούν στο θάνατο, ακόμη κι αν αυτός είναι μαρτυρικός, αλλά συνεχίζονται αιωνίως, καθώς μέσα από το τρίτο παράθυρο περνά το φως του Τριαδικού Θεού που ομορφαίνει, νοηματοδοτεί και πληροί τον άνθρωπο πέρα από τον χρόνο, την συγγένεια, ακόμη και την ίδια τη ζωή. 
Αρκεί ο άνθρωπος να έχει ανοιχτά τα πνευματικά του μάτια και να μην παρασύρεται από την παχύτητα της ζωής, όπως επίσης και από ψευδαίσθηση της πληρότητας που του δίδουν τα άλλα δύο παράθυρα.
Ο πολιτισμός μας σήμερα είναι των δύο παραθύρων. 
Η Εκκλησία δίνει, με το άνοιγμα του τρίτου, νέο νόημα και στα δύο πρώτα, δηλαδή καθιστά τον εαυτό μας από εγκλωβισμένο στην αλήθεια του νου και του ιδίου θελήματος, άνθρωπο που πορεύεται προς την αγιότητα, δηλαδή άνθρωπο που γεμίζει από εμπιστοσύνη στο Θεό που τον αγαπά και ακολουθεί πορεία κοινωνίας μαζί Του
Παράλληλα, ο κόσμος, το δεύτερο παράθυρο, γίνεται αφορμή δοξολογίας και ευχαριστίας προς τον Θεό, και ταυτόχρονα αφορμή όχι εξουσίας αλλά αγάπης προς τους άλλους. Αυτές οι δύο συνιστώσες αναμορφώνουν τον άνθρωπο, τον καθαρίζουν στο λουτρό που είναι η Εκκλησία και η ζωή της και τον οδηγούν σε πορεία προς την αιωνιότητα.
Και τα τρία παράθυρα, με το νέο περιεχόμενό τους, τα βρίσκουμε ανοιχτά στην Θεία Ευχαριστία και την λειτουργική ζωή της Εκκλησίας μας. Αγιότητα, δοξολογία, πίστη στον αληθινό Θεό δια Χριστού Ιησού και εν Αγίω Πνεύματι είναι μία διαφορετική πρόταση ζωής, που σώζει. 
Είναι το βίωμα της Αγίας Βαρβάρας και κάθε Αγίου και αποτελεί μοναδική δωρεά, ανάσα σωτηρίας και για τον καθέναν και για την εποχή μας, γιατί καθαρίζει, αλλάζει, αγιάζει και τον εαυτό μας και τον κόσμο μας.
Άμποτε να δούμε, όπως η Αγία Βαρβάρα, και από τα τρία παράθυρα.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2018

Μαμάδες που μεγαλώνουν παιδιά με ειδικές ανάγκες. Οι γυναίκες στις οποίες αξίζει να υποκλινόμαστε



site analysis


Αποτέλεσμα εικόνας για Μαμάδες που μεγαλώνουν παιδιά με ειδικές ανάγκες. Οι γυναίκες στις οποίες αξίζει να υποκλινόμαστε


Το μεγάλωμα ενός παιδιού δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση και αυτό είναι κάτι που το αντιλαμβάνεσαι μόνο όταν γίνεις η ίδια μαμά. Πόσες φορές δεν έχετε θυμηθεί τα λόγια των μαμάδων σας, όταν σας έλεγαν «κάποτε θα γίνεις κι εσύ μαμά και θα με καταλάβεις». Ναι, τώρα που έχετε δικά σας παιδιά τις καταλαβαίνετε και αναγνωρίζετε όλα όσα έκαναν, για να σας μεγαλώσουν.
Υπάρχουν, όμως, και κάποιες μαμάδες, που έχουν να αντιμετωπίσουν περισσότερες δυσκολίες.
Μαμάδες, που τα παιδιά τους έχουν κινητικά, διανοητικά ή ψυχολογικά προβλήματα. Μαμάδες, που δεν έχουν ακούσει ούτε μια φορά τη λέξη «μαμά» από τα χείλη των παιδιών τους και ενδεχομένως να μην την ακούσουν ποτέ. Μαμάδες, που μεγαλώνουν τα παιδιά τους με απεριόριστη αγάπη και αξιοπρέπεια σε μια χώρα που, ας μη γελιόμαστε, δεν στέκεται καθόλου στο πλευρό τους.
Σε αυτές τις μαμάδες αξίζει όλοι μας να υποκλινόμαστε:
Επειδή άκουσαν τα χειρότερα από το στόμα των γιατρών, αλλά κατάφεραν να μαζέψουν τα κομμάτια τους και να συνεχίσουν.
Επειδή αντιμετωπίζουν καθημερινά τα βλέμματα, τις κακίες και τα αρνητικά σχόλια με αξιοπρέπεια και στωικότητα.
Επειδή είναι δυνατές, τόσο δυνατές που και οι ίδιες απορούν με τη δύναμη τους.
Επειδή, εκτός από μαμάδες, είναι και γιατροί και φυσιοθεραπευτές και λογοθεραπευτές και οτιδήποτε άλλο χρειάζεται το παιδί τους.
Επειδή κάποιες μέρες είναι πιο δύσκολες από τις άλλες, όμως αυτές δεν το βάζουν κάτω
Επειδή πάντα ελπίζουν, ακόμα κι όταν φαινομενικά δεν υπάρχει ελπίδα
Επειδή έχουν ανεξάντλητη υπομονή
Επειδή γνωρίζουν πως το παιδί τους τις χρειάζεται όσο τίποτα άλλο στον κόσμο
Επειδή θα έδιναν και τη ζωή τους, για να κάνουν τα παιδιά τους όλα αυτά τα μικρά …δηθεν ενοχλητικά πράγματα, που κάνουν τα άλλα παιδιά
Επειδή, τελικά, όταν κοιτάζουν τα παιδιά τους, δεν βλέπουν παιδιά με ειδικές ανάγκες, αλλά μονάχα τα αγγελούδια τους
ΑΓΓΕΛΟΙ ΣΤΗΝ ΓΗ…
Ας γυρίσουμε στο χρόνο πίσω... Ας πάμε σε εκείνες τις αιματοβαμένες ημέρες του 1945. Στο τελείωμα του Δεύτερου Παγκόσμιου πολέμου. Εκατοντάδες πόλεις έχουν καταστραφεί. Άλλες έχουν εξαφανιστεί από προσωπού γης. Πενήντα εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές έχουν χαθεί...

Ο Θεός στέκεται στον ουρανό και κοιτάζει από εκεί ψηλά το πως οι άνθρωποι ξανασηκώνονται μέσα από τα συντρίμια και τις στάχτες. Παρατηρεί πως βασιλεύει η απομόνωση. Παρατηρεί επίσης το χτίσιμο νέων πόλεων, που προχωρεί με τον ίδιο ρυθμό που αξάνονται και οι ανθρώπινες ζωές. Το 1965, είμασταν ήδη 3 δισεκατομμύρια...
Τα χρόνια κυλούν και φτάνουμε στο 2009. Ο πληθυσμός της γης διπλάσιος, έχει φτάσει στα 6 δισεκατομμύρια ψυχές. Ίσως και να τις ξεπέρασε.

 Ο θεός διακρίνει ότι η θεϊκή δύναμη της αγάπης έχει χαθεί, ενώ η απομόνωση γίνεται μέρα με τη μέρα όλο και πιο μεγάλη. Παρατηρεί ότι ακόμη πολλοί άνθρωποι πολεμάνε κι ότι το αίμα συνεχίζει να βάφει την ιστορία της γης και του ανθρώπινου γένους. Οι πλούσιοι, χώρια από τους φτωχούς. Οι υγιείς, μακριά από τους ασθενείς. Οι ελεύθεροι, χώρια από τους σκλάβους. Σύζυγοι, άντρες και γυναίκες που δεν καλύπτουν τον σκοπό του πνεύματος τους.
Έτσι αποφασίζει να καλέσει μια στρατιά αγγέλων και τους λέει… «Mπορείτε να δείτε τα ανθρώπινα όντα; Xρειάζονται βοήθεια! Θα πρέπει να κατεβείτε στη γη…».
– Εμείς;;; ρώτησαν οι άγγελοι με δέος και φόβο, γεμάτοι όμως πίστη.
– Ναι, εσείς είστε οι εντεταλμένοι. Κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να κάνει αυτή τη δουλειά… Δημιούργησα τον άνθρωπο καθ΄ εικόνα και ομοίωσή μου, αλλά με ιδιαίτερες ικανότητες τον καθένα. Επέτρεψα διαφορές ανάμεσα τους, για να φτιάξουν όλοι μαζί το βασίλειο. Κάποιοι θα έφτιαχναν πλούτη για να τα μοιραστούν με τους φτωχούς. Άλλοι, θα είχαν καλή υγεία για να φροντίζουν τους άρρωστους. Κάποιοι, θα ήταν σοφοί, και, άλλοι, πολύ απλοί, για να μπορέσουν να μοιραστούν αισθήματα αγάπης, θαυμασμού και σεβασμού.

Οι καλοί θα έπρεπε να προσεύχονται για κείνους που ενεργούν σαν να είναι κακοί, ο υπομονετικός να ανέχεται τον νευρωτικό… Τελικά…
– Για τι ακριβώς πρόκειται; ρώτησαν ανήσυχοι οι άγγελοι.
– Μιας και οι άνθρωποι ξέχασαν, ότι τους έκανα διαφορετικούς για να συμπληρώνει ο ένας τον άλλον, θα κατεβείτε εσείς στον κόσμο τους με εμφανείς διαφορές και ειδικές αποστολές…
Εσύ, θα έχεις μια τέλεια μνήμη και αυτοσυγκέντρωση… θα είσαι τυφλός.
Εσύ, θα είσαι πολύ ξεχωριστός με το σώμα σου και πολύ δημιουργικός για να εκφράζεσαι… θα είσαι κωφάλαλος.
Εσύ, θα έχεις βαθιές σκέψεις, θα γράψεις βιβλία, θα είσαι ποιητής… θα έχεις εγκεφαλική παράλυση.
Εσένα, θα σου δώσω το δώρο της αγάπης και θα είσαι εκφραστής της, θα υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εσένα στη γη, και δεν θα υπάρχει καμιά φυλετική διάκριση ανάμεσα σας, γιατί το πρόσωπο, τα μάτια σας, τα χέρια και το σώμα σας θα είναι ίδια. Σα να είστε αδέρφια εξ αίματος… Θα έχεις Σύνδρομο Down.
Eσύ, θα είσαι κοντούλης, και το χιούμορ και η γλυκύτητα σου θα φτάνουν μέχρι τον ουρανό… θα είσαι νάνος.

Εσύ, θα ζήσεις στη γη, αλλά το μυαλό σου θα παραμείνει στον ουρανό, θα προτιμάς να ακούς τη δική μου φωνή από αυτή των ανθρώπων… Θα είσαι αυτιστικός.
Εσένα, τα οστά σου θα είναι πολύ ευάλωτα, και αν και θα σπάνε συνέχεια, η εξυπνάδα και η χαρά σου δεν θα συγκρίνονται με κανενός άλλου… θα έχεις ατελή οστεογένεση.


Εσύ, θα γεννηθείς με δυσμορφίες εσωτερικά και εξωτερικά, αλλά θα είσαι ένα άτομο πολύ θετικό και πρόσχαρο… θα έχεις Σύνδρομο Morquio.
Στο τελευταίο αγγελάκι είπε… Θα είσαι εργατικός όπως κανείς άλλος, θα σου λείπουν τα χέρια μα θα τα κάνεις όλα με τα πόδια και το στόμα.
Οι άγγελοι ένιωσαν ικανοποιημένοι με την αποστολή που έδωσε στον καθένα ο Θεός, αν και ήταν θλιμμένοι που έπρεπε να αφήσουν τον ουρανό και να κατεβούν στη γη.
– Πόσο θα ζήσουμε χωρίς να σε βλέπουμε; Πόσο θα είμαστε μακριά σου;
– Mην ανησυχείτε, θα είμαι πάντα μαζί σας. Εξάλλου αυτό, θα κρατήσει μερικά χρόνια. Θα είναι μόνο για μια στιγμή στο αιώνιο ρολόι.
Οι άγγελοι κατέβηκαν στη γη. Καθένας, ήρθε στην μήτρα μιας μητέρας, και πήρε μορφή σε λίγους μήνες. Με τη γέννηση τους, τους δέχτηκαν με πολύ πόνο, προξένησαν φόβο και ταραχή. Κάποιοι γονείς αρνήθηκαν την αποστολή, άλλοι ενοχλήθηκαν, άλλοι επέρριψαν ευθύνες διαλύοντας τις οικογένειες τους.
Μα υπήρξαν και κάποιοι, που έκλαψαν από αγάπη, και αποδέχτηκαν την Ευθύνη. Την Ευθύνη να τα θρέψουν, να τα εκπαιδεύσουν. Την Ευθύνη να τα καθοδηγήσουν στη Ζωή.
Κι ο άνθρωπος συνεχίζει να μαθαίνει από αυτό το δύσκολο μάθημα που του έστειλε ο Θεός. Άγγελοι συνεχίζουν να κατεβαίνουν στη γη, με ανώτερα πνεύματα σε κορμιά. Και θα συνεχίσουν να έρχονται μέχρι να δείξουμε ανθρωπιά. Μέχρι να τελειώσουν οι πόλεμοι και να ξεμπερδέψουμε με τις διαφορές μας. Μέχρι να αποδείξουμε, ότι οι αξίες μας είναι πάνω από τη δυσαρέσκεια, το μίσος και τη ζήλεια.
Οι άγγελοι γνωρίζουν ότι το έργο τους είναι η Ένωση, Η Πίστη, η Ελπίδα, και η φιλανθρωπία που θα ορίζονται από την αγάπη. Αυτοί έχουν μάθει να συγχωρούν, και με μεγάλη υπομονή ζούνε τη ζωή τους φωτίζοντας όλους όσους έμαθαν να αγαπούν

Η ωραιότερη Προσευχή της μάνας για το παιδί της



site analysis

Αποτέλεσμα εικόνας για Η ωραιότερη Προσευχή της μάνας για το παιδί της


Κάνε μου την τιμή γιε μου να σταθείς ανδρείος για το Χριστό.
Να Τον ομολογήσεις άφοβα και χωρίς δισταγμό!
Ελπίζω μέσα στην καρδιά μου ότι σύντομα θα ανθίσει επάνω σου το στεφάνι του μαρτυρίου…
Προς τιμή μου και προς σωτηρία πολλών μη φοβηθείς τις απειλές ή τα ξίφη ή τους πόνους ή τις πληγές ή την πυρά.
Τίποτα να μη σε χωρίσει από το Χριστό, αλλά να κοιτάξεις προς τον ουρανό.
Από εκεί μπορείς να περιμένεις τη μεγάλη, αιώνια και πλούσια ανταμοιβή σου από το Θεό.
Να φοβάσαι το μεγαλείο του Θεού.
Να φοβάσαι τη φρικτή κρίση Του.
Να φοβάσαι τον Παντεπόπτη Θεό, διότι όλοι εκείνοι που Τον αρνούνται θα λάβουν μισθαποδοσία φοβερή, το πυρ το άσβεστο και τον αιωνίως ακοίμητο σκώληκα.
Ας είναι η ανταμοιβή μου από εσένα, γλυκύτατο παιδί μου, για τους πόνους με τους οποίους σε ανέθρεψα και σε μόρφωσα, αυτή: “Να κληθώ μητέρα ενός μάρτυρος”.


Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2018

Αγία Βαρβάρα: ένα μήνυμα για τους πατεράδες, αλλά και για τις κόρες (& τους γιους)!..



site analysis

.


Τμήμα από τη συγκλονιστική εικόνα της αγίας Βαρβάρας, που φιλοτέχνησε ο κορυφαίος Ρεθύμνιος αγιογράφος Αντώνιος Βεβελάκης το 1894. Είναι η εφέστια εικόνα του ναού της αγίας στο Ρέθυμνο, όπου είναι πολιούχος (εδώ).
  
Η γιορτή της αγίας Βαρβάρας (4 Δεκεμβρίου) είναι ένα διαχρονικό μήνυμα για τους πατεράδες (και γενικά τους γονείς και τους κηδεμόνες - αν θυμάται πια κανείς αυτή τη λέξη), καθώς και ένα μήνυμα για τα παιδιά, ιδιαίτερα τις κόρες, αλλά και τους γιους.
Το μήνυμα προς τους πατεράδες είναι η καταγγελία της βίας που εκδήλωσε ο πατέρας της αγίας Βαρβάρας εναντίον του ίδιου του παιδιού του! Ενώ στην αρχή υποτίθεται ότι το αγαπούσε και ήθελε να το προστατεύσει (πώς; κλείνοντάς το σ' έναν πύργο για να μην έχει σχέση με τον κόσμο, αλλά και για να μη μάθει για το Χριστό, αφού ο πατέρας της ήταν φανατικός ειδωλολάτρης και μισούσε το χριστιανισμό), όταν τελικά η κόρη του έγινε χριστιανή, την κατάδωσε στους Ρωμαίους, επέτρεψε να της κάνουν φρικιαστικά βασανιστήρια, για να αρνηθεί την πίστη της, και τελικά ζήτησε και την αποκεφάλισε ο ίδιος!
Αυτό το ήξεραν όλοι οι χριστιανοί του παλιού καιρού, ακόμη και οι αγράμματοι - ήταν γνωστό και προκαλούσε σοκ σε όλους ότι η αγία θανατώθηκε από τον πατέρα της. Αυτό εθεωρείτο το βασικότερο χαρακτηριστικό του βίου της. Και φυσικά όλοι ένιωθαν αποστροφή γι' αυτόν τον πατέρα (ο Θεός να τον συγχωρέσει, τον ταλαίπωρο), που η συμπεριφορά του ενάντια στο παιδί του έφτασε στα όρια της παράνοιας!


Σήμερα, που "όλα τα ξέρουμε" και με "όλα" ασχολούμαστε, εκτός από τον δικό μας ορθόδοξο πολιτισμό και την ανεκτίμητη πνευματική κληρονομιά που μεταφέρει, οι περισσότεροι νομίζω ότι αγνοούν τη ζωή της αγίας Βαρβάρας και μάλιστα φοβάμαι ότι δεν ξέρουν ούτε ότι σήμερα, 4 του Δεκέμβρη, είναι η γιορτή της (για τη γιορτή του αγίου Ιωάννη Δαμασκηνού, του μεγάλου ποιητή της Ανάστασης και της κηδείας, που του έκοψαν το χέρι για να μη γράφει τα σπουδαία συγγράμματά του, και τη γιορτή του μεγαλομάρτυρα επισκόπου Σεραφείμ του Φαναρίου, που τον σούβλισαν οι Τούρκοι, ούτε λόγος αν τη γνωρίζουν οι περισσότεροι αδελφοί και συνάνθρωποί μας, βαπτισμένοι ορθόδοξοι χριστιανοί Έλληνες - ακόμη και οι εθνικιστές, αν καιδεν είμαι εθνικιστής, οι οποίοι, αν μη τι άλλο, θα έπρεπε να γνωρίζουν για τον άγιο Σεραφείμ του Φαναρίου!). Όμως η γιορτή αυτή της αγίας Βαρβάρας υπάρχει εδώ και πολλούς πολλούς αιώνες και δίνει ένα διαχρονικό μήνυμα στους ανθρώπους κατά της οικογενειακής βίας.

Αυτήν την κοπέλα, που ο πατέρας της τής συμπεριφέρθηκε έτσι, η Εκκλησία την τιμά ως μεγαλομάρτυρα και θαυματουργή!

Αλλά τούτο δίνει ένα μήνυμα και στις κόρες μας, και γενικά στα παιδιά μας, που είναι πάντα έτοιμα να συγκρουστούν με τους γονείς τους για ένα καινούργιο iphone ή για μια νυχτερινή έξοδο... Η αγία Βαρβάρα συγκρούστηκε για έναν άλλο λόγο: για την αγάπη της προς το Χριστό - τον Διδάσκαλο της αγάπης, τον αναστάντα Θεάνθρωπο, αυτόν που έφερε στον άνθρωπο το δρόμο της ένωσης με το Θεό και της αιώνιας ζωής.
Και είναι σίγουρο ότι η αγία αγαπούσε τον πατέρα της μέχρι το τέλος, γιατί μόνο αυτό μπορεί να κάνει ένας αληθινός φίλος και μαθητής (μια αληθινή φίλη και μαθήτρια) του Ιησού Χριστού. Του αντιστεκόταν, αλλά και τον αγαπούσε και τον συγχωρούσε.
Ο δυστυχισμένος αυτός πατέρας (δυστυχισμένος στην αιωνιότητα εννοώ - αλλά και, με τέτοιο μίσος, δεν μπορεί να μην ήταν δυστυχισμένος) σκοτώθηκε από κεραυνό λίγο μετά τη δολοφονία της κόρης του. Αυτό δείχνει, όχι ότι ο Θεός τιμωρεί, αλλά ότι η απόλυτη αυτή διαφθορά φέρνει το θάνατο. Και ο πραγματικός θάνατος δεν είναι το τέλος της επίγειας ζωής (γιατί και άγιος μπορεί να σκοτωθεί από κεραυνό, όπως ο άγιος Αρτέμιος της Βέρκολα στη Ρωσία), αλλά η απώλεια της αιώνιας ζωής κοντά στο Θεό, η απώλεια της ψυχής μας.
Ελπίζω, τόσο εμείς οι γονείς όσο και τα παιδιά μας, να καταλάβαμε κάτι απ' όλα αυτά. Α, να μην ξεχάσω ότι υπάρχουν πράγματι κάποιοι που θέλουν το κακό σας, παιδιά, αλλά αυτοί δεν είναι ούτε οι άγιοι, ούτε ο Χριστός, ούτε η Εκκλησία, ούτε "οι παπάδες"... Είναι εκείνοι που σας κάνουν εξαρτημένους και σας κλέβουν στιγμή προς στιγμή τη ζωή σας, για να γεμίζουν οι τσέπες τους χρήμα και να φουσκώνουν οι διψασμένες για δύναμη κι εξουσία ψυχές τους. Αυτούς πρέπει να τους πολεμάμε, με τα πνευματικά μας όπλα, που είναι τα όπλα της Εκκλησίας - με τα οποία πολεμάμε, αλλά και ταυτόχρονα συγχωρούμε, προσευχόμαστε για τους εχθρούς μας και αγαπάμε. Είναι ένας πόλεμος που δεν ρίχνει κάτω τους ανθρώπους, αλλά τους ανορθώνει, όπως είχε πει κι ο μεγάλος άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος (άλλος ένας γίγαντας, που δεν φοβήθηκε κανένα, αλλά αγάπησε τους πάντες).
ΠΗΓΗ.ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

ΜΑΝΝΑ ΓΛΥΚΥΤΑΤΗ, ΑΤΙΜΗΤΗ ΜΑΝΝΑ



site analysis

«Μῆτερ, μῆτερ! Ἐὰν λησμονήσω τὸν Θεό, θὰ λησμονήσω καὶ σένα».

Ἀρχιμ. Νικόδημου Κανσίζογλου
Ἱεροκήρυκος Ἱ. Μητροπόλεως Ἐδέσσης, Πέλλης καὶ Ἀλμωπίας

1. Η ΜΗΤΕΡΑ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΥ ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ

α. Ὁ Ὀδυσσέας συναντᾶ τὴν ψυχὴ τῆς μάννας του.
Στὴ Λ΄ ραψωδία τῆς Ὀδύσσειας ὁ Ὅμηρος παρουσιάζει τὸν Ὀδυσσέα νὰ περνᾶ τὰ ὅρια τοῦ Ὠκεανοῦ, ὅπου βρισκόταν ἡ εἴσοδος τοῦ Ἅδη, καὶ ἐκεῖ νὰ συναντᾶ ἕνα πλῆθος ἀπὸ ψυχὲς νεκρῶν, ἀνάμεσα στὶς ὁποῖες καὶ τὴν ψυχὴ τῆς μάννας του, τῆς Ἀντικλείας. Ὅταν ὁ Ὀδυσσέας εἶδε τὴ μάννα του, λέει ὁ Ὅμηρος: «τὴν μὲν ἐγὼ δάκρυσα ἰδὼν ἐλέησά τε θυμῷ», δηλ. τὰ μάτια του δάκρυσαν καὶ πόνεσε ἡ ψυχή του. Μὲ μεγάλη ἀγωνία ρώτησε τὸ μάντη Τειρεσία, τί πρέπει νὰ κάνει γιὰ νὰ πλησιάσει καὶ νὰ μιλήσει στὴν ψυχὴ τῆς μάννας του. Καὶ ὅταν κατάφερε νὰ τῆς μιλήσει, μὲ πόνο βαθὺ τὴ ρωτοῦσε γιὰ τὰ βάσανα ποὺ πέρασε καὶ γιὰ τὸ θάνατό της. Κι αὐτὴ πικρά τοῦ ὁμολόγησε: «ἀλλὰ μὲ σὸς τε πόθος μελιηδέα θυμὸν ἀπηύρα», δηλ. πῶς πέθανε ἀπὸ λύπη, γιατί δὲν εἶχε κοντὰ της τὸ παιδί της. Ὁ Ὀδυσσέας βαθιὰ συγκινημένος ζητοῦσε νὰ ἀγκαλιάσει τότε τὴν ψυχὴ τῆς μάννας του, «μητρὸς ἐμῆς ψυχὴν ἐλέειν κατατεθνηκυΐης», διότι ἔτσι πίστευε πὼς θὰ βρεῖ παρηγοριὰ καὶ ἡ δική του ψυχὴ ποὺ βρίσκεται σὲ θλίψη «ἀμφοτέρῳ κρυεροῖο τεταρπώμεσθα γόοιο». Δὲν ἔπαυε νὰ τὴν ἀποκαλεῖ «σεβάσμια μητέρα» καὶ νὰ τῆς ζητᾶ συμβουλὲς γιὰ τὸ τί πρέπει νὰ κάνει στὸ μέλλον, ὅταν θὰ γυρίσει στὴν Ἰθάκη. Βλέπουμε τὸν Ὅμηρο, τὸν γνήσιο ἐκφραστῆ τῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς τῶν ἀρχαίων μας προγόνων, ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν αἰώνων, νὰ παρουσιάζει τὴ μάννα σὰν τὴν πιὸ δυνατὴ παρηγοριὰ καὶ παράκληση αὐτοῦ καὶ τοῦ ἄλλου κόσμου.
β. Ὁ ὅσιος Συμεών καὶ ἡ κοίμηση τῆς μητέρας του.
Ὁ γλυκύτατός μας ὅσιος Συμεών ὁ «διά Χριστόν σαλός», ποὺ ἔζησε τόν 6ο αἰῶνα, ὡς ἀσκητής στήν ἔρημο τῆς Παλαιστίνης καί ἀργότερα ὡς φωτεινός φάρος στήν Ἔμεσα τῆς Συρίας, μεγάλωσε ὀρφανὸς ἀπό πατέρα καί ἔτσι εἶχε μιά πολύ στενή καί τρυφερή σχέση μέ τήν εὐσεβῆ μητέρα του. Ὁ μεγάλος πόθος του γιά τόν Θεό τόν ἔκανε νά νικήσει τό φυσικό πόθο γιά τήν ἀγαθή μητέρα του καί νά ἀσκητεύσει γιά χρόνια πολλά στά σπήλαια τῆς ἐρήμου. Ἐκεῖ, κάποια μέρα, στίς ἀρχές τοῦ ἀσκητικοῦ του ἀγῶνα, ἦλθε σέ ἔκσταση καί εἶδε τήν ψυχή τῆς μητέρας του νά φεύγει γιά τόν οὐρανό. Κατάλαβε ὅτι ἐκείνη τή στιγμή ἡ μητέρα του κοιμήθηκε. Τά μάτια του γέμισαν δάκρυα καί ἔρρεαν σάν μαργαριτάρια πάνω στό στῆθος του. Ἄρχισε νά προσεύχεται γιά τήν ψυχή τῆς μητέρας του. Εἶναι πολύ συγκινητικό αὐτό πού γράφεται στό βίο του, ὅτι ἐκείνη τή στιγμή ἀπό τήν μεγάλη ἀγάπη του πρός τή μητέρα του «σενεστρέφοντο καί συνεταράσσοντο τά σπλάγχνα αὐτοῦ», δηλ. πονοῦσαν καί ταράσσονταν τά σπλάγχνα του ἀπό τή φυσική ἀγάπη τοῦ γυιοῦ πρός τή μητέρα. Καί στήν προσευχή του ἀνέπεμψε πρός τόν Θεό λόγους συγκινητικούς καί παρακαλοῦσε τόν Θεό νά δεχθεῖ τήν ψυχή τῆς μητέρας του, πού ἔκανε τή μεγάλη θυσία νά δώσει στό Θεό μικρό τό μονάκριβο γυιό της, τή μόνη παρηγοριά της στόν κόσμο, «τό συγκοιμώμενον αὐτῇ πρόβατον», δηλ. τό προβατάκι πού κοιμόταν μαζί της. Ὤ! Πόσο τρυφερή ἡ ψυχή τῶν ἁγίων! Πόσο μᾶς παρηγοροῦν καί μᾶς ἐμπνέουν στήν ἀγάπη γιά τή μάννα μας!
γ. Ἡ ΄΄Παιδική Πασχαλιά΄΄ τοῦ Ἀλέξανδρου Παπαδιαμάντη.
Ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης στό διήγημά του ΄΄Παιδική Πασχαλιά΄΄ ἀναφέρεται σέ δύο μικρά ἀδελφάκια τεσσάρων καί ὀκτώ χρονῶν, τή Μόρφω καί τόν Εὐαγγελινό, πού ζοῦν τό πρῶτο Πάσχα δίχως τή μητέρα τους. Αὐτή ἀπέθανε ἕνα μῆνα μερίπου μετά τό περυσινό Πάσχα πάνω στή γέννα μαζί μέ τό παιδί. Τά δύο μικρά παιδιά, ἰδιαίτερα ὅμως ἡ ὀκτάχρονη Μόρφω, θυμοῦνται τό περυσινό Πάσχα πού τά πάντα γέμιζαν ἀπό τήν παρουσία καί τή στοργή τῆς μάννας τους. Ὅλη ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα καί ἡ Ἀνάσταση ἦταν δεμένη μέ τή γλυκιά μη­τέρα τους. Οἱ προετοιμασίες, ἡ Ἐκκλησία, τά φαγητά, τά ρουχαλάκια τους, οἱ λαμπάδες, οἱ κουλοῦρες, τά πάντα περνοῦσαν ἀπό τά χέρια τῆς στοργικῆς μητέρας τους. Φέτος, μετά τή συμφορά, τά πάντα ἔχασαν τήν πνοή καί τό νόημά τους. Μόνο λύπη καί κατήφεια χρωμάτιζε τά λυπημένα προσωπάκια τους καί τά μαυροφορεμένα μικρά τους κορμιά. Ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης στίς τελευταῖες γραμμές τοῦ συγκινητικοῦ αὐτοῦ διηγήματος καταλήγει στήν πιό γλυκιά κι ἀληθινή διακήρυξη: «Γλυκεῖα Πασχαλιά, ἡ μήτηρ τῆς χαρᾶς! Γλυκεῖα μήτηρ, τῆς Πασχαλιᾶς ἡ ἐνσάρκωσις!». Πράγματι, εἶναι γλυκό τό Πάσχα καί κάθε ἑορτή, διότι ἀποτελεῖ τήν πηγή τῆς χαρᾶς, ἀλλά καί ἡ μάννα εἶναι γλυκιά, διότι δι᾿ αὐτῆς ἐνσαρκώνεται, βιώνεται, πραγματώνεται κάθε ἑορτή καί κάθε χαρά.

2. ΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΜΑΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ

panagia-paramythiaα. «Μέ καλές μητέρες θά ἀλλάξουμε τόν κόσμο».
Ἕνας σπουδαῖος Ρουμάνος πνευματικός, ὁ Γέρων Ἀρσένιος Παπατσιώκ, συμβούλευε τίς νεαρές κοπέλλες, πού ἐπρόκειτο νά κάνουν οἰκογένεια καί τίς νέες μητέρες, πού μόλις ἀπέκτησαν παιδιά, ὅτι ἡ ἀποστολή τῆς μητέρας στόν κόσμο εἶναι θεία καί ἱερή. Ἡ μητέρα γεννᾶ, ἀλλά καί ἀναγεννᾶ τά παιδιά της, δηλ. τά φέρνει στήν παροῦσα ζωή, ἀλλά καί τά γεννᾶ πνευματικά γιά τήν αἰώνια ζωή. Τό ἔνστικτο τῆς ἀγάπης της γιά τά παιδιά εἶναι ἡ ὡραιότερη μέθοδος γι᾿ αὐτήν τήν ἀναγέννηση. Ἔτσι, ἀναγεννᾶται καί ἡ κοινωνία καί ὁ κόσμος. Μάλιστα, διάβαζε στίς νέες μητέρες ἕνα ποίημα γραμμένο ἀπό τή βασίλισσα Ἐλισάβετ τῆς Ρουμανίας: «Ἄν ἀκούσατε γιά κάποιον ἥρωα, ὁ ὁποῖος ἐνίκησε σέ μάχες καί πίσω του ἀπέδιδε δικαιοσύνη στό λαό, νά ξέρετε ὅτι εἶχε μιά καλή μητέρα. Ἐάν θ᾿ ἀκούσετε γιά κάποιον ἥρωα, ὁ ὁποῖος ἔγραψε καί τραγούδησε ποιήματά του καί ὁ στίχος του ἄλλαξε τά φρονήματα τῆς ζωῆς, τίς ὀμορφιές καί ἐπιδιώξεις τῶν καρδιῶν τοῦ λαοῦ του, νά ξέρετε πώς εἶχε μιά καλή μητέρα!».
β. Τά ἐλαττώματα τῆς μητέρας μας.
Κάποτε, ἕνας νεαρός ἄνδρας ὁδήγησε τή μητέρα του, σχεδόν τραβώντας την ἀπ᾿ τό χέρι, στόν ἅγιο Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ. Ἦταν λυπημένος καί ἐξοργισμένος μαζί, διότι ἡ μητέρα του ΄΄ἔπινε΄΄ καί εἶχε φθάσει νά εἶναι ἀλκοολική. Μόλις φθάσαν μπροστά στόν ἅγιο Σεραφείμ, ὁ νεαρός πῆρε ἀναπνοή γιά ν᾿ ἀρχίσει νά παραπονεῖται γιά τό πάθος τῆς μητέρας του καί νά ζητήσει τήν ἐπέμβαση τοῦ Στάρετς. Τόν πρόλαβε, ὅμως, ὁ Στάρετς, τοῦ ἔκλεισε μέ τήν παλάμη του τό στόμα λέγοντάς του ὅτι ποτέ δέν πρέπει νά παραπονούμαστε γιά τά ἐλαττώματα τῆς μητέρας μας, μόνον νά προσευχόμαστε. Ἀπαράμιλλα συγκινητικό εἶναι καί αὐτό πού ὁ ἁγιώτατος Μητροπολίτης Ἐδέσσης κυρός Καλλίνικος, σέ παρόμοια περίπτωση ἔγραφε σέ κάποιον: «Ἡ μητέρα εἶναι ἱερόν πρόσωπον ἔστω καί ἄν εὑρίσκεται εἰς τόν βοῦρκον τῆς ἁμαρτίας». Ὁ ἴδιος ἔλεγε διδακτικά: «Ὅ,τι κάμνομε διά τή Μητέρα εἶναι μηδαμινόν. Ἡ Μάννα προσφέρει τόσα, ὥστε οἱαδήποτε θυσία δι᾿αὐτήν εἶναι ἀναξία λόγου… Μάννα λέγω καί μοῦ φαίνεται ὅτι μοσχοβολάει τό στόμα μου».
γ. Ὁ ἅγιος Νεκτάριος καί «Ἡ ἀγωγή τῶν παίδων καί αἱ Μητέρες».
Ὁ ἅγιος Νεκτάριος, ὅπως φαίνεται ἀπό τά γραπτά του, ἀγαποῦσε πολύ τήν μητέρα του καί ἐξέφραζε συχνά τήν εὐγνωμοσύνη του, φανερώνοντας τήν ἐπίδρασή της στή ζωή του. Εἶναι τρυφε­ρώτατος, ὅταν ἐκθέτει τίς παιδαγωγικές του ἀρχές: «Ἡ μητέρα μ᾿ ἕνα βλέμμα της, μ᾿ ἕνα φίλημα, μέ τή γλυκύτητα τῆς φωνῆς της, μέ τά θερμά χάδια της, μπορεῖ νά διεγείρει εὔκολα στήν καρδιά τοῦ παιδιοῦ της τήν ἐπιθυμία γιά τήν ἀρετή… Τό παιδί της μεγαλώνοντας στήν ἀγκαλιά της καί θερμαινόμενο μέ τή στοργή της, μαθαίνει κι αὐτό ν᾿ ἀγαπᾶ, προτοῦ κἄν μάθει τήν ἔννοια τοῦ ἠθικοῦ νόμου κι ἀρχίζει νά καταλαβαίνει τόν Θεό μέσ᾿ στήν παιδική καρδιά του ἀπό τόν τρόπο τῆς μητέρας του». Τοῦ ἄρεσε νά ἐπαναλαμβάνει τά λόγια ἑνός μεγάλου παιδαγωγοῦ: «Πίστευσα στήν μητέρα μου καί ἡ καρδιά της μοῦ ἔδειξε τόν Θεό· ὁ Θεός μου εἶναι ὁ Θεός τῆς μητέρας μου· ὁ Θεός τῆς καρδιᾶς μου εἶναι ὁ Θεός τῆς καρδιᾶς της. Μητέρα, μητέρα! Ἐάν λησμονήσω τόν Θεό, θά λησμονήσω καί σένα».

3. ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΜΗΤΕΡΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ Η ΠΛΑΤΥΤΕΡΑ

panagia-vlaxerna-platytera
α. «Λέγει τῇ μητρί αὐτοῦ…».
Ἡ ἐκκλησία μας καί κάθε εὐλαβής χριστιανός μέ δέος, ἔπληξη, καί θαυμασμό προσέβλεψε στούς τελευταίους λόγους τοῦ Χριστοῦ μας ἐπί τοῦ Σταυροῦ λίγο πρίν παραδώσει τό πνεῦμα του στά χέρια τοῦ Θεοῦ καί Πατρός. Ἀνάμεσα σ᾿ αὐτούς ξεχωρίζουν μέ συγκίνηση τά λόγια γιά τή Μητέρα Του. Στά χέρια τοῦ πιό ἀγαπημένου μαθητῆ ἄφησε τό πιό ἀγαπημένο πρόσωπο ἐπί τῆς γῆς, τή Μητέρα του. «Ἰησοῦς οὖν ἰδὼν τὴν μητέρα καὶ τὸν μαθητὴν παρεστῶτα ὃν ἠγάπα, λέγει τῇ μητρί αὐτοῦ· Γύναι, ἴδε ὁ υἱός σου, εἶτα λέγει τῷ μαθητῇ· Ἰδοὺ ἡ μήτηρ σου». Δικαίως! Διότι, ἡ Παναγία ἀγάπησε τόν Χριστό ὅσο κανένας ἄλλος ἄνθρωπος ἐπί τῆς γῆς. Γι᾿ αὐτό τό λόγο, ἄλλωστε, πόνεσε καί περισσότερο ἀπό ὅλους τούς ἀνθρώπους ἐπί τῆς γῆς, διότι ὅσο πιό μεγάλη εἶναι ἡ ἀγάπη, τόσο πιό μεγάλος εἶναι καί ὁ πόνος. Ἡ Παναγία ἀγάπησε τόν Χριστό σέ τέλειο βαθμό, γι᾿ αὐτό καί ὁ πόνος της ὑπῆρξε ὁ μεγαλύτερος ἐπί τῆς γῆς. Κάθε μητέρα πού πονᾶ γιά τό παιδί της βρίσκει τέλεια ἀντίληψη στό πρόσωπο τῆς Μητέρας τοῦ Χριστοῦ.
β. «Ξέρει Αὐτή τί κάνει…».
Παλαιότερα κυκλοφοροῦσε ἕνα ὄμορφο ἀνέκδοτο γιά τήν ΄΄ὑπερβάλουσα΄΄ ἀγάπη τῆς Παναγίας πρός τούς χριστιανούς. «Ὁ Χριστός περιδιαβαίνοντας τόν παράδεισο συνάντησε κάποιον πού δέν θά ἔπρεπε κανονικά νά βρίσκεται ἐντός τοῦ Παραδείσου. Κάλεσε τόν Ἀπ. Πέτρο, διότι αὐτός εἶναι ὁ θυρωρός καί βαστᾶ τά κλειδιά, καί τοῦ ἔκανε παρατήρηση νά εἶναι πιό προσεκτικός. Ὁ ἅγιος Πέτρος χαμήλωσε τά μάτια του καί δέν μίλησε. Τό ἴδιο, ὅμως, ἐπαναλήφθηκε δύο-τρεῖς φορές ἀκόμη. Τήν τελευταία φορά ὁ Χριστός ἦταν πολύ αὐστηρός μέ τόν Πέτρο. Τότε αὐτός ἀπολογήθηκε λέγοντας πώς ἡ Παναγία συνεχῶς περιδιαβαίνει ἔξω ἀπό τά τείχη τοῦ Παραδείσου καί συχνά πιάνει κάποιον ἀπό τούς ἔξω καί τόν πετάει πάνω ἀπό τό τεῖχος μέσα στόν Παράδεισο. Ὁ Χριστός γιά λίγο σιώπησε καί κατόπιν εἶπε: «Ἄν εἶναι ἔτσι, καλῶς· ξέρει τί κάνει ἡ Μητέρα μου».
γ. Στήν ἀγκαλιά τῆς Παναγίας.
Ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό τήν ἀγκαλιά καί στοργή τῆς μάννας μας, περισσότερο ἀπό παλάτια καί μεγάλους θησαυρούς. Ἡ ἀγκαλιά της μᾶς μεταδίδει πνοή καί ζωή. Ἀλλά ἀκόμη πιό πολύ, ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό τή σκέπη καί τήν ἀγκαλιά τῆς μεγάλης Μητέρας μας· αὐτή τήν ἴδια ἀγκαλιά πού κράτησε μέσα της τόν Θεό μας, μιά ἀγκαλιά πού χωράει στοργικά ὅλους ὅσους πόνεσαν ἤ πονοῦν σ᾿ αὐτή τή ζωή, ὅλους ὅσους μαζί μέ τόν γλυκύ ποιητῆ προσεύχονται καί λέγουν: «Μέσ᾿ τήν ἀγκάλη σου, ὦ θαῦμα! Κρατᾶς τό Θεό μας, ΜΗΤΕΡΑ, κι εἶσαι ἀπ᾿ τή γῆ κι ἀπ᾿ τούς κόσμους τῶν ἄστρων, ἐσύ, Πλατυτέρα!».