Το μνημείο προς τιμήν της Πόντιας μάνας στη Θεσσαλονίκη
----------------------------------------------------------------------------------------------
«Η μάνα έν’ κρύον νερόν»
Όντες γερά η μάνα και άλλο ’κί επορεί
ατότε θέλ’ βοήθειαν, ατότε θέλ’ ζωήν, ατότε θέλ’ ζωήν
κι όντες θα έρτε η ώρα και άλλο ’κί θα ζει
άμα ’κί εφτας το χρέος ης, θα καίεται η ψ’ή σ’.
Η μάνα έν’ κρύον νερόν και σο ποτήρ’ ’κί εμπαίν’
η μάνα να μη ’ίνεται, η μάνα να μη έν’, η μάνα να μη έν’.
Η μάνα έν’ βράχος, η μάνα έν’ ραχίν
’ς σο δύσκολον την ώρα σ’, μανίτσα μ’, μανίτσα μ’, μανίτσα μ’ θα τσιαείς
η μάνα έν’ το στήριγμαν, τη χαράς το κλαδίν
τ’ ατηνές η εγάπη ’κί ευρήεται ’ς ση γην.
Η μάνα έν’ κρύον νερόν και σο ποτήρ’ ’κί εμπαίν’
η μάνα να μη ’ίνεται, η μάνα να μη έν’, η μάνα να μη έν’.
Θα διαβαίνε τα χρόνεα, θα γέρουμε κι εμείς
ατά είναι με τη σειράν ’κί θα γλιτών’ κανείς, ’κί θα γλιτών’ κανείς
και ολ’ πρέπ’ να εξέρουμε σ’ αούτο τη ζωήν
χωρίς τη μάνας την ευχήν κανείς ’κί ελέπ’ χαΐρ’.
Η μάνα έν’ κρύον νερόν και ’ς σο ποτήρ’ ’κί εμπαίν’
η μάνα να μη ’ίνεται, η μάνα να μη έν’, η μάνα να μη έν’.
Στίχοι-μουσική Γ. Βλασταριάδης (Τσανάκαλης).
--------------------
--------------------
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου