Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2015

Τη Δ' του αυτού μηνός, οι Άγιοι Μάρτυρες Χριστόδουλος και Χριστοδούλη ξίφει τελειούνται.(Aπο το Συναξάριο)



site analysis
Συναξάριον

Τη Δ' του αυτού μηνός, οι Άγιοι Μάρτυρες Χριστόδουλος και Χριστοδούλη ξίφει τελειούνται.
 Συνωνυμών σοι, παρθένε Χριστοδούλη,
 Ο Χριστόδουλος, και συναθλεί σοι ξίφει.
 Τη αυτή ημέρα, η Άθλησις της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας.
 Ξίφει πατήρ θύσας σε, Μάρτυς Βαρβάρα,
 Υπήρξεν άλλος Αβραάμ διαβόλου.
 Αύτη υπήρχεν επί Μαξιμιανού του βασιλέως, των αφ’ ηλίου ανατολών, θυγάτηρ Διοσκόρου τινός Έλληνος, εν υψηλώ πύργω παρά του πατρός φυλαττομένη, δια την
επανθούσαν αυτή σωματικήν ωραιότητα. Παρθένος δε ούσα, και τον Χριστόν σεβομένη, ου διέλαθε τον πατέρα. Γνους γαρ τα κατ’ αυτήν, εξ ων εκείνος μεν, επί
τω οικοδομουμένω λουτρώ παρ’ αυτού, δύο θυρίδας είπε γενέσθαι, η δε προσέταξε τρεις, και την αιτίαν ερωτηθείσαν· Επ’ ονόματι, έφη, του Πατρός, και του Υιού, και του Αγίου Πνεύματος. Ταύτα ακούσας εκείνος, ευθύς ώρμησε τω ιδίω ξίφει ανελείν αυτήν. Εκφυγούσης δε αυτής, και εις διαιρεθείσαν πέτραν υπεισελθούσης, επεί καταδίωκων αυτήν ο πατήρ εύρε, των τριχών αψάμενος αυτής, παρέδωκεν αυτήν τω της χώρας ηγεμόνι. Ου κατ’ ενώπιον ομολογήσασα τον Χριστόν, και τα είδωλα καθυβρίσασα, τύπτεται δεινώς, τας σάρκας ξέεται, τας πλευράς κατακαίεται, και σφαίραις κατά κεφαλής παίεται. Είτα, την πόλιν γυμνή περιάγεται, και τύπτεται, και την δια ξίφους δέχεται τελευτήν, αυτού του ιδίου πατρός ταις οικείαις χερσίν, ανελόντος, ος και λέγεται, μετά την ταύτης σφαγήν, εκ του όρους κατερχόμενος, κεραυνώ βληθήναι, και την ψυχήν απορρήξαι.
 Τη αυτή ημέρα, Μνήμη του Οσίου Ιωάννου του Δαμασκηνού.  Πλήσας μελών γην ηδέων Ιωάννης, Καν ουρανοίς άνεισι συνθείναι μέλη.
Ούτος ην επί της βασιλείας Λέοντος του Ισαύρου, και Κωνσταντίνου του υιού αυτού, εκ Δαμασκού της πόλεως, εκ γένους περιφανούς, και τη ορθοδόξω διαπρέποντος πίστει. Τυχών δε και φιλαρέτου πατρός, επαιδεύθη πάσαν την ελληνικήν παίδευσιν, και τον βυθόν της θεοπνεύστου Γραφής καλώς εξηρεύνησε. Τον μονήρη δε βίον μετά Κοσμά του μακαριωτάτου, του συνανατραφέντος αυτώ, γεγονότος δε ύστερον Επισκόπου Μαϊουμά, υπήλθεν. Ούτοι ουν άμφω παρ’ ενός διδασκάλου εξεπαίδευθησαν, Κοσμά κακείνου τούνομα, και Ασηκρίτης επιλεγομένου, εξωνηθέντος παρά του πατρός αυτού μετά και ετέρων αιχμαλώτων. Εις άκρον δε σοφίας εληλακότες, τοιούτου διδασκάλου τυχόντες, είτα γενόμενοι Μοναχοί, εσχόλαζον αμφότεροι Θεώ.
 Ο δε Ιωάννης, τω προεστώτι της Μονής του Αγίου Σάββα ιδίως παραδοθείς, την μακαρίαν υπακοήν υπ’ αυτού εδιδάσκετο, ω και εμφανισθήναι κατ’ όναρ την Υπεραγίαν Θεοτόκον λέγεται, και ειπείν (εν όσω εισέτι ο Ιωάννης συνήν τω διδασκάλω), η μάλλον εντείλασθαι αυτώ, επιτρέψαι τω αυτού μαθητή Ιωάννη ύμνους συνθείναι, εις δόξαν του εξ αυτής τεχθέντος ασπόρως, και καύχημα των εκ μέσης καρδίας οφειλόντων ταύτην γεραίρειν, ο δη και πεποίηκε, την υπόθεσιν ταύτην λογογραφία θέμενος.
Επίσης ουν την άσκησιν μετελθόντες, ο μεν μακάριος Κοσμάς, πολλά συγγράμματα τη Εκκλησία καταλελοιπώς, εν ειρήνη ανεπαύσατο. Ο δε αοίδιμος Ιωάννης, και αυτός τα όμοια και πλείστα διαπραξάμενος, και τη των λόγων αυτού δυνάμει, και των Γραφών σοφαίς αποδείξεσι, πλείστα στηλιτεύσας την δυσσεβή των Εικονομάχων αίρεσιν, και πολλά συγγράμματα τη Εκκλησία του Θεού καταλελοιπώς, δι’ ων σχεδόν παντός του ζητουμένου γνώσις εναργής ευρίσκεται, εν γήρα πίονι καταλύει τον βίον, ζήσας έτη εκατόν προς τοις τέσσαρσι.
 Τη αυτή ημέρα, Μνήμη του Οσίου Ιωάννου, Επισκόπου Πολυβότου, του θαυματουργού.  Επισκοπήν γης εκλιπών Ιωάννης, Επισκοπούντος πάντα τέρπεται θέα,  Ούτος νέος ων ήδη, τρυφάς εμίσει και ηδονάς, νηστεία δε μάλλον και σωφροσύνη τον εαυτού κατεκόσμει βίον. Όθεν και Επίσκοπος Πολυβότου χειροτονείται, πρότερον τους εκκλησιαστικούς βαθμούς, διελθών. Ήδη δε προστασίαν λαού εμπιστευθείς, αγώνας αγώσι προστέθεικε, κόποις τε κόπους. Επεί δε Λέων ο Ίσαυρος, αναξίως των σκήπτρων της βασιλείας εδράξατο, και κατά των Αγίων Εικόνων βλασφημείν επεχείρησεν, ούτος ο ιερός ανήρ ισχυρώς ήλεγξεν αυτού την ασέβειαν, είτα προς το ποίμνιον αυτού, την πίστιν εξηκριβώσατο, τους δε Αγαρηνούς, τους το Αμόριον κατοικούντας, θεηλάτως πλήξας, τους Χριστιανούς, ους είχον αιχμαλώτους, αποχαρίσασθαι αυτώ παρεσκεύασε. Και το σώμα το ίδιον εισέτι και νυν άφθαρτον διετήρησε. Και κατά την της Πεντηκοστής ημέραν ανίστωσιν αυτόν, και την αρχιερατικήν στολήν ενδύουσι, και τη θεία τραπέζη προσερείδουσι, και ούτως ίσταται όρθιος, και εν τω συνθρόνω αναβιβάζουσι, και υπό δύο στηριζόμενος, δια πάσης άπτωτος της ιεράς μυσταγωγίας ίσταται. Τα δ’ άλλα, όσους δαιμονώντας θεραπεύει, και νόσους ετέρας, αδύνατόν εστιν ημίν γραφή παραδούναι.

Τη αυτή ημέρα, η Αγία Μάρτυς Ιουλιανή ξίφει τελειούται.  Ιουλιανήν ως περιστεράν δέχου, Ειμή τάχει τέμνοιτο, τρίζουσαν Λόγε.
  
Τη αυτή ημέρα, Μνήμη των Αγίων Δώδεκα Προφητών, εν τη των Ιεροσολύμων Αγία Εκκλησία.

Τη αυτή ημέρα, Μνήμη του Οσίου Κασσιανού, του εν Κύπρω.

Τη αυτή ημέρα, ο Άγιος Νέος Ιερομάρτυς Σεραφείμ, ο Φαναρίου επίσκοπος, ο μαρτυρήσας εν έτει 1601, σούβλη διαπαρείς τελειούται.  Ο γης Σεραφείμ Θετταλών φυς ως κλάδος, Θεώ Λόγω πρόσεισι ρείθροις αιμάτων.
Ούτος, ήκμασε περί τα τέλη του δεκάτου έκτου και εν αρχή του δεκάτου εβδόμου αιώνος. Ώρμητο εκ χώρας Αγράφων, της δευτέρας Θετταλίας, γεννηθείς εν τινι χωρίω, ω η κλήσις Μπεζήλα, εκ γονέων ευσεβών, παρ’ ων καλώς ανήχθη εν φόβω Θεού, και ήθεσι σεμνοίς. Θείω δε τρωθείς πόθω, εκ νεαράς ηλικίας ηκολούθησε Χριστώ, γενόμενος μοναχός, εν τη εκείσε Μονή, τη καλουμένη της Κορώνης, εν η οσίως διαπρέψας και ευδοκιμήσας, τη κατά Χριστόν ζωή, θείω ψήφω εγένετο αρχιερεύς και ποιμήν κατέστη της εν Φαναρίω και Νεοχωρίω Εκκλησίας του Θεού. Και ην θεοφιλώς ποιμαίνων και διάγων την λαχούσαν αυτώ ποίμνην, ότε, φθόνω του τοις
καλοίς βασκαίνοντος εχθρού, συλληφθείς υπό των κρατούντων Αγαρηνών, ως στασιάζων τάχα κατ’ αυτών, ποικίλαις υπεβλήθη τιμωρίαις και ποιναίς, ίνα την προς
Χριστόν πίστιν αρνήσηται, επαγωγήν γαρ επαλλήλως σκληρών ήνεγκε ραβδισμών και μαστιγώσεων, τομήν ρινός, ειρκτής κάθειρξιν, επίθεσιν επί της γαστρός λίθου βαρυτάτου, και εν πάσιν άτρεπτος, εν απτοήτω φρονήματι φανείς, και την της ευσεβείας καλήν ομολογίαν διατόρων ομολογών και κηρύττων, τέλος υπέστη, τυραννική απηνεία και ωμότητι, τον δι’ ανασκολοπισμού πολυώδυνον θάνατον, και συνηριθμήθη τοις απ’ αιώνος Αγίοις Ιεράρχαις και Μάρτυσιν, ως ευκλεής Ιερομάρτυς, μέγας θαυματουργός, προς Χριστού αναδειχθείς.
Η γαρ σεπτή αυτού Κάρα, Αγίω Πνεύματι χαριτωθείσα, αενάως βλυστάνει τα ιάματα τοις ευλαβώς προσιούσιν, ασθενείας παύουσα δεινάς, και πάσαν αρρωστίαν, και εξαιρέτως την πανώλεθρον και βροτολοιγόν πανώλην, ην πάραυτα εκποδών ποιείται, άμα τη εμφανίσει αυτής. Ταύτην δε την τρισόλβιον Κάραν, θησαυρίζει η της Κορώνης ευαγής Μονή. Ούτω γαρ δοξάζει Χριστός, τους Αυτόν δοξάζοντας. Εγένετο δε η μαρτυρία αυτού, εν έτει σωτηρίω 1601, τη Δ  Δεκεμβρίου μηνός.

Τη αυτή ημέρα, Μνήμη του Αγίου Δαμάσου του Α , Πάπα Ρώμης, του Πορτογάλου.


Ταις αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον, και σώσον ημάς. Αμήν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου