*Θαυμαστές διηγήσεις του Μοναχού Θεοδόσιου Διονυσιάτη, περί της συγχρόνου Γερόντισσας Πελαγίας της Καλυμνίας (†1986).
~ Κάποια ἡμέρα ἀρώστησε ὁ Γέροντάς της Γερόντισσας Πελαγίας, ὁ π. Κύριλλος. Αὐτός παλαιότερα εἶχε ἔλθει στό Ἅγιον Ὄρος.
Ἔλαβε ἐδῶ τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος  καί ἡ ἴδια ἡ Παναγία τόν συμβούλευσε νά πάη στά Δωδεκάννησα γιά νά στηρίξει ἐκεῖ τούς ὀρθοδόξους Χριστιανούς. Λοιπόν, αὐτός ἦλθε στά νησιά μας καί οἱ πρῶτες ὑποτακτικές του ἦσαν ἡ Γερόντισσα Πελαγία μέ τήν ἀνεψιά της.  Τότε πού ἀρώστησε, μπῆκε στό νοσοκομεῖο τοῦ νησιοῦ. Ἡ Γερόντισσα Πελαγία τοῦ ἔκανε κομποσχοίνι ὅλο ἐκεῖνο τό βράδυ. Τήν ὥρα πού ἔκανε προσευχή τό κοσμποσχοίνι της διαλύθηκε καί μετετράπησαν οἰ κόμποι σέ ὡραῖα λουλούδια. Ἀμέσως ἦλθε Ἄγγελος Κυρίου καί τῆς εἶπε: «Πάρε αὐτά τά λουλούδια καί πήγαινέ τα στόν Γέροντά σου, στό νοσοκομεῖο». Ἐκεῖνος τά ἔλαβε καί ἐθαύμασε γιά τό περιστατικό αὐτό.
Ἐκεῖ πού εἶναι τό μοναστήρι τῆς Παναγίας τοῦ Ρόντσου ὑπάρχει ξηρασία καί ἔλλειψις ἐπαρκῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. Κάποτε ἡ Γερόντισσα ἐπεθύμησε νά φάγη μελιτζάνες. Ἐπῆρε τό κοσμποσχοίνι της καί ἐφώναξε τόν Ἅγιο Γεώργιο. «Εε, ἐσύ, Ἅγιε Γεώργιε, δέν μπορεῖς μέ τό ἄλογό σου, πού τρέχεις παντοῦ, νά βρῆς καί νά μοῦ φέρης μελιτζάνες; Εἶμαι τόσες ἡμέρες νηστική καί ἐπεθύμησα νά φάω μελιτζάνες».
Μία γυναῖκα τοῦ γειτονικοῦ χωριοῦ, ἡ ὁποία εἶχε στόν κῆπο της μελιτζάνες, ἄκουσε μία δυνατή ἀνδρική φωνή στά αὐτιά της νά μαζέψη μελιτζάνες καί νά τίς πάη γρήγορα στήν Γερόντισσα Πελαγία στό Μοναστήρι της. Τίς ἐπῆγε καί τίς ἄφησε μπροστά στά πόδια της καί φανερα προβληματισμένη τήν ἐρώτησε:
-Ποιός ἦτο αὐτός ὁ ἄνδρας πού ἦλθε καί μέ διέταξε, χωρίς νά τόν βλέπω, νά σοῦ φέρω τίς μελιτζάνες Γερόντισσα;
-Δέν ξέρω, δέν ξέρω, τί μοῦ λές παιδί μου, τῆς ἔλεγε ἡ Γερόντισσα. Δέν ξέρω ποιός σέ εἰδοποίησε νά τίς φέρεις.
Τέτοια περιστατικά στήν ζωή της  εἶναι ἄπειρα. Ποῦ νά ἠμπορέσω ὅλα νά τά ἐνθυμηθῶ. Πολλά τά ἔχω γράψει καί ἴσως κάποτε νά ἐκδοθῆ ὁ ἅγιος βίος της ἀπό τό Μοναστήρι τῆς Παναγίας τῆς Ἐλεούσης Ρόντσου Καλύμνου.
Πρός τό τέλος τῆς ζωῆς της ὁ Θεός τῆς ἐχάρισε καί ἕνα ἐγκεφαλικό γιά νά τῆς λαμπρύνη περισσότερο τήν δόξα της στούς οὐρανούς.
από το βιβλίο: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΓΕΡΟΝΤΑΔΕΣ ΤΟΥ ΑΘΩΝΟΣ» – Μοναχοῦ
Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου (ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2005)